Μη φοβάσαι να οδηγηθείς

"Και ο Δαβίδ ρώτησε τον Κύριο, λέγοντας: Να ανέβω προς τους Φιλισταίους; Θα τους παραδώσεις στο χέρι μου; Και ο Κύριος είπε στον Δαβίδ: Ανέβα· επειδή, σίγουρα θα παραδώσω τους Φιλισταίους στο χέρι σου". Β' Σαμουήλ 5:19.

Το θέμα της σωστής οδηγίας,  του να μάθεις, δηλαδή, να ακούς και να ακολουθείς τον Κύριο, είναι ένα από τα πιο σημαντικά μαθήματα στην πνευματική μας ζωή. Μπορεί να χάσεις πολύτιμο χρόνο, να ζημιωθείς άσκημα, αλλά και να κάνεις ζημιά σε άλλους, αν δεν έχεις μάθει να ρωτάς τον Θεό, να περιμένεις τον Θεό να σου απαντήσει και να Τον υπακούς.

Η αποτυχία μας να ακούσουμε τη φωνή του Θεού ξεκινά συχνά επειδή δεν Τον ρωτάμε. Μου κάνει εντύπωση το ότι ο Δαβίδ ρωτούσε σχεδόν πάντα τον Κύριο και περίμενε τη συμβουλή Του. Λες και είχε μια "ανασφάλεια" να αποφασίσει ή να δράσει μόνος του. Και μου κάνει εξίσου εντύπωση ότι ο Κύριος απαντούσε πάντα, καθοδηγώντας τον  στις επιλογές του με τη δική Του σοφία και αγάπη και φανερώνοντάς του τον σωστό τρόπο ενέργειας.

Ένας δεύτερος λόγος αποτυχίας μας να καταλάβουμε τη φωνή του Θεού είναι γιατί οι επιθυμίες μας "φωνάζουν" τόσο δυνατά που σκεπάζουν τη διακριτική φωνή του Ποιμένα. Συχνά μεταμφιέζονται και εξαγνίζονται μέσα από όμορφες προσευχές και ευγενείς πνευματικούς πόθους, που μας ωθούν να ενεργήσουμε . Αλλά το ότι κάτι είναι πνευματικά αποδεκτό και δεν είναι αμαρτία δεν σημαίνει πάντα  ότι είναι το θέλημα του Θεού για μας.

Άλλοτε πάλι, εμπόδιο στο να ακολουθήσουμε τον Θεό μπορεί να είναι οι φόβοι μας και η επιθυμία μας να έχουμε υπό πλήρη έλεγχο μια κατάσταση. Ο Θεός δεν ξεδιπλώνει όλο Του το σχέδιο με μιας, αλλά μας οδηγεί βήμα βήμα. Το τοπίο μοιάζει θολό και αβέβαιο και δεν μας δίνονται όλα τα δεδομένα. Ακόμη και αυτά που μας δίνονται μπορεί να μην μας ενθαρρύνουν να συνεχίσουμε. Κάτι δεν μας αρέσει, κάτι μας ξεβολεύει, μας εκθέτει, μας κάνει να χάνουμε τον έλεγχο.

Όμως, αν θέλεις να οδηγηθείς από τον Θεό, θα πρέπει να μάθεις να αφήνεις τόσο τον έλεγχο του εαυτού σου όσο και μιας κατάστασης. Διότι Κύριος σημαίνει σχέση εξάρτησης και υπακοής. Θα πει ότι αφήνεσαι με εμπιστοσύνη στα αγαθά χέρια Του. Η μόνη ασφάλειά σου θα είναι όχι τόσο τα ξεκάθαρα βήματα σου πάνω σε ευρύχωρους δρόμους, αλλά μια εν λευκώ προσφορά της θέλησής σου και μια πλήρης αφιέρωσή της στη βουλή του Θεού. Ταυτόχρονα, επειδή ο Θεός θα σε οδηγήσει με ασφάλεια, αν του παραδώσεις τα όνειρα και τις επιθυμίες σου, κάνε και βήματα συνεχούς υπακοής. Αν κάπου σφάλεις, διόρθωσε την πορεία σου, ο Θεός θα σε περιμένει. Ακόμη και οι αποτυχίες είναι πολύτιμες για την πορεία σου και δεν θα πρέπει να τις βλέπεις ως αποδείξεις ότι ο Θεός δεν σε οδηγεί. Τόσο οι σωστές επιλογές σου όσο και τα λάθη σου σε μαθαίνουν εξίσου να διακρίνεις όλο και καλύτερα το σωστό δρόμο.

Λογική και οδηγία

"Και ένας άγγελος του Κυρίου μίλησε στον Φίλιππο, λέγοντας: Σήκω, και πήγαινε κατά το μεσημβρινό μέρος, στον δρόμο που κατεβαίνει από την Ιερουσαλήμ στη Γάζα· (αυτός είναι έρημος).  Και αφού σηκώθηκε, πήγε". Πράξεις 8:26-27.

Συχνά αναρωτιόμαστε πώς θα ακούσουμε τη φωνή του Θεού και θα είμαστε βέβαιοι ότι αυτό που κάνουμε είναι το σωστό. Η αλήθεια είναι ότι το να μάθεις να οδηγείσαι από το Άγιο Πνεύμα είναι ένα σπουδαίο μάθημα, το οποίο μαθαίνεται αργά και δύσκολα. 

Ο Θεός θέλει πάντα να μας οδηγεί, ας μην έχουμε αμφιβολία γι' αυτό, διότι έχει δεσμευθεί ότι "Θα βοσκήσει το κοπάδι του σαν βοσκός· θα μαζέψει τα αρνιά με τον βραχίονά του, και θα τα βαστάξει στον κόλπο του· και θα οδηγεί αυτά που θηλάζουν." (Ησαΐας 40:11). Ωστόσο, αν αποτυγχάνουμε να ακούσουμε τον Θεό είναι είτε γιατί δεν έχουμε μάθει να διακρίνουμε ξεκάθαρα  τη φωνή του και δεν έχουμε "τα αισθητήρια γυμνασμένα, στο να διακρίνουν το καλό και το κακό" (Εβραίους 5:14) είτε γιατί αυτοσχεδιάζουμε. Μπορεί να αυτοσχεδιάζεις με τη λογική, το φόβο, την επιθυμία.

Εντούτοις, η λογική δεν είναι πάντα κάτι αντίθετο με την οδηγία του Θεού. Υπάρχουν φορές που ο Κύριος μάς δίνει μια ξεκάθαρη εισήγηση, όπως έδωσε στον Φίλιππο: "Σήκω, και πήγαινε κατά το μεσημβρινό μέρος, στον δρόμο που κατεβαίνει από την Ιερουσαλήμ στη Γάζα (αυτός είναι έρημος)." (Πράξεις 8:26). Ο Φίλιππος υπάκουσε, χωρίς να εμπλέξει τη λογική του στην οδηγία του Θεού. Δεύτερη εισήγηση του Κυρίου: "Και το Πνεύμα είπε στον Φίλιππο: Πλησίασε, και προσκολλήσου σ' αυτή την άμαξα" (εδ. 29). Και πάλι υπάκουσε χωρίς αντιρρήσεις. Όταν, όμως, ο Φίλιππος άκουσε τον ευνούχο να διαβάζει από τον προφήτη Ησαΐα, δεν περίμενε να του πει ο Θεός στη συνέχεια τι να κάνει. Η λογική του, η επεξεργασία της οδηγίας του Θεού και η συγκυρία τον έκαναν να καταλάβει ότι έπρεπε να ευαγγελίσει αυτό τον εθνικό.

Ο Θεός χρησιμοποιεί όλους τους τρόπους για να μας οδηγήσει και μέσα σ' αυτούς περιλαμβάνεται  η κοινή λογική, επίσης η πνευματική λογική, φωτισμένη από το Άγιο Πνεύμα, καθώς και οι περιστάσεις. Ο Φίλιππος οδηγήθηκε από τον Κύριο μέχρι ενός ορισμένου σημείου. Έπειτα κλήθηκε να συνεχίσει "μόνος" του κατά κάποιο τρόπο. Αν κατάφερε, τελικά, να εκτελέσει την αποστολή που του ανέθεσε ο Θεός, ήταν γιατί είχε καθαρή σχέση με τον Κύριο, απλότητα καρδιάς, άμεση υπακοή και απλή σοφία.

(Φωτογραφία: Rocksand Roses)

Από σένα ή από Εκείνον;

"Τούτον τον Ιησού ο Θεός τον ανέστησε [...]  λοιπόν, υψώθηκε με το δεξί χέρι τού Θεού ..." Πράξεις 2:32-33.

"«Είπε ο Κύριος στον Κύριό μου: Κάθισε από τα δεξιά μου, μέχρις ότου βάλω τους εχθρούς σου ως υποπόδιο των ποδιών σου». Πράξεις 2:35.

Έχεις παραδώσει ολόκληρη τη ζωή σου αληθινά στον Θεό; Αυτό είναι πολύ σπουδαίο γεγονός, κι αν το έχεις κάνει, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σου κάποια λίγα σημεία της ζωής του Χριστού -εξάλλου, υπάρχουν τόσα πολλά- που φανερώνουν πώς είναι η αληθινά παραδομένη ζωή στον Θεό.

Ο Χριστός είχε, άραγε, σαν άνθρωπος δικά Του σχέδια; Κι αν είχε, καμιά αξία δεν έχει, διότι τα σχέδια του Πατέρα πέρασαν μπροστά από τα δικά Του. Ένα απλό παράδειγμα, η στιγμή στη Γεθσημανή. "Πατέρα μου, αν δεν είναι δυνατόν να παρέλθει από μένα τούτο το ποτήρι, χωρίς να το πιω, ας γίνει το θέλημά σου" (Ματθαίος 26:42). Ο Κύριος παραδόθηκε, συνεπώς, σε θάνατο "[...] σύμφωνα με την ορισμένη βουλή και πρόγνωση του Θεού" (Πράξεις 2:23). Υποτάχθηκε και περίμενε να ολοκληρώσει ο Πατέρας τα σχέδιά Του στον δικό Του χρόνο.

Ο Θεός "τον ανέστησε από τους νεκρούς· και τον κάθισε στα δεξιά του στα επουράνια" (Εφεσίους 1:20). Ο Θεός "υπέταξε τα πάντα κάτω από τα πόδια του." (Εφεσίους 1:22).  Ο Θεός Τον όρισε ως "κριτή ζωντανών και νεκρών" (Πράξεις 10:42). Ακόμη, ο Θεός θα θέσει κάποια στιγμή τους εχθρούς του υποπόδιο των ποδών Του (Πράξεις 2:35).  Είναι θαυμαστό ο Γιος του Θεού, Θεός ων, να έχει μια τέτοια σχέση υπακοής και συνεργασίας με τον Πατέρα. Ο Χριστός δεν αναλαμβάνει να κάνει πράγματα, παρά μόνο σε συμφωνία με τον Θεό-Πατέρα. Ούτε κάνει μόνος Του το κομμάτι που ανήκει στον Πατέρα .

Εμείς, δεν είμαστε συχνά αυτόνομοι και ανεξάρτητοι "υιοί"; Ανήκουμε στον Θεό, Τον υπηρετούμε, αλλά πόσο είμαστε σε συμφωνία μαζί Του και περιμένουμε από Εκείνον να κάνει στη ζωή μας το μέρος που Του ανήκει; Πόσο συχνά παίρνουμε πρωτοβουλίες, αποφασίζουμε μόνοι μας, διεκδικούμε μόνοι μας, υψωνόμαστε μόνοι μας και εκδικούμαστε μόνοι μας; Αν υποταχθήκαμε στη βουλή του Θεού, δεν θα πρέπει και εμείς κάποια στιγμή να "κάτσουμε"  ήσυχα δίπλα Του, όπως και ο Χριστός κάθισε στα δεξιά Του, ώστε να εκτελέσει στη ζωή μας Εκείνος την πληρότητα των σχεδίων Του;

Τραγούδια μέσα στη νύχτα

"Και κατά τα μεσάνυχτα, ο Παύλος και ο Σίλας καθώς προσεύχονταν υμνούσαν τον Θεό· και τους άκουγαν με προσοχή οι φυλακισμένοι..." Πράξεις 16:25.

Δύο άνθρωποι βρίσκονται φυλακισμένοι. Για την ακρίβεια, τους έχουν δείρει άδικα και τους πέταξαν σ' ένα κελί αλυσοδεμένους. Τι αντίδραση θα περιμένατε από τη θέση που βρίσκονται; Αποθάρρυνση ίσως; Οργή; Κανείς δεν θα τους κατηγορούσε αν αντιδρούσαν έτσι. Το παράδοξο είναι ότι αυτοί οι φυλακισμένοι, στη μέση της νύχτας, αρχίζουν να ψάλλουν στον Θεό.

Υπάρχουν πολλές αφηγήσεις στη Βίβλο, σαν και αυτή του Παύλου και του Σίλα μέσα στη φυλακή των Φιλίππων, που φανερώνουν μια εντελώς απρόσμενη στάση απ' αυτή που θα περίμενε κανείς μέσα σε δύσκολες συνθήκες. Πώς εξηγείται αυτό; Πώς είναι δυνατό γεγονότα και συνθήκες να είναι εναντίον σου, να είσαι εξουθενωμένος, πληγωμένος, ντροπιασμένος, απορριμμένος, ξεχασμένος και εσύ να έχεις ειρήνη και να ψάλλεις;

Η μόνη δύναμη  για να συμπεριφερθεί ένας χριστιανός έτσι πηγάζει από το πού κοιτά και πώς βλέπει. Αν κοιτά τις πληγές του, θα φωνάζει και θα παραπονιέται. Αν κοιτά τους γύρω του, θα τους κατηγορεί για την ταλαιπωρία του και θα αγανακτεί μαζί τους. Αν κοιτά στον Θεό και σκέφτεται ότι δεν τον φύλαξε από τέτοιες συμφορές, αλλά τον έβαλε "στον κατώτατο λάκκο, στο σκοτάδι, στα βάθη" (Ψαλμός 88:6), θα επαναστατεί απέναντι Του.

Αντίθετα, αν κοιτάξει στον Θεό και, παρά τις πικρές συνθήκες, κρατήσει μέσα του την ήρεμη βεβαιότητα ότι ο Κύριος είναι πάνω απ' όλα αυτά, τα ξέρει, τα επιτρέπει και τα ελέγχει έως την παραμικρή λεπτομέρειά τους, τότε θα ησυχάσει και θα μπορεί ακόμη και να ψάλλει. Γι' αυτό, η θέση της καρδιάς μας αποτελεί το κλειδί. Αν αρχίσουμε τη γκρίνια και στραφούμε στην απιστία, αν δώσουμε τόπο στον θυμό, τότε πια δύναμη μάς απομένει, όχι για να ψάλλουμε- αυτό θα ήταν αδιανόητο- αλλά για να έχουμε ειρήνη;

Εμπιστεύσου τον Κύριο στις συνθήκες που περνάς, ξεριζώνοντας από μέσα σου μια στάση πίκρας, παράπονου και αντίδρασης. Κάνε το ακόμη κι αν δεν φταις και αδικείσαι. Κάνε το ακόμη κι αν αισθάνεσαι ότι δεν αξίζεις να υφίστασαι τέτοιες ταλαιπωρίες. Αν νομίζεις ότι πρέπει να μιλήσεις, μίλα με αλήθεια και δικαιοσύνη. Αλλά μην αφήσεις μια καρδιά γεμάτη πίκρα, γογγυσμό και θυμό να σε στρέψει ενάντια στους άλλους και, κυρίως, ενάντια στον Κύριο.

Δέχεσαι να υπηρετηθείς;

"[...] και η Ιωάννα, η γυναίκα τού Χουζά, του επιτρόπου τού Ηρώδη, και η Σουσάννα, και πολλές άλλες, που τον υπηρετούσαν από τα υπάρχοντά τους". Λουκάς 8:3.

Συχνά μέσα στο μυαλό μας η έννοια της υπηρεσίας στους χριστιανούς γύρω μας είναι παραποιημένη. Αν ανήκεις σε κάποια εκκλησία και συμμετέχεις στη ζωή της, πιθανόν να νομίζεις ότι δεν έχεις τίποτα να προσφέρεις στους άλλους γύρω σου. Ίσως θεωρείς ότι κάποιοι είναι "υποχρεωμένοι" μονίμως να υπηρετούν τις ανάγκες σου.

Αν αυτό είναι μια παραποίηση της έννοιας της υπηρεσίας, υπάρχει και η άλλη πλευρά του νομίσματος. Υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν ότι ο Θεός τούς έβαλε να υπηρετούν διαρκώς τις ανάγκες των γύρω τους, λες και οι ίδιοι δεν έχουν ανάγκες τις οποίες άλλοι καλούνται να υπηρετήσουν. Αυτό τους δημιουργεί μια απατηλή αίσθηση αυτάρκειας, από τη μια πλευρά, και μία έλλειψη ταπείνωσης, από την άλλη. 

Είναι συγκινητικό να βλέπεις μέσα στα ευαγγέλια τον Χριστό να δέχεται να υπηρετηθεί από άλλους ανθρώπους. Κάποιοι Τον φιλοξένησαν και Τον τάισαν. Γυναίκες Τον φρόντισαν πλένοντάς Του τα ρούχα, δίνοντάς Του κατάλυμα. και υπηρετώντας Τον "από τα υπάρχοντά τους" (Λουκάς 8:3). Ο Χριστός δεν αισθάνθηκε μειονεκτικά γι' αυτό. Δεν αισθάνθηκε "βάρος" στους άλλους, "υποχρεωμένος", ή και "ντροπιασμένος" που δεν είχε "πού να γείρει το κεφάλι του" (Ματθαίος 8:20).

Εμείς πώς αισθανόμαστε; Δεχόμαστε να υπηρετηθούμε κάποια στιγμή ή θεωρούμε ότι δεν χρειαζόμαστε ποτέ ιδιαίτερη στήριξη; Η Αγία Γραφή προτρέπει: "Βαστάζετε ο ένας τα βάρη τού άλλου, και εκπληρώστε έτσι τον νόμο τού Χριστού" (Γαλάτες 6:2). Δεν είναι ψέμα να πούμε ότι δεν έχουμε βάρη και ότι όλα πάνε καλά στη ζωή μας; Μια τέτοια στάση αποσκοπεί συχνά στη διατήρηση της "σωστής" -εγωιστικής ουσιαστικά- χριστιανικής εικόνας μας, την οποία δεν θέλουμε να τσαλακώσουμε. Προβάλλοντας μια διαρκή εικόνα της πνευματικής αυτάρκειάς μας είναι σαν να λέμε στους άλλους πόσο σταθερή είναι η σχέση μας με τον Κύριο και πόσο "δυνατοί" χριστιανοί είμαστε, εφόσον σηκώνουμε τα βάρη μας μόνοι μας. Ενώ εμείς μπορεί να έχουμε βουλιάξει...

Το να δεχθείς να υπηρετηθείς κάποιες φορές από ανθρώπους που σε συμπονούν φανερώνει ταπείνωση. Εκτός αυτού, δίνει τη χαρά στους άλλους να αισθανθούν χρήσιμοι σε σένα. Ο Χριστός μάς έδωσε το παράδειγμα και σ' αυτό. Γιατί να μην το ακολουθήσουμε;

Ψυχική κούραση

"Κι αυτός πήγε στην έρημο μιας ημέρας δρόμο, και ήρθε και κάθησε κάτω από μια άρκευθο· και επιθύμησε μέσα του να πεθάνει..." Α' Βασιλέων 19:4.

Η σωματική κούραση, συνδυασμένη με μια διαρκή ψυχική κούραση, μπορεί να οδηγήσει τους ανθρώπους σε απογοήτευση και κατάθλιψη. Οι σημερινοί ρυθμοί ζωής είναι πολύ έντονοι, τα ψυχικά ερεθίσματα επίσης, με αποτέλεσμα όλο και περισσότερα άτομα να κινδυνεύουν από ποικίλα ψυχολογικά προβλήματα.

Κάνει εντύπωση ότι ο προφήτης Ηλίας, σε μια εποχή που απέχει χιλιάδες χρόνια από τη δική μας, δοκίμασε αυτό που σήμερα εύκολα θα ονομάζαμε "κατάθλιψη". Ο Ηλίας ήταν ένας άνθρωπος που αγαπούσε τον Θεό και είχε δώσει πολλές πνευματικές μάχες για χάρη Του. Είχε αντιμετωπίσει τόσο την εχθρότητα του λαού του, που είχε στραφεί στα είδωλα και έπραττε αναίσχυντα την αμαρτία, όσο και τις επιθέσεις από το βασιλικό περιβάλλον που απειλούσε τη ζωή του. Ο Ηλίας φαινόταν να παλεύει μόνος τη μάχη της πίστης στον αληθινό Θεό. Η κούραση, η απογοήτευση και ο φόβος τον έσπρωξαν να πάρει "των ομματιών του" και να κρυφτεί στην έρημο.

Έχεις αισθανθεί έτσι; Κουρασμένος και απογοητευμένος από ό,τι συμβαίνει γύρω σου, δεν επιθυμείς να συναντήσεις τον Κύριό σου. Δεν έχεις διάθεση να συνεχίσεις, ακόμη και η απλή προσευχή δεν βγαίνει από τα χείλη σου. Να ξέρεις, όμως, ότι και τότε βρίσκεσαι στην παρουσία του Κυρίου. Εκείνος ξέρει τι έχεις περάσει, τι αγώνες μπορεί να έχεις δώσει και ότι, ως άνθρωπος, κουράστηκες.

Στην απογοήτευση, τους φόβους και τη φυγή του Ηλία, ο Κύριος δεν απάντησε με επιπλήξεις του τύπου: "Γιατί υποχώρησες Ηλία; Πού είναι η θέση σου; Γιατί φοβάσαι;" Όχι, ο Κύριος τον φρόντισε πρώτα. Γεμάτος τρυφερότητα και κατανόηση για την ώρα της αδυναμίας του παιδιού Του, κάλυψε τις σωματικές του ανάγκες, παρέχοντάς του φαγητό και νερό. Αλλά δεν σταμάτησε εκεί. Ο Θεός είχε σκοπό να τον επαναφέρει και να Τον βοηθήσει να γυρίσει πίσω, ώστε να ολοκληρώσει το έργο του. Του μίλησε και του εξήγησε, ώστε ο Ηλίας ενθαρρύνθηκε και κατανόησε πού είναι η θέση του.

Αν έχεις απέξω μάχες και από μέσα φόβους (Β' Κορινθίους 7:5), να ξέρεις ότι ο Κύριος σε καταλαβαίνει. Δεν θα μουτρώσει μαζί σου, ούτε θα σε απορρίψει. Ο Κύριος θα βρει τρόπο να σε φροντίσει σωματικά και ψυχικά και να σε επαναφέρει στην πνευματική θέση σου. Ο Κύριος σε αγαπάει ακόμη και τις ώρες που εσύ  αηδιάζεις με τον εαυτό σου και τους άλλους. Είσαι παιδί Του, γι' αυτό.

Διαρκείς διορθωτικές επεμβάσεις

 "[...] και ο Χριστός αγάπησε την εκκλησία, και παρέδωσε τον εαυτό του για χάρη της, για να την αγιάσει [...] και για να την παραστήσει στον εαυτό του εκκλησία ένδοξη, χωρίς να έχει κάποια κηλίδα ή ρυτίδα ή κάτι αυτού τού είδους, αλλά για να είναι αγία και χωρίς ψεγάδι". Εφεσίους 5:25-27.

Ξέρετε πώς βελτιώνει ή εξαλείφει κανείς οριστικά τις ατέλειες του σώματος ή του προσώπου του; Με τις διορθωτικές επεμβάσεις. Σπουδαίο να ξέρεις ότι αν κάτι δεν σου αρέσει στο πρόσωπο ή στο σώμα σου -και διαθέτεις, φυσικά, τα χρήματα και τον κόπο, υπάρχει λύση για να γίνεις όπως ακριβώς θα επιθυμούσες.

Ξέρετε πώς βελτιώνει ή εξαλείφει κανείς οριστικά τα ελαττώματα του χαρακτήρα του; Σπουδαία η γνώση να ξέρει κανείς ότι μόνος του δεν μπορεί παρά ελάχιστα να "βελτιωθεί" και ότι ο Θεός μπορεί να  αλλάζει τον άνθρωπο όσο το θέλει και όσο είναι έτοιμος να καταβάλει το κόστος γι' αυτό. Και εδώ η θέλησή είναι απαραίτητη. Διότι, δεν πας στον πλαστικό χειρουργό "σηκωτός", ούτε στον Θεό να σε αλλάξει με το ζόρι.

Αν βλέπεις πάνω σου πράγματα που σε δυσαρεστούν- αλλά πιθανόν να μην σου φαίνονται και σοβαρές αμαρτίες -όπως φόβος, επιθετικότητα, άγχος, τεμπελιά, αταξία ή τελειομανία, σπατάλη, και πόσα άλλα, τότε αναρωτιέσαι: "Θέλω να αλλάξω στοιχεία του χαρακτήρα μου, που ταλαιπωρούν εμένα και τους άλλους;" Αν ναι, τότε έχεις εντοπίσει το πρόβλημα και αναζητάς λύση. Αλλά σ' αυτή την περίπτωση,  να ξέρεις ότι για τις "διορθωτικές επεμβάσεις" Του ο Θεός χρειάζεται αρκετό χρόνο για να φανεί το αποτέλεσμα και μεγάλος κόπος εκ μέρους σου. 

Είναι αλήθεια ότι οι αλλαγές στον χαρακτήρα δεν γίνονται από τη μια στιγμή στην άλλη και επιπλέον "κοστίζουν". Γι' αυτό και πολλοί χριστιανοί είναι πρόθυμοι να πετάξουν από πάνω τους τις χονδροειδείς αμαρτίες, αλλά δεν είναι πρόθυμοι να διορθώσουν τις ελλείψεις τους. Αποτέλεσμα; Οι χαμένοι είναι οι ίδιοι, γιατί η ζωή τους γίνεται άσκημη και μίζερη από όλα αυτά που μοιάζουν "ανώδυνα", αλλά που προκαλούν τελικά μεγάλη ταλαιπωρία στους ίδιους και στους άλλους.

Θέλεις να αλλάξεις τον χαρακτήρα σου και να απαλλαγείς από τις "πνευματικές ατέλειές σου"; Αν έχεις τον Χριστό στην καρδιά σου μπορείς. Και αν το θέλεις, μπορείς σίγουρα.

Πληγωμένο σώμα

"[...] για να είναι όλοι ένα· όπως εσύ, Πατέρα, είσαι σε ενότητα με μένα και εγώ σε ενότητα με σένα, να είναι κι αυτοί ένα σε ενότητα με μας· για να πιστέψει ο κόσμος ότι εσύ με απέστειλες". Ιωάννης 17:21.

Ήταν ένα ηλεκτρονικό μήνυμα που απεγνωσμένα καλούσε σε προσευχή. Αν τα γραπτά λόγια είχαν φωνή και μπορούσαν να κλάψουν και να ικετέψουν, αυτό το μήνυμα ήταν ένα τέτοιο. Διωκόμενοι χριστιανοί σε κάποια χώρα της Μέσης Ανατολής καλούσαν απεγνωσμένα σε προσευχή, γιατί κινδύνευε η ζωή τους έπειτα από την επέλαση εξτρεμιστών μουσουλμάνων. Πολλοί ανταποκρίθηκαν σ' αυτό το αίτημα επείγουσας προσευχής και σίγουρα πολλοί είναι αυτοί που αγωνιούν για το σώμα του Χριστού, που διώκεται σε διάφορες μεριές της γης.

Και εμείς εδώ στη Δύση, στην καλύτερη περίπτωση, θα πάμε άλλη μια φορά στην εκκλησία για να καθίσουμε αναπαυτικά και ανέμελα στα καθίσματά μας, να ακούσουμε ένα ακόμη κήρυγμα και να χαρούμε με τους αδελφούς μας. Στη χειρότερη, κάποιοι θα φέρουν  πικρίες και παράπονα μαζί τους. Κάποιοι άλλοι κάτι ιστορίες παρεξήγησης που τις συναντάς στα μικρά παιδιά. Άλλοι πάλι θα φέρουν την ανάγκη τους για προβολή, ενώ άλλοι θα δείξουν τις προτιμήσεις ή τις αντιπάθειές τους για διάφορα πρόσωπα.

Η Εκκλησία, το σώμα του Χριστού, εξακολουθεί να είναι ένα ταλαιπωρημένο, πληγωμένο σώμα. Και αυτό είναι κατανοητό για τις περιοχές που το ευαγγέλιο διώκεται, αλλά πληγωμένο και στις δικές μας συνάξεις, που η ειρήνη βασιλεύει, πώς γίνεται; Αν το σώμα του Χριστού είναι πληγωμένο και αδύναμο στις χριστιανικές χώρες μας, είναι γιατί δεν καταλάβαμε ότι κυρίως Εκκλησία σημαίνει ενότητα, ομοψυχία και κοινωνία αγάπης με τον Θεό και τους αδελφούς, ώστε να μαρτυρεί με τη ζωή και τα λόγια της Εκείνον. Όλα τα υπόλοιπα, αν και χρήσιμα, είναι συμπληρωματικά, αλλά όχι απαραίτητα. Χωρίς διακονίες μπορεί να ζήσει η εκκλησία, χωρίς ενότητα δεν ζει. Χωρίς εκδηλώσεις και δραστηριότητες πάλι ζει -το αποδεικνύουν αυτό οι διωκόμενοι χριστιανοί- χωρίς αγάπη προς τον Θεό και ομοψυχία με τους αδελφούς δεν ζει. 

Ας σκεφτούμε, αξίζει να πληγώνεται το σώμα του Χριστού από τα παράπονα και τις πικρίες μας, τις επιθυμίες και τους στόχους μας, την αδιαφορία μας ή την σκληρότητά μας; Αξίζει;

Λάθος σιγουριά

"Και ο Ανανίας αποκρίθηκε: Κύριε, από πολλούς άκουσα γι' αυτόν τον άνδρα, όσα κακά έκανε στους αγίους σου στην Ιερουσαλήμ..." Πράξεις 9:12.

Τι σκέφτεσαι για τον εαυτό σου; Έχεις ορθή αντίληψη για το πώς σε βλέπουν οι άλλοι και, κυρίως, για το πώς σε βλέπει ο Θεός; Συχνά, δεν έχουμε καλή γνώση για τίποτα από τα δύο. Κάποιες φορές η κριτική του εαυτού μας και η φήμη μας βασίζεται σ' αυτά που νομίζουμε εμείς, σε ό,τι προβάλλουμε και καλλιεργούμε. Λίγο αντιλαμβανόμαστε ότι ο Θεός, αλλά και οι άνθρωποι εξίσου, βλέπουν μια χαρά την αλήθεια που εμείς, από έπαρση, ή και σύγχυση  του νου, δεν καταλαβαίνουμε.

Ο Απ. Παύλος, πριν μεταστραφεί στον Θεό, πίστευε ότι ήταν άψογος μπροστά Του αλλά και μπροστά στους άλλους. Αξιολογούσε τον εαυτό του ως άμεμπτο. Κανείς, θεωρούσε, δεν του έμοιαζε στον ζήλο, στην εκτέλεση του νόμου, στην προσκόλληση στον Θεό, τον οποίο, όμως, είχε καταλάβει τόσο λίγο. Όταν κυνηγούσε τους χριστιανούς, το έκανε από άγνοια αλλά και περήφανη τύφλωση.

Ο Κύριος ήξερε ποιος ακριβώς ήταν ο Παύλος. Πόσο κακοποιούσε την εκκλησία Του. Η "καλή" του φήμη και η "δικαιοσύνη", που πίστευε ότι είχε, δεν μπορούσαν να σταθούν μπροστά Του. Οι μαθητές του Χριστού, από την άλλη, είχαν ακούσει για τη φήμη του και γνώριζαν τι κακά ήταν ικανός να προκαλέσει. Αλλά ο Παύλος ήταν σίγουρος για τον εαυτό του και δεν λάμβανε κανέναν υπόψη του. Ωστόσο, ο Παύλος χρειαζόταν καινούργιο ξεκίνημα, χρειαζόταν μετάνοια.

Εσύ, τι ακριβώς πιστεύεις για τον εαυτό σου;  Ότι είσαι καλός άνθρωπος; Αξιόλογος και χρήσιμος; Ότι μακάρι να σου έμοιαζαν και άλλοι στη δικαιοσύνη και την προσφορά σου; Και ως χριστιανός, πώς κρίνεις τον εαυτό σου; Ο ζήλος σου, η θυσία σου και η υπακοή σου στις εντολές του Θεού ικανοποιούν τη συνείδησή σου; Μακάρι να είναι αλήθεια όλα αυτά. Θυμήσου, επίσης, ότι ο Θεός δεν κοιτάζει μόνο τι λες ή τι κάνεις. Πάει βαθύτερα και βλέπει τα κίνητρά σου- τα οποία συχνά βλέπουν και οι άλλοι άνθρωποι- και αυτά μπορεί να φανερώνουν μια αλήθεια που ίσως εσύ να μην βλέπεις. Για σκέψου, μήπως χρειάζεσαι κάπου μετάνοια; Μήπως η δικαιοσύνη, που πιστεύεις ότι έχεις, σου δίνει μια λάθος σιγουριά;

Εντολή που σε αφορά

"Παραβλέποντας, λοιπόν, ο Θεός τούς καιρούς τής άγνοιας, παραγγέλλει τώρα σε όλους τούς ανθρώπους, οπουδήποτε και αν είναι, να μετανοούν...". Πράξεις 17:30.

Υπάρχουν νόμοι που μπορεί κανείς να αφηψά ή και να αγνοεί, χωρίς να υπάρχουν επιπτώσεις γι' αυτό. Όμως, υπάρχει μια εντολή πολύ σπουδαία, γιατί αφορά τόσο στην παρούσα όσο και στη μέλλουσα ζωή  και βγαίνει από το στόμα του Θεού. "O Θεός [...] παραγγέλλει τώρα σε όλους τούς ανθρώπους, οπουδήποτε και αν είναι, να μετανοούν" (Πράξεις 17:31), δεν είναι συμβουλή, ούτε μια απλή σύσταση που καλό θα ήταν να ακούσεις. Είναι εντολή στην οποία πρέπει να υπακούσεις. Φυσικά, μπορείς και να μην το κάνεις, αλλά να είσαι σίγουρος ότι θα υποστείς τις συνέπειες. Η εντολή εξακολουθεί να είναι επίκαιρη και άμεση: "Ο Θεός παραγγέλλει τώρα...", δηλαδή σήμερα. Γιατί; Κανείς δεν ξέρει το μέλλον, κανείς δεν ξέρει όχι απλά αν θα ζει αύριο αλλά αν θα έχει ξανά την ευκαιρία να ακούσει τα λόγια του Θεού που τον καλούν σε μετάνοια. Η εντολή του Θεού αφορά όλους. "Ο Θεός παραγγέλλει τώρα σε όλους τους ανθρώπους... " σημαίνει ότι δεν υπάρχει κάποιος "πολύ καλός και δίκαιος" που εξαιρείται από την πράξη της μετάνοιας.
 

Η εντολή για μετάνοια φανερώνει την εκκρεμότητά μας μπροστά στον Θεό. Πράττοντας κάθε είδους αμαρτία,  δεν είμαστε υπόλογοι μόνο στους άλλους αλλά και στον Κύριο, τον οποίο προσβάλλουμε παραβαίνοντας τη θεϊκή τάξη. Κάθε αμαρτία είναι ασέβεια εναντίον του Δημιουργού πρώτα, και έπειτα εναντίον των άλλων ανθρώπων.

Αν νομίζεις ότι δεν χρειάζεσαι μετάνοια- στο κάτω κάτω όλοι οι άνθρωποι είναι στην ίδια θέση με σένα, μπορεί να σκέφτεσαι- συλλογίσου ότι μπροστά στον θρόνο του Κυρίου θα σταθείς μόνος σου εκείνη την ημέρα που ο Θεός προσδιόρισε "να κρίνει την οικουμένη με δικαιοσύνη, διαμέσου ενός άνδρα, που τον διόρισε, και έδωσε γι' αυτό βεβαίωση σε όλους, ανασταίνοντάς τον από τους νεκρούς" (Πράξεις 17:31). Όταν ο Χριστός σε καλέσει να απολογηθείς για τη διαχείριση της ζωής σου, τι θα Του πεις; Καλό είναι να σκεφτείς και αυτό το ενδεχόμενο.

Τι κρατάς στα χέρια σου;

"Ανάθεσε στον Κύριο τον δρόμο σου, και έλπιζε σ' αυτόν, κι αυτός θα ενεργήσει". Ψαλμός 37:5.

"Τι κρατάς στα χέρια σου;" Είναι μια ερώτηση που κάνουν οι μεγάλοι στα μικρά παιδιά όταν θέλουν να μάθουν τι κρύβουν στην κλειστή χούφτα τους, καθώς η "ύποπτη" προσπάθειά τους να κρύψουν κάτι τους τραβάει την προσοχή. "Τίποτα", είναι η συχνότερη απάντηση. Και ανοίγοντας το χέρι τους στη συνέχεια σού λένε: "Αυτό είναι δικό μου!" Είναι δικό τους -και το πιστεύουν- γιατί έχουν άγνοια ότι αυτό που κρατούν πιθανόν να ανήκει σε άλλον. Είναι μια ανόητη παιδική συμπεριφορά, που μας κάνει άλλοτε να μειδιάζουμε και άλλοτε να εκνευριζόμαστε με την αφέλεια ή την πονηριά τους!

Εσύ, τι κρατάς στα χέρια σου; Είσαι βέβαιος ότι αυτό που έχεις σου ανήκει και δεν το πήρες και το έκανες "δικό σου", ενώ ήταν τελικά κάποιου άλλου; Μπορεί να ανήκει στον Θεό και να το θεωρείς δικό σου κεκτημένο. Μπορεί να ανήκει στον διπλανό σου και να του το αφαίρεσες με πονηρό τρόπο. Ή μπορεί να "το βρήκες", και έτσι βγάζεις το συμπέρασμα ότι είναι δικό σου. 

Θυμήσου τη στάση των μικρών παιδιών, που είναι αφελέστατα και πονηρά μαζί. Φύλαξε τη ζωή σου, ώστε να μην αναγκαστεί ο Θεός να σου "ανοίξει" με το ζόρι το χέρι σου και να πάρει από την παλάμη σου αυτό που θεωρείς δικό σου, ενώ δεν είναι. 

Αν θέλεις να ξέρεις αν τα χέρια σου είναι πραγματικά άδεια (παρόλο που μπορεί να διαχειρίζεσαι πράγματα που ο Θεός σού έδωσε) ή αν θέλεις να είσαι βέβαιος ότι δεν "κλέβεις" τα του άλλου, μπορείς να το μάθεις. Διεκδικείς συνεχώς κάτι ως δικό σου; Θυμώνεις όταν κάποιος αμφισβητεί την κυριότητά σου ή τον έλεγχο; Αντιδράς επιθετικά νομίζοντας ότι θα σου αρπάξουν οι άλλοι αυτό που θεωρείς ότι σου ανήκει; Γιατί; Μήπως ούτε τα χέρια σου ούτε η καρδιά σου είναι άδεια μπροστά στον Θεό; Αν ήταν, δεν θα Τον εμπιστευόσουν και θα Τον άφηνες με πίστη να φυλάξει Αυτός το κάθε τι; "Ο Κύριος είναι η μερίδα τής κληρονομιάς μου και του ποτηριού μου· εσύ διατηρείς το κληρονομικό μου μερίδιο". Ψαλμός 16:4. Εσένα, ποιος διατηρεί το "μερίδιο" σου;

Λάθος δώρα;

"Η ευλογία τού Κυρίου πλουτίζει, και λύπη δεν θα προστεθεί σ' αυτή". Παροιμίες 10:22.

Μήπως προσεύχεσαι στον Θεό και Του ζητάς πράγματα, αλλά αυτά που παίρνεις στο τέλος δεν είναι αυτά που επιθυμούσες; Μήπως μένεις με την αίσθηση ότι ο Θεός κάνει "λάθος" δώρα κάποιες φορές; Για παράδειγμα, μπορεί να προσευχόσουν να μπεις στη σχολή που ήθελες και τελικά βρέθηκες σε άλλη ,ή ζητούσες να δουλέψεις στο αντικείμενό σου και ο Θεός σού άνοιξε άλλη πόρτα και εργάζεσαι σ' έναν εντελώς διαφορετικό τομέα. Μα, πώς γίνεται άλλα να ζητάς και άλλα να παίρνεις; 

Όταν ήμουν παιδί, δεν αγαπούσα σχεδόν καθόλου τα δώρα που μου έκανε η γιαγιά μου. Όταν πλησίαζαν τα γενέθλιά μου, ήξερα ότι, ενώ το δώρο των γονιών μου θα ήταν αυτό που θα ήθελα, το δώρο της γιαγιάς μου θα ήταν ένα "τίποτα" κατά την κρίση μου. Θυμάμαι μια φορά, γύρω στα δέκα, μου έκανε δώρο έναν τεράστιο πίνακα ζωγραφικής. Ήταν μια θαλασσογραφία. Όταν κρεμάστηκε στο σαλόνι, τον κοιτούσα με απαξίωση. Μάλιστα, για πολλά χρόνια τον σχολίαζα: "Τι δώρο ήταν αυτό; Έδωσε τόσα χρήματα ... Δεν μου έπαιρνε τίποτα άλλο; Τι να τον κάνω; - Θα τον πάρεις στο σπίτι σου όταν μεγαλώσεις",  ήταν η απάντηση, που με γέμιζε θυμό. Στα δέκα, αλλά και στα είκοσι, δεν με ενδιέφεραν καθόλου τέτοιου είδους δώρα, που δεν μπορούσα να απολαύσω και τα οποία κάποια στιγμή στο μέλλον θα μου ήταν μάλλον χρήσιμα. Σήμερα θαυμάζω τον υπέροχο πίνακα και σκέφτομαι ότι τελικά τα δώρα της γιαγιάς υπάρχουν ακόμη, ενώ των υπολοίπων, πού είναι;

Όταν ο Θεός μάς κάνει δώρα, τα κάνει πάντα με σοφία και αγάπη. Και έχει κατά νου Του το μέλλον μας, το οποίο εμείς δεν υπολογίζουμε. Εμείς κοιτάμε τι μας ευχαριστεί τώρα, ο Κύριος τι θα μας δίνει χαρά για χρόνια πολλά και θα μένει μέχρι την αιωνιότητα. Εμείς θέλουμε "μικροδωράκια" και "μικρολύσεις", όμως ο Κύριος δίνει πάντα πλούσια κάνοντας θαύματα. Εμείς γκρινιάζουμε για τα "λάθος" δώρα που λαμβάνουμε, μια μέρα, όμως, θα καμαρώνουμε και θα Τον ευχαριστούμε για την πρόνοιά Του.

(Φωτογραφία: Ruth Ann Hess)

Προσθήκη αξίας πάνω στην αξία σου

"Και ο άνθρωπος ο Μωυσής ήταν υπερβολικά πράος, περισσότερο από όλους τους ανθρώπους, που ήσαν επάνω στη γη". Αριθμοί 12:3.

Αν στη Βίβλο δεν υπήρχε αναφορά για τον χαρακτήρα του Μωυσή, πριν περάσει σαράντα χρόνια στην έρημο, θα λέγαμε: "Α, τον τυχερό! Ήταν ένας πράος άνθρωπος και κατάφερε ν' ανταπεξέλθει στο βαρύ έργο που του εμπιστεύτηκε ο Θεός". Ξέρουμε, όμως, καλά ότι ο Μωυσής δεν ήταν εξ εξαρχής πράος. Όταν σκότωσε έναν Αιγύπτιο, που αδικούσε έναν Εβραίο, ή ανακατεύτηκε σαν επιδιαιτητής για να λύσει τις διαφορές μεταξύ δύο συμπατριωτών του,  φαίνεται να τον διέκρινε η πραότητα;

Ο Μωυσής έγινε ταπεινός και πράος στο περιθώριο. Στην έρημο και τη σιωπή. Εκεί έμαθε να κάνει ταπεινές δουλειές. Να ανέχεται άξεστους βοσκούς, να αδικείται, να συναναστρέφεται απλούς ανθρώπους, γυναίκες και παιδιά. Αγράμματους και ακαλλιέργητους. Αυτός που είχε μεγαλώσει στα "πούπουλα" του παλατιού του Φαραώ, ο έξυπνος και ικανότατος, που είχε διδαχτεί τη σοφία των Αιγυπτίων και είχε συνηθίσει να περνάει και να σκύβουν το κεφάλι τους οι γύρω, χρειαζόταν να μάθει την πραότητα και την ταπείνωση.

Γιατί δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η έρημος σε κάνει ταπεινό. Η έρημος σε κάνει υπομονετικό. Σε κάνει μακρόθυμο. Σε μαθαίνει να είσαι υπάκουος και εργατικός, να εκτιμάς τα απλά πράγματα, χωρίς να ζητάς αναγνώριση και προβολή. Η έρημος σε κάνει αυτάρκη.

Ο Χριστός πέρασε από την έρημο. Ο Απ. Παύλος, πριν ξεκινήσει επίσημα το αποστολικό του έργο, πέρασε και αυτός από μια σύντομη έρημο. Ο Ιωάννης στην Πάτμο, επίσης. Έρημος  δεν σημαίνει πνευματική ξηρασία. Η έρημος είναι προσθήκη καθαρής αξίας επάνω στην ήδη πνευματική αξία και προσωπικότητα που σου έδωσε ο Χριστός όταν μετανόησες. Η έρημος είναι προσθήκη καθαρού χρυσαφιού πάνω στον χαρακτήρα σου. Αν τη διασχίσεις με πνεύμα υπομονής και υπακοής στον Θεό, θα το καταλάβεις και θα δεις τα αποτελέσματά της επάνω σου.

Εκτιμώντας σωστά το μαργαριτάρι

"Η βασιλεία των ουρανών είναι, πάλι, όμοια με έναν άνθρωπο έμπορο, που αναζητάει καλά μαργαριτάρια· ο οποίος, βρίσκοντας ένα πολύτιμο μαργαριτάρι, πήγε και πούλησε όλα όσα είχε, και το αγόρασε". Ματθαίος 13:45.

Η βασιλεία των ουρανών μοιάζει με μαργαριτάρι. Και εσύ, αν  ψάχνεις πολύτιμα και αιώνια πράγματα, μοιάζεις με έμπορο που ζητάει να αγοράσει τα καλύτερα μαργαριτάρια της "αγοράς". Ζητάς το καλύτερο για σένα, εδώ στη γη και αιώνια. Και να που, καθώς αναζητάς, κάνεις την πιο κερδοφόρα επένδυση για τη ζωή σου, γιατί βρίσκεις αυτό που έψαχνες: βρίσκεις τον Ιησού και τη σωτηρία Του. Να ένα πολύτιμο μαργαριτάρι!

Άραγε, αυτό έψαχνες; Αν ναι, τότε θα έχεις ήδη εκτιμήσει την αξία Του. Γιατί αν πούλησες όλο το "βιός" σου και Τον ακολούθησες, φαντάζομαι ότι δεν θα το έκανες ούτε από ανάγκη ούτε από κακή εκτίμηση της αξίας Του. Ήθελες και έδωσες, ώστε να αποκτήσεις Εκείνον.

Ο Ιησούς, αξίζει όλες τις απώλειες. Μπορεί να μην το καταλαβαίνεις, γιατί η επίγεια ζωή που ζεις δεν σε πείθει ότι πράγματι τις αξίζει. Δεν ξέρεις, όμως, τι τροπή θα είχε πάρει η ζωή σου χωρίς τον Χριστό και γι' αυτό το λες. Φαντάζεσαι ότι δεν θα είχες χάσει τόσα πολλά. Δεν ξέρεις, επίσης, την αιωνιότητα. Δεν ξέρεις κάτι για τον τόπο των νεκρών, ώστε να μπορείς να πεις με σιγουριά αν αξίζουν οι θυσίες που κάνεις. "Σου ανοίχτηκαν οι πύλες τού θανάτου; Ή, είδες τις πόρτες της σκιάς τού θανάτου;" (Ιώβ 38:16).

Αν δεν θέλεις να χάσεις πράγματα για χάρη του Χριστού, είναι γιατί δεν έχεις καταλάβει πλήρως τη δική Του μοναδική αξία. Όπως δεν την έχω καταλάβει και εγώ, γι' αυτό υπάρχουν στιγμές που υπολογίζω αν αξίζει το κόστος και αν τα πράγματα θα μπορούσαν να γίνουν με μικρότερες απώλειες. Αν το είχαμε καταλάβει εις βάθος, δεν θα λυπόμασταν για ό,τι ζημιωνόμαστε.

Η προσφορά και η αξία του Χριστού, καθώς Τον γνωρίζουμε, πρέπει να μιλάει όλο και πιο πολύ στην καρδιά μας. Αν πιστεύουμε ότι ο Κύριος έχει να μας δώσει από τον αστείρευτο πλούτο Του, θα ξεπουλούσαμε τα πάντα, χωρίς επιφυλάξεις, για να Τον αποκτήσουμε.

(Φωτογραφία: Norma Griggs Gilbert)

Σίγουρη αποτυχία

"Κύριε, είμαι έτοιμος να πάω μαζί σου και στη φυλακή και στον θάνατο". Λουκάς 22:33.

Έχετε πει μεγάλα λόγια στον Θεό; Στην προσευχή σας, για παράδειγμα, ή καθώς βλέπετε συμπεριφορές με τις οποίες δεν συμφωνείτε και για τις οποίες λέτε: "Εγώ Κύριε, δεν θα το κάνω έτσι, ας το κάνουν οι άλλοι". Δεν είναι καθόλου λάθος να έχετε γνήσιους πόθους και να τους μοιράζεστε με τον Κύριο. Δεν είναι, επίσης, λάθος να βλέπετε πράγματα, με τα οποία δεν συμφωνείτε, και να έχετε την πνευματική διάκριση να πείτε: "Δεν μου αρέσει αυτό, δεν είναι σωστό".

Αλλά ξέρετε, πολλές φορές αυτό που εκφράζουμε μ' αυτόν τον γνήσιο πόθο μπορεί να είναι παράλληλα μια έκφραση αυτάρκειας και πεποίθησης στην πνευματική μας δύναμη. Είναι σαν να λέμε όπως και ο Πέτρος: "Και αν όλοι σκανδαλιστούν, εγώ όμως όχι" (Μάρκος 14:29). Από γνήσια αγάπη για τον Κύριο, αλλά από άγνοια για τη δύναμη της αμαρτίας ή της ατομικής μας αδυναμίας να υπακούσουμε, λέμε  λόγια που υποτιμούν τους άλλους και ανεβάζουν εμάς.

Όποτε πρόφερα τέτοια λόγια, σε δύσκολες ώρες όπως εκείνες του Πέτρου, συχνά διαψεύστηκα. Υπήρχαν φορές που το έβαλα στα πόδια από την έκθεση, την ανασφάλεια, το χάσιμο, όπως ο Πέτρος "το έβαλε στα πόδια" μπροστά σε απλούς δούλους.

Μην πεις: "Είμαι έτοιμος να περπατήσω στους δρόμους σου, Θεέ. Θα κάνω αυτό που λες. Δεν θα σε αφήσω". Θα αποτύχεις. Καλύτερα σκέψου πόσο αδύναμη μπορεί ν' αποδειχθεί η σάρκα σου και ότι μπορεί να σε προδώσει. Πες Του καλύτερα με ταπείνωση: "Κύριε, θέλω να κάνω αυτά που θέλεις, να μείνω σ' αυτά που είπες, αλλά ίσως να μην μπορέσω. Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω μέχρι το τέλος. Εκτός και αν η χάρη σου με στηρίξει". Να είσαι σίγουρος πώς μια τέτοια προσευχή θα σε κρατήσει ταπεινό και θα δώσει στον Κύριο την ευκαιρία να σε τυλίξει με τη δική Του δύναμη.

Το βήμα της υπακοής, αναντικατάστατο!

"[...]  όταν προσκλήθηκα, ήρθα χωρίς καμιά αντιλογία· ρωτάω, λοιπόν, για ποιον λόγο με προσκαλέσατε". Πράξεις 10:29.

Το πρόβλημα της υπακοής είναι τόσο σπουδαίο στη σχέση μας με τον Θεό και δυστυχώς δεν το έχουμε αντιληφθεί στις σωστές διαστάσεις του. Έχουμε μια υπακοή επιλεκτική, αναβλητική, λογικά προσαρμόσιμη στις συνθήκες, και σχεδόν πάντα ανθρώπινα δικαιολογημένη όταν αποτυγχάνουμε να εκτελέσουμε τις εντολές Του. Το περίεργο είναι ότι ενώ η υπακοή μας είναι ελλιπής, απαιτούμε οι αντιδράσεις του Θεού να είναι άμεσες, χωρίς καθυστερήσεις,  και η κάλυψή Του στις αδυναμίες μας πλήρης.

Η αλήθεια είναι ότι ο Κύριος έχει αγαθά σχέδια και όταν μας στέλνει κάπου ή μας ζητά να κάνουμε πράγματα  γι' Αυτόν, έχει τους δικούς Του λόγους. Έχει πάντα ετοιμάσει το άλλο μέρος, κι αν δεν το έχει κάνει όπως το περιμέναμε, πάλι έχει τους λόγους Του και γι' αυτό. Ο Κύριος οδηγεί και ετοιμάζει, αλλά κάποιοι πρέπει να υπακούσουν.

Ο Πέτρος και ο Κορνήλιος δέχτηκαν, ο καθένας σε διαφορετικά μέρη και με διαφορετικούς τρόπους, κάποιες εντολές του Θεού που οδηγούσαν στην ολοκλήρωση ενός πραγματικά θαυμαστού σχεδίου. Ο Κορνήλιος "διατάχθηκε από τον Θεό" (Πράξεις 10:22) να στείλει ανθρώπους να βρουν τον Πέτρο και να τον φέρουν στο σπίτι του για να τους μιλήσει για τον Χριστό και τη σωτηρία Του. Αυτό ήταν το μέρος του Κορνήλιου, το οποίο και έκανε άμεσα. Ο Πέτρος, από την άλλη, προσευχόμενος είδε το όραμα με το σεντόνι, άκουσε τον Θεό να του εξηγεί, αν και δεν κατάλαβε εκείνη τη στιγμή. Όμως, κάτω από την οδηγία του Θεού, ακολούθησε τους άντρες που είχε στείλει ο Κορνήλιος και πήγε στο σπίτι του "χωρίς καμιά αντιλογία" (εδ. 29) για να κηρύξει  τα λόγια που του "προστάχθηκαν... από τον Θεό" (εδ. 33).

Πιστεύεις ότι ο Κύριος θα έκανε το μέρος του Κορνήλιου ή του Πέτρου, αν κάποιος από τους δύο αστοχούσε να υπακούσει; Πιστεύεις ότι ο Θεός θα κάνει αυτό που αρνείσαι εσύ να κάνεις; Όχι! Μπορεί να ξαναπροσπαθήσει να σε πείσει και να σε παρακινήσει -πόση καθυστέρηση και ταλαιπωρία, αλήθεια- αλλά το μέρος το δικό σου και το δικό μου, δεν θα το κάνει ο Κύριος, αλλά εμείς. Γι' αυτό, αφιέρωση, προσευχή, οδηγία και υπακοή πάνε πάντα μαζί. Ο Κύριος να μας δώσει να το καταλάβουμε σωστά: το βήμα της υπακοής είναι αναντικατάστατο για τη ζωή μας.

(Φωτογραφία: Anita Day)

Ένα βήμα τη φορά

"Και ένας άγγελος του Κυρίου μίλησε στον Φίλιππο, λέγοντας: Σήκω, και πήγαινε κατά το μεσημβρινό μέρος, στον δρόμο που κατεβαίνει από την Ιερουσαλήμ στη Γάζα· (αυτός είναι έρημος)". Πράξεις 8:26.

Μήπως είστε απ' αυτούς που όταν τους δίνουν μια αποστολή, θέλουν να ξέρουν όλες τις λεπτομέρειες του σχεδίου και να έχουν ακριβείς οδηγίες για κάθε βήμα; Αυτοί οι άνθρωποι, το γνωρίζω από την πείρα μου, θέλουν να έχουν τον πλήρη έλεγχο της κατάστασης και να μπορούν ν' αξιολογούν και αυτοί την αποστολή στην οποία καλούνται να μπουν. Πράγμα που δεν είναι πάντα απαραίτητο.

Αν και αυτό κάποιες φορές είναι λογικό σε ανθρώπινο επίπεδο, εντούτοις δεν είναι αυτός ο τρόπος με τον οποίο ο Θεός δουλεύει. Του Κυρίου τα σχέδια είναι μακρόπνοα και περιλαμβάνουν συχνά πολλά επίπεδα. Και εμείς, οι άνθρωποι, θέλουμε να ξέρουμε όλο το σχέδιο Του για κάποιο κομμάτι της ζωής μας για να Τον εμπιστευτούμε. Και αυτό μάλλον για να το αξιολογήσουμε και να σιγουρευτούμε αν αξίζει να Τον ακολουθήσουμε. 

Όταν ο Κύριος ζήτησε από τον Φίλιππο να κατέβει στον δρόμο που πήγαινε από την Ιερουσαλήμ στη Γάζα δεν του είπε γιατί. Ούτε όταν του ζήτησε να πλησιάσει στην άμαξα του ευνούχου άρχοντα. Ο Φίλιππος, παρ' όλη την άγνοια του σχεδίου, υπάκουσε. Όταν ο Πέτρος δέχτηκε την επίσκεψη των υπηρετών του Κορνηλίου τη στιγμή που προσευχόταν στην ταράτσα, ο Θεός δεν του είπε παρά λίγα πράγματα. Ένα περίεργο όραμα και στο τέλος: "Δες, σε ζητούν τρεις άνθρωποι· καθώς, λοιπόν, σηκωθείς, κατέβα, και πήγαινε μαζί τους, χωρίς να διστάζεις καθόλου, επειδή εγώ τους έστειλα" (Πράξεις 10:19-20). Και ο Πέτρος υπάκουσε. Τέλος, όταν ο Παύλος θέλησε να μείνει στην Ιερουσαλήμ για να κηρύττει τον Χριστό, ο Θεός τού είπε: "Πήγαινε· επειδή, εγώ θα σε στείλω σε έθνη, μακριά" (Πράξεις 22:21). Και του έδειξε στη συνέχεια και άλλα βήματα, τα οποία ο Παύλος έκανε με χαρά.

Μη ζητάς στη σχέση σου με τον Θεό απόλυτο έλεγχο και πλήρη αποκάλυψη των σχεδίων Του στη ζωή σου. Ο Κύριος θα σου δείχνει πάντα το βήμα που πρέπει να κάνεις την επόμενη στιγμή και όχι τα επόμενα χρόνια. Η δική σου η θέση, όπως και η δική μου, είναι να υπακούμε απλά και να ακολουθούμε ένα βήμα τη φορά. Δεν είναι καθόλου εύκολο, αλλά είναι μια σχέση εμπιστοσύνης στην οποία ο Κύριος μάς καλεί να συνεργαστούμε με πίστη.

Κάποιος λόγος θα υπάρχει

"Βρήκα τον Δαβίδ, τον γιο τού Ιεσσαί, άνδρα σύμφωνα με την καρδιά μου, που θα κάνει όλα τα θελήματά μου". Πράξεις 13:22.

Γιατί είσαι στο "πόστο" που είσαι; Γιατί πήρες κάποιες ευλογίες στη ζωή σου από τον Θεό; Γιατί, άραγε, ο Θεός σού εμπιστεύτηκε κάποιο έργο να κάνεις γι' Αυτόν; Γιατί απολαμβάνεις ό,τι απολαμβάνεις, εσύ και όχι κάποιοι άλλοι γύρω σου; Δεν πρόκειται για ερωτήματα φιλοσοφικού περιεχομένου, που έχουν εξηγήσεις του τύπου: "Συνέβη, δεν ξέρω γιατί. Σ' αυτό το σπίτι γεννήθηκα. Αυτά τα καλά παιδιά έχω. Αυτήν την οικονομική άνεση ή τη μόρφωση απέκτησα". Μπορείς να πας και παρακάτω: "Ο Θεός μού τα έδωσε και Τον ευχαριστώ". 

Πάντα είχα πρόβλημα μ' αυτά που δίνει ο Θεός. Όχι γιατί δεν δίνει, αλλά γιατί δίνει τελικά. Σίγουρα, ο Κύριος θέλει να μας πλουτίσει με χαρές και ευλογίες στη ζωή μας. Αλλά σε καμιά περίπτωση τα σχέδιά Του δεν αρχίζουν και τελειώνουν στην προσωπική μας ευλογία και ευχαρίστηση. Τα σχέδια του Κυρίου αγκαλιάζουν πάντα και τους άλλους.

Όταν ο Ιωσήφ ανέβηκε σε τόσο υψηλό αξίωμα, ο Κύριος δεν είχε στόχο μόνο να τον παρηγορήσει, "[...] για διατήρηση της ζωής με απέστειλε ο Θεός μπροστά σας" (Γένεση 45:5), λέει στους αδελφούς του, έχοντας πλήρη επίγνωση της σημασίας της θέσης που τον έβαλε ο Θεός. Ο Μωυσής, όταν ο Θεός τον κάλεσε να γίνει αρχηγός στον λαό Του, δεν έψαχνε αφεντικό γι' αυτούς, αλλά υπηρέτη: "Είδα, είδα την ταλαιπωρία τού λαού μου, που είναι στην Αίγυπτο, και άκουσα τον στεναγμό τους, και κατέβηκα για να τους ελευθερώσω· και τώρα, έλα, θα σε στείλω στην Αίγυπτο..." (Πράξεις 7:34). Τέλος, ο Δαβίδ, όταν επιτέλους ανέβηκε στο θρόνο, μετά από χρόνια κυνηγητό από τον Σαούλ, ήξερε γιατί συνέβη αυτό."Και ο Δαβίδ γνώρισε, ότι ο Κύριος τον έκανε βασιλιά επάνω στον Ισραήλ, και ότι ύψωσε τη βασιλεία του για τον λαό του τον Ισραήλ" ( Β' Σαμουήλ 5:12).

Ρώτησε τον Κύριο γιατί είσαι εκεί που είσαι και έχεις ό,τι έχεις. Θα δεις ότι δεν είναι μόνο για σένα ή την οικογένεια σου. Αν ήδη το γνωρίζεις αυτό, είσαι ευτυχής. Θα γίνεις μια ευλογία για τους γύρω σου, όντας συνεργός στα αιώνια σχέδια του Θεού. Ταυτόχρονα, θα απολαύσεις και όποιες χαρές ο Θεός σού ετοίμασε. "Όποιος ποτίζει, θα ποτιστεί κι αυτός" (Παροιμίες 11:25).

(Φωτογραφία: www. wahlpets. com)

Τίποτα απότομα ή βιαστικά

"Δοξολογείτε τον Κύριο των κυρίων· επειδή, το έλεός του παραμένει στον αιώνα.

 Τον μόνον που κάνει θαυμαστά μεγάλα έργα· επειδή, το έλεός του παραμένει στον αιώνα". Ψαλμός 136:2.

"Σε ό,τι η φύση εργάζεται, δεν κάνει τίποτα απότομα".  Τα λόγια ανήκουν στο Γάλλο νατουραλιστή Λαμάρκ που, στις αρχές του 19ου αι., ταξινόμησε τα ασπόνδυλα ζώα και χρησιμοποίησε από τους πρώτους τον όρο βιολογία προκειμένου να προσδιορίσει την επιστήμη που μελετά τη ζωή στη γη. 

Τι ακριβώς γίνεται απότομα και βιαστικά στα έμβια όντα που παρατηρούμε γύρω μας; Από τον σπόρο, περνάμε στο δέντρο και τέλος στον καρπό. Από τη σύλληψη, στην κυοφορία και έπειτα στη γέννα. Σε όλες τις διαδικασίες ο παράγοντας χρόνος συμβάλλει στην αύξηση, την ωρίμανση, την τελειότητα. Ο Θεός, που είναι σοφός, ξέρει γιατί έφτιαξε έτσι τη λειτουργία της ζωής και όχι κάπως αλλιώς!

Τόσο σαν άνθρωποι όσο και σαν χριστιανοί βιαζόμαστε. Σε όλα σχεδόν τα επίπεδα, το ρολόι μας δεν είναι παρά ελάχιστα συντονισμένο με το ρολόι του Θεού. Αυτή η βιασύνη μας- πάντα δικαιολογημένη στο μυαλό μας- αδικεί τον Θεό και αδικεί και εμάς. Κυρίως όταν Τον έχουμε εκζητήσει στους δρόμους μας. Ψάχνεις για δουλειά και δεν βρίσκεις. Θέλεις να κάνεις οικογένεια, αλλά κανένα πρόσωπο δεν υπάρχει στον ορίζοντα. Θέλεις τα παιδιά σου να έχουν γρήγορη αντίληψη και να υπακούν άμεσα σ' αυτά που τους λες, αλλά μάταια. Επιθυμείς να ανοίξει κάποια νέα πόρτα για σένα, μα καμιά δεν ανοίγει. Τι γίνεται, λοιπόν; Πόσο θα περιμένεις;

Δεν ξέρω το χρόνο "ωρίμανσης" του κάθε σχεδίου του Θεού στη ζωή μας, ξέρω όμως ότι για όλες τις καθυστερήσεις που γκρίνιαξα, ο Θεός με αποστόμωσε στο τέλος. Αυτό μόνο εκ των υστέρων το είδα, δυστυχώς. Αν ήξερα εκ των προτέρων πόσο τέλεια κάνει ο Θεός τα πράγματα που Του αναθέτουμε, θα Του είχα δώσει με μεγάλη χαρά και εμπιστοσύνη όλο τον χρόνο που μου είχε ζητήσει.

Έχεις αφήσει όλες σου τις υποθέσεις στα χέρια του Κυρίου και με προσευχή Τον περιμένεις; Ο χρόνος της αναμονής, όσο χαμένος και αν σου φαίνεται, δουλεύει υπέρ σου. Ο Κύριος εργάζεται για σένα, ετοιμάζει για σένα, διαμορφώνει συνθήκες για σένα. Μα ο Κύριος δουλεύει, ταυτόχρονα, και σε σένα, για να είσαι και εσύ ώριμος και κατάλληλος γι' αυτό που ζητάς. Σίγουρα ο χρόνος της αναμονής σου, Τον οποίο έχεις εμπιστευτεί στον Κύριο, δουλεύει πάντα υπέρ σου.

Εσένα, δεν σου έγινε γνωστός;

"[...] ενώ περνούσα, και πρόσεχα τα σεβάσματά σας, βρήκα και έναν βωμό, στον οποίο υπάρχει η επιγραφή: ΣΤΟΝ ΑΓΝΩΣΤΟ ΘΕΟ. Εκείνον, λοιπόν, που αγνοώντας λατρεύετε, αυτόν εγώ σας κηρύττω". Πράξεις 17:23.

Το ανθρώπινο πνεύμα θα δυσκολεύεται πάντα, μερικές φορές χωρίς αποτέλεσμα, στο να κατανοήσει απόλυτα τον Θεό. "Στον Άγνωστο Θεό", μια αφιέρωση που οι Έλληνες είχαν γράψει επάνω σε κάποιον βωμό στην Αθήνα, εκφράζει μάλλον όχι την έναρξη αλλά την κατάληξη κάποιας πνευματικής αναζήτησής τους σε σχέση με τον Θεό. Είναι σαν να λένε: "Το καλύτερο που μπορώ να κάνω, είναι να δώσω τιμή και ευχαριστία σε κάποιον θεό που δεν ξέρω". 

Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι σήμερα που σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο. Δεν αρνούνται την ύπαρξη του Θεού, αλλά γι' αυτούς προσωπικά ο Θεός δεν είναι παρά ένα ακαθόριστο ον, άγνωστο και μακρινό. Ωστόσο, ο Θεός έχει μιλήσει και έχει φανερώσει τον εαυτό Του στον κόσμο μας με ποικίλους τρόπους. Ο πιο εύγλωττος ήταν όταν ο Χριστός κατέβηκε στη γη μας για να κάνει γνωστή την αγάπη του Θεού και τη δωρεά Του. Η ζωή και η θυσία του Ιησού είναι μια αναμφισβήτητη φανέρωση του χαρακτήρα του Θεού και μια διαρκής αναφορά στην αγάπη  Του. 

Η Αγία Γραφή, που λίγοι της δίνουν τη σημασία που της πρέπει ώστε να τη μελετήσουν, κάνει γνωστό το πρόσωπο του Θεού σε όλες Του τις πτυχές. Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη αναζήτηση για να Τον γνωρίσεις, όμως χρειάζεται μια απλή καρδιά στην οποία η θεϊκή αποκάλυψη θα γίνει δεκτή χωρίς ατέρμονες αμφισβητήσεις. Και όσοι αποτυγχάνουν να γνωρίσουν τον Θεό, ή αργούν να Τον κατανοήσουν, είναι γιατί η απιστία και η αμφιβολία τους τούς κλείνει τα μάτια.

Το ότι μπορεί κάποιοι να πιστεύουν σ' έναν "Άγνωστο Θεό", κάπου εκεί ψηλά, στον οποίο προσεύχονται και Τον ευχαριστούν για τα δώρα Του, δεν τους απαλλάσσει από την ευθύνη τους να μετανιώσουν για τις αμαρτίες τους και να ζητήσουν τον Χριστό στη ζωή τους. Όσο για εκείνους που δεν έτυχε ν' ακούσουν το μήνυμα του Χριστού, ο Θεός ξέρει  πότε, πώς, από ποιον και με ποιο τρόπο θα μιλήσει στον καθένα τους. Πάντως σήμερα μιλάει σ' εσένα απευθύνοντάς σου το μήνυμα της σωτηρίας.

Πολύ χρησιμότερη εξάσκηση

" [...] γύμναζε τον εαυτό σου στην ευσέβεια. Επειδή, η σωματική εξάσκηση είναι ωφέλιμη για λίγο· η ευσέβεια, όμως, είναι για όλα ωφέλιμη, έχοντας υπόσχεση για την παρούσα ζωή και για τη μέλλουσα". Α' Τιμόθεον 4:7-8.

Κανείς σχεδόν δεν αμφισβητεί στις μέρες μας τη χρησιμότητα μιας υγιεινής ζωής: σωστή και λιτή διατροφή, καλός ύπνος σε συγκεκριμένες ώρες, τακτική φυσική άσκηση. Όλα αυτά είναι απαραίτητα  προκειμένου να έχουμε μια καλή ποιότητα ζωής.

Όμως, είναι πολύ περισσότερο ωφέλιμο να εξασκούμαστε στην ευσέβεια, όπως ακριβώς εξασκούμε ένα άθλημα. Με αυτόν τον τρόπο φροντίζουμε την καλή "πνευματική υγεία" μας, που είναι πολύ πιο απαραίτητη και χρήσιμη από τη σωματική υγεία. Η ευσέβεια είναι αποτέλεσμα μιας στενής σχέσης με τον Θεό και στηρίζεται στον σεβασμό του Κυρίου, στην πίστη και εφαρμογή των βιβλικών αληθειών, στην προσευχή και τη μελέτη της Βίβλου. Το να καλλιεργείς μια τέτοια σχέση, και να εξασκείσαι  σ' αυτήν, απαιτεί συχνά επίμονες προσπάθειες και κάποιου είδους "πνευματική πειθαρχία". 

Η προτροπή: "Γύμναζε τον εαυτό σου στην ευσέβεια" θυμίζει, εξάλλου, τη γυμναστική. Αυτός που γυμνάζεται έχει κάποιον στόχο και κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί για να τον πραγματοποιήσει. Όσοι είναι συνειδητοποιημένοι για τα οφέλη της γυμναστικής ασκούνται τακτικά, τρέφονται με συγκεκριμένο τρόπο και είναι πρόθυμοι να υπακούσουν σε κανόνες. Ο χριστιανός που θέλει ν' αρέσει στον Κύριο και επιθυμεί να φυλάξει την ψυχή του από τις δικές της "ασθένειες", δεν πρέπει ν' αναπτύξει και αυτός έναν συγκεκριμένο τρόπο ζωής, ώστε ν' αποκτήσει έναν δυνατό πνευματικό χαρακτήρα; Την εγρήγορση, την αφοσίωση, τον ζήλο, την εξάρτηση από τον Κύριο, την υπακοή στο θέλημά Του και πόσα ακόμη. 

Ο σωστός αθλητής ξέρει να βάζει τις σωστές προτεραιότητες και κάνει τις όποιες απαραίτητες θυσίες. Το ίδιο και ο σωστός χριστιανός, αυτός που έχει  στόχο της ζωής του τον Ιησού, επιδίδεται σε πολύ χρησιμότερη εξάσκηση: την ευσέβεια.

Παρηγορώντας σωστά

"Πνεύμα Κυρίου τού Θεού είναι επάνω μου· επειδή, ο Κύριος με έχρισε για να ευαγγελίζομαι στους φτωχούς [...] για να παρηγορήσω όλους αυτούς που πενθούν". Ησαΐας 61:1-2.

Κάπου διάβασα ποιες άστοχες φράσεις λέμε για να παρηγορήσουμε κάποιον και οι οποίες πρέπει να αποφεύγονται, γιατί δεν δίνουν τελικά καμιά παρηγοριά. "Μη στενοχωριέσαι, μην κλαις, όλα θα πάνε καλά, να δεις εγώ τι έπαθα", και άλλα παρόμοια, μόνο λόγια παρηγοριάς δεν θεωρούνται σύμφωνα με τη γνώμη κάποιων ειδικών. Πιστεύουν ότι η μεγαλύτερη παρηγοριά για την πονεμένη ψυχή είναι μια άνευ όρων σιωπηλή αγκαλιά.

Δεν ξέρω αν πράγματι οι παραπάνω φράσεις δεν ωφελούν ή αν μια σιωπηλή αγκαλιά μπορεί να είναι ό,τι καλύτερο για να παρηγορήσεις κάποιον. Αυτό που ξέρω είναι ότι ο Χριστός μπορούσε πάντα να παρηγορήσει! Αυτός είπε: "Ο Κύριος ο Θεός μου έδωσε γλώσσα όπως των διδαγμένων, για να ξέρω πώς να μιλήσω έναν λόγο προς τον κουρασμένο σε κατάλληλο καιρό" (Ησαΐας 50:4). Ήξερε πώς να μιλήσει τον κατάλληλο λόγο στον πονεμένο άνθρωπο, αλλά ήξερε και την κατάλληλη στιγμή.

Αν αποτυγχάνουμε να παρηγορήσουμε σωστά, αγγίζοντας τις συντριμμένες καρδιές, είναι γιατί δεν ξέρουμε ούτε τι έχουν περάσει ούτε τι έχουν ανάγκη. Συχνά δεν νοιαζόμαστε να καταλάβουμε, απλά συμπονούμε περιστασιακά. Ο Χριστός, όμως, ξέρει, γιατί πέρασε από τους δρόμους μας. Ξέρει, γιατί αγαπάει. Ξέρει, γιατί ενδιαφέρεται και  ψάχνει να ανακουφίσει και όχι απλά ν' ακούσει.

Οι άνθρωποι που αγγίζονται από εμάς όταν τους παρηγορούμε, είναι κυρίως εκείνοι που περνούν από τις διαδρομές που και εμείς έχουμε περάσει. Σ' αυτούς έχουμε κάτι ουσιαστικό να πούμε. Στους άλλους η φωνή μας αντηχεί συχνά ξένη ακόμη και στα ίδια μας τ' αυτιά. Αν δεν ξέρουμε πώς να παρηγορήσουμε σωστά, την κατάλληλη στιγμή και με τον κατάλληλο τρόπο, είναι καλύτερο να σωπάσουμε. Αλλά αν ξέρουμε, ας μη σιωπήσουμε. Με το να μοιραστούμε την εμπειρία μας με συνετό τρόπο, δεν "ξεγυμνωνόμαστε" ή ντροπιαζόμαστε. Πολύ περισσότερο, δεν ταπεινωνόμαστε, αλλά βοηθάμε κάποιον να καταλάβει ότι αυτά που περνάει είναι μερίδιο της ανθρώπινης πραγματικότητας και της αμαρτωλής φύσης μας, για την οποία ο Χριστός έχει πάντα τη γιατρειά.

Δυνατός όταν αφήνεσαι

"[...]Δεν θα σε αφήσω να φύγεις, αν δεν με ευλογήσεις". Γένεση 32:26.

Γιατί παλεύει ο Θεός με τον Ιακώβ; Τον συνάντησε μόνο του την τελευταία νύχτα της επιστροφής του στην πατρίδα του, ενώ προσπαθούσε με μια ακατάπαυστη ενεργητικότητα να διασφαλίσει τη ζωή του, εκείνη της οικογένειάς του και των υπαρχόντων του, απέναντι στον αδελφό του Ησαύ. Ο Ιακώβ επιθυμούσε να δράσει. Έτσι λειτουργούσε μια ζωή. Πώς ήταν δυνατόν να κατεβάσει τώρα τα χέρια του, εφόσον νιώθει ότι απειλείται, και να εμπιστευτεί τον Θεό;

Ο Ιακώβ φαίνεται ότι "υποστήριζε" τις υποσχέσεις του Θεού μ' έναν προσωπικό τρόπο σκέψης και ενεργειών. "Είναι αρκετές οι διαβεβαιώσεις Του; Βλέπω το χέρι Του να είναι επάνω μου, βλέπω την πρόνοια και την αγαθότητα του Κυρίου. Μπορώ, όμως, να αφεθώ απόλυτα και να είμαι βέβαιος ότι ο Θεός θα εξακολουθεί να ενεργεί έτσι;" θα σκεφτόταν. Ίσως και εσύ να σκέφτεσαι και να ενεργείς με τον ίδιο τρόπο. Και ίσως να χρειάζεσαι το ίδιο μάθημα μ' εκείνο του Ιακώβ.

Ο Ιακώβ δεν γνώριζε σε βάθος το πρόσωπο που του είχε αποκαλυφθεί στη Βαιθήλ. Φανταζόταν μάλλον ότι ο Κύριος θα μπορούσε να αναιρέσει κάποια στιγμή τις υποσχέσεις Του. Εξάλλου, η ζωή του Ιακώβ- του υποσκελιστή "απατεώνα"- δεν ήταν και η σωστότερη, ώστε να αξίζει τις ευλογίες Του. Ο Ιακώβ ένιωθε μια ανασφάλεια να συμφωνήσει ότι "όλες οι υποσχέσεις τού Θεού είναι σ' αυτόν το Ναι, και σ' αυτόν το Αμήν" (Β' Κορινθίους 1:20), και έτσι ν' αναπαυτεί στην πιστότητα του Κυρίου.

Μπορεί, άραγε, να γίνεις Ισραήλ -Ισχύς Θεού- όσο ανησυχείς, παλεύεις, σχεδιάζεις και ενεργείς, και στο τέλος σκύβεις το κεφάλι για να επικαλεστείς τη βοήθεια του Θεού; Έχεις το "δικαίωμα" να αναλάβεις κάθε είδους δράση που θα υποκαταστήσει τη δύναμη, την αγάπη, τη σοφία και κυρίως την πιστότητα του Θεού; Ο Ιακώβ ήταν ένα όργανο εκλογής του Κυρίου. Είχε τις ακλόνητες διαβεβαιώσεις Του για μια ευλογία που θα περνούσε στις γενιές των απογόνων του. Όμως φαίνεται ότι χρειαζόταν να μάθει ότι: "δεν εξαρτάται από εκείνον που θέλει ούτε από εκείνον που τρέχει, αλλά από τον Θεό που ελεεί" (Ρωμαίους 9:16).

Νομίζω ότι και εμείς χρειαζόμαστε το ίδιο μάθημα. Να καταλάβουμε ότι όταν θα έχουμε γίνει πια "Ισχύς Θεού" θα έχουμε πάψει να είμαστε οι σωτήρες του εαυτού μας. Αυτοί που έχουν τον πλήρη έλεγχο για κάθε τι και αναλαμβάνουν να εκτελέσουν τα θεϊκά σχέδια κατά βούληση. Αυτός που είναι "Ισχύς Θεού" δεν μπορεί να είναι Ιακώβ -υποσκελιστής-. Πολύ περισσότερο, δεν μπορεί να είναι η "ισχύς" του εαυτού του. 

Πολέμησε με τα σωστά όπλα

" [...]  πάνω δε απ' όλα, πάρτε στα χέρια σας την ασπίδα τής πίστης, με την οποία θα μπορέσετε να σβήσετε όλα τα πυρωμένα βέλη τού πονηρού [...]  μάχαιρα του Πνεύματος, που είναι ο λόγος τού Θεού". Εφεσίους 6:16-17.

Όταν διεξάγεις έναν πόλεμο έχεις πάντα κατά νου ποιος είναι ο εχθρός που επιδιώκεις να νικήσεις και με ποιους τρόπους θα το καταφέρεις. Δεν είναι όλοι οι εχθροί οι ίδιοι, συνεπώς, δεν είναι και όλες οι μάχες οι ίδιες, ούτε τα χρησιμοποιούμενα όπλα τα ίδια. Τα όπλα του διαβόλου είναι πολλά εναντίον μας. Μα και τα δικά μας δεν είναι λίγα. Στην επιστολή προς Εφεσίους, στο 6 κεφάλαιο, υπάρχει μια σαφής αναφορά "στα όπλα" που οφείλουμε να χρησιμοποιήσουμε στη μάχη μας με τον εχθρό. 

Συγκρατώ δύο απ' αυτά: πρώτον, η ασπίδα της πίστης. Η πίστη είναι το μόνο μέσο για να προσεγγίσουμε τον Θεό και να Τον ευαρεστήσουμε. "Χωρίς, μάλιστα, πίστη είναι αδύνατον κάποιος να τον ευαρεστήσει" (Εβραίους 11:6). Σηκώνοντας την ασπίδα της πίστης -δηλαδή πιστεύοντας τις διακηρύξεις του Θεού- σβήνουμε όλα εκείνα τα πυρωμένα βέλη του εχθρού, διότι η πίστη μας μαρτυρεί ότι ο Κύριος είναι αξιόπιστος. Αν πάρει κανείς την ασπίδα της λογικής, για παράδειγμα: "Γιατί δεν πρέπει να το κάνω αυτό; Γιατί είναι αμαρτία;" Ή "Μπορεί ο Κύριος να προμηθεύσει στις ανάγκες μου;" και τόσα άλλα, στην ουσία αγωνίζεται κρατώντας μια ψεύτικη ασπίδα που γρήγορα θα διαλυθεί. 

Δεύτερον: το επιθετικό όπλο της μάχαιρας του Πνεύματος, που είναι τα αληθινά λόγια του Θεού. Για  να κραδάνεις αυτό το μαχαίρι απέναντι στον εχθρό, πρέπει πρώτα να πιστεύεις ότι κάθε λόγος του Θεού είναι έγκυρος και "δοκιμασμένος" (Ψαλμός 18:30). Αν δεν πιστεύεις ότι αυτά τα οποία λέει η Γραφή είναι αλήθεια για τη δική σου τη ζωή και όχι γενικές αλήθειες που κάπου και σε κάποιους θα εφαρμόζονται, θα έχεις αποτύχει να εμπιστευτείς τον Θεό, θεωρώντας Τον, έστω και άθελά σου, αναξιόπιστο στα λόγια Του και ευμετάβλητο στις προθέσεις Του. Με μια τέτοια στάση έχεις ήδη δρομολογήσει την ήττα σου από τον εχθρό, ο οποίος δεν θα χάσει τις ευκαιρίες να σου "αποδείξει" ότι μάλλον είχες δίκιο.

Πίστεψε στον Κύριο, πίστεψε και στον Λόγο Του. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να νικήσεις στις μάχες σου.

Απαραίτητος, αλλά όχι ο κατάλληλος

"Και βγαίνοντας την επόμενη ημέρα, και ξάφνου, δύο άνδρες Εβραίοι διαπληκτίζονταν· και λέει σ' εκείνον που αδικούσε: Γιατί χτυπάς τον διπλανό σου;  Κι εκείνος είπε: Ποιος σε έβαλε άρχοντα και κριτή επάνω μας; Μήπως εσύ θέλεις να με φονεύσεις, καθώς φόνευσες τον Αιγύπτιο;" Έξοδος 2:13-14.

Ο Μωυσής χρειάστηκε να περάσει σαράντα χρόνια στην έρημο προτού ο Θεός τον καλέσει να ηγηθεί του λαού του και να οδηγήσει τους Ισραηλίτες στη γη Χαναάν. Είναι βέβαιο ότι δεν ήταν κατάλληλος ακόμη και γι' αυτό ο Θεός έπρεπε να τον περάσει απ' αυτό το στάδιο. Ο γιος της κόρης του Φαραώ κατάντησε βοσκός πριν να γίνει  ο μεγάλος, μα ταπεινός ηγέτης, ο πράος και υπομονετικός αρχηγός.

Το παλάτι του Φαραώ τού είχε δώσει τη σοφία και την επιστήμη. Είχε μάθει να διοικεί από "ψηλά",  αποκτώντας τα απαραίτητα προσόντα της μόρφωσης και της αρχηγίας μέσα σ' ένα εκλεπτυσμένο περιβάλλον, όπου ο λόγος του θα ήταν διαταγή. Όμως για το έργο που ο Θεός τον ήθελε, χρειαζόταν, επίσης, να μάθει να διοικεί και από "χαμηλά". Το ότι σκότωσε έναν Αιγύπτιο που αδικούσε έναν Εβραίο φανερώνει το ενδιαφέρον του για τον λαό του και το αίσθημα του δικαίου που τον έσπρωξε να αντιδράσει. Από την άλλη μεριά, φανερώνει έναν άνθρωπο που έχει μάθει να διοικεί με τη δύναμη της πυγμής του. Απαραίτητος ναι, αλλά όχι ακόμη ο κατάλληλος.

Η έρημος ήταν ένα συμπληρωματικό "σχολείο" για τον Μωυσή, που ολοκλήρωσε τον χαρακτήρα του, ώστε να μπορέσει να επιτελέσει τέλεια το έργο για το οποίο ο Θεός τον είχε προορίσει. Χωρίς αυτήν την "εκπαίδευση", οι περίφημες διοικητικές του ικανότητες θα ήταν άχρηστες. Οι αδυναμίες του θα του έκλειναν το στόμα, ενώ ο εγωισμός και ο θυμός του θα προκαλούσαν προβλήματα. 

Γιατί αρνούμαστε την έρημο που ο Θεός μάς πηγαίνει κάποια στιγμή και θέλουμε να τρέξουμε να υπηρετήσουμε στον αγρό του Κυρίου; Πιστεύουμε ότι είναι χάσιμο χρόνου το να μένουμε πίσω αδρανείς; Φοβόμαστε ότι κάποιος άλλος ίσως αναλάβει τη θέση μας ή πάρει περισσότερη τιμή και αναγνώριση; Αν αρνούμαστε την έρημο, αρνούμαστε παράλληλα τη συνέχιση της καρποφόρας πνευματικής πορείας μας και αγνοούμε ότι  χωρίς αυτήν την πολύτιμη κατεργασία του Θεού επάνω μας, το έργο μας θα είναι μίζερο και ασθενικό.

Τέλεια έργα

"Και ο Θεός τής ειρήνης [...] είθε να σας κάνει τέλειους σε κάθε αγαθό έργο, για να εκτελείτε το θέλημά του, ενεργώντας μέσα σας το ευάρεστο μπροστά του, διαμέσου τού Ιησού Χριστού". Εβραίους 13:20-21.

Είναι μεγάλη αλήθεια να γνωρίζουμε ότι στον Θεό αρέσουν τα τέλεια έργα. Εκείνος έφτιαξε ένα τέλειο σύμπαν, το οποίο τόσο θαυμάζουμε και προσπαθούμε να κατανοήσουμε. Εκείνος πρόσφερε, επίσης, σ' εμάς ένα τέλειο έργο σωτηρίας. Ο Θεός είναι τέλειος στον χαρακτήρα και στις ιδιότητές Του. Και θέλει και εμείς, που είμαστε δικοί Του άνθρωποι, να είμαστε τέλειοι όπως Αυτός. 

Μπορεί να κάνεις αγαθά έργα - και πόση αξία έχουν στ' αλήθεια- αλλά να μην είναι τέλεια. Θα έχετε παρατηρήσει ότι  δεν δίνουμε και πολλή σημασία στην τελειότητα των έργων μας. Ούτε αν εμείς είμαστε τέλειοι. Μας αρκεί να κάνουμε κάποια καλά έργα και θεωρούμε ότι από το τίποτα, καλό είναι και αυτό που προσφέρουμε, όπως το προσφέρουμε. Όμως ο Θεός θέλει να γίνουμε τέλειοι, όπως Εκείνος,  "που είναι στους ουρανούς, είναι τέλειος" (Ματθαίος 5:48).

Αυτό κατεργάζεται ο Θεός στη ζωή μας, και είναι θαυμαστό να ξέρουμε ότι  ο ίδιος αναλαμβάνει  να μας πλάσει σύμφωνα με την εικόνα Του, κάνοντάς μας τέλειους σε κάθε έργο αγαθό. Εξάλλου, η τελειότητα είναι απαραίτητη για την εκπλήρωση του θελήματος του Θεού. Μπορούμε να λέμε ότι εκτελούμε το θέλημα του Κυρίου, αλλά θα το εκτελούμε πάντα πλημμελώς όσο παραμένουμε ελλιπείς. Γιατί πώς  θα κάνουμε τέλεια έργα αν μέσα στην καρδιά μας φιλοξενούμε απροθυμία, δειλία, ζήλια, ανταγωνισμό, έλλειψη συγχώρεσης, θυμό, εγωισμό;

Με τον Κύριο να μας πλάθει με υπομονή, με τις δυνάμεις του Αγίου Πνεύματος και τη θυσία του Χριστού, δεν χρειάζεται παρά μόνο η δική μας πρόθυμη κάθε φορά συμμετοχή και παραχώρηση, ώστε να φτάσουμε να εκτελούμε τέλεια έργα.

(Φωτογραφία: Deborah Rayon)

Εργατικότητα και συνέπεια

"[...] ο Κύριος ευλόγησε το σπίτι τού Αιγυπτίου εξαιτίας του Ιωσήφ· και η ευλογία τού Κυρίου ήταν σε όλα όσα είχε, στο σπίτι και στα χωράφια". Γένεση 39:5.

Όταν ο Ιωσήφ ανέβηκε στον θρόνο της Αιγύπτου, δεν ήταν μόνο ένας αδικημένος άνθρωπος που ο Θεός ύψωσε κάποια στιγμή. Δεν ήταν, επίσης, μόνο ένας άνθρωπος που είχε μείνει πιστός στον Θεό, παρά τους ακατανόητους δρόμους Του και τα βάσανα που αντιμετώπισε. Ο Ιωσήφ είχε μια προσωπικότητα που είναι να τη θαυμάζεις απ' όλες τις πλευρές:  ταπείνωση, δικαιοσύνη, αλήθεια, συγχώρεση, υπηρεσία.

Πιστεύετε ότι θα μπορούσε να είχε παίξει τον ρόλο που ο Κύριος ήθελε χωρίς ταυτόχρονα να είναι εργατικός, υπάκουος και σοφός διαχειριστής; Από το σπίτι του πατέρα του, στο σπίτι του Πετεφρή και από εκεί στη φυλακή, ο Ιωσήφ δίνει αποδείξεις εργατικότητας, προθυμίας, ταπεινοφροσύνης, σύνεσης και χρηστής διαχείρισης. Αν "ο Κύριος ήταν μαζί του [...] και ευόδωνε στα χέρια του όλα όσα έκανε" (Γένεση 39:3), αυτό δεν σήμαινε ότι ο Ιωσήφ τεμπέλιαζε, ήταν αμελής, ακατάστατος και επιπόλαιος. Ο Κύριος ευόδωνε τα έργα του, γιατί τα έπραττε με σύνεση και μεθοδικότητα. Χρησιμοποιούσε σωστά τη σοφία που του έδινε και δούλευε με κέφι, όπως θα λέγαμε σήμερα.

Ο Ιωσήφ πέρασε από διάφορα "πόστα" στην "εργασία" του και αποδείχτηκε σε όλα ικανός και τέλειος. Στη φυλακή, "Ο αρχιδεσμοφύλακας δεν κοίταζε τίποτε από όσα ήσαν στα χέρια του· επειδή, ο Κύριος ήταν μαζί του· και ο Κύριος ευόδωνε όσα αυτός έκανε" (εδ. 23). Ο Ιωσήφ υπάκουγε και δούλευε ακόμη και όταν δεν είχε κέφι! Όταν ανέλαβε το τόσο υψηλό πόστο στην Αίγυπτο, άρχισε αμέσως δουλειά: "[...] και ο Ιωσήφ βγήκε μπροστά από τον Φαραώ, και διαπέρασε ολόκληρη τη γη τής Αιγύπτου" (Γένεση 41:46).

Είναι μερικοί που πιστεύουν ότι μπορούν να καταφέρουν πολλά πράγματα, να διαχειριστούν υποθέσεις σε διάφορους τομείς- στο σπίτι, στη δουλειά, στην εκκλησία- χωρίς να έχουν μάθει να δουλεύουν, να πειθαρχούν,  να υπακούν, να είναι συνετοί και συνεπείς. Κάποιοι δεν έχουν μάθει τα απλά  πράγματα, κι όμως θέλουν να διαχειριστούν τα σημαντικά. Αν θέλεις να πετύχεις σε ό,τι κάνεις και να έχεις αποτελέσματα και καρπό, συνδύασε τη σοφία και τη χάρη που σου δίνει ο Θεός με κέφι για τη δουλειά, με ταπείνωση, πειθαρχία και συνέπεια. Πρώτα στα μικρά και έπειτα στα μεγάλα.

Από το χέρι του καλλιτέχνη

"Αλλά, τώρα, Κύριε, εσύ είσαι ο Πατέρας μας· εμείς είμαστε ο πηλός, κι εσύ ο Πλάστης μας· και όλοι είμαστε το έργο των χεριών σου". Ησαΐας 64:8.

Στην αναγεννησιακή Φλωρεντία του 15ου αι., μια ομάδα καλλιτεχνών παρατηρούσε έναν τεράστιο μαρμάρινο όγκο εξαιρετικής ποιότητας, ύψους τεσσάρων μέτρων, που είχε σμιλευτεί άτσαλα από το χέρι ενός αδέξιου γλύπτη. Μια μέρα, ένας νεαρός άντρας έστησε κάτι σκαλωσιές γύρω από τον εγκαταλειμμένο όγκο. Και για τέσσερα χρόνια οι κάτοικοι της πόλης άκουγαν τον ήχο από το καλέμι του που σμίλευε την πέτρα. Όταν τελείωσε το έργο και μαζεύτηκαν τα σανίδια, οι Φλωρεντινοί, γεμάτοι θαυμασμό, αντίκρισαν ένα αριστούργημα: ήταν ένα καταπληκτικό άγαλμα, ο Δαβίδ, του Μιχαήλ Άγγελου, που ακόμη και σήμερα αποτελεί ένα από τα ομορφότερα γλυπτά στον κόσμο. Από κείνο το ψυχρό και άχαρο κομμάτι, ο άριστος καλλιτέχνης δημιούργησε με το χέρι του ένα εικαστικό θαύμα.

Ποιος σμιλεύει τη ζωή και το χαρακτήρα σου καθώς κυλά ο χρόνος; Ποιο χέρι αφήνει επάνω σου τα αποτυπώματά του; Η σκληρή ζωή με τις πίκρες της; Ο εγωισμός σου; Οι άλλοι, που μπορεί να σε χειρίζονται και να σε εκμεταλλεύονται; Υπάρχει μια πληθώρα συγκυριών και ατόμων, συν ο εαυτός σου, που με το χέρι τους σμιλεύουν τον χαρακτήρα σου. Όμως αυτοί δεν είναι καλλιτέχνες! Τις περισσότερες φορές είναι "αδέξιοι γλύπτες" που, άλλοτε με απρόσεκτο και άλλοτε με σκληρό τρόπο, καταστρέφουν ό,τι ωραίο και καλό θα μπορούσε να βγει από εσένα. Στο τέλος ίσως πεις: "Κατέστρεψα ή μου κατέστρεψαν τη ζωή". 

Μην αφήσεις τη ζωή σου να ταλαιπωρείται με ανθρώπους και μέσα σε συνθήκες που σε βλάπτουν και σε βασανίζουν. Υπάρχει ένα σοφό μυαλό και ένα αγαθό χέρι, εκείνο του Θεού, που φτιάχνει τέλεια έργα, αν Του αφήσεις τη ζωή σου. Ίσως σμιλέψει με διαφορετικό τρόπο τα σχέδιά σου και χτυπήσει βαθιά την καρδιά σου, προκειμένου να φτιάξει μια όμορφη εικόνα. Αλλά να είσαι σίγουρος ότι θα είναι η εικόνα Του και γι' αυτό θα είναι τέλεια.

(Φωτογραφία από το: www.racheldivine.com)

Οι φίλοι σου, τι σου λένε;

"Τα μύρα και τα θυμιάματα ευφραίνουν την καρδιά, και η γλυκύτητα του φίλου με την εγκάρδια συμβουλή". Παροιμίες 27:9.

Έτυχε πριν λίγο καιρό να βρεθώ ανάμεσα σε εφήβους, που έκαναν πρόβα για κάποια δραστηριότητά τους. Καθώς περίμενα να πάρω κάτι από την αίθουσά τους, άκουσα μια χαριτωμένη κοπέλα να λέει στη φίλη της ότι το ρούχο που φορούσε δεν ήταν καθόλου κατάλληλο για την ώρα αυτή. Η άλλη αντέδρασε λίγο, υπερασπιζόμενη τον εαυτό της, για να λάβει την εξής απάντηση από την υπόλοιπη ομήγυρη: " Καλά, θα λένε:  « Η φίλη σου δεν σου το' πε; Δεν είδε πώς είσαι;» "

Δεν περίμενα ν' ακούσω μια τέτοια απάντηση από εφήβους, γιατί πιστεύω μάλλον ότι οι συνήθεις απαντήσεις των φίλων είναι σχεδόν πάντα κολακευτικές: "Είσαι υπέροχη μ' αυτά τα ρούχα", και μπορεί να είσαι γελοία. "Φυσικά και έχεις δίκιο, καλά έκανες", ενώ τα έχεις κάνει θάλασσα, και πόσα ακόμη...

O Μπουαλώ, Γάλλος ποιητής και κριτικός, είχε πει: "Να κάνετε φίλους ταχείς και δραστήριους στο να σας κάνουν κριτική". Είναι ωραίο να έχεις δίπλα σου ανθρώπους που σε ενθαρρύνουν και τονώνουν το ηθικό σου. Όμως, εξίσου σπουδαίο είναι να έχεις φίλους που θα σου πουν την αλήθεια, χωρίς να σε κάνουν να αισθανθείς άχρηστος ή ανεπαρκής, αλλά θα σε βοηθήσουν να βελτιωθείς και θα σε προφυλάξουν από το να στραβοπατήσεις και να γελοιοποιηθείς.

Αν έχετε δίπλα σας αληθινούς φίλους, που σας αγαπούν και είναι σωστοί στις αντιλήψεις τους, είστε τυχεροί. Ακόμη πιο σπουδαίο αν αγαπούν τον Χριστό και έχουν μια σωστή πνευματική στάση. Μια σωστή συμβουλή, μια προειδοποίηση, μια γνώμη που πιθανόν να μην σας αρέσει και ν' αντιδράτε, γιατί δεν ταιριάζει μ' αυτό που πιστεύετε ή θέλετε ν' ακούσετε, μπορεί να είναι πολύτιμη. Μην πέφτετε στην παγίδα του: "Αυτή είναι η δική τους γνώμη και δεν είναι καλύτερη από τη δική μου". Προσευχηθείτε γι' αυτό. Μείνετε ανοιχτοί, εξετάζοντας αυτά που σας λένε οι φίλοι σας, ιδιαίτερα όταν σας έχουν δείξει ότι σας αγαπούν ειλικρινά και θέλουν το καλό σας.

Σπουδαία γνώση για τους άλλους

"Βέβαια, ο θυμός τού ανθρώπου θα καταντήσει προς έπαινό σου· θα βάλεις χαλινό στο υπόλοιπο μέρος του θυμού". Ψαλμός 76:10.

Η απελευθέρωση του λαού Ισραήλ από τη δουλεία της Αιγύπτου ήταν μια μεγαλειώδης πράξη του κυρίαρχου Θεού μέσα στην Ιστορία, στις καρδιές του λαού Του, αλλά και στις καρδιές των άλλων ανθρώπων. Τόσο ο Φαραώ και ο λαός του όσο και όλοι οι δούλοι του είχαν να μάθουν ένα μάθημα. Το ίδιο μάθημα που έφτασε μέχρι τους μακρινούς λαούς της Συρίας, της Μεσοποταμίας και των γύρω περιοχών. Άκουσαν ότι ο Θεός του Ισραήλ είναι ο μόνος αληθινός Θεός. Ο δίκαιος Θεός, που βλέπει την καταπίεση και την αδικία. Και ο μόνος Θεός που είναι ικανός να ελευθερώνει με τον δικό Του δυνατό βραχίονα. Γι' αυτό γέμισαν φόβο και δέος.

Ο Θεός έχει λόγο στο κακό. Πολλές φορές μάς μοιάζει αδιάφορος για το τι γίνεται στη γη, αλλά αυτό είναι μια λάθος ερμηνεία του χαρακτήρα Του. Ο Κύριος σίγουρα είναι "Θεός συγχωρητικός, ελεήμονας και οικτίρμονας, μακρόθυμος και πολυέλεος" (Νεεμίας 9:17). Ωστόσο, "Ο Κύριος είναι μακρόθυμος, και μεγάλος σε δύναμη και κατά κανέναν τρόπο δεν θα αθωώσει τον ασεβή·" (Ναούμ 1:3). Δεν μπορούν οι άνθρωποι να παίζουν εσαεί με την αγάπη και την υπομονή Του. Κι όταν εξακολουθούν να παραμένουν αμετανόητοι, ο Θεός τούς αφήνει, γιατί εξυπηρετούν συχνά τα δικά Του σχέδια. 

 "[...] γι' αυτό βέβαια σε διατήρησα, για να δείξω σε σένα τη δύναμή μου, και να κηρυχθεί το όνομά μου σε ολόκληρη τη γη" (Έξοδος 9:16), είπε ο Θεός στον αμετάπειστο και αμετανόητο Φαραώ, ο οποίος πλήρωσε στο τέλος για τη σκληρότητα της καρδιάς του. Είναι ανόητο να πιστεύει κανείς ότι δεν υπάρχει Θεός που αποδίδει δικαιοσύνη,  ή που κάνει τα στραβά μάτια. Γι' αυτό, σκέψου μήπως αδικείς ή καταπιέζεις τους άλλους. Να είσαι βέβαιος ότι ο Θεός θα κρίνει κάποια στιγμή το κακό και το άδικο. Τέλος, αν αδικείσαι, να πιστεύεις ότι ο Θεός βλέπει κάθε ταλαιπωρία, επεμβαίνει και ελευθερώνει. Πολύ περισσότερο αν Τον εμπιστεύτηκες και Του άφησες τη ζωή σου.