Το φραγμένο μονοπάτι

" Ο Κύριος είναι ο ποιμένας μου· τίποτε δεν θα στερηθώ. Σε βοσκές χλοερές με ανέπαυσε· σε νερά ανάπαυσης με οδήγησε. Ανόρθωσε την ψυχή μου· με οδήγησε μέσα από μονοπάτια δικαιοσύνης, χάρη τού ονόματός του [...] Σίγουρα, χάρη και έλεος θα με ακολουθούν όλες τις ημέρες τής ζωής μου· και θα κατοικώ στον οίκο τού Κυρίου σε μακρότητα ημερών ". Ψαλμός 23:1-3, 6.

Στο μυθιστόρημα του Αλαίν Φουρνιέ Ο Μεγάλος Μολν (1913) υπάρχει μια καταπληκτική σκηνή που αναφέρεται σε ένα φραγμένο μονοπάτι, ένα μονοπάτι προς το οποίο δεν μπορούσε να βρει τον δρόμο ο αποκαμωμένος πρίγκιπας. "Το βρίσκεις τελικά την πιο απελπισμένη ώρα του πρωινού, όταν έχεις προ πολλού ξεχάσει αν το ρολόι θα χτυπήσει έντεκα ή δώδεκα ... Και έξαφνα, καθώς παραμερίζεις θάμνα και βάτα ... αυτό ξεπροβάλλει, σαν μια μακριά δενδροσκέπαστη δημοσιά, με μια μικρή στρογγυλή κηλίδα φωτός βαθιά, στο τέλος της".

"Φραγμένα μονοπάτια" μπορεί να συναντήσεις στη ζωή σου καθώς περπατάς τον δρόμο του Θεού. Ο Δαβίδ, ένα απλοϊκό βοσκόπουλο, συνάντησε πολλούς τέτοιους "κλειστούς δρόμους", ταραχές και φόβους, από τη στιγμή που ο Θεός τον έφερε στο προσκήνιο, μετά τη νίκη του επί του Γολιάθ. Κρυβόταν, φοβόταν, έφευγε για να σώσει τη ζωή του, γιατί οι εχθροί της ψυχής του τον περικύκλωναν (Ψαλμός 17:10). Ο Δαβίδ είχε μάλλον την αίσθηση ότι ο δρόμος του δεν οδηγούσε πουθενά.

Μπορεί και εσύ να έχεις μια παρόμοια αντίληψη για τη ζωή σου. Ωστόσο, μπορεί να είναι λάθος! Γιατί αν ξεκίνησες με τον Κύριο και Αυτός ήταν ο Ποιμένας σου σε όλη τη διαδρομή, δεν έχεις κανέναν λόγο να συμπεραίνεις ότι το μονοπάτι σου είναι φραγμένο. Ο Θεός σε οδηγεί "μέσα από μονοπάτια δικαιοσύνης" (Ψαλμός 23:3), τα οποία εσύ μπορεί να τα βλέπεις την ώρα που τα περνάς ως μονοπάτια που δεν καταλήγουν πουθενά. Έτσι τα έβλεπε και ο Δαβίδ. Αλλά ο Δαβίδ είδε επίσης τόσες ευεργεσίες και υποσχέσεις του Θεού να γίνονται πραγματικότητα στη ζωή του. Και ίσως τότε να κατάλαβε ότι τα "φραγμένα μονοπάτια" ήταν και αυτά μέρος των αγαθών σχεδίων του Θεού.

Φραγμένο μονοπάτι δεν υπάρχει, αν ο Κύριος είναι ο Ποιμένας σου. Υπάρχουν "μονοπάτια δικαιοσύνης" που οδηγούν με ακρίβεια, παρά τον χαμένο χρόνο, στο σωστό προορισμό. Στον καλύτερο προορισμό για σένα εδώ κάτω και στην αιωνιότητα. Εμπιστεύσου Τον, ξέρει τι κάνει με τη ζωή σου.

Τριάντα οκτώ χρόνια, δεν είναι λίγο πολλά;

"Αυτόν, μόλις τον είδε ο Ιησούς ότι ήταν κατάκοιτος, και ξέροντας ότι πάσχει ήδη πολύ καιρό, του λέει: Θέλεις να γίνεις υγιής; Αυτός που ασθενούσε αποκρίθηκε σ' αυτόν: Κύριε, δεν έχω άνθρωπο, για να με βάλει μέσα στη μικρή λίμνη..." Ιωάννης 5:6-7.

Είναι ένας από τους πολλούς, μα  πάρα πολλούς αρρώστους, που περίμεναν την κίνηση του νερού στη μικρή λίμνη της Βηθεσδά. Ξέρετε, εκεί που κατέβαινε ένας άγγελος από καιρό σε καιρό και τάραζε το νερό. Εκεί, που αν υπήρχε ταμπέλα απ' έξω, νομίζω ότι θα έγραφε: " Όποιος προλάβει πρώτος ". Γιατί ουσιαστικά μόνο έτσι μπορούσε να γίνει κάποιος καλά. Αν κατάφερνε να μπει πρώτος μέσα στη λίμνη μετά την κίνηση του νερού.

Απίστευτος συναγωνισμός για τόσους πολλούς αρρώστους που όλοι ήθελαν την υγειά τους. Πολλά τα "μέσα" που ο καθένας έπρεπε να επιστρατεύσει. Πράγματι, θα ήταν πολύ δύσκολο να τα καταφέρεις μόνος σου. Θα έπρεπε να είχες τον δικό σου άνθρωπο για να σε βοηθήσει, κι αν ήσουν και πάλι "ο πιο τυχερός" ή " ο πιο γρήγορος" . Εσύ ή οι βοηθοί σου φυσικά.

Ο άνθρωπος της ιστορίας  δεν έφτανε που είχε το χάλι του, άρρωστος όπως ήταν,  δεν είχε και άνθρωπο για να σπρώξει λίγο την υπόθεσή του. Μεγάλη συμφορά  και αυτό, τότε και τώρα. Γιατί χωρίς "άνθρωπο" τα πράγματα δεν πάνε και πολύ μακριά.

Τριάντα οκτώ χρόνια, δεν είναι λίγο πολλά και χαμένα για να κάθεται εκεί να περιμένει; Τριάντα οκτώ χρόνια δεν είναι λίγο πολλά να βλέπει ο Θεός ότι αυτός ο άνθρωπος είναι μόνος και αβοήθητος; Τριάντα οκτώ χρόνια, δεν είναι λίγο πολλά για να βρεθεί κάποια λύση τώρα; 

Δεν θα απαντήσω με θεωρητικό τρόπο. Θα απαντήσω με τον Λόγο του Θεού, που δεν είναι θεωρία αλλά πράξη. "Αυτόν, μόλις τον είδε ο Ιησούς ότι ήταν κατάκοιτος, και ξέροντας ότι πάσχει ήδη πολύ καιρό του λέει [...] Σήκω επάνω, πάρε το κρεβάτι σου, και περπάτα." (Ιωάννης 5:6-8). Πιο απλά: αυτόν δεν τον είδε έτσι τυχαία ο Ιησούς μέσα στο πλήθος. Αυτόν συγκεκριμένα έψαχνε  ο Χριστός  ανάμεσα σε τόσους αρρώστους. Και τον έψαχνε γιατί ήξερε και έβλεπε ότι ήταν εκεί τριάντα οκτώ χρόνια και ακόμη περίμενε. Και τον έψαχνε για να τον γιατρέψει και να του μάθει -και να μας μάθει- ότι για κάθε ανθρώπινο τρόπο και κάθε δική μας λογική υπάρχει πάντα ακριβώς δίπλα ένας θεϊκός τρόπος που μας αφήνει άφωνους. 

Αν μπορείς να περιμένεις τριάντα οκτώ χρόνια.

Τρικυμία μετά από υπακοή;

"Και όταν μπήκε μέσα στο πλοίο, τον ακολούθησαν οι μαθητές του. Και ξάφνου, μια μεγάλη τρικυμία έγινε στη θάλασσα, ώστε το πλοίο σκεπαζόταν από τα κύματα· κι αυτός κοιμόταν". Ματθαίος 8:23-24.

"Είναι δυνατόν να έχω υπακούσει στον Θεό και να βρίσκομαι σ' αυτήν την κατάσταση; Τι χειρότερο θα συνέβαινε αν δεν είχα υπακούσει;" είναι ένα δίκαιο ερωτηματικό που ζητά απάντηση όταν ο χριστιανός βρίσκεται μέσα σε τρικυμίες. Και αυτό γιατί στο μυαλό μας η υπακοή στον Θεό πηγαίνει μαζί με την ευλογία, τη χαρά, την ανάπαυση, και αυτό  είναι αλήθεια που τονίζεται ιδιαίτερα στη Βίβλο.

Όμως στη Βίβλο υπάρχουν κομμάτια που μιλούν επίσης για τρικυμίες που ήρθαν μετά από υπακοή. Ένα τέτοιο είναι το σημερινό. Είναι ο Χριστός που κάλεσε τους μαθητές Του να περάσουν στην αντίπερα πλευρά της λίμνης και αυτοί, ως σωστοί μαθητές, σηκώθηκαν και Τον ακολούθησαν. Τους βρήκε όμως  ανεμοστρόβιλος, και το πλοίο γέμιζε από νερά, και κινδύνευαν να βουλιάξουν,  και - προσθέτω εγώ - οι μαθητές μέσα τους άρχισαν να αμφιβάλλουν για το πόσο συνετό ήταν να εξακολουθούν να εμπιστεύονται έναν Κύριο που κοιμόταν σαν να μην έτρεχε τίποτα!

Νομίζω ότι χρειάζεται να είμαστε πνευματικοί ρεαλιστές: δεν υπάρχει "απόλυτη ασφάλεια", δηλαδή διαρκής νηνεμία, στη ζωή μας με τον Χριστό. Πολλοί πέφτουμε σ' αυτήν την παγίδα, και αν κάτι μαθαίνουμε καλά καθώς αυξανόμαστε, είναι ότι η ζωή με τον Χριστό είναι χαρούμενη και ευλογημένη πράγματι, αλλά υπάρχουν και περίοδοι που γίνεται τρικυμισμένη και μοναχική, ακόμη κι αν είμαστε αφιερωμένοι χριστιανοί.

Παρ' όλα αυτά, η πραγματική ασφάλεια εξακολουθεί να βρίσκεται στην υπακοή στον Χριστό και όχι στην εγκατάλειψη της βάρκας. Ο Κύριος είναι κυρίαρχος όλων  των τρικυμιών μας και είναι Αυτός μόνο, όχι η δική μας πίστη ή αφιέρωση, που ηρεμεί τις ταραγμένες ψυχές μας. Μπορεί ο Θεός να προστάζει, και να σηκώνεται άνεμος καταιγίδας, και να μας βρίσκουν κύματα, αλλά είναι Αυτός ο ίδιος που κατασιγάζει την ανεμοζάλη, και όλα τα κύματα σιωπούν, οδηγώντας μας στο επιθυμητό μας λιμάνι.(Ψαλμός 107:25-30). 

Ο κατάλληλος πιλότος για μια σύντομη πτήση

«Στέκομαι στη θύρα και κρούω, αν κάποιος ακούσει τη φωνή μου, και ανοίξει τη θύρα, θα μπω μέσα σ’ αυτόν, και θα δειπνήσω μαζί του κι αυτός μαζί μου». Αποκάλυψη 3:20

Η ιστορία έχει ως εξής: κάποιος φίλος καθόταν άνετα στη θέση του στο αεροπλάνο και περίμενε να απογειωθεί από ένα μικρό αεροδρόμιο. Το πλήρωμα της καμπίνας  είχε μόλις κλείσει την πόρτα και ήταν απασχολημένο με τις τελικές ετοιμασίες. Έξω, έβρεχε καταρρακτωδώς. Και ξαφνικά ένας άντρας, που φορούσε ένα αδιάβροχο, έτρεχε με κατεύθυνση προς το αεροπλάνο και όταν ανέβηκε τη σκάλα άρχισε να χτυπά έντονα την πόρτα. Από μέσα, το προσωπικό προσπαθούσε να του δώσει να καταλάβει ότι είναι πλέον πολύ αργά για να επιβιβαστεί. Ο άντρας, όμως, εξακολούθησε να χτυπά την πόρτα με ακόμη μεγαλύτερη επιμονή μέχρι που ένας ιπτάμενος φροντιστής δέχτηκε τελικά ν’ ανοίξει την πόρτα. Προς μεγάλη έκπληξη όλων, ο άντρας που μπήκε στο αεροπλάνο ήταν ο πιλότος της πτήσης.

Τι γίνεται με την κοινωνία μας; Τι γίνεται με τη ζωή μας;  Πού πηγαίνουμε όλοι εμείς που είμαστε εδώ στη γη για μια «σύντομη» πτήση; Πολλοί ενεργούν λες και είναι το πλήρωμα και ο πιλότος ταυτόχρονα του αεροπλάνου που λέγεται ζωή. Επιβιβάζονται για ένα ταξίδι, αλλά στην ουσία δεν έχουν τον κατάλληλο πιλότο στο αεροπλάνο  για το ταξίδι της ζωής. Αυτός έχει μείνει κάπου έξω ξεχασμένος και χτυπά την πόρτα με υπομονή και επιμονή.

Καταλαβαίνεις ότι πρόκειται για την πόρτα της καρδιάς σου. Και καταλαβαίνεις, επίσης, ότι ο αυτός που σου χτυπά είναι ο Ιησούς Χριστός. Μέσα από τη συνείδησή σου που κάτι σου ψιθυρίζει, μέσα από τις αναζητήσεις σου, μέσα από μια απρόσμενη αρρώστια ή μια αδιέξοδη κατάσταση, από την ανάγνωση της Καινής Διαθήκης, από αυτό το μήνυμα,  ο Θεός σε πλησιάζει για να Τον γνωρίσεις.

Δεν ξέρω ποιον ή τι ψάχνεις στη ζωή σου. Μπορεί και ο ίδιος να αναρωτιέσαι και να μην έχεις απάντηση. Ωστόσο, αν έχεις κουραστεί από τις άκαρπες «πτήσεις»  σου και αναζητάς κάποιον που δεν θα σε προδώσει ποτέ, αλλά θα σου μείνει πιστός μέχρι τέλους, άνοιξε την πόρτα στον Χριστό. Εκείνος έχει όμορφα σχέδια για σένα, έχει «βουλές ειρήνης και όχι κακού» (Ιερεμίας 29:11), και αν δεν το έχεις νιώσει ακόμη, είναι γιατί δεν κατάλαβες τι σήμαινε η θυσία Του στο σταυρό για σένα.

Είσαι ένα ελεύθερο δημιούργημα, κανείς δεν θα σε αναγκάσει να πεις ναι στον Κύριο. Αλλά θα ήθελα να σε βεβαιώσω ότι αξίζει να δώσεις στον Θεό τού σύμπαντος την ευκαιρία  να σου αποδείξει ποιος πραγματικά είναι.

Καταλαβαίνοντας σωστά τις ευκαιρίες

"Τότε, ο βασιλιάς μού είπε: Για ποιο πράγμα κάνεις εσύ αίτηση; Και προσευχήθηκα στον Θεό τού ουρανού. Και είπα στον βασιλιά..." Νεεμίας 2:14.

Ξέρεις ότι υπάρχουν κάποιες ευκαιρίες στη ζωή που είναι σημαντικές και ίσως ανεπανάληπτες; Ευκαιρίες μπροστά στις οποίες δεν βρέθηκες τυχαία, αλλά είναι οι απαντήσεις του Θεού στις προσευχές σου. Μην τις αφήσεις να χαθούν, θεωρώντας ότι μάλλον δεν είναι η κατάλληλη στιγμή, το κατάλληλο πρόσωπο να σε βοηθήσει, η κατάλληλη δουλειά, η κατάλληλη υπηρεσία για σένα.

Είναι μέσα από τις πολλές χαμένες ευκαιρίες, για τις οποίες εκ των υστέρων καταλαβαίνουμε ότι ήταν ευκαιρίες του Θεού και όχι ακαθόριστα ή "τυχαία" γεγονότα, που μαθαίνουμε το εξής μάθημα: όταν ο Θεός δίνει ευκαιρίες, περιμένει από μας να τις χρησιμοποιήσουμε σωστά και συγχρονισμένα. Δέστε την ιστορία του Νεεμία, για παράδειγμα. Ο Νεεμίας έχει ένα αίτημα για το οποίο προσευχόταν με αγωνία και πόνο. Ο πόθος του ήταν η ανοικοδόμηση της κατεστραμμένης Ιερουσαλήμ. Κάποια στιγμή, μετά από μήνες προσευχής, ο Θεός τού έδωσε την ευκαιρία να το εκφράσει στον βασιλιά.

O Νεεμίας δεν άφησε τη στιγμή να χαθεί, όταν ο βασιλιάς τον ρώτησε γιατί ήταν σκυθρωπός. Εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία που ο Θεός τού έδωσε, γιατί είχε πνευματική διάκριση και εγρήγορση. Ο Νεεμίας αντιλήφθηκε ότι αυτό μπορεί να ήταν μέρος της απάντησης της προσευχής του. Και όντως, ήταν. Παρά την αμηχανία και τον φόβο που ένοιωθε, δεν δίστασε να ζητήσει ό,τι ήθελε από τον βασιλιά και να πάρει, χάρη στον Θεό, αυτά που ζήτησε. Η ευκαιρία δεν ήταν "σύμπτωση" ή άκαιρη  στιγμή, αλλά ήταν η απάντηση του Θεού στην προσευχή του.

Ίσως να βρεθείς σε παρόμοιες συνθήκες. Και ίσως αναρωτηθείς αν αυτό που σου παρουσιάζεται είναι μέρος της λύσης ενός προβλήματός σου. Θα ήταν πολύ εύκολο να σου πει κάποιος εκ των προτέρων ναι ή όχι. Αλλά αυτό δεν το ξέρεις ποτέ από πριν. Γι' αυτό, χρειάζεται σωστή κατανόηση των ευκαιριών και πνευματική διάκριση, οι οποίες πάνε χέρι χέρι με τις προσευχές σου και την εκζήτηση του θελήματος του Θεού. Γι' αυτό, σκέψου όταν κάποιες ευκαιρίες σού παρουσιαστούν ότι μπορεί να είναι οι σωστές ευκαιρίες που ο Θεός ετοίμασε για σένα.

Λογική ή εμπιστοσύνη;

" Εγώ, η σοφία, κατοικώ μαζί με τη φρόνηση, και εφευρίσκω γνώση συνετών αποφάσεων ". Παροιμίες 8:12.

Νομίζω ότι πολλές φορές εμείς, οι άνθρωποι, δεν μπορούμε να κρατήσουμε πολλά πράγματα στο μυαλό μας. Όταν η ζωή γίνεται συχνά πυκνά σταυρόλεξο, όταν τα επιχειρήματα και οι υποθέσεις εναλλάσσονται και δεν ξέρουμε τι θέση να πάρουμε, ξέρετε τι κάνουμε; Τείνουμε σε γενικεύσεις και υπεραπλουστεύσεις που θεωρούμε ότι βοηθούν.

Λέμε για παράδειγμα: "Ασ' τα όλα στον Κύριο. Αυτός θα κάνει το καλύτερο για σένα". Και είναι απόλυτη αλήθεια. Οφείλουμε να τα αφήνουμε όλα στον αγαθό Κύριο. Αλλά αν μετατρέψουμε αυτήν τη σωστή θέση σε μια γενίκευση περί συνεχούς παραίτησης και κακώς νοούμενης εμπιστοσύνης στην πρόνοια του Θεού, υπάρχει ο κίνδυνος να κάνουμε λάθος. Θυμηθείτε το παράδειγμα του Πέτρου στη φυλακή. Η εκκλησία προσευχόταν ακατάπαυστα, αλλά ο Πέτρος δεν είχε ελευθερωθεί. Τελευταία νύχτα πριν την εκτέλεσή του, αλυσοδεμένος ανάμεσα σε στρατιώτες, κοιμόταν βαθιά. Ο Πέτρος είχε πλήρως εγκαταλειφθεί στην πρόνοια και το θέλημα του Θεού. 

Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι ο Πέτρος είχε εντελώς αποκοπεί από λογικές σκέψεις. Όταν ο Θεός έστειλε έναν άγγελο και τον ελευθέρωσε με θαυμαστό τρόπο, οδηγώντας τον  από τη φυλακή στην πόλη, ο Πέτρος μετέτρεψε την εμπιστοσύνη του στον Θεό σε λογικές, σοφές αποφάσεις. Θυμηθείτε ότι ο άγγελος δεν του είπε ούτε που να πάει ούτε τι να κάνει στη συνέχεια. Τον πήγε μέχρι ενός ορισμένου σημείου και μετά τον άφησε μόνο του.

Μα, ο Θεός τον άφησε χωρίς καθοδήγηση σε μια τέτοια στιγμή; Φυσικά και όχι. Ο Πέτρος δεν είχε χάσει την ικανότητα της λογικής! "Και αφού σκέφθηκε, ήρθε στο σπίτι τής Μαρίας, της μητέρας τού Ιωάννη..." (Πράξεις 12:12). Ο Πέτρος σκέφτηκε και πήρε μια απόφαση για το τι να κάνει. Κατευθύνθηκε στο σπίτι της Μαρίας και όχι κάπου αλλού μετά από κάποιου είδους συνετό συλλογισμό. Η εμπιστοσύνη είχε δώσει τη θέση της στη λογική επεξεργασία. Εκεί βρήκε τους αδελφούς να προσεύχονται και οι οποίοι δεν πίστευαν ότι ήταν ελεύθερος. Στη συνέχεια, σκεπτόμενος πάλι, έφυγε από εκεί, ώστε να μην τον ξανασυλλάβουν.

Κάποιες φορές οι συνθήκες μάς αναγκάζουν να αφήσουμε εντελώς τα πράγματα στον Κύριο, γιατί έχουμε εξαντλήσει τις ανθρώπινες λύσεις. Τότε ησυχάζουμε στο θέλημα του Κυρίου. Αλλά αυτός ο κανόνας δεν αποκλείει να κάνουμε λογικές σκέψεις, ιδιαίτερα όταν τα δεδομένα αλλάξουν. Κάποιες φορές ο Θεός δεν κάνει τα πάντα, αλλά μας αφήνει, έπειτα απ' αυτά που μας έδειξε, να πάρουμε αποφάσεις για το πώς πρέπει να ενεργήσουμε στη συνέχεια. Και είναι η λογική που μπορεί να μας βοηθήσει να βρούμε τον δρόμο. Ο χριστιανός δεν καταργεί τη λογική. Τη χρησιμοποιεί ζητώντας από τον Κύριο να του δώσει διαύγεια και σύνεση, ώστε να προχωρήσει σωστά μπροστά.

Όταν ο αδύναμος γίνεται δυνατός

"Πήγαινε με τη δύναμή σου αυτή, και θα σώσεις τον Ισραήλ από το χέρι τού Μαδιάμ· δεν σε απέστειλα εγώ;  Κι εκείνος τού είπε: Ω!, κύριέ μου με τι θα σώσω τον Ισραήλ; Δες, η οικογένειά μου είναι η ταπεινότερη ανάμεσα στον Μανασσή, και εγώ ο μικρότερος στην οικογένεια του πατέρα μου". Κριτές 6:14, 15.

Μα, αυτό έψαχνε ο Κύριος; Έναν μικρό, αδύναμο και φοβισμένο άνθρωπο, σαν τον Γεδεών, για να τον χρησιμοποιήσει για την απελευθέρωση του λαού του από τους Μαδιανίτες; Και όμως, ναι! Εμείς σχεδόν πάντα θέλουμε να αισθανθούμε δυνατοί και σίγουροι για τον εαυτό μας, πριν κάνουμε κάτι στο οποίο ο Θεός μάς καλεί. Σε απλά καθημερινά βήματα, μέσα στην οικογένειά μας, στη δουλειά μας, στο να μιλήσουμε για τον Χριστό, στο να ανοιχτούμε σε ανθρώπους, στο να αναλάβουμε ευθύνες σε κάποιο έργο, θέλουμε να αισθανόμαστε σίγουροι. 

Ο Θεός, ωστόσο, δεν ζητά τη δύναμή μας, αλλά την υπακοή μας. Μαζί με την υπακοή, ο Κύριος θέλει και λίγη εμπιστοσύνη, δηλαδή, μια μικρή πίστη σαν κόκκο σιναπιού. Σκέψου ότι ο Θεός μπορεί να έχει θαυμαστά σχέδια για τη ζωή σου  και μέσω εσού να θέλει να ευλογήσει και άλλους.  Σκέψου, όμως, ότι αυτά δεν θα γίνουν ποτέ πραγματικότητα, όσο εσύ κάθεσαι και αμφιβάλλεις μετρώντας τις αδυναμίες σου, όπως ακριβώς καμιά απελευθέρωση δεν θα είχε λάβει χώρα, αν ο Γεδεών έμενε στα επιχειρήματα του φόβου και της μηδαμινότητάς του. 

Ο Γεδεών έπρεπε να δείξει την ελάχιστη δυνατή πίστη και να προχωρήσει, παρά τους φόβους και τους ενδοιασμούς του. Ο Γεδεών έπρεπε να ξεβολευτεί από την ασφαλή αλλά τόσο μίζερη και θλιβερή θέση του. Να είσαι βέβαιος ότι για όποια άλλη ευλογία στη ζωή  σου απολαύσεις, εκτός από τη σωτηρία σου, που σου δίνεται δωρεάν και κατά χάρη, θα χρειαστεί να καταθέσεις την υπακοή σου, ανάλογα με το τι σου ζητά ο Θεός κάθε φορά. 

Στην πορεία σου, θα έχεις πάντα δύο επιλογές στα καλέσματα και τις προκλήσεις του Θεού. Να  πεις ναι και να εκπληρώσεις τα σχέδια του Κυρίου για τη ζωή σου με τη δική Του δύναμη. Από την άλλη, μπορείς να πεις όχι, γιατί διστάζεις να αφεθείς και να Τον εμπιστευτείς. Θα είναι κρίμα να χαθούν ευλογίες που ο Κύριος είχε ετοιμάσει για σένα. Θέλω να σε ενθαρρύνω όπως ενθαρρύνω τον εαυτό μου: ο Θεός δεν μας καλεί επειδή είμαστε δυνατοί, το ξέρει καλά ότι δεν είμαστε. Ο Κύριος μάς καλεί για να δείξει πάνω στη δική μας μικρή υπακοή και αδυναμία τη δική Του δύναμη και την αγάπη.

Τα πάντα δίνω

 " [...] τότε, εγώ επέστρεψα ό,τι δεν είχα αρπάξει". Ψαλμός 69:4.

Θέλεις να δεις πόσο αγαπάς τον Θεό; Θέλεις να ξέρεις αν πραγματικά Τον λατρεύεις και Τον ακολουθείς για ό,τι Αυτός έκανε για σένα; Εννοώ την αιώνια θυσία Του και μόνο. Αναρωτιέσαι κατά πόσο το θέλημά Του θα περνούσε πάνω από τον εαυτό σου, τις επιθυμίες και τα σχέδιά σου σε κάποια δύσκολη στιγμή σου;

Αν έχεις τέτοια ερωτήματα μέσα σου, να ξέρεις ότι και ο Θεός αναρωτιέται με έναν παρόμοιο τρόπο για σένα. Και έρχεται εκείνη η κρίσιμη και καθοριστική ώρα στη ζωή, ώστε να απαντηθούν τέτοια ερωτήματα. Θα αναφέρω το παράδειγμα του Αβραάμ όταν πρόσφερε τον μονογενή γιο του, τον Ισαάκ. Ονόμασε αυτήν την κορυφαία ώρα του Αβραάμ όπως θέλεις. Η δοκιμασία της πίστης, η υπακοή της πίστης, το παράλογο της πίστης, ώρα φόβου και τρόμου... Όπως κι αν την πεις, είναι η ώρα που ο Αβραάμ επέστρεψε αυτό που δεν είχε αρπάξει, διότι το κατείχε νόμιμα και δίκαια. Και αυτό γιατί ο Ισαάκ ήταν η πραγματοποίηση της υπόσχεσης του Θεού στον Αβραάμ. Δεν ήταν κάτι που ο ίδιος απέκτησε με δική του προσπάθεια, ή ενεργώντας πονηρά. Εντούτοις, όταν ο Θεός το ζήτησε, ο Αβραάμ το έδωσε πίσω.

Ο Χριστός στον σταυρό είχε τη δική Του ύψιστη ώρα υποταγής στα σχέδια  του Πατέρα. Και Αυτός κατέθεσε λίγο πριν το σταυρικό μαρτύριο, στη Γεθσημανή, το δικό Του θέλημα στη βουλή του Θεού. Τα λόγια Του : "Αββά, Πατέρα, όλα είναι δυνατά σε σένα· απομάκρυνε από μένα τούτο το ποτήρι· όχι, όμως, ό,τι εγώ θέλω, αλλά ό,τι εσύ" (Μάρκος 14:36), μας θυμίζουν ότι ο Χριστός επέστρεψε, όπως ο Αβραάμ πριν πολλά χρόνια, ό,τι δεν είχε αρπάξει, αλλά Του άνηκε στον απόλυτο βαθμό: τη ζωή Του, τη δόξα Του, την εξουσία Του και την κυριότητα του εαυτού Του.

Ίσως κληθείς κάποια στιγμή να κάνεις το ίδιο. Να δώσεις πίσω αυτό που ο Θεός σού υποσχέθηκε ότι είναι δικό σου, ή που σου ανήκει, γιατί Εκείνος στο έδωσε. Αυτό μπορεί να είναι διαφορετικό στον καθένα. Σίγουρα, θα  κοστίζει να το δώσεις. Όμως, δώσε το. Δώσε το ακόμη κι αν δεν το πάρεις πίσω. Ο Χριστός αξίζει περισσότερο απ' αυτά που δίνει.

Αν θέλεις να κερδίσεις τον αγώνα

'"Αν τρέξεις μαζί με τους πεζούς, και σε κάνουν να ατονήσεις, τότε πώς θα αντιπαραταχθείς προς τα άλογα; Και αν απέκανες στη γη τής ειρήνης, στην οποία έλπιζες, τότε πώς θα κάνεις στο φρύαγμα του Ιορδάνη;" Ιερεμίας 12:5.

Δεν ξέρω αν σας αρέσει να συμμετέχετε σε αγώνες αντοχής, όπως τον Μαραθώνιο, για παράδειγμα. Αλλά αν το κάνετε, για να καλύψετε την κλασική απόσταση των 42 χιλιομέτρων και να τερματίστε... υγιής, πρέπει να έχετε κάνει κάποιου είδους προπόνηση πρώτα. Επίσης, κατά τη διάρκεια του αγώνα, νεράκι, μπάρες δημητριακών, μπανάνες και στάσεις, όταν κουραστείτε, επιτρέπονται. Ωστόσο, το μυστικό της νίκης δεν είναι αυτά, είναι η προπόνηση και η αντοχή.

Η ίδια προπόνηση και αντοχή χρειάστηκε στους στρατιώτες στη μάχη του Μαραθώνα. Εκεί οι Αθηναίοι, θέλοντας να υπερασπιστούν την πόλη τους και τη δημοκρατία, αντιμετώπισαν το περσικό ιππικό στην ξηρά και τα περσικά καράβια στη θάλασσα. Οι Αθηναίοι νίκησαν φυσικά τους Πέρσες. Ωστόσο, ενώ οι στρατιώτες αποδεκά'τιζαν την οπισθοφυλακή των Περσών στον Μαραθώνα και η μάχη είχε σχεδόν κριθεί, ο κύριος όγκος του περσικού στόλου έπλεε ήδη μέσω του Σουνίου για την Αθήνα. Στόχος τους ήταν να φτάσουν στο Φάληρο και να εισβάλλουν στην πόλη, αιφνιδιάζοντας τους Αθηναίους που αγωνίζονταν ακόμη στον Μαραθώνα. Για όσους θυμούνται την ιστορία, οι Αθηναίοι έτρεξαν την απόσταση αυτή -μετά από μια τόσο άνιση και σκληρή μάχη- κουβαλώντας τον οπλισμό τους, βάρους περίπου 34 κιλών!

Η διαδρομή αυτή δεν είχε ούτε μπάρες ούτε χειροκροτήματα. Είχε σώματα κουρασμένα και πληγωμένα. Είχε και πάθος μέσα στην καρδιά, διότι οι Αθηναίοι κινήθηκαν τόσο γρήγορα που ο περσικός στόλος, αντικρίζοντάς τους, αναγκάστηκε να πάρει τον δρόμο του γυρισμού για την Ασία.

Σαν χριστιανοί, είμαστε αναγκασμένοι να αντιμετωπίζουμε πνευματικούς πολέμους πολύ συχνά. Ούτε το σύστημα του κόσμου ούτε ο διάβολος είναι εύκολοι εχθροί. Συμβαίνει κάποιες φορές να κερδίζεις μια μάχη, αλλά να μην ησυχάζεις. Κουρασμένος και πληγωμένος, καλείσαι να αντιμετωπίσεις νέες επιθέσεις και αιφνιδιασμούς. Ξέρεις ποιο είναι το κλειδί για να νικήσεις; Η προπόνηση, η αντοχή και η αγάπη για τον Θεό. Οι Αθηναίοι οπλίτες, όπως και οι αθλητές του Μαραθωνίου, ήταν παθιασμένοι, γυμνασμένοι και προπονημένοι επίσης.

Κανείς που κατεβαίνει χαλαρός σε έναν αγώνα, δεν περιμένει να κερδίσει. Ένας χριστιανός που ζει με μαλθακότητα, που δεν έχει μάθει να πειθαρχεί πνευματικά τον εαυτό του και που δεν αφήνει τον Θεό να τον διδάξει με τον Λόγο Του και να τον γυμνάσει με την παιδεία του, είναι σχεδόν αδύνατον να κερδίσει στις μάχες του. Το πιο δύσκολο είναι ότι δεν πρόκειται να τις γλιτώσει: δυστυχώς, οι μάχες θα έρθουν. Επειδή θα έρθουν, καλό είναι για αυτούς που επιθυμούν να νικήσουν και να τερματίσουν τον αγώνα της πίστης, να προπονούνται, ώστε να αντέχουν.

Το δίκοπο μαχαίρι των ευλογιών

 " [...] τα πάντα έρχονται από σένα, και από τα δικά σου δίνουμε σε σένα". Α' Χρονικών 29:14.

Σας έχει συμβεί να κοιτάτε κάποιες ζωές και να λέτε: "Αυτό το πρόσωπο δεν αξίζει τις χαρές που απολαμβάνει. Ένα άτομο δύσκολο, που κοιτάζει τον εαυτό του και αδιαφορεί για τους άλλους, δεν είναι άδικο η ζωή να του έχει συμπεριφερθεί τόσο γενναιόδωρα;" Ερώτηση που με έχει απασχολήσει εξίσου και για την οποία έχω δώσει, για τον εαυτό μου, την εξής απάντηση: "Οι ευλογίες του Θεού σε κάθε άνθρωπο, χριστιανό ή μη, είναι τέλεια δείγματα της αγάπης του Θεού που "βρέχει επάνω σε δικαίους και αδίκους" (Ματθαίος 5:45). Αλλά είναι και κάτι παραπάνω: είναι δίκοπο μαχαίρι γι' αυτόν που τις έχει".

Γιατί μπορείς να πάρεις τα δώρα του Θεού και να τα απολαμβάνεις, χωρίς να συνειδητοποιείς ότι δεν τα αξίζεις. Μπορείς να τα σπαταλάς και την ίδια στιγμή  να τα θεωρείς  λίγα, και να νιώθεις ότι είσαι και πάλι ο αδικημένος. Κάτι καλύτερο σου όφειλε η ζωή απ' αυτό που ζεις! 

Μπορείς να τα πάρεις και να ταλαιπωρήσεις τους άλλους εξαιτίας αυτών των ευλογιών. Πώς; Να τους περιφρονήσεις ή να μην τους νοιαστείς. Η ευτυχία σου, η άνεσή σου και τα σχέδιά σου να μη χωρούν τον φτωχό, τον άσκημο, τον άσημο, τον μόνο. Μπορείς να απαιτείς αναγνώριση και ενδιαφέρον και να μην μπορείς να συγχωρήσεις ότι κάποιος πονεμένος -που δεν σε ζηλεύει απαραίτητα- δεν μπορεί από τον πόνο να χαρεί μαζί σου, γιατί έχει τις δικές του σκοτούρες. Και έχει ακόμη μια στενοχώρια : ότι εσύ, ο ευνοημένος, ή και ευλογημένος της ζωής αυτής, δεν κατάφερες να γίνεις λίγο πιο γενναιόδωρος και να μοιραστείς μαζί του το φορτίο των προβλημάτων του. Όχι μόνο, μπορεί να του κάνεις και τον δάσκαλο.

Από την άλλη,  υπάρχουν και εκείνοι που πήραν τα δώρα του Θεού και κατάλαβαν ότι δεν ήταν αποκλειστικά γι' αυτούς. Κάτι ήθελε ο Θεός να κάνουν μ' αυτά, κάτι παραπάνω από το να τα απολαύσουν μόνοι τους ή με την οικογένειά τους. Και βρήκαν τρόπους να τα μοιραστούν με τους άλλους. Μία πρόσκληση για φαγητό. Μια έξοδος και λίγη παρέα. Λίγος διαθέσιμος χρόνος για να ανοίξει ο άλλος την ψυχή του. Ένα χαμόγελο με έναν λόγο ενθάρρυνσης. Ένα συμβολικό δώρο. Κατανόηση. Ένα κομπλιμέντο... Είναι  πολλά αυτά που θυμάμαι να πήρα από τους "ευνοημένους" (και μη) της ζωής. Και από εκείνους που δεν πήρα; Πήρα ένα μεγάλο μάθημα, που μου χρησιμεύει στη ζωή: οι ευλογίες του Θεού είναι για να τις μοιραστώ και με άλλους.

Ας μιλήσουμε για τις αδυναμίες μας

"Ω, ταλαίπωρος άνθρωπος εγώ· ποιος θα με ελευθερώσει από το σώμα αυτού τού θανάτου; Ευχαριστώ τον Θεό διαμέσου τού Ιησού Χριστού τού Κυρίου μας". Ρωμαίους 7:23-24.

Αδυναμίες, ε, θα πείτε ότι έχετε λίγες, κάποιες ίσως. Οι αδυναμίες μας είναι το σημείο εκείνο που όταν αγγιχτεί, προκαλεί απροσδόκητα αποτελέσματα. Οι αδυναμίες μπορεί να μας γελοιοποιήσουν, αλλά και να μας ζημιώσουν σοβαρά. 

Τις αδυναμίες μας, όταν κραυγάζουν, προσπαθούμε να τις νικήσουμε.Υπάρχουν κάποιες, εντούτοις, που βρίσκονται σε "λανθάνουσα κατάσταση" και περιμένουν την ώρα να εκδηλωθούν. Υπάρχουν άλλες που έχουμε αποδεχτεί και τις δικαιολογούμε, επαναλαμβάνοντας το επιχείρημα: "Κάθε άνθρωπος έχει τις αδυναμίες του. Έχω κι εγώ κάποιες".

Οι αδυναμίες είναι συστατικό της ανθρώπινης φύσης και ο καθένας μας πληρώνει ένα μερίδιο για τις δικές του. Στη Βίβλο υπάρχουν άνθρωποι με ποικίλες αδυναμίες, μικρές ή σοβαρές, τις οποίες ο Θεός τις άφησε, μέσω των σελίδων της Γραφής, να μας γίνουν γνωστές. Γιατί; Όχι για να βρούμε ένα άλλοθι για να αμαρτάνουμε, αλλά για να δούμε είτε τις συνέπειές τους και τη χάρη του Θεού είτε την τραγική τους κατάληξη. 

Έτσι έχουμε, για παράδειγμα, τον Αβραάμ και τη Σάρα, και έναν Ισμαήλ που γεννήθηκε σε μία στιγμή απιστίας και αδημονίας. Έχουμε έναν Ησαύ να πουλά τα πρωτοτόκιά του σε μια στιγμή γαστριμαργικής απόλαυσης να μένει έξω από τις ευλογίες του Θεού και τα αιώνια σχέδιά Του. Έχουμε τον ρωμαλέο και ιδιαίτερα ευλογημένο Σαμψών να ρέπει στο γυναικείο φύλο και να εξευτελίζεται μέσα στις δικές του επιλογές. Έχουμε τον Δαβίδ με τη λεπτή του αδυναμία  στον όμορφο γιο του Αβεσσαλώμ, του οποίου δεν χαλούσε χατίρι και από τον οποίο απειλήθηκε έως θανάτου. Έχουμε ένα Ιούδα να αγαπάει το χρήμα πιο πολύ από τον Δάσκαλό Του. Και έναν Δημά που κάπου κουράστηκε, κάτι άλλο αγάπησε και εγκατέλειψε την κούρσα στα μισά.

Έχεις διακρίνει ποιες είναι οι δικές σου αδυναμίες; Μήπως η υπερβολική αγάπη σου για το παιδί σου; Μήπως κάποιος που αγαπάς και για χάρη του κάνεις πράγματα που δεν αρέσουν στον Θεό; Μήπως είναι μια παγιωμένη κατάσταση σκληρότητας που δεν θέλεις να αλλάξεις; Μήπως είναι κάποια άποψή σου που, ενώ ολοφάνερα δεν οδηγεί πουθενά και σε κάνει δυστυχισμένο, εξακολουθείς να την πιστεύεις; 

Όταν ο Θεός μού έδειξε τις αδυναμίες μου, με ρώτησε τι ήθελα να κάνει μαζί τους. Το ίδιο θα ρωτήσει και εσένα, και η απάντησή σου θα είναι αυτή που θα καθορίσει την πορεία των αδυναμιών σου και της ζωής σου. Μη φοβηθείς το κόστος, οι αδυναμίες κοστίζουν πολύ περισσότερο από την όποια θεραπεία του Θεού.

Κοινωνικά προγράμματα δράσης ... και ζωής!

" ... έτσι μας πρόσταξε ο Κύριος, λέγοντας: «Σε έχω θέσει ως φως των εθνών, για να είσαι προς σωτηρία μέχρι το τελευταίο άκρο τής γης». Πράξεις 13:47.

Απ' όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, είχα μεγάλη ευαισθησία στον ανθρώπινο πόνο, και δεν με δυσαρεστούσε η ιδέα να βρεθώ ανάμεσα σε ταλαιπωρημένους και άρρωστους ανθρώπους, με σκοπό να ανακουφίσω ένα μέρος του πόνου τους. Πιστεύω ότι αρκετοί στις μέρες μας μοιράζονται τέτοια οράματα και ιδανικά και δεσμεύονται ατομικά ή συλλογικά σε κοινωνικά προγράμματα δράσης για την ανακούφιση των αναξιοπαθούντων.

Η συμβολή των χριστιανών είναι πολύ σημαντική σ' αυτόν τον τομέα, και χαιρόμαστε όταν ακούμε για τις ενέργειες που γίνονται, προκειμένου δυστυχισμένοι άνθρωποι να λάβουν φροντίδα και μέριμνα, ανεξάρτητα από την ταυτότητα, το φύλο, τη φυλή ή το έθνος. Πίσω από τις δράσεις μας, ωστόσο, ξέρουμε ότι το έργο που μας καλεί ο Θεός να κάνουμε δεν είναι απλά ένα έργο που στοχεύει να επιτελέσει ένα ηθικό καθήκον  στην κοινωνία και να μας προσφέρει ηθική ικανοποίηση. Τέτοια έργα υπάρχουν αρκετά. Δεν είναι, επίσης, ένα έργο συμμετοχής και παρουσίας που θέλει να δείξει την κοινωνική μας ευαισθητοποίηση και να εξουδετερώσει εντυπώσεις μιας πιθανής περιθωριοποίησής μας. Αν εκληφθεί ως τέτοιο, θα χάσει το στόχο του.

Ο Χριστός ευεργέτησε τους ανθρώπους στις ποικίλες ανάγκες τους, γιατί αυτός ήταν ένας τρόπος να τους δείξει το ενδιαφέρον του Θεού, την αγάπη και τη δύναμή Του. Οι επεμβάσεις Του ήταν αναπόσπαστο κομμάτι του ενδιαφέροντός Του για τη σωτηρία τους και άγγιζαν συνολικά την ψυχή και το σώμα.  Ο Χριστός δεν έκανε πράγματα για να αποκτήσει δημοσιότητα, γι' αυτό και συχνά έφυγε μετά από κάποιο θαύμα ή πρόσταζε να μην το μάθει κανείς.

 Σαν χριστιανοί, ακολουθούμε το παράδειγμα του Χριστού. Συμμετέχουμε στην κοινωνική δράση γιατί στοχεύουμε στη ζωή. Και η ζωή αυτή είναι το μήνυμα της σωτηρίας που δίνεται μαζί με τις πράξεις της αγάπης μας.