Χθες, σήμερα και κάθε μέρα!

" [...] ο Θεός που με ποίμανε από τη γέννησή μου μέχρι τούτη την ημέρα...". Γένεση 48:1.

Τα χρόνια κυλούν και η ζωή κλείνει στο διάβα της ευχάριστες και δυσάρεστες εμπειρίες και αναμνήσεις. Κάποιοι αναπολούν διαρκώς το παρελθόν - καλό ή κακό - μη μπορώντας να απαγκιστρωθούν.  Κάποιοι άλλοι ζουν το σήμερα, όπως κι αν είναι αυτό, τόσο ξεχωριστό για τον καθένα. Και κάποιοι άλλοι, τέλος, περιμένουν ένα καλύτερο αύριο και μαζί του την πραγματοποίηση των στόχων και των ονείρων τους.

Όποιες κι αν είναι οι συνθήκες που ζήσαμε, ζούμε, ή πιθανόν να ζήσουμε στο μέλλον,  ας θυμόμαστε ότι έχουν και ένα επιπλέον περιεχόμενο, το οποίο δεν φαίνεται ξεκάθαρα εδώ κάτω. Η επίγεια ζωή μας έχει ένα συγκεκριμένο αντίκρισμα, δηλαδή έναν ξεχωριστό αντίκτυπο στην αιωνιότητα. Είναι το "μυστικό περιεχόμενο" που κρύβεται πίσω από τα φαινόμενα του παρόντος βίου και που κάποια μέρα θα έρθει στο φως σε όλη του την πληρότητα και αλήθεια.

Και αυτό το περιεχόμενο το καθορίζουμε κατά ένα μεγάλο μέρος εμείς. Εκτός αν κάποια στιγμή ο Θεός, που μας έφερε στην ύπαρξη θέλοντας να μας κάνει κοινωνούς της αγάπης και της δόξας Του,  πάρει την πρώτη θέση στη ζωή μας και μαζί μ' αυτήν το τιμόνι της. Τότε όλα τα περιεχόμενα - ναι, όλα τα περιεχόμενα της ζωής μας-, τόσο του παρελθόντος όσο και του παρόντος και του μέλλοντος, παίρνουν μια εντελώς νέα διάσταση και αποκτούν άλλο νόημα.

Μπορείς να κοιτάξεις πίσω και, παρά τις καλές ή τις κακές αναμνήσεις σου, να πεις: "Ο Θεός ήταν εκεί;"

Μπορείς να ζήσεις το σήμερα και, είτε χαίρεσαι είτε λυπάσαι, να πεις: "Ο Θεός είναι εδώ;"

Μπορείς να κοιτάξεις το άγνωστο αύριο και, όπως εξελιχθούν τα πράγματα,  να πεις : "Ο Θεός θα είναι μαζί μου;"

Μπορείς να τα πεις όλα αυτά αν ο Κύριος είναι ο Ποιμένας σου, και η ζωή σου, χθες, σήμερα και κάθε μέρα, Του ανήκει ανεπιφύλακτα.

Με άδεια χέρια

" «Ποιος, πρώτος, έδωσε κάτι σ' αυτόν, για να του γίνει ανταπόδοση;» Επειδή, απ' αυτόν, και διαμέσου αυτού, και σ' αυτόν είναι τα πάντα· σ' αυτόν ανήκει η δόξα στους αιώνες ". Ρωμαίους 11:35-36. 

Η Κόρρη τεν Μπουμ αφηγείται σε κάποιο βιβλίο της ένα οικογενειακό στιγμιότυπο κατά το οποίο ο πατέρας της, μαζί με άλλα μέλη της οικογένειάς της, αναγκάστηκαν να πουν στη θεία τους ότι η κατάσταση της υγείας της ήταν μη αναστρέψιμη και ότι της απέμεναν λίγες εβδομάδες ζωής. Προσπαθώντας να την ενθαρρύνουν, της θύμισαν ότι όταν βρεθεί μπροστά στον θρόνο του Θεού, τα χέρια της θα είναι γεμάτα από καρπό. Ομάδες βιβλικής μελέτης, γραπτά, ομιλίες, συγκέντρωση χρημάτων, είχε τόσα πολλά κάνει γι' Αυτόν. 

Ωστόσο, η  αντίδραση της γυναίκας ήταν συγκλονιστική και αποστομωτική εξίσου: " Τι μπορούμε να φέρουμε εμείς στον Θεό! Τι Τον νοιάζουν τον Θεό τα τεχνάσματα και τα μπιχλιμπίδια μας;..." Βρίσκω τόσο γνήσια και απλή  μια τέτοια απάντηση. Να έχεις κάνει τόσα πολλά για τον Κύριο και στα μάτια σου να μοιάζουν ένα τίποτα. Ναι, ένα τίποτα μπροστά σε αυτά που Εκείνος έκανε για μας επάνω στο σταυρό και κάνει σε όλη τη διάρκεια της ζωής μας.

 Είναι πολύ εύκολο να παρασυρθεί κανείς στην αξιολόγηση των έργων του εδώ κάτω και να ξεχάσει ότι με τη χάρη τού Θεού είναι ό,τι είναι (Α' Κορινθίους 15:10).  Και αν κάποιος κόπιασε και αγωνίστηκε στο έργο του Κυρίου, δεν ήταν παρά η χάρη τού Θεού, που ήταν πάλι μαζί του.  Συχνά φαίνεται ότι έχουμε ανάγκη να καταφεύγουμε σε μια "απαρίθμηση" των έργων της υπακοής μας και των διακονιών μας. Έτσι αισθανόμαστε ασφαλείς ότι η είσοδός μας στον ουρανό θα είναι σίγουρη. Αλλά μια τέτοια εξασφάλιση από μέρους μας δεν χρειάζεται. Ό,τι και να κάνουμε - τα οποία όχι απλά οφείλουμε, αλλά  από αληθινή αγάπη για τον Σωτήρα μας κάνουμε - θα έχουν πάντα τον ίδιο παρανομαστή: τη χάρη Του. 

Δούλεψε για τον Κύριο και φέρε καρπό μέσα σου και γύρω σου με τη χάρη Του. Αλλά μη θεωρήσεις τα όποια αποτελέσματα δικά σου. Δέξου την ταπεινή θέση να συναντήσεις τον Κύριο όχι με το καύχημα του δικού σου καρπού και κόπου, αλλά με τα χέρια σου άδεια μπροστά στα τρυπημένα δικά Του χέρια.

 

Μια ευτυχία διαφορετική από τις άλλες

" «Μια φορά ακόμα εγώ σείω όχι μονάχα τη γη, αλλά και τον ουρανό». Και το «μια φορά ακόμα» φανερώνει τη μετάθεση αυτών που σαλεύονται, ως χειροποίητων, για να μείνουν αυτά που δεν σαλεύονται ". Εβραίους 12:26-27.

Η ευτυχία είναι το όνειρο κάθε ανθρώπου. Μακάρι να μπορούσε να διαρκούσε για πάντα στη ζωή μας και καμιά σκιά να μη θάμπωνε τη λάμψη της. Ουτοπία, το ξέρετε και το ξέρω. Πριν πολλά χρόνια έτυχε να διαβάσω ένα ποίημα του Γάλλου Luis Aragon, το οποίο έγραψε κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, και δημοσιεύθηκε  το 1946, με τίτλο: "Δεν υπάρχει ευτυχισμένη αγάπη". Στροφές του κρατάω μέσα στις σελίδες της Βίβλου μου για να θυμάμαι, όπως πολύ ωραία ο C.S. Lewis έγραψε, ότι δεν πρέπει να εξαρτά κανείς την ευτυχία του από κάτι το οποίο μπορεί να χάσει.

Το ποίημα του Aragon ξεκινά ως εξής: "Τίποτε δεν είναι ποτέ δεδομένο στον άνθρωπο. Ούτε η δύναμή του ούτε η αδυναμία του ούτε η καρδιά του. Και όταν πιστεύει ότι ανοίγει την αγκαλιά του, η σκιά του μοιάζει με ένα σταυρό. Και όταν πιστεύει ότι αγκαλιάζει την ευτυχία του, τη συνθλίβει. Η ζωή είναι ένας παράξενος αποχωρισμός, δεν υπάρχει ευτυχισμένη αγάπη". 

Κάποιοι ίσως το βρίσκουν απαισιόδοξο ή μελαγχολικό. Παρ' όλα αυτά, θα έλεγα ότι είναι πέρα για πέρα αληθινό, και καλό θα ήταν να κρατάμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας ότι κάποια στιγμή ο Θεός μπορεί να επιτρέψει να σαλευτούν πράγματα στη ζωή μας "για να μείνουν αυτά που δεν σαλεύονται" (Εβραίους 12:27). Γιατί είναι σίγουρο ότι σαν άνθρωποι αναζητάμε την  ευτυχία. Αλλά την αναζητάμε με τόση λαχτάρα οπουδήποτε αλλού παρά πρώτα στον Κύριο. Στη δουλειά μας, στα παιδιά μας, στον πολύτιμο σύζυγό μας, στην υγεία μας και στην άνετη οικονομική μας κατάσταση. Στο φιλικό μας περιβάλλον. Στην ειρήνη και την ασφάλεια της χώρας μας. Σε όλα αυτά που ανά πάσα στιγμή μπορεί να τα χάσουμε! Σε όλα αυτά που σήμερα μας πάνε στα ουράνια, και αύριο μια πιθανή απώλειά τους  μπορεί να μας βυθίσει στη θλίψη. 

Με αυτό δεν θέλω να απογοητεύσω  τους αισιόδοξους ή ρομαντικούς της ζωής και να μελαγχολήσω περισσότερο τους απαισιόδοξους. Απλά θέλω να πω ότι όσο πιο πολύ στηρίζει κανείς την ευτυχία του σε πράγματα που μπορεί να χάσει, τόσο μεγαλύτερη μπορεί να είναι η θλίψη που νιώθει όταν τα χάσει. Ζούμε πάνω στη γη, η ζωή είναι απρόβλεπτη, και σίγουρα δεν υπάρχει απόλυτα "ευτυχισμένη αγάπη". Εκτός κι αν αυτή έγινε για μας πρώτα ο Κύριος.

Πόσο επιεικής είναι ο Θεός;

"Φανερώθηκε η σωτήρια χάρη τού Θεού προς όλους τούς ανθρώπους,  η οποία μας διδάσκει να αρνηθούμε την ασέβεια και τις κοσμικές επιθυμίες, και να ζήσουμε με σωφροσύνη και με δικαιοσύνη και με ευσέβεια στον παρόντα αιώνα..." Τίτος 2:11-12.

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που περιμένουν πολλά από την επιείκεια του Θεού. Αυτή θα καλύψει τα λάθη τους, τα οποία θα συνεχίσουν να κάνουν, εφόσον ο Κύριος είναι τόσο καλός και έχει κατανόηση και υπομονή.

Αν εμείς δεν έχουμε κατανόηση και υπομονή στο κακό, στην αδικία, στην εκμετάλλευση που μας γίνεται - που στο κάτω κάτω μπορεί να υπάρχουν φορές που κάνουμε και εμείς τα ίδια - γιατί να έχει ο Θεός, που είναι άγιος, τέλειος και δεν έχει καμιά απολύτως ανάγκη ή υποχρέωση να δείξει έλεος;

Ωστόσο, ο Θεός δείχνει πολύ έλεος, αλλά δεν παίρνει με "ελαφρά καρδιά" την αμαρτία. Ούτε θα θυσιάσει τον άγιο και δίκαιο χαρακτήρα Του προκειμένου η χάρη Του να σκεπάσει κάποιους αμετανόητους ανθρώπους. Ιδιαίτερα όταν ο Χριστός, όντας αναμάρτητος και αθώος, πέθανε  στον σταυρό φορτωμένος τις δικές μας αμαρτίες και πάνω Του ξέσπασε  η τιμωρία που μας άξιζε.

Είναι αυταπάτη να περιμένει κάποιος ότι θα σωθεί εκείνη την ημέρα χάρη στη θεϊκή επιείκεια, χωρίς να έχει πρώτα μετανοήσει για τις αμαρτίες του.  Ο Θεός δεν είναι επιεικής, είναι δίκαιος και αληθινός. Γι' αυτό σχεδίασε να πληρωθεί η αμαρτία μας με τη θυσία του Γιου Του, επειδή μόνοι μας δεν θα μπορούσαμε ποτέ να ξεπληρώσουμε αυτό το χρέος, ούτε να ζήσουμε μια άγια ζωή.

Ο Θεός είναι περισσότερο από επιεικής. Είναι αγάπη! Ακόμη και σήμερα προσφέρει άφθονη συγχώρηση, δικαίωση και ένα τέλειο έργο σωτηρίας, που επεκτείνεται μέχρι την αιωνιότητα. Να περιμένεις άφθονο έλεος και δόξα την ημέρα της κρίσης, αν κάποια στιγμή κατάλαβες ποια είναι η αμαρτία  σου και άλλαξες πορεία, βάζοντας τον Θεό στην πρώτη θέση στη ζωή σου. 

Σφάλματα και ακρίβειες

"Πριν ταλαιπωρηθώ, εγώ πλανιόμουν· τώρα, όμως, φύλαξα τον λόγο σου". Ψαλμός 119:66.

Οι άνθρωποι φοβούνται να κάνουν λάθος και δεν έχουν καθόλου άδικο γι' αυτό. Ένα λάθος που διαπράττεται, δεν είναι πάντα ανώδυνο, και υπάρχουν περιπτώσεις που μεγάλα λάθη ταλαιπώρησαν ανθρώπους και οικογένειες. 

Ωστόσο, θα ήθελα να ομολογήσω ότι ευχαριστώ τον Θεό για τα λάθη μου. Πολλά απ' αυτά τα έκανα ενώ η καρδιά μου ήταν γνήσια και η εκζήτηση του προσώπου Του αληθινή. Ενώ είχα προσευχηθεί  και μελετήσει την Αγία Γραφή. Όμως, ποτέ δεν περίμενα ότι είναι και αυτός ένας τρόπος για να γνωρίσω καλύτερα τον Κύριο και να γίνω σοφότερη και δυνατή.

 Η αλήθεια είναι ότι η αναζήτηση του θελήματος του Θεού και η ανάγκη μου για σοφία και σύνεση με προφύλαξαν από πολλές, πάρα πολλές παγίδες και ταλαιπωρίες. Αλλά ξέρετε, αυτό δεν μεταφράστηκε πάντα σε εξασφάλιση. Υπήρξαν φορές που έσφαλα, γιατί δεν κατάλαβα σωστά, με επώδυνες συνέπειες και πολλά ερωτηματικά: γιατί ο Θεός με άφησε να ταλαιπωρηθώ; Ταλαιπωρήθηκα, επίσης, εξαιτίας άλλων, που είχαν παρανοήσει σε κάποια σημεία τις βιβλικές αλήθειες, ώστε με μια υποκειμενική θεολογία και συχνά με λάθος συμβουλευτική, με "βοήθησαν" να μπερδευτώ ακόμη περισσότερο.

Όμως, θέλω να πω ότι ένα λάθος, όσο επώδυνο κι αν είναι, μπορεί να αποδειχτεί για τη χριστιανική μας ζωή πολύ πιο παραγωγικό και ωφέλιμο κάποιες φορές από μια τυπική και ανούσια "πνευματική ακρίβεια", την οποία ακολουθούμε απαρέγκλιτα από συνήθεια, χωρίς να έχουμε αναρωτηθεί για την ορθότητά της. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να αφεθούμε σε πνευματικούς πειραματισμούς  για να μάθουμε το σωστό. Σημαίνει ότι πολλές φορές, για να καταλάβουμε το πνευματικά ορθό και βιβλικά αληθινό, για να μάθουμε τους δρόμους και το σκεπτικό του Κυρίου, περνάμε μέσα από μονοπάτια ταλαιπωρίας και κάνουμε λάθη, για τα οποία δεν φταίμε πάντα. Μολαταύτα, αποδεικνύεται για άλλη μια φορά αληθινό ότι "όλα συνεργούν προς το αγαθό σ' αυτούς που αγαπούν τον Θεό" (Ρωμαίους 8:28). 

 Αφέσου με πίστη και αγάπη στον Κύριο. Αν κάνεις λάθη, παρόλο που Τον  εκζητάς, μη φοβάσαι. Μέσα  απ' αυτά, ο Θεός θα σε κάνει δυνατό, ώστε να διακρίνεις το καλό από το κακό με καθαρότερο οφθαλμό.

Λίγο πιο νωρίς, ή πολύ αργά;

" [...] η πηγή σου ας είναι ευλογημένη· και ευφραίνου με τη γυναίκα τής νιότης σου. Ας είναι σε σένα σαν αξιαγάπητη ελαφίνα, και χαριτωμένη δορκάδα· ας σε ποτίζουν οι μαστοί της σε κάθε καιρό· ευφραίνου πάντοτε στην αγάπη της". Παροιμίες 5:18-19.

Κάνει μεγάλη εντύπωση ότι στις μέρες μας πολλοί άντρες και γυναίκες βλέπουν τον γάμο σαν μεγάλο φορτίο, λες και είναι το τέλος του κόσμου, ή η αρχή μιας αμοιβαίας υποδούλωσης. Θέλουν και δεν θέλουν να μπουν στον ζυγό της οικογενειακής ζωής, σκεπτόμενοι πόσο δαπανηρή και άνευ ουσιαστικής σημασίας μπορεί να αποδειχτεί η συζυγική συμβίωση. Μια τόσο μεγάλη ευθύνη σε όλους τους τομείς της ζωής και μια τέτοια απώλεια της ελευθερίας τούς τρομάζει.

Διάβαζα σε κάποιο βιβλίο πάνω στη βυζαντινή κοινωνία ότι εκείνη την  εποχή, για να εξασφαλισθεί η επιτυχία του γάμου, οι γονείς πάντρευαν τα αγόρια τους όσο το δυνατόν νωρίτερα, και μάλιστα πριν σταδιοδρομήσουν στη ζωή τους. Σήμερα γελάμε μαζί τους, διότι προηγούνται άλλες σημαντικές προτεραιότητες και δικαιολογείται μια κάποια καθυστέρηση. Ωστόσο, το σκεπτικό τους ήταν απλό: αν ο γάμος καθυστερούσε, υπήρχε πάντα ο κίνδυνος οι νέοι να γλιστρήσουν σε μια μαλθακή, βολεμένη ζωή, σε άσκημες συναναστροφές και σε καλοπέραση. Αν στη συνέχεια παντρεύονταν, θα τους ήταν πιο δύσκολο να προσαρμοστούν σε ένα νέο μοντέλο ζωής και στο πρότυπο της "γυναίκας- συζύγου".

Χωρίς να θέλω να εξιδανικεύσω το παρελθόν ή να επικρίνω τα σημερινά ήθη και την ηθική, θα έλεγα ότι η στάση τους περιέχει αλήθειες που τείνουμε να αγνοούμε ή να γελοιοποιούμε. Γιατί όταν μαθαίνει κανείς σε ένα συγκεκριμένο τρόπο ζωής, χαλαρό, χωρίς ευθύνες, που κοιτάζει το τώρα και την προσωπική ευχαρίστηση, είναι λιγάκι δύσκολο να θελήσει να τα χάσει όλα αυτά για τα "ιδανικά" της συζυγικής συμβίωσης. Όμως, το χειρότερο απ' όλα αυτά είναι ότι οι επιλογές πληθαίνουν, διότι υπάρχουν τόσα πολλά πράγματα να κάνεις και να απολαύσεις. Τα ερεθίσματα πολλαπλασιάζονται και οι εμπειρίες κάνουν τον άνθρωπο δύσκολο και απαιτητικό. Υπάρχουν, επίσης, τόσα διαφορετικά άτομα ανάμεσα στα οποία θα μπορούσες να επιλέξεις ... Ποιο να είναι άραγε το  καλύτερο; Όλα αυτά, και πολλά ακόμη, διαμορφώνουν ανεπαίσθητα τον ψυχισμό αρκετών νέων, οι οποίοι λειτουργούν με ένα σκεπτικό σε σχέση με τον γάμο που μοιάζει ακατανόητο. Χωρίς να υπάρχουν πραγματικοί λόγοι αναβολής, προτιμούν να τον μεταθέτουν μέσα στο χάος των επιλογών, των προκλήσεων και των επιπτώσεων.

Νομίζω ότι η μοντέρνα ζωή έχει επηρεάσει τα όνειρα και τις επιθυμίες πάρα πολλών, των χριστιανών επίσης. Και όλη αυτή η αλλοτρίωση, όλη αυτή η σφαλερή αντίληψη μέσα στην οποία μεγαλώνει κανείς, δημιουργεί ανθρώπους μπερδεμένους, που συχνά μπορεί να μην φταίνε οι ίδιοι και να μην έχουν καν επίγνωση ότι σκέφτονται λάθος! Όσο για τους χριστιανούς, εκεί η ευθύνη αναλογεί στον καθένα χωριστά, στο βαθμό που έχει κατανοήσει ποιες είναι οι αρχές του Θεού και ποιες είναι οι δικές του επιθυμίες και επιδιώξεις.

Tristis

"Και καθώς αποδοκίμασαν το να έχουν επίγνωση του Θεού, ο Θεός τούς παρέδωσε σε αδόκιμον νου, ώστε να κάνουν εκείνα που δεν πρέπει· επειδή, είναι γεμάτοι από κάθε αδικία [...] υβριστές, υπερήφανοι [...] χωρίς σύνεση, παραβάτες συμφωνιών, άσπλαχνοι, ασυμφιλίωτοι, ανελεήμονες..." Ρωμαίους 1:28-31.

 Μοιάζει σαν τραγική προφητεία, που αποδείχτηκε  γρήγορα αληθινή για τη γαλλική πραγματικότητα, το άρθρο μιας γαλλικής εφημερίδας στις 1/1/2015 που είχε τίτλο: "Και αν ζούσαμε μια ιστορική χρονιά;", υπενθυμίζοντας ότι το έτος '15 σε κάθε γύρισμα του αιώνα αποδείχτηκε αρκετές φορές τραγικό για τη Γαλλική ιστορία.  Η χώρα του Ορθού Λόγου, του Διαφωτισμού και της Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του ανθρώπου και του πολίτη έμελλε να βρεθεί θύμα, από τη μία πλευρά, των ίδιων της των ιδεών - τις οποίες αφενός καταπάτησε και αφετέρου τράβηξε στα άκρα - και από την άλλη πλευρά, ενός απάνθρωπου θρησκευτικού μένους, εκφρασμένου μέσα  από παρανοϊκά τρομοκρατικά χτυπήματα, που τις περισσότερες φορές συγκαλύπτουν, κάτω από τον μανδύα της θρησκευτικότητας και του δήθεν φανατισμού, μια πληθώρα πολιτικό-οικονομικών και κοινωνικών συγκρούσεων.

Λύπη και αποτροπιασμός πλημμυρίζει την καρδιά κάθε νοήμονα ανθρώπου γι' αυτά τα τραγικά γεγονότα που συγκλόνισαν όλους μας. Λύπη για τους ανθρώπους που χάθηκαν και από τις δύο πλευρές, φτωχοί δέσμιοι των ίδιων των ιδανικών τους. Ουσιαστικά, μοιραία θύματα του "αδόκιμου νου" που χαρακτηρίζει μια αμαρτωλή ανθρωπότητα που απέρριψε τον Θεό και όρθωσε το ανάστημα του μεγαλείου της "ηθικής και καλής φύσης του ανθρώπου" και της απεριόριστης δυνατότητας βελτίωσης και προόδου του.

Το έμβλημα της Γαλλικής Επανάστασης: "Ελευθερία- Ισότητα- Αδελφοσύνη" καταπατήθηκε από κάποιους που θεώρησαν ότι η ελευθερία της έκφρασης και του τύπου, αν και νόμιμη, μπορεί, σύμφωνα με τις απόψεις του δικηγόρου της εφημερίδας, ακόμη και να "βλασφημεί" σε κάποιες περιπτώσεις κατά το πρότυπο του διαφωτιστή Βολταίρου. Το δικαίωμα του να μπορεί να "βλασφημεί" κανείς - πολιτικές, ιδεολογίες, θρησκείες -  δεν είναι ηθικό! Παράγει μίση και δημιουργεί συγκρούσεις μεταξύ των ατόμων που τις ασπάζονται, ενώ την ίδια ώρα επαγγέλλεται την ανεκτικότητα και τον σεβασμό της προσωπικότητας του ατόμου!

Τα ιδεώδη που ενέπνευσαν τους Γάλλους διαφωτιστές, που έκαναν την Ευρώπη λίκνο του πνεύματος και του πολιτισμού για τις άλλες "βάρβαρες" και "οπισθοδρομικές", ας υποθέσουμε, χώρες και  που καθοδηγούν ακόμη και σήμερα τα όνειρα των ανθρώπων για μια κοινωνία που μάχεται τις όποιες ανισότητες, τις διακρίσεις και τους φανατισμούς, αποδείχτηκε ότι έκρυβαν το κεντρί της αμαρτίας μας, που δεν λέει να βγει από μέσα μας, όσο μεγάλα και εξευγενισμένα κι αν είναι τα ιδανικά μας. Στην άλλη πλευρά της ανθρώπινης τραγωδίας, μια άλλου τύπου βαρβαρότητα καταπιέζει και σκοτώνει.

Charlie ou pas Charlie, δεν είναι το σημαντικότερο θέμα. Αυτό που με κάνει να συμμετέχω σ' αυτό τον ανθρώπινο πόνο, είναι ότι ανήκω και εγώ σε αυτή την αμαρτωλή και με "αδόκιμο νου" ανθρωπότητα και έχω την ίδια φύση, με τη διαφορά ότι η αλήθεια του Χριστού με ελευθέρωσε από αυτή την τραγική μοίρα.

Είσαι γνωστός;

"Όμως, το στερεό θεμέλιο του Θεού μένει, έχοντας τούτη τη σφραγίδα: Ο Κύριος γνωρίζει αυτούς που είναι δικοί του· και: Ας απομακρυνθεί από την αδικία καθένας που ονομάζει το όνομα του Χριστού". Α' Τιμόθεον 2:19.

"Είμαι πολύ καλά γνωστός στον ουρανό, στη γη και στην κόλαση". Με αυτά τα λόγια άρχισε ο Λούθηρος τη "διαθήκη" του λίγο πριν το θάνατό του. Κανείς δεν θα μπορούσε να αμφιβάλλει για την αλήθεια των λόγων του. Ο Λούθηρος έδωσε τη δική του μάχη στη δική του εποχή, αυτή που η χριστιανική  συνείδησή του τού υπέδειξε και το Άγιο Πνεύμα τού ενέπνευσε καθώς διάβαζε την Αγία Γραφή.

Και εμείς σήμερα, ο καθένας για τους δικούς του λόγους, θα ήθελε να είναι γνωστός και σπουδαίος. Ωστόσο, για όλους εκείνους που αγαπούν τον Θεό και Τον ακολουθούν, η έννοια της "διασημότητας" έχει εντελώς διαφορετικό περιεχόμενο, τόσο στη γη όσο και στον ουρανό.

Είσαι γνωστός - σε όποιο βαθμό - στο περιβάλλον σου και για ποιους λόγους; Γιατί οι άνθρωποι σε ξέρουν, ή θα ήθελες να σε ξέρουν, και θα επιθυμούσες να μιλούν για σένα;

Είσαι γνωστός στον ουρανό; Ο Θεός σε θεωρεί δικό Του; Έχεις προσφέρει κάτι ως ανταπόδοση ευγνωμοσύνης και ευχαριστίας στον Κύριο για ό,τι Εκείνος πλούσια σου χάρισε πρώτος; Για την αγάπη και την αιώνια θυσία του Χριστού. Για την καθημερινή υπομονή και ενίσχυσή Του. Για τις όποιες ευεργεσίες Του.

Μήπως είσαι γνωστός και στην κόλαση; Γνωρίζει ο εχθρός ό,τι ανήκεις σε άλλο Κύριο; Σε έχει συναντήσει στο δρόμο του να του "χαλάς" τα σχέδια με την αφιέρωσή σου στον Θεό, την υπομονή σου, την ευχαριστία σου, την προσευχή σου, τη μαρτυρία σου;

Μακάρι ένα τέτοιο ενδιαφέρον "διασημότητας" να κυριαρχεί  όλους εκείνους τους χριστιανούς που επέλεξαν να αρέσουν πρώτα στον Κύριο και έπειτα στους ανθρώπους.

Απροσδόκητη δοκιμασία

"Και αποκάλεσε το όνομα του τόπου Μασσά, και Μεριβά, για την προσβολή των γιων Ισραήλ, και επειδή πείραξαν τον Κύριο, λέγοντας: Είναι ο Κύριος ανάμεσά μας ή όχι;" Έξοδος 17:7.

Η απιστία και η λοιδορία του λαού Ισραήλ στη Ραφιδείν με κάνει να σκεφτώ πόσο αγνώμονες και επιλήσμονες μπορεί να γίνουμε κάποιες φορές σαν χριστιανοί. Είναι σίγουρο ότι θα έχουμε τους λόγους μας να γογγύσουμε  στον Θεό. Και οι Ισραηλίτες είχαν. Ο Θεός τούς είχε βγάλει με θαυμαστό τρόπο από την Αίγυπτο και τους οδηγούσε στη Χαναάν, τη γη που τους είχε υποσχεθεί. Και στη διαδρομή έπρεπε να περάσουν μέσα από την έρημο. Όπως και να το κάνουμε, η έρημος είναι έρημος. Και ήταν λογικό στην πορεία τους να συναντήσουν δυσκολίες, έλλειψη τροφής και νερού, κούραση και απογοήτευση.

Ο Θεός ήταν πάντα ο προπορευόμενος, και κάτω από τη δική Του οδηγία ξεκινούσαν και στρατοπέδευαν. Αυτή τη φορά η νεφέλη έδειξε τη Ραφιδείν, όπου δεν υπήρχε καθόλου νερό για να πιουν.  Και ήταν εκεί που η δοκιμασία του Κυρίου έφερε στην επιφάνεια τις σκληρές καρδιές τους.  Σκληρές γιατί ο λαός δεν περίμενε τη λύση του Θεού, ούτε πίστεψε στην πρόνοιά Του. Άρχισε να κακολογεί τον Μωυσή, να λοιδορεί και να πειράζει τον Θεό.  Ανθρωπίνως,  είχε κάθε λόγο να το κάνει. Στο κάτω κάτω νερό ζητούσαν ... Δεν ήξερε ο Θεός ότι δεν μπορούσαν να ζήσουν χωρίς νερό;

Αλήθεια, πιστεύεις ότι ο Θεός δεν ξέρει τις ανάγκες σου; Πιστεύεις ότι ο Θεός δεν είναι μαζί σου; Σε έσωσε πρώτα και ύστερα σε άφησε μόνο  να ταλαιπωρείσαι, έρμαιο των συγκυριών, της κακής οικονομικής κατάστασης, της αδικίας, της μοναξιάς, της απόρριψης; Όχι, ο Θεός δεν έχει τέτοια καρδιά. Αλλά τότε, γιατί είσαι στη Ραφιδείν; Η εμπειρία της δικής μου Ραφιδείν μου έμαθε ότι πέρασα από κει για να δοκιμάσει ο Θεός την καρδιά μου. Τα αλληλούια είναι εύκολα στη γη της επαγγελίας, αλλά πολύ δύσκολα στην έρημο της ανάγκης και της ταλαιπωρίας. Ταυτόχρονα, έμαθα ότι ο Θεός της Ραφιδείν είναι ο Θεός της πέτρας Χωρήβ. Δηλαδή, ο Θεός την πρόνοιας, της διεξόδου και της λύσης.  

Μην αφήσεις την καρδιά σου να κακολογήσει τον Θεό στις δύσκολες ώρες σου. Όταν βρεθείς στη δική σου Ραφιδείν, προσευχήσου και περίμενε με υπομονή ο Κύριος, που βλέπει τα ζητήματά σου, να σε οδηγήσει στην πέτρα Χωρήβ. Και αν αργήσει λίγο, μην απελπιστείς. Σκέψου ότι Θεός, ακόμη και στις καθυστερήσεις Του, είναι ο Θεός της πέτρας Χωρήβ.

Ευσεβής πλήξη

"Οι νεκροί τον τρέμουν κάτω από τα νερά, κι αυτοί που συγκατοικούν μαζί τους.  Ο άδης είναι γυμνός μπροστά του, και η απώλεια δεν έχει σκέπασμα". Ιώβ 26:5-6.

Έχετε συζητήσει με ανθρώπους που πιστεύουν ότι η πίστη στον Θεό δεν έχει και πολλά πράγματα να προσφέρει; Αφαιρεί από τη ζωή τη χαρά, την ομορφιά και την αυθορμησία και βάζει στη θέση τους βαριά πέπλα κατήφειας, αυστηρότητας και στέρησης. Όσο για τη ζωή στο επέκεινα, και αυτή γίνεται κάποιες φορές αντικείμενο γελοιοποίησης. Πιστεύουν ότι αν υπάρχει τελικά παράδεισος και αιωνιότητα,  θα είναι πολύ πληκτικά μέσα σε τόση αγιότητα και ευσέβεια. 

Αρκετοί άνθρωποι πιστεύουν στην ευσεβή πλήξη του παραδείσου. Οι δραστήριες προσωπικότητές τους δεν θα μπορούσαν να αντέξουν τη "βαριεστιμάρα" που θα επικρατούσε σε ένα τόσο καθαγιασμένο, ρυθμισμένο με άκρα βλοσυρότητα και ακαμψία, θεϊκό περιβάλλον, όσο ασφαλές και απαλλαγμένο από βάσανα κι αν ήταν. 

Είναι η ανοησία του ανθρώπου και η έπαρσή του που τον κάνει να εκφέρει τέτοια ολέθρια γνώμη για πράγματα και καταστάσεις που δεν γνωρίζει στο ελάχιστο και να παίρνει  ανάλογη θέση. Η άγνοια καθιστά συχνά το άτομο θρασύ και προκλητικό και το σπρώχνει να διατυπώνει κρίσεις και να εκτελεί πράξεις, τις επιπτώσεις των οποίων δεν μπορεί να διανοηθεί. Αυτό επιβεβαιώνεται στην καθημερινή πραγματικότητα με άσκημες επιπτώσεις. Αλλά στην περίπτωση του ουρανού επιβεβαιώνεται με αιώνιες, αμετάκλητες συνέπειες, που κανένας άνθρωπος, που θα είχε γνώση αυτής της αλήθειας, δεν θα τολμούσε να περιπαίξει.

Αν υπάρχει ευσεβής πλήξη του παραδείσου, τότε υπάρχει και ασεβής ταλαιπωρία της κόλασης. Αν μπορούσαμε, έστω και για λίγα κλάσματα του δευτερολέπτου, να είχαμε εποπτεία του παραδείσου και της κόλασης, θα κλείναμε το στόμα μας από θαυμασμό αλλά και φρίκη. Όμως αυτό δεν γίνεται, γιατί ο Θεός όρισε την πίστη σαν μέσο να Τον πλησιάσουμε. Αυτή η πίστη αποτελεί την έκφραση της προσωπικής ελευθερίας και αυτοδιάθεσης του ατόμου. Ανάλογα με την πίστη του θα βρεθεί κανείς  στη θέση που επέλεξε για την αιωνιότητα.

(Φωτογραφία: Mica Tomic)

Μας ακούει

"Τότε, αυτοί που φοβόνταν τον Κύριο μιλούσαν αναμεταξύ τους· και ο Κύριος πρόσεχε, και άκουγε· και γράφτηκε βιβλίο ενθύμησης μπροστά του, γι' αυτούς που φοβόνταν τον Κύριο, και σέβονταν το όνομά του..." Μαλαχίας 3:16.

Πόσο μας αρέσει να μιλάμε για πράγματα που ζήσαμε ή που ονειρευόμαστε. Και συχνά μέσα στις κουβέντες μας αναφέρουμε τον Θεό και πόσα δεν λέμε γι' Αυτόν. Σαν ένα φίλο, που δεν είναι ανάμεσά μας για να μας ακούσει, και τον οποίο σχολιάζουμε σύμφωνα με τη γνώμη που έχουμε σχηματίσει για το πρόσωπό Του.

Έχετε σκεφθεί ό,τι αυτά που συζητάμε μεταξύ μας ως χριστιανοί, και αφορούν τον Θεό, ακούγονται εκεί πάνω και καταγράφονται σε ένα βιβλίο "ενθύμησης;" Τι  πιστεύετε ότι έχει γραφτεί στη δική σας  μερίδα; Τι λόγια έχετε πει για τον Κύριο συζητώντας με άλλους; "Είναι πάντα πιστός στις υποσχέσεις Του, ακόμη κι αν στη ζωή μου τα πράγματα δεν είναι  ιδανικά". "Μου χάρισε πολύ περισσότερα απ' ό,τι άξιζα..." Ή, από την άλλη: "Είναι μάταιο να δουλεύει κάποιος τον Θεό· και: Ποια η ωφέλεια ότι φυλάξαμε τα διατάγματά του, και ότι περπατήσαμε πενθώντας μπροστά στον Κύριο των δυνάμεων;" (Μαλαχίας 3:14).

Αργότερα, θα σταυρώσετε  τα χέρια σας και ίσως πείτε ένα "όμορφο ποίημα προσευχής" -ή και πονεμένο-, με λόγια μάλλον ξύλινα και τυπικά. Είναι Σωτήρας σας, αδιαμφισβήτητα, αλλά  έχετε θολή και ίσως όχι και τόσο αξιοσέβαστη εικόνα για τον Κύριο σας.

Θυμάμαι μια φορά που μιλούσα με κάποιο άτομο, του οποίου η γνώμη δεν ήταν πολύ τιμητική για τον Θεό. Είχε πονέσει πολύ στη ζωή του, όμως Τον ακολουθούσε και πάλευε με πίστη. Στην πορεία της κουβέντας μας, η πίκρα και η διάψευσή του εκφράστηκαν με λόγια απιστίας που θα έθλιβαν τον Κύριο. Είτε για να τον ανακουφίσω είτε γιατί μάλλον θυμήθηκα και τις δικές μου ταλαιπωρίες, συμφώνησα μαζί του σε αρκετά σημεία. Ένα μήνα μετά, βρέθηκα να αναρωτιέμαι γιατί σε κάποιους τομείς η ζωή μου είχε πάρει μια όμορφη κατρακύλα. Βαριά καρδιά, λίγη δύναμη, αρκετή πίκρα, λιγότερη προσευχή και μελέτη. Τότε θυμήθηκα τις κουβέντες που είχα πει και κατάλαβα ότι αυτά που λέμε δεν είναι ποτέ χωρίς αντίκτυπο στα επουράνια.

Ο Κύριος μάς ακούει, και η γνώμη μας γι' Αυτόν φαίνεται όχι μόνο στην προσευχή ή στις σκέψεις μας,  αλλά και σ' αυτά που συζητάμε με τους φίλους μας. Ας μη δεχτούμε να συμφωνήσουμε σε οτιδήποτε Τον προσβάλλει και Τον μειώνει έμμεσα ή άμεσα. Όσο ακατανόητη κι αν είναι η κατάσταση που περνάμε, ζούμε δια της πίστεως, και αυτό σημαίνει ότι ο Θεός μάς αγαπάει και είναι αγαθός. Τέτοια λόγια ας γραφτούν στο βιβλίο της δικής μας ενθύμησης.

Αγάπη και φόβος

"Φόβος δεν υπάρχει μέσα στην αγάπη, αλλά, η τέλεια αγάπη βγάζει έξω τον φόβο". Α' Ιωάννη 4:17-18.

Πριν κάποιους μήνες, ο διάσημος κωμικός Τζιμ Κάρεϊ, καλεσμένος στην τελετή αποφοίτησης ενός πανεπιστημίου των ΗΠΑ, μίλησε για  το τι πιστεύει ο ίδιος πως μπορεί να υπερνικήσει τους φόβους μας. Ένα απόσπασμα των λόγων του φανερώνει πόσο παραλυτικός μπορεί να είναι ο φόβος στην επίτευξη της ευτυχίας και πως η αγάπη αποτελεί το μόνο αντίδοτο στον φόβο.  «Ο φόβος θα παίζει συνέχεια στη ζωή σας και εσείς καλείστε να επιλέξετε σε ποιο βαθμό θα (επιτρέψετε να) γίνεται αυτό. Μπορείτε να περάσετε όλη σας τη ζωή με το να βλέπετε φαντάσματα, να ανησυχείτε για το μέλλον, αλλά τελικά σημασία έχει αυτό που συμβαίνει εδώ, οι αποφάσεις που παίρνετε αυτή τη στιγμή, οι οποίες βασίζονται είτε στην αγάπη είτε στον φόβο. Πολλοί από εμάς διαλέγουν το δρόμο τους βασισμένοι στον φόβο, ο οποίος συχνά είναι μασκαρεμένος ως ''πρακτικότητα'' [...]  Βγαίνοντας από αυτή την πόρτα σήμερα, θα έχετε μόνο αυτές τις δύο επιλογές: φόβο ή αγάπη. Επιλέξτε την αγάπη...".

Μπορείτε να θυμηθείτε πόσες φορές στη ζωή σας ο φόβος ακινητοποίησε τις όποιες προθέσεις σας; Ο φόβος των απρόβλεπτων συγκυριών, της αποτυχίας, της απόρριψης, της εκμετάλλευσης, της γελοιοποίησης. Ο φόβος να κάνουμε τις επιλογές μας, με το να υπολογίζουμε διαρκώς τη γνώμη των άλλων. Ο φόβος να ακολουθήσουμε τον Χριστό με όποιο κόστος. Ο φόβος ότι ο Θεός είναι μονίμως δυσαρεστημένος με τη ζωή μας ... "Ο φόβος έχει κόλαση" (Α' Ιωάννη 4:18), και επειδή λίγο ως πολύ όλοι τον έχουμε βιώσει, ξέρουμε καλά τι είδους εσωτερική αναστάτωση και εξωτερική παράλυση και παραίτηση προκαλεί.

Αν ο ηθοποιός Τζιμ Κάρεϊ υπέδειξε την αγάπη ως τη μόνη απάντηση στον φόβο, ο Θεός, μέσα από τον Λόγο Του, μας ενθαρρύνει ακούραστα να εμπιστευόμαστε την αγάπη. Πρώτα απ' όλα τη δική Του αγάπη, που δεν πρόκειται ποτέ να μας αφήσει ενόσω μένουμε μέσα σ' αυτήν. Ας αφεθούμε απλά σε μια τέτοια αναλλοίωτη αγάπη, για να βρούμε ξεκούραση και ελπίδα. Όμως, ας φανερώσουμε και την αγάπη που πηγάζει μέσα από την αναγεννημένη καρδιά μας. Είναι κοινή αλήθεια ότι ως άνθρωποι δύσκολα αντιστεκόμαστε σε μια γνήσια και ανυστερόβουλη αγάπη. Στην αγάπη που ξεπερνά κάθε φόβο για να προσεγγίσει τον άλλον, στην αγάπη εκείνη που ξεπερνά ακόμη και τα όρια του ίδιου μας του εαυτού.

Δοκιμή για την τελειότητα

"Κάθε χαρά θεωρήστε, αδελφοί μου, όταν περιπέσετε σε διάφορους πειρασμούς· γνωρίζοντας ότι η δοκιμασία τής πίστης σας εργάζεται υπομονή·  η δε υπομονή ας έχει τέλειο έργο, για να είστε τέλειοι και ολόκληροι, χωρίς να είστε σε τίποτε ελλιπείς". Ιάκωβος 1:2-4.

Πριν λίγο καιρό χρειάστηκε να φτιάξουμε μία τούρτα στο σπίτι για να γιορτάσουμε κάποια γενέθλια. Καθώς δεν θέλαμε να επαναλάβουμε τις ίδιες συνταγές, επιχειρήσαμε κάτι το διαφορετικό. Το γλυκό είχε φοβερή επιτυχία από άποψη γεύσης και έγινε ανάρπαστο. Η εμφάνισή του, όμως, δεν ήταν αυτή που θα έπρεπε για τούρτα γενεθλίων. Της έλλειπε ύψος και η ανάλογη διακόσμηση, και σκεφτήκαμε ότι θα πρέπει να την ξαναφτιάξουμε ώστε να γίνει  τέλεια.

Σας ενοχλεί η λέξη "τελειότητα"; Δεν την αναζητούμε διαρκώς και πολύ συχνά τείνουμε να την προσεγγίζουμε; Δέστε πως μπορεί να επαναλαμβάνουμε πράγματα στη δουλειά μας, έως ότου γίνουν όπως ακριβώς θέλουμε. Ή, για παράδειγμα, πόσο χρόνο μπορεί να αφιερώσουν οι γυναίκες για να "πειθαρχήσουν" μια ανυπάκουη τούφα μαλλιών που τους χαλάει το τέλειο αποτέλεσμα. Ακόμη και στις σχέσεις μας με τους άλλους, αναζητούμε την τελειότητα και δεν αρκούμαστε στα λίγα ή τα πρόχειρα. 

Θα έλεγα ότι η τάση για τελειότητα είναι γραμμένη στα κύτταρά μας, εκτός κι αν πρόκειται για την πνευματική μας τελειότητα! Εκεί, η ροπή είναι ακριβώς αντίθετη, διότι δεν ζητούμε να είμαστε άψογοι ούτε μπροστά στον Θεό ούτε στους ανθρώπους. Και αυτό γιατί η τελειότητα είναι αποτέλεσμα επώδυνων καταστάσεων και καρπός δοκιμασιών και θλίψεων. Ποιος θα ήθελε μέσα στην ήδη περίπλοκη ζωή, με τις  σκοτούρες και τα βάσανα, να προσθέσει στο κεφάλι του την αναζήτηση της πνευματικής τελειότητας;

Όμως, αυτό είναι κάτι που ο Θεός ζητά από εμάς. "Να είστε, λοιπόν, εσείς τέλειοι, όπως ο Πατέρας σας, που είναι στους ουρανούς, είναι τέλειος" (Ματθαίος 5:48). Τέλειος στην αγάπη Του, τη δικαιοσύνη, την αλήθεια, το έλεος, την υπομονή, τη σοφία ... Όλες αυτές, και πολλές ακόμη αρετές Του, τις θαυμάζουμε και τις εκζητούμε στη ζωή μας. Θέλουμε ο Θεός να είναι έτσι ακριβώς, και όχι κάπως αλλιώς. Γιατί, λοιπόν, δεχόμαστε αυτές οι επιθυμητές αρετές να λείπουν από μας; Γιατί θα πρέπει να είμαστε ελλιπείς, όταν την ίδια στιγμή ψάχνουμε την τελειότητα, όχι μόνο στους ανθρώπους αλλά και σε τόσους άλλους τομείς της ζωής μας;

Ευτυχισμένος που Τον εμπιστεύεσαι

"Μακάριος εκείνος, που βοηθός του είναι ο Θεός τού Ιακώβ· που η ελπίδα του είναι στον Κύριο τον Θεό του· 
αυτόν που δημιούργησε τον ουρανό, και τη γη, τη θάλασσα, και όλα όσα βρίσκονται μέσα σ' αυτά· αυτόν που φυλάττει αλήθεια στον αιώνα· αυτόν που κάνει κρίση στους αδικούμενους· αυτόν που δίνει τροφή σ' εκείνους που πεινούν.

Ο Κύριος ελευθερώνει τούς δεσμίους·  
O Κύριος ανοίγει τα μάτια των τυφλών·
O Κύριος ανορθώνει τούς κυρτωμένους· 
O Κύριος αγαπάει τούς δικαίους 
O Κύριος φυλάττει τούς ξένους· υπερασπίζεται τον ορφανό και τη χήρα ..."  
                                         Ψαλμός 146: 5- 9                                                                     

Θα ήθελα να σε ενθαρρύνω μέσα απ' αυτά τα εδάφια να εμπιστευθείς σήμερα τον Θεό. Είναι τόσο μεγάλος και θαυμαστός! Δες σ' Αυτόν ένα σοφό Δημιουργό και έναν απόλυτο Κύριο του σύμπαντος. Δες, επίσης, πόσο είναι κοντά στον άνθρωπο.... Σε σένα ... Σε μένα. Μπορείς να Τον εμπιστευθείς και να αφήσεις κάθε σου έγνοια και ανησυχία σ' Αυτόν. Και αυτό γιατί ο Θεός θυμάται τον λόγο Του, τον σέβεται και τον κρατάει πάντοτε.

Μαγική δοξολογία ή αληθινή δοξολογία;

"Και κατά τα μεσάνυχτα, ο Παύλος και ο Σίλας καθώς προσεύχονταν υμνούσαν τον Θεό· και τους άκουγαν με προσοχή οι φυλακισμένοι. Και ξαφνικά έγινε μεγάλος σεισμός, ώστε σαλεύτηκαν τα θεμέλια του δεσμωτηρίου· κι αμέσως άνοιξαν όλες οι θύρες..." Πράξεις των Αποστόλων 16:25-26.

Η υμνωδία αποτελεί, τις περισσότερες φορές,  ξεχείλισμα  χαράς της καρδιάς μας. Ψάλλουμε, γιατί θέλουμε να ευχαριστήσουμε τον Κύριο για όλα όσα έχει κάνει για μας. Ψάλλουμε, γιατί έχουμε καλή διάθεση και κέφι.

Ο Παύλος και ο Σίλας έψαλαν μέσα στη φυλακή των Φιλίππων, με δεμένα τα πόδια τους στο ξύλο και με τα σώματά τους μωλωπισμένα από τους ραβδισμούς. Δεν γνωρίζω αν ήταν χαρούμενοι εκείνη τη στιγμή ή αν η υμνωδία τους έβγαινε από μια καρδιά πονεμένη. Λίγη σημασία έχει αυτό. Εξάλλου, πολλοί από μας έχουμε δοξολογήσει τον Θεό μέσα σε ώρες θλίψης, με τα μάτια μας γεμάτα δάκρυα και την καρδιά μας βαριά. Και αυτή  είναι η ουσία όλου του θέματος.

Υπάρχουν κάτι περίεργες αντιλήψεις περί δοξολογίας που κάνουν τον Θεό να κουνάει το κεφάλι του και τον διάβολο να γελάει. Πάνε τα πράγματα στραβά; Δεν διαφαίνονται λύσεις στα θέματά μας; Υπάρχει σύγκρουση και αντίσταση; Κανένα πρόβλημα, η υμνωδία και η δοξολογία έχουν τη λύση! Αν αρχίσει κανείς και ψάλλει, όπως ο Παύλος και ο Σίλας μέσα στη φυλακή, τότε ο Θεός θα "εξαναγκαστεί" να παρέμβει και να δώσει θαυμαστές απαντήσεις μέσα από μια τέτοια στάση πίστης και ευχαριστίας!

Ωστόσο, δεν είναι έτσι ακριβώς. Το μαγικό ή μυσταγωγικό στοιχείο, μαζί με ποικίλες θρησκευτικές τελετές, υπήρχε πάντα στις πρακτικές των ανθρώπων ως μέσο "προσέγγισης" και "εξευμενισμού" του θείου. Όμως, ο Αιώνιος Θεός δεν προσεγγίζεται με τέτοιο τρόπο. Αν θα Τον δοξολογήσουμε, θα το κάνουμε γι' αυτό που είναι, και όχι γιατί πιστεύουμε ότι με ένα "μαγικό" τρόπο θα αλλάξουν οι όποιες συνθήκες.  Ο Παύλος και ο Σίλας, όταν έψαλαν, δεν περίμεναν να συμβεί τίποτα απολύτως. Δεν έψαλαν για να γίνει  σεισμός, ούτε για να ανοίξουν οι πόρτες της φυλακής. Δεν έψαλαν βάσει υπολογισμού. Έψαλλαν, γιατί ήταν ευγνώμονες που είχαν τον  Κύριο στη ζωή τους. Ψάλε και εσύ γι' αυτόν τον απλό λόγο.

(Φωτογραφία: www.etsy.com)

Λάθη και θαύματα

"Ξέρουμε ότι όλα συνεργούν προς το αγαθό σ' αυτούς που αγαπούν τον Θεό, τους προσκαλεσμένους σύμφωνα με τον προορισμό του". Ρωμαίους 8:28.

Κάπου διάβασα ότι ο αρχιτέκτονας- καλλιτέχνης James Hubbell έχει την τάση να λέει: "Τα λάθη είναι δώρα". Συχνά μπορεί να συμβεί  να εργάζεται πάνω σε κάποια σχέδια και κάτι να μην πάει όπως ακριβώς είχε υπολογίσει. Σ' αυτή την περίπτωση δεν παρατάει το έργο του ή ξεκινά τα πάντα από την αρχή, αλλά βρίσκει τρόπους να χρησιμοποιήσει το λάθος του και να δημιουργήσει κάτι καλύτερο. 

Όλοι ξέρουμε ότι είμαστε επιρρεπείς στο να κάνουμε λάθη. Από γκάφες, που μπορεί να μην έχουν μεγάλη σημασία, έως και σοβαρά λάθη, που μπορεί να δημιουργήσουν προβλήματα ή απρόβλεπτες παρεξηγήσεις. Και είναι αλήθεια ότι όταν κάνουμε λάθη και τα συνειδητοποιούμε, δεν ακολουθούμε όλοι τους ίδιους τρόπους για να τα ανασκευάσουμε. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν τα αναγνωρίζουν καν και προσπαθούν να τα κρύψουν. Άλλοι δεν ξέρουν πώς να τα διορθώσουν και βυθίζονται στη θλίψη. Ενώ κάποιοι άλλοι απ' αυτά μαθαίνουν, και τα λάθη τους δεν είναι παρά καινούργια ξεκινήματα για κάτι το καλύτερο. Για μια πορεία πιο σοφή και ώριμη.

Τελευταία, έχω αρχίσει να συμφιλιώνομαι πολύ με τα λάθη μου. Μπορώ να θυμηθώ ευκαιρίες που ο Θεός μού έδωσε για να αλλάξω πράγματα και συνθήκες στη ζωή μου, για να γίνω μια ευλογία στους άλλους, για να προχωρήσω μπροστά σε νέους δρόμους, και "βούλιαξα" αρκετά απ' αυτά με τη λογική μου, τον λανθασμένο τρόπο εκτίμησης των πραγμάτων, τους φόβους μου και τους χειρισμούς μου. Στην αρχή πανικοβαλλόμουν για τις συνέπειες, όμως μέσα απ' αυτά έμαθα ότι ο Θεός δεν με απορρίπτει. Ούτε ξεκινά τα πάντα ξανά από την αρχή. Απλά, με αγάπη με διδάσκει, με απαλλάσσει από τα στραβά του χαρακτήρα μου και, μέσα στη χάρη και τη σοφία Του, εφόσον καταλαβαίνω τα σφάλματά μου και συνεργάζομαι μαζί Του, σχεδιάζει νέους δρόμους.

Αν πιστεύετε ότι έχετε κάνει λάθη που σας έχουν ταλαιπωρήσει, δεν χρειάζεται να απογοητεύεστε. Το πιο σημαντικό είναι να αγαπάτε τον Χριστό και να έχετε εμπιστοσύνη σ' Αυτόν. Όταν η ζωή σας Του ανήκει, κανένα λάθος δεν είναι μη αναστρέψιμο. Εκείνος θα κάνει ώστε όλα να συνεργήσουν προς το αγαθό. Το σημαντικότερο, ο Κύριος μπορεί να αλλάξει τα λάθη και τις γκάφες σε θαύματα.

Διαφορετική γνώμη

"Και ξάφνου, μια φωνή από τους ουρανούς, που έλεγε: Αυτός είναι ο Υιός μου ο αγαπητός, στον οποίο ευαρεστήθηκα". Ματθαίος 3:17.

Η αντίληψη που είχαν οι άνθρωποι για τον Ιησού κατά τη διάρκεια της επίγειας ζωής Του ήταν  διαφορετική και αντικρουόμενη. Για άλλους έβγαζε δαιμόνια με τη δύναμη του Βεελζεβούλ, του άρχοντα των δαιμονίων (Ματθαίος 12:24). Για άλλους ήταν ένας μεγάλος προφήτης που ο Θεός σήκωσε για τον λαό του (Λουκάς 7:16). Για κάποιους άλλους ήταν ο Γιος του Θεού, ο Σωτήρας (Ματθαίος 16:16).

Ο Χριστός ήταν ένας ξένος, που δεν βρήκε τόπο, ούτε αποδοχή στις καρδιές των ανθρώπων. Ο Κύριος δεν είχε "κεραμίδι" πάνω από το κεφάλι Του, και από τη γέννησή Του, στη φάτνη, έως το θάνατό Του, "δεν είχε πού να γείρει το κεφάλι"  Του (Λουκάς 9:58).

Ο Χριστός ήταν από τους "αποκλεισμένους" και τους "στιγματισμένους" της ζωής. Συχνά διωγμένος, πήγαινε από τόπο σε τόπο και επαναλάμβανε το ενοχλητικό για κάποιους κήρυγμά  Του. Η κοινωνία των συγχρόνων Του δεν Τον ανέχτηκε και γι' αυτό Τον παρέδωσαν σε θάνατο.

Ο Κύριος ήταν και φτωχός και Του παρείχαν κατάλυμα, τροφή και υπηρεσία, άλλοτε κάποιες ευσεβείς γυναίκες και άλλοτε φίλοι.

Ο Χριστός δεν είχε ούτε κατανόηση. Συχνά, τόσο η οικογένειά Του όσο και οι μαθητές Του, δεν κατάλαβαν το μήνυμά Του και δεν μπόρεσαν να Του συμπαρασταθούν. 

Ο Κύριος βρισκόταν σε δύσκολη  "κοινωνική  θέση" για την εποχή Του. Το status Του δεν έπειθε και πολύ για όλα όσα έλεγε ότι ήταν και μπορούσε να κάνει. Ωστόσο, η γνώμη των άλλων δεν είχε καμιά σημασία για τον ίδιο, παρά την απόρριψη που εισέπραττε. Εξάλλου, ο Θεός είχε μια εντελώς διαφορετική γνώμη: ο Χριστός ήταν ο Γιος Του ο αγαπητός, ο οποίος Τον ευχαριστούσε με την υπακοή Του.

Γι' αυτό, μην πολυνοιάζεσαι για τη γνώμη των άλλων, όποιοι κι αν είναι αυτοί. Τις περισσότερες φορές οι εκτιμήσεις και τα συμπεράσματά τους είναι λανθασμένα. Επικροτούν το ανόητο, το σφαλερό και το άδικο, ενώ παράλληλα καταδικάζουν και περιγελούν το ορθό, το τίμιο, το αληθινό. Ενδιαφέρσου περισσότερο για το πώς σε βλέπει ο Θεός. Αν πράγματι και για τη δική σου τη ζωή μπορεί να πει ότι Του είναι ευάρεστη.

Μια χρονιά όπως τη θέλει ο Θεός

"Σοφία, όμως, και επιστήμη θα είναι η στερέωση των καιρών σου, και η σωτήρια δύναμη· ο φόβος τού Κυρίου, αυτός είναι ο θησαυρός του". Ησαΐας 33:6.

Ξέρετε τις συνέπειες που έχει για τον άνθρωπο το αίσθημα του φόβου. Πόσο μπορεί να επηρεάσει τις σκέψεις του, ώστε να παραλύσει τη συμπεριφορά του και πως μπορεί να επιδράσει στον συναισθηματικό του κόσμου, με επώδυνες ψυχικά συνέπειες. Οι άνθρωποι μισούν τον φόβο και υπάρχουν ειδικοί που σε συμβουλεύουν πώς να τον διαχειρίζεσαι και να τον αντιμετωπίζεις.

Ο Θεός, από την άλλη πλευρά, θεωρεί ότι υπάρχει ένας φόβος που μόνο καλό μπορεί να κάνει στον άνθρωπο, καθώς τον προφυλάσσει από τον εγωισμό και όλες τις αμαρτωλές εκφάνσεις του. Αυτός είναι ο φόβος του προσώπου Του, που οδηγεί τον άνθρωπο σε σεβασμό των εντολών Του. Αυτό το αίσθημα σεβασμού στο πρόσωπο του Θεού έχει αρχίσει να εκλείπει στις μέρες μας, όχι μόνο στους ανθρώπους που δεν γνωρίζουν τον Χριστό ως Σωτήρα τους, αλλά και στους αληθινούς χριστιανούς. Και αυτό έχει τραγικές συνέπειες για τη ζωή τους. 

Για όσους διαβάζουν την Αγία Γραφή, καλό είναι να θυμούνται ότι ο λαός Ισραήλ σύρθηκε σε αιχμαλωσία, λεηλατήθηκε και ταπεινώθηκε από τους εχθρούς του εξαιτίας της απομάκρυνσής του από τον Θεό. Μια απομάκρυνση και μια αδιαφορία που έφτασε σε σημείο σκληροκαρδίας, που διάβρωσε ολοκληρωτικά τις καρδιές και τις στάσεις τους, όταν έπαψαν να Τον υπολογίζουν στη ζωή τους. Αποστασία από τον νόμο Του, εκμετάλλευση, αδικία, ειδωλολατρία, ανοησία, ευδαιμονισμός, ήταν απλώς η απόρροια ενός "νέου πνεύματος" που είχε ξεχάσει ότι ο Κύριος, στον οποίο έλεγαν ότι ανήκαν, είχε και δικαιώματα τα οποία οι ίδιοι είχαν πάψει να σέβονται.

Δυστυχώς, δεν υπάρχουν "κέρδη" χωρίς "απώλειες". Το θέμα είναι τι αξιολογεί κάποιος ως κέρδος και τι ως απώλεια. Η χαλαρότητα, η άνεση και η άμβλυνση του φόβου του Κυρίου φέρνει αργά ή γρήγορα μεγάλα προβλήματα που, εκ πρώτης όψεως, φαίνονται μηδαμινά. Θα ήταν πολύ σωστό αν τη χρονιά που ξετυλίγεται μπροστά μας, τη ζούσαμε μέσα στον φόβο του Θεού. Φαίνεται ντεμοντέ και ίσως για κάποιους "νομικίστικο" ή  και "αγχωτικό", είναι όμως αυτό που ζητά ο Θεός. Ας θυμηθούμε: " [...] τι ζητάει από σένα ο Κύριος ο Θεός σου, παρά να φοβάσαι τον Κύριο τον Θεό σου, να περπατάς σε όλους τους δρόμους του, και να τον αγαπάς, και να λατρεύεις τον Κύριο τον Θεό σου με ολόκληρη την καρδιά σου, και με ολόκληρη την ψυχή σου;..." (Δευτερονόμιο 10: 12).

Ξεκινώντας τη μέρα αλλιώς

"Έτοιμη είναι η καρδιά μου, Θεέ, έτοιμη είναι η καρδιά μου· θα ψάλλω και θα ψαλμωδώ [...] θα ξυπνήσω το πρωί. Θα σε επαινέσω, Κύριε, ανάμεσα στους λαούς· θα ψαλμωδώ σε σένα ανάμεσα στα έθνη". Ψαλμός 57:7-9.

Φαίνεται ότι αυτά τα λόγια βγαίνουν από το στόμα ενός πολύ χαρούμενου ανθρώπου που, με μια έτοιμη καρδιά ευχαριστίας και δοξολογίας, σηκώνεται το πρωί από τον ύπνο του και  αρχίζει την υμνωδία. Ίσως υποθέσετε ότι αυτός ο "ευτυχισμένος" άνθρωπος έχει λυμένα πολλά από τα ζητήματά του και νιώθει ευγνώμων. Ίσως να έχει πάρει και απαντήσεις στις προσευχές του και να είναι διπλά ευγνώμων.

Θα εκπλαγείτε, όμως, αν διαβάσετε την αρχή του ψαλμού. Αυτός ο άνθρωπος μόνο χαρούμενος δεν είναι! Δεν έχει κάποια μικροπροβληματάκια, ούτε μερικά ζητήματα που απλώς εκκρεμούν. Είναι μέσα σε συμφορές και βιώνει τραγικούς κινδύνους. Κάποιος "χάσκει να τον καταπιεί" (Ψαλμός 57:3) και η ψυχή του "είναι ανάμεσα σε λιοντάρια" (εδ.4), σε φλογερούς ανθρώπους που του στήνουν παγίδες θανάτου.

Πιστεύετε ότι κάτω από αυτές τις συνθήκες ο Δαβίδ, γιατί αυτός είναι ο άνθρωπος που γράφει αυτά τα λόγια, θα κοιμόταν έναν ανέμελο ύπνο; Μήπως οι βραδιές του θα ήταν γεμάτες ένταση, αγωνία και απόγνωση; Από που θα ερχόταν η διέξοδος, πώς θα λυτρωνόταν από ανθρώπους, που ήταν δυνατότεροι του, και από καταστάσεις που τον υπερέβαιναν;

Ωστόσο, ο Δαβίδ δεν φαίνεται να έχει τρελαθεί από τον φόβο. Θλιβόταν και υπέφερε, όμως περίμενε τον Κύριο να Τον ελευθερώσει. Κάποια στιγμή οι συμφορές του θα τελείωναν, αλλά μέχρι τότε μάθαινε ένα  πολύτιμο μάθημα. Εκείνο της υπομονής, της ευχαριστίας και της δοξολογίας σε στιγμές τέτοιες που δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να είναι κανείς ευγνώμων στον Κύριο.

Μπορεί σήμερα να βρίσκεσαι και εσύ σε παρόμοια κατάσταση. Παρά τα προβλήματά σου, ζήτησε από τον Θεό να σε μάθει να ξεκινάς τη μέρα σου με ένα πνεύμα ευγνωμοσύνης. Θα δεις ότι όλα θα πάρουν διαφορετικό χρώμα και άλλη κατεύθυνση στη ζωή σου.

Με τα μάτια ... ψηλά!

" [...] σήκωσα τα μάτια μου προς τον ουρανό [...] και ευλόγησα τον Ύψιστο, και αίνεσα και δόξασα αυτόν που ζει στον αιώνα, του οποίου η εξουσία είναι εξουσία αιώνια, και η βασιλεία του σε γενεά και γενεά·  και όλοι οι κάτοικοι της γης λογίζονται μπροστά του ως ένα τίποτε· και σύμφωνα με τη θέλησή του πράττει στο στράτευμα του ουρανού, και στους κατοίκους τής γης· και δεν υπάρχει κάποιος που να εμποδίζει το χέρι του ή που να του λέει: Τι έκανες;" Δανιήλ 4:34-35.

΄Ενας καινούργιος χρόνος αρχίζει. Ας σηκώσουμε τα μάτια μας ψηλά ... Ναι, ο Κύριος είναι άξιος να λάβει την τιμή, τη δόξα και τη δύναμη!

Και θέλει να μας πλουτίσει με ένα μοναδικό τρόπο. Αυτόν τον χρόνο και όλα τα  χρόνια που θα Του αφιερώσουμε στη ζωή μας.

Ξέρει πολύ καλά τον τρόπο που θα το κάνει. Μπορεί να το κάνει, καμιά αμφιβολία γι' αυτό. Και θα το κάνει, αν Τον αφήσουμε με εμπιστοσύνη όχι μόνο ν' αρχίσει, αλλά και να ολοκληρώσει τα όμορφα σχέδιά Του χρόνο με το χρόνο στη ζωή μας.

                     

                    Ευτυχισμένος και καρποφόρος ο Νέος Χρόνος