Δυνατός... αλλά μέχρι ποια ηλικία;

" Και σήμερα ακόμα είμαι δυνατός..." Ιησούς του Ναυή 14:11.

Όταν οι άνθρωποι μεγαλώνουν, ένα πράγμα που τους ενδιαφέρει σημαντικά είναι η νεότητα σε σχέση με την ομορφιά και την εξωτερική εμφάνιση. Σχεδόν τα πάντα  γύρω μας μάς λένε πώς θα παραμείνουμε νέοι και όμορφοι. Η ομορφιά, η υγεία, η νεότητα, η αρμονία είναι γραμμένες μέσα μας από τον Θεό. Τα σώματά μας δεν φτιάχτηκαν από τον Δημιουργό για να γερνούν,  να αρρωσταίνουν, να πεθαίνουν. Το ίδιο και η ψυχή και το πνεύμα μας.  Η ανθρώπινη αμαρτία προκάλεσε ανεπανόρθωτη φθορά πάνω μας.

Τι να πει κανείς όταν βλέπει ότι το σώμα του αρχίζει να γερνά; Αλλά και τι να πει κανείς όταν βλέπει εξίσου ότι η ψυχή του αρχίζει να γερνά; Έχετε ακούσει ίσως άτομα να λένε για κούραση, για ψυχική κούραση, για  χρόνια κούραση που συνδέεται με απογοήτευση, συσσωρευμένες δυσκολίες και ματαιώσεις. Μπορεί να είναι σχετικά νέοι, αλλά μπορεί να είναι και μεγαλύτεροι άνθρωποι, φορτωμένοι από τον αγώνα της ζωής. Τέλος, μπορεί να είναι και χριστιανοί, ακόμη και εμείς, πιασμένοι στην παγίδα του παρελθόντος, στις θλίψεις του παρόντος και στην έλλειψη ονείρων για το μέλλον.

Με συνεπαίρνει όταν διαβάζω ιστορίες από τη Βίβλο και βλέπω άτομα, όπως ο Μωυσής ή ο Χάλεβ, γεμάτοι με μια νεότητα  πνεύματος και ψυχής που είχε τις ρίζες της σ' έναν ζωντανό και πιστό Θεό. Πιστεύω ότι αυτή κρατούσε και το σώμα τους νέο και δυνατό.  " Ο Μωυσής ήταν 120 χρόνων, όταν πέθανε· τα μάτια του δεν αμαυρώθηκαν ούτε ελαττώθηκε η δύναμή του " (Δευτερονόμιο 34:7).  Σωματική, ψυχική και πνευματική ρώμη για έναν  άνθρωπο του Θεού που αντιμετώπισε τόσα πολλά στη ζωή του. Ο ογδόντα πέντε ετών Χάλεβ, ένας από τους 12 κατασκόπους της γης Χαναάν, σαράντα πέντε χρόνια μετά από την  απιστία του λαού στην Κάδης -βαρνή, διεκδίκησε το κληρονομικό μερίδιο που ο Θεός τού είχε υποσχεθεί. Η ηλικία δεν τον εμπόδισε. Οι ματαιώσεις και η ταλαιπωρία που πέρασε στην έρημο εξαιτίας των συμπατριωτών του δεν τον πίκραναν. Και  τέλος, οι γίγαντες  που έπρεπε να πολεμήσει προκειμένου να κατακτήσει τη γη του δεν τον φόβισαν. 

" Και σήμερα ακόμα είμαι δυνατός, όπως την ημέρα που με έστειλε ο Μωυσής· όπως ήταν τότε η δύναμή μου, για πόλεμο, και για να βγαίνω και να μπαίνω " (Ιησούς του Ναυή 14:11), είναι τα λόγια του Χάλεβ που κρατούσε μέσα του τόσα χρόνια ζωντανή την ελπίδα στον Θεό για ό,τι Εκείνος του είχε υποσχεθεί. Ο Χάλεβ άφηνε κάθε μέρα πίσω του τη μιζέρια, τη θλίψη και τις απογοητεύσεις της ερήμου και κοιτούσε μπροστά σε ένα διαφορετικό μέλλον. 

Χωρίς να αγνοώ τις πιθανότητες αρρώστιας και φθοράς των σωμάτων και των ψυχών μας, θα επιθυμούσα, αν ποτέ ζούσα πολλά χρόνια, να μην είμαι στο τέλος της ζωής μου μια μπουχτισμένη, κουρασμένη και ταλαιπωρημένη από τη ζωή χριστιανή. Θα ήθελα, με τη χάρη του Θεού, μέσα στα προβλήματα και τις πολλές δυσκολίες της ανθρώπινης ύπαρξης,  να μπορώ να λέω: " Και σήμερα ακόμη είμαι δυνατή...". Είναι, άραγε,  υπερβολικό να ελπίζει κάποιος σ' ένα τέτοιο μέλλον;

Ποτέ απών, τυφλός και αδρανής

" Ευφραίνονται, επειδή ησύχασαν· και τους οδηγεί στο επιθυμητό λιμάνι τους ". Ψαλμός 107: 30.

   

Κάποιες τρικυμίες μπορεί να ξεσπάσουν στη ζωή μας εξαιτίας μιας ανυπακοής μας, αλλά υπάρχουν και άλλες που έρχονται ενώ έχουμε υπακούσει στον Χριστό. Όταν οι μαθητές βρέθηκαν να κωπηλατούν στη μέση της θάλασσας, με τον άνεμο να τους μαστιγώνει και τα κύματα της τρικυμισμένης θάλασσας να τους πηγαίνουν μία στα ύψη και μία στα βάθη, είχαν κάθε λόγο να αναρωτιούνται γιατί ο Χριστός τούς ανάγκασε να μπουν στο πλοιάριο μόνοι τους και να υποστούν μία τέτοια ταλαιπωρία. Γιατί ο Κύριος μάς αφήνει να βρεθούμε μέσα σε απρόβλεπτες καταστάσεις;

Στη ζωή αντιμετωπίζουμε διάφορες τρικυμίες. Θα έχεις βρεθεί να παλεύεις με τα κύματα των σκέψεων, της αμφιβολίας και των πειρασμών. Θα έχεις αντιμετωπίσει τα κύματα της αδικίας και της απόρριψης. Για να μην πούμε για τα κύματα της καθημερινής βιοπάλης και της αβεβαιότητας. Κάποτε αυτά ορθώνονται και μας πνίγουν. Κάνουμε ό,τι μπορούμε για να τα αντιμετωπίσουμε, βασανιζόμαστε όπως ακριβώς οι μαθητές βασανίζονταν για να φτάσουν στην ακτή. Και είναι μέσα από τέτοια γεγονότα που βλέπουμε πόσο αδύνατοι είμαστε μπροστά σε θέματα και συνθήκες που μας ξεπερνούν.

Οι μαθητές έκαναν το μέρος τους: πάλεψαν με τα μέσα και τις δυνάμεις που είχαν. Αλλά δεν τους έσωσε η δική τους αξιέπαινη προσπάθεια και  θέληση. Τους έσωσε ο Χριστός που έβλεπε και ήξερε ακριβώς τι τους συνέβαινε και τι ένιωθαν. Είχε επιτρέψει να αντιμετωπίσουν μία τρικυμία και να δουν τα όριά τους. Ενώ αγωνιούσαν απελπισμένοι, ο Χριστός τούς συνάντησε, ηρέμησε τη θύελλα με το κυριαρχικό Του πρόσταγμα και τους οδήγησε στον ασφαλή τους προορισμό.

Οι επεμβάσεις στις τρικυμίες μας κάποτε είναι αποτελέσματα μοναδικών θεϊκών επεμβάσεων στη δική μας αδιέξοδη προσπάθεια. Όταν αγωνιούμε, ας θυμόμαστε:  " Αυτός είναι πλησίον όταν μοιάζει απών. Παρακολουθεί όταν φαίνεται ότι δεν βλέπει. Και είναι δραστήριος όταν φαίνεται ότι είναι αδρανής ". G. Campbell Morgan. 

Τυχαίες τόσες ευλογίες;

" [...] κάνω έλεος σε χιλιάδες γενεών, εκείνων που με αγαπούν, και τηρούν τα προστάγματά μου". Δευτερονόμιο 5:10.

Υπάρχουν φορές που αισθάνομαι κάποιου είδους αμηχανία να αποδεχτώ ότι δεν μεγάλωσα σε μια οικογένεια που οι αρχές της Βίβλου ήταν οι κεντρικές αρχές της οικογενειακής μας ζωής. Οι γονείς μου ήταν σοφοί άνθρωποι, μας μεγάλωσαν με σταθερές ηθικές αρχές, αλλά και την κατάλληλη ελευθερία για να κάνουμε τις επιλογές μας. Οι αλήθειες του Θεού ήταν πάντα αγαπητές στο οικογενειακό μας περιβάλλον, αλλά οι ευλογίες του Θεού, που συνοδεύουν μια ζωή υπακοής, δεν ήταν αυτές που βλέπω σε συνειδητοποιημένες χριστιανικές οικογένειες.

Φυσικά, μπορεί κανείς να κατηγορήσει για διάφορους λόγους τους χριστιανούς γονείς του. Για κάποιες τυφλά αυστηρές και καταπιεστικές απαγορεύσεις. Για επιφανειακές και κάποτε και χωρίς ουσιαστικό νόημα  αρχές που του έδωσαν. Και μπορεί, εν μέρει, να έχει δίκιο.

Έχετε ποτέ συζητήσει με χριστιανούς που δεν ανήκαν σε πιστές χριστιανικές οικογένειες; Αν ναι, θα ξέρετε  πόσες ευλογίες πέρασαν από το κανάλι της πίστης τους στα παιδιά τους. Αν είσαι παιδί πιστής χριστιανικής οικογένειας, κάποια πράγματα είναι δεδομένα για σένα. Δεν μπορείς να βγεις εύκολα έξω από τον κόσμο που μεγάλωσες και να τον αξιολογήσεις σφαιρικά και αντικειμενικά.

Υπάρχουν άτομα που πάλεψαν μέσα σε αντίξοες για την πίστη τους συνθήκες για να πάρουν κάποιοι άλλοι τις ευλογίες. Μπορεί να είναι η χριστιανή μητέρα σου, για παράδειγμα, που κράτησε την πίστη στον Θεό μέσα σε έναν οικογενειακό πόλεμο. Μπορεί να έδωσε, επίσης, άλλου τύπου μάχες για να κρατήσει το σπίτι σας όρθιο. Μπορεί να είναι ο χριστιανός πατέρας σου  που στήριξε την οικογενειακή σας εστία, ώστε σήμερα εσύ να μπορείς να γνωρίζεις τον Χριστό. 

Άλλοτε, μπορεί να είναι κάποιος  συγγενής που υπέστη το διωγμό και τις δυσκολίες, ώστε να μπορούν κάποιοι άλλοι να ονειρεύονται σε ασφαλείς χριστιανικούς δρόμους. Όλοι αυτοί μετέφεραν αρχές και ευλογίες στο περιβάλλον τους.

Οι ευλογίες του Θεού δεν πέφτουν τυχαία στα χέρια μας. Ο ουρανός βρέχει για δίκαιους και άδικους, αλλά για τους δίκαιους βρέχει τόσα πολλά δώρα, γιατί κάποιοι έγιναν το κανάλι. Ακόμη κι αν δεν το καταλαβαίνεις καλά αυτό, αναρωτήσου αν είχε κάποιο κόστος γι' αυτούς  ο Χριστός. Μπορεί πολλά απ' αυτά που κρατάς να τα έχεις χάρις σ' αυτούς .

Με τα ελαττώματά μας και τις χάρες μας

" Ο φόβος του ανθρώπου στήνει παγίδα· ενώ, αυτός που εμπιστεύεται στον Κύριο, θα είναι σε ασφάλεια ". Παροιμίες 29:24.

" Ο άνθρωπος αγαπιέται με τα ελαττώματά του και τις χάρες του ". Αυτό το άκουγα συχνά από τα στόματα των μεγαλύτερων όταν ήμουν παιδί. Και είναι πέρα για πέρα αληθινό. Στο σημερινό κόσμο  της (επίπλαστης) τελειότητας, που όλα πρέπει να τα έχεις και όλα να τα ξέρεις, το να έχεις ελαττώματα και να εκτίθεσαι δεν είναι καθόλου ευχάριστο. 

Όμως, ας είμαστε ρεαλιστές. Ο άνθρωπος αγαπιέται με τα ελαττώματά του και τις χάρες του μαζί. Διότι  ελαττώματα έχουμε όλοι και μάλιστα πολλά.  Είναι αστείο να πιστεύει κάποιος ότι δεν αξίζει πολλά πράγματα, γιατί έχει αδυναμίες και ελλείψεις. Ναι πράγματι, υπάρχουν ελαττώματα και πάθη τραγικά,  ακόμη και διαστροφές. Αλλά ο μέσος όρος των ανθρώπων δεν ανήκει σε τέτοιες αρρωστημένες καταστάσεις.

Πάραυτα, όλοι φοβόμαστε την έκθεση. Ο φόβος, όπως και τα ελαττώματα, έχουν τη ρίζα τους στην Εδέμ. Ο Αδάμ είπε στον Θεό μετά την πτώση : " Άκουσα τη φωνή σου στον παράδεισο, και φοβήθηκα, επειδή είμαι γυμνός· και κρύφτηκα " (Γένεση 3:10). Από τότε και μετά, κανείς δεν θέλει να φαίνεται  η όποια γύμνια του. Ο φόβος μήπως οι γύρω μας ανακαλύψουν τις ελλείψεις και τα ελαττώματά μας μάς κάνει να προσποιούμαστε. Ο φόβος  ότι δεν αξίζουμε, γιατί  δεν είμαστε αρκετά ευφυείς, όμορφοι και ικανοί, ή  είμαστε αδέξιοι και πληκτικοί, μας ωθεί να απομακρυνόμαστε από τους γύρω μας.

Ο φόβος είναι  καταστροφικό συναίσθημα. Δένει τους ανθρώπους μέσα σε σκέψεις και τους μπλοκάρει ψυχικά και φυσικά. Ένα από τα πιο ισχυρά δεσμά, που θέλει μεγάλη προσπάθεια και δύναμη από το Θεό για να σπάσει, είναι ο φόβος. Τι θα συνέβαινε αν βλέπατε ποια είμαι πραγματικά; Ακόμη και οι δικοί μου υπάρχουν φορές που για κάποια πράγματα με βρίσκουν ανυπόφορη και εκνευριστική. Παραδόξως, το ίδιο σκέπτομαι κάποτε και εγώ γι' αυτούς. Γιατί θα πρέπει, λοιπόν, να μην αφήνω να φαίνεται τι υπάρχει μέσα μου και να νιώθω διαρκώς ενοχή που δεν είμαι όπως θα ήθελα να είμαι; Φυσικά και δεν μου αρέσουν όλα τα πράγματα πάνω μου και υπάρχουν τόσα που θέλω ν' αλλάξω. Αλλά μέχρι ο Θεός να ολοκληρώσει τον χαρακτήρα μου και να διορθώσει τις ελλείψεις μου, δεν πρέπει να φοβάμαι να εκφραστώ και να ανοιχτώ στους άλλους.

Ο άνθρωπος αγαπιέται με τα ελαττώματα του και τις χάρες του. Μπορεί μερικοί να βρίσκουν κάποια ελαττώματά μας πολύ βαριά και τις χάρες μας λίγες. Την ίδια, όμως, ώρα κάποιοι άλλοι μπορεί να βρίσκουν αυτά τα ελαττώματά μας μικρά και τις χάρες μας πολλές.  Ας ζητάμε από τον Θεό να δουλεύει πάνω σε κείνα τα στοιχεία του χαρακτήρα μας που δημιουργούν ουσιαστικά προβλήματα στις σχέσεις μας.

Εγκατέλειψα, αλλά δεν εγκαταλείφθηκα

" Και ο Ιησούς λέει σ' αυτόν: Σε διαβεβαιώνω ότι, σήμερα, αυτή τη νύχτα, πριν ο πετεινός λαλήσει δύο φορές, θα με αρνηθείς τρεις φορές. Εκείνος, όμως, ακόμα περισσότερο έλεγε: Αν υπάρξει ανάγκη να πεθάνω μαζί σου, δεν θα σε αρνηθώ ". Μάρκος 14:30-31.

Αυτές είναι οι καλές μας προθέσεις! Συχνά γνήσιες και αληθινές, αλλά ακόμη συχνότερα εύθραυστες. Ο Πέτρος είχε αληθινά την πρόθεση να πάει με τον Κύριο ακόμη και στον θάνατο. Εξάλλου, και οι άλλοι μαθητές  τα ίδια έλεγαν. Απλά ο Πέτρος επέμενε αρκετά παραπάνω, μην πιστεύοντας ότι θα εγκατέλειπε τον Κύριο εκείνο το βράδυ. Ήθελε με κάθε θυσία να Του μείνει πιστός. Ήθελε, αλήθεια πόσο ήθελε, να μην προδώσει τον Χριστό.

 Όταν ο πετεινός λάλησε και το βλέμμα του Χριστού διασταύρωσε εκείνο του Πέτρου, το μέλλον για τον αυθόρμητο και ειλικρινή Πέτρο είχε τελειώσει. Έφυγε κλαίγοντας πικρά και γύρισε, στη συνέχεια, στην τέχνη του ψαρά και σε ένα αύριο που δεν είχε τίποτα το ελπιδοφόρο. Ο Θεός είχε κλείσει, νόμιζε, το κεφάλαιό του.

Σας έχει συμβεί να έχετε περπατήσει με τον Κύριο, να έχετε διδαχτεί απ' Αυτόν και να έχετε ζήσει τόσα πράγματα μαζί Του, ώστε να θέλετε να Τον εμπιστευτείτε σε κάθε δύσκολη ώρα σας; Σας έχει συμβεί να θέλετε να κρατήσετε εκείνες τις υποσχέσεις που γνήσια Του δώσατε, αλλά τελικά να βρεθείτε να εγκαταλείψετε μια δύσκολη στιγμή που η πίστη  και η υπομονή σας δεν άντεξαν άλλο;  Δεν κλάψετε πικρά και αισθανθήκατε ότι κάνατε αυτό που ποτέ δεν θέλατε να κάνετε; 

Υπάρχουν ώρες που εξαντλούνται τα πάντα στη ζωή μας. Εξαντλείται η πίστη μας. Εξαντλείται η δύναμή μας. Εξαντλείται η θέλησή μας. Εξαντλείται κάποτε ό,τι μέσα μας θεωρούσαμε ότι μας συνέδεε με το Θεό. Και τότε νιώθουμε ότι χάσαμε κάτι το πολύτιμο από τη σχέση μας μαζί Του. Πιστεύουμε ότι το μέλλον μας δεν θα είναι πια το ίδιο, αφού ο Θεός κάτι περίμενε από μας, το οποίο αποτύχαμε εκείνη τη δεδομένη στιγμή να Του δώσουμε.

Δεν ξαναβρήκε ο Πέτρος τον Χριστό, ο Χριστός ξαναβρήκε τον Πέτρο. Δεν αποκατέστησε τις γέφυρες και τις δυνατότητες για συνεχίσει την πορεία του ο ίδιος  ο Πέτρος, αλλά ο Χριστός, όταν τον συνάντησε στη θάλασσα της Τιβεριάδας μετά την ανάστασή Του. Όταν του είπε : "Σίμωνα του Ιωνά, με αγαπάς; [...] Βόσκε τα πρόβατά μου" (Ιωάννης 21:17), του έδινε ξανά την εξουσία  και τη δύναμη να συνεχίσει μαζί Του σε νέους δρόμους, παρά την αποτυχία Του.

Όταν δείτε μέσα σας ότι εξαντλήθηκαν όλα και ότι εγκαταλείψατε μια δύσκολη στιγμή, θα πονέσετε. Αντιμετώπισα ένα τέτοιο περιστατικό και το μόνο που μπόρεσα να πω ήταν: " Κύριε, εξαντλήθηκε η πίστη μου. Εξαντλήθηκε η δύναμή μου. Εξαντλήθηκε η θέλησή μου. Ό,τι δεν μπόρεσα εγώ να κάνω, κάνε το εσύ με τη χάρη Σου. Ό,τι δεν μπόρεσα εγώ να κρατήσω, κράτησέ το Εσύ για μένα ". Η χάρη του Θεού κάλυψε όλα μου τα κενά και όλες μου τις αποτυχίες. Η χάρη του Θεού μπορεί να καλύψει και τις δικές σου.

Καλλιτεχνικές προσευχές

"Και όταν προσεύχεστε, μη επαναλαμβάνετε τα ίδια και τα ίδια, όπως οι Εθνικοί· επειδή, νομίζουν ότι με την πολυλογία τους θα εισακουστούν". Ματθαίος 6:7.

Παίρνω τον όρο από μια συζήτηση που είχα πάνω σε ζητήματα τα οποία μπορεί να απασχολούν τους χριστιανούς και για τα οποία προσευχόμαστε.  Αλήθεια, πόσο χρόνο δίνουμε στην προσευχή; Τι λέμε σ' αυτήν; Πόσο πρέπει να επιμένουμε; 

Δεν υπάρχει κανόνας. Η Βίβλος είναι γεμάτη από τόσα πολλά και διαφορετικά παραδείγματα προσευχών που μπορεί να διαλέξεις όποιο θέλεις, ανάλογα με τις ανάγκες σου και τις περιστάσεις που βρίσκεσαι. Μπορεί να αφιερώσεις ώρα και ώρες μέσα στη μέρα και στη διάρκεια του χρόνου. Μπορεί το αίτημά σου να είναι τόσο επιτακτικό που μ' αυτό να ξυπνάς και μ' αυτό να κοιμάσαι. 

Μπορεί, επίσης, να αφιερώσεις λίγα λεπτά  στο πρωινό σου, ή να ζητήσεις τη δύναμη και τη σοφία του Θεού για τη μέρα σου σιωπηλά, καθώς οδηγείς προς τη δουλειά σου.

Κάθε ώρα, κάθε στιγμή, λίγο ή πολύ, όσο θέλεις και όσο μπορείς, ο Κύριος σ' ακούει. Η καρδιά είναι που δίνει το στίγμα. Άλλοτε διψά και πονά, γι' αυτό και σπαταλιέται στην προσευχή. Άλλοτε είναι κουρασμένη και ο χρόνος λίγος και πιεστικός, γι' αυτό και είναι σύντομη. Ο Θεός συνεννοείται  πρωτίστως με την καρδιά μας και την ποιότητα των προθέσεών μας, όχι με την ποσότητα και τις καλλιτεχνικές μας εκφράσεις.

Καλλιτεχνικές προσευχές έχουμε όλοι κάνει. Ιδιαίτερα τα πρώτα χρόνια της πίστης, θεωρούμε ότι μια σωστή προσευχή έχει πρόλογο, έχει συγκεκριμένα πράγματα που πρέπει και θέλει να ακούσει ο Θεός. Έχει σωστά επιχειρήματα και επίλογο.

Οι προσευχές πολυλογίας είναι συχνά προσευχές που δεν χαρακτηρίζονται από γνήσια εμπιστοσύνη και ανάθεση, αλλά από κουραστική επανάληψη.  Τα νήπια επαναλαμβάνονται. Τα παιδιά γίνονται φορτικά, γιατί δεν ξέρουν αν εισακούστηκαν και με το πες πες πες θεωρούν ότι έχουν περισσότερες πιθανότητες να πάρουν την πολυπόθητη απάντηση. 

Δεν έχω καμιά πρόθεση να υποδείξω ένα μοντέλο προσευχής. Εξακολουθώ να εφαρμόζω όλα τα μοντέλα, και γνώμονας είναι οι ανάγκες μου, ο διαθέσιμος χρόνος και οι όποιες θεϊκές εμπνεύσεις για μένα, τους αγαπητούς μου, τον κόσμο. Με τον καιρό, όμως, ξέχασα την αρχιτεκτονική, τη σωστή θεολογία και τις καλλιτεχνικές εκφράσεις,  γιατί κατάλαβα ότι παίρνουμε πάντα δια του Χριστού και μόνο. Με τον καιρό έμαθα ότι στον Θεό αφήνουμε τα βάρη και φεύγουμε ξεκούραστοι, γιατί Αυτός θα φροντίσει. Μπορεί να χρειαστεί να αφήσουμε το ίδιο βάρος ξανά και ξανά πολλές φορές μες τη μέρα, αλλά αυτό δεν σημαίνει πολυλογία και επανάληψη. Είναι αναγκαιότητα σε έναν δύσκολο κόσμο και σ' ένα σώμα που παραμένει αδύναμο και τρωτό.

Τα κλειδιά της ευτυχίας μου

" Έτσι λέει ο Κύριος: Ας μη καυχάται ο σοφός στη σοφία του, και ας μη καυχάται ο δυνατός στη δύναμή του, ας μη καυχάται ο πλούσιος στον πλούτο του· αλλ' εκείνος που καυχάται, ας καυχάται σε τούτο: Ότι εννοεί και γνωρίζει εμένα, ότι εγώ [είμαι] ο Κύριος, που κάνω έλεος, κρίση, και δικαιοσύνη επάνω στη γη· επειδή, σ' αυτά ευαρεστούμαι, λέει ο Κύριος". Ιερεμίας 9:23.

Στρέψτε τα μάτια σας γύρω σας και σκεφτείτε ποιοι άνθρωποι θαυμάζονται και ποιοι είναι αυτοί που αισθάνονται "κάποιοι". Είναι οι έξυπνοι, οι δυνατοί και οι πλούσιοι.  Φυσικά και οι όμορφοι, διότι κάλλιστα η ομορφιά είναι ένα είδος δύναμης και μάλιστα ακαταμάχητης. Ας μην πάει το μυαλό σας μόνο στα περιοδικά και στις ειδήσεις. Έξυπνοι, όμορφοι, δυνατοί και πλούσιοι υπάρχουν παντού. Στους πιο απλούς κύκλους, βρίσκεις βαθμίδες τέτοιων.

Οι άνθρωποι αισθάνονται ότι έχουν αξία στο περιβάλλον τους και βαρύτητα στην κοινωνία όταν είναι κάτι από όλα αυτά: έξυπνοι, δυνατοί, όμορφοι, πλούσιοι. Ωστόσο, ο Θεός δίνει πάντα μια άλλη οπτική. Κανείς να μην καυχιέται για τη σοφία και την εξυπνάδα του. Κανείς να μην καυχιέται στη δύναμή του. Κανείς να μην καυχιέται στον πλούτο του. Όλα τα παραπάνω είναι κουκίδες στην αιωνιότητα και η βαρύτητά τους ζυγίζει όσο η ματαιότητα και η ρευστότητα της ύπαρξής. Και αν κάποτε απλουστεύουν τη ζωή, κι αν άλλοτε ανακουφίζουν και δίνουν λύσεις, εξυπνάδα, δύναμη και πλούτος δεν είναι και δεν θα γίνουν ποτέ τα κλειδιά της ανθρώπινης ευτυχίας.

Είτε είμαι όμορφος είτε όχι, είτε έχω δύναμη είτε όχι, είτε έχω πλούτο είτε όχι, είτε έχω εξυπνάδα είτε όχι, ας τα βάλω όλα αυτά στην άκρη και ας καυχιέμαι επειδή γνωρίζω το Θεό. Και ξέρω ότι ο Θεός χαίρεται να κάνει έλεος, κρίση και δικαιοσύνη στη γη. Και ξέρω ότι είναι ο Θεός μου που κάνει έλεος, κρίση και δικαιοσύνη στη δική μου ζωή. Αν είναι και ο Θεός σου, θα ξέρεις ότι  κάνει έλεος, κρίση και δικαιοσύνη και στη δική σου ζωή.

  " Όποιος καυχάται, ας καυχάται στον Κύριο " (Β' Κορινθίους 10:17).  Αν μπορείς και καυχιέσαι  στον Θεό, έχεις το κλειδί της ευτυχίας που θα σου είναι για πάντα πολύτιμο και χρήσιμο. Ακόμη και όταν τα άλλα κλειδιά σου σπάσουν.