Το χθες, το σήμερα και το αύριο

" Μη φοβάσαι, γη· χαίρε και ευφραίνου· επειδή, ο Κύριος θα κάνει μεγαλεία. [...] Και θα αναπληρώσω σε σας τα χρόνια που κατέφαγε η ακρίδα, ο βρούχος, και η ερυσίβη, και η κάμπια, το μεγάλο μου στράτευμα, που είχα στείλει εναντίον σας ". Ιωήλ 2:21, 25.

Το τέλος μιας χρονιάς και η αρχή μιας νέας είναι κάτι σαν νοητό όριο στο μυαλό μας. Τις περισσότερες φορές φέρνει μαζί του τον απολογισμό του χθες, καλωσορίζει το σήμερα, ονειρεύεται κάτι καλύτερο για το αύριο.

Το τέλος μιας χρονιάς μπορεί να βρει κάποιους πολύ ικανοποιημένους και χαρούμενους γι' αυτά που έζησαν τη χρονιά που έφυγε, κάποιους άλλους να τους βρει αδύναμους και απογοητευμένους, και κάποιους άλλους κάπου ανάμεσα, με  μια αισιόδοξη πεποίθηση σε καλύτερες μέρες.

Ωστόσο,  υποθέτω ότι είναι πολλοί αυτοί που περιμένουν όχι απλά κάτι καλύτερο, έτσι αόριστα και γενικά, αλλά συγκεκριμένα καλύτερα πράγματα γι' αυτούς, τις οικογένειές τους, ή τη χώρα. Νομίζω ότι δεν είναι λάθος όταν προσδοκάς κάτι καλύτερο για το αύριο, να κάνεις έναν σοβαρό απολογισμό για το χθες. Μπορεί να βοηθήσει, ώστε να μην επαναληφθούν οι ίδιες πράξεις που φέρνουν άκαρπα αποτελέσματα. Δεν είναι κακό να αναρωτηθεί κανείς; "Μήπως κάτι δεν έγινε σωστά; Μήπως υπήρξαν πράγματα που αφέθηκαν στην τύχη τους; Μήπως υπήρξαν λανθασμένες στάσεις ή επιλογές; Μήπως υπήρξε εγωισμός και αμαρτία που απομάκρυναν τον Θεό;" 

Αν οι απαντήσεις είναι όχι, συνέχισε με ειρήνη την πορεία σου. Αλλά αν κάπου συνειδητοποιείς ότι υπήρξαν ελλείψεις, λάθη και αμαρτίες, μην τα αφήσεις, διόρθωσέ τα. Ζήτησε από τον Θεό να σε συγχωρήσει, ώστε να κάνεις ένα νέο ξεκίνημα μαζί Του. Και κάνε ένα διαφορετικό ξεκίνημα!  Ζήτησέ Του να σε βοηθήσει όπου χρειάζεσαι, ώστε να κάνεις αυτά που σου ζητά να κάνεις. Ζήτησέ Του να σε συμβουλέψει και να σε οδηγήσει. Και κάνε αυτά που θα σου πει.

Ο Charles Spurgeon είχε κάποτε πει: "Τα χαμένα χρόνια δεν μπορούν ποτέ να  αναπληρωθούν στην κυριολεξία. Ο χρόνος που πέρασε, έφυγε για πάντα... Δεν μπορείς να ξαναπάρεις πίσω τον χρόνο σου. Ωστόσο, υπάρχει ένας περίεργος και υπέροχος τρόπος με τον οποίο ο Θεός μπορεί να σου δώσει πίσω όλες τις χαμένες ευλογίες, τους άγουρους καρπούς των χρόνων που θρηνούσες. Οι καρποί των χαμένων χρόνων μπορεί να γίνουν δικοί σου".

Το εύχομαι σε όλους μας γι' αυτήν τη νέα χρονιά.

Πώς διαβάζουμε το "πρόβλημα";

" Και κατά τις ημέρες εκείνες βγήκε διάταγμα από τον Καίσαρα Αύγουστο να απογραφεί ολόκληρη η οικουμένη ". Λουκάς 2:7.

Αρκετοί ίσως γνωρίζουν ότι ο Ιωσήφ και η Μαρία δεν βρέθηκαν στη Βηθλεέμ από μόνοι τους, αλλά ήταν το διάταγμα για απογραφή του Ρωμαίου αυτοκράτορα που τους ανάγκασε να μετακινηθούν από τη Γαλιλαία, που ζούσαν, στη Βηθλεέμ της Ιουδαίας. Νομίζω ότι όταν θα το έμαθαν, δεν θα είπαν γεμάτοι χαρά: "Να άλλη μια προφητεία του Θεού που πρέπει να πραγματοποιηθεί στη ζωή μας και στην ιστορία, σύμφωνα με τα σχέδια του Κυρίου"! Ούτε θα ξεκίνησαν το ταξίδι τους σκεπτόμενοι πόσο μεγάλος και θαυμαστός είναι ο Θεός που τους στέλνει με έναν τόσο αναπάντεχο τρόπο στη Βηθλεέμ, όπου έπρεπε κατά τις προφητείες να γεννηθεί ο Χριστός.

Το ταξίδι εκείνη την εποχή είχε κόπο και κινδύνους, και επιπλέον η εγκυμοσύνη της Μαρίας δυσκόλευε τα πράγματα. Μια  έγκυος γυναίκα στο μήνα της, πάνω σε ένα γαϊδουράκι, ο συνωστισμός του κόσμου που έψαχνε για κατάλυμα στη Βηθλεέμ, ο στάβλος, ως τελικός χώρος διανυκτέρευσης και μαιευτηρίου... Όλα αυτά γιατί κάποιος Ρωμαίος αυτοκράτορας θέλησε εκείνη την εποχή να κάνει το καπρίτσιο του.

Έτσι θα διάβαζα εγώ το "πρόβλημα", και ο εκνευρισμός μου δεν θα με άφηνε να "διαβάσω" την ιστορία αλλιώς. Ωστόσο, η ιστορία είναι συγκλονιστική και κατανοείται μόνο όταν βγεις έξω από την ιστορία και την κοιτάξεις σφαιρικά, όπως εμείς σήμερα, ή όπως ο Θεός τότε!

Το τυχαίο, το εμπόδιο, το λάθος γεγονός, ή  η λάθος στιγμή, μπορεί να είναι στη ζωή μας κάτι παραπάνω από λάθη και προβλήματα. Για τον Ιωσήφ, τη Μαρία, και τον Χριστό, η απογραφή ήταν δάκτυλος του απόλυτα κυρίαρχου Θεού, που ήθελε να εκπληρώσει τα λόγια Του μέχρι κεραίας (Ματθαίος 5:18).

Τελικά, αν θέλουμε να "διαβάσουμε" τη ζωή μας σωστά και να εξηγήσουμε την πορεία μας, πρέπει να βγούμε έξω απ' αυτήν. Πρέπει να δούμε τα γεγονότα όχι την ώρα που τα ζούμε ή όταν εξελίσσονται, αλλά μετά. Και επειδή εμείς δεν μπορούμε να το κάνουνε πάντα, ή δεν μπορούμε να το κάνουμε στον απόλυτο βαθμό, ας αφήσουμε την ιστορία της ζωής μας να τη γράφει ο Κύριος, ακόμη και όταν δεν την καταλαβαίνουμε. Είμαστε δικοί Του; Έχουμε αφιερώσει τη ζωή μας σ' Αυτόν; Ας μη φοβόμαστε, η ιστορία μας δεν θα έχει λάθη. Αλλά ακόμη κι αν ξέρουμε ότι έχει, ας ησυχάσουμε, γιατί στο τέλος "όλα συνεργούν προς το αγαθό σ' αυτούς που αγαπούν τον Θεό" (Ρωμαίους 8:28).

Η αγάπη που σπαταλιέται για τους άλλους

"Η αγάπη [...] δεν ζητάει τα δικά της ... " Α΄ Κορινθίους 13: 3.

Ημέρες Χριστουγέννων σημαίνουν ημέρες αγάπης και χαράς. Ένα κλίμα γενναιοδωρίας και προσφοράς τις χαρακτηρίζει. Το δώρο του Θεού στον κόσμο μας, που είναι ο Ιησούς Χριστός, ο Σωτήρας, ωθεί την καρδιά μας σε  πράξεις αγάπης και αλτρουισμού. Επίσης, σε προσφορά δώρων, που δίνουν τόση χαρά στους αποδέκτες τους.

Τα δώρα είναι κάτι που αναμένουν σχεδόν υποχρεωτικά τα παιδιά. Και εμείς, τους τα παρέχουμε, γιατί η αγάπη μας γι' αυτά ξεπερνά τις δικές μας σημαντικότερες ανάγκες, την περιορισμένη οικονομική μας κατάσταση, ακόμα και τη βαριά, κάποτε, διάθεσή μας. Και αυτό, γιατί η  αληθινή αγάπη είναι ένα συναίσθημα που κινητοποιεί και που τρέφεται όχι όταν παίρνει, αλλά όταν δίνει.

Θυμάμαι μια σκηνή από τα περυσινά Χριστούγεννα που με συγκίνησε αφάνταστα . Θα φιλοξενούσαμε  σπίτι μας μια πολύ καλή φίλη μας από τη Γαλλία, που είχαμε καιρό να δούμε, και οι προετοιμασίες ήταν ζωηρές. Όταν τη φέραμε από το αεροδρόμιο σπίτι, ανήμερα την Πρωτοχρονιά, και άνοιξε κάποια στιγμή τη μεγάλη βαλίτσα της, μείναμε να την κοιτάζουμε. Άρχισε να βγάζει φουά γκρα, σολωμό, γλυκά, πολλά είδη τυριών, αρώματα, ρούχα, και άρχισα να σκέφτομαι τι να έλεγαν άραγε τα γαλλικά μέσα ενημέρωσης και οι εφημερίδες για τη φτωχή Ελλάδα της κρίσης. Η φίλη μας δεν ήταν πλούσια, άρα, κάτι είχε παρανοήσει, σκέφτηκα. Έτσι, τη ρώτησα, γιατί είδα ξαφνικά ότι είχε φέρει ελάχιστα ρούχα. Μα, πώς να έφτανε ο χώρος για τα ρούχα της και τα πράγματα;

Η απάντησή της ήταν αφοπλιστικά αυθόρμητη. Όχι, δεν είχε παρανοήσει τίποτα. Ήθελε απλώς να μας δώσει χαρά και να μας ευχαριστήσει. Και καθόλου δεν την ένοιαξε αν την επόμενη μέρα σε κάποια εκδρομή μας της δάνεισα ρούχα, γιατί δεν είχε φέρει τα κατάλληλα μαζί της. Ο χώρος, βλέπετε, δεν έφτανε...

Η αγάπη κινητοποιεί, αυτό τελικά κατάλαβα. Η αγάπη μπορεί να ξεπεράσει το μέτρο και τη λογική, γιατί υπάρχουν φορές που η γνήσια αγάπη δεν κρατά πολλά πράγματα για τον εαυτό της. Δηλαδή ... δεν κρατά τον εαυτό της,  αλλά τον προσφέρει αυθόρμητα στον άλλον με έναν δικό της ακατανόητο, αναπάντεχο τρόπο, χωρίς δεύτερες σκέψεις ή υπολογισμούς. Και δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα από μια τέτοια αγάπη που δεν δίνει, αλλά δίνεται! Αυτή ακριβώς ήταν και η αγάπη του Χριστού για μας. Δεν έδωσε απλά σε μας, αλλά δόθηκε σε μας.

Διαλέγω το σωστό ρόλο για τη ζωή μου

"Όλες, λοιπόν, οι γενεές από τον Αβραάμ μέχρι τον Δαβίδ είναι 14 γενεές· και από τον Δαβίδ μέχρι τη μετοικεσία τής Βαβυλώνας είναι 14 γενεές· και από τη μετοικεσία τής Βαβυλώνας μέχρι τον Χριστό είναι 14 γενεές. Και η γέννηση του Ιησού Χριστού ήταν ως εξής...". Ματθαίος 1:17.

Νομίζω ότι είναι  βαρετό να διαβάζουμε λίστες με ονόματα και γενεαλογίες, γι' αυτό τις προσπερνάμε. Δεν έχει ενδιαφέρον η ανάγνωση ονομάτων που δεν μας είναι γνωστά και που προφέρονται δύσκολα. Ωστόσο, ο Ματθαίος ανοίγει την αυλαία των ιστοριών της Καινής Διαθήκης με μια επιμελή καταγραφή ονομάτων που σχετίζονται με το γενεαλογικό δέντρο του Χριστού. 

Εκτός από τα ονόματα προσώπων, τις ιστορίες των οποίων γνωρίζουμε, είτε γιατί ξεχώρισαν για την πίστη τους στον Θεό είτε για την αμαρτία τους, υπάρχουν και άλλα που δεν έχουν να μας πουν τίποτα. Κάποιοι μπορεί να ήταν απλοί  άνθρωποι που υπάκουσαν στον Θεό στην εποχή τους. Κάποιοι άλλοι μπορεί να ήταν αδιάφοροι και σκληροί απέναντί Του. Το γενεαλογικό δέντρο του Χριστού έχει και από τις δύο κατηγορίες. 

Αυτοί οι συνηθισμένοι άνθρωποι έπαιξαν κάποιο ρόλο στα σχέδια του Θεού,  και αυτόν δεν τον διάλεξε ο Θεός μόνος Του, αυθαίρετα και ανεξάρτητα από τη θέλησή τους. Μερικοί, δυστυχώς, επέλεξαν να  παίξουν έναν άσκημο ρόλο, μερικές φορές πιστεύοντας ότι κάνουν το σωστό. Άλλοι έμειναν  αδιάφοροι. Άλλοι, παρά τα λάθη και τις αποτυχίες τους, έπαιξαν το σωστό ρόλο, γιατί διάλεξαν να υπακούσουν στον Θεό και να ακολουθήσουν το δικό Του σχέδιο για τη ζωή τους, που ήταν κομμάτι του ευρύτερου σχεδίου του Θεού για τον κόσμο και την ιστορία.

Έχουμε και εμείς σήμερα κάποιο ρόλο να παίξουμε στα σχέδια του Θεού. Η γέννηση του Χριστού ολοκλήρωσε το πρώτο μέρος του σχεδίου Του, και όσοι συμμετείχαν κάνοντας το θέλημα του Θεού, έχουν ήδη το μισθό τους στον ουρανό. Μένει, εντούτοις, να ολοκληρωθεί και το δεύτερο μέρος, που είναι η εξάπλωση της βασιλείας Του, μέχρι τη δεύτερη έλευση του Χριστού. Για όσους χριστιανούς από μας το επιθυμούμε γνήσια, υπάρχει ο δικός μας όμορφος ρόλος σ' αυτό το  μοναδικό έργο. Ας τον αναζητήσουμε και ας τον εκπληρώσουμε. Ας κάνουμε τη ζωή μας να μετρήσει αιώνια, σήμερα και κάθε μέρα.

Ξέρεις να διαβάζεις την καρδιά;

"Και ο Ιησούς, διαβαίνοντας από εκεί, είδε έναν άνθρωπο να κάθεται στο τελωνείο, ο οποίος λεγόταν Ματθαίος· και του λέει: Ακολούθα με. Και αφού σηκώθηκε, τον ακολούθησε". Ματθαίος 9:9.

Η επιλογή είναι μια διαδικασία που εμπλέκει πολλές παραμέτρους: θέληση, κρίση, προτίμηση, σκοπό. Το να κάνεις επιλογές περιλαμβάνει σε διαφορετικό βαθμό τα παραπάνω, γι' αυτό όταν επιλέγουμε, ή απορρίπτουμε - γιατί και η απόρριψη είναι επιλογή - το κάνουμε στηριζόμενοι σε κρίσεις και συναισθήματα.

Όταν ο Ιησούς στάθηκε μπροστά στο τελώνιο, κοίταξε στα μάτια τον Ματθαίο, και τον κάλεσε να Τον ακολουθήσει, τι είδε; Σίγουρα, είδε πολλά παραπάνω απ' αυτά που έβλεπαν και γνώριζαν για το άτομό του οι συμπατριώτες του. Γι' αυτούς, ο Ματθαίος ήταν ένας εγωιστής φιλάργυρος, ένας άθλιος προδότης του λαού του. Τι ήξερε αυτός από αγάπη και γενναιοδωρία; Τι ήξερε από ηθικές αξίες και αρχές; Αυτό που ήξερε μόνο, ήταν να εισπράττει και να καταπιέζει.

Οι άνθρωποι βλέπουν απλά ό,τι φαίνεται και  ό,τι θέλουν τελικά να δουν σε κάποιο  άτομο. Αντίθετα,  Χριστός βλέπει όλη την αλήθεια. Στον Ματθαίο είδε ταυτόχρονα το παρελθόν και το μέλλον του. Είδε τον φιλάργυρο ατομιστή, αλλά και τον αφιερωμένο μαθητή. Γι' αυτό σταμάτησε μπροστά στο τελώνιο και τον κάλεσε, όταν όλοι οι άλλοι - εκτός από τους ομοίους του- δεν ήθελαν καν να τον ξέρουν.

Ο Ματθαίος δεν είπε όχι στο κάλεσμα του Χριστού. Άφησε και ακολούθησε. Όταν με τη σειρά του κοίταξε στα μάτια τον Κύριο, είδε ένα διαγραμμένο αμαρτωλό παρελθόν και ένα εντελώς διαφορετικό μέλλον. Και επέλεξε συνειδητά τον Χριστό, ίσως γιατί είχε κουραστεί από τη ζωή που ζούσε, ίσως γιατί ο Χριστός τού έδωσε αξία και προοπτική, βλέποντας μέσα του ό,τι οι άλλοι δεν μπόρεσαν να δουν.

Όταν κάνεις κρίσεις, και ακόμη περισσότερο επιλογές, μπορεί αυτά που βλέπεις, αυτά που ξέρεις και  που ακούς να μη μαρτυρούν όλη την αλήθεια για κάποιο πρόσωπο. Μπορεί κάποιος να είναι "άψογος" πνευματικά και να είναι ένας θλιβερός εγωιστής. Μπορεί κάποιος να είναι ένας δυστυχής αμαρτωλός και να θέλει να παραμείνει τέτοιος. Οι κατηγοριοποιήσεις δεν φανερώνουν πάντα το βαθύτερο είναι των ανθρώπων, γιατί δεν φέρνουν ολοκληρωτικά στο φως τι ψάχνει μια ανθρώπινη καρδιά. Γι' αυτό, αν χρειαστεί να κάνεις επιλογές, ζήτησε από τον Θεό να σου δείξει κάτι παραπάνω από το φαινόμενο. Ζήτησε να σου δείξει την καρδιά, και Εκείνος που διαβάζει την καρδιά (Α' Σαμουήλ 16:7), θα σου δείξει την αλήθεια που εσύ ή άλλοι γύρω σου δεν μπορείτε να "διαβάσετε". 

Οι συμπατριώτες του Ματθαίου ποτέ δεν κατάλαβαν τι έβρισκε ο Κύριος στην παρέα του και στην παρέα ενός πλήθους τελώνων και αμαρτωλών. Ο Κύριος ήξερε όμως τι έβρισκε σ' αυτούς. Μια καρδιά έτοιμη, μια καρδιά αληθινή και ευθεία που ήθελε να αλλάξει, και όχι να μείνει δέσμια των τύπων και της αυταρέσκειάς της.

Σπάζοντας τη σιωπή

"Υπήρχε δε ένας άνθρωπος από τους Φαρισαίους, που ονομαζόταν Νικόδημος, άρχοντας των Ιουδαίων. Αυτός ήρθε στον Ιησού μέσα στη νύχτα..." Ιωάννης 3:1.

Ο Νικόδημος επέλεξε να επισκεφθεί τον Χριστό μέσα στη νύχτα, και ο λόγος δεν ήταν άλλος από την υπεράσπιση της φήμης του στην ισραηλιτική κοινωνία της εποχής και την κατοχύρωση της ευυπόληπτης θέσης του στις τάξεις των Φαρισαίων. Δεσμά, φόβοι και προκαταλήψεις μιας κοινωνίας που στιγμάτιζε και απέκλειε τον εμπόδισαν να προσεγγίσει τον Κύριο στο φως της μέρας.

Ξέρουμε ότι δεν έχουν αλλάξει και πολλά πράγματα από τότε σε σχέση με τις βαθύτερες πρακτικές των ανθρώπων, όσο κι αν αλλάζουν οι μορφές που παίρνουν σε κάθε εποχή. Ο Νικόδημος φοβόταν την κοινωνία και την πιθανή ταμπέλα που θα του κολλούσε αν τολμούσε να εκτεθεί στα μάτια της. Υπάρχουν σήμερα αρκετοί που δεν φοβούνται καμιά έκθεση. Εμείς, οι σημερινοί χριστιανοί, φοβόμαστε κάποιους; Την οικογένειά μας μήπως, που δεν πιστεύει αληθινά στον Θεό; Τους φίλους ή τους συναδέλφους μας; Τη δύναμη του κοινωνικού περίγυρου; 

Σίγουρα, δεν είναι ευχάριστο να σε λένε οπισθοδρομικό, κολλημένο,  ή ρατσιστή, που τελευταία είναι πολύ της μόδας για να χαρακτηρίσουν εκείνους που διαφοροποιούνται στις κρίσεις τους πάνω σε διάφορα "ευαίσθητα θέματα" κοινωνικής και ηθικής πρακτικής,  όπως η πρόσφατη συζήτηση για το σύμφωνο συμβίωσης, αλλά και τόσα άλλα.

Δεν ξέρω πόσοι χριστιανοί  ενεργούν  όπως ο Νικόδημος,  δηλαδή, "δια νυκτός", αθόρυβα και κρυφά από τα μάτια των συγγενών, των φίλων, ή της κοινωνίας, που χαρακτηρίζει και περιθωριοποιεί. Αν και είναι εύλογο ότι σαν άνθρωποι  επιθυμούμε καλές σχέσεις, σεβόμαστε τους ανθρώπους που μας περιβάλλουν και δεν επιδιώκουμε  συγκρούσεις ή στιγματισμούς, ξέρουμε ότι υπάρχουν κάποιες περιπτώσεις που αυτό είναι αδύνατον. Η ρήξη έρχεται από μόνη της, γιατί δεν είναι δυνατόν να υπακούει κανείς και στον Θεό και στους ανθρώπους.

Ο Νικόδημος, είτε  γιατί φοβόταν τους συμπατριώτες του είτε γιατί δεν είχε πειστεί απόλυτα για την ανάγκη του για σωτηρία, φάνηκε ότι την κρίσιμη ώρα έσπασε τις ισορροπίες. Τον συναντάμε να συμμετέχει στον ενταφιασμό του Χριστού, σε μια στιγμή πένθους, που χαρακτηρίζεται από οικειότητα και σύνδεση, αλλά και θάρρους, που αψηφούσε κάθε συνέπεια. Νομίζω ότι καταλαβαίνουμε το μήνυμα: Κάποια στιγμή η γνήσια αγάπη μας για τον Χριστό θα μας αναγκάσει να σπάσουμε τόσο τη σιωπή όσο και τις  ισορροπίες και να βγούμε μπροστά. Κανείς δεν μπορεί να είναι κρυφός μαθητής δια βίου.

Πριν και μετά την ταλαιπωρία

«Πριν ταλαιπωρηθώ, εγώ πλανιόμουν· τώρα, όμως, φύλαξα τον λόγο σου […]  Καλό έγινε σε μένα ότι ταλαιπωρήθηκα, για να μάθω τα διατάγματά σου». Ψαλμός 119:67, 71.

Ταλαιπωρία, απωθητική λέξη!  Περικλείει βάσανα και παίδεμα, κανείς δεν τη θέλει. Όμως, υπάρχουν περιπτώσεις που η ταλαιπωρία είναι ευεργετική. Σκεφτείτε έναν απείθαρχο έφηβο. Τον συμβουλεύουν, αλλά τα λόγια πέφτουν στο κενό. Και όταν συμβεί να πάθει στη ζωή του, και από τα παθήματά του να γίνει σοφότερος, τότε ξέρει ότι ήταν ένα χρήσιμο μάθημα το πάθημά του.

Σκεφτείτε και τους εαυτούς σας. Όλοι έχουμε υποστεί τις συνέπειες της ανοησίας μας. Ιδιαίτερα στα πράγματα του Θεού, οι παρακοές δημιούργησαν εμπόδια στη σχέση μας μαζί Του και προβλήματα στα σχέδιά Του. Η αμαρτία ταλαιπώρησε εμάς και τους άλλους. Χάσαμε χρόνο και ευκαιρίες. Κουραστήκαμε συναισθηματικά και ατονήσαμε πνευματικά. Και όμως, ποιος μπορεί να πει ότι το Πνεύμα του Θεού δεν μας διδάσκει; Ποιος θα έλεγε ότι η Βίβλος δεν είναι επαρκής για να φωτίσει τις καρδιές μας, ώστε να βαδίσουμε στο θέλημα του Θεού; 

Έχω στη μνήμη μου μια περίοδο της ζωής μου που ζητούσα ένθερμα από τον Θεό να με οδηγήσει για το τι έπρεπε να κάνω σε κάποιο θέμα μου. Και ο Θεός το έκανε μ’ έναν όμορφο, λεπτό τρόπο. Ωστόσο, υπήρξαν φορές που ενώ  μου έδειξε συγκεκριμένα πράγματα να κάνω, δεν τα έκανα ποτέ. Δειλία, αμφιβολία και εγωισμός ήταν οι αιτίες, και ενώ καταλάβαινα ποιο ήταν το μέρος μου - γιατί είχα επίγνωση ότι ο Θεός μού μιλούσε - στην πορεία  έκανα άλλα. Αποτέλεσμα; Άρχισα να παγιδεύομαι σε αμφιβολίες. Ο εχθρός κέρδιζε αθόρυβα έδαφος και θόλωνε τις οδηγίες του Θεού. Παλινδρομούσα. Το Άγιο Πνεύμα δεν μπορούσε να βρει δρόμο μέσα  στη δίγνωμη καρδιά μου. Τέλος, όσο περισσότερο συζητούσα το θέμα και με δικαιολογούσα με επιχειρήματα, τόσο αμφιταλαντευόμουν και εκνευριζόμουν με τους "περίεργους" δρόμους του Κυρίου. 

Όταν ήρθε η στιγμή να αναγνωρίσω τα λάθη μου, ο Θεός μού μίλησε με το εξής εδάφιο: «Εγώ είμαι ο Κύριος, και δεν υπάρχει άλλος. Δεν μίλησα στα κρυφά, ούτε σε σκοτεινό τόπο τής γης· δεν είπα στο σπέρμα τού Ιακώβ: Ζητήστε με μάταια· εγώ είμαι ο Κύριος, που μιλάω δικαιοσύνη, που αναγγέλλω ευθύτητα» (Ησαΐας 45:18-19). Μου πήρε χρόνο να το καταλάβω αυτό. Χρόνο και ταλαιπωρία, διότι  κάποια πράγματα θα είχαν πάρει άλλη εξέλιξη, αν είχα υπακούσει πλήρως στον Θεό. Αλλά αυτό προϋπέθετε να νεκρώσω το εγώ μου, το οποίο, ωστόσο, δεν ήθελε να υποταχθεί εντελώς στον Κύριο. 

Η Βίβλος λέει : "Εγώ είμαι ο Κύριος ο Θεός σου, που σε διδάσκω για την ωφέλειά σου, σε οδηγώ διαμέσου του δρόμου από τον οποίο έπρεπε να πας. Είθε να άκουγες τα προστάγματά μου! Τότε, η ειρήνη σου θα ήταν σαν ποταμός, και η δικαιοσύνη σου σαν κύματα θάλασσας» (Ησαΐας 48:17-18). Ας μη φορτώνουμε όλες μας τις ταλαιπωρίες στον Θεό. Κάποιες απ' αυτές ξεκινούν από την ξεροκεφαλιά μας. Αλλά αυτό δεν είναι λόγος για να απελπιστεί κανείς. Η ταλαιπωρία, όσο επώδυνη κι αν είναι, αποδεικνύεται θεραπευτική στο βαθμό που μας μαθαίνει να απορρίπτουμε το πείσμα και την πλημμελή υπακοή και να γινόμαστε απλοί και ταπεινοί στη σχέση μας με τον Θεό και με τους γύρω μας.

Καινούργια ξεκινήματα

"Και ο Κύριος είπε στον Ιησού: Μη φοβηθείς ούτε να δειλιάσεις [...] να, εγώ παρέδωσα στο χέρι σου τον βασιλιά τής Γαι, και τον λαό του, και την πόλη του, και τη γη του". Ιησούς του Ναυή 8:1.

Αν χαρακτηρίζαμε με λίγες λέξεις την ποιότητα της χριστιανικής ζωής, θα λέγαμε ότι η χριστιανική πορεία είναι δυναμική και νικηφόρα γιατί είναι μια πορεία που έχει διαρκώς καινούργια ξεκινήματα. Πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά; Αν οι αμαρτίες μας καθόριζαν μια μη αναστρέψιμη κατάσταση, κανείς μας δεν θα είχε κάνει και πολλά βήματα με τον Θεό.

Ο Θεός μάς καλεί να προχωρήσουμε μαζί Του μέχρι το τέλος και έχει πολύ καλά  υπόψη Του όλα τα πιθανά λάθη και τις αμαρτίες μας. Ο Κύριος επιθυμεί να μην αφήσουμε ποτέ μια αποτυχία μας να μας κλέψει μια μελλοντική νίκη. Ο Ιησούς του Ναυή δοκίμασε αυτό το συναίσθημα. Η αμαρτία του Αχάν είχε φέρει κατάρα σε ολόκληρο τον λαό, και το αποτέλεσμα ήταν να ηττηθεί στη Γαι, σε μια μικρή, άνευ σημασίας μάχη. Οι στρατιώτες είχαν χάσει το ηθικό τους. Ο θλίψη και η αμφιβολία βασίλευε στην καρδιά του Ιησού του Ναυή και αντί να κοιτάζει μπροστά, άρχισε να κοιτάζει πίσω και να αναρωτιέται γιατί ο Θεός τούς πέρασε τον Ιορδάνη και  επέτρεψε αυτή την ταπεινωτική κατάσταση.

Μήπως αναρωτιέσαι τι έφταιξε στη ζωή σου και κάποια πράγματα πήγαν στραβά; Έχεις πονέσει, και κλάψει ίσως, όπως ο Ιησούς του Ναυή, για μια κατάσταση που σε πρόλαβε και σε ξεπέρασε; Ανησυχείς για κάτι που έγινε εν αγνοία σου και υφίστασαι άδικα τις συνέπειες; Θλίβεσαι ίσως για μια επιλογή σου, για την οποία είσαι υπεύθυνος, και για την οποία έχεις τώρα μετανιώσει;  Απλά σου θυμίζω: "Όταν τα βήματα του ανθρώπου κατευθύνονται από τον Κύριο, ο δρόμος του είναι σ' αυτόν αρεστός. Αν πέσει, δεν θα συντριφτεί· επειδή, ο Κύριος υποστηρίζει το χέρι του". Ψαλμός 37:23-24.

Όταν ο Θεός βλέπει ότι έχουμε αναγνωρίσει ειλικρινά το λάθος μας και έχουμε υπακούσει στον Λόγο του, λύνοντας ευθέως κάποια συνειδητή αμαρτία, ακόμη και ανοησία μας μαζί Του, τότε έρχεται στο πλευρό μας να μας ενθαρρύνει και να μας οδηγήσει ξανά στο επόμενο βήμα. Αν κάτι γνωρίζει κάποιος καλά στη γνήσια χριστιανική ζωή, είναι αυτή η συγχώρεση και η πνευματική ανανέωση που σου δίνει δύναμη να πετάξεις όταν ακριβώς την προηγούμενη ώρα είσαι διαλυμένος.

Μην ξεχνάς ποτέ: η πτώση και η ήττα δεν είναι τελικές καταστάσεις. Μην αφήσεις ποτέ μια αποτυχία σου να σε εμποδίσει από το να σηκωθείς και να κάνεις ένα καινούργιο ξεκίνημα μαζί Του.

Από την πάλη στην ξεκούραση

« […] και βλέποντας ότι δεν υπερίσχυσε εναντίον του, άγγιξε την άρθρωση του μηρού του· και μετατοπίστηκε η άρθρωση του μηρού τού Ιακώβ, καθώς πάλευε μαζί του.  Κι εκείνος είπε: Άφησέ με να φύγω, επειδή χάραξε η αυγή. Κι αυτός είπε: Δεν θα σε αφήσω να φύγεις, αν δεν με ευλογήσεις». Γένεση 32:25.

Χρειάστηκε ποτέ να έρθεις «στα χέρια»  με το Θεό για κάποιο θέμα που σε απασχολεί; Για μια απάντηση σε κάποιο θέμα προσευχής σου. Για τη σωτηρία ενός αγαπημένου σου προσώπου. Υπάρχουν πολλοί λόγοι για να έρθουμε αντιμέτωποι με το Θεό σε μια πνευματική μάχη. Και εφόσον πρόκειται για μάχη, επιμένουμε, πολεμούμε και  τραυματιζόμαστε.

Η μάχη του Ιακώβ τα είχε όλα αυτά. Μια ζωή επιθυμούσε διακαώς ν’ αποκτήσει τις ευλογίες του Θεού στη ζωή του, με κάθε τρόπο και με κάθε κόστος. Ωστόσο, οι προσπάθειές του δεν είχαν πάντα θετικά αποτελέσματα και χρειάστηκε να πληρώσει μεγάλο τίμημα για κάθε «πονηρό» δρόμο που χρησιμοποίησε για να τις αποκτήσει. Εντούτοις, υπήρχε ο δρόμος του Θεού για να φτάσει στο ίδιο αποτέλεσμα, γιατί ο Κύριος τον είχε ήδη διαβεβαιώσει: « […]  θα ευλογηθούν μέσα από σένα, και από το σπέρμα σου, όλες οι φυλές τής γης· και δες, εγώ είμαι μαζί σου, και θα σε διαφυλάττω παντού, όπου κι αν πας […] δεν θα σε εγκαταλείψω, μέχρις ότου κάνω όσα μίλησα σε σένα» (Γένεση 28:14-15).

Μας είναι αρκετές οι διαβεβαιώσεις του Θεού για τη ζωή μας ή έχουμε και εμείς διάφορους λόγους ανησυχίας; Μήπως ταλαιπωρούμαστε εξαιτίας λανθασμένων ενεργειών; Μήπως ζητάμε να λάβουμε τα δώρα του Θεού κάνοντας δικές μας κινήσεις, ή άλλοτε αξιέπαινες πνευματικές προσπάθειες;  Αν πρέπει πάντα κάτι να κάνουμε για να «κερδίσουμε» κάποιες ευλογίες, αυτό θα μας φέρει κάποια στιγμή αντιμέτωπους με τον Κύριο. Κάποια δώρα δίνονται κατά χάρη, απλά δια της πίστεως. Κάποια δώρα  δεν θέλουν προσπάθεια, αλλά υπομονή και εμπιστοσύνη. Αν διαλέξουμε άλλο δρόμο, θα χρειαστεί να πάρουμε το ίδιο μάθημα με τον Ιακώβ. Θα παλέψουμε  για την ευλογία του Θεού, αλλά η πάλη με το Θεό θα μας τραυματίσει.  Γιατί πριν ο Θεός μάς ευλογήσει, θα μας έχει λίγο «αχρηστεύσει». 

Εκείνο το πόδι που ο Ιακώβ έσερνε για την υπόλοιπη ζωή του τού θύμιζε ότι ήταν και επισήμως αδύναμος! Εξάλλου, ποτέ ο Θεός δεν χρειάστηκε τη δύναμη του Ιακώβ για την πραγματοποίηση των σχεδίων Του. Αυτά ήταν δεδομένα πριν καν γεννηθεί. Ωστόσο, ο Ιακώβ έπρεπε να αλλάξει.Το νέο του όνομα, Ισραήλ - Ισχύς Θεού- έλεγε πολλά. Από τότε και στο εξής ήταν ο Θεός που ανέλαβε και επισήμως τις μάχες του και χάριζε τις ευλογίες στη ζωή του! Τα πράγματα είχαν ξεκαθαρίσει σε μια τελική μεταμεσονύχτια πάλη μεταξύ Θεού και Ιακώβ.

Μήπως τραυματίστηκες και εσύ σε κάποια μάχη με τον Κύριο και έχεις αρχίσει να "κουτσαίνεις"; Μήπως ο Θεός σε ανάγκασε να παραιτηθείς από όλα και να αφεθείς στα χέρια Του; Να ξέρεις ότι είσαι σε καλό δρόμο. Δεν είσαι  ηττημένος, αλλά είσαι  νικητής. Λίγο «παράλυτος» μάλλον, λίγο αδύναμος ίσως, αλλά νικητής. Θυμήσου, δεν χρειάζονται οι δικές σου δυνάμεις ή τα σχέδια για να πάρεις αυτά που Εκείνος πλούσια σου προσφέρει. Ξεκουράσου πάνω Του, λοιπόν, και άφησέ Τον να δίνει τις μάχες σου και να σου χαρίζει νίκες και ευλογίες.

Κάνε ό,τι σου λέει

«Κι επειδή έλειψε το κρασί, η μητέρα τού Ιησού λέει σ’ αυτόν: Δεν έχουν κρασί. Ο Ιησούς λέει σ’ αυτή: Τι κοινό υπάρχει ανάμεσα σε μένα και σε σένα, γυναίκα; Δεν ήρθε ακόμη η ώρα μου. Η μητέρα του λέει στους υπηρέτες: Κάντε ό,τι σας λέει…». Ιωάννης 2:3-5.

Έχεις βρεθεί στην κατάσταση να βλέπεις ότι υπάρχουν πράγματα που δεν λειτουργούν σωστά στη ζωή σου ή  στους άλλους γύρω σου; Βλέπεις, για παράδειγμα, ότι υπάρχουν πράγματα που πρέπει να αλλάξουν σε  κάποιον τομέα. Γι’ αυτό επιθυμείς να αναλάβεις άμεσα δράση, να πάρεις πρωτοβουλία και κάνεις  κινήσεις, ώστε να λυθεί το πρόβλημα.  Η αλήθεια είναι ότι είναι δύσκολο σε τέτοιες περιπτώσεις να μείνει κανείς με σταυρωμένα τα χέρια.

Η μητέρα του Χριστού βρέθηκε σ’ αυτήν τη θέση. Στο γάμο  της Κανά το κρασί έχει τελειώσει και ανέλαβε να αναφέρει το πρόβλημα στο Χριστό. Πιθανόν να σκέφτηκε ότι Εκείνος θα είχε κάποια λύση. Πού το μεμπτό; Είδε την ανάγκη και τη μετέφερε. Ο Χριστός, ωστόσο, δεν επιβράβευσε την επέμβαση της. Κάτι δεν Του άρεσε στη στάση της και της είπε: «Δεν ήρθε ακόμη η ώρα μου».

Τι σήμαινε, άραγε, αυτό; Δεν είναι τώρα η κατάλληλη στιγμή; Γιατί βιάζεσαι; Δεν είναι δουλειά σου; Ό,τι πάντως και να ήθελε να πει, το σίγουρο είναι ότι ο Κύριος είχε πρόθεση να επέμβει και το έκανε άμεσα.  

Αυτό που μου αρέσει σ' αυτήν την ιστορία είναι ότι η μητέρα του Χριστού δεν έμεινε στην επίπληξη. Είχε τη σοφία να πει στους υπηρέτες : «Κάντε ό,τι σας λέει» (Ιωάννης 2:5). Μπορεί αυτή να είναι και η δική σου ανάγκη σήμερα. Ακόμη κι αν αδημονείς ή αισθάνεσαι ότι ο Χριστός δεν κατάλαβε τίποτα από το πρόβλημά σου, μη γυρίσεις την πλάτη σου απογοητευμένος και φύγεις. Ούτε να σταυρώσεις τα χέρια σου λέγοντας: «Εγώ δεν ανακατεύομαι πλέον πουθενά». Σημασία δεν έχει αν ο Κύριος με τον τρόπο του σε έβαλε στη θέση σου. Σημασία έχει να δείξεις προσοχή σ’ αυτά που έχει να σου πει στη συνέχεια και να υπακούσεις. Να είσαι σίγουρος ότι ο Θεός έχει οδηγίες να σου δώσει, γιατί ενδιαφέρεται πιο πολύ από σένα να βρει λύση στο πρόβλημα που σε απασχολεί.

 

Στην περίπτωση του γάμου της Κανά, οι υπηρέτες υπάκουσαν σε τρεις διαφορετικές οδηγίες: «Γεμίσατε τις υδρίες με νερό… Αντλήστε τώρα και φέρτε στον αρχιτρίκλινο» (Ιωάννης 2:7-8). Το θαύμα του νερού που έγινε κρασί πραγματοποιήθηκε  με τη συμμετοχή των υπάκουων υπηρετών.

Αν κάποια στιγμή βρεθείς σε αδιέξοδο και ακούσεις τον Κύριο να σου λέει ότι δεν ήρθε ακόμη η ώρα Του,  μη μουτρώσεις. Ούτε να απογοητευτείς φυσικά. Έχε τη σύνεση να Του πεις: «Θα κάνω ό,τι μου πεις». Εκείνος θα σου δώσει οδηγίες. Αν τις υπακούσεις -και εδώ είναι το δύσκολο- θα αφήσουν έκπληκτο εσένα και τους γύρω σου.