Πόσα χαμένα χρόνια από τη ζωή σας;

 " Ο Μωυσής έβοσκε τα πρόβατα του Ιοθόρ, του πεθερού του, ιερέα τής Μαδιάμ " Έξοδος 3:1.

Έχετε ζήσει με ανθρώπους δυσάρεστους, χωρίς σπουδαία νοημοσύνη και χωρίς τρόπους; Ανθρώπους πληκτικούς και κουραστικούς. Ανθρώπους δύσκολους και αχάριστους που δεν καταλαβαίνουν τίποτα από αυτά που νιώθεις ή λες.

Δύσκολα καταλαβαίνει κανείς άτομα που δεν είναι του επιπέδου του, της νοημοσύνης του και με τα οποία δεν έχει τις ίδιες εμπειρίες. Μπορεί περιστασιακά να τα σπλαχνιστεί και να τα ελεήσει. Αλλά αυτό είναι πολύ διαφορετικό από το να ζήσει κάποιος μαζί τους από το πρωί έως το βράδυ.

Όταν ο Θεός επέτρεψε, μέσα στην πρόνοιά Του, ο Μωυσής να καταλήξει να βόσκει πρόβατα για 40 χρόνια, να είστε βέβαιοι ότι αυτό ήταν ένα σοκ για τον ίδιο.  Από πρίγκιπας και θετός γιος της κόρης του Φαραώ, βρέθηκε να είναι ένας ξεχασμένος άνθρωπος στην ερημιά για μια περίοδο 40 ετών.

Σαράντα χρόνια είναι μια ζωή, δεν είναι λίγα! Σαράντα χρόνια με αγράμματους και άξεστους βοσκούς. Σαράντα χρόνια σε εργασίες που θα προκαλούσαν στον Μωυσή ανία, αποστροφή, ίσως και απώλεια κάθε ίχνους ευγένειας, γνώσης και ικανοτήτων. Σαράντα χρόνια χαμένων ονείρων. Σαράντα χαμένα χρόνια!

Χαμένα χρόνια και χαμένα όνειρα στ' αλήθεια; Όχι! Αν ο Μωυσής μπόρεσε να εκπληρώσει την αποστολή του και να κάνει πραγματικότητα τον πόθο του να ηγηθεί του λαού του στην απελευθερωτική του πορεία από τη δουλεία της Αιγύπτου, είναι κατά πολύ στην κατεργασία που έλαβε στη διάρκεια των σαράντα αυτών "πεταμένων" χρόνων.

 " Οι βουλές μου δεν είναι βουλές σας ούτε οι δρόμοι σας οι δικοί μου δρόμοι, λέει ο Κύριος. Αλλ' όσο ψηλοί είναι οι ουρανοί από τη γη, έτσι και οι δρόμοι μου είναι ψηλότεροι από τους δρόμους σας, και οι βουλές μου από τις δικές σας βουλές " (Ησαΐας 55: 8-9). Οι βουλές του Θεού είχαν στόχο να κάνουν τον Μωυσή να ανέχεται και να υπομένει. Ο Μωυσής έμαθε να αφουγκράζεται απλοϊκές ανάγκες, να διεκπεραιώνει βαρετές επιλύσεις προβλημάτων που σχετίζονταν με τη ζωή των βοσκών. Οι βουλές του Θεού είχαν αφαιρέσει σιγά σιγά από τον Μωυσή την αίγλη, την αυτοπεποίθηση και την αυταρέσκεια της ζωής του παλατιού.

Ο Μωυσή έμαθε σε ένα διάστημα σαράντα χρόνων άχαρης ρουτίνας να ανταποκρίνεται καθημερινά με πιστότητα σε ό,τι ο Θεός έφερνε μπροστά του. Σαράντα χρόνια σιωπηλής προετοιμασίας για τα οποία ξέρουμε ένα μικρό τίποτα, ώστε να φτιαχτεί μια πνευματική προσωπικότητα και ένας ηγέτης διαφορετικός από τους άλλους. Ένα ηγέτης - υπηρέτης, πιστός στον οίκο του (Εβραίους 3:2).

Εσείς, είστε διατεθειμένος να θυσιάσετε κάποια από τα χρόνια σας και τα όνειρά σας τώρα, ώστε να είστε κατάλληλος για τα σχέδια του Θεού αύριο;

Οι ήρωες και οι τρελοί

" [...]  για τους οποίους ο κόσμος δεν ήταν άξιος [...] " Εβραίους 11:38.

Κάποτε είχα διαβάσει ένα αφιέρωμα για τους ήρωες του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ιδιαίτερα για τους Έλληνες ηρωικά μαχόμενους στρατιώτες. Στο άρθρο αυτό γινόταν μια πολύ χαρακτηριστική διάκριση μεταξύ ηρώων και τρελών, γιατί θα μπορούσε κανείς να θεωρήσει τρελό έναν λαό σαν τον δικό μας που προσπάθησε με πείσμα, χωρίς σπουδαία μέσα, να αντισταθεί στις συνασπισμένες δυνάμεις του Άξονα. 

Ήρωες είναι όλοι εκείνοι που προχωρούν μπροστά  και αγωνίζονται, γνωρίζοντας καλά τους κινδύνους και βιώνοντας το φόβο για το τι μπορεί να συμβεί. Όλα τα σενάρια είναι ανοικτά μπροστά τους, αλλά ένας συγκεκριμένος στόχος, υπέρτατος και πολύτιμος, τους κινητοποιεί σε σημείο ώστε να μην υπολογίζουν ούτε τις τραγικότερες απώλειες. Αντίθετα, ο τρελός έχει άγνοια κινδύνου. Ο τρελός έχει μια ανόητη αισιοδοξία, γιατί δεν μπορεί να φανταστεί τις εκβάσεις και τις ανατροπές. Ο τρελός δεν νιώθει φόβο, γι' αυτό και ξεχύνεται μπροστά.

Η ζωή της πίστης μαζί με τον Χριστό έχει ανά τους αιώνες πάρα πολλούς ήρωες της πίστης να αναδείξει. Ήταν ήρωες όπως είναι ήρωας ο καθένας από μας σήμερα που ενώ κουράζεται και φοβάται, που ενώ έχει γνώση των δυσκολιών, των διαψεύσεων και των απωλειών, προχωρά μπροστά στην επίτευξη του στόχου του. Ο ήρωας τελειώνει την πορεία του και την αποστολή του, όποια κι αν είναι η έκβαση. Ήρωας μπορεί να είστε και εσείς στη σιωπηλή καθημερινότητα της ζωής και κανείς να μην το γνωρίζει.

Ως χριστιανοί, δεν είμαστε ούτε τρελοί ούτε αιθεροβάμονες ούτε πωρωμένοι.  Είμαστε πολύ κοινοί, λογικοί άνθρωποι που πατάμε γερά το πόδι μας στην πραγματικότητα της ζωής αυτής. Και όλα τα ανθρώπινα συναισθήματα και όλες οι σκέψεις που ταράζουν έναν μέσο άνθρωπο μπορεί να μας ταράξουν. Ο Νίτσε χαρακτήρισε λανθασμένα και άδικα μεταξύ άλλων τους οπαδούς του Χριστού ως " ζηλωτές του θανάτου ". Τόση άρνηση για τη ζωή, τόσο θανατόφιλη αντιμετώπιση του εγώ που νεκρώνει τις επιθυμίες και τα πάθη και τόση θέρμη να υποστούν μαρτύρια, ακόμη και θάνατο, μόνο αποτροπιασμό μπορούσε να του προκαλέσει. Για τον Νίτσε, αυτό ήταν δείγμα εκφυλισμού και κατάπτωσης του ανθρώπου.

Αλλά όσοι μιλούν έτσι ακόμη και σήμερα, φαίνεται να αγνοούν ότι κανένας άνθρωπος εκ φύσεως δεν αγαπά τη στέρηση, τη θυσία και τον θάνατο. Αν τελικά απλοί άνθρωποι μετατρέπονται σε ήρωες είναι γιατί ο στόχος που έχουν θέσει για τη ζωή τους είναι ηρωικός και υπέρτατος. Είναι ένας στόχος άξιος θυσίας. Δεν είναι γιατί έχουν εκφυλιστεί ή γιατί μια δόση τρέλας - ακόμη και πλύσης εγκεφάλου - τους έχει αλλάξει. Αν άνθρωποι και λαοί θυσιάστηκαν για το ιδανικό της ελευθερίας και δεν κρίθηκαν τρελοί, πωρωμένοι και θανατόφιλοι, είναι εξίσου λογικό ένας χριστιανός να  δώσει ολόκληρο τον εαυτό του στον Χριστό για την απελευθέρωση της ψυχής του από το κακό και την αιώνια απώλεια. 

Σήκωσε τον πλησίον σου

" Και ποιος είναι ο πλησίον μου; " Λουκάς 10:29.

Αυτή ήταν η ερώτηση ενός νομικού που ρώτησε τον Χριστό τι έπρεπε να κάνει για να κληρονομήσει την αιώνια ζωή. Το να αγαπάς  Κύριο τον Θεό σου " με όλη την καρδιά σου, και με όλη την ψυχή σου, και με όλη τη δύναμή σου, και με όλη τη διάνοιά σου και τον πλησίον σου σαν τον εαυτό σου " (Λουκάς 10:27) ήταν αυτό που του απάντησε ο Κύριος, και το οποίο οι περισσότεροι χριστιανοί το γνωρίζουμε.

Κάποιες φορές οι χριστιανοί νομίζουν ότι ο Θεός τούς καλεί να σηκώσουν στις πλάτες τους όλο το βάρος της γης, πράγμα αδύνατο. Είναι τόσες οι δυστυχίες και τα προβλήματα γύρω μας που όπου κι αν κοιτάξουμε, θα βρούμε " έναν " πλησίον που να μας έχει ανάγκη. Ακόμη και μέσα στην εκκλησία μας, οι " πλησίον " σε ανάγκες δεν λείπουν. Αν εξαιρέσουμε κάποιους ανθρώπους που ο Θεός τούς έβαλε σε συγκεκριμένα πόστα υπηρεσίας και ιεραποστολικής διακονίας, εμείς οι υπόλοιποι ξέρουμε ότι δεν εξαιρούμαστε από την έμπρακτη αγάπη στον πλησίον μας. Όμως, ποιος είναι τελικά αυτός στην καθημερινότητά μας;

Ο πλησίον μας είναι αυτός που ο Θεός φέρνει δίπλα μας κάθε φορά. Είναι το άτομο ή τα άτομα εκείνα που ο Θεός βάζει στον δρόμο μας και τα οποία έχουν την ανάγκη μας. Ο καλός Σαμαρείτης, για να θυμηθούμε την παραβολή, συνάντησε τον πληγωμένο από τους ληστές άνθρωπο σε ανύποπτο χρόνο, καθώς βάδιζε την πορεία του. Ο " πλησίον " βρέθηκε συμπτωματικά μπροστά του, και ήταν τα σπλάχνα της αγάπης του καλού Σαμαρείτη που κίνησαν τα πόδια και τα χέρια του για να σπεύσει σε βοήθειά του, όταν δύο άλλοι "αξιοσέβαστοι" πνευματικοί άνθρωποι, που είχαν περάσει λίγο νωρίτερα, έκαναν ότι δεν είδαν τίποτα.

Αν έχετε καρδιά να ευεργετείτε τον  πλησίον σας, ο Θεός θα σας φέρει κοντά σε ανθρώπους για να γίνετε " ο πλησίον " τους. Κάποτε, μπορεί να είναι τα παιδιά ή οι συγγενείς σας. Άλλοτε, ο ανήμπορος, ίσως και κουραστικός γείτονας, που θέλει πάλι μια εξυπηρέτηση. Όμως, μπορεί να είναι και ο αδελφός σας, τον οποίο βλέπετε τακτικά στη συνάθροιση και που ίσως να μην πηγαίνει το μυαλό σας ότι έχει ανάγκη κάποιου είδους βοήθεια. Στις συναθροίσεις μας, δεν " φωνάζουν " όλοι: "Είμαι ανήμπορος. Είμαι μόνος. Είμαι ξεχασμένος. Τα φέρνω δύσκολα. Βοηθήστε με".  Στους καιρούς που ζούμε, οι άνθρωποι είναι αξιοπρεπείς, οι άνθρωποι δεν θέλουν να γίνονται με το παραμικρό βάρος στους άλλους, και κάποια ευαίσθητα, διακριτικά και φιλότιμα άτομα δεν θα σας πουν ποτέ ότι μπορεί να έχουν ανάγκη από τα πιο απλά πράγματα.

Ο καλός Σαμαρείτης της παραβολής σταμάτησε την πορεία του. Πλησίασε στον τόπο που ήταν ο ληστεμένος άνθρωπος. Είδε και κατάλαβε τι είχε συμβεί. Ανέλαβε πρωτοβουλία, δαπανώντας χρόνο και χρήμα. Όμως, όλα αυτά προϋποθέτουν καρδιά, παρατήρηση και προθυμία για βοήθεια. Αν θέλουμε να σηκώσουμε τον πλησίον μας, θα πρέπει να πάμε κοντά του. Θα προσπαθήσουμε να δούμε τι συνέβη στη ζωή του. Θα ψάξουμε για την ανάγκη του. Και τέλος, θα προσπαθήσουμε να βρούμε λύση, παίρνοντας τις δικές μας πρωτοβουλίες. " Πλησίον " δεν θα γίνουμε ποτέ σε κάποιον, όσο μένουμε σε απόσταση.

Tι μπορεί να ξέρεις για τις ζωές των άλλων;

 " [...]  μη κρίνετε τίποτε προ καιρού, μέχρις ότου έρθει ο Κύριος· ο οποίος και θα φέρει στο φως τα κρυφά [που υπάρχουν] στο σκοτάδι, και θα φανερώσει τις βουλές των καρδιών· και τότε ο έπαινος θα γίνει στον κάθε έναν από τον Θεό". Α' Κορινθίους 4:5.

Είναι φορές που κοιτάζουμε τις ζωές των άλλων και έχουμε απορίες. Γιατί ενώ περιμέναμε κάποιοι να είχαν πάει καλύτερα στην πνευματική και προσωπική τους ζωή απέτυχαν;  Γιατί κάποιοι άλλοι, για τους οποίους μπορεί και να στοιχηματίζαμε ότι δεν θα πάνε καλά, πάραυτα, τα κατάφεραν ικανοποιητικά;

Όσο ζούμε πάνω στη γη, οι ζωές μας τελούν πάντοτε υπό κρίση. Κάνουν λάθος όποιοι πιστεύουν ότι δεν πρέπει να κρίνουμε το τι κάνουν οι άλλοι. Η κρίση είναι αναπόφευκτα ένα κομμάτι των λογικών κατηγοριών και ιδιοτήτων του νου που μας έδωσε ο Θεός και  είναι ένα απαραίτητο εργαλείο για την πορεία μας στη γη. Η κρίση δεν έχει να κάνει με την κατάκριση. Η κρίση είναι  εκείνος ο λογικός μηχανισμός που μας βάζει να επεξεργαστούμε δεδομένα που αντιλαμβανόμαστε με το νου,  τα οποία αξιολογούμε και έπειτα τα υιοθετούμε ή τα απορρίπτουμε.

Καθώς παρατηρούμε τις ζωές των χριστιανών αλλά και άλλων ανθρώπων, σχεδόν πάντα προβαίνουμε σε κρίσεις. Υπάρχουν πράγματα που θαυμάζουμε πάνω τους και τα οποία θέλουμε να μιμηθούμε. Υπάρχουν, άλλοτε, λανθασμένοι τρόποι σκέψης και ενέργειας, τους οποίους  απορρίπτουμε. Τέλος, υπάρχουν φορές που δεν ξέρουμε γιατί οι ζωές κάποιων γύρω μας πήγαν καλύτερα ή χειρότερα απ' ό,τι εμείς νομίζαμε. 

Για όσους ενδιαφέρονται να αναλύσουν τι συμβαίνει πίσω από τα παραπετάσματα μιας ατομικότητας και να καταλήξουν σε βέβαια συμπεράσματα, καλύτερα να είναι προσεκτικοί. Ποτέ δεν θα μάθουμε ακριβώς τι γίνεται μέσα σε μια καρδιά, καθώς ακόμη και στην ίδια μας την καρδιά αδυνατούμε  να ανιχνεύσουμε με ακρίβεια κίνητρα, επιθυμίες, στόχους και λάθη. Ο απόστολος Παύλος είπε για τον εαυτό του: " Η συνείδησή μου δεν με ελέγχει σε τίποτε· όμως, με τούτο δεν είμαι δικαιωμένος· αλλά, αυτός που με ανακρίνει είναι ο Κύριος " (Α' Κορινθίους:4: 4). Το Πνεύμα του Θεού είναι εκείνο που έχει τον ύστατο λόγο στη ζωή μας και μπορεί να μας δείξει αληθινά τι κατοικεί μέσα μας.

Λοιπόν, εφόσον δεν ξέρουμε τις επιθυμίες και τις προσευχές των άλλων,  την υπακοή ή την ανυπακοή  τους στα βήματα της πίστης με τον Χριστό, πώς μπορούμε να ξέρουμε ορθά αν η ζωή τους πήγε καλά γιατί υπάκουσαν στον Θεό ή αν πήγε χάλια γιατί έκαναν το δικό τους; Στον Εκκλησιαστή διαβάζουμε : " Υπάρχει ματαιότητα, που γίνεται επάνω στη γη, ότι υπάρχουν δίκαιοι στους οποίους συμβαίνει σύμφωνα με τα έργα των ασεβών, και υπάρχουν ασεβείς στους οποίους συμβαίνει σύμφωνα με τα έργα των δικαίων· είπα, ότι και τούτο ματαιότητα " (Εκκλησιαστής 8:14).

Το κεφάλαιο της ζωής των άλλων, παρεκτός ολοφάνερων αμαρτιών ή αδιαμφισβήτητων προσωπικών θυσιών και ειλικρινών επιλογών που είναι φανερές,  είναι ένα κεφάλαιο που μόνο ο Θεός το ξέρει με ακρίβεια. Εμείς θα βγάζουμε πάντα περιορισμένα συμπεράσματα για την πορεία των γύρων μας.  Γι' αυτό, ας μη βιαζόμαστε να χειροκροτήσουμε κάποιες ζωές, ούτε να περιφρονήσουμε κάποιες άλλες. Οι αληθινές και δίκαιες εν Χριστώ ζωές είναι αυτές που άντεξαν στις δοκιμασίες και τις ευλογίες του χθες, που αντέχουν στις δοκιμασίες και τις ευλογίες του σήμερα και θα αντέξουν στις δοκιμασίες και τις ευλογίες του αύριο. Και γι' αυτές τις ζωές, όπως είπε ο απόστολος Παύλος, απόλυτος και τελικός κριτής είναι μόνο ο Θεός.

(Φωτογραφία: www.themuse.com)

Στο κρυπτό

 " Αποδώστε στον Κύριο, γιοι των δυνατών, αποδώστε στον Κύριο δόξα και δύναμη.  Αποδώσετε στον Κύριο τη δόξα τού ονόματός του ". Ψαλμός 29:1, 2.

Όταν ξεκινάμε το ταξίδι της πίστης, επιθυμούμε να  δοξάζουμε τον Θεό με την καρδιά μας όλες τις ώρες της ημέρας, όποιες κι αν είναι οι συνθήκες. Ωστόσο, πολλοί από μας αναγνωρίζουμε ότι αυτό δεν το κατορθώναμε παρά ελάχιστες φορές. Ήταν τόση μικρή η πίστη μας, τόσο λίγη η αγάπη και η υπομονή μας και τόσο περιορισμένη η κατανόηση των δρόμων του Θεού που το μόνο που καταφέρναμε ήταν  να Τον δοξάζουμε μπροστά στα μάτια των άλλων. Στην προσωπική μας σχέση μαζί Του, σ' εκείνο το "κρυπτό" που κανείς δεν ήξερε και έβλεπε, οι περισσότεροι έχουμε να θυμόμαστε αντίδραση, γογγυσμό και παράπονα με τους τρόπους που ο Θεός συναλλάχτηκε μαζί μας.

Όμως, για μια νηπιακή πνευματική ηλικία δεν είναι τόσο προβληματικό  να αποτυγχάνει κάποιος να  δοξάσει τον Θεό στην προσωπική επικοινωνία  μαζί Του. Ούτε είναι τόσο φοβερό ότι προσπαθεί να Τον δοξάσει μπροστά στα μάτια των άλλων ανθρώπων, από φόβο μήπως βλαφθεί η φήμη του Χριστού και του ευαγγελίου.

Καθώς αυξανόμαστε πνευματικά, ο Θεός μάς μαθαίνει ότι δεν Τον τιμούμε μόνο με τη στάση μας  μπροστά στους άλλους. Εξίσου σημαντική είναι η δόξα και η τιμή που Του αποδίδουμε στο "κρυπτό". Αν κάθε τόσο λέω στον Θεό :  " Μα, τι Θεός είσαι εσύ; Γιατί με βασανίζεις; Γιατί το επέτρεψες αυτό; Γιατί περνάω έτσι; " αυτό δεν το άκουσε κανείς και μάλλον ούτε θα το μάθει. Εκτός, όπως μου θύμισε ένα αγαπητό μου πρόσωπο, αν εγώ θελήσω να το μοιραστώ μαζί σας. Αλλά αν δεν το πω, μπορεί να μένω και να μένετε με την εντύπωση ότι είμαι ένας χριστιανός που δοξάζει πραγματικά τον Θεό.

Έχει μεγάλη αξία καθώς προοδεύουμε στην πίστη να δοξάζουμε τον Θεό και στο φανερό και στο κρυπτό. Αν είναι αλήθεια αυτό για  την κρυφή, ατομική προσευχή μας, είναι και για άλλα πράγματα. Ο Θεός που βλέπει πάντα στον κρυφό χώρο, θα ανταποδώσει και στα φανερά (Ματθαίος 6:6). Ας μη δίνουμε ευκαιρίες στον αόρατο πνευματικό κόσμο να γελάει μαζί μας και να προσβάλλεται έτσι η δόξα του Θεού, όταν με κάθε απογοήτευση, με κάθε δυσκολία και πειρασμό, η καρδιά μας επαναστατεί απέναντι στον Κύριο. Ας αποδώσουμε με ταπεινή καρδιά τη δόξα του ονόματός Του, ακόμη και όταν κανένας άνθρωπος δεν είναι παρών για να ελέγξει και να επιβραβεύσει την πνευματική μας συμπεριφορά. Σε τελική ανάλυση, έχει αξία αυτό που ο Θεός λέει για μας, και όχι αυτό που μπορεί οι άλλοι να λένε.

Σας λείπει η αυτοπεποίθηση;

" Ο Θεός διάλεξε τα μωρά τού κόσμου, για να καταντροπιάσει τούς σοφούς· και τα ασθενή τού κόσμου διάλεξε ο Θεός για να καταντροπιάσει τα ισχυρά·  και τα αγενή τού κόσμου και τα εξουθενωμένα διάλεξε ο Θεός, και εκείνα που θεωρούνται για τίποτε, για να καταργήσει αυτά που θεωρούνται κάτι ". Α' Κορινθίους 1:27 -28.

Αν σου λείπει η αυτοπεποίθηση, μάλλον αποτελείς και εσύ ένα τυπικό ανθρώπινο ον που ποτέ δεν είναι σίγουρο για τον εαυτό του και την αξία του. Καθόλου περίεργο, ακόμη και οι πιο όμορφοι και πετυχημένοι άνθρωποι στον κόσμο νιώθουν ανεπαρκείς και άσκημοι όταν κοιτιούνται στον καθρέφτη τους. Εξαίρεση κάποιοι που ο δείκτης της αυτοπεποίθησής τους φτάνει  στις υψηλότερες φυσιολογικές τιμές και σπανίως αρρωσταίνουν από μια "κρίση" αυτοπεποίθησης. Άλλου τύπου αρρώστια αυτό.

Κάποτε, είναι τα μέλη της οικογένειάς μας που καταρρακώνουν την αυτοπεποίθησή μας. Μπορεί να είναι τα παιδιά σας, που ποτέ δεν βρίσκουν κάτι καλό επάνω σας. Συνεχώς υπολείπεστε από τις άλλες μαμάδες και τους μπαμπάδες. Επίσης, υπάρχουν γυναίκες που τις περιφρονούν οι άντρες τους,  γιατί δεν είναι όπως αυτοί θεωρούν ότι είναι το ωραίο, ή γιατί απλά είναι στενόκαρδοι και μίζεροι, ώστε  δεν κάνουν στη γυναίκα τους εύκολα  κομπλιμέντα. Από την άλλη πλευρά βέβαια, υπάρχουν και γυναίκες που αφού διάλεξαν καλά καλά τους άντρες τους, ύστερα τους γελοιοποιούν  που ντύνονται κάπως, που συμπεριφέρονται κάπως, που γερνάνε κάπως.

Στις νεαρότερες ηλικίες, που το τακτ και η ευγένεια λείπει, το πώς θα σε αντιμετωπίσουν οι άλλοι είναι ένα θέμα. Μπορεί να τους αρέσεις, μπορεί και όχι. Και ίσως ηθελημένα κάποιοι και κάποιες σε πληγώσουν. Όμως, το κυρίαρχο ζήτημα, αν θέλεις να έχεις αυτοπεποίθηση και να είσαι ισορροπημένος, είναι το πώς εσύ αντιμετωπίζεις τον εαυτό σου. Αν τον κατηγορείς σιωπηλά για τις ελλείψεις του, αν τον υποβάλλεις σε μια αδυσώπητη κριτική και σύγκριση, αν στέκεσαι μπροστά στον καθρέφτη και εστιάζεις διαρκώς στη χοντρή μύτη σου, τα  λίγα μαλλιά σου, το στρουμπουλό σώμα σου ή τον αδέξιο χαρακτήρα σου, μάλλον κινδυνεύεις να παγιδευτείς στη δυστυχία σου. Αν σε καθημερινή βάση λες στον εαυτό σου ότι είσαι λίγος και αν πιστεύεις συνεχώς τα κακεντρεχή σχόλια των άλλων, δεν είναι απορίας άξιο αν η αυτοπεποίθησή σου πάει περίπατο. 

Ο Θεός έδωσε σε όλους μας  χάρες. Σε κάποιους αυτές φαίνονται με την πρώτη ματιά: μια όμορφη γυναίκα δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη, ούτε ένας γοητευτικός άντρας. Σε άλλους, οι χάρες φαίνονται αν τους πλησιάσεις λιγάκι. Το χιούμορ, η ψυχική γενναιοδωρία, η αυτοκυριαρχία, η ευσυνειδησία, η επαγγελματική ικανότητα, η ευστροφία, είναι  μερικά από τα δώρα που ο Θεός μάς προίκισε. Κι αν χρειαζόμαστε κάτι περισσότερο ως χριστιανοί, είναι αυτό που μια φίλη, παίζοντας με τις λέξεις, ονόμασε "χριστοπεποίθηση", ως υποκατάστατο της διακυμαινόμενης αυτοπεποίθησής μας.

Λοιπόν, όταν κοιταζόμαστε στον καθρέπτη, μπορεί να βλέπουμε έναν  μέτριο εμφανισιακά άνθρωπο, με τις αδυναμίες του, τα ελαττώματά του, αλλά και τις χάρες του. Ξέρουμε πολύ καλά τι είμαστε, τι μπορούμε και πού υπολειπόμαστε. Ξέρουμε τις εξωτερικές και τις εσωτερικές μας ατέλειες, γιατί τις βλέπουμε και τις ζούμε. Ωστόσο, δεν είμαστε πάνω στη γη για να λέμε στους άλλους πόσο όμορφοι, μοναδικοί και ικανοί είμαστε. Είμαστε εδώ γιατί έχουμε την εμπιστοσύνη μας στον Χριστό, γιατί  Εκείνος που μας έφτιαξε έτσι, κάτι ήξερε. Εκείνος, επίσης,  δουλεύει επάνω μας και μας αλλάζει. Όποτε το έχουμε ανάγκη και το ζητάμε, ο Θεός μάς δίνει σύνεση και σοφία, είτε πρόκειται για την εξωτερική μας εμφάνιση είτε για τον εσωτερικό μας χαρακτήρα. Ο Θεός μάς μαθαίνει να αποδεχόμαστε τον εαυτό μας  και να είμαστε ισορροπημένοι και χαρούμενοι χριστιανοί, με πραγματική αυτοπεποίθηση, ακόμη και μέσα στην ασκήμια ή την όποια έλλειψή μας. Εξάλλου, ας ξανατονιστεί, είμαστε πάνω στη γη για άλλους λόγους, όχι για να ελκύουμε τον θαυμασμό και τα χειροκροτήματα των άλλων.

Εχεμύθεια: αν θέλεις να είσαι άνθρωπος εμπιστοσύνης

 " Τα λόγια τού ψιθυριστή καταπίνονται ευχάριστα, και κατεβαίνουν μέχρι τα ενδόμυχα της κοιλιάς ". Παροιμίες 18:8.

Η εχεμύθεια είναι ένα πολύτιμο στοιχείο του χαρακτήρα και περιβάλλει τα άτομα που την έχουν με σεβασμό και εμπιστοσύνη. Η εχεμύθεια δεν είναι ταλέντο, είναι ιδιότητα που κάποιοι την έχουν εκ φύσεως και κάποιοι άλλοι τη μαθαίνουν στην πορεία της ζωής.

Η εχεμύθεια είναι κάτι διαφορετικό από την κρυψίνοια. Στην κρυψίνοια συχνά υπάρχει ανασφάλεια, υποκρισία, κάποτε και δόλος. Στην εχεμύθεια υπάρχει η πρόθεση να προστατέψω αυτούς που αγαπώ από τα αδιάκριτα κουτσομπολιά και κυρίως από την παραποιημένη μεταφορά γεγονότων που μπορεί να βλάψει τη φήμη τους.

Σε νεότερη ηλικία, αφελέστατη όντως, δεν με πείραζε να πω πράγματα που αφορούσαν άλλους. Νομίζω ότι η διάκριση μεταξύ κουτσομπολιού και μεταφοράς γεγονότων δεν ήταν ιδιαίτερα ξεκάθαρη μέσα μου. Με την ίδια αφέλεια, μετέφερα και πράγματα που αφορούσαν εμένα, για να τα δω λίγο αργότερα διεσπαρμένα εδώ και κει.  Και ήταν τότε που συνειδητοποίησα ότι όταν εμπιστευόμουν κάτι σε κάποιον, δεν σήμαινε αυτόματα ότι αυτό μπορούσε να πάει στην οικογένεια εκείνου που το είχα πει ή σε άλλους γνωστούς του. Μιλάω πάντα για πράγματα που έχουν νόημα όσον αφορά το πρόσωπό μας, και όχι για πληροφορίες που δεν έχουν ουσιαστική βαρύτητα. 

Όταν κατάλαβα πόσο προσβλητικό μπορεί να γίνει το να ξέρουν άνθρωποι πράγματα για σένα τα οποία δεν έχουν τίποτα να τους προσφέρουν στην προσωπική ή την πνευματική τους πορεία, έπαψα να μοιράζομαι θέματα των άλλων και δικά μου με όσους ήξερα ότι θα τα μετέφεραν.

Αν έχει νόημα να μεταφέρουμε κάτι, αυτό θα μπορούσε να είναι στην περίπτωση που θεωρούμε ότι κάποιος μπορεί να βοηθηθεί από αυτό που θα πούμε, και όχι γιατί θέλουμε οπωσδήποτε να το πούμε. Για παράδειγμα, αν βοηθάει να σας πω ότι και μιας άλλης οικογένειας το παιδί έχει πάρει τον ίδιο άσκημο δρόμο με το δικό σας και οι αδελφοί το αντιμετωπίζουν με τον δείνα τρόπο, μπορεί να έχει νόημα για σας. Ίσως σας ωφελήσει και  σας ενθαρρύνει να συνεχίσετε. Αλλά το να σας πω "τα χάλια" του παιδιού για να "ανακουφιστείτε" δήθεν, ώστε να μην αισθάνεστε ως οι μόνοι "αποτυχημένοι γονείς", ενώ  ξέρω ότι εσείς δεν είστε εχέμυθοι και θα το κάνετε βούκινο σε άλλους τριάντα, μάλλον έχω πέσει στην παγίδα του κουτσομπολιού.  

Αν δεν μας αρέσει να ακούμε αυτά που μας συμβαίνουν  διασκορπισμένα και παραποιημένα εδώ και εκεί, καλό είναι να πάψουμε και εμείς να λέμε τα των άλλων. Αν θέλουμε, επίσης, κάποιοι να μας εμπιστεύονται, θα πρέπει να τους έχουμε αποδείξει ότι το στόμα μας δεν ανοίγει για ό,τι τους αφορά. Τέλος, αν θέλουμε να εμπιστευτούμε κάτι πολύ προσωπικό μας σε κάποιον, ας διαλέξουμε εκείνον τον φίλο μας από τον οποίο ακούμε τα λιγότερα "ανούσια νέα". Άνθρωπος που δεν μεταφέρει σε μας σημαντικά πράγματα από εκείνα που συμβαίνουν στους φίλους του,  με τους οποίους δεν σχετιζόμαστε προσωπικά, είναι άτομο που μπορούμε να το εμπιστευτούμε και για τα δικά μας ζητήματα. Άνθρωπος που ο Θεός τον έχει μάθει να σέβεται τους άλλους όπως τον εαυτό του, κάνει για έμπιστος φίλος μας.