Κάνοντας πράγματα για τη δόξα του Θεού

" Kάθε τι, ό,τι αν κάνετε, με λόγο ή με έργο, όλα να τα κάνετε στο όνομα του Κυρίου Ιησού, ευχαριστώντας διαμέσου αυτού τον Θεό και Πατέρα ". Κολοσσαείς 3: 17.

Όταν ξεκινάτε για τη δουλειά σας, σκέφτεστε ότι θα πάτε να δουλέψετε για τη δόξα του Θεού; Κι αν είστε πολύ καλοί στην εργασία σας, λέτε ότι αυτό συνέβη επειδή εργαστήκατε συνειδητά για τον Θεό; Από την άλλη πλευρά, αν κάνετε τις καθημερινές δουλειές στο σπίτι σας, το κάνετε πάντα για χάρη του Θεού; Κι όταν πάτε διακοπές ή για ψώνια στα μαγαζιά, μήπως πιστεύετε ότι και αυτό γίνεται μόνο για τον Κύριο;

Μου φαίνεται ότι θα ήταν παράλογο να ζητούσε ο Θεός σε κάθε κίνηση, λόγο και σκέψη μας να έχουμε μια δισκέτα στο μυαλό  που να μας θυμίζει μήπως κάτι δεν το κάναμε για Κείνον. Σίγουρα, αν είμαστε παιδιά του Θεού, θα Τον υπολογίζουμε στη ζωή μας και θα επιθυμούμε να Του αρέσουμε. Όμως, αυτό δεν σημαίνει ότι ως χριστιανοί ζούμε σαν κουρδισμένοι άνθρωποι, που ανά πάσα ώρα και στιγμή σκεφτόμαστε κατά πόσο ό,τι είπαμε και πράξαμε άρεσε στον Θεό.

Η Βίβλος περιέχει συμβουλές και εντολές  που στόχο έχουν να μας βοηθήσουν να περπατήσουμε όπως θέλει ο Θεός όταν ο σαρκικός μας άνθρωπος δεν θέλει να το κάνει. Για παράδειγμα, δεν μου αρέσει η δουλειά μου: το περιβάλλον είναι άσκημο, δεν πληρώνομαι καλά, δεν είναι αυτό που θα ήθελα να κάνω. Είναι μάλλον λογικό να δουλεύω με γκρίνια και με νεύρα. Παρόμοια, αν είμαι σύζυγος, μαμά και εργαζόμενη και στο σπίτι επικρατεί ακαταστασία και όλοι περιμένουν από μένα -που στο κάτω κάτω δεν είμαι μόνο εγώ υποχρεωμένη να φροντίζω για την τάξη του σπιτιού- είναι πιθανό να φωνάζω, να γίνομαι πικρή και επιθετική όταν δεν σέβονται τον κόπο μου. 

Όταν ο Θεός λέει : " Κάθε τι, ό,τι αν κάνετε, να το εργάζεστε από ψυχής, σαν στον Κύριο, και όχι σε ανθρώπους " (Κολοσσαείς 3:23), αυτό έχει να κάνει κυρίως με όλες εκείνες τις περιπτώσεις που ο εαυτός μας  εκφράζει γογγυσμό, μιζέρια, δυσαρέσκεια, υπεκφυγή, εκμετάλλευση.

Λοιπόν, αν η σάρκα μας θέλει να ξεφύγει από τις υποχρεώσεις της, αν αρχίζει τη γκρίνια, αν θυμώνει με όλους και με όλα, γιατί τα πράγματα δεν είναι όπως ακριβώς θα επιθυμούσε, ο Θεός μάς θυμίζει ότι οφείλουμε σε τελική ανάλυση να κάνουμε οτιδήποτε εκ ψυχής και για τη δόξα Του. Και όταν κάνουμε για χάρη Του αυτά που σε άλλη περιπτωση δεν θα κάναμε, κι αν τα εκτελούμε με πιστότητα και υπομονή, τότε πράγματι δοξάζεται ο Θεός.    

Έλα πριν τον χειμώνα

" Φρόντισε να’ ρθεις σε μένα γρήγορα... Φρόντισε να' ρθεις πριν από τον χειμώνα". Β' Τιμόθεο 4: 9, 21.

Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας κάτι που με άγγιξε ιδιαίτερα σε μια μελέτη μου. Ήταν ένα σχόλιο του Wiersbe Warren πάνω  σ' ένα εδάφιο της Β' προς Τιμόθεο επιστολής, με κεντρική ιδέα: "Απάντησε στις ευκαιρίες". Ο Wiersbe  τονίζει κάτι που όλοι ξέρουμε και που τόσο συχνά ξεχνάμε: " Η παράκληση του Παύλου προς τον Τιμόθεο:

 « Φρόντισε να' ρθεις πριν τον χειμώνα »  (Β' Τιμόθεο 4:21), μας θυμίζει ότι οι ευκαιρίες δεν περιμένουν για πάντα. Άπαξ και άρχιζε ο χειμώνας, ο Τιμόθεος δεν θα μπορούσε να ταξιδέψει εύκολα προς τη Ρώμη, ούτε θα μπορούσε να συναντήσει τον πολυαγαπημένο του φίλο για τελευταία φορά".

" Πριν τον χειμώνα ή ποτέ! " Αυτός ήταν ο τίτλος ενός από τα πιο διάσημα κηρύγματα  του  Dr. Clarence Macartney.  Πολύ εύγλωττα, υπογράμμιζε : " Υπάρχουν κάποια πράγματα που δεν θα γίνουν ποτέ, εκτός κι αν γίνουν «πριν το χειμώνα» ".

Πράγματι, υπάρχουν τόσα που μπορούμε να κάνουμε σήμερα, ευκαιρίες που μας περιμένουν ακόμη,  τις οποίες αφήνουμε να περνούν και οι οποίες μπορεί να χαθούν για πάντα. Υπάρχουν βήματα που πρέπει να κάνουμε προκειμένου να δούμε τη ζωή μας ν' αλλάζει ριζικά. Υπάρχουν άτομα στα οποία πρέπει να μιλήσουμε για τον Χριστό. Υπάρχουν πρόσωπα με τα οποία πρέπει να έρθουμε σε επαφή, γιατί μας χρειάζονται. Τέλος, υπάρχουν αποφάσεις που πρέπει να πάρουμε και τις οποίες όλο σπρώχνουμε πίσω.

Το κλείσιμο του κηρύγματος του Dr. Clarence Macartney διαπερνά τα βάθη της καρδιάς, γιατί μας θυμίζει ότι μόνο το σήμερα είναι δικό μας. Αύριο μπορεί να είναι πολύ αργά για τόσα πράγματα.

" Για άλλη μια φορά, λοιπόν, επαναλαμβάνω τα λόγια του αποστόλου: « Έλα πριν το χειμώνα »,  και καθώς τα προφέρω, κοινή λογική, εμπειρία, συναίσθηση, Γραφές, το Άγιο Πνεύμα, οι ψυχές των αγίων και εκείνων που έλαβαν την τελειότητα, και ο Κύριος Ιησούς Χριστός, όλοι επαναλαμβάνουν μαζί μου: « Έλα πριν το χειμώνα! ». Έλα πριν η ομίχλη του ινδικού καλοκαιριού εξασθενίσει πάνω από τους αγρούς. Έλα πριν ο άνεμος του Νοέμβρη ρίξει τα φύλλα από τα δέντρα και απλώσει το στροβίλισμά του στα χωράφια. Έλα πριν το χιόνι σκεπάσει τα υψίπεδα και τα ρυάκια παγώσουν. Έλα πριν η ζωή τελειώσει και η περίοδος της χάρης κλείσει, και εσύ σταθείς μπροστά στον Θεό για να δώσεις λόγο για το πώς χρησιμοποίησες τις ευκαιρίες, τις οποίες μέσα στη χάρη Του είχε εξασφαλίσει για σένα. Έλα πριν το χειμώνα!"

Υπάρχουν φορές που νιώθουμε ανέτοιμοι και αδύναμοι μαζί να απαντήσουμε στα καλέσματα του σήμερα. Υπάρχουν άλλες που είμαστε αναβλητικοί για να προχωρήσουμε σε δρόμους που ο Θεός ανοίγει μπροστά μας. Υπάρχουν φορές που συναισθήματα  αδιαφορίας, συνήθειας, δειλίας μάς εξαπατούν, λέγοντάς μας ότι θα υπάρξουν κι άλλες ευκαιρίες. Ωστόσο, ας σκεφτούμε: " Πριν το χειμώνα ή ποτέ! "

Χρησιμοποίησε σωστά τις καταστάσεις

" [...] η δε υπομονή ας έχει τέλειο έργο, για να είστε τέλειοι και ολόκληροι, χωρίς να είστε σε τίποτε ελλιπείς ". Ιάκωβος 1:4. 

 Όλοι οι άνθρωποι έχουμε το χαρακτήρα μας, ο οποίος είναι συνάρτηση των γονιδίων που κληρονομούμε, της ανατροφής που λαμβάνουμε από το σπίτι μας και των συνθηκών που αντιμετωπίζουμε στη διάρκεια της ζωής. Ο χαρακτήρας μας δεν παραμένει αμετάβλητος. Σίγουρα, κάποια στοιχεία μας δεν θα αλλάξουν ποτέ, αλλά υπάρχουν και πολλά άλλα τα οποία μπορεί να αλλάξουν, είτε προς το χειρότερο είτε προς το καλύτερο.

Θα έχετε πει για ανθρώπους : "Μα, πώς κατάντησε έτσι αυτός;" Από την άλλη, είναι πολύ όμορφο όταν βλέπετε ανθρώπους που τους ξέρατε κάπως αλλιώς  να έχουν αλλάξει προς το καλύτερο. Τους χαίρεστε και τους θαυμάζετε.

Αν θέλετε να εξηγήσετε την όποια αλλαγή των ανθρώπων, δείτε τις καταστάσεις που αντιμετώπισαν στη ζωή τους και τον τρόπο που αντέδρασαν σ' αυτές. Οι καταστάσεις  μπορεί να μας βοηθήσουν να γίνουμε καλύτεροι, αλλά μπορεί, επίσης, να μας κάνουν σκληρούς, πικρούς, κλεισμένους στον εαυτό μας, άδικους. Η δική μας αντίδραση σ' αυτά που συμβαίνουν στη ζωή μας φέρνει τα ανάλογα αποτελέσματα.

Είναι πολύ σημαντικό ως χριστιανοί να μαθαίνουμε σωστά από τις καταστάσεις. Κάποιες είναι πέρα από μας, δεν τις ελέγχουμε και είναι ο Θεός που μας έβαλε μέσα σ' αυτές. Κάποιες άλλες είναι  αποτέλεσμα του εγωισμού, της  ανοησίας, ακόμη και των αδυναμιών και ελλείψεων του χαρακτήρα μας. Έχοντας βρεθεί όλοι και από τις δύο πλευρές, νομίζω  ότι ελάχιστη σημασία έχει να ανιχνεύουμε ποιες καταστάσεις προήλθαν από τον Θεό και ποιες από τον εαυτό μας. Αξία έχει τελικά να μαθαίνουμε από αυτά που μας συμβαίνουν. Όμως, μαθαίνω σημαίνει αλλάζω με τη χάρη του Θεού προς το καλύτερο. Μαθαίνω σημαίνει προοδεύω. Μαθαίνω σημαίνει ότι δεν είμαι πια ο ίδιος.

Κάποτε, αντιμετώπιζα τις δυσάρεστες καταστάσεις, τα αδιέξοδα και τα λάθη μου σαν σοβαρά προβλήματα.  Όμως, βλέπω ότι μέσα απ' αυτά μαθαίνω. Θα ήμουν πολύ διαφορετικός άνθρωπος αν δεν είχα περάσει μέσα από συγκεκριμένες καταστάσεις. Θα ήμουν άλλος άνθρωπος αν δεν είχα κάνει τόσα λάθη μέσα από τα οποία το Πνεύμα του Θεού με διόρθωσε με υπομονή και αγάπη. Μακάρι να είχα αποφύγει πράγματα. Θα είχα πληγώσει και πληγωθεί λιγότερο. Αλλά καθώς βλέπω πως δεν μπόρεσα να τα αποφύγω και πως ακόμη και σήμερα είμαι ελλιπής, σκέφτομαι  ότι θα ήταν  προτιμότερο να χρησιμοποιήσω τις καταστάσεις που έρχονται στη ζωή μου για να αλλάζω. Καθώς μέσα από  δυσάρεστες  και απογοητευτικές συνθήκες ο Θεός φανερώνει τις δικές μου ελλείψεις και όχι των άλλων, παίρνω θάρρος να αφήσω τον Κύριο να δουλέψει επάνω μου. 

Δύσκολες καταστάσεις, λάθη και αδυναμίες   είναι κάτι που δεν θα αποφύγουμε σ' αυτή τη ζωή. Τουλάχιστον, ας τα  χρησιμοποιήσουμε σωστά και ας αφήσουμε τον Θεό να πλάσει έναν όμορφο χαρακτήρα μέσα από ό,τι το άχαρο και το θλιβερό.

Συνήθεια αγιοσύνης

 " Ντυθείτε, λοιπόν, ως εκλεκτοί τού Θεού, άγιοι και αγαπημένοι, σπλάχνα οικτιρμών, καλοσύνη, ταπεινοφροσύνη, πραότητα, μακροθυμία ". Κολοσσαείς 3:12. 

Αν κάποιος σας πει ότι η αγιοσύνη είναι κάτι που διδάσκεται, μαθαίνεται και συνηθίζεται, μπορεί να διαφωνήσετε. Κι όμως, υπάρχει μια μορφή αγιοσύνης που προκύπτει μέσα από μεθοδική άσκηση, επανάληψη και συνήθεια.

Με εξέπληξε όταν κάποιος σύζυγος μού μιλούσε για την καταδίκη του εγωισμού μας, την πιστότητα και τις θλίψεις για χάρη του Χριστού, όταν ήταν γνωστό πώς ταλαιπωρούσε  τη γυναίκα του και τα παιδιά του. Μου έκανε εντύπωση όταν πάλι τυχαία άκουσα κάποιον χριστιανό άντρα να λέει με θάρρος στην καινούργια του δουλειά ότι δεν λέει ψέματα και δεσμεύεται σε κάποιες αρχές, όταν την ίδια ώρα γνώριζα ότι η  γυναίκα του είχε κακοπαθήσει στα χέρια του από την αχαρακτήριστη για χριστιανό συμπεριφορά του.

Τι είδους αγιοσύνη επιλέγουμε να ντυνόμαστε ; Μπορούμε  να ξεγελάμε τον εαυτό μας ότι σεβόμαστε τον Θεό και υπακούμε στον Λόγο του όταν παράλληλα έχουμε γεμίσει θύματα τον κόσμο γύρω μας; Θύματα στο σπίτι, θύματα στην εκκλησία, θύματα στις σχέσεις μας.

Υπάρχουν χριστιανοί που δεν αντιλαμβάνονται ότι οι αμαρτίες δεν ιεραρχούνται. Για παράδειγμα, είμαι πάντα στην εκκλησία, συμμετέχω σε διακονίες, προσεύχομαι, διαβάζω τη Βίβλο μου, δεν λέω ψέματα. Αλλά πώς γίνεται την ίδια στιγμή να έχω ρημάξει ανθρώπους με τον εγωισμό μου, τα θέλω μου και το πείσμα μου; Αυτά δεν είναι για μένα αμαρτίες; Κατά τ' άλλα,  μια συνήθεια αγιοσύνης, που μπορεί να διδάχτηκα από παιδί και που μηχανικά πλέον ακολουθώ,  με κάνει να νιώθω σωστός χριστιανός. Κρατώ τις αρχές μου, δεν ξεπουλώ τις πνευματικές μου αξίες. Τώρα, αν στην υπόλοιπη ζωή μου ξεχνώ τη χρηστότητα, την υπομονή, τη συγχωρητικότητα, τη μακροθυμία, την ταπείνωση, την αγάπη, αυτό δεν έχει τόση σημασία.

Η αλήθεια είναι ότι η συνήθεια αγιοσύνης είναι μια ψεύτικη ουσιαστικά αγιοσύνη. Η αληθινή αγιοσύνη είναι αυτή που αλλάζει συνεχώς το μέσα μας. Αυτή δεν διδάσκεται από το σπίτι, δεν μαθαίνεται με τη συνήθεια, δεν φοριέται επειδή κάπου ανήκουμε ή επειδή κάποιοι μας έπεισαν να τη φορέσουμε. Η αληθινή αγιοσύνη είναι αποτέλεσμα της μετάνοιας, της χάρης του Χριστού και της δουλειάς του Αγίου Πνεύματος στη ζωή μας. Αλλά επίσης, η αληθινή αγιοσύνη είναι αποτέλεσμα της δικής μας ελεύθερης θέλησης και επιλογής. 

Ας εργαστούμε για μια αγιοσύνη που έχει καρπούς ουσίας και όχι τύπων. Οι πρώτοι είναι αιώνιοι, οι δεύτεροι μάλλον θα μαρτυρούν εναντίον μας την άρνηση μας να προχωρήσουμε σε μια αληθινά νέα ζωή.

Τα συναισθήματα σε πρώτο πλάνο

" Ώστε, αγαπητοί μου αδελφοί, γίνεστε στερεοί, αμετακίνητοι...". Α' Κορινθίους 15:58.

" Δεν θέλω! Δεν μου αρέσει. Δεν θα το κάνω". Αυτά είναι λόγια που ακούμε συχνά από τα παιδιά, τα οποία, παρασυρόμενα από τη διάθεση της στιγμής, αρνούνται να υπακούσουν σε κάτι που τους ζητήσαμε. Οι συναισθηματικές μεταπτώσεις τους τα ωθούν κάποτε να μη θέλουν να συνεχίσουν κάτι που άρχισαν. Τα παιδιά λειτουργούν με γνώμονα τη στιγμιαία συναισθηματική τους κατάσταση και μεταβάλλουν τη γνώμη τους πολύ εύκολα.

Ωστόσο, νομίζω ότι αυτή η συμπεριφορά χαρακτηρίζει και εμάς τους ενήλικες, που μπορεί να θεωρούμε τους εαυτούς μας πνευματικά ώριμους. Πόσες φορές δεν σχηματίσαμε γνώμη για άλλους ανάλογα με τα συναισθήματα που μας προκάλεσαν; Πόσες άλλες δεν πήραμε αποφάσεις σύμφωνα με το τι αισθανθήκαμε; Πόσες ακόμη δεν αποφύγαμε πρόσωπα ή δεσμεύσεις που είχαμε αναλάβει, επειδή κάτι μέσα μας μάς έφερε σε αμηχανία,  μας κούρασε, μας έκανε να θυμώσουμε;

Είναι σχεδόν βέβαιο ότι όταν δίνουμε μεγάλη σημασία στα συναισθήματα και οδηγούμαστε απ' αυτά, μπορεί να πάρουμε  λανθασμένους δρόμους. Τα συναισθήματά μας αλλάζουν  τόσο γρήγορα και αν λαμβάνουμε υπόψη κάθε φορά πώς νιώθουμε προκειμένου να κάνουμε κάτι, είναι πολύ πιθανό να καταστρέψουμε τη ζωή μας.

Αν και θεωρώ τον εαυτό μου άτομο καθοδηγούμενο σημαντικά  από τη λογική, αν και επιθυμώ να υπακούω στον Θεό γι' αυτά που φέρνει στη ζωή μου, θα ομολογήσω ότι κάποιες μεγάλες αποτυχίες μου συνέβησαν επειδή "κάπως αισθάνθηκα" κάποια συγκεκριμένη στιγμή. Κάποτε αυτό ήταν η απογοήτευση, άλλοτε, ο εκνευρισμός και τελευταία ο πληγωμένος εγωισμός. 

Σίγουρα, θα έχετε  πει: "Δεν "αισθάνομαι" ικανός να τα καταφέρω. Δεν "νιώθω" ότι οι προσπάθειές μου θα έχουν αποτέλεσμα. Δεν έχω "την αίσθηση" ότι μπορώ να εκτελέσω αυτά που θέλει ο Θεός στη ζωή μου.  "Δεν αισθάνομαι" έτοιμος. "Δεν θέλω" να συνεχίσω: είμαι εκνευρισμένος, πληγωμένος, απογοητευμένος.

Αλλά στη ζωή τα συναισθήματά μας δεν πρέπει να είναι πάντοτε σε πρώτο πλάνο. Ο Θεός θα μας ζητήσει κάποτε να τα ξεπεράσουμε και να Τον υπακούσουμε, όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα. Τελικά, οι αποφάσεις μας  είναι πολύ πιο σημαντικές από αυτά που αισθανόμαστε. Τα συναισθήματά μας μεταβάλλονται εύκολα: ένας άστοχος  λόγος, μια περίεργη ματιά, ακόμη και ο καιρός μπορεί να μας χαλάσει τη διάθεση! Όμως, οι αποφάσεις μας είναι αυτές που μένουν. Και όταν οι αποφάσεις μας στηρίζονται σε σταθερά θεμέλια, η ζωή μας θα είναι στέρεη, ακόμη κι όταν τα συναισθήματά μας μεταβάλλονται.

Αν θέλεις να δεις την πίστη σου ν' αυξάνει

 " Ο Θεός τής ελπίδας είθε να σας γεμίσει με κάθε χαρά και ειρήνη καθώς ασκείτε πίστη, ώστε να περισσεύετε στην ελπίδα με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος ". Ρωμαίους 15:13.

Πώς αυξάνει η πίστη μας; Μπορούμε να περάσουμε από μια πίστη που βουλιάζει σε κάθε ανατροπή και ενδεχόμενο της ζωής σε μια σταθερή και δυνατή πίστη; Η πίστη δεν είναι κάτι που αναπτύσσεται αυτόματα με τα χρόνια. Ούτε είναι αποτέλεσμα μιας καλής γνώσης του Λόγου του Θεού. Βέβαια, " η πίστη είναι διαμέσου τής ακοής· η δε ακοή διαμέσου τού λόγου τού Θεού " (Ρωμαίους 10:17). Όμως, αυτό από μόνο του δεν αρκεί. 

Αν θέλεις να δεις την πίστη σου ν' αυξάνει, θα πρέπει να καταβάλεις κάποια προσπάθεια. Και αυτό γιατί ο διάβολος και ταυτόχρονα όλες οι αντίξοες συνθήκες που θα συναντήσεις, θα έρθουν να ανατρέψουν την πίστη σου. Πρώτα απ' όλα, οι συνθήκες θα σε κουράσουν και θα σε απογοητεύσουν, και ο εαυτός σου θα αρνηθεί να ταλαιπωρηθεί σε μια μάχη πίστης. Πολύ περισσότερο, ο διάβολος θα χρησιμοποιήσει όλα τα όπλα του, με πρώτο και καλύτερο τη δική σου σκέψη. Θα σου προβάλει πιθανές ανησυχητικές τροπές των πραγμάτων, θα σε κατακλύσει με αγχώδεις ιδέες, θα σου προβάλει τη χειρότερη εξέλιξη για ό,τι σε προβληματίζει. Το μέλλον σου θα διαγράφεται θλιβερό και αδιέξοδο.

Το να έχεις πίστη, σημαίνει ότι αρνείσαι να πέσεις στην παγίδα των αρνητικών σκέψεων.  Ένας τρόπος είναι να μιλάς εσύ στον εαυτό σου, αντλώντας δύναμη από το Άγιο Πνεύμα και τα εδάφια της Βίβλου. Αυτά τα δύο είναι πολύτιμοι σύμμαχοι για την αύξηση της πίστης.

Παράλληλα, είναι απαραίτητο "να αναγκάσεις" τον εαυτό σου να μην ανησυχεί για το μέλλον.  Σκέψου ότι έρχονται οι σκέψεις να σε πνίξουν,  αλλά  δεν τους ανοίγεις την πόρτα. Αρνείσαι να ακούσεις και να συμμετέχεις, ενώ ταυτόχρονα επαναλαμβάνεις στον εαυτό σου, και σε όποια άλλη αόρατη δύναμη, ότι είσαι στα χέρια του Θεού, που είναι τα καλύτερα και δυνατότερα χέρια. Αντί να πάρεις το μονοπάτι της αγωνίας για ένα αβέβαιο μέλλον, είναι προτιμότερο να πεις στον εαυτό σου: "Δεν θα ανησυχήσω. Έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα, ό,τι ήξερα και ό,τι με συμβούλεψαν ότι ήταν το σωστό. Θα αφεθώ. Αρνούμαι να μπω στη διαδικασία των θλιβερών σεναρίων".

Η πίστη σου θα αυξάνει όσο μιλάς στον εαυτό σου θετικά για τον Θεό και όσο θυμάσαι ό,τι αγαθό έκανε στη ζωή σου. Καθώς επαναλαμβάνεις ότι Τον εμπιστεύεσαι  για το σήμερα, δεσμεύεσαι ότι  δεν θα αφήσεις τις κακές σκέψεις του αύριο να σε κλονίσουν. Μένοντας σταθερός στο έδαφος της πίστης, θα δεις ότι όλες οι αόρατες σκιές θα σβήσουν και η χαρά και η ειρήνη θα γεμίσουν την καρδιά σου.

 (Φωτογραφία: Megan Rieker)

Όταν μας δοκιμάζει ο Θεός

" Ερεύνησες την καρδιά μου· την επισκέφθηκες σε καιρό νύχτας· με δοκίμασες, και δεν βρήκες μέσα μου τίποτε· ο στοχασμός μου δεν είναι διαφορετικός από τα λόγια μου ". Ψαλμός 17:3.

Το ποιοι πραγματικά είμαστε είναι συνάρτηση σκέψεων, λόγων και πράξεων. Μερικές φορές βαθμολογούμε τον εαυτό μας με καλό βαθμό για την πνευματικότητά μας, χωρίς να έχουμε δώσει τις εξετάσεις μας σε όλες τις συνθήκες. Μπορεί να έχουμε τη γνώση και τη θέληση  να υπακούσουμε στον Θεό. Χρειάζεται, όμως, και η έμπρακτη απόδειξη ότι αυτά που σκεφτόμαστε, που θέλουμε και λέμε, είναι και αυτά που θα πράξουμε στο τέλος.  

Συχνά μιλούμε για την αλήθεια και τη δικαιοσύνη, αλλά θα πρέπει όταν έρθει η ώρα της δικής μας εξέτασης, να είμαστε αληθινοί και δίκαιοι με τους άλλους. Άλλες φορές λέμε ότι ο Κύριος φροντίζει για όλα μας τα θέματα και παροτρύνουμε και άλλους να εμπιστευτούν τον Θεό. Όμως, όταν έρθει η στιγμή που τα θέματά μας δεν θα λύνονται, θα δείξουμε αυτή την εμπιστοσύνη που διακηρύτταμε;

Κάποτε,  η πνευματικότητά μας παίρνει αξιόλογες θεωρητικές διαστάσεις. Αυτό συμβαίνει όταν δεν είχαμε τη δυνατότητα να κάνουμε κάτι.  Για παράδειγμα, αν δεν μας δόθηκε η ευκαιρία να ασκήσουμε εξουσία, μπορεί να νομίζουμε ότι είμαστε ταπεινοί. Αν δεν παρουσιάστηκε η ευκαιρία να δοκιμάσουμε την εγκράτεια στις σχέσεις μας με το άλλο φύλο, μπορεί να θεωρούμε ότι είμαστε εγκρατείς. Αν δεν βρεθήκαμε μπροστά στο δίλημμα να αρπάξουμε με πονηρό τρόπο κάτι για τον εαυτό μας, μπορεί να νομίζουμε ότι είμαστε δίκαιοι.

Ο Θεός μάς περνά από πνευματικές δοκιμασίες μέσα σε ποικίλες συνθήκες. Κάποτε, μας δοκιμάζει με  διπλό τρόπο. Μέσα στην αδυναμία, την ανάγκη και τη δυσκολία είναι ένα πρώτο τεστ. Αλλά υπάρχουν και οι εξετάσεις που δίνουμε στην άνεση, την αναγνώριση, την ευτυχία. Έχω την εντύπωση ότι σαν χριστιανοί θα περάσουμε λίγο ως πολύ και από τις δύο όχθες.  Μπορεί στη μοναξιά και τη θλίψη να ζητάμε τον Κύριο, αλλά να Τον ξεχάσουμε στην ευτυχία μας. Και το αντίθετο. Μπορεί για μας ο Θεός να είναι καλός όσο τα πράγματα είναι ρυθμισμένα στη ζωή μας και δεν υπάρχουν διαψεύσεις ή απώλειες.

Θα είναι δόξα για τον Θεό να είμαστε οι ίδιοι στην ευτυχία και στη δυστυχία. Στον πλούτο και στη φτώχεια. Στη ζωή και το θάνατο. Μια καρδιά που αγαπά τον Θεό,  ακόμη και όταν αμαρτήσει, ακόμη και όταν δεν καταλαβαίνει τα γιατί στα ερωτηματικά της ζωής, ή ακόμη και όταν βρίσκεται στο απόγειο της ευτυχίας της, εξακολουθεί να βλέπει στο πρόσωπο του Χριστού τον Κύριό της και τον Θεό της. 

Είμαι ο κατάλληλος συμβουλάτορας;

 " Λοιπόν, αδελφοί μου αγαπητοί, ας είναι κάθε άνθρωπος γρήγορος στο να ακούει, αργός στο να μιλάει, αργός σε οργή... ". Ιάκωβος 1:18.

Είναι σίγουρο ότι έχετε πάρει και έχετε δώσει συμβουλές. Και είναι μάλλον πιθανό ότι θα έχετε δώσει και άκυρες συμβουλές, όπως ακριβώς θα έχετε δεχτεί και εσείς από άλλους ακατάλληλες συμβουλές. Αυτό που κάνει έναν συμβουλάτορα ικανό να δίνει χρήσιμες συμβουλές είναι η παρατήρηση, η γνώση και η εμπειρία.

Σαν άνθρωποι, συχνά νομίζουμε ότι επειδή έχουμε μυαλό, τα ξέρουμε όλα. Σαν χριστιανοί, νομίζουμε εξίσου ότι επειδή έχουμε γνώση του Θεού και των αληθειών της Βίβλου, μπορούμε να δίνουμε αφειδώς συμβουλές για όλα.  Ακόμη και για καταστάσεις και πράγματα που δεν έχουμε ούτε βέβαιη γνώση για τη συγκεκριμένη περίπτωση ούτε την ανάλογη πείρα. Σκεφτείτε ότι δεν έχω ιδέα πώς είναι να ζεις μαζί με ανθρώπους που δεν γνωρίζουν τον Θεό, αλλά σας συμβουλεύω  πώς πρέπει να συμβιώνετε μαζί τους. Δεν γνωρίζω πώς είναι να έχεις ένα ψυχολογικά άρρωστο μέλος στην οικογένειά σας, αλλά σας υποδεικνύω πώς πρέπει να το μεταχειριστείτε για να είστε μέσα στο θέλημα του Θεού. Τέλος, δεν έχω την παραμικρή πείρα σχετικά με το πώς είναι να έχεις απέναντί σου αντιδραστικούς εφήβους, πάραυτα σας δίνω οδηγίες για να τους αντιμετωπίσετε σωστά.

Τελευταία, συζητώντας με μια φίλη, συνειδητοποίησα πόσο προβληματικό είναι να μιλάς για το τι εσύ θα έκανες στην τάδε και  τη δείνα περίπτωση, χωρίς να έχεις, όμως, την παραμικρή εικόνα για το πώς είναι να είσαι μέσα σ' αυτές. Σε τέτοιες συνθήκες, υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να κάνεις κακό, παρά τη θέλησή σου. Ακόμη κι αν έχεις τη σωστή βιβλική γνώση, μπορεί να υστερείς στο πώς αυτή εφαρμόζεται στις διάφορες περιπτώσεις, γιατί απλά μπορεί να μην ξέρεις όλα τα δεδομένα.

Όταν ο απόστολος Παύλος έγραφε: " Σας παρακαλώ, λοιπόν, γίνεστε μιμητές μου " (Α' Κορινθίους 4:16), σήμαινε ότι προέτρεπε τους χριστιανούς της εποχής του να μιμηθούν ότι αυτός ο ίδιος είχε εφαρμόσει στη ζωή του. Ο Παύλος μιλούσε με το κύρος της πνευματικής γνώσης και  εμπειρίας ταυτόχρονα. Για πράγματα, όμως,  που δεν είχε βεβαιότητα, γιατί στη ζωή του είχαν γίνει διαφορετικά, ήταν προσεκτικός όταν συμβούλευε. Γι' αυτό, σε  μερικά θέματα που αφορούσαν στο γάμο, δεν είχε πρόβλημα να ξεκαθαρίσει ότι έδινε απλά τη γνώμη του και δεν είχε απόλυτη προσταγή από τον Κύριο (Α΄ Κορινθίους 7:28).

Ας είμαστε προσεκτικοί με τον τρόπο που δίνουμε τις συμβουλές μας. Είναι κρίμα να ταλαιπωρήσουμε ανθρώπους με δικές μας επιτακτικές συμβουλές, υποδεικνύωντάς τους τι εμείς θα κάναμε αν ήμασταν στη δική τους περίπτωση. Καλύτερα να είμαστε ειλικρινείς και να ομολογούμε την έλλειψή μας για θέματα που μας ξεπερνούν. Ακόμη καλύτερα, ας γίνουμε συνετοί συμβουλάτορες για όλα εκείνα τα ζητήματα στα οποία η πίστη, η γνώση και εμπειρία μας μάς δίνουν το δικαίωμα να μιλούμε.

Μοιραίες συγκρίσεις

  " Και ξάφνου, μια γυναίκα Χαναναία, που βγήκε από εκείνα τα όρια, κραύγασε σ' αυτόν, λέγοντας: Ελέησέ με, Κύριε, γιε τού Δαβίδ· η θυγατέρα μου δαιμονίζεται σκληρά.  Κι εκείνος δεν της αποκρίθηκε έναν λόγο ". Ματθαίος 15: 22-23.

Στη ζωή μας είναι αδύνατον να μην μπούμε στη διαδικασία των συγκρίσεων. Συγκρίνουμε σχεδόν τα πάντα και βγάζουμε τα συμπεράσματά μας. Συγκρίνουμε την ομορφιά και τη δύναμή μας. Την αξία και τον πλούτο μας. Τα ταλέντα και τις επιτυχίες μας. Τον άντρα μας, τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας. Καταλήγουμε να είμαστε ευτυχισμένοι ή δυστυχισμένοι λαμβάνοντας συχνά υπόψη μας και τη ζωή των άλλων. 

Κάποτε, οι συγκρίσεις μας μεταφέρονται στον πνευματικό τομέα, και  εδώ  οι χριστιανοί χάνουν μεγάλο μέρος της πίστης τους και της επιμονής τους. Γιατί το δικό μου παιδί δεν δόθηκε ποτέ στον Θεό, αν και εγώ αναλώθηκα να το μεγαλώσω με πνευματικές αρχές, ενώ του χριστιανού φίλου μου, που δεν ασχολήθηκε ποτέ ουσιαστικά με τα πνευματικά πράγματα, είναι ένας ζεστός χριστιανός; Γιατί ενώ εγώ προσευχόμουν σοβαρά ο Θεός να μου χαρίσει μια σωστή οικογένεια, τελικά ένας πιο χαλαρός και "αξόδευτος" τρόπος έφερε στη ζωή άλλων ευλογίες που εγώ χρόνια ανέμενα; Γιατί να επιμένω και να φθείρομαι, όταν τίποτα δεν αλλάζει; Και τα γιατί δεν τελειώνουν...

Αν έχετε πέσει στην παγίδα των συγκρίσεων -και ποιος δεν έχει πέσει δηλαδή- ίσως είναι καιρός να κλείσετε την πόρτα που οδηγεί στην πίκρα, τη ζήλια και την παραίτηση. Ο διάβολος δουλεύει πολύ καλά με τις συγκρίσεις, ιδιαίτερα σε συνειδητούς χριστιανούς, που θέλουν να αρέσουν στον Θεό. Ο διάβολος, μέσα από τις συγκρίσεις, θα σας πείσει να εγκαταλείψετε τις όποιες προσπάθειές σας, διότι ακριβώς δίπλα σας τα πράγματα λειτουργούν  πιο απλά και ξεκούραστα! Με εκλογίκευση, θα σας πείσει να παραιτηθείτε. Στο κάτω κάτω, δεν  κερδίσατε πολλά με το να επιμένετε στους ευθείς δρόμους του Θεού, θα σας υπενθυμίσει.

Είναι αλήθεια ότι οι ζωές μας είναι διαφορετικές, το ίδιο και οι τρόποι που ο Θεός χρησιμοποιεί σε εμάς. Ίσως θα θέλαμε να ήμασταν από εκείνους που ο Χριστός γιάτρεψε άμεσα και όχι η Χαναναία που πάλευε να πάρει από τον Χριστό τη θεραπεία για την άρρωστη κόρη της. Ίσως θα προτιμούσαμε "ξεκούραστες"  απαντήσεις και όχι σιωπή και αδιαφορία από τον Θεό. Αν η Χαναναία είχε κάνει συγκρίσεις πάνω σ' αυτά που είχε ακούσει ότι έκανε ο Χριστός, θα είχε εγκαταλείψει τις προσπάθειές της από την αρχή. Αλλά ευτυχώς, δεν έκανε. Το πώς είχε ενεργήσει ο Χριστός στους άλλους, δεν την ενδιέφερε. Δεν έχασε την πίστη και την επιμονή της και αυτό ήταν το κλειδί για να πάρει από τον Κύριο το αίτημά της.

Μη συγκρίνεσαι με άλλους. Μην εκλογικεύεις πνευματικές μάχες. Οι απαντήσεις του Θεού δεν έρχονται σε όλους μας από τον ίδιο δρόμο και με την ίδια διαδικασία. Κάνε ό,τι ξέρεις ότι αρέσει στον Θεό. Δώσε ό,τι το καλύτερο και το περισσότερο μπορείς, χωρίς να καταβληθείς. Δώσε, επέμενε και περίμενε. Κι αν τίποτα δεν αλλάξει τελικά στη ζωή σου - πράγμα αμφίβολο - θα ξέρεις τουλάχιστον ότι έκανες το μέρος σου.

Αν αγαπήθηκες, μπορείς να αγαπήσεις

" Αυτή είναι η εντολή μου, να αγαπάτε ο ένας τον άλλον, όπως εγώ σας αγάπησα". Ιωάννης 15:12.

Είμαστε άνθρωποι που αγαπάμε τον Χριστό, και τίποτα πιο δεδομένο και φυσιολογικό ότι αγαπάμε τον αδελφό μας και τον πλησίον μας. Θα ήταν παράδοξο έως και ανεξήγητο  αν αγαπούσαμε τον Χριστό και η αγάπη Του μέσα μας έφτανε μόνο μέχρι την οικογένειά μας και κάποιους λίγους φίλους μας.

Ένας κίνδυνος που αφορά τους χριστιανούς είναι να καταλήξουν να νοιάζονται σχεδόν αποκλειστικά για τον κύκλο των δικών τους.  Άλλοτε, η αγάπη τους μπορεί να έχει στόχο τις χαμένες ανθρώπινες ψυχές, τις οποίες θέλουν να υπηρετήσουν και να καλέσουν στην εκκλησία. Κι αν συμβεί και ο Θεός  αγγίξει αυτές τις ψυχές και σωθούν, τότε πιστεύουν ότι το έργο τους έχει πρακτικά τελειώσει. 

Ποτέ το χρέος της φροντίδας και της αγάπης δεν πέφτει μόνο στον Κύριο, έτσι ώστε οι χριστιανοί  να απαλλάσσονται απ' αυτό. Μέσα στην Αγία Γραφή δεν υπάρχει απαλλαγή από την αγάπη για κανέναν, ιδιαίτερα μεταξύ των αδελφών. Αν νοιώθω αδελφός σας, θα σας το δείξω με διάφορους τρόπους. Αν σας θεωρώ αδελφούς μου, θα προσπαθήσω να σας κάνω να το καταλάβετε έμπρακτα. Ιδιαίτερα όταν σας βλέπω στην εκκλησία, γιατί έρχομαι όχι μόνο για να ακούσω ένα κήρυγμα, αλλά για να σας συναντήσω. Το ίδιο και εσείς. Αν με νοιάζεστε, θα με πλησιάσετε. Θα μου πείτε μια καλημέρα, θα μου χαμογελάσετε, ακόμη κι αν βιάζεστε ή είστε θλιμμένοι.

Υπάρχουν φορές που ξεχνάμε γιατί πηγαίνουμε στην εκκλησία. Πηγαίνουμε για να συναντήσουμε και όχι να αποφύγουμε τους αδελφούς. Λογικό είναι ότι δεν μπορούμε να ασχοληθούμε με όλους κάθε φορά, αλλά είναι προβληματικό όταν δεν μπορούμε να ασχοληθούμε με κάποιους και τους αποφεύγουμε συστηματικά. Είναι δείγμα πνευματικής νηπιότητας όταν μετά από δέκα χρόνια στην ίδια εκκλησία δεν μπορούμε ακόμη να επικοινωνήσουμε με συγκεκριμένους αδελφούς και δεν μπορούμε να βρούμε έναν τρόπο να χτίσουμε μια γέφυρα αγάπης.

Είναι κατανοητό ότι μπορεί ο χαρακτήρας μας να μην ταιριάζει με όλους. Είναι, επίσης, πιθανό κάποιοι να μη διευκολύνουν την επικοινωνία, ή να είναι ιδιότροποι. Αλλά αυτό δεν θα πρέπει  να γίνεται άλλοθι στην αγάπη που χρωστάμε στους αδελφούς. Το ελάχιστο, όταν τους συναντήσουμε θα τους ρωτήσουμε τι κάνουν, θα μάθουμε κάποια νέα τους, θα τους πούμε ένα λόγο ενθάρρυνσης. Θα κάνουμε κάποια προσπάθεια μήπως ξεκλειδώσουμε μερικές ανήσυχες, μοναχικές, ή και ντροπαλές καρδιές.

Υπάρχουν χριστιανοί που επιθυμούν να παραμείνουν κλειδωμένοι στο εαυτό τους, καχύποπτοι και στεγνοί στην αγάπη τους με τους άλλους. Υπάρχουν άλλοι που διαβιούν άνετα μέσα στους τοίχους της αυτάρκειάς τους και δεν περνά από το μυαλό τους τι φορτίο μπορεί να σηκώνει ο αδελφός τον οποίον ξέχασαν να καλημερίσουν. Υπάρχουν και άλλοι που ξεπερνούν τα προβλήματά τους, ξεχνούν τις δυσκολίες τους και γίνονται πηγή αγάπης και ξεκούρασης για τους αδελφούς τους, κατά το πρότυπο Εκείνου του οποίου είναι μαθητές.

Θεϊκή σοφία και κατανόηση

" [...] αναφέροντας εσάς στις προσευχές μου·  προκειμένου, ο Θεός τού Κυρίου μας Ιησού Χριστού, ο Πατέρας τής δόξας, να σας δώσει πνεύμα σοφίας και αποκάλυψης, σε επίγνωσή του". Εφεσίους 1:16-17.

Σας έχει συμβεί να κατανοήσετε λάθος πράγματα; Υπάρχουν γεγονότα που είναι μάλλον  ξεκάθαρα μπροστά σας και εσείς μπορεί να τα ερμηνεύεται με λανθασμένο τρόπο. Δεν θέλετε να πιστέψετε ότι μπορεί τα πράγματα να είναι έτσι απλά και λογικά και ψάχνετε άλλου τύπου ερμηνείες, μπερδεύοντας  το μυαλό σας. Μπορεί αυτό να έχει να κάνει με το χαρακτήρα σας. 

Άνθρωποι που αναζητούν ασφάλεια, που δεν εμπιστεύονται εύκολα ή έχουν αναλυτική σκέψη περιπλέκουν κάποιες φορές τα διάφανα σχέδια του Θεού. Μου έχει συμβεί να κάνω μπρος πίσω λόγω διγνωμίας. Μου έχει συμβεί να μην πάρω αποφάσεις, γιατί οι δικές μου πιθανές εξηγήσεις με οδηγούν κάποτε σε σύγχυση. Μου έχει συμβεί να τα κάνω θάλασσα.

Άλλοι  ενθουσιάζονται  εύκολα. Παίρνουν γρήγορα αποφάσεις για τις οποίες αργότερα μπορεί  να μετανιώσουν. Δεν επεξεργάζονται τα υπάρχοντα δεδομένα παρά μόνο με βάση τα συναισθήματα  και τα σχέδιά τους. Αυτοί δρουν άμεσα, γιατί δεν μπορούν να σκέφτονται πολύ και να περιμένουν. Η σκέψη τούς φαίνεται πολύπλοκη λειτουργία, γι' αυτό προχωρούν χωρίς ιδιαίτερη επεξεργασία και οδηγία. Και αυτοί μπορεί να αναγνωρίσουν ότι υπήρχαν στιγμές που τα έκαναν θάλασσα.

Την εποχή του Χριστού οι Φαρισαίοι και οι Σαδδουκαίοι ζητούσαν από τον Χριστό να τους δείξει ένα σημείο από τον ουρανό για να πιστέψουν (Ματθαίος 16:1). Δεν είχαν ούτε πνευματική σοφία, ούτε απλή και ταπεινή καρδιά. Ήθελαν τα πράγματα να γίνουν σύμφωνα με τις δικές τους  υποδείξεις και τους δικούς τους κανόνες. Είχαν στο μυαλό τους κάποιο  πρότυπο όταν σκέπτονταν τον  απεσταλμένο από τον Θεό Σωτήρα, πρότυπο που ο Χριστός δύσκολα πληρούσε. Αν ήταν αυτός ο Υιός του Θεού, έπρεπε να το αποδείξει σύμφωνα με την αντίληψή τους. Αυτοί απέτυχαν παντελώς να καταλάβουν το θεϊκό σχέδιο.

Πολλές φορές δεν διακρίνουμε καθαρά τι ο Θεός κάνει ή θέλει να κάνει στη ζωή μας.  Η καρδιά μας μπερδεύεται  να ακολουθήσει το δικό Του σχέδιο. Και ενώ εύκολα και εμείς διακρίνουμε το "πρόσωπο του ουρανού" (Ματθαίος 16:2), δυσκολευόμαστε να αντιληφθούμε πώς εξελίσσεται το θέλημα του Θεού στη ζωή μας. Κάποτε αυτό μπορεί να σημαίνει ότι πρέπει να περιμένουμε. Άλλοτε όμως, μπορεί να σημαίνει να προχωρήσουμε. Στη ζωή μας χρειαζόμαστε σωστή κατανόηση των δρόμων του Θεού, χρειαζόμαστε "πνεύμα σοφίας και αποκάλυψης, σε επίγνωσή του" (Εφεσίους 1:17). Αυτό είναι κάτι περισσότερο από δικές μας κρίσεις και ενέργειες. Είναι η δική Του σφραγίδα ότι είμαστε στο σωστό δρόμο. Και αυτή τη σφραγίδα την έχουμε ανάγκη, ιδιαίτερα στις κρίσιμες αποφάσεις της ζωής μας.