Κράτα τις υποσχέσεις σου

"Θυσίασε στον Θεό θυσία αίνεσης, και απόδωσε στον Ύψιστο τις ευχές σου·  και να επικαλείσαι εμένα σε ημέρα θλίψης, θα σε ελευθερώσω, και θα με δοξάσεις". Ψαλμός 50:14.

Μήπως έχεις απογοητευτεί από κάποιους που ποτέ δεν κράτησαν τις υποσχέσεις που σου έδωσαν; Δεσμεύτηκαν για διάφορα, αλλά στην πορεία δεν κατάφεραν να είναι συνεπείς. Και εντούτοις, ξέρεις  καλά ότι θα μπορούσαν να το είχαν κάνει, απλά δικαιολογήθηκαν και βρήκαν διάφορα προσχήματα.

Αν αυτό σε ενοχλεί και το θεωρείς λίγο ως πολύ κοροϊδία, θυμήσου  ότι ούτε ο Θεός δικαιολογεί εύκολα τις δικές μας ασυνέπειες. Είναι ωραίες οι προσευχές, είναι συγκινητικά τα λόγια της πίστης, είναι δυνατές οι εκφράσεις της αφιέρωσης, αλλά για τον  Θεό έχουν νόημα όταν γίνονται πραγματικότητα. Στον Εκκλησιαστή 5:4-5 διαβάζουμε: " Όταν ευχηθείς κάποια ευχή στον Θεό, μη καθυστερήσεις να την αποδώσεις· επειδή, δεν αρέσκεται στους άφρονες· απόδωσε ό,τι έχεις ευχηθεί. Καλύτερα να μη ευχηθείς, παρά αφού ευχηθείς να μη αποδώσεις ". 

Πολλές φορές ξεχνάμε τις ευχές μας στον Κύριο. Λέμε: "Θα κάνω το θέλημά Σου", αλλά όταν έρθει η ώρα να κάνουμε το θέλημα του Θεού, ψάχνουμε εναλλακτικές. Λέμε: "Χάρισέ μου μια οικογένεια για τη δόξα Σου", και όταν μας χαρίσει πράγματι οικογένεια, η ευχή αυτή ξεχνιέται. Λέμε: "Θέλω να είμαι χρήσιμος στους άλλους", και όταν οι άλλοι και οι ανάγκες τους παρουσιαστούν, αλλάζουμε πλευρά, όπως ο ιερέας και ο Λευίτης στην παραβολή του Καλού Σαμαρείτη. Λέμε: "Θέλω να συγχωρώ και να ξεχνώ", και όταν έρθει η ώρα της συγχώρησης, η καρδιά κλείνει.

Ο Θεός δίνει μεγάλη σημασία στο κατά πόσο τηρούμε τις υποσχέσεις μας σ' Αυτόν. Στη Βίβλο, υπάρχουν εδάφια που μας θυμίζουν ότι πρέπει να αποδώσουμε τα οφειλόμενα:

"Θα μπω μέσα στον οίκο σου με ολοκαυτώματα· θα σου αποδώσω τις ευχές μου". Ψαλμός 66:12.

"Θα αποδώσω τις ευχές μου στον Κύριο, τώρα, μπροστά σε ολόκληρο τον λαό του ". Ψαλμός 116:18.

" Εγώ, όμως, θα θυσιάσω σε σένα με φωνή αίνεσης· θα αποδώσω όσα ευχήθηκα ". Ιωνάς 2:9

Κράτησε τις υποσχέσεις σου στον Θεό σε όλες τις συνθήκες. Ό,τι βγαίνει από το στόμα σου, μην το παίρνεις πίσω. Μην το ξεχνάς, όπως ο Θεός δεν ξεχνά να κρατά τις δικές Του  υποσχέσεις σε σένα.

Βαδίζουν τα πράγματα προς ένα τέλος;

 «Ύστερα θα είναι το τέλος, όταν παραδώσει τη βασιλεία στον Θεό και Πατέρα· όταν καταργήσει κάθε αρχή και κάθε εξουσία και δύναμη». Α’ Κορινθίους 15:24.

Πολλοί προσπάθησαν στο παρελθόν και προσπαθούν ακόμη και σήμερα να «διαβάσουν» την ιστορία, κάνοντας εικασίες για το πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα στο μέλλον. Υπάρχουν αποφάσεις που παίρνονται σ’ ένα μέρος της γης και αυτές επηρεάζουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο άτομα και έθνη που δεν έχουν άμεση σχέση με αυτούς που αποφασίζουν.

Πολλοί αναρωτιούνται για το πού ακριβώς πάει ο κόσμος, αλλά κανείς δεν ξέρει. Γιατί τελικά την ιστορία πάντα τη διαβάζουμε και ξέρουμε αυτό που έχει συμβεί και όχι αυτό που θα υπάρξει.

Και όμως σήμερα είμαστε μέρος της ιστορίας του καιρού μας, τον οποίο προσπαθούμε να καταλάβουμε και να βρούμε τη θέση μας σ’ αυτόν. Πρέπει να ζήσουμε εντός της ιστορίας,  μιας ιστορίας που, σύμφωνα με τα λόγια αρκετών ειδημόνων, έχει αρχίσει να «επιταχύνει». Και όχι μόνο επιταχύνει, αλλά καθορίζεται όλο και περισσότερο από το απρόσμενο, το αστάθμητο και το ενδεχομενικό.

Δεν έχω καμιά «ειδική» γνώμη για το πού πάει η ιστορία, όπως δεν έχω και ιδιαίτερη γνώση για το πώς, πού και πότε ακριβώς τελειώνει η ιστορία. Γνωρίζω όμως  ότι τελειώνει όταν ο Χριστός «παραδώσει τη βασιλεία στον Θεό και Πατέρα· όταν καταργήσει κάθε αρχή και κάθε εξουσία και δύναμη», με τελευταίο εχθρό να νικιέται τον ίδιο τον θάνατο (Α’ Κορινθίους 15:24-26). Αυτό είναι κάτι που είτε δεν το ξέρουν είτε δεν το λαμβάνουν υπόψη είτε το ξεχνούν όσοι μιλούν για την εξέλιξη της ιστορίας.

Ένα τέλος στο οποίο ο Χριστός είναι κυρίαρχος και βάζει «όλους τούς εχθρούς του κάτω από τα πόδια του» (Α Κορινθίους 15:25) μοιάζει ίσως αφελέστατο και αστείο  για πάρα πολλούς που έχουν κάνει «σοβαρά» σενάρια για την ιστορία και την πορεία της. Λυπηρή θα είναι η διάψευσή τους.

Σήμερα για άλλη μια φορά η ανησυχία ή αισιοδοξία θα μιλήσει για την ιστορία,  το αύριο, το μέλλον μας. Όλοι κάτι θα πιστέψουμε απ’ αυτά που ακούγονται. Μ’ αυτό που πιστεύουμε θα συνεχίσουμε τη ζωή μας και μ’ αυτό θα κλείσουμε τη δική μας ιστορία. Το βασικό μέλημά μας πρέπει να είναι το τέλος της δικής μας ιστορίας. Και αυτό δεν το γράφουν κάποιοι άλλοι σε κάποια κέντρα εξουσίας ή σε άλλα μέρη της γης, αλλά το γράφω εγώ και εσείς κάθε μέρα που περνάει.

Ουδετερότητα, η επικινδυνότητα του άχρωμου

"Και όταν ο Πέτρος ήρθε στην Αντιόχεια, εναντιώθηκα σ' αυτόν κατά πρόσωπο, για τον λόγο ότι ήταν αξιοκατάκριτος". Γαλάτες 2:10.

Ο αναγεννησιακός ποιητής Δάντης είχε πει: "Οι χειρότερες θέσεις της κόλασης είναι για κείνους που σε περιόδους μεγάλης ηθικής κρίσης, επέλεξαν να μείνουν ουδέτεροι". Δεν ξέρω αν ο Δάντης είχε δίκιο πάνω σ' αυτό το θέμα. Μπορώ, όμως, να πω ότι όσοι από μας γνωρίζουν την αλήθεια του Θεού, έχουν ευθύνη πάντα. Ιδιαίτερα όμως σε περιόδους μεγάλης ηθικής κρίσης ή διευθετήσεων σημαντικών προβλημάτων, δεν πρέπει να επιλέγουμε να μένουμε ουδέτεροι.

Σε περιόδους ηθικής κρίσης, αλλαγής νοοτροπιών, καθοριστικών επιλογών, διακυβεύονται πολλά. Κάποιοι αναλαμβάνουν ηγετικούς ρόλους, άλλοι στρατεύονται δίπλα τους για την προώθηση συγκεκριμένων ιδανικών και κάποιοι άλλοι μένουν στο περιθώριο, διότι εκ των πραγμάτων δεν μπορούν να αλλάξουν και πολλά. 

Ανάμεσα σ' αυτούς βρίσκονται και οι "ουδέτεροι". Ουσιαστικά, δεν υπάρχουν τέτοιοι, γιατί ακόμη και η ουδετερότητα είναι μια θέση. Και αυτό γιατί όλοι έχουμε κάποια άποψη, αλλά πιθανόν να μη θέλουμε να την εκφράσουμε για τους δικούς μας λόγους. 

Σε περιόδους ηθικής κρίσης ή σημαντικών αποφάσεων, όλοι οι "ουδέτεροι" δεν έχουν τον ίδιο βαθμό ευθύνης. Μπορεί να μείνω ουδέτερος σε κάποιο θέμα, ωστόσο, η επιρροή μου να είναι μικρή στον κύκλο μου γι' αυτήν μου την ουδετερότητα. Συνεπώς, έχω μικρή ευθύνη. Μπορεί να μείνω ουδέτερος για κάποια απόφαση, αλλά αυτή να επηρεάζει πολλούς περισσότερους ανθρώπους, γιατί έχω μια θέση ευθύνης. Η εξουσία πάει πάντα μαζί με την ευθύνη. Σαν χριστιανοί, είμαστε πάνω στη γη για να εκφράζουμε κάποιου είδους μαρτυρία. Ζούμε για να εκφράζουμε τη χριστιανική μας μαρτυρία στον κόσμο.

Κάποιες φορές αυτή η μαρτυρία μπορεί να πάρει τη μορφή διαμαρτυρίας και μέσα στο χριστιανικό μας περιβάλλον. Ο απόστολος Παύλος χρειάστηκε να διαμαρτυρηθεί και να ελέγξει τον Πέτρο (Γαλάτες 2:11-14), όταν είδε ότι μια μορφή υποκρισίας μπορούσε να θέσει σε κίνδυνο την ενότητα των χριστιανών και την αλήθεια του ευαγγελίου. Ο Παύλος θα μπορούσε να είχε διαλέξει την ουδετερότητα, γιατί ο Πέτρος δεν ήταν τυχαίος. Αλλά ο Παύλος ήξερε ότι τέτοια θέση δεν υπήρχε. Αν το είχε κάνει, απλά θα είχε διαλέξει την ενίσχυση της υποκρισίας και το μπέρδεμα στις συνειδήσεις των χριστιανών σχετικά με τη διατήρηση του νόμου και των τελετουργικών του. Ποιος θα μπορούσε να προβλέψει τις μελλοντικές συνέπειες για τον Χριστιανισμό;

Υπάρχουν στιγμές στη χριστιανική μας ζωή που πράγματι διακυβεύβονται σημαντικά πράγματα: μέσα στο σπίτι μας, στην εκκλησία, στον κόσμο μας.  Ο καθένας οφείλει να αναλάβει την ευθύνη του από τη θέση που του αναλογεί  και ανάλογα με την εξουσία που του έδωσε ο Θεός. Δεν έχουμε όλοι τον ίδιο λόγο και τον ίδιο βαθμό ευθύνης. Αλλά ένα μερίδο ευθύνης έχουμε όλοι.

Στόχοι και επιθυμίες για 24 ώρες

" Ολόκληρος ο μόχθος τού ανθρώπου είναι για το στόμα του, και όμως η ψυχή του δεν χορταίνει " . Εκκλησιαστής 6:7.

Ως άνθρωποι πιστεύουμε ότι αν κάποιες βασικές μας επιθυμίες και στόχοι πραγματοποιηθούν θα είμαστε χαρούμενοι. Εν μέρει είναι αλήθεια, γιατί είναι δύσκολο να είσαι χαρούμενος αν δεν έχεις δουλειά, αν είσαι μόνος, αν στερείσαι ένα μέτρο υγείας. Είναι, εντούτοις, αλήθεια ότι ακόμη και σε άτομα που τα παραπάνω θέματα είναι λυμένα, και καλά λυμένα, εξακολουθούν να αισθάνονται συχνά ανικανοποίητοι.

Δεν είναι λίγες οι φορές που μια αίσθηση ανικανοποίητου την προκαλούμε μόνοι μας στους εαυτούς μας,  από τους στόχους και τις επιθυμίες μας που δεν γνωρίζουν όρια. Και σ' αυτό ρόλο παίζει και η κοινωνία, γιατί αυτή δείχνει πού να βάζουμε τους στόχους μας και ποιες φιλοδοξίες αξίζουν να εκπληρωθούν. Και αυτή μας κάνει κάποτε να νιώθουμε άχρηστοι, όταν δεν έχουμε εκπληρώσει το μοντέλο της.

Ας πάρουμε παράδειγμα μια παντρεμένη γυναίκα ή άντρα. Πρέπει να είναι καλοί στη δουλειά τους,  θεωρητικά έχοντας στα ατού τους κάποια πτυχία και μεταπτυχιακά. Πρέπει να είναι σωστοί σύζυγοι, φροντίζοντας τις επιθυμίες και τις ανάγκες του συντρόφου τους. Πρέπει να είναι  οργανωμένοι και συμμαζεμένοι στο σπίτι τους. Πρέπει τα παιδιά τους να είναι σε τάξη, να είναι διαβασμένα, να γυμνάζονται, να έχουν δραστηριότητες. Πρέπει να διαθέτουν χρόνο για την υγεία, την ομορφιά και τα χόμπι τους. Πρέπει να ξέρουν να ντύνονται και να φέρονται. Πρέπει να έχουν κοινωνικό κύκλο και να δραστηριοποιούνται σε διάφορους τομείς. Πρέπει να εξελίσσονται και να προοδεύουν. Αλλά πρέπει να ενδιαφέρονται, όταν χρειάζεται, για τους γονείς και τους φίλους τους. Κι αν είναι αληθινοί χριστιανοί, συμπεριλαμβάνουν  την εκκλησία και κάποιου είδους υπηρεσία και έξτρα θυσία στο πρόγραμμά τους.

Και τι δεν πρέπει να κάνουν οι σημερινοί άνθρωποι, και όλα αυτά λαμβάνοντας υπόψη ότι η ημέρα έχει μόνο 24 ώρες. Στις μέρες μας, οι στόχοι και οι επιθυμίες αυξάνονται διαρκώς. Τόσοι στόχοι και τόσες επιθυμίες δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να  χωρέσουν εντός εικοσιτετραώρου! Αν συνεχώς διευρύνουμε τα θέλω και τα πρέπει, τότε αναγκαζόμαστε να υπερβούμε τα όρια μας και αναπόφευκτα ζούμε κάτω από νευρική ένταση.

Όμως, μπορούμε να είμαστε χαρούμενοι και με λιγότερους στόχους στη ζωή μας. Μπορούμε να περιορίζουμε τις επιθυμίες μας. Ας μάθουμε να βάζουμε προτεραιότητες, ανάλογα με την ηλικία, τις ανάγκες και τα δεδομένα της ζωής μας. Δεν έχουμε όλοι τις ίδιες δυνατότητες, τις ίδιες δυνάμεις και τις ίδιες ευκαιρίες. Ακόμη σπουδαιότερο: δεν μοιραζόμαστε όλοι τις ίδιες αξίες. Γιατί να πνιγούμε ως χριστιανοί σε τόσες μέριμνες και στόχους; Μια ζωή ράλι θα μας κουράσει και θα μας αφήσει πνευματικά άδειους. Στο τέλος, θα καταλήξουμε ανικανοποίητοι , γιατί η λίστα των στόχων μας δεν πρόκειται να εκπληρωθεί ποτέ όλη. Ένα τέτοιο πρότυπο ζωής, που κάποιοι άλλοι αυθαίρετα ορίζουν για μας είναι ανέφικτο. Εκτός αν θυσιαστούν διάφορα πράγματα στον βωμό του.

Ο σωστός δρόμος γίνεται κάποτε στενός δρόμος

«Τους οδήγησες την ημέρα με στύλο νεφέλης, και τη νύχτα με στύλο φωτιάς, για να φωτίζεις σ’ αυτούς τον δρόμο, από τον οποίο επρόκειτο να περάσουν». Νεεμίας 9:12.

Βαδίζοντας με τον Θεό στα μονοπάτια της ζωής δεν είναι εύκολο πράγμα. Όποιοι αποφασίζουν να Τον ακολουθήσουν, κάπου στο βάθος ξέρουν ότι πέρα από τις καταπράσινες πλαγιές της ειρήνης και της χαράς, θα υπάρχουν και οι σκοτεινές κοιλάδες. Θα χρειαστεί να αντιμετωπίσουν δυσκολίες και θλίψεις. Αυτές γυμνάζουν την πίστη τους, αυξάνουν την υπομονή τους, τους καθαρίζουν.

Και πόσοι χριστιανοί δεν έχουν ομολογήσει ότι κάποτε έφτασαν στα όρια τους και τα ξεπέρασαν. Υπήρξαν ώρες που ο Κύριος έμοιαζε σαν να μην υπήρχε για αυτούς, ενώ ασχολιόταν γενναιόδωρα με άλλους γύρω τους. Οι προσευχές τους έμοιαζαν να πέφτουν στο κενό. Η πίστη τους κυμαινόταν από τα βάθη της απελπισίας στα ουράνια της δύναμης. Υπήρξαν φορές που παράτησαν τον αγώνα νικημένοι. Έπειτα, σηκώθηκαν και ξεκίνησαν πάλι. Άλλοτε, χρειάστηκε να παλέψουν με τον εαυτό τους, τους γύρω και τον διάβολο που ζητούσε "να τους κοσκινίσει σαν το σιτάρι" (Λουκάς 22:31).

Αν οι χριστιανοί αντέχουν, είναι γιατί ο Κύριος στέκεται δίπλα τους σαν ισχυρός πολεμιστής και τους ελευθερώνει. Καταλαβαίνει την κούραση και την απογοήτευσή τους. Σηκώνει τους γογγυσμούς και τα παράπονά τους. Και δεν σταματά να τους χαρίζει το φως της παρουσίας Του.

Κάποτε οι χριστιανοί μπορεί να μπερδευτούν και να αναρωτηθούν αν έκαναν το σωστό ή μήπως πήραν λάθος δρόμο. Λυπούνται όταν τα λάθη τους τούς ταλαιπωρούν και στενοχωρούν τον Χριστό. Επιθυμούν να αλλάζουν και ξέρουν ότι γι' αυτό υπάρχει άφθονα διαθέσιμη η χάρη του Θεού που τους μεταμορφώνει. Ο Θεός ποτέ δεν θα τους στερήσει στην πορεία της ζωής τους την αγάπη και τους ελέγχους Του. Ο Θεός είναι παρών και θα είναι παρών, για να φωτίζει τον δρόμο από τον οποίο πρέπει να περάσουν. Αρκεί οι χριστιανοί να θέλουν να διασχίσουν μαζί Του όλους τους δρόμους Του.

Ακόμα και τους δύσκολους δρόμους οι γνήσιοι χριστιανοί δεν τους απορρίπτουν, γιατί ξέρουν ότι δεν θα ήταν ποτέ αυτό που είναι και δεν θα γίνουν ποτέ αυτό που θέλει ο Θεός, αν δεν περάσουν κάποια μαθήματα, δηλαδή παθήματα.

Δεν ξέρω ποιος είναι ο χριστιανικός δρόμος σου. Μπορεί τα παραπάνω να είναι σε κάποιο βαθμό και δική σου χριστιανική εμπειρία. Θα ξέρεις τότε ότι ο δρόμος είναι πάντα φωτισμένος από την παρουσία του Θεού. Θα ξέρεις ότι δεν είναι ένας στρεβλός και άχαρος δρόμος, παρά τις δυσκολίες και τα ερωτηματικά σου. Αν ανήκεις σ' Αυτόν, γνωρίζεις ότι ο Θεός σού κρατά δυνατά το χέρι και σε οδηγεί στην αιωνιότητα. Μην του αφήσεις το χέρι, μην αμφιβάλλεις για την αγάπη Του. Αυτός θα σε κρατά πάντοτε, κράτα Τον και εσύ. Ιδιαίτερα, όταν οι στιγμές σου γίνονται δύσκολες και σκοτεινές.

Γιατί θέλω να με προσέξετε

"Τα μάτια τού Κυρίου είναι σε κάθε τόπο, παρατηρώντας κακούς και αγαθούς". Παροιμίες 15:3.

Ποιος θέλει να περνά απαρατήρητος; Δηλαδή, να περπατάει, να μιλάει, και να μην του δίνει κανείς σημασία. Εκτός από κάποιες εξαιρέσεις, γενικά θέλουμε να γινόμαστε αντιληπτοί. Κάποιοι επιθυμούν να γίνονται πολύ αντιληπτοί.  Κάποιοι άλλοι διαρκώς αντιληπτοί. Και οι τρόποι για να το πετύχει κανείς σχετίζονται με το πώς ακριβώς θέλει κάποιος να γίνει αντιληπτός.

Πάρτε παράδειγμα το Facebook, όπως και άλλα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, που αποτελούν ιστότοπους στους οποίους προσπαθούμε να δώσουμε το στίγμα μας. Ο καθένας το κάνει με τον δικό του τρόπο.  Με τις δημοσιεύσεις που κάνουμε, άμεσα ή έμμεσα θέλουμε να περάσουμε κάποιου είδους μήνυμα.  Όποιος το αρνηθεί, ας σκεφτεί λίγο τα παρακάτω:

Πόσο συχνά σας έχει τύχει να δείτε δημοσιεύσεις με μαγειρικές συνταγές σε ατομικά προφίλ;  Βλέπετε συχνά  εφήβους και νέους σε φωτογραφίες με ηλικιωμένους;  Έχετε δει πολλές φωτογραφίες ατόμων να σκουπίζουν τον κήπο, να ψωνίζουν στο σούπερ μάρκετ, να είναι άρρωστοι, να κλαίνε; Αυτά είναι πολύ προσωπικές στιγμές, θα σκεφτούμε. Όχι, δεν είναι πολύ προσωπικές στιγμές, είναι "αδιάφορες" στιγμές. Διότι τα περισσότερα που αναρτώνται είναι  προσωπικές στιγμές, προσωπικά δεδομένα και προσωπικές γνώμες που έχουν κάποιου είδους μήνυμα να επικοινωνήσουν και δεν είναι  αδιάφορα με τον έναν ή τον άλλο τρόπο.

Πράγματι, υπάρχουν μηνύματα και μηνύματα που κάποιος μοιράζεται με τους άλλους. Ευχάριστες στιγμές  και όμορφες αναμνήσεις που χαιρόμαστε να γίνουν γνωστές. Γεγονότα, από την άλλη, που μας έχουν προβληματίσει και θέλουμε να τα σχολιάσουμε. Και υπάρχουν αναρτήσεις που μας κάνουν να αναρωτιόμαστε για το περιεχόμενο και το ρόλο τους.

Όταν κάνουμε μια δημοσίευση και είμαστε ευαίσθητοι χριστιανοί, ας σκεφτούμε λίγο πριν δημοσιεύσουμε για ποιους λόγους θέλουμε να γίνουμε αντιληπτοί.  Τι ακριβώς θέλουμε να πούμε μ' αυτό που προβάλλουμε στους άλλους; Δεν εννοώ σε καμιά περίπτωση να σπαζοκεφαλιάζει κανείς με τις αναρτήσεις του ή να εξετάζει διαρκώς τα κίνητρα των δημοσιεύσεών του. Αυτό είναι παράλογο. Απλά μπορεί κάποιοι να ξεχνούν ότι και σ' αυτόν τον  "τόπο" τα μάτια του Θεού βλέπουν. Και θα χαίρονταν να βλέπουν ότι γινόμαστε αντιληπτοί με όμορφο τρόπο. Δηλαδή, μ' έναν τρόπο που δεν πικραίνει τους άλλους, δεν ανταγωνίζεται, δεν προκαλεί, δεν ματαιοδοξεί, δεν γελοιοποιείται.  Και γιατί όχι, σύμφωνα με τα λόγια κάποιας χριστιανής φίλης, δίνοντας λίγο και το χριστιανικό στίγμα μας, διότι και αυτό είναι μέρος της προσωπικότητάς μας.

Τα δάκρυα της σποράς μας

«Εκείνοι που σπέρνουν με δάκρυα, θα θερίσουν με αγαλλίαση.  Όποιος βγαίνει, και κλαίει, βαστάζοντας πολύτιμο σπόρο, αυτός, σίγουρα, θα επιστρέψει με αγαλλίαση, βαστάζοντας τα χειρόβολά του». Ψαλμός 126:5-6.

Σε ποιον αρέσουν τα δάκρυα; Κανείς δεν τα θέλει στη ζωή του, εκτός αν είναι δάκρυα χαράς. Κάποτε δεν μπορούμε να  αντικρίσουμε τα δάκρυα ούτε στη ζωή των άλλων. Και ο Θεός δεν αγαπά τα δάκρυα. Ξέρει ότι είναι απόρροια της ανθρώπινης αμαρτίας στην Εδέμ. Τα δάκρυα δεν ήταν ποτέ στα αγαθά σχέδια που είχε κάνει ο Θεός για μας, γι' αυτό υπόσχεται ότι στον  ουρανό «θα εξαλείψει κάθε δάκρυ από τα μάτια τους» (Αποκάλυψη 21:4).  

Όμως, για την ώρα είμαστε ακόμη εδώ και τα δάκρυα είναι μέρος της ανθρώπινης πραγματικότητας. Άλλοτε τα συγκρατούμε και άλλοτε κλαίμε, γιατί γινόμαστε ευάλωτοι. Λίγη σημασία έχει  πώς εξωτερικεύουμε τη θλίψη μας. Μεγαλύτερη σημασία έχει ότι υπάρχει κάτι αγαθό να βγει μέσα από τα δάκρυα της λύπης.

Κάποιες φορές τα δάκρυα που χύνουμε δεν είναι μάταια, αλλά έχουν μεγάλη αξία. Δάκρυα πολύτιμα είναι εκείνα που συνοδεύουν κάποια σπορά μας, γιατί  πράγματι υπάρχουν συνθήκες στη ζωή όπου καλούμαστε να γίνουμε σπορείς.

Σπορείς στο πνευματικό χωράφι της ψυχής μας, της οικογένειάς μας, των φίλων μας, της εκκλησίας και του κόσμου μας.  Μήπως δεν κλαίμε όταν σκεπάζουμε με χώμα τον σπόρο της νέκρωσης του εγώ; Δεν κλαίμε όταν ποτίζουμε τους σπόρους των υποσχέσεων του Λόγου του Θεού;  Άλλοτε, ο σπόρος της συγχώρεσης για κάποιους που μας πλήγωσαν  ποτίζεται με δάκρυα. Και άλλοτε, δάκρυα κυλάνε για προβλήματα φίλων μας. Πολλές φορές η σπορά γίνεται σε γη  που μας φαίνεται άγονη και ξερή. Χρειάζεται να περιμένουμε πάρα πολλά χρόνια, ώστε κάτι το μικρό, το ελάχιστο, να αρχίσει να βλαστάνει. Στο μεσοδιάστημα, τα δάκρυά μας συνοδεύουν σπορές που μας φαίνονται χαμένες.

Και είναι τότε που θέλουμε να εγκαταλείψουμε και να αποδεχτούμε ότι ο θερισμός δεν ήρθε, παρά τους κόπους μας. Η Βίβλος, όμως, μας βεβαιώνει ότι «εκείνοι που σπέρνουν με δάκρυα, θα θερίσουν με αγαλλίαση» (Ψαλμός 126:5). Και αυτό δεν είναι απλή παρηγοριά, αλλά αλήθεια που πρέπει να πιστέψουμε όσο καιρό αναμένουνε τη βλάστηση και την καρποφορία.

Έχεις χρόνο που περιμένεις να φυτρώσει κάτι απ’ αυτά που έσπειρες με αγάπη και προσευχή; Ανανέωνε την ελπίδα σου με αυτήν τη διαβεβαίωση : «όποιος βγαίνει, και κλαίει, βαστάζοντας πολύτιμο σπόρο, αυτός, σίγουρα, θα επιστρέψει με αγαλλίαση, βαστάζοντας τα χειρόβολά του» (Ψαλμός 126:5-6).

Τα δάκρυά της σποράς σου δεν πάνε ποτέ χαμένα. Όταν θα έρθει η ώρα που θα επιστρέφεις από το χωράφι που καλλιέργησες, θα κρατάς στα χέρια σου τα δικά σου χειρόβολα, και τότε θα πεις ότι άξιζε κάθε κόπος, κάθε δάκρυ και αναμονή.

Πόσο πειράζει μια λανθασμένη αντίληψη;

"Αυτός που έχει αυτιά για να ακούει, ας ακούει". Ματθαίος 13:43.

Και τι πειράζει μια λανθασμένη αντίληψη; Το καταλαβαίνουμε όταν μας βλάψει πολύ. Γιατί λίγο ως πολύ, όλοι έχουμε τις απόψεις μας, τις οποίες εμπιστευόμαστε και τις οποίες σχηματίζουμε κάποτε από τις επιρροές των άλλων. Μια από τις μεγάλες παγίδες είναι η γνώμη μου και η γνώμη σου ντυμένη με κάποια βιβλικά εδάφια. 

Πώς διορθώνει ο Κύριος τα κακώς κείμενα  της πνευματικής μας ζωής; Με πολλούς τρόπους. Αφήνει να κάνουμε άσκημες γκάφες. Επιτρέπει συνθήκες που μας κουράζουν. Σηκώνει ανθρώπους αναιδείς και αχάριστους που μας εκμεταλλεύονται. Πέφτουμε σε δεσμά αμαρτίας. Νικιόμαστε. Τότε, αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε κάτι.

Άλλοτε, επιτρέπει να απογοητευτούμε  από αδελφούς. Κάποιοι άλλα λένε και άλλα κάνουν. Και είναι δύσκολο να δικαιολογήσεις, όταν σε έχουν απογοητεύσει "δικοί σου" άνθρωποι. Τέλος, σε διαψεύδει ο ίδιος σου ο εαυτός. «Μα, εγώ  τα έλεγα αυτά; Πώς τα έλεγα; Γιατί;…» λες, αλλά δεν μπορείς να αλλάξεις πολλά.

Όταν καταλάβεις ότι οι λανθασμένες αντιλήψεις κοστίζουν, μπορεί να έχεις διανύσει αρκετό δρόμο. Θα χρειαστεί να γυρίσεις πίσω, να δεις που έσφαλλες και να  κάνεις  ένα  καινούργιο ξεκίνημα. Θα είναι χάρις Θεού να σε διδάξει απλά το Άγιο Πνεύμα, σύμφωνα με τις δικές σου ανάγκες. Είναι πρόβλημα να "κολλάς" πάνω σε κάποιον πνευματικό  άνθρωπο, ο οποίος μπορεί να νομίζει ότι έχει καταλάβει τις αδυναμίες και τις ανάγκες σου, και ενώ θέλει να σε βοηθήσει, στο τέλος σε μπερδεύει. Κάθε συμβουλή είναι δεκτή, αλλά την ευθύνη της πνευματικής σου ζωής την έχεις σε τελική ανάλυση εσύ. Ζήτα το πρόσωπο του Θεού, μην προσκολλάσαι σε ανθρώπους. Θα απογοητευτείς.

Ο Θεό μάς μαθαίνει ότι όλοι μας συχνά  εμπλέκουμε  το εγώ μας -δηλαδή, τον χαρακτήρα μας- στις αντιλήψεις που υιοθετούμε. Ο ψυχικός μας άνθρωπος  είναι επιρρεπής σε κάποιες απόψεις, σε συναισθήματα και συμπεριφορές. Αγκαλιάζει ευκολότερα κάποια πράγματα σε σχέση με άλλα. Αν, για παράδειγμα, είσαι  αυστηρός και απαιτητικός, πιθανόν να ερμηνεύεις έτσι και τη Βίβλο. Από την άλλη, αν είσαι αρκετά αισιόδοξος, ή πιο θετικός, μάλλον θα εστιάσεις σε εδάφια που δεν αγχώνουν, ούτε κουράζουν πολύ τη συνείδηση. 

Κάποτε, ο χαρακτήρας  και  οι απόψεις μας γίνονται εμπόδια για την πρόοδό μας.  Και είναι τότε που ο Θεός μάς «εξαναγκάζει»  να ευθυγραμμιστούμε με την ορθή διδασκαλία που δίνει η Βίβλος, και όχι να συνεχίσουμε με βάση τις γνώμες ή την ψυχοσύνθεσή μας. Θα ήθελα να το πω πάλι: οι αντιλήψεις μας  πρέπει να αποκόβονται από τον ψυχικό μας άνθρωπο, όταν αυτός αθόρυβα παίρνει  το πάνω χέρι στη ζωή μας. Γινόμαστε πνευματικοί άνθρωποι όταν μπορούμε να παραμερίζουμε τον φυσικό χαρακτήρα μας και να αφήνουμε το Πνεύμα του Θεού να μας οδηγεί.

Με τόσους αιώνες κηρυγμάτων και ερμηνειών, με τόσους διαφορετικούς χαρακτήρες, ανάγκες και απόψεις που κυκλοφορούν, υπάρχει πάντα το ενδεχόμενο να μπερδευτεί κανείς.  Ο Θεός ξέρει να  διορθώνει τις λανθασμένες γνώμες μας, ας μη φοβόμαστε. Όμως, ο Θεός το κάνει μόνο όταν έχουμε πράγματι αυτιά για να ακούμε.

Αγωνίσου νόμιμα

"Αν, μάλιστα, και αγωνίζεται κάποιος, δεν στεφανώνεται, αν δεν αγωνιστεί νόμιμα". Β΄ Τιμόθεον 2:26

Τυχαίνει στο γυμναστήριο που πηγαίνω, να γυμνάζομαι μαζί με μια πρώην παγκόσμια πρωταθλήτρια του στίβου. Καθώς είχαμε τελειώσει το πρωινό πρόγραμμα, κάποιος φίλος που γυμναζόταν μαζί μας την πλησίασε και της θύμισε την απίστευτη εκείνη επιτυχία που της είχε χαρίσει ένα χρυσό μετάλλιο. Ο φίλος μας  ταξίδευε με πλοίο εκείνη την ώρα που η πρωταθλήτρια περίμενε να εκτελέσει τις προσπάθειές της στο άθλημά της. Προκειμένου να παρακολουθήσει το αγώνισμα, παρήγγειλε καφέ και κάθισε αναπαυτικά στη θέση του. Ο ενθουσιασμός του δεν περιγραφόταν καθώς έβλεπε τις προσπάθειές της, και ήταν ακόμη ενθουσιασμένος με την πρωτιά της. Η πρωταθλήτρια, ακούγοντας την αφήγησή του γέλασε ευχάριστα και τον πείραξε: "Α, έτσι...Εμείς χύναμε ιδρώτα και αγωνία, και εσύ έπινες καφέ, παρακολουθώντας από τον καναπέ...". 

Καθώς φεύγαμε, σκέφτηκα τις δύο στιγμές τους. Η κοπέλα έχυνε ιδρώτα και αγωνία στο χώρο του στίβου, επικεντρωμένη σε έναν ύψιστο γι' αυτήν σκοπό, για τον οποίο είχε όχι μόνο δαπανηθεί, αλλά και είχε επενδύσει πολλά. Ο φίλος μας, την ίδια ώρα, απολάμβανε τον καφέ του καθώς ταξίδευε. Αν σταθείς απ' έξω και συγκρίνεις, θα προτιμήσεις πιθανότατα το χρυσό μετάλλιο, την καταξίωση και την επιτυχία που σε ανταμείβει. Αλλά η τελική στιγμή της καταξίωσης και της αναγνώρισης έχει πίσω της μεγάλο δρόμο. Έχει στέρηση, έχει πειθαρχία, έχει συνεχή προσπάθεια.  Έχει, επίσης, τραυματισμούς και απώλειες σε διάφορους τομείς.

Αν είμαστε χριστιανοί και περιμένουμε να  πάρουμε κάποια στιγμή το δικό μας αμαράντινο στεφάνι, χρειάζεται να κάνουμε τις προσπάθειές μας σήμερα και ενόσω διαρκεί αυτή η ζωή. Mε "καφέ στο χέρι", καθισμένοι συνεχώς σε κάποιες πνευματικές και εκκλησιαστικές κερκίδες, όταν δίπλα μας υπάρχουν χριστιανοί που "χύνουν ιδρώτα και αγωνία", δεν είναι ένας τίμιος πνευματικός αγώνας. Για την ακρίβεια, δεν είναι καν αγώνας. Είναι αυταπάτη και το ξέρουμε. 

Δεν σου επιτρέπονται όλα

«Βάλτε τον Ουρία απέναντι στη σκληρότερη μάχη· έπειτα, συρθείτε απ' αυτόν, για να χτυπηθεί και να πεθάνει». Β’ Σαμουήλ 11:15.

Μια από τις μεγαλύτερες αμαρτίες του βασιλιά Δαβίδ μάς φανερώνεται χωρίς υπεκφυγές μέσα στη Βίβλο. Ο Κύριος θέλει να μας διδάξει μέσα από τέτοια γεγονότα για μια πιθανή  εκτροπή της καρδιάς μας, αλλά μας κάνει γνωστή και τη δικαιοσύνη Του.

Εποχή πολέμου για τα στρατεύματα του Ισραήλ, από τον οποίο, όμως, ο Δαβίδ απέχει. Στο διάστημα που παραμένει στο παλάτι, παρασύρεται σε μοιχεία με μια παντρεμένη γυναίκα που είδε και του άρεσε. Η γυναίκα μένει έγκυος, η πράξη  δεν μπορεί να κρυφθεί για πολύ.

Τότε αρχίζει να καταστρώνει σχέδιο για να καλύψει την αμαρτία του. Φωνάζει τον άντρα της, τον Ουρία, και τον μεθάει, για να τον αναγκάσει να γυρίσει σπίτι του και να κοιμηθεί με τη γυναίκα του. Αλλά το σχέδιο δεν φέρνει αποτέλεσμα και αναγκάζεται να εξυφάνει νέο σχέδιο, το οποίο και πετυχαίνει.

Ο Ουρίας πέφτει νεκρός στη μάχη, αφού έχει τοποθετηθεί στη σκληρότερη θέση, ενώ οι συστρατιώτες του είχαν  εντολή να αποσυρθούν από δίπλα του για να χτυπηθεί.  Ο βασιλιάς θ’ αναστέναξε ανακουφισμένος. Με μια απάθεια που εκπλήσσει για το πνευματικό μεγαλείο του Δαβίδ, του ανθρώπου κατά την καρδία του Θεού,  λέει: «Μη σε ανησυχεί αυτό το πράγμα· επειδή, η ρομφαία κατατρώει πότε τον έναν, και πότε τον άλλον» (Β' Σαμουήλ 11:25).

Η ρομφαία ... Ποια ρομφαία; Μήπως μάλλον η ικανοποίηση μιας αμαρτωλής επιθυμίας και των συνεπειών της, που  αποσιωπήθηκαν μπροστά στο Θεό και σκεπάστηκαν με ύπουλο τρόπο στα μάτια  των ανθρώπων; Πού μπορεί να οδηγήσει ένα πνευματικό ανάστημα  η επιθυμία του; Πώς μπορεί κανείς, προκειμένου να φτάσει εκεί που θέλει, να καλύψει τις πραγματικές του προθέσεις; Ν’ αδικήσει με υπόγειους τρόπους, να βλάψει αγαπητούς φίλους του,ακόμη και πιστούς συνεργάτες τους. Ο Ουρίας δεν ήταν τυχαίος, ήταν από τους δυνατούς πολεμιστές του βασιλιά (Β' Σαμουήλ 23:39) και τον υπηρετούσε πάντα με πιστότητα. Ο αθώος Ουρίας, που ποτέ δεν έμαθε την αλήθεια για την μοιραία τύχη του.

Ο Δαβίδ μπορεί να ξέχασε την αμαρτία του, αλλά ο Θεός δεν ξέχασε τη δικαιοσύνη Του, γιατί  στα μάτια Του «το πράγμα, που έπραξε ο Δαβίδ, φάνηκε κακό» (εδ.27). Δυστυχώς, εύκολα κουκουλώνουμε τις αδικίες μας, όμως ο Κύριος δεν πρόκειται ποτέ να τις κουκουλώσει. Ξέρουμε τη θλιβερή εξέλιξη της ιστορίας. Πέρα από εκείνους που ήξεραν την αμαρτία του Δαβίδ και τον περιφρονούσαν, ο Δαβίδ είχε καταφρονήσει το πρόσωπο του Θεού. Γι' αυτό ο Θεός ανέλαβε ν’ αποδώσει δικαιοσύνη. Και απέδωσε σκληρή  δικαιοσύνη, παρά την αγάπη που είχε στον Δαβίδ.

Οι επιθυμίες μας μπορεί να μας σύρουν σε πολύ κακούς και απρόβλεπτους δρόμους και να μας ταλαιπωρήσουν αφάνταστα. Στη ζωή, δεν μας επιτρέπονται όλα.