Οι αξίες μας και οι αξίες του δικού μας αιώνα

" [...] τον Κύριό μας Ιησού Χριστό, που έδωσε τον εαυτό του εξαιτίας των αμαρτιών μας, για να μας ελευθερώσει από τον παρόντα πονηρό αιώνα ..." Γαλάτες 1:4.

Ο απόστολος Παύλος κάνει λόγο για τον δικό του "παρόντα πονηρό αιώνα", κάπου δύο χιλιάδες χρόνια πίσω. Κάθε αιώνας για τους ανθρώπους που τον ζούσαν ήταν ένας "παρόν πονηρός αιώνας". Αυτό μπορεί να το πει κάποιος που έχει άλλα κριτήρια και άλλο τρόπο σκέψης και στέκεται λίγο πιο "έξω" από τα πλαίσια και τους τρόπους σκέψης του αιώνα του.

Ξέρουμε λίγο ως πολύ ότι αντλούμε τις ιδέες μας από την κοινωνία στην οποία ζούμε. Αλλιώς σκέπτονταν οι άνθρωποι τη ρωμαϊκή εποχή, αλλιώς τον Μεσαίωνα, αλλιώς εμείς σήμερα. Δεν είναι μόνο ότι παίρνουμε τις ιδέες μας από την κοινωνία που ζούμε, αλλά μαθαίνουμε από την κοινωνία πώς να σκεπτόμαστε για τις ίδιες μας τις ιδέες.

Το χαρακτηριστικό κάθε "πονηρού αιώνα" είναι ότι σκέπτεται, σχεδιάζει και ζει χωρίς Θεό. Οι περισσότεροι άνθρωποι  βάζουν στόχους, τρέφουν φιλοδοξίες και καλλιεργούν επιθυμίες που είναι σχεδόν πάντα αντίθετες μ' αυτά που ο Θεός θεωρεί σωστά, δίκαια και αγαθά για τον άνθρωπο και τους συνανθρώπους του. Οι άνθρωποι μπορεί να δαπανηθούν και να δαπανήσουν τη ζωή τους για ένα τίποτα, το οποίο, ωστόσο, η κοινωνία το έχει καταξιώσει.

Χάζευα τις προάλλες ένα περιοδικό του οποίου οι μισές σελίδες μάς μιλούσαν για το απίστευτα νεανικό σώμα της Χ, παρά τα χρονάκια της, τους κοιλιακούς της Ψ, παρά τις εγκυμοσύνες της, και το απίστευτο σούπερ όμορφο δίδυμο ΧΨ που είναι νέοι, λαμπεροί, επιτυχημένοι και ευτυχισμένοι!  Σε ένα άλλο περιοδικό έμεινα να κοιτάζω το αντρικό εξώφυλλο με τίτλο: " Η αρετή της αυτοπεποίθησης" και αυθόρμητα αναρωτήθηκα από πότε η αυτοπεποίθηση είναι αληθινά αρετή. Δεν είναι κακό να έχεις νεανικό σώμα, ή να έχεις αυτοπεποίθηση και να είσαι επιτυχημένος. Το θέμα είναι ότι ο έπαινος και η αναγνώριση σταματούν σχεδόν πάντα στο φαίνεσθαι και δύσκολα ασχολούνται με τον εσωτερικό άνθρωπο ή τις αιώνιες αξίες. Η ευτυχία ορίζεται με τα κριτήρια που η  κοινωνία θα ορίσει. Οι αξίες μιας επιτυχημένης ζωής ορίζονται με τον τρόπο που η κοινωνία θα μας πει ότι είμαστε επιτυχημένοι: οικογενειακά, επαγγελματικά, προσωπικά.

Τα παραπάνω παραδείγματα είναι μερικοί από τους πολλούς τρόπους με τους οποίους μπορεί να σκέπτεται μια εποχή, και αυτές οι σκέψεις  και οι επιθυμίες να είναι απολύτως "νόμιμες" και "ηθικές". Και στη συνέχεια, εσύ ανοίγεις τη Βίβλο σου, αν είσαι χριστιανός, και καλείσαι να βγεις λίγο "έξω" από τον παρόντα πονηρό αιώνα, που σκέπτεται και ζει χωρίς Θεό, και να σκεφτείς διαφορετικά. Δεν είναι εύκολο όταν σου τριβελίζουν το μυαλό από τόσες μεριές. Αλλά χρειάζεται να το κάνεις και χρειάζεται να αντισταθείς στον παρόντα πονηρό αιώνα πιστεύοντας τις θεϊκές αξίες. Διαφορετικά, κινδυνεύεις  να απορροφηθείς ολότελα από αυτόν. 

Εξαρτάσαι από άλλου τις προθέσεις

« Ο Ιωσήφ βρίσκεται ακόμα στη ζωή, και είναι άρχοντας σε ολόκληρη τη γη τής Αιγύπτου…» Γένεση 45:25-26.

 

Είχαν περάσει πολλά χρόνια από τότε που ο Ιωσήφ πουλήθηκε από φθόνο  από τα αδέλφια του και κατάληξε σκλάβος και φυλακισμένος στην Αίγυπτο. Η ιστορία των αδικιών που υπέστη  ο Ιωσήφ δεν ταίριαζε με την καθαρότητα και τη δικαιοσύνη της ζωής του.

Όλα αυτά μέχρι την ώρα που ο Κύριος τον ύψωσε και τον έκανε άρχοντα στη γη του Φαραώ. Η φήμη του είχε αποκατασταθεί και οι συμφορές του είχαν ξεχαστεί. Η ιστορία θα μπορούσε κάλλιστα να κλείσει εδώ,  αλλά δεν κλείνει. Υπήρχαν τα αδέλφια του που πίσω στη χώρα τους νόμιζαν ότι τα πράγματα είχαν δρομολογηθεί όπως ήθελαν και  ότι είχαν επιτέλους ησυχάσει από τότε που τον ξεφορτώθηκαν. Το σχέδιο, όμως, του Θεού,  προέβλεπε άλλο τέλος.

Η πείνα που ξέσπασε  ανάγκασε τα αδέλφια του να καταφύγουν στην  Αίγυπτο για ν’ αγοράσουν τροφές. Εκεί, μέσα από μια σειρά γεγονότων, ανακαλύπτουν ότι αυτός που είχαν βγάλει από τη ζωή τους, ήταν αυτός  από τον οποίο εξαρτιόταν αποκλειστικά η ζωή τους. Τα νέα που έφεραν πίσω στον ηλικιωμένο πατέρα τους ήταν πέρα από κάθε λογική: «Ο Ιωσήφ βρίσκεται ακόμα στη ζωή, και είναι άρχοντας σε ολόκληρη τη γη της Αιγύπτου», και -θα μπορούσαμε να προσθέσουμε εμείς-  η επιβίωσή μας εξαρτάται αποκλειστικά από τις καλές του προθέσεις.

Το ίδιο συνέβη με τον  Χριστό.  Ο Δίκαιος και ο Άγιος που επειδή κάποιους ενοχλεί  Τον βγάζουν από τη ζωή τους. Και προσπαθώντας να σβήσουν τα ίχνη Του μέσα στην ιστορία, συνεχίζουν αμέριμνοι την πορεία τους. Κανένας λόγος ανησυχίας, καμιά απολογία, καμιά συναίσθηση αμαρτίας. Ο Χριστός, όμως, δεν είναι νεκρός, επειδή κάποιοι έτσι θέλησαν να φτιάξουν το σχέδιο. Ο Ιησούς είναι ζωντανός και είναι Κύριος στη γη και τον ουρανό. Και επιπλέον, απ’ Αυτόν εξαρτάται η ζωή μας. Απ’ Αυτόν και τις όποιες καλές Του προθέσεις.

Τα αδέλφια του Ιωσήφ αναγνώρισαν το λάθος τους και μετάνιωσαν για την αδικία τους. Ο Ιωσήφ ξέχασε το κακό που του έγινε, τους συγχώρεσε και τους πρόσφερε ένα ασφαλές μέλλον. Αν βλέπεις σήμερα τον εαυτό σου σε μία παρόμοια κατάσταση,  να ξέρεις ότι έχεις ακριβώς την ίδια ευκαιρία να συμφιλιωθείς με Εκείνον. Θυμήσου ότι το επίγειο και αιώνιο μέλλον σου δεν γράφεται βάσει των δικών σου σεναρίων, αλλά σύμφωνα με το δικό Του σχέδιο. Σε σένα ανήκει η όποια απόφαση. Μπορείς να πεις ναι ή όχι στον Χριστό. Αν αντιμετωπίσεις τη χαρά ή τη θλίψη στη συνέχεια της ύπαρξής σου, μέχρι και την αιωνιότητα, θα είναι το αποτέλεσμα των δικών σου αποφάσεων.

Τυχερή συγκυρία και αγώνας

"Τον αγώνα τον καλό αγωνίστηκα, τον δρόμο τελείωσα, την πίστη διατήρησα". Β' Τιμόθεο 4:7.

Αγώνας, την έχουμε ψιλοβαρεθεί τη λέξη, γιατί την ακούμε καθημερινά όταν ρωτάμε γύρω μας την κλασική ερώτηση: «Τι κάνεις, καλά είσαι;» και παίρνουμε απάντηση: «Καλά, εδώ στον αγώνα, εσύ;»  Στον αγώνα και εγώ,  θέλω συχνά να προσθέσω, αλλά δεν το κάνω. Δεν μου αρέσει η λέξη «αγώνας» για να περιγράψω τη ζωή. Κάτι μέσα μου με απωθεί,  γιατί θα ήθελα η ζωή να είναι όμορφη, ανάλαφρη και δροσερή... και δυστυχώς δεν είναι έτσι ακριβώς!

Η αλήθεια είναι ότι η ζωή είναι πολύ διαφορετική όταν την κοιτάς «από μέσα». Γιατί «απ’ έξω», δηλαδή, μέσω του φωτογραφικού φακού, της μικρής και μεγάλης οθόνης, των διαφημίσεων, η ζωή υπόσχεται συχνά μια ευτυχία που μπορεί να την αποκτήσεις στο λεπτό, αν είσαι τυχερός! Λοιπόν, επειδή ζούμε τη ζωή «από μέσα», δεν αποφεύγουμε τον αγώνα.  Μάλλον τους αγώνες καλύτερα.

Ένας τέτοιος είναι ο πνευματικός αγώνας της ζωής του χριστιανού.  Αυτός ο αγώνας έχει πολλούς μικρότερους αγώνες, σαν να κάνεις γύρους σ’ ένα στάδιο. Έχω πιάσει αρκετές φορές τον εαυτό μου να αρνείται να τον υποστεί. Απλά, δεν θέλω να τρέξω άλλο και επιθυμώ να σταματήσω σε κάποιον γύρο.  Έχω κάνει προσευχές του τύπου: «Δεν μπορώ Κύριε, θέλω να παρατήσω τώρα τον συγκεκριμένο αγώνα». Μπορεί να είναι μια  δυσανάλογη ευθύνη που με κουράζει. Ή έχω πει: «Αυτό το φορτίο δεν μπορώ και δεν θέλω να το σηκώσω άλλο». Μπορεί να είναι μια περίπλοκη κατάσταση. Και όταν τα λέω αυτά, ψάχνω διαφυγή, γιατί υποθέτω ότι η χριστιανική ζωή δεν μπορεί να είναι τόσο κουραστική και δύσκολη.

Μήπως κάνω λάθος; Χρειάζονται πράγματι όλοι αυτοί οι γύροι; Όχι, δεν κάνω λάθος, γιατί υπάρχουν  άλλοι άνθρωποι γύρω μου που με διδάσκουν. Βλέπω επιτυχημένους επιχειρηματίες, σπουδαίους ηθοποιούς, μεγάλους αθλητές, καταξιωμένους επιστήμονες, και διαβάζοντας συνεντεύξεις τους δύο πράγματα συγκρατώ: μεγάλη και σταθερή θέληση και πολύ προσωπικό κόπο. Ας το πω καλύτερα: αγώνας. Μεγάλος αγώνας για να φτάσουν στην πολυπόθητη καταξίωση.

Εγώ, με ποιο τρόπο ακριβώς θα ήθελα να κερδίσω τις  επαγγελίες του Θεού και να λάβω το δικό μου βραβείο; Μήπως με κάποιον  πνευματικό αυτοματισμό; Μήπως με κάποια εύκολη τεχνική;  Μήπως με  την επιδίωξη της «τυχερής» συγκυρίας, εκείνου του τυχαίου και απρόβλεπτου που ξαφνικά φέρνει στα χέρια μας όλα αυτά για τα οποία ελάχιστα κοπιάσαμε; Δυστυχώς, δεν συμβαίνει αυτό ούτε πίσω από τις κάμερες του κινηματογράφου. Η τυχερή συγκυρία θέλει και κόπο για να διατηρηθεί.  Διαφορετικά, κρατάει πολύ λίγο, γιατί χωρίς θυσία τίποτα δεν διαρκεί με μαγικό τρόπο.

Από τον αγώνα της ζωής δεν εξαιρείται κανείς. Κάποιοι τρέχουν «για να πάρουν φθαρτό στεφάνι, εμείς όμως άφθαρτο» (Α’ Κορινθίους 9:25). Και μαζί μ’ αυτό το άφθαρτο στεφάνι και όλες αυτές τις ευλογίες για τις οποίες αγωνιστήκαμε εδώ στη γη.

Θαυμαστός Θεός

« […] Εσύ, που με υψώνεις από τις πύλες τού θανάτου, για να διηγηθώ όλους τούς επαίνους σου, στις πύλες τής θυγατέρας Σιών». Ψαλμός 9:13

Η ζωή που διασχίζουμε  δεν είναι πάντα όμορφη. Και ποιος δεν έχει να πει για εκείνες τις μέρες, τα χρόνια ίσως, που η ζωή του δεν ήταν παράδεισος. Ποιος δεν θυμάται όνειρά του που δεν έγιναν ποτέ πραγματικότητα. Κάποιες φορές  αισθανθήκαμε άδειοι. Άλλοτε προδομένοι από άτομα που δεν περιμέναμε. Κάποτε βρεθήκαμε μόνοι στον αγώνα μας. Διότι στη ζωή υπάρχουν στιγμές που τα πάντα μπορεί να γίνουν σκόνη μέσα σε μια στιγμή: ένα διαζύγιο, μια δύσκολη ασθένεια, απώλεια μιας ολόκληρης περιουσίας, ένας θάνατος.

Υπάρχουν εκφράσεις που ακούγονται από τα ανθρώπινα στόματα τέτοιες απελπισμένες ώρες. «Έσβησαν όλα», «Δεν με νοιάζει τίποτα πια»,  «Για μένα,  η ζωή  έκλεισε», και αυτό γιατί κάποιες συγκεκριμένες ελπίδες πέθαναν. Και οι νεκρές ελπίδες ανήκουν σε "νεκρούς" ανθρώπους.

 Όμως, ο Θεός είναι  ζωντανός Θεός και εμείς ζούμε μαζί Του. Όποιες κι αν είναι οι συνθήκες, όσο βαθιές κι αν είναι οι πληγές, όσο μεγάλα τα αδιέξοδα, ο Θεός  ανασταίνει «νεκρούς» ανθρώπους. Μπορούμε ν’ ακουμπήσουμε πάνω Του, όταν αισθανόμαστε ότι η ζωή  μας έχασε πια το νόημα της, ή όταν νομίζουμε ότι τίποτα δεν μπορεί να της ξαναδώσει ελπίδα.

Υπάρχει πάντα ο Κύριος για να κάνει αυτό που εμείς δεν μπορούμε. Μπορεί να μας βγάλει από το λάκκο της θλίψης και της ταλαιπωρίας. Μπορεί να  μας αναστήσει από έναν προσωπικό θάνατο. Όχι να μας ακούσει, να μας καταλάβει, αλλά μετά να μην κάνει τίποτα. Ο Θεός κάνει τα πάντα τέλεια και ολόκληρα. Και επειδή έχει απόλυτη εξουσία, και επειδή μας αγαπάει, μπορεί να μας υψώσει από τις πύλες του δικού μας θανάτου.  Όταν ο Κύριος μάς βγάζει από τις θλίψεις μας, μας μεταφέρει στις "πύλες της δοξολογίας".  Γιατί ο Θεός έχει και ανοικτές πόρτες στη ζωή μας, πόρτες που οδηγούν στη χαρά και την ευρυχωρία.

 «Ο Θεός  ελευθερώνει του δέσμιους» (Ψαλμός 146:7). Πολύ περισσότερο, ο Θεός  «βγάζει τους δέσμιους σε αφθονία» (Ψαλμός 68:13).  Όταν μια κουρασμένη ψυχή Τού φωνάζει: «Ελέησέ με, Κύριε· δες τη θλίψη μου» (Ψαλμός 9:12), ο Κύριος θα ανταποκριθεί. Ποτέ στη ζωή μου, σε πραγματικά δύσκολες ώρες που αντιμετώπισα, ο Κύριος δεν ξέχασε να με ελευθερώσει. Μπορεί να άργησε,  αλλά δεν ξέχασε.

Ο Θεός δεν είναι ανάλγητος. «Αυτός γνωρίζει την πλάση μας, θυμάται ότι είμαστε χώμα» (Ψαλμός 103: 14). Υπάρχει πάντα μια συγκεκριμένη ώρα που απλώνει το χέρι Του και  μας βγάζει από την ταλαιπωρία, οδηγώντας μας σε έδαφος ανάπαυσης. Εκεί μπορούμε με χαρά να διηγούμαστε πόσο πολλά έκανε ο Θεός για μας. Και καθώς θυμόμαστε, τον δοξολογούμε. Αυτός ήταν, είναι και θα είναι πάντα θαυμαστός Θεός.

Λόγοι που κάνουν την ταλαιπωρία ευεργετική

«Πριν ταλαιπωρηθώ, εγώ πλανιόμουν· τώρα, όμως, φύλαξα τον λόγο σου […]  Καλό έγινε σε μένα ότι ταλαιπωρήθηκα, για να μάθω τα διατάγματά σου». Ψαλμός 119:67, 71.

Ταλαιπωρία, και μόνο η λέξη μάς απωθεί. Ταλαιπωρία σημαίνει κούραση και βάσανα. Κάποιες φορές είμαστε εμείς η αιτία γι' αυτά. Κανείς δεν ξεφεύγει από τον κανόνα: μικρότεροι και μεγαλύτεροι έχουμε υποστεί τις συνέπειες της ανοησίας ή της ανυπακοής μας. Ιδιαίτερα όμως στα πράγματα του Θεού, αυτά δημιουργούν εμπόδια και λυπηρές συνέπειες στα σχέδιά Του. Ανοησία και ανυπακοή σημαίνει ταλαιπωρία, χάσιμο χρόνου και συναισθηματική σπατάλη.

Και όμως, δεν μπορούμε να πούμε ότι ο Θεός δεν μας διδάσκει. Ούτε ότι η Βίβλος δεν είναι επαρκής για να γνωρίσουμε το θέλημά Του. Η μέχρι τώρα πορεία μου μού δείχνει ότι παρά τις ένθερμες και γνήσιες προθέσεις μας, συχνά δεν καταφέρνουμε να γλιτώσουμε την περιπλάνηση από τους δικούς μας άσκοπους δρόμους. Έλλειψη πίστης; Έλλειψη σωστής κατανόησης; Έλλειψη υπακοής; Κάτι απ' όλα αυτά.

Θυμάμαι μια περίοδο της ζωής μου που ζητούσα έντονα από τον Θεό να μου δείξει τι έπρεπε να κάνω σε κάποιο θέμα που με απασχολούσε. Ο Θεός το έκανε με  λεπτότητα και διακριτικότητα. Υπήρξαν φορές που κατάλαβα ότι χρειάζονταν συγκεκριμένα βήματα υπακοής: κάποια τα έκανα, αλλά υπήρχαν και αρκετά που δεν τα έκανα ποτέ. Λογική, ανασφάλεια, αντίδραση, κούραση, ήταν κάποιες από τις αιτίες που με εμπόδισαν να πάω πάρα πέρα. Αρχικά, συμφωνούσα με τον Κύριο ότι έτσι έπρεπε  να κάνω. Στην πορεία, εξαιτίας των παραπάνω, παλινδρομούσα. Έπειτα με δικαιολογούσα, ενώ στη συνέχεια με κατηγορούσα. Οι δικές μου αμφιταλαντεύσεις και πολύπλευρες ελλείψεις με έκαναν να μπερδεύομαι με τους δρόμους του Θεού, να κουράζομαι, και γιατί όχι, να αναρωτιέμαι αν έχει τόσο σύγχυση η πνευματική ζωή κάποιες φορές.

Ο Θεός με βοήθησε με το εξής εδάφιο: «Εγώ είμαι ο Κύριος, και δεν υπάρχει άλλος. Δεν μίλησα στα κρυφά, ούτε σε σκοτεινό τόπο τής γης· δεν είπα στο σπέρμα τού Ιακώβ: Ζητήστε με μάταια· εγώ είμαι ο Κύριος, που μιλάω δικαιοσύνη, που αναγγέλλω ευθύτητα» (Ησαΐα 45:18-19).

Ποτέ δεν μιλά ο Θεός "κρυφά", ούτε λέει θολά  και ακαθόριστα πράγματα. Ποτέ δεν κρύβει το επόμενό Του βήμα για μας. Αλλά είναι ότι εμείς θέλουμε όλο το σχέδιο και αναλυτικά για να κάνουμε ένα βήμα, ενός Εκείνος περιμένει την υπακοή μας στο κάθε βήμα, για να μας πει και το επόμενο του σχεδίου.  Στον Ησαΐα 48:17-18 διαβάζουμε: «Εγώ είμαι ο Κύριος ο Θεός σου, που σε διδάσκω για την ωφέλειά σου, σε οδηγώ διαμέσου του δρόμου από τον οποίο έπρεπε να πας. Είθε να άκουγες τα προστάγματά μου! Τότε, η ειρήνη σου θα ήταν σαν ποταμός, και η δικαιοσύνη σου σαν κύματα θάλασσας» . 

Τα πάντα λύνονται πιο γρήγορα, χωρίς μεγάλες ταλαιπωρίες, όταν υπακούμε έγκαιρα στα διάφορα βήματα της πίστης, χωρίς διαρκείς γογγυσμούς και αμφισβητήσεις. Όμως, είναι πάντα ένα βήμα τη φορά. Ποτέ περισσότερα! Μια ταλαιπωρία αποδεικνύεται θεραπευτική και διδακτική όταν μας μαθαίνει να ξεριζώνουμε εγωισμούς, πεισματικές αντιδράσεις και πνευματικές ελλείψεις, γιατί είναι στοιχεία που περιπλέκουν τη ζωή μας και μας οδηγούν, ενώ δεν το θέλουμε, στο χάος και τη σύγχυση.