Κακή προετοιμασία

"Όμως, απ' αυτές πέντε ήσαν φρόνιμες, και πέντε μωρές. Οι οποίες μωρές, αφού πήραν τα λυχνάρια τους, δεν πήραν μαζί τους λάδι [...]  Και ενώ έφευγαν για να αγοράσουν, ήρθε ο νυμφίος· και οι έτοιμες μπήκαν μαζί του μέσα στους γάμους, και η θύρα κλείστηκε". Ματθαίος 25:2-3,10 

Έχετε παρατηρήσει ότι κάποιες φορές συμπεριφερόμαστε με επιπολαιότητα για πράγματα που απαιτούν σοβαρότητα; Πάρτε ως παράδειγμα τους μαθητές; Δέστε την αισιοδοξία που έχουν πολλοί κατά τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς. Λένε ότι θα τα καταφέρουν και θα περάσουν στη σχολή που θέλουν ή θα πάρουν καλούς βαθμούς. Πιστεύουν ότι "το κατέχουν" το πράγμα και δεν ανησυχούν ώστε να κατοχυρώσουν την επιτυχία τους. 

Δέστε, επίσης, ότι μπορεί να αντιμετωπίζει κανείς τη δουλειά του με αμέλεια. Δεν εργάζεται σοβαρά, υποβαθμίζει  τυχόν ενδείξεις που του κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου, δεν περιλαμβάνει αρνητικά σενάρια όταν κάνει τον προγραμματισμό του. Αποτέλεσμα; Να βρεθεί μπροστά σε αδιέξοδο.

Οι μωρές παρθένες ανήκουν σ' αυτή την κατηγορία. Ξεκίνησαν να συναντήσουν τον νυμφίο έχοντας κάνει μια πολύ κακή προετοιμασία. Αυτή  ήταν και η ανοησία τους. Δεν πρόβλεψαν να πάρουν λάδι στα δοχεία τους για να γεμίσουν τα λυχνάρια τους, και η καθυστέρηση του νυμφίου φανέρωσε την αμέλειά τους και τους στέρησε την είσοδο στους γάμους.

Με ποιο τρόπο προετοιμάζουμε τη συνάντησή μας με τον Χριστό; Όχι με την επιπολαιότητα  των μαθητών, σίγουρα. Δεν λέμε: "Εντάξει, δεν χρειάζεται να εξοντωθούμε, την κατέχουμε τη σωτηρία.". Ο Κύριος ποτέ δεν μας ζητάει να τρελαθούμε  και να εξαντληθούμε για να μη χάσουμε τη σωτηρία μας, αλλά μας ζητάει να είμαστε σοβαροί και προετοιμασμένοι. Η αμέλεια και η κακή προετοιμασία δεν συγχωρούνται σε κανέναν ανθρώπινο τομέα, ιδίως όταν γίνονται κατ' εξακολούθηση. Ούτε ο Θεός τη δέχεται.

Ας κάνουμε, λοιπόν, σωστή προετοιμασία όσο είμαστε εδώ στη γη για να μην ψάχνουμε τελευταία ώρα να περισώσουμε τα πράγματα. Ο καθένας μας ξέρει πώς αντιμετωπίζει την υπόθεση της σωτηρίας του και αν προσπαθεί κάθε μέρα να κάνει ό,τι το καλύτερο για να έχει βέβαια είσοδο στη βασιλεία του Θεού.

Βραβεία και παράσημα

" [...] κάθε ένας θα πάρει τον δικό του μισθό, σύμφωνα με τον κόπο του". Α' Κορινθίους 3:8

Αρχηγοί κρατών και παγκόσμιοι φορείς αποδίδουν κάθε χρόνο παράσημα και βραβεία σε πρόσωπα που ξεχώρισαν με τη δράση τους ή την προσφορά τους στην ανθρωπότητα. Πρόκειται για άτομα που αξίζουν τέτοιες διακρίσεις, κι αν έχουμε δει τη διαδικασία στην τηλεόραση, είναι πράγματι μεγαλειώδης. Το άκουσμα του ονόματος του τιμώμενου προσώπου, το καρφίτσωμα της διάκρισης, οι φωτογραφίες στον τύπο, αποτελούν αναγνώριση και ικανοποίηση για το βραβευμένο άτομο.

Πιστεύουμε ως χριστιανοί ότι η πορεία που ζούμε καταγράφεται και ο Θεός την παρακολουθεί; Αν ο Κύριος "είναι, και γίνεται μισθαποδότης σ' αυτούς που τον εκζητούν" (Εβραίους 11:6), γινόμαστε άπιστοι και βιαστικοί με το να λέμε ότι δεν είδαμε πολλές ανταμοιβές στη ζωή μας. Αυτός βλέπει τον κόπο και τη θυσία μας. Ο Κύριος είναι πολύ προσεκτικός όσον αφορά στην πιστότητα των δικών του. Δεν ξεχνάει τίποτα απ' αυτά που με ταπείνωση και αγάπη κάνουμε γι' Εκείνον. Ίσως πεις: "Δεν είδα και καμιά μεγάλη ανταμοιβή γι' αυτά που έκανα", αλλά κάνεις και κάνω λάθος όταν σκεφτόμαστε μ' αυτόν τον τρόπο.

Ο Κύριος έχει την ώρα και τον τρόπο Του για τον κάθε πιστό Του. Η ζωή μας δεν έχει τελειώσει, ας μην προδικάζουμε τίποτα λοιπόν. Επίσης, η ζωή μας έχει και συνέχεια την οποία θα πρέπει να συμπεριλάβουμε στο λογαριασμό μας.

Ο Κύριος δεν είναι προσωπολήπτης. Ησυχάζει, λοιπόν, κανείς, γιατί ξέρει ότι αν οι άνθρωποι ανταμείβουν κάποιες φορές με λάθος κριτήρια, ο Θεός ποτέ. Υπήρχαν πρόσωπα που η προσφορά τους παραβλέφθηκε και δεν αξιολογήθηκε όπως της άξιζε. Στον Θεό, τέτοια λάθη δεν γίνονται. Όσοι τιμούνται, είναι γιατί το αξίζουν, και όχι γιατί ανήκουν σε κάποια ελιτίστικη ομάδα ή προωθούνται. 

Εργάσου για τον Κύριο με απλότητα και πιστότητα εκεί που σε έβαλε. Εργάσου με όλη σου την καρδιά, τόσο στα μικρά όσο και στα μεγάλα.  Εργάσου όχι για την ανταμοιβή, την οποία σίγουρα θα πάρεις, ούτε για την αναγνώριση, που πιθανόν ν' απολαμβάνεις στο χριστιανικό σου κύκλο. Εργάσου με αγάπη για Εκείνον που πρώτος σε αγάπησε και για κανέναν άλλο λόγο.

Η χριστιανική ελευθερία

"Ο Ιησούς, λοιπόν, έλεγε στους Ιουδαίους, που είχαν πιστέψει σ' αυτόν: Αν εσείς μείνετε στον δικό μου λόγο, είστε αληθινά μαθητές μου· και θα γνωρίσετε την αλήθεια, και η αλήθεια θα σας ελευθερώσει". Ιωάννης 8:31-32

 "Ελευθερία, ισότητα, αδελφοσύνη", το σύνθημα της Γαλλικής Επανάστασης έδωσε σπουδαία θέση στο άτομο και έφερε στο προσκήνιο αξίες που είχαν καταλυτική επιρροή στην εξέλιξη της ιστορίας μας. Παρατηρούμε, όμως, ότι η ελευθερία, έχει χάσει πια τα διακριτά της όρια. Υποθετικά, σταματάει εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου, αλλά μάλλον δεν ξέρουμε που ακριβώς αρχίζει του άλλου και που σταματάει η δική μας. Ο καθένας ορίζει μόνος του το πλαίσιο των ελευθεριών του και  τις επεκτείνει όσο του αρέσει.

Και ο Χριστός μίλησε για ελευθερία και ελεύθερους ανθρώπους. Παρ' όλα αυτά, κάποιοι θεωρούν ότι η πίστη στο Χριστό δεν είναι παρά μια σειρά από νόμους, "μη" και "πρέπει", που σκλαβώνουν τον άνθρωπο και του στερούν μέρος της αυτοδιάθεσής του. Αν πρέπει να πηγαίνεις στην εκκλησία, να διαβάζεις τη Βίβλο, να μη λες ψέματα, να μην ενδίδεις σ' ένα σωρό επιθυμίες, τότε πρόκειται για νέα είδη εξαναγκασμών και δεσμεύσεων, σκέφτονται.

Η χριστιανική συμπεριφορά δεν είναι μια επιβολή κανόνων, που πρέπει στωικά να ακολουθήσει κάποιος προκειμένου να "σώσει την ψυχή του". Αυτοί που πράττουν με μια τέτοια λογική, είναι πράγματι σκλάβοι. Ο Χριστός λέει την αλήθεια στον άνθρωπο. Του λέει ότι η δήθεν απόλυτη ελευθερία, που νομίζει ότι απολαμβάνει, δεν τον κάνει ευτυχισμένο, γιατί η αμαρτία είναι δεσμά σε απάνθρωπο κάτεργο.

Οι εντολές που ακολουθεί ένας χριστιανός, είναι η φυσική και αβίαστη έκφραση ενός ανθρώπου που υπακούει σ' Αυτόν που αληθινά τον αγαπά, που ξέρει το καλύτερο για τη ζωή του και που έχει μόνο αγαθά σχέδια γι' αυτήν.  Ο χριστιανός υπακούει όχι από φόβο ή καταπίεση, ποιος θα άντεχε για καιρό κάτω από έναν τέτοιον κύριο, αλλά επειδή έχει γευτεί πόσο πολλή χαρά και ανταμοιβή μπορεί να του δώσουν.

Άπιστος ακόμα;

"Έπειτα, λέει στον Θωμά: Φέρε εδώ το δάχτυλό σου, και δες τα χέρια μου· και φέρε το χέρι σου και βάλε στην πλευρά μου· και μη γίνεσαι άπιστος, αλλά πιστός". Ιωάννης 20:27

Πάντοτε οι άνθρωποι προσελκύονταν από το υπερφυσικό ή από διάφορες θεαματικές εκδηλώσεις. Όταν ο Χριστός ήταν στη γη, το πλήθος είχε δει πολλά θαύματά Του: τον πολλαπλασιασμό των άρτων, θεραπείες αρρώστων και δαιμονισμένων, αναστάσεις νεκρών. Αλλά αυτά δεν τους αρκούσαν, ζητούσαν κι άλλα. "Ποιο σημείο, λοιπόν, κάνεις εσύ, για να δούμε και να πιστέψουμε σε σένα;" (Ιωάννης 6:30), Τον ρωτούσαν.

Ακόμη και σήμερα, ο Θεός κάνει θαύματα, γιατί είναι Θεός αγάπης και συμπονά τα δικά Του πλάσματα. Όταν Εκείνος κρίνει ότι πρέπει να επέμβει, ενεργεί θαυμαστά, επιβεβαιώνοντας έτσι την ύπαρξή Του.

Το να γίνει κανείς μάρτυρας ενός θαύματος, δεν αποτελεί και σφραγίδα ότι θα ακολουθήσει τον Χριστό ή ότι πιστεύει απόλυτα στα λόγια Του. Ο Θωμάς είχε δει πολλά θαύματα του Κυρίου. Άκουσε, επίσης, τη μαρτυρία των άλλων μαθητών που Τον είδαν αναστημένο. Εξακολουθούσε, όμως, να έχει τις αμφιβολίες του. Ήθελε να δει και ν' αγγίξει ο ίδιος προσωπικά τον αναστημένο Ιησού. Απιστία ή ανάγκη για απόλυτη εξασφάλιση και βεβαιότητα των λεγομένων;

Εσύ, τι περιμένεις να κάνει ακόμη ο Χριστός στη ζωή σου για να Τον πιστέψεις; Ακούς τους άλλους να σου μιλούν γι' Αυτόν. Μπορεί και ο ίδιος να γνωρίζεις την αλήθεια και να έχεις πειραματιστεί τις αθόρυβες επεμβάσεις Του στη ζωή σου. Τι άλλο θα ήθελες; Μήπως, σαν τον Θωμά, ζητάς ο Κύριος να σου αποδείξει τη θεότητά Του και την παρουσία Του με κάποιον συγκεκριμένο τρόπο; Ο Κύριος μπορεί να το κάνει, αν βλέπει ότι είσαι μια γνήσια ψυχή που Τον ψάχνει. Μακάρι ο Θεός να βρει  δρόμο ανοικτό στην καρδιά σου για να σου πει ότι σε αγαπά, και είθε και εσύ να μη μείνεις άπιστος, αλλά να πεις: "Ο Κύριός μου, και ο Θεός μου." (Ιωάννης 20:28).

(Φωτογραφία: Η απιστία του Αγίου Θωμά, Caravaggio, 1601-1602, Μουσείο Sanssouci, Πότσνταμ, Βερολίνο)

Λόγια που πληγώνουν

"Ο θυμός είναι σκληρός, και η οργή οξεία ..." Παροιμίες 27:4

Φαντάζομαι ότι σας έχει συμβεί να πείτε λόγια σκληρά, που δεν τα πιστεύατε κατά βάθος, κάτω από την ώθηση του θυμού και της απογοήτευσης. Τι συνειδητοποιήσατε με το που τα ξεστομίσατε; Στην αρχή ανακούφιση, συνοδευόμενη από μια δόση ευχαρίστησης. Έπειτα, καθώς ηρεμήσατε και καταλάγιασε ο θυμός σας, κοιτάξατε τον άνθρωπο στον οποίον τα είπατε και λυπηθήκατε. Ιδιαίτερα, αν πληγώσατε ένα άτομο που αγαπάτε, στενοχωριέστε πολύ περισσότερο, αλλά αυτό δεν ωφελεί. Το κακό έχει γίνει.

Πόσο εύκολα πληγώνουμε και καταστρέφουμε τους γύρω μας με τη γλώσσα μας,  που συχνά γίνεται όμοια με μαχαίρι. Άσκημα λόγια  που προδίδουν αγανάκτηση, θυμό, ανυπομονησία, ανασφάλεια, κακία, γίνονται το μέσο για να τιμωρήσουμε τους άλλους ή να τους μειώσουμε. Έτσι, καταστρέφονται  φιλίες, σχέσεις, γάμοι. 

"Μα, πώς μπορεί κανείς να κρατάει πάντα το στόμα του;" λέμε. Δεν ξέρω με πιο ακριβώς τρόπο γίνεται, ξέρω όμως ότι γίνεται, γιατί ο Λόγος του Θεού μού ζητάει να το κάνω, εφόσον ξέρω ότι είμαι ελλιπής, και μου θυμίζει ότι: "Αν κάποιος δεν φταίει σε λόγο, αυτός είναι τέλειος άνδρας, είναι δυνατός να χαλιναγωγήσει και ολόκληρο το σώμα" (Ιάκωβος 3:2). 

Μαθαίνοντας μέσα από τη ζωή την ταπείνωση, τη συγχώρεση, τη μακροθυμία, την αληθινή αγάπη, χαλιναγωγούμε τον εγωιστικό χαρακτήρα μας και τον υποτάσσουμε στην αγάπη του Θεού. Μαθαίνοντας να σιωπούμε, πειθαρχούμε τη γλώσσα μας και δαμάζουμε το οξύθυμο πνεύμα μας. "Καλύτερος ο μακρόθυμος παρά ο δυνατός· κι αυτός που εξουσιάζει το πνεύμα του, παρά αυτός που εκπορθεί μια πόλη" (Παροιμίες 16:32). Ο Θεός μπορεί να μας μάθει, με τη χάρη Του, και αυτό το μάθημα, όπως μας έχει μάθει τόσα άλλα στο παρελθόν.

Στ' αλήθεια, το είπε;

"[...] το φίδι είπε στη γυναίκα: Στ' αλήθεια, είπε ο Θεός: Μη φάτε από κάθε δέντρο τού παραδείσου" Γένεση 3:1

Η Βίβλος μάς λέει ότι το κακό υπάρχει στον κόσμο και μας αναφέρει πώς μπήκε μέσα σ' αυτόν. Όλα άρχισαν με μια απλή ερώτηση: "Στ' αλήθεια, είπε ο Θεός..." (Γένεση 3:1).  Φαίνεται ανώδυνη και ίσως αναζητά μια επιβεβαίωση, όμως ουσιαστικά σπέρνει την αμφιβολία για τα λόγια που είπε ο Θεός. 

Ενώ ξέρουμε ότι η ερώτηση αποδείχτηκε θανατηφόρα, ξεχνάμε ότι δεν έχει πάψει να επαναλαμβάνεται στα αυτιά μας από το διάβολο ακόμη και σήμερα. Στη ρίζα της αμαρτίας βρίσκεται σχεδόν πάντα η αμφιβολία και ο εγωισμός που μας σπρώχνει να αμφισβητούμε τον Θεό, τον Λόγο Του και τις προθέσεις Του για τη ζωή μας.

Όταν η αμφιβολία τρυπώσει στην καρδιά μας, γινόμαστε τρωτοί και πιστεύουμε ευκολότερα στα ψέματα που μας λένε. Δυστυχώς ως χριστιανοί, είτε γιατί μας αρέσει η  ικανοποίηση της επιθυμίας μας είτε γιατί μας εισηγείται με εύστοχο τρόπο τις σκέψεις του ο εχθρός, ενδίδουμε σ' αυτές  με αξιοζήλευτη προθυμία κάποιες φορές.

Και μετά δικαιολογούμαστε: "Τα πράγματα έχουν αλλάξει", "Δεν εννοεί αυτό η Αγία Γραφή". "Μόνο εσύ γνωρίζεις την αλήθεια;" Τα έχετε ακούσει αυτά, φαντάζομαι.

Πόσο φοβάμαι να μην παρασυρθώ στο παιχνίδι των αμφιβολιών και μπω σε δρόμους που νομίζω ότι ξέρω πώς να τους περπατήσω, ενώ στην ουσία δεν ξέρω. Δεν γνωρίζω σε βάθος την καρδιά μου, ποιοι στόχοι και επιθυμίες μπορεί να κρύβονται μέσα μου, ούτε τι μπορεί ο διάβολος να σκαλίσει και να βρει ώστε να με σπρώξει σε ολισθηρά μονοπάτια. Δεν έχω τη σιγουριά πώς ξέρω πάντα πιο είναι το σωστό, γι' αυτό ζητώ από τον Θεό να με βοηθήσει ώστε να μην κάνω κάπου λάθος.

Ο σεβασμός στον Κύριο δεν ζήμιωσε ποτέ κανέναν. "Αρχή σοφίας είναι ο φόβος τού Κυρίου· οι άφρονες καταφρονούν τη σοφία και τη διδασκαλία" (Παροιμίες 1:7). Να μια καλή συμβουλή του Λόγου Του για να μας προφυλάξει από τις παγίδες του εχθρού.

(Photo via Mekko Graphics)

Οι μέριμνες του αύριο

"Γι' αυτό, σας λέω: Μη μεριμνάτε για τη ζωή σας, τι να φάτε και τι να πιείτε· ούτε για το σώμα σας τι να ντυθείτε. Δεν είναι η ζωή πολυτιμότερη από την τροφή, και το σώμα από το ένδυμα;" Ματθαίος 6:25

Έχω μεγάλο θαυμασμό για τους ηλικιωμένους... παντός είδους. Υγιείς ή άρρωστους, διαυγείς ή με άνοια, και μάλλον αυτό οφείλεται στο ότι η ευρύτερη οικογένειά μου είχε ηλικιωμένους όλων των παραπάνω ειδών, οι οποίοι αποτελούσαν ζωντανό κομμάτι της ζωής μας.

Είναι πολύ δύσκολο να είσαι ηλικιωμένος, έχεις δεν έχεις προβλήματα. Φόβοι, απώλεια αντανακλαστικών, άμβλυνση της αντίληψης, ανάγκη για βοήθεια, που ειδικά σε άτομα που ήταν ικανά, τα καταβάλει αυτή η αίσθηση εξάρτησης. Αναγκάζονται να προσαρμοστούν στο πρόγραμμα των γύρω τους και στις νέες συνθήκες που τους επιβάλλει το σώμα τους.

Ένα επώδυνο κομμάτι τους είναι οι φόβοι για το μέλλον. "Ποιος θα με φροντίσει; Τι θα γίνω που δεν έχω παιδιά; Πώς τα παιδιά μου θα με αναλάβουν, εφόσον ζουν μακριά ή εργάζονται πολλές ώρες;"

Μια τέτοια εμπειρία μού μοιράστηκε μια χριστιανή κυρία που επισκέφθηκα. Γυναίκα χήρα, χωρίς παιδιά ή συγγενείς κοντά της, και πολύ ενεργητική μέχρι πριν αρρωστήσει. "Όλο σκεφτόμουν το μέλλον, τι θ' απογίνω αν πάθω κάτι. Ποιος θα τρέξει και ποιον θα αναγκαστώ να επιβαρύνω. Μετά είπα μέσα μου: "Τι τις θέλω αυτές τις μέριμνες στο κεφάλι μου; Θα εμπιστευτώ τον Κύριο και όταν έρθει εκείνη η ώρα, Αυτός θα με φροντίσει".

Είχε πολύ δίκιο, γιατί όταν την επισκέφθηκα ήταν πράγματι σε πολύ καλά χέρια. Ο Θεός είχε παρακινήσει χριστιανούς αδελφούς, που την πήραν σχεδόν με το ζόρι για να τη φροντίσουν, να τη φιλοξενήσουν, να την τρέξουν στους γιατρούς. Ήταν τόσο ευχαριστημένη και ευγνώμων στον Κύριο,  γιατί Εκείνος φάνηκε πιστός όταν Του άφησε με εμπιστοσύνη τα ζητήματά της.

Είναι δύσκολο να είναι κανείς ηλικιωμένος, αλλά αν είστε, δοκιμάστε να εμπιστευτείτε με προσευχή και πίστη τους φόβους και τα αιτήματά σας στον Κύριο. Η εμπειρία που σας μετέφερα ίσως σας ενθαρρύνει να σκεφτείτε ότι ο Θεός μπορεί να κάνει το ίδιο και στη δική σας τη ζωή και να σας φροντίσει με αγάπη.

Τοκισμένα ποσά

"Φέρτε όλα τα δέκατα στην αποθήκη, για να είναι τροφή στον οίκο μου· και, τώρα, δοκιμάστε με σε τούτο, λέει ο Κύριος των δυνάμεων, αν δεν σας ανοίξω τούς καταρράκτες τού ουρανού, και εκχέω την ευλογία σε σας, ώστε να μη επαρκεί τόπος γι' αυτή". Μαλαχίας 3:10

Στους καιρούς της κρίσης που ζούμε, έχουμε γίνει αρκετά φειδωλοί με τα χρήματά μας. Σκεφτόμαστε πολύ περισσότερο πριν ξοδέψουμε και ζυγίζουμε την ανάγκη, διότι ξέρουμε πόσο εύκολα εξανεμίζεται ο μισθός. 

Και επειδή μας διακατέχει η ανασφάλεια, δίνουμε όλο και λιγότερο στις ανάγκες των γύρω μας και στο έργο του Κυρίου. Θα σας αναφέρω μια πρόσφατη εμπειρία η οποία μου θύμισε ότι ό,τι δίνουμε στον Κύριο, μας το επιστρέφει πίσω τοκισμένο. Είχα την πρόθεση να δώσω κάποιο ποσό σ' ένα χριστιανικό έργο, αλλά είχα και την ταλάντευση να κάνω οικονομία. Ξέρετε ποιος μας προκαλεί τέτοιες ταλαντεύσεις και μας "υπενθυμίζει" ότι σε τέτοιους καιρούς είναι υπερβολικό να δίνουμε στο έργο του Κυρίου. Παρ' όλα αυτά, ο Θεός μού έδωσε χάρη να το κάνω. 

Την επόμενη εβδομάδα, ήμουν σταθμευμένη σε κάποιον κεντρικό δρόμο και περίμενα να περάσει το λεωφορείο για να επιβιβαστεί κάποια φίλη. Όταν το είδα, βγήκα και του έκανα σήμα, όμως δεν κατάλαβα ότι μαζί μ' εμένα, βγήκε και η τσάντα μου! Το λεωφορείο δεν σταμάτησε, οπότε  μπήκα στο αυτοκίνητο και συνέχισα αμέριμνη την κουβέντα.

 Μετά από λίγη ώρα, ένα αυτοκίνητο σταμάτησε δίπλα μου και κάποιος μου έκανε σήμα να κοιτάξω στο έδαφος. Με το που βγήκα, είδα την τσάντα μου, που είχε αρκετά χρήματα μέσα, πολύ περισσότερα απ' αυτά που είχα δώσει στο έργο του Θεού, συν όλα αυτά που περιέχουν οι τσάντες. Περίεργο, κανείς δεν την είχε πάρει, εξάλλου, δεν θα το είχα καταλάβει, γιατί κουβέντιαζα. Ούτε την πάτησαν τα αυτοκίνητα που διέρχονταν σ' έναν τόσο πολυσύχναστο δρόμο.

Δεν χρειάζεται να σας πω περισσότερα. Καταλαβαίνετε ότι ο Κύριος μόνο φειδωλός δεν είναι. Είναι δίκαιος και ξέρει να επιστρέφει στο πολλαπλάσιο αυτό το λίγο που εμείς Του δίνουμε με πίστη. Εξάλλου, από τα δικά Του δεν Του δίνουμε πάντα;

Τι λέμε ή τι κάνουμε;

"[...] όλα, λοιπόν, όσα αν σας πουν για να τηρείτε, να τα τηρείτε και να τα κάνετε· όμως, σύμφωνα με τα έργα τους μη κάνετε· για τον λόγο ότι, λένε και δεν κάνουν". Ματθαίος 23:3

Κάποτε ο Αϊνστάιν είχε πει: "Μην κοιτάτε τι λένε οι επιστήμονες, αλλά τι κάνουν". Είναι μια μεγάλη αλήθεια που εφαρμόζεται παντού στη ζωή. Λέμε: "Σ' αγαπώ πολύ", αλλά οι πράξεις μας λένε: "Μάλλον, δεν σ' αγαπώ και τόσο". Λέμε: "Μα, απαράδεκτο, πώς το κάνεις αυτό το πράγμα;" ενώ την επόμενη στιγμή κάνουμε ακριβώς το ίδιο πράγμα. Λέμε: "Έτσι έχει η αλήθεια", και ύστερα κάνουμε το αντίθετο απ' αυτό που υποστηρίξαμε ότι είναι η αλήθεια.

 Γιατί είμαστε ανακόλουθοι και ασυνεπείς με αυτά που πιστεύουμε; Σίγουρα, δεν μας αρέσει να είμαστε επιφανειακοί αν στ' αλήθεια πιστεύουμε στο Χριστό.

Ο Θεός δεν θέλει να μας μάθει να διακηρύττουμε μόνο χριστιανικές αλήθειες, αλλά να τις ζούμε όπως ακριβώς τις λέμε. Όχι άλλα να λέμε και άλλα να κάνουμε. Διότι, πόση κακή εντύπωση μάς κάνει όταν μιλάμε με ανθρώπους που γνωρίζουν τέλεια την Αγία Γραφή, που δεν έχουμε να αντιτάξουμε κάτι στην αλήθεια των λόγων τους, αλλά που όταν κοιτάμε τη ζωή τους βλέπουμε διάσταση μεταξύ λόγων και πράξεων. 

Ας μην αφήσουμε μια τέτοια σύγχυση να δημιουργηθεί στις συνειδήσεις των ανθρώπων που μας ακούν, γιατί οι άνθρωποι έχουν ένστικτο και ορθή αντίληψη ώστε καταλαβαίνουν ότι είμαστε ασυνεπείς κήρυκες του ευαγγελίου. Όμως, ο Χριστός δεν ήταν ποτέ ασυνεπής, ούτε είχε πολλές πλευρές η ζωή Του ούτε δεύτερες σκέψεις στο μυαλό Του. Όταν Τον ρωτούσαν οι Ιουδαίοι: "Εσύ ποιος είσαι;", ο Ιησούς απαντούσε: "Ό,τι σας λέω εξαρχής" (Ιωάννης 8:25). Ας έχουμε την επιθυμία να είμαστε αυθεντικοί και αυτά τα οποία λέμε, αυτά και να πράττουμε, γιατί οι άνθρωποι θυμούνται τις πράξεις και όχι τα λόγια μας.

Πρωτόκολλο για να Τον συναντήσεις

"Γι' αυτό, μπορεί και να σώζει ολοκληρωτικά αυτούς που προσέρχονται στον Θεό διαμέσου αυτού, ζώντας πάντοτε για να μεσιτεύσει για χάρη τους". Εβραίους 7:25

Ο δεσμοφύλακας της φυλακής των Φιλίππων, στη Μακεδονία, έκανε την εξής εύστοχη ερώτηση στους φυλακισμένους Παύλο και Σίλα: "Κύριοι, τι πρέπει να κάνω για να σωθώ;" (Πράξεις των Αποστόλων 16:30). Η απάντηση που μας δίνει ο Λόγος του Θεού δεν αφήνει κανένα διφορούμενο: "Πίστεψε στον Κύριο Ιησού Χριστό, και θα σωθείς, εσύ και η οικογένειά σου" (εδ. 31).

Γιατί η σωτηρία που προσφέρει ο Θεός απαιτεί αυτό το πολύ εύκολο μα και δύσκολο, παράλληλα, βήμα, δηλαδή την προσωπική πίστη μας σ' Εκείνον; Είναι γιατί ο Θεός θέλησε ο καθένας μας να μπορεί να το αποκτήσει. Η σωτηρία Του δεν αποκλείει κανέναν. Ούτε τον φτωχό ούτε τον πλούσιο. Δεν είναι θέμα προσωπικής ικανότητας ή γνώσεων. Είναι θέμα πίστης μιας καρδιάς που αναγνωρίζει την ανάγκη να αφεθεί στα χέρια του Θεού για να βρει λύτρωση από την αμαρτία, ανάπαυση και σκοπό στη ζωή.

Οι αρχηγοί κρατών και οι βασιλιάδες ορίζουν  οι ίδιοι τα πρωτόκολλα με βάση τα οποία δέχονται τα άτομα που θα τους επισκεφτούν. Ο Θεός ορίζει το δικό Του "πρωτόκολλο" για να κάνει κάποιον δεκτό στη βασιλεία Του: μετάνοια και  πίστη. Του οφείλουμε ένα μεγάλο ευχαριστώ, γιατί έκανε το δρόμο της επιστροφής μας τόσο απλό χάρη στη θυσία του Χριστού και  εύκολα προσβάσιμο για κάθε άνθρωπο, ανεξαρτήτως κοινωνικής τάξης και ικανοτήτων.

Ο δρόμος της μετάνοιας είναι εύκολος μόνο για εκείνους που κατάλαβαν την αμαρτία τους και θέλησαν να επιστρέψουν στο σπίτι του Πατέρα τους.

Πάντα ζωντανός!

                   Χριστός Ανέστη 

 To πιο χαρμόσυνο και ελπιδοφόρο νέο που ήχησε ποτέ στο σύμπαν.  Ακούστηκε πριν πάνω από δύο χιλιάδες χρόνια, όταν δύο άγγελοι, που στέκονταν μπροστά στο άδειο μνήμα του Χριστού, είπαν στις γυναίκες που πήγαν εκεί: "Γιατί ζητάτε τον ζωντανό ανάμεσα στους νεκρούς;  Δεν είναι εδώ, αλλά αναστήθηκε..." Λουκάς 24:5-6.

Μέσα στις χιλιετηρίδες που πέρασαν, το μήνυμα της Ανάστασης του Ιησού Χριστού εξακολουθεί να ακούγεται και να έχει δύναμη. Ο Ιησούς είναι ζωντανός! Ο Ιησούς έχει δύναμη ν' αλλάζει ζωές!
Αυτή η αλήθεια δεν έπαψε ποτέ να θριαμβεύει, γιατί σχετίζεται μ' έναν ζωντανό Θεό και όχι μια στείρα θρησκεία.

Ο Χριστός με την ανάστασή Του δεν συγχώρησε απλά τις αμαρτίες μας, αλλά μας έδωσε τη δυνατότητα να κοιτάξουμε ξανά τον Θεό και στο πρόσωπό Του να δούμε έναν Πατέρα που έχει πάντα την καρδιά Του ανοιχτή για εμάς. Να βρούμε Σωτήρα και  Κύριο  μέσα στην αναζήτηση και τη ματαιότητα της ζωής. Ο Θεός ανάστησε το Γιο Του και, μαζί μ' Αυτόν, ανάστησε και εμάς.

Ο θρίαμβος της Αγάπης

"Και αποκρινόμενος ο άγγελος, είπε στις γυναίκες: Εσείς, μη φοβάστε· επειδή, ξέρω, ότι ζητάτε τον Ιησού τον σταυρωμένο· δεν είναι εδώ· επειδή, αναστήθηκε, όπως το είχε πει· ελάτε, δείτε τον τόπο όπου ήταν τοποθετημένος ο Κύριος...". Ματθαίος 28:5-6

Ο Χριστός, με τη θυσία Του, εκπλήρωσε το έργο της εξιλέωσης. Η νίκη Του πάνω στην αμαρτία και τον θάνατο αδιαμφισβήτητη! Ο Θεός έδωσε αποδείξεις της νίκης Του. Το καταπέτασμα του ναού είχε σκιστεί, ανοίγοντας "έναν νέο και ζωντανό δρόμο" (Εβραίους 10:20) διαμέσου του οποίου ο καθένας μας, αν  θέλει, μπορεί να πλησιάσει άφοβα τον Θεό.

Ο Θεός, παρά την απόρριψη που δέχτηκε ο Γιος Του, τον τίμησε. Σύμφωνα με την προφητεία, ο Ιησούς θάφτηκε στο καινούργιο μνήμα ενός πλούσιου άντρα, του Ιωσήφ από την Αριμαθαία. Κάποιες γυναίκες από αγάπη για τον Δάσκαλό τους παραβρέθηκαν στον ενταφιασμό.  Σεμνή σκηνή, όπως ήταν όλη η ζωή Του. Συγκλονίζεται κανείς όταν βλέπει την Αγάπη να νικιέται από το μίσος. Διότι ο Χριστός, από την αρχή της ζωής Του μέχρι το τέλος, ήταν συνέχεια εκτεθειμένος στο μίσος των ανθρώπων. Από τη φάτνη και το κυνηγητό του Ηρώδη έως τον τάφο, που τον φυλούσαν οι Ρωμαίοι στρατιώτες, από φόβο μήπως κλέψουν το σώμα Του.

Μα, όλα αυτά αποδείχτηκαν ανίσχυρα. Η Αγάπη δεν μπορεί τελικά να νικηθεί από κανένα μίσος. Πάντα θριαμβεύει, όπως θριάμβευσε ο Χριστός με την Ανάστασή Του, επάνω στην ανθρώπινη αμαρτία, την οργή, τον θάνατο, τα ψέματα των Ιουδαίων αρχόντων και των Ρωμαίων στρατιωτών, που διαστρέβλωσαν το γεγονός.

Ακόμα και σήμερα η αγάπη του Θεού θριαμβεύει μέσα στις καρδιές  όλων εκείνων που Τον πιστεύουν. Στη δική σου και τη δική μου.

Σε ποια πλευρά θα σταθείς;

"Και από την έκτη ώρα έγινε σκοτάδι επάνω σε ολόκληρη τη γη μέχρι την ένατη ώρα. Και γύρω στην ένατη ώρα, ο Ιησούς αναβόησε με δυνατή φωνή, λέγοντας: «Ηλί, Ηλί, λαμά σαβαχθανί;», δηλαδή, «Θεέ μου, Θεέ μου, για ποιον σκοπό με εγκατέλειψες;». Ματθαίος 27: 45-46

Συνηθίζεται σχεδόν  παντού σε όλη την Ελλάδα να χτυπούν πένθιμα οι καμπάνες των εκκλησιών κάθε Μ. Παρασκευή. Αυτός ο πένθιμος ήχος τους μάς θυμίζει μια μοναδική ημέρα στην ιστορία της ανθρωπότητας, εκείνη του θανάτου του Ιησού στο Γολγοθά.

Από τη στιγμή που ορθώθηκε αυτός ο σταυρός, η ανθρωπότητα χωρίστηκε σε δύο κατηγορίες. Τη μέρα της σταύρωσης, ένας από τους δύο σταυρωμένους ληστές κορόιδευε τον Κύριο, ενώ ο άλλος, αναγνωρίζοντας την αθωότητά Του και τη θεία εξουσία Του, Τον παρακάλεσε: "Κύριε, θυμήσου με, όταν έρθεις στη βασιλεία σου" (Λουκάς 23:42). 

Στα πόδια του σταυρού, οι θρησκευτικοί άρχοντες και το πλήθος γελοιοποιούσαν τον Χριστό, ενώ ο Ρωμαίος εκατόνταρχος, γεμάτος δέος από το γεγονός, ομολόγησε: "Πραγματικά, Υιός τού Θεού ήταν αυτός" (Ματθαίος 27:54).

Σήμερα, επαναλαμβάνεται ακριβώς το ίδιο μοτίβο. Κάποιοι είναι αδιάφοροι για τη θυσία του Χριστού ή τη θυμούνται κάθε τέτοια μέρα. Αντίθετα, υπάρχουν άλλοι που ανοίγουν την καρδιά τους στο συγκλονιστικό μήνυμα του σταυρού, γιατί συνειδητοποιούν την  αμαρτία τους και  το λόγο που  έγινε αυτή η θυσία.

Για το Θεό, δεν μετράει παρά μόνο ένα πράγμα.  Δεν είναι ούτε τα συναισθήματά μας ούτε τα έργα μας. Είναι η θέση που παίρνουμε μπροστά στο σταυρό του Χριστού. Παραδίδουμε ολοκληρωτικά τους εαυτούς μας στα τρυπημένα από αγάπη Του χέρια; Αυτό είναι το μόνο που μετράει για το Θεό.

Κορύφωση της αγάπης: Τα Πάθη του Χριστού

 "Επειδή, σας λέω ότι ακόμα και τούτο το γραμμένο, πρέπει να γίνει σε μένα, το: «Και λογαριάστηκε μαζί με ανόμους»· επειδή, τα γραμμένα για μένα παίρνουν τέλος". Λουκάς 22:37.

Ο Ιησούς με αποχαιρετά

Κι είν' η καρδιά μου μες στα δάκρυα βουτηγμένη.

Όμως χαρά η διαθήκη Του μου δίνει.

Το σώμα και το αίμα του - δώρα πολύτιμα!-

Σε μένα τα κληροδοτεί, στα χέρια μου τ' αφήνει.               

Όπως δεν μπόρεσε παρά να αγαπά πάνω στη γη

Έτσι θα παραμείνει κι ως το τέλος.

Θέλω να σου χαρίσω την καρδιά μου,

Σκύψε μέσα της, Σωτήρα μου.

Θέλω να βυθιστώ στην ύπαρξή σου.

Για τα δικά Σου μέτρα ο κόσμος είναι ελάχιστος.

Αλλά για μένα, θέλω νά' σαι μόνος εσύ, περισσότερο 

Και από κόσμος και ουρανός μαζί.

                    Απόσπασμα από τα Κατά Ματθαίον Πάθη του Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ

Tα έξι πρώτα χρόνια

"Σας διαβεβαιώνω απόλυτα: Αν ο κόκκος του σιταριού δεν πέσει στη γη και πεθάνει, αυτός μονάχος μένει· αν, όμως, πεθάνει, φέρνει πολύ καρπό". Ιωάννης 12:24

"Του λείπουν τα πρώτα έξι χρόνια".  Αυτό είναι ένα αλβανικό ρητό, το οποίο λέγεται για κάποιον που δεν έχει καλή ανατροφή και παραπέμπει στα "κενά" εκπαίδευσης και αγωγής της παιδικής ηλικίας. Πολύ σωστό, θα συμπλήρωναν παιδαγωγοί και ψυχολόγοι.

Σκεφτείτε, όμως, αυτό το ρητό να ισχύει στη χριστιανική ζωή μας. Για παράδειγμα, να γνωρίζει κανείς  χρόνια το Χριστό και πάραυτα να παραμένει αγενής στους τρόπους του, πικρός στις συμπεριφορές του, στενόκαρδος, πεισματάρης και εγωιστής. Άλλος πάλι, να έχει καταξιωθεί κοινωνικά, να έχει μια καλή φήμη ή θέση μέσα στη χριστιανική κοινότητα. Ωστόσο, να αδυνατεί  να "κατέβει" λίγο για να αφουγκραστεί τους προβληματισμούς και τις δυσκολίες των γύρω του. Γιατί άραγε;

Αν αναγνωρίζουμε στους εαυτούς μας σημαντικά ελαττώματα, ας αναλογιστούμε μήπως μας λείπουν "τα έξι πρώτα χρόνια" παιδείας. Ο Χριστός, για να μπορέσει να μας καταλάβει, "δεν πήρε φύση αγγέλων, αλλά πήρε από το σπέρμα τού Αβραάμ" (Εβραίους 2:16). Και όχι μόνο, αλλά εκπαιδεύτηκε, διότι "παρόλο που ήταν υιός, έμαθε την υπακοή από όσα έπαθε. Και αφού έγινε τέλειος, καταστάθηκε αίτιος αιώνιας σωτηρίας σε όλους αυτούς που τον υπακούν..." (Εβραίους 5:8-9).

Άραγε, οι ελλείψεις μας και η "κακή χριστιανική αγωγή μας", θα μπορούσαν να αποτελούν δείγματα μιας απροθυμίας να μάθουμε από την παιδεία του Θεού; Μήπως είναι αποδείξεις μιας φυγοπονίας, ή ακόμη και αυταρέσκειας, που σπρώχνει πέρα το χέρι του Θεού προκειμένου να μην πληρώσουμε το κόστος της μαθητείας και της αυταπάρνησης;

Όλοι θα θέλαμε να βρούμε έναν τρόπο να καρποφορήσουμε στο Χριστό με την ελάχιστη ζημιά. Αν γίνεται, να μην είμαστε  εκείνος ο κόκκος του σιταριού που θα πέσει στη γη για να πεθάνει. Αλλά ξέρουμε ότι αυτό είναι ανέφικτο. Η καρποφορία γίνεται ζευγάρι μόνο με την απάρνηση του εγώ μας, όπως η δόξα του Χριστού έγινε ζευγάρι με το θάνατό Του.

Καταραμένος ο Δίκαιος, δικαιωμένος εγώ;

 "Ο Χριστός μάς εξαγόρασε από την κατάρα τού νόμου, καθώς έγινε κατάρα για χάρη μας· επειδή, είναι γραμμένο: «Επικατάρατος καθένας που κρεμιέται επάνω σε ξύλο». Γαλάτες 3:13

"Στο προαύλιο της φυλακής μας είχαν στήσει μια αγχόνη. Έπρεπε κάθε μέρα να βλέπω και να ακούω αυτό, που ... κήρυττε η αγχόνη! Δεν φοβόμουν τόσο ότι κάποια μέρα θα με κρεμούσαν σ' αυτήν. Είχα αποδεχθεί ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Περισσότερο φοβόμουν μήπως αντιδρούσα λέγοντας: "Υπάρχει Θεός στον ουρανό, και Αυτός θα σας δείξει!..."

Όμως, αν ο Χριστός πέθαινε έτσι, χωρίς να συγχωρήσει τους σταυρωτές Του, δεν θα υπήρχε για μας σωτηρία, δεν θα υπήρχε για μας τρόπος να καταλάβουμε ότι ο Θεός μάς αγαπάει.

Δεν θα είχαμε ελπίδα Ανάστασης!... Και η δική μας σωτηρία προϋποθέτει το ότι και εμείς συγχωρούμε τους άλλους ανθρώπους".

Τα λόγια αυτά βγαίνουν από το στόμα του Μάρτιν Νιμέλερ, ενός εθνικού ήρωα της Γερμανίας κατά την περίοδο του ναζισμού. Ο Νιμέλερ, ως χριστιανός πάστορας, αντιτάχθηκε στο χιτλερικό σύστημα ελέγχου των προτεσταντικών εκκλησιών, και γι' αυτή του τη στάση φυλακίστηκε στο Νταχάου μέχρι το 1945, όπου και τερματίστηκε ο πόλεμος.

Τι έχω καταλάβει από το μήνυμα του σταυρού; Βλέπω ότι κάποιες φορές μέσα μου υπάρχουν σκέψεις του τύπου: "Ο Θεός ας δει, ας κρίνει και ας αποδώσει δικαιοσύνη". Όμως, ο Χριστός δεν μας καταράστηκε, ούτε επικαλέστηκε τη θεϊκή δικαιοσύνη λέγοντας: "Ο Πατέρας μου δεν θα το αφήσει έτσι αυτό, Εκείνος θα σας δείξει!" Αυτό που βγήκε από τα χείλη του πληγωμένου και άδικα τιμωρούμενου για χάρη μας Κυρίου ήταν : "Πατέρα, συγχώρεσέ τους· επειδή, δεν ξέρουν τι κάνουν" (Λουκάς 23:34).

Μόνο η μεγαλειώδης καρδιά  του Χριστού για εμάς μπόρεσε να πει αυτά τα λόγια. Το δίκιο θα ήταν ο Χριστός να ζητήσει απόδοση δικαιοσύνης από τον Πατέρα Του για όλη την αδικία που υπέστη. Όμως, όχι. Ο Ιησούς δέχθηκε εκούσια την "αδικία" του σταυρικού θανάτου,  "ο δίκαιος για χάρη των αδίκων" (Α' Πέτρου 3:18), γιατί αυτός ήταν ο μόνος δρόμος της σωτηρίας  και της δικαίωσής μας.

Δείξε την αγάπη σου

"Αγαπητοί, επειδή με τέτοιον τρόπο μάς αγάπησε ο Θεός, οφείλουμε κι εμείς να αγαπάμε ο ένας τον άλλον" Α΄Ιωάννη 4:11

Έχετε παρατηρήσει ότι ο τρόπος που εκφράζουμε την αγάπη μας στους άλλους δεν τους ικανοποιεί πάντα; Και ενώ κάνουμε πράγματα γι' αυτούς, οι ίδιοι δεν "εντυπωσιάζονται" από τις αποδείξεις της αγάπης μας. Πάρτε για παράδειγμα ένα ανδρόγυνο. Μπορεί μια σύζυγος να επιθυμεί κάποια  βοήθεια στο σπίτι, ή λίγη κουβεντούλα μαζί με τον άνδρα της για να ξεδώσει από την κούραση της ημέρας, και ο σύζυγός της να της δείχνει την αγάπη του με δώρα και εξόδους.

Και το αντίστροφο: μπορεί η γυναίκα του να έχει ανάγκη να βγει έξω, να ξεδώσει από τη μονοτονία του προγράμματός της, και ο σύζυγός της να προτιμά συζήτηση στον καναπέ του σπιτιού τους. Οι παραπάνω κινήσεις δεν είναι λάθος, αλλά δεν ικανοποιούν τις βασικές ανάγκες των ατόμων που αγαπάμε, και ο τρόπος που τους δείχνουμε την αγάπη μας δεν είναι αυτός που θα ήθελαν.

Άραγε, πώς δείχνουμε την αγάπη μας στο Θεό; Ή, καλύτερα, πώς θέλει Εκείνος να Του δείχνουμε την αγάπη μας; Να Τον υπακούμε και να Τον υπηρετούμε, είναι απόλυτα σωστό. Όμως, ο Θεός μάς ζητά επίσης ν' αγαπάμε τους αδελφούς μας. "Και απ' αυτόν έχουμε τούτη την εντολή, δηλαδή, εκείνος που αγαπάει τον Θεό, να αγαπάει και τον αδελφό του" (Α' Ιωάννη 4:21). 

Να μια μεγάλη πρόκληση για τους χριστιανούς της εποχής μας, όπου οι συνθήκες δεν είναι όπως εκείνες της πρωτοχριστιανικής εποχής. Διότι δεν υπήρχε ούτε  η πολυδιάσπαση ούτε η έννοια της ατομικότητας και της αυτοπραγμάτωσης. Οι κοινωνίες ζούσαν μέσα σε ομάδες και η συνοχή της ομάδας περνούσε πάνω από την προσωπική ευτυχία, την επιτυχία, την καταξίωση.

Ας δείξουμε στο Θεό ότι Τον αγαπάμε, αγαπώντας τους χριστιανούς αδελφούς μας και προνοώντας τα καλύτερα γι' αυτούς. Ας βρούμε ευκαιρίες  να τους εκφράσουμε την αγάπη μας και ας πληρώσουμε κάποιες φορές το κόστος αυτής της αγάπης, αν πρόκειται να δώσουμε χαρά στον Κύριό μας.

Ο Θεός σε έχει ανάγκη

"Και αν κάποιος σάς πει: Γιατί το κάνετε αυτό; Να πείτε ότι: Ο Κύριος το έχει ανάγκη..." Μάρκος 11:3

Για να πραγματοποιήσει την είσοδό του στα Ιεροσόλυμα, ο Ιησούς διάλεξε ένα πουλάρι αντί για κάποιο βασιλικό άλογο. Οι μαθητές Του πήραν την οδηγία να πουν: "Ο Κύριος το έχει ανάγκη" (Μάρκος 11:13). 

Ο Δημιουργός του σύμπαντος έχει ανάγκη από κάτι; Από κάτι τόσο απλό και ταπεινό, όπως ένα πουλαράκι; Πολύ περισσότερο: έχει ανάγκη από εσένα και από μένα, για να Του δώσουμε αυτό που χρειάζεται, όπως εκείνη την ημέρα κάποιος απλός άνθρωπος έδωσε το ζώο του, πάνω στο οποίο δεν είχε καθίσει κανείς, για να καθίσει ο Βασιλιάς των Βασιλιάδων.

Είναι σπουδαίο να ξέρουμε ότι ο Χριστός μάς έχει ανάγκη και θέλει να μας συμπεριλάβει στα αιώνια σχέδιά Του. Αν και είναι παντοδύναμος, έχει κάθε εξουσία και δεν εξαρτάται από κανένα δημιούργημά Του, εντούτοις επιθυμεί να συνεργαστεί μαζί μας και να εκτελέσει τα έργα Του χρησιμοποιώντας εμάς, τους ανθρώπους. Με την προϋπόθεση ότι θέλουμε κι εμείς να συνεργαστούμε μαζί Του και να Του δώσουμε αυτό που Εκείνος θα μας ζητήσει, σύμφωνα με το θέλημα Του.

Κάποτε, ρώτησαν τον Φραγκίσκο της Ασίζης πώς μπορούσε να εκτελεί τόσα πολλά πράγματα. Και αυτός απάντησε: "Ίσως γιατί ο Κύριος κοίταξε από τον ουρανό και αναρωτήθηκε: "Πού θα μπορούσα να βρω τον πιο αδύναμο και τον πιο μικρό των ανθρώπων επάνω στη γη;" Είναι τότε που με είδε και είπε: "Τον βρήκα. Θα εργαστώ μέσα απ' αυτόν, γιατί δεν πρόκειται να υπερηφανευτεί. Θα καταλάβει ότι δεν  τον χρησιμοποιώ παρά μόνο για την αναξιότητά του".

Αν αισθάνεστε μικροί και αδύναμοι στα μάτια σας, τότε ο Θεός σάς έχει ανάγκη και είστε χρήσιμοι σ' Αυτόν. Ο Κύριος πάντα διαλέγει "[...] τα αγενή τού κόσμου και τα εξουθενημένα [...] και εκείνα που θεωρούνται για τίποτε, για να καταργήσει αυτά που θεωρούνται κάτι. Για να μη καυχηθεί καμιά σάρκα μπροστά του" (Α΄Κορινθίους 1:28-29).               

(photo credit: Debbie Coleman)                                                                                      

Έλα έξω!

"Και όταν τα είπε αυτά, κραύγασε με δυνατή φωνή: Λάζαρε, έλα έξω" Ιωάννης 11:43

Η ανάσταση του Λαζάρου αποτελεί μια από τις συγκινητικότερες ιστορίες της Βίβλου. Ένα γεγονός που άλλαξε τις ζωές των ανθρώπων που το έζησαν και έδωσε αδιαμφισβήτητες αποδείξεις για τη θεϊκή εξουσία και δύναμη του Χριστού καθώς και για την αγάπη Του. Ποιος θα μπορούσε να προστάξει έναν νεκρό, θαμμένο εδώ και τέσσερις μέρες, να βγει από το μνήμα του ζωντανός; 

Ποιος έχει εξουσία ν' αλλάξει τη ζωή μας; Μήπως ο άντρας μας ή γυναίκα μας, που μας κάνουν  ευτυχισμένους; Μήπως τα καλά παιδιά μας; Η καινούργια και πολλά υποσχόμενη δουλειά μας; Το πορτοφόλι μας, οι γνωριμίες μας και οι δυνατότητές μας, αρκούν; Οι λύσεις, μήπως, στα θέματά μας; Σκεφτείτε ότι αν αυτό ίσχυε, πόσα εκατομμύρια ζωές θα έπρεπε να ήταν αλλαγμένες και αληθινά χαρούμενες. 

Ποιος έχει εξουσία να σταθεί μπροστά στην απιστία σου και να σου πει: " Έλα έξω;" Ποιος μπορεί να δει τα δεσμά σου, συναισθηματικών ή σωματικών εξαρτήσεων, φόβων, τέλματος, διάψευσης, και να σου πει: "Έλα έξω;"

Όσοι δοκιμάσαμε "ν' αναστηθούμε" μόνοι μας, κάναμε μια μαχαιριά στο νερό. Το μόνο που εισπράξαμε ήταν το "συμπονετικό" χαμόγελο της αμαρτίας και το χαιρέκακο του εχθρού των ψυχών μας, που μας θύμισαν ότι είμαστε δέσμιοι, με χρυσές αλυσίδες, σίγουρα, όπως είχε πει ο Βίκτωρ Ουγκώ.

Κανείς δεν μπορεί "να μπει μέσα στο σπίτι τού δυνατού, και να αρπάξει τα σκεύη του, αν πρώτα δεν δέσει τον δυνατόν, και τότε θα διαρπάξει το σπίτι του" (Ματθαίος 12:29). Αυτός που έδεσε τον δυνατό και μας ελευθέρωσε, ήταν ο Ιησούς Χριστός. Αυτός που σήμερα θέλει και για σένα να κάνει το ίδιο, δεν είναι παρά Εκείνος. Μην εμπιστευτείς την ευτυχία σου σ' άλλα χέρια. Θα δεις ότι δεν μπορούν να σου δώσουν όλα αυτά που σου υπόσχονται, ακόμη και στην περίπτωση που θέλουν.

Συνωμοσίες, τις φοβάσαι;

"Και είπε ο Αβεσσαλώμ, και όλοι οι άνδρες τού Ισραήλ: Καλύτερη είναι η συμβουλή τού Χουσαϊ τού Αρχίτη από την συμβουλή τού Αχιτόφελ. (Επειδή, ο Κύριος διέταξε να διαλύσει την καλή συμβουλή τού Αχιτόφελ, για να επιφέρει ο Κύριος το κακό επάνω στον Αβεσσαλώμ)". Β' Σαμουήλ 17:14

Οι συνωμοσίες αποτελούν μεγάλο κεφάλαιο στην ανθρώπινη ιστορία. Έχουν ρίξει κυβερνήσεις, έχουν ανατρέψει βασιλιάδες, έχουν καταστρέψει άτομα. Υπάρχουν, και θα εξακολουθούν να υπάρχουν, όσο οι άνθρωποι επιθυμούν με διάφορα μέσα, ας παραδεχτούμε όχι τίμια, να φέρουν τα πράγματα εκεί που θέλουν.

Ξέρουμε ότι και εμείς μπορεί να πέσουμε θύματα "συνομωσίας". Στη δουλειά μας, για παράδειγμα, γιατί κάποιοι δεν μας συμπαθούν. Στις φιλίες μας, γιατί κάποιοι άλλοι στόχοι, πέρα από την ειλικρίνεια και την εμπιστοσύνη, πέρασαν σε πρώτο πλάνο. Στο περιβάλλον που κινούμαστε, γιατί κάποιοι  φοβούνται ότι θα τους πάρουμε κάποια θέση, ή θα προσεγγίσουμε άτομα που τα θέλουν κατ' αποκλειστικότητα δικά τους.

Μια τέτοια συνωμοσία εξυφάνθηκε μεταξύ Αβεσσαλώμ και Αχιτόφελ εναντίον του Δαβίδ. Ο Αχιτόφελ ήταν σύμβουλος του Δαβίδ, παρ' όλα αυτά, βρέθηκε να στηρίζει την εξέγερση του γιου του, Αβεσσαλώμ. Ο Δαβίδ ήξερε τι βεληνεκούς "ειδικός σύμβουλος " ήταν ο "πρώην συνεργάτης του". Ήξερε πολύ καλά ότι ήταν καταδικασμένος, γιατί ο Αχιτόφελ έδινε πάντα τις σωστές συμβουλές. Εκτός και αν ο Θεός μεσολαβούσε και παραποιούσε τη συμβουλή του. 

Κάποτε, ο Ναπολέοντας είχε πει: "Δεν υπάρχουν παρά δύο σχέδια εκστρατείας, τα καλά και τα άσκημα. Τα καλά αποτυγχάνουν σχεδόν πάντα από απρόβλεπτες συνθήκες, οι οποίες κάνουν τα άσκημα να πετυχαίνουν".

Είσαι παιδί του Θεού, Τον αγαπάς και Τον εμπιστεύεσαι; Μη φοβάσαι επειδή δεν μπορείς να απλώσεις και εσύ το χέρι σου σε "συνωμοσίες" που θα σε ξελάσπωναν ή θα σε έσωζαν από εκείνες που οι άλλοι ετοιμάζουν για σένα. "Τα καλά σχέδια εκστρατείας" εναντίον σου αποτυγχάνουν από απρόβλεπτες συνθήκες! Ξέρεις ποιες; Αυτές που ο Θεός μεταστρέφει, ώστε να "παγιδεύεται ο ασεβής στο έργο των χεριών του" (Ψαλμός 9:16).

Πού είσαι;

"[...] ο Αδάμ και η γυναίκα του κρύφτηκαν από το πρόσωπο του Κυρίου τού Θεού, ανάμεσα στα δέντρα τού παραδείσου. Και ο Κύριος ο Θεός κάλεσε τον Αδάμ, και του είπε: Πού είσαι;" Γένεση 3:8-9

Κυρίως, έχουμε συνηθίσει να ρωτάμε εμείς τον Θεό και να Του λέμε: "Πού είσαι επιτέλους, δεν βλέπεις;" Εδώ, ο Θεός ήταν εκείνος που έψαξε πρώτος τον άνθρωπο. Ας θυμηθούμε την ιστορία μέσα στον κήπο της Εδέμ. Πού ήταν ο Αδάμ όταν ο Θεός τον κάλεσε; Κρυβόταν για να μην τον δει. Δεν είχε υπακούσει στην εντολή Του και η συνείδησή του τον πληροφορούσε για την ενοχή του. Γι' αυτό, είχε φόβο να αντιμετωπίσει τις συνέπειες και αισθανόταν ανασφαλής.

Ο Θεός, όμως, τον κάλεσε. Τι τον ήθελε; Τι θα ξεσπούσε πάνω στο κεφάλι του; Ο Θεός δεν έκανε ούτε "σαν να μην τρέχει τίποτα" ούτε ξέσπασε την άγρια κρίση Του πάνω στον εγωιστικά και ανόητα συμπεριφερόμενο άνθρωπο. Ο Θεός τού μιλάει, τον ρωτάει, τον αναγκάζει να ομολογήσει το σφάλμα του και να μετανοήσει. Του λέει τις τραγικές συνέπειες της παρακοής του, αλλά δεν σταματάει εκεί! Ο Κύριος θέλει οι άνθρωποι να ανακτήσουν την εμπιστοσύνη τους σ' Αυτόν. Εκείνος είχε ήδη ετοιμάσει το μέσο της συγχώρησης της αμαρτίας τους και της αποκατάστασης της σχέσης τους. Ήταν η θυσία του Γιου Του ο δρόμος της επιστροφής προς τον χαμένο παράδεισο.

Ο Θεός δεν άφησε τους πρωτόπλαστους μέσα στην ντροπή, την ενοχή και τους φόβους τους. Οι επιπτώσεις της αμαρτίας τους ήταν μη αναστρέψιμες, αλλά και αναστρέψιμες μαζί για όλο το ανθρώπινο γένος! 

"Πού είσαι;" Να μια ερώτηση που μπορεί να σου απευθύνει ο Θεός σήμερα. Σκέψου μόνος σου την απάντηση, και αναρωτήσου μήπως αυτός ο διάλογος με τον Θεό ανοίξει για εσένα, μαζί με τις πόρτες της αμαρτωλής συνείδησής σου και τις πόρτες της λύτρωσής σου.

Πόσο αληθινοί και ξεκάθαροι είμαστε;

"Ερεύνησες την καρδιά μου· την επισκέφθηκες σε καιρό νύχτας· με δοκίμασες, και δεν βρήκες μέσα μου τίποτε· ο στοχασμός μου δεν είναι διαφορετικός από τα λόγια μου". Ψαλμός 17:3

Να μια πραγματική δυσκολία της μοντέρνας ζωής μας. Γιατί πώς μπορεί να είναι αληθινός κανείς, όταν η εποχή απαιτεί την επίπλαστη ευγένεια, την εικονική ανεκτικότητα, τη διπλωματία. Νομίζω ότι ως χριστιανοί παγιδευόμαστε συχνά μέσα  στην υποκρισία, και όχι στην αληθινή αγάπη.

Τι εννοώ; Αυτό που βλέπω και στη ζωή μου κάποιες φορές, και το οποίο με λυπεί. Πιάνω τον εαυτό μου να διαφωνώ με στάσεις γνωστών μου ατόμων, στα οποία αδυνατώ να πω ξεκάθαρα τι πιστεύω για πράγματα που κάνουν.  Η αντίδρασή τους με σταματά στο να εκφέρω την πραγματική γνώμη μου, γιατί μπορεί να πουν: "Ποιος ρώτησε τη γνώμη σου;" Ή "Καλά, είστε φανατικοί εσείς οι χριστιανοί, τελικά", και αυτό με αναχαιτίζει.

 Αν και τους έχω μιλήσει για τον Χριστό, βλέπω ότι ρέπω στην υποκρισία. Υποκρίνομαι ότι εντάξει, δεν πειράζει που παίζουν ακόμη με την αμαρτία και καταστρέφουν τη ζωή τους -ο Κύριος είναι υπομονετικός, άλλωστε- ενώ μέσα μου κάθομαι στα κάρβουνα που ταλαιπωρούνται με την αμαρτία.

Νομίζω ότι ξέρουμε πώς δεν πρέπει να εξωθούμε κάποιον στα άκρα μιλώντας του για τον Χριστό, ενώ δεν θέλει, ή υπογραμμίζοντάς του συνέχεια ότι είναι σε λάθος δρόμο. Εν ολίγοις, σεβόμαστε τις επιλογές των άλλων. Ωστόσο, σωπαίνουμε συχνά από φόβο μήπως μας εκλάβουν ως ντεμοντέ (οι μοντέρνοι άνθρωποι είναι ανεκτικοί και χαλαροί, δεν σοκάρονται με την αμαρτία)! Μας "πιάνει" ένα επιφανειακό έλεος και μια γλυκανάλατη αγάπη (συγχωρέστε με για τη λέξη), που στόχο έχει να κάνει τον άλλο να αισθανθεί όμορφα, να νιώσει ασφάλεια,  και όχι  ενοχή ή απόρριψη. Είναι δυνατόν, όμως, το μήνυμα του Θεού να μη γεννήσει ενοχή; Τι είναι η αμαρτία; Μια κακή εναλλακτική πρόταση, που καλό θα ήταν να την αφήσει κανείς για να ακολουθήσει κάποια καλύτερη, όπως τη χριστιανική;  Τελικά, η αγάπη  μάς κινεί να σωπαίνουμε ή ο φόβος να μην απορρίψουν εμάς και το μήνυμά μας; 

Ας αναλογιστούμε, ο καθένας για τον εαυτό του, μήπως κάπου έχουμε κάνει λάθος, και αυτό που "παπαγαλίζουμε"  ότι είναι χριστιανική αγάπη,  είναι χριστιανική αδυναμία ή υποκρισία.

Kοστίζουν οι παραλήψεις;

"Σ' αυτόν, λοιπόν, που ξέρει να κάνει το καλό, και δεν το κάνει, σ' αυτόν είναι αμαρτία". Ιάκωβος 4:17

Ξέρουμε πόσο πολύτιμη είναι η ελευθερία της έκφρασης, και ιδιαίτερα στο δυτικό πολιτισμό μας δεν δεχόμαστε να μην μπορούμε να εκφράσουμε ελεύθερα τη γνώμη μας και αυτή να μη γίνεται σεβαστή από τους άλλους. Όμως, γνωρίζουμε ότι δεν εκφραζόμαστε μόνο με  λέξεις, αλλά και με πράξεις επίσης. Εκφραζόμαστε με οτιδήποτε κάνουμε ή... παραλείπουμε να κάνουμε.

Πολύ συχνά, οι παραλήψεις μας δεν είναι τυχαίες αλλά συνειδητές επιλογές. Για παράδειγμα, υπάρχουν άτομα που δεν χαιρετούν συνειδητά κάποιους.  Ή που αδιαφορούν για κάποιους άλλους, γιατί δεν ενδιαφέρονται γι' αυτούς και δεν θέλουν καμιά οικειότητα μαζί τους. Συνειδητές επιλογές, λοιπόν. Λυπηρό, αλλά τις συναντάς και στους χριστιανικούς κύκλους.

Όμως, ας επικεντρωθούμε σ' αυτούς που δεν πράττουν αυτό που πρέπει από αμέλεια. "Ε, δεν είναι και τόσο τραγικό, θα σκεφτούμε. Εντάξει, άνθρωποι είμαστε". Και είναι αλήθεια πέρα για πέρα. Αλλά αν αυτή η αμέλεια είναι συνειδητά εξακολουθητική;

Η Αγία Γραφή μάς λέει ότι: "Σ' αυτόν που ξέρει να κάνει το καλό, και δεν το κάνει, σ' αυτόν είναι αμαρτία". Νομίζω ότι πολλοί χριστιανοί θα αισθανθούμε άβολα με μια τέτοια βιβλική άποψη. Όμως και αυτή είναι πέρα για πέρα αληθινή. Γιατί είναι αλήθεια ότι ξέρουμε τι ζητάει ο Κύριος από εμάς. Ξέρουμε τι θέλει να δώσουμε σ' Αυτόν πρώτα και στους άλλους έπειτα. Το δεύτερο μίλι, την διαθέσιμη ώρα, την ανοιχτή καρδιά ν' ακούσει κάποιου τα προβλήματα όταν η ξεκούραση μοιάζει δέλεαρ, το ζεστό χαμόγελο, και πόσα ακόμη...

Ξέρουμε, επίσης, ποιες είναι οι χριστιανικές προτεραιότητες: η προσευχή, η μελέτη της Βίβλου, η συναναστροφή με άλλους χριστιανούς, η μετάδοση του ευαγγελίου στους γύρω μας. Η λίστα είναι μεγάλη. Μήπως δεν την ξέρουμε; Ωστόσο, αμελούμε, ολιγωρούμε και δικαιολογούμαστε.

Πόσο κοστίζουν αυτές οι εξακολουθητικές παραλήψεις μας; Ελπίζω να μη βρεθούμε στη δυσάρεστη θέση να το ανακαλύψουμε στον ουρανό, αλλά στο λογαριασμό μας να βρεθούν "καλά έργα, που ο Θεός προετοίμασε, για να περπατήσουμε μέσα σ' αυτά" (Εφεσίους 2:10)

Το κλειδί της σταθερότητας

"Ο Ιησούς Χριστός είναι ο ίδιος χθες και σήμερα, και στους αιώνες". Εβραίους 13:8

Είστε σταθεροί στις απόψεις σας ή δίγνωμοι; Έχετε αμφιβολίες και δεύτερες σκέψεις για αποφάσεις που πρέπει να πάρετε, για ενέργειες που θέλετε να κάνετε, ή που μπορεί ήδη να έχετε κάνει; Μήπως είστε από αυτούς που ζυγίζουν "με το γραμμάριο" κάθε τους  σκέψη ή επιλογή, και την αναλύουν ξανά και ξανά, ψάχνοντας τα αδύνατα σημεία και τα πιθανά λάθη; 

Μήπως, πάλι, είστε απ' αυτούς που κάνουν ένα βήμα μπροστά και δύο πίσω, γιατί ανακάλυψαν στην πορεία  ότι κάτι τους είχε "διαφύγει" από τον έλεγχο, ή διότι ξανασκέφθηκαν τα πράγματα πιο ψύχραιμα (δηλαδή πρόσθεσαν και άλλους φόβους στους φόβους τους) και κατέληξαν ότι έχουν γελαστεί;

Αν ανήκετε σ' αυτήν την κατηγορία, η ζωή σας δεν θα είναι καθόλου εύκολη! Ένα από τα αγαπημένα μου εδάφια, είναι το εξής: "Άνθρωπος δίγνωμος είναι ακατάστατος σε όλους τούς δρόμους του" (Ιάκωβος 1:8). Και επειδή συνέβη τα τελευταία χρόνια να βιώσω μια μεγάλη διγνωμία πάνω σε κάποιο θέμα που με απασχολεί, συνειδητοποίησα πόσες παλινδρομήσεις, πόσες παρεξηγήσεις, αλλά και πόση ταλαιπωρία, μπορεί να μας δημιουργήσει η διγνωμία μας. 

Συζητώντας πρόσφατα το αδιέξοδό μου με κάποιον έμπειρο και μεγάλης ηλικίας χριστιανό, πήρα το κλειδί που έψαχνα για να λύσω το θέμα μου, δηλαδή να νικήσω, επιτέλους, τη διγνωμία μου: "Μα, αυτό που έχεις δεν είναι καλό, μου είπε με αγάπη. Ο Κύριος είναι πάντα σταθερός". 

Τι σπουδαία αλήθεια! Αν ο Κύριος είναι πάντα σταθερά αγαθός και αναλλοίωτος στις σκέψεις, τις προθέσεις και τις ενέργειές Του για μας, εμείς γιατί είμαστε δίγνωμοι; Γιατί δεν αφηνόμαστε σ' Αυτόν και δεν Τον εμπιστευόμαστε; Γιατί πάντα ψάχνουμε μια "έξοδο κινδύνου", ώστε να διαφύγουμε όταν μας φαίνεται ότι τα πράγματα έχουν ξεφύγει από τον δικό μας έλεγχο; Γιατί διστάζουμε να Τον ακολουθήσουμε σε όλους Του τους δρόμους, κι ας έχει κάποιο κόστος, και παρασυρόμαστε από κάθε άνεμο και σκέψη που φυσάει στη ζωή μας; 

Ο Κύριος είναι σταθερός. Είναι πάντα ο ίδιος. Αν λέω ότι είμαι παιδί Του, ας μάθω να Του μοιάζω στη σταθερότητα και τη βεβαιότητα που διακρίνει όλες Του τις σκέψεις και τις πράξεις.

Πρόσεξε τι λες στους άλλους

"Ο άφρονας εκθέτει όλη του την ψυχή· ενώ ο σοφός την αναχαιτίζει προς τα πίσω". Παροιμίες 29:11

Μια πρόσφατη έρευνα έδειξε ότι ο μέσος χρόνος που μια γυναίκα μπορεί να κρατήσει κάποιο μυστικό είναι 47 ώρες και 15 λεπτά! Φυσικά, γνωρίζουμε ότι οι γυναίκες είναι περισσότερο φλύαρες από τους άντρες, και  τους αρέσει να μοιράζονται τις εμπειρίες και τα μυστικά τους με τις φίλες τους.

Είναι όμορφο να έχεις γνήσιες σχέσεις με άτομα που τα θεωρείς δικά σου και να μοιράζεσαι πράγματα μαζί τους. Παρ' όλα αυτά, να το κάνεις με διάκριση. Κάποτε πίστευα ότι σε μια γνήσια φιλία πρέπει όλα να λέγονται, η ωριμότητα του σήμερα μου έμαθε να προσέχω. Υπάρχουν πράγματα που δεν πρέπει να ειπωθούν, ακόμη και στις πιο στενές φιλίες. 

Πρώτον, πράγματα που δεν αφορούν εσένα, αλλά άλλα άτομα. Διότι, αν κάποιος σου εμπιστεύτηκε ένα μυστικό του, ή με κάποιον τρόπο έμαθες κάτι για κάποιον τρίτο, αυτό δεν σου δίνει το δικαίωμα να το μεταφέρεις στους φίλους σου, όταν πρόκειται να βλάψει τη φήμη του προσώπου ή να το εκθέσει. Με τους φίλους μας, δεν είμαστε μαζί για να σχολιάζουμε τις δυστυχίες, τις αποτυχίες ή τις ανοησίες των άλλων. Αν θέλεις να αναφέρεις κάτι ως παράδειγμα, για να αποφύγει ο φίλος σου την ίδια παγίδα, μετέφερε τις απολύτως αναγκαίες πληροφορίες. Αλλά πρώτα σκέψου: "Θα βοηθήσει τον συνομιλητή μου αυτό που θα πω, γιατί βρίσκεται στην ίδια θέση, ή το λέω έτσι απλά για να το πω;"

Επίσης, μη μεταφέρεις πράγματα που αφορούν εσένα, και τα θεωρείς σημαντικά, σε άτομα που σου έχουν δείξει ότι δεν μπορούν να συγκρατήσουν το στόμα τους. Είτε από κακή πρόθεση είτε από απλή αφέλεια, γιατί δεν μπορούν να αξιολογήσουν ότι κάτι δεν πρέπει να ειπωθεί. Το κακό μπορεί μετά να μη διορθώνεται. Να θυμάσαι τα λόγια του Θεού: "Ο άφρονας εκθέτει όλη του την ψυχή". Καλό είναι να μάθει κανείς να πειθαρχεί το στόμα του.

Τέλος, αξιολόγησε τα άτομα στα οποία εμπιστεύεσαι τις μύχιες σκέψεις σου. Για παράδειγμα, αν κάποιος είναι πολύ καλός σου φίλος, και σου μεταφέρει τα μυστικά τρίτων, να είσαι σίγουρος ότι θα μεταφέρει και τα δικά σου στους άλλους. Να προσέχεις σε μια τέτοια σχέση, γιατί άτομα που δεν ξέρουν να σέβονται την εμπιστοσύνη που τους δείχνουν οι άλλοι φίλοι τους, μάλλον θα κάνουν το ίδιο και για τα δικά σου θέματα.

Δεν "ζυγίζουμε" πολύ

"[...] ζυγίστηκες στην πλάστιγγα, και βρέθηκες ελλιπής..." Δανιήλ 5:27

Αξέχαστη νύχτα ήταν αυτή η τελευταία για τον βασιλιά Βαλτάσαρ. Ενώ ο περσικός στρατός ετοιμάζεται να κυριεύσει με επίθεση αιφνιδιασμού την πόλη της Βαβυλώνας, ο βασιλιάς έχει συμπόσιο στο παλάτι του με τους μεγιστάνες και την αυλή του. Μα η γιορτή διακόπτεται από ένα ξαφνικό και τρομακτικό γεγονός: κάτι "περίεργα" δάκτυλα γράφουν στον τοίχο του παλατιού ένα μήνυμα τεσσάρων λέξεων και έπειτα... εξαφανίζονται! 

Τέσσερις απλές λέξεις που εξηγούνται στο Βαλτάσαρ από τον σοφό άνθρωπο του Θεού, τον Δανιήλ. Τι λένε; Ότι ο Θεός έκρινε την "τύχη" της Βαβυλώνας και του άρχοντά της, επίσης. Πρόκειται για μια μετρημένη και τελειωμένη βασιλεία. Ο βασιλιάς της; Ζυγίστηκε στην πλάστιγγα και βρέθηκε ελλιπής. Αποτέλεσμα; Διαιρέθηκε η βασιλεία του και δόθηκε στους Μήδους και τους Πέρσες (Δανιήλ 5:26-28). Η θεϊκή απόφαση εκτελέστηκε την ίδια αυτή νύχτα, και η ιστορία κατέγραψε το γεγονός.

Ακούγεται παράξενο ότι ο Θεός έχει "ζυγαριά", αλάθητη μάλιστα, για να ζυγίζει τις σκέψεις, τα λόγια και τις πράξεις μας. Αλλά ακόμη και αν το αποδέχεται κανείς, ίσως θεωρεί ότι οι καλές του πράξεις, η κοινωνική του προσφορά, ή και η θεοσέβειά του ακόμη, "ζυγίζουν" αρκετά για να ισορροπήσει η ζυγαριά του Θεού.

Ο Θεός, όμως, δεν ζυγίζει εμάς σε σχέση με κάποιους άλλους. Αυτού του είδους το ζύγισμα, το κάνουμε, δυστυχώς, εμείς. Και να είστε σίγουροι ότι, τις περισσότερες φορές, το "βάρος" μας λειτουργεί υπέρ μας. Εν ολίγοις, δεν βρίσκουμε ότι είμαστε και πολύ ελλιπείς, ίσως γιατί συγκρινόμαστε σε σημεία που οι άλλοι είναι... λίγο πιο "ελαφροί" σε σχέση μ' εμάς. Αντίθετα, ο Θεός μάς συγκρίνει με τον Χριστό. Πόσοι από εμάς θα μπορούσαν να αντέξουν ένα τέτοιο ζύγισμα;

Επειδή δεν ζυγίζουμε και πολύ μπροστά στον δίκαιο Θεό, θα ήταν καλύτερα να μη συγκρινόμαστε με άλλους για να καυχηθούμε σε κάποιες αξίες μας ή για να αντλήσουμε ικανοποίηση για ό,τι έχουμε καταφέρει. Όταν συνειδητοποιούμε την απόλυτη ανεπάρκειά μας, τότε καταλαβαίνουμε πόσο μεγάλη αξία έχει το αίμα του Χριστού, που μας δικαιώνει, και πόσο Εκείνος ζυγίζει στα μάτια του Θεού και εξισορροπεί τις ελλείψεις μας ως τέλειος αντικαταστάτης και  αντιπρόσωπός μας.

Το μέσα έξω

"Και ο Κύριος του είπε: Τώρα, εσείς οι Φαρισαίοι καθαρίζετε το απέξω μέρος τού ποτηριού και του πιάτου· το εσωτερικό σας, όμως, είναι γεμάτο από αρπαγή και πονηρία. Άφρονες, εκείνος που έκανε το απέξω, δεν έκανε και το από μέσα;" Λουκάς 11:39-40

Η εμφάνιση ενός ανθρώπου και η εικόνα ενός πράγματος είναι τα πρώτα στοιχεία που αιχμαλωτίζουν το μάτι μας. Αγοράζουμε αντικείμενα που τραβάνε το βλέμμα μας και κοιτάζουμε με θαυμασμό ένα ωραίο τοπίο ή έναν ωραίο άνθρωπο.

Τι απογοήτευση, ή και θυμό,  αισθανόμαστε όταν αποδειχτεί ότι πέσαμε "θύματα", διότι διαλέξαμε  ένα προϊόν μαϊμού, ή διότι το πρόσωπο που θαυμάσαμε αρχικά δεν ήταν και τόσο άξιο της εκτίμησής μας. "Ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός", το ξέρουμε πολύ καλά αυτό.

Ας πάρουμε για παράδειγμα τους Φαρισαίους. Ξεσκέπασε το ψεύτικο προσωπείο τους ο Χριστός ή ο ίδιος ο λαός αντιλαμβανόταν ότι  ήταν όντως υποκριτές και πονηροί; Μάλλον θα το αντιλαμβάνονταν από την αρπαγή και την καταπίεση που τους έκαναν. Από την έλλειψη δίκαιης κρίσης, ελέους και αγάπης, επίσης. "Αλλά τι μας νοιάζουν οι Φαρισαίοι", ίσως αναρωτηθείτε.

Κι όμως, οι Φαρισαίοι είναι πολύ επίκαιροι! Μια πλευρά Φαρισαίου μπορεί να κρύβω και να κρύβεις, και να μην το έχουμε συνειδητοποιήσει. Μπορεί να με νοιάζει μόνο η καλή μου εικόνα στο περιβάλλον μου, ή στην εκκλησία μου, ενώ εσωτερικά να είμαι γεμάτος από πονηριά και επιθυμία. Μπορεί να αγαπώ την πρωτοκαθεδρία, την αναγνώριση και την προβολή, ενώ εξωτερικά να λέω: "Για τον Κύριο και τη δόξα Του το κάθε τι που κάνω". Αλλά ταυτόχρονα να "κατεβάζω τα μούτρα" και να εκνευρίζομαι όταν δεν πήρα τον έπαινο που μου άξιζε. Δεν χρειάζεται να το ξέρει κανείς άλλος, το ξέρω εγώ ότι με ενόχλησε η μη αναγνώριση της αξίας μου.

Μπορεί να είμαι άρπαγας και άδικος."Εγώ ποτέ", θα σκεφτεί κανείς. Είχα διαβάσει κάπου την εξής αντίληψη πάνω στην αρπαγή, η οποία με στιγμάτισε: "Αρπαγή και εκμετάλλευση είναι να ζητάς ή να απαιτείς πράγματα από τους άλλους, που εσύ ποτέ δεν θα τα έκανες γι' αυτούς". Σκεφτείτε, λοιπόν, πόσες φορές απαιτήσαμε από τους άλλους να κάνουν κάτι για μας, να μας ανεχθούν, να μας εξυπηρετήσουν, να μας συχγωρήσουν, να μας δώσουν αξία, να μιλήσουν επαινετικά για το πρόσωπό μας, να μας δώσουν προτεραιότητα στην παρέα, ενώ εμείς δεν ήμασταν διατεθειμένοι να κάνουμε το ίδιο γι' αυτούς. 

Βέβαια, είχαν και άλλα "χαρίσματα" οι Φαρισαίοι, δυστυχώς. Εν συντομία, είχαν μια ωραία εικόνα και φρόντιζαν με επιμέλεια το "έξωθεν του ποτηρίου", αλλά κατά βάθος ήταν άνθρωποι που είχαν ανάγκη από καθαρισμό ή και ριζική μεταμόρφωση. Αυτό ήθελε να τους υπογραμμίσει,  και να μας υπογραμμίσει, ο Κύριος. Μακάρι ο Θεός να καθαρίσει  την "φαρισαϊκή" μας πλευρά, ώστε να μπορεί το "μέσα μας"  να είναι το ίδιο με το "έξω".

Μια δοκιμή θα μας πείσει

"Καθένας, λοιπόν, που ακούει τα λόγια μου αυτά, και τα πράττει, θα τον εξομοιώσω με έναν φρόνιμο άνθρωπο, που οικοδόμησε το σπίτι του επάνω στην πέτρα". Ματθαίος 7:27

Έχουμε ακούσει πολλές φορές τη φράση: "Μια δοκιμή θα σας πείσει", που λέγεται σε διάφορες περιπτώσεις. Για παράδειγμα, όταν θέλει κανείς να πείσει κάποιον που διστάζει να αγοράσει ή να δοκιμάσει κάτι προκειμένου να αποδειχτεί η αλήθεια των λεγομένων του.

Αυτή η έκφραση είναι εξίσου αληθινή όταν μιλάμε για την πίστη μας στο Χριστό. Διότι λέμε συχνά μεγάλα λόγια και κηρύγματα, που αφορούν στην ατομική χριστιανική ζωή μας,  αλλά η ισχύς τους δεν έχει πάντα αποδειχθεί. Μια "δοκιμή", λοιπόν, της πίστης μας θα μας πείσει, και θα πείσει και τους άλλους, αν πράγματι ζούμε αυτά που λέμε. 

Αν ένα σπίτι αντέξει σε μια δυνατή θύελλα, η απόδειξη της σταθερότητάς του είναι αδιαμφισβήτητη. Αν ένας μαθητής περάσει στις εξετάσεις του, αυτό αποδεικνύει ότι εργάστηκε, και ότι μπορεί να είναι και έξυπνος. Αν κάποιος αντέξει σε μια αρρώστια, σε μια βαθιά απογοήτευση, σ' ένα πένθος, σημαίνει ότι μπορεί να παραμείνει σταθερός στον Κύριο του μέσα στις δοκιμασίες. Όταν οι αντιξοότητες μάς περικυκλώνουν, τότε φαίνεται η πραγματική εμπιστοσύνη μας στο Θεό και η υπακοή μας, διότι είναι μέσα από τη δοκιμασία που ξεσκεπάζονται τα θεμέλια της πίστης μας και φαίνεται που είναι στηριγμένο το πνευματικό μας οικοδόμημα.

Παράλληλα, όμως, βλέπουμε και κάτι άλλο, ακόμη πιο σημαντικό. Βλέπουμε την πιστότητα του Θεού και την ακούραστη στήριξή Του. Οι θλίψεις, εκτός από καταστάσεις που δοκιμάζουν την πνευματική αντοχή μας, είναι και εκείνες οι στιγμές  που όλη η αγάπη, η προστασία και η ενίσχυση του Θεού ξεχύνεται επάνω μας. Διότι είναι βέβαιο ότι χωρίς τη χάρη και τη δύναμή Του, η δοκιμασία θα μας κατέβαλε γρήγορα και θα μας νικούσε.  

Η δοκιμή της πίστης μάς θυμίζει πόσο μεγάλη είναι η αδυναμία μας, μα δείχνει, ταυτόχρονα, αν τα θεμέλια μας είναι στηριγμένα επάνω στο Θεό και στην πιστότητά Του.

Η πρόκληση ενός χριστιανού εφήβου

"[...] δεδομένου ότι είστε κοινωνοί των παθημάτων τού Χριστού, να χαίρεστε, ώστε και όταν η δόξα του φανερωθεί, να χαρείτε νιώθοντας αγαλλίαση". Α΄Πέτρου 4:13

Έχετε ακούσει κάποια χριστιανική ομολογία από έφηβο; Είχα τη χαρά να ακούσω πρόσφατα μία τέτοια. Ήταν συγκινητικό, και εκπληκτικό ταυτόχρονα, να ακούς ένα νεαρό αγόρι 17 ετών να αισθάνεται την ανάγκη να μοιραστεί την εμπειρία της σωτηρίας του με τους συμμαθητές του. Η ευθύνη που αισθανόταν απέναντι στους γύρω του αποτελούσε έναν από τους βασικούς προβληματισμούς του.

Δεν είναι τρομερά δύσκολο να είσαι έφηβος, να είσαι καλός μαθητής, να έχεις νεανική και δροσερή εμφάνιση, και να πρέπει να αναλάβεις μια τέτοια ευθύνη; Γιατί να δεχτείς την ψυχρότητα των συμμαθητών και συμμαθητριών σου ή τις ατελείωτες κοροϊδίες τους; Γιατί να "χαλάσεις" την ωραία εικόνα σου με "ξεπερασμένες" χριστιανικές  αντιλήψεις; Διότι ξέρουμε ότι το σχολείο είναι από τα πιο αφιλόξενα, άκαρδα και χωρίς ευγένειες κοινωνικά περιβάλλοντα.

Η αλήθεια είναι ότι δεν είναι για κανέναν εύκολο να δέχεται αρνητική κριτική και να μπαίνει στο περιθώριο για χάρη του Χριστού, πολύ περισσότερο για έναν έφηβο. Όμως, ξέρουμε ότι αυτές οι αντιδράσεις αποτελούν την απόδειξη της αυθεντικότητας του  χριστιανικού μηνύματος, το οποίο όλοι μας καλούμαστε να μεταδώσουμε στους άλλους. 

Αν είσαι χριστιανός έφηβος, μπορεί κάποιοι να γελάσουν μαζί σου και να σε περιφρονήσουν. Μπορεί, όμως, κάποιοι άλλοι να εκτιμήσουν το μήνυμα του Χριστού και να σκεφτούν: "Αυτός ο φίλος μου είναι πράγματι διαφορετικός από τους άλλους. Φαίνεται ότι ζει μια αλήθεια που εγώ δεν την ξέρω". Και ίσως η συμπεριφορά σου παρακινήσει τον συμμαθητή σου, που γελοιοποιεί τώρα την πίστη σου, να στραφεί κάποια στιγμή στο Χριστό.

Αν είσαι χριστιανός έφηβος, ζήτησε από τον Θεό να σου δώσει σοφία και δύναμη μέσα στο σχολικό περιβάλλον που σε έχει βάλει, ώστε να συμπεριφέρεσαι με σύνεση και να Τον ομολογείς όταν Εκείνος σε καλέσει να το κάνεις. Ο Θεός θα σε στηρίξει και θα σου δώσει τη χάρη που χρειάζεσαι για να νικήσεις όλες τις δυσκολίες του "σχολικού στίβου".

Θέμα αξιών

"Τα άνω φρονείτε, όχι αυτά που είναι επάνω στη γη". Κολοσσαείς 3:2

Σε κάποια διαφημιστική αφίσα του εξωτερικού, για ένα σεμινάριο που σχετιζόταν με τη διοίκηση επιχειρήσεων, υπήρχε ένα σλόγκαν που έλεγε ότι η αξία ενός leader είναι ανάλογη των αξιών που ασπάζεται. Μας εκπλήσσει το πόσο σωστή είναι αυτή η άποψη, διότι σε ό,τι δίνουμε αξία, διαπλάθει το χαρακτήρα μας και καθορίζει  τη διοίκηση που θα ακολουθήσουμε, ή ακόμη και αν είμαστε ικανοί να διοικήσουμε. 

Αυτή η αλήθεια δεν έχει εφαρμογή μόνο στους leaders. Αν είμαστε από εκείνους που ακολουθούν τον Χριστό, οι αξίες που ασπαζόμαστε μετρούν ακόμη περισσότερο. Όταν ο Παύλος γράφει στους Κολοσσαείς να δίνουν προτεραιότητα στα αιώνια πράγματα, και όχι στα επίγεια, εννοεί ότι δεν θα πρέπει να είναι οι πρόσκαιρες αξίες εκείνες που θα διαπλάθουν τον χαρακτήρα και την πορεία της χριστιανικής ζωής, αλλά οι αιώνιες. 

Πώς θα μπορούσε, άλλωστε, να είναι κανείς ένας σωστός και αποτελεσματικός πρέσβης του Χριστού, αν τα ενδιαφέροντα και οι επιθυμίες του επικεντρώνονται, κατά κύριο λόγο, στα γήινα πράγματα; Για να έχει κανείς καθαρή προοπτική αυτής της αποστολής, αλλά και να προφυλάξει την καρδιά του από τη χαλαρότητα ή την αμέλεια, θα πρέπει να καταλάβει ότι βρισκόμαστε εδώ στη γη ως μάρτυρες του Χριστού, και όχι ως ανέμελοι τουρίστες.

Αν θέλουμε η υπηρεσία μας στο Θεό να είναι αποτελεσματική και χρήσιμη, θα πρέπει να κινηθούμε από τις σωστές χριστιανικές αξίες. Στην εποχή μας, που όλα έχουν κάποιο κόστος για να τα αποκτήσουμε, και που όταν τα αποκτήσουμε είναι ήδη ξεπερασμένα, είναι σπουδαίο να χτίζουμε την πίστη και τη μαρτυρία μας επάνω στις αιώνιες αξίες του Θεού. Τότε, θα μπορούμε και εμείς να πούμε ότι η αποτελεσματικότητα και η δύναμή μας, ως χριστιανοί, είναι άμεσα συνδεδεμένη με τις πνευματικές αξίες που ακολουθούμε ως χριστιανοί.