Να χαίρεσαι με απλά πράγματα

"Σε όλα να ευχαριστείτε· επειδή, αυτό είναι το θέλημα του Θεού σε σας εν Χριστώ Ιησού". Α΄Θεσσαλονικείς 5:18.

Μήπως είχατε μια δύσκολη χρονιά; Πολύ χειρότερο, μήπως πιστεύετε ότι έχετε μία δύσκολη ζωή; Η υγεία σας σάς ταλαιπωρεί, τα οικονομικά σας δεν σας επιτρέπουν να βγείτε να φάτε έξω με την οικογένειά σας ούτε μία φορά.  Ο άντρας σας δεν σας καταλαβαίνει ή ασχολείται μόνο με ό,τι τον ευχαριστεί. Τα παιδιά σας έχουν γλώσσα και  απαιτήσεις. Δεν έχετε φίλους, είστε τόσο μόνοι και βασανισμένοι.

"Ζωή είναι αυτή; Πώς να ευχαριστήσω τον Θεό με τόσα βάσανα;" σκέφτεστε. Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας κάποιους αριθμούς που διάβασα, με την ευχή να πάψουμε πια (παρά τις πραγματικές δυσκολίες που βιώνουμε) να νιώθουμε αδικία και πίκρα κάθε μέρα που ανοίγουμε τα μάτια μας.

Γύρω στο ένα εκατομμύριο άνθρωποι δεν πρόκειται να ζήσουν την επόμενη εβδομάδα.

 Το 75 % των κατοίκων του κόσμου δεν έχουν τα απολύτως απαραίτητα: φαγητό στο ψυγείο, ρούχα, κεραμίδι πάνω από το κεφάλι τους και ένα κρεβάτι για να κοιμηθούν.

Μόνο γύρω στο 8% του πληθυσμού έχουν καταθέσεις στην τράπεζα, κάποια χρήματα στο πορτοφόλι τους, ίσως και κάποιο μικροποσό σε έναν κουμπαρά.

500 εκατομμύρια άνθρωποι στον  κόσμο ζουν υπό καθεστώς πολέμου, αιχμαλωσίας και πείνας.

Τέλος, 3 δισεκατομμύρια άνθρωποι δεν μπορούν να πάνε στην εκκλησία ελεύθερα. Απειλούνται, συλλαμβάνονται, δολοφονούνται. 

Τα μάτια με τα οποία βλέπουμε τη ζωή μας, βλέπουν με λάθος τρόπο. Μακάρι να δουν ξανά με ευγνωμοσύνη και ευχαριστία κάθε απλή άνεση και μικρή χαρά της ζωής που ο Θεός μάς δίνει. Μπορούμε να χαρούμε με απλά πράγματα!

Τι έκανα ώστε να τα αξίζω όλα αυτά;

"Απ' αυτόν, και διαμέσου αυτού, και σ' αυτόν είναι τα πάντα· σ' αυτόν ανήκει η δόξα στους αιώνες". Ρωμαίους 11:36.

"Τι έκανα ώστε να τα αξίζω όλα αυτά;" Να μία ερώτηση που βγαίνει από τα χείλη όλων μας πολύ συχνά. Αυτή η ατυχία, η αρρώστια, η αδικία, η απόρριψη έπρεπε να μας βρει; Γιατί σε μας πάλι; Όταν κάνουμε τέτοιες ερωτήσεις, ξεχνάμε ότι αυτό που ονομάζουμε κάποιες φορές "τύχη" είναι ο τρόπος του Θεού για να μας προσεγγίσει. 

Ο Θεός στέκει πάνω από κάθε γεγονός της ζωής μας. Κάποιες φορές δεν  καταλαβαίνουμε γιατί τα πράγματα παίρνουν τέτοια τροπή. Όμως εξίσου μπορεί να μη συνειδητοποιούμε γιατί έχουμε ό,τι έχουμε. Η θεραπεία από μία αρρώστια, η προφύλαξη από ένα σοβαρό κίνδυνο, το σταμάτημα μιας κακής πορείας πραγμάτων... Πόσο συχνά δεν έχουμε πει: "Ευτυχώς που δεν ήταν και χειρότερα!".

Η αλήθεια είναι ότι ξεχνάμε ότι υπάρχουν και άλλα πράγματα, όμορφα και καλά, που δεν τα αξίζουμε και για τα οποία δεν ευχαριστούμε το Θεό. Η αχαριστία και η λησμονιά είναι αμαρτίες, μάλλον από τις πιο συχνές που κάνουμε. Οφείλουμε στο Θεό απεριόριστη ευγνωμοσύνη, όπως και να' ναι τα πράγματα στη ζωή μας.

Πολλοί άνθρωποι ζουν την καθημερινότητά τους χωρίς να πουν ούτε ένα ευχαριστώ σ' Εκείνον στον οποίο είναι βαθύτατα χρεωμένοι. Παρ' όλα αυτά, ο Κύριος εξακολουθεί να δίνει, να ψάχνει τον άνθρωπο και να τον συγχωρεί. Να επιθυμεί την ευτυχία του. Αν κάποιος το καταλάβει αυτό, μπορεί να Του πει με μια καρδιά γεμάτη θαυμασμό: "Συγχώρεσες την ενοχή μου, μου έδωσες καινούργια ζωή και αναρίθμητες ευλογίες. Τι έκανα ώστε να τα αξίζω όλα αυτά;"

(Φωτογραφία: Via Ashley Kline)

Μάθε με να σε ακούω

"Και ήρθε ο Κύριος, και αφού στάθηκε, κάλεσε όπως τις προηγούμενες φορές: Σαμουήλ, Σαμουήλ.
 Τότε ο Σαμουήλ αποκρίθηκε: Μίλησε, επειδή ο δούλος σου ακούει". Α' Σαμουήλ 3:10.

Ο Σαμουήλ είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση ενός προφήτη και κριτή στον οποίο ο Θεός άρχισε να μιλά από τότε που ήταν μικρό παιδί. Βλέπετε, η ανάγκη του Θεού να μας κάνει κοινωνούς των αληθειών και των σχεδίων Του δεν σχετίζεται πάντα με την ηλικία και την πνευματική ικανότητα, όσο με τη γνήσια διάθεση μιας απλής καρδιάς.

Ο Κύριος χρειάζεται ανθρώπους σαν τον Σαμουήλ. Άτομα που δεν θα τα ξέρουν επιτέλους όλα και τα οποία θα θέλουν να μαθαίνουν απ' Αυτόν. Που θα έχουν τη διάθεση να πουν ξανά και ξανά για όλα τους τα θέματα και τις αναζητήσεις: "Μίλησε, Κύριε· επειδή, ο δούλος σου ακούει", (Α' Σαμουήλ 3:9). Και να υπακούν σ' αυτό που τους είπε.

Η καρδιά και ο νους μας συνηθίζει τόσο γρήγορα στους τύπους, στις "έτοιμες" ιδέες και σε συγκεκριμένες, τυποποιημένες θεωρήσεις. Συχνά, κοσμικές αντιλήψεις και πολιτισμικά πρότυπα που υιοθετούμε, ατομικές επιθυμίες με κάποια προσωπική εξυπνάδα κάνουν τα μάτια της ψυχής μας να βλέπουν τον Κύριο αλληθωρίζοντας. Αλλά και χριστιανικές διδασκαλίες, λογικές "πνευματικές συνταγές" και οδηγίες "δοκιμασμένες" επιστρατεύονται στην προσπάθειά μας να ζήσουμε τη ζωή μας με τον Θεό και να καταλάβουμε το θέλημά Του. Κάπου εκεί ανάμεσα ίσως θυμηθούμε να ρωτήσουμε και τον Κύριο...

Προσεύχομαι να με μάθει ο Θεός να Τον ακούω καλύτερα και να έχω πάντα την παιδική διάθεση να Του λέω: "Μίλησε, επειδή ο δούλος σου ακούει". Εύχομαι το ίδιο και για σένα. Τα παιδιά ρωτάνε διαρκώς τους μεγάλους και προσεγγίζουν τον κόσμο μέσα από τη σοφή ματιά των γονιών τους. Μακάρι η πνευματική μας ζωή να βρει εκείνη την παιδική απλότητα που επαίνεσε ο Χριστός.

Απρόσμενες εκπλήξεις

"Στέλνει το πρόσταγμά του στη γη, ο λόγος του τρέχει ταχύτατα". Ψαλμός 147:15

Ο Ιωσήφ είχε μια ζωή που δοκιμάστηκε σκληρά από την αδικία, την εγκατάλειψη, τη θλίψη. Ωστόσο, τίποτα απ' αυτά δεν τον έκανε να πάψει να είναι το ίδιο πιστός στον Θεό, όπως τότε που έφηβος ακόμα ζούσε στο σπίτι του πατέρα του. Αν εξαιρέσει κανείς την τραγική δοκιμασία που πέρασε, ο Ιωσήφ είχε γίνει πολύ πιο σοφός, υπομονετικός και ταπεινός άνθρωπος στο πέρασμα των χρόνων. Ένας άνθρωπος απόλυτα εξαρτημένος από τον Θεό.

Κάπου εκεί, καθώς το σχέδιο του Κυρίου ολοκληρωνόταν σ' αυτό το στάδιο, μια καινούργια σελίδα, απρόσμενα θαυμαστή και σοφή, έμελλε να ανοίξει. Ξέρουμε ότι για όλα τα πράγματα υπάρχει κάπου ένα τέλος. Το ίδιο ισχύει και για τη δοκιμασία, έχει και αυτή το δικό της τέλος. Έτσι και εδώ, το μπλεγμένο κουβάρι της ζωής του Ιωσήφ άρχισε να ξετυλίγεται.

Ο Θεός, στον δικό Του τέλειο χρόνο, άρχισε να γράφει νέα πράγματα στην καινούργια σελίδα της ζωής του με απίστευτη ταχύτητα και ακρίβεια. Κανένα "λάθος", ας πούμε, σαν και αυτά που είχαν γίνει στο παρελθόν και τον είχαν τόσο πονέσει. Καμιά αντίσταση, όλες οι πόρτες άνοιγαν μπροστά του η μία πίσω από την άλλη με τον ίδιο τρόπο που έκλειναν τα προηγούμενα χρόνια. Όταν όλα τα κομμάτια μπήκαν στη θέση τους,  πίσω από κάθε βεβιασμένη κρίση, φανερώθηκε ένα απαράμιλλα σοφό σχέδιο.

Ξέρεις ότι ο Θεός "γιατρεύει τους συντριμμένους στην καρδιά, και δένει τις πληγές τους"; (Ψαλμός 147:3) Μπορεί να σου φαίνεται υπερβολικό ότι ο Θεός έχει ένα αγαθό σχέδιο για τη ζωή σου, αλλά έχει. Αν Του δώσεις τα χρόνια σου, αν Του δώσεις τους δρόμους σου, αν Του δώσεις και ολόκληρη την καρδιά σου, θα το ζήσεις.

(Φωτογραφία: via Laure Sirn-Clark)

Ο γραπτός λόγος. Ο Ζωντανός Λόγος.

"Αναγεννηθήκατε όχι από φθαρτό σπέρμα, αλλά από άφθαρτο, διαμέσου τού λόγου τού ζωντανού Θεού και ο οποίος μένει στον αιώνα". Α' Πέτρου 1:23.

"Στην αρχή ήταν ο Λόγος, και ο Λόγος ήταν προς τον Θεό, και Θεός ήταν ο Λόγος". Ιωάννης 1:1.

Υπάρχει στις μέρες μας μεγάλη αμφισβήτηση για την Αγία Γραφή. Ο γραπτός λόγος του Θεού είναι  ένα βιβλίο του οποίου το σωτηριακό μήνυμα, οι αρχές και η ηθική απορρίπτονται από την πλειοψηφία των ανθρώπων. Όχι χωρίς τραγικές συνέπειες για την τόσο περήφανη ανθρωπότητα.

Ωστόσο, με μεγάλη έκπληξη παρατηρώ ότι ο γραπτός λόγος του Θεού αμφισβητείται, άλλοτε "αθώα" και άλλοτε σοβαρά, από μεγάλη μερίδα χριστιανών. Νέες ιδέες, νέες φιλοσοφίες, νέα πολιτισμικά πρότυπα και νέοι στόχοι δημιουργούν μικρά και μεγάλα πλήγματα στις βιβλικές αλήθειες.

Ο γραπτός λόγος δεν πάει ποτέ μόνος του. Πίσω απ' αυτόν υπάρχει το Άγιο Πνεύμα, καθώς επίσης και ο Ζωντανός Λόγος: ο Ιησούς Χριστός. Άραγε, Τον ρωτάμε να μας ερμηνεύει Αυτός ο ίδιος τα λόγια Του; Κι αν ναι, τι είδους ερμηνείες μάς δίνει; Είναι δυνατόν ο Ιησούς Χριστός, ο Άγιος και ο Δίκαιος, να δίνει τόσο παράλογες, προκλητικές, ασεβείς και συχνά αντίθεες ερμηνείες, σαν και αυτές που ακούμε συχνά γύρω μας;

Μήπως κάποιοι χριστιανοί κρατάνε ανοικτό το γραπτό λόγο του Θεού την ίδια ακριβώς στιγμή που έχουν κλείσει την καρδιά τους στο Ζωντανό Λόγο;  Μήπως ερμηνεύουν τις βιβλικές αλήθειες έχοντας αποκλείσει από τη συνείδησή τους τους την πρόσβαση του Ιησού Χριστού, του Λόγου, και γι' αυτό δημιουργούν ρήγματα που οδηγούν τους ίδιους και τους άλλους σε ναυάγια;

Ο γραπτός λόγος πάει πάντα χέρι χέρι με τον Ζωντανό Λόγο στη ζωή μας. Και πάντα πρέπει να συμφωνούν.

Τι μπορεί να βγει από μία κρίση;

"Όταν το πνεύμα μου ήταν μέσα μου καταθλιμμένο, τότε εσύ γνώρισες τον δρόμο μου". Ψαλμός 142:3.

Η λέξη κρίση μονοπωλεί τις συζητήσεις τα τελευταία χρόνια. Καθόλου ευχάριστη λέξη, γιατί είναι φορτισμένη με πολλά αρνητικά νοήματα. Ξέρετε πόσες σημασίες έχει η λέξη "κρίση"; Μπορεί να σημαίνει αξιολόγηση, απόφανση, διάκριση, επιλογή, διαμάχη, δοκιμασία. Στην ουσία, η κρίση ορίζει ένα σημείο καμπής. Μπορεί θετικό, μπορεί αρνητικό.

Η κρίση στη χώρα μας αποκάλυψε τα προβληματικά θεμέλια των πολιτικο-οικονομικών πρακτικών και νοοτροπιών, την παραβίαση των δίκαιων κοινωνικών κανόνων και την κατάπτωση των ηθικών αρχών. Η κρίση στη ζωή ενός χριστιανού, τι αποκαλύπτει;  Η κρίση φανερώνει πάντα τον τρόπο σκέψης μου. Φέρνει στο φως τις αξίες μου, αποκαλύπτει τις πρακτικές μου. Πώς αντιλαμβάνομαι τον Θεό και τη σχέση μου μαζί Του.

Είναι επώδυνο για ένα χριστιανό να περνάει περιόδους κρίσης και δοκιμασίας στη ζωή του, αλλά είναι αναπόφευκτο, χρήσιμο και λυτρωτικό. Σε τέτοιες δύσκολες ώρες, που όλα τα περιθώρια στενεύουν, οι λύσεις δεν έρχονται, οι γύρω και ο εαυτός μου με πιέζουν και ο Κύριος στέκεται μακριά από τη σωτηρία μου και από τα λόγια των στεναγμών μου (Ψαλμός 22:1),  είναι που οι πτυχές της καρδιάς μου έρχονται στο φως. Και εδώ είναι το σημείο καμπής. Μπορεί, όπως ειπώθηκε, να είναι αρνητικό, μπορεί θετικό. 

Η κρίση μπορεί να αποδείξει ότι είμαι αυτό που πίστευα ότι ήμουν: ένας άνθρωπος που υπολογίζει τον Θεό και Τον εμπιστεύεται σε όλους τους καιρούς. 

Η κρίση μπορεί να δείξει τις ελλείψεις μου. Ευκαιρία για διόρθωση της πορείας μου και πρόοδο.

Η κρίση μπορεί να δείξει ότι είμαι έτοιμος να πουλήσω τον Κύριο "για τριάντα αργύρια".

Η κρίση ξεσκεπάζει τις πτυχές τις καρδιάς μου που δεν μπορώ να δω καθαρά σε περιόδους "ομαλής λειτουργίας" της ζωής μου, συμπεριλαμβανομένης της πνευματικής.

Η αγάπη θριαμβεύει

"Και πριν από τη γιορτή τού Πάσχα, ο Ιησούς, ξέροντας ότι ήρθε η ώρα του, για να αναχωρήσει από τον κόσμο τούτο προς τον Πατέρα, έχοντας αγαπήσει τους δικούς του που ήσαν μέσα στον κόσμο, τους αγάπησε σε τέλειο βαθμό". Ιωάννης 13:1.

Κάποτε ο Ναπολέων Βοναπάρτης είχε πει: "Έχω γνωρίσει ανθρώπους και θα πω ότι ο Ιησούς Χριστός δεν είναι άνθρωπος. Ανάμεσα σ' Αυτόν και σε κάθε άλλο πρόσωπο στον κόσμο δεν υπάρχει κανένας πιθανός όρος σύγκρισης. Ο Μέγας Αλέξανδρος, ο Ιούλιος Καίσαρας, ο Καρλομάγνος και εγώ ιδρύσαμε αυτοκρατορίες. Αλλά πάνω σε τι στηρίξαμε τα δημιουργήματα της ευφυΐας μας; Επάνω στη δύναμη. Ο Ιησούς Χριστός θεμελίωσε την αυτοκρατορία Του πάνω στην αγάπη, και αυτή την ώρα εκατομμύρια θα ήταν οι άνθρωποι που θα πέθαιναν γι' Αυτόν".  

Αγάπη! Τι άλλο θα μπορούσε να επιθυμήσει περισσότερο η ανθρώπινη ψυχή, εκτός από τη γνήσια, την ανιδιοτελή, την  ανάλλαχτη αγάπη;

 Μια αγάπη που θα διαρκεί αιώνια και που θα κάνει την ψυχή ευτυχισμένη ξανά και ξανά. 

Μια αγάπη που δεν θα κουράζεται, δεν θα γερνά, δεν θα φθείρεται! 

Τέτοια ακριβώς ήταν και εξακολουθεί να είναι και σήμερα η αγάπη του Χριστού για μας. Δόθηκε  χωρίς όρους και προσφέρθηκε "ενώ εμείς ήμασταν ακόμα αμαρτωλοί" (Ρωμαίους 5:8). Ο σταυρικός θάνατός Του είναι η κορύφωση της αγάπης Του. Και η ανάστασή Του μας δίνει τη δυνατότητα να ζήσουμε μαζί Του αυτή την αγάπη κάθε μέρα, μέχρι την αιωνιότητα, όποιες κι αν είναι οι συνθήκες της ζωής μας.

(Φωτογραφία από το loveecho. wordpress.com)

Από τη λύπη στο ξέσπασμα της χαράς

Η ανάσταση προϋποθέτει
πάντα ένα θάνατο και
κανείς δεν μπορεί να μιλήσει για ανάσταση
αν δεν έχει πρώτα
περάσει από τα σκοτεινά μονοπάτια
του θανάτου.

Υπό αυτή την έννοια,
η ανάσταση είναι
χαρμολύπη. Χαρά και λύπη μαζί.

Ακριβώς έτσι έγινε
με την Ανάσταση
του Χριστού.
Ο περαστικός, πρόσκαιρος  θάνατος του Κυρίου ολοκληρώθηκε με το θρίαμβο της ζωής επί του θανάτου.
Ο Θεός μετέτρεψε τον οδυνηρό και ντροπιαστικό  θάνατο σε μία ένδοξη Ανάσταση. Ήταν αυτή η νέα ζωή, που ήρθε σαν λύτρωση, και γέμισε την καρδιά μας. Η Ανάσταση του Χριστού έδωσε ανάσταση σε αναρίθμητες νεκρές ζωές. Τις δικές μας. ΄Ισως και τη δική σου σήμερα. Αληθινά, αναστήθηκε ο Κύριος!

Βρίσκοντας θάρρος

"Και όταν έγινε βράδυ, ήρθε ένας πλούσιος άνθρωπος από την Αριμαθαία, με το όνομα Ιωσήφ, που κι αυτός μαθήτευσε στον Ιησού. Αυτός, αφού ήρθε στον Πιλάτο, ζήτησε το σώμα τού Ιησού". Ματθαίος 27:57-58.

Πλούσιος, αξιοσέβαστος βουλευτής, άνδρας αγαθός και δίκαιος, δεν είναι λίγα τα προσόντα που διαθέτει αυτή προσωπικότητα της εποχής. Στις μέρες μας, οι κινήσεις του θα ήταν "είδηση" στις ιστοσελίδες της ενημέρωσης και τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων.

Μιλάμε για τον Ιωσήφ από την Αριμαθαία. Εκείνον τον σπουδαίο άντρα που πήγε να ζητήσει από τον Πιλάτο το νεκρό σώμα του Χριστού. Το σώμα εκείνου για τον οποίο ο κόσμος ακόμη δεν ήξερε αν ήταν επαναστάτης, πλάνος, προφήτης ή Υιός του Θεού! Τι δουλειά έχει ένας τόσο εκτιμώμενος άνθρωπος να ζητά το σώμα ενός σταυρωμένου; Είναι δείγμα μεγαλοψυχίας; Ή μήπως είναι η εξωτερίκευση μιας κρυμμένης και δειλής πίστης;

Ο Ιωσήφ από την Αριμαθαία ήξερε καλά ποιος ήταν ο Χριστός, διότι "ήταν μαθητής τού Ιησού, κρυμμένος, όμως, εξαιτίας τού φόβου των Ιουδαίων" (Ιωάννης 19:37). Αλλά τούτη την ώρα του θανάτου Του, βρίσκει το θάρρος να βγει μπροστά. Με σεβασμό θα κατεβάσει το σώμα από τον σταυρό και θα το θέσει σε έναν καινούργιο τάφο, λαξεμένο στον βράχο για τον δικό του ενταφιασμό. 

Οι κινήσεις αυτές "φωτογραφίζονται" από τα έκπληκτα μάτια των φίλων των, των συμπατριωτών του και όλων εκείνων που θα μπορούσαν να τον κατηγορήσουν (ή να τον διαβάλουν στις μέρες μας) ως μαθητή του Χριστού. Ε, και; Τι νόημα μπορεί να έχει πια η φήμη του, ο πλούτος του, η αξιοπρέπειά του, οι φίλοι και οι δικοί του μπροστά σε μια τέτοια μεγάλη θυσία αγάπης;

Τι νόημα μπορεί να έχει η γνώμη των άλλων, ό,τι μπορεί να στερηθείς, ή να χάσεις κιόλας, μπροστά στην αγάπη του Χριστού; Ζυγίζεις ακόμη κέρδη και απώλειες; Βρες το θάρρος όχι μόνο να Τον ομολογήσεις Κύριο και Θεό σου, αλλά και να ζήσεις άξια γι' Αυτόν μπροστά στα μάτια όλων εκείνων που μπορεί να φοβάσαι.

Μια προσωπική απάντηση

"Αυτός, αφού πρόσφερε μία θυσία υπέρ των αμαρτιών, κάθησε για πάντα στα δεξιά τού Θεού [...]  Επειδή, με μία προσφορά τελειοποίησε για πάντα αυτούς που αγιάζονται". Εβραίους 10:12, 14.

Μια κραυγή ενός ανθρώπου που πεθαίνει μέσα σε οδύνη και ντροπή: "Τετέλεσται" (Ιωάννης 19:30) είναι το προάγγελμα μιας θαυμαστής σωτηρίας. Μιας ολοκληρωμένης σωτηρίας για τον άνθρωπο που έγινε δυνατή χάρη στη θυσία του Χριστού. Το πρόβλημα της αμαρτίας λύθηκε. Η διαταραγμένη από αιώνες σχέση Θεού και ανθρώπου τελικά τακτοποιήθηκε με έναν ασύλληπτο τρόπο.

Ο Θεός έκανε το μέρος Του δίνοντας τον Υιό Του. Εκπλήρωσε τις υποσχέσεις Του και έδωσε βεβαίωση της αποδοχής της θυσίας του Χριστού, ανασταίνοντας Τον από τους νεκρούς.

Το μήνυμα της σταυρικής θυσίας και της συγχώρησης ακούγεται ξανά φέτος. Η πρόσκληση ισχύει για όλους και ο Θεός περιμένει τις απαντήσεις. Ποια θα είναι η δική σου;

Μπορεί να είναι αμφιβολία; Ένα είδος δυσπιστίας ότι όλα αυτά είναι αληθινά και ότι έχουν αιώνιο αντίκρισμα;

Μπορεί να είναι αδιαφορία; Είσαι τόσο απασχολημένος με ένα σωρό σημαντικά προβλήματα που σε έχουν οδηγήσει να μην αισθάνεσαι πια ένοχος ή αμαρτωλός σε έναν τόσο άδικο κόσμο ή με έναν τόσο "άδικο" Θεό; 

Μπορεί να είναι η περηφάνια; Μήπως δεν έχεις καμιά όρεξη να παραδώσεις τη ζωή σου σε κάποιον Θεό,  επινόηση της ανθρώπινης φαντασίας και προβολή των ανθρώπινων αδυναμιών και ελπίδων;

Μπορεί να είναι αποδοχή; Μήπως αυτό είναι που ψάχνεις εδώ και καιρό και είσαι έτοιμος να αφήσεις τη διψασμένη καρδιά σου στην αγαθότητα του Θεού; Μήπως ήρθε η ώρα να Τον ευχαριστήσεις και να Τον λατρεύσεις γι' αυτό το "Τετέλεσται" που ειπώθηκε και για σένα;

Πρέπει να βιαστείς

"[...] δες, τώρα είναι καιρός ευπρόσδεκτος, δες, τώρα είναι ημέρα σωτηρίας". Β' Κορινθίους 6:2.

Τι κόστισε στον Χριστό η απελευθέρωσή σου από την αμαρτία; Του κόστισε πάρα πολλά! Με μία φράση: όλον Του τον εαυτό πάνω στο σταυρό.

Βέβαια, οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν άλλες αντιλήψεις για τη θυσία του Χριστού. Δεν την πιστεύουν. Μπορεί να μην τους ενδιαφέρει ίσως. Υπάρχουν σοβαρότερα προβλήματα να σκεφτούν. Υπάρχουν ομορφότερα πράγματα να κάνουν.

 Πολλοί θα περάσουν και φέτος το κατώφλι της εκκλησίας, αλλά θα συνεχίσουν να ζουν μετά τις γιορτές όπως και πριν, σαν ο Χριστός να μην σταυρώθηκε, ούτε να αναστήθηκε ποτέ. Φυσικά, ο καθένας είναι ελεύθερος να ζήσει όπως θέλει. Ακόμη και να πιστεύει ότι όλα αυτά μπορεί να είναι καθαρή φαντασία. Ωστόσο, κανείς δεν μπορεί να παραμείνει "άπιστος" ή "ουδέτερος" για πάντα. Κάποια στιγμή θα πρέπει να αντιμετωπίσει τις συνέπειες των επιλογών του. 

Για την ώρα, μοιάζει βολικό να εμμένει κανείς στις πιθανώς αδιάφορες αντιλήψεις του, τις οποίες, εξάλλου, μοιράζονται τόσοι άλλοι μαζί του. Όμως, τι θα γίνει όταν ο καθένας ξεχωριστά σταθεί μπροστά στο βήμα του Θεού για να δώσει λόγο για τη διαχείριση της δανεικής ζωής του;  Ποια επιχειρήματα θα είναι αυτά που θα τον δικαιώσουν μπροστά στην απόλυτη εξουσία του υπέρτατου Κριτή; Και τι θα έχει  να απαντήσει για την προσφορά του Χριστού, που τη γνώρισε, αλλά την απέρριψε;

Θυμήσου ότι εκείνη τη στιγμή δεν θα μπορεί κανείς να παραμείνει "άπιστος", γιατί "θα τον δει κάθε μάτι, και εκείνοι που τον λόγχισαν" (Αποκάλυψη 1:7). Μην απορρίψεις σήμερα τη χάρη του Θεού, που σου προσφέρεται τούτη τη στιγμή. Για μια φορά στη ζωή σου, βιάσου να δεχτείς ένα δώρο που πραγματικά αξίζει.

Κι αν δεν υπάρχει άλλη φορά;

"Και μη βρίσκοντας από ποια είσοδο να τον φέρουν μέσα, εξαιτίας τού πλήθους, ανέβηκαν επάνω στη στέγη, και, ανάμεσα από τα κεραμίδια, τον κατέβασαν, μαζί με το μικρό κρεβάτι, στο μέσον, μπροστά από τον Ιησού". Λουκάς 5:19.

Έχετε σκεφθεί ότι ο Θεός έχει ένα συγκεκριμένο χρόνο για  κάθε πράγμα; Δεν είναι όλες οι στιγμές οι ίδιες και δεν γίνονται τα πράγματα τη στιγμή που εμείς θέλουμε και όπως θέλουμε. Πολλές φορές έχουμε την αντίληψη ότι οι συνθήκες και οι ώρες μάς ανήκουν. Αυτό που αποτύχαμε να κάνουμε σήμερα, θα το κάνουμε αύριο ή, τέλος πάντων,  τη στιγμή που θα είμαστε έτοιμοι και σίγουροι.

 Ο Θεός,  μέσα στα αγαθά σχέδιά Του για μας, έχει προβλέψει και την ώρα που πρέπει να γίνουν πράγματα. Έχει ετοιμάσει τις καρδιές, έχει μιλήσει, έχει φτιάξει τις συνθήκες, έχει ανοίξει τις πόρτες. Και περιμένει ότι θα καταλάβουμε τι πρέπει να κάνουμε και  θα υπακούσουμε. Απ' ό,τι φαίνεται, δεν συντονιζόμαστε μάλλον με τον Κύριο. Πιστεύουμε ότι θα υπάρχει και άλλη φορά. Δεν χάθηκε  ο κόσμος με μια λάθος κίνηση, ένα λάθος λόγο, μια λάθος επιλογή. 

Για να πω την αλήθεια, από την εμπειρία μου, μάλλον χάνονται πολλά. Στα "αγύμναστα" μάτια μας και την αφελή καρδιά μας μια ευκαιρία υπακοής που χάθηκε, θα αντικατασταθεί με κάποια άλλη, νομίζουμε. Όμως, δεν είναι βέβαιο ότι γίνεται πάντα έτσι. Μπορεί να μην υπάρχει άλλη φορά ή μπορεί οι συνθήκες να μην είναι πια οι ίδιες. Φανταστείτε τον Ζακχαίο να ήταν στις "επιχειρήσεις" του, και όχι πάνω στο δέντρο, τη στιγμή που περνούσε από κει ο Χριστός. Σκεφτείτε τον παραλυτικό που κατέβασαν από τη στέγη οι φίλοι του, από φόβο μήπως ο Κύριος δεν ήταν στην πόλη τους την επομένη. 

 Αν κάτι έμαθα πολύ καλά τα τελευταία χρόνια και με τρόπο που, ομολογώ, δεν μου άρεσε καθόλου, γιατί έχασα πολλά, είναι ότι "για κάθε πράγμα, και για κάθε έργο υπάρχει καιρός εκεί" (Εκκλησιαστής 3:17). Για να γίνει κάθε πράγμα και κάθε έργο, χρειάζεται η υπακοή μου. Χρειάζεται η δική σου. Σήμερα, και όχι μια άλλη φορά. Ας συλλογιστούμε ότι μπορεί να μην υπάρχει άλλη φορά.

Για σένα έχει κάνει σχέδια

"Και αν κάποιος σάς ρωτήσει: Γιατί το λύνετε; Έτσι θα πείτε σ' αυτόν, ότι: Ο Κύριος το έχει ανάγκη". Λουκάς 19:31.

Ο Χριστός κατευθύνεται προς τα Ιεροσόλυμα προκειμένου να γιορτάσει εκεί το Πάσχα. Είναι πια η ώρα να ολοκληρώσει το έργο για το οποίο είχε ήρθε στη γη. Να πεθάνει στον σταυρό ως ο μόνος άξιος αντικαταστάτης του ανθρώπου. Ο μόνος που θα μπορούσε να ικανοποιήσει τον θεϊκό νόμο και τη δικαιοσύνη, και έτσι, ως μεσίτης Θεού και ανθρώπου, να φέρει σωτηρία και λύτρωση στην ανθρωπότητα.

Ο Ιησούς μπήκε στην πόλη καθισμένος πάνω σε ένα πουλαράκι. Αυτό το υποζύγιο δεν ήταν δικό Του, ήταν η οικειοθελή προσφορά κάποιου ανθρώπου, του οποίου το όνομα δεν είναι καταγεγραμμένο μέσα στα ευαγγέλια. Ωστόσο, όταν οι μαθητές έλυναν το ζώο, εξηγώντας στον άνθρωπο που το είχε ότι ο Κύριος το έχει ανάγκη, εκείνος το έστειλε αμέσως.

Δεν θα προχωρήσω πάρα κάτω, αυτό που θα πω είναι ότι ο άνθρωπος αυτός, με την υπακοή του και την προσφορά του πήρε μέρος στην πραγματοποίηση μιας προφητείας που αφορούσε τον Κύριο. Έγινε κομμάτι του σχεδίου του Θεού με μια κίνηση που μοιάζει να μην έχει μεγάλη σημασία για να ασχοληθεί κάποιος. Δεν ήταν μαθητής Του, δεν ήταν  ένας μετανοημένος τελώνης, όπως ο Ζακχαίος, δεν ήταν ένας αναστημένος Λάζαρος. Ήταν αυτός που έδωσε αυτό που ο Θεός ήθελε, σύμφωνα με το σχέδιό Του.

Σου είναι μικρό να αποτελέσεις μέρος ενός σχεδίου Του Θεού, όσο ασήμαντο κι αν σου μοιάζει; Μπορεί να φαίνεται ότι είσαι ο τελευταίος τροχός της άμαξας, αλλά είσαι; Σημαντικό δεν είναι να κάνεις ότι νομίζεις εσύ ότι είναι καλό και σπουδαίο για τον Θεό, ακολουθώντας ένα δικό σου σχέδιο. Σημαντικό είναι να είσαι εκεί την ώρα που ο Θεός θα θελήσει, για να κάνεις, έστω και για μία φορά, αυτό που ο Θεός έχει σχεδιάσει να κάνει ... πιθανώς μαζί σου! Ο Κύριος σε έχει ανάγκη.

 

Πρωτότυπη απόφαση

«Βλέποντας δε ο Ιησούς την πίστη τους, λέει στον παράλυτο: Παιδί μου, οι αμαρτίες σου είναι σε σένα συγχωρεμένες». Μάρκος 2:2

Σας έχει συμβεί να πρέπει να πάρετε αποφάσεις στη ζωή σας για κάποιο σημαντικό ζήτημα, αλλά να μην μπορείτε; Να μην μπορείτε γιατί παλινδρομείτε. Καταλαβαίνετε σχετικά καλά, μέσα από τη μελέτη του Λόγου του Θεού και την προσευχή τι πρέπει να κάνετε, αλλά διστάζετε στην εκτέλεση και την τροπή που μπορεί να πάρουν τα πράγματα. Και ενώ λέτε ότι έτσι οφείλετε να κάνετε, ανεξάρτητα από τις συνθήκες ή τις όποιες διαθέσεις, δεν προχωράτε στην πραγματοποίηση της απόφασής σας  λόγω διγνωμίας.

Συμβαίνει σε όλους μας να θέλουμε να προχωρήσουμε έχοντας εκατό τοις εκατό τη βεβαιότητα ότι κάνουμε το σωστό, αλλά  αυτό δεν είναι πάντα εφικτό! Κάποιος είχε πει: «Δεν υπάρχουν τέλειες αποφάσεις, γιατί πάντα υπάρχουν “δωμάτια” αμφιβολίας στο μυαλό μας».  Σε πολλά απ’ αυτά το κλειδί το έχει δώσει η λογική μας. Άλλοτε, η αμφιβολία γεννιέται από τις εισηγήσεις του διαβόλου, ή  και των άλλων. 

Διαβάστε την ιστορία του παραλυτικού και τοποθετήστε τον εαυτό σας στη θέση ενός από τους φίλους του. Τι θα λέγατε; «Τον κακόμοιρο τον παραλυτικό, αν ήμουν εγώ σ’ αυτή την παρέα, δεν υπήρχε περίπτωση να είχε δει γιατρειά!» Ή μήπως: «Δεν δοκιμάζουμε από τη στέγη;»  Μπροστά στο πλήθος που συνωστιζόταν μέχρι έξω, ήθελε πολλή θέληση και πίστη για να δώσεις λύση στο πρόβλημα του φίλου σου, φτάνοντας μέχρι το ακραίο σημείο να χαλάσεις τη στέγη ενός ξένου σπιτιού.  

Μήπως μπροστά στην αδυναμία μας να «πλησιάσουμε» τον Κύριο, σκεφτόμαστε ότι μάλλον δεν είναι λογικό, ίσως δεν είναι η σωστή απόφαση… Άρα, καλύτερα να μην αναλάβουμε καμιά δράση.

«Μάλλον, ίσως, άρα, λογικό…», πόσες φορές δεν έχουμε βαλτώσει σε τέτοιες στάσεις που δείχνουν έλλειψη εμπιστοσύνης στο Θεό και επιμονής από μέρους μας. Θέλουμε να γιατρευτούμε, θέλουμε απαντήσεις ή δυνάμεις για τον αγώνα μας, αλλά αυτό απαιτεί το «χάλασμα μιας στέγης», αν χρειαστεί. Τη στέγη της λογικής, του φόβου, της αδυναμίας, της αμαρτίας.  Χρειάζεται η πίστη ότι ο Κύριος θ’ ασχοληθεί και θα δώσει απάντηση, αρκεί εμείς να φέρουμε ό,τι μας απασχολεί μπροστά στα πόδια Του, αναλαμβάνοντας την όποια ευθύνη και παραβλέποντας τα εμπόδια.