Λύση και χωρίς μέσο

"Αυτόν, μόλις τον είδε ο Ιησούς ότι ήταν κατάκοιτος, και ξέροντας ότι πάσχει ήδη πολύ καιρό, του λέει: Θέλεις να γίνεις υγιής; Αυτός που ασθενούσε αποκρίθηκε σ' αυτόν: Κύριε, δεν έχω άνθρωπο, για να με βάλει μέσα στη μικρή λίμνη όταν το νερό ταραχθεί· και ενώ έρχομαι εγώ, άλλος πριν από μένα κατεβαίνει." Ιωάννης 5:6-7.

Οι περισσότεροι άνθρωποι ξέρουν ότι τα πράγματα στη ζωή δεν προχωράνε και πολύ χωρίς κάποιου είδους "μέσο". Κάποιοι άλλοι υποστηρίζουν ότι για να τα καταφέρεις, θα πρέπει να είσαι "συνδεδεμένος" στο σωστό "δίκτυο". Κοινωνικές σχέσεις, γνωριμίες, διασυνδέσεις, παρέες. Δεν αρνούμαι καθόλου τη χρησιμότητα του να συνδέεσαι με άλλα άτομα, να διατηρείς σχέσεις αμοιβαιότητας και να  συμμετέχεις με κάποιο τρόπο στην κοινωνική ζωή. Απλά θέλω να θυμίσω ότι δεν λειτουργούν πάντα έτσι τα πράγματα, και ούτε όλες οι λύσεις βρίσκονται στην κατάλληλη δικτύωση.

Υπάρχουν φορές που οι άλλοι δεν έχουν λόγους να  βοηθήσουν. Άλλες που απλά αδιαφορούν. Επίσης, υπάρχουν άτομα που δεν έχουν κανέναν να τους στηρίξει και είναι μόνα τους. Τι γίνεται τότε; Θα πρέπει κανείς να χάσει την ελπίδα του; Ο κατάκοιτος της σημερινής ιστορίας είναι ένας τέτοιος. Έπασχε από κάποια αρρώστια 38 χρόνια και δεν είχε κανέναν να τον βοηθήσει. Όλη του η ζωή ήταν απογοήτευση στην απογοήτευση. Και όμως, πάνω στην απογοήτευση αυτή τον βρήκε ο Χριστός και  τον ρώτησε αν ήθελε να γίνει υγιής. Δεν κινητοποίησε ο κατάκοιτος τα "μέσα" του, ούτε βρήκε τη λύση. Η "λύση" πήγε σ' αυτόν! Ο Χριστός ενδιαφέρθηκε για τον ξεχασμένο, διότι 38 χρόνια αναμονής δεν ήταν λίγα.

Θα ήθελα να σε ενθαρρύνω σήμερα, αν βρίσκεσαι σε παρόμοια κατάσταση. Μπορεί να μην έχεις  γνωριμίες και να νιώθεις ξεχασμένος. Μπορεί ακόμη και να έχεις, αλλά να μην ενδιαφέρονται για το δικό σου ζήτημα. Ή μπορεί να αισθάνεσαι τόσο "ανάπηρος" που να μην έχεις τη δύναμη να κάνεις ακόμη και τα πιο απλά. Μην απογοητεύεσαι. Στον Θεό υπάρχουν πάντα όλες οι λύσεις. Φέρε την υπόθεσή σου μπροστά Του με πίστη. Πες Του ότι Τον εμπιστεύεσαι ότι θα ενεργήσει στην περίπτωσή σου. Ο Θεός δεν θα απογοητεύσει μια γνήσια ψυχή σε ανάγκη.

Ανεξήγητες παύσεις

"Κύριε, γνωρίζω ότι οι κρίσεις σου είναι δικαιοσύνη, και ότι πιστά με ταλαιπώρησες. Ας με παρηγορήσει, παρακαλώ, το έλεός σου, σύμφωνα με τον λόγο σου, που έγινε στον δούλο σου". Ψαλμός 119:75-76.

Στη μουσική, που τόσο μας συναρπάζει και ομορφαίνει τη ζωή μας, έχει ενδιαφέρον όταν κοιτάζει κανείς τις παρτιτούρες. Μεταξύ των άλλων χαριτωμένων και περίπλοκων συμβόλων, υπάρχουν και οι παύσεις! Ο σωστός μουσικός θα τις σεβαστεί και δεν θα τις θεωρήσει χάσιμο χρόνου. Και αυτό γιατί όταν τις παραλείπει, το κομμάτι χάνει κάτι από την ομορφιά του.

Στην παρτιτούρα της ζωής μας, το χέρι του Θεού, εκτός από τις εξάρσεις και τη δράση, έχει γράψει και  παύσεις. Συχνά μας εκπλήσσουν και μας αναστατώνουν, γιατί μοιάζουν χωρίς εξήγηση. Χάσιμο χρόνου, σκεφτόμαστε. Αρρώστια, ανεργία, μοναξιά, έλλειψη δραστηριότητας, γηρατειά, απώλεια αγαπημένων μας, αποτελούν παύσεις που ο Θεός εισάγει με σοφία στη μελωδία της ζωής. Δύσκολα τις καταλαβαίνουμε, αλλά έχουν τον λόγο της ύπαρξής τους. Είναι εκεί όχι για να μας απογοητεύσουν και να μας θυμίσουν ότι ο Θεός μάς ξέχασε και μας "έβγαλε εκτός υπηρεσίας", αλλά για να μας μάθουν ότι τίποτα δεν είναι χωρίς νόημα στη ζωή, αρκεί να τη δούμε στο σύνολό της και όχι αποσπασματικά.

Μέσα στις ανεξήγητες παύσεις που περνάμε, ένας άλλος άνθρωπος μορφώνεται. Αυτός της υπομονής, της πίστης και της ηρεμίας. Μαθαίνουμε να προσευχόμαστε περισσότερο, να εξαρτόμαστε πιο στενά από τον Θεό, να είμαστε εύπλαστοι και να κατανοούμε τους άλλους. Με αυτά και άλλα πολλά "εφόδια" που αποκομίζουμε στον καιρό της απραξίας και της απόσυρσής μας, μπορούμε να είμαστε πολύ πιο χρήσιμοι στον Θεό και στους ανθρώπους γύρω μας.

Πες όχι στον πανικό και την απογοήτευση

"Θυμάμαι τις αρχαίες ημέρες· σκέφτομαι όλα τα έργα σου· μελετώ στα δημιουργήματα των χεριών σου". Ψαλμός 143:5.

Πανικός ή απογοήτευση μπροστά σε προβλήματα ή δύσκολες καταστάσεις είναι  συχνό φαινόμενο στις μέρες μας. Το μυαλό ενεργοποιείται αρνητικά και μπαίνει σε μία διαδικασία "ανάστροφης κίνησης" που, αν δεν χαλιναγωγηθεί, μπορεί να  οδηγήσει σε μεγάλες ταλαιπωρίες. 

Νομίζετε ότι βοηθάει να σκέφτεστε πόσο δύσκολο ή επώδυνο είναι αυτό το οποίο πρέπει να αντιμετωπίσετε; Για παράδειγμα, αν αύριο το πρωί έχετε να δώσετε εξετάσεις ή να συναντήσετε ένα πρόσωπο που σας ταλαιπωρεί, θα σας ενισχύσει να λέτε συνεχώς πόσο δύσκολο είναι ή πόσο θα υποφέρετε; Πόσο βοηθά να ξεκινάτε τη μέρα σας μονολογώντας ότι "δεν βγαίνει" με τίποτα;

Οι περισσότεροι γνωρίζουμε ότι δεν θέλει και πολύ ώστε ο πανικός, η απογοήτευση και η άρνηση να μας κυριεύσουν. Η μέρα αποδεικνύεται πράγματι δύσκολη, αλλά να είστε σίγουροι ότι για ένα μεγάλο μέρος της ψυχικής, πνευματικής και σωματικής σας εξασθένισης ρόλο έχει παίξει η αρνητική σας προδιάθεση, που μάλλον στηρίζεται σε μια ήδη βιωμένη εμπειρία σας.

Επειδή σε γενικές γραμμές θέλουμε να έχουμε τον έλεγχο των πραγμάτων, παρατηρείστε πως οι αρνητικές σκέψεις για το τι θα αντιμετωπίσουμε, μπορούν εκ των προτέρων να μας καταβάλλουν. Κάτι που ο Θεός με έμαθε μέσα από τέτοιες συνθήκες ήταν να κλείνω τις πόρτες στις αρνητικές σκέψεις - πράγμα που απαιτεί συνεχή αντίσταση στις διάφορες εισηγήσεις - πολλές από τις οποίες μεγεθύνονται από τον διάβολο. Έμαθα, επίσης, να θυμάμαι το παρελθόν και όχι να ανησυχώ για το μέλλον.

Και αυτό γιατί το παρελθόν μού έδειξε ότι ήταν πολύ μεγάλη η ταλαιπωρία που υπέστην από την  εμπλοκή των αρνητικών σκέψεων. Ταυτόχρονα, κοιτώντας πίσω, βλέπω ότι ο Θεός ποτέ δεν με άφησε, αλλά με βοήθησε να αντιμετωπίσω τις δυσκολίες. Χάσιμο χρόνου και ενέργειας αποδείχτηκε η δική μου ανησυχία. Αναλογίσου πόσο κοστίζει  να σκέφτεσαι αρνητικά και ζήτησε από τον Θεό να σε μάθει να λες όχι στον πανικό και την απογοήτευση.

Δεν μπορώ χωρίς!

"Στον δρόμο των μαρτυρίων σου ευφράνθηκα, σαν για όλα τα πλούτη. Στις εντολές σου θα μελετώ, και στους δρόμους σου θα ενατενίζω. Στα διατάγματά σου θα εντρυφώ· δεν θα λησμονήσω τα λόγια σου". Ψαλμός 119:13-16.

"Και αν σας έπαιρνα το κινητό για μια εβδομάδα; -Τι λέτε; Αυτό δεν γίνεται, θα τρελαθούμε ..." Ήταν η απάντηση που έλαβα από κάτι μαθητές μου, τους οποίους έβλεπα σχεδόν πάντα να ασχολούνται με τα κινητά τους την ώρα που έκαναν ένα μικρό διάλειμμα, ώστε να πάρει το μυαλό τους αέρα. Μάλλον κάπως έτσι εννοούσαν τη χαλάρωση του διαλείμματος.

Aς κάνουμε την ίδια ερώτηση στους χριστιανούς. Τι θα γινόταν αν μας έπαιρναν το κινητό, και τον υπολογιστή μαζί, για καμιά βδομάδα; Αστεία ερώτηση, γιατί έχουμε ουσιαστική ανάγκη από αυτές τις ηλεκτρονικές συσκευές, ακόμη κι αν αρκετοί από ανάμεσά μας, ενώ τις χρησιμοποιούν, τις απεχθάνονται. 

Πιστεύω ότι αρκετοί χριστιανοί θα πουν: "Μπορώ να ζήσω χωρίς κινητό και χωρίς υπολογιστή. Μπορώ χωρίς να παίζει μουσική, χωρίς να βλέπω τηλεόραση ή ταινίες, και ίσως χωρίς τις ιδιαίτερες ανέσεις που προσφέρουν οι  εφαρμογές της τεχνολογίας. Δεν μπορώ, όμως, να ζήσω χωρίς τη Βίβλο μου".

Και θα ήταν αλήθεια, γιατί η  Βίβλος δεν είναι το στεγνό θρησκευτικό βιβλίο που διαβάζουν κάτι "κολλημένοι" χριστιανοί. Είναι ο θεϊκός λόγος, πάντα αναλλοίωτος και αληθινός. Είναι ένας ζωντανός λόγος,  ικανός σε κάθε περίσταση να τρέφει και να αναζωογονεί την ψυχή μας. Η Βίβλος είναι ο τελειότερος οδηγός για τον άνθρωπο που γράφτηκε ποτέ και είναι μοναδικός γιατί απαντά σε όλα τα ουσιώδη ερωτήματά μας. Και αυτό επειδή γράφτηκε με την αποκάλυψη του ίδιου του Δημιουργού. 

Αν και αγαπώ τα βιβλία, η Βίβλος είναι το μόνο βιβλίο που δεν αντικαθιστώ με κανένα άλλο και για κανένα λόγο. Πρόκειται για τον καλύτερο σύντροφο,  που δεν με πρόδωσε ποτέ. Ποτέ! Μέσα στις σελίδες της συναντά κανείς τόσο ζωντανά τον αληθινό συγγραφέα της: τον ζωντανό Θεό. Νομίζω ότι είναι πολλοί αυτοί που θα συμφωνούσαν μαζί μου.

Μικρές λέξεις

"Μη συγχωρήσεις στο στόμα σου να φέρει επάνω σου αμαρτία· ούτε να πεις μπροστά στον άγγελο, ότι ήταν από άγνοια· γιατί να οργιστεί ο Θεός στη φωνή σου, και να αφανίσει τα έργα των χεριών σου;" Εκκλησιαστής 5:6.

Δεν ξέρω αν έχετε αντιληφθεί πόσο σπουδαίο ρόλο στη σχέση μας με τους άλλους, αλλά και με τον Θεό, παίζει το στόμα μας. Νομίζουμε ότι δεν έχει και τόσο σημασία το τι λέμε, ε, λόγια είναι! Εξάλλου, είναι δυνατόν να μετράμε ακριβώς τι  λέμε κάθε στιγμή;

Αυτό είναι λογικά ανθρώπινο - είμαστε άνθρωποι και είμαστε ατελείς - αλλά δεν στέκει σαν επιχείρημα στα πράγματα του Θεού. Η Βίβλος λέει: "Αν κάποιος δεν φταίει σε λόγο, αυτός είναι τέλειος άνδρας, είναι δυνατός να χαλιναγωγήσει και ολόκληρο το σώμα" (Ιάκωβος 3:2). Μπορούμε να είμαστε τέλειοι και να μη φταίμε στα λόγια μας, αν ο Θεός έχει αλλάξει την καρδιά μας, αλλά δεν είναι καθόλου εύκολο. Θέλει  σοφία, θέλει επιμονή και κατεργασία, όπως όλα τα πράγματα που πετυχαίνουμε στη ζωή.

Μου έχει συμβεί να εκφραστώ παρορμητικά και να έχω μετανιώσει την ίδια ακριβώς στιγμή. Εντούτοις, η ζημιά είχε γίνει. Μου έχει τύχει να πω πράγματα που δεν τα εννοούσα, άλλα ήθελα να πω και άλλα είπα! Έχει συμβεί να σχολιάσω με επιπολαιότητα, και η βιαστική γνώμη μου να επηρεάσει κάποιους. Έχω πει λόγια έχοντας γνώση ότι ήταν αρκετά σκληρά και όχι απόλυτα δίκαια. Κι αν εδώ προσθέσω τα επιπόλαια λόγια που έχω πει μιλώντας στον Θεό, νομίζω ότι δεν θα ήταν καθόλου άδικο εκ μέρους Του να μου δώσει την ανταμοιβή που μου αξίζει.

Όμως, παρατηρώ ότι ο Κύριος χρησιμοποιεί τις ατέλειές μας, τα λάθη μας - και τις επιπτώσεις τους, δυστυχώς - για να κάνει ουσιαστικό έργο μέσα στην καρδιά μας. Σίγουρα το στόμα μας είναι πηγή πολλών προβλημάτων μας και το καταλαβαίνουμε. Θα πρέπει κάποια στιγμή να μάθουμε να το υποτάσσουμε στην αγάπη και τη σοφία του Θεού. Η βιβλική υπενθύμιση ότι "καμιά πηγή δεν είναι δυνατόν να κάνει νερό αλμυρό και γλυκό (Ιάκωβος 3:12), επιβεβαιώνει ότι οι "αυθαιρεσίες" του στόματός μας καλύτερα είναι να μη δικαιολογούνται, αλλά να καθαρίζονται.

Πρωτότυπη πρόσκληση

"Ελάτε σε μένα όλοι όσοι κοπιάζετε και είστε φορτωμένοι, και εγώ θα σας αναπαύσω". Ματθαίος 11:28.

Να μια πρόσκληση του Χριστού που αφορά κάθε άνθρωπο. Δεν έχει τίποτα το ελιτίστικο και είναι πρόσκληση ζεστή, γεμάτη νόημα, για κάθε τύπο ανθρώπου: τον έξυπνο, τον πλούσιο, τον διάσημο, τον άρρωστο, τον φτωχό, τον ταλαιπωρημένο. 

Αλλά αφήνει, ωστόσο, την αίσθηση ότι δεν αφορά όλους, αλλά μόνο εκείνους που νιώθουν κουρασμένοι και φορτωμένοι, ψυχικά και σωματικά. Διαφορετικά, γιατί να πάει κανείς στον Χριστό, όταν δεν έχει ουσιαστικά καταλάβει ότι χάνεται, ότι η ζωή του είναι κενή περιεχομένου, σαν μια ταλαίπωρη ματαιότητα με ημερομηνία λήξης; 

Υπάρχουν πολλοί κουρασμένοι άνθρωποι στις μέρες μας. Άνθρωποι που έχουν λυγίσει κάτω από το βάρος των διαψεύσεων, των αποτυχιών, ή και της απλής ανίας, που τόσο καλά γνωρίζουν στο βάθος του είναι τους πλούσιοι και φτωχοί. Άλλοι που ταλαιπωρούνται από τις προσπάθειές τους να σωθούν.  Άτομα απογοητευμένα από τελετουργικά, από ψεύτικους τύπους, από τη φωνή της συνείδησής τους που τους βασανίζει. Σ' αυτούς η πρόσκληση του Χριστού έχει κάτι να πει. Και έχει να πει πολύ περισσότερα στο βαθμό που κάποιος την αποδεχτεί.

Ο Χριστός δεν ζητά να προσχωρήσεις σε ένα κίνημα. Ούτε να αποδεχτείς μια συγκεκριμένη θρησκευτική ταυτότητα και μια ξερή θεολογία συνοδευόμενη από ηθικές οδηγίες. Αυτό που σου λέει απλά  είναι να πας σ' Αυτόν.

Στον Χριστό θα ανακαλύψεις ένα πρόσωπο που σε αγαπά και ενδιαφέρεται για σένα. Έναν Θεό πρόθυμο να σε βοηθήσει και να δώσει νόημα στη ζωή σου. Απ' Αυτόν θα πάρεις δύναμη για να ζήσεις αλλιώς. Μπορεί οι δυσκολίες της ζωής σου να μην εξαφανιστούν  όλες, διότι ζεις στη γη και είσαι άνθρωπος. Όμως, να είσαι βέβαιος ότι μαζί με τον Χριστό ο δρόμος σου θα είναι ασφαλής και όμορφος. 

Μιας και μιλάμε για αγάπη

"Βάλε με, σαν σφραγίδα, επάνω στην καρδιά σου, σαν σφραγίδα επάνω στον βραχίονά σου· επειδή, η αγάπη είναι ισχυρή σαν τον θάνατο... ". Άσμα Ασμάτων 8:6.

Αχ, αυτή η αγάπη! Λίγο την ξέρουμε, λίγο τη ζούμε αλλά πόσο πολύ την αναζητούμε. Η αγάπη έχει καταντήσει τετριμμένη λέξη, με πολλές ερμηνείες και νοηματοδοτήσεις. Πολλοί λίγοι πιστεύουν σ' αυτήν και πολλοί λιγότεροι είναι διατεθειμένοι να τη ζήσουν. Γιατί κατά βάθος, όσο κι αν μεταπλάθουμε το νόημα ή τα περιεχόμενα των πράξεών της, όλοι γνωρίζουμε καλά τι είναι και τι κάνει η αληθινή αγάπη.

Θυμάμαι στην εφηβική ηλικία ότι η λέξη "αγάπη" ήταν στα "απαγορευμένα". Ο λόγος ήταν μάλλον ότι  συνειδητοποιούσα τι ήταν και τι έκανε η αγάπη. Σήμαινε δίνομαι χωρίς όρους στον άλλον, και μια τέτοια αγάπη δεν είχα διάθεση να τη δώσω, ούτε πίστευα ότι ήταν εύκολο να τη βρω.  Έτσι μέσα μου απορούσα με τους ανθρώπους που γλεντούσαν με χαρές και λουλούδια τη σημερινή μέρα, για να καταλήξουν μετά από λίγο καιρό άλλος εδώ και άλλος εκεί.

Ωστόσο, γνωρίζοντας τον Θεό καταλαβαίνει κανείς καλύτερα τα πράγματα. Η αγάπη είναι ένας τρόπος βαθιάς επικοινωνίας, ένας δρόμος για να γίνει κανείς χαρούμενος, κάνοντας χαρούμενους και τους άλλους. Επιπλέον, η αγάπη δεν είναι θέμα τεχνικής ή έξυπνης μεθόδευσης. Πολύ περισσότερο, η αγάπη δεν είναι ρίσκο ή απώλεια του εαυτού. Ούτε ένα συναίσθημα που μπορεί να σε κάνει έρμαιο στις επιθυμίες ή τα καπρίτσια του άλλου.

Η αγάπη έχει τις δικές της ισορροπίες, είχε γενναιοδωρία αλλά και σοφία και μέτρο σε κάποιες περιπτώσεις. Η αγάπη δεν υποτάσσεται μονόπλευρα σε τυφλούς κανόνες. Αγάπη χωρίς αλήθεια και δικαιοσύνη δύσκολα στέκει. Όπως και αγάπη χωρίς απόλυτη αυταπάρνηση κάποιες φορές δεν πάει πολύ μακριά. Κλείνοντας, θα ήθελα να μεταφέρω λίγα λόγια, των οποίων δεν γνωρίζω τον συγγραφέα, και που με έκαναν να σκεφτώ ακόμη περισσότερο τη γνήσια αγάπη.

"Η αγάπη, η αληθινή, η βαθιά αγάπη, η ριζωμένη αγάπη, δεν προστάζει και δεν υπακούει ... Οι όμορφες ψυχές που αγαπιούνται επικοινωνούν μεταξύ τους μ' έναν τρόπο συνεχή και μοναδικό, χωρίς κανένα υλικό δίαυλο. Είναι από ένστικτο που μαντεύουμε, που ξέρουμε τις επιθυμίες του αγαπημένου μας προσώπου, είναι μηχανικά και χωρίς προσπάθεια που τις εκτελούμε, ξεπερνώντας κατά πολύ τα όρια της δικής μας προσδοκίας ..."

Μια τέτοιου είδους αγάπη μοιάζει ουτοπική, ωστόσο είναι εφικτή όταν το Πνεύμα του Θεού δουλέψει μέσα μας μια αληθινά θεϊκή καρδιά.

Να φταίει η απιστία μας;

«Και δεν έκανε εκεί πολλά θαύματα εξαιτίας τής απιστίας τους». Ματθαίος 13:58.

 Έχετε τη βεβαιότητα ότι ο Κύριος είναι μεγάλος και θαυμαστός και ότι μπορεί τα πάντα. Όμως πιστεύετε πως αυτό δεν αφορά εσάς, αλλά κάποιους άλλους "τυχερότερους" χριστιανούς που κάτι καλύτερο ίσως λένε στις προσευχές τους ή ζουν με μεγαλύτερη ευσέβεια την κάθε τους μέρα και  απολαμβάνουν τις ευλογίες του Θεού στη ζωή τους.  Αν και αυτό είναι πολύ σημαντικό, ωστόσο, ο Θεός ενεργεί πάντα σύμφωνα με την κρίση και τη σοφία Του ανάλογα με την περίπτωση. Υπάρχουν φορές που κάνει έλεος στην ακατάστατη πορεία μας και άλλες που περιμένει να Του δώσουμε το μέγιστο της υπακοής μας.

Υπάρχουν και κάποιες άλλες που ο Κύριος δεν κάνει απολύτως τίποτα! Ο λόγος; Η απιστία μας.  Ενώ φέρνουμε τα αιτήματά μας με προσευχή μπροστά Του, δεν Τον εμπιστευόμαστε απόλυτα. Είμαστε δίγνωμοι και αμφιταλαντευόμαστε σχετικά με τα αποτελέσματα των προσευχών μας. Αυτό είναι εμπόδιο, γιατί «χωρίς πίστη είναι αδύνατον κάποιος να τον ευαρεστήσει· επειδή, αυτός που προσέρχεται στον Θεό, πρέπει να πιστέψει, ότι είναι, και γίνεται μισθαποδότης σ' αυτούς που τον εκζητούν» (Εβραίους 11:6). 

Όταν ο Κύριος επισκέφτηκε την ιδιαίτερη πατρίδα Του, τη Ναζαρέτ, δεν έκανε θαύματα εκεί. Βέβαια, Του έδωσαν να διαβάσει από το βιβλίο του Νόμου στη συναγωγή τους (Λουκάς 4:16-17). Οι συμπατριώτες Του «όλοι έδιναν μαρτυρία γι' αυτόν, και θαύμαζαν για τα λόγια της χάρης, που έβγαιναν από το στόμα του» (Λουκάς 4:22). Όμως κατά βάθος δεν Τον πίστευαν. Μέσα τους έλεγαν: «Δεν είναι αυτός ο γιος τού Ιωσήφ;» (Λουκάς 4: 22). 

Έχετε πιάσει τον εαυτό σας να απιστεί γι' αυτά που ο Θεός μπορεί να κάνει σχετικά με τα ζητήματα που σας απασχολούν; Ίσως να μη σκέφτεστε όπως οι κάτοικοι της Ναζαρέτ  - έχετε τη βεβαιότητα ότι ο Χριστός μπορεί  να κάνει τα πάντα - αλλά όχι για τα δικά σας αιτήματα.  

Θα υπογραμμίσω ότι δεν είναι πνευματική θέση ότι τα προβλήματά μας πρέπει αγόγγυστα να τα αποδεχτούμε. Ή ότι δεν μπορεί να "ενοχλούμε" τον Κύριο για όλα μας τα θέματα και να περιμένουμε λύσεις. Έτσι, οδηγούμαστε στην απιστία και την παραίτηση. Δεν επιμένουμε στην προσευχή, γιατί έχουμε την αντίληψη ότι δεν θα απαντηθεί. Κι αν συνεχίσουμε, το κάνουμε από τυπική συνήθεια, ενώ κατά βάθος νομίζουμε ότι δεν θα αλλάξει κάτι. 

Ο Κύριος θα αλλάξει τα πάντα με την προσευχή μας, μέσα μας ή γύρω μας, όταν εμείς αλλάξουμε την αντίληψη που έχουμε γι’ Αυτόν και δείξουμε εμπιστοσύνη στη διάθεσή Του να μας βοηθήσει για κάθε μας θέμα, όσο μικρό κι αν μοιάζει. Η πίστη μας μπορεί να ανοίξει το δρόμο στις επεμβάσεις του Θεού.

(Φωτογραφία : Carmen Haselrig)

Κακή επιτάχυνση

"Μη βιάζεσαι με το στόμα σου, και η καρδιά σου ας μη επιταχύνει να προφέρει κάποιον λόγο μπροστά στον Θεό· επειδή, ο Θεός είναι στον ουρανό, ενώ εσύ είσαι στη γη· γι' αυτό, τα λόγια σου ας είναι λίγα". Εκκλησιαστής 5:2.

Σαν παιδιά, αν μιλούσαμε πολύ στο σπίτι ή στο σχολείο, θυμάμαι ότι οι μεγαλύτεροι μας συμβούλευαν να βάλουμε φερμουάρ στο στόμα μας, μήπως και το κρατήσουμε κλειστό για λίγη ώρα. Φυσικά ο λόγος δεν ήταν μόνο γιατί  μιλούσαμε πολύ αλλά  μάλλον γιατί αυτά που λέγαμε ήταν άλλοτε ανοησίες και άλλοτε ειπωμένα σε λάθος στιγμές.

Έχω "μακαρίσει" εκείνο το περίφημο φερμουάρ πολλές φορές στην επικοινωνία μου με τον Θεό.΄Οπως τα παιδιά, που νομίζουν ότι λένε σπουδαία πράγματα παρουσία των μεγάλων, ή δίνουν σημαντικές υποσχέσεις μέσα από τα μικρά στόματά τους, έτσι και εγώ. Έχω μιλήσει γρήγορα και άστοχα στον Κύριο. Οι πνευματικές μου επιθυμίες, οι κρίσεις μου, οι υποσχέσεις μου, ήταν συχνά απόρροια γνήσιου ζήλου, αλλά και παρόρμησης και άγνοιας των επιπτώσεων των λόγων μου. Όταν ο Θεός έφερε τις συνθήκες - γιατί τα λόγια μας είναι κάποιες φορές, χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε, "θυσία αφρόνων" (Εκκλησιαστής 5:1) - , συνειδητοποίησα πόσο καλύτερα θα ήταν αν είχα μιλήσει λιγότερο,  ή και καθόλου,  τόσο στις κρίσεις μου αναφορικά με τους άλλους όσο και με τον εαυτό μου.

Ο Λόγος του Θεού θυμίζει ότι  η φωνή του άφρονα έρχεται μέσα στην πληθώρα των λόγων (Εκκλησιαστής 5:3). Και όμως, πόσο συχνά δεν στεκόμαστε μπροστά στον Θεό νομίζοντας ότι είμαστε σπουδαίοι ή ίσοι και αρχίζουμε να Τον επιπλήττουμε,  να κρίνουμε, ή να Του υποσχόμαστε μεγάλα πράγματα, χωρίς να συναισθανόμαστε ότι πράττουμε άσκημα. 

Καθώς περνούν τα χρόνια καταλαβαίνω ότι όσο περισσότερο σκέφτομαι και μετρώ τα λόγια μου πριν μιλήσω στον Θεό, όσο περισσότερο βρίσκομαι στην παρουσία Του για να ακούσω τι έχει να μου πει, τόσο πιο σωστή και ευχάριστη είναι η επικοινωνία μου μαζί Του. Και ακόμη πιο ευχάριστη η ζωή μου.

Υπερφόρτωση δικτύου

"Εκείνο δε που έπεσε στα αγκάθια, αυτοί είναι εκείνοι που άκουσαν, και από μέριμνες και πλούτο και ηδονές τής ζωής, πηγαίνουν, και συμπνίγονται, και δεν φτάνουν στον καρπό". Λουκάς 8:14.

Μα τι έχει συμβεί και η λέξη " υπερφορτωμένο πρόγραμμα", "τρέξιμο" ή "δεν έχω χρόνο" μονοπωλεί τις συζητήσεις μας και ορίζει την τρέχουσα πραγματικότητα; Με τις ποικίλες αναγκαίες υποχρεώσεις και δραστηριότητες της ζωής, με το κινητό τηλέφωνο κολλημένο στο αυτί, με τον υπολογιστή ανοιχτό για διάφορους λόγους, και τέλος με την ενασχόληση με πράγματα κάποιες φορές ανούσια, δεν είναι περίεργο που έχουμε "υπερφόρτωση δικτύου", ψυχής και σώματος. 

Και φυσικά, όλα είναι απαραίτητα - το έχουμε σχεδόν πιστέψει - και δεν μπορούμε να κάνουμε διαφορετικά έτσι όπως έγινε η ζωή. Διαρκώς "συνδεδεμένοι" σε κάθε είδους απασχόληση, απαραίτητη, χρήσιμη, αλλά και άχρηστη, εξαντλούμε ανεπιστρεπτί την υγεία και τον χρόνο μας, ενώ την ίδια στιγμή περνάμε δίπλα από ό,τι το ουσιαστικό και το πολύτιμο, το οποίο μας διαφεύγει.

Νομίζω ότι έχουμε ανάγκη να ξανασκεφτούμε πάνω στις προτεραιότητες και το νόημα της ζωής. Χαμένοι μέσα σε έναν κυκεώνα από "πρέπει"  και "θέλω" μιας εποχής που κυριαρχείται απόλυτα από την  επιθυμία της σάρκας, την επιθυμία των ματιών και την αλαζονεία τού βίου (Α' Ιωάννη 2:16), αφήνουμε ως χριστιανοί τους εαυτούς μας να παρασύρονται άλλοτε σε μια επικίνδυνη υπερδραστηριότητα και άλλοτε σε βαθιά αδιαφορία, βλάπτοντας σοβαρά την πνευματική μας ισορροπία. 

Δεν μιλώ μόνο για τις σχέσεις μας με τους άλλους, είτε είναι μέλη της οικογένειάς μας είτε φίλοι μας, ή και απλοί συνάνθρωποι. Ούτε μιλώ για το ότι μπορεί να βρισκόμαστε μαζί, αλλά να μην επικοινωνούμε, ούτε να καταλαβαινόμαστε. Απορροφημένοι μέσα στον μικρόκοσμό μας, στις έγνοιες ή τα θέλω μας, η "υπερφόρτωση του προσωπικού μας δικτύου" κάνει στην άκρη ακόμη και τον ίδιο τον Κύριο. Και αυτό είναι το ουσιαστικό σημείο της υπόθεσης. Όταν κυριαρχούμαστε όλο και περισσότερο από την αγάπη μας για τον Θεό, είναι δύσκολο να διαθέτουμε άστοχα τον χρόνο μας, να γεμίζουμε με ανούσιες επιθυμίες ή να βλέπουμε τους άλλους με μάτια εγωιστικά. Μια σωστή σχέση με τον Κύριο διαμορφώνει αλλιώς τις αξίες και τις προτεραιότητες της ζωής μας.

Αντιμετωπίζοντας την αποτυχία

"[...]  οι οποίοι με την πίστη καταπολέμησαν βασιλείες, εργάστηκαν δικαιοσύνη, πέτυχαν τις υποσχέσεις ..." Εβραίους 11:33-34.

Κάπου διάβασα ότι, κατά την οικονομική κρίση του 1929, πολλοί Αμερικανοί ζούσαν σε παραγκοσυνοικίες, σε πρόχειρες κατασκευές φτιαγμένες από κοντραπλακέ, κάτω από στέγαστρα φτιαγμένα από μουσαμάδες και κουβέρτες. Οι άθλιες αυτές πόλεις, στις οποίες ζούσαν όλοι εκείνοι που είχαν χάσει τις κατοικίες τους και είχαν εκδιωχτεί από τα σπίτια τους, έφερναν το όνομα το Αμερικανού προέδρου Χέρμπερτ Χούβερ. Και αυτό γιατί πολλοί απέδιδαν τη δεινή οικονομική τους κατάσταση σ' αυτόν.

Παράδοξο, γιατί η ανεπάρκεια και η αναποτελεσματικότητά του ερχόταν σε αντίθεση με προγενέστερες επιτυχίες του. Ως επαγγελματίας μεταλλειολόγος μηχανικός είχε πετύχει σε πολλά σχέδια εξόρυξης στην Κίνα και την Αυστραλία.  Όταν το χρηματιστήριο της Γουόλ Στριτ κατέρρευσε το 1929, μόλις οκτώ μήνες μετά την ανάληψη των καθηκόντων του, άρχισε να χάνει τη δημοτικότητά του. Παρά τις προσπάθειές του για την ανάσχεση της κρίσης, ο Χούβερ δεν μπόρεσε να αναστρέψει την οικονομική ύφεση, γι' αυτό και κατατάσσεται χαμηλά στην αξιολόγηση των Αμερικανών προέδρων.

Είναι άδικο το ότι μια μεγάλη αποτυχία στη ζωή μπορεί να την κάνει να μοιάζει ολοκληρωτικά άχρηστη. Ωστόσο, ο Θεός δεν αξιολογεί τη ζωή των δικών Του όπως εμείς οι άνθρωποι μετράμε συχνά τη ζωή των άλλων. Ο Αβραάμ είχε απιστήσει στην περίπτωση του Ισμαήλ και είχε, επίσης, εξαπατήσει τον Φαραώ, παρουσιάζοντας τη γυναίκα του για αδελφή του. Ο Μωυσής είχε σκοτώσει έναν Αιγύπτιο πριν γίνει ηγέτης του λαού Του. Και ο Δαβίδ είχε διαπράξει μοιχεία και φόνο. 

Αυτές τις σελίδες της ζωής τους ο Θεός δεν τις αφαίρεσε από τη Βίβλο. Είναι εκεί για να μας θυμίζουν ότι, παρά τις αστοχίες και τις αμαρτίες μας, η μετάνοια, η επιμονή στην πίστη και η προσκόλληση στον Θεό μπορεί να μας οδηγήσει, όπως και εκείνους, στο να πετύχουμε τις υποσχέσεις του Θεού και να κρατήσουμε τη θέση μας ανάμεσα στους ήρωες της πίστης.

Μήπως Αυτός είναι η αιτία;

"Εγώ είμαι ο Κύριος, και δεν υπάρχει άλλος· Θεός εκτός από μένα δεν υπάρχει· εγώ σε περίζωσα, αν και δεν με γνώρισες". Ησαΐας 45:5.

 Πριν από λίγους μήνες γράφτηκα σε ένα καινούργιο γυμναστήριο και παρακολουθούσα διάφορα ομαδικά προγράμματα. Στο μάθημα του αερόμπικ όμως δεν τα πήγαινα πολύ καλά. Ήμουν καινούργια, μπέρδευα τα βήματα και έστριβα ανάποδα, γεγονός που άρχισε να με απογοητεύει. Οι υπόλοιποι τα κατάφερναν μια χαρά, παλιοί όντες, και συχνά είχα την αίσθηση ότι με κοιτούσαν με κατανόηση και απορία. Κάποια φορά ο γυμναστής, βλέποντας ότι ήμουν πάντα στην τελευταία σειρά και ότι ούτε έβλεπα καλά ούτε άκουγα τι έλεγε, ήρθε δίπλα μου και συνέχισε το μάθημα. Και ξαφνικά, όλοι αυτοί που τα έκαναν σχεδόν τέλεια, άρχισαν να κάνουν  λάθη, να στρίβουν άλλος εδώ και άλλος εκεί, ενώ εγώ βρέθηκα, χωρίς να ξέρω πώς, να τα πηγαίνω πολύ καλά. Συμπέρασμα; Δεν είναι και λίγο να έχεις τον δάσκαλο δίπλα σου.

 Το ίδιο συμβαίνει και στη χριστιανική ζωή. Κοιτάζουμε άλλους χριστιανούς, όταν τα θαλασσώνουν, με τυπική κατανόηση και απορία, γιατί συχνά νομίζουμε ότι πίσω από την καλή πνευματική μας κατάσταση υπάρχει, φυσικά, ο Κύριος, αλλά έχουμε εξίσου συμβάλλει στην πνευματική μας πρόοδο. Θεωρούμε ότι τα κάνουμε καλά, γιατί είμαστε ικανότεροι από τους άλλους, ίσως πιο πρόθυμοι και υπάκουοι.

Δεν αρνούμαι καθόλου την ανθρώπινη συνεργασία στο έργο που κάνει ο Θεός στις καρδιές μας. Χωρίς τη δική μας θέληση και συγκατάθεση, ο Κύριος δεν θα μπορούσε να κάνει πολλά πράγματα, όσο κι αν το επιθυμούσε. Ωστόσο, συνειδητοποιώ  όλο και περισσότερο ότι η χάρη του Θεού είναι τόσο μεγάλη που ξεπερνά κατά πολύ την υπακοή μου, την παραχώρησή μου και την όποια προσπάθειά μου. 

Ξέρετε πότε θα καταλάβουμε τι πραγματικά αξίζουμε; Όταν ο Θεός αποσυρθεί λίγο από δίπλα μας και μας αφήσει εντελώς μόνους μας να συνεχίσουμε. Τότε θα αντιληφθούμε πόσο λίγα πράγματα ήταν δικά μας. 

 Ας σκεφτούμε την ακούραστη επιμονή του Θεού, την ενίσχυση, τη συγχώρεσή Του στη ζωή μας. Τις δυνάμεις και τα χαρίσματα που μας έδωσε. Τις ανοιχτές πόρτες που κράτησε για μας. Ας θυμηθούμε την κάλυψη των λαθών μας, τις γκάφες από τις οποίες μας πρόλαβε, και πόσα ακόμη που πιθανόν να αγνοούμε, και τότε θα είναι σχεδόν αδύνατον να καυχηθούμε για κάτι δικό μας .

Το εγώ στο κέντρο;

 "Μαζί με τον Χριστό έχω συσταυρωθεί· ζω δε όχι πλέον εγώ, αλλά ο Χριστός ζει μέσα σε μένα· σε ό,τι, όμως, τώρα ζω μέσα στη σάρκα, ζω με την πίστη τού Υιού τού Θεού, ο οποίος με αγάπησε, και παρέδωσε τον εαυτό του για χάρη μου". Γαλάτες 2:20.

«Ο άνθρωπος - "ο σώφρων άνθρωπος" - είναι τυφλός σε αφηρημένους σκοπούς, αλλά βλέπει άριστα τους δικούς του».  Τα λόγια ανήκουν στον Thomas Adams, έναν Άγγλο ιεροκήρυκα του 17ου αι. Απ' ό,τι καταλαβαίνετε, τα λόγια που κηρύττονταν πριν από κάποιους αιώνες, εξακολουθούν να είναι επίκαιρα. Εφόσον η ουσία του ανθρώπου δεν έχει αλλάξει, γιατί να έχουν αλλάξει οι σκοποί του;

Και ποιοι είναι αυτοί; Τις περισσότερες φορές ο εαυτός του. Γύρω απ' αυτή τη λέξη κρύβεται ο τεράστιος κόσμος του "εγώ". Ο κόσμος των επιθυμιών, των ονείρων και των στόχων. Αν κάτι αγγίζει το εγώ του  ανθρώπου, τον αφορά άμεσα. Η δουλειά του, η οικονομική του κατάσταση, η υγεία του,  η αξία της προσωπικότητάς του, η γνώμη του. Για κάποιους πιο "γενναιόδωρους", η γυναίκα  ή ο άντρας τους και τα παιδιά τους. Δηλαδή, στο μέτρο που τους αγαπά και τους υπολογίζει, πάλι ο εαυτός του.

Όμως, η εποχή  προστάζει και επιβραβεύει να είναι το "εγώ" πάντα στο κέντρο με πολλούς πρωτότυπους - βλέπε εγωκεντρικούς - τρόπους.  Αν κάτι παρεκκλίνει από τον  κανόνα της λατρείας του εγώ,  θεωρείται συχνά ύποπτο και  προβληματικό. Και κάποιες φορές υποβιβάζεται και γελοιοποιείται.

Ας πούμε, για παράδειγμα, ότι δείχνετε καλοσύνη. Θα το νομίσουν για αδυναμία. Έχετε φανεί ταπεινοί. Μάλλον θα σας περάσουν για χαζούληδες. Κάνετε υπομονή και συγχωρείτε. Είστε θύματα. Εξυπηρετείτε και βοηθάτε. Φτάνει, τι θέλετε να δείξετε μ' αυτό; Ότι είστε καλοί;... Αντίθετα, αν δείξετε θράσος, θα σας επαινέσουν. Όταν ποδοπατήσετε κάποιους, το πιθανότερο είναι να σας εκτιμήσουν.  Και όταν απαιτείτε να γίνετε το δικό σας, θα σας έχουν ψηλά! Αν πείτε ή κάνετε ανοησίες, τότε θα είστε ο καλύτερος της παρέας! Αυτές είναι μερικές από τις πλευρές του "εγώ", που στις μέρες μας υπηρετεί άριστα τους δικούς του σκοπούς.

Ωστόσο, κάποιοι αποφάσισαν  αυτό το εγώ να το στείλουν στο σταυρό. Και αυτό όχι γιατί ήταν οι αδύναμοι του κόσμου και οι αφελείς. Κάθε άλλο, θα τους έλεγα φοβερά έξυπνους, γιατί ζυγίζοντας τις απαιτήσεις του τις βρήκαν ανούσιες και μηδαμινές. Θέλει ξεκάθαρο νου και επίγνωση για να καταλάβεις πόσο "κακές υπηρεσίες" μπορεί να σου προσφέρει συχνά ο εαυτός σου.  "Μαζί με τον Χριστό έχω συσταυρωθεί· ζω δε όχι πλέον εγώ, αλλά ο Χριστός ζει μέσα σε μένα" (Γαλάτες 2:20).  Αυτή η θέση δεν είναι η εκμηδένιση και η απονέκρωση της ανθρώπινης προσωπικότητας. Αυτό είναι ψέμα. Είναι η εκθρόνιση ενός "άρρωστου εγώ", προκειμένου ένας νέος και ελεύθερος άνθρωπος εν Χριστώ να ζήσει στη θέση του και να είναι ευτυχισμένος.

Μέτρησε την αξία σου σωστά

"Θα καυχόμαστε στον Θεό όλη την ημέρα, και θα υμνούμε το όνομά σου στον αιώνα". Ψαλμός 44:8.

Δεν σας κάνει εντύπωση ότι ο άνθρωπος είναι ένα ον που έλκει την αξία του πάντα σε αναφορά με κάτι ή κάποιον άλλον;  Ετεροκαθορίζεται, λες και αδυνατεί να ορίσει μόνος του τη σπουδαιότητα της ύπαρξής του και έχει ανάγκη να την αντλήσει από κάπου αλλού έξω απ' αυτόν. 

Αν παρατηρήσετε, θα δείτε ότι ο άνθρωπος μόνος του, ως ον και προσωπικότητα, αισθάνεται μηδαμινός, γεγονός που το επιβεβαιώνει η ανθρώπινη εμπειρία. Κάποιος μπορεί να αντλεί αξία μέσα από την επιτυχία του σε μια αναγνωρισμένη κοινωνικά δουλειά. Άλλος αισθάνεται ότι "μετράει" όταν έχει δίπλα του έναν / μία σύζυγο, που συχνά μπορεί να τον / την περιφέρει "σαν έπαθλο" που επιβεβαιώνει την ικανότητά του. Άλλος πάλι  καμαρώνει για τα έξυπνα, όμορφα ή καλά παιδιά του. 

Κοιτάξετε την ομορφιά, την υγεία, την υψηλή κοινωνική θέση,  τα ταλέντα, την περιουσία, τη μόρφωση. Ακόμη και τις χριστιανικές διακονίες. Και δέστε τι απογοητεύσεις μπορεί να αισθανθεί κάποιος όταν δεν έχει, δεν είναι, ή όταν υπολείπεται σε κάτι απ' αυτά.

Αλήθεια, γιατί μετράει ο άνθρωπος την αξία του σε συνάρτηση με κάτι ή κάποιον άλλο; Γιατί αντλεί σπουδαιότητα από κάτι που δεν του ανήκει ολοκληρωτικά; Μια πλευρά της απάντησης είναι ότι επειδή είμαστε δημιουργήματα του Θεού, γι' αυτό είμαστε ετερόφωτοι και αντλούμε την ουσία της ύπαρξης και της δόξας μας έξω από μας. Στην ουσία, αναζητούμε τον Θεό και ας μην το αντιλαμβανόμαστε.  

Η Αγία Γραφή θυμίζει :"Έτσι λέει ο Κύριος: Ας μη καυχάται ο σοφός στη σοφία του, και ας μη καυχάται ο δυνατός στη δύναμή του, ας μη καυχάται ο πλούσιος στον πλούτο του·  αλλ' εκείνος που καυχάται, ας καυχάται σε τούτο: Ότι εννοεί και γνωρίζει εμένα, ότι εγώ είμαι ο Κύριος, που κάνω έλεος, κρίση, και δικαιοσύνη επάνω στη γη· επειδή, σ' αυτά ευαρεστούμαι, λέει ο Κύριος". Ιερεμίας 9:23-24 .

Γνωρίζεις τον Θεό; Αν ναι, σκέψου ότι δεν έχεις ανάγκη να αντλείς τη σπουδαιότητά σου από άλλα πρόσωπα ή πράγματα, από ό,τι το φθαρτό, όταν ο Θεός σού έχει δώσει τόσο μεγάλη αξία με το να σε δημιουργήσει και να σε αγαπήσει. Αν δίπλα σου άλλοι "δοξάζονται" με πράγματα που δεν τους ανήκουν απόλυτα και αν τα πιστώνονται ως δικές τους κατακτήσεις, μην πτοείσαι, ούτε να αισθάνεσαι μειονεκτικά. Εκτίμησε την προσωπικότητα και τη σπουδαιότητά σου από την αξία που σου έδωσε ο Θεός.