Ποιο πρότυπο για τα ζευγάρια του σήμερα;

"Εξαρχής της κτίσης, ο Θεός αρσενικό και θηλυκό τούς δημιούργησε. Εξαιτίας αυτού, ο άνθρωπος θα αφήσει τον πατέρα του και τη μητέρα του και θα προσκολληθεί στη γυναίκα του, και θα είναι οι δύο σε μία σάρκα". Μάρκος 10:6-7.

Ακούμε συχνά κάποιες ελκυστικές απόψεις όπως οι ακόλουθες, που ανήκουν σ' ένα μοντέρνο φιλόσοφο: "Περάσαμε από τη μια υπερβολή στην άλλη. Πρώτη υπερβολή, το μονογαμικό ζευγάρι, πιστό, που συμβιώνει κάτω από την ίδια στέγη, τεκνοποιεί, φτιάχνει οικογένεια για ολόκληρη τη ζωή: δυνατή κατασκευή... Δεύτερη υπερβολή, η επιθυμία να ξεκινήσει κανείς από το τέλος, ν' αποκτήσει τα πάντα και αμέσως μάλιστα, χωρίς να χτίσει απολύτως τίποτα. Και έπειτα, η κονιορτοποίηση, η διάλυση της όλης ιστορίας με την πρώτη δυσκολία: χλιαρή κατασκευή". Κατανοούμε ότι ο συγγραφέας υπονοεί και αναζητά την ύπαρξη ενός τρίτου ίσως μοντέλου. Ποιο είναι αυτό άραγε και ποιες οι δυνατότητές του;

Διαβάζοντας τη Βίβλο, ανακαλύπτουμε ότι το πρότυπο που έφτιαξε ο Θεός για την ένωση ενός άντρα και μιας γυναίκας εμπίπτει στο πρώτο μοντέλο που ο φιλόσοφος-συγγραφέας αποκάλεσε υπερβολή. "Υπερβολή" αποκαλείται ο γνήσιος θεσμός του γάμου που ο Δημιουργός του ανθρώπινου όντος συνέλαβε από αγάπη και με σκοπό την ευτυχία και την ολοκλήρωση του πλάσματός Του.

Ο γάμος είναι μια εθελούσια ένωση που θεμελιώνεται όχι πάνω σ' ένα στιγμιαίο πάθος αλλά πάνω σε μια γνήσια, υπεύθυνη και δοτική αγάπη που σέβεται τον άλλο και τον φροντίζει, καθώς τον δέχεται όπως ακριβώς είναι. Αποτελεί πάνω απ' όλα μια δέσμευση ενώπιον Θεού και μια υπόσχεση που δίνεται στο αγαπημένο πρόσωπο, την οποία ο καθένας από την πλευρά του επιθυμεί και κοπιάζει επίσης να εκτελέσει. Τίποτα στη ζωή μας δεν γίνεται μαγικά. Τίποτα που να μην έχει την ανάλογη δαπάνη, θυσία, και απώλεια. Το γνωρίζουμε από τα μαθητικά μας χρόνια, το συναντάμε στη δουλειά μας, το διαπιστώνουμε στην κοινωνία μας.

Κι όμως, με το γάμο αναζητούμε όλα να γίνουν μαγικά, με μιας, χωρίς να καταβάλλει κανείς το ελάχιστο κόστος. Ζητάμε να ευτυχίσουμε χωρίς την παραμικρή προσπάθεια, κούραση, παραίτηση, προσφορά. Δύσκολες λέξεις... αλλά αν καλοσκεφτούμε, μ' αυτές τις προϋποθέσεις εξασφαλίζεται τελικά η αγάπη και η ευτυχία που αναζητούμε για τους εαυτούς μας αλλά που απρόθυμα δίνουμε στους άλλους. Η αγάπη μας είναι συχνά υπολογιστική και ανοίγει το χέρι της με όρους, ζυγίζοντας κέρδη και απώλειες. Είναι αστείο, αλλά περιμένει πραγματικά κανείς να ευτυχίσει μέσα σ' ένα μπρα ντε φερ που ο στόχος της κάθε πλευράς είναι πώς θα νικήσει και θα υποτάξει τον αντίπαλο;

Πώς θα επιτευχθεί λοιπόν ένας χαρούμενος γάμος στον 21ο αιώνα, μέσα σε μια κοινωνία βαθιά υλιστική και κυριευμένη από την έννοια της προσωπικής ελευθερίας και  ικανοποίησης με κάθε κόστος; Μόνο εμπιστευόμενοι το Θεό, υπακούοντας στις αρχές Του και έχοντας υπόψη ότι αν θέλουμε να ευτυχίσουμε, πρέπει να ξεπεράσουμε τα κλειστά όρια της ύπαρξής μας. Ας μη φοβηθούμε να δώσουμε απλόχερα στο σύντροφό μας, πάντα με σοφία, απλότητα αλλά και καθοδήγηση Θεού.

Ένας πολύ συχνός κίνδυνος

Ένας πολύ συχνός κίνδυνος: η σκλήρυνση της καρδιάς.

"Μάρθα, Μάρθα, μεριμνάς και αγωνίζεσαι για πολλά, εντούτοις, για ένα υπάρχει ανάγκη". Λουκάς 10:41

Ένας Γάλλος μεσαιωνικός φιλόσοφος έγραψε πριν περίπου οκτώ αιώνες τα εξής λόγια: "Πολύ φοβάμαι ότι ανάμεσα σε τόσες πολυάριθμες ασχολίες η καρδιά σας θα σκληρυνθεί, σε σημείο ώστε να μην αισθάνεστε πλέον θλίψη που δεν θα μπορείτε να γευτείτε την αγάπη του Θεού. Να είστε συνετοί και να μάθετε να "μην εκτελείτε" για λίγο τις πολλές υποχρεώσεις σας, αν θέλετε να μη σας  απορροφήσουν ολοκληρωτικά και έτσι να σας οδηγήσουν σιγά σιγά εκεί που δεν θέλετε να πάτε. Πού; θα με ρωτήσετε ίσως. Στο να σκληρυνθεί η καρδιά σας, θα σας απαντήσω. Η σκλήρυνση αυτή είναι μια άβυσσος όπου κανείς έχει ήδη βυθιστεί μόλις παύσει να αισθάνεται φόβο. Αφορά μια καρδιά κλειστή στο φόβο του Θεού και τη συμπάθεια προς τους άλλους ανθρώπους. Το να αναλώνεται και να αργοπεθαίνει κάποιος  μέσα στις δραστηριότητές του δεν αποσκοπεί παρά στο να βασανίζει το πνεύμα, να εξαντλεί την καρδιά και μη συνειδητοποιεί τη χάρη του Θεού".

Εκπληκτικά επίκαιρο, θα έλεγα. Και δεν αφορά μόνο εκείνους που τρέχουν αδιάκοπα με μοναδικό στόχο να πραγματοποιήσουν μια κρυφή επιθυμία αναγνώρισης, εξουσίας, επιτυχίας. Ακόμα και αυτοί που είναι ευαίσθητοι στις ανάγκες των άλλων, που αισθάνονται συνέχεια ένα κάλεσμα σε βοήθεια προκειμένου ν' ανακουφίσουν με τον καλύτερο τρόπο τη θλίψη που τους περιβάλλει, διατρέχουν παρόμοιο κίνδυνο. Να βρεθούν και οι μεν και οι δε εγκλωβισμένοι σε τέτοιες πιεστικές, εξουθενωτικές καταστάσεις που θα διαρρήξουν το ψυχικό τους κόσμο, θα κατακερματίσουν τις δυνάμεις τους και θα τους αποκόψουν από την αναζήτηση και την επικοινωνία με το Θεό. Ένα πολύ φορτωμένο πρόγραμμα, μεγάλες ευθύνες, μια αδιάκοπη ανταπόκριση σε ουσιαστικές αλλά και ανούσιες ανάγκες, η τάση να τα προλάβει κανείς όλα και να τα διεκπεραιώσει άψογα... Όλα αυτά και πολύ περισσότερα κουράζουν την καρδιά, κάμπτουν τη θέληση και εξαντλούν τη διάθεση.

Αν δεν θέλουμε να βρεθούμε παγιδευμένοι μέσα σ' ένα φαύλο κύκλο που σκοπό έχει να νεκρώσει τη ψυχή μας, ν' αμβλύνει την πνευματική μας διαύγεια και να σκληρύνει την καρδιά μας, ας περιορίσουμε τη μοντέρνα τάση μας- που δεν είναι τελικά καθόλου μοντέρνα- να τρέχουμε ακατάπαυστα δεξιά και αριστερά σε ό,τι μας προστάζουν οι καιροί και το μυαλό μας. Ας ιεραρχήσουμε με σύνεση τις προτεραιότητές μας και ας δώσουμε επίσης χρόνο για ό,τι πραγματικά θα μείνει αιώνια: η σχέση μας με το Θεό.

Προς πια πλευρά να κοιτάξω;

"Βλέποντας, όμως, τον άνεμο δυνατό, φοβήθηκε και καθώς άρχισε να καταποντίζεται, έκραξε, λέγοντας: Κύριε, σώσε με. Και ο Ιησούς απλώνοντας αμέσως το χέρι, τον έπιασε και του λέει: Ολιγόπιστε, σε τι δίστασες;" Ματθαίος 14:31-32

Κάποιος είχε πει: "Υπάρχουν τρεις τρόποι που κοιτάει κανείς. Αν θέλεις να είσαι δυστυχισμένος, κοίταξε μέσα σου. Αν θέλεις ν' αφαιρεθείς, κοίταξε γύρω σου. Αν θέλεις να γνωρίσεις την ειρήνη, κοίταξε ψηλά". Πολλοί χριστιανοί στερούνται αληθινής χαράς γιατί κοιτάζουν συνεχώς μέσα τους. Το αποτέλεσμα; Αισθάνονται πάντα άθλιοι, αδύναμοι και γεμάτοι αμφιβολίες. Είναι πολύ εύκολο να κοιτάζει κανείς μέσα του και να μένει παγιδευμένος σε φόβους, ερωτηματικά και απογοητεύσεις που βασανίζουν το μυαλό από το πρωί έως το βράδυ.

Όταν ο Πέτρος ζήτησε να περπατήσει πάνω στη θάλασσα για να πάει προς τον Ιησού μέσα σε μια θυελλώδη νυχτιά, ο Χριστός τού είπε: "Έλα". Μα ο Πέτρος σύντομα άρχισε να κοιτάζει αλλού. Υπήρχαν κύματα που ορθώνονταν γύρω του από τον άνεμο, ήταν νύχτα, η θάλασσα ήταν αγριεμένη. Φόβος γέμισε την καρδιά του και άρχισε να καταποντίζεται μέσα στα νερά ενώ έλεγε: "Κύριε, σώσε με". Ο Ιησούς άπλωσε αμέσως το χέρι για να τον πιάσει αλλά τα λόγια που του απηύθυνε φανερώνουν μια μορφή επίπληξης: "Ολιγόπιστε, σε τι δίστασες;" (Ματθαίος 14:30-31)

Αλήθεια, γιατί την ώρα που περνάμε μέσα από δοκιμασίες, δυσκολίες ή στενά μονοπάτια παίρνουμε τα μάτια μας από τον Ιησού και τα στρέφουμε γύρω; Τι θα μας πουν περισσότερο οι καταστάσεις απ' αυτό που έχουμε ήδη αντιληφθεί; Ότι δηλαδή όλα είναι εναντίον μας ή ότι το πρόβλημά μας δεν λύνεται. Υπάρχει πιθανότητα όταν κοιτάζει κανείς μέσα του ή γύρω να βρει δύναμη και ενθάρρυνση να συνεχίσει; Ιδιαίτερα όταν οι συνθήκες πιέζουν και το κουράγιο μας αρχίζει να εξατμίζεται, τότε είναι που ο διάβολος αναλαμβάνει με ιδιαίτερη χαρά και επιτυχία φυσικά να μας καταβάλλει. Εξάλλου, έχει τόσα πολλά να υποδείξει και να μας θυμίσει που θα είναι αδύνατον να μη βρουν κάποια απ' αυτά το στόχο τους.

Αν περιμένουμε να διασχίσουμε τις δύσκολες περιόδους της ζωής μας κοιτώντας δεξιά και αριστερά γεμάτοι ανασφάλεια και ελπίζοντας ταυτόχρονα ότι θα τα καταφέρουμε, αυταπατώμεθα. Ας σηκώσουμε το βλέμμα ψηλά, ας το στρέψουμε στον Κύριο και ας το κρατήσουμε καρφωμένο σ' Αυτόν. Η σωτηρία μας, οι λύσεις στα προβλήματά μας δεν εξαρτώνται από τα γεγονότα ή τις συνθήκες. Δεν εξαρτώνται καν από τις προθέσεις των άλλων. Οι δικές μας οι εκβάσεις είναι στα χέρια του Θεού, του μόνου που "κάνει ανεξιχνίαστα μεγαλεία, αναρίθμητα θαυμάσια". Ιώβ 4:9

         

              Σκέψου  μόνο το τι ο Θεός μπορεί

             να κάνει για σένα. Οι συνθήκες, τα
             συναισθήματα  και οι φόβοι σου 
             μπορούν να σε παρασύρουν σε λάθος
                                                                       δρόμο.          

Όλα πάνε καλά

"Εγώ όμως γνωρίζω σίγουρα ότι θα είναι καλό σ' εκείνους που φοβούνται τον Θεό". Εκκλησιαστής 8:12

"Όλα πάνε καλά",  να μια ωραία έκφραση που ακούγεται όλο και πιο λίγο στις μέρες μας  και δηλώνει ότι οι συνθήκες της ζωής μας εξελίσσονται ευνοϊκά χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα. Βέβαια, λέμε συχνά αυτή τη φράση από απλή συνήθεια, χωρίς να δίνουμε ιδιαίτερη σημασία στο περιεχόμενο της. Και αν δεν πάνε όλα καλά, τι να κάνουμε; Μπορούμε να κάνουμε κι αλλιώς, όπως ακούγεται να λέγεται;

Φανταστείτε να έχει μόλις χάσει κάποιος το παιδί του και να μπορεί να πει: "Ειρήνη, όλα είναι καλά". Κι όμως, αυτήν την απάντηση έδωσε μια γυναίκα της Βίβλου που έζησε την εποχή των προφητών, πριν την έλευση του Χριστού. Μάς εκπλήσσει το πώς μπόρεσε να προφέρει μια τέτοια φράση. Η μόνη εξήγηση είναι ότι είχε πίστη στο Θεό, πίστη που την οδήγησε μέχρι την πόρτα του  προφήτη Ελισσαιέ. Σ' αυτόν είπε το θλιβερό γεγονός του θανάτου του γιου της και έχοντας εμπιστοσύνη στη δύναμη του Θεού, τον πήρε πίσω ζωντανό διαμέσου της προσευχής του ανθρώπου του Θεού.

Εμείς που λέμε ότι πιστεύουμε στο Χριστό, τι στάση κρατάμε μπροστά στις δυσκολίες; Μήπως μας είναι πολύ εύκολο να πέσουμε στην απογοήτευση, να παραιτηθούμε ή να βουλιάξουμε στα ερωτηματικά μας; Να βασανιζόμαστε λέγοντας: Γιατί; Γιατί πάλι; Γιατί σε μένα; Τι θα γινόταν αν αντί για μουρμουρητά, εξασκούσαμε λίγη πίστη;

 Αλήθεια, ξέρουμε σε ποιον πιστεύουμε; Έχουμε επίγνωση του τι μπορεί να κάνει για εκείνους που Τον αγαπούν και Τον εμπιστεύονται; Έχουμε δοκιμάσει να Του εκθέσουμε με απλότητα τα θέματά μας, γνωρίζοντας ότι θα  ασχοληθεί προσωπικά με ό,τι μας απασχολεί και θα μας δώσει την καλύτερη λύση; Ο Θεός σήμερα μάς ενθαρρύνει: "Θυσίασε στον Θεό θυσία αίνεσης, και απόδωσε στον Ύψιστο τις ευχές σου, και να επικαλείσαι εμένα σε ημέρα θλίψης, θα σε ελευθερώσω, και θα με δοξάσεις". (Ψαλμός 50:14-15)

Δοκίμασε ν' ανοίξεις την καρδιά σου με πίστη σ' Αυτόν. Πες Του το πρόβλημά σου και ευχαρίστησε Τον εκ των προτέρων για την απάντηση που θα σου δώσει. Ο Κύριος σίγουρα θα σου απαντήσει, μην Τον προσβάλλεις με την απιστία σου και μη φοβηθείς ακόμη κι αν φαίνεται ότι αργεί ή σε ξέχασε. Ο Θεός δεν ξεχνά γιατί "είναι αγαθός, οχύρωμα σε μέρα θλίψης και γνωρίζει εκείνους που ελπίζουν σ' αυτόν". (Ναούμ 1:7) 

Λοιπόν,  δεν είναι καθόλου παράλογο να πω και να πεις :"Όλα  πάνε καλά". Και ας μην πάνε... Και ας βασανίζεται το καραβάκι μας στο πέλαγος της ζωής. Και ας στενεύουν τα περιθώρια. Η πεποίθησή μας ότι "όλα συνεργούν προς το αγαθό σ' αυτούς που αγαπούν το Θεό" (Ρωμαίους 8:28) είναι αρκετή για να πορευτούμε μέχρι την ώρα που θα δούμε με τα μάτια μας τις ευλογημένες απαντήσεις του Θεού μας.

Πώς θα μάθω τι θέλει ο Θεός;

Ευπιστία: δυσπιστία

"Ακούστε, ω κουφοί, κι ανοίξτε τα μάτια σας ω τυφλοί, για να δείτε". Ησαΐας 42: 18 

"Άπιστοι: οι πιο εύπιστοι".   Μπλαίζ Πασκάλ, Στοχασμοί - Απόσπασμα 210 

 Μέσα στη λιτότητά του, αυτός ο παράδοξος στοχασμός εκφράζει μια πραγματικότητα που τη διαπιστώνουμε σχεδόν καθημερινά.

Γνωστοί και σπουδαίοι άνθρωποι διακήρυξαν δημόσια την απιστία τους για την ύπαρξη του Θεού και την αμφισβήτησή τους για έναν επέκεινα θεϊκό κόσμο. Και μαζί μ' αυτούς, πόσοι άλλοι αρνούνται καθημερινά έστω και την πιθανότητα να υπάρχει Θεός και αιώνια ζωή. Παρ' όλα αυτά δεν διστάζουν να διαβάσουν με ζήλο το ωροσκόπιό τους ή να συμβουλευτούν τον τάδε αστρολόγο σχετικά με το μέλλον τους.

Μέσα στον τόσο υλιστικό κόσμο μας, πολλοί είναι επίσης αυτοί που εμπιστεύονται τυφλά τους γκουρού, των οποίων η πνευματιστική επιρροή καταλήγει ν' ελέγξει τα σώματα και τα πνεύματά τους. Όλοι έχουμε γνώση τέτοιων περιπτώσεων και η αλήθεια είναι ότι μένουμε με την εξής απορία: Πώς είναι δυνατόν να απορρίπτει ο άνθρωπος το Θεό με το πρόσχημα ότι δεν Τον έχει δει κανείς; Πώς υποστηρίζει ότι η ύπαρξή Του δεν είναι παρά  μια πραγματιστική, φανταστική σύλληψη προς παρηγοριά των αδυνάτων ή ακόμα δημιούργημα ενός ανθρώπινου θρησκευτικού κατεστημένου; Πώς τέτοιες αντιλήψεις, που χαρακτηρίζονται από βαθιά απιστία για την ύπαρξη του Θεού, συμπορεύονται με μια παράδοξη πίστη και εμπιστοσύνη σ' ένα σωρό άλλες θεωρίες, εικασίες και συστήματα; 

Μήπως θα ήταν καλύτερα αν παραδεχόταν κανείς ότι αυτό θέλει να πιστεύει η καρδιά του γιατί  αυτό ουσιαστικά αγαπά; Η μελλοντική κρίση, την οποία ο αμετανόητος άνθρωπος μια μέρα θα υποστεί, δεν σχετίζεται απλουστευτικά με την παρακοή κάποιας λίστας χριστιανικών κανόνων, ούτε με τη διάπραξη κάποιων αμαρτημάτων. Η κρίση που θα αντιμετωπίσει το δημιούργημα του Θεού πηγάζει άμεσα από την ανθρώπινη απιστία, ανυπακοή και αμαρτία. Γιατί εύκολα πιστεύουμε οτιδήποτε, αλλά όταν πρόκειται για το Θεό εκεί εξαντλούμε όλη μας τη λογική επιχειρηματολογία με μια εφευρετικότητα και επιμονή που εκπλήσσει. Ο Χριστός, γνωρίζοντας την ανθρώπινη, πονηρή καρδιά  μας είπε: "Αύτη είναι η κρίση, ότι το φως ήρθε στον κόσμο, και οι άνθρωποι αγάπησαν το σκοτάδι περισσότερο παρά το φως για το λόγο ότι τα έργα τους ήσαν πονηρά. Επειδή όποιος πράττει τα φαύλα, μισεί το φως, και δεν έρχεται στο φως, για να μη έρθουν σε έλεγχο τα έργα του". (Ιωάννης 3:19-20)

 

Μήπως μισείς το φως και βρίσκεις δικαιολογίες        

που βολεύουν το σκοτάδι σου;

Ποιος θα βγει χαμένος απ' αυτό;

Το φως πάντως όχι...

Ξερά οστά:  Ξαναζούν άραγε;

"Έτσι λέει ο Κύριος ο Θεός προς αυτά τα κόκαλα: Δέστε, εγώ θα βάλω μέσα σε σας πνεύμα, και θα αναζήσετε... και θα γνωρίσετε ότι εγώ είμαι ο Κύριος". Ιεζεκιήλ 37:5-6

Καθημερινά απολαμβάνουμε τη ζωή, με τις χαρές και τις λύπες της. Ζούμε  την κάθε μέρα στην πληρότητά της και οι περισσότεροι από μας, αν και συχνά περνάμε μέσα από δυσκολίες, εξακολουθούμε να πιστεύουμε στο μεγαλείο της  ανθρώπινης ύπαρξης και στην αξία της ζωής.

Τη ζωή αυτή δεν την οφείλουμε σε κανέναν άλλο παρά μόνο στο Θεό. Αυτός δημιούργησε τον ορατό και αόρατο κόσμο με το λόγο Του. Αυτός θέλησε να φέρει και εμάς στην ύπαρξη και ακόμα και σήμερα μας διατηρεί στη ζωή.

Αλλά πια ζωή; ίσως αναρωτηθεί κάποιος. Είναι ζωή μόνο το ότι κινούμαστε, τρώμε, γελάμε, κλαίμε, σκεφτόμαστε ή τέλος πάντων ότι η ύπαρξή μας πιστοποιείται με την παρουσία μας εδώ στη γη, δηλαδή την ανάσα μας; Είναι αρκετό αυτό  για να ονομαστεί ζωή; Γιατί πολύ συχνά, κάτω από τον κόσμο των φαινομένων που συνθέτουν αυτό που ονομάζουμε ζωή, δεν αισθανόμαστε παρά νεκροί μ' αναστολή. Γιατί πασχίζουμε τελικά; Τι θα μείνει απ' όλα αυτά; Τι νόημα έχει να οικοδομήσει κανείς μια ζωή, όσο σπουδαία κι αν είναι, αν δεν μπορεί να κλείσει μέσα της την αιωνιότητα και παραμένει πρόσκαιρη και πεπερασμένη;

Μήπως τελικά το πνεύμα μας δεν μπορεί να κατανοήσει την πραγματικότητα; Ότι από τη στιγμή που αποκόπηκε  ο άνθρωπος από  το Θεό, από τη στιγμή που η αμαρτία τρύπωσε ύπουλα στον κόσμο και στην καρδιά των πρώτων ανθρώπων, του Αδάμ και της Εύας στον κήπο της Εδέμ, σταμάτησε η αληθινή ζωή και δόθηκε ο λόγος στο θάνατο.

Θάνατος σαν στιγμιαίο γεγονός που κόβει βίαια το νήμα της ζωής, αλλά θάνατος και στη ψυχή του ανθρώπου. Φόβος θανάτου, φόβος απώλειας προσώπων και πραγμάτων, ανικανοποίητο πνεύμα, ακατάπαυστη αναζήτηση στόχων και πληρότητας, γνώση μιας χαμένης αιωνιότητας. Είμαστε σαν ξερά κόκαλα, όπως ακριβώς μας περιγράφει ο Λόγος του Θεού, που προσπαθούμε να ζήσουμε και να ευτυχίσουμε. Προσπαθούμε...αλλά όπως είπε ο Ιησούς Χριστός "εκείνο που έχει γεννηθεί από σάρκα είναι σάρκα και εκείνο που έχει γεννηθεί από το Πνεύμα, είναι πνεύμα". Ιωάννης 3:6

Είμαστε μόνο σάρκα, χώμα, γι' αυτό αποτυγχάνουμε ν' απολαύσουμε τη ζωή για την οποία πλαστήκαμε. Και αν αδυνατούμε να ζήσουμε μια ζωή χωρίς αμαρτία, αν η αιωνιότητα στην παρουσία του Θεού είναι για μας μακρινή και ξένη, αν η καθημερινότητά μας προδίδει ανθρώπινες αδυναμίες, συγκρούσεις, ματαιώσεις, απογοητεύσεις, είναι γιατί το Άγιο Πνεύμα δεν έχει ζωοποιήσει τις νεκρές καρδιές μας. Είναι γιατί κρατήσαμε την αμαρτωλή μας φύση και δεν θελήσαμε να πάμε με ταπείνωση και μετάνοια μπροστά στο Θεό ώστε  ν' ανακαινίσει δια του Πνεύματός Του τη νεκρή ψυχή μας. "Το πνεύμα είναι εκείνο που ζωοποιεί, η σάρκα δεν ωφελεί τίποτα" (Ιωάννης 6:61), θα πει ο Χριστός έχοντας πλήρη επίγνωση ότι χωρίς τη μεταμόρφωση, την ανανέωση, την αναγέννηση που κάνει το Άγιο Πνεύμα στις καρδιές των ανθρώπων κανείς από μας δεν μπορεί να βιώσει μια πλήρη ζωή εδώ κάτω αλλά και να μπει στην ουράνια βασιλεία.

Επιλεκτική αγάπη

"Καθώς θέλετε οι άνθρωποι να κάνουν σε σας, κι εσείς να κάνετε τα ίδια σ' αυτούς. Και αν αγαπάτε εκείνους που σας αγαπούν, ποια χάρη οφείλεται σε εσάς; Επειδή, και οι αμαρτωλοί αγαπούν εκείνους που τους αγαπούν". Λουκάς 6:31-32

 Επιλεκτική αγάπη είναι η αγάπη που θα μπορούσε να χαρακτηρίσει την ανθρώπινη αγάπη. Πράγματι, εγώ και εσείς έχουμε πάντα την τάση ν' αγαπάμε τ' άτομα που μας αγαπούν, εκείνα με τα οποία ταιριάζουμε, που μας φαίνονται συμπαθητικά και ευγενικά. Δυσκολευόμαστε ν' αγαπήσουμε άτομα που είναι διαφορετικά από μας, που κάτι επάνω τους μας ενοχλεί ή τα οποία μπορεί να μας έχουν βλάψει.

Η αγάπη του Θεού είναι όμως εντελώς διαφορετικής φύσεως. Εκδηλώθηκε έμπρακτα απέναντί μας ενώ εμείς ήμασταν αδύναμοι, ασεβείς, αμαρτωλοί και εχθροί Του, με τα έργα και τη διάνοιά μας. 

Ο άνθρωπος αγαπάει όταν βρίσκει στον άλλο λόγους που να του εμπνέουν ένα τέτοιο συναίσθημα. Αντίθετα, οι λόγοι για τους οποίους ο Θεός μάς αγάπησε υπήρχαν μέσα στην πλατιά καρδιά Του με αποτέλεσμα ν' απλωθούν και ν' αγκαλιάσουν κάθε πλάσμα Του, χωρίς καμιά διάκριση. "Εμείς τον αγαπάμε, επειδή αυτός πρώτος μάς αγάπησε". (Α' Ιωάννη 4:19) Και επειδή μας αγάπησε "έδωσε τον Υιό του το μονογενή, για να μη χαθεί ο καθένας ο οποίος πιστεύει σ' αυτόν, αλλά να έχει αιώνια ζωή". (Ιωάννης 3:16)

Η αγάπη δεν είναι απλά ένα συναίσθημα που εκφράζεται με λόγια, το ξέρουμε και οι ίδιοι πολύ καλά. Η αληθινή αγάπη πάντα μεταφράζεται σε πράξεις και βρίσκει τρόπους να κάνει το πρόσωπο στο οποίο στοχεύει ευτυχισμένο. Η  αγάπη, όταν πραγματικά υπάρχει μέσα στην καρδιά κάποιου, αντλεί τη χαρά και την πληρότητά της από το ότι δίνεται ή καλύτερα ότι δίνει ολόκληρο τον εαυτό της χωρίς επιφυλάξεις, χωρίς αντάλλαγμα. 

Έτσι ήταν η αγάπη του Θεού για μας. Μακάρι να είναι και η δική μας τέτοια για Κείνον και για τους γύρω μας.

Περπατάω με το Θεό

"Τι ζητάει ο Κύριος από σένα, παρά να πράττεις το δίκαιο, και να αγαπάς έλεος, και να περπατάς ταπεινά μαζί με το Θεό;" Μιχαίας 6: 8 (www.theword.gr)

Οι γιατροί επιμένουν να τονίζουν τη σπουδαιότητα του βαδίσματος για το μοντέρνο άνθρωπο και τα οφέλη που προσφέρει στην κυκλοφορία, την καρδιά και φυσικά την ψυχολογία. Είναι χρήσιμο να αφιερώνουμε  συστηματικά λίγο χρόνο σ' αυτού του είδους την άσκηση και πόσο ανανεωνόμαστε όταν το κάνουμε. Ακόμα καλύτερα αισθανόμαστε όταν περπατάμε παρέα μ' εκείνους που αγαπάμε, που μας ξέρουν και με τους οποίους έχουμε τη δυνατότητα να μοιραστούμε τόσα πράγματα!

Το ίδιο ακριβώς πρέπει να εφαρμόσουμε και στη χριστιανική ζωή. Μόνο που το περπάτημα σ' αυτήν την περίπτωση είναι ένα περπάτημα με το Θεό. Η Βίβλος αναφέρει συχνά πρόσωπα που "περπάτησαν" την πορεία της ζωής τους συντροφιά μ' Εκείνον. Φυσικά καταλαβαίνουμε ότι για να βαδίσει κανείς συντροφιά με το Θεό... πρέπει πρώτα να Τον έχει συναντήσει και να Τον έχει γνωρίσει. Αυτή η επικοινωνία αφορά μια σχέση που τη ζει κανείς δια της πίστεως και ξεκινά όταν αναγνωρίσουμε την τραγική μας κατάσταση και δεχτούμε το Χριστό ως Σωτήρα μας. Πρόκειται  για μια όμορφη σχέση αν και δεν μπορούμε να δούμε το πρόσωπο του συνοδοιπόρου μας. Ακούμε όμως τη φωνή Του που μιλά τόσο στο πνεύμα μας όσο και μέσα από το γραπτό λόγο Του.

Το περπάτημα βέβαια απαιτεί και κάποιου είδους συγχρονισμό. Δεν μπορεί να περπατούν δύο μαζί και ο καθένας να πηγαίνει στη δική του κατεύθυνση. Όταν βαδίζουμε με το Θεό είναι σημαντικό να Τον ακολουθούμε και να Τον εμπιστευόμαστε. Εκείνος είναι υπεύθυνος για τη διαδρομή και τα μονοπάτια που θ' ακολουθήσουμε στη ζωή μας. Και αυτά είναι γεμάτα σοφία και αγάπη χαραγμένα, ακόμα κι αν μοιάζουν κάποιες φορές δύσβατα, ανηφορικά και στενά. Αποτελούν, όπως οι πλατιές οδοί και οι λεωφόροι που μας ανοίγει άλλοτε ο Κύριος, μέρος της διαδρομής και έχουν πάντα την καλύτερη κατάληξη για μας. Αρκεί να Τον ακολουθούμε με εμπιστοσύνη. Αρκεί να ζητούμε  να κάνουμε το θέλημα Του και ν' υπακούμε με πίστη σ' ό,τι ο Θεός μάς φανερώνει μέσα στο Λόγο Του. 

Ένα βήμα κάθε φορά. Ας είναι και μικρό ή αβέβαιο. Ας ενέχει τον κίνδυνο να πέσουμε κάποιες στιγμές ή να μην κατανοήσουμε ακριβώς τη διαδρομή.  Δεν έχει σημασία πάντα η ταχύτητα ή η απόλυτη ακρίβεια. Μακάρι να μπορούσαμε να τα εξασφαλίσουμε συνεχώς και τα δύο. Σημασία έχει να πηγαίνουμε πάντα μπροστά ακολουθώντας τον Ποιμένα μας και να τερματίσουμε τη διαδρομή μας με χαρά. 

 Μη ξεχνάς: Αρκεί ένα βήμα κάθε φορά.

Έστω και μικρό! 

Μια απλουστευτική ιδέα

"Κάποιος άρχοντας τον ρώτησε λέγοντας: Δάσκαλε αγαθέ, τι να πράξω για να κληρονομήσω αιώνια ζωή; Και ο Ιησούς είπε σ' αυτόν: Τι με λες αγαθό; Κανένας δεν είναι αγαθός, παρά μονάχα ένας, ο Θεός". Λουκάς 18:18-19

Μια στερεότυπη ιδέα είναι εκείνη που διαχωρίζει την ανθρωπότητα  σε δύο κατηγορίες: τους καλούς και τους κακούς. Καλούς θεωρούμε τους τίμιους και αξιοπρεπείς ανθρώπους. Κακοί είναι εκείνοι που αποδοκιμάζει η κοινωνία για την αχαρακτήριστη ή παραβατική συμπεριφορά τους, που οδήγησε εξάλλου μερικούς απ' αυτούς στη φυλακή. Αυτή η κατηγοριοποίηση όμως είναι άκρως απλουστευτική!

Κατά την επίγεια ζωή του Ιησού, ένας πλούσιος, νέος άρχοντας απευθύνθηκε στο Χριστό κάποια μέρα μ' αυτά τα λόγια: "Δάσκαλε αγαθέ!" Φαίνεται μάλλον ότι θεωρούσε ο ίδιος τον εαυτό καλό και πίστευε ότι θα τιμούσε τον Ιησού μ' αυτήν την προσφώνηση.  Μα για το Χριστό αυτό είναι μια ευκαιρία ν' αποκαλύψει σε ποια κατηγορία ανήκει η ανθρωπότητα καθώς του αποκρίνεται ότι αγαθός δεν είναι κανένας, παρά μόνο ο Θεός. Με μια σύντομη φράση, ο Ιησούς κατάταξε το συνομιλητή του αλλά και όλους εμάς στην κατηγορία των κακών.

Αλήθεια, εμείς τι εντύπωση έχουμε για τον εαυτό μας; Κάποιοι έχουν θετική γνώμη γι' αυτούς και ας ξέρουν ότι δεν είναι εντάξει. Απλά εθελοτυφλούν.  Όπως λέει και μια γαλλική παροιμία: "Δεν υπάρχει χειρότερος τυφλός απ' αυτόν που δεν θέλει να δει". Άλλοι δυσκολεύονται να δεχτούν κάποια κριτική από τους γύρω τους ή να επιτρέψουν να βλάψει κανείς την εικόνα τους. Εξάλλου, για μια άψογη εικόνα δεν κοπιάζουμε  μερικές φορές με τόσο ζήλο; 

Η γνώμη του Θεού για τον άνθρωπο είναι αληθινή και ο καθένας μας ξέρει ενδόμυχα  ότι έτσι είναι τα πράγματα, ανεξάρτητα από το τι λέει το στόμα μας. Αν είχαμε το θάρρος, θα συμφωνούσαμε με την Αγία Γραφή που θυμίζει ότι: "Δεν υπάρχει δίκαιος ούτε ένας". (Ρωμαίους 3:10) Οι "καθώς πρέπει"  άνθρωποι, όπως επίσης και οι κακοποιοί, ανήκουν ουσιαστικά στην ίδια κατηγορία γιατί μοιράζονται την ίδια αμαρτωλή φύση. Ας μη νομίσει κανείς ότι διαφέρει από το σύνολο της ένοχης μπροστά στα μάτια του Θεού ανθρωπότητας. Οι θετικές γνώμες των άλλων, οι έπαινοι και ο σεβασμός που μας αποδίδουν θα κατέρρεαν αν ήξεραν τι λέμε, τι σκεφτόμαστε, τι επιθυμούμε, τι αισθανόμαστε... Δυστυχώς αυτή είναι η αλήθεια την οποία τη γνωρίζουμε, και πολύ καλύτερα από μας τη γνωρίζει ο Θεός.

                    Η αναγνώριση της αμαρτωλότητάς μου

                    δεν αποτελεί την επισφράγιση της καταδικαστικής

                    ετυμογορίας του Θεού.

                     Είναι ο δρόμος της απελευθέρωσης και της

       δικαίωσής μου.

 Είσαι μοναδικός στα μάτια του.

"Σε εκάλεσα μάλιστα με το όνομά σου, σε επονόμασα, αν και δεν με γνώρισες. Εγώ είμαι ο Κύριος, και δεν υπάρχει άλλος, Θεός εκτός από μένα δεν υπάρχει". Ησαΐας 45: 5

Η βασίλισσα της Αγγλίας βρισκόταν σε επίσκεψη σε κάποια αγγλική πόλη προκειμένου να εγκαινιάσει ένα καινούργιο σχολείο, παρουσία μιας μεγάλης αντιπροσωπείας μελλοντικών μαθητών που φορούσαν τις στολές τους. Όταν τελείωσε η τελετή, ένα μικρό κοριτσάκι έκλαιγε απαρηγόρητο. "Τι σου συνέβη; τη ρώτησε η δασκάλα της. Μήπως δεν μπόρεσες να δεις τη βασίλισσα;

- Όχι, την είδα, απάντησε, αλλά η βασίλισσα δεν με είδε!" Και ήταν βέβαια φυσικό η βασίλισσα να μην μπορεί να διακρίνει κάθε παιδί μέσα στο πλήθος.Το παιδάκι όμως δεν ήταν σε ηλικία να καταλάβει...

Μήπως έχουμε την ίδια αντίληψη σε μια εποχή που η ψηφιακή τεχνολογία και οι υπολογιστές μάς έχουν όλους σχεδόν καταστήσει ένα απλό νούμερο σε μια σειρά; Ένα νούμερο τραπέζης, σύνταξης, ασφάλισης... ένα πρόσωπο χωρίς όνομα μέσα στο αμέτρητο πλήθος. Ποιος ενδιαφέρεται άραγε για μας και ποιον ενδιαφέρουμε πραγματικά; Μερικές φορές αισθάνεται κανείς ότι ούτε μέσα στο ίδιο του το σπίτι δεν υπάρχει κάποιος που να νοιάζεται ουσιαστικά γι' αυτόν. Οι σχέσεις έχουν μετασχηματιστεί δυστυχώς σ' ένα τυπικό πάρε-δώσε, γυμνές από κάθε ενδιαφέρον και συναισθηματισμό.

Υπάρχει εντούτοις κάποιος που ξέρει πολύ καλά ποιος είμαι. Γνωρίζει το όνομά μου,  την ιστορία μου, ξέρει τα θέματά μου...ακούει και το μικρότερο αναστεναγμό μου. Στο Ψαλμό 139 ο Δαβίδ λέει: "Γνωρίζεις το κάθισμά μου και την έγερσή μου, καταλαβαίνεις τους λογισμούς μου από μακριά...και πριν ο λόγος έρθει στη γλώσσα μου, εσύ, Κύριε, γνωρίζεις το παν". Ηχεί παράξενα αυτό στ' αυτιά μας γιατί η γνώμη που έχουμε σχηματίσει για το Θεό δεν ταιριάζει με την εικόνα ενός Προσώπου που νοιάζεται για μας και θέλει να μας βοηθήσει. 

Το θέμα δεν είναι τι θέλει ο Θεός επειδή Αυτός φανέρωσε τις αγαθές προθέσεις Του στον άνθρωπο. Το ζήτημα είναι τι θέλω εγώ από το Θεό. Μια γρήγορη βοήθεια κάθε φορά που τη χρειάζομαι; Κάποιον έτοιμο να ικανοποιεί άμεσα τις επιθυμίες μου και τις ανάγκες μου; Μια θρησκεία ή πίστη σε μια ανώτερη ιδέα και δύναμη, γιατί πώς να ζήσει κανείς χωρίς να πιστεύει σε κάτι; Κάποιον που να κατανοεί και να συγχωρεί αδιαμαρτύρητα ό,τι κάνω; Ή μήπως ένα γνήσιο φίλο και Πατέρα με τον οποίο επιθυμώ να πορευθώ τη ζωή μου εδώ στη γη και να βρεθώ μια μέρα μαζί Του στον ουρανό;

 

        Αλήθεια, τι ψάχνεις από το Θεό; 

              Η απάντησή σου θα καθορίσει τη στάση 

και τη σχέση σου μαζί Του.

Υποδέχομαι τον άλλον

" Κι εσάς, που ήσασταν νεκροί, εξαιτίας των παραβάσεων και των αμαρτιών, ζωοποιήσε, μέσα στις οποίες κάποτε περπατήσατε , σύμφωνα με το πολίτευμα του κόσμου τούτου, σύμφωνα με τον άρχοντα της εξουσίας του αέρα, του πνεύματος, που σήμερα ενεργεί στους γιους τής απείθειας". Εφεσίους 2: 1-2

Μέσα στον κόσμο μας που τον θεωρούμε πολιτισμένο, οφείλουμε ν' αναγνωρίσουμε ότι ο ρατσισμός και η διάκριση μακράν απέχει από το να έχει εξαλειθφεί. Πίσω από τη λέξη "ξένος" κρύβεται μια αντίληψη που δυσκολεύεται να αποδεχτεί, να κατανοήσει και κυρίως να βοηθήσει κάθε άνθρωπο που εμείς θεωρούμε  διαφορετικό: το μετανάστη, το φτωχό, τον περιθωριακό, τον άστεγο, τον ανάπηρο...Για να τον υποδεχτώ θα πρέπει να αφήσω στην άκρη τις διακρίσεις και να τον θεωρήσω ως πλησίον μου. Δεν χρειάζεται να έχω διαβάσει το ευαγγέλιο  για να καταλάβω ότι αυτός ο ξένος έχει την ίδια αξία με μένα και ότι θα έπρεπε να βρίσκω φυσιολογικό να τον αγαπήσω και να τον δεχτώ.

Το ευαγγέλιο σίγουρα πάει πολύ πιο πέρα. Μας δείχνει ότι η αξία κάποιου δεν εξαρτάται από την προσωπική του ιστορία, το παρελθόν του, την οικογένεια, τις σπουδές ή τα χρήματά του. Η αξία του ανθρώπου έγκειται στο ότι πλάστηκε σύμφωνα με την εικόνα του Θεού και αγαπιέται από το Δημιουργό Του σαν ένα μοναδικό πλάσμα.

Το ευαγγέλιο δείχνει επίσης τον άλλο ως "πλησίον" μας, κάποιον στη θέση του οποίου θα μπορούσαμε να είχαμε βρεθεί. Κάποτε ήμασταν εχθροί του Θεού και περπατούσαμε στις πονηρές μας επιθυμίες, ζούσαμε "χωρίς Χριστό... ξένοι από τις διαθήκες της υπόσχεσης, μη έχοντες ελπίδα και ήμασταν στον κόσμο χωρίς Θεό". (Εφεσίους 2:12) Ενώ όμως ήμασταν ξένοι για το Θεό, Αυτός μας δέχτηκε και μάλιστα μας υιοθέτησε.

Όταν βλέπουμε τον "ξένο" ας θυμόμαστε ότι ο Θεός τον αγαπά με την ίδια αγάπη που αγάπησε και μας και ότι έδωσε τον Υιό Του για τις αμαρτίες όλων μας. Αν είμαι  αληθινός χριστιανός γνωρίζω ότι όταν ασχολούμαι με τον άλλον φανερώνω λίγη από τη θεϊκή αγάπη και συγχώρεση.  Και καθώς τον βοηθώ και συμπαραστέκομαι στις ανάγκες του, υλικές, ψυχικές αλλά και πνευματικές, εκφράζω έμπρακτα το έλεος που εγώ πρώτος δέχτηκα. Είθε η αποστολή μας, ως χριστιανών στη γη, να στοχεύει να ελευθερώσει τους συνανθρώπους μας από τα πνευματικά τους δεσμά  αλλά και  ν' ανακουφίσει τις υλικές τους ανάγκες.

Ποιος θα ρίξει πρώτος την πέτρα;

"Ο νόμος παρεμβλήθη για να περισσεύσει το αμάρτημα. Και όπου περίσσευσε η αμαρτία, υπερπερίσσευσε η χάρη". Ρωμαίους 5:20

Διαβάζουμε συχνά στις εφημερίδες ή ακούμε στο ραδιόφωνο τη σκληρότητα και αδιαλλαξία με την οποία αντιμετωπίζονται οι άνθρωποι, και κυρίως οι γυναίκες, σε κάποιες χώρες του κόσμου. Αν διαπράξεις εκεί κάποια αμαρτία, όπως μοιχεία, τότε κινδυνεύεις με λιθοβολισμό. Ακούμε τακτικά σε παγκόσμιο επίπεδο να υψώνονται φωνές διαμαρτυρίας, να γίνονται εκκλήσεις από οργανισμούς, να υπογράφονται αιτήματα που καλούν σε επιείκεια τις αρχές των χωρών αυτών.

Χαιρόμαστε γι' αυτές τις αντιδράσεις αλλά παράλληλα αυτό μας θυμίζει μια ανάλογη περίπτωση που συνέβη πριν δύο χιλιάδες χρόνια. Ήταν μια εποχή που οι άνθρωποι δεν είχαν και τόσες ευαισθησίες για τ' ανθρώπινα δικαιώματα και την ανεκτικότητα, όπως συμβαίνει σήμερα . Μια γυναίκα συνελήφθη επ' αυτοφώρω να διαπράττει μοιχεία και οδηγήθηκε από τους Φαρισαίους στον Ιησού. Δεν πρέπει να λιθοβοληθεί σύμφωνα με το νόμο του Μωυσή, που κανένας δεν μπορεί να ακυρώσει; Ποια είναι η ετυμηγορία του Ιησού γι' αυτήν την αμαρτωλή γυναίκα;

Η απάντησή Του, ήρεμη και αφοπλιστική, έρχεται να ελέγξει τη συνείδηση των κατηγόρων της : "Όποιος από σας είναι αναμάρτητος, ας ρίξει πρώτος την πέτρα εναντίον της". (Ιωάννης 8:7) Φυσικά και η γυναίκα είχε αμαρτήσει και ήταν ένοχη. Ο Χριστός με την απάντησή Του δεν υπονοεί ότι δεν θα έπρεπε λογικά να τιμωρηθεί. Αυτό όμως που θέλει να τονίσει είναι ότι εκείνοι που την κατηγορούν δεν είναι καθόλου καλύτεροι απ' αυτήν... Ένας ένας άρχισαν ν' αναχωρούν καθώς η συνείδησή τους είχε να τους κατηγορήσει για πολλά πράγματα. Ποιος ξέρει;  Ίσως για την ίδια αυτή αμαρτία, για την  οποία ζητούσαν χωρίς καμιά επιείκεια την εφαρμογή του νόμου .

Ο Ιησούς στράφηκε στη γυναίκα και της είπε: "Ούτε εγώ σε καταδικάζω, πήγαινε, και στο εξής μη αμάρτανε". Στην πραγματικότητα,  μόνο ο Χριστός είχε το απόλυτο δικαίωμα να καταδικάσει αλλά δεν το έκανε, όπως δεν το κάνει και σήμερα καθώς βλέπει το κακό και την αμαρτία να πληθαίνουν. Ο Χριστός ήρθε  ως Σωτήρας στον κόσμο και όπως ο ίδιος είπε "δεν ήρθα για να κρίνω τον κόσμο, αλλά για να σώσω τον κόσμο". (Ιωάννης 12:47) Μαζί με τη συγχώρεσή Του, φανερώνει και την αντίληψή Του γι' αυτό που διέπραξε η γυναίκα: είναι αμαρτία την οποία οφείλει να εγκαταλείψει. 

Το μήνυμα του ευαγγελίου δεν έχει αλλάξει. Ο Θεός αγαπάει κάθε πλάσμα Του και θέλει να το σκεπάσει με τη χάρη Του, αλλά η αμαρτία εξακολουθεί να είναι απωθητική και μισητή στα μάτια Του. Ας μη το ξεχνάμε ακόμη και αν η κοινωνία γύρω μας την καλοδέχεται και  τη γελοιοποιεί. Η θεϊκή συγχώρεση για τα λάθη του παρελθόντος μας δεν μπορεί να μη συμπορεύεται με μια θέση απόρριψης κάθε συμπεριφοράς που προσβάλλει το Θεό και τους συνανθρώπους μας.

Γεμάτος σπλαχνικά συναισθήματα

"Αυτός στην πραγματικότητα, βάσταξε τις ασθένειές μας, και επιφορτίστηκε τις θλίψεις μας, ενώ, εμείς τον θεωρήσαμε τραμαυτισμένο, πληγωμένο από το Θεό, και ταλαιπωρημένο. Αυτός, όμως, τραυματίστηκε για τις παραβάσεις μας, ταλαιπωρήθηκε για τις ανομίες μας, η τιμωρία, που έφερε τη δική μας ειρήνη, ήταν επάνω σ' αυτόν και διαμέσου των πληγών του γιατρευτήκαμε εμείς". Ησαΐας 53:4-5

Όταν ο Ιησούς ήταν στη γη αισθανόταν μια τέλεια συμπάθεια προς όλους εκείνους που υπέφεραν από τις επιπτώσεις της αμαρτίας. Καταλάβαινε απόλυτα τον πόνο και την οδύνη των ανθρώπων και επειδή τους συμπονούσε, ποτέ δεν αρνήθηκε να τους βοηθήσει. Πολύ συχνά συναντάμε στα ευαγγέλια λέξεις που εκφράζουν τα συναισθήματα της θεϊκής και ευαίσθητης καρδιάς Του: "Σπλαχνίστηκε γι' αυτούς".

"Σπλαχνίστηκε γι' αυτούς" βλέποντας τα πλήθη που Τον ακολουθούσαν με τα πόδια ερχόμενα από διάφορες πόλεις, φέρνοντας συχνά τους αρρώστους τους, τους οποίους και θεράπευε (Ματθαίος 14:13-14).

"Σπλαχνίστηκε για το πλήθος" που καθόταν κοντά Του και άκουγε τα λόγια Του πάνω από τρεις μέρες χωρίς να έχει τίποτα να φάει. Τούς τάισε πολλαπλασιάζοντας τα ψωμιά και τα ψάρια (Ματθαίος 15:32).

"Σπλαχνίστηκε" όταν συνάντησε δύο τυφλούς ενώ έβγαινε από την Ιεριχώ. Σταμάτησε και απάντησε στην κραυγή τους καθώς Τον εκλιπαρούσαν να τους θεραπεύσει. Άγγιξε τα μάτια τους και τους έδωσε το φως τους (Ματθαίος 20: 34).

"Σπλαχνίστηκε" καθώς συνάντησε, κοντά στην πόλη της Ναΐν, τη νεκρώσιμη πομπή του μονογενούς γιου μιας χήρας. Σταμάτησε και γεμάτος τρυφερότητα είπε στην τραγική μητέρα: "Μην κλαις", για ν'  αγγίξει έπειτα γεμάτος συμπόνια το νεκροκρέβατο και να προστάξει: "Νεανίσκε, σε σένα λέω, σήκω επάνω". Και ο νεκρός αμέσως υπακούει ενώ ο Ιησούς τον δίνει ξανά ζωντανό στη μητέρα του (Λουκάς 7:11-15).

Ναι, ο Ιησούς μπήκε στη θέση μας, δοκίμασε τους πόνους μας, συμμετείχε στη θλίψη μας. "Αυτός πήρε τις ασθένειές μας και βάσταξε τις αρρώστιες μας" (Ματθαίος 8:17).                 

Ακόμα και σήμερα ο Ιησούς Χριστός σπλαχνίζεται κάθε άνθρωπο και καταλαβαίνει τον πόνο του. Εκείνος είναι έτοιμος να βοηθήσει και μας καλεί με τόση γλυκύτητα και κατανόηση: "Ελάτε σε μένα όλοι όσοι κοπιάζετε και είστε φορτωμένοι, και εγώ θα σας αναπαύσω" (Ματθαίος 11:28).

Η απόρριψη του Λόγου του Θεού

" Καθώς αποδοκίμασαν το να έχουν επίγνωση του Θεού, ο Θεός τούς παρέδωσε σε αδόκιμο νου, ώστε να κάνουν εκείνα που δεν πρέπει". Ρωμαίους 1:28

Ζούμε στην εποχή της πληροφορίας. Κάθε μέρα κατακλυζόμαστε από κάθε είδους πληροφορία, από τα ΜΜΕ, το Ίντερνετ, τις διαφημίσεις. Η ταχύτητα και η εναλλαγή αυτών των πληροφοριών είναι εκπληκτική καθώς και η πηγή τους. Πρόκειται για μια παγκόσμια δεξαμενή όπου ο κάθε ένας, μικρός και μεγάλος, μπορεί να αναζητήσει και να έχει  άμεση πρόσβαση στην πληροφορία που επιθυμεί. 

Το ίδιο ισχύει και για την ανθρώπινη γνώση που συσσωρεύεται και διευρύνεται με απίστευτη ταχύτητα, σε πληθώρα τομέων και ειδικοτήτων. Δεν έχουμε παρά να θαυμάσουμε τα ανθρώπινα επιτεύγματα και να αναγνωρίσουμε για άλλη μια φορά ότι ο Θεός προίκισε τους ανθρώπους με μοναδικές στο σύμπαν ικανότητες. Η δημιουργικότητα, η σοφία, η σύνεση και η λογική μαζί με τις ιδιότητες της έλλογης βούλησης και ελευθερίας καθιστούν τον άνθρωπο ένα ον που αντανακλά τον ίδιο το χαρακτήρα του Δημιουργού Του.

Πώς  γίνεται όμως ένα τόσο προικισμένο, ικανό και σοφό ον να μην μπορεί να λύσει τα προβλήματα που σχετίζονται με την ηθική και ψυχική πλευρά της ύπαρξης του; Πώς γίνεται οι κοινωνίες μας να έχουν τόσο πολύ προοδεύσει ενώ αντίθετα η ανθρώπινη ζωή, πέρα από το βελτιωμένο γήινο και υλικό πλαίσιο της, να χαρακτηρίζεται από τέτοια κατάπτωση και ξεπεσμό; Πώς ο άνθρωπος, που μπορεί σχεδόν τα πάντα, αδυνατεί να επέμβει προκειμένου να βελτιώσει την ηθική του υπόσταση;

Η αλήθεια είναι ότι σ' αυτόν τον "τομέα"  η ανθρώπινη γνώση και επιστήμη δεν έχει πολλά να πει. Θα βρούμε άφθονες, ποικίλες διαγνώσεις και δημιουργίες φιλοσοφικών συστημάτων, όμως λύσεις που μεταμορφώνουν τον άνθρωπο δεν προτείνονται. Αγνοούμε ηθελημένα ή από αδιαφορία ότι ο Θεός φανέρωσε στον κόσμο την αλήθεια, έδειξε το δρόμο, πρότεινε τις λύσεις. Εμείς όμως τι κάναμε μ' αυτήν την πηγή της πληροφορίας και της γνώσης; Μήπως την πετάξαμε βιαστικά στον κάδο ανακύκλωσης; Άχρηστο πράγμα η Γραφή, τι έχει να μας πει στον 21ο αιώνα; Εμείς τα ξέρουμε καλύτερα άλλωστε...

Ας μην απορούμε για την κατάντια της κοινωνίας, των κρατών, των οικογενειών μας, για μας τους ίδιους. Ας μη παραπονιόμαστε για ό,τι βιώνουμε και ό,τι ακόμη μας περιμένει. Ο αληθινός φταίχτης δεν είναι οι γύρω, αλλά εγώ και εσύ που επιπόλαια πετάξαμε το Θεό από τη μέση και χτίσαμε μια ζωή όπως ακριβώς μας άρεσε. Τώρα ζούμε αυτό επιλέξαμε, γιατί παραπονιόμστε;

Καθαιρούμε λογισμούς

http://www.apokalipsifiles.org/kappaalphathetaalphaiotarhoomicron973muepsilon-lambdaomicrongammaiotasigmamuomicron973sigmaf.html

Μην αγανακτείς

"Να μη αγανακτείς για τους πονηρευόμενους, μήτε να ζηλεύεις τους εργάτες της ανομίας. Επειδή, σαν χορτάρι γρήγορα θα κοπούν, και σαν χλωρό φυτό θα καταμαραθούν". Ψαλμός 37:1 (www.theword.gr)

Είμαι βέβαιη ότι όλοι έχουμε βρεθεί στη θέση να αγανακτήσουμε, για να μην πω να εξοργιστούμε, για ανθρώπους που βλέπουμε γύρω μας να πετυχαίνουν στους δρόμους τους στηριζόμενοι μόνο σ' ένα "εφόδιο", την πονηριά. Μερικές φορές τη χειρίζονται με τόση επιδεξιότητα που τους θαυμάζεις, αφού καταφέρνουν να διατηρούν την καλή τους φήμη και την αξιοπρέπεια. 

Πολύ συχνά αισθήματα ζήλιας ανεβαίνουν στην καρδιά μας. Γνωρίζουμε μέσα στη συνείδησή μας ότι οι τρόποι τους ήταν άδικοι και ανέντιμοι και ότι για να πετύχουν αυτά που πέτυχαν έβλαψαν και υποσκέλισαν ανθρώπους. Αν δεν έχουμε αρχίσει να μιμούμαστε τέτοιες συμπεριφορές μπορεί να τις ζηλεύουμε γιατί  εμείς δεν θα είμασταν ποτέ ικανοί να φερθούμε το ίδιο. Αλλά τι σημασία έχει; Μέσα στην καρδιά μας τους επικροτούμε, τους θεωρούμε ικανούς και άξιους. Αντίθετα, ανθρώπους που σέβονται  τις αρχές του Θεού  τούς χαρακτηρίζουμε κακομοίρηδες, αδύναμους και φτωχούς τω πνεύματι.

Ο Θεός όμως μας συμβουλεύει να μην τους ζηλεύουμε, ούτε να θυμώνουμε μαζί τους. Μπορεί να φαίνεται "ότι δεν είναι σε κόπους, όπως οι άλλοι άνθρωποι... και ξεπέρασαν τις επιθυμίες της καρδιάς τους" (Ψαλμός 73:5,7) αλλά  η Γραφή μάς  προειδοποιεί "ότι ο θρίαμβος των ασεβών είναι ολιγόχρονος, και η χαρά του υποκριτού στιγμιαία... εκείνο για το οποίο κοπίασε, θα το αποδώσει, και δεν θα το καταπιεί. Κατά την απόκτηση θα γίνει η απόδοσή του, και δεν θα χαρεί", Ιώβ 20: 5,18.

Ας μην αμφιβάλουμε για τη δικαιοσύνη του Θεού για κάθε αμαρτία που διαπράττεται πάνω στη γη. Ούτε να ξεγελάμε τους εαυτούς μας με την αντίληψη ότι ο Θεός δεν βλέπει,  δεν καταλαβαίνει και μάλλον δεν ενδιαφέρεται. Είναι μια ιδέα που βολεύει για να συνεχίσουν οι άνθρωποι ανενόχλητοι να ζουν σύμφωνα με τις επιθυμίες τους, εκμεταλλευόμενοι και καταπιέζοντας τους συνανθρώπους τους. Και επειδή ο Θεός δεν εκτελεί γρήγορα την απόφαση ενάντια στο πονηρό έργο " γι' αυτό η καρδιά των γιων των ανθρώπων είναι ολόκληρη έκδοτη στο να πράττει το κακό", Εκκλησιαστής 8:11. Λοιπόν, ας μην αγανακτούμε ούτε να ζηλεύουμε τους "επιτυχημένους" δρόμους των ασεβών. Ας πράττουμε το δίκαιο πάνω στο γη, σε πείσμα των καιρών και του ρεύματος που διαβρώνει κάθε αξία και θεϊκή εντολή.

                                   Ζήσε διαφορετικά όσο και αν κοστίζει, έχοντας πάντα
                                   στο νου σου ότι ο Θεός δεν είναι άδικος. 
                                  Τίμησε Τον και θα δεις στη ζωή σου εδώ κάτω 
                                  αλλά και στον ουρανό πόσο άξιζε που Τον εμπιστεύτηκες.

Επέζησε από την έκτρωση - video clip

Σοφός μπροστά στα μάτια σου;

" Είδες άνθρωπο, που νομίζει τον εαυτό του σοφό; Περισσότερη ελπίδα είναι από τον άφρονα, παρά απ' αυτόν" . Παροιμίες 26:12

Θυμόμαστε σχεδόν όλοι την περίφημη διακήρυξη του Έλληνα φιλόσοφου Σωκράτη:
"'Ενα ξέρω, ότι τίποτα δεν ξέρω".  Πρόταση παράδοξη για έναν φιλόσοφο, αποτέλεσε όμως το θεμέλιο λίθο της φιλοσοφίας του και βάση για την αναζήτηση της αλήθειας. Ο Σωκράτης είχε συνειδητοποιήσει ότι παρά την προσπάθεια του να αποκτήσει  σοφία και επιστήμη, η γνώση του ήταν πάντα ελλιπής. Αυτό το ένστικτό του για τις πεπερασμένες δυνατότητες της ανθρώπινης σύνεσης και την ανάγκη του ανθρώπου να διδάσκεται και να μαθαίνει επαληθεύεται μέσα από τις σελίδες της Βίβλου. Πολλές φορές χρειάζεται να σωπάσουμε και να ακούσουμε τους άλλους που μπορεί να έχουν κάτι να μας διδάξουν. "Και ο ίδιος ο άφρονας, όταν σωπαίνει, θεωρείται σοφός, και εκείνος που κλείνει τα χείλη του, θεωρείται συνετός" Παροιμίες 17: 28.

Το να είμαστε ικανοποιημένοι από τη δική μας σοφία αποτελεί κενοδοξία. Η αληθινή σοφία είναι ταπεινή, λαμβάνει υπόψη τον άλλον και ξέρει να τον ακούει. Ακόμη και ένας καλός μάνατζερ οφείλει ν' αναγνωρίζει την αξία των συνεργατών του και να λαμβάνει υπόψη του τις απόψεις τους. Θα αποφεύγαμε σίγουρα πολλές αντιπαραθέσεις, αν ξέραμε ταπεινά ν' ακούμε το διπλανό μας.

Αν η ταπεινοφροσύνη και η ικανότητα ν' ακούμε είναι απαραίτητα στοιχεία για την επικοινωνία και τις σχέσεις μας με τους άλλους, πόσο περισσότερο σημαντικά είναι για τη σχέση μας με το Θεό. Άραγε, έχουμε μάθε να Τον ακούμε; Μελετάμε το γραπτό λόγο Του, την Αγία Γραφή; Αν ναι, πιστεύουμε αυτά τα οποία λέει ή τα θεωρούμε υπερβολικά, ξεπερασμένα ή μη πραγματοποιήσιμα; 

Αν είμαστε χριστιανοί, αυτή η στάση πρέπει να χαρακτηρίζει όλη τη διάρκεια της ζωής μας. Διαφορετικά διατρέχουμε τον κίνδυνο, καθώς κυλούν τα χρόνια, να μετακινηθούμε από τη θέση της πίστης και της υπακοής στο Λόγο Του σε μια πορεία που θα στηρίζεται στη γνώση, τη σοφία και τις εμπειρίες μας. Έχει μεγάλη σημασία για τη ζωή ενός πιστού ανθρώπου να διατηρεί πάντα μια θέση ταπείνωσης και εξάρτησης από τη θεϊκή σοφία και συμβουλή. Εκείνος ξέρει καλύτερα και είναι ικανός να μας εξηγήσει ό,τι δεν καταλαβαίνουμε ή αγνοούμε. Ας Τον ρωτάμε. " Ό,τι δεν βλέπω, δίδαξέ με εσύ" ( Ιώβ 34: 32). Μακάρι αυτή να είναι πάντα η θέση μας μπροστά στο Θεό. Τότε σοφία, σύνεση, ασφάλεια και ευλογία θα μας ακολουθούν σ΄όλα μας τα βήματα.

                                  Σκέψη:  Κύριε, θέλω να μάθω να Σε ρωτάω

                                                να Σ΄ ακούω, να Σε συμβουλεύομαι.

                                                Ας μη στρέφομαι πάντα στους άλλους

                                                και στον εαυτό μου. Υπάρχεις και Εσύ.

Είναι λάθος!

"Εμείς μεν δίκαια, επειδή, απολαμβάνουμε άξια των όσων πράξαμε. Αυτός, όμως, δεν έπραξε τίποτε το άτοπο. Και έλεγε στον Ιησού: Κύριε, θυμήσου με, όταν έρθεις στη βασιλεία σου. Και ο Ιησούς είπε σ' αυτόν : Σε διαβεβαιώνω, σήμερα θα είσαι μαζί μου στον παράδεισο" Λουκάς 23:41-43

" Όλοι θα πάμε στον παράδεισο", τραγουδούσε ένας Γάλλος τραγουδιστής και το τραγούδι του έγινε "επιτυχία" χάρις στον εύθυμο σκοπό του, την προσωπικότητα του ερμηνευτή και φυσικά τη διαβεβαίωση του που φαίνεται τόσο γενναιόδωρη.

Η αλήθεια είναι ότι αυτή η ιδέα είναι αρκετά διαδεδομένη: Ένας Θεός  αγάπης πώς θα μπορούσε ποτέ να μας απαγορεύσει την είσοδο στην ουράνια βασιλεία Του; Δεν ξέρω αν εμείς, όντες άδικοι και πονηροί και όχι άγιοι όπως ο Θεός, θα επιτρέπαμε να μπουν στο σπίτι μας όλοι εκείνοι που μας έχουν βλάψει, έχουν πει περιφρονητικά λόγια για μας, έχουν αδιαφορήσει για την αγάπη μας, έχουν προσβάλλει την προσφορά και τη θυσία μας γι' αυτούς. Αν στο δικό μας μυαλό αυτό μοιάζει προβληματικό, τι θα λέγαμε για τη θεία δικαιοσύνη και αγιότητα η οποία δεν μπορεί να συγκατοικήσει με το κακό που αμετανόητα έπραξε ο άνθρωπος; Τι γνώμη θα είχαμε για ένα Θεό που δέχεται χωρίς διάκριση δίκαιους και άδικους στον ουρανό με μια αγάπη του τύπου: περασμένα ξεχασμένα; Αυτή η θέση Του δεν θα ακύρωνε τη δικαιοσύνη και την αλήθεια Του;

Ο Θεός δεν θέλει να αποκλείσει τον άνθρωπο από τον ουρανό, ούτε όμως μπορεί και να τον  δεχτεί με τους δικούς του όρους . Ο Θεός θέλει "να σωθούν όλοι οι άνθρωποι, και νάρθουν στην επίγνωση της αλήθειας", Α' Τιμόθεου 2:4. Γι' αυτό και έκανε γνωστό τον εαυτό Του, και πολύ περισσότερο έκανε το παν διαμέσου της θυσίας του Χριστού ώστε να δικαιώσει τον άνθρωπο και να τον συμφιλιώσει μαζί Του.

 Ο Κύριος κάνει ακόμη ένα βήμα καθώς παραβλέπει τους καιρούς της άγνοιας μας και "παραγγέλλει τώρα σε όλους τους ανθρώπους οπουδήποτε και αν είναι, να μετανοούν", Πράξεις Αποστόλων 17:30. Εδώ βρίσκεται το κλειδί της εισόδου μας στον ουρανό. Γιατί δεν κερδίζεται όπως συχνά πιστεύουμε με την εκτέλεση κάποιον στείρων, τυπικών εντολών. Μ' έναν αξιοπρεπή βίο ή μια δίκαιη και ευσεβής στα μάτια των ανθρώπων ζωή. Είναι η μετάνοια που  χαρίζει τη σωτηρία και δίνει την πρόσβαση στον ουρανό. Αυτόν τον τρόπο όρισε ο Θεός ως τη μόνη οδό για να Τον πλησιάσουμε και να απολαύσουμε την κοινωνία μαζί Του. Μετάνοια για το παρελθόν αλλά και αλλαγή συμπεριφοράς. Εξομολόγηση των κακών μας πράξεων αλλά και επιθυμία να ζήσουμε μια  ζωή διαφορετική απ' αυτήν που με συναίσθηση καταδικάσαμε και απορρίψαμε. 

Η συγχώρεση του Θεού δίνεται δωρεάν και κατά χάρη γιατί η σωτηρία μας κερδήθηκε όταν ο Ιησούς Χριστός τιμωρήθηκε στη θέση μας . Εμείς δεν έχουμε κανένα αντάλλαγμα να δώσουμε παρά τη ρυπαρή μας καρδιά και τη θέλησή μας να πορευθούμε πλέον σε δίκαιους δρόμους. Έτσι λαμβάνουμε και το δικαίωμα να πάμε στον παράδεισο, εκεί που δεν θα πάμε όλοι αλλά που ουσιαστικά όλοι μπορούμε να πάμε αν θελήσουμε ν' ανοίξουμε τις καρδιές μας στο Θεό όσο είναι ακόμη καιρός.

                                         

Ένας Κύριος που νοιάζεται

" Τα μάτια όλων αποβλέπουν σε εσένα και εσύ δίνεις σ' αυτούς την τροφή τους στον καιρό της. Ανοίγεις το χέρι σου, και χορταίνεις την επιθυμία κάθε ζωντανού όντος". Ψαλμός 145: 15-16

Να μια καινούργια μέρα που έχει ξεκινήσει και όλοι λίγο ως πολύ θα τρέξουμε το πρόγραμμμά μας και θα διεκπεραιώσουμε τις διάφορες υποθέσεις που θα προκύψουν. Συνειδητά ή ασυνείδητα θα ζήσουμε τη μέρα μας, ο καθένας με το δικό του τρόπο, και το βράδυ ίσως πέσουμε στο κρεβάτι μας εξουθενωμένοι και ανακουφισμένοι: Πάει και σήμερα, αύριο πάλι.

Δεν ξέρω πόσοι απ' εμάς έχουμε αναρωτηθεί όχι τόσο για το περιεχόμενο της μέρας μας, τι έπρεπε να κάνουμε και τι αφήσαμε πίσω, τις χαρές ή τις λύπες που βιώσαμε, αλλά για το ποιος συγκρατεί αυτό το "περίβλημα" που λέγεται σύμπαν.  Για το ποιος κρύβεται πίσω από τη σημερινή μας ανάσα και παρουσία πάνω εδώ στη γη. Για το ποιος φρόντισε σήμερα για τον ήλιο, το οξυγόνο, την τροφή, την υγεία μας ίσως...

Έχω την αίσθηση ότι πολλές φορές μας διαφεύγουν οι πραγματικές συνισταμένες της ύπαρξης μας, τις οποίες θεωρούμε δεδομένες και ασάλευτες. Μοιάζουμε σαν κάτι μικρά παιδιά που πιστεύουν ότι ο μικρόκοσμος στον οποίο ζουν, αυτά που απολαμβάνουν χωρίς έγνοιες, με μια αμεριμνησία και άγνοια αφοπλιστική, είναι και η πραγματικότητα. Αντίθετα, εμείς γελάμε με την αφέλεια τους ή και εκνευριζόμαστε που δεν μπορούν να συλλάβουν την πραγματική φύση και διάσταση των πραγμάτων.

Με τον ίδιο τρόπο όμως  συμπεριφερόμαστε και εμείς, οι σοφοί ενήλικες προς το Θεό. Έχουμε την αίσθηση ότι όλα κυλούν μόνα τους και το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να συμμετέχουμε στο καθημερινό "παιχνίδι" της ζωής. Αγνοούμε ότι η ζωή μας είναι δανική και ότι ο Θεός θέλησε σήμερα να είμαστε ζωντανοί. Πιστεύουμε ότι ό,τι  απολαμβάνουμε είναι δικό μας, κουραστήκαμε, το αξίζουμε, στο κάτω κάτω συχνά παλεύουμε γι' αυτό σαν αδύναμοι ήρωες της βιοπάλης.

Πίσω όμως από τη "θεατρική σκηνή" του κόσμου, πίσω από τις μουσικές, τα φώτα και το σενάριο της ζωής υπάρχει αυτός που το συνέλαβε και έδωσε στον άνθρωπο τη δυνατότητα να πάρει μέρος. Είναι ο Θεός που "δίνει σε όλους ζωή και πνοή και τα πάντα. Και έκανε από ένα αίμα κάθε έθνος ανθρώπων, για να κατοικούν επάνω στο πρόσωπο της γης, και διόρισε τους προδιατεταγμένους καιρούς και τα οροθέσια της κατοικίας τους... και μέσα σ' αυτόν ζούμε και κινούμαστε και υπάρχομε", Πράξεις Αποστόλων 17:25-28.

Ο Θεός είναι αυτός που φρόντισε και εξακολουθεί να νοιάζεται  για μας όσο και αν ακούγεται παράξενο, όσο και αν η πραγματικότητα της ζωής που βιώνουμε Τον διαψεύδει. Δεν φταίει ο Θεός για το κατρακύλισμα  του ανθρώπου στην αμαρτία, ούτε για την αδικία που με τόση ευκολία και αδιαφορία ο κάθε ένας πράττει. Εκείνος εξακολουθεί να "ανατέλλει τον ήλιο του επάνω σε πονηρούς και αγαθούς, και βρέχει επάνω σε δίκαιους και αδίκους", Ματθαίος 5:45. Τουλάχιστον ας αποδώσουμε το σεβασμό και την τιμή σ' Εκείνον τον οποίο ανήκουν τα πάντα. Τουλάχιστον ας Τον αναγνωρίσουμε και ας Του πούμε το ευχαριστώ μας. Ας μη μοιάσουμε με αχάριστα παιδιά που έχουν μόνο απαιτήσεις και αδιαφορούν παντελώς για κάθε κόπο που καταβάλουν οι γονείς τους προκειμένου να είναι ευτυχισμένα.





Μην έχεις καμιά αμφιβολία ότι ο Θεός νοιάζεται για σένα. 
Αρκεί να κοιτάξεις την ύπαρξή σου           
και γύρω σου με ειλικρίνεια και θα καταλάβεις.

Πού μας οδηγεί η καρδιά μας;

"Η καρδιά είναι απατηλή περισσότερο απ' όλα, και υπερβολικά διεφθαρμένη, ποιος μπορεί να τη γνωρίσει; Εγώ ο Κύριος εξετάζω την καρδιά, δοκιμάζω τα νεφρά, για να δώσω στον κάθε ένα σύμφωνα με τους δρόμους του, σύμφωνα με τον καρπό των έργων του". Ιερεμίας 17:10-11

Ανατρεπτική η γνώμη του Θεού για την καρδιά του ανθρώπου. Τα τελευταία χρόνια το σλόγκαν που κυριαρχεί στις μοντέρνες κοινωνίες μας είναι το περίφημο: Άκου την καρδιά σου. Και εμείς φυσικά την ακούμε! Ακούγεται τόσο όμορφο, τόσο ανάλαφρο... σχεδόν απελευθερωτικό. Γιατί στο κάτω κάτω, σκεφτόμαστε, αν δεν ακούσω την καρδιά μου, αυτά που αληθινά θέλω και ψάχνω, ποιόν τελικά θα ακούσω; Τους άλλους; Τα συστήματα τους; Ή θα ακολουθήσω τα στερεότυπα της κοινωνίας; Απελευθερωμένοι λοιπόν, έτσι νομίζουμε δυστυχώς, τραβάμε ένα χ σε όλους και όλα και ριχνόμαστε λαίμαργα να γευτούμε τη ζωή σύμφωνα με τις επιθυμίες της καρδιάς μας.

Το αποτέλεσμα είναι γνωστό και εύκολα διακρίνεται αρκεί με ειλικρίνεια να κοιτάξουμε τις ζωές μας. Πόσο ευτυχισμένοι είμαστε τελικά απ' όσα καταφέραμε να πραγματοποιήσουμε; Πόσους στόχους και πόσα θέλω απ' αυτά που εμείς ορίσαμε ως σωστά  πετύχαμε; Μήπως μείναμε να τρέχουμε μια μάταιη κούρσα, μια κούρσα ανεκπλήρωτων επιθυμιών, συχνά εγωκεντρικών και άδικων;

Γιατί η αλήθεια κρύβεται αλλού. Ότι τις περισσότερες φορές η καρδιά μας  μάς απατά, διεφθαρμένη καθώς είναι από την αμαρτία, τον εγωισμό και τα ψεύτικα ψιθυρίσματα του διαβόλου. Και εμείς, όχι μόνο την εμπιστευόμαστε και την ακούμε αλλά κάνουμε το παν, πατώντας συχνά επί πτωμάτων, προκειμένου να ικανοποιήσουμε τα θέλω μας. Μα όμως η ευτυχία μας είναι πρόσκαιρη, για να μην πω ότι μοιάζει ανέφικτη.

Ο Κύριος ξέρει ποια είναι η κατάσταση της καρδιάς του πλάσματός Του. Δεν διστάζει να την πει με το όνομα της όσο και αν πονάει. Η αλήθεια Του  ίσως ελευθερώσει αυτούς που πραγματικά αναγνωρίζουν την καρδιά τους ως απατηλή και διεφθαρμένη. Κάποιους που έχουν καταλάβει που τους οδηγούν οι επιλογές και οι ενέργειές τους. Κάποιους που βλέπουν ότι είναι παγιδευμένοι στα γρανάζια του διαβόλου, της απάτης του κόσμου και της αμαρτίας και επιθυμούν να λυτρωθούν. Σ' αυτούς απευθύνεται το σημερινό μήνυμα και όχι σε εκείνους που αισθάνονται ότι είναι εντάξει με τον εαυτό τους, τους γύρω τους, το Θεό. Αυτοί δυστυχώς δεν αναζητούν ούτε σωτηρία, ούτε σωτήρα.  Μάλλον θα συνεχίσουν να επιλέγουν τους δρόμους τους, έχοντας οι ίδιοι την αποκλειστική ευθύνη για κάθε συνέπεια, επίγεια και αιώνια. Εξάλλου, όπως είπε και ο Ιησούς Χριστός: "Δεν έχουν ανάγκη από γιατρό αυτοί που υγιαίνουν, αλλά αυτοί που πάσχουν... επειδή δεν ήρθα να καλέσω δικαίους, αλλά αμαρτωλούς σε μετάνοια", Ματθαίος 9:12-13.

Ζωές αλλαγμένες

"Ήμασταν κάποτε και εμείς ανόητοι, απειθείς, πλανώμενοι, καθώς είμασταν δούλοι σε διάφορες επιθυμίες και ηδονές, ζώντας μέσα σε κακία και φθόνο, μισητοί και μισώντες ο ένας τον άλλον". Τίτος 3:3

Το διάσημο άγαλμα του Μιχαήλ Άγγελου "Δαβίδ" αρχικά δεν ήταν παρά ένα συμπαγές κομμάτι μάρμαρο που κάποιος άλλος γλύπτης είχε καταστρέψει. Ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι είχε δηλώσει ότι τίποτα δεν θα μπορούσε να γίνει με αυτό το κομμάτι. Όμως ο Μιχαήλ Άγγελος που το δούλεψε δημιούργησε ένα εξαιρετικό άγαλμα ύψους πάνω από τέσσερα μέτρα που σήμερα θαυμάζουμε στη Φλωρεντία.

Πόσο μας θυμίζει αυτό τις ζωές μας. Ίσως και εσείς να έχετε συνειδητοποιήσει ότι η ζωή σας καταστράφηκε από το κακό και την αμαρτία. Στην πραγματικότητα όμως να ξέρετε ότι τίποτα δεν έχει ακόμα χαθεί! Υπάρχει λύση, υπάρχει θεραπεία: Ο Ιησούς Χριστός. Εκείνος μόνο μπορεί να μεταμορφώσει τις ζωές μας στις οποίες η ασκήμια της αμαρτίας, της μνησικακίας, της πικρίας, του ψέματος, του εγωισμού έχει αφήσει ανεξίτηλα το αποτύπωμά της. Ό,τι μας κάνει να υποφέρουμε και κάνει και τους άλλους γύρω μας να υποφέρουν, ό,τι μας  καταδικάζει και μας εκθέτει μπροστά στο Θεό και στους ανθρώπους, μπορεί να θεραπευτεί. Πώς ο Χριστός μπορεί να αλλάξει τη ζωή μου και να νικήσει την εξουσία και τη δύναμη της αμαρτίας μέσα μου; θα αναρωτηθείτε. Ίσως να έχετε ήδη προσπαθήσει να βελτιωθείτε και να φέρεστε διαφορετικά, αλλά δεν έχετε δει κάποιο σημαντικό αποτέλεσμα. Μα αυτό έχει εξήγηση: Ο Χριστός δεν βελτιώνει την αμαρτωλή φύση μας αλλά μας δίνει μια καινούργια ζωή, μια νέα καρδιά που μέσα σ' αυτήν κατοικεί το Πνεύμα Του το Άγιο. 

Όταν κάποιος πηγαίνει με μετάνοια, πίστη και εμπιστοσύνη στο Χριστό,  γεύεται μια πραγματική μεταμόρφωση. "Αν κάποιος είναι εν Χριστώ, είναι καινούργιο κτίσμα, τα αρχαία πέρασαν, δέστε τα πάντα έγιναν καινούργια", Β' Κορινθίους 5:17. Νέα κίνητρα, νέες επιθυμίες και όνειρα, νέα δύναμη ώστε να εκτελεί ο άνθρωπος το καλό και τις εντολές του Θεού. Όχι με ανθρώπινες δυνάμεις οι οποίες συχνά μας προδίδουν και μας εγκαταλείπουν,  αλλά με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος. 

Καθώς λοιπόν ο "Δαβίδ" του Μιχαήλ Άγγελου αποκαλύπτει τη διάνοια και το μεγαλείο του γλύπτη, έτσι και οι αλλαγμένες ζωές μας μπορούν να γίνουν μια μαρτυρία της δύναμης και της αγάπης του Θεού.

                                   

 
   



   Ο Θεός μπορεί να δώσει στην άχαρη και
  άσκημη από την αμαρτία ζωή του ανθώπου 
  αληθινή ομορφιά. Αξίζει να αφεθούμε
  στα χέρια Του.

Δεν υπάρχει άλλος σωτήρας

"Δεν υπάρχει διαμέσου κανενός άλλου η σωτηρία, επειδή ούτε άλλο όνομα είναι δοσμένο κάτω από τον ουρανό, ανάμεσα στους ανθρώπους, διαμέσου του οποίου πρέπει να σωθούμε". Πράξεις Αποστόλων 4: 12

Αναρωτιέμαι μερικές φορές καθώς κοιτάζω γύρω μου τους ανθρώπους, τι θέλουν και τι ψάχνουν από τη ζωή τους. Άλλοι φαίνονται απελπισμένοι και κοιτούν απεγνωσμένα να πιαστούν από κάτι. Άλλοι, πιο ψύχραιμοι ας πούμε, αντιμετωπίζουν τη ζωή αποστασιοποιημένα, χαλαρά, χωρίς ιδιαίτερες εξάρσεις και ανησυχίες. Εντάξει, ζωή είναι, έχει τα πάνω της, έχει τα κάτω της, θα περάσει που θα πάει; συλλογίζονται. Άλλοι πάλι, τους μετράς στα δάκτυλα θα έλεγα, είναι άνετοι και βολεμένοι. Η ζωή φαίνεται να τους έχει χαμογελάσει για τα καλά, δεν υπάρχει γι' αυτούς πρόβλημα ή αδιέξοδο. Όλα κάπως λύνονται στο τέλος, αν λύνονται και στην ουσία...

Όμως φαίνεται στα βλέμματα, στα στόματα και στις κουβέντες ότι όλοι κάτι περιμένουν ή κάποιον. Οι άνθρωποι χρειάζονται ελπίδα, αναψυχή, λύσεις στη σωρεία των προβλημάτων τους, υποσχέσεις για ένα καλύτερο μέλλον γι' αυτούς και τα παιδιά τους. Περιμένουν έναν σωτήρα, κάποιον να ταρακουνήσει τα θολά και λιμνάζοντα νερά της ύπαρξης τους. Και τα μάτια στέφονται σε χίλιες κατευθύνσεις. Ψάχνουν στους πολιτικούς, στους  φίλους, στις σχέσεις, στα χρήματα, την υγεία, την οικογενειακή και επαγγελματική ευημερία. Και πολλές φορές σ' όλα αυτά μαζί. Ματαίωση ή διάψευση είναι η λέξη που συμπυκνώνει την αποτυχία να βρουν επιτέλους εκείνον το σωτήρα που αναζητούν, πάνω στον οποίο θα στηρίξουν την ελπίδα και τη ζωή τους.

Γιατί ο Σωτήρας ήρθε αλλά οι άνθρωποι τον  αποδοκίμασαν. "Καταφρονημένος και απορριμμένος από τους ανθρώπους...καταφρονήθηκε, και τον θεωρήσαμε σαν ένα τίποτα", Ησαΐας 53: 3. Ο Ιησούς Χριστός, ο Κύριος του ουρανού και της γης που "βαστάζει τα πάντα με το λόγο της δύναμής του" (Εβραίους 1:3) ήρθε για να δώσει στην ταλαίπωρη ανθρώπινη ψυχή ό,τι είχε ανάγκη: σωτηρία, συγχώρεση, ειρήνη, ανάπαυση, ελπίδα. Και το έκανε με κόστος την ίδια Του τη ζωή, την οποία παρέδωσε για χάρη των ανθρώπων σ' έναν ατιμωτικό, σταυρικό θάνατο. Τώρα αναστημένος και ένδοξος, εξακολουθεί να μεσιτεύει για κάθε αμαρτωλό και να σώζει ψυχές που με μετάνοια στρέφονται σ' Αυτόν και Τον αναγνωρίζουν Σωτήρα και Κύριο.

Είναι τόσο λυπηρό ο Θεός να έχει απαντήσει στην ανάγκη και το αδιέξοδο του ανθρώπου για σωτηρία και ο άνθρωπος ν' αναζητά ακόμη απεγνωσμένα σωτήρα. Γιατί άλλος σωτήρας δεν υπάρχει! Γιατί κανείς δεν θα βρεθεί να αγαπήσει τον άνθρωπο σε τέτοιο βαθμό, με τέτοια ανιδιοτελή αγάπη που έχει επίγειες όσο και αιώνιες προεκτάσεις. Μάταια λοιπόν οι άνθρωποι αναζητούν άλλο δρόμο, άλλο όνομα, άλλο τρόπο για να σωθούν. Και το πιο λυπηρό δεν είναι αυτό, το επώδυνο είναι ότι μάλλον συμβαίνει αυτό που ο Χριστός είπε πριν χιλιάδες χρόνια: "Εγώ ήρθα στο όνομα του Πατέρα μου, και δεν με δέχεστε, αν έρθει άλλος στο δικό του όνομα, εκείνον θα τον δεχτείτε", Ιωάννης 5:43.

                      

                                       

Η αντεστραμμένη οπτική

" Η αμοιβή της ταπείνωσης, και του φόβου του Κυρίου, είναι πλούτος, και δόξα και ζωή". Παροιμίες 22: 4

Ταπείνωση! Περίεργα ηχεί στ' αυτιά μας αυτή η λέξη πλέον. Κάποτε, τους καιρούς των παππούδων μας, η ταπείνωση και η σχετιζόμενη μαζί της ταπεινοφροσύνη ήταν προτέρημα για κάποιον. Οι περήφανοι, οι φιλόδοξοι, οι ανικανοποίητοι, οι αριβιστές, οι ιδιοτελείς αποτελούσαν μάλλον μειοψηφία ή στην καλύτερη περίπτωση δεν τολμούσαν να προβληθούν ως τέτοιοι. Σήμερα η εποχή μας έχει αντιστρέψει εντελώς την οπτική και χαρακτηριστικά που θα τα καυτηριάζαμε στο παρελθόν, τώρα τα καλοδεχόμαστε και τα συστήνουμε στα παιδιά μας, στους φίλους μας, στους γύρω μας.

Ποιος θαυμάζει τον ταπεινό, τον καθαρό, τον δίκαιο, τον φιλότιμο, τον ειλικρινή; Ελάχιστοι άνθρωποι που κατανοούν τι σημαίνει να ζεις σε μια κοινωνία όπου το κακό βασιλεύει και όπου η αδικία μολύνει σαν γάγγραινα μικρούς και μεγάλους με απίστευτα γρήγορους ρυθμούς. "Γιατί όχι θα πει κάποιος; Εφόσον έτσι κάνουν όλοι, εγώ θα αποτελέσω εξαίρεση;".  Και συναινώντας μεταξύ μας ξαναπλάθουμε στα μέτρα μας, ο καθένας για τον εαυτό του και όπως τον συμφέρει το καλό και το κακό.

Τα αποτελέσματα της προσπάθειας παραχάραξης και πλαστογράφησης των αρχών του Θεού  ανήκουν κατά κύριο λόγο στον εχθρό του Θεού, το διάβολο. "Εκείνος ήταν εξαρχής ανθρωποκτόνος, και δεν μένει στην αλήθεια επειδή, αλήθεια δεν υπάρχει σ' αυτόν. Όταν μιλάει το ψέμα, μιλάει από τα δικά του επειδή είναι ψεύτης, και ο πατέρας του ίδιου του ψεύδους", Ιωάννης 8:44. Μετά ακολουθεί ο άνθρωπος, που με την ίδια ευκολία και όντως σκλάβος της αμαρτίας και του διαβόλου, δυστυχώς αναπαράγει τα ίδια ψέματα και τις ίδιες τακτικές.

Παρ' όλα αυτά η τάξη του Θεού και ο νόμος Του εξακολουθούν να ισχύουν. Όσο και αν ο άνθρωπος προσπαθεί να τον ακυρώσει , όσο και αν ο εχθρός διανοείται "να μεταβάλλει καιρούς και νόμους" (Δανιήλ 7:25), ο Κύριος εξακολουθεί να διατηρεί την ίδια αντίληψη και την ίδια γνώμη σχετικά με το τι είναι καλό και κακό. Και η ταπείνωση του ανθρώπου μπροστά στο Θεό αξίζει μισθό.΄Είναι σωστή θέση για ένα δημιούργημα του οποίου η πνοή τελικά είναι στα χέρια του Δημιουργού Του. Το ίδιο και ο φόβος του Θεού. Φανερώνει μια καρδιά που κατανοεί το πεπερασμένο της ύπαρξης της και για να είμαστε ειλικρινείς, το ξεπεσμένο της ύπαρξης της. Μιας καρδιάς που αναγνωρίζει  ότι πλάστηκε σύμφωνα με την εικόνα του Θεού και ότι δεν είναι τίποτα παραπάνω από χώμα της γης,  μέσα στο οποίο ο Θεός "εμφύσησε πνοή ζωής και έγινε ο άνθρωπος σε ψυχή που ζει", Γένεση 2:7.  Μιας καρδιάς που αντιλαμβάνεται το μέγεθος της αμαρτωλότητάς της, αλλά και το υπερβάλλον μέγεθος της χάρης και της συγχώρεσης του Θεού.

Ναι, η ταπείνωση και ο φόβος του Θεού έχουν ανταμοιβή. Όπως ακριβώς το γράφει η Βίβλος, ο Θεός δίνει σε όσους επέλεξαν αυτή τη θέση πλούτο, δόξα και ζωή. Τι σημασία έχει τι λένε οι άλλοι; Σημασία έχει ποιος διευθύνει αυτόν τον κόσμο και ποια είναι η δική Του γνώμη και όχι τι θα θέλαμε να ισχύει εσύ και εγώ.  

Ανώφελο να συζητάς μαζί του.

" Έγκρατευθείτε, αγρυπνήστε,  επειδή ο αντίδικός σας ο διάβολος περιτριγυρίζει, σαν ωρυόμενο λιοντάρι, ζητώντας ποιον να καταπιεί. Στον οποίο αντισταθείτε μένοντας στερεοί στην πίστη...". Α' Πέτρου 5: 8,9

Η Βίβλος μας λέει ότι τον καιρό του βασιλιά Εζεκία, εχθρικά στρατεύματα οδηγούμενα από το βασιλιά της Ασσυρίας είχαν περικυκλώσει την Ιερουσαλήμ και πολιορκούσαν την πόλη. Ένα από τα μέσα που χρησιμοποίησε ο εχθρός ώστε να αναγκάσει τους πολιορκημένους να εγκαταλείψουν τη μάχη και να παραδοθούν, ήταν να φωνάζει στα εβραϊκά, γλώσσα που όλος ο λαός μιλούσε, λόγια περιφρονητικά για τη δύναμη του Θεού τους. Σ' Αυτόν έλπιζαν και απ' Αυτόν περίμεναν την έκβαση της μάχης. Όμως αυτά που άκουγαν μόνο την πίστη και την ελπίδα τους στο Θεό δεν ενίσχυαν. Εντούτοις, ο βασιλιάς είχε δώσει μια ξεκάθαρη εντολή: " Μη του απαντήσετε", Β' Βασιλέων 18: 36. Βρίσκουμε την ίδια στάση μπροστά στην Ιεριχώ, όταν ο Ιησούς του Ναυή προστάζει το λαό: "Δεν θα αλαλάξετε ούτε θα ακουστεί η φωνή σας ούτε θα βγει λόγος από το στόμα σας, μέχρι την ημέρα κατά την οποία θα σας πω να αλαλάξετε", Ιησούς του Ναυή 6: 10.

Όπως εκείνες τις εποχές έτσι και τώρα, ο διάβολος θέλει να κλονίσει την εμπιστοσύνη μας στο Χριστό. Ψάχνει ακατάπαυστα να μας πείσει ότι ο Θεός είναι εναντίον μας, ότι ό,τι και να κάνουμε δεν μπορούμε να ικανοποιήσουμε το Θεό, ο οποίος έχει τόσες πολλές απαιτήσεις στο κάτω κάτω από έναν χριστιανό. Προσπαθεί να μας πείσει ότι είναι ανώφελο να στηριζόμαστε επάνω Του. Και όταν κάνουμε κάποιο μικρό βήμα πίστης και εμπιστοσύνης που χαροποιεί το Θεό, μας "θυμίζει" ότι μάταια κοπιάζουμε ν' αρέσουμε σ' Εκείνον ή να ελπίζουμε στη βοήθεια Του.  Έτσι μας καταβάλει εύκολα και μας απογοητεύει καθώς σπέρνει στην καρδιά μας την αμφιβολία. "Άραγε ο Θεός μπορεί να ελευθερώσει αυτούς που ελπίζουν σ' Αυτόν; Άραγε θα το κάνει για μένα και για σένα; Μήπως το αξίζουμε;" Τέτοια και πολλά άλλα ερωτήματα βασανίζουν το μυαλό μας, μα τέτοιες εισηγήσεις δεν μπορεί να προέρχονται από το Θεό. Ο σκοπός του διαβόλου, που τις σπέρνει μέσα στις σκέψεις μας, δεν είναι παρά να μας αναστατώσει και να μας ταράξει.

Ας μη δίνουμε τόπο σε τέτοιες σκέψεις. Ας μη προσπαθούμε να μπούμε σε μια κουβέντα με τον "εαυτό" μας και τη "λογική" μας, που πολλές φορές δεν είναι παρά ένα όχημα του διαβόλου για να μας καταπονήσει. Δεν χρειάζονται επιχειρήματα, ούτε διάλογος μ' ένα ον που είναι πολύ πιο έξυπνο από μας. Σίγουρα θα βγούμε χαμένοι. 

Όταν ο Ιησούς πειράχθηκε από το διάβολο στην έρημο, δεν αντέκρουσε τα ψέματά του. Η αμετάβλητη απάντησή Του ήταν: "Είναι γραμμένο" και αυτό αρκούσε να κάνει το Σατανά να σωπάσει.Ο ψεύτης ο ίδιος οφείλει να αποτραβηχτεί μπροστά στο μόνο επιχείρημα που έχουμε και στο οποίο δεν έχει να δώσει καμιά απάντηση: "Είναι γραμμένο". Ο Θεός έχει μιλήσει και αυτό αρκεί. Ούτε η λογική, ούτε η σοφία, ούτε η μικρή μας πίστη, ούτε τα δυνατά ή αδύναμα συναισθήματά μας μπορούν να μας στηρίξουν κάποιες φορές στο κύμα των ψεμάτων του. Ο Λόγος του Θεού είναι τελικά η μόνη μας εξασφάλιση απέναντι στο Σατανά. 

  

          Μη σκέφτεσαι τα ενδεχόμενα, ούτε να συζητάς μέσα στο μυαλό σου     

         με τους φόβους και τις ανασφάλειές σου. Ανοίγεις διάπλατα την πόρτα

         στον εχθρό και προετοιμάζεις την πτώση σου.                     

                                                                                   

                           

                        

'Εχεις φόβο Θεού;

" Από πού  λοιπόν, έρχεται η σοφία; Και πού είναι ο τόπος της σύνεσης;... Ο Θεός εννοεί τον δρόμο της, και αυτός γνωρίζει τον τόπο της... τότε είδε, και τη φανέρωσε... και στον άνθρωπο είπε: Πρόσεξε, ο φόβος του Κυρίου, αυτός είναι η σοφία, και η αποχή από το κακό, σύνεση". Ιώβ 28: 20,22,27-28.     

Οι άνθρωποι σήμερα θέλουν να ελευθερωθούν από τους φόβους και τις αγωνίες τους. Και δίκαιο έχουν. Ποιος είναι εκείνος που θα ήθελε να ζει κάτω από καθεστώς φόβου; Φοβάσαι έναν κακό και άδικο προϊστάμενο, έναν βίαιο σύζυγο, έναν κακοποιό που μπορεί να βλάψει εσένα και την οικογένειά σου. Αν είσαι πάλι μαθητής, φοβάσαι έναν σκληρό και ανικανοποίητο καθηγητή, αν είσαι μόνος και ξένος σε μια χώρα, φοβάσαι πώς θα επιβιώσεις. Φοβάμαι, φοβάσαι... και ο καθένας μας μπορεί να προσθέσει τι ή ποιος είναι αυτός που του προκαλεί φόβο.

Όμως η Αγία Γραφή μιλάει για ένα φόβο που κάνει καλό και συνδέεται άμεσα με μια στάση σοφίας και σύνεσης. Πρόκειται για το φόβο του Θεού. Αυτό φαίνεται ακατανόητο βέβαια για μια μοντέρνα κοινωνία που κοιτάζει πώς θα πετάξει από πάνω της κάθε φόβο και πίεση και που ενδιαφέρεται πώς θα κάνει τη ζωή της πιο ξέγνοιαστη. Οι άνθρωποι  έχουν σχεδόν ξεχάσει ότι υπάρχει Θεός, πόσο μάλλον να Τον φοβούνται, δηλαδή να Τον υπολογίζουν και να Τον σέβονται. Για έναν τέτοιο σεβασμό κάνει λόγο η Βίβλος, και όχι  για το φόβο του βασανιστή ή δήμιου που είναι έτοιμος να σου πάρει το κεφάλι αν δεν υπακούσεις απόλυτα στις εντολές του. Αν ο Θεός ήταν τέτοιος, κανένας από μάς δεν θα ήταν ζωντανός. Αλλά ευτυχώς για μάς, ο Θεός δείχνει ακόμη ανοχή και συγχωρητικότητα, πολύ περισσότερο απ'  αυτό που μας αξίζει: Ο Θεός δείχνει σε μας αγάπη.

Μα εμείς τι κάνουμε μ' αυτήν την αγάπη; Μήπως την εκμεταλλευόμαστε χωρίς ντροπή και συχνά την περιγελούμε; Μήπως η καλοσύνη του Θεού και η μακροθυμία Του είναι μια ευκαιρία για μας να περάσουμε καλά, κοροϊδεύοντας, εξαπατώντας, αδικώντας και ταλαιπωρώντας τους άλλους; Έχουμε επίγνωση ότι με κάθε αμαρτία που κάνουμε προσβάλλουμε το Θεό, τη δικαιοσύνη και την αγιότητά Του; Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει τη φράση ή μπορεί και οι ίδιοι να έχουμε πει, όταν φυσικά μας αδικούν: " Τι Θεός είναι αυτός; Δεν βλέπει και δεν καταλαβαίνει τι γίνεται; Γιατί δεν τιμωρεί;". Όταν όμως εμείς φερόμαστε με τον ίδιο τρόπο, ξεχνάμε ότι αξίζουμε το ίδιο μέτρο δικαιοσύνης και τιμωρίας που συχνά επικαλούμαστε για τους άλλους.

Ας μην παίζουμε με την αγάπη και την καλοσύνη του Θεού. Το να φοβόμαστε το Θεό, να σεβόμαστε το νόμο και τις εντολές Του, δεν είναι ντεμοντέ ιστορία για κάποια ξεπερασμένα γεροντικά μυαλά. Είναι η αρχή της σοφίας, της σοφίας εκείνης που έχουν οι άνθρωποι που αναγνωρίζουν ότι ζουν και υπάρχουν χάρις στο έλεος, στη μακροθυμία και την αγάπη του Θεού. Ο φόβος του Θεού είναι σοφία που καλό θα είναι να βάλει ο καθένας στη ζωή Του, αν θέλει να ευτυχίσει στη γη αλλά και στην αιωνιότητα.

                                

Στην καρδιά της ζούγκλας

"Οφείλουμε, μάλιστα, εμείς οι δυνατοί να βαστάζουμε τα ασθενήματα των αδυνάτων, και να μην αρέσουμε στον εαυτό μας...Δεδομένου ότι και ο Χριστός δεν άρεσε στον εαυτό του." Ρωμαίους 15:1,3 (www.theword.gr)

"Το βιβλίο της ζούγκλας" του Κίπλινγκ (1865-1936) έκανε διάσημη την έκφραση: "ο νόμος της ζούγκλας". Πρόκειται για μια λειτουργία της κοινωνίας που συνίσταται σε σχέσεις δύναμης και εξουσίας ανάμεσα στα άτομα.

Λογικά, σε μια οργανωμένη χώρα, οι νόμοι χρησιμεύουν ώστε να ρυθμιστούν οι όποιες δυσλειτουργίες και αντιπαραθέσεις  ανάμεσα στους ανθρώπους και να εμποδιστεί η κυριαρχία αυτού που αποκαλούμε: "ο νόμος του πιο δυνατού". Πολλές φορές, αυτοί οι νόμοι δεν αντικατοπτρίζουν παρά τη γνώμη των πιο πολλών, και υπό μια έννοια ίσως να πει κάποιος και των πιο δυνατών, που επιβάλλουν τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να γίνονται τα πράγματα.

Πράγματι η κοινωνία μας μοιάζει κατά βάθος με ζούγκλα όπου ο καθένας ψάχνει το δικό του συμφέρον, προσπαθεί να υψωθεί στην καλύτερη θέση σε όλα τα επίπεδα σχέσεων, στην οικογένεια, στην εργασία, στο κοινωνικό περιβάλλον. Μέσα σ' έναν τέτοιο κλίμα πρέπει να αναρωτηθώ και να σκεφτώ, όχι για τη συμπεριφορά των άλλων, αλλά τη δική μου: Μήπως και εγώ λειτουργώ βάσει του κανόνα της ζούγκλας; Μήπως κάθε φορά που το μπορώ, επιβάλλω την άποψη μου; Μήπως κάνω πάντα ό,τι μ' αρέσει, αγνοώντας τους γύρω μου και κυρίως περιφρονώντας το Θεό που μου λέει να αγαπώ τον πλησίον μου όπως τον εαυτό μου;

Και ακόμη περισσότερο, αν είμαι αληθινός χριστιανός, μιμούμαι με τα λόγια και τη συμπεριφορά μου τον Ιησού Χριστό, του οποίου εξάλλου φέρνω το όνομα; Δείχνω το χαρακτήρα Του στους άλλους; Την αγάπη Του, την επιείκεια Του, τη συγχώρεσή Του, τη χρηστότητά Του; Αν λέω ότι ανήκω στο Χριστό και ότι Αυτός είναι Σωτήρας μου, θα πρέπει με κάποιο τρόπο να φανερώνω στους ανθρώπους γύρω μου ότι του μοιάζω. Το να κάνω ό,τι  θέλω με σκοπό να ικανοποιήσω τα δικά μου συμφέροντα, το να υψώνω τον εαυτό μου καταφρονώντας και μειώνοντας όλους τους άλλους, το να αδιαφορώ για τις ανάγκες των γύρω μου, είναι αμαρτία. Στην ουσία, δεν ακολουθώ το παράδειγμα του Χριστού ο οποίος δεν κοιτούσε να αρέσει στον εαυτό του και που έβαλε τον άνθρωπο και τη σωτηρία του πάνω από τη ζωή Του.