Με τη θέλησή μας

 "Κάθε τι που γεννήθηκε από τον Θεό, νικάει τον κόσμο, και η νίκη που νίκησε τον κόσμο είναι τούτη: Η πίστη μας". Α' Ιωάννου 5:4.

Ένα από τα επίλεκτα σώματα του αμερικανικού στρατού είναι το 75ο Σύνταγμα των Rangers, που αποτελεί μια δύναμη κρούσης άρτια εκπαιδευμένων στρατιωτών στις ειδικές επιχειρήσεις.

Τα διάφορα τάγματα του Συντάγματος, γνωστά για την επιχειρησιακή ετοιμότητά τους μέσα σε 18 ώρες, μπορούν να αναπτύξουν δράση οπουδήποτε στον κόσμο. Επειδή οι δοκιμασίες και οι φάσεις της εκπαίδευσης είναι φοβερά απαιτητικές, φτάνοντας τους εθελοντές στα όρια της φυσικής και ψυχικής τους κατάστασης, είναι πάρα πολλοί αυτοί που εγκαταλείπουν γρήγορα την εκπαίδευση.

Το λογότυπο του Συντάγματος, δανεισμένο από τα λατινικά, τα λέει όλα: "Sua Sponte".  Σημαίνει: "Με τη θέλησή του", δηλαδή τα άτομα που γίνονται Rangers είναι εθελοντές. Το προσωπικό του, είναι 4 φορές εθελοντές. Με την κατάταξή τους στον στρατό, στη σχολή αλεξιπτωτιστών, στο Σχολείο Rangers, και τέλος με την υπηρέτησή τους στο Σύνταγμα. Eίναι κανείς εκεί, γιατί το διάλεξε μόνος του. Και δεν μπορείτε να φανταστείτε πια είναι η τιμή και η περηφάνια που αισθάνονται όσοι έχουν εκπαιδευτεί ή υπηρετούν σ' αυτό το σύνταγμα.

Νομίζω ότι όλοι οι αληθινοί χριστιανοί είμαστε εθελοντές, δεσμευμένοι με την ελεύθερη θέλησή μας σε έναν πνευματικό στρατό, εκείνον του Χριστού. Είμαστε αληθινοί στρατιώτες, εφόσον λαμβάνουνε μέρος σε έναν πνευματικό πόλεμο, πειθαρχούμε στον Ουράνιο Πατέρα μας και  υποτάσσουμε τους εαυτούς μας στις δοκιμασίες του σταυρού, χωρίς να φοβόμαστε κάποιες φορές την ένταση, το σωματικό ή ψυχικό βάρος, τις ζημιές ή τις απώλειες. 

Και είμαστε κατά πολύ περισσότερο από 4 φορές εθελοντές. Εθελοντές στην αγάπη, στην ταπείνωση, στη σιωπή, στην παραίτηση, στην προσφορά. Αλλά όμως και στο θάρρος, στη δικαιοσύνη, στην αλήθεια. "Και απέναντι σ' αυτά ποιος είναι ικανός;" (Α' Κορινθίους 2:16). Κανείς. Αυτός που αξίζει την τιμή για ό,τι είμαστε ή μπορούμε να κάνουμε, είναι ο Χριστός. Έκανε τα πάντα, ώστε να είναι δυνατή όχι μόνο η επιστροφή μας, αλλά και η ζωή που θα ήθελε να ζήσουμε σαν δικοί Του πια.

Υποταγή και χειραφέτηση

"Μήπως ο Κύριος αρέσκεται στα ολοκαυτώματα και στις θυσίες, όπως στο να υπακούμε στη φωνή τού Κυρίου; Δες, η υποταγή είναι καλύτερη από τη θυσία...". Α' Σαμουήλ 15:22.

Αλήθεια, τι αρέσει στον Θεό; Εσένα τι θα σου άρεσε να κάνει αυτός ή αυτή που αγαπάς; Ένα σωρό θυσίες, που δεν του/της ζήτησες και μπορεί να μη σε ωφελούν και πολύ, ή να κάνει αυτά τα οποία θέλεις και τα οποία εξέφρασες με κάποιο τρόπο; Νομίζω ότι όλοι, όσο κι αν αναγνωρίζουμε τις θυσίες, κατά βάθος αναζητούμε να λάβουμε αυτά τα οποία ζητήσαμε και τα οποία μας δίνουν τελικά χαρά.

Το ίδιο συμβαίνει και με τον Θεό, γιατί οι θυσίες που κάνει κάποιος για  να Τον ευχαριστήσε, μπορεί να μην είναι ανούσιες ή μηδαμινής αξίας, αλλά να μην έχουν μεγάλη βαρύτητα αν η καρδιά του δεν είναι μια καρδιά υπακοής και προσκόλλησης στις εντολές του Θεού, στις εισηγήσεις του Αγίου Πνεύματος και του Λόγου Του.

Υπάρχει ένα διπολικό σχήμα στην εποχή μας, που αποκτά όλο και μεγαλύτερη επιτυχία στους χριστιανικούς κύκλους, και το οποίο  δημιουργεί συχνά προβλήματα, ασυνέπειες και ακαταστασίες. Δημιουργεί  σχίσμα στη σχέση με τον Θεό. Είναι το μοντέλο της εξωτερικής υποταγής και της εσωτερικής χειραφέτησης. Εν ολίγοις, πολλοί χριστιανοί δείχνουν άλλοτε με τις ποικίλες "θυσίες" τους και άλλοτε με την εκπλήρωση των θρησκευτικών καθηκόντων τους και του τυπικού χριστιανικού ήθους μια εξωτερική υποταγή στον Θεό. Εσωτερικά, εντούτοις, είναι χειραφετημένοι. Οι επιθυμίες τους, οι αποφάσεις τους και οι πράξεις τους, έχουν αφεντικό τον εαυτό τους στα πιο ουσιώδη γι' αυτούς σημεία, ενώ στα δευτερεύοντα και επουσιώδη δείχνουν μια υποταγή που παρασύρει και εξαπατά, τόσο τους ίδιους όσο και τους άλλους.

Αν θέλεις να ξέρεις πώς ακριβώς είναι η σχέση σου με τον Θεό, σκέψου τι Του παραχωρείς ακριβώς. Τον χρόνο σου ή την καρδιά σου; Τα χρήματά σου ή τα όνειρά σου; Τις δραστηριότητές σου ή τις σκέψεις και τις προθέσεις σου; Πώς κρίνεις την υποταγή σου στον Θεό, κάνοντας αυτά που νομίζεις ότι μάλλον θα Του άρεσαν και θα ήθελε ή κάνοντας αυτά που σου ζητά, εσένα προσωπικά, σαν δείγματα της αγάπης σου γι' Αυτόν; Μήπως μερικά απ' αυτά φανερώνουν τυπική εξωτερική υποταγή στον Κύριο, αλλά είναι ουσιαστικά καρποί μιας εσωτερικής χειραφέτησης στηριγμένης στην κρίση σου και όχι στο θέλημά Του;

Καταφρόνηση που στοιχίζει

"Τότε, ο Ιακώβ έδωσε στον Ησαύ ψωμί, και μαγείρεμα της φακής· και έφαγε και ήπιε [...] έτσι ο Ησαύ καταφρόνησε τα πρωτοτόκιά του". Γένεση 25:34.

Η Αγία Γραφή αναφέρει ανθρώπους που με τη συμπεριφορά τους κέρδισαν ή έχασαν τις ευλογίες του Θεού. Ο Ησαύ είναι ένας απ' αυτούς. Ο Σαούλ επίσης. Ο πρώτος απορρίπτεται όταν ξεπουλά για ένα πιάτο φακής τα πρωτοτόκιά του. Μια κίνηση που φανερώνει περιφρόνηση για ό,τι ο Θεός είχε συνδέσει με τις ευλογίες του πρωτότοκου. Ο Σαούλ απορρίπτεται από βασιλιάς για τη βιασύνη και την προπέτειά του, όταν με ασέβεια και επιπολαιότητα προσφέρει μία θυσία που δεν αρμόζει στη θέση του. Από την άλλη, ο Δαβίδ συγχωρείται από τον Θεό, ενώ διέπραξε μοιχεία και προμελετημένο φόνο, αν και υπέστη τελικά τις συνέπειες της αμαρτίας του.

Τι συμβαίνει τελικά; Ο Θεός έχει διαφορετικό ηθικό νόμο για το κάθε πλάσμα Του; Άλλους τους συγχωρεί και άλλους τους απορρίπτει; Όχι, ο Θεός έχει ένα μόνο ηθικό νόμο που ισχύει απαρέγκλιτα για όλους. Αλλά ο Θεός βλέπει κάτι που εμείς δεν βλέπουμε: βλέπει τις προθέσεις και τις διαθέσεις των καρδιών, ενώ εμείς αξιολογούμε βλέποντας το φαινόμενο, χωρίς να μπορούμε ολοκληρωτικά να διεισδύσουμε στα βαθύτερα κίνητρα του ατόμου.

Ο  Κύριος "διαβάζει" την καρδιά: οι στάσεις του Ησαύ και του Σαούλ επιβεβαίωσαν τη μοιραία τους κατάληξη. Μοιάζει με "άτυχη" στιγμή επιπολαιότητας αυτό που έκαναν, αλλά ουσιαστικά είναι μια ασεβής στάση, μια βεβήλωση στα πράγματα του Θεού. Ο Ησαύ, αποκαμωμένος από το κυνήγι, ενδίδει σε μια άμεση ικανοποίηση της επιθυμίας του για φαγητό. Είχε, άραγε, τόση αξία όσο οι υποσχέσεις και οι ευλογίες που συνόδευαν τον πρωτότοκο; Ο Σαούλ, από φόβο πριν από μία μάχη, ενεργεί με βιασύνη προσφέροντας  ολοκαύτωμα. Ήταν τόσο επώδυνο να περιμένει τον προφήτη του Κυρίου; 

Ας μην επαναλάβουμε και εμείς παρόμοια λάθη. Ο Θεός δεν μας απορρίπτει. Όταν μας καλεί, θέλει να μας αποκαλυφθεί και να μας ευλογήσει. Πρέπει, όμως, και εμείς να φανούμε άξιοι της εμπιστοσύνης Του. Να δείξουμε ότι Τον σεβόμαστε και Τον υπακούμε. Οι συνθήκες που έρχονται "ανυποψίαστα" κάποια στιγμή στη ζωή μας μάς φέρνουν μπροστά σε επιλογές που φανερώνουν καθαρά τις διαθέσεις της καρδιάς μας και τη θέση που έχει τελικά για μας ο Θεός. Η πνευματική επιπολαιότητα δεν είναι πάντα συγχωρητέα, ειδικά όταν κρύβει καταφρόνηση και ασέβεια. Γι' αυτό, η υπακοή στον Θεό με μια απλή, ευθεία καρδιά, είναι τόσο σημαντική. Αν βλέπουμε ότι ρέπουμε σε συμπεριφορές που δεν αρέσουν στον Κύριο, ας Του ζητήσουμε να μας καθαρίσει από "πονηρή καρδιά απιστίας" (Εβραίους 3:12).

Αγάπη

 "Και ο Ισαάκ βγήκε να προσευχηθεί στην πεδιάδα κατά το δειλινό". Γένεση 24:63.

Νότια, στην άκρη της ερήμου, ο γιος του Αβραάμ, ο ήσυχος και στοχαστικός Ισαάκ, περπατούσε μόνος του στο κλείσιμο της μέρας. Πού πήγαινε; Να προσευχηθεί! Σίγουρα είχε σκέψεις που γύριζαν στο μυαλό του, διότι ο δούλος του πατέρα του, ο Ελιέζερ, είχε φύγει για τη γη της Μεσοποταμίας προκειμένου να ψάξει να βρει γυναίκα γι' αυτόν. Σκέψεις και προσευχή συχνά πάνε μαζί, και είναι όμορφο όταν τις φέρνει κανείς μπροστά στον θρόνο του Θεού.

Ο Ισαάκ είναι ένας άντρας του οποίου το πνευματικό ανάστημα διαμορφώθηκε μέσα από τη  συνήθεια του να αφιερώνει χρόνο μόνος του με τον Θεό. Πρόκειται για μια συνήθεια που πλάθει με ανεξίτηλο τρόπο τον χαρακτήρα του άνδρα. Στις μέρες μας, δυστυχώς, τείνει σιγά σιγά να υποκατασταθεί από "άλλα" προσόντα,  που είναι θελκτικά και εφήμερα.

Σπουδαίοι οι άντρες που αφιερώνουν χρόνο στην προσευχή, μελετούν την Αγία Γραφή, συλλογίζονται τις αλήθειες της και τις εφαρμόζουν μέσα στη ζωή τους.  Τα πόδια τους θα περπατούν σε στέρεους δρόμους, διώχνοντας μακριά τις ανησυχίες και τους φόβους, κλείνοντας την πόρτα στην περιπλάνηση των σκέψεων, καλλιεργώντας την αγάπη, τη συγχωρητικότητα, και φράζοντας τον δρόμο στην αμφιβολία και τον πειρασμό. Όταν περπατά κανείς μαζί με τον Θεό, είναι αδύνατο να μη διαπλάσει έναν πνευματικό χαρακτήρα και μια διαφορετική ομορφιά, που θα λάμπει μέσα στο κύλισμα των χρόνων.

Μέσα σ' αυτή την οικεία σχέση, ο Θεός δεν ξεχνά τις υπόλοιπες ανάγκες. Αν φρόντισε για τον Ισαάκ, γιατί να μη φροντίσει και για σένα; Εκείνη τη μέρα τα πράγματα θα άλλαζαν για πάντα στη ζωή του. Το καραβάνι που ερχόταν τράβηξε την προσοχή του, και ήταν ακριβώς εκείνη τη στιγμή που προσευχόταν που ο Θεός έδωσε στον Ισαάκ απάντηση στην προσευχή του και σ' εκείνη του πατέρα του. Η σκηνή της μοναξιάς του κλείνει μάλλον ένα καλοκαιρινό ηλιοβασίλεμα. Η Ρεβέκκα είναι τόσο χαρούμενη που συναντά τον Ισαάκ μόνο του, λες και την περίμενε. Κατέβηκε από την καμήλα και γλίστρησε μέσα στη ζωή του. Θέλω να πιστεύω ότι ο καθένας θα ήταν το συμπλήρωμα του άλλου, και ό,τι πραγματικά θα είχαν ανάγκη, θα το έβρισκαν ο ένας στον άλλον. Αν ο Ισαάκ την αγάπησε βαθιά, ήταν γιατί είχε μάθει να αγαπά πρώτα τον Κύριο.

Επιτυχημένη ζωή

"Αγαπήστε τον Κύριο, όλοι οι όσιοί του· ο Κύριος φυλάττει τους πιστούς... " Ψαλμός 31:23.

Ο Καλβίνος είχε κάνει το εξής σχόλιο πάνω σ' αυτό το εδάφιο: "Εκ φύσεως όλοι οι άνθρωποι επιθυμούν πολύ να είναι σε μια ευημερούσα ή χαρούμενη κατάσταση. Όμως, ενώ το μεγαλύτερο μέρος των ανθρώπων ελκύονται  από τη σαγήνη του κόσμου και προτιμούν τα ψέματα και τις απάτες του, σπάνια ένας στους εκατό αφήνει την καρδιά του στον Θεό".

Όταν αφήνω την καρδιά μου σε κάποιον, είναι γιατί τον αγαπώ, τον εμπιστεύομαι, μου είναι πολύτιμος. Ο ψαλμωδός  λέει: "Αγαπήστε τον Κύριο, όλοι οι όσιοί του", και αμέσως έρχεται στο νου η εξής σκέψη: Αγαπώ τον Κύριο; Πόσο βαθιά είναι η αίσθηση της ευγνωμοσύνης μου σ' Αυτόν; Τι αισθάνομαι καθώς κοιτώ πίσω τη ζωή μου, τον δρόμο μέσα από τον οποίο ο Θεός με οδήγησε; Μπορώ να πω και εγώ τα ίδια λόγια, παρά τα όποια δυσάρεστα γεγονότα ή τις ανησυχίες που έζησα; Μπορώ να επαναλάβω: "Αλλά, εγώ, Κύριε, έλπισα σε σένα· είπα: Εσύ είσαι ο Θεός μου. Στα χέρια σου είναι οι καιροί μου..." (Ψαλμός 31:14-15), για κάθε δρόμο που άνοιξε ή έκλεισε μπροστά μου; 

Μέσα στις διάφορες συγκυρίες της ζωής και τις αποφάσεις μου, μέσα στις επιλογές να κάνω τα πράγματα με τον δικό μου τρόπο και στον δικό μου χρόνο, μέσα σε αδικίες και σιωπές, μπορώ τίμια να επαναλάβω: "Κύριε, ας μη ντροπιαστώ, επειδή σε επικαλέστηκα" (εδ. 17);

Μπορώ να θυμηθώ το έλεος του Κυρίου στη ζωή μου, στις πτώσεις μου, στις αδυναμίες μου, στη φροντίδα και την πρόνοιά Του για μένα και να πω: "Πόσο μεγάλη είναι η αγαθότητά σου, την οποία φύλαξες σ' εκείνους που σε φοβούνται..." (εδ. 19); Κάθε ευλογία που μου χάρισε, κάθε απελευθέρωση από δεσμά, ταραχές και πειρασμούς περιέχει την ενθύμηση της χάρης και του ελέους Του, και όχι της δικής μου αξίας και ικανότητας; "Ευλογητός ο Κύριος, επειδή έκανε θαυμαστό το έλεός του απέναντί μου..." (εδ. 21).

Μια όλο και βαθύτερη αγάπη στον Κύριο μπορεί να μας κρατήσει από το να εξαρτόμαστε από ανθρώπους και γεγονότα. Καθώς ήσυχα Του αναθέτουμε τη ζωή μας, τη ζωή των αγαπημένων μας και όλες μας τις υποθέσεις, μπορούμε να λέμε: "Ανδρίζεστε, και η καρδιά σας ας κραταιωθεί, όλοι εσείς που ελπίζετε στον Κύριο" (εδ. 24).

Πιο νέος ή καλύτερος;

"Γι' αυτό, δεν αποκάμνουμε· αλλά, αν και ο εξωτερικός μας άνθρωπος φθείρεται, ο εσωτερικός όμως ανανεώνεται ημέρα με την ημέρα". Β' Κορινθίους 2:16.

Δεν είναι πάντα ευχάριστο να βλέπει κάποιος το σώμα και το πρόσωπό του να γερνά. Ιδιαίτερα, αν στη νεότητά του ήταν όμορφος, σφριγηλός και δυνατός,  συχνά είναι μεγάλη η απογοήτευση να βλέπει ότι λίγα πράγματα περισώζονται από αυτό που λέμε νεότητα. Η διαδικασία της γήρανσης είναι αναπόφευκτη και η προσκόλληση στην ομορφιά και τη νεότητα  ματαιότητα.

Εκπλήσσει ότι στις μέρες μας αυτά τα δύο έχουν γίνει το άλφα και το ωμέγα της ζωής. Φυσικά όχι μόνα τους, μαζί πάει συνήθως η λατρεία του χρήματος, η επιτυχία και το εξωσυζυγικό σεξ, που έχουν καταλήξει να αποτελούν ουσιαστικές προτεραιότητες των περισσότερων ανθρώπων.

Ευτυχώς όμως, όχι για όλους. Εξακολουθούν να υπάρχουν κάποιοι χριστιανοί που δίνουν έμφαση στη λέξη "καλύτερος", και όχι στις λέξεις νεότερος ή ομορφότερος. Αν υπάρχουν φυσικές ενδείξεις που φανερώνουν ότι γερνάμε, υπάρχουν εξίσου σημάδια που δείχνουν ότι ο χρόνος μάς κάνει καλύτερους. Και αυτό δεν είναι παρά έργο του Αγίου Πνεύματος μέσα μας, και της συνεργασίας μας μαζί Του. Αντί με τον καιρό να γινόμαστε πιο δύσκολοι, γκρινιάρηδες, μίζεροι και εγωιστές, γινόμαστε πιο επιεικείς, πιο τρυφεροί, με μεγαλύτερη κατανόηση και  ανιδιοτελή προσφορά αγάπης. 

Φοβάστε να γεράσετε; Ελπίζω πώς όχι. Η διαδικασία της γήρανσης σημαίνει ότι κυλάει ο χρόνος, μα αυτός δεν είναι πάντα εχθρός μας! Ο χρόνος που περνάμε στην παρουσία του Κυρίου, ο χρόνος που Του επιτρέπουμε να δουλέψει επάνω μας μάς κάνει να μοιάζουμε πνευματικά όλο και περισσότερο σ' Αυτόν. Τα λόγια, οι πράξεις και η ζωή μας ολόκληρη θα μπορεί με τον καιρό να αντανακλά όλο και καλύτερα τους τρόπους και τον χαρακτήρα του Σωτήρα μας. 

Μην αρκείστε να γεράσετε, αλλά εκμεταλλευτείτε τις ευκαιρίες να αλλάζετε και να γίνεστε καλύτεροι. Αυτό έχει μεγάλη αξία και σας κάνει πολύ περισσότερο όμορφους από οποιαδήποτε επίπλαστη ομορφιά ή φυσική ασκήμια.

Σε πέντε λεπτά

 "Μακάριος ο άνθρωπος, που θα με ακούσει, αγρυπνώντας καθημερινά στις πύλες μου, περιμένοντας στους παραστάτες των θυρών μου· επειδή, όποιος βρει εμένα, θα βρει ζωή· και θα λάβει χάρη από τον Κύριο". Παροιμίες 8:34-35.

Πόσο απασχολημένοι είμαστε στ' αλήθεια στις μέρες μας! Δεν έχουμε χρόνο και είμαστε πολλοί όλοι εμείς που δυσκολευόμαστε να φανούμε διαθέσιμοι στους άλλους. Πού να μείνει μυαλό και χρόνος για να ασχοληθεί κανείς σωστά με τις έγνοιες του συζύγου του, των παιδιών ή των φίλων του; 

Σκέφτομαι ότι υπάρχουν στιγμές που πρέπει να μιλήσω με κάποιο μέλος της οικογένειάς μου, το οποίο πολλές φορές είναι τόσο πνιγμένο που μόλις ανοίξω το στόμα μου μού λέει : "Πες μου το σε πέντε λεπτά!" Το λέω και εγώ, αλλά δεν είναι βέβαιο ούτε ότι εξήγησα σωστά ούτε ότι  κατάλαβε. Δεν είναι πάντα εύκολο να εξηγήσεις και να ακούσεις τη γνώμη του άλλου μέσα σε πέντε λεπτά. 

Ωστόσο, δεν είναι λίγες οι φορές που κάνουμε αυτό ακριβώς το πράγμα με τον Κύριο στην επικοινωνία μαζί Του. Αν Τον ρωτήσουμε κάτι που δεν καταλαβαίνουμε μέσα από τον Λόγο Του, αν έχουμε ανάγκη από μια λύση, από μια συμβουλή, από μια παρηγοριά, δεν είμαστε "διαθέσιμοι" για πολύ χρόνο. Αν γίνεται, να μας απαντήσει μέσα σε πέντε λεπτά! Αλλά μάλλον δεν είναι σίγουρο, όχι αν ο Θεός κατάλαβε -Αυτός πάντα καταλαβαίνει- αλλά αν  Του  έχουμε δώσει το χρόνο να μας εξηγήσει, να μας κάνει κατανοητό ό,τι μας απασχολεί, να μας φανερώσει ποιο είναι το θέλημά Του. Ιδιαίτερα αν τα ζητήματά μας είναι σοβαρά, πώς είναι δυνατόν να αντιληφθούμε αυτό που θέλει να μας πει μέσα στον λίγο χρόνο που Του διαθέτουμε;

 Μια "βιαστική" ακοή, εκτός από έλλειψη χρόνου, μπορεί να δείχνει κάποιες φορές έλλειψη ενδιαφέροντος ή και σεβασμού ανάμεσα στους ανθρώπους. Στη σχέση μας με τον Θεό, τι δείχνει; Έλλειψη χρόνου;  Έλλειψη σεβασμού; Επιπολαιότητα; Λάθος προτεραιότητα; Μετά απορούμε γιατί ο Θεός δεν μας φύλαξε από μια παγίδα, γιατί το αίτημά μας δεν απαντήθηκε, γιατί ατόνησε η πνευματική μας δύναμη. Μακάρι η σκέψη μας και η προσευχή μας  να επικεντρωνόταν πιο πολύ στον Κύριο. Θα ήταν πολύ διαφορετική η ζωή μας.

Η σημασία του να φοβάσαι τον Θεό

"Με χάρη και αλήθεια καθαρίζεται η ανομία· και με τον φόβο τού Κυρίου οι άνθρωποι ξεκλίνουν από το κακό". Παροιμίες 16:16.

Πολλά ακούγονται για το αίσθημα του φόβου του Θεού, και πολλές από τις νέες θεολογικές θεωρίες και τάσεις υιοθετούν την απαλοιφή του αισθήματος αυτού του φόβου. Ο Θεός είναι καλός, είναι αγάπη, έχει κατανόηση. Δεν μπορεί να υπάρχουν "τρομοκρατημένα" πλάσματα, και χριστιανοί φυσικά, που υπακούν σ' ένα βλοσυρό Θεό από φόβο.

Όσο παρατραβηγμένη- και αντιβιβλική- είναι η θεώρηση ενός Θεού που απαιτεί απαρέγκλιτη υπακοή και αγάπη, θέλουν δεν θέλουν τα αδύναμα ανθρώπινα όντα, επί ποινή επίγειας τιμωρίας και αιώνιας καταδίκης, άλλο τόσο αντιβιβλική είναι η εικόνα ενός Θεού χωρίς όρους υπομονετικού και γεμάτου ευσπλαχνία και κατανόηση για τους ανθρώπους. 

Κάπως έτσι χάθηκε ο φόβος του Θεού από τις καρδιές των χριστιανών στις μέρες μας. Εφόσον δεν υπάρχουν κυρώσεις, ούτε στον εγκόσμιο βίο ούτε στο επέκεινα, εφόσον ο Κύριος είναι πάντα καλός και δέχεται τους αμαρτωλούς, ποιοι άλλοι λόγοι μπορεί να συντρέχουν ώστε να στραφεί κάποιος στο Θεό; Μην πείτε η αγάπη, διότι αυτό δεν είναι το πρώτο πράγμα που καταλαβαίνει ο αμαρτωλός άνθρωπος όταν προσεγγίζει το Θεό. Για να καταλάβεις την αγάπη που σου έχει κάποιος και να τον αγαπήσεις και εσύ με τη σειρά σου, πρέπει πρώτα να τον γνωρίσεις.

Πιστεύετε ότι όταν ο άνθρωπος ακούει τα "μη" και τα "δεν πρέπει" και τα "οφείλεις" του Λόγου του Θεού, καταλαβαίνει την αγάπη του Θεού στην πληρότητά της ή, επίσης, κάποιες "υπερβολικές" απαγορεύσεις;  Όταν κανείς βλέπει στα μέλη του "έναν άλλο νόμο"  που τον "αιχμαλωτίζει στον νόμο τής αμαρτίας" (Ρωμαίους 7:23), και τον σπρώχνει να τη διαπράξει, αν δεν έχει το φόβο του Κυρίου μέσα του- φόβο που δείχνει και την αγάπη του γι' Αυτόν, καθώς και την επενέργεια της χάρης Του, τι είναι αυτό που θα τον σταματήσει;

"Αρχή σοφίας είναι ο φόβος τού Κυρίου" (Παροιμίες 1:7). Αφαιρέστε από τη ζωή σας το φόβο του Θεού και θα δείτε πόσο εύκολα και γρήγορα θα απομακρυνθείτε, εσείς και το σπίτι σας ακόμη, από τον Κύριο.

Με την πράξη, όχι με την παρατήρηση

"Κύριε, ποιος θα κατοικήσει στη σκηνή σου; Ποιος θα κατοικήσει στο βουνό σου το άγιο;
 Εκείνος που περπατάει με ακεραιότητα και πράττει δικαιοσύνη και μιλάει αλήθεια μέσα στην καρδιά του." Ψαλμός 15:1

Οι άνθρωποι αγαπούν την αξιολόγηση της προσωπικότητάς τους, κυρίως όταν αυτή είναι θετική και επαινετική γι' αυτούς, ενώ αντίθετα δεν είναι πάντα πρόθυμοι να ακούσουν κριτική ή αλήθειες που δεν τους αρέσουν. Μερικές φορές δεν χρειάζεται η θετική ή αρνητική γνώμη των άλλων για να καταλάβουμε πώς ακριβώς είμαστε. Ιδιαίτερα όταν είμαστε αληθινοί χριστιανοί, που το Άγιο Πνεύμα κατοικεί μέσα μας, καθώς μελετάμε τις βιβλικές αλήθειες και τις αντιπαραβάλλουμε με το καθημερινό μας περπάτημα, μπορούμε να έχουμε ασφαλή γνώση για το ποιοι πραγματικά είμαστε.

Ωστόσο, πρόβλημα προκύπτει όταν οι συγκρίσεις δεν γίνονται με το σύνολο του Λόγου του Θεού, αλλά με επιλεκτικά μέρη του. Επίσης, όταν δεν γίνονται με το τι τελικά κάνουμε, αλλά με  τις προθέσεις ή τους πόθους που έχουμε. Όμως όπως λέει μια γαλλική παροιμία: "Ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις". Ας μην μένουμε σε σύγχυση, οι καλές προθέσεις μας δεν είναι αρκετές για να αξιολογήσουμε την πνευματική συμπεριφορά μας, γιατί ο Κύριος θα κρίνει παράλληλα και τα έργα μας. Όχι μόνο τα έργα της δράσης και των "πνευματικών" δραστηριοτήτων, αλλά πρωτίστως τα έργα της πίστης, της αγάπης, της υπομονής, της ταπείνωσης, της ειρήνης, της οικοδομής.

Ο Γκαίτε είχε πει: "Πώς μπορεί ένας άνθρωπος  να γνωρίσει τον εαυτό του; Ποτέ με την παρατήρηση, αλλά με την πράξη". Θέλετε να κάνετε μια αυτοαξιολόγηση; Ή για να το πούμε πιο σωστά, θέλετε να εξετάσετε τον εαυτό σας, όπως η Αγία Γραφή προτρέπει, για να δείτε "αν είστε στην πίστη" (Β' Κορινθίους 13:5); Δέστε τις πράξεις σας στο σύνολό τους, και όχι την παρατήρηση του εαυτού σας ή των άλλων γύρω σας. Διότι αυτά που κάνουμε, ή που παραλείπουμε να κάνουμε, αποτελούν τελικά ένα ασφαλές κριτήριο, που σε συνάρτηση με τον Λόγο του Θεού και τη μαρτυρία του Αγίου Πνεύματος μάς δείχνουν αν στεκόμαστε στην πίστη.

Όχι εξαιτίας μου

 "Κύριε Θεέ μας, σώσε μας, παρακαλώ, από το χέρι του· για να γνωρίσουν όλα τα βασίλεια της γης, ότι εσύ είσαι Κύριος, ο Θεός, ο μόνος". Β' Βασιλέων 19:19.

Πιστεύεις στον Θεό και αυτό φαίνεται στη ζωή σου; Τον αγαπάς και Τον υπακούς όπως θα όφειλες να κάνεις όχι μόνο γιατί είναι ο Κύριος του σύμπαντος, αλλά και ο Σωτήρας σου; Να είσαι σίγουρος ότι θα αντιμετωπίσεις, αν ακόμη δεν το έχεις γευτεί ήδη, την ειρωνεία και την περιφρόνηση κάποιων ανθρώπων. Μπορεί αυτοί να μην είναι και πολύ μακριά σου, αλλά να είναι τα άτομα του στενού περιβάλλοντός σου. 

Τι κάνεις σ' αυτές τις περιπτώσεις;  Μπορείς να τους "επιτίθεσαι", λέγοντάς τους ότι ζουν σε πλάνη. Στάση που συχνά δημιουργεί προβλήματα, ιδιαίτερα όταν κάποιος συμπεριφέρεται άτσαλα, άσοφα ή προκλητικά απέναντί τους. Μπορείς, από την άλλη, να λουφάζεις στη γωνιά σου και να μην τολμάς να πάρεις μια ξεκάθαρη θέση. Να μην έχεις το θάρρος να διακηρύξεις τις αλήθειες του Θεού, τη δύναμη και την αγάπη Του.

Η αλήθεια όμως είναι ότι το πρόσωπό μας και η ζωή μας συνδέεται αμετάκλητα με το όνομα του Θεού. Ίσως να φαινόμαστε στα μάτια των ανθρώπων ανόητοι και αδύναμοι. Ίσως πιστεύουν ότι είμαστε ανίκανοι να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας και να ζήσουμε όπως ο κόσμος ζει, όπως πρέπει ή μας αξίζει. Και όλα αυτά γιατί; Γιατί ακολουθούμε τον Χριστό, Τον περιμένουμε στις αποφάσεις μας και Τον εμπιστευόμαστε ανεπιφύλακτα. Αυτό στα μάτια τους ισοδυναμεί με ανοησία. Ποιος Θεός ασχολείται με τους ανθρώπους, μεριμνά για τα παιδιά Του στις πνευματικές και υλικές τους ανάγκες και τα οδηγεί με αγάπη και σοφία μέχρι την αιωνιότητα;

Σε σκέψεις και λόγια αυτού του είδους είναι μάταιο, από ένα σημείο και μετά, να προσπαθείς να πείσεις και να εξηγήσεις. Δεν έχει νόημα να μιλήσεις γι' αυτά που "ανακρίνονται με πνευματικό τρόπο" (Α' Κορινθίους 2:14). Καλύτερα να σιωπήσεις και να "μεταφέρεις" τα λόγια τους μπροστά στον θρόνο του Θεού. Το καλύτερο όπλο που θα μπορούσες να αντιτάξεις είναι η προσευχή σου: "Ας μη ντροπιαστούν εξαιτίας μου, Κύριε, Θεέ των δυνάμεων, αυτοί που σε προσμένουν· ας μη ντραπούν για χάρη μου, αυτοί που σε εκζητούν, Θεέ τού Ισραήλ". Ψαλμός 69:6. Προσευχήσου και περίμενε. Ο Θεός δεν θα ντροπιάσει ποτέ το όνομά Του, ούτε αυτούς που Τον διάλεξαν για οδηγό τους.

Το περιεχόμενο ή τα ελατήρια;

"Ώστε, μη κρίνετε τίποτε προ καιρού, μέχρις ότου έρθει ο Κύριος· ο οποίος και θα φέρει στο φως τα κρυφά που υπάρχουν στο σκοτάδι, και θα φανερώσει τις βουλές των καρδιών· και τότε ο έπαινος θα γίνει στον κάθε έναν από τον Θεό". Α' Κορινθίους 4:5.

Στην ηθική της εποχής μας, που γνωρίζει όλα τα χρώματα του φάσματος της ηθικότητας, ανάλογα με το συμφέρον, την άποψη και τις προτιμήσεις του καθενός, υπάρχουν άτομα που χαίρουν θαυμασμού και εκτίμησης για την προσφορά τους στην κοινωνία. Πιστεύουμε ότι είναι σημαντικό τα καλά έργα και οι θυσίες των ατόμων να επαινούνται, όποια κι αν είναι τα κίνητρά τους (προβολής, καταξίωσης, συμφέροντος, γνήσιου ενδιαφέροντος, αγάπης) και λίγο ενδιαφερόμαστε για τους λόγους που ωθούν τα άτομα να ενεργήσουν.

Σαν χριστιανοί, πολλές φορές συμπεριφερόμαστε το ίδιο. Δίνουμε μεγάλη σημασία στο "φαίνεσθαι", δηλαδή στο περιεχόμενο των πράξεων όπως αυτές εκδηλώνονται στη συμπεριφορά. Η υπακοή στις εντολές του Θεού και η θρησκευτική ηθική που μας επιτάσσει η συνείδησή μας, καθώς μελετάμε τον Λόγο του Θεού, μας ωθεί συχνά σε θεάρεστες ενέργειες, αλλά γιατί; Έχετε αναλογισθεί γιατί ενεργούμε όπως ενεργούμε; Τι μας παρακινεί κάθε φορά να υπακούσουμε στον Θεό; 

Μπορώ να πω ότι θυμάμαι καλά τον εαυτό μου να έχει ενεργήσει άψογα ενώπιον των ανθρώπων, αλλά με κίνητρα τόσο ποικίλα και πολύπλοκα που απόρησα εκ των υστέρων με τις αμαρτωλές ρίζες του ανθρώπινου τρόπου ενέργειας μέσα μου. Έχω υπακούσει στον Θεό από φόβο, από ανάγκη, μη μπορώντας να κάνω διαφορετικά, από υπολογισμό ότι κάτι θα λάβω, από ντροπή για το τι θα πουν οι άλλοι, για την καλή μου φήμη, για την επιβεβαίωση μιας "άμεμπτης" πνευματικής ταυτότητας, αλλά και από ανιδιοτελή αγάπη για τους άλλους και γνήσιο ζήλο γι' Αυτόν! Πολλά απ' αυτά τα κίνητρα δεν τα είχα συνειδητοποιήσει καν, αλλά μου τα φανέρωνε σιγά σιγά ο Κύριος, όταν άρχισε να καθαρίζει τα ελατήρια των πράξεών μου. 

 

Όταν συνειδητοποίησα ότι ο Θεός θα κρίνει όχι μόνο το περιεχόμενο των πράξεών μου, αλλά και τα κίνητρά μου, και ότι θα φέρει στο φως "τα κρυφά που υπάρχουν στο σκοτάδι, και θα φανερώσει τις βουλές των καρδιών" (Α' Κορινθίους 4:5), κατάλαβα ότι μπροστά σ' Εκείνον αρκετά από τα καλά μου έργα δεν θα αντέξουν στη δοκιμασία της φωτιάς. Μακάρι να κάνουμε αγαθά έργα, έχοντας όμως στο μυαλό μας να καθαρίζουμε τα ελατήριά μας, ώστε να δοξάζουν αληθινά τον Κύριο και να ανταμειφθούν μια μέρα.

Να προσθέσουμε και εμείς κάτι

"Όταν, όμως, φανερώθηκε η αγαθότητα και η φιλανθρωπία τού Σωτήρα μας Θεού, όχι από έργα δικαιοσύνης, που εμείς πράξαμε, αλλά σύμφωνα με το έλεός του μας έσωσε...". Τίτος 3:4-5.

Υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν ότι μπορεί να προσεγγίσουν τον Θεό και να γίνουν δεκτοί στη βασιλεία Του λόγω των καλών έργων τους. Ξέρουν ότι είναι αμαρτωλοί και ότι σε καμιά περίπτωση τα καλά τους έργα δεν θα αντισταθμίσουν τα κακά, ώστε να σωθούν, εφόσον μόνο η μετάνοια και η πίστη στο έργο του Χριστού πάνω στον σταυρό παρέχει συγχώρεση. Εντούτοις, προσπαθούν να "κερδίσουν" την άφεση των αμαρτιών τους και δεν μπορούν να παραιτηθούν από την προσπάθεια να "συμπληρώσουν" κάτι στη σωτηρία τους.

Αν, όμως, η σωτηρία είναι δώρο Θεού και δεν προέρχεται από εμάς, διότι "όλοι αμάρτησαν, και στερούνται τη δόξα τού Θεού·  ανακηρύσσονται, όμως, δίκαιοι, δωρεάν, με τη χάρη του, διαμέσου τής απολύτρωσης που έγινε με τον Ιησού Χριστό" (Ρωμαίους 3:23-24), πώς γίνεται, τελικά, και κάποιοι συνεχίζουν να παλεύουν για να "κερδίσουν" την είσοδό τους στον ουρανό;

Υπάρχουν πιστοί χριστιανοί που δεν έχουν μάθει να αναπαύονται στο έργο του Ιησού Χριστού και στη δικαιοσύνη Του. Προσπαθούν ακατάπαυστα, συχνά μέσα σε ενοχές και βασανιστικούς ελέγχους μιας ευαίσθητης συνείδησης -την οποία εύκολα ο διάβολος ταλαιπωρεί με τύψεις- να σταθούν "άξιοι" για να αξίζουν τη σωτηρία! Πρόκειται για μια τραγική εμπειρία, που μπορεί να εξαντλήσει τους ευαίσθητους πνευματικά ανθρώπους και να τους κάνει να χάνουν διαρκώς τη χαρά της σωτηρίας και τη δύναμη της μαρτυρίας τους. 

Όσο απαραίτητα κι αν είναι τα έργα που ακολουθούν τη σωτηρία, ως καρποί της πίστης μας,  ως πράξεις αγάπης στον Κύριό και αποδείξεις της παρουσίας του Αγίου Πνεύματος στη ζωή μας, δεν είναι αυτά που θα μας δώσουν την παρρησία να σταθούμε μπροστά στον θρόνο Του. Ούτε στο κλείσιμο της μέρας μας ούτε και στην τελική κρίση. Η Βίβλος λέει για τον Θεό: "Δες, στους δικούς του αγίους δεν εμπιστεύεται· και οι ουρανοί δεν είναι καθαροί στα μάτια του·  πόσο περισσότερο βδελυρός κι ακάθαρτος είναι ο άνθρωπος, που πίνει την ανομία σαν νερό;" (Ιώβ 15:15-16), θυμίζοντάς μας το πώς μας βλέπει Εκείνος. Όμως, ταυτόχρονα μας ανακουφίζει. "Αφού τώρα ανακηρυχθήκαμε δίκαιοι με βάση το αίμα του, θα σωθούμε από την οργή διαμέσου αυτού" (Ρωμαίους 5:9). Ας αναπαυθούμε στο τέλειο έργο του Χριστού και ας αφήσουμε τις ταλαίπωρες προσπάθειές μας να προσθέσουμε και εμείς κάτι σ' αυτό.

Μια πλούσια συγνώμη

"Αν, ενώ ήμασταν εχθροί, συμφιλιωθήκαμε με τον Θεό διαμέσου του θανάτου τού Υιού του, πολύ περισσότερο, εφόσον συμφιλιωθήκαμε, θα σωθούμε με τη ζωή του". Ρωμαίους 5:10.

Συχνά καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε εχθρικές καταστάσεις, διαφωνίες και συγκρούσεις. Κάποιες φορές η πηγή τους είναι η δική μας αδεξιότητα, ή και ο εγωισμός, που ταράζουν τις σχέσεις μας και τις καταστρέφουν. Άλλες φορές πάλι, δεν φταίμε εμείς, διότι βρισκόμαστε θύματα εκμετάλλευσης, υποτίμησης, επιθέσεων και συκοφαντιών. Η συγχώρεση μοιάζει αδιανόητη, και το συναίσθημα της μνησικακίας, που τροφοδοτείται από τις άσκημες μνήμες, υποδαυλίζει το θυμό και μας τρώει.

Σ' αυτές τις περιπτώσεις, πόσο ελπίζει κανείς ότι τα πράγματα μπορεί να γίνουν όπως πριν, εφόσον κάτι το ουσιώδες, που έδενε τις σχέσεις, έχει σπάσει και στη θέση του έχει μπει η "δικαιολογημένη" απόρριψη, η πίκρα και η άρνηση επικοινωνίας; Η αλήθεια είναι ότι οι σχέσεις δεν οικοδομούνται μονόπλευρα. Η καλή θέληση και η συγχώρεση του ενός δεν είναι αρκετή για να επανοθρώσει το κακό παρελθόν, λόγια και πράξεις.  Εντούτοις, αποτελεί ευθύνη του καθενός μας για το ποια τροπή θα πάρει μια διαταραγμένη σχέση ή μια εχθρική συμπεριφορά που έβλαψε τον άλλον.

Η Κόρρη τεν Μπουμ, πιστή χριστιανή που επιβίωσε από τον εφιάλτη και το μίσος των στρατοπέδων συγκέντρωσης, μετά τον πόλεμο, βρέθηκε αντιμέτωπη σε μια ομιλία της, που κήρυττε τη συγχώρεση του Χριστού, με κάποιον από τους πρώην φύλακές της, των Ες-Ες. Ξαφνικά, συνειδητοποίησε ότι της ήταν αδύνατον να διαγράψει τις τραγικές μνήμες της και να τον συγχωρήσει. Τότε, ζήτησε από τον Θεό να τη συγχωρήσει, γιατί δεν μπορούσε να τον συγχωρήσει, και θυμήθηκε: "Ο Ιησούς Χριστός είχε πεθάνει γι' αυτόν τον άνθρωπο. Εγώ ζητούσα περισσότερα;" 

Είναι φοβερό να ζητούμε "ηθική ικανοποίηση" μέσω της εκδίκησης, της αδιαφορίας ή της περιφρόνησης που δείχνουμε σε κάποιον, με σκοπό "να τον τιμωρήσουμε" που μας έβλαψε, όταν γνωρίζουμε ότι ο Χριστός τιμωρήθηκε και γι' αυτό. Ταυτόχρονα, είναι σωτήριο να αναγνωρίσουμε ότι μόνοι μας δεν θα μπορέσουμε ποτέ να συγχωρήσουμε και να ξεχάσουμε ό,τι κακό μάς έγινε. Χωρίς την αναγνώριση αυτής μας της αδυναμίας, δηλαδή ότι δεν μπορούμε να αγαπάμε με δική μας δύναμη και να συγχωρούμε με δική μας θέληση, κάθε προσπάθεια αληθινής αποκατάστασης θα είναι μάταιη. 

Αληθινή και ψεύτικη ασφάλεια

"Μη μεριμνήσετε, λοιπόν, λέγοντας: Τι να φάμε ή τι να πιούμε ή τι να ντυθούμε;  Δεδομένου ότι, όλα αυτά τα ζητούν οι Εθνικοί· επειδή, ο ουράνιος Πατέρας σας ξέρει ότι έχετε ανάγκη απ' όλα αυτά. Αλλά, ζητάτε πρώτα τη βασιλεία τού Θεού, και τη δικαιοσύνη του· και όλα αυτά θα σας προστεθούν". Ματθαίος 6:31-33.

Η άνεση, κάποιες οικονομίες, μια επαρκής υλική κατάσταση, κάποια εξασφαλισμένη σύνταξη είναι μερικά από τα πράγματα που μας δίνουν μια σχετική ασφάλεια. Δεν υπάρχει, φυσικά, κανένα κακό σ' αυτά, ιδιαίτερα όταν είναι αποτέλεσμα δίκαιου μόχθου χρόνων. Όμως, γιατί στην εποχή μας υπερβάλλουμε, μεγαλοποιώντας τη σημασία των γήινων αγαθών που μας παρέχουν, όπως καλά το ξέρουμε, μια πρόσκαιρη ασφάλεια; "Προσέχετε και φυλάγεστε από την πλεονεξία· επειδή, αν κάποιος έχει περίσσεια αγαθά, η ζωή του δεν εξαρτάται από τα υπάρχοντά του" (Λουκάς 12:15), είχε πει ο Χριστός, γνωρίζοντας πόσο ψεύτικη εξασφάλιση παρέχουν τα υλικά αγαθά.

Ό,τι απολαμβάνει κανείς σήμερα, δεν είναι βέβαιο ότι θα του ανήκει για πάντα. Υπήρχαν άνθρωποι που είχαν μια σχετικά ρυθμισμένη και τακτοποιημένη ζωή και βρέθηκαν μετά την οικονομική κρίση άνεργοι και αδύναμοι να αντεπεξέλθουν στις ανάγκες της ζωής.

Η αληθινή ασφάλεια δεν έγκειται στην επίπλαστη σιγουριά που παρέχει ο πλούτος. Ούτε η οικονομική άνεση αποτελεί διαβατήριο για την ευτυχία. Υπάρχουν άνθρωποι ευκατάστατοι που βουλιάζουν μέσα στον εγωισμό, τους τσακωμούς, την πίκρα και τις ατυχίες τους. Δεν μπορείς ν' αγοράσεις τα πάντα με το χρήμα, όσο κι αν το μάρκετινγκ και η διαφήμιση προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο. Μια καλή οικογενειακή σχέση, μια αληθινή φιλία, η ειρήνη της ψυχής, η απελευθέρωση από τους φόβους και τις ενοχές, η ανηδονία από το αίσθημα του κορεσμού, αυτά και τόσα άλλα δεν τα εξασφαλίζει η ευμάρεια. Μπορεί να λύνει κάποια προβλήματα, αλλά δεν σώζει!

Έξω από τον Χριστό, δεν υπάρχει περίπτωση να ευτυχίσει κανείς πραγματικά και να αισθανθεί απόλυτα ασφαλής."Τι ωφελείται ο άνθρωπος, αν κερδίσει ολόκληρο τον κόσμο, ζημιωθεί όμως την ψυχή του; Ή, τι θα δώσει ο άνθρωπος σε ανταλλαγή τής ψυχής του;" (Ματθαίος 16:26). Πάρε λίγο χρόνο και σκέψου αυτά τα λόγια. Αν ο Θεός θεωρεί ότι δεν αξίζει να χάσεις την ψυχή σου, ακόμη και στην περίπτωση που θα κέρδιζες όλον τον κόσμο -πόσο ουτοπικό, αλήθεια- μήπως θα πρέπει να σε προβληματίσει η απάντηση;

Σε ποιον αμαρτάνεις;

"Αν αμαρτάνεις, τι κάνεις εναντίον του; [...] Αν είσαι δίκαιος, τι θα του δώσεις; [...] Η ασέβειά σου μπορεί να βλάψει έναν άνθρωπο σαν κι εσένα· και η δικαιοσύνη σου μπορεί να ωφελήσει έναν γιο ανθρώπου". Ιώβ 35:6-8.

Ο Ιώβ, ο δίκαιος αυτός άνθρωπος που δοκιμάστηκε τόσο σκληρά από τον Θεό, ακούει μέσα στην οδύνη και στο παράπονο του μια αλήθεια από το στόμα ενός από τους φίλους του που ήρθαν να τον παρηγορήσουν. Η αλήθεια που εκφράζει ο Ελιού είναι τόσο ζωντανή που αφορά και εμάς σήμερα.

Σε ποιον αμαρτάνουμε με συνέπειες; Κι αν είμαστε δίκαιοι, ποιον ωφελούμε; Ξέρουμε ότι όταν πράττουμε την αμαρτία ή τη δικαιοσύνη βλάπτουμε ή ευεργετούμε τους ανθρώπους γύρω μας. Αυτοί, που είναι όμοιοί μας, είναι και οι αποδέκτες των πράξεών μας. Αποτέλεσμα; Οι ενέργειές μας τους ταλαιπωρούν,  τους ζημιώνουν και τους σκανδαλίζουν, αν είναι κακές. Ή, από την άλλη,  τους ωφελούν και τους γίνονται παράδειγμα, αν είναι αγαθές. Άρα, είναι αυτοί που αγγίζονται από την όποια συμπεριφορά μας και είτε οδηγούνται προς μια αγαθή κατεύθυνση είτε προς μια κακή οδό.

Ωστόσο, είναι επίσης αλήθεια ότι η διάπραξη της αμαρτίας στρέφεται πρωτίστως εναντίον του Θεού. "Σε σένα, σε σένα μονάχα αμάρτησα, και έπραξα μπροστά σου το πονηρό" (Ψαλμός 51:4), είπε ο Δαβίδ, γνωρίζοντας καλά ότι κάθε παράβαση που διαπράττεται προσβάλλει τον Θεό, γιατί Αυτός είναι ο υπέρτατος νομοθέτης και τη δική Του δικαιοσύνη, αγιότητα και θεϊκή τάξη καταλύει. Παρόλα αυτά, ο Θεός "δεν ζημιώνεται" ή βλάπτεται και υποφέρει, με την έννοια που βλάπτεται και βασανίζεται ένας συνάνθρωπός μας από την αμαρτία.

Πόσο σημαντικές είναι οι προεκτάσεις της συμπεριφοράς μας! Στο ουράνιο δικαστήριο, μπροστά στο βήμα του Θεού, θα βρεθούν άνθρωποι να μας "κατηγορήσουν" και να "καταθέσουν" τι υπέστησαν από τις άδικες συμπεριφορές μας. Το ίδιο κι αν κάποιοι ευεργετήθηκαν, διότι θα επιβεβαιώσουν τις αγαθές πράξεις μας. Ας μην ξεχνάμε ότι η τελική κρίση μας θα γίνει όχι μόνο μπροστά στη θεϊκή δικαιοσύνη, αλλά μπροστά και σε ανθρώπους, τους οποίους βλάψαμε ή ευεργετήσαμε. Ο Θεός λέει ότι καθώς κάναμε στους συνανθρώπους μας, έτσι ακριβώς είναι να σαν να κάναμε και σε Εκείνον (Ματθαίος 25:40,45).

Μίλα του από την καρδιά

"Και ο Ιησούς, αποκρινόμενος, λέει σ' αυτόν: Τι θέλεις να σου κάνω; Και ο τυφλός τού είπε: Ραββουνί, να ανακτήσω το φως μου. Και ο Ιησούς είπε σ' αυτόν: Πήγαινε· η πίστη σου σε έσωσε". Μάρκος 10:21-52.

Κατά το τελευταίο ταξίδι του Ιησού προς την Ιερουσαλήμ, ένας τυφλός, με το όνομα Βαρτίμαιος, που ζητιανεύει στον δρόμο, ακούει τον θόρυβο του πλήθους που ακολουθεί τον Χριστό και ρωτά να μάθει τι συμβαίνει. Η απάντηση είναι ότι περνάει ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ -όχι και τόσο κολακευτικός τίτλος για να μιλήσει κάποιος για τον Χριστό. Όμως ο Βαρτίμαιος ξέρει μάλλον καλύτερα αυτά που δεν ξέρουν εκείνοι που τον πληροφόρησαν για το πρόσωπο που περνά από την πόλη τους. Τα λόγια του: "Υιέ τού Δαβίδ, Ιησού, ελέησέ με" (Μάρκος 10:47), φανερώνουν ότι γνώριζε καλά ότι αυτός ήταν ο Σωτήρας.

Αν και πολλοί προσπαθούν να τον κάνουν να σωπάσει, αυτός εξακολουθεί να φωνάζει πολύ πιο δυνατά. Η πίστη του τού δίνει θάρρος και μια τόλμη που δεν υποχωρεί μπροστά στις επιπλήξεις των άλλων. Όταν ο Χριστός τον καλεί κοντά Του, αφήνει το ρούχο του με ορμή και σπεύδει να Τον συναντήσει. Το παράξενο είναι ότι ενώ ο Χριστός  ξέρει καλά την ανάγκη του τυφλού αυτού ανθρώπου, θέλει να τον ακούσει  και τον ίδιο να την εκφράζει ξεκάθαρα. "Τι θέλεις να σου κάνω;" (εδ.51), τον ρωτά.

Το ίδιο συμβαίνει και όταν προσευχόμαστε. Συχνά μένουμε σε γενικότητες και δεν έχουμε το θάρρος να εκφράσουμε συγκεκριμένα τα αιτήματά μας. Ίσως να φοβόμαστε να μιλήσουμε "καθαρά" μέσα από την καρδιά μας. Πώς να Του πούμε για την αμαρτία μας, για το τι έχουμε ανάγκη ή για το τι μας απασχολεί. Μπορεί να σκεφτόμαστε ότι δεν είναι εύκολο να σταθούμε μπροστά στον άγιο Θεό και να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς μαζί Του. Καλύτερα να "κρυφτούμε", ή να ντύσουμε τα αιτήματά μας με ένα μανδύα πνευματικότητας και αοριστίας. Ή να σωπάσουμε, τίποτα δεν γίνεται πια...

Ας μη φοβόμαστε να πούμε στον Κύριο με καθαρό τρόπο όλες μας τις αμαρτίες, τις ανάγκες, τους φόβους και τις θλίψεις. Η προσευχή μας, εξάλλου, δεν είναι μια ενέργεια που στόχο έχει να εξαναγκάσει ή να υπαγορεύσει στον Θεό τι να κάνει. Ας Του λέμε, λοιπόν, με απλότητα και αλήθεια ό,τι έχουμε μέσα στην καρδιά μας. Ο Θεός μάς καλεί να είμαστε ευθείς και συγκεκριμένοι στα αιτήματά μας και να Τον εμπιστευόμαστε ότι θα κάνει το καλύτερο για μας.

Η μετατόπιση του κόμματος

 "Δεν υπάρχει, λοιπόν, τώρα καμιά κατάκριση για εκείνους που είναι στον Ιησού Χριστό, αυτούς που δεν περπατούν σύμφωνα με τη σάρκα, αλλά σύμφωνα με το Πνεύμα". Ρωμαίους 8:1.

Λέγεται ότι βασιλιάς Ουμπέρτο της Ιταλίας δέχθηκε μια μέρα το γράμμα ενός άντρα, καταδικασμένου σε πολυετή κάθειρξη, που ζητούσε την ανάκληση της ποινής του. Ο υπουργός Δικαιοσύνης, όταν διάβασε το αίτημα, συμπλήρωσε στο περιθώριο του εγγράφου: "Χάρη, αδύνατον. Να παραμείνει στη φυλακή!". Όταν η υπόθεση ήρθε στα χέρια του βασιλιά, αφού τη μελέτησε προσεκτικά, πήρε την πένα του και μετακίνησε το κόμμα προς τ' αριστερά, ώστε κανείς διάβαζε: "Χάρη, αδύνατον να μείνει στη φυλακή!" Και πάνω στη νέα φράση πρόσθεσε: "Δίνεται". Ο κατάδικος ήταν πια ελεύθερος.

Έτσι έκανε και ο Ιησούς Χριστός στη δική μας περίπτωση. Υπήρχαν βαριές "κατηγορίες" που μας βάραιναν, και ο καθένας ξέρει για τον εαυτό του το δικό του αμαρτωλό παρελθόν. Όμως, ο Χριστός με το αίμα Του πήρε πάνω Του τη δική μας ενοχή, μας συγχώρεσε και μας δικαίωσε "καταργώντας την έχθρα επάνω στη σάρκα του, τον νόμο των εντολών, που είναι στα διατάγματα" (Εφεσίους 2:15). Μόνο που αυτό δεν έγινε με μια απλή μετατόπιση ενός κόμματος, αλλά με την οδύνη, τη ντροπή και τον θάνατο του Χριστού.

Αν αναγνωρίζεις σήμερα ότι έχεις φταίξει μπροστά στον Θεό και αν καταλαβαίνεις ότι η αμαρτία σου θα σε καταδικάσει αιώνια, μπορείς να ζητήσεις από Εκείνον να σου δώσει τη χάρη Του. Το λυτρωτικό έργο του Χριστού θα έχει αποτέλεσμα στη ζωή σου μόνο αν καταλάβεις ποιος πραγματικά είσαι και ζητήσεις με γνήσια μετάνοια να αλλάξεις. Ο Θεός θέλει να σωθείς και σου προσφέρει συγχώρεση, αλλά χρειάζεται να καταλάβεις ότι την έχεις ανάγκη  και να δεχτείς τον Χριστό ως Σωτήρα σου.  Μόνο τότε θα έχεις την πλήρη βεβαιότητα ότι στον σταυρό το θέμα των αμαρτιών σου λύθηκε για την αιωνιότητα. Θα ξέρεις ότι είσαι παιδί του Θεού, ανήκεις σ' Αυτόν και Αυτός σου ανήκει.

Όνειρα και απογοητεύσεις

"Ατόνησε η σάρκα μου και η καρδιά μου· ο Θεός, όμως, είναι η δύναμη της καρδιάς μου, και η μερίδα μου στον αιώνα". Ψαλμός73:25.

Ποια είναι τα όνειρά σου και ποιοι οι φόβοι σου; Να έχω καλή δουλειά και μια ωραία οικογένεια. Αν γίνεται  και κάποιον που θα με αγαπάει  για πάντα και εγώ το ίδιο. Να έχω και καλή υγεία, και λίγα χρήματα, ώστε να μην ανησυχώ για το πώς θα καλύψω τις ανάγκες της οικογένειάς μου. Να έχω και μερικούς καλούς φίλους και αγαπητούς συγγενείς, γιατί όχι; Και να μη γεράσω ολομόναχος, προσπαθώντας να σύρω τα πόδια μου μέσα στο σπίτι, ή σε κανένα αφιλόξενο νοσοκομείο. Άλλοι λιγότερο και άλλοι περισσότερο, άλλοι νωρίς στη ζωή και άλλοι στο γέρμα, ξέρουν τι θα πει όνειρα και απογοητεύσεις.

Μπορώ να σας πω ότι όλοι θέλουμε ότι σας περιέγραψα παραπάνω, αλλά δεν είναι βέβαιο ότι θα τα έχουμε έτσι ακριβώς. Μάλλον θα έχουμε λίγα απ' αυτά, με μπόλικες εναλλαγές που δεν θα μας αφήνουν για μεγάλο χρονικό διάστημα να απολαύσουμε τη ζωή μας.

Συζητώντας με ανθρώπους γύρω μου και βλέποντας ταυτόχρονα τη ζωή μου, έχω πάρει αρκετές γεύσεις πραγματικότητας. Υπάρχουν σύζυγοι που ο γάμος τους δεν τους δίνει χαρά, τόσα είναι τα φορτία που πρέπει να σηκώσουν. Υπάρχουν μητέρες που η ευθύνη των παιδιών τους τις καταβάλλει και δεν βρίσκουν καμιά ευχαρίστηση με το ρόλο της μητρότητας. Υπάρχουν άτομα που πρέπει για χρόνια να υπηρετούν την ασθένεια μέσα στο σπίτι τους, στέκοντας δίπλα στα άρρωστα αγαπημένα τους πρόσωπα. Απώλειες συζύγων και παιδιών, αποτυχίες, χωρισμοί ... Δεν είναι άγνωστη αυτή η πλευρά της ζωής.

Λοιπόν, τι συμπέρασμα να βγάλεις απ' όλα αυτά; Μην κάνεις όνειρα, γιατί θα απογοητευθείς; Όχι βέβαια. Αλλά κάνε το πρώτο σου όνειρο και την πρώτη σου χαρά τον Κύριο! Μάθε να βρίσκεις σε κάθε καλή ή άσκημη περίσταση της ζωής σου σ' Αυτόν κάθε δύναμη, χαρά και παρηγοριά. Μάθε να δέχεσαι τους δρόμους Του και να τους αγαπάς. Η ζωή μάς διαψεύδει κάποια στιγμή, και είναι τότε που αρχίζουμε να μαθαίνουμε ότι ο Κύριος "είναι η δύναμη της καρδιάς μου, και η μερίδα μου στον αιώνα" ( Ψαλμός73:25). Γι' αυτό, ας μάθουμε να μην αναζητάμε διαρκώς λύσεις και  χαρές σε άλλους ανθρώπους και πράγματα. Ας μάθουμε να κάνουμε τον Κύριο τη χαρά μας σήμερα.

Βίβλος: μη χάσεις την επαφή

"Αυτή η ημέρα είναι άγια στον Κύριο τον Θεό σας· μη πενθείτε ούτε να κλαίτε. Επειδή, ολόκληρος ο λαός έκλαιγε, καθώς άκουσε τα λόγια τού νόμου". Νεεμίας 8:9.

Όταν ο λαός Ισραήλ επέστρεψε από την αιχμαλωσία της Βαβυλώνας στη γη του, η ζωή άρχισε να ξαναβρίσκει την παλιά της ομορφιά. Άρχισαν να χτίζουν τα τείχη, να οικοδομούν το ναό, σπίτια και πόλεις σε μια κατεστραμμένη γη. Κάποια στιγμή συγκεντρώθηκαν για να ακούσουν τα λόγια του Θεού, που τα διάβαζε ο Έσδρας, ο ιερέας, από το βιβλίο του νόμου. 

Φαίνεται ότι ο Λόγος του Θεού, ο ξεχασμένος και αθετημένος για χρόνια, άρχισε να αγγίζει τις καρδιές τους και να ελέγχει τις συνειδήσεις τους. Kαθώς εξηγούνταν τα λόγια του Κυρίου, μια αναδρομή στο παρελθόν έφερε στη μνήμη τους όλα αυτά που Εκείνος τους είχε χαρίσει.  Όμως θυμήθηκαν, επίσης, την ανυπακοή τους και τη σταδιακή απομάκρυνσή τους απ' Αυτόν και κατάλαβαν ότι η σκληροκαρδία και η περηφάνια τους τούς είχε οδηγήσει στην αιχμαλωσία, τον εξευτελισμό και την απώλεια. 

Και όλα αυτά όταν ήρθαν ξανά σε επαφή με τον Λόγο του Θεού, γιατί είναι βέβαιο ότι τα λόγια Του φωτίζουν την καρδιά, θυμίζουν, ελέγχουν, διορθώνουν και παρηγορούν. Οι έλεγχοι του Θεού και οι προτροπές Του δεν στοχεύουν ποτέ να μας εξουθενώσουν, γιατί στόχο έχουν να μας οδηγήσουν σε πράξεις μεταστροφής και διόρθωσης, ώστε να βρούμε ειρήνη, χαρά και ανάπαυση.  Η πλούσια συγχώρεσή Του ποτέ δεν γίνεται με στόχο να μας δημιουργήσει ένα αίσθημα ενοχής μέσω του οποίου ο Θεός μάς κρατά "καθηλωμένους" σε μια σχέση αδύναμης υποταγής. Δεν έχει ανάγκη ο Κύριος από τέτοια ανόητα μέσα, ώστε να αισθανόμαστε τάχα μια διαρκής "υποχρέωση" απέναντί Του για την αγάπη και τη συγχώρεσή Του, την οποία προσπαθούμε και καλά να ξεπληρώσουμε.

Η Βίβλος είναι το βιβλίο των αληθινών υποσχέσεων και των αμέτρητων παρηγοριών του Θεού. Ο Κύριος μέσω του Λόγου Του μας μιλά και μας απελευθερώνει, γιατί μας λέει την αλήθεια για την κατάστασή μας. Η Αγία Γραφή φανερώνει στον άνθρωπο πώς σβήνεται η ενοχή. Φανερώνει, επίσης, ότι ο Θεός συγχωρεί, ξεχνά και υψώνει τον άνθρωπο σ' έναν ένδοξο προορισμό.

Χρήσιμη εξάρθρωση!

"Και ο Ιακώβ έμεινε μόνος· και πάλευε μαζί του ένας άνθρωπος μέχρι τα χαράματα της αυγής·  και βλέποντας ότι δεν υπερίσχυσε εναντίον του, άγγιξε την άρθρωση του μηρού του· και μετατοπίστηκε η άρθρωση του μηρού τού Ιακώβ, καθώς πάλευε μαζί του". Γένεση 32:24-25.

Η προσωπικότητα του Ιακώβ, όπως αποτυπώνεται στις σελίδες της Αγίας Γραφής, εκπλήσσει. Μοιάζει με έναν άνθρωπο της σημερινής εποχής και όχι της δικής του. Μεγάλη θέληση και επιμονή, αναζήτηση του Θεού και των ευλογιών του,  ανάγκη για "καταξίωση" και έλεγχο των καταστάσεων, που τον έσπρωχνε να χρησιμοποιεί συχνά την πονηριά και την απάτη. Δεν είναι και πολύ ωραία η εικόνα που βλέπουμε στα χρόνια της νεότητάς του.

Ο Ιακώβ έψαχνε τον Θεό, ήθελε τις ευλογίες Του, αλλά με ένα δικό του τρόπο. Είχε τον δικό του χαρακτήρα, τη δική του λογική και στόχους. Όπως άλλωστε και ο καθένας από μας. Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι η συμπεριφορά μας έχει πονηριά -στον βαθμό που είχε εκείνη του Ιακώβ- αλλά μπορεί να είναι μια συμπεριφορά που δεν αρέσει στον Θεό και που μας βλάπτει χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε. Μπορεί να έχουμε υπερβολικές απαιτήσεις, έλλειψη κατανόησης, να θέλουμε να έχουμε πάντα το πάνω χέρι ή τον πρώτο λόγο, να μη μας αρνούνται ποτέ τίποτα, να επιδιώκουμε να ελέγχουμε καταστάσεις και να γίνονται τα πράγματα με τον δικό μας τρόπο, να έχουμε φόβους και δεύτερες σκέψεις... Όλοι αναγνωρίζουμε χαρακτηριστικά της  αμαρτωλής φύσης του Ιακώβ μέσα μας.

Τι κάνει ο Θεός σ' αυτές τις περιπτώσεις; Νομίζω ότι περιμένει την κατάλληλη στιγμή που θα αφεθούμε. Μέχρι τότε, αναγκάζεται να παλεύει μαζί μας σε μια πνευματική μάχη με στόχο να μας πιέσει, έτσι ώστε να αλλάξουμε κάποτε τρόπο σκέψης και ενέργειας και να μάθουμε να αφηνόμαστε στα δυνατά Του χέρια. Όπως πολύ σωστά κάποια φίλη είπε: "Ενώ εμείς προσπαθούμε να νικήσουμε την αμαρτία και τον κόσμο, ο Θεός προσπαθεί να νικήσει εμάς". Και αν η εξάρθρωση του μηρού του Ιακώβ από το άγγιγμα του Θεού τον ανάγκασε να μείνει εν μέρει  "ανάπηρος" και να μάθει σιγά σιγά να εγκαταλείπει τον εαυτό του στην αγάπη Του, η ταλαιπωρία της δικής μας ψυχής από την πνευματική μας μάχη με τον Κύριο θα μας οδηγήσει να ζούμε με τον δικό Του τρόπο. Έναν τρόπο ανάπαυσης και δύναμης μαζί.

Μικρή ανάπαυλα πριν συνεχίσεις

"Και τους είπε: Ελάτε εσείς οι ίδιοι ιδιαιτέρως σε έναν ερημικό τόπο, και αναπαύεστε λίγο· επειδή, ήσαν πολλοί εκείνοι που έρχονταν και έφευγαν, και δεν ευκαιρούσαν ούτε να φάνε". Μάρκος 6:31.

Γιατί έχουμε τόσο μεγάλο πρόβλημα να σταματήσουμε τις ποικίλες δραστηριότητές μας και να καθίσουμε ήσυχοι, χωρίς μέσα στο μυαλό μας να στριφογυρίζουν ένα σωρό ευθύνες και προβλήματα; Ακόμη και όταν δεν υπάρχει κάτι που να μας επείγει, και πάλι είμαστε "απασχολημένοι". Πιστεύω ότι οι περισσότεροι από ανάμεσά μας έχουμε "κουρδιστεί" σε έναν τέτοιο τρόπο ζωής, ώστε μας είναι πολύ δύσκολο να ησυχάσουμε.

Νέοι, αλλά και μεγαλύτεροι σε ηλικία, άπαξ και τους αφήσεις για λίγο μόνους, γίνονται ανήσυχοι, ψάχνουν για κάθε είδους δράση, αναζητούν τις παρέες τους, πλοηγούν στο διαδίκτυο ή περνούν ατελείωτες ώρες στο Facebook, θέλοντας να γεμίσουν τον χρόνο τους. Έχω την αίσθηση ότι η λέξη "ανάπαυση", ψυχική και σωματική, τείνει να εκλείψει από το λεξιλόγιό μας.  Ακόμη και τις χριστιανικές μας δραστηριότητες τις καθορίζει συχνά μια δράση που είναι άσκοπη και σπασμωδική. Έτσι, μέσα στο τρέξιμο της ζωής ξεχνάμε ότι τίποτα δεν είναι πιο πολύτιμο από το να αφιερώσουμε λίγο χρόνο για να ησυχάσουμε, μακριά από καθήκοντα, από ηλεκτρονικές συσκευές, μακριά και από ανθρώπους που αγαπάμε, μόνο και μόνο για να σταθούμε  στην παρουσία του Κυρίου, έτσι απλά, χωρίς λόγια ή αιτήματα.

Όταν ο Κύριος αντιλήφθηκε ότι οι μαθητές είχαν αρχίσει να κουράζονται μέσα στη βαβούρα του πλήθους που, έχοντας ένα σωρό ανάγκες, ζητούσε προσοχή και υπηρεσία, σε σημείο που να μην προλαβαίνουν ούτε να φάνε, σκέφτηκε τη φυσική τους ανάγκη και αντοχή και όχι το πλήθος. Γι' αυτό, παίρνοντας ο ίδιος την πρωτοβουλία, τους πήρε σε έναν ήσυχο τόπο να ξεκουραστούν και να ανανεώσουν τις δυνάμεις τους.

Συνειδητοποιώντας πόση σημασία έχει μια τέτοια ικανοποίηση της ανάγκης μας για ανάπαυση και ησυχία  κοντά στον Κύριο, όσο αδιανόητη ή χωρίς όφελος κι αν μας φαίνεται αρχικά, βρίσκουμε στο τέλος  ιδιαίτερη δύναμη να συνεχίσουμε πραγματικά χαρούμενοι τη διαδρομή μας.

Από τη γη στον ουρανό

"Το πολίτευμά μας είναι στους ουρανούς, απ' όπου και προσμένουμε Σωτήρα, τον Κύριο Ιησού Χριστό..." Φιλιππησίους 3:20.

Η "διαδρομή" του Χριστού από τον ουρανό στη γη, προκειμένου να μας ελευθερώσει από την αμαρτία και να μας χαρίσει αιώνια σωτηρία, είναι συγκλονιστική. Μια πλήρης παραχώρηση της θελήσεώς Του, από αγάπη και μόνο. Όμως, έχουμε και εμείς κάποια διαδρομή να κάνουμε, μόνο που θα είναι αντίστροφη η φορά της: από τη γη στον ουρανό. Αυτό ισχύει για όλους τους ανθρώπους, απλά για κάποιους αυτή η διαδρομή θα είναι η κατάληξη μιας όμορφης πορείας και σχέσης με το Χριστό στη γη, που θα ολοκληρωθεί στην ένδοξη και άγια παρουσία Του.

Αυτή τη διαδρομή, είτε θα την κάνει ο κάθε πιστός μόνος του, όταν έρθει η ώρα να αναχωρήσει από τη γη, είτε θα την κάνουμε όλοι μαζί, η εκκλησία Του σε όλο το πρόσωπο της γης, όταν ο Ιησούς "θα κατέβει από τον ουρανό με πρόσταγμα, με φωνή αρχαγγέλου, και με σάλπιγγα Θεού" (Α' Θεσσαλονικείς 4:16)  για να μαζέψει στη δόξα τους πιστούς Του. Έτσι, "όσοι απομένουμε, θα αρπαχτούμε μαζί τους, ταυτόχρονα, με σύννεφα σε συνάντηση του Κυρίου στον αέρα· και έτσι, θα είμαστε πάντοτε μαζί με τον Κύριο" (εδ. 17). H συνάντηση όλων μας με τον Κύριο, αλλά και με τα αγαπημένα μας πρόσωπα στον ουρανό, θα είναι μοναδική, γιατί θα είναι η εκπλήρωση όλων των βαθύτερων επιθυμιών και ονείρων μας.

Ο Χριστός μάς ζητά να μην ξεχνάμε τον τελικό προορισμό μας, να είμαστε έτοιμοι και να Τον περιμένουμε. Ας μην μπερδευτούμε στη ματαιότητα και τη βιοπάλη αυτού του κόσμου. Ας μη χάσουμε μέσα στις σκιές της γης τον πραγματικό στόχο μας. Ταυτόχρονα, για όλους όσους δεν αισθάνονται σίγουροι ότι θα αποτελέσουν μέρος αυτής της ουράνιας πανήγυρης, υπάρχει σήμερα ανοικτή πόρτα συμφιλίωσης και οδός σωτηρίας. Ας μη βρεθεί κανείς στη δυσάρεστη θέση ν' ακούσει από το στόμα του Κυρίου: "Σας διαβεβαιώνω, δεν σας γνωρίζω" (Ματθαίος 25:12).

Από τον ουρανό στη γη

"Στα δικά του ήρθε, και οι δικοί του δεν τον δέχθηκαν". Ιωάννης 1:11.

Η γη και ο ουρανός: δύο τόσο διαφορετικά σημεία. Στο ένα κατοικούν άνθρωποι, δημιουργώντας χιλιάδες χρόνια τώρα τον πολιτισμό τους. Επιστήμη, τέχνη, θεσμούς, κοινωνικές και οικονομικές δομές. Αλλά και συγκρούσεις, ανταγωνισμούς, συνεργασίες και συνασπισμούς. Στον ουρανό είναι ο τόπος που κατοικεί ο Θεός, ο Χριστός και το Άγιο Πνεύμα. Εκεί, μαζί με τη λατρεία και την υπηρεσία των αγγελικών πλασμάτων, απολαμβάνουν όλοι μια ατέρμονη ευτυχία, μέσα στην αγάπη και την ειρήνη.

Αυτόν τον ουράνιο τόπο κατοίκησης άφησε ο Χριστός για να έρθει στη γη μας. Ο Πατέρας Τον έστειλε, και Εκείνος, σύμφωνος με τη γνώμη Του, δέχτηκε να πάρει ανθρώπινη μορφή και να περάσει από τα μονοπάτια της ζωής μας, υποφέροντας όπως και εμείς. Από τη στιγμή που γεννήθηκε στη φάτνη, μιας και "δεν υπήρχε γι' αυτούς τόπος μέσα στο κατάλυμα" (Λουκάς 2:7), μέχρι το θάνατό Του, βίωσε τις εμπειρίες και τα δεινά της ανθρώπινης φύσης, εκτός από την αμαρτία. Ο Χριστός "πέρασε ευεργετώντας και θεραπεύοντας όλους εκείνους που καταδυναστεύονταν από τον διάβολο" (Πράξεις 10:38), όμως στο τέλος πέθανε καταφρονημένος επάνω στον σταυρό.

Αν και η "διαδρομή" αυτή του Χριστού δεν αρμόζει στη Θεότητα και τη βασιλική εξουσία Του, αν και δεν ήταν γι' Aυτόν απαραίτητο, ούτε θα πρόσθετε κάτι στην ουράνια μακαριότητά Του, ωστόσο την επέλεξε! Και αυτό το έκανε για σένα και για μένα. Για να μπορούμε να απολαύσουμε και εμείς, όπως και Αυτός, την αιώνια ειρήνη και αγάπη, τη συνεχή πληρότητα και χαρά μιας ζωής χωρίς αμαρτία και πόνο. Για να μπορούμε, ως άνθρωποι αμαρτωλοί αλλά συγχωρημένοι και δικαιωμένοι, να μοιραστούμε μαζί Του αυτό που τελικά είναι η ουσία του Θεού: η αγάπη.

Είναι αλήθεια ότι αυτή η ταπείνωση του Χριστού- με όλον τον πόνο και την ντροπή- έφερε "στη δόξα πολλούς γιους" (Εβραίους 2:10). Θα μπορούσες να είσαι ένας απ' αυτούς, αν το ήθελες.

Ο Βασιλιάς είναι ζωντανός

"Βλέπουμε τον Ιησού για λίγο ελαττωμένον έναντι των αγγέλων, εξαιτίας τού παθήματος του θανάτου, στεφανωμένον με δόξα και τιμή...". Εβραίους 2:9.

Ο βασιλιάς Οχοζίας έχει πεθάνει. Η μητέρα του, η Γοθολία, εξόντωσε όλους τους κληρονόμους του στέμματος, ώστε να ανέβει στον θρόνο. Ασύλληπτη σκληρότητα από μια γυναίκα που έφτασε να σκοτώσει τα εγγόνια της προκειμένου να χορτάσει τη φιλοδοξία της. Όμως το σχέδιο της δεν είχε αίσιο τέλος, γιατί η θαρραλέα Ιωσαβεέ, η αδελφή του νεκρού βασιλιά, έκλεψε έναν από τους μικρούς γιους του και τον έκρυψε μαζί της για έξι χρόνια μέσα στον ναό για να τον προστατέψει.

Η Γοθολία βασίλεψε επτά χρόνια επάνω στον λαό, ο οποίος πίστευε ότι οι βασιλικοί απόγονοι του Δαβίδ είχαν εκλείψει. Ο άντρας της Ιωσαβεέ, που ήταν ιερέας, συγκέντρωσε τους αρχηγούς του στρατού, αποκάλυψε το μυστικό, "τους έδειξε τον γιο τού βασιλιά" (εδ.4) και έστεψε το παιδί βασιλιά, επισπεύδοντας την οριστική καταδίκη της Γοθολίας. Τι έκπληξη για τον λαό και σοκ για τους αξιωματούχους που είδαν να βγαίνει από την κρυψώνα του ένας ζωντανός βασιλιάς, που δεν ήξεραν καν ότι υπήρχε!

Πάνε πάνω από δύο χιλιάδες χρόνια που ένας άλλος "γιος του Δαβίδ", ο Χριστός,  πέθανε πάνω στον σταυρό και έπειτα θάφτηκε. Κάποιοι έχουν μείνει εκεί, πιστεύοντας ότι ο Ιησούς είναι ένα νεκρό πρόσωπο. Αντίθετα, άλλοι ξέρουν το "μυστικό", ότι ο Βασιλιάς είναι ζωντανός. Πρόκειται για τους ανθρώπους που ζουν μέσα "στον οίκο του Θεού",  τους πιστούς χριστιανούς, που έχουν πλήρη βεβαιότητα ότι ο Χριστός είναι αναστημένος και κάθεται ένδοξος στον θρόνο Του στον ουρανό.

Μην έχεις καμιά αμφιβολία ότι ο Βασιλιάς του σύμπαντος, ο Ιησούς, είναι ζωντανός. Όταν σύντομα Τον δεις μέσα στη δόξα Του, όπως όλοι θα Τον δούμε, τότε μπροστά Του θα "λυγίσει κάθε γόνατο επουρανίων και επιγείων και καταχθονίων και κάθε γλώσσα να ομολογήσει ότι ο Ιησούς Χριστός είναι Κύριος" (Φιλιππησίους 2:10-11). Είναι κρίμα, σαν τη Γοθολία, να οργανώνεις τη ζωή σου χωρίς να Τον υπολογίζεις. Ο καιρός περνάει γρήγορα και σύντομα ο Χριστός θα ξανάρθει. Βιάσου να τακτοποιήσεις την "εκκρεμότητα" της αμαρτίας σου πριν είναι αργά.

Παρεξηγήσεις

« […] ο στοχασμός μου δεν είναι διαφορετικός από τα λόγια μου».  Ψαλμός 31:2.

Υπάρχουν πολλοί λόγοι που κάνουν τους άλλους να μας παρεξηγούν και να μη θέλουν να συναναστραφούν μαζί μας. Κάποιες φορές η αιτία είμαστε εμείς οι ίδιοι και  ξέρουμε τον λόγο που επέφερε μια ρήξη. Κάποια μειωτικά λόγια που εκφράσαμε, πράξεις που πλήγωσαν, μια  εκμετάλλευση, πόσα δεν μπορούν να γίνουν πηγή διαφωνίας και απομάκρυνσης. Άλλοτε πάλι, συνειδητοποιούμε ότι δεν αξίζουμε μια τέτοια μεταχείριση και η απόρριψη μάς είναι ανεξήγητη. Τι συνέβη ξαφνικά και άλλαξε κάποιος τη συμπεριφορά του απέναντί μας;

Επειδή δεν διαθέτουμε εξήγηση, αναλαμβάνουμε να εξηγήσουμε μόνοι μας την κατάσταση, ή με τη βοήθεια των φίλων και των δικών μας. Και εφόσον την εξηγήσαμε και «βρήκαμε» την άκρη, υιοθετούμε και ανάλογη συμπεριφορά απέναντι στο πρόσωπο που μας αποφεύγει. Πιστεύω ότι αυτός είναι ένας λάθος δρόμος που δηλώνει αδυναμία να είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου. Δείχνει έλλειψη θάρρους να λάβεις μια απάντηση, που μπορεί να βασίζεται σε λανθασμένη κρίση για σένα, ή μπορεί να περιέχει σπέρματα αλήθειας που θα σε πονέσουν. Φανερώνει εγωισμό να σταθείς απέναντι στον άλλο και να λύσεις την παρεξήγηση, χωρίς να καταφύγεις στις πάντα βολικές και εύκολες εξηγήσεις σου. 

 

Ο Θεός μάς καλεί να είμαστε ευθείς και αληθινοί στις σχέσεις μας. Να μη μιλάμε από διπλή καρδιά, να μην υποκρινόμαστε ότι δεν τρέχει τίποτα, ενώ στην πραγματικότητα κάποια πράγματα μάς  έχουν πειράξει. Όλοι έχουμε δοκιμάσει αυτόν τον τρόπο «επίλυσης» μιας αδιευκρίνιστης παρεξήγησης. Σκεπάζουμε ό,τι συμβαίνει με χαμόγελα, με ανοχή ή απόσταση, φοβούμενοι ότι αν μιλήσουμε  θα μπλέξει χειρότερα το πράγμα. Και  ο άλλος τα εξηγεί με τον δικό του τρόπο, γιατί που να ξέρει τι πραγματικά μας έχει ενοχλήσει; 

Ας μη φοβόμαστε να είμαστε ειλικρινείς με τους άλλους, αν θέλουμε να λύσουμε τις παρεξηγήσεις. Ο Κύριος, που καταλάβαινε τις σκέψεις των γύρω του, έλεγε: «Γιατί εσείς σκέφτεστε πονηρά μέσα στις καρδιές σας;» (Ματθαίος 9:4) και  αποκαθιστούσε την αλήθεια στις συνειδήσεις τους.

Αν κάτι σε έχει ενοχλήσει στον άλλο, πες του το με ευγένεια και ζήτησέ του συγνώμη, αν αποδειχτεί ότι έχεις κάνει λάθος. Μην αφήνεις την κατάσταση να λυθεί από «μόνη της» -αυτό δεν θα γίνει ποτέ- και στο τέλος θα παρασυρθείς στην αμαρτία και την πικρία. «Εξομολογείστε ο ένας στον άλλον τα πταίσματά σας, και προσεύχεστε ο ένας για τον άλλον για να γιατρευτείτε» (Ιάκωβος 5:16). Η εξομολόγηση προϋποθέτει επικοινωνία και προπάντων ειλικρινή και ταπεινή καρδιά.