Εκτιμώ τους καρπούς, απορρίπτω το δέντρο

«Κάθε καλό δέντρο κάνει καλούς καρπούς· ενώ το σαπρό δέντρο κάνει κακούς καρπούς. Δεν μπορεί ένα καλό δέντρο να κάνει κακούς καρπούς ούτε ένα σαπρό δέντρο να κάνει καλούς καρπούς». Ματθαίος 7:17-18

 

Ο φιλόσοφος Τεν έγραφε, όπως είδαμε, με εμφανή ειλικρίνεια το εγκώμιο του χριστιανισμού, χωρίς όμως να είναι ο ίδιος χριστιανός. Το ευαγγέλιο -«το παλιό Ευαγγέλιο», όπως το αποκαλεί- δεν είναι γι’ αυτόν παρά μια βοήθεια στην εύρυθμη λειτουργία της κοινωνίας και της ζωής.

Κατά μια έννοια, οι σκέψεις του γάλλου φιλόσοφου του 19^ου αιώνα παραμένουν επίκαιρες. Αν και ο άνθρωπος προβάλλει τις πολυάριθμες πνευματικές και τεχνικές προόδους που έχουν επιτευχθεί από τότε, δεν είναι καθόλου δύσκολο ν’ αντιληφθεί κανείς τη μεγάλη πτώση που έχει ταυτόχρονα υποστεί η ηθική φύση του!

Το θέμα όμως δεν είναι αυτό. Το να παραμείνουμε στην άποψη του Τεν είναι σαν να κατεβάζουμε το Ευαγγέλιο στο φτηνό μέτρο του ανθρώπου, ενώ στην ουσία προέρχεται από το Θεό. Μπορεί ο φιλόσοφος να εκτιμά τις ευεργεσίες που δέχτηκε ο κόσμος από την επιρροή του χριστιανισμού, αλλά ποια η ωφέλεια γι’ αυτόν;

Πόσοι άνθρωποι δεν βρίσκονται στην ίδια μοίρα με τον Τεν; Δεν έχουν να κατηγορήσουν για κάτι το χριστιανισμό. Κάθε άλλο, τον υπερασπίζονται και δεν έχουν καμιά πρόθεση να τον εκτοπίσουν από τη ζωή τους.  Ωστόσο, ο χριστιανισμός επικεντρώνεται σ’ ένα πρόσωπο, τον Ιησού Χριστό. Δεν είναι απλά μια θρησκεία που έχει ευεργετικές επιδράσεις στην κοινωνία, άρα οφείλουμε να τη διατηρήσουμε. Τι γίνεται με τον Ιησού Χριστό; Τι ρόλο παίζει στη ζωή και στην καρδιά εκείνων που Τον ασπάζονται;  Έχουν κάποια ιδιαίτερη σχέση μαζί Του;  Μήπως εκτιμούν τους καρπούς και απορρίπτουν το δέντρο; 

Δεν είναι παράλογο ν’ αποδέχεται ο άνθρωπος τις ευεργεσίες της θεϊκής αποκάλυψης και προσφοράς και  ν’ αγνοεί Εκείνον που τις έδωσε; Γιατί ενώ δεν μπορεί ν’ αρνηθεί την παρουσία του κακού που ταλαιπωρεί την ανθρωπότητα, συχνά αγνοεί την προσωπική ευθύνη του μπροστά στο Θεό. Ο χριστιανισμός δεν είναι μια άμεση βοήθεια, χρήσιμη αλλά περιορισμένη στην ανάγκη του παρόντος. Η πίστη στο ζωντανό Χριστό είναι μια πρόταση ζωής που αφορά ατομικά τον καθένα και έχει αιώνια και πλήρη αποτελέσματα. Αφορά στη σχέση μας με το Θεό, ο οποίος προσφέρει σε κάθε άτομο που θέλει απόλαυση σωτηρίας!

Ένα ζευγάρι φτερά

« […] κάποτε ήσασταν σκοτάδι, τώρα όμως είστε φως εν Κυρίω· περπατάτε ως παιδιά τού φωτός·  (επειδή, ο καρπός τού Πνεύματος είναι με κάθε αγαθοσύνη και δικαιοσύνη και αλήθεια)· εξετάζοντας τι είναι ευάρεστο στον Κύριο»· Εφεσίους 5:8-10

Ο Τεν, γάλλος φιλόσοφος και ιστορικός του 19^ου αιώνα, έγραψε σχετικά με το χριστιανισμό: «Δεν μπορούμε ν’ αξιολογήσουμε τη συνεισφορά του χριστιανισμού στις μοντέρνες κοινωνίες μας, το ότι εισήγαγε την αιδώ, τη γλυκύτητα, το σεβασμό για τον πλησίον. Συντηρεί την τιμιότητα, την καλή πίστη και τη δικαιοσύνη. Ούτε ο φιλοσοφικός στοχασμός ούτε η καλλιτεχνική ή η λογοτεχνική μόρφωση, κανένας κώδικας, καμιά δημόσια διοίκηση, καμιά κυβέρνηση, δεν είναι αρκετά να τον αντικαταστήσουν σ’ αυτήν την υπηρεσία που προσφέρει.

Ο χριστιανισμός είναι ακόμη, για 400 εκατομμύρια ανθρώπινα όντα (σήμερα σχεδόν δύο δισεκατομμύρια), το μεγάλο ζευγάρι φτερά, απαραίτητο για ν' ανασηκώσει τον άνθρωπο πάνω από τον εαυτό του, πάνω από την έρπουσα ζωή του και τους περιορισμένους ορίζοντές του, για να τον οδηγήσει, με την υπομονή… την ελπίδα στη γαλήνη. Για να τον μεταφέρει, πέρα από την εγκράτεια, την αγνότητα και το έλεος, στην αφοσίωση και τη θυσία. 

Αν τα φτερά του αδυνατήσουν ή του τα σπάσουν, τα δημόσια και ιδιωτικά ήθη θα χειροτερέψουν, ο βίαιος και υπολογιστικός εγωισμός θα έχει ανοδική πορεία, η βιαιότητα και η φιληδονία θα εξαπλωθούν, η κοινωνία θα γίνει ένας  επικίνδυνος χώρος. Δεν υπάρχει παρά μόνο ο χριστιανισμός για να μας συγκρατήσει από το κατηφορικό μονοπάτι μας, για ν’ αναχαιτίσει το ανεπαίσθητο γλίστρημα, δια του οποίου αναπόφευκτα, η φυλή μας θα οπισθοχωρήσει σε μεγάλα βάθη. Το παλιό Ευαγγέλιο είναι ακόμη και σήμερα το  καλύτερο βοηθητικό στήριγμα του κοινωνικού ενστίκτου».

Η αναφορά στο χριστιανισμό, όπως τον αντιλήφθηκε ο Τεν, είναι σίγουρα επαινετική, μιας και αναγνωρίζει την προσφορά του στην πορεία της ανθρωπότητας.  Ο χριστιανισμός, ωστόσο, στηρίχτηκε στη μαρτυρία, την αφιέρωση και τη θυσία συγκεκριμένων ατόμων, που φανέρωσαν με τις πράξεις  και τα λόγια τους όλα αυτά που, πρώτος, ο Ιησούς Χριστός κήρυξε και έζησε.  Αν καυχιόμαστε σήμερα για τη χριστιανική ταυτότητα του δυτικού κόσμου, την πρόοδο, τις ηθικές και πνευματικές αξίες και τα επιτεύγματά του, αυτό το οφείλουμε στο ότι το δέντρο του χριστιανισμού ποτίστηκε, ανά τους αιώνες, από το αίμα των μαρτύρων. Από την επιμονή, επίσης, κάποιων ανθρώπων που υπερασπίστηκαν, έζησαν με θέρμη, και που ζουν  ακόμη και σήμερα, το «παλιό Ευαγγέλιο». Όχι φέροντας ένα θρησκευτικό όνομα στην ταυτότητά τους ή σεβόμενοι τυπικά έναν θρησκευτικό κώδικα, αλλά διαπνεόμενοι από τη ζωντανή δύναμη του Κυρίου, που μεταμόρφωσε τις ζωές τους και τις χρησιμοποίησε για να φέρουν ευλογία στην ανθρωπότητα.

Μυρμήγκι ή χελιδόνι;

"[...] δεν έχουμε εδώ μόνιμη πόλη, αλλά τη μέλλουσα επιζητούμε". Εβραίους 13:14

Ένας μύθος λέει ότι ένα χελιδόνι, βλέποντας τα μυρμήγκια να είναι τόσο δραστήρια, τα ρώτησε το σκοπό της δουλειάς που έκαναν. "Μαζεύουμε προμήθειες για το χειμώνα", απάντησαν τα μικρά έντομα. "Είναι πολύ σοφό, επαίνεσε το χελιδόνι. Θα κάνω και εγώ όπως εσείς". Και άρχισε να κυνηγάει μύγες, αράχνες και άλλα έντομα και να τα συγκεντρώνει στη φωλιά του.

"Τι κάνεις εκεί;" ρώτησε η μητέρα του, έκπληκτη.  "Μαζεύω προμήθειες για το χειμώνα, τα μυρμήγκια μού το έμαθαν". - Παιδί μου, άφησε αυτήν την φροντίδα στα μερμήγκια. Αυτά δεν έχουν φτερά όπως εμείς! Όταν θα έχει τελειώσει το καλοκαίρι, θα αφήσουμε αυτά τα μέρη και θα πάμε σε κάποια άλλη χώρα όπου δεν θα έχουμε έλλειψη από τροφή".

Εμείς, ως χριστιανοί, τι είμαστε; Μυρμήγκια ή χελιδόνια; Μήπως περνάμε το χρόνο μας μαζεύοντας συνέχεια αγαθά και πλούτη για το μέλλον; Αν και η προνοητικότητα είναι σωστός σύμβουλος, ωστόσο, ας θυμόμαστε ότι δεν θα είμαστε για πάντα κάτοικοι αυτής της γης. Το επίγειο σπίτι μας, δηλαδή το ανθρώπινο σώμα μας, δεν είναι παρά μια σκηνή, που κάποια στιγμή θα την αφήσουμε εδώ κάτω. Ο Θεός μάς έχει ετοιμάσει στον ουρανό "οικοδομή, οικία αχειροποίητη, αιώνια" (Β' Κορινθίους 5:1), για να ζήσουμε για πάντα. 

Ας μην παρασυρόμαστε, λοιπόν, απ' αυτά που κάνουν οι άλλοι άνθρωποι γύρω μας. Ούτε να μας απορροφήσουν οι έγνοιες και οι επιθυμίες της ζωής αυτής, σε σημείο ώστε να συγκεντρώνουμε με ζήλο θησαυρούς που φθείρονται. Είμαστε πολίτες του ουρανού και περιμένουμε την επιστροφή του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και τον ερχομό της βασιλείας Του. Ως σοφοί και φρόνιμοι δούλοι, ας ετοιμαζόμαστε γι' αυτήν τη συνάντηση και ας συγκεντρώνουμε θησαυρούς στον ουρανό, εκεί "όπου ούτε σκουλήκι ούτε σκουριά τούς αφανίζουν, και όπου κλέφτες δεν κάνουν διάρρηξη ούτε κλέβουν" (Ματθαίος 6:20).

Η ευγένεια υποχρεώνει!

« […] διαμαρτυρόμασταν να περπατήσετε αντάξια του Θεού, που μας προσκαλεί στη δική του βασιλεία και δόξα.» Α΄Θεσσαλονικείς  2:12

Ένας στρατιώτης του στρατού του Μέγα Αλέξανδρου ήταν γνωστός για την έλλειψη θάρρους. Τον έβλεπαν συχνά να βρίσκεται στις τελευταίες σειρές, παρά στην πρώτη γραμμή. Όταν είδαν ότι αυτό συνεχιζόταν, το ανέφεραν στο διάσημο κατακτητή, ο οποίος τον κάλεσε και τον ρώτησε: «Πώς ονομάζεσαι;» - «Αλέξανδρος», του αποκρίθηκε ο στρατιώτης. Ο στρατηλάτης τον κοίταξε στα μάτια και του είπε: «Πήγαινε στην επίθεση και πολέμησε… ή διαφορετικά άλλαξε όνομα!»

   

Όταν πιστέψαμε στο Θεό μάς έδωσε το δικαίωμα σ’ έναν καινούργιο τίτλο: Μας ονόμασε παιδιά Του. «Όσοι, όμως, τον δέχθηκαν, σ' αυτούς έδωσε εξουσία να γίνουν παιδιά τού Θεού, σ' αυτούς που πιστεύουν στο όνομά του» (Ιωάννης 1:12). Δεν υπάρχει ποιο δοξασμένος τίτλος στο σύμπαν απ’ αυτόν που φέρουμε ως χριστιανοί, ως γνήσια παιδιά του Θεού. Η συμπεριφορά μας, όμως, είναι ανάλογη του τίτλου μας;  Ας κάνουμε έναν αυτοέλεγχο. Υπάρχει στην καρδιά μας απιστία για την πιστότητα του Θεού; Χαλάρωση της σχέσης μας μαζί Του; Μήπως κάποια έλλειψη αγάπης για τους αδελφούς και τους ανθρώπους γύρω μας; Μειωμένο ενδιαφέρον για ό,τι έχει σχέση με τη βασιλεία του Κυρίου και πολλή προσκόλληση στις ατομικές, υλικές μας υποθέσεις; 

Αν διακρίνουμε κάποια πράγματα στη ζωή μας που δεν ταιριάζουν με την ομολογία της πίστης μας στο Θεό, αν ως «κληρονόμοι μεν του Θεού, συγκληρονόμοι δε του Χριστού» (Ρωμαίους 8:17) δεν φερόμαστε ως γνήσιοι κληρονόμοι, μπορούμε να διορθώσουμε την πορεία μας.  Η ευγένεια και μόνο μας υποχρεώνει: Εφόσον φέρνουμε το όνομα του Χριστού και λεγόμαστε χριστιανοί, ας έχουμε μια συμπεριφορά άξια του Κυρίου.

Ο χριστιανός είναι μοιρολάτρης;

"Αφιέρωνε τα έργα σου στον Κύριο, και οι βουλές σου θα στερεωθούν".  Παροιμίες 37:7

Η μοιρολατρία, ή φαταλισμός, εκλαμβάνει όλα τα γεγονότα της ζωής ως αμετάκλητα και καθορισμένα εκ των προτέρων από μια μοναδική, υπερφυσική αιτία. Ένας μοιρολάτρης είναι πεπεισμένος ότι όλες οι λεπτομέρειες της ζωής του, οι ατομικές του πράξεις καθώς επίσης και οι συνθήκες που διαμορφώνονται είναι προδιαγεγραμμένα γεγονότα από τη μοίρα και  δεν μπορεί τίποτα ν' αλλάξει: ούτε προς το καλό ούτε προς το κακό. Αποδέχεται παθητικά ό,τι του συμβαίνει και λέει: " Έτσι ήταν γραμμένο".

Έτσι, συναντάμε ανθρώπους μοιρολάτρες, οι οποίοι λένε: "Αν ο Θεός θέλει να με σώσει, θα σωθώ όπως και νάναι". Ή ακόμη: "Αν ο Θεός θέλει, θα κάνει το τάδε ή το δείνα πράγμα στη ζωή μου, γιατί ν' ασχοληθώ;"

Πολλά σημεία της Βίβλου τονίζουν την υπέρτατη θεϊκή εξουσία: "Ποιος λέει κάτι, και γίνεται, χωρίς να το προστάξει ο Κύριος;" (Θρήνοι 3:37). Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι ο άνθρωπος δεν έχει επιλογή. Ο Θεός, όταν τον δημιούργησε, του έδωσε την ελευθερία και την ικανότητα να κάνει επιλογές. Επίσης, του δείχνει, με τη χάρη Του, ποιο είναι το καλό και το κακό στα μάτια Του. Ο άνθρωπος, συνεπώς, είναι υπεύθυνος για τις πράξεις του και τις επιλογές του. Ο Θεός συνδιαλέγεται μαζί του, βλέπει τις προθέσεις του. Και του δίνει ανάλογα με αυτά που ζητάει η καρδιά Του.

Το ίδιο ισχύει και για το χριστιανό, ο οποίος δεν υφίσταται παθητικά τις επιλογές της θέλησης του Θεού. Ο χριστιανός διατηρεί μαζί Του, δια της πίστεως, ζωντανές και ενεργητικές σχέσεις.

Ο χριστιανός εμπιστεύεται με χαρά και ειρήνη σε Εκείνον  που "είναι κοντά σε όλους εκείνους που τον επικαλούνται· σε όλους εκείνους που τον επικαλούνται αληθινά. Εκπληρώνει την επιθυμία εκείνων που τον φοβούνται, και εισακούει την κραυγή τους, και τους σώζει" (Ψαλμός 145:18-19).
Υποτάσσεται στο θέλημα του Πατέρα, ακόμη και όταν δεν το καταλαβαίνει ή δοκιμάζεται, γιατί ξέρει ότι ο Θεός επιθυμεί το καλύτερο γι'  αυτόν.
Συνεργάζεται με το Θεό για την εκπλήρωση των σχεδίων Του. Ο Κύριος δεν επιθυμεί άβουλα όντα που θα Τον υπακούν τυφλά, αλλά ανθρώπους με τους οποίους θέλει να έχει επικοινωνία.
Χαίρεται όταν οι συνθήκες είναι ευνοϊκές, ευχαριστεί και δοξάζει το Θεό για το έλεος Του.

Ο Θεός προσφέρει!

"[...] στον ζωντανό Θεό, που μας τα δίνει όλα, πλούσια, για απόλαυση".Α΄Τιμόθεον 6:17

Οι περισσότερες θρησκείες περιγράφουν ένα Θεό απαιτητικό. Ο πραγματικός χριστιανισμός, όμως, μας φέρνει σε σχέση με ένα Θεό γενναιόδωρο που δίνει πολύ πριν να μας ζητήσει οτιδήποτε. Το πιο σπουδαίο που έδωσε στον άνθρωπο ήταν ο Ιησούς Χριστός,  η ύψιστη δωρεά του Θεού.

Όταν Τον δεχόμαστε, βρίσκουμε μέσα σ' Αυτόν:

Τη συγχώρεση των αμαρτιών  μας και την αιώνια ζωή.

Έναν τέλειο Σωτήρα, έναν πιστό Φίλο, ένα σοφό Σύμβουλο, έναν Κύριο για να ακολουθήσουμε.

Κάποιον που πραγματικά μας αγαπάει και ξέρει όλες μας τις ανάγκες.

Μια αληθινή και ανεξάντλητη πηγή χαράς στην καρδιά μας.

Βεβαιότητες που αναπαύουν το πνεύμα μας.

Μια τέλεια ειρήνη στη συνείδησή μας.

Ένα δυνατό όπλο για να θριαμβεύουμε στο κακό και το σωστό μέτρο για να διακρίνουμε το καλό από το κακό.

Το δικαίωμα να ονομαζόμαστε παιδιά Του Θεού και να είναι ο Πατέρας μας.

Το αληθινό νόημα της  παρούσας ζωής.

Μια βεβαιότητα για το μέλλον, πέρα από το θάνατο.

Την υπόσχεση μιας ουράνιας κληρονομιάς κοντά Του.

Σου αρκούν όλες αυτές οι αλήθειες για να ζήσεις ικανοποιημένος την κάθε σου μέρα; Μπορούν αυτά τα δώρα του Θεού να καλύψουν τις βαθύτερες ανάγκες σου; Αν ναι, δεν έχεις παρά να τα κάνεις δικά σου δια της πίστεως. 

Σαν το πρόβατο του Πανύρζ

"Δεν θα ακολουθήσεις τους πολλούς για κακό· ούτε θα μιλήσεις σε μια δικαστική υπόθεση, ώστε να κλίνεις με το μέρος των πολλών, για να διαστρέψεις την κρίση"· Έξοδος 23:2

Σε ένα κοπάδι με πρόβατα, όταν αυτά που βρίσκονται μπροστά αλλάξουν κατεύθυνση, τότε όλα τα υπόλοιπα ακολουθούν ενστικτωδώς. Και το κάνουν σε τέτοιο βαθμό ώστε αν ένα ζώο, κυριευμένο από πανικό για παράδειγμα, ριχτεί σε χαράδρα, τότε και τα άλλα το ακολουθούν! Αυτήν την εικόνα περιγράφει ο Ραμπελαί, γάλλος συγγραφέας του 16ου αιώνα, στην αφήγησή του για τη συμπεριφορά των προβάτων του Πανύρζ. Ο συγκεκριμένος ήρωας, έχοντας τσακωθεί με κάποιον έμπορο προβάτων πάνω σε ένα πλοίο, αγόρασε ένα πρόβατό του και το πέταξε στη θάλασσα. Τα υπόλοιπα πρόβατα ακούγοντας το βέλασμα του ρίχτηκαν με τη σειρά τους στη θάλασσα και πνίγηκαν. Η έκφραση χαρακτηρίζει ένα άτομο που μιμείται τους άλλους χωρίς να κάνει ερωτήσεις, ακολουθεί το παράδειγμά τους και συντάσσεται μαζί τους χάνοντας την ατομικότητά και το κριτικό πνεύμα του. Εντάσσεται σε μια ομάδα, υιοθετεί ομοιόμορφους τρόπους σκέψης και συμπεριφοράς με κάποιο σύνολο, έχοντας ακρωτηριάσει την ιδιότητα που διακρίνει τον άνθρωπο από το ζώο: τη σύνεση.

Έχουμε ένα τέτοιο παράδειγμα μέσα στα ευαγγέλια όταν το πλήθος ζητούσε με δυνατές κραυγές να σταυρώσουν το Χριστό, παρακινημένο από τους θρησκευτικούς άρχοντες. Το ίδιο, όμως, πλήθος τον επευφημούσε λίγο καιρό πριν, κατά την είσοδό Του στην Ιερουσαλήμ. Ακόμη και σήμερα, αυτοί που διευθύνουν ομάδες δίνουν τον τόνο. Αν και οι άνθρωποι θεωρούν συχνά τους αληθινούς χριστιανούς σαν αδύναμα πρόβατα που τα καθοδηγούν κάποιοι επιτήδειοι, η αλήθεια είναι ότι, ως ελεύθερα έλλογα όντα, επέλεξαν με σοφία να αφήσουν τη ζωή τους στον Ιησού Χριστό. Σε ένα συγκεκριμένο πρόσωπο και όχι σε κάποιο δόγμα. Σε έναν Σωτήρα που έδωσε τη ζωή Του για να τους απελευθερώσει από το ρεύμα του κόσμου που βαδίζει χωρίς πραγματικό στόχο σε δρόμους ταλαιπωρίας και αμαρτίας.

Αντίθετα, αν κοιτάξουμε γύρω μας, βλέπουμε πολλούς να μη θέλουν να διαφέρουν από το πλήθος. "Όπως όλοι και εμείς", τους ακούμε να λένε αλλά αυτό είναι μια απατηλή εξασφάλιση που εφησυχάζει τη συνείδησή τους. Το να αντιγράφει κανείς το τι κάνουν οι πολλοί δεν είναι πάντα το σωστό! Ας κάνουμε την προσωπική μας επιλογή. Μια σωστή επιλογή που απλώνεται μέχρι την αιωνιότητα: να βάλουμε τον Ιησού Χριστό στη ζωή μας. Θα είναι κρίμα να αφήσουμε το αιώνιο μέλλον μας να παρασυρθεί από την απιστία, την αδιαφορία και τον εγωισμό που χαρακτηρίζει τη μοντέρνα κοινωνία μας. Θα είναι λυπηρό να περιφρονήσουμε τη θεϊκή πρόσκληση και να βρεθούμε εκείνη την ημέρα υπόλογοι μπροστά στο Δίκαιο Κριτή.

 

Ο Θεός καλεί εσένα προσωπικά να ξεχωρίσεις τη θέση σου από την ομήγυρη και να δώσεις τη δική σου απάντηση στην αγάπη Του. Είθε να διαλέξεις το δρόμο της αληθινής ζωής, τον Ιησού Χριστό.

Πολύ περισσότερα απ' αυτά που περίμενες

"Καθέναν που απέμεινε, από όλους τους τόπους όπου παροικεί, ας τον βοηθήσουν οι άνδρες τού τόπου του με ασήμι, και με χρυσάφι, και με αγαθά, και με κτήνη, εκτός από την προαιρετική προσφορά για τον οίκο τού Θεού, που είναι στην Ιερουσαλήμ".Έσδρας 1:14

Είδαμε χθες ότι ο Θεός είναι απόλυτος κυρίαρχος και εκτελεί το λόγο που αναγγέλλει με πιστότητα και αλήθεια. Οι υποσχέσεις Του και τα σχέδιά Του πραγματοποιούνται στο χρόνο τους, ακόμη και όταν εμείς έχουμε κατεβάσει τα χέρια και έχουμε αποδεχτεί τη σιωπή Του. Ποιος Ισραηλίτης θα περίμενε ποτέ ο Θεός να διεγείρει το πνεύμα ενός βασιλιά ώστε να διατάξει την επιστροφή του λαού Του στη γη του; Ακόμη και αν κάποιοι είχαν ακούσει οι ίδιοι ή από τους πατέρες τους την υπόσχεση της επανόδου στην πατρίδα τους, πόσοι άραγε την είχαν φυλάξει ζωντανή στην καρδιά τους και την περίμεναν; Δεν γνωρίζω την απάντηση. Αυτό, όμως, που τραβάει την προσοχή μου δεν είναι τόσο η στάση του λαού, αλλά ο χαρακτήρας του Θεού. Εκείνος δεν αρκέστηκε σε μια απλή απελευθέρωση και μια τυπική εκτέλεση των λόγων Του, του τύπου: "Εφόσον είμαι Θεός πρέπει να τηρήσω τις υποσχέσεις μου και να φανώ αληθινός." Όχι, ο Κύριος έκανε πολύ περισσότερα από αυτά που ίσως περίμεναν!

Είναι θαυμαστό ότι στο διάταγμα τού Κύρου υπάρχει μνεία για φροντίδα, μέριμνα και εφοδιασμό του λαού τού Θεού για την επιστροφή του στη γη: "Καθέναν που απέμεινε, από όλους τους τόπους όπου παροικεί, ας τον βοηθήσουν οι άνδρες τού τόπου του με ασήμι, και με χρυσάφι, και με αγαθά, και με κτήνη...". Τι είδους διάταγμα είναι αυτό; Πώς η πρόνοια τού Θεού και η πλούσια καρδιά Του διήγειρε την καρδιά του βασιλιά όχι μόνο να τους επιτρέψει να γυρίσουν στην πατρίδα τους αλλά και να τους πλουτίσει με πράγματα που οι άλλοι θα τους έδιναν; Πολύ περισσότερο, το διάταγμα δεν έμεινε στα χαρτιά αλλά "όλοι όσοι ήσαν ολόγυρά τους τούς βοήθησαν με ασημένια σκεύη, με χρυσάφι, με αγαθά, και με κτήνη, και με πολύτιμα πράγματα, εκτός από όλες τις προαιρετικές προσφορές" (Έσδρας 1:6).

Όταν ο Θεός αναλαμβάνει να εκτελέσει το σχέδιο Του, τίποτα και κανείς δεν μπορεί να το αλλάξει. Όπως ακριβώς οι βουλές Του μπορεί να ακολουθούν δρόμους που στα μάτια μας  φαίνονται στρεβλοί, ακατανόητοι και τους οποίους αδυνατούμε να τους αλλάξουμε, έτσι ακριβώς όταν ο Κύριος επιθυμήσει να δώσει άλλη τροπή στα σχέδιά Του, το κάνει και κανείς δεν μπορεί να Τον εμποδίσει. Και όσο παράξενο μας φαίνεται το αδιέξοδο που μας φέρνει, άλλο τόσο ασύλληπτη είναι η έκφραση της μέριμνας και η δωρεά του πλούτου Του σε μας ώστε μένουμε άφωνοι.

Μπορείς να ελπίζεις, συνεπώς, σ' Αυτόν. Ακόμη και αν είσαι σε κατάσταση που δεν μπορείς να ελέγξεις ή να εξηγήσεις. Εμπιστεύσου Τον και θεώρησε ότι είναι πιστός και αληθινός. Ο Κύριος "μπορεί με υπερπερίσσιο τρόπο να κάνει παραπάνω από όλα όσα ζητάμε ή αντιλαμβανόμαστε με τον νου" (Εφεσίους 3:20). Και θα τα κάνει γιατί ξέρει τον τρόπο, θέλει και μπορεί.

Οι υποσχέσεις Του εκτελούνται

«Ο Θεός δεν είναι άνθρωπος για να ψευστεί, ούτε γιος ανθρώπου για να μεταμεληθεί. Αυτός είπε, και δεν θα εκτελέσει;  Ή, μίλησε, και δεν θα το τηρήσει;» Αριθμοί 23:19

Ο λαός Ισραήλ, παρακούοντας συνεχώς στις εντολές του Θεού και μη πειθόμενος στους προφήτες που ο Κύριος έστελνε για να τους επαναφέρει, βρίσκεται αιχμάλωτος στη Βαβυλώνα. Η πρωτεύουσά τους, η Ιερουσαλήμ, έχει κατακαεί και ερημωθεί. Ο ναός του Θεού έχει βεβηλωθεί και λεηλατηθεί από τα εχθρικά βαβυλωνιακά στρατεύματα. Σπίτια, οικογένειες, περιουσίες, όλα έχουν γίνει πλέον συντρίμμια. Τα χρόνια κυλούν στην αιχμαλωσία, σε μια πικρή, ντροπιαστική εξορία. Με τις αναμνήσεις των ευλογιών που χάθηκαν και δεν διατηρήθηκαν στις επόμενες γενιές αλλά και την υπόσχεση για επάνοδο στην πατρογονική γη, μετά τη συμπλήρωση 70 ετών.

Η ώρα έχει έρθει για την απελευθέρωση και την επιστροφή του λαού τού Θεού. Στο ημερολόγιο του Κυρίου οι ημερομηνίες είναι συγκεκριμένες και τηρούνται με πάσα ακρίβεια! Αυτά τα οποία σχεδιάζει και αναγγέλλει πολύ πριν συμβούν, ο Θεός ο ίδιος αναλαμβάνει να τα φέρει εις πέρας. Αυτό μας εκπλήσσει γιατί συχνά έχουμε την εντύπωση ότι το χρονοδιάγραμμα του Θεού είναι ακαθόριστο. Το πότε και πώς θα απαντήσει στην προσευχή μας και θα δώσει λύση στο θέμα μας, δεν είναι ένα τυχαίο γεγονός που συνέβη ξαφνικά αλλά αποτελεί την εκτέλεση ενός σχεδίου που με αγάπη και πρόνοια ξετυλίγει. Πολύ συχνά Τον βλέπουμε να ενεργεί εντελώς μόνος Του στην πραγματοποίηση των σχεδίων Του και έχοντας διαμορφώσει τις κατάλληλες συνθήκες, εισηγείται στο πνεύμα των ανθρώπων τις λύσεις που Εκείνος θέλει.

Στην συγκεκριμένη περίπτωση, ο Κύριος διεγείρει το πνεύμα του βασιλιά της Περσίας Κύρου ο οποίος, με διάταγμά του, επιτρέπει στο λαό του Θεού να επιστρέψει στη γη του και να οικοδομήσει το ναό του Θεού. Είναι εκπληκτική η δύναμη που έχει ο Κύριος να μεταστρέφει τις καταστάσεις και τους λογισμούς των ανθρώπων στους δρόμους των βουλών Του, εφόσον «όλοι οι κάτοικοι της γης λογίζονται μπροστά του ως ένα τίποτε· και σύμφωνα με τη θέλησή του πράττει στο στράτευμα του ουρανού, και στους κατοίκους τής γης· και δεν υπάρχει κάποιος που να εμποδίζει το χέρι του ή που να του λέει: Τι έκανες;» (Δανιήλ 5:35).

Πρέπει, λοιπόν, ν’ αναπαύεσαι στην αλήθειά Του γιατί οι υποσχέσεις Του πραγματοποιούνται με κάθε λεπτομέρεια Αν έχεις ακούσει το Θεό να σου έχει υποσχεθεί πράγματα μέσα από το Λόγο Του, να περιμένεις ότι Εκείνος θα τα πραγματοποιήσει. Μην αμφιβάλλεις ότι εκείνο που «υποσχέθηκε, είναι δυνατός και να το εκτελέσει» (Ρωμαίους 4:21). Ίσως σου διαφεύγει ο τρόπος και οι δυνατότητες εκπλήρωσης και υποθέτεις κάποιες πιθανές επιλογές. Ίσως, από την άλλη, να σου φαίνεται αδύνατη η οποιαδήποτε έκβαση. Ίσως, ακόμη, και ο χρόνος να σε έχει διαψεύσει και να λειτουργεί κατά σου. Αλλά μη φοβάσαι. Αν ο Θεός σού μίλησε και σου έκανε γνωστές τις προθέσεις Του, έχει αναλάβει όλη την ευθύνη να τελειώσει αυτό το οποίο άρχισε με σένα. Το σχέδιο Του θα ολοκληρωθεί στην ώρα Του, με τον τρόπο Του και παρά τις όποιες αστοχίες σου. Εμπιστεύσου Τον διότι ακόμη και «αν απιστούμε, εκείνος μένει πιστός· να αρνηθεί τον εαυτό του δεν μπορεί» Β’ Τιμόθεον 2:13.