Θέλεις να είσαι πρώτος;

"Και ο μεγαλύτερος από σας, θα είναι υπηρέτης σας. Και όποιος υψώσει τον εαυτό του, θα ταπεινωθεί· όποιος, όμως, ταπεινώσει τον εαυτό του, θα υψωθεί". Ματθαίος 23:11-12

Ο Μαχάτμα Γκάντι, ο γνωστός πολιτικός και πνευματικός ηγέτης της Ινδίας, έμεινε στην ιστορία ως "ο απόστολος" της ειρήνης. Είναι ο άνθρωπος εκείνος που διεκδίκησε την ανεξαρτησία της Ινδίας από τη βρετανική κυριαρχία με έναν αγώνα που δεν προέβλεπε ούτε όπλα ούτε βία. Η μέθοδος πάλης του συνοψιζόταν στην παθητική αντίσταση. 

Αν και είχε κάνει νομικές σπουδές στο Λονδίνο, και είχε δικό του δικηγορικό γραφείο στη Νότια Αφρική, εγκατέλειψε την καριέρα του και επέστρεψε στην πατρίδα του, την οποία και υπηρέτησε με τον δικό του μοναδικό τρόπο. Ανάμεσα στα πολλά και εύστοχα που είχε πει, ήταν και το εξής: "Αν και είμαι ο ηγέτης αυτής της χώρας, ταξιδεύω πάντα στην τρίτη θέση του τρένου. Επειδή δεν υπάρχει τέταρτη". Πρόκειται για την εξαιρετική στόφα που χαρακτηρίζει όχι μόνο τον άξιο ηγέτη, αλλά και τον ταπεινό άνθρωπο, που ταύτισε τη μοίρα του με τη μοίρα εκατομμυρίων φτωχών συμπατριωτών του.

Ο Γκάντι δεν γνώριζε τη χριστιανική διδασκαλία εκ πείρας, ούτε ήταν μελετητής της Αγίας Γραφής για να διδάξει την αυταπάρνηση, την ταπείνωση, την ειρήνη. Εμείς, αντίθετα, είμαστε μαθητές του Χριστού. Τον πιστεύουμε και Τον ακολουθούμε. Είμαστε, λέμε, υπηρέτες Του, αλλά είμαστε όντως;

Γιατί ξέρουμε ότι όποιος υπηρετεί δεν έχει αέρα, δεν έχει το στιλ: "ξέρω εγώ, εσύ δεν ξέρεις, Για την ακρίβεια, τα ξέρω όλα εγώ". Δεν ειρωνεύεται, δεν αμφισβητεί  τους διπλανούς του. Δεν τραβάει τους άλλους γύρω του, οπαδούς στο ατομικό του όραμα, παρά μόνο όταν αυτό το όραμά περνάει από την προσωπική θυσία του, την σιωπηλή υπηρεσία του και την αγόγγυστη προσφορά του. Ακόμα και σ' εκείνα τα πόστα και τις δουλειές που είναι μηδαμινές, άχαρες, τετριμμένες. Εκεί που δεν αντλείς πάντοτε φήμη  ή ευχαρίστηση. 

Δόξα στο Θεό, υπάρχουν ακόμη τέτοιοι χριστιανοί, που έβαλαν πρώτα τον Κύριο, ύστερα τους αδελφούς και τέλος τους εαυτούς τους. Τους θαυμάζουμε, γιατί αν και φαίνεται ότι είναι τελευταίοι, είναι οι πρώτοι. Στα μάτια του Κυρίου, τουλάχιστον. Μεγάλη η πρόκληση να τους μοιάσουμε.

Πού πήγε η κοινή λογική;

"Με τη σοφία οικοδομείται ένα σπίτι, και με τη σύνεση στερεώνεται". Παροιμίες 24:2

Τελευταία, είχα μια συζήτηση με κάποιον γονιό σχετικά με τα παιδιά του, τις ευθύνες της οικογένειας, που είναι τόσες πολλές στις μέρες μας, αλλά και εκείνες της εργασίας που απαιτούν επίσης χρόνο. Για να προεκταθεί η κουβέντα στις υποχρεώσεις απέναντι στο σύντροφό σου, στους γονείς, στους φίλους, και πάει λέγοντας. Μου έχει κάνει εντύπωση η ισορροπία και η τάξη που επικρατεί σ' αυτό το σπίτι. Και κυρίως ο πατέρας, που απ' όσο αντιλαμβάνομαι,  πρέπει να εκτελεί το ρόλο του ως πραγματική κεφαλή στην οικογένεια. 

Δεν εννοώ φυσικά τον ρόλο διοικητή-στρατιώτη, αλλά τη σοφή διοίκηση που μπορεί να κάνει κάποιος στο σπίτι του αφήνοντας χώρο στα άλλα μέλη να εκφραστούν, να αναλάβουν πρωτοβουλίες, να συνεργαστούν. Παρ' όλα αυτά, καταλαβαίνεις ότι έχει τον έλεγχο των πραγμάτων, ακόμη και όταν δεν παίρνει όλες τις αποφάσεις, και το σπίτι λειτουργεί  σωστά. Όταν τον ρώτησα πώς τα καταφέρνει  ώστε να λειτουργούν όλα τόσο καλά, πήρα μια πολύ απλή απάντηση που δεν είχα ποτέ μου ακούσει."Εφαρμόζω την απλή λογική. Τι λέει η κοινή λογική!" Τελεία. Αυτό ήταν όλο το μυστικό του.

Δεν ξέρω αν σας προβληματίζει η απάντηση. Γιατί πολλοί άνθρωποι αγνοούν τι λέει η κοινή λογική; Γιατί οι οικογένειες έχουν να λύσουν προβλήματα μεταξύ τους, τα οποία μετά δυσκολίας λύνονται; Γιατί οι σχέσεις τραβιούνται στα άκρα, η αγάπη πάει περίπατο και τα παράπονα συσσωρεύονται; Γιατί συναντάς συχνά το χάος με τα παιδιά, την αμέλεια στις  υποχρεώσεις τους, την αγένεια στη συμπεριφορά τους;  Γιατί οι ηλικιωμένοι γονείς παραπονιούνται; Μιας και οι απλές επισκέψεις για να δουν τα εγγόνια τους έχουν γίνει είδος πολυτελείας. Πού πήγε τελικά η κοινή λογική;

Εύχομαι ο Θεός να δίνει σοφία στους ανθρώπους ώστε να ξαναβρούν την κοινή λογική, που κάπου παράπεσε στην πορεία, χωρίς να το συνειδητοποιήσουν. Στη θέση της κοινής λογικής μπήκε το εγώ, η δική μου προσωπική λογική,  της συζύγου, και των παιδιών χώρια. Πολλές λογικές με διαφορετικές κατευθύνσεις, που δεν συγκλίνουν μάλλον πουθενά. Το σύνθημα δεν είναι πλέον όλοι για έναν και ένας για όλους. Το σύνθημα είναι ο καθένας για τον εαυτό του.

Μακάρι ο Κύριος να βοηθήσει και τους χριστιανούς να κρατήσουν την παλιά κοινή λογική, αυτή που αντλούσε την επιχειρηματολογία της από τον φόβο του Θεού, τον Λόγο Του και τον σεβασμό σε ηθικές αξίες κυρίως.Τα κύματα που έρχονται δεν θα ταράξουν το σπίτι τους, αν είναι φτιαγμένο σ' αυτά τα γερά θεμέλια.

Θεός τάξης ίσον χριστιανοί τάξης

"Όλα ας γίνονται με ευσχημοσύνη και με τάξη". Α' Κορινθίους 14:40.

Βγαίνεις από το σπίτι σου να πας να κάνεις τις δουλειές σου και έχεις την αίσθηση ότι πρέπει να διασχίσεις τη ζούγκλα. Άλλος παρκάρει σε διπλή γραμμή, όταν είκοσι μέτρα πιο κάτω υπάρχει χώρος να σταθμεύσει. Άλλος σου παίρνει τη σειρά στην τράπεζα με κάποιο ψέμα. Ένας τρίτος πετάει ανενόχλητος τα μικροσκουπίδια του στο δρόμο. Και κάποιος άλλος σου παίρνει τα μυαλά με την ακατάσχετη και δυνατή φλυαρία  του  στο κινητό.

Κι όμως, η Ελλάδα θεωρείται ευρωπαϊκή χώρα, πολιτισμένη, με νόμους και ένα ένδοξο παρελθόν πίσω της. Και τι έχει απομείνει σήμερα;  Μήπως ένα κακό αντίγραφο;. Ευτυχώς, αυτό δεν αφορά όλους, γιατί αρκετοί ξεχωρίζουν με τη στάση τους.

Εμείς οι χριστιανοί, θα πρέπει να είμαστε τα πρώτα παραδείγματα τάξης και ευσυνειδησίας. Τόσο ως χρηστοί πολίτες όσο κι ως χριστιανοί.Ο Θεός είναι Θεός τάξης και όχι ακαταστασίας. Συνεπώς, δεν μπορεί να μιμούμαστε συμπεριφορές αδιαφορίας, τεμπελιάς και αμέλειας, όσο κι αν βολεύουν ή διευκολύνουν. Η τάση του "δεν βαριέσαι" ή του "εσύ θα ισιώσεις τον κόσμο" δεν ταιριάζει στο στόμα ενός δημοκρατικού πολίτη που σέβεται τις αξίες της ελευθερίας, της ισότητας και της αδελφοσύνης. Πολύ περισσότερο, στο στόμα ενός αληθινού χριστιανού. Εσύ, μόνος, κάνε ενώπιον του Θεού ό,τι πρέπει και οφείλεις να κάνεις, και άσε το τι κάνουν οι άλλοι γύρω σου.

Θα παρκάρουμε εκεί που πρέπει, θα σεβαστούμε τον κώδικα οδικής κυκλοφορίας. Θα πάμε στη δουλειά μας εγκαίρως και θα εργαστούμε σωστά. Θα πάμε στο πανεπιστήμιό μας και θα είμαστε υποδειγματικοί φοιτητές. Θα σεβαστούμε τους συναδέλφους, τους χώρους και τη διαδικασία. Το ξέρω ότι δεν είναι καθόλου εύκολο να τρως την κοροϊδία από τους άλλους, που πίνουν χαλαρά το καφεδάκι τους, βρίζουν, αντιγράφουν, λερώνουν. Μα ταυτόχρονα ξέρω ότι μόνο όσοι μπορούν να σταθούν με θάρρος και να υπερασπιστούν τις θέσεις τους με τη συμπεριφορά τους, και μετά με τα λόγια τους, έχουν κάτι να πουν στον κόσμο.

Αν δεν μπορούμε να είμαστε σωστοί άνθρωποι στα μικρά, τα αυτονόητα, τα άκρως απαραίτητα και κοινώς αποδεκτά, έχετε την αίσθηση ότι θα μπορέσουμε να υπακούσουμε στις εντολές του Θεού, που δεν στέκουν στο φαινόμενο μόνο, αλλά ασχολούνται με την ουσία;

Ποια θέση κρατάς για το εγώ σου;

"Σας διαβεβαιώνω απόλυτα: Αν ο κόκκος του σιταριού δεν πέσει στη γη και πεθάνει, αυτός μονάχος μένει· αν, όμως, πεθάνει, φέρνει πολύ καρπό". Ιωάννης 12:24

"Μη ψάχνεις την αληθινή τη δύναμη της ζωής, 

Σε μια ζωή γεμάτη από "Εμένα" και "Εγώ",

Που δεν αγαπάει, παρά τον εαυτούλη της,

Και φοβάται να υποφέρει και να πεθάνει.

Καθώς ζητάς τον καρπό από το σπαρμένο χώμα,

Ζήτα τη ζωή τη ζωντανή, μες τη ζωή τη θανατωμένη.

Βιάσου να της δώσεις το χτύπημα, το τελικό, 

Καρφώνοντας το "Εγώ" σου στο Σταυρό. 

Τότε, θα βρεις τεράστιους θησαυρούς,

Εκεί που νόμιζες πως ήταν μόνον απώλεια.

Επειδή, όπου κι αν το σποράκι στο χώμα χωθεί,

Εκεί ο καρπός της νέας ανάστασης θα βρεθεί".

                                               (Άγνωστος)

Ρίξε ξανά τα δίχτυα σου

"Φέρε ξανά το πλοίο στα βαθιά, και ρίξτε τα δίχτυα σας για να ψαρέψετε." Λουκάς 5: 4

Η πίστη και η υπακοή είναι προϋπόθεση κάθε ευλογίας του Θεού. Μπορεί ο Κύριος  να δείχνει το έλεός Του σε εμάς κάποιες φορές, ενώ εμείς βρισκόμαστε σε λάθος δρόμο, όπως ο Ιωνάς, αλλά αυτό δεν είναι ο κανόνας μέσα στην Αγία Γραφή.

Πόσες φορές δεν προσπαθήσαμε να "τραβήξουμε" τις ευλογίες Του μέσα από λάθος δρόμους; Άδικος κόπος και πενιχρό το αποτέλεσμα, γιατί ο Θεός ανταμείβει την υπακοή. Σ' αυτό το σημείο, είμαστε πολλοί που αστοχούμε να υπακούσουμε σ' Αυτόν. Γιατί υπακοή, όλοι λέμε ότι έχουμε, και μπορεί να είναι αλήθεια. Αλλά είναι μια υπακοή σ' αυτό που μας ζητάει συγκεκριμένα να κάνουμε; Πολύ φοβάμαι ότι υπακούμε όπως νομίζουμε ότι μάλλον, ίσως, πιθανόν, θα άρεσε στον Κύριο, και όχι όπως ακριβώς μας λέει.

 Ο Πέτρος έχει επιστρέψει από μια κουραστική νύχτα δουλειάς με τα δίκτυα του άδεια. Το μόνο που θα ήθελε να κάνει, θα ήταν να γυρίσει σπίτι του, να φάει και να ξεκουραστεί. Αλλά ο Χριστός τού ζητάει να ξαναπάει το πλοίο στα βαθιά και να ρίξει ξανά τα δίχτυα  για να ψαρέψει.

Ο Πέτρος έχει μια πραγματικότητα στη ζωή του, ένα δεδομένο που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί: δεν υπήρχε ίχνος ψαριού στη θάλασσα εκείνη τη νύχτα, ή τέλος πάντων, κι αν υπήρχε, αυτός δεν έπιασε τίποτα. Τα άδεια δίχτυα το επιβεβαιώνουν. Με ποια λογική και στηριζόμενος σε πιο δεδομένο παίρνει την απόφαση να το κάνει; 

"Στηριζόμενος στο λόγο σου, θα ρίξω το δίχτυ" (Λουκάς 5:5). Εκπληκτική απόφαση για κάποιον που ίσως δεν έχει πολυκαταλάβει ποια εξουσία έχει αυτός που του δίνει την εντολή. Κάνοντας μια απλή πράξη υπακοής, έπιασε "ένα μεγάλο πλήθος από ψάρια, και το δίχτυ τους ξεσχιζόταν" (Λουκάς 5:6). Φανταστείτε την κατάπληξη του Πέτρου και των συντρόφων του καθώς τραβούσαν τα γεμάτα δίχτυα τους στο πλοίο. Έχω την αίσθηση ότι θα σκέφτηκαν: "Αυτά τα πράγματα δεν γίνονται!"

Αυτά τα πράγματα όντως δεν γίνονται, εκτός αν αποφασίσουμε να βάλουμε κατά μέρος το τι εμείς πιστεύουμε ότι είναι σωστό ή λογικό να γίνει και θελήσουμε να πούμε ναι σ' αυτό που ο Θεός μάς προστάζει να κάνουμε. Μοιάζει ακατανόητο, αλλά ο Θεός επιβραβεύει με τον δικό Του τρόπο την απόφασή μας να εμπιστευτούμε και να υπακούσουμε στο λόγο Του, παρά τις όποιες εμπειρίες ή αμφιβολίες μας. Η πίστη, και όχι η λογική, έχει πάντα δίκαιο.

Πρόσφερέ τα σ' Εκείνον

"Και εκείνος είπε: Φέρτε τα εδώ σε μένα [...] και πήρε τα πέντε ψωμιά και τα δύο ψάρια, σηκώνοντας τα μάτια του στον ουρανό τα ευλόγησε [..]  Και έφαγαν όλοι, και χόρτασαν· και σήκωσαν το περίσσευμα από τα κομμάτια, δώδεκα κοφίνια γεμάτα". Ματθαίος 14: 18-20

Έχετε βρεθεί στη θέση να πείτε: "Φτάνει πια! Τώρα πρέπει να ξεκουραστώ, να κοιτάξω και λίγο τον εαυτό μου". Αλλά την ίδια στιγμή που το λέμε, δίπλα μας υπάρχει ανάγκη. Το παιδί μας που χρειάζεται βοήθεια στο διάβασμα, ο πατέρας μας που είναι άρρωστος και περιμένει τη βοήθειά μας, ένας γνωστός μας που θα ήθελε τόσο να του κάνουμε μια επίσκεψη. Και εμείς φυσικά δεν θέλουμε, γιατί πιθανόν να έχουμε κουραστεί και δεν μπορούμε άλλο πια. Δεν έχουμε άλλο χρόνο για ξόδεμα, ούτε χρήματα, ούτε δυνάμεις.

Πόσες φορές δεν είπαμε στον Ιησού: "Ο τόπος είναι έρημος, και η ώρα έχει ήδη περάσει· απόλυσε τα πλήθη για να πάνε στις κωμοπόλεις και να αγοράσουν τροφές για τον εαυτό τους" (Ματθαίος 14:15). Πόσες φορές δεν Του θυμίσαμε με τον τρόπο μας ότι δεν πάει άλλο, για να ακούσουμε από το στόμα Του να μας λέει: "Δεν έχουν ανάγκη να πάνε· δώστε τους εσείς να φάνε" (εδ.16). Μάλλον δεν κατάλαβε ο Κύριος ότι δεν έχουμε στη διάθεσή μας "παρά πέντε ψωμιά και δύο ψάρια" (εδ. 17).

Πώς θα καλυφθούν οι ανάγκες των άλλων όταν καλά καλά αυτά που έχουμε δεν φτάνουν ούτε για εμάς τους ίδιους; Μοιάζει ακατανόητη η υπόδειξη του Χριστού, πολύ περισσότερο η προσταγή Του "Φέρτε τα εδώ σε μένα" (εδ.18). Μα η αλήθεα είναι ότι όταν δίνουμε στον Κύριο από τα λίγα που έχουμε όχι μόνο χορταίνουν οι άλλοι, αλλά περισσεύουν άφθονα για εμάς.

Υπήρχαν φορές που ο Θεός μού ζήτησε να κάνω πράγματα για τους άλλους σε περιόδους της ζωής μου που αυτό ήταν αδύνατο. Έπρεπε να "φτωχύνω" εντελώς από χρόνο, από ξεκούραση, από ψυχική ανάπαυση. Ήταν ακατόρθωτο αυτό που έπρεπε να διεκπεραιώσω, ήταν ψυχοφθόρο από κάθε άποψη. Κι όμως έγινε! Ο Θεός ευλογούσε τον ελλιπή χρόνο, τη δουλειά που είχε περάσει σε δεύτερη μοίρα, την ελάχιστη ξεκούραση, τη θλίψη.

Όταν τελείωσε αυτό το κεφάλαιο, μπορώ να βεβαιώσω ότι βρέθηκα στο σημείο από όπου είχα ξεκινήσει. Ήταν σαν να μην είχε περάσει τίποτα από πάνω μου. Ήμουν ακμαία, με κέφι για τη ζωή. Τότε κατάλαβα ότι μάζευα τα περισσέματα. Είχα δώσει στον Κύριο λίγους άρτους και κάτι ψαράκια. Είχα πάρει πίσω ένα κοφίνι και είχαν ευλογηθεί τόσοι άλλοι.

Κοιτάζοντας στη σωστή κατεύθυνση

"O Θεός δεν μας έδωσε πνεύμα δειλίας, αλλά δύναμης και αγάπης και σωφρονισμού". Β' Τιμόθεον 1:7

Κάποιος είχε πει: "Υπάρχουν τρεις τρόποι που κοιτάει κανείς. Αν θέλεις να είσαι δυστυχισμένος, κοίταξε μέσα σου. Αν θέλεις ν' αφαιρεθείς, κοίταξε γύρω σου. Αν θέλεις να γνωρίσεις την ειρήνη, κοίταξε ψηλά". Πολλοί χριστιανοί στερούνται αληθινής χαράς και απελευθέρωσης γιατί κοιτάζουν συνεχώς μέσα τους. Το αποτέλεσμα; Αισθάνονται πάντα άθλιοι, αδύναμοι και γεμάτοι αμφιβολίες. 

Δεν είναι ότι ο Χριστός δεν τους έχει καθαρίσει με το αίμα Του. Φυσικά και το έχει κάνει, εφόσον μετάνιωσαν και Του αφιέρωσαν τη ζωή τους. Δεν είναι ούτε ότι δεν ξέρει την αμαρτωλή φύση τους, η οποία συχνά αντιστέκεται στις εντολές του Θεού, παρασύρεται, αμαρτάνει. O Θεός ξέρει πολύ καλά τι είδους ανθρώπους κάλεσε στη βασιλεία Του. Είναι Αυτός που "διάλεξε τα μωρά τού κόσμου [...] και τα ασθενή [...] τα αγενή τού κόσμου και τα εξουθενημένα [...] εκείνα που θεωρούνται για τίποτε, για να καταργήσει αυτά που θεωρούνται κάτι. Για να μη καυχηθεί καμιά σάρκα μπροστά του".Α' Κορινθίους 1:28.

Το πρόβλημα είναι ότι εμείς έχουμε συχνά μια παραποιημένη εικόνα της φύσης μας. Νομίζουμε ότι επειδή δώσαμε τη ζωή μας στο Χριστό, η αμαρτία πέθανε μια για πάντα. Η αμαρτία μπορεί να νικήθηκε οριστικά στο σταυρό από το Χριστό, μπορεί να αθετήθηκε σαν δύναμη εξουσίας επάνω μας... αλλά είναι εδώ! Γύρω στον κόσμο μας τη βλέπουμε να βασιλεύει, μας προσκαλεί να ενδώσουμε στα κελεύσματά της, μας παραπλανά.

Αλλά πολύ συχνά τη βλέπουμε και πάνω μας. Κομμάτια της δεν λένε να πεθάνουν, άλλα νεκρανασταίνονται ή ξυπνούν από κει που δεν ξέραμε καλά καλά ότι υπάρχουν. Η ολοκληρωτική νίκη εναντίον της αμαρτίας δεν είναι υπόθεση ενός έτους ή κάποιων δεκαετιών, αλλά υπόθεση μιας ζωής. Γι' αυτό όποιος κοιτάζει συνέχεια μέσα του, όποιος αναμασά τις πτώσεις και τα λάθη του, όποιος παίρνει βαριά τις ήττες του, σύντομα θα κουραστεί. Θα χάσει το θάρρος Του στον Κύριο, την πίστη Του στο λυτρωτικό αίμα Του που μας δικαιώνει. Μα κυρίως, θα βρει απέναντί του το δυνατό εχθρό του, το διάβολο, να τον κατηγορεί και να τον εξουθενώνει, μπλέκοντάς τον σε θλιβερά δεσμά ενοχών. 

Τα παιδιά του Θεού δεν έχουν πνεύμα δειλίας, ούτε φόβου ακόμη και όταν συμβεί να αμαρτήσουν. Η αγάπη τους στο Κύριο και η δική Του προς αυτά διώχνει έξω κάθε φόβο. "Φόβος δεν υπάρχει μέσα στην αγάπη, αλλά, η τέλεια αγάπη βγάζει έξω τον φόβο [...]" Α' Ιωάννης 4:17.

Πώς να πειθαρχήσεις τον εαυτό σου

"Καλύτερος ο μακρόθυμος παρά ο δυνατός· κι αυτός που εξουσιάζει το πνεύμα του, παρά αυτός που εκπορθεί μια πόλη". Παροιμίες 16:32

Έχετε ακούσει να λένε για κάποιον: "Είναι δύσκολος χαρακτήρας;" Αυτό σημαίνει ότι οι άνθρωποι που βρίσκονται γύρω του υποφέρουν απ' αυτόν του το χαρακτήρα. Καταρχάς, δεν τον καταλαβαίνουν, έπειτα τον αποφεύγουν γιατί τους κουράζει και δεν μπορούν  να τον ανεχθούν. Το σίγουρο είναι ότι και ο ίδιος δυσκολεύεται μαζί τους και κρατά αντίστοιχη στάση.

 Ο καθένας μας μπορεί να έχει μια ιδιαίτερα δύσκολη πλευρά: να είναι αυταρχικός, οξύθυμος, τελειομανής, αγχώδης, ζηλόφθονος, δειλός, εύθικτος, πικρός, με αισθήματα κατωτερότητας ή ανθρωποφοβίας... Η λίστα με τα χαρακτηριστικά της αμαρτωλής μας φύσης και της κακής κληρονομικότητάς μας μπορεί να είναι αρκετά μεγάλη. 

Οι δύσκολοι άνθρωποι δημιουργούν εντάσεις και συγκρούσεις με το περιβάλλον τους. Ταλαιπωρούν τους γύρω τους, αλλά πληγώνονται και υποφέρουν και οι ίδιοι από τον χαρακτήρα τους. Δεν είναι ευτυχισμένοι, γιατί πάντα κάτι συμβαίνει που τους ενοχλεί και τους ταράζει. 

Πώς μπορεί κανείς να γίνει κάτι που δεν είναι; Πώς να πειθαρχήσει τον εαυτό του; Το πρώτο βήμα είναι να εντοπίσουμε το πρόβλημά μας και να το κατονομάσουμε. Να δούμε, δηλαδή, τι καταστροφική δύναμη κρύβει μέσα της η αμαρτία, ακόμη και στις πιο "αθώες" και φαινομενικά αβλαβείς μορφές της. Το επόμενο βήμα, που είναι  ένα από τα μυστικά της νίκης, είναι να θελήσουμε να απαλλαγούμε από αυτή. Να επιθυμήσουμε να απελευθερωθούμε από τον "δύσκολο" χαρακτήρα μας ζητώντας το έλεος και τη χάρη του Θεού. 

Είναι αλήθεια ότι χωρίς τη δική Του βοήθεια, δεν θα μπορέσουμε να καταφέρουμε πολλά πράγματα. Εδώ κρύβεται το δεύτερο μυστικό της λύτρωσης από το δύσκολο εγώ μας. Η αμαρτία έχει εξουσιαστική δύναμη στους ανθρώπους, και ακόμη κι αν είμαστε πιστοί χριστιανοί, βλέπουμε τις συνέπειες και τα "αποτυπώματά" της επάνω μας. Χωρίς το αίμα του Χριστού που μας συγχωρεί, χωρίς τη δική Του ενθάρρυνση, ο αγώνας μας εναντίον της είναι χαμένος εκ των προτέρων.

Αν θέλεις να πειθαρχήσεις τον δύσκολο εαυτό σου, ξεκίνα με το να μην τον δικαιολογείς. Στη συνέχεια, με τη δύναμη του Θεού, μάθε να αγωνίζεσαι εναντίον σε κάθε παλιά τάση που σε τραβάει πίσω. Στο φόβο, στην οργή, στην εγωπάθεια, στο κουτσομπολιό...  Καθώς θα μάχεσαι με επιμονή και πίστη, θα δεις ότι δεν είναι ακατόρθωτο να τον θέσεις υπό την κυριαρχία του Πνεύματος του Αγίου, ούτε είναι τόσο δύσκολο να νικήσεις τις ροπές σου. Απλά πονάει λίγο... αλλά κάνει καλό!

 

Είναι δικά Του, το ξέρεις;

"Ποιος από σας, μεριμνώντας, μπορεί να προσθέσει έναν πήχη στο ανάστημά του;" Ματθαίος 6:27

Ατυχές παράδειγμα, θα μπορούσε να πει κάποιος, είναι αυτό που αναφέρει εδώ ο Χριστός. Σίγουρα, θα αντέτασσε ότι δεν μπορείς να προσθέσεις έναν πήχη στο ανάστημά σου όσο κι αν μεριμνήσεις, αλλά μπορείς να κάνεις πολλά πράγματα στη ζωή όταν κυνηγάς τις ευκαιρίες, οργανώνεις το χρονοδιάγραμμα δράσης σου και μεθοδεύεις τις κινήσεις σου! 

Παρ' όλα αυτά, δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα. Γιατί αυτά που πιστωνόμαστε ως δικές μας επιτυχίες και ικανότητες σε διάφορους τομείς, δεν είναι τίποτα περισσότερο από τα δώρα και το έλεος του Θεού, ο οποίος "βρέχει επάνω σε δικαίους και αδίκους" (Ματθαίος 5:45). 

Και ας ξεκινήσουμε από τα απλά. Το ότι είμαι έξυπνος άνθρωπος ή μεθοδικός, πού το βρήκα; Το ότι μπορεί να έχω κριτική ικανότητα και διαισθητική αντίληψη, πώς το κληρονόμησα; Το ότι μπορεί να είμαι ευπαρουσίαστος, είναι δικό μου κατόρθωμα; Η αυθόρμητη απάντηση είναι: έτσι γεννήθηκα, μου το δίδαξαν στο σπίτι μου ή προσπάθησα και τα κατάφερα. Αλλά ξέρουμε ότι δεν είναι όλοι έξυπνοι. Υπάρχουν άνθρωποι που γεννήθηκαν με αναπηρίες, μεγάλωσαν σε φτωχά ή προβληματικά σπίτια, που ελάχιστα μπόρεσαν να τους προσφέρουν. Σε πόσους άλλους δεν ανατράπηκε απροσδόκητα η ζωή τους και βρέθηκαν παγιδευμένοι σε δυσάρεστες συνθήκες ή τους χτύπησαν  κακοτυχίες;

Έχετε παρατηρήσει άτομα, που η ζωή τους έχει πάει καλά στο γάμο τους, στα παιδιά τους, στη δουλειά τους, στις συνθήκες που βιώνουν, ώστε να διαπιστώσετε πόση αυταρέσκεια και αυτοϊκανοποίηση εκπέμπουν; Πιστεύουν ότι τα κατάφεραν καλά, ότι τους άξιζε μια τέτοια "τύχη". Κοιτάζουν τους άλλους με ένα συγκαταβατικό χαμόγελο οικτιρμού, γιατί θεωρούν ότι δεν είχαν τις ίδιες δυνατότητες, την ίδια εξυπνάδα ή και πνευματικότητα. Αυτοί ήταν οι ικανοί, οι άλλοι ήταν αδαείς και ανόητοι. 

Το καταλαβαίνεις επίσης από τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουν αυτά "τα δώρα"  του Θεού στη ζωή τους. Είναι δικά τους κεκτημένα, αδιαπραγμάτευτα, των οποίων δικαιούνται τον αποκλειστικό έλεγχο, και που στόχο έχουν  μόνο τη δική τους ικανοποίηση. 

Είναι μεγάλη παγίδα και ανοησία επίσης να κάνουμε τα δώρα του Θεού δικά μας και να τα εκλαμβάνουμε σαν καρπούς των κόπων και της εξυπνάδας μας. Ό,τι κι αν έχουμε, είναι εκατό τοις εκατό δικό Του τελικά. Μας το έδωσε Εκείνος γιατί έτσι ήθελε. Και με το ίδιο δικαίωμα μπορεί κάποια στιγμή να μας το αφαιρέσει. Αν κατανοήσουμε αυτό το μάθημα, ίσως να μην χρειαστεί να περάσουμε, όπως ο Ναβουχοδονόσορας, από μεγάλη ταπείνωση και στέρηση  για να το μάθουμε.

Αρκετό το κακό για σήμερα

"Μη μεριμνήσετε, λοιπόν, λέγοντας: Τι να φάμε ή τι να πιούμε ή τι να ντυθούμε;  [...] ο ουράνιος Πατέρας σας ξέρει ότι έχετε ανάγκη απ' όλα αυτά. Αλλά, ζητάτε πρώτα τη βασιλεία τού Θεού, και τη δικαιοσύνη του· και όλα αυτά θα σας προστεθούν". Ματθαίος 6:31-33.

Είτε ξεκίνησε καλά είτε άσκημα, αυτή η μέρα που θα ζήσουμε θα έχει τις δικές της ευθύνες, το δικό της φορτίο και  τις δικές της συγκινήσεις. Ο Κύριος γνωρίζει πολύ καλά πώς κυλούν κατά κύριο λόγο οι μέρες μας εδώ στη γη. Αν εξαιρέσουμε κάποιες μέρες χαράς και ξεγνοιασιάς, οι περισσότερες έχουν τον δικό τους μόχθο, γι' αυτό ο Χριστός μάς λέει ότι "αρκετό είναι στην ημέρα το κακό της". (Ματθαίος 6:34). Τώρα, φανταστείτε πόσο έξτρα ψυχικό κόπο και πόνο τής προσθέτουμε όταν, στο κλείσιμό της, καθώς πέφτουμε στο κρεβάτι μας να κοιμηθούμε, σκεφτόμαστε τα θέματα του αύριο. Φεύγει τρέχοντας ο γλυκός ύπνος και έρχεται να μας κάνει κακή παρέα η ανησυχία και η μέριμνα.

Πώς μπορείς όμως να μην ανησυχείς όταν χίλια ενδεχόμενα, αλλά και υπαρκτά ζητήματα, απαιτούν λύσεις; Όταν ξέρεις ότι ακόμη κι αν τρέχεις και τις 24 ώρες της ημέρας, μπορεί να μην τα προλάβεις όλα... Μάλλον, αυτό που μας ζητάει ο Χριστός είναι να μάθουμε να αναπαυόμαστε στην αγάπη και τη φροντίδα Του. Αυτές είναι αρκετές για να καλύψουν κάθε περίσταση που θα συναντήσουμε. 

 Το να μη μεριμνάμε δεν σημαίνει να διακατεχόμαστε από μια ανάλαφρη επιπολαιότητα του τύπου: "Δεν βαριέσαι, ό,τι βρέξει ας κατεβάσει". Σημαίνει να μην μπούμε στο ολισθηρό μονοπάτι της ανησυχίας, γιατί ο Θεός, που ξέρει τα θέματά μας, έχει ήδη φροντίσει με πιστότητα το αύριό μας.

Έχω δει στη ζωή μου ότι όσες φορές πάλεψα χωρίς πίστη  να διεκπεραιώσω θέματα, όσο έβαλα το μυαλό μου να δουλέψει εντατικά για να πετύχω σε κάποιους τομείς, στις σπουδές, στη δουλειά, στις σχέσεις μου με τους άλλους, γέμισα με τόση ανησυχία για να κάνω το καλύτερο δυνατό που στο τέλος, ό,τι κι αν πέτυχα, ήταν ελάχιστο σε σχέση με τον κόπο και την ψυχική κούραση που είχα καταβάλλει ή τα εμπόδια που έπρεπε να υπερπηδήσω. Το να κρατάμε στα χέρια μας τον απόλυτο έλεγχο, το να αναμασάμε  ενδεχόμενα και να αναπαράγουμε φόβους απ' αυτά, δεν έχει αντίκτυπο μόνο στην ψυχική μας υγεία, αλλά και στην πνευματική.

Μακάρι να βάλουμε την εμπιστοσύνη μας στον Κύριο για τις ανάγκες της σημερινής μόνο ημέρας. Το αύριο, αν υπάρξει και πάει καλά, θα είναι όχι γιατί τα προβλέψαμε όλα στην εντέλεια, αλλά γιατί κάποιος Άλλος τα πρόβλεψε για εμάς.

Εσύ, αξίζεις τη χάρη;

"Ο Θεός, όμως, δείχνει τη δική του αγάπη σε μας, επειδή, ενώ εμείς ήμασταν ακόμα αμαρτωλοί, ο Χριστός πέθανε για χάρη μας". Ρωμαίους 5:8

Λέγεται ότι μια γυναίκα που έκλαιγε, πλησίασε μια μέρα τον Ναπολέοντα για να ζητήσει χάρη για τον γιο της. Ο αυτοκράτορας τής απάντησε ότι αυτό ήταν αδύνατο. Το θέμα αφορούσε ένα νέο στρατιώτη που είχε εγκαταλείψει τη μάχη και επιπλέον είχε προδώσει. Σύμφωνα με το στρατιωτικό δίκαιο έπρεπε να τουφεκιστεί.

-Μα, δεν ζητάω δικαιοσύνη, εξήγησε η μητέρα του στρατιώτη. Αιτούμαι χάρη.

-Κυρία, σας επαναλαμβάνω ότι ο γιος σας δεν αξίζει καμιά χάρη, ήταν η απάντηση του Ναπολέοντα.

-Κύριε, φώναξε η γυναίκα, δεν θα ήταν χάρη αν το άξιζε! Χάρη, αυτό και μόνο ζητάω.

-Εντάξει λοιπόν, του τη δίνω. 

Μήπως θεωρώ ότι είμαι αρκετά καλός και συνεπώς μπορώ να κερδίσω την εύνοια του Θεού με την καλοσύνη μου ή κάποια έργα που κάνω; Πιστεύω ότι μπορώ να εκπληρώσω τα "στάνταρ" Του και ότι δεν χρειάζεται να επικαλεστώ τη χάρη Του;

Ο άνθρωπος αυταπατάται όταν νομίζει ότι μόνος του μπορεί να σωθεί και να ζήσει τη ζωή του Θεού στην πληρότητά της. Όποιοι προσπάθησαν μόνοι τους, κάποια στιγμή κατάλαβαν ότι είναι μάταιο και ανέφικτο να εκτελέσουν όλες τις εντολές του Θεού. Αντίθετα, όποιοι επικαλέστηκαν τη χάρη Του και ζήτησαν το έλεος και την αστείρευτη δύναμή Του, δεν έφυγαν απογοητευμένοι αλλά πήραν άφθονα ό,τι ζήτησαν.

Ποτέ δεν μένει χωρίς ανταπόκριση το γνήσιο κάλεσμα που απευθύνουμε στον Κύριο. Η αιώνια αγάπη Του ξεχύνεται επάνω σε κάθε αδύναμο και ανάξιο ανθρώπινο πλάσμα που κατάλαβε ότι δεν είχε τίποτα να δώσει στο Χριστό παρά μόνο...

τις αμαρτίες του.

Μόνο πίστευε

"[...] Η θυγατέρα σου πέθανε· γιατί ενοχλείς ακόμα τον δάσκαλο; Ο Ιησούς, όμως, αμέσως μόλις άκουσε τον λόγο που μιλούσαν, λέει στον αρχισυνάγωγο: Μη φοβάσαι, μόνον πίστευε". Μάρκος 5:35-36

Αν και φτιαγμένη με πολύ σύντομες λέξεις, η πρόταση "Μη φοβάσαι, μόνο πίστευε" αποτελεί μια από τις πιο ελπιδοφόρες και παρηγορητικές φράσεις του Ιησού. Υπάρχουν σκέψεις,  λάθος ενέργειες στο παρελθόν ή και σήμερα ακόμη, αδιέξοδα που πολιορκούν  ακατάπαυστα το μυαλό σου, σε καταβάλλουν και σε καταθλίβουν; Μη φοβάσαι! Πίστευε μόνο ότι ο Χριστός μπορεί για σένα να κάνει αυτά που εσύ δεν μπορείς. 

Μπορεί να σβήσει τις αμαρτίες και το θλιβερό παρελθόν σου, να καταπραΰνει τις σκέψεις και τους φόβους σου. Σε φοβίζει το αύριο; Μήπως σκέφτεσαι ότι θα χάσεις τη δουλειά σου ή ότι δεν θα μπορέσεις να αναλάβεις να θρέψεις μια οικογένεια; Μην ανησυχείς, εμπιστεύσου ότι ο ουράνιος Πατέρας σου θα φροντίσει με λεπτότητα και τρυφερότητα  το μέλλον σου, ό,τι κι αν συμβεί.

Μήπως περνάς μια επώδυνη περίοδο; Κάποιος σε πρόδωσε, απέτυχες κάπου, ένας δικός σου αρρώστησε ή κάποια όμορφα σχέδια που είχες κάνει δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ; Μη φοβάσαι. Πίστευε μόνο ότι η αγάπη του Θεού για σένα θα υπερκαλύψει τη θλίψη που περνάς, γιατί Αυτός είναι μαζί σου και θα σε βγάλει σε ευρυχωρία εκτελώντας τα αγαθά σχέδιά Του στη ζωή σου.

Κάποιο παιδί σου ή φίλος σου είναι αδιάφοροι για τα πράγματα του Θεού; Μήπως έχουν πάρει κακό δρόμο και  βουλιάζουν κάθε μέρα και πιο πολύ; Μη φοβάσαι, πίστευε μόνο ότι ο Κύριος έχει τη δύναμη να φυλάξει εκείνο που Του εμπιστεύτηκες.  Εκείνος θα ψάξει να βρει το χαμένο Του πρόβατο και να το επαναφέρει πίσω. 

Μήπως ανησυχείς με το ενδεχόμενο του θανάτου; Μη φοβάσαι. Πίστευε ότι όταν έρθει εκείνη η ώρα θα βρεις όλη την απαραίτητη χάρη και δύναμη ώστε να διασχίσεις και αυτήν την κοιλάδα.

Ό,τι κι αν σε φοβίζει είναι μικρό μπροστά στον παντοδύναμο Θεό. Στο δικό σου Θεό, Αυτόν που ξέρεις και έχεις πειραματιστεί έως τώρα στη ζωή σου. Μη φοβάσαι! Εκείνος έχει πάντα τις δικές Του λύσεις και ξέρει ακριβώς πώς θα τις εκτελέσει. Μη φοβάσαι λοιπόν, απλά πίστεψέ Τον.

Θα σηκώσεις τον σταυρό σου;

 "Αν κάποιος θέλει νάρθει πίσω μου, ας απαρνηθεί τον εαυτό του, και ας σηκώσει τον σταυρό του, καθημερινά, και ας με ακολουθεί. Επειδή, όποιος θέλει να σώσει τη ζωή του, θα τη χάσει· και όποιος χάσει τη ζωή του εξαιτίας μου, αυτός θα τη σώσει". Λουκάς 9:23-24

"Σε όλη τη ζωή βλέπω έναν σταυρό,

Όπου οι γιοι του Θεού παραδίνουν τη ζωή τους.        

Δεν υπάρχει κέρδος, χωρίς απώλεια,

Ούτε ζωή, χωρίς θάνατο,

Μήτε όραση, χωρίς πίστη.

Δεν υπάρχει δόξα, αν πριν δεν υπάρξει ντροπή,

Και δικαιοσύνη, χωρίς να είναι πριν κατηγορία, 

Και ούτε Αιώνιο Πάθος, λένε,

Άδειο από δόξα, δύναμη και όνομα".

Δεν γνωρίζω ποιος έγραψε αυτά τα λόγια, αλλά επειδή μου άρεσαν, σας τα μεταφέρω. Τελευταία παρατηρώ ότι, αν και είμαστε πραγματικοί χριστιανοί, έχουμε μια τάση "φυγής" από τον πόνο, το χάσιμο, την ταπείνωση αλλά και την ντροπή που μπορεί να φέρει η πίστη μας στο Χριστό και η εκτέλεση των εντολών Του. 

Προτιμούμε συχνότερα τις διακηρύξεις, τις λατρευτικές εκδηλώσεις και ομολογίες, τις συνάξεις και τις συναναστροφές. Και όταν έρθει η ώρα του σταυρού, όταν πρέπει να ζημιωθούμε ή να πονέσουμε για χάρη Του, ψάχνουμε "δρόμο διαφυγής" σαν κάτι εγκλωβισμένα πουλιά που χτυπούν τις φτερούγες τους στα τζάμια...

Θα σηκώσω το σταυρό μου σήμερα;  Εσύ;  Θα το κάνουμε και αύριο;

Έχεις πολλή δύναμη!

"Σ' αυτόν που μπορεί με υπερπερίσσιο τρόπο να κάνει παραπάνω από όλα όσα ζητάμε ή αντιλαμβανόμαστε με τον νου, σύμφωνα με τη δύναμη που ενεργείται μέσα μας, σ' αυτόν ας είναι η δόξα ..." Εφεσίους 3:20

Πόσες φορές σάς έλειψε η δύναμη όταν έπρεπε να εκτελέσετε κάποιες αποφάσεις που πήρατε; Όταν είπατε: "θα πω αυτά τα λόγια, δεν θα πάω εκεί, θα κάνω την τάδε κίνηση", και τελικά όλα έμειναν στα σχέδια του μυαλού σας γιατί αισθανθήκατε εντελώς αδύναμοι να τα πραγματοποιήσετε; Και το αντίστροφο: αποφασίσατε ότι δεν πρέπει να ενεργήσετε με κάποιο τρόπο και τελικά το κάνατε. Σε τέτοιες στιγμές, αντιλαμβάνεται κανείς ότι οι προθέσεις δεν είναι πάντα αρκετές για την ολοκλήρωση μιας απόφασης και ότι ο εαυτός μας κάθε άλλο παρά καλός σύμμαχος είναι. 

Δεν είναι παράξενο λοιπόν να γεμίσουμε από απογοήτευση ή δειλία. Αν εμείς οι ίδιοι δεν είμαστε σε θέση κάποιες φορές να φέρουμε εις πέρας  τις αποφάσεις μας, τότε τι κάνουμε; Έχω δοκιμάσει αυτήν την αίσθηση και έχω συνειδητοποιήσει ότι τέτοιου είδους αποτυχίες και ματαιώσεις δεν είναι παρά προϊόν διανοητικής επεξεργασίας που λειτουργεί παραλυτικά για την εκτέλεση των όποιων αποφάσεων. 

Το εδάφιο όμως σήμερα μού θυμίζει ότι υπάρχει ο "δυνάμενος"! Δηλαδή ο Θεός που μπορεί να κάνει πολύ περισσότερα "από όλα όσα ζητάμε ή αντιλαμβανόμαστε με τον νου" αλλά ... "σύμφωνα με τη δύναμη που ενεργείται μέσα μας"! Νομίζω ότι αυτό είναι ανατρεπτικό και προκλητικό ως ιδέα, γιατί πάντα σκεφτόμουν ότι τις δικές μου αδυναμίες, θα κάνει κάτι ο Θεός να τις ξεπεράσει από μόνος Του. Αφού γνωρίζει ο Κύριος το χαρακτήρα μου, δεν μπορεί να μου ζητάει να κάνω ή να πω πράγματα που δεν μπορώ.

Η αλήθεια είναι ότι συχνά ο Θεός καλεί εμένα και εσένα να ενεργήσουμε γιατί θέλει να κάνει μαζί μας τόσο μικρά όσο και μεγάλα πράγματα. Ναι, με εμάς τους αδύνατους και συχνά ακατάλληλους. Εφόσον, λοιπόν, έχουμε στη διάθεσή μας μια αστείρευτη πηγή δύναμης, ενεργό και ανανεώσιμη, που διοχετεύεται μέσα μας κάθε φορά που τη χρειαζόμαστε, ας την κάνουμε δική μας και ας πάψουμε να κοιτάζουμε πάνω μας. "Κύριε, στη δύναμή σου θα ευφραίνεται ο βασιλιάς· και πόσο θα υπεραγάλλεται στη σωτηρία σου!" (Ψαλμός 21:1).

Η δύναμη του Κυρίου έξω από εμάς, στο σύμπαν, στην κυριαρχία Του σε γη και ουρανό αλλά και  μέσα σε εμάς! Μας έχουν χαριστεί τόσα πράγματα, γιατί να μένουμε φτωχοί, δέσμιοι του εαυτού μας, των συνθηκών και των άλλων; Αν θέλουμε να πραγματοποιήσουμε τις αποφάσεις μας και σκοντάφτουμε μέσα μας ή στις αντιδράσεις των άλλων, αν φοβόμαστε και αστοχούμε, ας ζητάμε τη δύναμη του Θεού ώστε να εκτελέσουμε ό,τι Εκείνος μάς ζητά.

Προσωπικό ή ομαδικό σχέδιο;

"Γι' αυτό, ο άνθρωπος θα αφήσει τον πατέρα του και τη μητέρα, και θα προσκολληθεί στη γυναίκα του, και θα είναι οι δύο σε μία σάρκα ". Εφεσίους 5:31

Είναι ωραίο να γιορτάζεις την αγάπη, την αγάπη στο πρόσωπο του άντρα ή της γυναίκας που ο Θεός σού χάρισε στη ζωή σου! Αλλά πέρα από τις γιορτές και τις ευχές, σκέφτομαι αν υπάρχει σήμερα η εικόνα του ιδανικού, αγαπημένου ζευγαριού. Τα ζευγάρια του παρελθόντος βρίσκονταν μαζί  σε οικογένεια γιατί  αγαπιόντουσαν ή  γιατί ήθελαν να συμμετάσχουν με τον τρόπο τους στη συνέχεια  του  ανθρώπινου πεπρωμένου.

Σήμερα, γιατί δύο άνθρωποι αποφασίζουν να παντρευτούν; Όλοι είναι πεπεισμένοι για την αξία και την ανάγκη του να είσαι ζευγάρι με κάποιον, αλλά ο καθένας για διαφορετικό λόγο. Στις μέρες μας, αυτό συνδέεται κυρίως με την «προσάρτηση» του άλλου στη δική  μου προσωπική τροχιά, δηλαδή την υπαγωγή του άλλου στο δικό μου σχέδιο για τη ζωή. Παντρεύομαι γιατί αγαπώ φυσικά, αλλά διατηρώ το δικαίωμα να έχω την πλήρη ελευθερία των κινήσεών μου, την εκπλήρωση της ατομικής μου ικανοποίησης και τους απόλυτα προσωπικούς ρυθμούς μου : επαγγελματικούς, συναισθηματικούς, κοινωνικούς. Αυτή είναι η κυρίαρχη άποψη.

Αυτό όμως δεν αποτελεί την εικόνα ενός ιδανικού ζευγαριού. Οι κοινωνιολόγοι μάς λένε ότι «επιτυχημένα» ζευγάρια είναι κυρίως εκείνα που με το χρόνο μαθαίνουν να αφήνουν στην άκρη κομμάτια του εαυτού τους, να κάνουν υποχωρήσεις και αμοιβαίους συμβιβασμούς. Πρόκειται για ζευγάρια που τονίζουν  την ομαδική διάσταση της ύπαρξης τους και όχι την ατομική. Το πλάνο τους περιλαμβάνει τους φίλους, τη συγγένεια, την κοινωνία. Πιο πάνω απ’ όλα όμως, συστατικό στοιχείο της επιτυχίας της σχέσης τους είναι η  ιδέα του «εμείς» που κατευθύνει το σχέδιο της ζωής τους .

Νομίζω ότι αυτό κυρίως εννοεί ο Θεός όταν λέει: «Θα είναι οι δύο σε μία σάρκα» (Εφεσίους 5:31),  καθώς παύει να ισχύει το «εγώ» για χάρη του «εμείς»!  Γιατί, αν και είναι δύο, και εξακολουθούν φυσικά να διατηρούν τις προσωπικότητές τους και τους ατομικούς στόχους τους, αποφασίζουν να παραμερίσουν το εγώ τους ή να το «συγχωνεύσουν» σε ένα κοινά αποφασισμένο «εμείς».

Και η επιτυχία του να λες με χαρά «εμείς» περιλαμβάνει τόσα πολλά που μόνο η αληθινή αγάπη για κάποιον, σαν και αυτή που είχε ο Χριστός για εμάς, μπορεί να το κάνει πραγματικότητα. Η αγάπη που σε κάνει να βλέπεις τον άλλον σαν τον ίδιο σου τον εαυτό, να τον αγαπάς όπως αγαπάς τη σάρκα σου, την οποία «εκτρέφεις και περιθάλπεις» (Εφεσίους 5:29) και ουδέποτε ταλαιπωρείς ή πληγώνεις.

Έχω την  αίσθηση ότι  πραγματικά ευτυχισμένα ζευγάρια, που γιορτάζουν και ζουν την αγάπη, είναι εκείνα που θέλησαν να ξεπεράσουν την προσωπική τους ικανοποίηση για χάρη της ευτυχίας και της απόλαυσης που  δίνει το «εμείς».

Πρόβλημα υποταγής και κυριαρχίας

"Ο Θεός κάθε χάρης, που μας κάλεσε στην αιώνια δόξα του διαμέσου τού Ιησού Χριστού, αφού πάθετε λίγο, αυτός να σας τελειοποιήσει, στηρίξει, ενισχύσει, θεμελιώσει [...]" Α' Πέτρου 5:10

Κατά τη διάρκεια μιας συνέντευξης, κάποια διασημότητα ομολόγησε ότι σπαταλούσε χιλιάδες δολάρια και εκατοντάδες ώρες κάθε χρόνο για να φτιάχνει τα μαλλιά της. Αναγνώριζε ότι είχε γίνει σχεδόν εξαρτημένη, και το πρόβλημά της ήταν πια θέμα "υποταγής" ή "κυριαρχίας" της κόμης της επάνω της.

Το ρήμα υποτάσσομαι περικλείει επίσης την έννοια  του υποχωρώ στην εξουσία και τον έλεγχο ενός άλλου. Πολλές φορές, υπάρχουν πράγματα που κυριαρχούν τη ζωή μας και εξουσιάζουν τις σκέψεις και τις επιλογές μας. Ο καθένας μας μπορεί να αναρωτηθεί σχετικά με το ποιες είναι οι βαθύτερες επιθυμίες της καρδιάς του, σε τι "υποτάσσεται" και σε τι ενδίδει, χωρίς συχνά να το θέλει. Για παράδειγμα,  υποτασσόμαστε στην καλή μας εικόνα; Στον θαυμασμό που επιδιώκουμε να έχουν οι άλλοι για εμάς; Στα υλικά αγαθά και στις ανέσεις; Στο χρήμα, τη διατροφή, τις απολαύσεις, την ικανοποίηση του εγώ; 

Μερικά απ' αυτά δεν είναι εξαρχής κακά, αλλά η κακή ή υπερβολική σημασία που τους δίνουμε τα
κάνει τυραννικά "αφεντικά" μας. Κουράστηκα πολύ να καταλάβω ότι στο λεξιλόγιο υπάρχει και το "όχι" ή το "δεν μπορώ αυτή τη στιγμή". Να το πω χωρίς να αισθάνομαι ντροπή ή ενοχή. Ήταν μια πρακτική που ίσως είχα μάθει και την υιοθέτησα ασυνείδητα όταν πίστεψα αληθινά στον Χριστό. Δεν μπορούσα συχνά να διακρίνω τις πραγματικές ανάγκες από τις ψεύτικες, το επείγον από το περιττό, τη βοήθεια από την εκμετάλλευση. Μου πήρε χρόνο να αντιληφθώ ότι είχα γίνει λάστιχο, γιατί με "κυριαρχούσαν"  λάθος συναισθήματα συμπόνιας για τους άλλους που με έσπρωχναν σε μια αχαλίνωτη δράση.

Ήταν μεγάλη απελευθέρωση όταν ο Κύριος μού υπογράμμισε ότι κυριαρχούμαι από μια λάθος αντίληψη. Ότι δεν είμαι ο σωτήρας και δεν πονάω εγώ περισσότερο τα πλάσματά Του από Εκείνον. Ότι μ' αυτήν την πορεία που ακολουθώ, σίγουρα κάποια στιγμή θα καταρρεύσω. Και ήταν ακόμη μεγαλύτερη νίκη, όταν άρχισα να μην υποχωρώ πια στις εισηγήσεις του μυαλού και του συναισθηματικού κόσμου μου και τόλμησα να λέω "όχι"  πρώτα σ' εμένα και ύστερα στους άλλους.

Ο καθένας έχει να μάθει να αντιτάσσεται στις δικές του "εξαρτήσεις", μικρότερες ή μεγαλύτερες. Αν υπάρχουν πράγματα που μας κυριαρχούν και αποτελούν πηγή έντασης, ταλαιπωρίας και διατάραξης της ζωής μας, τότε χρειάζεται να αντιδράσουμε. Αν ζητήσουμε από τον Κύριο, Αυτός όχι μόνο θα μας δείξει τι μας βασανίζει ουσιαστικά, αλλά θα μας βοηθήσει ώστε να νικήσουμε ό,τι μας νικά και μας υδουλώνει.

Ολική κατάρρευση από σεισμικές δονήσεις

"Όταν τα θεμέλια καταστραφούν, τι μπορεί να κάνει ο δίκαιος;" Ψαλμός 11:3

Η ιστορία της ανθρωπότητας έχει κατά περιόδους στιγματιστεί από "σεισμικές δονήσεις" που διασάλευσαν τις ηθικές βάσεις της. Η γενιά μας όμως χαρακτηρίζεται ιδιαίτερα από μια αυξανόμενη εγκατάλειψη όλων των θεϊκών αρχών. Αυτές οι θεμελιώδεις αρχές, που μέχρι πρότινος αποτελούσαν στήριγμα για τη διατήρηση της κοινωνικής τάξης και της ζωής του ατόμου, εξαφανίζονται ή τροποποιούνται εσκεμμένα.

Η ειλικρίνεια, η αλήθεια, η αιδώ, ο σεβασμός, ακόμη και εκείνος της εξουσίας, η θεϊκή εντολή που αφορά στο γάμο και την οικογένεια...  σχεδόν τίποτα δεν έχει μείνει αλώβητο από "τις ηθικές αναταράξεις" που έχουν προκαλέσει την κατάρρευση του χριστιανικού πολιτισμού μας.

Σήμερα όλα τίθενται ξανά υπό αμφισβήτηση καθώς ο άνθρωπος προσπαθεί να χτίσει μια νέα κοινωνία με καινούργιες αρχές. Τι να πούμε για τα διαζύγια, τις εκτρώσεις, την ελεύθερη συμβίωση, τη νομιμοποίηση των ναρκωτικών και τόσα άλλα;

Ακόμη και η νομοθεσία τείνει να ακολουθεί αυτό το ρεύμα. Βλέπουμε χρόνο με το χρόνο να ψηφίζονται νόμοι όλο και πιο ελαστικοί, που "σέβονται" την ατομικότητα και την αυτοπραγμάτωση του ατόμου.

Μέσα σ' ένα τέτοιο κλίμα καλούμαστε να ζήσουμε ως χριστιανοί. Να σπουδάσουμε, να δουλέψουμε, να κάνουμε παρέες, να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας. Πόσο δύσκολο είναι να ζήσεις μέσα σ' ένα τέτοιο περιβάλλον χωρίς να κάνεις συμβιβασμούς! Πώς όμως μπορείς να συνεχίσεις όταν ξέρεις ότι οι γύρω σου θα σε θεωρήσουν "κολλημένο",  "φανατικό" ή και "χαζούλη";

 Μπορείς να σταθείς απέναντι σε μια κοινωνία, που η γνώμη της και οι αρχές της διαφέρουν τόσο πολύ από εκείνες που έχει ο Θεός, και να μη δειλιάσεις ή να μην ντραπείς; Είναι πολύ δύσκολο να επιβιώσεις σε ένα αντίθεο περιβάλλον, αλλά αν πιστεύεις στις αλήθειες του Λόγου του Θεού, που δεν αλλάζουν με τις εποχές και τις τάσεις, δεν θα μπορέσεις να κάνεις διαφορετικά. Η πίστη και η αγάπη σου σ' Εκείνον θα σε "αναγκάσουν" να μην προδώσεις τη θυσία Του για σένα. Ταυτόχρονα, μέσα στην προσπάθειά σου, θα βρεις τόση χάρη και δύναμη από τον Χριστό όσο δυνατό είναι και το ρεύμα στο οποίο καλείσαι να αντιταχθείς. Μαζί Του, μπορείς!

Εσύ, θα παλέψεις;

"Μακάριοι αυτοί που έχουν διωχθεί εξαιτίας τής δικαιοσύνης· επειδή, δική τους είναι η βασιλεία των ουρανών". Ματθαίος 5:10

"Ποιοι είναι όλοι αυτοί; Είστε χίλιοι; Α, σας αναγνωρίζω, είστε όλοι οι παλιοί μου εχθροί! Το Ψέμα...; Να και οι Συμβιβασμοί, οι Προκαταλήψεις, οι Δειλίες!...Τι, να συνθηκολογήσω; Ποτέ! Ποτέ! Α, ήρθες και εσύ  Ανοησία! Ξέρω ότι στο τέλος θα με νικήσετε. Τι σημασία  έχει; Θα παλέψω! Θα παλέψω! Θα παλέψω!"

Πρόκειται για τη συγκλονιστική σκηνή με την οποία κλείνει το θεατρικό έργο  Cyrano de Bergerac. Ο ήρωας είναι ένας ευγενής, χαρισματικός, και ψυχικά γενναιόδωρος άντρας, που είχε όμως μια  μεγάλη και άσκημη μύτη! Λίγο πριν πεθάνει, καθώς έχει πέσει θύμα μιας ύπουλα οργανωμένης επίθεσης εναντίον του, παραληρεί και λέει τα παραπάνω λόγια κραδαίνοντας το σπαθί του ενάντια στους "εχθρούς" του.

Στις μέρες μας, εγώ και εσύ, γιατί πολεμάμε; Για ποιους λόγους "βγάζουμε το σπαθί" από τη θήκη μας; Για να πονέσουμε τους άλλους με σκληρά λόγια; Για να υπερασπιστούμε μόνο την αξία ή τα δικαιώματά μας; Μήπως για να κάνουμε τους γύρω μας να υποκύψουν στη δύναμη της προσωπικότητάς μας;

Μακάρι να πολεμάμε για να υπερασπιστούμε την αλήθεια ενάντια στο ψέμα. Τη δικαιοσύνη απέναντι στην αδικία.  Να ενισχύσουμε το θάρρος όταν παλεύει με τη δειλία και τη σοφία που "παρασύρεται" από την ανοησία.

Ένας μεγάλος συμβιβασμός στις μέρες μας είναι ότι δεν παλεύω πια γι' αυτά που αξίζουν. Για όλα

εκείνα για τα οποία έχω ευθύνη να παλέψω,  γιατί έχω πειστεί μάλλον, όπως κι εσείς φαντάζομαι, ότι δεν είναι δική μου δουλειά να ασχοληθώ με αυτά που γίνονται γύρω μου. Ποιος είμαι εγώ που θα μιλήσω, θα υπερασπιστώ το δίκιο, θα πω ότι αυτό είναι ψέμα ή ανοησία... αφού κι εγώ ο ίδιος μπορεί να σφάλλω κάπου! Σιωπή συνενοχής...

Θα μιλήσω πρώτα για να τ' ακούσω εγώ που σφάλλω. Δεν θα με δικαιολογήσω όταν πω το ψέμα ή πράξω την αδικία, έστω και άθελά μου. Μόνο έτσι κάποια στιγμή, θα μπορώ να μιλήσω για να υπερασπιστώ το δίκιο των άλλων. Να τους στηρίξω στον αγώνα τους αλλά και να στηριχθώ μαζί τους. Ας μη συνθηκολογήσουμε με το πρόσχημα ότι κανείς μας δεν είναι τέλειος. Δεν είμαστε: ας παλέψουμε για να γίνουμε όμως.

Αυτό που θέλει από σένα ο Θεός

"Ζω εγώ, λέει ο Κύριος ο Θεός, δεν θέλω τον θάνατο του αμαρτωλού, αλλά να επιστρέψει ο ασεβής από τον δρόμο του, και να ζει [...]" Ιεζεκιήλ 33:11

 Κυρίως ξέρουμε καλά τι θα θέλαμε εμείς από τον Θεό. Ο καθένας έχει τη λίστα του, ένα μεγάλο προσωπικό κατάλογο με αιτήματα που ζητούν λύση. Θέματα που μόνο ένας Θεός θα μπορούσε να λύσει.

Έχουμε σκεφτεί ότι κάτι μπορεί να θέλει και ο Θεός από εμάς; Μπορεί να φαίνεται περίεργο, αλλά ο Θεός ζητάει επίσης πράγματα από τον άνθρωπο. Πράγματα που μπορεί να δώσει, όπως για παράδειγμα την καρδιά του, δηλαδή την αγάπη του, που εύκολα την προσφέρουμε σ΄ όποιον και ό,τι αγαπάμε. 

Ας μη ρωτάμε εδώ και εκεί να μας πουν τι ζητάει από εμάς ο Θεός. Γιατί ο καθένας μπορεί να μας δώσει τη δική του γνώμη. Ούτε να πλάθουμε μια αντίληψη του Θεού στα μέτρα μας, σύμφωνα με τις δυνατότητές μας ή τις ανάγκες μας.  Ας ανοίξουμε την Αγία Γραφή και ας διαβάσουμε μόνοι μας. Ας μελετήσουμε χωρίς προκαταλήψεις και με ταπεινό πνεύμα, σαν κάποιον που δεν ξέρει και ζητά να μάθει τι θέλει πραγματικά ο Θεός.

Αν έχουμε αληθινό ενδιαφέρον, θα βρούμε όλες τις απαντήσεις που ψάχνουμε και πολύ περισσότερα! Θα βρούμε τον ίδιο τον Ιησού Χριστό, και εκείνο τον χαμένο παράδεισο που αναζητούμε απεγνωσμένα σε λάθος μέρη. Θα ανακαλύψουμε, τέλος, όχι μόνο τι  θέλει αλλά και τι πλούσια προσφέρει σε εμάς ο Θεός.