Επειδή θυμάμαι, εμπιστεύομαι

"Και καθώς ο Ιησούς κατάλαβε, είπε σ' αυτούς: Τι σκέψεις κάνετε μέσα σας, ότι δεν πήρατε ψωμιά, ολιγόπιστοι;  Ακόμα δεν καταλαβαίνετε ούτε θυμάστε τα πέντε ψωμιά των 5.000, και πόσα κοφίνια πήρατε; " Ματθαίος 16:8-9.

Δεν είναι καθόλου εύκολο να σταματήσει να σκέφτεται και να συζητά κανείς τις δραματικές εξελίξεις που λαμβάνουν χώρα στην πατρίδα μας. Τα γεγονότα είναι απρόβλεπτα και δεν ξέρουμε το αύριο. Μπορεί να υπάρξει "ένα ατύχημα" που θα ανατρέψει την ασφαλή (σε λιγότερο ή περισσότερο βαθμό για τον καθένα) ζωή μας. Μπορεί, επίσης, να υπάρξει μία ψύχραιμη και συνετή αντιμετώπιση των θεμάτων σε ατομικό, εθνικό και υπερεθνικό επίπεδο, που θα διασφαλίσει την ειρήνη και την ασφάλεια της χώρας. 

Όλα τα σενάρια είναι πιθανά και το ξέρουμε.  Και για όσους εμπιστευόμαστε το  Θεό, ξέρουμε ότι η τελική έκβαση των όποιων σεναρίων βρίσκεται κάτω από τον έλεγχο του Θεού.  Εντούτοις, είναι αλήθεια ότι σε έναν κόσμο αντικειμενικών δεδομένων, ο Θεός λείπει. Στον απολογισμό των ειδήσεων δεν προσμετράται ο Θεός. Στους απρόσωπους δείκτες των αγορών και στα ποσά  των τραπεζικών καταθέσεων δεν συνυπολογίζεται συχνά ο Κύριος.

 Η καταμέτρηση εκείνων που πιστεύουν στον Θεό, δεν θα έπρεπε να ξεκινά ούτε από το βιβλιάριό τους ούτε από το σεντούκι τους ούτε από τη συγκυρία.   Θα πρέπει να αρχίζει από Εκείνον που είπε: «Δε θα σε αφήσω, ούτε θα σε εγκαταλείψω» (Εβραίους 13:5). "Ωραία λόγια, αλλά αδύνατον να πραγματοποιηθούν" ίσως πει κάποιος, σκεπτόμενος  τα παιδιά του, τη δουλειά του, το μέλλον. Εγώ θα πω ότι είναι αδύνατον ο Θεός να αθετήσει τις υποσχέσεις Του σ' αυτούς που τις πιστεύουν. Γι' αυτό, ο φόβος και η ανασφάλεια για το αύριο πρέπει να μείνουν  έξω από τις καρδιές μας  με κάθε θυσία, διότι δεν προσφέρουν τίποτα στη λύση του προβλήματος.  

Η Βίβλος  θυμίζει ότι "αν κάποιος έχει περίσσεια αγαθά, η ζωή του δεν εξαρτάται από τα υπάρχοντά του" (Λουκάς 12:15). Η ζωή  και το μέλλον μας εξαρτάται από το Θεό και μόνο. Το αύριο  είναι στα χέρια  Εκείνου που τόσα χρόνια, αθόρυβα και πιστά, μας φροντίζει, χωρίς να το έχουμε ολοκληρωτικά αντιληφθεί. Ευκαιρία να το θυμηθούμε σήμερα και να δούμε πώς θα συνεχίσει να το κάνει και στο μέλλον.

Ένα χαμόγελο... δεν κοστίζει τίποτα

"Γελούσα προς αυτούς, και δεν πίστευαν· και δεν άφηναν να πέσει η φαιδρότητα του προσώπου μου". Ιώβ 29:24.

Είχα να δώσω εξετάσεις σε κάποιο μάθημα και έτσι βρέθηκα ανάμεσα σε άλλους φοιτητές. Όταν άρχισε η  στρεσογόνος διαδικασία, η υπεύθυνη των εξετάσεων φρόντισε να την κάνει ακόμη χειρότερη. Με μία επιτακτική φωνή ζητούσε να κάνουμε ένα σωρό τις τσάντες μας σε μία γωνία... Μάλιστα, πάντα υπάρχει ο φόβος της αντιγραφής, ακόμη και στους σοβαρούς ανθρώπους.

Αρνήθηκα και η υπεύθυνη των εξετάσεων δεν με είδε  με καλό μάτι. Καθώς οι εξηγήσεις μου δεν την έπεισαν, αναγκάστηκα να υποχωρήσω. Μάλλον το γεγονός δεν θα μου έβγαινε σε καλό.

 Ωστόσο, η έκπληξή μου ήταν μεγάλη όταν, παραδίδοντας το γραπτό μου, βρέθηκα απέναντι στο χαμογελαστό πρόσωπο της υπεύθυνης των εξετάσεων. Ενστικτωδώς, ανταπέδωσα. Ρώτησα κάποιους καθηγητές κάτι, μου απάντησε χαμογελώντας η υπεύθυνη. Το αποκορύφωμα ήταν να με ξαναβρεί στην έξοδο και να μου ευχηθεί καλό καλοκαίρι!

Γιατί το σχολιάζω; Γιατί το χαμόγελο κερδίζει τελικά τους ανθρώπους και δημιουργεί γέφυρες. Αλλάζει τις διαθέσεις και τις γνώμες.  Η καθηγήτρια δεν είχε λόγο να μου χαμογελάσει, και, επιπλέον, ήταν από θέση ισχύος. Αλλά το έκανε, και έκανε και μένα να τη δω αλλιώς. Ο Αλμπέρτ Καμύ είχε πει: "Ένα χαμόγελο δεν κοστίζει τίποτα και παράγει πολλά. Πλουτίζει εκείνους που το εισπράττουν, χωρίς να φτωχαίνει εκείνον που το δίνει". 

Αυτό το μήνυμα δεν περιέχει "μεγάλο" πνευματικό βάθος. Ωστόσο, υπογραμμίζει  την ευγένεια, τη γενναιοδωρία, την επιείκεια, την καλοσύνη, που εκπέμπει ένα χαμόγελο.  Και αυτές είναι βιβλικές αξίες. Κάποιες φορές βλέπουμε χριστιανούς που έχουν ξεχάσει να χαμογελούν. Μπορεί να είναι και νέοι, οι οποίοι θα έπρεπε να είναι πιο γενναιόδωροι. Ένα ύφος επιτηδευμένο, μία ματιά απόμακρη, ένα σφικτό πρόσωπο, δεν προδιαθέτει τον άλλο. Η ομορφιά του χαμόγελού μας μπορεί να γίνει ένα κλειδί για τις πονεμένες καρδιές των ανθρώπων έξω και των αδελφών μας επίσης. Και είναι κάτι που ωφελεί και εμάς τους ίδιους, πέρα από τις σχέσεις μας.

Το μάθημα της ησυχίας

"Επειδή, έτσι λέει ο Κύριος ο Θεός, ο Άγιος του Ισραήλ: Στην επιστροφή και ανάπαυση θα σωθείτε· στην ησυχία και πεποίθηση θα είναι η δύναμή σας... " Ησαΐας 30:15.

Το μάθημα της ησυχίας και της ανάπαυσης είναι από τα πιο δύσκολα της χριστιανικής ζωής. Μάλλον φαίνεται ότι δεν μπορούμε εύκολα να ησυχάσουμε και να εμπιστευτούμε, ούτε το Θεό ούτε άλλους ανθρώπους. Και αν ο άνθρωπος δεν μπόρεσε να εμπιστευτεί το Θεό μέσα στην Εδέμ,  πόσο μάλλον σήμερα, που η φύση μας έχει τόσο πολύ διαβρωθεί από την αμαρτία.

Όμως, το μάθημα της ησυχίας είναι απαραίτητο στη χριστιανική μας ζωή, και όλοι θα περάσουμε από αυτό το σχολείο, αλλά δεν ξέρω με τι βαθμό θα αποφοιτήσουμε. Βλέπουμε το αποκορύφωμα της πίστης και της ησυχίας στη ζωή του Αβραάμ, όταν ο Θεός τού ζήτησε να θυσιάσει το μονάκριβο Ισαάκ. Απ' ό,τι φαίνεται, δεν πρόβαλε αντιρρήσεις. Δεν άρχισε τις ερωτήσεις. Δεν μούτρωσε! Το σπουδαιότερο: πήγε μέχρι τέλους στην υπακοή - μπορεί με απορία και αγωνία στην αρχή-,  αλλά έφτασε σε μία ανάπαυση που εκπλήσσει: "Ο Θεός, παιδί μου, θα προβλέψει για τον εαυτό του το πρόβατο για την ολοκαύτωση" (Γένεση 22:8).

Ο Χριστός, επίσης, έδειξε  πώς είναι να ησυχάζεις από κάποια στιγμή και μετά μπροστά  στο πιο τραγικό ενδεχόμενο, όπως ήταν εκείνο του σταυρού. Τα προφητικά λόγια είναι γεμάτα πεποίθηση: "Γι' αυτό, η καρδιά μου ευφράνθηκε και η γλώσσα μου αγαλλίασε· ακόμα και η σάρκα μου θα αναπαυθεί με ελπίδα ..." (Ψαλμός 16:8).

Και ερχόμαστε σε μας σήμερα. Πόσο συχνά μία μικρή υπόνοια ανατροπής των σχεδίων μας, ένα αρνητικό ενδεχόμενο, ή μία άσκημη επιρροή, ταράζει την ησυχία μας. Η ματαίωση  των απλών επιθυμιών μας  μάς κάνει να τα χάνουμε. Εντάξει, αλλά μέχρι πότε; Καθώς προχωράμε με το Χριστό,  θα πρέπει η πίστη και η εμπιστοσύνη μας να υπερνικούν τις ανησυχίες και τους πειρασμούς της ζωής. Κάποτε οι ανάγκες και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε θα πρέπει να μετατραπούν σε ευκαιρίες ησυχίας, ανάπαυσης και βεβαιότητας. Αν αρχίζαμε από σήμερα;

Είμαι οκ!

 "Και όμως, λες: Επειδή είμαι αθώος, σίγουρα ο θυμός του θα αποστραφεί από μένα. Δες, εγώ θα κριθώ μαζί σου, επειδή λες: Δεν αμάρτησα". Ιερεμίας 2:35.

Πολλοί είναι οι άνθρωποι που πιστεύουν ότι, ακολουθώντας μία  σεμνή ζωή, θα κερδίσουν την εύνοια του Θεού. Μέσα σ' έναν τόσο αμαρτωλό κόσμο, που δεν υπολογίζει πια καμιά αξία, δεν είναι λίγο να σέβεται κάποιος το Θεό και να φοβάται το κακό. Με τέτοιες σκέψεις, κάποιοι ησυχάζουν και πιστεύουν ότι δεν θα καταδικαστούν.

Ουσιαστικά πρόκειται για μία τραγική πλάνη που πάντα υπήρχε στις καρδιές των ανθρώπων. Με πια κριτήρια, αλήθεια, ο άνθρωπος μπορεί να συμπεράνει ότι δεν έχει αμαρτήσει;. Με το τι ισχύει στην εποχή του; Με το τι θεωρεί ο ίδιος σωστό; Με γνώμονα μια παράλυτη, νεκρή συνείδηση, που   μπορεί να έχει πάψει να τον ελέγχει σε πράγματα που σφάλλει;

Ο Θεός θα κρίνει εκείνους που θεωρούν τους εαυτούς τους αθώους, διότι "δεν υπάρχει δίκαιος ούτε ένας [...] δεν υπάρχει κάποιος που να εκζητεί τον Θεό.  Όλοι παρέκλιναν, μαζί εξαχρειώθηκαν· δεν υπάρχει αυτός που πράττει το αγαθό· δεν υπάρχει ούτε ένας" (Ρωμαίους 3:10).

 Ίσως οι άνθρωποι δεν μπορούν ή δεν θέλουν να καταλάβουν ότι και ο Θεός έχει  στάνταρτς. Και υψηλά μάλιστα. Ο Κύριος δεν κάνει τα στραβά μάτια στις ελλείψεις και τα ελαττώματά μας. Ούτε ικανοποιείται με ό,τι εμείς μπορούμε να Του δώσουμε, από τη στιγμή που μπορούμε να δώσουμε όλο μας το είναι και τη ζωή για άλλους, κατώτερους σκοπούς. 

Κανένας μας ας μη θεωρεί ότι ο Θεός θα κατεβάσει τις αξίες του σε ένα επίπεδο που θα ικανοποιεί τον καθένα μας. Ούτε ότι η αμαρτία είναι μία εύκολη υπόθεση για την οποία δεν χρειάζεται να σκοτιζόμαστε και πολύ. Η αμαρτία κόστισε τη ζωή του Χριστού στον σταυρό, για να μπορέσουμε να απαλλαγούμε από την ενοχή μας και να ζήσουμε μία  νέα ζωή, σύμφωνα με τις αρχές του Θεού. Αλλά ας θυμόμαστε μήπως κοστίσει και τη δική μας τη ζωή, αν την πάρουμε επιπόλαια.

Να κάνω αυτά που μου λέει η καρδιά μου;

 "Αγαπητοί, αν η καρδιά μας δεν μας κατακρίνει, έχουμε παρρησία προς τον Θεό..." Α' Ιωάννου 3:21.

Θα μπορούσα ποτέ να ελέγξω απόλυτα την καρδιά μου; Θα μπορούσα να ξέρω εκατό τοις εκατό ότι αυτά που πράττω, αυτά που λέω, αυτά που θέλω, αρέσουν στον Θεό και είναι σύμφωνα με το θέλημά Του; Είναι οι δρόμοι μου οι σωστοί; Να προχωρήσω όπως μου λέει η καρδιά μου;

Η καρδιά του ανθρώπου είναι άβυσσος, λέμε. Η Βίβλος κάνει ακόμη πιο βαριά διάγνωση για την καρδιά μας: "Η καρδιά είναι απατηλή περισσότερο απ' όλα, και υπερβολικά διεφθαρμένη· ποιος μπορεί να τη γνωρίσει;" Ιερεμίας 17:9. Λοιπόν τότε, ό,τι προέρχεται από την καρδιά μας είναι προβληματικό και εν δυνάμει αμαρτωλό; Είναι "ύποπτο" και πρέπει αυτομάτως να καταδικάζεται;

Μπορώ να σας πω από τη ζωή μου ότι ο διάβολος μπορεί να δουλέψει το ίδιο καλά με κάθε συναίσθημα ή άλλο "εργαλείο" με το οποίο προίκισε  ο Θεός τον άνθρωπο. Μπορεί να κάνει "εξαιρετική δουλειά" με τον πνευματικό ζήλο μας, με τη λαχτάρα μας για υπηρεσία στον Χριστό, με τη συνείδησή μας, με τη λογική μας, με την καρδιά μας. Δεν έχει πρόβλημα, όλα τού είναι το ίδιο εύκολα. Αρκεί να βρει προς τα πού ρέπουμε περισσότερο και θα χρησιμοποιήσει το "αδύνατο" σημείο μας με μεγάλη επιδεξιότητα, ώστε να μας βγάλει από τα σχέδια τού Θεού και να μας στερήσει ευλογίες.

Κι όμως, αν κάτι μας βεβαιώνει ότι είμαστε στο σωστό δρόμο, είναι η καρδιά και η συνείδησή μας.  Ποια καρδιά; Εκείνη που το πνεύμα της έχει ζωοποιηθεί  από το Θεό και βρίσκεται σε ζωντανή σχέση μαζί Του. Η καρδιά που θέλει να δίνει σ' Αυτόν τον πρώτο λόγο και να Τον υπακούει, αφού "έχει αυτιά για να ακούει" (Ματθαίος 11:15). Μία ακέραιη, πνευματική συνείδηση και μία ευθεία καρδιά, που σέβεται το Λόγο του Θεού και οδηγείται από το Άγιο Πνεύμα, έχει παρρησία μπροστά στον Κύριο και στους άλλους. Από ένα σημείο και μετά δεν φοβάται.

Κάποτε η Ελεονόρα Ρούσβελτ είχε πει: "Κάνε ό,τι ξέρεις πώς είναι σωστό και δίκιο στην καρδιά σου. Διότι θα σε κατακρίνουν οπωσδήποτε. Θα κατηγορηθείς αν το κάνεις και θα κατηγορηθείς αν δεν το κάνεις". Σοφή συμβουλή για όσους η καρδιά τους δεν τους κατακρίνει μπροστά στον  Θεό.

Από το παράδειγμα των γονιών

" [...] ανακαλώντας στη μνήμη μου την ανυπόκριτη πίστη, που είναι μέσα σου, η οποία πρώτα κατοίκησε στη γιαγιά σου Λωίδα, και στη μητέρα σου Ευνίκη· είμαι δε πεπεισμένος ότι και μέσα σε σένα". Β' Τιμόθεο 1:5.

Το τελευταίο γράμμα του αποστόλου Παύλου απευθύνεται στον Τιμόθεο, και είναι συγκινητικό, γιατί  ο Παύλος έχει συνειδητοποιήσει ότι το τέλος του φτάνει. Ο Παύλος υπογραμμίζει ότι η πίστη του νεαρού Τιμόθεου είχε οικογενειακές ρίζες. Ρίζωσε πρώτα στην καρδιά της γιαγιά του, της Λωίδας, και στη μητέρα του, την Ευνίκη, και τώρα σ' αυτόν! Το Άγιο Πνεύμα, που ενέπνευσε αυτά τα λόγια στον  Παύλο, θέλησε να θυμίσει στον νεαρό Τιμόθεο την πιστή μαρτυρία των ατόμων της οικογένειάς του.

Στις μέρες μας τυχαίνει να ασκείται αυστηρή κριτική στην παλαιότερη γενιά των χριστιανών γονιών, οι οποίοι φαίνεται ότι μεγάλωσαν "λάθος" ή με πολύ αυστηρό τρόπο τα παιδιά τους.  Ωστόσο, δεν είναι βέβαιο ότι αυτή η γενιά -που υποτίθεται ότι μεγαλώνουν σωστότερα τα παιδιά τους- θα είναι απαλλαγμένη από μία "άδικη" κριτική που θα τους κάνουν στο μέλλον οι απόγονοί τους. Εξάλλου, σχεδόν πάντα μπορεί να γίνουν λάθη στην ανατροφή ενός παιδιού, παρά τις καλές προθέσεις των γονιών. Λάθη αυστηρότητας όπως και λάθη χαλαρότητας.

 

Αν είμαστε ειλικρινείς, θα δούμε ότι κάποιες φορές τα κριτήρια με τα οποία αξιολογούμε  τη χριστιανική ανατροφή που πήραμε δεν είναι πάντα συνάρτηση των αναλλοίωτων αξιών που θέτει ο Λόγος του Θεού. Τα πολιτισμικά στερεότυπα και η επικρατούσα ηθική μάς επηρεάζει επίσης. Έτσι, ο κίνδυνος να κρίνουμε λάθος είναι μεγάλος. Όπως και ο κίνδυνος οι γονείς να μεγαλώσουν τα παιδιά τους όχι βάσει των σταθερών βιβλικών αρχών αλλά των  προτύπων της δικής τους εποχής.

Ας μην είμαστε άδικοι με τους γονείς μας. Δε χρειάζεται να συγχέουμε τις αληθινές, βιβλικές αξίες που μας μετέδωσαν με το ρεύμα της εποχής που δεν μπόρεσαν -ας υποθέσουμε- να πιάσουν. Ας θυμόμαστε με ευγνωμοσύνη το παράδειγμα των πιστών γονιών μας, συγχωρώντας τυχόν λάθη ή παραλείψεις τους.  Και μόνο ότι μας έδωσαν τη  δυνατότητα να έρθουμε σε επαφή με τον αληθινό Θεό είναι ανεκτίμητης αξίας.

(Φωτογραφία: www. etsy. com)

Κατάλληλος ηγέτης

"Τότε, ο Δαβίδ, και ο λαός που ήταν μαζί του, ύψωσε τη φωνή τους και έκλαψαν, μέχρις ότου δεν έμεινε μέσα τους δύναμη για να κλαίνε [...]  ο Δαβίδ, όμως, δυναμώθηκε στον Κύριο τον Θεό του". Α' Σαμουήλ 30:6.

Η ιστορία είναι γεμάτη από διάφορους ηγέτες που με τη δράση τους άφησαν τα ανεξίτηλα αποτυπώματά τους στη διαμόρφωση της ιστορικής πραγματικότητας. Χαρισματικοί ηγέτες  αναδείχθηκαν κάποτε μέσα από  ιδιαίτερες ιστορικές συγκυρίες, που τους έδωσαν τη δυνατότητα να δείξουν την ποιότητα και τη δύναμη του χαρακτήρα τους. 

Ο Δαβίδ μπορεί να μην είναι ο τυπικός ηγέτης που συναντά κανείς καθώς ξεφυλλίζει μία εγκυκλοπαίδεια. Ωστόσο, για εκείνους που διαβάζουν τη Βίβλο, αλλά και γι' αυτούς που θα ήθελαν να μάθουν, ο Δαβίδ δεν ήταν σπουδαίος ηγέτης γιατί είχε πολιτικά, διοικητικά και στρατιωτικά χαρίσματα, αλλά γιατί είχε μία μοναδική σχέση με το Θεό. Ήταν πνευματικός ηγέτης, παρά τις όποιες αστοχίες του. 

Ένας ηγέτης ξεχωρίζει όχι όταν οι συνθήκες είναι ευνοϊκές και εύκολες, αλλά όταν καλείται να διαχειριστεί δύσκολες καταστάσεις. Και ο Δαβίδ έδειξε το πνευματικό μεγαλείο του στην πόλη της Σικλάγ. Όταν οι επιδρομείς ρήμαξαν την πόλη καίγοντας το παν, αιχμαλωτίζοντας γυναίκες και παιδιά, όλοι κατέρρευσαν. Ο Δαβίδ επίσης! Αλλά ήταν μέσα σ' αυτή την ανείπωτη δυστυχία που η εξουθενωμένη του καρδιά βρήκε τη δύναμη να σταθεί όρθια. 

"Ο Δαβίδ, όμως, δυναμώθηκε στον Κύριο το Θεό του", θα πει ότι βρήκε τη δύναμη που του έλλειπε για να πολεμήσει στο Θεό. Τη  στιγμή που όλοι όσοι τον ακολουθούσαν αντιδρούσαν με λάθος τρόπο, με θυμό και απελπισία, εκείνος  μπήκε μπροστά και με τη δύναμη του Θεού πήρε πίσω τα πάντα.

Στη δική σου τη ζωή ίσως κληθείς κάποτε να γίνεις πνευματικός ηγέτης. Στην οικογένειά σου, στο περιβάλλον σου, στην εκκλησία σου. Θα μπορέσεις να φέρεις εις πέρας την αποστολή σου αν θυμάσαι ότι δεν είναι η δική σου δύναμη που χρειάζεται στις μάχες σου -αυτή συχνά θα σου λείπει-, αλλά η θέλησή σου να εμπιστευτείς έναν δυνατό Θεό.

Τώρα μπορείς να καταλάβεις!

«Δεν έχουμε αρχιερέα, που δεν μπορεί να συμπαθήσει στις ασθένειές μας, αλλά ο οποίος πειράστηκε σε όλα, κατά τη δική μας ομοιότητα, χωρίς αμαρτία». Εβραίους 4:15

Σας έχει τύχει να λέτε τον πόνο σας σε κάποιον και αυτός να σας ακούει, αλλά να μην μπορεί ακριβώς να σας καταλάβει; Μόλις τελειώσετε, ψελλίζει κάποια λόγια συμπαράστασης, τα οποία του τα υπαγορεύουν οι καλοί τρόποι συμπεριφοράς, αλλά ουσιαστικά δεν μπορεί να μπει στη θέση σας.

 Άλλοτε, ανοίγετε το στόμα σας για να πείτε τα προβλήματά σας και σας αποπαίρνουν. Τι κάνετε τότε; Κλείνεστε στον εαυτό σας και μονολογείτε: «Τι ήθελα και μιλούσα;»

Ο Ιησούς Χριστός δεν είναι ένας τέτοιος φίλος, τυπικά ευγενικός, ή απαθής, ή και δεικτικός απέναντί μας.  Ο Κύριος κατεβαίνει χαμηλά και μας αφουγκράζεται. Ο Κύριος πονάει μαζί μας και νοιάζεται να βρει λύση στο θέμα μας. Το ξέρουμε, γιατί ντύθηκε τη φύση μας. Έζησε όπως εμείς, χωρίς αμαρτία,  και πειράστηκε σε όλα «κατά τη δική μας ομοιότητα». Και γι’ αυτό μπορεί «να συμπαθήσει στις ασθένειες μας» (Εβραίους 4:15).

Οι δοκιμασίες που περνάμε μας κάνουν, μέσα στ’ άλλα,  ανθρώπους που θα μπορούν να συμπαθήσουν  τους άλλους. Όχι  ανθρώπους κηρυγμάτων και συμβουλών, αλλά άτομα που απλώνουν το χέρι  για να αγγίξουν με τρυφερότητα και ευαισθησία μια πληγή που ματώνει… Άτομα που, επειδή έχουν υποστεί την αρρώστια, την ανεργία, τον αποκλεισμό, τη διάψευση, την απόρριψη, τη μοναξιά, γνωρίζουν πώς είναι να βρίσκεται κανείς μέσα σε τέτοιες συνθήκες. 

Η χρησιμότητα μιας τέτοιας παιδαγωγικής είναι σπουδαία αλλά επώδυνη. Αν ο Χριστός έπρεπε να κατέβει τόσο χαμηλά για να μας κατανοήσει, μάλλον και εμείς θα πρέπει να περάσουμε από παρόμοιες διαδρομές, ώστε να αποκτήσουμε σπλάχνα ελέους για τους άλλους.

Η Κόρρη Τεν Μπουμ, που επέζησε μέσα από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, είχε πει: «Κάθε εμπειρία που ο Θεός μας δίνει, κάθε πρόσωπο που φέρνει στη ζωή μας είναι η τέλεια προετοιμασία για το μέλλον που μόνο Εκείνος μπορεί να δει. Σήμερα ξέρω ότι οι μνήμες του παρελθόντος είναι το κλειδί όχι για το παρελθόν, αλλά για το μέλλον. Γνωρίζω ότι οι εμπειρίες της ζωής μας, όταν αφήνουμε το Θεό να τις χρησιμοποιήσει, γίνονται η μυστηριώδης και τέλεια προετοιμασία για τη δουλειά που Εκείνος θα μας δώσει να κάνουμε».

Ένα διαφορετικό θάρρος

"Ποιος είναι αναμεταξύ σας που φοβάται τον Κύριο, που υπακούει στη φωνή τού δούλου του; Αυτός, και αν περπατάει μέσα σε σκοτάδι, και δεν έχει φως, ας έχει θάρρος στο όνομα του Κυρίου, και ας επιστηρίζεται στον Θεό του". Ησαΐας 50:10.

Σας έχει συμβεί να σας λείψει το  θάρρος να συνεχίσετε σε μία πορεία που ο Θεός σάς βάζει; Τα σημάδια δεν είναι ευνοϊκά, τα αποτελέσματα των προσπαθειών σας (πνευματικών ή και φυσικών) πενιχρά και οι συμβουλές των άλλων δεν σας ενθαρρύνουν να προχωρήσετε. Τέλος, ο ίδιος σας ο εαυτός σάς υπενθυμίζει ότι άδικα κοπιάζετε, διότι κάπου στην πορεία ο Θεός "ξεχάστηκε". Έτσι,  το καράβι της ζωής σας έχει χάσει το στίγμα του και πλέει, ποιος ξέρει πού, ακυβέρνητο!

Μπορεί κάπως έτσι να αισθάνθηκε και ο Νώε, όταν, παρά το τέλος του κατακλυσμού, η κιβωτός, μέσα στην οποία επέβαινε αυτός και η οικογένειά του, εξακολουθούσε να περιφέρεται πάνω στα νερά. Δεν είχαν χάρτη, πυξίδα και διαβήτη. Δεν είχαν  ορατότητα. Δεν ήξεραν  πότε και πού θα σταματούσαν, ούτε τι θα έπρεπε να κάνουν στη συνέχεια.

Ο Νώε θα έκανε  μάλλον τις ίδιες σκέψεις που κάνουμε και εμείς σήμερα: "Τι έχει συμβεί; Μας ξέχασε ο Θεός;" Η αμφιβολία είναι σύμφυτη με την ανθρώπινη φύση. Την πρωτοσυναντά κανείς μέσα στην Εδέμ, τη βρίσκει στην πορεία της ανθρωπότητας, αλλά τη βρίσκει εξίσου μέσα στην καρδιά του. Η αμφιβολία μπορεί να τρυπώσει ακόμη και στην καρδιά ενός  παιδιού του Θεού που έχει δείξει πλήρη υπακοή σ' Αυτόν. 

Όταν περνάμε ώρες  αμφιβολίας, η ελπίδα μας ας στηρίζεται στην πλατιά καρδιά του Θεού, και όχι στο πώς αισθανόμαστε. Υπάρχει η δική Του αναλλοίωτη πιστότητα και οι δικοί Του τέλειοι σκοποί για μας. Καμιά αμφιβολία γι' αυτό. Εξάλλου, δεν έχουμε πάντα φως για να συνεχίσουμε με το Χριστό. Γι' αυτό χρειαζόμαστε εμπιστοσύνη, όχι σε γεγονότα αλλά στο ότι ο Θεός "εκείνο που υποσχέθηκε, είναι δυνατός και να το εκτελέσει" (Ρωμαίους 4:51).

Ο καθρέφτης της ψυχής

"Ο Κύριος είναι δύναμή μου, και ασπίδα μου· σ' αυτόν έλπισε η καρδιά μου, και βοηθήθηκα...". Ψαλμός 28:7.

 «Είχα τη συνήθεια να ονομάζω το βιβλίο των Ψαλμών: "Η Ανατομία όλων των τμημάτων της ανθρώπινης ψυχής", γιατί δεν υπάρχει συναίσθημα για το οποίο θα μπορούσε να πει κανείς ότι δεν αντικατοπτρίζεται σαν σε καθρέφτη». Είναι λόγια του Καλβίνου και σίγουρα θα συμφωνούσαμε  μαζί του.

Ξεφυλλίζοντας τους Ψαλμούς μπορείς να βρεις εξάρσεις και υφέσεις, δοξολογία και παράπονο, θάρρος και απογοήτευση. Μπορείς να συναντήσεις τις αντιδράσεις ενός ανθρώπου -τόσο γήινου όπως εμείς-, που είχε όμως σχέση με το Θεό, και αυτό τα άλλαζε όλα.

Ο ψαλμός 28, για παράδειγμα, αρχίζει με το αίτημα μιας ταραγμένης και καταθλιμμένης ψυχής και κλείνει με δοξολογία. Έτσι όπως συχνά είναι και οι δικές μας προσευχές. Μπορεί να μην είναι αυτή η σωστή σειρά, και η δοξολογία να πρέπει να έρχεται πρώτη όταν μιλάμε στο Θεό. Μπορεί να μην ταιριάζει ούτε με το πρότυπο της προσευχής που ο Χριστός δίδαξε στους μαθητές Tου και να μην αρχίζει με το: "Ας αγιαστεί το όνομά σου· ας έρθει η βασιλεία σου" (Ματθαίος 6:9-10). 

 Κάποιες φορές οι δυσκολίες και οι θλίψεις που αντιμετωπίζουμε μάς δίνουν "φτηνά υλικά"  για να φτιάξουμε τις πονεμένες και ταλαίπωρες προσευχές μας. Αλλά δεν πειράζει! Έτσι ήταν και ο Ψαλμωδός. Είχε τις ίδιες αδυναμίες και αντιμετώπιζε τις ίδιες θλίψεις με εμάς. Κατέφευγε στην προσευχή συχνά από πόνο και αγωνία, και όχι γιατί ήθελε να ευχαριστήσει τον Κύριο. Καθώς, όμως, άνοιγε την αδύναμη ψυχή του στο Θεό, γέμιζε με παρηγοριά και εμπιστοσύνη. Οι φόβοι και οι πόνοι του υποχωρούσαν και η δύναμη του Θεού και η ελπίδα γέμιζαν την ψυχή του.

Ο Ψαλμωδός είχε μάθει να αντλεί σε κάθε περίσταση της ζωής του ό,τι του χρειαζόταν από το Θεό. "Όλες οι πηγές μου είναι σε σένα" (Ψαλμός 87:7). Χθες, σήμερα και κάθε μέρα.

Το άρωμα

"Σας διαβεβαιώνω: Όπου αν κηρυχθεί αυτό το ευαγγέλιο σε όλο τον κόσμο, και εκείνο που αυτή έκανε, θα αναφερθεί σε ανάμνησή της". Μάρκος 14:9.

Για όσους διαβάζουν τη Βίβλο, ξέρουν ότι η γυναίκα που έσπασε το αλαβάστρινο μπουκάλι με το μύρο και άλειψε τα πόδια του Χριστού ήταν η Μαρία. Γιατί πήγε στο σπίτι του Σίμωνα και έκανε  μία τέτοια κίνηση δημόσια;

Σίγουρα δεν πήγε για να ακούσει ένα κήρυγμα του Χριστού, ούτε επιθυμούσε εκείνη την ημέρα να διδαχτεί κάτι απ' Αυτόν.

Δεν πήγε  να Του πει τα προβλήματά της και να ζητήσει παρηγοριά για τις δυσκολίες της. Ούτε, φυσικά, για να εκφράσει ένα αίτημά της.

Δεν πήγε  να συναντήσει "τους φίλους" της, όπως θα λέγαμε σήμερα. Μπορεί η παρέα του Κυρίου και των μαθητών να της ήταν ευχάριστη, ωστόσο, δεν είχε αυτή την πρόθεση τούτη τη φορά.

Δεν πήγε γιατί ήταν το τέλος της εβδομάδας, και έπειτα από τόση κούραση και δουλειά, είχε την ανάγκη να καθίσει στα πόδια του Χριστού και να ξεκουραστεί.

Τέλος, δεν πήγε για να κάνει επίδειξη πνευματικότητας. Η Μαρία βρέθηκε εκεί για να εκφράσει μία δική της ανάγκη. Την αγάπη της για τον Κύριο σε μία στιγμή που όλα στρέφονταν εναντίον Του. Η καταδίκη Του "ετοιμαζόταν" και το τέλος Του πλησίαζε.

Σπουδαία στιγμή μίας απλής καρδιάς που βρήκε το δικό της τρόπο να πει στο Χριστό ότι Τον αγαπάει. Και να Του το δείξει με μία "μεγάλη σπατάλη": εκείνη του πολύτιμου μύρου. Η δική μας  καρδιά, βρήκε τρόπο να δείξει την αγάπη της σ' Αυτόν;