Ο νόμος της σιωπής

"Μη φοβάστε· σταθείτε, και βλέπετε τη σωτηρία τού Κυρίου, που θα κάνει σε σας σήμερα· επειδή, τους Αιγυπτίους, που είδατε σήμερα, δεν θα τους δείτε πλέον, ποτέ·  ο Κύριος θα πολεμήσει για σας· κι εσείς θα μένετε ήσυχοι". Έξοδος 14:13

Προσφάτως ανακάλυψα το νόμο της σιωπής και της ησυχίας! Όχι, δεν πρόκειται για την περίφημη ομερτά, γνωστή σε περιοχές της Νότιας Ιταλίας όπου δρα η μαφία και που ο "νόμος" αυτός σημαίνει τη μη συνεργασία με τις αρχές, προκειμένου... ν' αποφύγεις το θάνατο που σε περιμένει, αν τον παραβιάσεις! Όχι, το νόμο αυτό τον συναντά κανείς καθώς μελετά τη Βίβλο και είναι μέσα σε δύσκολες ώρες που μοιάζει να βρίσκει τέλεια εφαρμογή.

Πρόκειται για μια στάση που καλείται ο χριστιανός να πάρει όταν βάλλεται από παντού, όταν βρίσκεται μπροστά σε άλυτα προβλήματα ή ανίκητες φαινομενικά δυσκολίες. Τότε που το να σιωπήσεις μοιάζει αδύνατο, που ο φόβος σ' έχει παραλύσει και η αδυναμία σ' έχει κυριεύσει, τότε είναι που πρέπει να τον εφαρμόσεις. Ο νόμος της σιωπής αφορά στη σκέψη... και όχι στο στόμα. Διότι αν "σιωπήσει" ο συλλογισμός, τότε αναπόφευκτα σιωπούν και τα χείλη τα οποία χρησιμεύουν για να εξωτερικεύουμε αυτά που υπάρχουν στη σκέψη μας. Υπάρχουν τρία  χαρακτηριστικά παραδείγματα μέσα στην Αγία Γραφή.

Μπροστά στην Ερυθρά θάλασσα, όταν οι Αιγύπτιοι με τις άμαξές τους καταδιώκουν τους Ισραηλίτες. Διέξοδος δεν υπάρχει καμιά, καθώς πίσω τους έρχεται ο εχθρός και εμπρός τους βρίσκεται μια θάλασσα. Τι ποιο φυσικό να φωνάξεις, για να μην πούμε να ουρλιάξεις από φόβο και απελπισία; Και αν σκεφτείς ότι ο Θεός σε οδήγησε σ' αυτό το σημείο του αδιεξόδου, τότε είναι που η ανησυχία μπορεί να γίνει γογγυσμός και εξέγερση.  Ενθάρρυνση και συμβουλή του Μωυσή στο λαό η εξής: "Μη φοβάστε· σταθείτε, και βλέπετε τη σωτηρία τού Κυρίου [...] ο Κύριος θα πολεμήσει για σας· κι εσείς θα μένετε ήσυχοι" (Έξοδος 14:13-14). Ήσυχοι στο κείμενο των Εβδομήκοντα αποδίδεται με τη λέξη"σιγήστε", δηλαδή κρατήστε σιωπή και ησυχία, ο Θεός δεν έχει τη λύση Του;

Στη μάχη της Ιεριχούς, ο Ιησούς του Ναυή προστάζει το λαό πριν ξεκινήσουν την περίεργη πορεία μάχης που συνίστατο στο να περιέρχονται απλά την περιτειχισμένη πόλη: "Δεν θα αλαλάξετε ούτε θα ακουστεί η φωνή σας ούτε θα βγει λόγος από το στόμα σας, μέχρι την ημέρα κατά την οποία θα σας πω να αλαλάξετε· τότε θα αλαλάξετε" (Ιησούς του Ναυή 6:10). Σιωπή και εδώ, σε μια στιγμή που η λογική αρνείται να παραδεχτεί ότι με το να περπατάς τριγύρω από μια πόλη με ψηλά τείχη και θαρραλέους πολεμιστές εντός της αρκεί για να σου εξασφαλίσει τη νίκη και την κατατρόπωση του εχθρού.

Τέλος, όταν ο βασιλιάς της Ασσυρίας πολιορκεί την Ιερουσαλήμ, και δια μέσω των στρατηγών του εκτοξεύει απειλές και ύβρεις εναντίον του λαού της που βρίσκεται πολιορκούμενος. Ο σοφός βασιλιάς Εζεκίας είχε δώσει τις εντολές του: "Και ο λαός σιωπούσε, και δεν του απάντησε έναν λόγο· επειδή, ο βασιλιάς είχε προστάξει, λέγοντας: Μη του απαντήσετε"(Β' Βασιλέων 18:35).

Εμείς, τι κάνουμε στις δικές μας μάχες και απειλές; Ανοίγουμε το στόμα μας και λέμε γεμάτοι γκρίνια και παράπονο ένα κατεβατό από λόγια απιστίας και απελπισίας. Μουρμουρίζουμε για την κακοτυχία μας, θυμώνουμε με την εξέλιξη των πραγμάτων, και συχνά τα βάζουμε με το Θεό που δεν κάνει κάτι για να μας βοηθήσει. Και περιμένουμε μετά να έχουμε έκβαση στο πρόβλημά μας! Η εμπειρία μου, που δεν είναι καθόλου μικρή σε τέτοιες ανόητες συμπεριφορές, μου έδειξε ότι μόνο κακό μπορείς να κάνεις με μια τέτοια στάση. Κακό σε σένα πάνω απ' όλα, γιατί ολισθαίνεις και παγιδεύεσαι σε δρόμους απιστίας, φόβου και αμαρτίας. 

Αν θέλεις να είσαι χαρούμενος, δυνατός και ν' απολαύσεις νίκες και απαντήσεις στη ζωή σου, πρέπει να κλείσεις τη "στρόφιγγα" των σκέψεων. Να πεις ένα κάθετο όχι σε κάθε εισήγηση του εχθρού, όπως όχι θα έλεγες σε κάποιον που θα σου πρότεινε να κάνεις πράγματα που μισείς και απεχθάνεσαι. Να μην  επιτρέψεις, στον εσωτερικό σου κόσμο,  να δεχτεί οποιαδήποτε σκέψη και να μην την επεκτείνεις σε συλλογισμούς και λόγια που σε παγιδεύουν και σε νικούν. Ο νόμος της σιωπής είναι πράγματι σωτήριος για τη ζωή σου σ' αυτήν την περίπτωση.

Ησύχασε και εμπιστεύσου τον Κύριο

"Ο Κύριος είναι δύναμή μου, και ασπίδα μου· σ' αυτόν έλπισε η καρδιά μου, και βοηθήθηκα·
 γι' αυτό, αγαλλίασε η καρδιά μου, και με τις ωδές μου θα τον υμνώ". Ψαλμός 28:7

Η αμφιβολία και η ανησυχία φυτρώνει στις σκέψεις μας, σαν ένας μικρός σπόρος στην αρχή,  αναπτύσσεται όμως γρήγορα στη συνέχεια και αποδεικνύεται πάντα βλαβερή. Δε χρειάζεται παρά μόνο μια μικρή λεπτομέρεια, συχνά ασήμαντη, ώστε η χαρά μας και η ειρήνη μας να διαλυθεί. Θα σκεφτεί κανείς ότι δε λείπουν και οι λόγοι! Από το πρωί που ξυπνάμε δεν είναι λίγες οι αιτίες που μας κάνουν ν' ανησυχούμε και  να στενοχωριόμαστε. 

Μικρά ή μεγαλύτερα προβλήματα, φόβος για πιθανούς κινδύνους που εμείς ή οι συγγενείς μας μπορεί να διατρέχουν, ανησυχία για αποφάσεις που πρέπει να πάρουμε ή που θα υποστούμε, σκέψεις που κατακλύζουν το μυαλό μας... Όλα αυτά θρονιάζονται μέσα μας, δημιουργούν ένταση και ταραχή, καταστρέφουν την ειρήνη μας. Έχετε παρατηρήσει πόσο εύκολα μια διαδικασία αρνητικών σκέψεων και πιθανών ενδεχομένων (που σχεδόν δεν πραγματοποιούνται ποτέ) μπορεί να μας παρασύρει σε ψυχολογική κούραση και μελαγχολία; Και ο Θεός μικραίνει και γίνεται αδύναμος και ανίσχυρος καθώς τα προβλήματα και τ' αδιέξοδά μας Τον έχουν ξεπεράσει...

Ο Κύριος όμως είναι δύναμη, είναι ασπίδα. "Αλλά, εσύ, ω ψυχή μου, στον Θεό αναπαύου, επειδή απ' αυτόν κρέμεται η ελπίδα μου" (Ψαλμός 62:5).  Μόνο αν αναπαυθούμε, γιατί είμαστε βέβαιοι ότι στο Θεό υπάρχει ελπίδα και σωτηρία για μας, η ανησυχία θα φύγει από τη σκέψη μας και η δική Του επέμβαση θα εκδηλωθεί στη ζωή μας. Τότε ο Θεός θα δώσει σε κάθε πρόβλημα τη λύση Του και σε κάθε αδιέξοδη κατάσταση την κατάλληλη έκβαση. Η εμπειρία  μας μας θυμίζει ότι μας στήριξε πάντα ώστε να προχωρήσουμε μπροστά,  μας προστάτεψε από κινδύνους και μας ελευθέρωσε από δεσμά. Θα μας αφήσει σήμερα; Σίγουρα όχι! Όμως, η δύναμη και η σωτηρία Του εκδηλώνονται σε όλο τους το μεγαλείο όταν αποφασίζουμε να εμπιστευτούμε και να ησυχάσουμε στην παρουσία Του.

Ό,τι και αν είναι αυτό που μας προβληματίζει, ας το πούμε σ' Εκείνον απλά με  προσευχή  και ας ησυχάσουμε με την πεποίθηση ότι Αυτός ξέρει, θέλει και μπορεί να δίνει απαντήσεις που ξεπερνούν τους δικούς μας συλλογισμούς. Με την ειρήνη του Θεού στην καρδιά μας ότι έχει ήδη φροντίσει για κάθε θέμα μας, ας Τον ευχαριστούμε περιμένοντας τη λύση που έχει ετοιμάσει για εμάς. 

Ποιοι είναι οι καλεσμένοι;

"Ακούστε, αγαπητοί μου αδελφοί: Ο Θεός δεν διάλεξε τους φτωχούς τούτου τού κόσμου, πλούσιους σε πίστη, και κληρονόμους τής βασιλείας, που την υποσχέθηκε σ' εκείνους που τον αγαπούν;" Ιάκωβος 2:5

Ένας σπουδαίος άνθρωπος οργάνωσε ένα μεγάλο δείπνο, στο οποίο, επικαλούμενοι διάφορες κακές δικαιολογίες, οι καλεσμένοι αρνήθηκαν να παραβρεθούν. Ο οικοδεσπότης, οργισμένος για την προσβολή που δέχτηκε, έστειλε το δούλο του να ψάξει στους δρόμους, στα σοκάκια της πόλης, στις πλατείες, στους φράχτες, τους φτωχούς, τους τυφλούς, τους σακάτηδες. (Λουκάς 14:21). Η ιστορία είναι μια παραβολή που ο Ιησούς είπε, και το μήνυμά της είχε στόχο να τους δώσει να καταλάβουν την πρόσκληση που ο Θεός απευθύνει στον κάθε άνθρωπο για να μπει στη βασιλεία Του.

Μα, ποιοι να είναι αυτοί οι προσκεκλημένοι, που δέχονται την πρόσκληση την τελευταία στιγμή, ενώ κάποιοι άλλοι συνάνθρωποί τους την απέρριψαν; Είναι εκείνοι που κουβαλούν σιωπηλά  ένα φορτίο πιεστικό, αυτοί που νιώθουν ξένοι ανάμεσα στους άλλους, συχνά τραυματισμένοι από τη θλίψη, την αμαρτία, ή που νιώθουν σαν ναυαγισμένοι στο ταξίδι της ζωής. Είναι επίσης αυτοί που  τους χαρακτηρίζουμε "περιθωριακούς" ή "ρημάδια". Είναι αλήθεια ότι δυσκολευόμαστε ν' ασχοληθούμε μ' αυτήν την κοινωνία του "περιθωρίου", όμως ο αγαθός Κύριος δεν έχει τέτοιο πρόβλημα. Εκείνος δεν αισθάνεται ούτε αμηχανία να τους προσεγγίσει ούτε απέχθεια. Τους αγαπά και τους καλεί στη βασιλεία Του χωρίς διακρίσεις. 

Η αγάπη και το ενδιαφέρον του Θεού δε σημαίνει ότι εμείς δεν έχουμε καμιά ευθύνη γι' αυτούς. Αν γνωρίζουμε το Χριστό  και έχουμε ευεργετηθεί απ' Αυτόν δεν μπορούμε να μην απλώσουμε το χέρι και, κυρίως, να μην ανοίξουμε την καρδιά μας σε όλους εκείνους που δεν έχουν απολύτως τίποτα. Είναι ο μόνος δρόμος για να τους πούμε ότι ο Θεός είναι το ασφαλές καταφύγιο, το σίγουρο λιμάνι, όπου μπορούν να βρουν ανάπαυση και γαλήνη όλα τα ναυάγια του κόσμου. Εξάλλου,  τέτοια ναυάγια, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, ήμασταν κι εμείς, και ο Χριστός έψαξε και μας βρήκε. Έχοντας αυτήν την αλήθεια κατά νου, ας προσκαλέσουμε με την αγάπη μας, το ενδιαφέρον μας, τη βοήθεια μας, τα λόγια μας και άλλους ανθρώπους στο ουράνιο δείπνο.

Η σπουδαιότερη επιλογή

"Να, εγώ έβαλα σήμερα μπροστά σου τη ζωή και το αγαθό, και τον θάνατο και το κακό [...]  την ευλογία και την κατάρα· γι' αυτό, διαλέξτε τη ζωή, για να ζείτε, εσύ και το σπέρμα σου". Δευτερονόμιο 30:15,19

Η ζωή μας αποτελείται από μια αδιάκοπη διαδοχή επιλογών που κάνουμε. Επιλογές που δεσμεύουν με ποικίλους τρόπους το παρόν και το μέλλον μας. 'Αλλοτε αφορούν σε μικρά καθημερινά προβλήματα, άλλοτε αυτές έχουν συνέπειες μέσα στο χρόνο καθώς "δεσμεύουν" την επίγεια ζωή μας,  ενώ αναπόφευκτα έχουν αντίκτυπο και στο αιώνιο μέλλον μας. 

Η ζωή μοιάζει σαν ένα ταξίδι όπου ο κάθε ταξιδιώτης φτάνει κάποια στιγμή σε μια διασταύρωση. Εκεί, δύο δρόμοι ανοίγονται μπροστά του και ο καθένας οφείλει να κάνει την επιλογή του. Οι δρόμοι αυτοί είναι  πολύ διαφορετικοί μεταξύ τους και οι εντυπώσεις που δίνουν ξεγελούν. Ο ένας δρόμος είναι φαρδύς, αλλά οδηγεί στην απώλεια, ο άλλος είναι στενός, όμως έχει κατάληξη τη ζωή. Η ευρύχωρη οδός φαίνεται άνετη, εύκολη και με μια πρώτη ματιά βλέπει κανείς ότι δε θα είναι μόνος του, καθώς είναι πολλοί αυτοί που την παίρνουν. Ο λόγος; Δεν απαιτεί καμιά παραίτηση, καμιά μεταμέλεια, καμιά θυσία. Και πρωτίστως, ταιριάζει απόλυτα με τα διάφορα είδη επιθυμιών που ο καθένας έχει. Εκεί δε χρειάζεται ν' αρνηθείς τίποτα από τον εαυτό σου, τις αντιλήψεις σου, τους στόχους σου. Η οδός αυτή  οδηγεί, όμως, απαρέγκλιτα στο χαμό.

Υπάρχει και ο δρόμος της ζωής. Είναι στενός και θλιμμένος, και για να τον πάρεις πρέπει πρώτα απ' όλα να αφήσεις στην "πύλη"  τις προσωπικές σου "αποσκευές". Τη δική σου δικαιοσύνη, την περηφάνια σου, τους τρόπους που ήξερες, και να δεχτείς τον Ιησού Χριστό ως μοναδικό Σωτήρα. 

Η επιλογή που θα κάνεις  είναι μπροστά σου, είναι αποκλειστικά δική σου, και είναι ζωτικής σημασίας τόσο για την επίγεια ζωή σου όσο και για την αιωνιότητά σου. Ίσως κάποιος πει ότι δεν υπάρχει λόγος να κάνεις ούτε τη μια ούτε την άλλη επιλογή, υπεκφεύγοντας έτσι να πάρει θέση. Η αλήθεια είναι ότι και πάλι, σιωπηρά έστω, έκανε μια επιλογή. Και η επιλογή αυτή δεν είναι άλλη από την οδό του θανάτου, εφόσον έμμεσα απέρριψε τη μόνο αληθινή οδό, την οδό που οδηγεί στη ζωή και δεν είναι άλλη από το πρόσωπο του Ιησού Χριστού.

Οι συνέπειες έπονται

"Τώρα, λοιπόν, ρομφαία δεν θα αποσυρθεί από την οικογένειά σου· επειδή, με καταφρόνησες, και πήρες τη γυναίκα τού Ουρία τού Χετταίου για να είναι γυναίκα σου". Β' Σαμουήλ 12:10

Η ιστορία έχει να κάνει μ' έναν έφηβο, ο οποίος έβρισκε πάντα  τρόπο να γλιτώνει από τους μπελάδες που δημιουργούσε η συμπεριφορά του και να ζητά συγνώμη κάθε φορά που οι γονείς του τον κατσάδιαζαν για τις ανοησίες που έκανε. Δεν είχε καθόλου σημασία πόσο τους είχε πληγώσει στο παρελθόν, διότι δεν αργούσε και πολύ να επαναλάβει τα ίδια σφάλματα, γνωρίζοντας ότι θα τον συγχωρήσουν.

Μια μέρα ο πατέρας, απελπισμένος, τον πήγε στο γκαράζ για να του μιλήσει. Πήρε από τα εργαλεία ένα σφυρί και κάρφωσε ένα καρφί στον τοίχο. Έπειτα, έδωσε το σφυρί στο γιο του και του ζήτησε ν' αφαιρέσει το καρφί από τον τοίχο του γκαράζ. Ο νέος ανασήκωσε τους ώμους του, άρπαξε το σφυρί και τράβηξε  έξω το καρφί. "Είναι όπως η συγνώμη, γιε μου. Όταν κάνεις κάτι άσκημο, είναι σαν να βάζεις ένα καρφί. Η συγχώρηση, είναι σαν να το αφαιρείς". "Εντάξει, κατάλαβα", απάντησε ο νεαρός. "Πάρε τώρα ξανά το σφυρί και αφαίρεσε την τρύπα από τον τοίχο", του είπε ο πατέρας του. "Μα, αυτό είναι αδύνατον! Δεν μπορώ να το κάνω", αποκρίθηκε ο γιος.

Αυτή η ιστορία φανερώνει, όπως και η ζωή του βασιλιά Δαβίδ το απέδειξε όταν  διέπραξε μοιχεία με τη γυναίκα του Ουρία του Χετταίου, και έπειτα φόνο για να τη σκεπάσει, ότι η αμαρτία έχει πάντα συνέπειες. Ακόμη και αν ο Θεός συγχώρησε το φόνο και τη μοιχεία του Δαβίδ, επειδή με ειλικρινή μεταμέλεια το ζήτησε, αυτά είχαν τραγικές συνέπειες στη ζωή του και εκείνη της οικογένειάς του. Προκάλεσαν οικογενειακά προβλήματα, θλίψεις που άφησαν ουλές. 

Ας έχουμε κατά νου αυτήν την αλήθεια και ας συλλογιζόμαστε ότι οι αμαρτίες μας μπορεί να συγχωρούνται χάρις στο αίμα του Χριστού και να ξεχνιούνται από το Θεό, οι συνέπειές τους όμως υφίστανται και έρχονται κάποια στιγμή στη ζωή μας. Γι' αυτό ο Λόγος του Θεού μάς προειδοποιεί: "Μη πλανιέστε· ο Θεός δεν εμπαίζεται· επειδή, ό,τι αν σπείρει ο άνθρωπος, αυτό και θα θερίσει· για τον λόγο ότι, αυτός που σπέρνει στη σάρκα του, θα θερίσει από τη σάρκα φθορά, αλλά, εκείνος που σπέρνει στο Πνεύμα, θα θερίσει από το Πνεύμα αιώνια ζωή " (Γαλάτες 6:7-8). Ο καλύτερος τρόπος για ν' αποφύγουμε τις όποιες συνέπειες που κάθε αμαρτία μπορεί να προκαλέσει στη ζωή μας, είναι να ζούμε με υπακοή στο Θεό, σεβόμενοι το Λόγο Του και εκτελώντας τις εντολές Του.

Μην κρίνετε

"Μη κρίνετε για να μη κριθείτε· επειδή, με όποια κρίση κρίνετε, θα κριθείτε· και με όποιο μέτρο μετράτε, θα αντιμετρηθεί σε σας". Ματθαίος 7:1

Η εντολή του Χριστού ακούγεται πολύ επίκαιρη, ειδικά στη μοντέρνα εποχή μας που το αίτημα για ανοχή στη διαφορετικότητα, επιείκεια και κατανόηση για κάθε είδους συμπεριφορά, κυριαρχεί στη φιλοσοφία των ανθρώπων. Δίνοντας όμως  την εντολή "Μη κρίνετε", ο Κύριος δε μας ζητά να δείξουμε μια στάση αφέλειας και ανοησίας σε κάθε ερέθισμα που δεχόμαστε. Φυσικά και οφείλουμε να έχουμε κριτική και αναλυτική σκέψη, να αξιολογούμε λόγια και ενέργειες, να διαμορφώνουμε άποψη, ιδιαίτερα όταν συναντάμε μπροστά μας το κακό ή το λάθος. Αυτό που θέλει να μας πει είναι ότι δεν πρέπει να κατηγορούμε και να καταδικάζουμε, ως "υπέρτατοι κριτές",  τους άλλους. Ο απόστολος Παύλος αναφέρει πολύ εύγλωττα: "Ώστε, μη κρίνετε τίποτε προ καιρού, μέχρις ότου έρθει ο Κύριος· ο οποίος και θα φέρει στο φως τα κρυφά που υπάρχουν στο σκοτάδι, και θα φανερώσει τις βουλές των καρδιών· και τότε ο έπαινος θα γίνει στον κάθε έναν από τον Θεό" (Α' Κορινθίους 4:5).

 Ο ποιητής Ρόμπερτ Μπερνς ανέφερε ένα αντίστοιχο επιχείρημα, γράφοντας τα εξής για εκείνους των οποίων οι πράξεις είναι αμφίβολες: "Υπάρχει ακόμη ένα σημείο που παραμένει  πολύ σκοτεινό: η αιτία. Γιατί το κάνουν". Κανείς, είναι αλήθεια, δε γνωρίζει τα κίνητρα του άλλου. Ο Θεός μόνο μπορεί να φέρει στο φως ό,τι είναι κρυμμένο στο σκοτάδι. Εκείνος μπορεί να φανερώσει τις προθέσεις της καρδιάς του καθενός.

Ο Χριστός ξέρει τις εσωτερικές, αφανείς στα ανθρώπινα μάτια, δυνάμεις που κινητοποιούν τους ανθρώπους να δράσουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Η απογοήτευση, ο φόβος, μια νεότητα που σημαδεύτηκε από βία, μια συντριμμένη καρδιά, μια αδιόρθωτη ροπή προς την αμαρτία. Όλα αυτά μπορεί να κρύβονται πίσω από απείθαρχες, εγωιστικές ή αρρωστημένες συμπεριφορές. 

Ακόμη  και όταν πρόκειται για χριστιανούς, που η καρδιά τους είναι δοσμένη στο Χριστό, δεν έχουμε το δικαίωμα να εκφέρουμε καταδικαστικές κρίσεις. Ο Θεός μπορεί να εργάζεται σ' αυτές τις καρδιές με υπομονή και επιμονή. Να προσπαθεί να τις οδηγήσει στην αύξηση, στην πίστη, στην ωριμότητα. Και, σε αντίθεση με τις δικές μας εσπευσμένες εικασίες και κρίσεις για την πορεία τους, ο Θεός να  τους αυξήσει και να τους χρησιμοποιήσει με θαυμαστό τρόπο. Ας αφήσουμε, λοιπόν, σ' Εκείνον την  τελική κρίση και την αξιολόγηση του έργου του καθενός, γιατί Αυτός μόνο μπορεί να εξετάσει τις καρδιές. Ταυτόχρονα, ας ασχοληθούμε με την καρδιά  μας και ας Του ζητήσουμε να βλέπουμε με διαύγεια τα δικά μας κίνητρα και τις προθέσεις.

Η δημοτικότητα

"Από τότε, πολλοί από τους μαθητές του στράφηκαν προς τα πίσω, και δεν περπατούσαν πλέον μαζί του". Ιωάννης 6:66

Η δημοτικότητα είναι πολλές φορές ρευστή και άστατη. Αρκεί να ρωτήσει κανείς τους πολιτικούς. Πολλοί απ' ανάμεσά τους ελέγχουν τα ποσοστά της δημοτικότητάς τους και προσπαθούν ν' ανιχνεύσουν μέσω σφυγμομετρήσεων τι σκέφτεται το εκλογικό σώμα για τις πολιτικές που ακολουθούν. Αυτό που παρατηρείται  είναι ότι συχνά ξεκινούν με υψηλή δημοτικότητα, η οποία αρχίζει να υποχωρεί κατά τη διάρκεια της θητείας τους.

Ο Ιησούς επίσης γνώρισε μια μεγάλη πτώση της δημοτικότητάς Του, η οποία είχε φτάσει στο απόγειό της όταν έθρεψε 5000 άντρες  με πέντε κρίθινα ψωμιά και δύο ψάρια. Έπεσε όταν είπε σ' αυτούς που Τον άκουγαν: "[...]κατέβηκα από τον ουρανό, όχι για να κάνω το δικό μου θέλημα, αλλά το θέλημα εκείνου που με απέστειλε" (Ιωάννης 6:38). Στο άκουσμα αυτών των σπουδαίων λόγων, αντέδρασαν λέγοντας λίγο ως πολύ: Μα ποιος νομίζει ότι είναι; 

Η δημοτικότητά Του όμως συνέχισε να υποχωρεί όταν είπε : "Εγώ είμαι ο άρτος ο ζωντανός, που κατέβηκε από τον ουρανό. Αν κάποιος φάει απ' αυτόν τον άρτο, θα ζήσει στον αιώνα..." (Ιωάννης 6:51). Γεμάτοι σύγχυση, δήλωσαν: "Σκληρός είναι αυτός ο λόγος· ποιος μπορεί να τον ακούει; " (Ιωάννης 6:60), και άρχισαν ν' απομακρύνονται απ' Αυτόν, εγκαταλείποντάς Τον σκανδαλισμένοι. Και όμως, αρχικά  τα πλήθη ακολουθούσαν συνεχώς τον Ιησού και αισθάνονταν ικανοποίηση και χαρά όταν κάλυπτε τις ανάγκες τους, τους θεράπευε, ικανοποιούσε τις επιθυμίες τους. Όταν κατάλαβαν  ότι έπρεπε να πάρουν θέση  απέναντί Του και να υποταχθούν στα λόγια Του, ξεσηκώθηκαν και στράφηκαν πίσω.

Ο Ιησούς στράφηκε στη συνέχεια στους μαθητές Του: "Μήπως κι εσείς θέλετε να φύγετε;" (εδ. 67), για ν' ακούσει από το στόμα του Πέτρου την απάντηση: "Κύριε, σε ποιον θα πάμε; Εσύ έχεις λόγια αιώνιας ζωής κι εμείς πιστέψαμε και γνωρίσαμε ότι εσύ είσαι ο Χριστός, ο Υιός τού ζωντανού Θεού" (εδ. 67-69). Αν πιστεύεις αληθινά στον Ιησού Χριστό και Τον αγαπάς με όλη σου την καρδιά, τότε Τον ακολουθείς κάθε μέρα, παρά τη μειωμένη ή ελάχιστη δημοτικότητα που ο Χριστός  έχει στην εποχή μας. Τον ακολουθείς χωρίς να σε νοιάζει τι λένε οι άλλοι ή τι θα ήθελες ακριβώς να έκανε για σένα. Τον ακολουθείς απλά γιατί είναι ο  Σωτήρας σου, ο Κύριος σου και ο Θεός σου.

Συνταγή επιτυχίας

"Αυτό το βιβλίο τού νόμου δεν θα απομακρυνθεί από το στόμα σου, αλλά σ' αυτό θα μελετάς ημέρα και νύχτα, για να προσέχεις να κάνεις σύμφωνα με όλα όσα είναι γραμμένα μέσα σ' αυτό· επειδή, τότε θα ευοδώνεσαι στον δρόμο σου, και τότε θα φέρεσαι με σύνεση". Ιησούς του Ναυή 1:8

Αν ασχολείστε με τη μαγειρική, θα έχετε παρατηρήσει ότι όταν εκτελούμε μια συνταγή για πρώτη φορά, δεν είναι σίγουρο ότι θα την πετύχουμε. Όταν όμως καταφέρουμε να τη φτιάξουμε όπως πρέπει, τότε σημειώνουμε τα συστατικά και κάποιες χρήσιμες λεπτομέρειες που ανακαλύψαμε καθώς την επαναλαμβάναμε. Αυτά αποτελούν οδηγίες που θα εξασφαλίσουν την επιτυχία της συνταγής μας την επόμενη φορά .

Ο Θεός, επίσης, έχει να μας δώσει συγκεκριμένες οδηγίες για να είναι η ζωή μας όμορφη και επιτυχημένη. Πάρτε για παράδειγμα τον Ιησού του Ναυή. Χωρίς τις οδηγίες του Θεού, ο ίδιος δε θα είχε ποτέ καταφέρει να οδηγήσει τους Ισραηλίτες στη γη της Επαγγελίας. Το πρώτο βήμα που έπρεπε να κάνει ήταν το εξής: "Γίνε ισχυρός και ανδρείος" (Ιησούς του Ναυή 1:6). Μοιάζει εύκολο, αλλά δεν είναι, κυρίως όταν πρέπει ν' αντιμετωπίσεις δύσκολες καταστάσεις, να πάρεις αποφάσειες ή να δώσεις μάχες, οι οποίες μπορεί να έχουν μεγάλη βαρύτητα για τη ζωή σου. Αλλά πώς μπορεί να γίνει διαφορετικά; Αν σε κυριεύει ο φόβος και η ανασφάλεια, αν η διγνωμία σε κατατρύχει, αν τα αρνητικά συναισθήματα κυριαρχούν επάνω σου, πώς θα κάνεις έστω και ένα βήμα;

Έπειτα, ο Ιησούς έπρεπε να μελετά συνέχεια το βιβλίο του νόμου του Θεού. Και όχι μόνο, θα έπρεπε πολύ περισσότερο να κάνει όλ' αυτά που ήταν γραμμένα εκεί, και επιπλέον ν' ακολουθεί τις όποιες οδηγίες θα του έδειχνε ο Θεός  στην πορεία του. Όσο ο Ιησούς θ' ακολουθούσε τις εντολές  του Κυρίου, θα ήταν ικανός να φέρεται με σύνεση  παντού όπου κι αν πήγαινε και θα ευοδωνόταν  στο δρόμο του (Ιησούς του Ναυή 1:8).

Αν επιθυμούμε και εμείς να έχουμε μια χαρούμενη, επιτυχημένη ζωή, χωρίς αυτό να σημαίνει απαραίτητα χρήματα, διασημότητα ή τέλεια υγεία, αρκεί ν' ακολουθήσουμε τις οδηγίες που μας δίνονται μέσα στην Αγία Γραφή και να υπακούσουμε στη φωνή του Θεού που μας καλεί, μας ελέγχει, μας συμβουλεύει. Επιτυχία είναι να φέρεσαι με σοφία και σύνεση. Επιτυχία είναι να έχεις καταφέρει να υπακούσεις σ' αυτά που ο Θεός σου δείχνει, γιατί Αυτός μόνο ξέρει το καλό σου και το δρόμο που πρέπει να πάρεις. Γι' αυτό κι εμείς ας περπατάμε όπως πρέπει "[...] όχι ως άσοφοι, αλλά ως σοφοί, εξαγοραζόμενοι τον καιρό..." (Εφεσίους 5:20).

Αν αντλούμε το θάρρος μας από το Θεό, αν μελετάμε καθημερινά το λόγο Του και αν υπακούμε σ' αυτά που μας λέει, θα έχουμε εκτελέσει τη σπουδαιότερη συνταγή επιτυχίας: εκείνη που αφορά ολόκληρη τη ζωή μας.

Μόνο ό,τι φαίνεται;

« […] ο Κύριος δεν βλέπει όπως βλέπει ο άνθρωπος· επειδή, ο άνθρωπος βλέπει το φαινόμενο, ο Κύριος όμως βλέπει την καρδιά». Α΄Σαμουήλ 16:7

Στις 22 Νοεμβρίου του 1963, η Αμερική βυθίστηκε στο πένθος εξαιτίας της δολοφονίας του Τζον Κένεντι, του 35^ου προέδρου της.  Ένα δράμα, που 50 χρόνια μετά, είναι ακόμη σημαδεμένο από μυστήριο. Ο συγγραφέας-ιστορικός  Thomas Snégaroff   δημοσίευσε προσφάτως ένα βιβλίο στα γαλλικά,  αφιερωμένο στη ζωή του αμερικανού προέδρου. Ο συγγραφέας αναφέρει: «Ο Κένεντι ήταν ένας άντρας που είχε πλήρη συνείδηση της  δύναμης  και της επιρροής της εικόνας.  Χαρακτηριστικό που το είχε «κληρονομήσει» από το οικογενειακό περιβάλλον του. Ο πατέρας του, μετά τον πόλεμο, αποφάσισε ότι ο Τζον θα έκανε την πολιτική καριέρα που είχε φανταστεί για το μεγαλύτερο αδελφό, ο οποίος  εξαφανίστηκε σε μια αεροπορική αποστολή κατά τη διάρκεια του πολέμου.  Μία από τις αδελφές του ανησυχεί για την υγεία του Τζον, διότι ήταν εύθραυστη. Ο πατέρας Τζόε της απαντά: “Αυτό που έχει αξία δεν είναι τι είναι, αλλά τι πιστεύουν οι άλλοι ότι είναι». Ο Κένεντι το αφομοίωσε  απόλυτα αυτό. Κυριαρχούσε τέλεια την εικόνα του. Ο γάμος του πρέπει να είναι εκείνος ενός τέλειου ζευγαριού.  Το σώμα του πρέπει να είναι  ανδροπρεπές και δυνατό… Αρνείται για παράδειγμα να φωτογραφηθεί με πατερίτσες, με γυαλιά ή την ώρα που τρώει. Και αλίμονο σ’ εκείνους που θα παραβίαζαν αυτούς τους κανόνες…»

 

Δεν είναι να εκπλήσσεται κανείς διαβάζοντας πόσο μεγάλο ρόλο έδινε στην εικόνα του ο αμερικανός πρόεδρος. Ιδιαίτερα στις μέρες μας ο ρόλος της εικόνας έχει αποδειχθεί κεφαλαιώδους σημασίας για οποιαδήποτε επιτυχία, από όπου και η πληθώρα ειδικών που στρατεύονται στο πλευρό των επωνύμων  προκειμένου να τους συμβουλέψουν στη σωστή διαχείριση και  προβολή της. 

Το παράξενο είναι ότι και πολλοί χριστιανοί ακολουθούν τον ίδιο δρόμο. Φροντίζουν να παρουσιάζουν μια ψεύτικη εικόνα, καλοφροντισμένη  και επικοινωνιακή. Δεν έχει σημασία αν ζουν αυτά που λένε. Αν έχουν αδυναμίες, αποτυχίες, αμαρτίες που τους κρατούν δεμένους. Αν είναι ανικανοποίητοι και δυστυχισμένοι, ενώ εξωτερικά προσποιούνται ότι είναι ευτυχισμένοι άνθρωποι.  Αν το ενδιαφέρον τους για τον Κύριο δεν είναι γνήσιο, και οι θυσίες τους συχνά μετριούνται με ωφέλειες και κέρδη, σύμφωνα με τις ιδέες τους ή τη βολή τους…  Αν περπατούν με το ένα πόδι στο στενό δρόμο του Χριστού και με το άλλο στους δικούς τους δρόμους. Αυτό που έχει σημασία είναι «τι πιστεύουν οι άλλοι ότι είναι». Και ως ένα βαθμό το καταφέρνουν και, παίζοντας καλά τους ρόλους τους, εξαπατούν τους γύρω τους υποκρινόμενοι κάτι που δεν είναι. 

 Η αλήθεια, όμως, δεν κρύβεται και κάποια στιγμή βγαίνει στο φως. Και τότε είναι αστείο, για να μην πούμε τραγικό, να φαίνεται ο πραγματικός τους εαυτός. Αυτός που τόσο καλά προσπαθούσαν να κρύψουν και να «καλλωπίσουν» εξωτερικά. Αντί να τον πάνε στο σταυρό του Χριστού,  να τον καταδικάσουν και να τον αφήσουν εκεί μια για πάντα. Κι αυτόν και το μανδύα της υποκρισίας που έχουν ντυθεί. Καλό είναι να θυμόμαστε ότι αν τους ανθρώπους δεν μπορούμε για πολύ καιρό να τους εξαπατήσουμε, πόσο μάλλον το Θεό. Θα έρθει κάποια στιγμή  που όλα θα έρθουν στο φως διότι «Ο Θεός θα κρίνει τον δίκαιο και τον ασεβή· επειδή, για κάθε πράγμα, και για κάθε έργο υπάρχει καιρός εκεί» (Εκκλησιαστής 3:17).

Πες όχι στην απελπισία

"Οι ημέρες μου είναι ταχύτερες από την κερκίδα τού υφαντή, και χάνονται χωρίς ελπίδα". Ιώβ 7:6

Μια έρευνα που δημοσιεύθηκε σε κάποιο γαλλικό περιοδικό ανέφερε ότι η Γαλλία κατατάσσεται ανάμεσα στις χώρες της Ευρώπης όπου το ποσοστό των αυτοκτονιών είναι αρκετά υψηλό. Μετά τις  χώρες της Βαλτικής, την Ουγγαρία και το Βέλγιο, η Γαλλία είναι η χώρα εκείνη όπου 27 αυτοκτονίες γίνονται καθημερινά, ενώ άλλα 700 άτομα επιχειρούν να βάλουν τέλος στη ζωή τους. Η αυτοκτονία θεωρείται η πρώτη αιτία θνησιμότητας στους νέους μεταξύ 25-34 χρονών, και η δεύτερη στους εφήβους, μετά από τα ατυχήματα.  Σχετική αναφορά γινόταν και στην Ελλάδα όπου το ποσοστό της ανεργίας έχει εξακοντιστεί, ωθώντας άτομα στην αυτοχειρία.

Είναι αλήθεια ότι σχεδόν σε ολόκληρο τον κόσμο παρατηρείται μια τάση αδιαφορίας για τη ζωή που σχετίζεται με διαψεύσεις και  απογοητεύσεις. Κυρίως στις αναπτυγμένες χώρες όπου οι επαγγελίες για πρόοδο, ευημερία, κοινωνική ισότητα και δικαιοσύνη διαψεύδονται μέρα με τη μέρα. Ακούμε συχνά τους ανθρώπους να λένε: "Η ζωή μ' απογοήτευσε"...." Δεν υπάρχει πλέον κανένα μέλλον"... "Τα βαρέθηκα όλα". Κάποιοι δεν αντέχουν άλλο τις συγκρούσεις, το διαζύγιο, προβλήματα που σχετίζονται με επαγγελματικές δυσκολίες, την αβεβαιότητα, την απομόνωση. Άλλοι σηκώνουν ένα βαρύ φορτίο ενοχής ή έχουν απογοητευτεί από τους εαυτούς τους καθώς έχουν κυλήσει πολύ χαμηλά, μέσα σε δεσμά και εξαρτήσεις. Όλα αυτά συσσωρεύονται δημιουργώντας μια πραγματική αηδία για τη ζωή, έτσι οι άνθρωποι αποφασίζουν να την τερματίσουν...

Αν βρίσκεσαι παγιδευμένος μέσα σε τέτοιες θλιβερές καταστάσεις, δεν έχεις μόνη διέξοδο το θάνατο. Υπάρχει λύση, υπάρχει δρόμος διαφυγής, υπάρχει ελευθερωτής. Υπάρχει Σωτήρας: αρκεί να μην ενδώσεις στην απελπισία, αλλά να στραφείς σ' Αυτόν με πίστη. Εκείνος που βλέπει και καταλαβαίνει τι περνάς μπορεί να σε βγάλει από κάθε αδιέξοδη κατάσταση, από κάθε παγίδα θλίψης που ο διάβολος σού στήνει προκειμένου να σε σπρώξει μια για πάντα στο χαμό. Ο Θεός σ' αγαπάει και σε ξέρει. Η ζωή που έχεις δε σου δόθηκε έτσι, χωρίς στόχο, για να ταλαιπωρήσαι, αλλά για να μπορέσεις να Τον γνωρίσεις και να λάβεις αιώνια σωτηρία και παρηγοριά. Ο Ιησούς Χριστός, που σε αγάπησε και έδωσε τη ζωή Του για τη δική σου απελευθέρωση από την αμαρτία, μπορεί να γίνει φίλος σου και συνοδοιπόρος σου στο ταξίδι της ζωής. Η επιλογή ανήκει σ' εσένα: όσο είσαι ζωντανός, υπεύθυνος, έχεις την ευκαιρία να στραφείς με μετάνοια σ' Εκείνον για να δεις τη ζωή σου να μεταμορφώνεται και ν' αλλάζει. Να τη δεις όχι σαν φορτίο, αλλά σαν δώρο, μέχρι την αιωνιότητα.

Αόριστες γνώμες ή πίστη;

« […] ο Θεός, τον Ιησού, αυτόν από τη Ναζαρέτ, τον έχρισε με Πνεύμα Άγιο και με δύναμη, ο οποίος πέρασε ευεργετώντας και θεραπεύοντας όλους εκείνους που καταδυναστεύονταν από τον διάβολο· επειδή, ο Θεός ήταν μαζί του». Πράξεις 10:38

«Την εποχή εκείνη εμφανίστηκε ένας σοφός άντρας που ονομαζόταν Ιησούς. Όλη του η διαγωγή ήταν αψεγάδιαστη και έγινε γνωστός για την ευσέβειά του. Πολλοί από τους Ιουδαίους, αλλά και από άλλα έθνη, έγιναν μαθητές του. Ο Πιλάτος τον καταδίκασε σε σταυρικό θάνατο. Όσοι ήταν μαθητές του δεν εγκατέλειψαν τη διδασκαλία του. Ανέφεραν ότι τους φανερώθηκε τρεις ημέρες μετά τη σταύρωσή του και ότι ήταν ζωντανός. Σύμφωνα μ’ αυτά, πιθανόν Αυτός να ήταν ο Μεσσίας, του οποίου τα θαύματα οι προφήτες είχαν εξιστορήσει».

Πρόκειται για κομμάτι από την αφήγηση του Ιωσήφ Φλαβίου, σημαντικού εβραίου συγγραφέα του 1^ου αι., που μαρτυρεί τι πίστευαν οι σύγχρονοι του Ιησού γι’ αυτόν και ποιες γνώμες διαδίδονταν για το άτομό Του. Σχεδόν όλοι ήξεραν την παραδειγματική ζωή Του και τον παράδοξο θάνατό Του. Παρέμεναν όμως σε υποθέσεις του τύπου «ίσως» όταν έπρεπε ν’ αποφανθούν αν ήταν ο Μεσσίας, ο απεσταλμένος του Θεού στη γη.

Πολύ συχνά στη ζωή βαδίζουμε χωρίς απόλυτες και ασάλευτες αποδείξεις για πράγματα που μας περιβάλλουν. Δεν έχουμε τέλεια και βαθιά γνώση των πραγμάτων, αλλά των φαινομένων,  όπως αυτά γίνονται αντιληπτά από εμάς. Εμπιστευόμαστε, όμως, ότι αυτά τα οποία μαθαίνουμε, διαβάζουμε ή βλέπουμε είναι αλήθεια. Χωρίς να μπορούμε να ελέγξουμε τα πάντα, προχωρούμε αποδεχόμενοι αλήθειες γιατί τις πιστεύουμε. Το ίδιο ισχύει και για ό,τι σχετίζεται με την υπερβατική πραγματικότητα,  τον κόσμο του Θεού. Δεν μπορούμε να έχουμε ούτε εκεί απόλυτη γνώση με την επιστημονική έννοια, όπως και η επιστήμη δεν έχει τέτοια γνώση  γι' αυτά που ισχυρίζεται ως αληθινά. Η πίστη  στην αποκάλυψη του Θείου Λόγου είναι που μας επιτρέπει να ξεπερνάμε τις υποθέσεις, τους δισταγμούς και να δεχόμαστε με εμπιστοσύνη τόσο τα λόγια που είπε ο Χριστός, και τα οποία καταγράφτηκαν μέσα στα ευαγγέλια, όσο και εκείνα τα οποία το Πνεύμα του Θεού μαρτύρησε μέσα από την πένα των ανθρώπων που συνέγραψαν την Αγία Γραφή. 

Απλά, κάποιοι δικαιολογούν την απιστία τους, την έλλειψη ενδιαφέροντος και υπακοής στο Θεό, με εκφράσεις του τύπου: «Ποιος τα είδε αυτά; Ποιος τα ξέρει;» Ή «Μην  πιστεύεις σ’ αυτά που γράφτηκαν πριν χιλιάδες χρόνια, ποιος ξέρει πώς, και διατηρήθηκαν από κάποιους  επιδέξιους με στόχο να χειραγωγήσουν τους ανόητους…». Όταν οι ίδιοι πιστεύουν, χωρίς να μπορούν να εξακριβώσουν για κάθε τι την απόλυτη πραγματικότητα. Όταν την ίδια ακριβώς στιγμή πιστεύουν στο ζώδιο τους ή σε κάθε λογής άνεμο διδασκαλίας ή θεωρίας. Θα ήταν πιο τίμιο να πει κανείς ότι δε θέλει να πιστέψει σ’ ένα Θεό, στον οποίο θα πρέπει να δίνει λόγο για τις πράξεις του, παρά να εφευρίσκει δικαιολογίες που κάποια μέρα θα στραφούν εναντίον του για να τον αποστομώσουν και να τον καταδικάσουν.

Διαχωρίζοντας τη ζωή μας σε τομείς

"Ο Κύριος είναι φως μου και σωτηρία μου· ποιον θα φοβηθώ; Ο Κύριος είναι δύναμη της ζωής μου· από ποιον θα δειλιάσω;" Ψαλμός 27:1

Στη μοντέρνα κοινωνία μας έχουμε την τάση να διαχωρίζουμε τη ζωή μας σε τομείς. Γεμίζουμε τις μέρες μας με κάποιο πρόγραμμα  που τρέχουμε να εκτελέσουμε:  εργασία, ψώνια, φροντίδα των παιδιών, επισκέψεις, διάφορες δουλειές, λίγη ψυχαγωγία. Έπειτα, προσπαθούμε να βρούμε χρόνο για να τον αφιερώσουμε σε χριστιανικές δραστηριότητες, όπως στην Εκκλησία, σε κάποια διακονία, στην προσωπική μας μελέτη της Βίβλου. 

Διαβάζοντας όμως τους ψαλμούς αντιλαμβάνεται κανείς ότι ο Δαβίδ, και οι άλλοι ποιητές που τους συνέθεσαν, είχαν πάντα τον πόθο αλλά και κατάφερναν να κρατούν το Θεό στο κέντρο της ζωής τους. Φαίνεται ότι δε γνώριζαν τέτοιου είδους "κατηγοριοποιήσεις" με αποτέλεσμα να έχουν μια ζωντανή σχέση με το Θεό. Μια πολύπλευρη και βαθιά σχέση επικοινωνίας, που εστίαζε στη λατρεία του προσώπου Του, χαρακτήριζε την πορεία τους και δεν είχαν την τάση, που πολλές φορές έχουμε εμείς σήμερα, να τελειώσουν τα "θρησκευτικά τους καθήκοντα" ώστε να μπορέσουν ν' ασχοληθούν και με τις υπόλοιπες δραστηριότητές τους. 

Είναι πολύ σπουδαίο να συνειδητοποιήσουμε ότι ο Θεός αξίζει πράγματι να βρίσκεται στο κέντρο της ζωής και της καρδιάς μας. Αν συγκρίνουμε τους εαυτούς μας με τους ψαλμωδούς, το ζήλο τους, την αγάπη τους να συζητούν με το Θεό, να Του αναφέρουν κάθε τους πρόβλημα και κάθε λεπτομέρεια της ζωής τους, θ' αντιληφθούμε ότι η δική μας ζωή απέχει πολύ απ' αυτό. Οι άνθρωποι αυτοί διψούσαν το Θεό, "όπως το ελάφι επιποθεί τα ρυάκια των νερών" (Ψαλμός 42:3). Άλλοτε, κατά τη διάρκεια της νύχτας, ξαγρυπνούσαν και συλλογίζονταν "την ωραιότητα του Κυρίου" (Ψαλμός 27:4), ενώ έκριναν ότι είναι καλύτερη μία ημέρα στις αυλές του Θεού "παρά χιλιάδες" αλλού (Ψαλμός 84:11). Πράγματι, θαυμάζεις τον τρόπο με τον οποίον αγαπούσαν τον Κύριο, την προσκόλληση και την αφιέρωση που είχαν σ' Αυτόν.

Άραγε, θα θέλαμε να τους μοιάσουμε για να γευτούμε τις ίδιες χαρές και ν' απολαύσουμε τις ίδιες ευλογίες από το Θεό;

Η προσευχή ενός μικρού παιδιού

"Προσέχετε, μη καταφρονήσετε ένα από τούτα τα μικρά· επειδή, σας λέω, ότι οι άγγελοί τους στους ουρανούς βλέπουν ακατάπαυστα το πρόσωπο του Πατέρα μου, που είναι στους ουρανούς". Ματθαίος 18:9

Κατά τη διάρκεια των πιο σκοτεινών χρόνων του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου, ένα αγόρι, όχι πάνω από δώδεκα χρονών, είχε μέσα στην καρδιά του την επιθυμία να προσεύχεται κάθε βράδυ στον Κύριο Ιησού ώστε όλοι οι άντρες της γειτονιάς του, που ήταν είτε στρατιώτες στο πεδίο μάχης είτε στα στρατόπεδα εργασιών είτε φυλακισμένοι, να επιστρέψουν κάποια μέρα στο σπίτι τους.

Δεν είχε κάνει καμιά διάκριση ανάμεσα στους μεν και τους δε. Προσευχόταν εξίσου για όλους όσους ήξερε ή είχε ακούσει να μιλάνε γι' αυτούς, χωρίς να ζητά να μάθει αν ήταν πιστοί χριστιανοί ή όχι. Τους σκεφτόταν με απλότητα, γιατί άκουγε στις διάφορες συζητήσεις ότι ο τάδε λείπει από το σπίτι του, ότι στο τάδε σπίτι λείπει ο πατέρας, στο άλλο ο σύζυγος... Σιγά σιγά η λίστα του μεγάλωνε όλο και περισσότερο. Προσευχόταν με επιμονή και το βράδυ, αν η κούραση και η νύστα τον κυρίευαν καθώς απαριθμούσε ένα ένα τα ονόματα, συνέχιζε το επόμενο πρωί την προσευχή του.

Στο τέλος του πολέμου, όλοι οι άντρες, που είχαν γίνει το αντικείμενο προσευχής του μικρού αγοριού,  επέστρεψαν στο σπίτι τους σώοι και αβλαβείς. Και καθώς περιέγραφαν τα επεισόδια της εξορίας τους, το αγόρι άκουγε με θαυμασμό. Η πλειοψηφία από ανάμεσά τους είχε συναντήσει τέτοιες τραγικές καταστάσεις από τις οποίες πίστευαν ότι δεν επρόκειτο να επιζήσουν, συνθήκες δραματικές, μέσα από τις οποίες λίγοι από τους φίλους τους μπόρεσαν να ξεφύγουν και να επιστρέψουν στα σπίτια τους. Πού να ήξεραν ότι για τους ίδιους, ένα παιδί προσευχόταν ανελλιπώς! Τελικά, μόνο εκείνο έμαθε, μέσω αυτής της εμπειρίας, ότι ο Θεός ακούει την προσευχή που γίνεται με πίστη. 

Ίσως και εμείς να έχουμε παρόμοιες εμπειρίες στη ζωή μας. Φορές που προσευχηθήκαμε για ανθρώπους και γεγονότα που ο Θεός έφερε στη μνήμη μας και μας παρακίνησε, με το Πνεύμα του το Άγιο, να αφιερώσουμε χρόνο στην προσευχή γι' αυτούς. Για τις ανάγκες τους, τις ταλαιπωρίες τους, τους φόβους τους, την ίδια τους την ψυχή. Σίγουρα, η ώρα που αφιερώνουμε για να προσευχηθούμε για τους άλλους γύρω μας δεν πάει χαμένη, ακόμη και όταν δε βλέπουμε άμεσα τ' αποτελέσματα. Είναι ώρα, που με την πίστη και την υπομονή μας, στηρίζουμε στον αγώνα τους αυτούς που έχουν ανάγκη. Και είναι πολύ όμορφο όταν κάποια στιγμή βλέπουμε πόση πολύτιμη στάθηκε μια τέτοια "άυλη" αλλά αναντικατάστατη βοήθεια για κάποιους.

Δεν πρόκειται για έκτη αίσθηση

"Η πίστη είναι διαμέσου τής ακοής· η δε ακοή διαμέσου τού λόγου τού Θεού"

Η πίστη δεν αποτελεί μια έκτη αίσθηση, που κάποιοι διαθέτουν, ενώ άλλοι όχι. Δεν αποτελεί πολύ περισσότερο ένα συναίσθημα, ένα πάθος για την υπεράσπιση ενός μεγάλου ιδανικού. Η πίστη είναι μέσα στις δυνατότητες του κάθε ανθρώπινου όντος, γιατί ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο προικίζοντάς τον με την ικανότητα να μπορεί να πιστεύει. Όταν ακούμε κάτι, στο οποίο δεν παρευρεθήκαμε ως μάρτυρες, μπορούμε είτε να το πιστεύσουμε είτε να το απορρίψουμε. Το ίδιο ισχύει για τη χριστιανική πίστη: αποτελεί αποτέλεσμα της ακοής του Λόγου του Θεού.

Η πίστη δεν εμπιστεύεται στο κενό, αλλά στηρίζεται επάνω σε γεγονότα και όχι επάνω σε διανοητικές κατασκευές ή μυστικιστικές εμπειρίες. Η πίστη ακουμπά στην πραγματικότητα ενός προσώπου και στις διακηρύξεις αλήθειας αυτού του προσώπου. Πρόκειται για τον  Ιησού Χριστό, που πέθανε και αναστήθηκε για χάρη μας. Συνέπεια της πίστης είναι η βεβαιότητα, η βαθιά πεποίθηση, καθώς επίσης και η ύπαρξη συναισθημάτων.

Γεγονότα, πίστη και συναισθήματα, είναι τρεις λέξεις που πρέπει να ακολουθούν η μία την άλλη. Το σπουδαιότερο γεγονός είναι ότι ο Θεός ήρθε στη γη. Η γέννηση του Χριστού, η υποδειγματική ζωή Του, η καταδίκη και ο θάνατος Του στο σταυρό, η ανάσταση και η ανάληψή Του στον ουρανό είναι πραγματικά γεγονότα που περιγράφονται μέσα στα ευαγγέλια.

Η πίστη αγκαλιάζει αυτά τα γεγονότα, τα θεωρεί αληθινά και γεύεται τ' αποτελέσματα. Η συγχώρεση των αμαρτιών, η υιοθεσία, το δώρο της αιώνιας ζωής που ο Θεός δίνει σε όλους όσους πιστεύουν στη λυτρωτική θυσία του Χριστού, είναι επακόλουθα της πίστης.

Τα συναισθήματα, τέλος, συνοδεύουν την πίστη του χριστιανού. Στην ουσία, δεν αποτελούν απαραίτητη και απαρέγκλιτη επιβεβαίωση της, γιατί η πίστη ακουμπά επάνω σε ό,τι έχει πει ο Θεός και όχι επάνω σε συναισθηματικές εκδηλώσεις και εξάρσεις. Παρ' όλα αυτά, η πίστη εκφράζεται συχνά με συναισθήματα, διότι όταν δέχομαι και υπακούω στα λόγια του Θεού, τότε η αγάπη, η ειρήνη, η χαρά γεμίζουν την καρδιά μου μαζί με συναισθήματα ευγνωμοσύνης και λατρείας στο Σωτήρα μου.

Η χαρά του χριστιανού

"Και κατά τα μεσάνυχτα, ο Παύλος και ο Σίλας καθώς προσεύχονταν υμνούσαν τον Θεό· και τους άκουγαν με προσοχή οι φυλακισμένοι". Πράξεις των Αποστόλων 16:25

Υπάρχει μια τέτοια χαρά επάνω στη γη που να ξεπερνά δυσκολίες και προβλήματα, αδιέξοδα και ταλαιπωρίες και να θριαμβεύει; Υπάρχει η δυνατότητα να μπορεί ο άνθρωπος να χαίρεται, ενώ οι συνθήκες είναι αντίξοες και αποκαρδιωτικές; "Να χαίρεστε στον Κύριο πάντοτε· θα το πω ξανά: Να χαίρεστε" (Φιληππησίους 4:4), διαβάζουμε στην Καινή Διαθήκη και μας φαίνεται ουτοπικό! Η λέξη "πάντοτε " μοιάζει να είναι υπερβολική μέσα στο κείμενο. Γιατί, σίγουρα, υπάρχουν στιγμές στη ζωή του χριστιανού που η χαρά αναβλύζει πηγαία και φυσικά. Όμως, υπάρχουν περίοδοι όπου συναντάμε την απογοήτευση, την αδικία, την αρρώστια, το πένθος, το διωγμό... κάθε είδους πρόβλημα που μπορεί να τη νεκρώσει. Το να χαίρεσαι σε τέτοιες ώρες μοιάζει υπεράνθρωπο κατόρθωμα.

Παρ' όλα αυτά, είναι ν' απορείς, γιατί τα παραπάνω λόγια βγαίνουν από το στόμα του Αποστόλου Παύλου σε μια στιγμή της ζωής του που ήταν διωκόμενος, φυλακισμένος και απομακρυσμένος από τους φίλους και τη διακονία του. Ίσως, οι Φιληππήσιοι να θυμόταν ακόμη, καθώς διάβαζαν το γράμμα του, τη φορά εκείνη που ο Παύλος με το φίλο του το Σίλα, κατά την πρώτη επίσκεψη τους στην πόλη τους, ενώ ήταν φυλακισμένοι και πληγωμένοι, έψαλλαν ύμνους στο Θεό. Γεγονός που φανερώνει ότι η αληθινή χαρά της χριστιανικής ζωής μπορεί να προέρχεται από άλλη πηγή, εκτός των συνθηκών που φτιάχνουν τον ιστό της ζωής μας. 

Η αληθινή χαρά μπορεί να είναι το πρόσωπο του Ιησού Χριστού, η δύναμη, η παρηγοριά και η παρουσία Του μέσα στις δύσκολες ώρες. Γιατί όπως και να το κάνουμε, οι συνθήκες πάντα αλλάζουν, παρασύροντας συχνά τα επίγεια στηρίγματά μας και τις χαρές μας. Ο Κύριος όμως και η αγάπη Του σε μας δεν αλλάζει ποτέ! Αυτή είναι και η πραγματική αιτία της χαράς μας, που μπορεί ν' αντέξει στις χειρότερες καταιγίδες και τις ανατροπές της ζωής. Η χαρά του χριστιανού, όσο κι αν φαίνεται ανέφικτη κάποιες ώρες, δεν είναι ούτε επιφανειακή ούτε εύθραυστη. Είναι βαθιά, ήρεμη και εμπιστευμένη στα χέρια του Κυρίου.

Δώσε Του την ευκαιρία να φτιάξει το τέλειο έργο του

"Ω, οίκος Ισραήλ, δεν μπορώ να κάνω σε σας, όπως αυτός ο κεραμέας; λέει ο Κύριος. Δέστε, όπως ο πηλός στο χέρι τού κεραμέα, έτσι κι εσείς, οίκος Ισραήλ, είστε στο χέρι μου" Ιερεμίας 18:6

Λένε για τον ανεπανάληπτο ζωγράφο Μιχαήλ Άγγελο ότι επιθυμούσε ν' αναδείξει το έργο και τις μεγαλειώδεις ικανότητές του. Έτσι, όταν ο πάπας Ιούλιος Β' του ζήτησε να του ετοιμάσει στη Ρώμη έναν τάφο αντάξιο της θέσης του, δέχτηκε έχοντας κατά νου ότι θα εργαζόταν για κάποιον που είχε τα μέσα να εκτελέσει τις επιδιώξεις του. Παίρνοντας την εξουσιοδότηση του πάπα, μετέβη στα διάσημα λατομεία της Καρράρας όπου θα διάλεγε τα μάρμαρα για να φτιάξει το μαυσωλείο. 

Ο Μιχαήλ Άγγελος έμεινε έκθαμβος μπροστά στους καταπληκτικούς αυτούς μαρμάρινους όγκους, που έμοιαζαν να περιμένουν τη σμίλη του για να γίνουν αγάλματα που ο κόσμος δε θα είχε ξαναδεί όμοια. Λαχταρούσε τόσο πολύ να ελευθερώσει τις μορφές από την πέτρα όπου ήταν εγκλωβισμένες και το έργο τον είχε συνεπάρει, όταν ξαφνικά πληροφορήθηκε στη Ρώμη, όπου γύρισε για να δουλέψει, ότι ο πάπας είχε αλλάξει σχέδια και δεν επιθυμούσε πλέον τη δημιουργία του μαυσωλείου. 

Ο ζωγράφος και γλύπτης  έφυγε γεμάτος οργή και απογοήτευση για τη Φλωρεντία, για να δεχτεί έπειτα από καιρό μια νέα πρόσκληση από τον πάπα: Να ζωγραφίσει το θόλο της Καππέλλα  Σιστίνα, στο Βατικανό. Το συνοδευτικό γράμμα που του έδωσαν για τον πάπα οι αρχές της Φλωρεντίας έγραφε ότι, αν γινόταν δεκτός με καλοσύνη, "ήταν ικανός να κάνει πράγματα που θα ξάφνιαζαν την οικουμένη". Και πράγματι ήταν μεγάλη αλήθεια αυτό.

Και ο Θεός, ο αιώνιος και σοφός Δημιουργός, έχει ένα τέλειο έργο, με αιώνιες προεκτάσεις, για σένα και τη ζωή σου. Σε βλέπει και μέσα στο θεϊκό του μυαλό σχεδιάζει ότι καλύτερο και πιο ένδοξο υπάρχει για σένα. Για σένα προσωπικά, που είσαι πολύ διαφορετικός από όλους τους άλλους γύρω σου. Για σένα, με τις συγκεκριμένες δυνατότητες, το δικό σου χαρακτήρα, τις δικές σου ανάγκες, έχει τη θέληση και τη δύναμη να φτιάξει έναν αιώνιο άνθρωπο. Εκείνος μπορεί να πραγματοποιήσει μέσα σου μια τέλεια αλλαγή και να εκτελέσει μαζί σου ένα σχέδιο ξεχωριστό. Ο Θεός δε φτιάχνει χριστιανούς με καρμπόν, ούτε αναπαράγει μηχανικά το ίδιο μοντέλο. Ο Κύριος φτιάχνει τον καθένα από μας πάντα σύμφωνα με την εικόνα του Γιου Του, αλλά λαμβάνοντας υπόψη το πλαίσιο της ζωής μας, το χαρακτήρα μας, τις δυνατότητές μας, και φυσικά τις προθέσεις μας.

Αυτό είναι και το κλειδί. Η πρόθεσή μας είναι εκείνη που θα Του δώσει τη δυνατότητα να επέμβει στη ζωή μας και να τη μεταμορφώσει. Εκείνος, πολύ περισσότερο από τον καθένα, μπορεί να κάνει μαζί μας πράγματα που "θα ξαφνιάζουν την οικουμένη" μέχρι την αιωνιότητα.

Βαδίζοντας προς μια σταθερή πίστη

"Όπως, λοιπόν, παραλάβατε τον Ιησού Χριστό, τον Κύριο, περπατάτε ενωμένοι μ' αυτόν,  ριζωμένοι και εποικοδομούμενοι σ' αυτόν, και στερεωνόμενοι στην πίστη, όπως διδαχθήκατε, περισσεύοντας σ' αυτή με ευχαριστία". Κολοσσαείς 2:6-7

Στην Ιερουσαλήμ ζούσε ένας άρχοντας των Ιουδαίων, δηλαδή ένα σπουδαίο πρόσωπο. Επιπλέον, ήταν δάσκαλος του Νόμου, συνεπώς ήταν μορφωμένος και σοφός. Αυτός θέλησε κάποια μέρα να συζητήσει με τον Ιησού, δεν πήγε όμως να Τον συναντήσει μέσα στη μέρα φοβούμενος ότι θα τον αναγνώριζαν, πράγμα που μάλλον δεν ήθελε. Έτσι, πήγε να Τον βρει τη νύχτα. Ο Ιησούς δεν τον προσέβαλε για την ντροπή του. Αυτό που του λέει χωρίς περιστροφές είναι ότι αν κάποιος θέλει να μπει στη βασιλεία του Θεού, πρέπει να γεννηθεί ξανά. Τι έκπληξη για το Νικόδημο! Τι σήμαινε, άραγε, αυτό;  Ο Ιησούς τού εξηγεί ότι δεν πρόκειται για μια γέννηση που γίνεται με φυσικό τρόπο. Πρόκειται για μια πνευματική γέννηση, για μια αναγέννηση, που την λαμβάνει κάποιος μόνο με την πίστη στον Ιησού Χριστό. Αυτός δίνει νέα ζωή στον άνθρωπο, η οποία επεκτείνεται μέχρι την αιωνιότητα. Ο Νικόδημος δεν απαντά τίποτα και φεύγει.

Μερικούς μήνες αργότερα, ο Νικόδημος βρίσκεται αντιμέτωπος με τους Φαρισαίους που κατηγορούν τον Ιησού. Εκεί με σοφό και απλό τρόπο θα τους πει: "Μήπως ο νόμος μας κρίνει τον άνθρωπο, αν πρώτα δεν ακούσει απ' αυτόν, και μάθει τι κάνει;" (Ιωάννης 7:50). Ξέρει από τον εαυτό του, γιατί αυτό είχε κάνει ο ίδιος.

Περνούν κι άλλοι μήνες και φαίνεται ότι η πίστη του στο Χριστό έχει ριζώσει, μάλιστα έχει σταθεροποιηθεί. Έχει πια καταλάβει ότι ο Ιησούς είναι ο Χριστός, ο υποσχεμένος Μεσσίας, ο Γιος του Θεού. Ο Χριστός, όμως, δεν είναι πια ζωντανός. Ο Χριστός έχει μόλις πεθάνει στο σταυρό. Τότε είναι που ο Νικόδημος βγαίνει μπροστά με θάρρος και βοηθά έναν άλλο πιστό μαθητή του Ιησού, τον Ιωσήφ από την Αριμαθαία, να κατεβάσουν το σώμα από το σταυρό, να το αλείψουν με σμύρνα και αλόη και να το βάλουν στον τάφο. Ο Νικόδημος έχει διώξει  μακριά όλους τους φόβους του. Έχει καταλάβει ποιος είναι ο Χριστός, γι' αυτό δε δειλιάζει πια να κάνει αυτό που αρμόζει στο δάσκαλό Του, ο οποίος σε τρεις μέρες έμελλε ν' αναστηθεί.

Η δική σου η πίστη είναι ριζωμένη ώστε  με θάρρος και δύναμη να ομολογείς ότι ο Χριστός είναι ο Σωτήρας σου και ο Κύριος σου;

Μήπως δεν είμαστε λογικοί;

"Δεν θα μπει μέσα στη βασιλεία των ουρανών καθένας που λέει σε μένα: Κύριε, Κύριε· αλλ' αυτός που πράττει το θέλημα του Πατέρα μου, ο οποίος είναι στους ουρανούς". Ματθαίος 7:21

Διάβασα κάπου τις εξής σκέψεις και σας τις μεταφέρω:

"Εγώ είμαι το φως τού κόσμου (Ιωάννης 8:12)

Και  δε με βλέπετε.

Εγώ είμαι ο δρόμος (Ιωάννης 14:6)               

Και  δε μ' ακολουθείτε.

Εγώ είμαι η αλήθεια (Ιωάννης 14:6)

Και δε με πιστεύετε.

Εγώ είμαι ο Κύριος (Ιωάννης 13:13)

Και δε με υπακούτε.

Εγώ είμαι ο Γιος του Θεού (Ιωάννης 9:35-38)

Και δεν προσεύχεστε σ' εμένα.

Αν είστε δυστυχισμένοι, μη με κατηγορείτε".

Δεν είναι λίγοι εκείνοι που είναι έτοιμοι να ξεστομίσουν κατηγορίες για το Θεό, γιατί Τον θεωρούν υπεύθυνο για τις δυστυχίες που αντιμετωπίζουν. Την άλλη ώρα, όταν όλα τους πάνε καλά, δε σκέφτονται καν ότι υπάρχει, πόσο μάλλον να Τον ευχαριστήσουν. Ας είμαστε λογικοί, δεν μπορεί ν' αποδίδουμε ό,τι κακό υπάρχει στον κόσμο στο Θεό, και ό,τι καλό, σε μας και τις προθέσεις μας. Τέλος, είναι εξίσου παράλογο να ζητάμε λογαριασμό από το Θεό, όταν εμείς οι ίδιοι είμαστε εκτεθειμένοι απέναντι Του. Ποια δικαιοσύνη επικαλούμαστε από τη στιγμή που ζούμε μέσα στην αδικία και την ασέβεια; Απέναντι στους συνανθρώπους μας, και κυρίως απέναντι στο Θεό.

Χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλο στο Μαραθώνιο της ζωής

"Καλύτεροι οι δύο παρά ο ένας· επειδή, αυτοί έχουν καλή αντιμισθία στον κόπο τους. Επειδή, αν πέσουν, ο ένας θα σηκώσει τον σύντροφό του· αλλά, αλίμονο στον έναν, που θα πέσει, και δεν έχει δεύτερον να τον σηκώσει". Εκκλησιαστής 4:9-10

Την Κυριακή το μεσημέρι βρέθηκα για πρώτη φορά στο Μαραθώνιο των Αθηνών, θέλοντας να δω τον αδελφό μου που λάμβανε μέρος. Είναι συναρπαστικό να είσαι στη γραμμή του τερματισμού και να βλέπεις τους αθλητές να καταφθάνουν, εν μέσω χειροκροτημάτων και επευφημιών. Αν παρατηρήσεις προσεκτικά τα πρόσωπά τους μπορείς να καταλάβεις τι αισθάνονται αυτοί οι άνθρωποι. Άλλοι είναι ξένοι και έρχονται να πραγματοποιήσουν ένα όνειρο ζωής. Άλλοι είναι μεγάλοι σε ηλικία, βλέπεις την κούραση αλλά και το καμάρι τους που τα κατάφεραν. Άλλοι πανηγυρίζουν τον τερματισμό τους, κρατώντας, στα τελευταία μέτρα, τα μωρά τους στην αγκαλιά τους. Κάποιοι άλλοι έχουν τόσο χαλαρό ύφος που αναρωτιέσαι: "Μα, έτρεξε όντως όλη τη διαδρομή;"

Θέλω ν' αναφέρω κάτι που είδα και με συγκίνησε αφάνταστα. Βρίσκομαι στα τελευταία εκατόν πενήντα μέτρα περίπου και περιμένω με αγωνία. Μπροστά μου τρέχει μια κοπέλα. Δεν τρέχει, σέρνεται μάλλον. Δίπλα της τρέχει ένας νεαρός, δεν ξέρω αν έχουν κάποια σχέση. Η κοπέλα είναι έτοιμη να καταρρεύσει. Το πρόσωπό της είναι σφιγμένο από την υπερπροσπάθεια. Κρατιέται μετά βίας να μη ξεσπάσει σε κλάματα. Φαίνεται σαν να μην μπορεί να ορίσει πλέον ούτε το σώμα της ούτε το μυαλό της και ότι από στιγμή σε στιγμή θα λιποθυμήσει. Κάνει ένα μπρος πίσω και, σαν χαμένη, σταματά. Τότε ο νεαρός δίπλα της, βλέποντας ότι σταμάτησε λίγο πριν τερματίσει, απλώνει το χέρι του την πιάνει και τη σπρώχνει ξανά μπροστά. Η κοπέλα ασυναίσθητα, μετά το ενθαρρυντικό αυτό άγγιγμα, αρχίζει και πάλι να τρέχει μέχρι τη γραμμή του τερματισμού...   Και εγώ, δεν ξέρω ποιον να χειροκροτήσω, αυτόν ή αυτήν!

Νομίζω ότι καταλαβαίνετε το μήνυμα. Στο Μαραθώνιο της ζωής του Χριστού, που είναι κούρσα όχι ταχύτητας αλλά αντοχής, δεν μπορείς να τρέξεις μόνος σου. Σε κάποια στιγμή της διαδρομής ίσως να δειλιάσεις. Να κουραστείς, να θελήσεις να τα παρατήσεις, ενώ μπροστά σου μπορεί να βρίσκεται η γραμμή του τερματισμού, που εσύ είτε δεν την βλέπεις είτε δε σε εμπνέει πια. Έχει μεγάλη σημασία να έχεις κάποιον ή κάποιους δίπλα σου. Η συμπαράσταση δεν είναι κάτι που αφορά τους αδύνατους και τους ολιγόπιστους. Η ενθάρρυνση, η παρηγοριά, ένας θετικός λόγος, ένας έπαινος, είναι   κινήσεις που σπρώχνουν τον
                                                       τον άλλο μπροστά να ολοκληρώσει τον αγώνα του, τη στιγμή
                                                       που ο ίδιος θέλει να τα παρατήσει.

Έχεις ανάγκη τον άλλον, όσο και αν αισθάνεσαι αυτάρκης ή ικανός να τα βγάλεις πέρα μόνος σου, διότι δεν ξέρεις σε ποιο χιλιόμετρο της ζωής θα χρειαστείς βοήθεια. Ούτε ξέρεις αν τότε θα υπάρχουν άνθρωποι να σου συμπαρασταθούν και να σε στηρίξουν. Η ζωή του χριστιανού δεν είναι ένας μοναχικός Μαραθώνιος που τον τρέχει κανείς μόνος του, αυτός και ο Κύριος.  Γι' αυτό, λοιπόν, ας είμαστε ταπεινοί, έτοιμοι ν' ανοίξουμε αμοιβαία τις καρδιές μας στους άλλους, ώστε να έχουμε τη δυνατότητα  να βοηθήσουμε  αλλά και να βοηθηθούμε στη δύσκολη ώρα.

Αυθεντικός

«Εντωμεταξύ, αφού συγκεντρώθηκαν οι μυριάδες τού πλήθους, σε σημείο που να καταπατούν ο ένας τον άλλον, άρχισε να λέει στους μαθητές του: Πρώτον, προσέχετε στον εαυτό σας από τη ζύμη των Φαρισαίων, που είναι η υποκρισία». Λουκάς 12:1

 Ενώ χιλιάδες άνθρωποι σπρώχνονταν για ν’ ακούσουν ένα λόγο από το στόμα Του, ο Ιησούς άρχισε να μιλάει πρώτα στους μαθητές Του και να τους προειδοποιεί καταρχάς για την υποκρισία. Κάποιοι θα σκεφτούν ότι αυτό δεν είναι ούτε θετικό ούτε και ενθαρρυντικό. Ωστόσο, γνωρίζουμε ότι ο Κύριος δεν μπορεί να κάνει λάθος ξεκινώντας έτσι τη διδασκαλία Του. Η υποκρισία χαρακτήριζε πράγματι τους θρησκευτικούς άρχοντες  της εποχής. Έλεγαν αλλά δεν έκαναν, γεγονός που αφαιρούσε κάθε αξιοπιστία και εμπιστοσύνη σ’ αυτά που δίδασκαν. Επέβαλαν στους άλλους εντολές τις οποίες ούτε οι ίδιοι εφάρμοζαν, αλλά ούτε βοηθούσαν τους ανθρώπους να τις εκτελέσουν. Οπότε, ήταν φυσικό αυτοί που τους άκουγαν να απογοητεύονταν και να μην αναζητούσαν με ειλικρίνεια το Θεό. Με τη συμπεριφορά τους έκλειναν την πόρτα της βασιλείας του Θεού μπροστά στους ανθρώπους, στην οποία ούτε οι ίδιοι έμπαιναν φυσικά.

Εμείς άραγε που γνωρίζουμε το Χριστό, πώς συμπεριφερόμαστε; Τι γνώμη έχουν για μας αυτοί που βλέπουν τη ζωή μας; Διακρίνουν ότι η συμπεριφορά μας είναι σε αρμονία με τα λόγια που λέμε; Δεν είναι καθόλου δύσκολο να υποκριθεί κάποιος το θεοσεβή χριστιανό. Ούτε να δημιουργήσει μια ψεύτικη εικόνα για τον εαυτό του στους γύρω του.  Είναι δύσκολο να την κρατήσει όταν οι συνθήκες έρχονται ν’ αποδείξουν ποιος πραγματικά είναι και τι πιστεύει. Τότε οι μάσκες πέφτουν και ο πραγματικός εαυτός έρχεται στο προσκήνιο. 

Το ίδιο ισχύει και μέσα στην εκκλησία. Είναι όμορφα τα ωραία λόγια, τα ευγενικά χαμόγελα, οι ζεστές χειραψίες. Μα είναι ακόμη πιο όμορφο όταν στις δύσκολες ώρες εξακολουθείς να παραμένεις ο ίδιος. Όταν θα πρέπει να κρατήσεις την πίστη σου τη στιγμή που όλα και όλοι σε σπρώχνουν να συμβιβαστείς. Όταν θα πρέπει να κάνεις το δεύτερο μίλι για κάποιον που σε πλήγωσε. Όταν θα πρέπει να θυσιάσεις από το χρόνο σου, τη συναισθηματική σου ευχαρίστηση και τη βολή σου για να κάνεις μια δουλειά που θ’ ανακουφίσει κάποιον αδύναμο αδελφό σου. Όταν  

θα χαρείς με τη χαρά του άλλου, ενώ μέσα σου είσαι θλιμμένος και πενθείς.

Η υποκρισία είναι κάτι που φαίνεται και δεν μπορεί σε καμιά περίπτωση να κρυφτεί από τα μάτια των ανθρώπων  που μας περιβάλλουν. Η υποκρισία δεν μπορεί πολύ περισσότερο να κρυφτεί από τα μάτια του Θεού. Ας είμαστε, λοιπόν, ειλικρινείς και αληθινοί μπροστά Του και μπροστά στους άλλους.

Τι σημαίνει όταν ο Θεός σιωπά;

"Κράζω σε σένα, και δεν μου απαντάς· στέκομαι όρθιος, και παραβλέπεις. Έγινες σε μένα ανελεήμονας· με μαστιγώνεις με το κραταιό σου χέρι. ". Ιώβ 30:20

Έχετε σκεφτεί  τι μπορεί να κρύβεται πίσω από τη σιωπή των φίλων σας ή των αγαπητών σας; Τι είναι αυτό που τους κάνει ν' αδιαφορούν απέναντί σας ή να σας έχουν ξεχάσει; Η συνηθισμένη εξήγηση που δίνουμε είναι του τύπου: "Άστα, πνίγομαι το τελευταίο διάστημα, τρέχω και δε φτάνω..." Όλοι το έχουμε πει κάποια στιγμή και είναι αλήθεια. Άλλες φορές πάλι, συντρέχουν άλλοι λόγοι: Κάποια παρεξήγηση, μια σταδιακή απομάκρυνση λόγω πικρίας, αδιαφορία  που τη διευκολύνει η πολυπλοκότητα ζωής.

Έχετε, όμως, προβληματιστεί για το τι μπορεί να κρύβεται πίσω από τη σιωπή και την "απομάκρυνση" του Θεού; Κάποια φίλη σε μια συζήτηση μού είπε ότι η σιωπή του Θεού σημαίνει κρίση. Δε θα διαφωνήσω καθόλου γιατί πράγματι μέσα στο Λόγο Του υπάρχουν χωρία που το επιβεβαιώνουν. Μπορεί να ζητάς από τον Κύριο βοήθεια και λύσεις, αλλά να μην παίρνεις απάντηση. Φυσικό απακόλουθο μερικές φορές όταν  περιφρονείς το Θεό. Όταν κάνεις τις επιλογές σου με περηφάνια, αδιαφορώντας για τις ηθικές αρχές και το θέλημα Του.  "Γι' αυτό, όπως αυτός είχε κράξει, κι αυτοί δεν άκουγαν, έτσι κι αυτοί έκραξαν, κι εγώ δεν εισάκουγα, λέει ο Κύριος των δυνάμεων·" (Ζαχαρίας 7:13). Ο Θεός σιωπά γιατί δεν είναι ένα ον του χεριού  και των διαθέσεων μας: "Τώρα σε χρειάζομαι, έλα. Τώρα μ' ενοχλείς, μπορείς να φύγεις".

Θα προσθέσω ακόμη μια διάσταση στη σιωπή του Θεού. Εκείνη που βρίσκουμε στο βιβλίο του Ιώβ. Μια σιωπή ανεξήγητη, μια σιωπή επώδυνη, μια σιωπή που συνοδεύτηκε από μεγάλες συμφορές  και μαθήματα "κατήχησης" από τους φίλους του. Κανείς δεν ήξερε τι γινόταν στα παρασκήνια. Κανείς δε γνώριζε την πραγματική αιτία. Ούτε ο Ιώβ, ο οποίος θα είχε υπομείνει με πολύ μεγαλύτερο θάρρος τη δοκιμασία, αν ήξερε εκ των προτέρων ότι μια πρόκληση και μια "αναμέτρηση" μεταξύ διαβόλου και Θεού τον είχε φέρει στο κέντρο της μάχης. Ο ίδιος βοά με πόνο και αγωνία "[...] μάθετε, τώρα, ότι ο Θεός με κατέστρεψε, και με περικύκλωσε με το δίχτυ του. Δέστε, φωνάζω: Αδικία! Αλλά, δεν εισακούομαι· επικαλούμαι, αλλά καμιά κρίση. " (Ιώβ 19:6). "Επικαλούμαι αλλά καμιά απάντηση" στη συγκεκριμένη περίπτωση μόνο αδιαφορία και τιμωρία του Θεού δεν ήταν. Ήταν μάλλον ένα σημάδι εμπιστοσύνης του Θεού στην πιστότητα του δούλου Του, για τον οποίο ο Κύριος είπε ότι "[...]  δεν υπάρχει όμοιός του στη γη, άνθρωπος άμεμπτος και ευθύς, ο οποίος φοβάται τον Θεό, και απέχει από κακό" (Ιώβ 1:18).

Σιωπά ο Θεός στη ζωή σου; Έχεις αποκάμει από θλίψη και επιπλέον αδυνατείς να διακρίνεις την αιτία; Μπορείς ν' αναρωτηθείς απλά: Υπολόγισα τον Κύριο στη ζωή μου ή διάβηκα μόνος μου τους δρόμους που μου φαίνονταν ορθοί; Σταμάτησα στην πορεία να ρωτήσω το Θεό για τις επιλογές μου ή πηγαίνω μπροστά λέγοντας "Το θέλημά Σου",  ενώ ουσιαστικά προσπαθώ ακόμη και τώρα, με τον τρόπο μου, να πραγματοποιήσω το δικό μου θέλημά; Αν τα έχεις κάνει αυτά, μη φοβάσαι για τη σιωπή του Θεού. Αυτού του είδους η "απομάκρυνση", όσο και αν παρατείνεται, έχει πάντα ένα ευλογημένο τέλος.