Τι είδους μητέρα επιλέγετε να είστε;

  " [...] να νουθετούν τις νέες, να είναι φίλανδρες, φιλότεκνες [...] ". Τίτος 2:4. 

Οι αξίες και οι ηθικές αρχές της εποχής μας σίγουρα δεν είναι οι αξίες της Αγίας Γραφής. Καμιά εποχή όσο  χριστιανική, θεοκρατούμενη, πουριτανική ή ηθική κι αν ήταν δεν ασπαζόταν βαθιά τις θέσεις της Βίβλου. Το λούστρο  έκρυβε συχνά την υποκρισία και έτσι δεν φαινόταν ό,τι έτρωγε την ανθρώπινη καρδιά.

Ωστόσο, κάποια πράγματα ήταν μάλλον αδιαπραγμάτευτα και αδιαμφισβήτητα, παρεκτός βέβαια  κάποιων εξαιρέσεων. Η αγάπη και η θυσία των γυναικών για τα παιδιά τους ήταν ένα απ' αυτά. Οι γυναίκες ήταν φιλότεκνες, ήθελαν να κάνουν παιδιά και όταν τα έκαναν, αυτό γινόταν ένας σπουδαίος στόχος ζωής.

Δεν νομίζω ότι τα παιδιά είναι ο μόνος σκοπός των γυναικών, ούτε ότι μια γυναίκα δεν μπορεί να έχει προσωπική ζωή και άλλους στόχους, έξω και πέρα από τα παιδιά της. Αλλά μια γυναίκα που αποφασίζει να γίνει μητέρα, δεν μπορεί να είναι όλα τα άλλα πρώτα και μητέρα κάπου προς το τέλος της λίστας.

Τελευταία, δεν ξέρω γιατί, ακούω διαρκώς το ίδιο μοτίβο, αλλά αν το ακούω εγώ, μάλλον το ακούτε και εσείς, γιατί φαίνεται ότι είναι το μοτίβο της εποχής. Μητέρες που αδυνατούν να αντέξουν το φορτίο τού να μεγαλώνουν παιδιά. Ασυμβίβαστη η εικόνα μιας μητέρας-οικοφύλακα στη ρουτίνα της καθημερινότητας με τη γυναίκα τη χειραφετημένη, την επαγγελματικά αποκαταστημένη, την πολυάσχολη, τη σέξι. Ίσως προτιμήσει να πάρει μια γυναίκα να της κρατήσει τα παιδιά το απόγευμα, τα οποία, ωστόσο, δεν τα έχει δει καθόλου από το πρωί, γιατί πρέπει να κάνει άλλα πράγματα για τον εαυτό της. Ίσως προτιμήσει να δουλεύει από το πρωί μέχρι το βράδυ, ακόμη κι όταν τα οικονομικά της δεν είναι τραγικά, και να αναθέσει τη φροντίδα των παιδιών στους παππούδες και τις γιαγιάδες, απλά γιατί δεν έχει ιδιαίτερη όρεξη να τραβήξει το κουπί της γαλέρας που λέγεται μητρότητα. 

Δεν αρνούμαι τη χειραφέτηση της γυναίκας, αλλά είναι λυπηρό να βλέπει κανείς ότι η μητρότητα καταντά  στις μέρες μας κάτι σαν τρόπαιο στη συλλογή της προσωπικής επιτυχίας και ευτυχίας μιας γυναίκας. Τα παιδιά έχουν νόημα όχι γι' αυτά τα ίδια ως πλάσματα, όχι για την προσφορά και την αγάπη που τους οφείλεται, αλλά γιατί ολοκληρώνουν την εικόνα που μπορεί να έχει πλάσει μια γυναίκα για τον εαυτό της. Η αυτοεικόνα μιας σύγχρονης γυναίκας με παιδιά-ακόμη και χωρίς σύζυγο δίπλα- η αντίληψη ότι έχει καταξιωθεί και ως μητέρα, ανεξάρτητα από το τι είδους μητέρα είναι τελικά, δημιουργεί σοβαρούς προβληματισμούς.

Το μοντέλο της σύγχρονης γυναίκας δεν είναι σε καμιά περίπτωση το μοντέλο της Βίβλου. Οι φίλανδρες γυναίκες όλο και μειώνονται. Οι αληθινά φιλότεκνες γυναίκες αποτελούν τη μειοψηφία. Το ίδιο και οι σώφρονες, οι αγνές, οι οικοφύλακες και οι αγαθές (Τίτος 2:4). Το τι είδους μητέρα θέλει να είναι η καθεμία το αποφασίζει η ίδια, αλλά γι' αυτή την απόφασή της δεν είναι απαλλαγμένη από το να δώσει κάποιο λόγο στον Θεό που της χάρισε παιδιά. Υπάρχουν πολλές δικαιολογίες για να αποφεύγει μια μητέρα το κόστος της μητρότητας, ενώ την ίδια ώρα δεν λέει όχι στις χαρές της. 

Τέλος, τι είδους χριστιανή μητέρα θέλει να είναι η καθεμία το αποφασίζει επίσης η ίδια μπροστά στην παρουσία του Θεού. Μερικές φορές η θυσία είναι δυσανάλογη, η φθορά τεράστια και τα αποτελέσματα πενιχρά. Αλλά αυτό είναι το βασικό έργο και η υπηρεσία μιας χριστιανής μητέρας. Αν είσαι χριστιανή μητέρα, έχεις μπροστά σου ένα έργο άξιο τιμής. Μην συγκρίνεσαι με άλλες εκδοχές μητρότητας. Εργάσου με πιστότητα σ' Αυτόν που ο μισθός του είναι πάντα στο χέρι Του και αποδίδει  "  σε κάθε έναν όπως θα είναι το έργο του " (Αποκάλυψη:22:12).

Αναπαύομαι και ηρεμώ

 " Η ψυχή μου προσκολλήθηκε πίσω από σένα [...]. Ψαλμός 63:5. 

Θέλετε να αναπαυτείτε και να ηρεμήσετε; Αλλά τι λέω τώρα, και ποιος δεν το θέλει αυτό; Όμως πού να το βρεις, στη σημερινή εποχή δεν είναι καθόλου εύκολο. Ναι, είναι αλήθεια, αλλά είναι εξίσου δύσκολο να αναπαυτείς ακόμη και όταν σου δίνονται οι ευκαιρίες να το κάνεις. Έχουμε συνηθίσει στη δράση- η σωστή λέξη είναι εθισμός στη δράση - ώστε κάθε τι που δεν έχει ενεργητικότητα, που δεν έχει εναλλαγή μάς φαίνεται άρρωστο. 

Την τελευταία δεκαπενταετία ήρθαν έτσι οι συνθήκες που ο εαυτός μου έφτασε στα όριά του και τα ξεπέρασε. Ασθένειες και πένθη στο οικογενειακό μου περιβάλλον, διαδοχικά σοβαρά προβλήματα και αρρώστιες στο συγγενικό όπου χρειάστηκε να βοηθήσω, ένα δύσκολο εργασιακό ωράριο που επιβαρύνθηκε με κάτι επιπλέον σπουδές, σοβαρά ζητήματα άλλου τύπου που προέκυψαν, με τον καιρό μού έμεινε λίγος χρόνος για ύπνο και το μυαλό μου κατάντησε να δουλεύει και να σκέφτεται ακόμη και την ώρα που κοιμόμουν. Τα δε συναισθήματά μου λειτουργούσαν στα άκρα από την υπερένταση.  Όντας άνθρωπος υπεύθυνος, έλεγα μέσα μου ότι αν ποτέ καταφέρω να βγω απ' όλα αυτά υγιής, αν ποτέ ο Θεός με ελευθερώσει, θα κοιμάμαι, θα χαζολογάω και θα απολαμβάνω την καθημερινότητα χωρίς πρόγραμμα και ένταση. 

Έχουν περάσει  τρεις μήνες που πραγματικά χαλαρώνω και παρατήρησα ότι δυσκολεύτηκα να αντέξω την απραξία! Το πρόγραμμά μου ελάφρυνε τόσο πολύ και απότομα από όλες τις πλευρές που κατάλαβα ότι εκνευριζόμουν. Έβαλα διάφορα για να το εμπλουτίσω, αλλά  καταλάβαινα ότι ναι μεν ο χρόνος κυλά, αλλά ότι δεν υπάρχουν συγκεκριμένοι στόχοι προς επίτευξη. Εντωμεταξύ, αντιλαμβανόμουν ότι ο Θεός μού ζητούσε να αναπαυτώ και να ηρεμήσω εντελώς. 

Εγώ που έλεγα ότι θα κοιμόμουν συνέχεια, θα ζούσα χωρίς άγχος και ατζέντα, αλλά θα απολάμβανα χαλαρά την κάθε μέρα, συνειδητοποίησα ότι αυτό για έναν σοβαρό ενήλικα των ημερών μας είναι πολύ δύσκολο και μπορεί να φέρει ένταση και αμηχανία. Δεν έχουμε μάθει να ησυχάζουμε, δεν μας ευχαριστεί η έλλειψη στόχων και δράσης, δεν μας εμπνέει η σιωπή. Ειδικά, όταν για κάποιους μπορεί να είναι παρατεταμένη. 

Καθώς έβλεπα ότι ο εσωτερικός εκνευρισμός μου θα μπορούσε να ξεφύγει από τον έλεγχο, σκέφτηκα ότι αν ο Θεός θέλει να ηρεμήσω και να ξεκουραστώ, σε σημείο που μπορεί να μη μου αρέσει και τόσο, θα πρέπει αυτό να είναι για μένα ένα ευχάριστο γεγονός. Το παρελθόν μού θύμισε ότι όσες φορές κάτι δεν μπόρεσα να το εξηγήσω, ή δεν  κατάλαβα γιατί συνέβη έτσι ακριβώς, ήταν το μέλλον που μου εξήγησε το παρελθόν μέσα από τις συνθήκες που ακολούθησαν.

Νομίζω ότι είναι ένας καλός στόχος για όλους μας είναι να μάθουμε να χαιρόμαστε την ησυχία και την ανάπαυση μέσα στα σπίτια μας, ακόμη κι όταν το πρόγραμμά μας δεν είναι αυτό ακριβώς που θα θέλαμε. Σίγουρα, κάποιοι που τρέχουν σε ξέφρενους ρυθμούς, θα θεωρήσουν μεγάλη ευτυχία να μην κάνουν τίποτα, αλλά καταλήγω να πιστεύω ότι  το "τίποτα" δεν είναι αυτό που πραγματικά εννοούν. Ένα μικρό πείραμα σχετικής απραξίας ίσως φανερώσει  πόσο δύσκολα ηρεμεί  και αφήνεται απόλυτα κανείς απολαμβάνοντας την κάθε του μέρα με τον Χριστό, με όποιους άλλους ανθρώπους και  σε όποιες συγκυρίες επιτρέπει ο Θεός στη ζωή του.

Κάνε το ... ακόμη κι όταν δεν το πολυπιστεύεις

" Κύριε, ολόκληρη τη νύχτα, παρόλο που κοπιάσαμε, δεν πιάσαμε τίποτε· αλλ' όμως, στηριζόμενος στον λόγο σου, θα ρίξω το δίχτυ ". Λουκάς 5:5.

Νομίζω ότι όταν μιλάμε για την πίστη και όλους εκείνους τους ανθρώπους της Αγίας Γραφής που έγιναν μάρτυρες θαυμαστών επεμβάσεων του Θεού, έχουμε στο μυαλό μας  άτομα που είχαν κάτι το ιδιαίτερο, κάτι το οποίο εμείς δεν έχουμε.

Όμως στην πραγματικότητα, αυτοί οι άνθρωποι δεν είχαν τίποτα το τόσο ξεχωριστό επάνω τους. Δεν είχαν τη μεγάλη πίστη που νομίζουμε. Δεν είχαν μια άψογη πνευματική σχέση με τον Κύριο. Ήταν άνθρωποι αδύναμοι και γεμάτοι αμφιβολίες, όπως εμείς σήμερα. Αυτό που έκανε τη διαφορά ήταν ότι όταν κλήθηκαν να κάνουν κάτι, υπάκουσαν. Αυτό σημαίνει τελικά πίστη. Πίστη δεν είναι απλά μια γνώση, ένα συναίσθημα, μια πεποίθηση που μας λέει ότι ο Θεός είναι δυνατός και μπορεί να κάνει θαύματα. Πίστη είναι ότι όταν αύριο ο Θεός μάς ζητήσει να κάνουμε κάτι συγκεκριμένο στη δική μας ζωή, εμείς θα το κάνουμε, ανεξάρτητα από το τι πιστεύουμε και το τι αισθανόμαστε. Εξάλλου, " σώμα χωρίς πνεύμα είναι νεκρό, έτσι και η πίστη χωρίς τα έργα είναι νεκρή ". (Ιάκωβος 2:26).

Ο Πέτρος είχε πολύ καλούς λόγους να μη ρίξει ξανά τα δίχτυα. Οι προσπάθειές του δεν είχαν φέρει ψάρια, εντούτοις, ο Πέτρος ήταν ικανός ψαράς. Η ώρα της μέρας δεν ήταν η κατάλληλη για να ψαρέψει κανείς. Ακόμη, ήταν και κουρασμένος από την ολονύχτια προσπάθεια. Όταν ο Χριστός τού ζήτησε να ξαναρίξει τα δίχτυα του στα βαθιά, ο Πέτρος είχε τη λογική του, που λειτουργούσε θαυμάσια, είχε τα συναισθήματα κούρασης και απογοήτευσης, που του έλεγαν ότι δεν υπήρχε νόημα γι' αυτό. Είχε, όμως, και το λόγο του Κυρίου, και ο Πέτρος έπρεπε να διαλέξει. Για μένα, το θαυμαστό δεν είναι ούτε ο λόγος του Χριστού ούτε η δύναμή Του, γιατί αυτός πάντα έχει εξουσία και ποτέ δεν γυρίζει πίσω κενός, αλλά εκτελεί το θέλημα Του (Ησαΐας 55:11). Το θαυμαστό είναι η επιλογή του Πέτρου να κάνει κάτι το οποίο, αν και φαίνεται ότι δεν το πολυπίστευε, το έκανε όμως. 

Τις περισσότερες φορές είμαστε έτοιμοι να δράσουμε με πίστη όταν ο λόγος του Θεού ταιριάζει με τον τρόπο σκέψης μας, τα συναισθήματά μας, τους στόχους μας ή το σύστημα αξιών μας. Αλλά η πίστη που ζητάει ο Θεός είναι μια τελείως διαφορετική πίστη. Είναι εκείνη που υπακούει στο δικό Του σύστημα αξιών, στους δικούς Του στόχους και στον δικό Του τρόπο σκέψης. Γι' αυτό αποτυγχάνουμε  να δούμε τα ίδια θαύματα με εκείνα του παρελθόντος. Έχουμε πίστη, αλλά αυτή δεν μεταφράζεται σε συγκεκριμένες ενέργειες τη στιγμή που πρέπει. 

Ο Πέτρος είδε τα δίχτυα του να σχίζονται από τα ψάρια, όχι γιατί ήταν γεμάτος πίστη όταν τα έριχνε, αλλά γιατί το έκανε όπως κι αν ήταν τα δεδομένα. Διάλεξε να υπακούσει στον Λόγο και όχι στον Πέτρο.  Όλοι μας θέλουμε δίχτυα γεμάτα στη ζωή μας, αλλά για να τα έχουμε, δεν θα μας ζητηθεί πάντα να κινηθούμε με πίστη, θα μας ζητηθεί όμως σίγουρα να υπακούσουμε. Ας επιλέξουμε να υπακούσουμε στον Θεό την ώρα που πρέπει. Ας το κάνουμε  και ας μην το πολυπιστεύουμε. Ο λόγος Του δεν επιστρέφει ποτέ πίσω κενός. 

Η ακαταστασία δεν χαρακτηρίζει τον Θεό

 " Όλα ας γίνονται με ευσχημοσύνη και με τάξη ". Α ' Κορινθίους 14:40.

Υπάρχουν άνθρωποι που δυσκολεύονται να αντιληφθούν μια ζωή όπου η σειρά και η τάξη θα απουσιάζουν. Άλλοι είναι σχετικά καλά οργανωμένοι, σε βαθμό που να μην αποσυντονίζονται. Τέλος, υπάρχουν και εκείνοι που δεν έχουν ούτε τάξη ούτε σειρά ούτε αρχή ούτε τέλος.

Μπορεί γενικά να είμαι ανοργάνωτος/η και να ζω στο βασίλειο της διασποράς και της διάσπασης, αλλά για κάτι που πραγματικά με ενδιαφέρει, να είμαι πολύ προσεκτικός και αφοσιωμένος. Αλλά αυτό δεν με βοηθά ώστε να προοδεύσω γενικότερα στη ζωή μου και να συμβιώσω εύκολα με τους άλλους. Από την άλλη, μπορεί να είμαι τόσο προσκολλημένος στην οργάνωση, την ακρίβεια και την τελετουργία με την οποία κάνω πράγματα, ώστε πάλι να παρεμποδίζομαι από κάποιες  αγκυλώσεις μου.

Η υπερβολή και η έλλειψη είναι  τα δύο άκρα που ταλαιπωρούν συχνά τους ανθρώπους. Ωστόσο, σήμερα ας μιλήσουμε για την έλλειψη τάξης που δημιουργεί προβλήματα στο να έχουμε μια κανονικότητα και μια ευταξία στην οικογενειακή, επαγγελματική και κοινωνική μας ζωή.

Φανταστείτε μια νοικοκυρά που σηκώνεται το πρωί, δεν έχει σκεφτεί από το βράδυ τι θα μαγειρέψει, δεν έχει φροντίσει τα ρούχα που θα φορέσουν τα παιδιά της την επόμενη, δεν έχει αποφασίσει αν θα κάνει καθαριότητα ή θα βγει να διεκπεραιώσει άλλες δουλειές, και της τηλεφωνεί και μια φίλη της,  που έχει χρόνο για κουβέντα, και η καλή αυτή γυναίκα έχει βρεθεί να πνίγεται κατά το μεσημέρι μέσα στη διάσπαση των στόχων και την ακαταστασία.

Φανταστείτε έναν άντρα, επίσης, που βλέπει τους λογαριασμούς απλήρωτους, τη βρύση να στάζει, το αυτοκίνητο να θέλει σέρβις και να μην έχει καταφέρει να βάλει σε σειρά τη διεκπεραίωση των υποχρεώσεων, αλλά ασχολείται με τον κήπο.

Μελετήστε, τέλος, πώς δημιούργησε ο Θεός τον κόσμο και κάθε τι που βρίσκεται μέσα σ' αυτόν και θα διαπιστώσετε ότι είχε σχέδιο και σειρά.  " Με τη σοφία ο Κύριος θεμελίωσε τη γη· με σύνεση στερέωσε τους ουρανούς. Με τη γνώση του ανοίχθηκαν οι άβυσσοι, και τα σύννεφα σταλάζουν δρόσο " (Παροιμίες 3:19-20). Ο Θεός δεν είχε μόνο τη γνώση και τη σοφία να δημιουργήσει. Είχε εξίσου και τη σύνεση να βάλει τα πράγματα σε τάξη και να ακολουθήσει μια σειρά ενεργειών που λογικά και συνεκτικά οδηγούσαν στο επόμενο βήμα. Το έργο του Θεού είχε μεθοδικότητα και συνοχή, και αυτό είναι μέρος της σοφίας που Τον χαρακτηρίζει.

Ως άνθρωποι, μπορεί να μην είμαστε ούτε τακτικοί ούτε οργανωτικοί. Μπορεί να λειτουργούμε με την ιδέα της στιγμής, το κέφι της ημέρας, τον καιρό, τις απαιτήσεις των άλλων.  Αυτό μπορεί να είναι μια έλλειψη του χαρακτήρα μας ή κακές συνήθειες που μας χαρακτηρίζουν από παιδιά. Αλλά ακόμη πιο δύσκολο είναι να είμαστε χριστιανοί χωρίς κάποιου είδους τάξη και χωρίς πειθαρχία. Πόσο δύσκολη θα κάνουμε τη ζωή μας και πόσο προβληματική τη ζωή των γύρω μας. Πόσο λίγο παραγωγικοί θα είμαστε,  ο χρόνος θα μας φεύγει, το άγχος θα μας πνίγει και η ακαταστασία θα μας ταλαιπωρεί. Και για να πάμε λίγο μακρύτερα, αν δεν μπορούμε να οργανωθούμε, να ιεραρχήσουμε τις προτεραιότητες και να πειθαρχήσουμε σ' αυτό, αν δεν μπορούμε να δεσμευτούμε σε απλούς καθημερινούς στόχους, μάλλον ούτε για μεγαλύτερα σχέδια θα μπορούμε να δεσμευτούμε.

Η αγάπη είναι συναίσθημα και απόφαση ζωής

 " [...]  για να γνωρίσει ο κόσμος ότι αγαπάω τον Πατέρα και, όπως με πρόσταξε ο Πατέρας, έτσι κάνω". Ιωάννης 14:31.

Μια από τις λέξεις που δεν χρησιμοποιώ επιπόλαια είναι η λέξη αγάπη και σ' αγαπώ. Δεν θα την πω έτσι,  για χάρη του λόγου ή για να αισθανθούν κάποιοι άνθρωποι γύρω μου ευχάριστα. Θα την πω όταν έχω συνείδηση ότι τα άτομα στα οποία τη λέω έχουν για μένα αξία και είμαι έτοιμη να κάνω πράγματα για να αποδείξω το περιεχόμενο αυτής της λέξης. Πιστεύω ότι  αρκετοί άνθρωποι αντιλαμβάνονται την αγάπη πρώτα με όρους πράξεων και έπειτα με όρους λέξεων. Μπορεί να μη σου λένε όλη την ώρα σ' αγαπώ, αλλά όλα αυτά που  κάνουν για σένα, μαρτυρούν ότι σ' αγαπούν. Μάλλον θα προτιμήσουν να  σου κάνουν μια δουλειά, να σε διευκολύνουν σε κάτι που αντιλαμβάνονται ότι έχεις ανάγκη ή να κατανοήσουν κάποια επιθυμία σου.

Ο Χριστός αγαπούσε τον Πατέρα. Ό,τι έκανε, δεν το έκανε από φόβο, από εξαναγκασμό ή από ανάγκη. Αυτή είναι η ύψιστη πλευρά της αληθινής αγάπης -το τέλειο πρότυπο-, γιατί ενεργεί μέσα σε όλες τις συνθήκες χωρίς καταπίεση, χωρίς υπολογισμό και χωρίς να επηρεάζεται από τη σχέση κόστος - κέρδος. Ενεργεί με αγαθή πρόθεση, απλά και μόνο γιατί αγαπά.

Ο Χριστός αγαπούσε τον Πατέρα και έκανε πάντοτε τα αρεστά σ' Αυτόν (Ιωάννης 8:29). Αυτό, όμως, δεν σήμαινε ότι μέσα στην ανθρώπινη Του φύση δεν ένιωθε τίποτα άλλο παρά μόνο αγάπη.  Μήπως δεν ένιωθε τι θα πει απόρριψη; Μήπως δεν καταλάβαινε τις προσβολές; Μήπως ήταν διαρκώς ευτυχής που ένα σωρό λεπροί, άρρωστοι και δαιμονισμένοι Τον πολιορκούσαν σε τέτοιο βαθμό ώστε κάποτε ούτε να ξεκουραστεί και να φάει δεν προλάβαινε; Μήπως οι λέξεις ασθένεια, πειρασμός και θλίψη Τού ήταν άγνωστες και μόνο η λέξη αγάπη Τον κυβερνούσε; 

Στα ευαγγέλια βλέπει κανείς ότι η αγάπη του Χριστού προς τον Θεό ήταν μια καθημερινή απόφαση που πάντα έσπρωχνε πίσω κάθε τι άλλο που θα μπορούσε να την πλήξει. Ο Χριστός αγαπούσε τον Θεό και αποδεχόταν όλες εκείνες τις συνθήκες που ο Πατέρας έφερνε στη ζωή του : " Χαίρομαι, Θεέ μου, να εκτελώ το θέλημά σου· και ο νόμος σου [είναι] στο κέντρο τής καρδιάς μου " (Ψαλμός 40:8). Αυτή η χαρά του Χριστού δεν είχε να κάνει πάντοτε με τις ευνοϊκές συνθήκες, αλλά απέρρεε από μια σχέση αγάπης με τον Πατέρα. Και εφόσον αγαπούσε τον Πατέρα, οι συνθήκες που βίωνε ήταν αποδεκτές και όχι αποκρουστικές γι' Αυτόν.

Η αγάπη είναι συναίσθημα που σε κινητοποιεί. Νιώθεις και κάνεις. Νιώθεις και δίνεις. Αλλά η αγάπη είναι και απόφαση που σε κινητοποιεί. Κάνεις ακόμη και όταν δεν νιώθεις. Δίνεις ακόμη και όταν δεν αισθάνεσαι. Έχεις πάρει την απόφαση να είσαι εκεί ακόμη και όταν ένα σωρό άλλα συναισθήματα, που ανταγωνίζονται το συναίσθημα της αγάπης, σε σπρώχνουν να εγκαταλείψεις. Αν αγαπάς τον Θεό, θα κάνεις τις εντολές Του. Θα αγαπήσεις το θέλημά Του, θα αποδεχτείς τις συνθήκες που επιτρέπει για σένα. Ακόμη και όταν η ανθρώπινη αγάπη σου εξατμίζεται, η αγάπη σου για τον Θεό -συναίσθημα και απόφαση ζωής μαζί- θα σε κινητοποιεί να θέλεις να κάνεις τα αρεστά σ' Αυτόν.

Προϋποθέσεις για την ευτυχία

"  Ο καλός άνθρωπος βγάζει τα καλά από τον καλό θησαυρό τής καρδιάς· και ο πονηρός άνθρωπος βγάζει τα πονηρά από τον πονηρό θησαυρό ".  (Ματθαίος 12:35).

Υπάρχουν πολλοί που πιστεύουν ότι  η ευτυχία είναι θέμα συνθηκών. Μερικά παραδείγματα: αν ζω σε ένα περιβάλλον που με αποδέχεται και με αγαπά, θα είμαι λογικά ευτυχισμένος. Αν ζω σε συνθήκες οικονομικής ευμάρειας, θα είμαι πιθανότατα χαρούμενος. Αν έχω καλό/καλή σύζυγο και καλά παιδιά, θα είμαι μάλλον ευτυχισμένος. Κανείς δεν υποτιμά την αξία των κατάλληλων συνθηκών για την ανθρώπινη ευημερία. Όμως, κανείς δεν ευτύχισε στη ζωή, επειδή έτυχε να ζει σε ευνοϊκές συνθήκες.

Μια σπουδαία αλήθεια είναι ότι η ευτυχία περνά και μέσα από σας. Η ευτυχία δεν έχει να κάνει μόνο με το ποιοι είναι οι άλλοι γύρω σας, ποιες είναι οι συνθήκες της ζωής σας, αλλά σχετίζεται σε μεγάλο βαθμό με το ποιοι είστε εσείς. 

Υπάρχουν άτομα που έχουν όλες τις ευκαιρίες για να ευτυχίσουν, αλλά δεν θα ευτυχίσουν μάλλον ποτέ, γιατί αρνούνται να καταλάβουν ότι την ευτυχία δεν τη ζω ως μονάδα, ως προσωπικότητα με τις δικές μου επιθυμίες, τις ιδιοτροπίες και τις επιλογές, αλλά τη ζω πάντα σε σχέση με τους άλλους. Αν αρνείστε να δείτε τι θέλουν και οι άλλοι που βρίσκονται δίπλα σας, ποιες είναι οι ανάγκες τους, τα όνειρά τους και οι φόβοι τους, τότε δεν θα καταφέρετε να ευτυχίσετε. Αν αποφεύγετε να συνεργαστείτε με εκείνους που ο Θεός φέρνει στον δρόμο σας, αν δεν θέλετε να δείτε που σφάλλετε και τι πρέπει να διορθώσετε στον χαρακτήρα σας, τότε η ευτυχία θα φεύγει διαρκώς από τα χέρια σας. Και θα φεύγει γιατί εσείς θα την καταστρέφετε, ενώ την ίδια ώρα θα νομίζετε ότι με το να γίνονται τα πράγματα όπως θέλετε, την εξασφαλίζετε.

  

Αν κάποιος είναι πικρός άνθρωπος, πίκρα θα βλέπει γύρω του. Αν είναι πεισματάρης και εγωιστής, πεισματάρικα και εγωιστικά θα συμπεριφέρεται.  Αν είναι μίζερος και γκρινιάρης, μιζέρια και γκρίνια θα βγάζει. Αν είναι τεμπέλης αλλά απαιτητικός ταυτόχρονα, τεμπελιά και απαίτηση θα δείχνει.  Η Βίβλος λέει ότι ο άνθρωπος  " όπως σκέφτεται στην ψυχή του, τέτοιος είναι" (Παροιμίες 23:7), ανεξάρτητα από το τι δηλώνει για τον εαυτό του ή από τις συνθήκες μέσα στις οποίες ζει.

Αν θέλετε να ευτυχίσετε, να είστε έτοιμοι να αλλάζετε, ώστε να συμπορεύεστε με τους άλλους γύρω σας. Προσέξτε τις παρατηρήσεις που σας κάνουν. Δεχτείτε να καταβάλλετε μερικές προσπάθειες για να βελτιώσετε τα δικά σας ελαττώματα, και όχι να καταβάλλετε προσπάθεια για να κάνετε τους άλλους να σας αποδέχονται με τα σφάλματά σας. Αφήστε στην άκρη τη μιζέρια και το πείσμα. Δείτε τη ζωή που ο Θεός σάς χαρίζει σαν μια ευκαιρία να ευτυχίσετε και όχι να δυστυχήσετε. Αφήστε  τον Θεό να δουλεύει επάνω σας, μη φοβάστε το πρόσκαιρο ξεβόλεμά σας, ούτε την προσωρινή δυσφορία που αισθάνεστε. Αφήστε τον Θεό να φτιάξει έτσι τον χαρακτήρα σας, ώστε να μπορέσετε να ευτυχίσετε.

Τα καλύτερα πράγματα στη ζωή

 "Ώστε, τώρα, μένει πίστη, ελπίδα, αγάπη, αυτά τα τρία· όμως, απ' αυτά, μεγαλύτερη [είναι] η αγάπη". Α' Κορινθίους 13:12.

Είναι μάλλον γνωστή η πρόταση : " τα καλύτερα πράγματα στη ζωή είναι δωρεάν ". Αυτό είναι σε μεγάλο βαθμό μια σπουδαία αλήθεια. Βέβαια, υπάρχουν και εκείνοι που πιστεύουν ότι τα καλύτερα πράγματα στη ζωή είναι ακριβά, αγοράζονται και είναι αγαθά μη προσβάσιμα σε όλους. 

Αλλά αν σκεφτούμε ορθότερα, τα καλύτερα πράγματα στη ζωή δεν είναι πράγματα. Η οικογένεια μέσα στην οποία ζούμε, ακόμη και με τα προβλήματά της, δεν είναι πράγμα. Οι φίλοι μας, που μας περιβάλλουν με  ενδιαφέρον και που τόσο χαιρόμαστε με την αγάπη τους, δεν είναι πράγμα. Η ξεκούραση που νιώθουμε όταν χαζεύουμε γύρω μας την ομορφιά της φύσης δεν είναι πράγμα. Η ελπίδα, η ειρήνη και η αγάπη που γεμίζουν την καρδιά μας, η παρουσία του Θεού στη ζωή μας, όνειρά μας που γίνονται πραγματικότητα, όλα αυτά δεν είναι πράγματα.

Στη μοντέρνα εποχή μας, οι άνθρωποι, κατακλυσμένοι από την υπερκατανάλωση, τη διαφήμιση, την επιτυχία, τη νεότητα, την επιδειξιομανία έχουν αφήσει να τους διαφύγει η αξία των ανθρώπων και η σημασία της ζεστής και εγκάρδιας επικοινωνίας. Οι άνθρωποι συχνά παγιδεύονται στην ιδέα ότι θα γίνουν ευτυχισμένοι με την απόκτηση υλικών αγαθών. Ιδιαίτερα στις μέρες μας που οι μισθοί κατρακυλούν, που η ανεργία μαστίζει ακόμη και τις πλούσιες δυτικές χώρες, που η επιβίωση γίνεται όλο και πιο δύσκολη, δεν είναι λίγοι αυτοί που πιστεύουν ότι τα καλύτερα πράγματα στη ζωή έχουν ακριβή τιμή. Και προσπαθούν να αποκτήσουν  πλούτο, που φαίνεται να δίνει εκείνα τα φτερά που σε σηκώνουν ψηλά από τη μιζέρια των συνθηκών. 

Χωρίς να αγνοεί κανείς τις διευκολύνσεις και τις χαρές που μπορεί να προσφέρει η χρηματική άνεση, ας μην ξεχνάμε  ότι και ο πλούτος μπορεί να κάνει φτερά κάποτε. Η Βίβλος λέει : " ο πλούτος βέβαια, κατασκευάζει για τον εαυτό του φτερά σαν του αετού, και πετάει προς τον ουρανό " (Παροιμίες 23: 5). Υπάρχουν ανατρεπτικές συνθήκες που μπορεί σε ανύποπτο χρόνο να αφήσουν τους ανθρώπους χωρίς σπουδαία οικονομικά στηρίγματα. Ακόμη περισσότερο, υπάρχουν καταστάσεις που δεν βελτιώνονται, όσα χρήματα και αν δαπανήσεις γι' αυτές.

Τα καλύτερα πράγματα στη ζωή δεν είναι πράγματα. Τα καλύτερα πράγματα στη ζωή είναι όλοι εκείνοι που μας αγαπούν και τους αγαπάμε και οι οποίοι ομορφαίνουν τη ζωή μας με τον καλό τους λόγο, το ζεστό τους χαμόγελο, τη γενναιόδωρη ψυχή τους. Τέλος, τα καλύτερα πράγματα στη ζωή είναι όλα εκείνα τα δώρα που μας έδωσε ο Χριστός: η αγάπη Του, η ελπίδα, η σωτηρία είναι ανυπολόγιστης αξίας, γιατί είναι αιώνια. Τα καλύτερα πράγματα στη ζωή είναι δωρεάν.

Ο Θεός θέλει να φανεί δυνατός στη ζωή σου

" [...] τα μάτια τού Κυρίου περιτρέχουν διαμέσου ολόκληρης της γης, για να φανεί δυνατός σε όσους έχουν την καρδιά τους τέλεια προς αυτόν ". Β' Χρονικών 16:9.

Τα μάτια του Θεού κάνουν γύρω τη γη κάθε ώρα και στιγμή, νύχτα και ημέρα, και οι άνθρωποι εδώ κάτω αναρωτιούνται: " Είναι κανείς εκεί πάνω; " Μπορεί να είναι ερώτηση άγνοιας, αδιαφορίας, ή και εκζήτησης. Κι αν όντως κάποιος είναι εκεί πάνω, ποιους και πότε ακούει; Μήπως να τα τακτοποιεί κανείς όλα μόνος του, γιατί να χάνει τον χρόνο του;

" Τα μάτια τού Κυρίου είναι επάνω στους δικαίους, και τα αυτιά του στη δέησή τους· το πρόσωπο, όμως, του Κυρίου είναι ενάντια σ' αυτούς που πράττουν τα κακά " (Α' Πέτρου 3:12), όμως υπάρχουν χριστιανοί που συχνά αναρωτιούνται πόσες δυσκολίες, ερωτηματικά και σιωπή μπορεί να αντέξουν. Μήπως για κάποια πράγματα  στα οποία επένδυσαν, έχασαν τον χρόνο τους;

Αν η ζωή κυλά και τα χρόνια περνούν και εσείς εξακολουθείτε να κρατάτε την πίστη και την ελπίδα σας στον Θεό, πιθανόν για κάποιους να είστε ανόητος. Αλλά για τον Κύριο, είστε ένας άνθρωπος που θεμελιώσατε την πεποίθησή σας απόλυτα στον Λόγο Του.  Αν κάποτε τα μάτια του Θεού  διέτρεξαν τη γη και βρήκαν εσάς - δηλαδή, την καρδιά σας - που Τον εμπιστεύτηκε, υπάρχει περίπτωση να μη φανεί δυνατός  στη ζωή σας για κάποιο λόγο;

Μια μεγάλη στενοχώρια που μπορεί να υποστεί ένας χριστιανός είναι να μην έχει και πολλές "έγκυρες" επιτυχίες να προβάλει στους άλλους. Δηλαδή, τι πέτυχε ακριβώς στη ζωή του; Εντάξει, εμπιστεύτηκε τον Θεό, αλλά που είναι τελικά αυτός ο Θεός στη δική του ζωή; Τι έχει κάνει για να Τον αναγνωρίσουν ως κυρίαρχο Θεό, που τα μάτια του " περιτρέχουν διαμέσου ολόκληρης της γης, για να φανεί δυνατός σε όσους έχουν την καρδιά τους τέλεια προς αυτόν; " (Β' Χρονικών 16:9). Αυτό είναι ένα ερωτηματικό που πολλοί αφιερωμένοι χριστιανοί θα αντιμετωπίσουν κάποια στιγμή στη ζωή τους.

Αλλά το ερωτηματικό λύνεται εν καιρώ, όταν η καρδιά, ακόμη κι αν έχει λιγοστές αποδείξεις, βάζει ξανά και ξανά την πίστη και την εμπιστοσύνη της στον Κύριο για κάθε δρόμο, για κάθε ανάγκη και κάθε επιλογή. Και όταν κάποιος στηρίζει την πεποίθησή του σ' Αυτόν, το ξέρει πολύ καλά. Μπορεί να περάσει στιγμές αγωνίας, αλλά γνωρίζει ότι ο Θεός θα φανεί πιστός. Μπορεί να περάσει στιγμές χλευασμού, αλλά ξέρει ότι ο Θεός δεν θα διαψευστεί. 

 " Ο Θεός δεν είναι άνθρωπος για να ψευστεί, ούτε γιος ανθρώπου για να μεταμεληθεί. Αυτός είπε, και δεν θα εκτελέσει; Ή, μίλησε, και δεν θα το τηρήσει; " (Αριθμοί 23:18), είναι μια υπόσχεση για όσους έβαλαν την εμπιστοσύνη τους στον Θεό και μένει  να δουν  πώς Εκείνος θα φανεί δυνατός " σε όσους έχουν την καρδιά τους τέλεια προς αυτόν  " (Β' Χρονικών 16:9).

Δεν νομίζω ότι έχω ανάγκη κανέναν

 " Κι εσείς, σαν ζωντανές πέτρες, οικοδομείστε [ως] πνευματικός οίκος, άγιο ιεράτευμα, για να προσφέρετε πνευματικές θυσίες, ευπρόσδεκτες στον Θεό διαμέσου τού Ιησού Χριστού ". Α' Πέτρου 2:5

Αν κρίνεις ότι τα μπορείς όλα και μόνος σου ή ότι έχεις ανθρώπους να στηριχτείς - για παράδειγμα, την οικογένειά σου - να έχεις υπόψη σου ότι μπορεί να έρθουν έτσι τα πράγματα στη ζωή, ώστε να παρακαλάς να είχες έναν άνθρωπο να μοιραστείς κάτι μαζί του. Αν και θεωρώ τον εαυτό μου αυτάρκη άνθρωπο, αν και ζω σε μια δεμένη οικογένεια και εντός ενός ζεστού συγγενικού περιβάλλοντος, πιστεύω ότι τίποτα απ' αυτά δεν μπορεί να αντικαταστήσει σχέσεις που έχω με φίλους και αδελφούς. Και αυτό γιατί θυμάμαι ότι οι άνθρωποι που μου στάθηκαν φίλοι, οι άνθρωποι που ο Θεός έφερε και φέρνει δίπλα μου, ακόμη και εκείνους που σήμερα μπορεί να μην τους έχω μεγάλη ανάγκη, είναι κατά κάποιο τρόπο σημαντικοί.

Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να ξεχνάμε ότι είμαστε μέλη ενός πνευματικού σώματος και μιας πνευματικής οικοδομής. Εντός και εκτός εκκλησίας, στηρίζουμε άλλους και ίσως χρειαστεί κάποτε να στηριχτούμε από αυτούς. Σήμερα εγώ, αύριο εσείς. Η ζωή δεν εγγυάται τίποτα σε κανέναν και έρχονται κάποιες φορές έτσι οι συνθήκες ώστε κανείς μας δεν μπορεί να είναι απόλυτα αυτάρκης.

Όμως, αν με τον τρόπο μου κλείνω πόρτες σε ανθρώπους που ο Θεός έφερε δίπλα μου, αν έχω μεταβιβάσει ένα μήνυμα αυτάρκειας και αποκλεισμού σε φίλους και αδελφούς, γιατί απλά στην παρούσα συγκυρία τα θέματά μου είναι λυμένα, γιατί δεν χρειάζομαι βοήθεια, ή γιατί, τέλος πάντων, δεν νιώθω την ανάγκη να είναι στη ζωή μου άλλοι, θα υπάρξει κάποια στιγμή που θα βρεθώ ολότελα μόνος και αβοήθητος. Άνθρωπος μόνος καταλήγει τελικά άνθρωπος δυστυχής, παράξενος, επιρρεπής σε αδυναμίες, τρωτός. Επιπλέον, χριστιανός μόνος, καταλήγει εύκολο θύμα στις παγίδες του κόσμου, τις μεθοδίες του διαβόλου και στις διαστρεβλώσεις της σκέψης και των συναισθημάτων. Ακόμη και αν είναι αυτάρκης και δυνατός, κάποια στιγμή θα ατονήσει και θα καταλήξει ποικιλοτρόπως ευάλωτος, αν επιλέγει συνειδητά να απομονώνεται. 

Αν πιστεύουμε ότι είμαστε " σώμα τού Χριστού, και μέλη κατά μέρος " (Β' Κορινθίους 12:27), θα δώσουμε αξία στο σώμα του οποίου είμαστε συστατικά στοιχεία και θα δώσουμε σημασία και στα άλλα μέλη του σώματος, ακόμη κι αν αισθανόμαστε ότι δεν τα έχουμε άμεση ανάγκη.  Το μάτι δεν χρειάζεται πάντα το πόδι, αλλά σίγουρα κάποτε θα το χρειαστεί. Το χέρι δεν χρειάζεται πάντα το αυτί, μπορεί να δουλέψει και μόνο του, αλλά κάποτε θα το χρειαστεί. Ναι, κάποτε θα χρειαστούμε τους άλλους, ας τους κρατήσουμε στη ζωή μας ως πολύτιμες πέτρες με τις οποίες χτίζεται η πνευματική μας ζωή και, κατά συνέπεια, ο ναός του Θεού.

Και όταν οι δηλώσεις μας μοιάζουν να αναιρούνται;

" Έχουμε, μάλιστα, τούτο τον θησαυρό μέσα σε χωμάτινα σκεύη, ώστε η υπερβολή τής δύναμης να είναι τού Θεού, και όχι από μας ". Β' Κορινθίους 4:7.

Μερικές φορές νομίζω ότι ως χριστιανοί κάνουμε βαρύγδουπες δηλώσεις. Έχω κάνει και εγώ πολλές τέτοιες και απ' όσο θυμάμαι, κλήθηκα όλες να τις αποδείξω εν καιρώ. Και θα πω ότι δεν πέρασα σε όλες τον πήχη που είχα θέσει. Από τότε έμαθα να λέω λιγότερα και να φοβάμαι εξίσου τον εαυτό μου, την αμαρτία και τον διάβολο. Τα μεγάλα λόγια έπαψαν να με συνεπαίρνουν, διότι είχα μάθει ότι σαν τον Πέτρο μπορούσε να προδοθεί κανείς ανά πάσα στιγμή.

Έχετε σκεφτεί αν από υπερβάλλοντα ζήλο, θέλουμε να δείξουμε στους άλλους ένα ευαγγέλιο που δεν είναι πάντα έτσι; Και αυτό γιατί η ζωή με τον Χριστό μπορεί κάποτε να γίνει σκληρή και απρόβλεπτη. Μέσα στην καλή μας πρόθεση να φανεί στη ζωή μας ο Σωτήρας, ξεχνάμε  ότι υπάρχουν φορές που θέσεις της αληθινής χριστιανικής διδασκαλίας μπορεί περιστασιακά να πληρούν το κριτήριο της διαψευσιμότητας.

Κάποια παραδείγματα: "Ο Χριστός θα είναι πάντα μαζί σου και θα σου χαρίζει ειρήνη και ανάπαυση" . Και τι να πούμε για όλες εκείνες τις ώρες που ούτε ειρήνη ούτε ανάπαυση είχαμε; Για εκείνες τις φορές που ο Θεός δεν έμοιαζε να απαντά στις εκκλήσεις μας για βοήθεια και πήγαμε στο κρεβάτι μας θλιμμένοι, απορημένοι και απαρηγόρητοι;

" Ο Χριστός θα σε στηρίζει στις ανάγκες σου ". Και τι να πούμε για όλες εκείνες τις ανάγκες που παρέμειναν ανάγκες για μεγάλο χρονικό διάστημα;

" Ο Χριστός θα φωτίζει τους δρόμους σου ". Και τι να πούμε για όλες εκείνες τις ώρες που έπρεπε να πάμε μπροστά χωρίς φως, χωρίς διαβεβαιώσεις και χωρίς σπουδαία ελπίδα;

" Ο Χριστός δεν θα σε αφήσει να κλονιστείς ". Και τι να πούμε για όλες εκείνες τις συνθήκες που ήρθαν και μας κλόνισαν, ώστε " απελπιστήκαμε και από το να ζούμε "; (Β' Κορινθίους 1:8). Και για κάποιες άλλες επώδυνες στιγμές που η ψυχή μας κινδύνευε να πέσει; (Ψαλμός 57:6) και φτάσαμε στα βάθη των νερών με το ρεύμα να μας κατακλύζει; (Ψαλμός 69:2).

Όταν οι χριστιανικές δηλώσεις μοιάζουν να αναιρούνται από τη σκληρή πραγματικότητα της επίγειας ζωής μας, ο Θεός στο παρασκήνιο μένει πιστός σ' αυτές και είναι Αυτόν που καλούμαστε να εμπιστευτούμε και όχι τις συνθήκες. Ο Χριστός είναι πιστός, όχι εμείς. Ο Χριστός είναι ο τελικός νικητής, όχι εμείς. Ουσιαστικά, δεν τα καταφέρνουμε εμείς για χάρη του Χριστού, αλλά τα έχει όλα πετύχει ο Χριστός για χάρη μας, όσο μένουμε συνδεδεμένοι με πίστη μαζί Του.

Ο Χριστός είναι η αντίδραση στη βαρύτητα της αμαρτίας και της  ματαιότητας που μας τραβά διαρκώς κάτω. Ο Χριστός είναι η δύναμη εκείνη που μας κάνει να περπατούμε και να νικούμε μέσα σε μια ζωή που οι κυρίαρχοι είναι το κακό και ο θάνατος. Όσο Τον ακολουθούμε, βλέπουμε τις δυνάμεις της ζωής να θριαμβεύουν στην πάλη με τις δυνάμεις του θανάτου. Ο Χριστός δεν προσφέρει την άρση των εμποδίων, των αδιεξόδων και  ίσως και των αποτυχιών  της επίγειας ύπαρξης,  μας προσφέρει την υπέρβασή τους.

Είναι υγιείς οι φόβοι μου;

" Κάθε τι που εγώ σας προστάζω, αυτό θα προσέχετε να κάνετε· σ' αυτό δεν θα προσθέσεις ούτε θα αφαιρέσεις απ' αυτό ". Δευτερονόμιο 12:32.

Συχνά παρατηρείται ότι μέρος της χριστιανικής διδασκαλίας στη διάρκεια των αιώνων άντλησε κάποιες από τις θεωρητικές της θέσεις από ποικίλους φόβους και συμφέροντα που διακατείχαν κάποιους από τους ανθρώπους που ηγήθηκαν στην εποχή τους. Αποτέλεσμα; Να χαθεί ανά περιόδους  η ισορροπία και η σχέση ελέους και αλήθειας που διαποτίζει ολόκληρη την Αγία Γραφή.

Πολλά στραβά και παρεκκλίσεις που βασανίζουν την Εκκλησία είναι γιατί υπήρξαν μερικοί που βίωσαν και δίδαξαν το ευαγγέλιο μέσα από το πρίσμα των φόβων τους αλλά και των στόχων τους. Για παράδειγμα, στην εποχή μας παρατηρείται ένα κήρυγμα εφησυχασμού και ανακούφισης, συναφές μ' αυτό που ο Παύλος εννοούσε όταν έλεγε  ότι " θάρθει καιρός, όταν δεν θα υποφέρουν την υγιαίνουσα διδασκαλία· αλλά, θα συγκεντρώσουν στον εαυτό τους ένα σωρό δασκάλους, σύμφωνα με τις δικές [τους] επιθυμίες, για να γαργαλίζονται στην ακοή " (Β' Τιμόθεο 4:3). Ο κόσμος δεν μπορεί άλλα βάρη, ο κόσμος θέλει αισιοδοξία, θέλει χαρά και ελπίδα, και όχι ζυγό που να δένει την ψυχή του σε μια πορεία θυσίας, παραχώρησης και υπακοής. Αυτός ο φόβος διακατέχει μερικούς από εκείνους που πιστεύουν ότι η διδασκαλία της Αγίας Γραφής δεν μπορεί να φοβίζει, να αποθαρρύνει και να αναστατώνει τον ψυχικό κόσμο του σύγχρονου ανθρώπου που ήδη βιώνει μια περίπλοκη ζωή.  Όσοι είναι επιρρεπείς σ' αυτό, ας θυμηθούν επίσης: " Δεν [είναι] ο λόγος μου σαν φωτιά; λέει ο Κύριος· και σαν σφυρί που κατασυντρίβει τον βράχο; " Ιερεμίας 23:29.

Από την άλλη όμως, υπάρχουν και εκείνοι που ζουν με άλλου είδους φόβους. Βλέποντας ότι η χριστιανική διδασκαλία έχει αρχίσει να γίνεται χλιαρή, χαλαρή και συμβιβασμένη, επιμένουν σε ένα κήρυγμα διαρκούς ελέγχου, τιμωρίας και εσωστρέφειας που κρατά τους χριστιανούς μονίμως σε αγωνία και ακατάβλητη προσπάθεια για τη σωτηρία τους. Αυτοί οι χριστιανοί δεν ησυχάζουν ποτέ την ίδια ώρα που οι άλλοι είναι μονίμως εφησυχασμένοι.

Ο Θεός δεν μοιράζεται τους δικούς μας φόβους και τις ανησυχιες, είτε προς τη μία είτε προς την άλλη κατεύθυνση. Δεν θα πει τα πράγματα ήπια και χαλαρά, ώστε να κάνει εύκολη και ανώδυνη τη χριστιανική ζωή που έχει ώρες θλίψεων, αγώνων και θυσίας. Αλλά ούτε πρόκειται να κρατά διαρκώς τον χάρακα για να χτυπά προκαταβολικά τους πιστούς από φόβο μήπως κοιμηθούν ή παρεκκλίνουν.

Στον Λόγο του Θεού είδα ισορροπία και συμμετρία. Στις δικές μας διδασκαλίες διέκρινα κάποιες φορές φόβους που παραμορφώνουν τα σοφά καθορισμένα πλαίσια της χριστιανικής ζωής. Ο Θεός μάς καλεί να βάλουμε στην άκρη τους ατομικούς μας φόβους, τις επιθυμίες και τα συμφέροντα. Ο Θεός μάς θυμίζει ότι όσο επικίνδυνο είναι να προσθέσεις στον Λόγο του Θεού άλλο τόσο είναι και να αφαιρέσεις απ' αυτόν.

Όταν αρχίζει κανείς να κορδώνεται

 " Η υπερηφάνεια προηγείται τού ολέθρου, και η υψηλοφροσύνη τού πνεύματος προηγείται της πτώσης ". Παροιμίες 16:18.

Όταν αρχίζει κανείς να κορδώνεται, περιμένετε αργά ή γρήγορα την πτώση του. Άπαξ και αρχίζουμε να ξεχωρίζουμε τους εαυτούς μας από τη μοίρα των άλλων ανθρώπων - ξέρετε, αυτών των αμαρτωλών εκεί έξω ή και μέσα στην εκκλησία - έχουμε ήδη ξεκινήσει την αντίστροφη μέτρηση για την κάθοδό μας.

Αν αισθανόμαστε πιο πάνω από τους άλλους, τους διεφθαρμένους, τους άπιστους, τους αμετανόητους, ακόμη και τους συμβιβασμένους και χλιαρούς χριστιανούς, έχουμε παραχαράξει το έργο που έκανε ο Χριστός στη ζωή μας με το αίμα Του και τη χάρη Του.

Γιατί σε τελική ανάλυση, ακόμη κι αν είμαστε σωσμένοι και αφιερωμένοι χριστιανοί, δεν ξεχνάμε ότι ήμασταν ένας απ' αυτούς τους ταλαίπωρους και δυστυχείς ανθρώπους. Κι αν η ζωή μας πήρε άλλη πορεία, κι αν το μιασμένο έγινε άγιο και καθαρό, είναι γιατί ο Χριστός " έγινε σε μας σοφία από τον Θεό, και δικαιοσύνη και αγιασμός και απολύτρωση " (Α' Κορινθίους 1:30).  Ας το πούμε καθαρά," απέναντι σ' αυτά ποιος είναι ικανός; " (Β' Κορινθίους 2:16). 

Η ταπείνωση είναι χαρακτηριστικό του χριστιανού. Χριστιανός που υψώνεται πάνω από τους άλλους, εντός και εκτός εκκλησίας, κινδυνεύει να ολισθήσει στην περηφάνια. Και από εκεί να καταλήξει στην πτώση, διότι η υπερηφάνεια είναι πάντα ο προθάλαμος του ολέθρου.

Κάποιες φορές που νιώθω ότι θα μπορούσα για κάτι να περηφανευτώ, θα ήθελα την ίδια εκείνη ώρα να ξεσκέπαζε ο Χριστός τις κρυφές μου αμαρτίες, αυτές που η χάρη Του σκέπασε και σκεπάζει με το αίμα Του. Τότε, θα μπορούσαμε όλοι να δούμε τη γυμνή αλήθεια για το πώς πραγματικά είμαι. Άλλωστε, πιστεύω ότι κανείς μας δεν θα μπορούσε να σταθεί " ξεχωριστός " από τους άλλους, όπως τώρα μπορεί να στέκεται ή να πιστεύει για τον εαυτό του, όσο ο Θεός δεν τραβά το πέπλο, ώστε να έρθει στο φως όλη η αλήθεια για την ύπαρξή του.

Όταν οι χριστιανοί κορδώνονται, κλέβουν από τον Θεό τη δόξα Του. Μειώνουν το έργο Του στις καρδιές τους και αποκρύβουν ότι είναι τρωτοί και αδύναμοι άνθρωποι. Όσοι περηφανεύονται για τη ζωή τους, κλέβουν  από  τη συγχωρητικότητα, την υπομονή και την αγάπη του Θεού, που παίρνει ρυπαρούς ανθρώπους και τους κάνει "  έπαινο της δόξας του " (Εφεσίους 1:12). Είναι στ' αλήθεια ξεκάθαρο αυτό, έπαινο και δόξα του ονόματός Του και όχι του όνοματός μας, της οικογενείας μας ή της εκκλησίας μας.

Άλλο πράγμα ξέρω, άλλο πράγμα κάνω

 " Με κάθε φύλαξη φύλαγε την καρδιά σου· επειδή, απ' αυτή προέρχονται οι εκβάσεις τής ζωής ". Παροιμίες 4:22.

Ο Σολομώντας ήταν σοφός και η σοφία του ήταν ξακουστή στην εποχή του. Ακόμη και σήμερα, τα λόγια του διδάσκουν, γιατί είναι λόγια θεϊκής σοφίας. Ο Σολομώντας ζήτησε από τον Θεό να μάθει να διακρίνει το καλό από το κακό και ο Θεός τού το χάρισε (Α' Βασιλέων 3:9-12). Του έδωσε νόηση, σύνεση και γνώση και μπορούσε να διδάξει τον οποιονδήποτε για πάρα πολλά θέματα.

 " Με κάθε φύλαξη φύλαγε την καρδιά σου· επειδή, απ' αυτή προέρχονται οι εκβάσεις τής ζωής " (Παροιμίες 4:22), έγραψε ο Σολομώντας, αλλά δυστυχώς στην πορεία της ζωής του δεν το υπάκουσε. Ο σοφός βασιλιάς ήξερε τις παγίδες που μπορεί να σου στήσουν οι ξένες γυναίκες και η επιθυμία τους. " [...] ο νόμος φως και δρόμος ζωής οι έλεγχοι της παιδείας· για να σε φυλάττουν από κακή γυναίκα, από κολακείες γλώσσας ξένης γυναίκας.  Μη ορεχθείς το κάλλος της στην καρδιά σου· κι ας μη σε θηρεύσει με τα βλέφαρά της..."  (Παροιμίες 6: 23-25). Αλλά τελικά βρέθηκε παγιδευμένος στα δίχτυα πολλών ξένων γυναικών, τις οποίες αγάπησε και οι οποίες,  όταν γέρασε,  ξέκλιναν την καρδιά του πίσω από άλλους θεούς (Α' Βασιλέων 11:1-4). Άλλο πράγμα ξέρω, άλλο πράγμα κάνω. Άλλο πράγμα διδάσκω τους άλλους και άλλο πράγμα διδάσκω τον εαυτό μου και εφαρμόζω όσα ο Θεός μού έδειξε.

Ο αγαπητός στον Θεό βασιλιάς  Σολομώντας,   ο νεαρός που ξεκίνησε την πορεία του με τη θέληση να διακρίνει το καλό από το κακό, κλείνει το κεφάλαιο της ζωής του αρκετά διαφορετικά. Και αυτό γιατί " έπραξε πονηρά μπροστά στον Κύριο, και δεν πορεύτηκε ολοκληρωτικά πίσω από τον Κύριο " (Α' Βασιλέων 11:6).  Ο Σολομώντας στάθηκε ανυπάκουος σε πράγματα που ήξερε ότι ο Θεός δεν ήθελε και για τις συνέπειες των οποίων ο Κύριος τον είχε προειδοποιήσει. Ο Σολομώντας δεν τήρησε ολοκληρωτικά τη διαθήκη του Θεού.

Εμείς μπορεί να μη φυλάξουμε τη διαθήκη μας με τον Θεό για άλλους λόγους. Σ' αυτή την περίπτωση, ο Θεός δεν δεσμεύεται να κρατήσει τη διαθήκη Του μαζί μας απαρέγκλιτα. Η διαθήκη του Θεού μπορεί  να τροποποιηθεί. " Επειδή, αυτό το πράγμα βρέθηκε σε σένα, και δεν φύλαξες τη διαθήκη μου και τα διατάγματά μου, που είχα προστάξει σε σένα, θα διασπάσω τη βασιλεία σου, οπωσδήποτε, και θα τη δώσω στον δούλο σου " (Α' Βασιλέων 11:13). Ο Σολομώντας δεν είδε ο ίδιος τις συνέπειες των πράξεών του. Ήταν ο γιος του και οι απόγονοί του που υπέστησαν τις επιπτώσεις της παρακοής του. Άλλο πράγμα ξέρω, άλλο πράγμα κάνω. 

Να κάνεις πάντα αυτό που ξέρεις ότι θέλει ο Θεός. Γιατί θα πρέπει να φτάσεις στο τέλος της ζωής σου για να αναγνωρίσεις ότι είχε δίκιο; Γιατί θα πρέπει να υποστείς εσύ ή αγαπημένα σου άτομα συνέπειες παρακοής που θα μπορούσες να είχες αποφύγει;