Τώρα ήταν η σειρά του Θεού να γελάσει!

"Και ο Αβραάμ έπεσε επάνω στο πρόσωπό του, και γέλασε, και είπε στην καρδιά του: Σε άνθρωπον 100 χρόνων θα γεννηθεί παιδί;"  Γένεση 17:17

Πότε γελάσατε διακριτικά (δηλαδή μέσα σας) τελευταία φορά όταν διαβάσατε κάποιο εδάφιο από την Αγία Γραφή, το οποίο αισθανθήκατε ότι είχε μια υπόσχεση για εσάς; Ή πότε γελάσατε φανερά, όταν κάποιος χριστιανός σάς ενθάρρυνε με κάποιο λόγο μέσα από τη Βίβλο και σας θύμισε μια υπόσχεση του Θεού για την περίπτωσή σας; 

Θα ήταν ψέμα να πούμε ότι δεν έχουμε πειραματιστεί αυτήν την εμπειρία. Γελάσαμε σαν τον Αβραάμ, όταν ο Θεός μάς ψιθύρισε τις δικές Του αληθινές υποσχέσεις μέσα στο πνεύμα μας. Θυμόμαστε ότι ο Αβραάμ αναφέρεται σχεδόν παντού μέσα στην Καινή Διαθήκη ως άνθρωπος πίστης.

Παρ' όλα αυτά, είναι πολύ εποικοδομητικό να ξέρουμε ότι δεν ήταν εξαρχής έτσι. Η πίστη του, όπως και η δική μας, ήταν συχνά ανακατεμένη με ερωτηματικά, αμφιβολίες και "αυτο-ευχαρίστηση". Στο σημείο αυτό, το γέλιο του μοιάζει να πηγάζει από  έκπληξη αμηχανίας παρά από μια σταθερή και ανένδοτη εμπιστοσύνη. Σίγουρα, όταν γέλασε δεν ψιθύρισε μέσα του : "Επιτέλους, έφτασε η μέρα!" 

Για να καλύψει τη σύγχυσή του, ο Αβραάμ λέει στο Θεό πώς να πραγματοποιήσει την υπόσχεσή Του : "Είθε να ζήσει μπροστά σου ο Ισμαήλ! " (εδ. 18). Με λίγα λόγια, ήταν σαν να Του έλεγε: "Να, εδώ είναι ο Ισμαήλ, (ο γιος του λάθους και της απιστίας του) ευλόγησέ τον και πραγματοποίησε μέσω αυτού τις επαναλαμβανόμενες υποσχέσεις Σου σ' εμένα για ένα σπέρμα σαν τ' άστρα του ουρανού".

Αλήθεια, πόσες ρίζες απιστίας, που εκδηλώνονται εξίσου με λόγια και πράξεις ζωής, μπορεί να υπάρχουν στην καρδιά ενός πιστού; Θαυμάζουμε εδώ την υπομονετική επανάληψη της υπόσχεσης του Θεού στον Αβραάμ, την ευγενική διευκρίνησή Του με την οποία ξεκαθαρίζει ποιο θα είναι το παιδί της υπόσχεσης, στο οποίο ο Κύριος δίνει συγκεκριμένο όνομα (Ισαάκ, που θα πει γέλιο). Τέλος, με μια θεϊκή γενναιοδωρία, ευλογεί και τον Ισμαήλ. 

Όταν, την ερχόμενη χρονιά, ο Αβραάμ και η Σάρα κρατούσαν τον Ισαάκ στην αγκαλιά τους, θα πρέπει να υπήρχαν ξανά γέλια, αλλά αυτή τη φορά, θα πρέπει να ήταν ο Θεός που γελούσε κυρίως! Τίποτα το αδύνατο γι' Αυτόν. Τώρα πια κανείς δεν είχε λόγους να αμφιβάλλει.

Πομπηία: μια ιστορία που διδάσκει

"Σήμερα, αν ακούσετε τη φωνή του,  μη σκληρύνετε την καρδιά σας... " Ψαλμός 95:7

Σε κάποιο άρθρο, αφιερωμένο στις "τελευταίες ημέρες" της Πομπηίας, η διευθύντρια των αρχαιολογικών ερευνών στην περιοχή της Καμπανίας αναπαράστησε τα γεγονότα που εκτυλίχθηκαν την τραγική ημέρα του  έτους 79 μ.Χ , όταν η πόλη θάφτηκε κάτω από αλλεπάλληλα στρώματα στάχτης. "Πολλοί κάτοικοι, κυρίως ο πλούσιος πληθυσμός της, αρνήθηκαν να εγκαταλείψουν τις όμορφες κατοικίες τους και τα πολύτιμα υπάρχοντά τους. Προσπάθησαν να προστατευτούν, ελπίζοντας ότι το κύμα της φρίκης θα περνούσε και δε θα τους έπληττε. Η απόφαση τους τούς κόστισε τη ζωή. Ο ποταμός της καυτής λάβας κάλυψε τα πάντα. Η Πομπηία πέθανε".

Αυτά τα φοβερά γεγονότα δεν είναι παρά ένα μικρό σε έκταση συμβάν σε σύγκριση με το δυσοίωνο μέλλον του κόσμου μας. Ερχόμαστε πράγματι σε αμηχανία όταν σκεφτόμαστε τα λόγια της Βίβλου στη δεύτερη επιστολή του Πέτρου 3:7 : "οι δε σημερινοί ουρανοί και η γη, είναι αποταμιευμένοι διαμέσου τού ίδιου λόγου, καθώς φυλάγονται για τη φωτιά κατά την ημέρα τής κρίσης και της απώλειας των ασεβών ανθρώπων", καθώς και επίσης στο εδάφιο 10 : "[...] οι ουρανοί θα παρέλθουν με ορμητικόν συριστό ήχο, και τα στοιχεία, καθώς θα καίγονται, θα διαλυθούν, και η γη, και τα έργα που βρίσκονται σ' αυτή, θα κατακαούν". Παρ' όλα αυτά, είναι τα λόγια του Θεού και δεν μπορούμε παρά να δεχτούμε την ετυμηγορία Του για το μέλλον αυτού του κόσμου και της ανθρωπότητας.

Αυτό, όμως, δεν πρέπει να μας οδηγεί στο φόβο. Ο Θεός έχει ήδη ανοίξει δρόμο συμφιλίωσης και συγχώρεσης: τον Ιησού Χριστό. Ας Του δώσουμε το χέρι, και πριν απ' αυτό την καρδιά μας, ώστε η ζωή μας να είναι ασφαλής μαζί Του αιώνια. Σήμερα είναι ακόμη καιρός  χάρης για όποιον αισθάνεται αμαρτωλός και ψάχνει για σωτηρία. Σήμερα ο Θεός ίσως να περιμένει εσένα να Του πεις ότι θέλεις να Τον γνωρίσεις και να Τον κάνεις δικό σου. Μη μοιάσεις με εκείνους τους κατοίκους της Πομπηίας που έβλεπαν το κακό να πλησιάζει και πίστεψαν ότι θα ξέφευγαν. Ίσως όταν θέλησαν πράγματι να κάνουν κάτι για να σώσουν τις ζωές τους να ήταν πάρα πολύ αργά.

Αγαπάς τον Κύριο, κάποια απόδειξη;

"Γι' αυτό, σου λέω, συγχωρημένες είναι οι πολλές αμαρτίες της· επειδή, αγάπησε πολύ· σε όποιον, όμως, λίγο συγχωρείται, λίγο αγαπάει". Λουκάς 7:44

Κάποτε, οι άνθρωποι είχαν την εικόνα ενός Θεού συνέχεια θυμωμένου στο μυαλό τους και ανικανοποίητου για δικαιοσύνη. Μεγάλη αυταπάτη και πνευματική άγνοια. Αυτή η αντίληψη άλλαξε μέσα στους αιώνες μέσα από διάφορες διαδρομές. Αφού οι άνθρωποι απέρριψαν, στην πλειοψηφία τους, το Θεό και επίσημα, αρχής γενομένης με το Διαφωτισμό, φτάσαμε έως τη μετανεωτερικότητα των ημερών μας, όπου Τον "επανεφευρίσκουν", Τον "συμφιλιώνουν" με τον κόσμο, τις ανθρώπινες συνειδήσεις, την κοινωνία.

Ο "νέος" Θεός τους είναι "κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση", ας μου επιτραπεί ο παραλληλισμός, του δημιουργού-ανθρώπου του σήμερα! Ευγενής, διαλλακτικός, ανεκτικός, έτοιμος να συνδράμει τις "απεριόριστες"  δυνατότητες του ανθρώπου. Να ενισχύσει την αξία του, να τον "απογειώσει" στα όνειρά του. Καθόλου άσκημη εικόνα, αλλά είναι απατηλή. 

Όταν ο Χριστός βρέθηκε στο σπίτι του Φαρισαίου Σίμωνα και μπήκε και εκείνη η αμαρτωλή γυναίκα, με το αλάβαστρο του μύρου στα χέρια, δεν ήρθε για να πραγματοποιήσει τα όνειρά της. Δεν ήρθε για να πάρει κάτι από το Χριστό ή να κάνει επίδειξη πνευματικού μεγαλείου στους παρευρισκομένους. Ήρθε για να δώσει στον Κύριο ό,τι πολυτιμότερο είχε, κάτι που είχε κόστος γι' αυτήν, γιατί αν αποφάσιζε να πουλήσει το πανάκριβο αυτό άρωμα, θα κέρδιζε πάρα πολλά χρήματα. Και όταν πρόσφερε τη δική της μοναδική αξία, το έκανε με δάκρυα και μεγάλη ταπείνωση μπροστά σε όλους εκείνους που την κατέκριναν, ο καθένας για το δικό του λόγο. 

Αν ο Χριστός τη δέχεται και τη συγχωρεί, αν την εξυψώνει και τη δικαιώνει μπροστά στα μάτια εκείνων που την περιφρονούν, δεν είναι γιατί είναι  μια αμαρτωλή. Είναι γιατί το αναγνώρισε δημόσια και έκανε "ό,τι μπορούσε" (Μάρκος 14:8) για να δείξει τη μεταμέλεια και τη συντριβή της. Η γυναίκα συγχωρήθηκε γιατί "αγάπησε πολύ", και την αγάπη της την απέδειξε με την προσφορά της.

Εγώ και εσύ, που πιστεύουμε στο Θεό, πώς το έχουμε αποδείξει; Ποιο μύρο "σπαταλήσαμε" για χάρη Του; Ποιο όνειρό μας θυσιάσαμε στα πόδια Του; Τι δώσαμε σ' Αυτόν ώστε ο Κύριος να πει και για εμάς: "συγχωρημένες είναι οι πολλές αμαρτίες σου· επειδή, αγάπησες πολύ"...

Ποια είναι η γνώμη σας για το Χριστό;

"Λέει σ' αυτούς: Εσείς, όμως, για ποιον με λέτε ότι είμαι; Και αποκρινόμενος ο Σίμωνας Πέτρος, είπε: Εσύ είσαι ο Χριστός, ο Υιός τού ζωντανού Θεού". Ματθαίος 16:15-16

Στην εξορία που βρισκόταν ο Ναπολέοντας, στο νησί της Αγίας Ελένης, έλαβε από τη Γαλλία μια Βίβλο διακοσμημένη  με τα βασιλικά όπλα. Μέσα στην απραξία και στην πλήξη που τον κατείχαν, άρχισε να τη διαβάζει και το ενδιαφέρον του τράβηξε ιδιαίτερα το έργο και η προσωπικότητα του Ιησού Χριστού. Η σύγκριση της άγιας ζωής Του με τη δική του μεγάλη στρατιωτική και αυτοκρατορική καριέρα φαίνεται ότι του έκαναν μεγάλη εντύπωση. 

Μια ημέρα, σταμάτησε απότομα τον περίπατό του και στράφηκε στο βοηθό του, που περπατούσε δίπλα του: "Μοντολόν,  τι πιστεύετε για τον Χριστό;" - Κύριε, συγχωρήστε με, δεν έχω καμιά γνώμη σχετικά με το πρόσωπό του". Τότε, ο αυτοκράτορας απάντησε μόνος του στην ερώτησή του: "Ο Μέγας Αλέξανδρος, ο Καίσαρας, ο Καρλομάγνος, εγώ ο ίδιος, θεμελιώσαμε αυτοκρατορίες, αλλά επάνω σε τι στηρίξαμε την εξουσία μας; Επάνω στον πόλεμο και στη δύναμη. Ο Ιησούς Χριστός στήριξε τη δική του αυτοκρατορία επάνω στην αγάπη".

Αν κάποιος μας ρωτούσε σήμερα τη γνώμη μας για το Χριστό, τι θα του απαντούσαμε; Μήπως θα λέγαμε  λόγια όπως: "Δεν έχω καμιά απολύτως ιδέα" ή "Δεν μ' ενδιαφέρει καν το πρόσωπο". Θα είναι μεγάλη αποκάλυψη και ιδιαίτερη τιμή να σου έχει φανερώσει ο Χριστός τον εαυτό Του. Να σου έχει δείξει τις πληγές Του για τη σωτηρία σου και να σε έχει κάνει να καταλάβεις την αξία που σου έδωσε με την αγάπη Του. Γιατί στα μάτια του Χριστού στάθηκες και στάθηκα πολύτιμος και μοναδικός, σε τέτοιο βαθμό ώστε κατέβηκε εδώ στη γη για να ψάξει να βρει τον καθένα μας ξεχωριστά. Ο σταυρός Του μιλάει αιώνες τώρα για τον ύψιστο βαθμό θυσίας στον οποίο έφτασε η αγάπη Του.  Η δική Του βασιλεία χτίστηκε όντως όχι επάνω στη δύναμη, στην εξουσία και στην καταπίεση, αλλά στο ακλόνητο και αναλλοίωτο θεμέλιο της θεϊκής αγάπης.

Μη με κοιτάς!

"Ο Κύριος έσκυψε από τον ουρανό· είδε όλους τούς γιους των ανθρώπων. Από τον τόπο τής κατοίκησής του θωρεί όλους τούς κατοίκους τής γης. Εξίσου έπλασε τις καρδιές τους· γνωρίζει όλα τα έργα τους. ". Ψαλμός 13-15

Ο Ζαν Πωλ Σαρτρ, σπουδαίος γάλλος φιλόσοφος του 20ου αιώνα, διηγείται κάπου μια ανάμνηση από την παιδική του ηλικία. Είχε κάνει μια μεγάλη βλακεία και γι' αυτό είχε κλειστεί στο μπάνιο. Όμως, αισθανόταν ότι το μάτι του Θεού τον διαπερνούσε και για να το "αποφύγει" γύριζε γύρω γύρω επαναλαμβάνοντας με δυνατή, θυμωμένη φωνή: "Μη με κοιτάς, μη με κοιτάς!" 

Αναφέροντας το γεγονός αυτό, ο συγγραφέας κορόιδευε την παιδική του αφέλεια. Η αμαρτία, η συνείδηση, η ύπαρξη του Θεού δεν ήταν έννοιες που είχαν θέση στην υπαρξιακή του φιλοσοφία. Κι όμως, δεν μπορούσε να ξεχάσει αυτήν την εμπειρία του, όσο κι αν τη γελοιοποιούσε.

Είτε το πιστεύουμε είτε όχι, ο Θεός κοιτάει προσεκτικά τον καθένα από εμάς, ακόμα και όταν νομίζουμε ότι είμαστε μόνοι μας. Το ανιχνευτικό βλέμμα του Θεού διεισδύει μέχρι τα βάθη της καρδιάς και των σκέψεών μας. Μπορεί να δικαιολογούμε ή να κρύβουμε τις αμαρτίες μας και τα όποια άσκημα κίνητρά μας. Μπορεί επίσης οι γύρω μας να μην έχουν κανένα πρόβλημα με τη συμπεριφορά μας και να θεωρούν άνευ ηθικής σημασίας, ή και αστειότητες, συμπεριφορές που βλάπτουν τους άλλους και είναι ασεβείς μπροστά στο Θεό. Αυτό, όμως, δεν απαλλάσσει κανέναν από εμάς από το γεγονός ότι κάποια μέρα θα δώσουμε λόγο για τις πράξεις μας μπροστά στο Δίκαιο Κριτή.

Ο κόσμος, στον οποίο φαίνεται ότι είμαστε τα αφεντικά, δεν είναι δικός μας. Η ζωή, την οποία απολαμβάνουμε, δεν είναι δική μας. Είμαστε απλοί "διαχειριστές" της περιουσίας του Θεού, και η πνοή που μας έδωσε δεν είναι για να ζήσουμε μια ζωή με βάση τους δικούς μας "νόμους", οι οποίοι έχουν δημιουργήσει εξάλλου τόσο κακό, αδικία και συμφορές επάνω στη γη. 

"Το μη με κοιτάς", όπως και το "Δεν υπάρχει Θεός" μπορείς να το πεις, γιατί είσαι μια ελεύθερα πλασμένη προσωπικότητα από το Δημιουργό. Αλλά επειδή το λες, δε σημαίνει και ότι δε φέρεις καμιά ευθύνη γι' αυτήν την επιλογή σου.

Επικοινωνία αιχμής

"Εμείς, όμως, δεν λάβαμε το πνεύμα τού κόσμου, αλλά το Πνεύμα που προέρχεται από τον Θεό, για να γνωρίσουμε εκείνα που χαρίστηκαν σε μας από τον Θεό". Α' Κορινθίους 2;12

Στον τομέα της επικοινωνίας, ο κόσμος μας έχει κάνει και εξακολουθεί να κάνει τεράστια άλματα. Τι να πούμε για τα μηνύματα που ανταλλάσσονται στα κινητά, το Twitter ή το Facebook που έχουν δημιουργήσει ένα μεγάλο παγκόσμιο χωριό, όπου ο καθένας μπορεί άμεσα να επικοινωνήσει με οποιονδήποτε φίλο του στην άλλη άκρη της γης; Μέσα σε τέτοιες πολυδιάστατες δυνατότητες, οι άνθρωποι βρίσκουν ίσως τη Βίβλο πολύ ξεπερασμένη. Μάλλον οι οπαδοί των νέων τεχνολογιών αδιαφορούν γιατί, συν τοις άλλοις, δεν παράγει κανέναν ήχο "τελευταίας τεχνολογίας" και δεν περιέχει καμιά φοβερή "ανάλυση" εικόνας .

Κι όμως, υπάρχει πολύ περισσότερη δύναμη επικοινωνίας στην Αγία Γραφή από ό,τι σε οποιοδήποτε άλλο επικοινωνιακό μέσο αιχμής του καιρού μας. Όσοι τη διαβάζουν και την πιστεύουν μπορεί να το επιβεβαιώσουν. Πόσες φορές δεν χρειαστήκαμε μια συγκεκριμένη παρηγοριά, μια οδηγία για να πάρουμε αποφάσεις, φως για να συνεχίσουμε το δρόμο μας μέσα στο σκοτάδι της διαδρομής μας, και το Άγιο Πνεύμα δεν "επικοινώνησε" άμεσα μαζί μας μέσα από τις σελίδες της και μέσα στο πνεύμα μας; Και τότε είπαμε: "Είναι αυτό ακριβώς που χρειαζόμουν". 

Όσο κι αν ακούγεται σε κάποιους παράδοξο, ο Θεός μας "συνέδεσε" σε μια συνεχή επικοινωνία μαζί Του δια του Αγίου Πνεύματος. Εκείνο φωτίζει το πνεύμα μας ώστε να καταλάβουμε το Λόγο Του. Μας καθοδηγεί, μας διδάσκει, μας ελέγχει. Πόσα "μηνύματα" δεν έχουμε λάβει από την αγάπη Του; Μηνύματα εύστοχα, σοφά, ουσιώδη. Μπορεί η ανθρώπινη τεχνολογία να καυχηθεί για τις απέραντες δυνατότητες επικοινωνίας που παρέχει, τις οποίες και εμείς οι ίδιοι τις εκτιμούμε και τις απολαμβάνουμε. Σε καμιά  όμως περίπτωση δε θα μπορέσει να φτάσει έναν τέτοιο τρόπο και επίπεδο επικοινωνίας σαν κι αυτά που έχει δημιουργήσει ο Θεός με  τα  παιδιά Του.

Τι σκέφτεσαι για την τύχη σου;

"Όλα να τα κάνετε χωρίς γογγυσμούς και αμφισβητήσεις· για να γίνεστε άμεμπτοι και ακέραιοι, παιδιά τού Θεού χωρίς ψεγάδι...". Φιληππησίους 2:14-15

Είστε ικανοποιημένοι με την "τύχη" σας; Δύσκολη ερώτηση, γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι δεν είναι ποτέ ικανοποιημένοι από τη ζωή τους. Τι μια φταίει η δουλειά,  την άλλη το σπίτι τους ή το περιβάλλον τους. Κι όμως, αυτό δεν θα έπρεπε να συμβαίνει αν είμαστε αληθινοί χριστιανοί. Συχνά, μας τρώει η γκρίνια, η μιζέρια, το παράπονο, ενώ θα έπρεπε η συμπεριφορά μας να φανερώνει την εμπιστοσύνη και την ευγνωμοσύνη μας σ' Εκείνον. Δεν είναι, εξάλλου, ο Θεός μας που γεμάτος με σοφία και αγάπη υφαίνει τα καλύτερα σχέδια για εμάς;

Χωρίς γογγυσμούς σημαίνει χωρίς παράπονα. Θα μπορούσα να σας μιλάω ώρες για τα παράπονα και τους γογγυσμούς που έχει ακούσει ο Θεός από το στόμα μου. Τα τελευταία χρόνια, όμως, συνειδητοποιώ ότι αυτό δεν οδηγεί πουθενά. Καταλαβαίνω ότι ο Θεός είναι αυτός που με έβαλε σε συγκεκριμένες συνθήκες, με συγκεκριμένους ανθρώπους, και έχει κάτι συγκεκριμένο να μου μάθει μέσα απ' αυτό. Το ίδιο μπορεί να συμβαίνει και στη ζωή σας. Μπορεί να έχουμε να αντιμετωπίσουμε κάτι  το κουραστικό, μια καθημερινότητα βαρετή, άχαρη και  μονότονη. Μπορεί να είναι ένα αδιέξοδο ή ένα έργο που μας βαραίνει, ασήκωτο στα μάτια μας, αλλά  τι σημασία έχει; Σίγουρα έχει τη χρησιμότητά του, ίσως ο Κύριος μάς έβαλε σ' αυτές τις συνθήκες για να μας μάθει την υπομονή και την εμπιστοσύνη.

Δε χρειάζεται να παραπονιέμαι, παραδείγματος χάρη, αν το εκκαθαριστικό μου δεν είναι αυτό που θα άξιζα για τα προσόντα μου ή δεν ανταποκρίνεται στις ανάγκες της οικογένειάς μου. Ίσως είναι μια ευκαιρία για όλους μας να στηριχτούμε στο Θεό που τρέφει τα σπουργίτια και ξέρει με ακρίβεια τι μας είναι απαραίτητο. Δεν θα γογγύζω όταν δεν αναγνωρίζεται η αξία και η προσφορά μου στο σπίτι ή πρέπει να επαναλαμβάνω εκατό φορές τα ίδια πράγματα. Όταν πρέπει να κάνω δουλειές ανιαρές, που οι άλλοι τις αποφεύγουν. Καλό είναι να θυμάμαι ότι ο Κύριος θα μου δώσει το μισθό μου για κάθε τι που έκανα με πιστότητα για Εκείνον.

                                                     

Χωρίς αμφισβητήσεις, δηλαδή χωρίς αντιλογία και αντίδραση. Όταν αποφασίζω να πάρω το μυαλό μου από τον εαυτό μου και τα προβλήματά μου, παύω να σκέφτομαι ότι αυτή η κατάσταση δεν μου είναι ευχάριστη. Μαθαίνω να μην αντιδρώ με αμφισβήτηση  για τους τρόπους που ενεργεί ο Θεός, για τους δρόμους που με οδηγεί, και για το ότι δεν επεμβαίνει όπως θα ήθελα στη ζωή μου. Μαθαίνω να Τον εμπιστεύομαι και να Τον υπακούω.

Πιστεύεις ότι γίνονται θαύματα σήμερα;

"Και όταν την είδε ο Κύριος, τη σπλαχνίστηκε, και της είπε: Μη κλαις. Και πλησιάζοντας άγγιξε το νεκροκρέβατο· και εκείνοι που το βάσταζαν στάθηκαν, και είπε: Νεανίσκε, σε σένα λέω, σήκω επάνω. Και ο νεκρός ανακάθησε, και άρχισε να μιλάει..." Λουκάς 4:13-15

Πόσες φορές έχει συμβεί άνθρωποι να διαβάσουν ιστορίες από την Παλαιά Διαθήκη και να τις αντιμετωπίσουν ως τους άθλους του Ηρακλή; Τις εγγράφουν στο μυαλό τους ως φοβερές διηγήσεις, που μοιάζουν να ξεφεύγουν από τη σφαίρα του πραγματικού και να ανήκουν στον κόσμο της μυθολογίας. Το ίδιο ισχύει και για τα θαύματα του Χριστού. Θυμίζουν "πορτρέτα" ανυπολόγιστης αξίας στην "πινακοθήκη" της χριστιανικής ιστορίας. Για μας, όμως, τους χριστιανούς, τι μήνυμα έχουν να μεταφέρουν; Να μας κάνουν απλά γνωστό ένα Θεό που ήταν κάποτε δυνατός, αλλά που σήμερα δεν είναι πια ο ίδιος; Ή μήπως είναι γραμμένα για να τα διηγούμαστε στα παιδιά μας και να τα κάνουμε ωραία μαθήματα για το κυριακό σχολείο; Ποια είναι η επίδραση της εξιστόρησης των βιβλικών επεισοδίων  στη δική μας ζωή;

Σκεφτείτε, για παράδειγμα, την περίπτωση της ανάστασης του γιου της χήρας από τη Ναΐν. Το Χριστό να συναντά τη νεκροπομπή καθώς μπαίνει στην πόλη, να πλησιάζει την καταπικραμένη γυναίκα, που έχασε το μονογενή της, και να της λέει να μην κλαίει. Το άγγιγμα στο νεκροκρέβατο και την εντολή στον νέο να σηκωθεί. Φανταστείτε το θαύμα που γίνεται μπροστά στα μάτια όλων... και φέρτε το στο σήμερα. Έχει κάτι να μας πει;

Πολύ φοβάμαι ότι επειδή δεν επαναλαμβάνονται τα ίδια ακριβώς θαύματα στις μέρες μας, με τον ίδιο υπερφυσικό τρόπο, έχουμε πάψει σχεδόν να περιμένουμε θαύματα και να πιστεύουμε σ' αυτά. Ο Κύριος μπορεί να μην επαναλάβει σήμερα τον πολλαπλασιασμό των άρτων έτσι ακριβώς, την άγρα στα δίκτυα του Πέτρου, τη θεραπεία του παραλυτικού και τόσα άλλα θαύματά Του, αυτό όμως δε μειώνει σε τίποτα τη δύναμή Του και τη θέλησή Του να επεμβαίνει θαυμαστά στις ζωές μας.

Οι ανάγκες του ανθρώπου παραμένουν πάντα οι ίδιες, τόσο σε φυσικό όσο και σε πνευματικό επίπεδο. Οι επεμβάσεις του Θεού παραμένουν επίσης οι ίδιες στο βαθμό που παράγουν τα ίδια αποτελέσματα. Ας περιμένουμε από το Θεό μεγάλα πράγματα και στις μέρες μας, αλλά ας αφήσουμε σ' Εκείνον τον τρόπο που θα τα πραγματοποιήσει στις ζωές και στον κόσμο μας. Περιμένω σημαίνει πιστεύω ότι θα λάβω και αναπαύομαι. Και καθώς δείχνουμε εμπιστοσύνη στον Κύριο, Του δίνουμε τη δυνατότητα να ενεργήσει με το δικό Του τρόπο.

Η αγάπη που αγαθοποιεί

"Η αγάπη μακροθυμεί, αγαθοποιεί..." Α' Κορινθίους 13:4

Αν η αγάπη υπομένει και μακροθυμεί, είναι επίσης έτοιμη να προσφέρει πολλά, ακόμη και στους εχθρούς της. Υπομένω σημαίνει, εκτός των άλλων, ότι προσπερνώ το κακό. Είμαι, όμως, γεμάτος καλοσύνη σημαίνει ότι όχι μόνο γνωρίζω, αλλά και κάνω το καλό. Δεν πρόκειται για κάποιο συναίσθημα ψυχικής γενναιοδωρίας, αλλά για τη γενναιοδωρία στην πράξη. Είναι άλλο πράγμα να πω σε κάποιον "επιθυμώ το καλό σου" και εντελώς διαφορετικό να κάνω ό,τι χρειάζεται για το καλό του.

Αν είμαι χριστιανός, δε θα αρκεστώ σε καλοσυνάτα λόγια, ούτε σε χαμόγελα μόνο, αλλά θα ενεργοποιήσω το μυαλό μου, και κυρίως την καρδιά μου, ώστε να κατανοήσω τι είναι αυτό που έχει πραγματικά ανάγκη αυτός που είναι δίπλα μου. Έχει τύχει πολλές φορές να έρθω σε αντιπαράθεση με άτομα της οικογένειάς μου για πολύ "ανόητα" πράγματα γι' αυτούς, αλλά ουσιαστικά για εμένα. Όταν, για παράδειγμα, ζητώ ησυχία για να δουλέψω και να συγκεντρωθώ, και το σπίτι είναι κέντρο διερχομένων ή κάποιος θυμάται να βάλει σκούπα την ώρα εκείνη, τότε δεν μπορώ να καταλάβω πώς ακριβώς εκφράζεται η αγάπη τους. Μπορεί το μεσημέρι να με περιμένει ένα εξαίρετο γεύμα, που έχει γίνει με πολύ κόπο, αλλά δεν ήταν αυτό που θα ήθελα ουσιαστικά. Θα μπορούσα να είχα φάει το πιο απλό πράγμα, αρκεί να είχε ησυχία το σπίτι. Και το αντίστροφο: θα εκδηλώσω και εγώ την αγάπη μου γι' αυτούς όταν κάποιες φορές αρνηθώ την απαραίτητη ησυχία μου προκειμένου να πραγματοποιήσουν τις δικές τους δουλειές.

Καταλαβαίνετε, νομίζω, τι εννοώ: η αγάπη πρέπει να μας κάνει ευαίσθητους στις ανάγκες των άλλων. Μαθαίνουμε να τους αγαθοποιούμε λαμβάνοντας υπόψη το χαρακτήρα τους και τις ιδιαίτερες πτυχές της ζωής και της προσωπικότητάς τους. Μαθαίνουμε, όμως, την αγάπη όταν ο στόχος μας δεν είναι πώς εμείς θέλουμε να τους  αγαπάμε, αλλά πώς ο Θεός μάς ζητά να το κάνουμε. Μια αγάπη που δε γίνεται με γνώμονα την αλήθεια, τη σοφία και με σπλάχνα σαν του Κυρίου είναι λανθασμένη και ελλιπής εκ των προτέρων. 

Η αγάπη που υπομένει

"Η αγάπη μακροθυμεί, αγαθοποιεί· η αγάπη δεν φθονεί· η αγάπη δεν αυθαδιάζει, δεν υπερηφανεύεται, δεν φέρεται με απρέπεια, δεν ζητάει τα δικά της, δεν εξάπτεται, δεν συλλογίζεται το κακό·  δεν χαίρεται στην αδικία, συγχαίρει όμως στην αλήθεια. Όλα τα ανέχεται, όλα τα πιστεύει, όλα τα ελπίζει, όλα τα υπομένει". Α' Κορινθίους 13:4-7

Η περικοπή της πρώτης επιστολής προς Κορινθίους είναι από τα πιο γνωστά κείμενα της Καινής Διαθήκης και από τα πιο δύσκολα να τα ζήσεις. Καταρχήν, σαν κάτοπτρο, αντανακλά την αγάπη του Θεού για εμάς και το πώς Εκείνος την αντιλαμβάνεται. Όταν διαβάζουμε την περιγραφή των πράξεων που κάνει η αγάπη, τότε ανακαλύπτουμε τον ίδιο το Χριστό. Μόνο Αυτός την έζησε στην πληρότητά της, και το πορτρέτο που σκιαγραφείται εδώ δεν είναι άλλο από το πορτρέτο του Ιησού.

Η αγάπη, λοιπόν, δεν είναι μια θεωρητική έννοια χωρίς πρακτικό περιεχόμενο. Η αγάπη είναι ενεργητική και το βλέπουμε γιατί οι λέξεις που την περιγράφουν είναι ρήματα που φανερώνουν ενέργειες. Υπομένει, μακροθυμεί, δε ζητάει τα δικά της, δεν αυθαδιάζει, αγαθοποιεί... Μια τέτοια θεϊκή αγάπη δεν είναι προϊόν ανθρώπινης προσπάθειας, και κανείς δεν μπορεί να τη ζήσει χωρίς πρώτα να έχει αγγιχτεί  η ζωή του από τον Κύριο. Έχοντας παραχωρήσει τη θέλησή μας σ' Αυτόν και έχοντας μέσα μας το Άγιο Πνεύμα να μας ενισχύει, μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα απολαύσουμε τους καρπούς της.

 Ένα από τα πρώτα δείγματά της είναι η υπομονή. Η αγάπη υποφέρει τον πόνο, την κακή μεταχείριση, την κοροϊδία  και τόσα άλλα χωρίς να εξάπτεται, χωρίς να απελπίζεται, χωρίς να εκδικείται. Ανέκαθεν, η μη εκδίκηση εκλαμβανόταν ως δείγμα αδυναμίας, πολύ περισσότερο σήμερα. Ο κόσμος θαυμάζει αυτούς που ξέρουν να υπερασπίζονται τα δικαιώματά τους και τα συμφέροντά τους με κάθε κόστος. Όμως, δεν είναι αυτό το μοντέλο της αγάπης που μας συμβουλεύει η Αγία Γραφή να ακολουθήσουμε. Αναγνωρίζουμε ότι δεν είναι καθόλου εύκολο να μπορέσει κανείς να φτάσει το μέγεθος της αγάπης που είχε ο Χριστός για εμάς, αλλά τουλάχιστον ας είναι  πόθος, αλλά και στόχος μας, να Του μοιάζουμε κάθε μέρα και περισσότερο.

Η πρώτη εντύπωση

"Μη κρίνετε επιφανειακά, αλλά τη δίκαιη κρίση να κρίνετε". Ιωάννης 7:24

Ο  σπουδαίος χημικός Λουί Παστέρ, "πατέρας" της Μικροβιολογίας και δημιουργός του εμβολίου κατά της λύσσας, ήταν ένας σεμνός άνθρωπος με εσωστρεφή προσωπικότητα. Γράφοντας στη μητέρα της κοπέλας που αγαπούσε για να τη ζητήσει σε γάμο, είπε τα εξής για το συγκρατημένο χαρακτήρα του: "Φοβάμαι ότι η Μαρία θα δώσει σημασία στις πρώτες εντυπώσεις, οι οποίες δεν είναι ευνοϊκές για μένα. Δεν έχω τίποτα απ' αυτά που μπορεί να αρέσουν σε μια νέα κοπέλα. Όμως, οι αναμνήσεις μου μού λένε ότι οι άνθρωποι που με γνώρισαν καλύτερα, με αγάπησαν". Για να συμπληρώσει στην ίδια την κοπέλα: "Το μόνο που ζητάω είναι να μη με κρίνετε πολύ γρήγορα. Ίσως γελαστείτε στην κρίση σας..." Ασφαλώς, δεν πρόκειται για τη  γλώσσα του Δον Ζουάν, αυτήν που οι περισσότεροι έχουν συνηθίσει να ακούν και να επαναλαμβάνουν επηρεασμένοι από το χολιγουντιανό κινηματογράφο.

Άραγε, πόσο επηρεάζεται η κρίση μας από την εικόνα και τις αντιλήψεις της εποχής; Από τα βιαστικά συμπεράσματά μας ή τις επιπόλαιες γνώμες των άλλων; Αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με τις σχέσεις των δύο φύλλων αλλά επεκτείνεται σε όλες τις σχέσεις μας. Η επικρατούσα αντίληψη είναι ότι η πρώτη εντύπωση είναι καθοριστική για να σχηματίσει κανείς άποψη για κάποιον. Πολλές φορές διαμορφώνουμε  ενθουσιώδη γνώμη ή  αντίθετα κρίνουμε με αρνητικό τρόπο  πρόσωπα που γνωρίζουμε ελάχιστα. Βέβαια κάποια σημάδια είναι ενδεικτικά του χαρακτήρα μας, όμως αυτά δε φανερώνουν πάντα όλη την αλήθεια. Είναι πολύ εύκολο να κρίνουμε λάθος κάποιον επειδή δεν έχουμε δώσει χρόνο να τον γνωρίσουμε καλύτερα.

Παράλληλα, μπορεί να κρίνουμε εσφαλμένα μια κατάσταση λαμβάνοντας υπόψη μια αμυδρή εντύπωση που έχουμε σχηματίσει. Στηριζόμενοι πάνω σε μια ελλειπή βάση πληροφοριών, που συχνά είναι ανακριβείς, διατρέχουμε τον κίνδυνο να καταλήξουμε σε βιαστικές κρίσεις για τη ζωή των άλλων. Μπορεί επίσης  να βλάψουμε τη φήμη κάποιου και με αυτόν τον τρόπο να προκαταλάβουμε τη γνώμη των φίλων μας παρασύροντάς τους σε λάθος απόψεις  για άτομα.

Σ' αυτούς που Τον έκριναν άσκημα, ο Ιησούς  είπε: "Μη κρίνετε επιφανειακά, αλλά τη δίκαιη κρίση να κρίνετε". Ας έχουμε και εμείς την ίδια διάθεση να κρίνουμε δίκαια, στηριζόμενοι σε αληθινές πληροφορίες και πάντα με κατανόηση. Τέλος, ας μην εμπιστευόμαστε τις πρώτες εντυπώσεις. Δίνοντας χρόνο στον άλλο να φανερώσει τον εαυτό του θα έχουμε προβεί σε σωστότερες κρίσεις.

Ανταλλακτικές αξίες για τον ουρανό

" [...] ξέροντας ότι δεν λυτρωθήκατε από τη μάταιη πατροπαράδοτη διαγωγή σας με φθαρτά, ασήμι ή χρυσάφι, αλλά με το πολύτιμο αίμα τού Χριστού, ως αμνού χωρίς ψεγάδι και χωρίς κηλίδα". Α' Πέτρου 1:18

Οι ανθρώπινες αρετές μοιάζουν σαν εκείνα τα μικρά κοχύλια που χρησιμεύουν σαν ανταλλακτικό νόμισμα σε κάποια πρωτόγονα νησιά του Ινδικού ωκεανού. Έχουν πέραση ανάμεσα στους γηγενείς, όμως δεν έχουν καμιά απολύτως αξία στις δικές μας χώρες. Έτσι λοιπόν, τα προτερήματα ενός ατόμου είναι αποδεκτά εδώ στη γη, αλλά κανένα απ' αυτά δεν "περνάει" στον ουρανό. Ούτε όλες οι ανθρώπινες αρετές, συγκεντρωμένες σε ένα άτομο, δε θα μπορούσαν να "πληρώσουν" την είσοδο στη βασιλεία του Θεού. 

Όταν η Αγία Γραφή διακηρύσσει ότι "όλοι αμάρτησαν, και στερούνται τη δόξα τού Θεού· ανακηρύσσονται, όμως, δίκαιοι, δωρεάν, με τη χάρη του, διαμέσου τής απολύτρωσης που έγινε με τον Ιησού Χριστό" (Ρωμαίους 3:23), σημαίνει ότι δεν υπάρχει καμιά πιθανότητα να ανακηρυχθώ δίκαιος με τις δικές μου προσπάθειες ή τις όποιες αρετές μου. Ο Θεός ζητάει την πίστη μου σε ένα μόνο έργο: τη σταυρική θυσία του Χριστού για τις αμαρτίες μου. Αυτή η προσφορά είναι που εξασφαλίζει την απολύτρωσή μου από το  βάρος της αμαρτίας. Αυτή με δικαιώνει και μου ανοίγει τις πύλες του ουρανού.

Πίστη, όμως, σημαίνει ότι αποδέχομαι αυτά που ο Θεός λέει για εμένα και συμφωνώ με τη "διάγνωση" που κάνει για την καρδιά μου: "Η καρδιά είναι απατηλή περισσότερο απ' όλα, και υπερβολικά διεφθαρμένη" (Ιερεμίας 17:9). Αναγνωρίζω ότι είμαι ένας αμαρτωλός, καταδικασμένος αιώνια χωρίς τη συγχώρεση του Θεού. Ταυτόχρονα, πίστη σημαίνει ότι αποδέχομαι το "φάρμακο" που ο  Κύριος προτείνει για την αρρώστια της αμαρτίας. Και αυτό δεν είναι  να υπακούσω σε κάποιο  τυπικό τελετουργικό ή να σεβαστώ μια σειρά από εντολές και πρέπει. Πίστη σημαίνει κάνω τον Ιησού Χριστό δικό μου, Κύριο και Θεό μου. Σημαίνει Του εμπιστεύομαι τη ζωή μου και ζω για Εκείνον εδώ στη γη κάνοντας αυτά που Τον ευχαριστούν, περιμένοντας να ζήσω και αιώνια μαζί Του στον ουρανό.

Τα μόνα εμπόδια που δεν μας αφήνουν να δεχτούμε τη συγχώρεση του Θεού είναι ο εγωισμός και η απιστία μας. Ένας εγωισμός που σπρώχνει τον άνθρωπο να ζήσει τη ζωή του όπως του αρέσει, χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανέναν Θεό. Και μια έλλειψη πίστης που δεν αρκείται στο έργο του Χριστού στο σταυρό αλλά ψάχνει δικούς της δρόμους για τον ουρανό.

Κοίταξε στο Γολγοθά όταν θέλεις να εγκαταλείψεις

"Και αν το Πνεύμα εκείνου, που ανέστησε τον Ιησού από τους νεκρούς, κατοικεί μέσα σας, αυτός που ανέστησε τον Ιησού από τους νεκρούς, θα ζωοποιήσει και τα θνητά σας σώματα, διαμέσου τού Πνεύματός του, που κατοικεί μέσα σας". Ρωμαίους 8:11

Κύριε, όταν αποκαμωμένος από το μόχθο,

τις εντολές Σου κρίνω πιεστικές,

και το φορτίo μου γίνεται παράπονο, 

Ω, Κύριε, δείξε μου τα χέρια Σου, αν θες,                               

αυτά τα τρυπημένα από τα καρφιά, 

τα ξεσχισμένα στο Σταυρό,

αυτά τα χέρια, δείξε μου Σωτήρα μου να δω.

Χριστέ, αν κάποτε τα πόδια μου τα δεις, 

να κοντοστέκονται και υποχώρηση είμαι έτοιμος να κάνω.

Αν έρημος ή αγκάθι μού φέρουν οδυρμό,

Ω, Κύριε, τα πόδια Σου δείξε μου, παρακαλώ,

αυτά τα ματωμένα, τα τρυπημένα με καρφιά,

Ω, Ιησού, δείξ' τα μου, να τα δω.

Ω, Θεέ μου, την τόλμη παίρνω,

τα πόδια μου και τα χέρια μου να δείξω εγώ σε Σένα.

                                     Brenton Thoburn Badley

Να θυμάσαι και να μην ξεχνάς

"Και θα θυμάσαι ολόκληρο τον δρόμο, στον οποίο σε οδήγησε ο Κύριος ο Θεός σου τα 40 αυτά χρόνια στην έρημο για να σε ταπεινώσει, να σε δοκιμάσει, για να γνωρίσει τα όσα είναι στην καρδιά σου, αν θα φυλάξεις τις εντολές του, ή όχι.  [...]   Πρόσεχε στον εαυτό σου, μήπως λησμονήσεις τον Κύριο τον Θεό σου, αθετώντας τις εντολές του." Δευτερονόμιο 8:2,11

Τι θυμόμαστε άραγε από τη διαδρομή  μας με τον Κύριο τα χρόνια που πέρασαν; Τι αναμνήσεις έχουμε κρατήσει στην καρδιά μας; Χαρούμενες και δυσάρεστες μαζί γιατί η ζωή ποτέ δεν ήταν, ούτε θα είναι, ένας  παράδεισος εδώ κάτω χωρίς θλίψεις και προβλήματα. Πολλά απ' αυτά θα θέλαμε ίσως να τα είχαμε ξεχάσει, διότι η ανάμνησή τους δε μας ευχαριστεί πάντα. Υπάρχουν σημεία της πορείας μας που είναι στιγματισμένα με τα λάθη και την ανυπακοή μας. Στιγμές που οι άνθρωποι μάς απογοήτευσαν πολύ. Άλλες, που εμείς δεν ήμασταν έτσι όπως ο Θεός θα επιθυμούσε. Έτσι, θα θέλαμε να αφήσουμε πίσω κάποια πράγματα και να περπατήσουμε σε νέους δρόμους, γιατί γνωρίζουμε ότι δεν οφελεί ν' αναμασάμε τα λάθη ή τις απογοητεύσεις του παρελθόντος.

Παρ' όλα αυτά, ο Θεός μάς λέει ότι καλό είναι να θυμόμαστε  κάποιες φορές τη διαδρομή μέσα από την οποία Αυτός μας οδήγησε. Πρώτα απ' όλα για να Τον ευχαριστούμε για τη χάρη και τη φροντίδα Του στο παρελθόν, διότι με τη νεφέλη και το στύλο της φωτιάς μάς καθοδηγούσε στην πορεία μας. Ήταν πάντα παρών να προπορεύεται στους δρόμους μας και να ελέγχει τις εκβάσεις της ζωής, είτε το καταλαβαίναμε είτε όχι. Μας διαπαιδαγώγησε με υπομονή όπως κάποιος εκπαιδεύει το γιο του, αντί να μας απορρίψει ως ξεροκέφαλους και ανεπίδεκτους μαθήσεως!

Ταυτόχρονα, ο Θεός μάς υπογραμμίζει να μην Τον ξεχάσουμε στο μέλλον και στα έτη που έρχονται. Είναι πολύ εύκολο όταν ο Θεός μάς βάλει μέσα "στη γη της επαγγελίας", όταν λύσει κάποια ζητήματά μας και μας ανοίξει  νέες πόρτες, να Τον λησμονήσουμε μέσα στην ευχάριστη και άνετη ζωή μας. Ξεχνά κανείς γρήγορα όταν "φάει" και "χορτάσει", όταν "το ασήμι και το χρυσάφι του" πολλαπλασιαστεί και αρχίσει ν' απολαμβάνει τις χαρές και τις ευλογίες του Κυρίου. 

Πόσο καιρό μπορεί να πάρει σε κάποιον χριστιανό να ξεχάσει τη χάρη και το έλεος του Θεού; Υπάρχει πάντα ο κίνδυνος στην ευημερία μας να λησμονήσουμε τον Κύριο μας. Να δικαιολογούμε την υποχώρηση του αρχικού μας ζήλου και να αναζητούμε την ευχαρίστηση και την ανεμελιά. Τέλος, να ξεχάσουμε ότι όλα αυτά μας τα χάρισε Εκείνος όχι μόνο για να τα απολαμβάνουμε, αλλά για να Τον δοξάζουμε και να Τον υπηρετούμε με αυτά.

Η σιωπή του πόνου

"Και τώρα, Κύριε, τι περιμένω; Η ελπίδα μου είναι σε σένα.  Λύτρωσέ με απ' όλες τις ανομίες μου· μη με κάνεις όνειδος του άφρονα. Έγινα άφωνος· δεν άνοιξα το στόμα μου, επειδή εσύ έκανες τούτο". Ψαλμός 39:7-9

Ο πόνος δεν είναι  ένα στοιχείο που κάνει τον άνθρωπο ελκυστικό ή ευχάριστο. Είτε είναι σωματικός είτε ψυχικός, δημιουργεί κάποιες φορές τέτοιους κλονισμούς και τέτοια ρήγματα μέσα μας  που μπορεί να καταντήσουμε άνθρωποι δύσκολοι, πικροί και επιθετικοί με τους άλλους. Φαίνεται ίσως φυσικό να γίνεται κανείς μίζερος και να ξεσπάει στους γύρω του όταν  υποφέρει ή δεν είναι ευτυχισμένος.

Αυτή είναι μια αντίδραση που συχνά συναντάμε στη ζωή και την οποία δικαιολογούμε με κατανόηση. Αν είμαστε χριστιανοί, μπορεί να αντιδράσουμε με τον ίδιο τρόπο και να μας πάρει χρόνια ώστε να κατανοήσουμε ότι  ο πόνος και η θλίψη που επιτρέπει ο Θεός να περνάμε έχει στόχο να μας κάνει ανθρώπους πράους και υπομονετικούς. Άτομα που ησυχάζουν, αποδέχονται, σιωπούν. Αυτό δεν είναι αυτονόητο, διότι δεν είναι η σωστή παιδαγωγική που φέρνει πάντα τα προσδοκώμενα αποτελέσματα. Υπάρχει και η προσωπική συνεργασία του κάθε χριστιανού και ο τρόπος που αντιδρά στην παιδεία του Θεού. Μπορεί  να παραμείνουμε  γκρινιάρηδες και μίζεροι για ολόκληρη τη ζωή μας και να μη θελήσουμε ποτέ να μάθουμε το μάθημα της υπομονής και της σιωπής. Ο πόνος έχει επίσης τη δυνατότητα να μας οδηγήσει σταδιακά στην αποδοχή του θελήματος του Κυρίου, στην παραίτηση από τις δικές μας επιθυμίες και τα σχέδια και στην πλήρη ανάθεση του εαυτού μας στα χέρια του Θεού. 

Ουσιαστικά, πρόκειται για μια "διπλή" σιωπή και ησυχία. Η μία πλευρά της αφορά στη σχέση με το Θεό. Ενώ δεν κατανοούμε τι θα βγει απ' αυτό που περνάμε και δεν έχουμε λύσεις, δεν παραπονιόμαστε, ούτε γογγύζουμε πλέον. Όχι μόνο μπροστά στους άλλους, αυτό μπορεί κάποια στιγμή, με λίγη πειθαρχία και καλή προσπάθεια, να το "συμμαζέψει" κανείς και να δίνει την εικόνα ότι όλα είναι εντάξει, ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι. Η άλλη πλευρά αφορά στη σχέση μας με τους άλλους καθώς σταματάμε πια να ενδιαφερόμαστε για την εντύπωση που έχουν για εμάς και για τα λόγια που μπορεί να λένε. Παύουμε να υπερασπιζόμαστε τον εαυτό μας και να προσπαθούμε να αποδείξουμε ή να πείσουμε ότι δεν ήταν λάθος η πορεία μας. 

  

Η σιωπή και η υπομονή που ο πόνος και η θλίψη δουλεύουν στη ζωή σου μπορεί να είναι πιο εύγλωττα από τα λόγια σου. Εύγλωττα τόσο στον ουρανό όσο και στη γη. Στο Θεό, στο διάβολο και στους ανθρώπους.

Πράξε το καλό

"Ας μη αποκάμνουμε πράττοντας το καλό· επειδή, αν δεν αποκάμνουμε, θα θερίσουμε στον πρέποντα καιρό". Γαλάτες 6:9

Το να κάνεις το καλό στην εποχή μας είναι μεγάλη πρόκληση. Σε ποιους να το κάνεις άραγε; Κοιτάζεις γύρω σου και γεμίζεις συχνά απογοήτευση. Οι άνθρωποι έγιναν σκληροί και αχάριστοι, και αυτή η διαπίστωση δε σου δίνει ούτε τη διάθεση ούτε την ώθηση να τους βοηθήσεις. Πέρα από το ότι μπορεί, στο τέλος, να βρεθείς να απολογείσαι κιόλας που "εισέβαλες" στη ζωή τους, γιατί μάλλον δεν είχαν  την ανάγκη σου. Της εποχής και αυτό, ας το δεχτούμε.

Παρ' όλα αυτά, η Βίβλος μάς παροτρύνει να κάνουμε το καλό. Ακολουθώντας το παράδειγμα του Χριστού, ο οποίος "πέρασε ευεργετώντας και θεραπεύοντας" (Πράξεις 10:38), ας δώσουμε στους ανθρώπους γύρω μας κάτι που θα τους ανακουφίσει, θα τους παρηγορήσει και θα τους ενθαρρύνει. Ίσως υποφέρουμε γι' αυτό ή χάσουμε από το χρόνο και τα χρήματά μας. Μπορεί κιόλας να μας κοιτάξουν ύποπτα, να θεωρήσουν ότι κάτι το υποκριτικό ή το επιδεικτικό κρύβεται πίσω από τις καθαρές προθέσεις μας. Αυτό δεν έχει τόσο σημασία όσο το ότι κάποιοι άνθρωποι θα χαρούν και ίσως προβληματιστούν με τη συμπεριφορά μας.

Μέσα σε μια κοινωνία όπου η πλειονότητα των ανθρώπων αναζητούν με πάθος το ατομικό τους συμφέρον, την προσωπική τους ικανοποίηση και την επίτευξη των στόχων τους με κάθε κόστος, προκαλώντας αναπόφευκτα αμοιβαίες συγκρούσεις, είναι πολύτιμο να υπάρχουν άτομα που εξακολουθούν να δίνουν και να υπηρετούν  το διπλανό τους. Με τον τρόπο αυτό φανερώνουν το χαρακτήρα του Χριστού στους άλλους και επιβεβαιώνουν την αλλαγή που Αυτός έκανε στη ζωή τους. 

Ταυτόχρονα, όταν κανείς προσφέρει, αντλεί χαρά και ηθική ικανοποίηση μέσα από αυτή τη διαδικασία και παίρνει παράλληλα πολύτιμα μαθήματα. Αν επισκεφτούμε τον απομονωμένο, αν σταθούμε δίπλα στον άρρωστο, αν ακούσουμε τον πικραμένο της ζωής, το φορτίο μας θα γίνει πολύ πιο ελαφρύ. Αρχικά, ίσως στενοχωρηθούμε συμπάσχοντας μαζί του, αλλά κατά βάθος η επαφή μας με τη θλίψη και η συνειδητοποίηση της φυσικής και  ηθικής  δυστυχίας που ταλαιπωρεί τους συνανθρώπους μας θα μας βοηθήσουν να εκτιμήσουμε καλύτερα τις ευεργεσίες του Θεού στη ζωή μας. Μπορεί, επίσης, να  μας κάνουν να δεσμευθούμε περισσότερο στην προσευχή και τη χρηστότητα απέναντι στους άλλους. Μα πάνω απ' όλα, με το να πράττουμε το καλό θα έχουμε ευχαριστήσει τον Κύριο μας.

Και είχε προσευχηθεί πρώτα!

« Και κατά τις ημέρες εκείνες βγήκε στο βουνό για να προσευχηθεί· και διανυχτέρευε στην προσευχή τού Θεού. Και όταν έγινε ημέρα, φώναξε τους μαθητές του· και διάλεξε απ' αυτούς δώδεκα, τους οποίους και ονόμασε αποστόλους… και τον Ιούδα τον Ισκαριώτη, ο οποίος και έγινε προδότης». Λουκάς 6:12-13,16

 Έχετε προδοθεί από φίλους; Έχετε αισθανθεί εξαπατημένοι από άτομα στα οποία είχατε εμπιστοσύνη ή τα οποία είχατε βοηθήσει; Ξέρετε τι είναι να σας γυρνούν ξαφνικά την πλάτη και να σας αντιμετωπίζουν με εχθρότητα και αχαριστία; Ίσως δε σας είναι εντελώς άγνωστα αυτά που περιγράφω. Εξάλλου, η εποχή μας τείνει να ανέχεται τέτοιες συμπεριφορές, και δε διστάζει να προτάσσει μια χωρίς όρους αυτοπραγμάτωση του ατόμου.

Όσες φορές πληγώθηκα από ανθρώπους, ήταν γιατί δεν είχα  καταλάβει ποιοι ήταν. Δεν το είχα καταλάβει γιατί πίστευα στην καλή τους προαίρεση. Δεν το είχα καταλάβει, επίσης, γιατί αυτοί οι άνθρωποι δεν είχαν φανερώσει την ποιότητα του χαρακτήρα τους, την οποία και οι ίδιοι ίσως ν' αγνοούσαν. Τελικά, δείχνουμε τι είδους άνθρωποι είμαστε στην πορεία της ζωής.

Το πρόβλημα γίνεται εντονότερο όταν σκέφτεσαι ότι εξαπατήθηκες και ότι ο Θεός δε σε φύλαξε από τον τάδε κακοπροαίρετο ή τον δείνα πονηρό άνθρωπο. Πώς επέτρεψε και βρέθηκε δίπλα σου; Πώς, για παράδειγμα, ενώ εσύ προσευχόσουν για να βρεις έναν καλό φίλο, να επιλέξεις ένα σωστό συνεργάτη, μια καλή  συναναστροφή, βρέθηκες παγιδευμένος μέσα σε απίστευτες συνθήκες; Με ανθρώπους που σε ταλαιπωρούν ή που στόχο έχουν να σε βλάψουν. Με άτομα που σε έκλεψαν, σε εξαπάτησαν, σε διέβαλαν, και εξαφανίστηκαν από τη ζωή σου. Ή μπορεί να στέκονται μακριά και να κοιτάζουν την ταλαιπωρία σου, που αυτά τα ίδια προκάλεσαν.

 Πάντα έχουμε πρόβλημα να λύσουμε τέτοιους γρίφους, επειδή, λίγο ως πολύ, όλοι έχουμε υποφέρει από κακές συμπεριφορές. Το «γιατί» ή «γιατί σε εμένα» είναι ερώτηση που μπορεί να σε ταλαιπωρήσει αφάνταστα. Συλλογιστείτε όμως τι έκανε ο Χριστός όταν έπρεπε να διαλέξει τους μαθητές Του. Πώς πήρε την απόφαση για το ποιους έπρεπε να καλέσει; «Διανυχτέρευε στην προσευχή τού Θεού» (Λουκάς 6:12), και πολύ σωστά έκανε. Τι καλύτερο από το να προσευχηθείς για να σε οδηγήσει ο Θεός στις επιλογές σου; «Και όταν έγινε ημέρα, φώναξε τους μαθητές του· και διάλεξε απ' αυτούς δώδεκα, τους οποίους και ονόμασε αποστόλους… και τον Ιούδα τον Ισκαριώτη, ο οποίος και έγινε προδότης» (εδ. 13,16).  Έ, όχι, θα σκεφτεί κανείς, πώς έγινε τέτοιο "λάθος";  Κι όμως, όταν τους διάλεγε, ήξερε ότι ένας από αυτούς «είναι διάβολος» (Ιωάννης 6:70). 

Ο Ιούδας θα μπορούσε να είχε κάνει το ίδιο καλά το έργο του χωρίς να είναι μέλος της «οικογένειας» του Χριστού. Αλλά το γιατί έπρεπε να είναι ένας από τους «δικούς» Του αυτός που θα Τον προδώσει, παραμένει ακατανόητο. Μπορεί κανείς να δώσει διάφορες εξηγήσεις, το θέμα είναι, όμως, όχι να εξηγήσει, αλλά να δεχτεί μια οδυνηρή πραγματικότητα και να ησυχάσει. «Έτσι το σχεδίασε ο σοφός Θεός και το δέχομαι, δεν την πάτησα, ούτε ήμουν περισσότερο αφελής από άλλους». Αν έχεις αφιερώσει όλη τη ζωή σου στο Χριστό και βλέπεις ότι έχεις ταλαιπωρηθεί ή εξακολουθείς να υποφέρεις από άτομα που βρίσκονται γύρω σου, ίσως μόνο μια τέτοια αποδοχή θα σε κάνει να βρεις ειρήνη.

Η χριστιανική κούρσα και η διακύβευση της

"Ένα πράγμα κάνω, λησμονώντας μεν όσα βρίσκονται πίσω, επεκτεινόμενος δε σε όσα βρίσκονται μπροστά, τρέχω προς τον σκοπό, για το βραβείο τής άνω κλήσης τού Θεού εν Χριστώ Ιησού". Φιλιππησίους 3:13-14

Είναι σχεδόν βέβαιο ότι οι άνθρωποι που πετυχαίνουν κάτι σπουδαίο στη ζωή τους είναι εκείνοι που παθιάζονται για μία  μόνο μεγάλη φιλοδοξία και ένα μοναδικό στόχο. Αν θέλεις να σκαρφαλώσεις σε μια νέα κορυφή, να κερδίσεις κάποιο σπουδαίο βραβείο, να κάνεις μια νέα ανακάλυψη, να πολεμήσεις έναν εισβολέα, πρέπει να είσαι άνθρωπος δράσης, έτοιμος να θυσιάσεις σχεδόν τα πάντα για να εκπληρώσεις το μεγάλο σου σχέδιο.

Ένας τέτοιος άνθρωπος ήταν ο απόστολος Παύλος από τη στιγμή που ο Χριστός τον σταμάτησε στο δρόμο για τη Δαμασκό. Ο ίδιος γνώριζε ότι ήταν δεσμευμένος στην υπηρεσία του Ιησού και σ' αυτόν το στόχο έμεινε προσηλωμένος έως το τέλος της ζωής του. Σαν ένας σωστός αθλητής, που παίρνει μέρος σ' έναν αγώνα, κατέβαλε τις προσπάθειές του χωρίς να κοιτάζει πίσω, χωρίς να χάνει χρόνο, και έχοντας πάντα στο μυαλό του πώς θα ευχαριστήσει τον Κύριο Του. Το παράδειγμά του είναι πρότυπο για εμάς σήμερα, που  καλούμαστε να τρέξουμε στο στίβο της χριστιανικής ζωής ο καθένας τη δική του κούρσα. 

Ας ξεκινήσουμε ξεχνώντας τα πίσω, που συχνά μας ταλαιπωρούν  ή άλλοτε μας κάνουν να νομίζουμε ότι είμαστε "κάποιοι". Τις αποτυχίες μας, τις κακές στιγμές που ζήσαμε, τις αμαρτίες που διαπράξαμε, ας τα αφήσουμε στο παρελθόν. Διαφορετικά, θα μας θλίβουν μονίμως και θα ταλαιπωρούν την ψυχή μας. Καλό είναι να ξεχνάμε και τις όποιες επιτυχίες ή πνευματικές νίκες μας από τις οποίες αντλούμε ματαιοδοξία, δικαίωση ή εφησυχασμό. 

Ο αθλητής που στοχεύει να κατακτήσει νέες νίκες, δεν αρκείται στις δάφνες του παρελθόντος, ούτε θυμάται συνέχεια τις ήττες του. Τρέχει μπροστά προς το σκοπό του, έχοντας νέα οράματα και καταβάλλοντας καινούργιες προσπάθειες για να τα πραγματοποιήσει.

Η κούρσα της χριστιανικής ζωής είναι ένας πολυδιάστατος αγώνας με ποικίλες δοκιμασίες: μοιάζει σαν το δέκαθλο που χρειάζεται σκληρή προπόνηση και επίπονη προετοιμασία για να το κερδίσει κανείς. Η διακύβευση είναι σπουδαία, και αν έχουμε δεσμευθεί σ' αυτόν τον αγώνα, ας θυμόμαστε ότι για έναν τόσο μεγάλο στόχο, όπως το βραβείο της αιώνιας ζωής, χρειάζεται απόλυτη προσήλωση και δέσμευση σ' αυτόν τον ένα και μοναδικό σκοπό.

Εξατομικευμένη παιδαγωγική με σοφία και αλήθεια

"Και διάβασαν μέσα από το βιβλίο τού νόμου τού Θεού ευδιάκριτα, και έδωσαν την έννοια, και εξήγησαν όσα διαβάζονταν". Νεεμίας 8:8 

Οι σημερινοί εκπαιδευτικοί καλούνται συχνά να διδάξουν σε ανομοιογενείς τάξεις και ν' αντιμετωπίσουν ένα διαφοροποιημένο μαθητικό δυναμικό. Ο κάθε μαθητής διαθέτει διαφορετικές ικανότητες κατανόησης, συγκέντρωσης και σχολικής απόδοσης. Ένα προοδευτικό και επιτυχημένο εκπαιδευτικό σύστημα, όπως της Φιλανδίας, για παράδειγμα, που βρίσκεται στις πρώτες θέσεις της παγκόσμιας κατάταξης για το πολύ καλό επίπεδο των μαθητών της,  προϋποθέτει τη δυνατότητα προσαρμογής της διδασκαλίας σε κάθε ξεχωριστό μαθητή. Είναι αυτό που θα ονομάζαμε εξατομικευμένη παιδαγωγική.

Ο Ιησούς Χριστός εφαρμόζει την ίδια διαδικασία διδασκαλίας και σε εμάς προκειμένου να μας μάθει πνευματικά μαθήματα. Λαμβάνει υπόψη Του το χαρακτήρα μας, τη θέλησή μας για "μάθηση", τις ιδιαιτερότητές μας και η παιδαγωγική Του είναι πάντα προσαρμοσμένη στην "πνευματική ηλικία" μας. Θυμόμαστε επίσης πώς δίδαξε ο  Κύριος κατά τη διάρκεια της επίγειας ζωής Του. Όταν απευθυνόταν στους νομοδιδάσκαλους και τους θρησκευτικούς άρχοντες τούς "συναντούσε" στο δικό τους έδαφος καθώς ανέφερε περικοπές από την Παλαιά Διαθήκη, που τους ήταν οικεία. Όταν το ακροατήριο Του ήταν ο αγράμματος λαός, αντλούσε τις  αναφορές Του από απλές εικόνες της καθημερινής ζωής τις οποίες εύκολα μπορούσαν να κατανοήσουν.

Πολλές φορές  βρισκόμαστε στη θέση να μεταφέρουμε αλήθειες από το Λόγο Του. Αν είμαστε γονείς, θα πρέπει να διδάξουμε τα παιδιά με έναν απλοϊκό τρόπο, με υπομονή, και έχοντας κατά νου ότι μπορούν να σηκώσουν λίγα πράγματα κάθε φορά και όχι ολόκληρη τη χριστιανική διδασκαλία. Ας μην έχουμε απαιτήσεις που θα τα εξουθενώσουν ή θα τα κάνουν να απογοητευθούν. Ούτε να τους χαριζόμαστε για πράγματα στα οποία μπορούν και πρέπει να υπακούσουν.  Αν απευθυνόμαστε σε νέους, καλό είναι να λάβουμε υπόψη μας τους φόβους, τις ανάγκες, τις επιθυμίες αλλά και τους κινδύνους που διατρέχουν. Θα τους πούμε την αλήθεια του Θεού, αλλά θα κατανοήσουμε παράλληλα το νεαρό της ηλικίας τους και θα προσπαθήσουμε να είμαστε δίκαιοι μαζί τους. Όταν κληθούμε να μιλήσουμε σε ένα περιβάλλον που δε γνωρίζει το Θεό, θα χρειαστούμε ακόμη μεγαλύτερη σοφία  ώστε το μήνυμα του Θεού να γίνει πλήρως κατανοητό και να συνειδητοποιήσουν οι άνθρωποι την ανάγκη τους για σωτηρία και τη συγχώρεση που δίνει ο Θεός.  

Όμως, όποιο και αν είναι το ακροατήριό μας ή ο τρόπος που θα χρησιμοποιήσουμε, υπάρχει πάντοτε ένα δύσκολο σημείο. Από τη μια να θελήσουμε να "κερδίσουμε" αυτούς που μας ακούν και να μην τα χαλάσουμε μαζί τους, λέγοντας πράγματα που θα τους δυσαρεστήσουν. Από την άλλη, να ισοπεδώσουμε τους άλλους με τα λόγια που εκτοξεύουμε και τις απαιτήσεις που έχουμε. Ένας καλός δάσκαλος δεν επιδιώκει ούτε το ένα ούτε το άλλο, και τέτοιος ήταν ο Χριστός. Μακάρι να Του μοιάσουμε.

Όταν ψάχνεις για οδηγία

"Εγώ θα σε συνετίσω, και θα σε διδάξω τον δρόμο, στον οποίο πρέπει να περπατάς· θα σε συμβουλεύω· επάνω σου θα είναι το μάτι μου". Ψαλμός 32:28

Πόσες φορές στη ζωή μας δεν αναζητούμε τη σωστότερη επιλογή όταν έχουμε να πάρουμε αποφάσεις; Είτε πρόκειται για την επαγγελματική καριέρα μας, για την επιλογή ενός συντρόφου, για τη μετακίνησή μας σε άλλο μέρος, ακόμα και για ένα απλό ταξίδι αναψυχής, ρωτάμε τη γνώμη κάποιων ώστε η απόφασή μας να είναι η καλύτερη δυνατή. Επίσης, στα πράγματα του Θεού, που αφορούν σε πνευματικά ζητήματα ή επιλογές, έχουμε τη δυνατότητα να ζητήσουμε συμβουλές. Στις Παροιμίες 20:18 διαβάζουμε: "Οι σκοποί στερεώνονται με τη συμβουλή· και ύστερα από καλή σκέψη κάνε πόλεμο". Συχνά, όμως, αντιλαμβανόμαστε ότι ακόμη και οι πιο σοφοί άνθρωποι μπορεί να σφάλλουν στις κρίσεις τους.

Το ότι οι άνθρωποι κάνουν λάθη ή το ότι εμείς δεν μπορούμε να κατανοήσουμε με απόλυτη βεβαιότητα το δρόμο που πρέπει να πάρουμε δεν πρέπει να μας απογοητεύει. Ο Κύριος υποσχέθηκε ότι θα οδηγήσει προσωπικά ο ίδιος τον κάθε πιστό που ταπεινά Του ζητά οδηγία και κατεύθυνση στη ζωή του. Το  εδάφιο "εγώ θα σε συνετίσω και θα σε διδάξω τον δρόμο στον οποίο πρέπει να περπατάς" σημαίνει αφενός ότι δεν  ξέρουμε το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουμε και αφετέρου ότι ο Θεός έχει αναλάβει αυτήν την ευθύνη. 

Το πιο δύσκολο, όμως, δεν είναι να σε οδηγήσει ο Θεός, αλλά να πιστέψεις ότι Εκείνος θα το κάνει, και να υπακούσεις έπειτα σ' αυτά που θα σου υποδείξει. Στην πορεία της ζωής μου, λόγω του χαρακτήρα μου, πέρασα πολλά χρόνια μέσα σε τραγική αμφιβολία του τύπου: "Ο Θεός σίγουρα οδηγεί τα παιδιά Του, αλλά εγώ πώς μπορώ να ξέρω με σιγουριά ότι καταλαβαίνω σωστά αυτήν την οδηγία Του και δεν παρασύρομαι σε δικούς μου δρόμους;" Το αποτέλεσμα ενός τέτοιου σκεπτικού είναι εμφανές: δεν κάνεις ούτε μισό βήμα εμπρός, διότι πάντα υπάρχει ο κίνδυνος του λάθους. Σήμερα γνωρίζω ότι το πρόβλημα δεν είναι ν' ακούσεις σωστά τις συμβουλές και την οδηγία του Κυρίου, αλλά να εμπιστευτείς με απλότητα, χωρίς δεύτερες σκέψεις, απροθυμία ή φόβους, τα λόγια του Θεού. Εν ολίγοις, το θέμα είναι να εγκαταλείψεις και να εγκαταλείψω κάθε "μουλαρίσιο" τρόπο, που σημαίνει να μη γινόμαστε, όπως λέει η Γραφή, "σαν άλογα, σαν μουλάρια, στα οποία δεν υπάρχει σύνεση· που το στόμα τους πρέπει να συγκρατιέται με φίμωτρο και χαλινάρι, αλλιώς δεν θα σε πλησίαζαν..." (Ψαλμός 32:9). 

Αν ζητάμε οδηγία, θα πρέπει να αφήσουμε στην άκρη το πείσμα και τη στενοκεφαλιά μας. Το θέλω ή το δε θέλω μας, την ιδιαιτερότητα του χαρακτήρα μας, και να δώσουμε μια πλήρως αφιερωμένη θέληση στο Θεό, η οποία θα χαρακτηρίζεται από ένα πνεύμα επιδεκτικό διδασκαλίας, υπακοής, αλλά και εμπιστοσύνης σ' Αυτόν.

Όλα με τη χάρη Του

"Όχι εξαιτίας της δικαιοσύνης σου, ούτε εξαιτίας της ευθύτητας της καρδιάς σου, μπαίνεις μέσα να κληρονομήσεις τη γη τους· αλλ' εξαιτίας της ασέβειας αυτών των εθνών ο Κύριος ο Θεός σου τα διώχνει από μπροστά σου, για να στερεώσει τον λόγο, που ο Κύριος ορκίστηκε στους πατέρες σου, στον Αβραάμ, στον Ισαάκ, και στον Ιακώβ". Δευτερονόμιο 9:5

Πόσο συχνά αναφέρουμε τη χάρη του Θεού, η οποία είναι τόσο γενναιόδωρη σε μας, ανεξάρτητα από αυτό που ήμασταν ή είμαστε ακόμη και σήμερα. Ο Θεός μάς το θυμίζει καθώς διαβάζουμε τα παραπάνω εδάφια και μαθαίνουμε ότι οι νίκες που έκαναν δυνατή την είσοδο των Ισραηλιτών στη γη της επαγγελίας, ήταν ουσιαστικά οι νίκες του Θεού. Αν κατάφεραν να διώξουν τους γιους Ανάκ, αυτό ήταν έργο δικό Του. Ο Κύριος ήταν Αυτός που προπορεύτηκε, Αυτός που εξολόθρεψε και Αυτός που κατέστρεψε τους εχθρούς τους. (Δευτερονόμιο 9:3).

Όμως, οι  υποσχέσεις ότι ο Θεός θα απελευθέρωνε το λαό Του και θα τον οδηγούσε στη γη που τους είχε πει δε σήμαιναν ότι αυτοί δε θα είχαν να δώσουν τη δική τους επίπονη μάχη. Αυτό αφορά και εμάς σήμερα που επιθυμούμε να γευτούμε νίκες και να απολαύσουμε τις ευλογίες του Κυρίου στην πνευματική μας ζωή. Ο Θεός σίγουρα θα κάνει το μεγαλύτερο μέρος, αλλά πρέπει και εμείς οι ίδιοι να κάνουμε κάποιες ενέργειες: πρέπει να μπούμε στη μάχη, και όχι να κοιτάμε από μακριά. Ο Θεός θα κατέστρεφε τους εχθρούς του Ισραήλ, αν ο λαός πολεμούσε για να τους διώξει. "Πρέπει να κάνουμε τις προσπάθειές μας εξαρτώμενοι από τη χάρη του Θεού, και θα έχουμε αυτή τη χάρη, αν κάνουμε τις προσπάθειές μας", έλεγε ο Μάθιου Χένρυ.

Ας βασιζόμαστε στη χάρη του Θεού και ας μη λησμονούμε ότι αυτή δεν έρχεται επάνω μας εξαιτίας κάποιας υποτιθέμενης "πνευματικής ανωτερότητας" μας ή δικής μας καλοσύνης. Τα χρόνια μας που πέρασαν, όπως και τα χρόνια που πέρασε ο Ισραήλ μέσα στην έρημο, φανερώνουν ότι ήμασταν σκληροτράχηλοι. Όχι, δεν είναι χάρη στη δική μας δικαιοσύνη ή στη δική μας αξία που απολαμβάνουμε τις δωρεές του Θεού. Η λογική της χάρης του Θεού είναι ότι όσους ο Κύριος απορρίπτει, απορρίπτονται εξαιτίας της ασέβειάς τους, αλλά κανείς απ' αυτούς που  δέχεται ο Κύριος, δε γίνεται δεκτός χάρη στη δική του δικαιοσύνη.

Από πού αντλεί η λογική σου;

"Άνθρωποι, σε σας κράζω· και η φωνή μου απευθύνεται στους γιους των ανθρώπων. Απλοί, καταλάβετε φρόνηση· κι εσείς, άφρονες, αποκτήστε καρδιά που να καταλαβαίνει. Ακούστε· επειδή, θα μιλήσω έξοχα πράγματα, και τα χείλη μου θα προφέρουν ορθά". Παροιμίες 8:4-6

Ο μεσαιωνικός φιλόσοφος Ζαν ντε Σόλσμπερι έλεγε: "Μόνη η λογική είναι ασθενική και στείρα, δεν αποφέρει κανέναν καρπό σκέψης, αν η ίδια δε συλλαμβάνει από αλλού". Ήδη από τη μεσαιωνική επιστήμη, η λογική, ως ικανότητα με την οποία ο Θεός προίκισε τον άνθρωπο, ήταν στο επίκεντρο των φιλοσοφικών συζητήσεων. "Πίστη ή λογική;" αποτέλεσε ερώτημα που γέννησε συζητήσεις, αντιπαραθέσεις, καταδίκες. Πού αρχίζει η μια και που τελειώνει η άλλη; Το επίμαχο θέμα βρισκόταν πάντα στην "επικαιρότητα" της ζωής, και καθώς προχωρούσε η  πειραματική επιστήμη, η ακλόνητη βεβαιότητα  των αποδείξεων που προσκόμιζε της έδινε κύρος, υποβαθμίζοντας συνέχεια την πίστη.

Και έτσι φτάσαμε στο σήμερα! Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, ότι η πλειοψηφία των ανθρώπων εμπιστεύονται τη λογική  για τη ζωή τους και υποβαθμίζουν, για να μην πω εξαφανίζουν, την πίστη. Πόσοι τολμούν να πιστέψουν και να ζήσουν τα θαύματα που περιγράφει η Γραφή; Πόσοι θα τολμούσαν επίσης να ακολουθήσουν την οδηγία που ο Θεός δίνει στη ζωή τους, κλείνοντας την πόρτα στη λογική και στις απόψεις τους; Πόσοι πιστεύουν ακόμη  τα λόγια του Θεού, όπως ακριβώς διατυπώνονται μέσα στις σελίδες της Βίβλου, χωρίς να τα υποβάλλουν σε φιλτράρισμα και κοσκίνισμα κάτω από τη λογική τους ματιά;   

Το περίεργο είναι ότι και εμείς, οι χριστιανοί, έχουμε παρασυρθεί  στον ίδιο ακριβώς δρόμο. Όχι γιατί χρησιμοποιούμε τη λογική, κάθε άλλο, αυτό πρέπει να το κάνουμε στο βαθμό που ο Θεός μάς έδωσε το νου. Το θέμα είναι ότι χρησιμοποιούμε μια λογική συχνά υποταγμένη στο δικό μας λιγοστό φως. Μια λογική που αποδεικνύεται πράγματι "ασθενική και στείρα", διότι "συλλαμβάνει" τις αλήθειες όχι αντλώντας την έμπνευσή της από την αποκάλυψη του Αγίου Πνεύματος καθώς μελετά την Αγία Γραφή, αλλά από τον ίδιο της τον εαυτό που έρχεται να διορθώσει ή να επανερμηνεύσει τις βιβλικές αλήθειες.

Η λογική είναι μια εξαιρετική οργανωτική αρχή με την οποία ο Θεός προίκισε  τον ανθρώπινο νου. Αλλά δεν είναι το κλειδί που ανοίγει πάντα όλες τις πόρτες, εξασφαλίζει απαντήσεις και  λύσεις, δίνει ευτυχία. Αν θέλουμε να είμαστε σίγουροι για την πορεία της ζωής, ας μη στηριζόμαστε μονοδιάστατα στη δική μας λογική και ας μη νομίζουμε τους εαυτούς μας σοφούς. Η υπακοή μας στις αλήθειες που μας φανερώνει το Άγιο Πνεύμα, μέσα από τις σελίδες της Αγίας Γραφής και μέσα στο πνεύμα μας, είναι ο ασφαλέστερος δρόμος.

Σύντομες σκέψεις

 " [...] η πίστη σας να είναι όχι διαμέσου τής σοφίας των ανθρώπων, αλλά διαμέσου τής δύναμης του Θεού". Α' Κορινθίους 2:5.

Διάβασα κάπου τις παρακάτω σκέψεις και σας τις μεταφέρω:

Κύριε, σ' ευχαριστώ, γιατί δε μου ζητάς να έχω μια μεγάλη πίστη, αλλά να πιστεύω σ' ένα μεγάλο Θεό.

Όταν ο σατανάς βρίσκει το Χριστό μέσα μας, βρίσκει το νικητή του. Δεν μπορεί να κάνει τίποτε και μας αφήνει.

Το να αρνείσαι το αόρατο, είναι σαν να αρνείσαι την πηγή ενός ποταμού τον οποίο βλέπεις να κυλά μπροστά σου, και μοιάζεις σαν  τυφλός που αρνείται την ύπαρξη του ήλιου που τον ζεσταίνει .

Η καθαρή λογική δεν οδηγεί το πνεύμα παρά μόνο σε αδιέξοδα. Πρέπει να παραιτηθεί κανείς από την προσπάθεια να καταλάβει τα πάντα και να πιστέψει στο Θεό που η λογική Του είναι πολύ υψηλότερη από τις δικές μας σκέψεις.

Ο πιστός χριστιανός δεν είναι αναίσθητος στα χτυπήματα και στις δοκιμασίες. Ξέρει, όμως, το χέρι που βρίσκεται πίσω απ' αυτά: Είναι το χέρι του Θεού του που είναι γεμάτος αγάπη και σοφία.

Όταν τα λάθη των χριστιανών σε σκανδαλίζουν, να αναρωτηθείς καλύτερα αν αυτά τα λάθη προέρχονται απ' αυτούς που είναι χριστιανοί ή απ' αυτούς που δε συμπεριφέρονται ως χριστιανοί.

Πρόσεξε κάποια σήματα

"Έτσι λέει ο Κύριος, ο Λυτρωτής σου, ο Άγιος του Ισραήλ: Εγώ είμαι ο Κύριος ο Θεός σου, που σε διδάσκω για την ωφέλειά σου, σε οδηγώ διαμέσου του δρόμου από τον οποίο έπρεπε να πας. Είθε να άκουγες τα προστάγματά μου! Τότε, η ειρήνη σου θα ήταν σαν ποταμός, και η δικαιοσύνη σου σαν κύματα θάλασσας". Ησαΐας 48:17

Κόκκινο φανάρι μπροστά και η ουρά των αυτοκινήτων σταματά για να αφήσει να περάσει το κάθετο κύμα από τα άλλα αυτοκίνητα που περιμένει τη σειρά του. Πράσινο φανάρι και οι οδηγοί ξεκινούν την πορεία τους διότι ο δρόμος μπροστά τους είναι ελεύθερος. Ο κάθε οδηγός ξέρει ότι αν συνεχίσει το δρόμο του όταν έχει κόκκινο, το ατύχημα τού έχει δώσει ραντεβού. Αντίθετα, κανείς δε διστάζει να πατήσει γκάζι όταν το φανάρι είναι πράσινο. 

Ο δρόμος της χριστιανικής ζωής, όπου εσείς και εγώ περπατάμε, είναι σπαρμένος επίσης από προειδοποιητικά σήματα. Ο Θεός ο ίδιος τα βάζει κατά μήκος της πορείας όλων μας, και συχνά είναι τοποθετημένα έτσι ώστε να ανταποκρίνονται στους κινδύνους που προσωπικά διατρέχουμε, καθώς ακολουθούμε ο καθένας τη δική του διαδρομή. Γνωρίζουμε καλά ότι όταν επιμένουμε, ενώ η συνείδησή μας μας προειδοποιεί: "Δεν είναι σωστό αυτό που κάνεις", παραβιάζουμε ένα κόκκινο φανάρι. Συνέπειες σοβαρές μπορεί να επακολουθήσουν για εμάς τους ίδιους, το σπίτι μας, την εκκλησία μας, το περιβάλλον μέσα στο οποίο κινούμαστε. Ο Θεός μάς έδωσε το Άγιο Πνεύμα ώστε να μας παρηγορεί, να μας διδάσκει, να μας ελέγχει, να μας θυμίζει. Είναι πολύ σημαντικό να μάθουμε να υπακούμε στη διακριτική φωνή Του, που συχνά γίνεται έντονη και επιτακτική όταν ο πνευματικός κίνδυνος είναι μεγάλος. Η Βίβλος μάς λέει: "Το Πνεύμα μη το σβήνετε" (Α' Θεσσαλονικείς 5:19), θυμίζοντάς μας ότι μπορεί ν' ακούσουμε τη φωνή Του και να την κάνουμε να σωπάσει κάτω από την ένταση της επιθυμίας, του φόβου, της επιπολαιότητας, της έλλειψης γνώσης  του κινδύνου που διατρέχουμε.

Ας μην παραβιάζουμε με παιδική αφέλεια, αδιόρθωτη ανοησία ή και εγωισμό τη φωνή του Πνεύματος του Αγίου όπως αντηχεί μέσα από το Λόγο Του και  μέσα στη συνείδησή μας. Σίγουρα, δε θα βγούμε κερδισμένοι, όσο κι αν νομίζουμε ότι ξεφύγαμε τον "κίνδυνο" του ατυχήματος, φερθήκαμε έξυπνα ή σταθήκαμε "τυχεροί".