Το έργο του Θεού και το έργο μου για τον Θεό

 " Όλα, είπε ο Δαβίδ, τα φανέρωσε ο Κύριος, γράφοντάς τα σε μένα με το χέρι του, όλα τα έργα τού σχεδίου ". Α' Χρονικών 28:19.

Ο Δαβίδ είχε μέσα στην καρδιά του να φτιάξει έναν ναό για τον Θεό. Ωστόσο, ο Κύριος δεν επέτρεψε να τον οικοδομήσει ο ίδιος, αλλά υπέδειξε τον γιο του Δαβίδ που θα καθόταν στον θρόνο του -και αυτός ήταν ο Σολομώντας- ως εκείνον που θα αναλάμβανε την οικοδόμηση του οίκου του Θεού.

Αυτό δεν εμπόδισε τον Δαβίδ να κάνει μεγάλη ετοιμασία υλικών, και πολύτιμων μάλιστα, για το έργου του Θεού. Τα παρέδωσε όλα στον Σολομώντα, και μαζί μ' αυτά παρέδωσε τα σχέδια των οικοδομημάτων, τα οποία του είχε φανερώσει ο Θεός. Χρειαζόταν μια τέτοια αποκάλυψη; Είναι βέβαιο ότι θα υπήρχαν ειδικοί "επιστήμονες" του καιρού και ταλαντούχοι τεχνίτες. Είναι, επίσης, σίγουρο ότι δεν θα έλλειπαν οι ιδέες.

Νομίζω ότι όλοι καταλαβαίνουμε ότι ο Θεός έχει τον κύριο λόγο σ' αυτό που φτιάχνεται στο όνομά Του. Επειδή η οικοδομή είναι δική Του, έχει το δικαίωμα να υποδείξει και τα σχέδια και τα πρόσωπα. Κάποιες φορές υπάρχει σύγχυση μεταξύ του έργου του Θεού και του έργου μας για τον Θεό. Για παράδειγμα αναρωτιέμαι για μένα, αν αρχίσω να πειραματίζομαι ή να εφαρμόζω τα δικά μου σχέδια, ο Θεός πρέπει να τα δεχτεί; Είναι πολύ περίεργο ότι ο Θεός αρνήθηκε στον Δαβίδ, τον άνδρα κατά την καρδία Του, να αναλάβει το έργο της οικοδόμησης του ναού, έργο που ήταν σύμφωνο με το θέλημά Του. Ξέρουμε τον λόγο της άρνησης.  Αλλά αυτό δεν το διαπραγματεύτηκε ο Δαβίδ. Το αποδέχτηκε, και μαζί μ' αυτό έκανε ότι προετοιμασία μπορούσε, μέχρι εκεί που του επέτρεπε ο ρόλος του. Τέλος, ήταν αυτός που πήρε από το χέρι του Θεού  τα αρχιτεκτονικά σχέδια. Ο Δαβίδ έκανε το μέγιστο από τη θέση του.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Θεός μάς θέλει για συνεργάτες στο έργο της βασιλείας Του. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πιθανόν εκεί μέσα να κάνουμε λάθη και να αναλάβουμε πρωτοβουλίες που δεν θα έπρεπε. Νομίζω, όμως, ότι αυτά θα είναι πολύ λιγότερα, αν μάθουμε να κρατάμε τις αποστάσεις. Η αρχή:  "Λύσε τα υποδήματά σου από τα πόδια σου· επειδή, ο τόπος επάνω στον οποίο στέκεσαι, είναι άγια γη" ( Έξοδος 3:5), είναι μια πνευματική αρχή που ήξεραν καλά οι άνθρωποι του Θεού, τόσο της Παλιάς όσο και της Καινής Διαθήκης. Μακάρι να την κρατήσουμε και εμείς, και να κάνουμε το έργο του Θεού και όχι το έργο το δικό μας για τον Θεό.

Τα ωραία πρότυπα

" Μιμητές μου γίνεστε, καθώς και εγώ τού Χριστού ". Α' Κορινθίους 11:1.

Τι έχει μεγαλύτερη αξία, το τι λέει κανείς ή το τι κάνει; Αρκεί να θυμηθούμε πώς κρίνουμε τους άλλους και βλέπουμε ότι ελάχιστα μας ενδιαφέρουν τα λόγια που λέει κάποιος, όταν την ίδια στιγμή οι πράξεις του διαψεύδουν αυτά που λέει. Ας σκεφτούμε, επίσης, το θεσμό του κράτους, το σχολείο, την οικογένεια, και θα δούμε ότι αν κάτι ρημάζει τα θεμέλια τους, είναι η έλλειψη συνοχής λόγων και πράξεων.

Αν θέλω να γίνω πρότυπο, ώστε οι άλλοι να μιμηθούν τη συμπεριφορά μου, αν θέλω να προστατέψω ένα θεσμό, περιβάλλοντάς τον με σεβασμό,  ή αν θέλω να κάνω αλλαγές και να επηρεάσω τους γύρω μου για να τις υιοθετήσουν, δεν θα είναι αρκετό να διατυπώσω  τις αξίες μου. Αν η συμπεριφορά μου δεν αντανακλά τις αξίες και τις αρχές μου, άδικα κουράζομαι. Το πρόβλημα δεν ήταν ποτέ η διατύπωση αξιών, το πρόβλημα ήταν να δεσμευτεί κανείς και να τηρήσει τις δεσμεύσεις του.

Ο Απ. Παύλος δεν ήταν απλά ένας κήρυκας των αληθειών του Θεού. Ούτε ένας τέλειος θεωρητικός της χριστιανικής θεολογίας. Ο Απ. Παύλος, όπως και ο Χριστός του οποίου ακολουθούσε το πρότυπο, ήταν ένας άνθρωπος που αυτό που κήρυττε, το δίδασκε σε θεωρητικό και πρακτικό επίπεδο. Δίδασκε τη θυσία, ζούσε τη θυσία. Παρακινούσε σε συγχώρεση, συγχωρούσε. Μιλούσε για πνευματικό αγώνα, ζούσε τον αγώνα. Μιλούσε για αποχή από νοσηρές επιθυμίες του κόσμου, άπεχε από τις επιθυμίες του κόσμου. Δίδασκε να εργάζονται και να μην τεμπελιάζουν, εργαζόταν. Καμιά αμφιβολία,  ήταν άνθρωπος του λόγου και της πράξης, και μ' αυτή τη διπλή δύναμη κήρυττε το ευαγγέλιο.

Ας επιστρέψουμε στο ζήτημά μας. Θέλουμε να γίνουμε πρότυπα και να δείξουμε και σε  άλλους τον Χριστό, ώστε να Τον ακολουθήσουν. Θέλουμε να επηρεάσουμε τις οικογένειές μας. Θέλουμε να γίνουμε παραδείγματα στην εκκλησία μας. Θέλουμε να πούμε κάτι διαφορετικό στον κόσμο. Πώς; Όχι με το να διατυπώσουμε για άλλη μια φορά  θεωρίες. Οι άνθρωποι τις έχουν βαρεθεί. Γι' αυτό, θα δεσμευτούμε στις αρχές της Βίβλου και θα  τηρήσουμε τις δεσμεύσεις μας.

Φαρισαϊκή ευλάβεια

 "Απέξω μεν φαίνεστε στους ανθρώπους δίκαιοι, από μέσα όμως είστε γεμάτοι από υποκρισία και ανομία." Ματθαίος 23:25.

Μα, τι Τον έπιασε τον Κύριο εκείνη την ημέρα και δεν σταμάτησε να κατηγορεί τους γραμματείς και τους Φαρισαίους; Είπε λόγια σκληρά που δεν συνηθίζονταν να βγαίνουν από τα χείλη Του, λόγια σχεδόν προσβλητικά, λες και είχε ξεχειλίσει η οργή  Του. Όμως, ήταν  η υποκρισία και η ανομία τους που είχε ξεχειλίσει.

Οι γραμματείς και οι Φαρισαίοι ήταν η αφρόκρεμα του λαού και η πνευματική αυθεντία, και ελάχιστοι ίσως  μπορούσαν να τους αμφισβητήσουν. Ο Χριστός  ήταν ένας απ' αυτούς. Και αυτό που καταλαβαίνει κανείς από τα λόγια Του είναι ότι φαινομενικά η αξιοσέβαστη ευλάβεια δεν είναι πάντα δείγμα ότι ακολουθεί κάποιος το σωστό δρόμο.

Οι γραμματείς και Φαρισαίοι ήταν θεωρητικά ευλαβείς, αλλά πρακτικά προσκολλημένοι σε άκαμπτους τύπους και ανθρώπινες διατάξεις. Η ζωή τους εξωτερικά μαρτυρούσε ότι έκαναν ευσεβείς πράξεις που δόξαζαν τον Θεό. Την ίδια στιγμή τα αυτιά και η καρδιά τους είχαν χάσει την ικανότητά τους να ακούν. Όλα σταματούσαν στο φαίνεσθαι. Τα ήξεραν όλα καλά, τα έκαναν όλα σωστά, και γι' αυτό έμειναν παγιδευμένοι στην αυτάρκεια και την αυτοδικαίωση. Και από εκεί κύλισαν σε παρερμηνείες και ανούσια διατάγματα με βάση τις δικές τους θεωρίες, ξεχνώντας "την κρίση και το έλεος και την πίστη" (Ματθαίος 23:23.)

Επίσης, οι γραμματείς και οι Φαρισαίοι είχαν ξεχάσει να συμπονούν. Όταν κοιτούσαν τους άλλους γύρω τους, έβρισκαν παραλήψεις, λάθη και αδυναμίες. Οι γραμματείς και οι Φαρισαίοι ήξεραν καλά τι χρειάζονταν οι άλλοι, αλλά δεν κατάλαβαν ποτέ τι χρειάζονταν οι ίδιοι. Η υποκρισία και η ανυπακοή στον Θεό τυφλώνει. Έτσι, κατέληξαν να ζουν για τη δόξα και τη φήμη τους. Κράτησαν τον δικό τους "ορθό" τρόπο θεώρησης των πραγμάτων και δεν έλαβαν ποτέ στα σοβαρά τη διδασκαλία του Κυρίου.

Χρειαζόμαστε να μείνουμε απλοί στη σχέση μας με τον Θεό. Η διάθεσή μας να μας διδάσκει και να μας διορθώνει, ας μη δώσει ποτέ τη θέση της στην αυτάρκεια και τον εγωισμό. Ας πούμε όχι  στο φαίνεσθαι, σ' εκείνη την ανύποπτη υποκρισία που παγιδεύει στους τύπους και  δένει σε μια θρησκευόμενη ζωή. Ας αφήσουμε και τους άλλους γύρω μας, έχουμε τις δικές μας ελλείψεις για να ασχοληθούμε.  

Τι δεν μπορώ να χάσω;

"Τι θα ωφελήσει τον άνθρωπο, αν κερδίσει ολόκληρο τον κόσμο, ζημιωθεί όμως την ψυχή του;" Μάρκος 8:36.

Πολύ ωραία αυτή η ερώτηση που έκανε ο Χριστός στα πλήθη που Τον ακολουθούσαν. Φαίνεται ότι ο Κύριος τράβηξε την ερώτηση υποθετικά στα άκρα. Γιατί δεν υπάρχει περίπτωση να κερδίσει ποτέ κανείς ολόκληρο τον κόσμο, ενώ υπάρχουν πάρα πολλές πιθανότητες να χάσει κάποιος την ψυχή του.

Όταν κανείς ζει πάνω στη γη, για το μόνο που μπορεί να είναι απόλυτα βέβαιος, είναι για την αβεβαιότητα και την αστάθεια που χαρακτηρίζει την ανθρώπινη ζωή. Τι μπορεί, λοιπόν, να χάσει κανείς;

Τη δουλειά του, και αυτό το ξέρουν πολύ καλά οι Έλληνες τα τελευταία χρόνια.

Τα χρήματα και την περιουσία του, διότι αρκεί να συμβεί μια χρεωκοπία, μια κακή επένδυση, μια οικονομική κρίση, και τα ωραία χρήματα και οι καλές οικονομίες εύκολα εξατμίζονται. Στη χώρα μας, το θυμόμαστε αυτό σχεδόν καθημερινά.

Την υγεία του, γεγονός που θεωρείται δεδομένο, μέχρι να ανατραπεί και αυτή η βεβαιότητα .

Τους καλούς του φίλους, διότι στην εποχή μας και η φιλία έχει αρχίσει να ξεθωριάζει, και οι όροι της  μεταφράζονται συχνά σε εγώ και εμένα.

Τους αγαπημένους του, από την απώλεια έως τον χωρισμό και το διαζύγιο, η  έλλειψη εκείνου που αγαπάς μπορεί να σε συντρίψει.

Τη ζωή του,  διότι όταν ο κύκλος της κλείνει, επισφραγίζεται το τέλος της ύπαρξης.

Την ψυχή του; Μπορεί να τη χάσει; Ναι, μπορεί να τη χάσει για όλη την αιωνιότητα. Και ήταν απ' αυτό το αμετάκλητο και τραγικό γεγονός που ο Χριστός θέλησε να απαλλάξει  με τη θυσία Του τον άνθρωπο.

Η ψυχή, όμως, μπορεί να είναι και το μόνο πράγμα που κάποιος δεν μπορεί ποτέ να χάσει. Μια ψυχή που ανήκει στον Χριστό και ζει γι' Αυτόν, δεν χάνεται, δεν πάει να χαθεί ολόκληρο το σύμπαν. Γι' αυτό, αν θέλεις να εξασφαλίσεις κάτι, σκέψου να εξασφαλίσεις τη σωτηρία της ψυχής σου. Η ψυχή σου έχει αιώνια αξία για να την αφήσεις στην τυχαιότητα. Τέτοια κατάσταση δεν υπάρχει μετά την αναχώρηση από τη ζωή.

Αναγκαία επικοινωνία

«Και στο τέλος των 40 ημερών και 40 νυχτών, ο Κύριος μου έδωσε τις δύο πέτρινες πλάκες, τις πλάκες τής διαθήκης». Δευτερονόμιο 9:11.

Νομίζω ότι είναι λίγοι οι άνθρωποι που θα εκτιμούσαν την αξία της μοναξιάς για μεγάλο χρονικό διάστημα. Ωστόσο, η μοναξιά είναι ευεργετική και σχεδόν υποχρεωτική κάποιες φορές, ιδιαίτερα όταν θέλουμε να ολοκληρώσουμε κάποιο σημαντικό έργο μας, να εμπνευστούμε, ή απλώς να ησυχάσουμε.  Συχνά στη μοναξιά γεννιούνται μεγαλειώδη πράγματα.

Σαν χριστιανοί, δεν ξέρω πόσο συχνά επιδιώκουμε τη μοναξιά παρέα με τον Κύριο. Είμαστε  συνηθισμένοι στη δράση, στην ενεργή ενασχόληση, στην επαφή με άλλους ανθρώπους, και μία παρατεταμένη περίοδος απομόνωσης, ή και απραξίας, θα μας προκαλούσε  δυσφορία και θλίψη.

Αν έχετε ζήσει μία παρόμοια κατάσταση, θα θυμάστε ότι υπήρξαν φορές που αδημονούσατε και η διάθεσή σας βάραινε. Αδύνατον να βρίσκατε νόημα σε μία τέτοια κατάσταση. ΄Ομως, είναι καθώς περνάμε τέτοιες καταστάσεις που συνειδητοποιούμε δύο σημαντικές διαστάσεις της επώδυνης χρησιμότητάς της.

Θυμηθείτε τον Μωυσή, ο οποίος χρειάστηκε να παραμείνει στο όρος Σινά σαράντα ημερόνυχτα. Ο λαός είχε μείνει πίσω να τον περιμένει και να αναρωτιέται τι είχε απογίνει. Όμως, είναι στο τέλος αυτής της απομόνωσής του με τον Κύριο που ο Μωυσής παρέλαβε τις εντολές του Θεού και έμαθε τα διατάγματά Του. Σαράντα μέρες μπορεί να μην είναι τα χρόνια που ίσως εσύ και εγώ περάσουμε στη δική μας απομόνωση με τον Κύριο. Είναι μάλλον αυτά που χρειαζόμαστε για να διδαχτούμε από Εκείνον και να κατανοήσουμε βαθύτερα τον Θεό και τον εαυτό μας.

Ο Μωυσής ανέβηκε και μία δεύτερη φορά στο όρος Σινά, για να παραλάβει  νέες λίθινες πλάκες, γιατί τις πρώτες, τις είχε κατασυντρίψει, λόγω της αμαρτίας του λαού. Αλλά δεν έμεινε σαράντα μέρες εκεί πάνω μόνο γι’ αυτό. Διαβάζουμε: « Έπεσα μπροστά στον Κύριο, όπως και προηγούμενα, 40 ημέρες και 40 νύχτες· ψωμί δεν έφαγα, και νερό δεν ήπια, εξαιτίας όλων των αμαρτιών σας που αμαρτήσατε […] ο Κύριος με εισάκουσε κι αυτή τη φορά» ( Δευτερονόμιο 9:18-19). Ο λόγος της απομόνωσής του περιείχε την ένθερμη προσευχή και τη μεσιτεία του για τον λαό του.

Μία καλύτερη επίγνωση του Θεού και του εαυτού μας και η αύξηση στη ζωή της προσευχής δεν μαθαίνονται μέσα σε συνθήκες έντονης δράσης και περισπασμών. Όλα αυτά θέλουν χρόνο. Γι' αυτό, κάποιες φορές η ανεξήγητη απομόνωσή μας - που για μας είναι  καταναγκασμός- γίνεται η αναγκαία συνθήκη για τον Θεό για να μας διδάξει καλύτερα τις αλήθειες Του, να μας δείξει πράγματα για τον εαυτό μας που αγνοούμε και να μας χρησιμοποιήσει με έναν πιο "αθέατο" τρόπο.

Όταν πιστεύεις ότι δεν θα τα καταφέρεις

"Και εγώ ήρθα σε σας με ασθένεια, και με φόβο, και με πολύν τρόμο". Πράξεις 2:3.

Συχνά πιστεύουμε ότι κάποιοι άνθρωποι είναι "πολύ ιδιαίτεροι" χαρακτήρες, δυνατοί, αισιόδοξοι, χαρισματικοί,  γι' αυτό και πετυχαίνουν με ό,τι καταπιάνονται. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι δεν είμαστε όλοι ίδιοι, ούτε διαθέτουμε εκ φύσεως τις ίδιες ικανότητες και τα ίδια χαρίσματα. Πολύ περισσότερο, δεν μεγαλώνουμε όλοι στις ίδιες συνθήκες, ώστε να μπορούμε να επωφεληθούμε τις δυνατότητες που θα μας παρείχε ένα σωστό περιβάλλον. 

Κάπως έτσι εξηγεί η επιστήμη τα πράγματα και προσπαθεί  να μας ενθαρρύνει ότι μπορούμε, ωστόσο, να τα καταφέρουμε, αν έχουμε θέληση, επιμονή και πιστεύουμε στον εαυτό μας. Σε μια εποχή που λατρεύεται  η δύναμη της προσωπικότητας και η άμετρη αυτοπεποίθηση, είναι σημάδι αδυναμίας να πεις ότι φοβάσαι, ότι δεν μπορείς και ότι δεν θα καταφέρεις. Ωστόσο, υπάρχουν και πολλοί ειλικρινείς, ανάμεσα τους και διάσημοι ακόμη, που έχουν αφήσει να φανεί και η αδύναμη πλευρά της δυνατής τους προσωπικότητας.

Ο Απόστολος Παύλος δεν είχε πρόβλημα να φανερώσει ότι δεν ήταν πάντα δυνατός. Δεν ήταν αυτό που οι άνθρωποι έβλεπαν πάντα. Πηγαίνοντας να μεταδώσει το ευαγγέλιο στην Κόρινθο, είχε μέσα του αρνητικά συναισθήματα, φόβο και τρόμο, και επιπλέον ένιωθε ασθενής. Δεν έχει σημασία αν τον ταλαιπωρούσε κάποια σωματική ασθένεια ή ήταν ψυχολογικά αδύναμος, ώστε να πιστεύει ότι δεν θα καταφέρει. Σημασία έχει ότι πήγε στην Κόρινθο, κήρυξε τον λόγο του Θεού και  πίστεψαν πολλοί άνθρωποι. Όλα αυτά από έναν άνθρωπο που στη φάση αυτή της ζωής του ήταν ψυχολογικά και σωματικά  αδύναμος.

Σου έχει συμβεί  να πεις ότι φοβάσαι, ότι δεν μπορείς και ότι δεν θα καταφέρεις; Μου έχει συμβεί αρκετές φορές και θυμάμαι  ότι ήταν μέσα από αρνητικά συναισθήματα και υποθέσεις για κακά ενδεχόμενα που ο Θεός βρήκε την ευκαιρία να δείξει τη δύναμή Του, όταν πήρα την απόφαση να αγνοήσω το πώς αισθανόμουν και το τι έβλεπα.

Ο Θεός προσεγγίζει τα πράγματα με  πολύ διαφορετικό σκεπτικό από το δικό μας. Σας μας αρέσει η δύναμη, ενώ ο Κύριος  μπορεί να χρησιμοποιήσει εξίσου καλά τη δύναμη και την αδυναμία.  Λίγο Τον ενδιαφέρει αν νιώθουμε δυνατοί ή αν πιστεύουμε στον εαυτό μας. Ο Θεός κοιτάζει αν μπορούμε να στηριζόμαστε επάνω Του για να τα καταφέρουμε. Σκέπτεται αν μπορούμε να κοιτάξουμε μέσα μας, να δούμε την αδυναμία μας, ή τα άσκημα συναισθήματά μας, και να πούμε: "Ε, και; Θα προχωρήσω μπροστά". "Όλα τα μπορώ, διαμέσου τού Χριστού που με ενδυναμώνει" (Φιλιππησίους 4:13) είναι η απάντηση όταν νιώθεις ότι δεν μπορείς, όταν φοβάσαι και πιστεύεις ότι δεν θα καταφέρεις.

(Φωτογραφία από το www. themuse.com )

Το σωστό και το δημοφιλές

 " Γι' αυτό, όλοι οι πρεσβύτεροι του Ισραήλ, συγκεντρώθηκαν και ήρθαν στον Σαμουήλ [....] κατέστησε, λοιπόν, σε μας έναν βασιλιά για να μας κρίνει, όπως έχουν όλα τα έθνη". Α' Σαμουήλ 8:10.

Ήταν μια δύσκολη στιγμή για τον προφήτη του Θεού, τον Σαμουήλ, όταν οι πρεσβύτεροι του λαού Ισραήλ  τού ζήτησαν να τους  καταστήσει βασιλιά για να τους κρίνει, όπως  ήταν η συνήθεια της εποχής, μιας και όλα τα έθνη είχαν βασιλιά. Χρησιμοποιώντας ως επιχείρημα  ότι οι υιοί του Σαμουήλ ήταν ακατάλληλοι να συνεχίσουν το έργο του - και όντως ήταν, γιατί αγαπούσαν το κέρδος και τη δωροδοκία - ζήτησαν κάτι που τους άρεσε, που δεν τους φαινόταν λάθος και που είχε αποδείξει τη "λειτουργικότητά του" στις άλλες κοινωνίες. 

Φυσικά, αυτό δεν άρεσε ούτε στον Σαμουήλ ούτε στον Θεό, ο οποίος ήταν και ο κύριος αποδέκτης της απόρριψης του λαού. Ο Θεός διαμαρτυρήθηκε μέσω του προφήτη και τους προειδοποίησε για τις συνέπειες αυτής της επιλογής. Αλλά ο λαός είχε πάρει την απόφασή του : " Όχι· αλλά βασιλιάς θα υπάρχει επάνω μας· για να είμαστε κι εμείς όπως όλα τα έθνη " ( Α' Σαμουήλ 8:19).

Ο Αϊνστάιν είχε κάποτε πει : "Ό,τι είναι σωστό, δεν είναι πάντα δημοφιλές, και ό,τι είναι δημοφιλές, δεν είναι πάντα σωστό". Και ωστόσο, εμείς  θέλουμε συχνά το δημοφιλές να είναι και σωστό, και το σωστό να είναι και δημοφιλές ". Και πάνω στην επιθυμία μας αυτή τραβάμε έναν παρόμοιο δρόμο, όπως ο λαός Ισραήλ. Πιέζουμε καταστάσεις στο σπίτι, πιέζουμε καταστάσεις στην εκκλησία, πιέζουμε καταστάσεις στην κοινωνία, ενώ κάπου μέσα μας ξέρουμε ότι αυτό που ζητάμε δεν είναι σύμφωνο με το θέλημα του Θεού. Αλλά τι να γίνει; Μας αρέσει, δεν μας φαίνεται λάθος (του Θεού φαίνεται μόνο λάθος), και έχει αποδείξει τη λειτουργικότητά του στην κοινωνία.

Δεν έχετε την αίσθηση ότι υπάρχουν φορές που ο Θεός είναι πολύ συναινετικός; Θέλουμε κάπως να πάμε τα πράγματα και επιμένουμε σ' αυτό; Θα το πετύχουμε, δεν χρειάζεται να Τον πείσουμε, ούτε να Τον πιέσουμε προς αυτήν την κατεύθυνση. Ο Κύριος είπε στον Σαμουήλ: "Άκουσε τη φωνή τους, και κατάστησε επάνω τους βασιλιά" (Α' Σαμουήλ 8:22). 

Ίσως εκ των υστέρων να προτιμούσαμε έναν πιο αυστηρό Θεό, που σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις θα μας σταματούσε από την ανοησία και το πείσμα. Επειδή ο Θεός δεν το κάνει πάντα, ας μη ζητάμε πράγματα που δεν είναι σωστά. Κι αν δεν είμαστε σίγουροι αν κάτι είναι ή όχι σωστό, ή αν συμφωνεί με το θέλημά Του, μπορούμε να  Τον ρωτήσουμε. Ο Θεός δεν θα μας αφήσει μετέωρους, αν θέλουμε να κάνουμε το σωστό, και όχι το δημοφιλές ή αυτό που μας αρέσει.

Απαλλαγή από νόμους;

" Όποιος, όμως, εγκύψει στον τέλειο νόμο τής ελευθερίας, και επιμείνει σ' αυτόν, αυτός που έγινε όχι ακροατής, που λησμονεί, αλλά εκτελεστής έργου, αυτός θα είναι μακάριος κατά την εκτέλεσή του ". Ιάκωβος 1:25.

Αν πεις σε κάποιον ότι ο Θεός έχει νόμους, σοβαρούς και υποχρεωτικούς για τη ζωή του ανθρώπου, θα κλωτσήσει σ' αυτήν την ιδέα. Φυσικά αυτό δεν κάνει εντύπωση. Κάποτε και οΙ ίδιοι οι χριστιανοί έχουν κάποιο πρόβλημα να παραδεχτούν και να διδάξουν ότι ο Θεός έχει νόμο, ή νόμους, αν θέλετε.

Ως άνθρωποι, αντιδρούμε θεωρητικά και πρακτικά με κάθε μορφής νόμο που μας επιβάλλεται "απ' έξω" και περιορίζει την ελευθερία μας. Και αυτό γιατί οι νόμοι αποτελούν πάντοτε δεσμά, ακόμη κι αν μας προστατεύουν από  άλλα δεσμά, πολύ χειρότερα και καταπιεστικά από εκείνα που μας περιορίζουν. 

Ας το κάνουμε πιο απλό. Ο νόμος και οι εντολές του Θεού είναι αυτό που είναι: νόμος και εντολές. Όπως και αν τις πούμε, έχουν το σκοπό να "περιορίσουν" τη ζωική έκφραση της ελευθερίας μας και την αυθόρμητη και, δυστυχώς για όσο καιρό τη φέρουμε, αμαρτωλή φύση μας, ώστε να μην παγιδευτούμε σε πολύ χειρότερα δεσμά. Αυτό συμβαίνει να το ξεχνάμε. Νομίζουμε ότι η ανθρώπινη φύση μας, άπαξ και αναγεννηθήκαμε και γίναμε καινούργια πνευματικά δημιουργήματα, ακυρώθηκε ως δια μιας. Τι ρόλο έχουν τώρα τα πρέπει και τα μη, τα κάνε και τα μην κάνεις; Είμαστε πια ελεύθεροι  άνθρωποι.

Είμαστε ελεύθεροι άνθρωποι για να υπακούμε σε έναν νέο νόμο, τον νόμο του Θεού, και να μπορούμε να τον υπακούμε ελεύθερα, χωρίς τη δύναμη που λέγεται αμαρτία να μας τραβάει διαρκώς κάτω. Αυτή η ελευθερία δεν είναι ελευθερία από τις εντολές του Θεού, αλλά ελευθερία για να  υπακούσουμε στο  "νόμο του Πνεύματος της ζωής", που μας ελευθέρωσε "από τον νόμο τής αμαρτίας και του θανάτου"  (Ρωμαίους 8:2).

"Νόμος της αμαρτίας και του θανάτου" σημαίνει απόλυτη κυριαρχία, ώστε να μην μπορούμε να κάνουμε  τις εντολές του Θεού, όσο κι αν προσπαθούμε. "Νόμος του Πνεύματος" σημαίνει ότι είμαστε πια ελεύθεροι  να υπακούμε  σ' αυτά που ο Θεός μάς ζητά - και να υπακούμε ελεύθερα - παρά τους περιορισμούς που μας θέτει. Ο νόμος του Θεού, είτε με τη θετική  μορφή "κάνε" είτε με την αρνητική "μην κάνεις" είναι νόμος ελευθερίας, γιατί  προφυλάσσει τον άνθρωπο που θα τον ακολουθήσει να μην πέσει στα χέρια άλλων "νόμων",  καταδυναστευτικών και θλιβερών που δένουν την ψυχή. 

Αξίζει να παντρευτώ;

"Κατά τον καιρό εκείνο γεννήθηκε ο Μωυσής ..." Πράξεις 7:20.

Συζητώντας με νέους ανθρώπους, ίσως διαπιστώσετε ότι αρκετοί αντιμετωπίζουν τον γάμο με αμφιβολία και σκεπτικισμό. Δεν είναι ότι δεν θέλουν να παντρευτούν, είναι ότι αυτά που ακούν και βλέπουν τούς αποτρέπουν από το να αναλάβουν "το ρίσκο".

Τα επιχειρήματα δεν λείπουν : " Οι καιροί είναι δύσκολοι. Με τέτοια οικονομική ανασφάλεια, πώς να κάνεις οικογένεια; Πώς θα τα φέρεις βόλτα με τόσα έξοδα; Και αν έρθουν και παιδιά ..."

Επιχείρημα δεύτερο: " Πού να βρεις τον κατάλληλο άνθρωπο, δεν βλέπεις τι γίνεται; Πώς να εμπιστευτείς; " 

Επιχείρημα τρίτο: " Να προχωρήσω ή να σταματήσω; Θα είμαι ευτυχισμένος στον γάμο μου; "

Επιχείρημα τέταρτο και χειρότερο: " Οι περισσότεροι παντρεμένοι μού λένε να κάτσω εκεί που είμαι ".

Πιθανόν να έχετε ακούσει και άλλα  τέτοια επιχειρήματα, και από στόματα χριστιανών ακόμη. Δεν περιφρονώ καθόλου τις αμφιβολίες που δημιουργούνται για ένα τόσο σημαντικό ζήτημα, εξάλλου, πράγματι οι καιροί είναι δύσκολοι. Ωστόσο, θα ήθελα να πω ότι αν στη ζωή μας δεν υπάρχει πίστη, τα πράγματα γίνονται τραγικά δύσκολα, ακόμη κι αν κάποιος ξεκινήσει με τις ιδανικότερες συνθήκες.

Πάρτε παράδειγμα την ιστορία του Μωυσή, ο οποίος γεννήθηκε σε μια πραγματικά δύσκολη εποχή. Ο Φαραώ κατέθλιβε με τις βαριές εργασίες του έναν ήδη υπόδουλο λαό. Και σαν να μην έφτανε αυτό, έδωσε διαταγή να θανατώνεται κάθε αρσενικό παιδί που γεννιόταν, από φόβο μην ο λαός επαναστατήσει. Είναι τότε ακριβώς που γεννήθηκε ο Μωυσής. 

Σήμερα ο άκαμπτος ορθολογισμός μας θα έλεγε ότι ήταν δύο ασυνείδητοι γονείς που ήθελαν τρίτο παιδάκι η αιτία της γέννησής του. Κάποιοι άλλοι θα έλεγαν ότι έτυχε. Άλλοι ότι ήταν το θέλημα του Θεού. Όποια κι αν είναι η εξήγηση, έχει λίγη σημασία. Σημασία έχει ότι αυτοί οι γονείς ήταν άνθρωποι πίστης και αυτό έδωσε άλλη πορεία στη ζωή τους και στη ζωή του Μωυσή. 

Η πίστη δεν είναι μια θεωρητική έννοια. Η πίστη είναι ένα πρακτικό εργαλείο που ανοίγει πόρτες, μεταβάλλει συνθήκες και ανθρώπους, ανατρέπει δεδομένα, είτε είσαι σε οικογένεια είτε όχι. Αν ως χριστιανοί δεν δούμε την πίστη έτσι, θα αστοχήσουμε.  Με την πίστη λύνουμε ζητήματα που τυχαίνουν και σηκώνουμε τα βάρη της ζωής. Με την πίστη αλλάζουμε εμείς οι ίδιοι και αλλάζουμε και τις συνθήκες που πιέζουν.  Με την πίστη ανοίγουμε δρόμους εκεί που δεν υπάρχουν. Θυμηθείτε την ιστορία του Μωυσή και την πορεία του.

Δεν είναι απλά οι ιδανικές συνθήκες που κάνουν τους ανθρώπους ευτυχισμένους. Αυτές κάποτε ίσως λείψουν.  Είναι η πρακτική πίστη από χριστιανούς που πιστεύουν στην πίστη, και την εξασκούν κάθε μέρα, που μπορεί να κάνει ιδανικές τις συνθήκες και ευτυχισμένους τους ίδιους και την οικογένειά τους.

Μικρές μάχες πριν τη νίκη

" Εσύ έρχεσαι εναντίον μου με ρομφαία, και δόρυ, και ασπίδα· εγώ, όμως, έρχομαι εναντίον σου στο όνομα του Κυρίου των δυνάμεων... ". Σαμουήλ 17:45.

Τελευταία συλλογίζομαι τη μάχη του Δαβίδ με τον Γολιάθ. Είναι μια ωραία ιστορία, ηρωική, που μας γεμίζει θαυμασμό για τον Θεό και τον Δαβίδ. Η εντυπωσιακή νίκη του Δαβίδ  απέναντι στον  πανίσχυρο και αλαζονικό Γολιάθ μάς δίνει θάρρος. Ξέρουμε ότι με τον Θεό στο πλευρό μας τίποτα δεν είναι αδύνατο. Και ξέρουμε, επίσης, ότι η πίστη κερδίζει πάντα τις μάχες που δίνει, όταν πρόκειται για τη δόξα του Θεού.

Ωστόσο, αυτό που σκέφτομαι δεν είναι το αποτέλεσμα. Είναι τα βήματα που οδήγησαν στο συγκεκριμένο αποτέλεσμα. Ο Δαβίδ δεν έδωσε μία μάχη εκείνη την ημέρα, έδωσε και κάποιες άλλες - μικρότερες σίγουρα -  μα ήταν μάχες.

Η πρώτη ήταν η επίπληξη και η οργή του αδελφού του, του Ελιάβ. Κατηγόρησε  άδικα τον Δαβίδ για αμέλεια στο καθήκον του, διότι  είχε αφήσει τα πρόβατα για να πάει στο πεδίο της μάχης, όπως τον είχε προστάξει ο πατέρας του. Τον κατηγόρησε για περηφάνια και πονηριά, γεγονός που θα έπρεπε να τον είχε στενοχωρήσει. Δεν είναι μικρό πράγμα να σε υποπτεύονται και να σε κατηγορούν τα αδέλφια σου.

Η δεύτερη μάχη ήταν η αποτροπή του Σαούλ. Όταν ο βασιλιάς άκουσε ότι ο Δαβίδ ήταν πρόθυμος να αντιμετωπίσει τον Γολιάθ, συνόψισε την κατάσταση με τα εξής λόγια: " Δεν μπορείς να πας ενάντια σ' αυτόν τον Φιλισταίο για να πολεμήσεις μαζί του· επειδή, εσύ είσαι παιδί, κι αυτός είναι άνδρας πολεμιστής από τη νιότη του " (Α' Σαμουήλ 17:33). Εν ολίγοις, ξέχνα το, αυτή η μάχη δεν είναι για σένα. Δεν θα τα καταφέρεις. Σας έτυχε να το ακούσετε να σας το λένε;

Η τρίτη και η χειρότερη ήταν η καταφρόνηση του Γολιάθ. " Έλα σε μένα και θα παραδώσω τις σάρκες σου στα πουλιά τού ουρανού, και στα θηρία τού χωραφιού " (Α' Σαμουήλ 17:44). Τέρμα, λοιπόν, τα ψέματα. Αφού αποφάσισες να αψηφήσεις τη λογική, τις επιπλήξεις και τις συμβουλές, και βγήκες μπροστά, να είσαι έτοιμος να υποστείς τις συνέπειες.

Ο Δαβίδ εκπλήσσει με τη σταθερή του πίστη και επιμονή. Έδωσε την τελική μάχη. Αλλά είχε υπερπηδήσει πριν τόσα εμπόδια. Είχε κλείσει τα αυτιά του σε επιπλήξεις που τον προσέβαλλαν. Είχε κλείσει τα αυτιά του σε συμβουλές που τον αποθάρρυναν. Είχε κλείσει τα αυτιά του στους εκφοβισμούς και τις ειρωνείες του εχθρού. Κοίταξε μόνο στον Θεό και στη νίκη, για την οποία δεν είχε καμιά αμφιβολία. Και νίκησε! Υπερίσχυσε " με τη σφενδόνη και με την πέτρα " (Α' Σαμουήλ 17:50), αλλά η πίστη του είχε ήδη νικήσει όλα τα εμπόδια που είχαν ορθωθεί στο δρόμο του.

 

 

Ο σωστός τρόπος και ο τρόπος του Θεού

"Και όλοι οι άνδρες του πολέμου βαδίστε γύρω από την πόλη, ολόγυρα στην πόλη μία φορά· έτσι θα κάνεις για έξι ημέρες [...] και την έβδομη ημέρα θα βαδίσετε γύρω από την πόλη επτά φορές, και οι ιερείς θα σαλπίζουν με τις σάλπιγγες  [...] καθώς ακούσετε τον ήχο της σάλπιγγας, ολόκληρος ο λαός θα αλαλάξει με δυνατόν αλαλαγμό, και το τείχος τής πόλης θα καταπέσει από τη βάση του...". Ιησούς του Ναυή 6:3-5.

Τι θα αισθανόσουν αν ήσουν ο Ιησούς του Ναυή και έπρεπε να υπακούσεις σ' αυτές τις οδηγίες, προκειμένου να κερδίσεις τη μάχη της Ιεριχούς; Μπορείς να φαντασθείς τι αισθάνθηκε ο ίδιος όταν τις άκουσε από το στόμα του Θεού; Ο Ιησούς του Ναυή ήταν λογικός άνθρωπος και σίγουρα κατάλαβε το παράλογο μιας τέτοιας τακτικής. Όμως, είχε μάθει το εξής μάθημα στη ζωή του: όταν ο Θεός μάς καλεί να κάνουμε ένα συγκεκριμένο έργο γι' Αυτόν ή μας οδηγεί σε έναν συγκεκριμένο δρόμο, έχει και τον δικό Του τρόπο για να ενεργήσουμε. Το περίεργο είναι ότι συχνά αυτός ο τρόπος δεν ταιριάζει με τον "σωστό" τρόπο που έχουμε κατά νου για να φέρουμε εις πέρας την αποστολή μας.

Ο Ιησούς του Ναυή έκανε ό,τι του προστάχθηκε. Όσο καλύτερα γνωρίζουμε τον Θεό στη ζωή μας, τόσο καταλαβαίνουμε ότι ο Κύριος θέλει την υπακοή και την πίστη μας να περνάνε μπροστά από τα αντιφατικά συναισθήματά μας ή τη λογική μας. Μπορεί οι εντολές Του να μας φαίνονται ακατανόητες, παράλογες, ή και αστείες. Ποιος λογικός άνθρωπος θα περίμενε να κατακτήσει μια πόλη με τον τρόπο που ο Ιησούς του Ναυή την κατέκτησε; Ποιος λογικός αρχηγός θα πολεμούσε με τριακόσιους άντρες, με στάμνες και λαμπάδες, όπως ο Γεδεών; Ποιος λογικός ψαράς θα ξανάριχνε τα δίχτυα του, ύστερα από μια άκαρπη βραδιά σπαταλημένη στο ψάρεμα, όπως έκανε ο Πέτρος; 

 

Τα βιβλικά παραδείγματα δεν λείπουν προκειμένου να μας διδάξουν, όχι φυσικά να κάνουμε τα ίδια, αλλά για να μάθουμε, όπως εκείνοι οι άνθρωποι που ευαρέστησαν τον Κύριο, ότι οι ίδιες αρχές της πίστης και της υπακοής που ζήτησε ο Θεός στο παρελθόν, ισχύουν και για μας σήμερα. Αν η λογική μας αρνείται  να τις επικυρώσει και η καρδιά μας αμφιταλαντεύεται να τις εφαρμόσει, είναι γιατί δεν γνωρίζουμε καλά τον Θεό και δεν Τον εμπιστευόμαστε όπως θα έπρεπε.

Τα σχέδια του Θεού  λειτουργούν σωστά όσο προχωρούμε δια της πίστεως και όχι δια της όψεως. Τα σχέδια του Θεού λειτουργούν όχι όταν τα υποβάλλουμε σε έλεγχο ή τροποποίηση, αλλά όταν τα αγκαλιάζουμε με απλότητα. Είναι πολύ περισσότερα αυτά που θα κερδίσουμε απ' αυτά που νομίζουμε ότι θα χάσουμε, γιατί ο σωστός τρόπος είναι τελικά ο τρόπος του Θεού. Και αυτό όχι γιατί πίσω από τις οδηγίες τους Θεού κρύβεται κάποια "μαγική" συνταγή, αλλά γιατί ο δρόμος της πίστης και της υπακοής είναι ο δρόμος που ευαρεστεί τον Θεό.

Γονική εξουσία, γονική φιλία, γονική σοφία

"Αγόραζε την αλήθεια, και μη την πουλάς· τη σοφία, και την παιδεία, και τη σύνεση". Παροιμίες 23:23.

Έχετε ακούσει, φαντάζομαι, για διάφορες μεθόδους που προτείνουν ένα σωρό ειδικοί για να διαπαιδαγωγήσετε σωστά τα παιδιά σας. Θα βρείτε όποια φόρμουλα σάς ταιριάζει, γιατί είναι πολλές οι θεωρίες και οι έρευνες που κυκλοφορούν. Και άντε τώρα να διαλέξεις με τα σωστά κριτήρια...

Η αλήθεια είναι ότι από τη στιγμή που ο άνθρωπος έπαψε να υπολογίζει τον Θεό στη ζωή του, έπαψε να πιστεύει στη διάκριση καλού και κακού, έπαψε να ενδιαφέρεται πρώτα για τον θεϊκό και, έπειτα, για τον ανθρώπινο νόμο, όλες οι ηθικές αρχές ξεθώριασαν και οι γονείς άρχισαν να γίνονται χαλαροί και ανεκτικοί με τα παιδιά τους, σε σημείο που τα βλάπτει ανεπανόρθωτα.

Όσο λάθος είναι να έχεις υπερβολικές και άκαμπτες απαιτήσεις από τα παιδιά σου και να τα μεταχειρίζεσαι σαν να είναι ενήλικες, άλλο τόσο λάθος είναι να τα κανακεύεις και να κατεβάζεις τον πήχη σε όλα, γιατί διατρέχεις τον κίνδυνο να δημιουργήσεις μελλοντικά ενήλικες- παιδιά. Και δυστυχώς, το φαινόμενο αυτό είναι  συχνό στις μέρες μας.

Αν θέλεις να έχεις παιδιά ισορροπημένα και ικανά να παλέψουν τη ζωή, κράτησε την ισορροπία μεταξύ της γονικής εξουσίας και της γονικής φιλίας. Μια γονική εξουσία ευγενική και επιεικής, αλλά  δίκαιη και σταθερή, δεν αποκλείει το να είσαι φίλος με τα παιδιά σου. Μην τα επιτρέπεις όλα. Μην τα δικαιολογείς όλα. Μην τους τα προσφέρεις όλα. Έχε απαιτήσεις από τα παιδιά σου, απαιτήσεις που ξέρεις ότι για την ηλικία τους και τις δυνατότητές τους μπορούν και οφείλουν να φέρουν εις πέρας. Η αγάπη σου ας μην τα καταστρέψει, άθελά σου.

Ο Θεός έχει δώσει οδηγίες για τη ζωή μας, για τις σπουδαίες αξίες που πρέπει να επιλέξουμε. Έχει δώσει, επίσης, αρχές για το γάμο, το σπίτι, τις εξουσίες και τις σχέσεις μεταξύ των μελών της οικογένειας. Για τους χριστιανούς γονείς, η αποποίηση της γονικής ευθύνης και εξουσίας, που ο Θεός τούς εμπιστεύτηκε σε όλα τα επίπεδα, για χάρη μιας άνευ όρων γονικής φιλίας, ή προς αποφυγή των προβληματισμών, είναι μια μορφή ανυπακοής στον Θεό. Σίγουρα, κανείς δεν έσωσε τα παιδιά του με την εξουσία ή την πίστη του. Είναι ο Θεός που ενεργεί ένα τέτοιο θαύμα στην καρδιά εκείνου του παιδιού που θα το επιλέξει ελεύθερα και προσωπικά, και όχι για χάρη των γονιών του. Ωστόσο, κανείς δεν θα αρνηθεί ότι η αποστολή των γονιών είναι να διαμορφώνουν τις κατάλληλες προϋποθέσεις, και αυτό περιλαμβάνει και τα όρια που θέτουν από κοινού η γονική εξουσία και η γονική αγάπη και φιλία. Ας μη στρεβλώσουμε την πορεία των επόμενων γενεών. Ας μη δημιουργήσουμε  ενήλικες- παιδιά οικογενειάρχες, πολίτες, χριστιανούς.