Αιτίες θαυασμού

«Και ακούγοντας αυτά ο Ιησούς, τον θαύμασε, και καθώς στράφηκε στο πλήθος που τον ακολουθούσε, είπε: Σας λέω: Ούτε μέσα στον Ισραήλ δεν βρήκα μια τόσο μεγάλη πίστη». Λουκάς 7:9.

Ο θαυμασμός είναι ωραίο συναίσθημα καθώς μ’ αυτό εκφράζουμε τον εντυπωσιασμό μας αλλά και την έκφραση ενός επαίνου για κάτι το εξαιρετικό. Όλοι έχουμε θαυμάσει ανθρώπους για τα λόγια ή τις πράξεις τους. Φαίνεται ότι και ο Ιησούς Χριστός εκδήλωσε συναισθήματα θαυμασμού στην επίγεια ζωή Του. Αυτά ήταν για δύο καταστάσεις: την πίστη και την απιστία.

Αναφέρω τρία τέτοια γεγονότα. Το πρώτο σχετίζεται μ’ έναν εκατόνταρχο που ζητάει από το Χριστό να  θεραπεύσει τον άρρωστο δούλο του. Μη κρίνοντας, όμως, άξιο τον εαυτό του να δεχτεί τον Κύριο στο σπίτι του, Του λέει ότι αρκεί ένας  λόγος Του και μόνο για να τον θεραπεύσει.  Ο Κύριος «τον θαύμασε» και είπε ότι δεν βρήκε τόσο μεγάλη πίστη μέσα στον Ισραήλ, συμπληρώνοντας επίσης: «Πήγαινε, και όπως πίστεψες ας γίνει σε σένα» (Ματθαίος 8:13).

Το δεύτερο αφορά μια γυναίκα Χαναναία που Τον παρακαλεί επίμονα, παρά την άρνηση Του, να θεραπεύσει τη δαιμονιζόμενη κόρη της. Η επιμονή και η πίστη της κάνουν το Χριστό να  πει: «Ω, γυναίκα, μεγάλη είναι η πίστη σου· ας γίνει σε σένα, όπως θέλεις» (Ματθαίος 15:28).

Τρίτη περίπτωση μια γυναίκα που πάσχει από αιμορραγία πάνω από δώδεκα χρόνια και η οποία, θέλοντας να θεραπευτεί, πλησιάζει τον Ιησού μ’ ένα δικό της προσωπικό τρόπο. Παρά το μεγάλο πλήθος, παρά την αρρώστια της, που της απαγόρευε να κινείται μέσα σε κόσμο, αγγίζει τα ρούχα του Χριστού, θεωρώντας το αρκετό για να θεραπευτεί. Και ο Ιησούς τη γιατρεύει λέγοντας: «Έχε θάρρος, θυγατέρα μου· η πίστη σου σε έσωσε» (Ματθαίος 9:22).

Εντούτοις, υπάρχει και η άλλη πλευρά του νομίσματος: ο θαυμασμός της απιστίας.  Ο Χριστός επισκέπτεται την πατρίδα Του, τη Γαλιλαία, και  αντιμετωπίζει αντιδράσεις και αμφισβητήσεις. Η υποδοχή που Του φύλαξαν οι συμπατριώτες Του ήταν γεμάτη απιστία και σκληροκαρδία. Αποτέλεσμα; «Και δεν μπορούσε να κάνει εκεί κανένα θαύμα, παρά μονάχα βάζοντας τα χέρια του επάνω σε λίγους αρρώστους, τους θεράπευσε. Και θαύμαζε για την απιστία τους» (Μάρκος 6:5-6).

Η στάση μας όσον αφορά στην πίστη μας στον Κύριο είναι εξαιρετικής σημασίας. Μερικές φορές νομίζουμε ότι τα πράγματα κυλούν μόνα τους και δεν έχουμε κάποια θέση να πάρουμε. Είτε το καταλαβαίνουμε είτε όχι, παίρνουμε πάντα θέση: είτε μια στάση πίστης και εμπιστοσύνης στον Κύριο είτε αμφισβήτησης και απιστίας. Αν δούμε την πορεία της ζωής μας, θα καταλάβουμε τι έχουμε επιλέξει.

Σταματώντας την προσπάθεια

«Σηκώστε με, και ρίξτε με μέσα στη θάλασσα, και η θάλασσα θα ησυχάσει μαζί σας· επειδή, εγώ γνωρίζω ότι εξαιτίας μου έγινε αυτή η μεγάλη φουρτούνα επάνω σας […]  Και σήκωσαν τον Ιωνά, και τον έριξαν μέσα στη θάλασσα· και η θάλασσα στάθηκε από τον θυμό της.» Ιωνάς 1:12, 15.

Σας έχει συμβεί να βοηθάτε  συνέχεια κάποιους ανθρώπους; Μπορεί να είναι τα παιδιά σας που, ενώ μεγάλωσαν, εξακολουθούν να συμπεριφέρονται ανώριμα. Ο άντρας σας, η γυναίκα σας, ή κάποιο πρόσωπο από το περιβάλλον σας που συνεχώς σφάλλει. Τι κάνετε τότε; Βλέπετε την κατάσταση και αγωνιάτε. Συζητάτε διαρκώς το θέμα, δίνετε συμβουλές. Άλλοτε, επεμβαίνετε και δίνετε λύσεις. Κοπιάζετε σωματικά, φθείρεστε ψυχικά, αλλά καμιά βελτίωση. Αδιαφορώντας για τις συνέπειες, το άτομο αυτό συνεχίζει αμέριμνα τη ζωή του.

Ένα παρόμοιο πρόβλημα αντιμετώπισε το πλήρωμα και οι επιβάτες του καραβιού που πήγαινε προς Θαρσείς. Φοβερή θαλασσοταραχή τους βρήκε, σε σημείο που κινδύνευε η ζωή τους.  Και αυτό γιατί η ανυπακοή ενός ταξιδιώτη στην εντολή του Θεού, του Ιωνά, είχε φέρει τέτοια καταιγίδα που τους συμπαρέσυρε όλους. Ο Ιωνάς, αμέριμνος, κοιμόταν σε μια γωνιά του πλοίου, ενώ οι υπόλοιποι προσπαθούσαν μάταια να σώσουν την κατάσταση. Το πλοίο κινδύνευε να βουλιάξει. Και ενώ «ο ένοχος» είχε ομολογήσει την ενοχή του και είχε ζητήσει να τον πετάξουν στη θάλασσα για να πάψει το κακό, οι άνθρωποι προσπαθούσαν να τον σώσουν. Τελικά, μη μπορώντας να κάνουν αλλιώς, τον έριξαν στη θάλασσα και η γαλήνη επανήλθε.

Γιατί προσπαθούμε να σώζουμε ποικιλοτρόπως τους άλλους, εξαντλώντας όλες τις ψυχικές και σωματικές μας δυνάμεις; Έως ένα βαθμό, αυτό είναι αναγκαίο να γίνει: είναι το μέρος μας και θα το εξαντλήσουμε με αγάπη. Αλλά από ένα σημείο και μετά πρέπει να παραιτηθούμε. Δεν είναι στο χέρι μας η αποκατάσταση της όποιας αμαρτίας των άλλων. Είναι στο χέρι το δικό τους και στο έλεος του Θεού.

Αν ο Θεός  φέρνει ταλαιπωρία στη ζωή τους, λόγω της απείθειάs τους σ’ Εκείνον, εμείς θα επιχειρούμε ν’ αλλάζουμε τις συνθήκες και να τις κάνουμε ευνοϊκές; Έως πότε θα τρέχουμε  να τους σώζουμε και να προλαμβάνουμε τα αποτελέσματα της παρακοής τους; Μπορούμε διαρκώς να Τον αντικαταστούμε ως «μικροί θεοί», που θα μεσολαβούν ώστε να διορθώνονται οι συνθήκες, ενώ οι «ένοχοι» θα «κοιμούνται» βαθιά σε κάποια άκρη ή θα συνεχίζουν αμέριμνοι την πορεία τους;

Θέλει εμπιστοσύνη στο Θεό για να αφήσεις τη ζωή των αγαπημένων σου στα χέρια του Κυρίου. Ίσως  χρειαστεί ν’ αλλάξεις τη σωστή εικόνα που έχεις σχηματίσει για τον εαυτό σου,  την επάρκειά σου ή τη φήμη σου. Τέλος, ίσως χρειαστεί να υπερνικήσεις την αίσθηση ότι η δική σου θέληση και προσπάθεια αρκεί για να βοηθήσει τον άλλο. Μονομερή θαύματα δεν γίνονται.

Στις πύλες της δοξολογίας

« […] Εσύ, που με υψώνεις από τις πύλες τού θανάτου,  για να διηγηθώ όλους τούς επαίνους σου, στις πύλες τής θυγατέρας Σιών». Ψαλμός 9:13

Η ζωή που βιώνουμε δεν είναι πάντα όμορφη. Και ποιος δεν έχει να πει για εκείνες τις μέρες, τα χρόνια ίσως, που η ζωή δεν ήταν «παράδεισος», για εκείνα τα όνειρα  που δεν έγιναν πραγματικότητα. Κάποιες στιγμές βρεθήκαμε μόνοι και κενοί. Προδομένοι από άτομα που δεν περιμέναμε. Άλλοτε, όλα έγιναν σκόνη μέσα σε μια στιγμή: μια δύσκολη ασθένεια, ένας θάνατος, ένα διαζύγιο, μία σκληρή διάψευση. Καταλάβαμε τότε πόσο μάταιη είναι η ζωή και πόσο απογοητευτικό να προσδοκάς απ’ αυτήν έστω και το ελάχιστο.

Πολλοί άνθρωποι λένε σε τέτοιες στιγμές  εκφράσεις του τύπου: «Πέθανα, δεν έχει κανένα νόημα η ζωή. Δεν με συγκινεί τίποτα πια». Και αυτό γιατί κάθε ελπίδα είναι νεκρή. Και οι νεκρές ελπίδες ανήκουν σε νεκρούς ανθρώπους.

Όμως υπάρχει Θεός και Αυτός  είναι ένας ζωντανός Θεός! Όσοι Τον πιστεύουμε, ζούμε μαζί Του. Όποιες και αν είναι οι συνθήκες, όσο βαθιές και αν είναι οι πληγές, όσο μεγάλα τα αδιέξοδα, ο Θεός  ξέρει πώς ν’  ανασταίνει «νεκρούς» ανθρώπους. Μπορούμε να αφεθούμε στα χέρια Του όταν αισθανόμαστε ότι η ζωή  μας έχει τελειώσει και θεωρούμε ότι τίποτα δεν μπορεί να της ξαναδώσει νόημα και ομορφιά.

Ο Κύριος μπορεί να κάνει αυτό που εμείς δεν μπορούμε: να μας βγάλει από ένα θλιβερό τούνελ, να μας αναστήσει από έναν προσωπικό θάνατο. Ο Κύριος μάς ακούει  και μας παρηγορεί. Επειδή έχει απόλυτη δύναμη και εξουσία, μας υψώνει από τις πύλες του «θανάτου»: της θλίψης, της αμαρτίας,  του αδιέξοδου. Αλλά μπορεί και πολύ περισσότερα απ’ αυτό. Μπορεί να μας μεταφέρει στις πύλες της χαράς. Στις πύλες της Σιών, εκεί που η ελπίδα και το τραγούδι ξεχειλίζει και αντηχεί μακριά! 

 Ο Θεός ενεργεί όταν Του ζητήσουμε να κάνει κάτι για μας.  Όταν η κουρασμένη ψυχή μας φωνάξει : «Ελέησέ με, Κύριε· δες τη θλίψη μου» (Ψαλμός 9:12), Εκείνος θ’ απλώσει το χέρι Του και θα μας μεταφέρει στις πύλες τις δοξολογίας, για να διηγούμαστε αυτά που έκανε για μας.  Έτσι, πάντα θα θυμόμαστε ότι ήταν, είναι και θα είναι θαυμαστός Κύριος και Σωτήρας.

Προσεύχομαι ... και τρέχω!

«Ο Ιακώβ είπε: Θεέ τού πατέρα μου, του Αβραάμ, και Θεέ τού πατέρα μου, του Ισαάκ, Κύριε, που μου είπες: Επίστρεψε στη γη σου και στη συγγένειά σου, και θα σε αγαθοποιήσω·  είμαι πολύ μικρός απέναντι σε όλα τα ελέη και σε ολόκληρη την αλήθεια, που έκανες στον δούλο σου […] σώσε με, σε παρακαλώ, από το χέρι τού αδελφού μου, από το χέρι τού Ησαύ· επειδή, τον φοβάμαι…». Γένεση 32:9-11.

Στην ιστορία του Ιακώβ όλα είναι εκπληκτικά! Μας εκπλήσσει ευχάριστα η πρόθεση του Θεού να τον ευλογήσει γιατί τον αγάπησε. Μας εκπλήσσει δυσάρεστα η στάση του Ιακώβ να ενεργήσει μόνος του και με απάτη να αποσπάσει μια υποσχεμένη ευλογία. Ο Ιακώβ προσπαθούσε ακατάπαυστα  να γίνουν τα πράγματα όπως τα είχε σχεδιάσει. 

Κάποια στιγμή ο Κύριος τού ζητά να επιστρέψει πίσω στη χώρα του. Ο Ιακώβ ξεκινά, αλλά δεν ξέρει  πώς θα τον δεχτεί ο εξαπατημένος αδελφός του, ο  Ησαύ.  Ακούγοντας ότι επιστρέφει, βγαίνει να τον συναντήσει με τετρακόσιους άντρες. Ο Ιακώβ το μαθαίνει και γεμίζει φόβο. Προσεύχεται στον Κύριο και Του θυμίζει ότι ήταν Εκείνος που τον πρόσταξε να γυρίσει πίσω και ότι είχε δεσμευθεί να τον ευλογήσει. 

Όμως η προσευχή του δεν του δίνει καμιά ανάπαυση! Δεν έχει μάθει ακόμη να εμπιστεύεται απόλυτα τον Θεό. Μια νοσηρή κινητικότητα τον διακατέχει. Επεξεργάζεται σχέδια «διαφυγής» και «εξιλέωσης». Να στείλει δώρα με δούλους, να εξασφαλίσει περιουσία, γυναίκες, παιδιά. Κάποια στιγμή  βρίσκεται να παλεύει με τον ίδιο τον Κύριο. Θα «νικήσει» τελικά τον Θεό όταν παραδοθεί νικημένος στην αγαθότητα και την πιστότητα του Κυρίου. Είναι στο τέλος αυτής της μάχης (ουσιαστικά της παραίτησης) που γίνεται  Ισραήλ -Ισχύς Θεού-.

Ποια στάση συνοδεύει την προσευχή μας; Προσεύχομαι και τρέχω; Αυτό δεν σημαίνει ότι όταν προσευχόμαστε πρέπει υποχρεωτικά να σταυρώσουμε τα χέρια και να μείνουμε άπραγοι. Υπάρχουν προσευχές μέσα στη Γραφή που έχουν συνοδευτεί από συγκεκριμένες οδηγίες του Θεού για δράση. Εδώ, όμως, ο Ιακώβ χρειάστηκε να μάθει ένα συγκεκριμένο μάθημα. Ο Θεός ήθελε να τον μάθει να πιστεύει ότι  είναι αληθινός στις υποσχέσεις Του και να αναπαύεται σ' αυτό. Δεν υπήρχε λόγος ανησυχίας. Δεν χρειάζονταν όλες αυτές οι ενέργειες. Οι τρόποι του Ιακώβ, που τον συνόδευαν μια ζωή, έπρεπε κάποτε ν’ αχρηστευτούν. Και αυτό ήταν που ο Θεός τού έμαθε εκείνη τη συγκεκριμένη μέρα και το οποίο θα τον συνόδευε  για την υπόλοιπη ζωή του.

Προσεύχεσαι και τρέχεις; Επικαλείσαι τον Θεό και τις υποσχέσεις Του, αλλά την ίδια στιγμή ενεργείς σπασμωδικά; Αναλαμβάνεις πρωτοβουλίες και  βρίσκεις τις «λύσεις» σου, αλλά ουσιαστικές εκβάσεις δεν έχεις; Σκέψου  μήπως ο Θεός θέλει να σου μάθει κάποιο δικό σου μάθημα ανάπαυσης και εμπιστοσύνης.

Μπορείς να βγεις από το τέλμα

« […] από την κοιλιά τού άδη βόησα, και άκουσες τη φωνή μου…  η σωτηρία προέρχεται από τον Κύριο».  Iωνάς 2:2,9.

Οι άνθρωποι που έχουν βρεθεί σε μεγάλο κίνδυνο και των οποίων απειλήθηκε σοβαρά η ζωή τους μπορούν να καταλάβουν τη σημασία της λέξης «σωτηρία». Γιατί τι είδους σωτηρία θα μπορούσε να είναι αυτή αν δεν κινδύνευσες  και δεν αισθάνθηκες ότι μέσα σε λίγα λεπτά θα είχαν τελειώσει όλα;

Η ιστορία του Ιωνά είναι μια τέτοια περίπτωση. Εξαιτίας της παρακοής του στην εντολή του Θεού, ο προφήτης  βρίσκεται στην κοιλιά ενός κήτους, που ο Θεός έχει προστάξει να τον καταπιεί. Μένει εκεί τρεις μέρες και τρεις νύχτες και από τα σπλάχνα του κήτους θα κράξει στον Θεό για απελευθέρωση με οδύνη αλλά και ελπίδα.

 Μπορεί σήμερα να μην κινδυνεύεις να πέσεις στο κενό ή να πάρει φωτιά το σπίτι σου και να σωθείς από θαύμα.  Ωστόσο, μπορεί να βρίσκεσαι μέσα σε μια φοβερή κατάσταση η οποία σε έχει δεσμεύσει  τόσο που  μοιάζει με  αντίγραφο της κόλασης. Μόνο εσύ που το ζεις μπορείς να το περιγράψεις με τη φρίκη που ο Ιωνάς το έκανε. « […] οι τρικυμίες σου και τα κύματά σου πέρασαν από πάνω μου […]  Η άβυσσος με έκλεισε ολόγυρα […]  οι μοχλοί τής γης είναι για πάντα από πάνω μου» (Ιωνάς 2:4,6,7). Και μόνο εσύ πάλι μπορείς να κράξεις για λύτρωση και απελευθέρωση, γιατί ξέρεις πολύ καλά τι βιώνεις και που οδηγείσαι. Ξέρεις ότι θα σωθείς μόνο αν κάποιος  απλώσει το χέρι του και σε τραβήξει από εκεί μέσα.

Κάποιος, ναι, αλλά ποιος; Ο Ιωνάς θυμήθηκε ποιος θα μπορούσε να κάνει το αδύνατο και να τον ελευθερώσει από την κοιλιά του κήτους. «Ενώ η ψυχή λιποθυμούσε μέσα μου, θυμήθηκα τον Κύριο· και η προσευχή μου πέρασε μέσα προς εσένα…» (Ιωνάς 2:8). Ο Θεός ήταν η μόνη δυνατή ελπίδα για τον Ιωνά. 

Αν είσαι και εσύ σε μια τέτοια κατάσταση, μην παλεύεις άλλο μόνος σου. Δεν θα μπορέσεις ποτέ να ελευθερωθείς  με τις δικές σου δυνάμεις. Θυμήσου απλά Εκείνον και ζήτησέ Του να κάνει για σένα το αδύνατο. «Η σωτηρία προέρχεται από τον Κύριο» (εδ. 10), μην το ξεχνάς αυτό. Ο Θεός είναι Θεός σωτηρίας.

Η ανυπακοή οδηγεί σε ταλαιπωρία

«Κύριε, γνωρίζω ότι οι κρίσεις σου είναι δικαιοσύνη, και ότι πιστά με ταλαιπώρησες». Ψαλμός 119:75.

Δεν νομίζω να έχει κανείς αντίρρηση ότι η ταλαιπωρία είναι κάτι το οποίο αρνούμαστε να δεχτούμε στην καθημερινότητά μας. Βέβαια τη ζούμε ποικιλοτρόπως, είτε μας αρέσει είτε όχι, αλλά όπως και να το κάνουμε, μας είναι απωθητική. 

Είναι αλήθεια ότι στην πνευματική μας ζωή ταλαιπωρούμαστε συχνά από τη δική μας ανοησία. Δεν είναι ότι ο Θεός δεν μας έχει δώσει οδηγίες μέσα στον Λόγο Του. Δεν είναι ότι έχουμε έλλειψη διδασκαλίας και συμβουλής από μέρους Του. Είναι ότι δεν συνειδητοποιούμε τη σημασία της εφαρμογής των εντολών του Θεού στη ζωή μας. Είναι ότι,  ενώ συχνά προσευχόμαστε για το πώς πρέπει να ενεργήσουμε σε διάφορες συνθήκες και παίρνουμε απάντηση από το Θεό, την απορρίπτουμε, μη θέλοντας να υπακούσουμε. Ο λόγος; Δεν είναι ακριβώς αυτό που θα επιθυμούσαμε ν’ ακούσουμε. Δεν είναι ο τρόπος που είχαμε φανταστεί. Δεν είναι ο δρόμος που θα διαλέγαμε. Η διδασκαλία και η συμβουλή του Θεού δεν «ταιριάζει» με τη γνώμη που έχουμε σχηματίσει, δεν είναι σύμφωνα με αυτά που εμείς κρίνουμε λογικά και σωστά. Αποτέλεσμα; Την απορρίπτουμε, ο καθένας με τον τρόπο Του. 

Άλλοι λένε ξεκάθαρα όχι στον Θεό και επιλέγουν τους δικούς τους δρόμους. Άλλοι από αδυναμία χαρακτήρα, φόβο, διγνωμία, έλλειψη σοβαρότητας, παίρνουν  το δρόμο τους  πιο διακριτικά. Θυμηθείτε τους Ισραηλίτες στην Κάδη Βαρνή, όταν οι κατάσκοποι έκαναν την αναφορά τους για τη γη που ο Θεός θα τους έδινε κληρονομιά. Απογοήτευση, φόβος, γογγυσμός, δυσφήμιση της γης, ανταρσία… Και όλα αυτά γιατί είχαν τη γνώμη τους. Ο Λόγος του Θεού συμπληρώνει: «Αλλ' εσείς δεν θελήσατε να ανεβείτε, αλλ' απειθήσατε στην προσταγή τού Κυρίου τού Θεού σας […] Και γογγύσατε στις σκηνές σας […]  Δεν πιστέψατε στον Κύριο τον Θεό σας, που προπορευόταν μπροστά σας στον δρόμο…» (Δευτερονόμιο 1:26-27, 32). 

Και έπειτα, ερχόμενοι σε μας σήμερα, αναρωτιόμαστε γιατί κάνουμε και εμείς γύρους στην «έρημο», τι φταίει και ταλαιπωρούμαστε,  γιατί ο Κύριος είναι τόσο άκαρδος κάποιες φορές. Συχνά ξεχνάμε να κάνουμε τη σύνδεση κάποιας ανυπακοής μας που έγινε στο παρελθόν και της οποίας τα αποτελέσματα μάς ταλαιπωρούν σήμερα. Ο Κύριος είναι πάντα δίκαιος και αληθινός. Οι κρίσεις Του  είναι πολλές φορές απόρροια της δικής μας στενοκεφαλιάς και υπερηφάνειας, που βάζει στην άκρη την εντολή του Θεού και τις δυνάμεις που μας παρέχει για να κάνουμε το θέλημά Του. Δεν  είναι κρίμα να κάνουμε ό,τι εμείς θεωρούμε σωστό από απιστία ή ανοησία; Δεν είναι κρίμα να πηγαίνουν τόσες ευλογίες Του χαμένες εξαιτίας μας;

Η αξιοπιστία της Γραφής

«Κύριε, ο λόγος σου παραμένει για πάντα στον ουρανό». Ψαλμός  119:89

Ένας κήρυκας του 19^ου αιώνα, ο Αντόλφ Μονό, έλεγε σχετικά με την αξιοπιστία της Βίβλου: «Όταν η Γραφή μιλάει, είναι ο Θεός που μας μιλάει. Δεν υπάρχει κανένα όριο στην εμπιστοσύνη και την υποταγή που οφείλουμε στα άγια κείμενα. Και όταν θα έρθει η μέρα που θα μπω στον πνευματικό αόρατο κόσμο, δεν περιμένω να βρω τα πράγματα διαφορετικά απ’ ό,τι ο Λόγος του Θεού μού τα είχε παρουσιάσει εδώ κάτω».

Μπορούμε να βρούμε στη Βίβλο εδάφια μυστηριώδη που γίνονται δύσκολα κατανοητά. Αυτό δεν είναι  περίεργο, διότι τα πεπερασμένα, ανθρώπινα πνεύματά μας δεν μπορούν από μόνα τους να διερευνήσουν απόλυτα το Λόγο του Θεού. Αν επιθυμούμε να γνωρίσουμε τις σκέψεις του Κυρίου, πρέπει να τις δεχτούμε με  μεγάλη ταπεινοφροσύνη. «Οι βουλές μου δεν είναι βουλές σας» (Ησαΐας 55:8) λέει στον Λόγο Του. Όταν ο Θεός αποκαλύπτεται σε μας, οι σκέψεις Του δεσμεύουν το βαθύτερο συλλογισμό  μας, μια εσωτερική αντίληψη μέσα στην καρδιά και τη συνείδησή μας. 

Θέλεις να κατανοήσεις τον τρόπο που σκέφτεται ο Θεός και να συλλάβεις ένα μέρος του συλλογισμού Του; Ζήτησέ Του ταπεινά να σου ανοίξει τη διάνοια, ώστε να μπορέσεις ν’ αντιληφθείς ό,τι θέλει να σου πει στην καρδιά σου. Είναι  δια της πίστεως που μπορούμε να δεχτούμε το λόγο του Θεού, αυτόν που μπορεί να σώσει τις ψυχές μας (Ιάκωβος1:21).

Αν πιστεύεις ότι δεν ξέρεις ποιος είναι ο Θεός, τι εννοεί μέσα στον Λόγο Του και ποιο είναι το σχέδιο Του για τη ζωή σου, μην παραιτηθείς από την αναζήτηση! Ζήτησέ Του να σου δώσει «πνεύμα σοφίας και αποκάλυψης σε επίγνωση του, ώστε να φωτιστούν τα μάτια του νου…» (Εφεσίους 1:17-18) ώστε να μπορέσεις να κατανοήσεις ποιο είναι το πρόσωπο του Κυρίου και τι ακριβώς εργάζεται στη ζωή σου. Θα εκπλαγείς όταν δεις ότι ο Θεός δεν είναι τόσο απρόσιτος όσο πιστεύεις, αλλά είναι δίπλα σου, αληθινός και πιστός. Θέλει πραγματικά να επικοινωνεί μαζί σου. Να μοιράζεται τις σκέψεις Του και να συνεργάζεται με σένα. Όλα αυτά θα τα μάθεις, αν ανοίξεις το Λόγο Του, τον πιστέψεις και υποταχτείς στις αλήθειες Του.

Ζήτησε από το Θεό να σου αποκαλύψει τον εαυτό Του. Να σου δείξει τη δύναμη και τη σοφία Του. Να σου κάνει γνωστή την αγάπη Του.