Η δύναμη στην αδυναμία

"Θα σε δοξολογήσω με όλη μου την καρδιά, θα ψαλμωδήσω σε σένα μπροστά στους θεούς... Την ημέρα που έκραξα, με εισάκουσες, με ενίσχυσες με δύναμη μέσα στην ψυχή μου". Ψαλμός 138:1,3

Καθώς σε κανέναν δεν αρέσει να είναι αδύναμος, όλοι αναζητούμε να δείχνουμε δυνατοί. Κάποιοι απ' ανάμεσά μας χρησιμοιποιούν τη δύναμη των συναισθημάτων τους για να χειραγωγήσουν τους άλλους. Άλλοι εκμεταλλεύονται τη δύναμη της προσωπικότητάς τους για να ελέγξουν ενώ υπάρχουν επίσης κάποιοι που χρησιμοιποιούν τη δύναμη της διάνοιας και της ευφυίας τους για να καθηλώσουν ή να φοβίσουν τους γύρω τους. Αν και όλοι αυτά δείχνουν μια αυταπάτη δύναμης, στην ουσία προδίδουν την αδυναμία.

Όταν κανείς είναι πραγματικά δυνατός, έχει το θάρρος να παραδεχτεί τα όρια του και να αναγνωρίσει ότι εξαρτάται κατά βάθος από το Θεό. Μια τέτοια δύναμη εκλαμβάνεται όμως συχνά ως αδυναμία. Ο απόστολος Παύλος προσευχόμενος στο Θεό για να τον ελευθερώσει από κάποια ασθένεια ή αδυναμία  που είχε, πήρε την εξής απάντηση από το Θεό: "Αρκεί σε σένα η χάρη μου, επειδή, μέσα σε αδυναμία, η δύναμή μου φανερώνεται τέλεια" ( Β' Κορινθίους 12: 9). Για ν' ακολουθήσουν σ' αυτήν την απάντηση του Κυρίου τα εξής δυνατά λόγια του αποστόλου: "όταν είμαι αδύνατος, τότε είμαι δυνατός".

Είμαι και είσαι δυνατός όταν ομολογούμε την αδυναμία μας μπροστά στο Θεό, αντιλαμβανόμαστε τα όρια των δυνατοτήτων μας και δεχόμαστε απ' Εκείνον τις θεικές δυνάμεις που πλούσια μας παρέχει όταν Του το ζητάμε. "Ο αιώνιος Θεός είναι καταφυγή και υποστήριγμα οι αιώνιοι βραχίονες" (Δευτερονόμιο 33:27) γι' αυτό ας μη φοβόμαστε να παραδεχτούμε πόσο ανάγκη έχουμε από τη βοήθεια και τη συμπαράστασή Του. Ας μη κοιτάζουμε μέσα μας να βρούμε δυνάμεις για να νικήσουμε την αμαρτία και για να ζήσουμε μια συνεπή, άγια ζωή μπροστά στο Θεό. Ας μη ψάχνουμε δικούς μας τρόπους  για ν' ανταπεξέλθουμε στις δυσκολίες της ζωής, ούτε να ματαιοπονούμε προσπαθώντας με δικές μας προσπάθειες να ευαρεστήσουμε το Θεό. "Ας πλησιάζουμε, λοιπόν, με παρρησία στον θρόνο τής χάρης, για να πάρουμε έλεος, και να βρούμε χάρη προς βοήθεια σε καιρό ανάγκης" (Εβραίους 4:16). Όταν αναγνωρίζουμε την αδυναμία μας είναι που η τέλεια δύναμη του Κυρίου μας φανερώνεται στη ζωή μας με έναν τρόπο που μας εκπλήσσει.

Ο Θεός με γνωρίζει

 "Τα μάτια σου είναι ανοιγμένα επάνω σε όλους τούς δρόμους των γιων των ανθρώπων, για να δώσεις στον κάθε έναν σύμφωνα με τους δρόμους του και σύμφωνα με τον καρπό των έργων του". Ιερεμίας 32:19.

Σ' ένα αμερικανικό στρατιωτικό νεκροταφείο στη Νορμανδία, χιλιάδες μνήματα απλώνονται σε σειρές μέχρι που χάνεται το βλέμμα. Πολλά απ' αυτά δεν φέρνουν επάνω τους το όνομα του στρατιώτη του οποίου το σώμα αναπαύεται εκεί διότι δεν έγινε δυνατόν ν' αναγνωρισθεί ποιος ήταν. Αυτές οι στήλες φέρουν απλά την εξής εγγραφή: " Ο Θεός τον ξέρει".

Πράγματι ο Θεός μάς ξέρει όλους και μάλιστα πολύ καλύτερα απ' όσο εμείς ξέρουμε τον εαυτό μας. "Ο Κύριος έσκυψε από τον ουρανό, είδε όλους τους γιους των ανθρώπων. Από τον τόπο τής κατοίκησής του θεωρεί όλους τους κατοίκους της γης. Εξίσου έπλασε τις καρδιές τους, γνωρίζει όλα τα έργα τους" (Ψαλμός 33:13-15). Ο Θεός βλέπει τα πάντα, ακούει τα πάντα και ξέρει ακόμα και τις πιο μυστικές σκέψεις μας. Ο Θεός μάς παρακολουθεί γιατί μας αγαπάει και περιμένει πότε η καρδιά μας θα καταλάβει πόσο ψεύτικα και μάταια είναι όλα χωρίς την αληθινή γνώση του προσώπου Του. Πόσο λίγο ξεδιψούν τον άνθρωπο οι χαρές και οι υποσχέσεις  μιας ζωής που Τον έχει αφήσει απ' έξω. Μιας ζωής που  προσπαθεί ν' αντλήσει κάθε ευλογία και κάθε απόλαυση έχοντας διαγράψει Εκείνον "που μας τα δίνει όλα, πλούσια, για απόλαυση" (Α' Τιμόθεον 6:17).

Έχουμε διανοηθεί ότι ο Θεός μάς νοιάζεται; Ότι το ενδιαφέρον Του δεν είναι προσποιητό, περιστασιακό, επιφανειακό; Ο Θεός δεν είναι ο μακρινός ξένος που μάς πέταξε πάνω στη γη και μάς άφησε να τα βγάλουμε πέρα μόνοι μας. Δυστυχώς, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Εμείς βγάλαμε το Θεό έξω από τη ζωή μας, Τον ξεχάσαμε ή στην καλύτερη περίπτωση Τον αφήσαμε στους μακρινούς ουρανούς ν' ασχολείται με τις υποθέσεις Του για να μας ενοχλεί καθόλου, αν γίνεται. Έπειτα αναρωτιόμαστε τι συμβαίνει και η ζωή μας έχει τέτοια δυστυχία, γιατί τόσα αδιέξοδα...

Αλλά οι υποθέσεις του Θεού είμαστε εμείς. Εμείς αποτελούμε το κέντρο του ενδιαφέροντός Του γιατί είμαστε δημιουργήματά Του και φτιαχτήκαμε για να έχουμε κοινωνία μαζί Του. Για ν' απολαμβάνουμε μια ζωή ομορφιάς και ανάπαυσης. Αυτά ήταν τα όνειρα του Θεού, αυτά εξακολουθούν να είναι και σήμερα για τον ταλαιπωρημένο άνθρωπο.

                             Το ενδιαφέρον και η αγάπη του Θεού είναι αναλλοίωτα. 

                             Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι και ανεξάντλητα. Μια κλειστή 

                            ανθρώπινη καρδιά στη αγάπη Του είναι μια καρδιά που βλάπτει 

                            μόνο τον εαυτό της.

         

                            

Απαραίτητη εξάσκηση για τη ζωή μας

"Κύριε, το πρωί θα ακούσεις τη φωνή μου, το πρωί θα παρασταθώ σε σένα και θα προσδοκώ". Ψαλμός 5:3

Ο διάσημος πιανίστας Άρθουρ Ρουμπινστάιν που έκανε κάθε μέρα πολλές ώρες εξάσκησης στο μουσικό όργανο είχε, λένε, τη συνήθεια να λέει: «Αν αμελήσω το πιάνο μου μια μέρα, το καταλαβαίνω αμέσως. Αν το αμελήσω δύο μέρες συνεχόμενες, τότε το καταλαβαίνουν οι φίλοι μου και αν το αμελήσω τρεις μέρες, είναι το κοινό μου που το καταλαβαίνει». Αυτή ήταν η εμπειρία του καλλιτέχνη και πράγματι ήταν εξαιτίας της συνεχόμενης άσκησης που είχε την ικανότητα να διατηρεί την ευλυγισία, τη γρηγοράδα και τη λεπτότητα της αφής, καθώς  και το υψηλό επίπεδο που είχε αποκτήσει με υπομονή και επιμονή.

'Ο,τι ισχύει για τη μουσική μπορεί να εφαρμοστεί και στην προσευχή. Ο χριστιανός που αμελεί να προσεύχεται για κάποια περίοδο, ακόμα και σύντομη, θα καταλάβει αμέσως τη διαφορά στην πνευματική του ζωή. Αν παραμελούμε να προσευχόμαστε για μεγαλύτερο διάστημα, τότε και οι γύρω μας θα το αντιληφθούν. Στη γλώσσα μας, στη συμπεριφορά μας, στις  επιλογές μας, οι «λάθος νότες» θα δημιουργούν παραφωνίες ενώ οι ασυνέπειες και η έλλειψη πνευματικής δύναμης, διάθεσης και ζήλου θα γίνουν γρήγορα αντιληπτά από τους ανθρώπους  που μας ξέρουν. Τέλος, η καθημερινή  επικοινωνία μας με το Θεό θα ατονήσει κάτω  από το βάρος των υποχρεώσεων, της μέριμνας και των δελεαστικών  επιλογών που ο κόσμος προσφέρει. Ας είμαστε βέβαιοι ότι ολόκληρη η πνευματική και ψυχική μας υπόσταση θα υποφέρει .

Ας μη βγάζουμε την προσευχή από τη λίστα των σημαντικών πραγμάτων της κάθε μέρας ως κάτι το οποίο είναι περιττό ή που μπορεί να περιμένει. Είναι σαν να παραδίδουμε τη μέρα μας, τις υποχρεώσεις μας και τις ίδιες μας τις ψυχικές δυνάμεις στην αποτυχία. Πολύ συχνά παρατηρώ ότι φεύγοντας βιαστικά το πρωί να προλάβω δουλειές, χωρίς να έχω προσευχηθεί ιδιαίτερα λόγω έλλειψης χρόνου, η μέρα μου γίνεται κουβάρι. Στις υπηρεσίες βρίσκω ουρές, ξεχνάω πράγματα και κάνω διπλούς κόπους, ο υπάλληλος έχει τα νεύρα του, πάρκινγκ δεν βρίσκω, στο σπίτι που γυρίζω υπάρχει εκνευρισμός …Λίγη περισσότερη προσευχή για μικρά αλλά και μεγάλα θέματα, για μένα, για την οικογένεια μου, για τους φίλους μου, για τους ανθρώπους που θα συναντήσω, για τις όποιες ανάγκες, κάνει θαύματα.

Υποχρέωση ή αγάπη;

«Δεν σας λέω πλέον δούλους, επειδή ο δούλος δεν ξέρει τι κάνει ο κύριος του, εσάς, όμως, σας αποκάλεσα φίλους, επειδή όσα άκουσα από τον Πατέρα μου, σας τα φανέρωσα».  Ιωάννης 15:14,15.

Η αμαρτία μπήκε στον κόσμο και στη ζωή των ανθρώπων από την ανυπακοή του Αδάμ και της Εύας σε μια μόνο εντολή που ο Θεός τούς είχε δώσει. Αν κάτι χαρακτηρίζει το χριστιανό, είναι ότι μπορεί να υπακούει στις εντολές του Θεού με τη δύναμη του Χριστού, όπως ακριβώς ο Ιησούς υπάκουσε στις εντολές και το θέλημα του Πατέρα Θεού. Πολλοί άνθρωποι ακούγοντας τη λέξη υπακοή πιστεύουν ότι πρόκειται για ένα φορτίο και θεωρούν ότι όσοι πιστεύουν στο Θεό ζουν μια ζωή εξαναγκασμού και καταπίεσης.  Το θέμα προκύπτει γιατί η λέξη υπακοή είναι συνδεδεμένη στη σκέψη μας με την έννοια της ελευθερίας, στην οποία αντιτίθεται διότι  αισθανόμαστε ότι περιορίζει την απόλυτη ελευθερία επιλογής και δράσης μας.

Ας θυμηθούμε ότι υπάρχουν πολλά κίνητρα και λόγοι για να υπακούσει κάποιος: Η υποχρέωση για παράδειγμα. Στο παρελθόν δεν ρωτούσαν ένα σκλάβο αν ήθελε να υπακούσει, απλώς τον εξανάγκαζαν ακόμα και δια της βίας  αν χρειαζόταν.

Υπακοή ζητούν οι γονείς από τα παιδιά τους προκειμένου να τα προστατέψουν από τον κίνδυνο, να τα μάθουν να συμπεριφέρονται σωστά: η υπακοή αποτελεί μέρος της γονικής διαπαιδαγώγησης.

Υπάρχει επίσης η ανάγκη. Είμαστε εργαζόμενοι και γνωρίζουμε πως οφείλουμε να υπακούμε στους προϊσταμένους μας και στις  εντολές τους, αν θέλουμε να διατηρήσουμε την εργασία μας.

Ας προσθέσουμε όμως τον πιο σημαντικό λόγο που υπακούει κανείς: Η αγάπη. Αυτός είναι και ο μόνος που μπορεί να κάνει δυνατή την υπακοή για πάντα σ’ όλες τις σχέσεις μας. Μια σύζυγος που υπακούει από αγάπη, ένα παιδί που σέβεται και κάνει ό,τι λένε οι γονείς του από αγάπη, ένας φίλος  που σου συμπαραστέκεται όχι από καθήκον ή από ντροπή αλλά γιατί πραγματικά νοιάζεται για σένα.  Ένας πολίτης  που σέβεται τους νόμους από αγάπη για την πατρίδα του. 

Παρόμοια, ένας αληθινός χριστιανός δεν θα μπορούσε να υπακούσει στο Θεό παρά μόνο από αγάπη. Η υποχρέωση και η ανάγκη είναι κίνητρα μικρής διάρκειας που κάποια στιγμή μάς κουράζουν, μάς πνίγουν και εξαντλούν τις δυνάμεις μας.  Αν υπακούμε στο Θεό το κάνουμε γιατί έχουμε γευτεί την πατρική Του αγάπη, την τρυφερή Του καρδιά και την πλούσια είσοδο που μας έδωσε δια του αίματος του Χριστού στην ουράνια βασιλεία και δόξα Του από εδώ κάτω.  Αν υπακούμε στο Θεό είναι γιατί Τον αγαπάμε «επειδή αυτός πρώτος μάς αγάπησε» (Α΄Ιωάννου 4:19). Η έκφραση «από υποχρέωση» δεν ταιριάζει σε κάποιον που έχει δεχτεί τόσα πολλά από κάποιον , συνεπώς δεν αντιπροσωπεύει το χριστιανό που έχει συνειδητοποιήσει τις ευεργεσίες του Θεού στη ζωή του.

Τι θα φορέσεις σήμερα;

«Ντυθείτε τον Κύριο Ιησού Χριστό, και μη φροντίζετε για τη σάρκα, στο να εκτελείτε τις επιθυμίες της». Ρωμαίους 13:14

Προχθές είχα μια τηλεφωνική επικοινωνία που λίγο ως πολύ με εξόργισε. Δεν μου αρέσει να με κοροϊδεύουν ή να μου λένε ψέματα, ιδιαίτερα όταν έχω συμφωνήσει κάτι ή έχω εξηγήσει πώς έχουν τα πράγματα και ο άλλος  έχει δώσει τη συγκατάθεσή του.  Δεν ξέρω φυσικά κάποιον που να του αρέσει η κοροϊδία. Περισσότερο προτιμά κανείς να εξαπατά παρά να εξαπατάται! Το θέμα όμως δεν είναι αυτό γιατί η απάτη και το ψέμα, αν και αμαρτίες, διαπράττονται κάθε μέρα και δυστυχώς αποτελούν αποδεκτό κανόνα συμπεριφοράς στις ανθρώπινες σχέσεις.

Το πρόβλημα στο οποίο θέλω να εστιάσω είναι η αντίδρασή μου. Γιατί αν και θύμωσα που δεν τηρήθηκε κάποια υπόσχεση, θύμωσα διπλά με τον εαυτό μου όταν συνειδητοποίησα ότι η συμπεριφορά του άλλου με είχε κάνει να χάσω την υπομονή και την ευγένειά μου που σε λίγη ώρα είχαν εξανεμιστεί! «Μα, αν είχες δίκαιο και ο άλλος είναι ο φταίχτης γιατί θα πρέπει να αισθάνεσαι άσκημα και να μετανιώνεις για τη δίκαιη οργή σου;» θα μπορούσε κάποιος ν’ αντιτάξει… Και όμως δεν είναι σωστή αυτή η στάση, αν και θα με βόλευε στη συγκεκριμένη περίπτωση,  γιατί «η οργή του ανθρώπου δεν εργάζεται τη δικαιοσύνη του Θεού» Ιάκωβος 1:19.

Πρώτον γιατί  συχνά και εγώ μπορεί να έχω προκαλέσει τη δίκαιη οργή των άλλων με  κάποιο τρόπο. Αν και δεν λέω ψέματα, αυτό δεν σημαίνει ότι ό,τι κάνω είναι πάντα  σωστό και αρέσει στους άλλους.  Πολύ θα ήθελα να ήταν έτσι ιδανικά τα πράγματα και να είχε τόσο πολύ αλλάξει ο χαρακτήρας μου  από τη δύναμη του Χριστού και του Πνεύματός Του. Όμως υπάρχουν περιοχές στη ζωή μου που φανερώνουν τις αδυναμίες μου , τις ελλείψεις μου και εκνευρίζουν τους γύρω μου. Τι κάνω γι’ αυτό; Μήπως θέλω να με κατανοήσουν και να με συγχωρέσουν; Να μου δώσουν την ευκαιρία και το χρόνο να διορθώσω τα λάθη μου; Να αντιληφθούν πόσο άγρια και αμαρτωλή είναι η ανθρώπινη φύση και με πόσο δύσκολο αγώνα αλλάζει; Σίγουρα αυτά θα επιθυμούσα, αλλά μήπως αυτά ακριβώς που θέλω για τον εαυτό μου, τα ίδια ακριβώς αναζητά και ο άλλος δίπλα μου; Είμαι διατεθειμένη να εφαρμόσω την εντολή του Θεού που μου λέει: «Καθώς θέλετε οι άνθρωποι να κάνουν σε σας κι εσείς να κάνετε τα ίδια σ’ αυτούς» Λουκάς 6:31.

Ακόμη και στην περίπτωση που ο διπλανός μου είναι ένας αμετανόητος, σκληρός άνθρωπος  που κανένα ενδιαφέρον δεν έχει για τους γύρω του, που το μυαλό του είναι συνεχώς στο πώς θα εξαπατήσει, μήπως εγώ θα έπρεπε να φερθώ διαφορετικά;  Μήπως θα πρέπει να θυμηθώ ότι εφόσον είμαι χριστιανός, συνεπώς καρπός θεϊκής συγχώρεσης και ανοχής, οφείλω να φανερώνω τα ίδια χαρακτηριστικά μ’ εκείνα του Θεού που «ανατέλλει τον ήλιο του επάνω σε πονηρούς και αγαθούς , και βρέχει επάνω σε δικαίους και αδίκους» ( Ματθαίος 5:45);

Καταλαβαίνετε ότι αν λέμε ότι είμαστε παιδιά του Θεού, θα πρέπει κάθε μέρα να ντυνόμαστε με το χαρακτήρα Του. Την αγάπη, τη χρηστότητα, την επιείκεια, την πραότητα, τη μακροθυμία… Μακάρι οι αρετές και τα χαρακτηριστικά του Κυρίου μας να γίνουν η ενδυμασία που θα στολίζει τις ψυχές μας και θα μας κάνει όμορφους στους άλλους. Να μη δικαιολογούμαστε για τυχόν απρεπείς συμπεριφορές που δεν ταιριάζουν με τη φύση του Θεού, που δεν Τον τιμούν και δεν Τον κάνουν φανερό στους άλλους. Θα πρέπει όπως ακριβώς φροντίζουμε με επιμέλεια την εξωτερική μας εμφάνιση για να είμαστε ελκυστικοί, με ακόμη περισσότερη φροντίδα να ντυνόμαστε έναν όμορφο «ψυχικό ρουχισμό».

Ακόμα και σήμερα ο ίδιος

«Κάθε δόση αγαθή και κάθε τέλειο δώρημα,  είναι από πάνω, το οποίο κατεβαίνει από τον Πατέρα των φώτων, στον οποίο δεν υπάρχει αλλοίωση ή σκιά μεταβολής». Ιάκωβος 1:17

Ο κόσμος μας αλλάζει τόσο γρήγορα. Μερικές φορές αδυνατούμε να παρακολουθήσουμε την εξέλιξη του. Η τεχνολογία, η ρομποτική, η γενετική, οι επιστήμες καλπάζουν στην κατάκτηση της γνώσης και της προόδου.  Αλλά οι αλλαγές δεν είναι μόνο θετικές.  Πόλεμοι ξεσπούν, πληθυσμοί διαιρούνται και διχάζονται σε διάφορα μέρη του κόσμου.  Πείνα και δυστυχία μαστίζουν τους λαούς . Οικονομικοί θεσμοί, κράτη, επιχειρήσεις συχνά κλονίζονται και καταρρέουν.  Κλιματολογικές αλλαγές και οικολογικές καταστροφές πλήττουν το περιβάλλον. Οι ηθικές αξίες  αμφισβητούνται συνεχώς. Ο κόσμος  μας βρίσκεται σε διαρκή ροή και κίνηση, μεταβάλλεται, αλλάζει.  Ακόμα και εμείς οι ίδιοι αλλάζουμε…  Αναπόφευκτα μεγαλώνουμε, γερνάμε. Η ζωή μας κυλά και τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει το χρόνο. Το βλέπουμε στο πρόσωπο μας, στις δυνάμεις μας, στη μνήμη μας που συχνά σφάλλει, στη διάθεση και τη διαύγεια μας. 

Υπάρχει όμως κάποιο πρόσωπο που δεν αλλάζει. Ο χαρακτήρας Του μένει ο ίδιος εδώ και χιλιάδες χρόνια,  η αγάπη, η πιστότητα και η αλήθεια Του δεν μεταβάλλονται. Είναι ο Θεός, που ο ίδιος διακηρύττει μέσα στο Λόγο Του: «Εγώ είμαι ο Κύριος, δεν αλλοιώνομαι γι’ αυτό, εσείς, οι γιοι Ιακώβ, δεν απολεστήκατε». (Μαλαχίας 3:6)  Είναι ο Δημιουργός  που καλεί ακόμη και σήμερα τον άνθρωπο να επιστρέψει από τον αμαρτωλό δρόμο του σ’ Εκείνον που τον αγαπά και τον  περιμένει.  Αν και οι αμαρτίες μας «έβαλαν χωρίσματα ανάμεσα σε μας και στο Θεό» (Ησαΐας 59:2), ο Ιησούς Χριστός  «είναι η ειρήνη μας, ο οποίος έκανε το δύο μέρη ένα, και  γκρέμισε το μεσότοιχο του φραγμού, καταργώντας την έχθρα επάνω στη σάρκα του» (Εφεσίους 2:14-15).  Ο Χριστός έγινε  η γέφυρα της επιστροφής μας,  είναι Εκείνος που μας χάρισε τη δυνατότητα μέσω της θυσίας Του να συμφιλιωθούμε με το Θεό. Να ξανακερδίσουμε το χαμένο μας παράδεισο. Μόνο στην περίπτωση που ο άνθρωπος θέλει πραγματικά,  μπορεί να κάνει δική του αυτή τη σωτηρία. Μπορεί να γευτεί πώς είναι να  ζει κανείς με βεβαιότητα και  ειρήνη,  μ’ εμπιστοσύνη και ασφάλεια μέσα σ’ έναν ταραγμένο κόσμο, ακουμπώντας επάνω στους αιώνιους βραχίονες Εκείνου που με το Λόγο της δυνάμεως  Του συντηρεί το σύμπαν και εμάς τους ίδιους στη ζωή.  

Ο απόστολος Παύλος είπε: «Ξέρω σε ποιον πίστεψα, και είμαι πεπεισμένος ότι είναι δυνατός, να φυλάξει την παρακαταθήκη μου μέχρι εκείνη την ημέρα» (Β’ Τιμόθεον 1:12). Μαζί μ’ αυτόν και εμείς που έχουμε την πείρα μιας τέτοιας λύτρωσης , μιας αναλλοίωτης θεϊκής αγάπης και φροντίδας κάθε μέρα στη ζωή  μας «πιστεύουμε, γι’ αυτό και μιλάμε» (Β’ Κορινθίους 4:13). Μιλάμε ώστε και εσύ που διαβάζεις αυτά τα λόγια ν’ απολαύσεις τη δωρεά του Θεού.

Αυτός ξέρει τι πρόκειται να κάνει

"Ο Ιησούς, λοιπόν ύψωσε τα μάτια του , και βλέποντας ότι ένα μεγάλο πλήθος έρχεται προς αυτόν, λέει στο Φίλιππο: Από πού θα αγοράσουμε ψωμιά, για να φάνε αυτοί; Κι αυτό το έλεγε δοκιμάζοντας τον, επειδή αυτός  ήξερε τι επρόκειτο να κάνει". Ιωάννης 6:5-6.

Ο Ιησούς Χριστός  ρωτά το μαθητή Του Φίλιππο μια ερώτηση στην οποία αδυνατεί ν' απαντήσει. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς του χρειαζόταν ένα τεράστιο ποσό για ν' αγοράσουν αρκετά ψωμιά ώστε να χορτάσουν στοιχειωδώς όλοι αυτοί οι άνθρωποι που ακολουθούσαν το Χριστό. Ένας άλλος μαθητής θυμίζει ότι εκεί ανάμεσά τους βρίσκεται ένα μικρό αγόρι που έχει πέντε ψωμιά και δύο ψάρια, αλλά είναι ένα τίποτα μπροστά στις ανάγκες αυτού του πλήθους! Συμπέρασμα για τους δύο αποστόλους; Δεν υπάρχουν τα μέσα, ούτε έχουν τη δυνατότητα ν' αντιμετωπίσουν αυτήν την κατάσταση.

Στην πραγματικότητα, ο Ιησούς δοκίμαζε το Φίλιππο μ' αυτήν Του την ερώτηση γιατί βλέπουμε ότι ο Λόγος του Θεού λέει: "ήξερε τι επρόκειτο να κάνει". Ο Κύριος γνώριζε ότι τα μέσα που διέθεταν οι μαθητές ήταν ελλιπή και η λύση βρισκόταν στη θεϊκή δύναμή Του. Αλήθεια, πόσες φορές δεν έχουμε βρεθεί σε μια αντίστοιχη θέση; Χρειαζόμαστε δυνάμεις για ν' αντεπεξέλθουμε στις δυσκολίες της ζωής αλλά κοιτώντας μέσα μας, δεν βρίσκουμε παρά ελάχιστες.  Άλλες φορές, έχουμε ανάγκη από λύσεις σε θέματα που μας απασχολούν, στην υγεία, στην εργασία, στην οικογένειά μας, στο περιβάλλον μας, μα δεν έχουμε τίποτα σχεδόν στη διάθεσή μας για να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημά μας ή να βρούμε διέξοδο στην περίπτωσή μας. Τότε πού πάμε; Τι κάνουμε; Αν σύμφωνα με τους υπολογισμούς μας δεν υπάρχουν λύσεις, μήπως καλό θα ήταν να φέρουμε το ζήτημά μας στο Θεό και να περιμένουμε τι Αυτός θα κάνει για μας; Ο Κύριος χρησιμοποίησε τα ταπεινά αποθέματα ενός παιδιού για να ταΐσει ένα πλήθος πέντε χιλιάδων ανθρώπων. Και όχι μόνο, οι μαθητές αναγκάστηκαν να μαζέψουν ένα σωρό περισσεύματα.

Αυτή η βιβλική αφήγηση μάς ενθαρρύνει ώστε να μην αποκάμουμε μπροστά στα προβλήματα και τις ανάγκες. Αν συχνά βρισκόμαστε μπροστά σε καταστάσεις που μας ξεπερνούν, αν αισθανόμαστε τη φτώχεια και την ανεπάρκεια των πηγών μας, ας μη χάνουμε την πίστη μας σ' Εκείνον. Ας θυμόμαστε ότι ο Σωτήρας μας που μας αγαπάει, γνωρίζει τις ανάγκες μας, ξέρει τι είναι το καλύτερο για μας και ξέρει φυσικά τι πρόκειται να κάνει. Ας Του εμπιστευόμαστε με πίστη τα ζητήματά μας, ας δίνουμε σ' Αυτόν ό,τι έχουμε. Το λίγο που διαθέτουμε, ας το αφήνουμε μ' εμπιστοσύνη μπροστά Του και ας κοιτάζουμε όχι τη φτώχεια μας αλλά τη θεϊκή δύναμη που μπορεί να μας παρέχει τα πάντα πλουσίως. Ο Χριστός χαίρεται να φανερώνει την πλατιά Του καρδιά σε μας και χαίρεται πολύ περισσότερο να χρησιμοποιεί ό,τι εμείς του προσφέρουμε με πίστη.

Η δύναμη του παραδείγματος

"Πολιτεύεστε επάξια προς το ευαγγέλιο του Χριστού" Φιλιππησίους 1:27

Ο πωλητής των κινητών τηλεφώνων έχει εξαντλήσει κάθε επιχείρημα. Ο συνομιλητής του μοιάζει να μην ενδιαφέρεται για τα πλεονεκτήματα και τις δυνατότητες που έχει το κινητό τηλέφωνο που του παρουσιάζει. Λίγο πριν εγκαταλείψει την προσπάθεια, ο πωλητής χρησιμοποιεί το τελευταίο του επιχείρημα καθώς βγάζει από την τσέπη του το κινητό του και λέει: "Εξάλλου, έχω το ίδιο μοντέλο και εγώ!" Το πρόσωπο του πελάτη φωτίζεται αμέσως και βέβαιος πλέον για την αλήθεια των λόγων του αγοράζει τη συσκευή.

Το παράδειγμα είναι το καλύτερο επιχείρημα. Αυτό ισχύει σε όλους τους τομείς της ζωής και ισχύει ακόμα περισσότερο όσον αφορά στη χριστιανική διαγωγή. Μπορούμε να λέμε ότι είμαστε χριστιανοί, ν' αναγγέλλουμε το ευαγγέλιο στους ανθρώπους γύρω μας και να τους βεβαιώνουμε ότι ο Χριστός δίνει ειρήνη, χαρά, σιγουριά σ' έναν αβέβαιο κόσμο. Αλλά βλέπουν οι άλλοι επάνω μας αυτά που τους λέμε; Είμαστε χαρούμενοι στη ζωή μας; Έχουμε ειρήνη στην καρδιά μας ή μας τρώνε οι αγωνίες και οι μέριμνες του αύριο; Πράττουμε δίκαια, με έλεος, αγάπη και  θυσία ή ο εαυτός μας και οι επιθυμίες μας είναι σε πρώτο πλάνο ώστε να μας απορροφούν διαρκώς; 

Μπορούμε να κάνουμε ολόκληρες ομιλίες για την εμπιστοσύνη στο πρόσωπο του Χριστού αλλά εμείς να μη τη ζούμε. Να μιλάμε για την απόρριψη του κακού αλλά η καθημερινή μας συμπεριφορά να μην είναι σε συνάρτηση με τα λόγια μας. Να μιλάμε για την αληθινή ζωή που ο Χριστός προσφέρει σε όσους στρέφονται σ' Αυτόν, και εμείς να ζούμε μια ζωή που δεν διαφέρει σε τίποτα απ΄ αυτήν που ο συνομιλητής μας ζει. Πώς είναι δυνατόν να γίνουμε  ποτέ πιστευτοί;

Αν είμαστε γνήσιοι χριστιανοί, οφείλουμε να είμαστε συνεπείς σε λόγια και πράξεις. Ας μη βλάπτουμε την αξιοπιστία της μαρτυρίας μας μ' ένα κακό παράδειγμα αλλά ας ζητούμε από το Θεό να μας δώσει τη δύναμη ώστε η καθημερινή μας διαγωγή να φανερώνει το Χριστό και το χαρακτήρα Του. Αν δεν μπορούμε να πείσουμε τους φίλους μας, τους γείτονές μας και τους συνεργάτες μας να διαβάσουν το ευαγγέλιο, μπορούμε όμως να τους το δείξουμε έμπρακτα με τη μαρτυρία μας. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο γιατί ο τρόπος με τον οποίο ζούμε φανερώνει τελικά και το τι πιστεύουμε. Είθε ο Θεός να κάνει τη μαρτυρία μας "ευανάγνωστη" στους γύρω μας και να μας αξιώσει να είμαστε "επιστολή... που γνωρίζεται και διαβάζεται από όλους τούς ανθρώπους" (Β' Κορινθίους 3:2). Μια τέτοια "επιστολή Χριστού" έχουν ανάγκη οι άνθρωποι σήμερα για να ελκυστούν στο Χριστό.

Ο Θεός έχει ένα σχέδιο

"Όλα όσα ο Κύριος θέλησε δημιούργησε, στον ουρανό, και στη γη, στις θάλασσες, και σε όλες τις αβύσσους". Ψαλμός 135:6

Αν ο Θεός ελέγχει πραγματικά την ιστορία, γιατί δεν εμποδίζει το κακό που αυξάνει; Γιατί δεν κάνει τη δικαιοσύνη Του να θριαμβεύσει και ανέχεται έναν κόσμο που βρίσκεται σε τέτοια ηθική πτώση; Σ' αυτές τις δίκαιες ερωτήσεις, η Βίβλος δίνει την απάντησή της. Μας λέει καταρχάς ότι ο άνθρωπος, που πλάστηκε ηθικά ελεύθερος να επιλέξει, είναι υπεύθυνος για τις πράξεις του. Ο Θεός δεν τον εξαναγκάζει στις επιλογές του. Αντίθετα του δίνει υποσχέσεις, του αποκαλύπτει τις σκέψεις και τα σχέδια Του. Όμως ο άνθρωπος δεν δίνει ιδιαίτερη προσοχή και αξία στο ότι ο Θεός τον έπλασε, του έδωσε ικανότητες, ασχολείται μαζί του. Παρ' όλα αυτά, Εκείνος θα ζητήσει μια μέρα λογαριασμό και προσπαθώντας να γλιτώσει το δημιούργημα Του από τις τραγικές συνέπειες των επιλογών του μακροθυμεί και περιμένει να συνειδητοποιήσει τη θέση του.

Η Βίβλος αναφέρει επίσης ότι η ιστορία έχει ένα νόημα διότι ακολουθεί το σχέδιο του Θεού. Κάποια μέρα ο Κύριος θα βάλει ένα τέλος στην καταστροφική διαχείριση του ανθρώπου επί γης. Θα στείλει τον Υιό Του, τον Ιησού Χριστό, να εγκαθιδρύσει τη δίκαιη βασιλεία Του και να κρίνει εκείνους που "δεν γνωρίζουν τον Θεό, και σ' αυτούς που δεν υπακούν στο ευαγγέλιο του Κυρίου Ιησού Χριστού" (Β΄Θεσσαλονικείς 1:8).

Ο Θεός δεν τα λέει όλα αυτά για να μας τρομοκρατήσει. Εξάλλου, κανείς δεν υπακούει για πολύ καιρό κάτω από καθεστώς φόβου και απειλής, ούτε αγαπά αληθινά καταπιεζόμενος. Δεν έχει νόημα να πλησιάζεις το Θεό, ν' αναζητάς μια σχέση επικοινωνίας μαζί Του, αν δεν το κάνεις με ελεύθερη βούληση και μ' όλη σου την καρδιά. Γιατί ο Θεός δεν είναι ον που το πιστεύεις διανοητικά αλλά είναι ον που λατρεύεται. Λατρεύεται για το χαρακτήρα της αλήθειας, της αγάπης, της δικαιοσύνης, της πρόνοιας, της πλούσιας φροντίδας και προσφοράς Του στον άνθρωπο. 

Ο Θεός μάς πληροφορεί για το συμφέρον μας. Αν και υπεύθυνοι για τις πράξεις μας είμαστε μόνο εμείς, Τον ακούμε να μας εκλιπαρεί μέσα απ' το Λόγο Του: "Επικαλούμαι σήμερα σε σας μάρτυρες τον ουρανό και τη γη, ότι έβαλα μπροστά σας τη ζωή και τον θάνατο, την ευλογία και την κατάρα. Γι' αυτό διαλέξτε τη ζωή, για να ζείτε" (Δευτερονόμιο 30:19). Το σχέδιο του Θεού δεν είναι να τιμωρήσει τον άνθρωπο αλλά να τον οδηγήσει στην αιωνιότητα. "Μήπως εγώ θέλω πραγματικά τον θάνατο τού ανόμου, λέει Κύριος ο Θεός, και όχι να επιστρέψει από τους δρόμους του και να ζήσει;" (Ιερεμίας 18:23) Η επιλογή είναι δική μας. Μακάρι η κάθε μια καρδιά που ακούει να διαλέξει το δρόμο που οδηγεί στη ζωή.

Μια θεά χωρίς χέρι

Πού είναι οι θεοί σου, που έκανες για τον εαυτό σου; Ας σηκωθούν, αν μπορούν να σε σώσουν στον καιρό της συμφοράς σου". Ιερεμίας 2: 28

Ο Γερμανός ποιητής Χάινε Ερρίκος διηγείτο ότι επισκεπτόμενος το μουσείο του Λούβρου προς το τέλος της ζωής του, κάθισε σ΄ έναν πάγκο απέναντι από την Αφροδίτη της Μήλου. Άρρωστος και βαθιά καταθλιμμένος, συλλογιζόταν τη σπαταλημένη ζωή του και το θάνατο που τον περίμενε. "Ήμουν εκεί, έγραφε ο ίδιος, συντριμμένος από τύψεις και κλαίγοντας σε τέτοιο βαθμό που και μια πέτρα θα είχε μαλακώσει. Μπροστά μου όμως η θεά έμοιαζε να με παρατηρεί και να μου λέει: Μα, δεν βλέπεις ότι δεν έχω χέρι και μου είναι αδύνατον να σε περιθάλψω;" Ένα είδωλο χωρίς χέρι. Σύμβολο ενός κόσμου που αδυνατεί ν' ανορθώσει και να βοηθήσει όλους εκείνους των οποίων κατέστρεψε το σώμα και τη ψυχή.

Και όμως! Ακόμα και στην εποχή μας οι άνθρωποι στρέφονται σε νέους "θεούς και είδωλα"  από τα οποία αναζητούν χαρά, δύναμη, ικανοποίηση, αυτοπραγμάτωση. Ο καθένας έχει τα δικά του: χρήματα, ομορφιά, κοινωνική θέση, εξουσία, μόρφωση, οικογένεια, εργασία, υγεία φιλοσοφικά οικοδομήματα, θεωρίες, χόμπι... Προσαρμοσμένα όπως και τότε στις ανάγκες μιας ξεπεσμένης ανθρώπινης φύσης που ενώ o Θεός την έπλασε "σύμφωνα με την εικόνα του" (Γένεση 1:27) και με ένδοξο προορισμό, η αμαρτία τη διέφθειρε και την εξαχρείωσε. Είδωλα που ο άνθρωπος λατρεύει. Επάνω στα οποία επενδύει χρόνο, δυνάμεις και ελπίδες και πολύ συχνά ολόκληρη του τη ζωή. Τι αυταπάτη και απογοήτευση καθώς πρόκειται για πράγματα που του κοστίζουν τόσα πολλά και του ανταποδίδουν εφήμερη ικανοποίηση.  Ο Θεός με πόνο παρατηρεί ότι "δύο κακά έπραξε ο λαός μου, εγκατέλειψαν εμένα, την πηγή των ζωντανών νερών και έσκαψαν για τον εαυτό τους λάκκους, λάκκους συντριμμένους, που δεν μπορούν να κρατήσουν νερό" (Ιερεμίας 2:13).

Όλοι, λίγο ως πολύ, έχουμε δοκιμάσει την πικρή γεύση αυτών των ειδώλων, των μικρών θεών που φτιάχνουμε για τους εαυτούς μας και που όταν καταρρέουν μας αφήνουν άδειους και εξαπατημένους. Είναι αλήθεια ότι "όλοι εμείς πλανηθήκαμε σαν πρόβατα, στραφήκαμε κάθε ένας στον δικό του δρόμο" (Ησαΐας 53:6) μα ο Χριστός εξακολουθεί να μας καλεί να επιστρέψουμε στην πηγή των ζωντανών νερών, την πηγή της ζωής που είναι αυτός ο ίδιος. Επειδή είναι αληθινός Θεός μπορεί με βεβαιότητα να πει: "Όποιος έρχεται σε μένα, δεν θα πεινάσει, και όποιος πιστεύει σε μένα, δεν θα διψάσει ποτέ" (Ιωάννης 6:35). Σήμερα είναι ευκαιρία να δοκιμάσεις από το καθαρό νερό που ο Χριστός δίνει στις κουρασμένες και διψασμένες ψυχές. Σήμερα είναι ευκαιρία να ξεδιψάσεις για πρώτη φορά με το νερό Του και να δεις να γίνεται μέσα σου "πηγή νερού που θα αναβλύζει σε αιώνια ζωή" (Ιωάννης 4:14).

Βίβλος, το βιβλίο των βιβλίων.

"Ο ουρανός και η γη θα παρέλθουν, τα λόγια μου όμως δεν θα παρέλθουν". Ματθαίος 24:35

Γνωρίζετε κάποιο βιβλίο που να έχει χιλιάδες χρόνια ύπαρξης και το οποίο να διαβάζεται ακόμα και σήμερα στην πλειονότητα των χωρών; Κι όμως, όσον αφορά στη Βίβλο αποτελεί ένα τέτοιο θαύμα δεδομένου ότι κάποιες από τις σελίδες της έχουν πάνω από 3500 χιλιάδες χρόνια ιστορία.

Δεν αποτελεί μόνο ένα από τα πιο παλιά βιβλία αλλά είναι και εκείνο που έχει δεχθεί τις πιο βίαιες επιθέσεις. Οι σελίδες της έχουν υποστεί λυσσαλέες εχθρικές πολιορκίες. Διαφόρων ειδών "στρατοί" κινητοποιήθηκαν για να την καταστρέψουν. Έχει δεχθεί σκληρές κριτικές, έχει απορριφθεί και χιλιάδες αντίτυπά της έχουν καεί ανά τους αιώνες. Συχνά η ανάγνωση της Αγίας Γραφής ήταν απαγορευμένη με ποινή θανάτου.

Ο Θεός όμως φύλαξε και διατήρησε το Λόγο Του και όλες οι δυνάμεις που ενώθηκαν εναντίον του δεν μπόρεσαν να κάνουν τη φωνή του να σιωπήσει. Γιατί δεν πρόκειται για μια ανθρώπινη φωνή, αλλά για εκείνη του αιώνιου Θεού που κατοικεί στους ουρανούς.

Η Βίβλος έχει εκδοθεί, ολόκληρη ή κατά μέρος, σε περίπου 2400 γλώσσες και διαλέκτους. Αν και πολλά βιβλία πωλούνται κατά χιλιάδες και σπάνια κατά εκατομμύρια, η Βίβλος έχει πουληθεί κατά δισεκατομμύρια. Ίσως γι' αυτό και μόνο θα μπορούσαμε να την αποκαλέσουμε "το Βιβλίο των Βιβλίων". Διαβάζοντάς το βρίσκουμε μια τέλεια γνώση του παρελθόντος, του παρόντος αλλά και του μέλλοντος. Ποτέ δεν έχει διαψευσθεί και ό,τι λέει συμβαίνει αναπόφευκτα γιατί ο Θεός δεσμεύεται μέσα από το Λόγο Του. Οι προφητείες της έγιναν και γίνονται ιστορικά γεγονότα που εκτελούνται με πάσα ακρίβεια.

Αλλά η Βίβλος δεν είναι μόνο αυτό. Είναι το βιβλίο που απαντά ουσιαστικά στις ανάγκες και στις αναζητήσεις του ανθρώπου δίνοντας συγκεκριμένες λύσεις σε θέματα που τον απασχολούν. Είναι το Βιβλίο μέσα στο οποίο αποκαλύπτεται ο θεϊκός χαρακτήρας με όλες Του τις προθέσεις και σκιαγραφείται παράλληλα η ανθρώπινη καρδιά. Ο Λόγος του Θεού, αδιάψευστος και αναλλοίωτος, έχει τη δύναμη να σώσει τις ψυχές που πιστεύουν τις αλήθειες του και να ελέγξει επίσης καθώς είναι "ζωντανός, και ενεργός, και κοφτερότερος περισσότερο από κάθε δίκοπη μάχαιρα, και εισχωρεί βαθιά, μέχρι διαίρεσης και της ψυχής και του πνεύματος" ( Εβραίους 4:12).  Ευχαριστούμε το Θεό για τη Βίβλο, για την αλήθεια της, για τη δύναμη των λόγων της και τις υποσχέσεις της. Αν δεν υπήρχε, οι ανθρώπινοι δρόμοι θα ήταν σίγουρα σκοτεινοί και πονεμένοι.

Εσύ με ποιον μοιάζεις;

"Αυτός κατέβηκε στο σπίτι του δικαιωμένος, παρά εκείνος, επειδή, όποιος υψώνει τον εαυτό του, θα ταπεινωθεί και εκείνος που ταπεινώνει τον εαυτό του, θα υψωθεί". Λουκάς 18:14

Στην παραβολή του τελώνη και του Φαρισαίου, ο Χριστός απεικονίζει δύο διαφορετικές κατηγορίες ανθρώπων και δύο απορρέουσες στάσεις ζωής. Τις ίδιες συναντάμε ακόμα και σήμερα και μπορεί ν' ανήκουμε στη μία ή στην άλλη. Βρίσκουμε τον τελώνη και το Φαρισαίο στο ναό να προσεύχονται. Πολύ καλά μέχρι εδώ θα λέγαμε. Δείχνει μια θεοσέβεια, συνεπώς το να πλησιάζεις το Θεό, να προσεύχεσαι, το Τον υπολογίζεις στη ζωή σου έχει τη σημασία του. Φαίνεται όμως για το Θεό σημασία έχει άλλο πράγμα: όχι αν Τον αναζητάς αλλά πώς Τον αναζητάς. 

Ο Φαρισαίος ανάπεμψε μια προσευχή που προκαλεί  θαυμασμό. Τι δικαιοσύνη και τήρηση των εντολών του Θεού έχει διαπράξει! Δεν είναι άδικος, δεν αρπάζει ό,τι δεν του ανήκει, δεν μοιχεύει, νηστεύει, δίνει... Πόσο περήφανος αισθάνεται και πόσους λόγους έχει να ευχαριστεί το Θεό γιατί "δεν είναι όπως και οι λοιποί άνθρωποι ή όπως αυτός ο τελώνης" (Λουκάς 18:11). Ο τελώνης απ' την άλλη είναι γνωστό ότι δεν είναι δίκαιος. Στέκει μακριά και ούτε τα μάτια του δεν τολμά να σηκώσει στον ουρανό. Σαν φοροεισπράκτορας έχει βουτήξει το χέρι του αρκετά βαθιά στην κλεψιά, τη διαφθορά, την εκμετάλλευση, την αδικία. Αυτό το ξέρουν όλοι, το ξέρει ο Φαρισαίος που το είπε στην προσευχή του αλλά το περίεργο είναι ότι το ξέρει και ο ίδιος. Έχει πλήρη επίγνωση της κατάστασής του και δεν έχει διάθεση ν' αποκρύψει ή να δικαιολογήσει καμιά από τις πράξεις του. Αντίθετα, χτυπώντας το στήθος του φωνάζει: "Θεέ μου, σκέπασε με έλεος εμένα τον  αμαρτωλό". Πόσο μας εκπλήσσει αυτή η θέση του και πόσο συγκινεί το Θεό η αλήθεια με την οποία Τον προσεγγίζει.

Τι ζητά άραγε ο Κύριος από μας; Τις καλές μας προθέσεις ή τις πράξεις της δικαιοσύνης μας; Μήπως δεν ξέρει ότι "δεν υπάρχει δίκαιος ούτε ένας, δεν υπάρχει κάποιος που να έχει σύνεση, δεν υπάρχει κάποιος που να εκζητά το Θεό"; (Ρωμαίους 3:11-12) Το πρώτο πράγμα που ζητά ο Θεός από μας είναι η αναγνώριση και η εξομολόγηση της αμαρτωλής μας ζωής  έτσι όπως ακριβώς είναι. "Δες, αγάπησες αλήθεια στην καρδιά" (Ψαλμός 51:6) διαβάζουμε στο Λόγο Του και  μας θυμίζει ότι το να πηγαίνουμε μπροστά στο Θεό για να Του απαριθμήσουμε τις αρετές και την αγαθότητά μας δεν έχει αξία. Αξία έχει να κατανοήσουμε ότι η καλοσύνη μας είναι σαν ρυπαρό ρούχο και αυτό που έχει σημασία μπροστά στα μάτια Του είναι "ένα συντριμμένο πνεύμα, συντριμμένη και ταπεινωμένη καρδιά" (Ψαλμός 51:17) που ο Θεός δεν καταφρονεί ποτέ .  Είναι πραγματικά μεγαλειώδες ότι ο άγιος Θεός αναζητά και σώζει αμαρτωλούς και όχι άτομα που θεωρούν τους εαυτούς τους δίκαιους και καλούς.

Πού είναι γραμμένο τ' όνομά σου;

" Κύριε, η ελπίδα του Ισραήλ, όλοι όσοι σε εγκαταλείπουν θα καταντροπιαστούν, και οι αποστάτες από μένα θα γραφούν στη γη, επειδή εγκατέλειψαν τον Κύριο, την πηγή των ζωντανών νερών". Ιερεμίας 17:13

 "Να χαίρεστε περισσότερο ότι τα ονόματά σας γράφτηκαν στους ουρανούς". Λουκάς 10:20

Να δύο καταγραφές ονομάτων  διαφορετικές απ' αυτές που ξέρουμε. Κυρίως αρχεία διατηρούνται στη γη, στις δημόσιες υπηρεσίες για παράδειγμα. Η εισαγωγή της τεχνολογίας ευνοεί επίσης την καταγραφή καθώς καλούμαστε να εγγραφούμε σε κάποια υπηρεσία προκειμένου να λαμβάνουμε ενημερώσεις ή να έχουμε πρόσβαση σε προσφερόμενες υπηρεσίες. Έχουμε όμως φανταστεί ότι και ο Θεός κρατάει τα δικά Του αρχεία και κάνει καταγραφές ονομάτων; 

Πρόκειται βέβαια για καταγραφές βάσει διαφορετικών κριτηρίων και δεδομένων απ' αυτά που εμείς έχουμε στο νου μας. Ο Θεός θεωρεί γνήσια παιδιά Του όλους εκείνους που στο πέρασμα τους απ' αυτή τη ζωή αντιλήφθηκαν κάποια στιγμή την αμαρτωλότητά τους και συνειδητοποίησαν την ανάγκη τους για σωτηρία. Ομολόγησαν τα λάθη τους και πίστεψαν στη λυτρωτική θυσία του Ιησού Χριστού. Τον έκαναν Ποιμένα τους, φίλο τους, αδελφό τους. "Όσοι τον δέχθηκαν, σ' αυτούς έδωσε εξουσία να γίνουν παιδιά του Θεού, σ' αυτούς που πιστεύουν στο όνομά του" (Ιωάννης 1:12), συνεπώς ο Πατέρας τους έγραψε τα ονόματά τους με ανεξίτηλο τρόπο στο βιβλίο της ζωής του ουρανού.

Πολύ διαφορετική είναι η καταγραφή για όσους αρνήθηκαν τον Ιησού και απέρριψαν την προσφορά Του. Τα ονόματά τους θα μείνουν καταγεγραμμένα στη γη. Η γη όμως είναι συνδεδεμένη με τη ματαιότητα, τη φθορά, την προσκαιρότητα. Ονόματα που γράφονται εδώ κάτω, πολλές φορές με χρυσά γράμματα, δεν αντέχουν όμως στο χρόνο και δεν έχουν κανένα αιώνιο μέλλον.

Μακάρι να καταλάβει κανείς την αξία να βρεθεί το όνομά του γραμμένο στο βιβλίο της ζωής. Όταν θα έρθει η στιγμή  να εμφανισθούμε μπροστά στο Θεό και να δώσουμε λόγο για τις πράξεις μας, όταν οι νεκροί μικροί και μεγάλοι σταθούν μπροστά Του και ανοιχθεί το βιβλίο της ζωής, είθε ν' ακούσουμε όχι το: "Ποτέ δεν σας γνώρισα, φεύγετε από μένα εσείς που εργάζεστε την ανομία" (Ματθαίος 7:23) αλλά  να Τον ακούσουμε να μας λέει: "Εύγε δούλε αγαθέ και πιστέ, στα λίγα φάνηκες πιστός, επάνω σε πολλά θα σε καταστήσω. Μπες μέσα στη χαρά του κυρίου σου" (Ματθαίος 25:23).

Επιείκεια ή έλεος;

"Ένας Θεός υπάρχει, ένας είναι και ο μεσίτης μεταξύ Θεού και ανθρώπων, ο άνθρωπος Ιησούς Χριστός, ο οποίος έδωσε τον εαυτό του αντίλυτρο για χάρη όλων". Α' Τιμόθεον 2:5

Η εποχή μας θεωρεί συχνά την επιείκεια σαν την πιο μεγάλη αρετή. Την εκθειάζουμε σαν απαραίτητη προϋπόθεση για μια αρμονική κοινωνία, ένα δυνατό αντίδοτο απέναντι στο φανατισμό, τις προκαταλήψεις, τους αποκλεισμούς. Είναι αλήθεια ότι η έλλειψη επιείκειας και ανοχής είναι πηγή διάφορων συγκρούσεων, στις οικογένειες, στις κοινωνικές ομάδες, στα έθνη.

Ας ομολογήσουμε όμως ότι είμαστε εύκολα ανεκτικοί για ό,τι μας αφορά ελάχιστα, ενώ πολύ λιγότερο επιεικείς για ό,τι μας αγγίζει ουσιαστικά! Η Βίβλος μιλάει με διαφορετικό τρόπο. Με καλεί να δείξω στον πλησίον μου ένα αληθινό ενδιαφέρον και μάλιστα κάτι περισσότερο απ' αυτό: να τον αγαπώ όπως τον εαυτό μου. Αυτό μεταφράζεται με το να σέβομαι τον άλλον, την ηθική του ελευθερία, τις επιλογές του. Δεν σημαίνει ότι δεν ασχολούμαι με το τι σκέφτεται και πιστεύει, ούτε είμαι αδιάφορος για το πώς συμπεριφέρεται. Και αυτό γιατί θέλω το καλό του. Να τον βοηθήσω, να είμαι χρήσιμος, να του δείξω την αγάπη του Θεού. Αυτό είναι το πραγματικό κίνητρο που με σπρώχνει ως αληθινό χριστιανό να μιλήσω για την πίστη μου και  με κάνει να θέλω να τη μοιραστώ με τους άλλους. Το ενδιαφέρον μου με ωθεί να θέλω να προσφέρω στους γύρω μου από το χρόνο, την υγεία, τα χρήματα, τις ικανότητές μου. Ένας αληθινός χριστιανός δεν αρκείται μόνο σε λόγια και κηρύγματα γενικών αληθειών αλλά βρίσκει τρόπους να προσφέρει στους συνανθρώπους του μαζί με την αλήθεια του Ευαγγελίου πρακτική βοήθεια και ανακούφιση. Όπως ο Ιησούς Χριστός στην επίγεια ζωή Του "πέρασε ευεργετώντας και θεραπεύοντας όλους εκείνους που καταδυναστεύονταν από τον διάβολο" (Πράξεις των Αποστόλων 10:38), έτσι και εγώ οφείλω να πω και να δείξω με το παράδειγμά μου το δρόμο που οδηγεί στην απελευθέρωση, τη χαρά, την αληθινή ζωή. 

Υπάρχουν γύρω μου τόσοι άνθρωποι που καταδυναστεύονται από το σατανά, δέσμιοι σε πάθη, αδυναμίες, ψυχικές εξαρτήσεις. Άλλοι που έχουν ανάγκη από ένα λόγο παρηγοριάς, ένα χαμόγελο, μια εξυπηρέτηση. Τι κάνω γι' αυτούς; Μιλάω μόνο για ανοχή και ανεκτικότητα; Η επιείκεια από μόνη της χωρίς έμπρακτες αποδείξεις αγάπης, προσφοράς και βοήθειας σε κάθε επίπεδο αποτελεί νεκρό γράμμα.

Παραχαράξεις

"Ενώ μεν έχουν μορφή ευσέβειας, όμως έχουν αρνηθεί τη δύναμή της". Β' Τιμόθεον 3:5

Ρώτησαν κάποια μέρα τον Πικάσσο ποιος ήταν κατά τη γνώμη του ο πιο σπουδαίος ζωγράφος όλων των εποχών. Χαμογελώντας, ο Πικάσσο απάντησε: "Ήταν ο Ρούμπενς, γιατί κατά τη διάρκεια της ζωής του ζωγράφισε περίπου 600 πίνακες εκ των οποίων έχουν διατηρηθεί 2700 περίπου!"

Αν ακόμη και στην τέχνη, με εξέχων αντικείμενο τη ζωγραφική, οι απομιμήσεις είναι πολυάριθμες, καταλαβαίνουμε ότι κανένας τομέας δεν εξαιρείται από τις παραχαράξεις. Πολύ εύκολα τις συναντάμε στο θρησκευτικό πεδίο και η αλήθεια είναι ότι οι παραχαράκτες είναι πολλοί. Τους βλέπουμε να επιδεικνύουν μια ευσέβεια που δεν έχουν κατά βάθος. Έχουν φαινομενικές εκδηλώσεις ελέους, αγάπης, προσφοράς. Συμμετέχουν συστηματικά στις θρησκευτικές τελετές και εκτελούν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα. Ακολουθούν μια τυπική εκκλησιαστική ζωή και ένα αντίστοιχο τελετουργικό, η καρδιά τους όμως δεν είναι δοσμένη στο Θεό. Έχουν συχνά στο στόμα τους το όνομα του Θεού, γνωρίζουν την Αγία Γραφή και τις αλήθειες που διακηρύσσει. Τις επαναλαμβάνουν και στους άλλους χωρίς αμηχανία. Το θέμα όμως είναι ότι δεν υπακούν στο Λόγο του Θεού. Η γνώση τους είναι αποκομμένη από μια ανάλογη ζωή σεβασμού, υπακοής και συμμόρφωσης με τις αλήθειες που λένε ότι γνωρίζουν.

Όπως οι Φαρισαίοι της εποχής του Χριστού, τούς οποίους αποκαλούσε υποκριτές, έτσι και σήμερα υπάρχουν άνθρωποι που μιμούνται μια ευσεβή συμπεριφορά. Εξάλλου η εποχή μας ευνοεί τέτοιες επιφανειακές εκδηλώσεις, δεδομένου ότι είναι η εποχή του "φαίνεσθαι" και της εικόνας. Όπως  τότε έτσι και τώρα, αν παρατηρήσει κανείς προσεκτικά θα αντιληφθεί πόσο δίκαιο είχε ο Χριστός όταν τους έλεγε: "Μοιάζετε με ασβεστωμένους τάφους... Απέξω μεν φαίνεστε στους ανθρώπους δίκαιοι, από μέσα όμως είστε γεμάτοι από υποκρισία και ανομία". (Ματθαίος 23:27-28) 

 Αν στη γη αποκαλύπτονται κάποια στιγμή οι απομιμήσεις, πόσο μάλλον μπροστά στα μάτια του Θεού όπου "κανένα κτίσμα δεν είναι αφανές μπροστά του, αλλά όλα είναι γυμνά και εκτεθειμένα στα μάτια του, προς τον οποίο έχουμε να δώσουμε λόγο".(Εβραίους 4:13). Προσοχή συνεπώς στις  αντιγραφές και στις απομιμήσεις.

Τι γη θ' αφήσουμε στα παιδά μας;

"Μη πλανιέστε, ο Θεός δεν εμπαίζεται, επειδή ό,τι αν σπείρει ο άνθρωπος, αυτό και θα θερίσει. Για το λόγο ότι, αυτός που σπέρνει στη σάρκα του, θα θερίσει από τη σάρκα φθορά, αλλά, εκείνος που σπέρνει στο Πνεύμα, θα θερίσει από το Πνεύμα αιώνια ζωή". Γαλάτες 6:7-8.

"Παγόβουνα που λιώνουν και υποχωρούν, η εξαφάνιση των δασών που παίρνει ολοένα και μεγαλύτερες διαστάσεις, η υπερθέρμανση του πλανήτη που συνεχώς αυξάνεται, η τρύπα του όζοντος που μεγαλώνει. Οι απειλές για την οικολογία του πλανήτη είναι γνωστές αλλά μοιάζουν συχνά να μας ξεπερνούν... Πρέπει να συμβάλουμε σε μια ανάπτυξη που ανταποκρίνεται στις ανάγκες του παρόντος, χωρίς να θέσουμε σε κίνδυνο τις δυνατότητες των μελλοντικών γενεών να καλύψουν τις δικές τους. Αυτή δεν έχει παρά ένα όνομα: σταθερή ανάπτυξη". Τα παραπάνω λόγια αποτελούν μέρος από το εισαγωγικό σημείωμα του εκδότη σε κάποιο περιοδικό. Όλοι συνειδητοποιούμε ότι ο πλανήτης είναι εύθραστος και ότι χρειάζεται να τον προστατέψουμε, αν θέλουμε η ζωή μας διατηρήσει την ποιότητά της. Σκεφτόμαστε το μέλλον των παιδιών μας σ' έναν αφιλόξενο πλανήτη που συνειδητά ή ασυνείδητα διαμορφώνουμε και ανησυχούμε.

Πόσο όμως ανησυχούμε και προβληματιζόμαστε για το ηθικό και πνευματικό μέλλον των παιδιών μας το οποίο εμείς με τόση επιπολαιότητα και χαλαρότητα διαμορφώνουμε; Πόσο μας απασχόλησε ποιες ηθικές παρακαταθήκες θα κληροδοτήσουμε στις ερχόμενες γενιές; Κοιτάζουμε να τους εξασφαλίσουμε ευημερία, πρόοδο, δυνατότητες. Τι κάνουμε  όμως για την ηθική κατάπτωση, τη διαφθορά  και την αμαρτία που διαβρώνει τους χαρακτήρες τους και ροκανίζει τα θεμέλια της ζωής τους;

Μήπως εκεί δεν βλέπουμε το θερμόμετρο ν' ανεβαίνει και τις πλημμύρες του κακού να παρασύρουν τις ζωές τους; Δεν συνειδητοποιούμε ότι με την ενδοτική μας στάση, την "αθώα" ή απροκάλυπτη άλλοτε συμμετοχή μας σε κάθε είδους απαξίωση των αρχών του Θεού, με λόγια και πράξεις, διακυβεύουμε το ηθικό μέλλον των επερχόμενων γενεών; Τουλάχιστον στις δικές μας γενιές, οι γονείς μας είχαν ένα φόβο Θεού. Μια αξιοπρέπεια και εντιμότητα, μια ντροπή για το κακό και την αμαρτία. Τώρα εμείς οι μετά-μοντέρνοι άνθρωποι τα περιγελάμε, απελευθερωμένοι τάχα από "τις υποκρισίες" του παρελθόντος. Τα περιγελάμε αλλά αναπολούμε με λαχτάρα τις παλιές, καλές μέρες ενώ μένουμε άφωνοι στην ασπλαχνία, τον εγωισμό και την αδιαφορία που διαπερνά την κοινωνία και τα παιδιά μας.

Μακάρι να συνειδητοποιήσουμε σε τι ράγιες έχουμε βάλει το ηθικό μέλλον των παιδιών μας και με μετάνοια να γυρίσουμε πίσω στις αρχές και τα πρότυπα που ο Θεός Δημιουργός έβαλε για να είναι ο άνθρωπος χαρούμενος.

Ποια γνώση;

"Πιστός ο λόγος και άξιος κάθε αποδοχής, ότι ο Ιησούς Χριστός ήρθε στον κόσμο για να σώσει τους αμαρτωλούς, από τους οποίους πρώτος είμαι εγώ". Α' Τιμόθεον 1:15

"Είναι το ίδιο επικίνδυνο για έναν άνθρωπο να γνωρίσει το Θεό χωρίς να γνωρίσει την αθλιότητά του όπως το να γνωρίσει την αθλιότητά του χωρίς να γνωρίσει το Λυτρωτή που τη θεραπεύει" έγραψε ο Πασκάλ Μπλαίζ, ο Γάλλος χριστιανός μαθηματικός και φιλόσοφος.

Πράγματι αυτή η διαπίστωση είναι αληθινή. Μπορεί κάποιος να έχει μια γνώση του Θεού  χωρίς όμως να οδηγηθεί παράλληλα στην αναγνώριση της αμαρτωλής του κατάστασης και της προσωπικής του ανάγκης για σωτηρία. Αυτό συμβαίνει πολύ συχνά στον κόσμο μας και πρόκειται για μια εγκεφαλική γνώση που σε τίποτα δεν χρησιμεύει εφόσον δεν έχει ουσιαστική επίδραση στην πορεία της ζωής μας. Αντίθετα υπάρχει ο κίνδυνος μιας θρησκευτικής γνώσης που αυταπατά τον άνθρωπο και τον καθησυχάζει κάτω από το θρησκευτικό μανδύα της θεοσέβειας. "Ο Θεός θα είναι με το μέρος μου και θα με βοηθά. Εξάλλου δεν απορρίπτω την ύπαρξή Του, άρα είμαι τακτοποιημένος" σκεφτόμαστε. Μια τέτοια γνώση αποκοιμίζει την καρδιά και αποδεικνύεται πολύ επικίνδυνη για το αιώνιο μέλλον μας στο βαθμό που νομίζουμε ότι η αποδοχή της ύπαρξης του Θεού και η τέλεση κάποιων θρησκευτικών υποχρεώσεων μάς  εξασφαλίζει τη σωτηρία.

Από την άλλη πλευρά, το να περιστρέφεται κανείς γύρω από τη μιζέρια και την αμαρτία του και την αντίληψη ότι ο Θεός στέκεται μακριά από τους "αμαρτωλούς" ανθρώπους μπορεί να οδηγήσει στην απογοήτευση και την απελπισία. Μια τέτοια προσέγγιση ταλαιπωρεί το πνεύμα με μια αδιέξοδη αυτοκριτική,  με μια διαρκή ενασχόληση με τα λάθη και τις αδυναμίες του ανθρώπου που είναι στείρα  και αποκαρδιωτική.

Η μόνη γνώση που είναι πραγματικά χρήσιμη και παρήγορη είναι η αναγνώριση της κατάστασής μου  ως χαμένου αμαρτωλού και η εμπιστοσύνη μου στον Ιησού Χριστό που πέθανε στο σταυρό για να σβήσει τις αμαρτίες μου και να με δικαιώσει μπροστά στο Θεό. Μια τέτοια γνώση, όταν είναι γνήσια,  έχει χειροπιαστά αποτελέσματα σωτηρίας και απελευθέρωσης, ειρήνης και χαράς. Έχει σκέψεις, πράξεις και επιλογές που φανερώνουν ότι αυτή η γνώση πηγάζει από μια ουσιαστική σχέση με το Σωτήρα Χριστό.

                             

                                           

Φώναξε στον Κύριο

"Ο Ιησούς αποκρινόμενος, λέει σ' αυτόν: Τι θέλεις να σου κάνω; Και ο τυφλός τού είπε: Ραββουνί, να ανακτήσω την όρασή μου. Και ο Ιησούς είπε σ' αυτόν: Πήγαινε, η πίστη σου σε έσωσε". Μάρκος 10:51-52.

Κατά το ταξίδι του προς την Ιερουσαλήμ ο Ιησούς, και ενώ περνούσε έξω από την Ιεριχώ, συνάντησε έναν τυφλό που ζητιάνευε στην άκρη του δρόμου με το όνομα Βαρτίμαιος. Στην ερώτηση του τυφλού ποιος περνά και υπάρχει τόσο πλήθος, οι γύρω του απάντησαν ότι επρόκειτο για τον Ιησού το Ναζωραίο. Ο τυφλός Βαρτίμαιος φαίνεται να ήξερε καλύτερα από το πλήθος που τον πληροφόρησε ποιος ήταν πραγματικά αυτός ο Ιησούς, διότι ακούγοντας το όνομα Του άρχισε να φωνάζει δυνατά: "Υιέ του Δαβίδ, Ιησού, ελέησέ με". Του απέδωσε τον τίτλο που του άρμοζε, ένα βασιλικό τίτλο ως απόγονος του Δαβίδ. Ένα τίτλο που λίγα άτομα πίστευαν για την εποχή εκείνη ότι του ανήκε. 

Πολλοί ήταν αυτοί που προσπάθησαν να τον κάνουν να σιωπήσει επιπλήττοντάς τον. Τι είχαν να χάσουν ή τι τους ένοιαζε τελικά η τραγική κατάσταση του συνανθρώπου τους; Αυτοί έβλεπαν το φως, απολάμβαναν την ομορφιά της ζωής. Όσο για το Βαρτίμαιο, μάλλον πίστευαν ότι θα έπρεπε να είχε συνηθίσει τη μοίρα του και δεν θα έπρεπε να περιμένει καμιά αλλαγή. Όμως ο Βαρτίμαιος δεν σκεφτόταν έτσι. Είναι τυφλός, ναι το ξέρει, αλλά για μια και μόνη φορά τού δίνεται η ευκαιρία να θεραπευτεί, να δει χάρις στην επέμβαση του Ιησού. Αυτό το πιστεύει αληθινά ο Βαρτίμαιος γι' αυτό φωνάζει απεγνωσμένα γεμάτος θάρρος, όλο και πιο δυνατά. Ο Χριστός που τον άκουσε, είπε να τον φωνάξουν και καθώς ο τυφλός στέκεται μπροστά του, του κάνει μια ερώτηση: "Τι θέλεις να σου κάνω;" Παράξενη ερώτηση τού απευθύνει ο Ιησούς, διότι πώς είναι δυνατόν να μην ξέρει την ανάγκη που εξέφραζαν όλες αυτές οι απεγνωσμένες κραυγές; Γιατί τον ρωτάει λοιπόν; Φαίνεται ότι ο Χριστός θέλει ν' ακούσει ξεκάθαρα τη διατύπωση του αιτήματος του, της ανάγκης του από το στόμα του. 

Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για τις δικές μας προσευχές. Τι λέμε όταν προσευχόμαστε στο Θεό; Μήπως μένουμε σε γενικότητες και φοβόμαστε να διατυπώσουμε με σαφή, απλό τρόπο τα αιτήματά μας; Ας είμαστε ειλικρινείς και αληθινοί, χωρίς δισταγμό ή φόβο. Μιλάμε στον Πατέρα μας ο οποίος "είναι κοντά σε όλους εκείνους που τον επικαλούνται, σε όλους εκείνους που τον επικαλούνται αληθινά. Εκπληρώνει την επιθυμία εκείνων που τον φοβούνται και εισακούει την κραυγή τους, και τους σώζει" Ψαλμός 145: 18-19. 

Ο Θεός χαίρεται να ακούει τις ανάγκες μας, τις θλίψεις μας, τα ζητήματά μας, τους προβληματισμούς μας. Δεν κουράζεται, ούτε δυσαρεστείται όσες φορές και αν πάμε μπροστά στο θρόνο Του για να ζητήσουμε τη βοήθεια και τη χάρη Του. Ας Του πούμε ό,τι μας απασχολεί, ό,τι θα θέλαμε, και ας αφήσουμε σ' Αυτόν με πίστη  τον τρόπο με τον οποίο θ' απαντήσει στο αίτημά μας. Δεν χρειάζεται να Του υποδείξουμε τη λύση, ούτε ν' ανησυχούμε για την έκβαση. Εκείνος με αγάπη και τρυφερότητα "μπορεί με υπερπερίσσιο τρόπο να κάνει παραπάνω από όλα όσα ζητάμε ή αντιλαμβανόμαστε με το νου" (Εφεσίους 3: 20).

                                                            "Τι θέλεις να σου κάνω;" 
                                  Μακάρι αυτή η ερώτηση του Χριστού να μας ενθαρρύνει 
                                                ώστε να μην παύουμε να προσευχόμαστε και 
                                 να μας θυμίζει  να είμαστε συγκεκριμένοι με τα αιτήματά μας.

Νόημα στη ζωή

"Γι' αυτό μίσησα τη ζωή, επειδή τα έργα που γίνονται κάτω από τον ήλιο μού φάνηκαν γεμάτα μόχθο, επειδή, τα πάντα είναι ματαιότητα και θλίψη πνεύματος". Εκκλησιαστής 2: 17

"Σήμερα περισσότερο από ποτέ στο παρελθόν, το κακό που απειλεί τους σύχρονους ανθρώπους, είναι η κατάθλιψη. Αυτή πηγάζει από την αδυναμία να δώσει κανείς νόημα στη ζωή του όπου όλα περνάνε και βαίνουν προς το τέλος", έγραψε ο Σιλβάνο Αριέτι, ιταλοαμερικανός ψυχίατρος. Ο Εκκλησιαστής είχε ήδη εντοπίσει εδώ και χιλιάδες χρόνια ότι όλ' αυτά που με πάθος αναζητούν οι άνθρωποι δεν μπορούν να δώσουν τελικά νόημα στη ζωή. Η διασημότητα, τα υλικά αγαθά, το χρήμα, οι απολαύσεις, η ευτυχία, η μόρφωση, η εξουσία, η εργασία, τα πάντα έχουν μπολιαστεί από τη ματαιότητα.

Παρ' όλα αυτά, ο συγγραφέας αυτού του βιβλίου της Αγίας Γραφής δεν έπεσε σε κατάθλιψη. Διαβάζοντας το βιβλίο του, βλέπουμε σιγά σιγά μια ακτίνα φωτός να διαπερνά τα βαριά σύννεφα της ανθρώπινης πεπερασμένης ύπαρξης. Βλέπουμε μια διέξοδο, μια ανακούφιση μπροστά σ' αυτό το έντονο συναίσθημα του κενού και της απελπισίας. Η ακτίνα φωτός δεν είναι άλλη από το φόβο του Θεού, όχι σαν υπεκφυγή μπροστά σε μια αβυσσαλέα πραγματικότητα αλλά σαν το μόνο αληθινό δρόμο που αξίζει να εκλέξει κανείς. Καθώς μελετούμε το βιβλίο του διακρίνουμε ανάμεσα στα τόσα αδιέξοδα που οδηγούν οι ανθρώπινες λύσεις, την οδό που οδηγεί στη ζωή: "Να φοβάσαι το Θεό και να τηρείς τις εντολές του, δεδομένου ότι αυτό είναι το παν τού ανθρώπου" (Εκκλησιαστής 12: 13).

Ο φόβος και ο σεβασμός του Θεού αποτελεί τη βάση για να μπορέσει ο άνθρωπος να γνωρίσει το Θεό. Να γνωρίσει την αγάπη Του. Να βρει βέβαιες απαντήσεις στα ερωτηματικά του και τέλος να ζήσει  τη ζωή του με νόημα, χαρά και ελπίδα αιωνιότητας. Η πραγματική επίγνωση του Θεού, η αληθινή σχέση μαζί Του, και όχι η στείρα θεολογική γνώση που είναι νεκρή, είναι εκείνη που δίνει στον άνθρωπο δύναμη, ειρήνη και πληρότητα. Ο Χριστός ξέρει τι μπορεί να προσφέρει στην κουρασμένη ψυχή γι' αυτό και λέει: "Όποιος έρχεται σε μένα, δεν θα πεινάσει και όποιος πιστεύει σε μένα, δεν θα διψάσει ποτέ" (Ιωάννης 6:34).

Για ποια κόλαση πρόκειται ακριβώς;

"Δεν ξέρετε ότι οι άδικοι δεν θα κληρονομήσουν τη βασιλεία του Θεού; Μη πλανιέστε, ούτε πόρνοι, ούτε ειδωλολάτρες ούτε μοιχοί ούτε κίναιδοι ούτε αρσενοκοίτες ούτε κλέφτες ούτε πλεονέκτες ούτε μέθυσοι ούτε κακόλογοι ούτε άρπαγες δεν θα κληρονομήσουν τη βασιλεία του Θεού". Α΄ Κορινθίους 5: 9-10

Ο Γάλλος υπαρξιστής άθεος φιλόσοφος Ζαν-Πωλ Σαρτρ στο έργο του "Κεκλεισμένων των Θυρών" ήταν αυτός που χρησιμοποιήσει την έκφραση: "Η κόλαση είναι οι άλλοι".  Μ' αυτό εννοούσε την εξάρτηση που έχουν κάποιοι άνθρωποι όταν αντιλαμβάνονται, σκέφτονται και ορίζουν τους εαυτούς τους από τη γνώμη και την κρίση των άλλων. Βρίσκονται σε κόλαση και δεν είναι εντελώς ελεύθεροι γιατί δεν μπορούν να συλλάβουν τον εαυτό τους εντελώς ανεξάρτητα, αποκομμένα απ΄ ό,τι οι άλλοι νομίζουν γι' αυτούς.

Σίγουρα υπάρχουν ευαίσθητοι άνθρωποι που επηρεάζονται από τη γνώμη των γύρω τους σε τέτοιο βαθμό ώστε βασανίζονται και ταλαιπωρούνται για το τι πιστεύουν οι άλλοι γι' αυτούς. Δεν ξέρω μέχρι ποιο βαθμό μια τέτοια ζωή μπορεί να γίνει κόλαση, αλλά σίγουρα κόλαση δεν είναι αυτό.

Κόλαση είναι να βρεθεί ο άνθρωπος αποξενωμένος και αποκομμένος αιώνια από την παρουσία του Θεού. Μια τέτοια πρόγευση έχουν ήδη οι άνθρωποι εδώ στη γη καθώς έχουν απορρίψει το Θεό και έχουν εκμηδενίσει την αναγκαιότητα της σχέσης τους μαζί Του. Μίνι κόλαση είναι η ζωή, με τα αδιέξοδα, τα προβλήματα, τις αρρώστιες, την έλλειψη  πραγματικού νοήματος ύπαρξης...Υποφερτής ή ανεκτής θα μπορούσε να πει κάποιος αφού η ζωή πάντα μας εκπλήσσει με κάποιες χαρές της. Η πραγματική όμως κόλαση δεν έχει σχέση μ' αυτά. Είναι μια κατάσταση που κανένας άνθρωπος, αν τη γνώριζε μ' όλες τις συνέπειες και σε όλες της τις διαστάσεις, δεν θα ήθελε ούτε κατά διάνοια να βρίσκεται. 

Δεν γνωρίζω ποιοι θα ήθελαν  να βρίσκονται σ' ένα μέρος όπου "δεν έχουν ανάπαυση ημέρα και νύχτα" (Αποκάλυψη 14:11). Όπου βασανίζονται, όχι γιατί κάποιος τερατόμορφος δαίμονας τούς βασανίζει, αλλά γιατί η καρδιά τους αγάπησε "το σκοτάδι περισσότερο παρά το φως για το λόγο ότι, τα έργα τους ήσαν πονηρά" (Ιωάννης 3:19).  Γιατί η καρδιά τους αγάπησε το κακό, δεν είναι ότι απατήθηκε  ή δεν κατάλαβε καλά την αμαρτία και τις συνέπειές της... Δυστυχώς όχι. Απλά ζύγισε και διάλεξε συνειδητά το δρόμο που ήθελε. Το δρόμο μιας αμαρτωλής και αμετανόητης ζωής που δεν πήρε ποτέ σοβαρά τις προειδοποιήσεις του Θεού, την προσφορά και την αγάπη Του. Πραγματικά είναι τραγικό, για να μην πω ανατριχιαστικό, το ότι υπάρχουν άνθρωποι που θα βρεθούν σ' αυτήν την κατάσταση όταν ακριβώς δίπλα τους για μια ολόκληρη ζωή υπήρχε απλωμένο το σταυρωμένο χέρι του Ιησού Χριστού που τους περίμενε, τους εκλιπαρούσε, μακροθυμούσε και έλπιζε ότι θα καταλάβουν το συμφέρον τους.  

Ηχεί τραγική ακόμη και σήμερα η φωνή του Χριστού: "Πόσες φορές θέλησα να συγκεντρώσω τα παιδιά σου... αλλά δεν θελήσατε;" (Ματθαίος 23:37). Αλήθεια, πόσος καιρός πάει που ο Χριστός σε καλεί και σε περιμένει;

Κατακτώντας την υποσχεμένη γη

 "Είναι δε η πίστη, πεποίθηση γι' αυτά που ελπίζονται, βεβαίωση για πράγματα που δεν βλέπονται". Εβραίους 11:1

Η ιστορία λέει ότι ένας ρωμαίος στρατηγός επέστρεφε από τη Γαλατία στην Ιταλία με ό,τι είχε απομείνει από το νικηφόρο στρατό του. Οι άντρες προχωρούσαν ήδη με δυσκολία όταν αντίκρισαν τις ράχες των Άλπεων. Κάποιοι ήταν σχεδόν έτοιμοι να εγκαταλείψουν το πέρασμα των στενών και τις βραχώδεις διαβάσεις. Όσο ανέβαιναν ψηλότερα, το χιόνι τούς μαστίγωνε, ακόμα και οι πιο ατρόμητοι άρχισαν ν' αποθαρρύνονται. Ο ένδοξος στρατηγός, βλέποντας την απελπισία και την κούρασή τους, στάθηκε πάνω σ' ένα βράχο και με σταθερό χέρι έδειξε τη γραμμή των κορυφών φωνάζοντας: "Στρατιώτες! Πίσω απ' αυτή τη γραμμή, είναι η Ιταλία! Η Ιταλία!  Τα εύφορα χωράφια, οι πλούσιοι οπωρώνες, οι αναβλύζουσες πηγές, το σπίτι... ένας πατέρας, μια μητέρα, μια σύζυγος, παιδιά, μια αρραβωνιαστικιά που περιμένει...!" Οι αδύναμες καρδιές τους πήραν θάρρος και οι κουρασμένοι τους μύες βρήκαν ένα καινούργιο σφρίγος που έκανε την εξασθενημένη λεγεώνα να διασχίσει και το τελευταίο εμπόδιο. 

Πόσες φορές δεν είμαστε έτοιμοι να εγκαταλείψουμε την προσπάθεια που ο Θεός μάς καλεί να καταβάλλουμε προκειμένου να κατακτήσουμε τη γη που μας υποσχέθηκε. Τη σωτηρία των παιδιών μας,  να σώσουμε τον προβληματικό γάμο μας,  να γεφυρώσουμε διαφορές και συγκρούσεις με άτομα του περιβάλλοντός μας, να  συγχωρήσουμε, να βρούμε εργασία, να νικήσουμε μια αμαρτία που μας βασανίζει... Η λίστα είναι μεγάλη και ο καθένας από μας γνωρίζει πια είναι η γη που ο Θεός τον καλεί να κατακτήσει στην πνευματική πορεία του, στην κάθε του μέρα. 

Σίγουρα αγωνιζόμαστε και παλεύουμε  για να κάνουμε δικές μας τις υποσχέσεις του Θεού. Τίποτα στα πνευματικά πράγματα δεν λειτουργεί χωρίς τη δική μας συγκατάθεση και συνεργασία. Ο Θεός κάνει πάντα το μεγαλύτερο μέρος, αλλά αυτό δεν ακυρώνει τη δική μας συμμετοχή στην προσπάθεια. Φυσικό λοιπόν είναι σε μια μάχη να υποστούμε απώλειες. Ν' αποκάνουμε, να θελήσουμε κουρασμένοι να εγκαταλείψουμε... Η γη που επιθυμούμε να κατακτήσουμε μοιάζει άπιαστη και μακρινή.

Ο Θεός όμως, σαν το μεγάλο στρατηγό που παρακολουθεί τις μάχες μας, μας ενδυναμώνει με το σταθερό Του χέρι. Μας εμπνέει με το Πνεύμα Του το Άγιο και  τον Λόγο Του. Χωρίς την ενθάρρυνσή Του, οι ψυχές μας θα στέρευαν από δυνάμεις, από ελπίδα και τη βεβαιότητα ότι μπορούμε να νικήσουμε. Η γη που μας υποσχέθηκε είναι μπροστά μας, αρκεί εμείς να μην εγκαταλείψουμε αποκαμωμένοι την προσπάθεια να την κατακτήσουμε.

Το δέντρο της ελευθερίας

"Εξάλειψε το χειρόγραφο με τα διατάγματα, που ήταν εναντίον σας, και το αφαίρεσε από το μέσον, καρφώνοντας το επάνω στο σταυρό και αφού απογύμνωσε τις αρχές και τις εξουσίες, τις καταντρόπιασε δημόσια, όταν επάνω του θριάμβευσε εναντίον τους". Κολοσσαείς 2: 14-15

Κατά την ομιλία του για το φύτεμα ενός "δέντρου της ελευθερίας" όπως το ονόμασαν, στην πλατεία Βοζ στο Παρίσι κατά την εποχή των επαναστάσεων, ο  Βίκτωρ Ουγκώ είπε τα παρακάτω λόγια στις 2 Μαρτίου του 1848: " Το πρώτο δέντρο της ελευθερίας φυτεύτηκε πριν δεκαοκτώ αιώνες, από τον ίδιο το Θεό στο Γολγοθά. Το πρώτο δέντρο της ελευθερίας, είναι αυτός ο σταυρός πάνω στον οποίο ο Ιησούς Χριστός προσφέρθηκε ως θυσία για την ελευθερία, την ισότητα και την αδελφοσύνη του ανθρώπινου γένους".

Τα λόγια του Ουγκώ, αν και δεν βρίσκονται μέσα στη Βίβλο, μιλούν για το σταυρό του Χριστού ως το μέσο μια πραγματικής ελευθερίας. Ποιας; Όχι της ελευθερίας από κυρίαρχους, δικτάτορες, δυνάστες, εκμεταλλευτές και όποιους άλλους εσείς θεωρείται ως τέτοιους. Όσο υφίσταται ανθρώπινη ύπαρξη πάνω στη γη, η ανθρωπότητα δεν θα πάψει ποτέ να γνωρίζει εδώ και εκεί την αδικία, την καταπίεση, την εκμετάλλευση σε μικρή ή μεγαλύτερη κλίμακα. Απόρροια της ανθρώπινης ανυπακοής και παρεκτροπής από τη θεϊκή αγάπη και τάξη. Όχι, εδώ πρόκειται για την ελευθερία από μια χειρότερη σκλαβιά την οποία ο άνθρωπος πολλές φορές ούτε καν συναισθάνεται: τη δουλεία της αμαρτίας. Όπως είπε ο Χριστός: "Καθένας που πράττει την αμαρτία, είναι δούλος της αμαρτίας" (Ιωάννης 8:34) και για να ελευθερώσει τον άνθρωπο από τα σιδηρά της δεσμά πρόσφερε εκούσια τον εαυτό Του. 

Αν και Εκείνος "παραδόθηκε εξαιτίας των παραπτωμάτων μας και αναστήθηκε εξαιτίας της δικαίωσης μας" (Ρωμαίους 4:25), εμείς δεν είμαστε ελεύθεροι αν δεν το πιστέψουμε και δεν κάνουμε δική μας τη συγχώρεση που προσφέρει. Η απελευθέρωση μας από την αμαρτία δεν κερδήθηκε με τις καλές μας προθέσεις ή  τα καλά μας έργα αλλά χάρις στο σταυρό του Χριστού, εκεί όπου λύθηκε οριστικά το πρόβλημα του αμαρτωλού ανθρώπου με τον άγιο Θεό. 

Ο δρόμος της ελευθερίας και της συγχώρεσης είναι ανοικτός για καθέναν που το επιθυμεί, αρκεί με μετάνοια και πίστη να απλώσει το χέρι του και να κάνει δική του τη σωτηρία που ο Χριστός δίνει δωρεάν σ' όσους πιστεύουν σ' Αυτόν.

Έξω από τη φωλιά

" Τον περιοδήγησε, τον διαπαιδαγώγησε, τον διαφύλαξε σαν την κόρη τού ματιού του. Όπως ο αετός σκεπάζει τη φωλιά του, περιθάλπει τους νεοσσούς του, καθώς απλώνει τις φτερούγες του, τους παίρνει και τους σηκώνει επάνω στα φτερά του. Έτσι ο Κύριος, μόνος, τον οδήγησε και δεν ήταν μαζί του ξένος θεός". Δευτερονόμιο 32: 11-12

Μεγαλειώδες αρπακτικό πουλί, ο αετός χτίζει τη φωλιά του σ' ένα υψόμετρο 1500 μέτρων περίπου, μέσα σ' απόκρημνους βράχους. Η φωλιά του είναι φτιαγμένη από μικρά και μεγαλύτερα κλαδάκια και την σκεπάζει στο τέλος με τα πιο απαλά υλικά, όπως μαλλί και δέρματα, προκειμένου να είναι άνετη. Τα αετόπουλα μένουν αρκετό καιρό στη φωλιά έρχεται όμως κάποια στιγμή που πρέπει να πετάξουν με τα δικά τους φτερά! Ο αετός για να τ' αναγκάσει να το κάνουν χρησιμοποιεί μια μέθοδο εκπαίδευσης πολύ ιδιαίτερη. Αρχίζει ν' αφαιρεί απ' τη φωλιά ό,τι την κάνει απαλή και πουπουλένια και η μητέρα σπρώχνει έξω τ' αετόπουλο, το οποίο φυσικά και φοβάται να ριχτεί στο κενό.

Η μητέρα όμως είναι εκεί και παρακολουθεί, στροβιλίζεται από πάνω του, το συνοδεύει, το καθησυχάζει και το παρακινεί να τη μιμηθεί. Αν τύχει και ο μικρός αετός κατέβει επικίνδυνα προς το έδαφος, τότε η μητέρα του με μια αστραπιαία κίνηση πετάει από κάτω του και το μαζεύει στις φτερούγες της.

Τι ωραία η εικόνα που ο Θεός χρησιμοποιεί μέσα στο Λόγο Του για να δείξει τη φροντίδα Του για τα παιδιά Του!  Θέλει να τα δει να μεγαλώνουν, να ωριμάζουν, να δυναμώνουν, να μπορούν ν' αντιμετωπίζουν τις δυσκολίες. Συχνά ταρακουνά τη ζωή μας που είναι αρκετά άνετη με μεγάλες δοκιμασίες. Τότε τι κάνουμε; Βουλιάζουμε πανικόβλητοι; Αμφιβάλλουμε για την αγάπη Του; Βασανιζόμαστε από τα γιατί;

 Αν αυτό συμβαίνει, είναι η στιγμή που μας δίνεται η ευκαιρία να μάθουμε να Τον εμπιστευόμαστε.  Όπως ο αετός, που δεν αφήνει λεπτό τ' αετόπουλο απ' τα μάτια του και είναι έτοιμος ανά πάσα στιγμή να το σηκώσει στις φτερούγιες του, έτσι και ο Ουράνιος Πατέρας μας μάς παρακολουθεί. Είναι εκεί και κοιτάζει κάθε πέταγμά μας, κάθε αβέβαιο βήμα μας. Είναι εκεί για να μας μάθει να πετάμε με σιγουριά, να μπορούμε να σκίζουμε τους αιθέρες της ζωής μέσα στις μπόρες και τις δυσκολίες. Είναι δίπλα μας αδιάκοπα και κάνει γνωστή την παρουσία Του,  φανερώνει τη δύναμή και τη φροντίδα Του μέσα στη δίνη που περνάμε. Ό,τι και αν επιτρέπει στη ζωή μας, το κάνει μόνο για το συμφέρον μας και δεν παύει  στιγμή να διατηρεί τον απόλυτο έλεγχο.

  Αετός δεν γεννιέται κανείς αλλά γίνεται.

  

Το μεγαλείο της αγάπης

"Η αγάπη δεν εξάπτεται, δεν συλλογίζεται το κακό". Α΄Κορινθίους 13:5

Ένας προσβλητικός λόγος, ο πληγωμένος εγωισμός μας που συνέχεια τον σκεφτόμαστε και γι' αυτόν μιλάμε στους άλλους αναμασώντας τα ίδια λόγια, ο ερεθισμός που αισθανόμαστε όταν αδιαφορούν για μας...και ξαφνικά το πνεύμα μας ξεσπά και σκληρά, ανεξέλεγκτα λόγια βγαίνουν από το στόμα μας. Λόγια που προκαλούν φοβερές καταστροφές. Όμως η αληθινή αγάπη δεν εξάπτεται. Η αγάπη προστατεύει από τέτοιες αντιδράσεις. Σίγουρα αισθανόμαστε συχνά μια δίκαιη αγανάκτηση όταν βλέπουμε την κακομεταχείριση, την αδικία, το κακό να διογκώνεται, όταν υποφέρουμε ή πονάμε άδικα... Η αγανάκτηση όμως αυτή δεν θα έπρεπε να πηγάζει από μια εγωιστική συμπεριφορά γιατί αν συλλογιστούμε το Χριστό, Εκείνος ποτέ δεν θύμωσε και δεν υπερασπίστηκε με ένταση τον εαυτό του όταν Του επιτίθονταν ή Τον ταπείνωναν.

Αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν η αγάπη να μη διαλογίζεται το κακό. Πώς δηλαδή να μη λογαριάζει, να μη λαμβάνει υπόψη το κακό που της έγινε. Να μην το κρατάει αλλά να το ξεχνάει. Πώς όταν σ' έχουν βλάψει, έχουν περιφρονήσει τον κόπο και την προσφορά σου, σ' έχουν μειώσει και γελοιοποιήσει, πώς μπορείς να τα σβήσεις όλα αυτά από τη μνήμη σου και να μην κρατήσεις πικρία για ό,τι σου έγινε. 

Νομίζω ότι ο μόνος δρόμος είναι να σκεφτώ, αν είμαι φυσικά χριστιανός και αφήνω το Πνεύμα του Θεού να δουλεύει μέσα μου, τι ακριβώς έκανε ο Θεός  με τις δικές μου τις προσβολές, τις κακίες, τις αδικίες. Εν ολίγοις, τι έκανε με τις αμαρτίες μου που διέπραξα απέναντι σ' Αυτόν αλλά και σε σχέση με τους άλλους. Ο Θεός τις ξέχασε, τις πέταξε στα βάθη των ωκεανών και δεν τις θυμάται πλέον! Αν λοιπόν ο Θεός που είναι άγιος, τέλειος και δίκαιος συγχωρεί και σκεπάζει τη δική μου αμαρτία και δεν τη λογαριάζει πλέον, πόσο μάλλον εγώ οφείλω να συγχωρήσω και να ξεχάσω τις αδικίες που μου έγιναν; Πόσο μάλλον εγώ που ίσως άθελα μου ακόμη και σήμερα πληγώνω, αδικώ ασυναίσθητα ή περιφρονώ κάποιον.

   Σκέψη: Κύριε, βοήθησέ με να θυμάμαι πάντα 
                   πώς μ' αντιμετώπισες. Με πόση αγάπη
          με συγχώρεσες και πώς ακόμα και 
               σήμερα μ' ανέχεσαι και με συγχωρείς. 
                          

Μια λέξη σβησμένη από το λεξιλόγιο

"Μέσα από την καρδιά των ανθρώπων βγαίνουν οι κακοί συλλογισμοί, μοιχείες, πορνείες, φόνοι, κλοπές, πλεονεξίες, πονηρίες, δόλος, ασέλγεια, πονηρό βλέμμα, βλασφημία, υπερηφάνεια, αφροσύνη". Μάρκος 7:21-22

Ποια είναι αυτή η λέξη που έχει σβηστεί από το λεξιλόγιο; Η λέξη αμαρτία. Για εκατομμύρια ανθρώπους έχει εντελώς χάσει τη σημασία και τη δύναμή της. Ίσως κάποιος πει ότι αυτή η έννοια επινοήθηκε από τον κλήρο προκειμένου να φοβίσει και να εκμεταλλευτεί τους ανθρώπους. Στην καλύτερη περίπτωση, κάποιοι χρησιμοποιούν τη λέξη αμαρτία για να ορίσουν κάτι που είναι φανερά σκανδαλώδες ή αξίζει ποινή φυλάκισης.

Όμως  εδώ και πάνω από δύο χιλιάδες χρόνια, ο Θεός περιέγραψε την εποχή μας μ' έναν εκπληκτικά ρεαλιστικό τρόπο: "Στις έσχατες ημέρες θάρθουν κακοί καιροί επειδή, οι άνθρωποι θα είναι φίλαυτοι, φιλάργυροι, αλαζόνες, υπερήφανοι, βλάσφημοι, απειθείς στους γονείς, αχάριστοι, ανόσιοι, άσπλαχνοι, ασυμφιλίωτοι, συκοφάντες, ακρατείς, άγριοι, αφιλάγαθοι, προδότες, προπετείς, τυφλωμένοι από εγωισμό, περισσότερο φιλήδονοι παρά φιλόθεοι, ενώ μεν έχουν μορφή ευσέβειας, όμως έχουν αρνηθεί τη δύναμή της" (Β' Τιμόθεον 3:1-5). Τραγικός κατάλογος και καρποί ενός βλαβερούς δέντρου που ονομάζεται αμαρτία, οι ρίζες του οποίου δεν βρίσκονται παρά μέσα στην ανθρώπινη καρδιά.

Και όμως, ενώ βλέπουμε τα αποτελέσματα και τις καταστροφικές της συνέπειες στη ζωή μας και στις σχέσεις μας με τους άλλους, εξακολουθούμε ν' αποσιωπούμε το συναίσθημα της αμαρτίας και την αγνοούμε σκόπιμα. Συμπεριφερόμαστε σαν να μην τρέχει τίποτα και την εκτελούμε εύκολα με μια συνείδηση καυτηριασμένη και νεκρωμένη από κάθε έλεγχο.

Επειδή  εμείς σβήσαμε τη λέξη αμαρτία από το λεξιλόγιο και συμφωνήσαμε ότι μάλλον δεν υφίσταται σαν έννοια, νομίζουμε ότι το ίδιο έχει κάνει και ο Θεός. Πόσο λάθος κάνουμε γιατί αυτή η λέξη, που ουσιαστικά χαρακτηρίζει πράξεις και στάση ζωής ενάντια στο νόμο και την τάξη του Θεού, εξακολουθεί να έχει την ίδια βαρύτητα και να προκαλεί την ίδια απέχθεια σ' Αυτόν. Η αμαρτία σκοτώνει αργά τον άνθρωπο με βελούδινο γάντι, με γλυκά βαυκαλήματα τον οδηγεί στο θάνατο και την απώλεια. Αν και "ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος" (Ρωμαίους 6:22) με καθημερινές και αιώνιες προεκτάσεις, δυστυχώς εμείς συνεχίζουμε  αδιατάρακτα να την πράττουμε νομίζοντας ότι τα πνιγηρά της πέπλα είναι γλυκά και όμορφα. 

                   Η αμαρτία σκοτώνει, μην παίζεις ξέγνοιαστα μαζί της.

                       Ίσως όταν θελήσεις να ελευθερωθείς να είναι πολύ αργά.