Τι είδους παιδιά θέλω να μεγαλώσω;

  " Δίδαξε το παιδί στην αρχή τού δρόμου του· και δεν θα απομακρυνθεί απ' αυτόν ούτε όταν γεράσει ". Παροιμίες 22:5.

 Αυτό δεν σχετίζεται μόνο με τις χριστιανικές αρχές και τη διδασκαλία από την Αγία Γραφή. Τα παιδιά χρειάζονται  διαπαιδαγώγηση που θα καλύπτει και άλλες πλευρές της ζωής τους.
Ακούμε συχνά : " Γιατί πολλά από τα σημερινά παιδιά είναι απείθαρχα και συχνά τεμπέλικα; 
Γιατί μοιάζουν ανίκανα να παλέψουν τη ζωή; " Τι συνέβη ξαφνικά; Γεννήθηκε μια νέα γενιά παιδιών διαφορετικών που όρισαν από μόνα τους τις αξίες, τα θέλω και τις δυνατότητές τους;

 Η αλήθεια είναι πως οι γονείς μεταλλάχτηκαν σταδιακά και έτσι μεταλλάχτηκαν και οι γενιές των παιδιών. Θα θυμάστε αν είστε μεγαλύτεροι, ότι στην εποχή σας δεν γίνονταν κάποια πράγματα. Για παράδειγμα, δεν τα βρίσκατε όλα έτοιμα. Κάνατε αγγαρείες (σαν παιδιά έτσι τις βλέπαμε όλοι) στο σπίτι. Σας έστελναν να κάνετε και κάτι δρομολόγια στους γείτονες, οι οποίοι χρειάζονταν μια εξυπηρέτηση. Πηγαίνατε να δείτε τι έκαναν και οι παππούδες σας. Σας έπαιρναν μαζί και σε επισκέψεις αρρώστων. Δηλαδή, συμμετείχατε στη ζωή της οικογένειας στην καθημερινότητά της. Ό,τι ζούσαν όλοι, το ζούσατε και εσείς λίγο ως πολύ.

Σήμερα, πολλοί εξαιρούν τα παιδιά από τις δυσάρεστες δραστηριότητες και τις αγγαρείες της ζωής. Σκεφτείτε: έχουν τα διαβάσματά τους, τα στηρίζουμε. Έχουν τις δραστηριότητές τους, τις πλαισιώνουμε. Έχουν τους φίλους και τις εξόδους τους, τα δεχόμαστε. Έχουν τις στιγμές που θέλουν να μείνουν μόνα τους, το σεβόμαστε. 

Αλλά γιατί δεν πρέπει να έχουν το μερίδιο που τους αναλογεί στις ευθύνες; Αυτές δεν είναι μόνο για τους γονείς τους. Τα παιδιά έχουν μέρος στις δυσκολίες της οικογένειας, της οποίας είναι μέλη, και δεν θα πρέπει να απαλλάσσονται από τα άχαρα και θλιβερά ζητήματα της ζωής. Ιδιαίτερα όταν ενηλικιώνονται.

Ο Χριστός πριν αναλάβει επίσημα το έργο του μεταξύ των ανθρώπων ήταν γνωστός ως   " ο μαραγκός, ο γιος τής Μαρίας... " (Μάρκος 6:3).  Ο Χριστός είχε και άλλου είδους "κατάρτιση" από το σπίτι του, το οποίο χρειάστηκε να στηρίξει όταν ο Ιωσήφ πέθανε. Ο Χριστός ήξερε τη ζωή από πολλές πλευρές, πριν Του δοθεί το όνομα "ο δάσκαλος" .

Ίσως κάποιοι μαθαίνουν στα παιδιά τους μια ζωή που μάλλον δεν θα ζήσουν. Όταν μεγαλώσουν, η ζωή δεν θα τους χαριστεί και θα αδυνατούν να χειριστούν ευθύνες και ανατροπές σε έναν κόσμο που γίνεται όλο και πιο πολύπλοκος, ενώ αυτά γίνονται όλο και πιο μαλθακά. Κι αν έχουν και μεγάλες απαιτήσεις, θα πνίγονται και θα θυμώνουν για μια ζωή που θα τους φαίνεται δύσκολη και μονότονη. 

Κανείς δεν θέλει να λυπάται τα παιδιά του αργότερα για την ευθραυστότητά τους. Αλλά για να μη συμβεί αυτό, πρέπει να σκεφτεί πώς τα μεγαλώνει σήμερα. Το να τα διδάξει, να τα εμπλέξει στη ζωή του σπιτιού,  στις ευθύνες και στα δυσάρεστα επίσης, είναι συνετό. Φυσικά, στο μέτρο που τους αναλογεί και λαμβάνοντας υπόψη το χαρακτήρα τους. Κανείς δεν θέλει να ισοπεδώσει τα παιδιά του, αλλά τελικά μπορεί να τα ισοπεδώσει κάνοντάς τα  ανάπηρα. Τα παιδιά χρειάζεται να μάθουν να πατούν στα πόδια τους. Δεν ξέρουμε πώς τα φέρνει η ζωή.

Το άξιζε

 " Αυτός, στην πραγματικότητα, βάσταξε τις ασθένειές μας, και επιφορτίστηκε τις θλίψεις μας· ενώ, εμείς τον θεωρήσαμε τραυματισμένον, πληγωμένον από τον Θεό, και ταλαιπωρημένον " Ησαϊας 53:4.

Σας έχει τύχει να έχετε κάνει υπομονή, να έχετε υπακούσει ξανά και ξανά σ' αυτά που ο Θεός θέλει να κάνετε, να έχετε κρατήσει τον εαυτό μας μακριά από το κακό, να έχετε υπηρετήσει τους άλλους, να έχετε αγωνισθεί για διάφορα πράγματα και με ποικίλους τρόπος και να φτάνει κάποια στιγμή που επιθυμείτε ο Θεός να σας ξεκουράσει  και να μη σας δώσει άλλα φορτία; Και εκεί που λέτε ότι τώρα το δικαιούστε αυτό πλέον, προβάλλει ένα ενδεχόμενο που μπορεί να καταλήξει σε αδιανόητο πρόβλημα:  σταματάει το μυαλό σας και μόνο που το σκέφτεστε. Πώς θα μπορούσε ο Θεός να επέτρεπε κάτι τέτοιο σ' εσάς;

  Ήταν πάμπολες οι φορές στο παρελθόν που προσευχήθηκα για διάφορα θέματα και που χωρίς να το ομολογώ ολοφάνερα, πίστευα ότι κάπως, κάτι θα κάνει ο Θεός για μένα ή την οικογένειά μου. Αν με ρωτήσετε που το στήριζα αυτό, θα σας έλεγα κάποια απ' αυτά που και εσείς μπορεί να σκέφτεστε όταν προσεύχεστε στον Θεό. " Είμαι παιδί Σου, γιατί ο Χριστός πέθανε για τις αμαρτίες μου. Σε αγαπώ και σε υπακούω όσο καλύτερα μπορώ. Κάνω τις εντολές Σου, δεν σε κοροϊδεύω. Δεν κάνω κατάχρηση της αγάπης Σου. Είμαι και άνθρωπος προσευχής, ίσως και νηστείας και υπηρεσίας." Και πιστεύετε ότι κάτι θα λάβει υπόψη Του ο Θεός απ' όλα αυτά. Και επειδή είναι δίκαιος, θα απαντήσει, γιατί έχει και κάτι να θυμάται από τις προσφορές και την αγάπη μας. 

Τελευταία, για κάποιο ζήτημά μας, ένιωσα απλά ένα τίποτα. Εγώ, η οικογένειά μου και οι καλοσύνες μας (αν υπήρχαν τέτοιες). Χρειαζόμασταν μια απάντηση. Χρειαζόταν μία λύση για μας, και για πρώτη φορά αισθάνθηκα ότι ο Θεός δεν μας είχε κανένα απολύτως χρέος. Ήμασταν άνθρωποι όπως όλοι οι άλλοι, ωστόσο, είχαμε δει θαύματα και είχαμε πάρει απαντήσεις από τον Θεό στον παρελθόν. Γιατί ο Θεός θα έπρεπε να επέμβει θαυμαστά για άλλη μια φορά; Μήπως υπήρχαν "γραμμάτια" που δεν μας είχε ξεχρεώσει ακόμη; 

Ήταν η πρώτη φορά που δεν ξέρω πώς, κατάλαβα ότι άλλος αξίζει για ό,τι είχα πάρει, για ό,τι είχαμε πάρει και για ό,τι πιθανόν θα πάρουμε στο μέλλον. Ο Χριστός άξιζε. Η προσφορά Του άξιζε. Η θυσία Του άξιζε. Αν βάραινε κάτι μπροστά στον Θεό, ήταν Αυτός. Τίποτα άλλο. Κανείς άλλος. Αυτός βάσταξε τις ασθένειές μας: αν μπορούμε και ζητάμε υγεία, δύναμη, απελευθέρωση είναι γιατί ο Χριστός έγινε αδύναμος, έγινε άρρωστος, έγινε δέσμιος, έγινε φτωχός.  Αν μπορούμε και ζητάμε χαρές ή ευλογίες, είναι γιατί ο Χριστός πήρε πάνω Του τις θλίψεις μας, τα προβλήματά μας, τα αδιέξοδά μας και όλο μας τον αμαρτωλό εγωισμό.

Είναι απρόσμενο όταν ο Θεός σού  δείχνει ότι δεν δικαιούσαι κάτι. Σωπαίνεις  όταν καταλαβαίνεις ότι δεν μένει κάτι να σου ξεπληρωθεί. Ο Θεός μάς δίνει γιατί έχει αξία ο Γιος Του και "για να δοξαστεί ο Πατέρας στον Υιό" (Ιωάννης 14:13). Όχι για να δοξαστούμε εμείς, η πίστη μας, η υπακοή μας. Όλα αυτά βέβαια έχουν το νόημά τους, διότι φανερώνουν ποια θέση έχει ο Χριστός μέσα στη ζωή μας. Αλλά είναι ο Χριστός μόνο, και όχι εμείς, που πλήρωσε με την παραχώρηση του εαυτού του όλες τις ευλογίες και κάθε είδους απαντήσεις που παίρνουμε.

Προχωράς με τη λογική ή με το συναίσθημα;

" Και ο Κύριος είπε στον Άβραμ: Βγες έξω από τη γη σου, και από τη συγγένειά σου, και από την οικογένεια του πατέρα σου, στη γη που θα σου δείξω·  και θα σε κάνω να γίνεις ένα μεγάλο έθνος· και θα σε ευλογήσω [...] Και ο Άβραμ πήγε, καθώς του είπε ο Κύριος ".

Κάποτε ο Θεός μάς μιλά με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο. Μπορεί αυτό που μας λέει να είναι κάτι εντελώς έξω από τον τρόπο σκέψης, τη λογική ή ακόμη και τα συναισθήματά  μας. Εντούτοις, επειδή το λέει ο Θεός και επειδή βγαίνει μέσα από τον Λόγο Του, γίνεται για μας μια πρόκληση στην οποία πρέπει να απαντήσουμε.

Εκ φύσεως, έχω μεγάλη εμπιστοσύνη στη λογική, την κρίση και την πειθάρχηση. Ο καθαρός ρεαλισμός μού είναι πιο εύκολος από τις εξάρσεις του ενθουσιασμού. Άλλοι μπορεί να ονειρεύονται ευκολότερα, να σχεδιάζουν πιο ευέλικτα, να τολμούν περισσότερα. Είμαστε άνθρωποι διαφορετικοί και οι χαρακτήρες μας έχουν εξίσου καλά και άσκημα στοιχεία.

 Η λογική είναι πολύ καλή, αλλά μπορεί να καταλήξει και ανόητη, μιας και θεωρεί ότι μπορεί να προβλέψει ένα ασφαλές μέλλον με τα δεδομένα του σήμερα. Ο συναισθηματισμός είναι πολύ καλός, αλλά μπορεί να καταλήξει και ανόητος, μιας και θεωρεί ότι τα πάντα λύνονται με όνειρα,  καλές προθέσεις και θετικά συναισθήματα.

Ο Θεός εκτιμά τη λογική, δίνει αξία στα συναισθήματα, αλλά πρωτίστως θέλει την πίστη μας. Όταν το κατάλαβα αυτό, μου πήρε πάρα πολύ χρόνο να το αποδεχτώ και να το κάνω πράξη. Και αυτό γιατί η πίστη στα λόγια του Θεού μπορεί να κοντράρει κάποτε εξίσου καλά  τη λογική και τα συναισθήματά μας. Και όσο κι αν προσπαθήσουμε να τα συνδυάσουμε με την πίστη, δεν θα τα καταφέρουμε. Η προσπάθεια αναζήτησης μιας δικής μας φόρμουλας θα μας ταλαιπωρήσει.

Ο Άβραμ κλήθηκε από τον Θεό να αφήσει κάθε τι το οικείο σ' αυτόν: τη χώρα του, τον οικογενειακό κύκλο του, το σπίτι του. Είχε υποσχέσεις από τον Θεό για να κάνει αυτό το δύσκολο βήμα και έπρεπε να βάλει στην άκρη τη λογική του, αν ήθελε να απολαύσει αυτές τις υποσχέσεις. Ο Άβραμ παραμέρισε τη λογική επεξεργασία των δεδομένων -σπουδαίο βήμα-, αλλά δεν παραμέρισε όμως όλη τη λογική  και το συναίσθημά του. Πήρε μαζί του τον Θάρα, τον πατέρα του, και τον Λωτ, τον ανιψιό του.  Ο Άβραμ βγήκε, αλλά μαζί τους πήγε μέχρι ενός ορισμένου σημείου, τη Χαρράν. Έφτασε στη Χαναάν μόνο μετά τον θάνατο του πατέρα του. 

Η λογική και το συναίσθημα είναι πολύτιμα στοιχεία που ο Θεός μάς χάρισε. Αλλά μη βασιστείς μόνο σ' αυτά. Κάποτε ο Θεός μάς ζητά απλά την πίστη και την υπακοή μας, και τότε η λογική και το συναίσθημα επιδιώκουν να φτιάξουν έναν δικό τους δρόμο που να τα συνδυάζει όλα μαζί. Κάπου θα μας βγάλουν, αλλά πάντως όχι εκεί που ο Θεός θα ήθελε να πάμε. Ούτε θα μας δώσουν τις ευλογίες που ο Θεός θα ήθελε να μας δώσει. Εκτός κι αν πάρουμε την απόφαση να προχωρήσουμε με την πίστη, παρά με τις ενδείξεις και τις υποτιθέμενες συνέπειες.

Θα το αποδείξω, δεν θα το πω μόνο

  "... ο λαός αυτός με πλησιάζει με το στόμα του, και με τιμάει με τα χείλη του, αλλ' η καρδιά του απέχει μακριά από μένα" (Ησαΐας 29:13).

Παλιά θεωρούσα ότι τι είναι κάποιος συμπίπτει με αυτά που λέει και πιστεύει. Αλλά η ζωή με δίδαξε να μη δίνω πολλή σημασία στα λόγια. Διότι είναι ένα δείγμα ατομικής ωριμότητας, αλλά και πνευματικής επίσης, να λέει κανείς λιγότερα και να κάνει, σε αντιστάθμισμα των λόγων του, εκείνες τις πράξεις που λένε πολύ περισσότερα από τα λόγια του. Σε τελική ανάλυση, είμαι αυτά που κάνω και όχι αυτά που λέω. Είσαι αυτά που κάνεις και όχι αυτά που θα ήθελες να κάνεις.

Κάποιοι ενθουσιάζονται με τα λόγια - τα δικά τους ή των άλλων- και αρκούνται να σχεδιάζουν και να φαντάζονται. Κάποιοι άλλοι θεωρούν περιττό κάθε τι που μένει στη θεωρία και που δεν μεταφράζεται σε συγκεκριμένες ενέργειες. Πιστεύω ότι ο Θεός ανήκει στη δεύτερη κατηγορία. Κάθε τι που έχει πραγματικό νόημα και αξία γι' Αυτόν, είναι κάθε τι που πραγματοποιείται στην κάθε μας μέρα. Λόγια που δεν περνούν στο επίπεδο των έργων, είναι λόγια που από ένα σημείο και μετά μπορεί να καταλήγουν κοροϊδία, ακόμη και να εκνευρίζουν.

Αν έχετε παιδιά, θα ξέρετε το μάθημα. Από το πρωί έως το βράδυ σάς βομβαρδίζουν με υποσχέσεις, εντάξει και καλά. Τους μιλάτε και σας λένε να μην αγχώνεστε, θα κάνουν αυτό που θέλετε. Αφού σας έχουν μάλλον σκάσει, κάνουν το ένα τρίτο από αυτά που τους λέτε, και αυτό σπρώχνοντας, σκουντώντας και κάποτε απειλώντας. Και εσείς πρέπει να είστε και πολύ ευχαριστημένοι γι' αυτό...

Αλήθεια, πόσο χαίρεστε μια τέτοια συμπεριφορά; Σας ευχαριστεί μια τέτοια σχέση; Από ένα σημείο και μετά δεν έχετε όρεξη να ασχοληθείτε άλλο. Μια σχέση που στηρίζεται μόνο σε λόγια, είναι μια σχέση που φθείρει. Μια αγάπη που δεν ενεργοποιείται έμπρακτα για να σου δείξει ότι σε αγαπάει με κάποιους τρόπους, στο τέλος καταλήγει κουραστική και απωθητική. "... ο λαός αυτός με πλησιάζει με το στόμα του, και με τιμάει με τα χείλη του, αλλ' η καρδιά του απέχει μακριά από μένα" (Ησαΐας 29:13). Σκέψου την επόμενη φορά που θα πεις κάποια λόγια στον Θεό ή στους άλλους γύρω σου. Πόσο έτοιμος είσαι να κάνεις ό,τι χρειάζεται για να μη μείνουν λόγια; Μην κουράζεις και κουράζεσαι. Τόσο ο Θεός όσο και οι άνθρωποι θέλουν τις πράξεις και όχι λόγια σου.

Μήπως είμαι εκμεταλλευτής;

 "... δεν σας ξέρω από πού είστε· φύγετε από μένα, όλοι οι εργάτες τής αδικίας". Λουκάς 13:27.

Μια νέα αντίληψη για τη ζωή έχει διαποτίσει τα πάντα. Η κουλτούρα της εποχής μας είναι μοναδική στο είδος της σε σχέση με ό,τι έχει προϋπάρξει. Τρεις λέξεις την περιγράφουν καλά:  άτομο, ελευθερία, ευχαρίστηση. Κανείς δεν μπορούσε στο παρελθόν να φανταστεί ότι η αξία και η σπουδαιότητα του ατόμου, που δεν την αρνείται κανείς, θα μπόλιαζε το εγώ με τόσο εγώ. Πρόκειται για έναν ατομικισμό άρρωστο, ένα εγώ σε μόνιμη αναζήτηση ευχαρίστησης, ικανοποίησης, καλοπέρασης, άνεσης, διασκέδασης και μη προβληματισμού. Τα καλά  της ζωής για μένα, τα προβλήματα και οι λύσεις τους για σας τους άλλους.

Ο Χριστός ανύψωσε το άτομο. Ο Χριστός έδωσε αξία στην ατομικότητα και θεώρησε το κάθε μοναδικό άτομο σπουδαίο και άξιο σωτηρίας, γιατί το άτομο πλάστηκε σύμφωνα με την εικόνα του Θεού και με τη δυνατότητα ομοίωσης σ' Αυτόν. Αλλά αυτή η προοπτική, όπως και κάθε προοπτική που δίνει αξία στον μοναδικό άνθρωπο, δεν μπορεί να αναγάγει το άτομο κυρίαρχο σε όλα τα άλλα άτομα. Ούτε τις επιθυμίες του απόλυτη προτεραιότητα σε σχέση με τις ανάγκες και τις επιθυμίες όλων των άλλων ατόμων. 

Ας μιλήσουμε  συγκεκριμένα. Είμαι ένα ελεύθερο άτομο με επιθυμίες, φόβους όνειρα και ανάγκες. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι τα δικά μου όνειρα, οι επιθυμίες και οι ανάγκες θα πρέπει να ικανοποιούνται εις βάρος όλων των άλλων. Εγώ θα παίρνω τα καλά από τη ζωή, θα θέτω τους άλλους με τον δικό μου χειριστικό τρόπο υπηρέτες των δικών μου αναγκών και επιθυμιών και θα αφήνω στους άλλους τη διαχείριση των προβλημάτων, το ανασκούμπωμα για τα απρόοπτα της ζωής, τις στερήσεις και τις υποχωρήσεις. Εν ολίγοις, το διαρκές "σβήσιμό" τους, γιατί εγώ έχω δικαιώματα που πρέπει να γίνουν σεβαστά και ανάγκες που πρέπει να ικανοποιηθούν.

Αυτό λέγεται εκμετάλλευση των άλλων, και η εκμετάλλευση είναι η αμαρτία του εγωιστικού ατόμου. Αν είμαι εγώ αυτό το άτομο, τότε είμαι υπό κρίση και καταδίκη, αν δεν μετανοήσω. Εκμετάλλευση είναι να απαιτώ πολλά όταν την ίδια στιγμή δίνω ελάχιστα. Εκμετάλλευση είναι να ζητώ από τους άλλους αυτό που εγώ δεν θα έκανα ποτέ γι' αυτούς. Ποτέ! Εκμετάλλευση είναι όταν άνθρωποι και Θεός τίθενται στην υπηρεσία μου, γιατί είμαι άτομο, έχω ανάγκες, έχω δικαιώματα.... τα οποία ποτέ δεν θα αναγνωρίσω στους άλλους και στον Θεό με τον τρόπο που τα αναγνωρίζω στον εαυτό μου.

 

Η πίστη σου γέφυρα

" Ποιος είναι αυτός που ασύνετα κρύβει τη βουλή;· Εγώ, λοιπόν, πρόφερα εκείνο που δεν καταλάβαινα· πράγματα υπερθαύμαστα για μένα, που δεν τα γνώριζα ". Ιώβ 42:2.

Ο Ιώβ πέρασε τραγικές δοκιμασίες στη ζωή του και αυτές έπληξαν την οικογένειά του, την περιουσία του και την ίδια του τη ζωή. Ένα μέρος των απίστευτων δοκιμασιών του ήταν η απομάκρυνση των δικών του και η έλλειψη κατανόησης των φίλων. Όμως, η πιο πικρή και σκληρή απ' όλες ήταν η σιωπή του ίδιου του Θεού. Γιατί όταν τελικά ο Θεός μίλησε, ο Ιώβ ηρέμησε και αφέθηκε, παρότι δεν είχε αποκατασταθεί τίποτα στη ζωή του ακόμη.

Όταν ο Θεός σιωπά, η έλλειψη εξήγησης μπορεί να σε σκοτώσει. Υπάρχουν ώρες που ενώ αγαπάς τον Θεό, δεν μπορείς να κατανοήσεις κάποια πράγματα σε ανθρώπινο επίπεδο. Και αυτή η έλλειψη γνώσης και η έλλειψη απάντησης μπορεί να σε σπρώξει να στραφείς εναντίον του Θεού. 

Ο Ιώβ αγωνιούσε. Ο Ιώβ μέσα στον πόνο του αναδιατύπωνε διαρκώς τα παράπονά του. Ο Ιώβ είχε ένα επώδυνο κενό γνώσης για τα διαδοχικά του βάσανα. Ωστόσο, δεν είχε έλλειψη πίστης. Ό,τι δεν καταλάβαινε το κάλυψε η πίστη του στον Θεό. Γι' αυτό δεν στράφηκε εναντίον Του, αλλά ομολόγησε:  "Ξέρω ότι ο Λυτρωτής μου ζει" (Ιώβ 19:25). Αυτή η γνώση του ήταν ο δρόμος για να ξεπεράσει τα ερωτηματικά και να αντέξει τη δοκιμασία.

Είναι ευκολότερο να υπακούς στον Θεό αν έχεις όλες τις εξηγήσεις. Θα συμφωνούσες μαζί Του αν σου έκανε γνωστό γιατί δεν βρίσκεις δουλειά και ταλαιπωρείσαι. Αν σου εξηγούσε γιατί σε άφησε να παντρευτείς έναν δύσκολο άνθρωπο, θα σήκωνες αλλιώς το φορτίο σου. Αν σου έλεγε γιατί αρρώστησες, θα κατανοούσες. Αν σου φανέρωνε γιατί πέρασες αδικίες, κλειστές πόρτες και μοναξιά, θα συμφωνούσες ίσως μαζί Του. Αλλά η πίστη μας είναι το κλειδί για την έλλειψη γνώσης στις μεγάλες απογοητεύσεις και τα επώδυνα απρόοπτα της ζωής. Η πίστη είναι η γέφυρα που μας ενώνει με τον Θεό, μέχρι να έρθει η ώρα είτε εδώ στη γη είτε στον ουρανό να μας δοθούν όλες οι εξηγήσεις της αγάπης Του. Κράτησε την πίστη όταν δεν καταλαβαίνεις και κάλυψε τις απορίες σου με την πίστη σου. Ζούμε τη ζωή με τον Χριστό δια της πίστεως και όχι δια της όψεως ή της γνώσεως.

(Φωτογραφία Washington post)

Σχηματίζοντας γνώμη για τους άλλους

"Ήρθε ο Υιός τού ανθρώπου τρώγοντας και πίνοντας, και λέτε: Δέστε, ένας άνθρωπος φαγάς και κρασοπότης, φίλος τελωνών και αμαρτωλών". Λουκάς 7:34.

Έχετε σχηματίσει γνώμη για άτομα στηριζόμενοι στις απόψεις άλλων; Πιθανόν, τότε, να έχετε πέσει στην ίδια παγίδα που όλοι πέφτουμε κάποια στιγμή στη ζωή. Θυμάμαι πριν καιρό είχα πάρει ένα μάθημα επιλογής σε έναν κύκλο σπουδών και ρώτησα μια συμφοιτήτριά μου που το είχε δώσει να με ενημερώσει σχετικά. Δυστυχώς, αφελέστατα πίστεψα όσα μου είπε. Τα περιέγραψε όλα μαύρα και είπε, επίσης, τόσα για τον καθηγητή που την πρώτη φορά που τον συνάντησα ήμουν εντελώς προκατειλημμένη. Κάποια σχόλιά μου βγήκαν άθελά μου στη συζήτηση, και ο καθηγητής τα κράτησε στο μυαλό του. Στην πορεία ,όμως, συνειδητοποίησα ότι η συμφοιτήτριά μου είχε υπερβάλλει. Ο καθηγητής ήταν δίκαιος και ευγενικός. Προσπαθώντας να βγάλω άκρη, έμαθα από άλλους ότι υπήρχε αντιπαράθεση μεταξύ τους και ότι η φίλη μου είχε μερίδιο σ' αυτήν.

Έτσι, πέρασα όλη τη χρονιά προσπαθώντας να ανασκευάσω την κακή πρώτη εντύπωση. Είχα φερθεί  ανόητα και όταν, στο τέλος, είδα ότι τίποτα απ' όσα είχα ακούσει δεν έστεκε, ούτε ο άνθρωπος με αδίκησε στο ελάχιστο, του ζήτησα συγνώμη, χωρίς να κρύψω το λάθος μου να εμπιστευτώ στην κρίση άλλων.

Είναι πολλά τα λάθη που μπορείς να κάνεις όταν εμπιστεύεσαι απλοϊκά την κρίση τρίτων. Η κρίση των άλλων πρέπει να επιβεβαιώνει τη δική μας, και όχι να προηγείται της δικής μας. Δεν ξέρουμε πάντα όλη την αλήθεια για τα συμφέροντα και τις σχέσεις  μεταξύ των ατόμων. Δεν ξέρουμε αν το άλφα άτομο που  συμπεριφέρθηκε σκληρά στον βήτα, μπορεί να το κάνει και σε μας. Μπορεί εσύ να μην αντιδράσεις με τον τρόπο που ο άλλος αντέδρασε. Μπορεί εσύ να είσαι συνεργάσιμος και ευέλικτος, ενώ ο άλλος να μην είναι. Μπορεί εσύ να είσαι σωστός και ευθύς και να σε αντιμετωπίσει ο άλλος διαφορετικά. Δώσε χρόνο σε κάποιον να φανερώσει τον εαυτό του. Μπορεί, όντως, να επιβεβαιωθεί μια γνώμη που σου έδωσαν, αλλά μπορεί εξίσου να διαψευσθεί.

Τέλος, υπάρχουν άνθρωποι που όταν σχηματίζουν γνώμη για άλλους, βλέπουν μόνο αυτά που θέλουν  να δουν. Ο Χριστός είναι ένα τέτοιο παράδειγμα. Ο Ιησούς δεν είχε καλή φήμη, αν λάμβανε υπόψη κάποιος τη γνώμη που είχαν γι' Αυτόν οι "έγκριτοι" γραμματείς και  Φαρισαίοι. Οι γραμματείς και οι Φαρισαίοι δεν τα έβγαζαν όλα από το μυαλό τους. Έκριναν, υποτίθεται, αυτό που έβλεπαν. Ωστόσο, η κρίση τους ήταν μυωπική. Δεν έβλεπαν όλα όσα έκανε ο Χριστός, δεν άκουγαν όλα όσα κήρυττε, αλλά εστίαζαν σε πολύ συγκεκριμένα γεγονότα. Ουσιαστικά, εστίαζαν σε πράγματα που τους συνέφεραν ή τους ενοχλούσαν και αυτά τα μετέφεραν διαστρεβλωμένα. Και αλίμονο σε όσους έδιναν ακρόαση στα λόγια τους. Και αλίμονο όταν κάποιες φορές πέφτουμε στην ίδια παγίδα.

Θέλεις να ευτυχήσεις;

 "Αποδώστε στον Κύριο, γιοι των δυνατών, αποδώστε στον Κύριο δόξα και δύναμη.

 Αποδώσετε στον Κύριο τη δόξα τού ονόματός του..." Ψαλμός 29:1.

Οι άνθρωποι είναι δυνατοί. Οι άνθρωποι είναι έξυπνοι και ικανοί. Οι άνθρωποι έχουν γνώση, γνώμη και θέληση. Οι άνθρωποι είναι ελεύθεροι. Οι άνθρωποι δεν έχουν ανάγκη από τον Θεό. Ο Θεός είναι για τους ανθρώπους ένα περιττό φορτίο. Ένα βάρος που άλλοι το ανέχονται από φόβο και άλλοι το κάνουν στην άκρη, επειδή έχουν μεγαλύτερο θάρρος. Έτσι ξεκινάμε τη ζωή μας όλοι εμείς οι άνθρωποι. Κι αν θέλει κανείς να θυμηθεί την ιστορία του -το πώς στράφηκε στον Θεόν-, θα θυμηθεί ότι ακόμη και τις φορές που Τον ζητούσε, υπήρχαν τόσα άλλα πράγματα στη ζωή που έκαναν τον Θεό να μοιάζει βαρετό και κουραστικό πρόσωπο.

Ο κάθε άνθρωπος κάνει τη διαδρομή του. Κάποια στιγμή οι δρόμοι του Θεού και οι δικοί μας διασταυρώνονται, γιατί ο Θεός έρχεται να μας συναντήσει σε κάποιες συνθήκες που μας φέρνουν σε αδιέξοδο. Αυτές δεν είναι ποτέ οι ίδιες για όλους μας. Αλλά είναι αδιέξοδα, όσο δυνατοί, έξυπνοι, και ικανοί κι αν είμαστε. Τα προβλήματα που γεννιούνται τότε καταλήγουν άλυτα, και κάθε δύναμη,  σοφία,  ικανότητα και πλούτος μάς είναι άχρηστα.

Τα άλυτα προβλήματα είναι η γλώσσα του Θεού στη ζωή  μας. Είναι η γλώσσα της αγάπης του Θεού  από την ανάστροφη όμως.  Όταν η ευρυχωρία, η ασφάλεια, η άνεση δεν μπορούν να μας κάνουν να καταλάβουμε ότι Τον έχουμε ανάγκη, τότε ο Θεός μιλά στη μόνη γλώσσα την οποία καταλαβαίνουμε οι περισσότεροι... δυστυχώς.

Στην κρίσιμη και κάποτε μοναδική συνάντηση ανθρώπου και Θεού, ο άνθρωπος καλείται να αναγνωρίσει ότι Τον έχει ανάγκη. Καλείται να μετανοήσει και να δώσει δόξα στο θεϊκό πρόσωπο που μπορεί μέχρι πρότινος να αγνοούσε. Αλλά είναι δύσκολο να ζητήσεις βοήθεια από τον Θεό, αν γι' Αυτόν είχες μια περιφρονητική εικόνα στο παρελθόν. Είναι δύσκολο να ζητήσεις λύσεις από Εκείνον, εφόσον Τον θεωρούσες "πρόβλημα" στη ζωή σου. Γι' αυτό οι άνθρωποι δυσκολεύονται να αναγνωρίσουν ότι ο Θεός είναι Θεός και ότι αυτοί είναι άνθρωποι.

Αλλά είμαστε άνθρωποι! Είμαστε  θνητοί και πεπερασμένοι. Έχουμε ανάγκη Τον Θεό και ο Θεός φαίνεται ότι μας  έχει ανάγκη, γιατί είμαστε πλάσματά Του. Όμως με το ζόρι τίποτα δεν γίνεται. Στον άνθρωπο δίνεται κάποτε η ευκαιρία να γυρίσει πίσω ή να αποκοπεί για πάντα από τον Δημιουργό του. Ο άνθρωπος, στην ελευθερία του, κρατά την ευτυχία και τη δυστυχία στα χέρια του. Αλλά δεν την κρατά για πάντα. Ούτε έχει αυτός τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο στη ζωή του.

Γογγύζουν και οι χριστιανοί;

"Μέχρι πότε θα υποφέρω αυτή την πονηρή συναγωγή, όσα αυτοί γογγύζουν εναντίον μου; Άκουσα τους γογγυσμούς των γιων Ισραήλ, που γογγύζουν εναντίον μου". Αριθμοί 14:27.

Ο λαός Ισραήλ είχε λόγους να γογγύζει  στην έρημο. Ο Θεός τούς είχε μεν ελευθερώσει από τη σκλαβιά της Αιγύπτου. Όμως,  το ταξίδι τους προς τη γη της Επαγγελίας από σύντομο είχε γίνει μακρύ και οι περιπέτειες της ερήμου δεν ήταν λίγες. Η έρημος ήταν έρημος και δεν ήταν σε καμιά περίπτωση η γη Χαναάν. Έρημος σήμαινε δύσκολες συνθήκες, γι' αυτό ανέβαιναν γογγυσμοί στο στόμα του λαού με το που ένα απρόοπτο ή μια διαψευσμένη επιθυμία τούς αναστάτωνε. Εντούτοις, ο Θεός ήθελε να Τον εμπιστευτούν μέσα σ' αυτές τις συνθήκες.

Καθώς περνούν τα χρόνια, συνειδητοποιούμε όλο και περισσότερο ότι η ζωή μοιάζει συχνά με μια πορεία στην έρημο. Μπορεί να έχουμε σπίτι, να έχουμε μια δουλειά, να έχουμε ψυγείο που το ανοίγουμε και διαλέγουμε κάποια από τα αγαθά που ο Θεός φρόντισε να υπάρχουν εκεί μέσα. Μπορεί κάποιοι να προγραμματίσουν και λίγες διακοπές, παρά τη δύσκολη οικονομική συγκυρία. Μπορεί κάποιοι να πάνε θάλασσα και άλλοι να βγουν το βραδάκι με φίλους. Ωστόσο, παρά τις όποιες ανέσεις, αυτό δεν αλλάζει τα θέματα που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε κάθε μέρα στη ζωή μας. Και είναι πολλά, απρόβλεπτα, επώδυνα, και κάποτε και άλυτα. Ωστόσο, ο Θεός θέλει να Tον εμπιστευτούμε μέσα σ' αυτές τις συνθήκες. 

Έχουμε ακριβώς τους ίδιους λόγους με τους Ισραηλίτες να γογγύζουμε για κάθε ζήτημα και πρόβλημα που προκύπτει. Και θεωρητικά μπορεί να πούμε ότι δεν είναι παράλογο αυτό και να δικαιολογήσουμε τους εαυτούς μας. Ωστόσο, ο Θεός απεχθάνεται τον γογγυσμό και δεν μας δικαιολογεί. Ο γογγυσμός είναι μια στάση ζωής. Είναι μια κακή προδιάθεση της καρδιάς που βλέπει παντού ανατροπές, διαψεύσεις, κακά που έρχονται, δυστυχία. Ο γογγυσμός δεν εξάγεται από τις συνθήκες. Οι συνθήκες μπορεί να είναι αυτές που είναι, αλλά ο Θεός μπορεί πάντα να τις αλλάζει. Για τον Θεό δεν είναι οι συνθήκες το πρόβλημα, είναι η καρδιά που δεν εμπιστεύεται, δεν ικανοποιείται και δεν έχει μάθει να περιμένει και να ευχαριστεί. 

Σαν χριστιανοί, μπορούμε να πάρουμε χαρές και ευλογίες μέσα  από όλα τα απρόοπτα και τις δυσκολίες της ζωής. Κάποτε μπορεί να δοκιμαστούμε, γιατί η ζωή  δεν είναι σε καμιά περίπτωση ουρανός. Μπορεί όμως να γίνει ουρανός, όταν μάθουμε να φέρνουμε τον ουρανό με την πίστη στη ζωή μας.