Οι όψεις της πραγματικότητας

 "Είδα όλα τα έργα που γίνονται κάτω από τον ήλιο, και πρόσεξε, όλα είναι ματαιότητα, και θλίψη πνεύματος". Εκκλησιαστής 1:14.

Έχετε σκεφτεί ποτέ ότι η πραγματικότητα μέσα στην οποία ζούμε δεν είναι "η πραγματικότητα"; Ότι αυτό το "κατασκεύασμα", που χτίζεται συνεχώς γύρω μας, δεν είναι αληθινό; Στις ανθρώπινες σχέσεις, στην εργασία, στην οικογένεια, στους κανόνες, στο σωστό και το λάθος. Αν το έχετε σκεφθεί, τότε ίσως να έχετε καταλήξει στην ιδέα ότι η πραγματικότητα δεν υπάρχει αυτή καθαυτήν "υπό τον ήλιο". Η αλήθεια είναι ότι βλέπουμε μια "πλασματική πραγματικότητα", επίγειας σύνθεσης, φτιαγμένη κυρίως από ανθρώπινα μυαλά υποκείμενα στην αμαρτία.

Γιατί αν κανείς είναι λίγο προσεκτικός, θα διαπιστώσει ότι πίσω από τα όποια φαινόμενα, κοινωνικά, οικονομικά, πολιτικά, πολιτισμικά, κάποιοι "αναλαμβάνουν" να παρουσιάσουν την πραγματικότητα όχι όπως είναι αλλά όπως θέλουν να είναι, καθιστώντας την "αληθινή"  στα μάτια μας, ενώ δεν είναι στην ουσία της.

Για την πραγματικότητα, δεν μπορεί να μιλήσει ο άνθρωπος, που είναι δημιούργημα, που έχει αδυναμίες και ατέλειες, προσωπικές επιδιώξεις και επιθυμίες. Που έχει συμφέροντα, τόσο ατομικά όσο και ομαδικά. Γιατί αυτά που θα πει, θα είναι αυτά που θέλει και τον συμφέρουν. Για την περιγραφή της αληθινής όψης της πραγματικότητας, ο μόνος αρμόδιος είναι ο Θεός. Έξω από το ανθρώπινο, εγωιστικό σύμπαν, πάνω από συμφέροντα και απολαβές, ο Δημιουργός λέει την αλήθεια.

Αν αναζητάς την αλήθεια στη ζωή σου, δεν θα τη βρεις γύρω σου. Δεν θα τη βρεις στα βιβλία, στα μέσα ενημέρωσης, στους ειδήμονες και στους ειδικούς. Αυτοί θα σου δώσουν μια όψη της πραγματικότητας, που δεν είναι ακριβής. Ούτε μέσα σου θα  βρεις την αλήθεια. Γιατί η αλήθεια είναι πρόσωπο και έχει όνομα: είναι ο Χριστός. Αν πράγματι ενδιαφέρεσαι να γνωρίσεις την πραγματικότητα της ύπαρξης, εδώ και στον ουρανό, ρώτησε τον ίδιο. Έχει απαντήσεις σε όλα και να είσαι σίγουρος ότι θα σου τις δώσει.

Ηχώ

"Επειδή, σε ό,τι αυτός έπαθε, όταν πειράστηκε, μπορεί να βοηθήσει αυτούς που πειράζονται". Εβραίους 2:18.

Σας άρεσε όταν ήσασταν παιδιά να παίζεται το παιχνίδι της ηχούς; Κυρίως για όσους είχαν τη δυνατότητα να βρίσκονται κοντά σε δάσος, μπορεί το παιχνίδι αυτό να είχε ενδιαφέρον. Φωνάζεις όσο δυνατά μπορείς και μια φωνή σού απαντά από την άλλη πλευρά. Αυτό που ακούς, δεν είναι παρά η δική σου φωνή και το ξέρεις. Το παιχνίδι της ηχούς δεν κρατά παρά λίγη ώρα, νομίζω ότι γρήγορα βαριέσαι να ακούς τη φωνή σου και εγκαταλείπεις.

Μερικές φορές, ιδιαίτερα όταν υποφέρουμε ψυχικά ή σωματικά, αισθανόμαστε ανακούφιση όταν κάποιος μας καταλαβαίνει και επαναλαμβάνει μαζί μας: "Ναι, και εγώ έχω ταλαιπωρηθεί στη δουλειά μου",  "Έχω τραβήξει τα ίδια ακριβώς στο σπίτι μου", "Μην στενοχωριέσαι, και μένα με ξέχασαν οι φίλοι μου", και τόσα άλλα. Έτσι η ψυχολογική μας ανάγκη για συμπάθεια ικανοποιείται προς στιγμή, καθώς βρίσκουμε μια ηχώ στον πόνο μας.

Όμως δεν αρκεί να μας πει κάποιος: "Πέρασα και εγώ τα ίδια", για να μπορέσουμε να σηκώσουμε το φορτίο μας. Μας χρειάζεται μια φωνή που θα μας πει: "Πέρασα και εγώ τα ίδια και θριάμβευσα πάνω σ' όλα αυτά. Μπορώ να σε καταλάβω και να σε βοηθήσω". Μας χρειάζεται η φωνή και η παρουσία του Χριστού, γιατί Αυτός είναι ο μόνος που νίκησε, αφού πρώτα "πειράστηκε σε όλα, κατά τη δική μας ομοιότητα, χωρίς αμαρτία" (Εβραίους 4:15). Και μάλιστα μας καλεί να πλησιάζουμε "με παρρησία στον θρόνο τής χάρης, για να πάρουμε έλεος, και να βρούμε χάρη προς βοήθεια σε καιρό ανάγκης" (εδ. 16).

Η λύση στα προβλήματα και τις θλίψεις μας δεν μπορεί συχνά να βρεθεί σε ανθρώπινο επίπεδο. Η "ηχώ" της ανθρώπινης φωνής ανακουφίζει, αλλά δεν δίνει τη δύναμη πάντα ούτε να ξεπεράσεις τις δυσκολίες σου ούτε να νικήσεις τους πειρασμούς σου. Με τη συμπάθεια και τη συμπαράσταση του Χριστού, μπορείς να καταφέρεις να βγεις μέσα από αβύσσους και ταλαιπωρίες που κάνουν τους ανθρώπους να τα χάνουν και να βουλιάζουν. Ζήτησε τη βοήθειά Του σήμερα, ο Θεός σε καταλαβαίνει.

Έλλειψη επιμέλειας

"Επιθυμούμε, όμως, κάθε ένας από σας να δείχνει την ίδια επιμέλεια προς την πλήρη βεβαιότητα της ελπίδας μέχρι τέλους· για να μη γίνετε νωθροί, αλλά μιμητές αυτών που με πίστη και μακροθυμία κληρονομούν τις υποσχέσεις". Εβραίους 6:11.

Η σχολική χρονιά έχει αρχίσει και σχεδόν πάντα οι μαθητές την ξεκινούν με ειλικρινείς διαβεβαιώσεις ότι θα διαβάσουν όσο περισσότερο μπορούν. Μα, δεν ξέρω πώς γίνεται τελικά και η θέλησή τους δεν είναι αρκετά δυνατή, ώστε να φέρει τα προσδοκώμενα αποτέλεσμα.

Καθώς εργάζομαι με μαθητές μού αρέσει να παρατηρώ τη συμπεριφορά τους και να την παραλληλίζω με τη δική μας "μαθητεία" στο σχολείο του Θεού. Υπάρχουν μαθητές που δεν χρειάζεται να τους πείσεις για το αυτονόητο, είναι συνεπείς στις υποχρεώσεις τους. Υπάρχουν άλλοι που δεν έχουν το οικογενειακό υπόβαθρο να τους στηρίξει, ούτε είναι ιδιαίτερα προικισμένοι, εντούτοις, είναι φιλότιμοι και καταβάλλουν προσπάθειες. Και τέλος υπάρχουν και "οι αιωνίως ίδιοι", διότι έρχονται και φεύγουν οι ίδιοι. Αυτοί έχουν συχνά μια πιστευτή δικαιολογία στο στόμα τους.

Ποτέ κανένας τους δεν λέει ότι δεν θέλει να διαβάσει. Κανείς δεν έτυχε να μου πει: "Μην κουράζεστε, εγώ δεν ενδιαφέρομαι να προοδεύσω!" Κάθε άλλο, συμφωνούν ότι έχουν αδυναμίες, καταλαβαίνουν ότι διαχειρίστηκαν λάθος τον χρόνο τους, ακούν τις συμβουλές και υπόσχονται ότι... 

Πώς είμαστε ως μαθητές του Χριστού; Αν κάνουμε αργές πνευματικές προόδους ή μένουμε στάσιμοι, είναι γιατί δεν δείχνουμε την απαραίτητη επιμέλεια. Ενώ ο Κύριος μάς δείχνει που σφάλουμε και μας δίνει τις σωστές οδηγίες- συν την αμέριστη βοήθεια και χάρη Του- εμείς μένουμε νωθροί. Οι δικαιολογίες μας έχουν πάντα την πειστική τους πλευρά: "Ήμουν τόσο κουρασμένος, δεν είχα χρόνο, ήμουν σε δύσκολη θέση, είμαι μόνος ..."

Αν μένουμε συνεχώς στάσιμοι πνευματικά, υπάρχει πρόβλημα. Η πείρα δείχνει ότι οι  μαθητές που δεν είναι επιμελείς και σταθεροί, τις περισσότερες φορές, δεν καταφέρνουν και πολλά πράγματα. Το ίδιο και στη χριστιανική ζωή: οι μη επιμελείς χριστιανοί κινδυνεύουν σοβαρά, και μόνο η θερμή θέλησή τους δεν θα τους βοηθήσει στην πορεία τους, αν δεν συνοδεύεται και από τον κόπο της αντίστοιχης μαθητείας και υπακοής.

Ζεις τη ζωή των άλλων;

"Η βασιλεία των ουρανών είναι, πάλι, όμοια με έναν άνθρωπο έμπορο, που αναζητάει καλά μαργαριτάρια· ο οποίος, βρίσκοντας ένα πολύτιμο μαργαριτάρι, πήγε και πούλησε όλα όσα είχε, και το αγόρασε". Ματθαίος 13:45.

Στην ομιλία του στους αποφοίτους του Πανεπιστημίου Στάντφορντ, το 2005, ο Στιβ Τζομπς, ο  χαρισματικός πρόεδρος της Apple και ο ακούραστος οραματιστής των τεχνολογικών επιτευγμάτων που άλλαξαν τη μορφή του κόσμου μας, έχοντας γνώση των σοβαρών προβλημάτων υγείας που αντιμετώπιζε,  είχε πει: «Δεν έχετε πολύ χρόνο, μην τον σπαταλήσετε, λοιπόν, ζώντας τη ζωή κάποιων άλλων. Μην αιχμαλωτιστείτε από το δόγμα που θέλει να ζείτε σύμφωνα με το τι νομίζουν οι άλλοι. Μην αφήνετε τη γνώμη των άλλων να πνίξει την εσωτερική σας φωνή». 

Ο λεγόμενος "ποιητής της τεχνολογίας" είχε δίκιο, διότι είναι πάρα πολλοί οι άνθρωποι που ζουν τη ζωή κάποιων άλλων. Οι χριστιανοί δεν εξαιρούνται, διότι υπάρχουν πιστοί άνθρωποι, κυρίως νέοι, που μετρούν πολύ τη γνώμη των άλλων και ακολουθούν τα πρότυπα που βλέπουν γύρω τους. Πρέπει να είσαι έτσι, να ντύνεσαι έτσι, να συμπεριφέρεσαι έτσι, να πουλάς την εικόνα σου έτσι. Διαφορετικά είσαι οπισθοδρομικός ή μπορεί και ανόητος. Και για να μην είσαι ούτε το ένα ούτε το άλλο, πρέπει και εσύ να στοιχιστείς πίσω από τις αντιλήψεις του τάδε σπουδαίου σταρ, να μιμηθείς τη στάση του δείνα φίλου σου, που και αυτός με τη σειρά του ζει σύμφωνα με το τι νομίζουν κάποιοι άλλοι.

Και η φωνή της αλήθειας του Θεού μέσα στην ψυχή, καθώς και οι πραγματικές αξίες που κάνουν τη ζωή μας ευτυχισμένη και ασφαλή, πνίγονται κάτω από τους πιεστικούς θορύβους της γνώμης των άλλων... Και εμείς παίζουμε τους ρόλους που μας μοίρασαν κάποιοι από φόβο μήπως μας αφήσουν έξω από την παράσταση.

Αν είναι να θαυμάζεις κάποιους ανθρώπους σαν τον Τζομπς, για παράδειγμα, είναι γιατί τράβηξαν μπροστά ακολουθώντας το δικό τους όραμα,  αψηφώντας κάθε τι και καθέναν που θα μπορούσε να τους βγάλει έξω από την πραγματοποίηση του. Αν είναι να θαυμάζεις τους αληθινούς χριστιανούς, δεν είναι απλά γιατί πιστεύουν στον Χριστό. Είναι γιατί και αυτοί αψηφούν τον καθένα και το κάθε τι προκειμένου να κάνουν πραγματικότητα το δικό τους όραμα: να φτάσουν στον ουρανό. Να είσαι ένας απ' αυτούς!

Μπορείς να τα κάνεις ευλογίες

 "Τότε, κατέβηκα στο σπίτι τού κεραμέα· και δέστε, εργαζόταν ένα έργο επάνω στους τροχούς". Ιερεμίας 18:3.

Πώς βλέπετε τα γεγονότα της ζωής σας; Ίσως δεν βρίσκετε και πολλά όμορφα πράγματα να θυμάστε. Ή ίσως να πιστεύετε ότι η ζωή σας δεν είναι η καλύτερη, αλλά δεν είναι και η χειρότερη.

Μήπως κάνοντας τον απολογισμό σας  γυρνάτε πίσω με μελαγχολία και αναπόληση; Όσο πιο πίσω, τόσο και καλύτερα. Όσο προχωρά η ζωή σας σάς φαίνεται όλο και πιο περίπλοκη, όλο και πιο ακατανόητη. Ωστόσο, ξέρετε ότι την αφήσατε με εμπιστοσύνη στα χέρια του Θεού. Μήπως κάνατε λάθος που Του την δώσατε; Το λάθος σας είναι που εμπιστευθήκατε απόλυτα τον Κύριο και τον Λόγο Του; Αυτό δεν είναι ποτέ δυνατόν! Ποτέ! Μα τότε, πώς είναι δυνατόν να μη βλέπετε μπροστά σας ούτε χιλιοστό; Και πίσω, γιατί τόσες δυσκολίες και προβλήματα που διαιωνίζονται; Και έρχεται και ο διάβολος να σας κατηγορήσει τον Θεό για όλα όσα έχει επιτρέψει στη ζωή σας.

Κάπου είχα διαβάσει τα λόγια ενός Αμερικανού, του Fred Rogers, τα οποία σας μεταφέρω: "Όλα τα γεγονότα της ζωής είναι εποικοδομητικά. Όλα συντελούν σε αυτό που γινόμαστε, χρόνο με τον χρόνο καθώς μεγαλώνουμε. Και καθώς ο φίλος μου, ο ποιητής Kenneth Koch, είπε: "Δεν είσαι ακριβώς η ηλικία που είσαι. Είσαι όλες οι ηλικίες που ήσουν ποτέ".

Λοιπόν, αν όλα συντελούν τελικά σ' αυτό που  γίνεται κανείς, κάνε τα γεγονότα της ζωής σου ευλογίες. Ο Θεός από μόνος Του δεν μπορεί. Αυτός, ως κεραμέας, θέλει να πλάσει τον χαρακτήρα σου μέσα από τα γεγονότα που επιτρέπει. Αλλά εσύ, ο πηλός, δεν είσαι ένα άψυχο υλικό. Παίρνεις θέση σ' αυτό που εργάζεται ο Κύριος μέσα σου, και αυτό έχει καθοριστική σημασία για τον  χαρακτήρα και τη ζωή σου.

Δες όλα τα γεγονότα της ζωής σου εποικοδομητικά ακόμη κι αν σε έχουν πληγώσει και διδάξου απ' αυτά, γιατί μέσω αυτών ο Θεός σε φτιάχνει. Η ηλικία σου δεν είναι αυτή που είναι. Είναι όλες οι πνευματικές ηλικίες που ήσουν ποτέ! Από εσένα εξαρτάται αν θα μείνεις μωρό ή θα γίνεις ένας δυνατός άνθρωπος, ένας χριστιανός που μετασχημάτισε τις κοιλάδες και τα όρη της ζωής του όχι σε μίζερες αναμνήσεις, αλλά σε σπουδαία μαθήματα και ευλογίες.

 

Να είσαι ευγνώμων

"Ο Θεός έχει προστάξει, λέγοντας: «Τίμα τον πατέρα σου και τη μητέρα·» και «εκείνος που κακολογεί τον πατέρα ή τη μητέρα, να θανατώνεται, οπωσδήποτε»". Ματθαίος 15:4.

Τι γνώμη έχετε για τους γονείς σας; Επειδή δουλεύω με παιδιά, παρατηρώ ότι η καλή γνώμη των παιδιών για τους γονείς τους όσο πάει και φθίνει. Και μαζί της φθίνει και η σωστή συμπεριφορά προς τους γονείς. Φυσικά, αυτό δεν αφορά όλους.

Στην πλειοψηφία τους οι γονείς που γνώρισα είχαν πολύ μεγάλο ενδιαφέρον για τα παιδιά τους.  Με κόπο και θυσία έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να τους δώσουν όσο περισσότερα εφόδια μπορούσαν για το μέλλον τους. Την καλύτερη δυνατή επαγγελματική αποκατάσταση, αλλά και εκείνο το κεφάλαιο που ένα παιδί πρέπει να έχει προκειμένου ν' αντιμετωπίσει τη ζωή και να γίνει ευτυχισμένο. Το κεφάλαιο των ηθικών αξιών, των δεξιοτήτων, αλλά και το μορφωτικό, το κοινωνικό, το οικονομικό.

 Είναι εκπληκτικό, όμως, ότι τα παιδιά δεν αναγνωρίζουν παρά αμυδρά αυτά που απολαμβάνουν και έχουν την τάση να μην "επιστρέφουν πίσω" παρά λίγη ευγνωμοσύνη. Σίγουρα, δεν είναι όλοι οι γονείς παράδειγμα προς μίμηση. Ούτε όλα τα παιδιά έχουν να θυμούνται καλές αναμνήσεις από το σπίτι τους. Όμως, μεγάλο μέρος έχει να θυμάται καλά πράγματα. Κάνοντας έναν απολογισμό της ζωής μου, συνειδητοποίησα ότι ένα πολύ μεγάλο κεφάλαιο απ' αυτό που είμαι, και για το οποίο χαίρομαι σήμερα, δεν είναι δικό μου. Ήταν μια αργή "μετάγγιση" από ανθρώπους που με περιέβαλλαν με πολλή αγάπη, με ακούραστη θέληση και δαπανηρή θυσία. Όχι ότι δεν έγιναν λάθη. Θα πει ψέματα όποιος γονιός υποστηρίξει το αντίθετο, αλλά οι ζημιές ήταν  μικρές μπροστά στα κέρδη που απέκτησα.

Έχεις σκεφθεί ότι ένα μεγάλο μέρος απ' αυτό που είσαι σήμερα το οφείλεις στους γονείς σου; Μπορεί να μην σου αρέσουν όλα επάνω σου και να τους χρεώνεις λάθη που σε ταλαιπωρούν στον χαρακτήρα σου και στη ζωή σου. Όμως τα λάθη τους είναι περισσότερα από τα κέρδη σου; Αν όχι, δείξε ευγνωμοσύνη με τις πράξεις σου. Και αν είναι τελικά τόσο τραγικά λάθη, ζήτησε από τον Θεό να τους συγχωρήσει, πιθανόν να μην ήξεραν τι έκαναν.

Ακολούθησε τις σωστές πινακίδες

"Τα λόγια τού Κυρίου είναι λόγια καθαρά· ασήμι δοκιμασμένο σε πήλινο χωνευτήρι, καθαρισμένο επτά φορές". Ψαλμός 12:5.

Στις διακοπές μού αρέσει να μετακινούμαι, ώστε να γνωρίσω το μέρος που επισκέπτομαι και να θαυμάσω τις φυσικές ομορφιές και τα μνημεία του. Έτσι, κάνοντας πέρυσι διακοπές σε κάποιο νησί με φίλους, ακολουθήσαμε διάφορες διαδρομές. Σε κάποια απ' αυτές οι πινακίδες έδειχναν ότι πηγαίναμε για τη χώρα του νησιού και τις ακολουθήσαμε. Σε λίγο αντιληφθήκαμε ότι μόνο για τη χώρα δεν πηγαίναμε μάλλον. Χωράφια, μποστάνια, χωματόδρομους με λακκούβες και πέτρες, ζώα της φάρμας, ανηφόρες και κατηφόρες που έκαναν το αυτοκίνητο να βογκήξει, τα πάντα συναντήσαμε μέχρι να φτάσουμε τελικά στη χώρα.

Φέτος, ξαναπηγαίνοντας στο ίδιο νησί, περάσαμε από την περίφημη περυσινή πινακίδα που οδηγούσε στη χώρα. Όμως, κάποιοι φίλοι μάς είχαν πει το σωστό δρομολόγιο και έτσι, με "εφιαλτικές αναμνήσεις", την προσπεράσαμε και φτάσαμε  γρήγορα στον προορισμό μας. 

Στη χριστιανική μας ζωή μπορεί να χάσουμε απίστευτο χρόνο και ψυχική ενέργεια ακολουθώντας τις λάθος πινακίδες. Μερικές απ' αυτές; Πρώτα απ' όλα τα συναισθήματά μας. Αν ζούμε μόνο σύμφωνα με τα συναισθήματά μας ή τη στιγμιαία διάθεσή μας, η ζωή μας θα μπορούσε κάλλιστα να είναι μια σκέτη ταλαιπωρία. Τα συναισθήματά μας αλλάζουν συνέχεια, και αλίμονο αν στηριζόμαστε πάνω σ' αυτά για να προχωρήσουμε. Για παράδειγμα, μπορεί  άστοχα λόγια, ένα βλέμμα αμφισβήτησης, μια αντίθετη άποψη, μια παρεξήγηση ή παρερμηνεία, αρνητικές σκέψεις, να μας κάνουν να διαμορφώσουμε λάθος στάση.

Λάθος πινακίδα μπορεί να είναι συχνά και η λογική μας, όταν δεν φωτίζεται από τον Θεό και δεν καθοδηγείται από τον Λόγο και τη σοφία Του, αλλά αυτοσχεδιάζει μέσα στο πεπερασμένο μυαλό μας. Τέλος, οι συμβουλές των άλλων. Αν και είναι πολύτιμο να ζητάμε συμβουλές για διάφορα θέματά μας, ωστόσο, δεν πρέπει να τις ακολουθούμε αν μέσα στην καρδιά μας δεν ειρηνεύουμε. Στο παρελθόν, εκλεκτές συμβουλές μού προκάλεσαν σοβαρά προβλήματα, γιατί προτίμησα ν' ακολουθήσω "έγκυρες" γνώμες, ενώ η μόνη γνώμη που θα έπρεπε να είχα υπολογίσει ήταν του Θεού, μέσα από τη μελέτη της Βίβλου και την προσευχή. Ας μάθουμε να ακολουθούμε όλο και περισσότερο τον Κύριο, αν δεν θέλουμε να σπαταλάμε χρόνο και ψυχική ενέργεια σε λάθος κατευθύνσεις.

Το ηθικό των νοικοκυριών

"Στους πλουσίους αυτού τού κόσμου να παραγγέλλεις να μη υψηλοφρονούν ούτε να ελπίζουν στην αβεβαιότητα του πλούτου, αλλά στον ζωντανό Θεό, που μας τα δίνει όλα, πλούσια, για απόλαυση". Α΄ Τιμόθεον 6:17.

Το Εθνικό Ινστιτούτο Στατιστικής της Γαλλίας, με διάφορες μετρήσεις του, αξιολογεί τη γνώμη των νοικοκυριών όσον αφορά στην ποιότητα ζωής τους. Ο δείκτης βασίζεται πάνω σε ερωτήσεις οικονομικής φύσεως και καλείται "το ηθικό των νοικοκυριών".

Η ονομασία του δείκτη αφήνει να εννοηθεί ότι η εμπιστοσύνη και η αισιοδοξία των Γάλλων εξαρτάται κυρίως από το επίπεδο ζωής τους και από το ποσό των καταθέσεών τους. Αυτό, σίγουρα, δεν αφορά μόνο τους Γάλλους. Θα πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι και εμείς, ως χριστιανοί, έχουμε συχνά μεγάλη εξάρτηση από τα υλικά αγαθά και αισθανόμαστε ασφαλείς όταν το βιβλιάριο τραπέζης μας έχει κάποιο απόθεμα. Η κρίση απέδειξε σε πολλούς ότι η εμπιστοσύνη στον Θεό ήταν εύκολη, γιατί υπήρχαν οι "προϋποθέσεις" γι' αυτό. Όταν αυτές έπαψαν να υφίστανται, η εμπιστοσύνη στον Κύριο έγινε μιζέρια, γκρίνια, φόβος.

Κι όμως, ο Θεός μας είναι παντοδύναμος και ασχολείται μαζί μας σε όλες τις λεπτομέρειες της ζωής μας. Είναι πάντα βήματα πιο μπροστά από τις ανάγκες μας, όπως τότε που περπατούσε στην έρημο, μπροστά από τον λαό Του με το στύλο της νεφέλης και της φωτιάς. Αλλά όπως και τότε, έτσι και σήμερα, κάνουμε το ίδιο λάθος: "Κατά τούτο, όμως, δεν πιστέψατε στον Κύριο τον Θεό σας, που προπορευόταν μπροστά σας στον δρόμο, για να σας βρίσκει τόπο στρατοπέδευσης... " (Δευτερονόμιο 1:32).

Η εμπιστοσύνη και η ευχαριστία τιμούν τον Κύριο. Είναι εύκολο να δοξάσουμε τον Θεό όταν έχει ενεργήσει στη ζωή μας. Είναι εύκολο να αναπαυτούμε όταν έχει λύσει τα θέματά μας. Μα η εμπειρία μου μού έχει δείξει ότι απ' αυτό δεν μαθαίνουμε ποτέ. Πάλι φοβόμαστε, πάλι αμφιβάλλουμε! Αντίθετα, μαθαίνοντας να Τον εμπιστευόμαστε πριν πάρουμε τις απαντήσεις μας και γνωρίζοντας ότι Εκείνος δεν μπορεί να μην έχει προβλέψει, εφόσον και  "οι τρίχες του κεφαλιού μας είναι όλες αριθμημένες " (Ματθαίος 10:30), τότε έχουμε μάθει ένα μάθημα ζωής. Και μαζί μ' αυτό, βλέπουμε ότι ο Θεός, στην κατάλληλη στιγμή, είχε τις λύσεις Του.

Η ώρα της επιλογής

" [...] όπου αν πας εσύ, θα πάω κι εγώ· και όπου θα παραμείνεις εσύ, θα παραμείνω κι εγώ· ο λαός σου, λαός μου, και ο Θεός σου, Θεός μου". Ρουθ 1:16.

Η Ορφά και η Ρουθ, δύο νέες χήρες γυναίκες από την περιοχή του Μωάβ, είχαν ακούσει για μία δεκαετία από την πεθερά τους, τη Ναομί, να μιλά για τον αληθινό Θεό. Όταν η Νοαμί, στερημένη τους γιους και τον άντρα της που πέθαναν, αποφασίζει να επιστρέψει στη γη της, οι νύφες της πρέπει να επιλέξουν: είτε θα πάνε μαζί της, σε μια γη που δεν ξέρουν αλλά που λατρεύεται ο ζωντανός Θεός, είτε θα μείνουν πίσω στην ειδωλολατρική χώρα τους. Η επιλογή δεν είναι εύκολη. Τι έχουν να περιμένουν από ένα μέρος όπου κανένας δεν τις ξέρει; Ποιος θα τις φροντίσει;

Η ώρα των επιλογών μας είναι συχνά δύσκολη. Δεν έχουμε όλα τα δεδομένα, μερικές φορές μπορεί να μην έχουμε κανένα. Το θέμα, όμως, δεν είναι αν έχουμε δεδομένα, ώστε να κάνουμε τις σωστές επιλογές, αλλά ποιον τελικά διαλέγουμε να μας οδηγήσει στις αποφάσεις μας. Τη γνώμη μας; Τις συμβουλές των άλλων; Τις ασφαλείς ενδείξεις; Ή τον Θεό; 

Η Ναομί δεν ενθάρρυνε τις νύφες της να την ακολουθήσουν, γνωρίζοντας ότι δεν μπορούσε να τους εξασφαλίσει τίποτα, και τις άφησε να επιλέξουν ελεύθερα. Και ο Θεός μάς αφήνει να κάνουμε ελεύθερα τις επιλογές μας. Και συχνά μένει στο παρασκήνιο παρατηρώντας σιωπηλά με πια κριτήρια χτίζουμε τη ζωή μας και ποια κίνητρα είναι αυτά που καθοδηγούν τις επιλογές μας. 

Η Ορφά γύρισε πίσω στη χώρα της κάνοντας μια άσκημη επιλογή. Το όνομά της δεν αναφέρεται ξανά κάπου μέσα στην Αγία Γραφή. Η Ρουθ αποφάσισε να πάρει το ρίσκο και ακολούθησε την πεθερά της, χωρίς να έχει καμιά απολύτως εγγύηση για το μέλλον της. Η απόφασή της; "Ο λαός σου, λαός μου, και ο Θεός σου, Θεός μου!" Αυτή είναι η επιλογή της πίστης, που ακολουθεί όχι θετικές ή αρνητικές ενδείξεις, ζυγίζοντας τα δεδομένα, αλλά που ακολουθεί τον ίδιο τον Θεό. Και η πίστη βραβεύεται πάντα από τον Κύριο. Αυτά που βρήκε η Ρουθ στη νέα της πατρίδα ήταν πολύ περισσότερα απ' αυτά που μπορούσε να διανοηθεί!

Εκεί που σ' έβαλε ο Θεός

"Εσείς είστε το φως τού κόσμου. Πόλη που κείτεται επάνω σε βουνό, δεν μπορεί να κρυφτεί". Ματθαίος 5:14.

Έχετε σκεφθεί γιατί ο Θεός σάς τοποθέτησε εκεί που είστε τώρα; Εφόσον είστε δικοί Του μάρτυρες, έχει το δικαίωμα, μέσα στην αγάπη και τη σοφία Του, να σας βάλει στο περιβάλλον που θέλει. Όσο πιο σκοτεινό είναι το σημείο τόσο περισσότερο φως χρειάζεται, και τόσο πιο πολύτιμη είναι η παρουσία σας εκεί. 

Ο κόσμος μέσα στον οποίο ζούμε βρίσκεται μέσα σ' ένα ηθικό και πνευματικό σκοτάδι, και σαν χριστιανοί καλούμαστε να δώσουμε το φως γύρω μας. Ο καθένας μας βρίσκεται σ' ένα συγκεκριμένο χώρο εργασίας, σ' ένα σχολικό περιβάλλον, σε μια οικογένεια, σε συνθήκες που πιθανόν θα ήθελε να αλλάξει, γιατί δεν υποφέρονται, και οι οποίες δεν είναι τυχαίες. Αν ο Θεός μάς έβαλε εκεί, Αυτός ξέρει γιατί.

Ο Θεός θα ήθελε να μην γκρινιάζουμε για το μέρος που βρισκόμαστε. Έχω ζήσει σε περιβάλλον που δεν ήταν καθόλου φιλικό στις χριστιανικές αξίες και ξέρω τι είναι να σε απορρίπτουν, να σε κοιτούν με μισό μάτι, να σε σχολιάζουν, και εσύ να είσαι μόνος σου. Να πρέπει να επιβιώσεις πνευματικά, αλλά και να μεταδώσεις το μήνυμα του Χριστού στους άλλους. Η κούραση, η απογοήτευση και οι επιθέσεις μπορούν να σε ταλαιπωρήσουν με αποτέλεσμα να γκρινιάζεις, αλλά αυτό δεν συμφέρει. Είσαι εκεί για να λάμπεις, όχι για να δυσανασχετείς. Κανείς δεν μπορεί να σε κάνει να σταματήσεις να δίνεις το φως, εφόσον είσαι παιδί φωτός και "φως εν Κυρίω" (Εφεσίους 5:8). 

Ζήτησε από τον Θεό, για το διάστημα που σε έχει βάλει σ' ένα δύσκολο περιβάλλον, να δείξεις τις τέλειες αρετές του Ιησού: την καλοσύνη, τη χαρά, την υπομονή, την ταπείνωση, τη θυσία. Εξάλλου, το ότι είμαστε χριστιανοί και  παραμένουμε εδώ στη γη έχει αυτό το νόημα.

Η αξία της ησυχίας

"Έτσι λέει ο Κύριος ο Θεός, ο Άγιος του Ισραήλ: Στην επιστροφή και ανάπαυση θα σωθείτε· στην ησυχία και πεποίθηση θα είναι η δύναμή σας". Ησαΐας 30:15.

Η εποχή που ζούμε είναι η εποχή του θορύβου. Αυτοκίνητα, μέσα μεταφοράς, τηλεόραση, ραδιόφωνο, διαδίκτυο, φασαρία σχεδόν παντού... Μέσα σ' αυτό το περιβάλλον για κάποιους η ησυχία ισοδυναμεί με χαμένο χρόνο, μ' ένα άχαρο κενό που πρέπει οπωσδήποτε να γεμίσει με κάτι. Όταν κανείς μπαίνει στο σπίτι, πρέπει ν' ανοίξει την τηλεόραση για να έχει παρέα. Θα βάλει μουσική για να γεμίσει την ησυχία. Θα κάνει τηλεφωνήματα, θα δουλέψει, θα διαβάσει ή θα πλοηγηθεί στο διαδίκτυο για να γεμίσει ένα νεκρό χρόνο. Μοιάζει σαν ο άνθρωπος να φοβάται την ησυχία και προτιμά τον θόρυβο.

Η αλήθεια είναι δεν εκτιμούμε την αξία της ησυχίας. Όχι μιας στείρας ησυχίας για να κλειστούμε μοιρολατρικά στον εαυτό μας Αλλά μιας ησυχίας που θα μας φέρει στην παρουσία του Θεού, για να ακούσουμε τη φωνή Του, να προσευχηθούμε, να Τον ευχαριστήσουμε.

Συχνά νιώθουμε στρες, κούραση, πνίξιμο. Εντούτοις, δεν σταματάμε να ηρεμήσουμε ή να πούμε λίγα λόγια προσευχής, από φόβο μήπως χάσουμε χρόνο. Ενώ χρειάζεται να πάψουμε να μιλάμε και να ενεργούμε για να ακούσουμε τον Θεό να μας ενθαρρύνει και να μας οδηγεί. Μα πώς να Τον ακούσουμε, όμως, όταν δεν Του δίνουμε το χρόνο να μας μιλήσει; Και έπειτα αναρωτιόμαστε γιατί ο Θεός δεν μας απαντά ή γιατί νιώθουμε τόσο μπερδεμένοι.

Η αξία της ησυχίας είναι ανεκτίμητη. Δεν είναι απλά μια έλλειψη θορύβου, είναι μια στάση που σκοπό έχει να μας ηρεμήσει και να μας βοηθήσει ν' ακούσουμε τον Θεό. Λίγα λεπτά ευχαριστίας ή σιωπής και ανάπαυσης είναι αρκετά για να μας βοηθήσουν να εκτονωθούμε από τις ποικίλες σκέψεις και από τη συναισθηματική πίεση που νιώθουμε. Η ζωή είναι αρκετά δύσκολη για να επιβιώσει κανείς τρέχοντας συνεχώς, χωρίς κάποιες στιγμές ηρεμίας.

Λέει... και γίνονται

"Ας φοβηθεί τον Κύριο ολόκληρη η γη· ας τρομάξουν απ' αυτόν όλοι οι κάτοικοι της οικουμένης. Επειδή, αυτός είπε, και έγινε· αυτός πρόσταξε, και στερεώθηκε". Ψαλμός 33:8.

Το πρώτο κεφάλαιο της Γένεσης μάς αποκαλύπτει  με μεγαλειώδη τρόπο το πώς γεννήθηκε το σύμπαν. Είναι ένα καταπληκτικό πανόραμα, σαν το ξεδίπλωμα μιας σειράς από επτά πίνακες που προβάλλουν με τον δημιουργικό λόγο του Θεού. Ακόμη κι αν η πλειοψηφία των ανθρώπων το αγνοεί, ή θέλει να το αγνοεί, ο Θεός είναι κυρίαρχος, τόσο στο σύμπαν όσο και στις ζωές των ανθρώπων. 

" [...] σύμφωνα με τη θέλησή του πράττει στο στράτευμα του ουρανού, και στους κατοίκους τής γης· και δεν υπάρχει κάποιος που να εμποδίζει το χέρι του ή που να του λέει: Τι έκανες;" (Δανιήλ 4:35). Αυτός λέει και γίνονται πράγματα και επιτρέπει το κάθε τι σε γη και ουρανό.

Εντούτοις, υπάρχει και κάτι στο οποίο ο Θεός δεν είχε καμιά ανάμειξη. Και αυτό ήταν η αμαρτία. Η αμαρτία του ανθρώπου μέσα στην Εδέμ και, έπειτα, η αμαρτία η δική σου και η δική μου. Όμως και τότε, ο Θεός, με τη θέληση και τη σοφία Του, βρήκε λύση. Αν με τη δύναμη ενός και μόνο λόγου του Θεού το σύμπαν ήρθε από το μηδέν στην ύπαρξη, χρειάστηκε, ωστόσο, ο θάνατος του Γιου Του πάνω στον σταυρό για να καθαριστεί η αμαρτία μας και να κατασταθούμε δίκαιοι μπροστά Του. 

Ανεξιχνίαστο μυστήριο: μια σωτηρία τόσο δαπανηρή και επώδυνη για Εκείνον, τόσο απλή και δωρεάν για εμάς τους ανθρώπους. Κι όμως, υπάρχουν καρδιές που αδιαφορούν ή γελοιοποιούν αυτήν την προσφορά. Όχι χωρίς ευθύνη ή συνέπειες, γιατί είτε το θέλουμε είτε όχι, ο Θεός έχει πάντα τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο. Ο Κύριος θα ξανάρθει στη γη για να ολοκληρώσει τα σχέδιά Του και να κλείσει Αυτός την Ιστορία. "[...] ο ίδιος ο Κύριος θα κατέβει από τον ουρανό με πρόσταγμα, με φωνή αρχαγγέλου, και με σάλπιγγα Θεού..." (Α' Θεσσαλονικείς 4:16). Μακάρι όταν Τον συναντήσεις να είναι Σωτήρας σου και όχι  Κριτής σου.

Έχει προβλέψει

"Και ο λόγος τού Κυρίου ήρθε σ' αυτόν, λέγοντας: Αναχώρησε από εδώ, και στρέψε ανατολικά, και κρύψου κοντά στον χείμαρρο Χερίθ, [...] πρόσταξα δε τους κόρακες, να σε τρέφουν εκεί. [...]  Και μετά από μερικές ημέρες ο χείμαρρος Χερίθ ξεράθηκε [...]  Και ήρθε σ' αυτόν ο λόγος τού Κυρίου, λέγοντας: Αφού σηκωθείς, πήγαινε στα Σαρεπτά τής Σιδώνας, και κάθησε εκεί· δες, έχω προστάξει εκεί μια χήρα γυναίκα να σε τρέφει".Α' Βασιλέων 17:2-4, 7-9.

Πιστεύουμε ότι ο Θεός, εφόσον είμαστε δικά Του παιδιά, μπορεί ν' αναλάβει εξ ολοκλήρου την ευθύνη μας στις δύσκολες ώρες; Ο προφήτης του Θεού, ο Ηλίας, βρέθηκε και αυτός σε μια παρόμοια θέση όταν ο Κύριος επέτρεψε να γίνει ανομβρία και πείνα πάνω στη γη. Ο άνθρωπος που είπε: "[...] δεν θα υπάρχει δρόσος και βροχή, παρά μονάχα με τον λόγο τού στόματός μου" (Α' Βασιλέων 17.1) και ο οποίος "προσευχήθηκε, και ο ουρανός έδωσε βροχή, και η γη βλάστησε τον καρπό της" (Ιάκωβος 5:18),  χρειάστηκε να εμπιστευτεί στον Θεό για να καλύψει τις ανάγκες του.

Και ο Θεός τον φρόντισε με τους πιο απροσδόκητους τρόπους! Τρόπους που παραμένουν έξω από την ανθρώπινη σύλληψη. "Επιστράτευσε" τους κόρακες και μια φτωχή χήρα. Ούτε οι μεν ούτε η δε θα ήταν ποτέ προφανείς λύσεις σύμφωνα με τη δική μας λογική. Να περιμένεις από τον κόρακα να σου φέρει τροφή είναι τρελό, το ίδιο και να περιμένεις να σε ταΐσει μια πάμφτωχη χήρα, που λιμοκτονούσε.

Ο Θεός, όμως, έχει τους δικούς Του τρόπους. Αυτούς που πάντα μας υπερβαίνουν και δεν μπορούμε ποτέ να διανοηθούμε. Αυτό που μας ζητά, δεν είναι να σπάσουμε το κεφάλι μας να βρούμε λύσεις στις δυσκολίες μας, ούτε να χάσουμε τον ύπνο μας από την ανησυχία. Ο Κύριος μάς ζητά κάτι πολύ απλό, αλλά τόσο δύσκολο: να Τον εμπιστευτούμε. "Και πήγε, και έκανε σύμφωνα με τον λόγο τού Κυρίου" (Α' Βασιλέων 17:5). Εμπιστεύσου Τον σήμερα στο όποιο πρόβλημά σου κι αν σου πει να κάνεις κάτι, κάνε το. Εκείνος έχει ήδη προνοήσει, γιατί είσαι δικός Του και Τον εμπιστεύεσαι.

Συσχετισμός αιτίας -αποτελέσματος

"Εγώ είμαι ο Κύριος, που αγαπάω δικαιοσύνη· μισώ αρπαγή και αδικία· και θα ανταποδώσω πιστά το έργο τους, και θα κάνω σ' αυτούς αιώνια διαθήκη". Ησαΐας 6:18.

Σαν παιδιά, θυμόμαστε ότι μάθαμε να συμπεριφερόμαστε με τρόπους που σχετίζονταν με το αποτέλεσμα. Οι μεγαλύτεροι μάς αντάμειβαν, γιατί είχαμε συμπεριφερθεί σωστά. Ή μας τιμωρούσαν, γιατί είχαμε πει και κάνει άσκημα πράγματα. Τις περισσότερες φορές αυτό γινόταν άμεσα, δεν χρειαζόταν και πολύ να περιμένεις για να εισπράξεις την επιβράβευση ή την τιμωρία. Έτσι, προσαρμόζαμε αντίστοιχα τη συμπεριφορά μας, για λόγους ευνόητους φυσικά, ξέροντας εκ των προτέρων ότι θα λειτουργήσει σχεδόν απόλυτα ο νόμος της αιτιότητας. Ως ενήλικες, καταλάβαμε ότι η ζωή δεν λειτουργεί έτσι ακριβώς. Ούτε ο Θεός ενεργεί πάντα μ' αυτόν τον τρόπο.

Αυτό το συμπέρασμα γίνεται κατανοητό και σ' εμάς που είμαστε χριστιανοί. Δεν είναι πάντα άμεση η τιμωρία του Θεού για τα παραπτώματά μας, και αυτό μάς κάνει να νομίζουμε ότι ο Θεός δεν είναι δυσαρεστημένος μαζί μας. Άλλοτε, πιστεύουμε ότι ο Κύριος είναι γεμάτος έλεος και κατανόηση. Φυσικά και είναι. Όμως υπάρχουν όρια, και η αγάπη Του δεν σκεπάζει τη δικαιοσύνη Του.

Το ίδιο σκεφτόμαστε και όταν κάνουμε το αγαθό μπροστά Του. Περιμένουμε την ανταπόδοση. Όσο πιο γρήγορα, τόσο πιο καλά. Και ο νόμος της αιτίας-αποτελέσματος- υπακοή ίσον ανταμοιβή- μας ωθεί να "συμπεριφερόμαστε" όπως Εκείνος θέλει. Όμως, θα έχετε δει ότι και πάλι ο Κύριος καθυστερεί, και μάλιστα μπορεί να καθυστερήσει πάρα πολύ. Είναι γι' Αυτόν μια ευκαιρία για να Του δείξουμε γιατί Τον αγαπάμε. Για ποιον λόγο Τον ακολουθούμε κι αν Τον εμπιστευόμαστε εξίσου στα ναι και στα όχι.

Ανεξίτηλα ίχνη

"Έτσι ας λάμψει το φως σας μπροστά στους ανθρώπους, για να δουν τα καλά σας έργα, και να δοξάσουν τον Πατέρα σας που είναι στους ουρανούς". Ματθαίος 5:16.

Το χωριό Caerleon, ένα χωριό στη Νότια Ουαλία, που η ιστορία του ανάγεται στη ρωμαϊκή εποχή, αποτέλεσε μία από τις τρεις περιοχές του Ηνωμένου Βασιλείου όπου οι ρωμαϊκές λεγεώνες στρατοπέδευσαν, κατά τη διάρκεια της εισβολής των Ρωμαίων στην Αγγλία. Αν και αυτή η "στρατιωτική παρουσία" έχει τελειώσει εδώ και πάνω από 1600 χρόνια, μπορεί κανείς να δει πολλά ίχνη της, όπως το στρατιωτικό κάστρο, τμήματα του αμφιθεάτρου και εκθέματα στο μουσείο της πόλης.

Για όσους αγαπούν την Ιστορία, τέτοια μέρη αποτελούν πηγές θαυμασμού, καθώς σκέφτεται κανείς ότι, μετά από το πέρασμα τόσων αιώνων, οι αποδείξεις του μεγαλείου και της δύναμης της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας εξακολουθούν να είναι φανερές, επισφραγίζοντας τη δόξα και τη φήμη της.

Οι γνήσιοι χριστιανοί, και αυτοί αφήνουν, επίσης, ίχνη στον κόσμο μας, καθώς αποτελούν συνέχεια εκείνης της πρώτης Εκκλησίας που ο Χριστός δημιούργησε με τη θυσία Του. Εκείνης της Εκκλησίας που με θάρρος, πίστη και ομοψυχία, διαλαλούσε το μεγαλείο της αγάπης και της δόξας Του. 

Φαίνεται καθαρά ο Χριστός στη ζωή μας και η παρουσία Του γίνεται αισθητή μέσα από τη μαρτυρία μας; Καταλαβαίνουν οι γύρω μας ότι ο Ιησούς είναι το κέντρο της ύπαρξής μας; Αν ναι, τότε τα έξοχα ίχνη της θυσίας και της δόξας Του είναι ορατά ακόμη στον κόσμο μας. Ο Χριστός μάς καλεί να φανερώνουμε με τα λόγια και τα έργα μας το δικό Του χαρακτήρα. Οι αποδείξεις της παρουσίας του Θεού μέσα μας "θα διαβάζονται" καθαρά από τους άλλους όσο Τον αγαπούμε και Τον ακολουθούμε στους δρόμους Του.

Σκέψου την αξία της

"Η σοφία από πού θα βρεθεί; Και πού είναι ο τόπος τής σύνεσης; [...] Ο Θεός εννοεί τον δρόμο της, κι αυτός γνωρίζει τον τόπο της. [...] Και στον άνθρωπο είπε: Πρόσεξε, ο φόβος τού Κυρίου, αυτός είναι η σοφία, και η αποχή από το κακό, σύνεση". Ιώβ 28: 12,23,28.

Η σοφία είναι τόσο πολύτιμη για τους ανθρώπους. Και ποιος δεν θα ήθελε να ονομάζεται "σοφός" και να χαίρει θαυμασμού και εκτίμησης για τη σοφία του; Αλλά, για ποιo είδος σοφίας μιλάμε; Tο να είσαι έξυπνος και συνετός είναι σημαντικό. Το να κατέχεις μια επιστήμη, και να ξέρεις να "διαβάζεις" τα μυστικά του σύμπαντος και της ανθρώπινης ζωής, είναι εξίσου σπουδαίο. 

Όμως, αυτού του είδους η σοφία δεν σε οδηγεί σε θεογνωσία. Είναι χρήσιμη, όσο χρήσιμη μπορεί να είναι όταν χρησιμοποιείται σωστά, μόνο για την επίγεια πραγματικότητα. Δεν μπορεί να δώσει παρά περιορισμένες λύσεις, που τις περισσότερες φορές δεν αγγίζουν τη σφαίρα της ψυχής και δεν μπορούν να  την απαλλάξουν από τα βάρη της.

Ο ανθρώπινος νους δεν μπορεί από μόνος του να βρει την Αλήθεια, που είναι ο ίδιος ο Χριστός, χωρίς το δικό Του φως και τη δική Του αποκάλυψη. Αν φτάσεις κάποια στιγμή με επίγνωση να πεις: "Εγώ γνώρισα ότι ο Κύριος είναι μεγάλος· και ο Κύριός μας είναι επάνω από όλους τούς θεούς" (Ψαλμός 135:5),  θα πρέπει να έχεις περάσει πρώτα από το κατώφλι του σταυρού, να έχεις με ταπείνωση δεχθεί την προσφορά της θυσίας Του και, με άδολο ζήλο, να έχεις κάνει δικές σου τις αποκαλυμμένες αλήθειές Του.

Η σοφία του κόσμου είναι πολύ διαφορετική από τη σοφία του Θεού. Η σοφία του Θεού θα σου δοθεί πλούσια, αν τη ζητήσεις με όλη σου την καρδιά. Και θα αυξάνει συνεχώς μέσα σου μόνο όσο θα υπακούς σ' Εκείνον. Πολλές φορές ξεγελάμε τους εαυτούς μας νομίζοντας ότι η θεωρητική γνώση των βιβλικών αληθειών μάς καθιστά σοφούς. Το να έχεις, όμως, σοφία Θεού είναι να ζεις τον Θεό. Και Τον ζεις όταν βλέπεις ότι οι καθημερινές πράξεις σου αντανακλούν ακριβώς αυτή τη γνώση σου.

Η πιο πολύτιμη απόκτηση

 "Και ο Κύριος φάνηκε στον Σολομώντα στη Γαβαών την ώρα τού ύπνου, κατά τη διάρκεια της νύχτας· και είπε ο Θεός: Ζήτησέ μου τι να σου δώσω". Α' Βασιλέων 3:5.

Αν ρωτήσετε τους ανθρώπους τι επιθυμούν ν' αποκτήσουν, ο καθένας θα σας πει και κάτι διαφορετικό. Άλλοι θέλουν χρήματα και άλλοι διασημότητα. Άλλοι υγεία και άλλοι αγάπη, και πόσα ακόμη δεν θα πάρετε ως απαντήσεις.

Όταν ο Κύριος είπε στον νεαρό βασιλιά Σολομώντα: "Ζήτησέ μου τι να σου δώσω" (Α' Βασιλέων 3:5), εκείνος ζήτησε κάτι που δεν μοιάζει σημαντικό σύμφωνα με τα ανθρώπινα κριτήρια. Λαχταρούσε μ' όλη του την καρδιά σοφία!  Θέλησε να αποκτήσει "νοήμονα καρδιά" για να κρίνει τον λαό του Θεού και να μπορεί να διακρίνει "ανάμεσα στο καλό και στο κακό" (Α' Βασιλέων 3:9). Ο Θεός τού χάρισε το αίτημά του, δίνοντάς του μοναδική σοφία και, επιπλέον, του έδωσε και πράγματα που δεν ζήτησε, όπως πλούτο και δόξα.

Θαυμάζει κανείς τον Σολομώντα για το αίτημα που βγήκε από τα χείλη του. Ο Σολομώντας δεν έπαιζε θέατρο μπροστά στον Θεό, ούτε έκανε επίδειξη ευσέβειας, προφέροντας μια θεάρεστη προσευχή. Ο Σολομώντας είχε πρώτιστη ανάγκη να καταλαβαίνει τη διαφορά ανάμεσα στο καλό και στο κακό, ώστε να μπορεί να κρίνει. Είχε ανάγκη να κατανοεί τους δρόμους του Θεού, τις εντολές Του, τον Λόγο Του. Ο Σολομώντας αισθανόταν ανίκανος και άπειρος για τη βασιλική αποστολή του. Ζητώντας σοφία, έψαχνε ουσιαστικά να αποκτήσει τον ίδιο τον Θεό μέσα στην καρδιά του! "Δική μου είναι η βουλή, και η ασφάλεια· εγώ είμαι η σύνεση· δική μου είναι η δύναμη" (Παροιμίες 8:14).

Εμείς, τι ζητάμε; Σίγουρα, υπάρχουν τόσα πολλά που έχουμε ανάγκη και τα οποία είναι όχι μόνο θεμιτά, αλλά και απαραίτητα. Εντούτοις, δεν υπάρχει μέτρο σύγκρισης μεταξύ της απόκτησης της επίγνωσης του Θεού και της αποκάλυψης του εαυτού Του μέσα μας και κάτι άλλου. "Όποιος βρει εμένα, θα βρει ζωή" (Παροιμίες 8:35). Αν βρεις αυτή τη Ζωή, τα έχεις όλα εκεί μέσα, γιατί ο Θεός κλίνει μέσα στον εαυτό Του κάθε επίγεια και ουράνια ευλογία για εκείνους που τον αγαπούν.

Ο μύθος της νεότητας

"Κάθε σάρκα είναι χορτάρι, και κάθε δόξα της σαν άνθος τού χωραφιού. Το χορτάρι ξεράθηκε, το άνθος μαράθηκε...". Ησαΐας 40:6-7.

Έτυχε να πέσει στα χέρια μου μια περυσινή συνέντευξη της πανέμορφης Καρόλ Μπουκέ, που είχε δώσει σε μια μεγάλη ελληνική εφημερίδα, με την ευκαιρία της βράβευσής της από το Γαλλόφωνο Φεστιβάλ Κινηματογράφου. Η Γαλλίδα ηθοποιός, με την αψεγάδιαστη ομορφιά, ρωτήθηκε για το πέρασμα του χρόνου και για το μύθο της θηλυκότητας, που λέει "ότι η ωραία γυναίκα δεν έχει ηλικία και δεν υποκύπτει στον χρόνο". 

Η απάντηση αυτής της ώριμης, όμορφης γυναίκας, ήταν ειλικρινής και καθηλωτική. "Για μένα είναι προσβλητικός αυτός ο μύθος, γι' αυτό και λέω πάντα την ηλικία μου. Δεν είμαι ούτε 30 ούτε 40, είμαι 55. Τι να κάνουμε με τον χρόνο που περνά; Δεν μπορούμε να το παλέψουμε, είμαστε ανίσχυροι μπροστά του".

Οι γυναίκες, αλλά και οι άντρες πια, έχουν μεγάλο πρόβλημα μ' αυτόν τον "άσπλαχνο κύριο", τον πανδαμάτορα χρόνο. Γι' αυτό όλο και περισσότεροι ασχολούνται με την εικόνα τους, προσπαθώντας, υπό τη δικτατορία των μέσων και της διαφήμισης, να μείνουν νέοι όσο το μπορούν. Αφού έχουν σπαταλήσει και σπαταληθεί, αναγνωρίζουν στο τέλος ότι η μάχη της νεότητας είναι χαμένη. 

Πώς αντιμετωπίζουμε τον χρόνο; Έχουμε σαν άνθρωποι, και κυρίως σαν χριστιανοί, συμβιβαστεί με την ιδέα ότι είμαστε θνητοί, φθαρτοί και πρόσκαιροι; Είναι μεγάλη συμφιλίωση να βλέπει κανείς τον εαυτό του στον καθρέφτη και να μην παθαίνει κατάθλιψη για τον χρόνο που περνάει. Ούτε να τρέχει σαν τρελός να κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να μείνει νέος. Το να φροντίζει κάποιος τον εαυτό του, ώστε να διατηρηθεί σε καλή σωματική και ψυχική υγεία -και ομορφιά, γιατί όχι;- δεν είναι λάθος. Πρόβλημα είναι να μην μπορεί να δει μακρύτερα απ' αυτήν τη γήινη πραγματικότητα, λίγο πιο πέρα από την επίγεια ματαιότητα και να παραμένει εγκλωβισμένος στο μύθο της νεότητας. Στο κάτω-κάτω, ο άνθρωπος δεν είναι μόνο μια περιποιημένη σάρκα. Ο άνθρωπος είναι πρωτίστως μια αιώνια ψυχή, γι' αυτό αναζητά την αιωνιότητα. Στην ουσία, αναζητά τη θέση και την αξία που του είχε δώσει ο Δημιουργός, όμως σε λάθος κατεύθυνση.

Αμοιβαία ακούσματα

"Η καρδιά εκείνου που έχει φρόνηση αποκτάει σύνεση· και το αυτί των σοφών ζητάει γνώση". Παροιμίες 18:14.

Κάποιος είχε πει για αστείο την εξής εύστοχη φράση: "Αν έχουμε δύο αυτιά και ένα στόμα, είναι γιατί πρέπει ν' ακούμε δύο φορές περισσότερο απ' ότι μιλάμε!" Μήπως το ν' ακούς τον άλλον δεν αποτελεί και τη βασική προϋπόθεση επικοινωνίας και συνεννόησης; Ο σωστός τρόπος επικοινωνίας τρέφει κάθε είδους σχέση, εξασφαλίζοντας παράλληλα την επιτυχία της.

Αν το ζευγάρι επικοινωνεί σωστά και φροντίζει ν' ακούει και να καταλαβαίνει ο ένας τον άλλο, προσέχοντας να μην διαταράσσεται η επικοινωνία τους με άστοχα λόγια  και πικρές κριτικές, τότε μπορείς να περιμένεις ότι η σχέση τους θα διαρκέσει.

Τα παιδιά και οι έφηβοι, επίσης, πρέπει να επικοινωνούν αμοιβαία με τους γονείς τους. Όχι να μιλάει ο ένας και ο άλλος να μην δίνει σημασία και να κάνει τα δικά του. Πώς θα δημιουργηθεί μεταξύ τους μια σχέση εμπιστοσύνης και κατανόησης, αν η κάθε πλευρά τραβάει το δρόμο της;

Αλλά δεν είναι μόνο στο οικογενειακό περιβάλλον που περιορίζεται η επικοινωνία μας. Τα αυτιά μας θα πρέπει να είναι ανοικτά και για τους γύρω μας. Οι γείτονές μας, οι φίλοι μας, οι συνάδελφοί μας έχουν και αυτοί "κάτι" να μας πουν. Αν τους ακούμε, θα διακρίνουμε τις ανάγκες τους και θα μπορούμε να τους βοηθήσουμε στα προβλήματά τους. Θα μπορούμε να τους μιλήσουμε για τον Χριστό και θα μας ακούσουν, γιατί κι εμείς σταθήκαμε δίπλα τους  με αγάπη και τους ακούσαμε.

Τέλος, υπάρχουν και οι αδελφοί στην εκκλησία. Εκεί είναι που χάνουμε συχνά "το σήμα", γιατί θεωρούμε ότι, εφόσον οι άνθρωποι πιστεύουν στον Χριστό, δεν έχουν ιδιαίτερη ανάγκη από ενθάρρυνση και βοήθεια. Για να σταθώ δίπλα τους, όπως και στον καθένα, πρέπει να έχω μάθει πρώτα να τον ακούω. Ο Θεός να μας διδάξει να ακούμε τους άλλους, βάζοντας  μέσα στην καρδιά μας αγάπη  γι' αυτούς.

Εφόσον γνωρίζεις, πράξε

"Προσέχετε μη καταφρονήσετε αυτόν που μιλάει· επειδή, αν εκείνοι δεν απέφυγαν, όταν καταφρόνησαν αυτόν που τους μιλούσε επάνω στη γη, πολύ περισσότερο εμείς, αν αποστραφούμε αυτόν που μιλάει από τους ουρανούς". Εβραίους 12:25.

Ο διάσημος Αμερικανός συγγραφέας και χιουμορίστας Μαρκ Τουαίην μιλούσε κάποια μέρα μ' έναν φίλο του για την Αγία Γραφή. Ο φίλος του έκανε την εξής παρατήρηση: "Αυτά που με ταράζουν μέσα στη Βίβλο είναι όλα αυτά που δεν καταλαβαίνω.

 -Εγώ, το αντίθετο, απάντησε ο Τουαίην. Αυτά που με ταράζουν είναι ακριβώς όλα αυτά που καταλαβαίνω!"

Ακόμη και αν ειπώθηκε υπό μορφή αστείου, αυτός ο διάλογος φανερώνει μια μεγάλη αλήθεια. Αυτά που θα έπρεπε να μας κάνουν να ανησυχούμε μέσα στην Αγία Γραφή είναι αυτά που καταλαβαίνουμε και τα οποία δεν λαμβάνουμε συχνά υπόψη. Οι Ισραηλίτες, για παράδειγμα, ήξεραν πολύ καλά τις 10 εντολές, κι όμως δεν εκτελούσαν τον θεϊκό νόμο. Μήπως είχαν χάσει την έννοια του φόβου του Θεού;

Στην πλειοψηφία τους, οι άνθρωποι  ξέρουν τις εντολές του Θεού. Κάποιοι γνωρίζουν ακόμη περισσότερα: τις αλήθειες της Αγίας Γραφής, γιατί τη μελετούν σε σταθερή βάση. Αλλά τι κάνουν μ' αυτά που ξέρουν και καταλαβαίνουν; Πόσα απ' αυτά γίνονται πράξη στη ζωή τους; Γιατί, τελικά, οι χριστιανοί δεν ζουν σύμφωνα μ' αυτά που διαβάζουν,  που γνωρίζουν και λένε ότι πιστεύουν;

"[...] δείξε μου την πίστη σου από τα έργα σου, και εγώ θα σου δείξω από τα έργα μου την πίστη μου" (Ιάκωβος 2:18). Μήπως η έλλειψη μιας τόσο στενής σύνδεσης μεταξύ πίστης και έργων φανερώνει ότι, σαν του Ισραηλίτες, έχουμε χάσει τον φόβο του Θεού στις μέρες μας και τα λόγια Του δεν μας αγγίζουν τόσο ώστε να τα βάλουμε σε εφαρμογή στη ζωή μας;

Τι κάνουμε με τη μοναξιά;

"Ο Κύριος ο Θεός μού έδωσε γλώσσα όπως των διδαγμένων, για να ξέρω πώς να μιλήσω έναν λόγο προς τον κουρασμένο σε κατάλληλο καιρό". Ησαΐας 50:4.

Μοναξιά : ένα από τα τραγικά χαρακτηριστικά της εποχής μας, η οποία μοιάζει να κινείται τόσο άνετα σε ξέφρενους ρυθμούς επικοινωνίας μέσω των νέων τεχνολογιών και των δυνατοτήτων που  προσφέρουν. Κι όμως, ο αριθμός των ανθρώπων που είναι και αισθάνονται μόνοι συνεχώς αυξάνει.

Η μοναξιά των ηλικιωμένων, των ατόμων που έχουν χάσει τον/τη σύζυγό τους, των ανέργων, που δεν έχουν τη δυνατότητα να κάνουν επιλογές που θα τους φέρουν κοντά σε άλλους, των αρρώστων, των απομονωμένων σε διάφορες περιοχές, των παιδιών που οι γονείς τους εργάζονται, των ανύπαντρων, των αποκλεισμένων... Ο καθένας είναι μόνος του, αυτός και το άλυτο πρόβλημα της μοναξιάς του.

Τι κάνουμε με το θέμα της μοναξιάς; Σαν χριστιανοί, δεν εξαιρούμαστε απ' αυτήν, και δεν είναι λίγοι αυτοί που μπορούν να σου πουν  τι πληγές αφήνει η μοναξιά μέσα στην καρδιά του ανθρώπου. Πόσο μπορεί να καταβάλλει το νευρικό σύστημα προκαλώντας ασθένειες. Δεν έκανε λάθος ο Θεός όταν είπε: "Δεν είναι καλό ο άνθρωπος να είναι μόνος" (Γένεση 2:18) και του έφτιαξε βοηθό όμοιο μ' αυτόν για να μοιράζεται τη μοναξιά του. Πού; Μέσα στον παράδεισο!

Όμως, σαν χριστιανοί, είμαστε υπεύθυνοι, όσο περνάει από το χέρι μας, να ανακουφίσουμε την ανθρώπινη μοναξιά. Κατ' αρχήν, μιλώντας στους άλλους για τον Αιώνιο Φίλο, τον Ιησού Χριστό, που μπορεί να μοιραστεί το βάρος της μοναξιάς και να γιατρέψει τις πληγές της αμαρτίας.

 Όμως το χρέος μας δεν σταματά εκεί. Μια επίσκεψη σ' έναν ηλικιωμένο, ένα τηλέφωνο σ' έναν άρρωστο, ένα κέρασμα σ' έναν άνεργο, μια βόλτα με παιδιά που οι γονείς τους δουλεύουν... Ας κινητοποιηθούμε με την αγάπη του Θεού και, εφόσον υπάρχει η ανάγκη, ας κάνουμε ό,τι περισσότερο μπορούμε για να ζεστάνουμε με την παρουσία μας μια μοναχική καρδιά.

Θέσεις που δεν πουλιούνται

"Στο σπίτι τού Πατέρα μου υπάρχουν πολλά οικήματα· ειδάλλως, θα σας έλεγα· πηγαίνω να σας ετοιμάσω τόπο..." Ιωάννης 14:2.

Λέγεται ότι ο Βολταίρος, o διάσημος Γάλλος φιλόσοφος του Διαφωτισμού, είχε πει κατά την διάρκεια ενός συμποσίου, θέλοντας να κάνει τους συνδαιτυμόνες να διασκεδάσουν:  "Πουλάω τη θέση μου στον παράδεισο για ένα  χρυσό ναπολεόνι!" Μετά από λίγα λεπτά σιγής, κάποιος σηκώθηκε και είπε: "Κύριε, κάθε άτομο που επιθυμεί να πουλήσει κάτι πρέπει πρώτα να αποδείξει ότι είναι ο κάτοχος του πράγματος. Αν μου δείξετε τον τίτλο κυριότητας για τη θέση σας στον παράδεισο, θα την αγοράσω στην τιμή που την πουλάτε". Ο Βολταίρος, του οποίου η εξυπνάδα και η η ευγλωττία είχε απάντηση για όλα, σιώπησε.

Το αστείο μοιάζει προκλητικό και μάλλον ενδεικτικό της άγνοιας που είχε ο φιλόσοφος για το τι υπάρχει μετά τον θάνατο. Μήπως βρίσκεσαι στην ίδια θέση έχοντας άγνοια ή ελλιπή πληροφόρηση για το επέκεινα; Μήπως ο παράδεισος και η κόλαση σου φαίνονται αστείες υποθέσεις και παραμύθια για μικρά παιδιά;

Επειδή η Αγία Γραφή μάς προειδοποιεί: "Είναι αποφασισμένο στους ανθρώπους μια φορά να πεθάνουν, ύστερα δε από τούτο είναι κρίση" (Εβραίους 9:27), μην παίξεις υποβιβάζοντας σε πιθανότητες αυτά που είναι ασάλευτες πραγματικότητες. Ο Ιησούς Χριστός είπε : "Εκείνον που έρχεται σε μένα, δεν θα τον βγάλω έξω" (Ιωάννης 6:37). Μην περιφρονήσεις τη θέση που ο Θεός σού έχει ήδη ετοιμάσει στον ουρανό και στη βασιλεία Του. Εκείνος σου έκανε την τιμή να σε προσκαλέσει  και να σου εξασφαλίσει μια πλούσια είσοδο χάρη στη θυσία του Χριστού. Αν θα τη δεχτείς ή όχι, είναι δική σου απόφαση. Σε τελική ανάλυση, εσύ καθορίζεις που θα περάσεις την αιωνιότητά σου.

Ένα ξένο σώμα

"Κάποιος δε από το πλήθος είπε σ' αυτόν: Δάσκαλε, πες στον αδελφό μου να μοιραστεί μαζί μου την κληρονομιά. Και εκείνος είπε σ' αυτόν: Άνθρωπε, ποιος με έβαλε δικαστή ή διανεμητή επάνω σας;" Λουκάς 12:13-14.

Ένα από τα πιο ολέθρια λάθη που κάνουν συχνά οι άνθρωποι είναι το να πιστεύουν ότι το Ευαγγέλιο έχει ως αποστολή ν' αλλάξει την κοινωνία και να της δώσει νέα προοπτική. Καθώς όμως η κοινωνία δεν βελτιώνεται, καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι το Ευαγγέλιο είτε έχει αποτύχει είτε χρειάζεται προσαρμογή.

Αλήθεια, τι έχει ακριβώς να πει το Ευαγγέλιο σ' αυτόν τον κόσμο των business, της αναζήτησης του κέδρους και της ατομικής ευχαρίστησης; Σ' έναν κόσμο που βράζει από ανταγωνισμούς και συγκρούσεις; Το μήνυμα του Χριστού δεν μπορεί να βρει τη θέση του μέσα στις διαπλοκές συμφερόντων και φιλοδοξιών. Είναι ένα ξένο σώμα στα γρανάζια του κόσμου που καθώς περνάνε τα χρόνια γίνονται και πιο περίπλοκα. Το Ευαγγέλιο τα κάνει να τρίζουν, γιατί ταρακουνάει την ψεύτικη πραγματικότητα της κοινωνίας. Γι' αυτό και η πλειονότητα των ανθρώπων το απορρίπτουν, διότι είναι ενοχλητικό.

Για παράδειγμα, το Ευαγγέλιο λέει: "Αν κάποιος έχει περίσσεια αγαθά, η ζωή του δεν εξαρτάται από τα υπάρχοντά του" (Λουκάς 12:15).  Συμβουλεύει: "Ζητάτε πρώτα τη βασιλεία τού Θεού, και τη δικαιοσύνη του· και όλα αυτά θα σας προστεθούν" (Ματθαίος 6:33). Προειδοποιεί: "Να σωθείτε από τούτη τη διεστραμμένη γενεά" (Πράξεις 2:40).  Δεν είναι και πολύ ευχάριστο να τ' ακούς αυτά... "Ποια διεστραμμένη γενιά;", θα αντιδράσει κάποιος. Ο άνθρωπος του 21ου αιώνα θεωρείται σπουδαίος. Μπορεί να καυχηθεί για τα κατορθώματά του σε όλους τους τομείς, πνευματικούς, τεχνολογικούς, ανθρωπιστικούς. Μπορεί άραγε να δει τον εαυτό του σαν έναν αμαρτωλό, που θα χαθεί αν δεν μετανοήσει; 

Το Ευαγγέλιο δεν κηρύττει ούτε τη βελτίωση της κοινωνίας ούτε του ανθρώπου. Κηρύττει ένα καινούργιο ξεκίνημα, ένα ξεκίνημα που στηρίζεται στη θυσία του Χριστού και την μετάνοια του ατόμου.

Τα κυριακάτικα ρούχα

 "Θα ευλογώ τον Κύριο σε κάθε στιγμή·  η αίνεσή του θα είναι πάντοτε στο στόμα μου". Ψαλμός 31:1.

Όλοι σχεδόν θυμόμαστε ότι όταν ήμασταν μικρά παιδιά πηγαίναμε την Κυριακή στην εκκλησία ντυμένοι με τα καλύτερα ρούχα μας -μερικοί το συνηθίζουν ακόμη και σήμερα- και όταν επιστρέφαμε σπίτι βγάζαμε "τα κυριακάτικα" και φορούσαμε τα "καθημερινά " μας ρούχα.

Πόσες μέρες την εβδομάδα φοράμε τα "κυριακάτικά" μας; Ή, πιο σωστά, πόσες μέρες ζούμε όπως είμαστε τις Κυριακές στην εκκλησία; Τιμούμε εξίσου τον Θεό μέσα στην εβδομάδα; Ψάλλουμε,  προσευχόμαστε και μελετάμε τη Βίβλο μας; Επικοινωνούμε με τους αδελφούς μας; 

Αν η εβδομάδα μας κυλάει όπως η αφιερωμένη στον Θεό Κυριακή ημέρα, δεν έχουμε να φοβόμαστε μια χριστιανική στάση που ρέπει στον τύπο. Δεν κινδυνεύουμε από μια "μορφή ευσέβειας" (Β' Τιμόθεον 3:5) που μπορεί να  ξεγελά τόσο τους άλλους όσο και εμάς. Ο Χριστός δεν περιμένει από εμάς απλώς την εκπλήρωση των χριστιανικών καθηκόντων μας. Ούτε ζητά  αποδεικτικό μιας ηθικής συμπεριφοράς ή την εφαρμογή ενός χριστιανικού κώδικα που θα πείθει για την πνευματικότητά μας. Ο  Κύριος επιθυμεί ουσιαστικά να έχει μια γνήσια σχέση μαζί μας.

Λοιπόν, κάθε μέρα της εβδομάδας χαιρόμαστε να φοράμε "τα κυριακάτικα" ρούχα μας. Την αγάπη, την υπομονή, την ταπείνωση, τη μελέτη, την προσευχή, την υμνωδία. Και κάνουμε τον αγώνα μας, ώστε τόσο οι επαφές μας με τον κόσμο όσο και οι σκέψεις και οι επιθυμίες μας να μην λερώνουν "το ιμάτιο της σωτηρίας μας".

Ποιανού είναι το πρόβλημα;

"Ο αιώνιος Θεός είναι καταφυγή, και υποστήριγμα οι αιώνιοι βραχίονες". Δευτερονόμιο 33:26.

Ένας απρόσεκτος ορειβάτης έπεσε τη νύχτα σ' έναν γκρεμό. Κατά την πτώση του, κατάφερε ν' αρπαχτεί από κάτι κλαδιά και έμεινε εκεί κρεμασμένος για ώρα, βαριανασαίνοντας μέσα στην αγωνία του. Στο τέλος, τα κουρασμένα από το γάντζωμα χέρια του παράτησαν τα κλαδιά, και μέσα σ' ένα "απελπισμένο αντίο" στη ζωή, άρχισε να πέφτει... Πενήντα εκατοστά πιο κάτω, τα πόδια του βρήκαν το έδαφος, το οποίο δεν μπορούσε να διακρίνει μέσα στη σκοτεινιά της νύχτας. Αν είχε εγκαταλείψει πιο νωρίς τις προσπάθειές του, θα είχε γλιτώσει απ' όλη αυτήν την ταλαιπωρία.

Ο καθένας μας μπορεί να αναγνωρίσει τον εαυτό του σ' αυτήν τη σκηνή. Ανησυχούμε, προσπαθούμε, βασανιζόμαστε να βρούμε λύσεις στα προβλήματά μας. Μήπως ξεχάσαμε να αφεθούμε στα χέρια του Θεού μας;

Λέγεται ότι ο Λούθηρος καθόταν το βράδυ στο παράθυρό του και έλεγε: "Θεέ μου, είναι ο κόσμος μου ή ο δικός Σου; Είναι η εκκλησία μου ή η δική Σου; Αν είναι ο κόσμος σου και η εκκλησία σου, Σε παρακαλώ να τα φυλάξεις. Εγώ είμαι κουρασμένος και πάω να κοιμηθώ. Αύριο πάλι, Θεέ μου". 

Τι σε φοβίζει; Η αρρώστια, η ανεργία, η μικρή σύνταξη, το μέλλον των παιδιών σου, η μοναξιά; Πόσα μπορείς ακριβώς να κάνεις για να προφυλαχτείς απ' όλα αυτά; Στο τέλος ίσως κουραστείς, γιατί είναι τόσα πολλά αυτά για τα οποία πρέπει να προνοήσεις και να παλέψεις. Ακούμπησέ τα στον Κύριο Σου με προσευχή και πίστη. Είναι δικά Του προβλήματα τα δικά σου προβλήματα.

Δέχεσαι κάτι δωρεάν;

"Εγώ είμαι το Α και το Ω, η αρχή και το τέλος. Εγώ θα δώσω σ' αυτόν που διψάει από την πηγή τού νερού τής ζωής δωρεάν". Αποκάλυψη 21:6.

Ως άνθρωποι, υποφέρουμε δύσκολα το βάρος της αναγνώρισης και της υποχρέωσης. Αν μας καλέσουν κάπου, δεν πάμε με τα χέρια άδεια, ή αισθανόμαστε ότι πρέπει να ανταποδώσουμε την πρόσκληση. Αν μας κάνουν μια εξυπηρέτηση, για να μην νιώθουμε "υποχρεωμένοι", ψάχνουμε έναν τρόπο να την ξεπληρώσουμε. Έχουμε την τάση να δίνουμε στο μέτρο που λαμβάνουμε. Σε ανθρώπινο επίπεδο, αυτή η συμπεριφορά φαίνεται λογική και μπορεί να γίνει κατανοητή. Αν και υπάρχουν πράγματα που δεν εξαγοράζονται, όπως η αγάπη και η φιλία.

Ο άνθρωπος είναι τελικά πολύ περήφανος για να λαμβάνει χωρίς να δίνει κάτι και αυτός πίσω και συχνά είναι πολύ εγωιστής για να δίνει χωρίς να λαμβάνει. Το λιγότερο, περιμένει αναγνώριση. Με τον Θεό έχει επίσης την ίδια συμπεριφορά. Θέλει κάτι να δώσει σ' Αυτόν, ώστε να αισθάνεται ότι "ξεπληρώνει" κάποια δωρεά του Κυρίου και αξίζει να λάβει μια ευλογία Του. Ωστόσο, ο Θεός δίνει κατά χάρη και δωρεάν!

 "Με τέτοιον τρόπο αγάπησε ο Θεός τον κόσμο, ώστε έδωσε τον Υιό του τον μονογενή, για να μη χαθεί καθένας ο οποίος πιστεύει σ' αυτόν, αλλά να έχει αιώνια ζωή" (Ιωάννης 3:16).

"Αυτός, που τον ίδιο του τον Υιό δεν λυπήθηκε, αλλά τον παρέδωσε για χάρη όλων μας, πώς και μαζί μ' αυτόν δεν θα χαρίσει σε μας τα πάντα;" (Ρωμαίους 8:32).

 "Ποιος, πρώτος, έδωσε κάτι σ' αυτόν, για να του γίνει ανταπόδοση;" (Ρωμαίους 11:35). 

Κανείς δεν μπορεί να δώσει κάτι πίσω στον Θεό και αυτό το καταλαβαίνουν εκείνοι που αποφάσισαν να πάρουν δωρεάν τα δώρα του Θεού.  Κι αν η απάντηση των καρδιών τους στις ευεργεσίες Του είναι η αφοσίωση και η αγάπη, αυτό δεν είναι δικό τους κατόρθωμα  Είναι και πάλι η δική Του η χάρη, που τους έδωσε φως να το καταλάβουν και δύναμη να το κάνουν.