Αλλαγή σελίδας

" Κι εκείνος είπε: Δεν θα αποκληθεί πλέον το όνομά σου Ιακώβ, αλλά Ισραήλ· επειδή, αγωνίστηκες δυνατά με τον Θεό, και με τους ανθρώπους θα είσαι δυνατός ". Γένεση 32:28.

Οι άνθρωποι αναζητούν μια αλλαγή στη ζωή τους, ιδιαίτερα όταν νιώθουν ότι έχουν τελματώσει μέσα σε παγιωμένες συνθήκες και δεσμά που τους πνίγουν. Ανανέωση ζητάνε ακόμη και αυτοί που είναι αρκετά ευχαριστημένοι με τη ζωή τους, γιατί ακόμη και η ευχαρίστηση συνηθίζεται και νιώθει κανείς ότι κάνει τα ίδια και τα ίδια μέσα σε μια ρυθμισμένη  ρουτίνα. Και όλοι γνωρίζουμε ότι οι ευχές, τα όνειρα και οι επιθυμίες για αλλαγή σελίδας κορυφώνονται στο τέλος του έτους και στην αρχή της νέας χρονιάς.

Τι θα φέρει, άραγε, στον καθένα μας αυτός ο νέος χρόνος; Από τις επιθυμίες στην πραγματικότητα, η απόσταση μπορεί να είναι μεγάλη. Κάποτε και απογοητευτική. Ωστόσο, αν σας έδιναν ένα στυλό και σας έλεγαν να γράψετε ποια όνειρά σας θέλετε να πραγματοποιηθούν, θα γράφατε σίγουρα τις μεγάλες ανάγκες σας και τις κρυφές σας ελπίδες. Και θα ήσασταν πραγματικά χαρούμενοι αν κάτι απ' όλα αυτά - ή και όλα αυτά, γιατί όχι;- γινόταν πραγματικότητα. Τότε θα μιλούσατε στ' αλήθεια για αλλαγή σελίδας.

Αλλαγές σελίδας μπορούν να υπάρχουν πολλές. Αλλά εκείνες που ο Θεός πραγματοποιεί στη ζωή μας με έναν ανεξίτηλο και καθοριστικό τρόπο μάς αφήνουν άναυδους. Και όσο κι αν αυτό ακούγεται μεγαλόστομο, είναι αληθινό, γιατί όταν ο Θεός αλλάζει σελίδα στη ζωή μας, η αλλαγή έχει τη δική Του θεϊκή σφραγίδα.

Μερικές σπουδαίες αλλαγές σελίδας από το χέρι του Θεού βρίσκουμε στη ζωή κάποιων ανθρώπων της Αγίας Γραφής. Ο Άβραμ, ηλικιωμένος, άτεκνος και έχοντας αφήσει πίσω τη γη του και τη συγγένειά του, έγινε σε μια στιγμή Αβραάμ, "πατέρας πλήθους εθνών" ( Γένεση 17:4), και πατέρας της πίστης όλων μας (Ρωμαίους 4:16). Η Σάρα, στείρα, άτεκνη, ηλικιωμένη και, απ' ό,τι φαίνεται, πικραμένη και απογοητευμένη, έγινε Σάρρα, δηλαδή,  "ηγεμόνισσα" (Γένεση 17:15).  " Ο Θεός με έκανε να γελάω " (Γένεση 21:6) ,  είπε στο ξεκίνημα της νέας σελίδας της ζωής της, κατά τα ενενήντα της, μετά τη γέννηση του γιου της Ισαάκ. Ο Ιακώβ  -ο υποσκελιστής- ανήσυχος, πονηρός και διαρκώς σε δράση, ώστε να κάνει τα πράγματα να λειτουργούν πάντα προς όφελός του, άλλαξε σελίδα όταν ο Θεός τον μετονόμασε σε Ισραήλ, "Ισχύς Θεού" (Γένεση 32:28), σε μια ολονύχτια μάχη μαζί Του.

Υπάρχουν πρόσωπα και στην Καινή Διαθήκη, όπως ο Σίμωνας, που από μια πληθωρική, άστατη και παρορμητική προσωπικότητα αλλάζει σελίδα στη ζωή του όταν ο Χριστός τού δίνει το όνομα Πέτρος. Δηλαδή, πέτρα, δηλαδή, σταθερότητα και σιγουριά αμετακίνητη. Ας θυμηθούμε και τον Σαύλο, που έγινε Παύλος. Εκείνον τον φέρελπι καριερίστα που θα διέπρεπε σε όποιον τομέα της ζωής κι αν εμπλεκόταν, αλλά του οποίου η αλλαγή σελίδας που ο Θεός πραγματοποίησε είχε σχέδια εντελώς διαφορετικά από εκείνα που και αυτός ο ίδιος είχε φανταστεί.

Ίσως και εσείς ζητάτε μια αλλαγή σελίδας αυτή τη χρονιά. Κάντε στον Θεό την τιμή να αλλάξει σελίδα στη ζωή σας όπως Αυτός θεωρεί καλύτερο. Μη φοβάστε να Του εμπιστευτείτε τη χρονιά σας. Πού ξέρετε, μπορεί η παραχώρηση της θέλησής σας και των σχεδίων σας να κλείνει μέσα της πολύ μεγαλύτερα όνειρα και σχέδια απ' αυτά που θα θέλατε ή θα είχατε φανταστεί. 

Τι γιορτάζουμε τελικά τα Χριστούγεννα;

 " Παιδί γεννήθηκε σε μας, γιος δόθηκε σε μας· και η εξουσία θα είναι επάνω στον ώμο του· και το όνομά του θα αποκληθεί: Θαυμαστός, Σύμβουλος, Ισχυρός Θεός, Πατέρας τού Μέλλοντα Αιώνα, Άρχοντας Ειρήνης ". Ησαΐας 9: 6.

Οι ημέρες των Χριστουγέννων και το τόσο διαφορετικό πνεύμα των γιορτών μάς θυμίζουν ότι  τελικά κάτι άλλαξε την ιστορία του κόσμου με έναν καταλυτικό τρόπο. Χαρακτηριστικό πρόσωπο των Χριστουγέννων, για εκείνους που το θυμούνται, το βρέφος Ιησούς, τοποθετημένο στη φάτνη. Το μωρό αυτό, που γεννήθηκε πριν δύο χιλιάδες χρόνια, δεν είναι ο καλός Χριστούλης, η απλά ο Χριστός, ένα πρόσωπο χωρίς εξουσία και χωρίς ιδιαίτερες αξιώσεις. Τέτοιες αναφορές στον Χριστό καταντούν μια αφελής και παραποιημένη εικόνα του Χριστού.

Το πρόσωπο που γεννήθηκε τότε ήταν Εκείνος που δημιούργησε τη γη και τον ουρανό και Εκείνος που έφερε στην ύπαρξη ό,τι υπάρχει μέσα σ' αυτά. Ο Χριστός είναι εκείνος που "βαστάζει τα πάντα με τον λόγο τής δύναμής του"  (Εβραίους 1:3), και που  "διαμέσου του εαυτού του έκανε καθαρισμό των αμαρτιών μας " (Εβραίους 1:3), ώστε να μπορεί να γίνει για τον καθένα μας  Σωτήρας και Κύριος (Λουκάς 2:11). Τέλος, ο Χριστός είναι εκείνος που  "κρίνει και πολεμάει με δικαιοσύνη " (Αποκάλυψη 19:11), μπροστά στον οποίο κάποια μέρα θα λυγίσει "κάθε γόνατο επουρανίων και επιγείων και καταχθονίων·  και κάθε γλώσσα θα ομολογήσει ότι ο Ιησούς Χριστός είναι Κύριος " (Φιλιππησίους 2:10). Αυτές είναι μερικές αναφορές που οι άνθρωποι αγνοούν τα Χριστούγεννα.

Μπορεί και φέτος να γιόρτασε κάποιος τα Χριστούγεννα, αλλά να είναι κατά βάθος αδιάφορος. Μπορεί, επίσης, να πήγε στην εκκλησία, να άφησε τα παιδιά του να συμμετέχουν σε χριστιανικές δραστηριότητες, να νήστεψαν, αλλά τελικά να έχει τη δική του θρησκεία. 

Η ουσία της χριστιανικής πίστης έχει χάσει τη σημασία της στις καρδιές των χριστιανών των χριστιανικών χωρών. Μπορεί να μιλά κανείς  για τον Χριστό, αλλά χωρίς συγκεκριμένες αρχές και πλαίσια. Λέξεις όπως αμαρτία, μετάνοια,  απώλεια, σωτηρία δίνουν τη θέση τους σε μονοδιάστατες ιδέες όπως αποδοχή, αγάπη, αλληλεγγύη, επιείκεια, σεβασμός, ανεκτικότητα.

Ένας χριστιανός που επιμένει σε κάποιες αδιαμφισβήτητες θέσεις, μπορεί να θεωρηθεί φονταμενταλιστής, οπισθοδρομικός και κάποτε  να διώκεται γι' αυτές. Όμως σκεφτείτε: Σωτήρας για τους ανθρώπους χωρίς αμαρτωλούς ανθρώπους που Τον χρειάζονται δεν υπάρχει. Αμαρτωλοί που δεν ξέρουν ποια είναι  η αμαρτία τους  δεν μετανοούν. Συγχώρεση χωρίς να προηγείται μετάνοια δεν υπάρχει. Σωτηρία χωρίς το ενδεχόμενο της αιώνιας απώλειας πάλι δεν υπάρχει. Αν όλα αυτά και πολλά άλλα παραπέσουν, τότε απομένει μια φιλοσοφία της θρησκείας του Χριστού, μία ανάμεσα στις πολλές. Αυτό ήρθε να προσφέρει ο Χριστός στον κόσμο με την ενανθρώπησή Του; Ο Χριστός γεννήθηκε και θυσιάστηκε για να γίνει μια εναλλακτική λύση; Μία ανάμεσα στις πολλές;

Αν αναζητάτε και φέτος κάτι που θα αλλάξει τη ζωή σας

Κάθε Χριστούγεννα και αλλαγή του νέου έτους οι άνθρωποι, γεμάτοι ελπίδα, αναζητούν κάτι που θα αλλάξει τη ζωή τους. Για όσους η αναζήτηση συνεχίζεται, ίσως η απάντηση να είναι η φάτνη! Σε μια φάτνη δεν φαντάζεται κανείς ότι θα βρει κάτι το ουσιώδες για να χτίσει μια όμορφη και στέρεη ζωή. Παρεκτός αν σκύψει και δει! Παρεκτός αν ψάξει! Στην αναζήτηση της ευτυχίας δαπανιούνται χρόνια, όνειρα και ψυχές ανθρώπων. Στην αναζήτηση της ευτυχίας, αξίζει και ο Χριστός μια ευκαιρία.Φέτος τα Χριστούγεννα, σκέψου αλλιώς. Φέτος τα Χριστούγεννα, σκέψου Χριστό!



Μπροστά στη φάτνη Σου στάθηκαν οι σοφοί,
μπροστά στη φάτνη Σου στάθηκαν οι αιώνες,
τρόμαξαν τα σκοτάδια,
χάθηκαν οι σκιές,
αναταράχθηκαν του μίσους οι χειμώνες.

Σκύψαν οι ουρανοί μπροστά στη φάτνη Σου,
τόνισ' η πλάση το καινούργιο της τραγούδι,
ήρθαν οι άγγελοι στη γη,
μ' ανθρώπους μίλησαν,
άνθισε της αγάπης το λουλούδι.

Μπροστά στη φάτνη σου γονάτισα κι εγώ,
Κύριε, κάποια νύχτα του χειμώνα,
τα σύννεφα ήταν βαριά,
δεν έβρισκα μια ξαστεριά,
δεν άνθιζε μπροστά μου μια ανεμώνα.

Μόνο σκοτάδια, θλίψη και καημός,
κι ήρθε τ' Αστέρι Σου και στάλαξε εντός μου
όλο το φως του,
κι έγινα πυρσός
και μέσα μου άλλαξε η μορφή του κόσμου.

Τώρα κάτω απ' τ' αστεριού Σου το δαυλό
οι λύπες όλες γίνονται τραγούδια,
είσαι κοντά μου,
απ' το χέρι Σε κρατώ,
δρέπω από Σένα της ειρήνης τα λουλούδια 
                            
                           Από την προσωπική ομολογία
της   Ρέας Συλβίας

Κάποιοι το έμαθαν, και εσείς μήπως ;

 " Και ο άγγελος είπε σ' αυτούς: Μη φοβάστε· επειδή, δέστε, σας φέρνω ένα χαρμόσυνο μήνυμα μεγάλης χαράς, που θα είναι σε ολόκληρο τον λαό· επειδή, σήμερα, στην πόλη τού Δαβίδ, γεννήθηκε σε σας σωτήρας, που είναι ο Χριστός, ο Κύριος. Κι αυτό θα είναι σε σας το σημάδι: Θα βρείτε ένα βρέφος σπαργανωμένο, να κείτεται μέσα στη φάτνη ". Λουκάς 2:10-12.

Τη μέρα που γεννήθηκε ο Χριστός τίποτα το ιδιαίτερα συνταρακτικό δεν έλαβε δημόσια χώρα για να αναγγείλει την ενανθρώπησή Του. Ο Χριστός δεν ήταν  "είδηση" και "πρωτοσέλιδο" πουθενά, όπως συνήθως γίνεται με τα παιδιά των γνωστών και διάσημων. Ο Χριστός δεν ήταν από γνωστή, πλούσια και ευγενή οικογένεια της εποχής, και να είστε βέβαιοι ότι θα υπήρχαν και τότε πολλές τέτοιες. Αν και ολόκληρη η Ιερουσαλήμ ταράχτηκε στην είδηση της γέννησης ενός βασιλιά και ο Ηρώδης, που τότε βασίλευε στην Ιουδαία, έχασε τη γη κάτω από τα πόδια του στο άκουσμα του νέου (Ματθαίου 2:1), το ποιος ήταν αυτός ο βασιλιάς δεν έγινε γνωστό παρά μόνο σε λίγους.

Η γέννηση του Χριστού δεν κρατήθηκε φυσικά μυστική, αλλά αυτοί που έμαθαν τελικά ποιος,  πού και πώς ήταν περιορισμένοι τον αριθμό. Ένας άγγελος την ανάγγειλε σε κάτι βοσκούς που φυλούσαν τα πρόβατά τους στους αγρούς τη νύχτα. Λίγο αργότερα σοφοί από την Ανατολή, καθοδηγούμενοι από ένα αστέρι, έφεραν χρυσό, λιβάνι και σμύρνα τα οποία πρόσφεραν στον νεογέννητο Χριστό.

Στην Ιερουσαλήμ υπήρχαν και δύο ηλικιωμένοι, ο Συμεών, άνθρωπος δίκαιος και ευλαβής, ο οποίος πρόσμενε την παρηγοριά τού Ισραήλ (Λουκάς 2:25) και η Άννα, χήρα προφήτισσα, οι οποίοι, εντελώς "συμπτωματικά" θα λέγαμε, βρέθηκαν στον ναό την ώρα που οι γονείς του Χριστού Τον έφεραν να Τον αφιερώσουν στον Θεό και να εκτελέσουν τα του νόμου. Και αυτοί έγιναν γνώστες του γεγονότος και δόξασαν τον Θεό.

Από τότε έως τις μέρες μας η γέννηση του Χριστού, του Σωτήρα, έχει αναγγελθεί σε παρά πολλούς ανθρώπους. Και σήμερα το "νέο", που είναι ουσιαστικά παλιό, ακούγεται, γιορτάζεται, διαλαλείται ξανά, αλλά είναι πάλι λίγοι εκείνοι που το ξέρουν πραγματικά και το κλείνουν μέσα στην καρδιά τους σαν ένα νέο χαράς, ελπίδας και δοξολογίας. Μπορεί να είστε και εσείς ένας απ' αυτούς!

Τα Χριστούγεννα είναι για όλους;

" Η ψυχή που αγαθοποιεί θα παχύνει· και όποιος ποτίζει, θα ποτιστεί κι αυτός ". Παροιμίες 11:25.

Οι γιορτές των Χριστουγέννων πλησιάζουν και οι ετοιμασίες τρέχουν. Για πάρα πολλούς από μας οι μέρες αυτές είναι μέρες χαράς και συναντήσεων με μέλη των οικογενειών μας, με συγγενείς και φίλους. Ζεστή και ευχάριστη ατμόσφαιρα, στιγμές χαλάρωσης και ανταλλαγής δώρων, όμορφη διακόσμηση, εύγευστα φαγητά και γλυκά, μικρές αποδράσεις, και τι δεν απολαμβάνουμε τις γιορτινές αυτές μέρες.

Ωστόσο, αυτό που απολαμβάνουν κάποιοι δεν σημαίνει ότι είναι και η εμπειρία όλων. Για κάποιους τα Χριστούγεννα είναι βάρος και επιτείνουν το συναίσθημα της έλλειψης, της θλίψης και της μοναξιάς. Δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι την οικονομική άνεση να τα απολαύσουν όπως θα ήθελαν. Κι όμως, από παντού ξεπηδούν βιτρίνες, εικόνες και ερεθίσματα που κάνουν τους μη έχοντες να υποφέρουν. Επίσης, δεν έχουν όλοι οικογένεια, ούτε έχουν πάντα διαθέσιμους φίλους, ακόμη και όταν φίλοι υπάρχουν. Άλλοι πάλι έχουν οικογένεια, αλλά δεν έχουν σχέσεις οικογενειακές, και αυτές οι μέρες κάνουν τη μοναξιά και την απογοήτευσή τους αβάσταχτη. Κάποιοι θα γιορτάσουν μόνοι τους, κάποιοι θα πέσουν για ύπνο κλαμένοι, κάποιοι θα κάνουν γιορτές στο νοσοκομείο και κάποιοι θα ξεχαστούν μέσα στη φούρια και τη χαρά των ημερών.

Δεν έχω πρόθεση να χαλάσω τη διάθεση όλων εκείνων που θα ήθελαν να περάσουν τα Χριστούγεννα ξέγνοιαστα, βάζοντας πάνω τους ένα βάρος για το πλήθος των αναξιοπαθούντων και των δυστυχισμένων που μας περιβάλλουν. Ωστόσο, θέλω να μας βάλω την έγνοια, για όσους από εμάς στο παρελθόν περάσαμε από παρόμοιες καταστάσεις και ξέρουμε καλά τι θα πει μοναξιά, στέρηση, αρρώστια και θλίψη, να σκεφτούμε κάποιον που θα μπορούσαμε να στηρίξουμε αυτές τις μέρες και να του δώσουμε ό,τι εμείς πήραμε από άλλους στο παρελθόν. Κάποιοι μας κάλεσαν σπίτι τους στη μοναξιά μας. Κάποιοι μας έκαναν ένα δώρο. Κάποιοι άλλοι ήρθαν μια επίσκεψη στην αρρώστια μας.

Αλλά ακόμη κι αν δεν πήραμε τίποτα, ακόμη κι αν δεν έχουμε να θυμόμαστε ιδιαίτερες στιγμές συμπαράστασης και κατανόησης, ας θυμηθούμε πώς αισθάνεται κανείς σ' αυτές τις περιπτώσεις και τι αβάστακτες μπορεί να γίνουν κάποτε οι γιορτές. Μια καρδιά που έχει βιώσει τέτοιες συνθήκες, δεν μπορεί να ξεχαστεί μέσα στη χαρά και την ικανοποίησή της. Μια καρδιά που συμπονά, θα βρει δρόμο να κάνει τουλάχιστον έναν άνθρωπο λιγότερο θλιμμένο. Αν δεν το κάνει, θα βρει σίγουρα μια καλή δικαιολογία γι' αυτό.

Αυτές τις γιορτινές μέρες, μην αρκεστείτε σε μια δικαιολογία, βρείτε έναν τρόπο να κάνετε κάποιον λιγότερο θλιμμένο.

Καλός, κακός, αναλόγως τις συνθήκες

" Όλους να τους τιμήσετε· την αδελφότητα να αγαπάτε· τον Θεό να φοβάστε· τον βασιλιά να τιμάτε ". Α' Πέτρου 2:17.

Όταν βρισκόμαστε σε δυσκολία και  στενοχώρια, όταν πνιγόμαστε και δεν έχουμε χρόνο για τίποτα, όταν χρειαζόμαστε γέφυρες, ξέρουμε ότι οι άνθρωποι μάς είναι πολύτιμοι. Κάθε βοήθεια, παρηγοριά και διευκόλυνση δεκτή σε παρόμοιες συνθήκες. Όταν, όμως, τα πράγματα πηγαίνουν καλά στη ζωή μας, όταν τα καταφέρνουμε και μόνοι μας, οι ίδιοι άνθρωποι μπορεί να μας κουράζουν και να  μας φαίνονται εμπόδιο. 

Στην πρώτη περίπτωση, κάποιος θεωρείται χρήσιμος συγγενής, καλός αδελφός, ευχάριστος φίλος, γιατί μας βοηθά να πραγματοποιήσουμε αυτά που θέλουμε και έχουμε ανάγκη. Στη δεύτερη, κρίνεται κουραστικός, περίεργος, ή και περιττός, διότι μας "χαλάει" τα σχέδια, ή δεν τον χρειαζόμαστε άλλο, εφόσον τα έχουμε πλέον εκτελέσει .

Κάποτε η κρίση μας για τους ανθρώπους και τα γεγονότα  δεν είναι δίκαιη. Ούτε η συμπεριφορά μας είναι σωστή, γιατί αντιμετωπίζουμε τους άλλους ανάλογα με την επίδραση/ωφέλεια που έχουν επάνω μας. Άλλοτε, μπορεί να κρίνουμε τα γεγονότα σύμφωνα με τους στόχους μας. Για παράδειγμα, ένα άτομο είναι καλό και μια κατάσταση θετική αν εξυπηρετεί τα σχέδια μας. Όμως, αν μας δημιουργούν υποχρεώσεις, ή και εμπόδια στις υποθέσεις μας, τότε είναι άσκημα.

Η δική μας ιδιοτελή  συμπεριφορά μπορεί να πληγώσει ανθρώπους.  Στον Θεό δεν διαφεύγει ούτε η αδικία ούτε η εκμετάλλευση. Ωστόσο,  ακόμη και τότε ο Θεός ξέρει να εργάζεται το αγαθό  στη ζωή μας. Σε τελική ανάλυση, οι  αποφάσεις Του για μας δεν σχετίζονται με το τι επίδραση άνθρωποι και καταστάσεις μπορεί να έχουν στα σχέδια ή τις ανάγκες μας, αλλά κατά πόσο εκτελούν ή όχι τα δικά Του.

Ο Θεός μάς κάλεσε να εξαγγείλουμε τις αρετές Του (Α' Πέτρου 2:9) και να κάνουμε γνωστή την αγάπη Του στους άλλους (Ιωάννης 13:35). Αν θέλουμε να εκτελέσουμε τα  σχέδια του Θεού και να κάνουμε το θέλημά Του, θα πρέπει να σεβόμαστε όλους τους ανθρώπους και να μην υποτιμούμε κανέναν. Σωστά είπε ο Καντ ότι, κανένα άτομο δεν μπορεί να είναι μέσο για την πραγματοποίηση των δικών μας σκοπών. Αν θέλουμε ο Θεός να ευαρεστείται στη ζωή μας, θα πρέπει να αγαπάμε έμπρακτα και τους άλλους πιστούς και να μην κλείνουμε την καρδιά μας όταν κλείνουν τα θέματά μας και οι ανάγκες μας. Τέλος, ας σεβόμαστε και όσους μας κυβερνούν. Αν υπολογίζουμε τον Θεό, που είναι ο υπέρτατος κριτής για το καλό και για το κακό εξίσου, αποκλείεται να χρησιμοποιούμε  τους άλλους ως μέσα για τους σκοπούς μας.

Η πίστη δεν αγγίζει σ' αυτά που πρέπει να κάνει η υπακοή

 " Θα πει κάποιος: Εσύ έχεις πίστη, και εγώ έχω έργα· δείξε μου την πίστη σου από τα έργα σου, και εγώ θα σου δείξω από τα έργα μου την πίστη μου ". Ιάκωβος 2:18.

Η πίστη και οι διαστάσεις της είναι μια διαδικασία της οποίας δεν αντιλαμβανόμαστε πάντα τον μηχανισμό. Το ζήτημα της πίστης απασχολεί συχνά τους χριστιανούς που μελετούν την Αγία Γραφή, γι' αυτό  πάνω σ' αυτό το θέμα μπορεί να διαβάζουν διάφορα σχετικά βιβλία. Οι περισσότεροι ψάχνουμε να κατανοήσουμε  τα πώς  και τα επειδή της πίστης και έτσι παρατηρούμε και  τη ζωή άλλων  ανθρώπων που άσκησαν πίστη. Ωστόσο, μάλλον διδασκόμαστε  μέσα από τις αποτυχίες μας, καθώς αντιλαμβανόμαστε ότι μία από τις πιο χαρακτηριστικές διαστάσεις της πίστης είναι η υπακοή. 

Σίγουρα, η πίστη έχει να κάνει με το τι πιστεύει κανείς  για κάποιο θέμα και με το τι μπορεί να κάνει ο Θεός. Αν είστε σε μια δύσκολη συγκυρία, το να λέτε συνειδητά ότι ο Θεός μπορεί να επέμβει και να δώσει λύση -ακόμη και όταν δεν γνωρίζετε πώς- είναι μια μορφή πίστης. Το να μην υπάρχει καμιά απάντηση, αλλά εσείς να εξακολουθείτε να λέτε ότι ο Θεός μπορεί να κάνει πράγματα, είναι ακόμη πιο θερμή  πίστη.

Εντούτοις, το να κάνετε αυτό ακριβώς που αρέσει στον Θεό, ή αυτό που συγκεκριμένα σας ζήτησε να κάνετε, είναι η πίστη εκείνη που έχει τα σωστά αποτελέσματα. Ο Ιάκωβος τονίζει: "δείξε μου την πίστη σου από τα έργα σου, και εγώ θα σου δείξω από τα έργα μου την πίστη μου " (Ιάκωβος 2:18). Αυτό που η πίστη πρέπει να κάνει, είναι να υπακούσει και μάλιστα αμέσως. Η πίστη δεν είναι μια γνώμη ή ένα συναίσθημα για το τι μπορεί να κάνει ο Θεός, όταν εμείς δεν έχουμε διάθεση να κάνουμε αυτό που μας χρεώθηκε. Ένα μάθημα που μου πήρε πάρα πολλά χρόνια να το καταλάβω είναι ότι η πίστη δεν αγγίζει σ' αυτά που πρέπει να κάνει η υπακοή.

Ο Αβραάμ δεν πίστευε απλά ότι ο Θεός μπορούσε να ανασταίνει από τους νεκρούς όταν κλήθηκε να θυσιάσει τον γιο του Ισαάκ, αλλά έκανε πρώτα αυτό που του ζητήθηκε και πρόσθεσε στη θυσία του την ελπίδα ότι ο Θεός μπορεί να βρει λύση. Οι Ισραηλίτες δεν πίστευαν απλά ότι ο Θεός μπορούσε να κατεδαφίσει τα τείχη της Ιεριχούς, αλλά έκαναν και κάτι ακατανόητους και βαρετούς γύρους κάποιες μέρες γύρω από την πόλη, πριν δουν τα τείχη να πέφτουν. Ο Δαβίδ δεν ήξερε απλά ότι ο Θεός μπορούσε να νικήσει τον Γολιάθ, αντιμετώπισε τον ίδιο τον Γολιάθ. Η Εσθήρ δεν αρκέστηκε να πιστεύει ότι ο Θεός μπορούσε να σώσει τον λαό της, αλλά στάθηκε η ίδια μπροστά στον βασιλιά για να μεσιτεύσει για τη διάσωση του λαού  της. Ο Πέτρος δεν πίστευε γενικά ότι ο Θεός  μπορεί να συγχωρεί αμαρτωλούς, αλλά πήγε ακόμη και χωρίς να καταλαβαίνει στο σπίτι του Κορνήλιου  και είδε τον Θεό να σώζει αμαρτωλούς εθνικούς που δεν το φανταζόταν. 

Προσθέστε στις άφθονες βιβλικές αφηγήσεις και τη δική σας εμπειρία. Θα διαπιστώσετε ότι εκεί που συχνά αστόχησε η πίστη σας να έχει αποτελέσματα ήταν όταν εσείς αστοχήσατε  να υπακούσετε σε ό,τι ξέρατε ότι ήθελε ο Θεός και σε ό,τι  σας ζήτησε προσωπικά να κάνετε. Η πίστη δεν είναι εύκολο πράγμα, γιατί θέλει έργα και τα έργα θέλουν παραχώρηση και υπακοή. Όταν ο Θεός σάς ζητάει να θυσιάσετε γι' Αυτόν κάτι, αυτό πρέπει να κάνετε και όχι κάτι άλλο. Όταν ο Θεός σάς λέει να πάτε να μιλήσετε σε κάποιον, αυτό πρέπει να κάνετε και όχι κάτι άλλο. Όταν ο Θεός σάς λέει να ησυχάσετε και να αφήσετε τα ζητήματά σας επάνω Του, πρέπει αυτό να κάνετε και όχι κάτι άλλο. Όταν ο Θεός σάς λέει να υπηρετήσετε κάποιον, πρέπει αυτό να κάνετε και όχι κάτι άλλο. Η πίστη δεν έχει νόημα χωρίς υπακοή, και η υπακοή δεν υπάρχει χωρίς ανάλογα έργα πίστης.

Χρησιμοποιήσε σωστά το σωστό κλειδί

 " [...]  στον νόμο τού Κυρίου είναι το θέλημά του, και στον νόμο του μελετάει ημέρα και νύχτα ". Ψαλμός 1:2.

Δεν έχω γνώση κατά πόσο οι χριστιανοί διαβάζουν καθημερινά τη Βίβλο τους, πόσο τη διαβάζουν και αν τυχαίνει να τη διαβάζουν ξανά και ξανά μέσα στη μέρα, επειδή βρίσκουν εκεί τη δύναμη και την αλήθεια που χρειάζονται για να παλέψουν τη ζωή. Αν και μια σφυγμομέτρηση θα ήταν χρήσιμη για τη διατύπωση στατιστικών συμπερασμάτων, τίποτα δεν θα μπορούσε να προσφέρει στο γεγονός ότι η Αγία Γραφή είναι και θα είναι πάντα το κλειδί όλων των αληθειών, των υποσχέσεων και των απαντήσεων  του Θεού στη ζωή μας και στον κόσμο μας.

Το ότι κανείς μπορεί να ξέρει καλά την Αγία Γραφή δεν λέει και τόσα πολλά όσο το να πιστεύει αυτά που λέει η Γραφή. Κι αν τα πιστεύει, χρειάζεται κάθε τόσο να ανατρέχει σ' αυτήν και να επιβεβαιώνει την πίστη του στον αδιάσειστο και αμετάλλακτο Λόγο του Θεού.

Η Βίβλος είναι το όπλο  εναντίον των πειρασμών, του ψέματος των φιλοσοφιών του κόσμου και των ύπουλων επιθέσεων του διαβόλου. Όταν όλα αυτά θα παρουσιαστούν μαζί, το να συζητάς με τον εαυτό σου, το να προτάσσεις τα επιχειρήματα της λογικής σου και  να ζητάς συμβουλές  από τους άλλους μπορεί να σε κάνουν να χάσεις πολλές μάχες που θα είχες διαφορετικά κερδίσει, αν είχες πρώτα καταφύγει στη Βίβλο για στήριξη, οδηγία και αποκάλυψη. Μην αντικαταστείς τη μελέτη του Λόγου του Θεού στις δύσκολες σου ώρες με τίποτα και κανέναν άλλο. Μην παρατάς απογοητευμένος τη Βίβλο, γιατί είναι τότε που πρέπει να γραπωθείς απ' αυτήν και τις αλήθειες της.

Επίσης, όσο περισσότερο μελετάς τη Βίβλο και συλλογίζεσαι πάνω στον γραπτό λόγο του Θεού, τόσο περισσότερο καταλαβαίνεις πώς σκέφτεται ο Θεός και πώς ενεργεί. Κάποιοι χριστιανοί αποτυγχάνουν να εμπιστευτούν τον Κύριο, γιατί δεν Τον ξέρουν καλά. Και δεν Τον ξέρουν όπως ακριβώς είναι, γιατί δεν έχουν εμβαθύνει στους τρόπους  και το σκεπτικό Του. Ο Θεός γι' αυτούς μπορεί να συμπυκνώνεται σε μια σειρά θαυματουργών και μοναδικών γεγονότων κλεισμένων στο ντουλάπι της ιστορίας. Δύσκολα θα γίνει ο Θεός του τώρα, του σήμερα, ο δικός τους Θεός για την κάθε τους μέρα.

Η συστηματική μελέτη της Βίβλου, δυστυχώς, από μόνη της δεν αρκεί. Μπορεί να διαβάζεις τακτικά την Αγία Γραφή, αλλά την επόμενη στιγμή να κάνεις σύμφωνα με την επιθυμία σου. Όμως και μια σποραδική μελέτη της Βίβλου δεν αρκεί. Όταν δεν γνωρίζεις καλά τους νόμους και τη λογική του Θεού και δεν πείθεσαι ότι λειτουργούν και στις μέρες μας, κινδυνεύεις να κάνεις πάλι κατά την κρίση σου.

Δεν έχω καμιά ιδιαίτερη συνταγή μελέτης της Αγίας Γραφής. Απλά ξέρω ότι ποτέ δεν ζημιώθηκα για όσο χρόνο της αφιέρωσα και ποτέ δεν την άνοιξα με πραγματική επιθυμία να καταλάβω και δεν πήρα  πολύ περισσότερα απ' ό,τι χρειαζόμουν. Η Βίβλος είναι ένα σπουδαίο κλειδί για τη ζωή του χριστιανού, και εκείνοι που το καταλαβαίνουν αυτό, ξέρω ότι το χρησιμοποιούν πάρα πολύ συχνά στην καθημερινότητά τους και βγαίνουν νικητές.

Μια πλευρά της αλαζονείας του βίου

"  Δες, η ψυχή του υπερηφανεύθηκε, δεν είναι ευθεία μέσα του [...] Και μάλιστα είναι προπετής εξαιτίας τού κρασιού, άνδρας αλαζόνας, ούτε ησυχάζει [...] ". Αββακούμ 2:4-5.

Οι γονείς μας και οι παππούδες μας ζούσαν σε άλλους ρυθμούς και με άλλα περιεχόμενα ζωής απ' ό,τι εμείς σήμερα. Και αυτοί έβλεπαν τη ζωή με νέες προοπτικές αλλά και εντάσεις και διαφορές σε σχέση με τις προγενέστερες γενιές. Ωστόσο, ακόμη κρατούσαν κάτι από τις αξίες και τα ιερά, τα οποία σήμερα όλο και λιγότεροι άνθρωποι παλεύουν να κρατήσουν.

Μεγάλη έκπληξη προκαλεί ότι η μεγάλη μάζα των νέων αλλά και μεγαλύτερων ατόμων δεν μπορούν πια να μείνουν μέσα στο σπίτι. Η ρουτίνα τούς βασανίζει και δεν βρίσκουν κάτι το εποικοδομητικό να κάνουν εντός σπιτιού. Οι νέοι πρέπει να είναι διαρκώς έξω και σε δράση: μια συνάντηση με φίλους, μια βόλτα στα μαγαζιά, κάποιου άλλου είδους δραστηριότητα, πρέπει να είναι έξω. Και αν αυτό δεν συμβεί και μείνουν μέσα, η έντασή τους δεν περιγράφεται. Οι νοικοκυρές και οι μαμάδες πρέπει να είναι έξω. Είτε πρόκειται για βόλτα με τα παιδιά είτε πρόκειται για προσωπική τους έξοδο είτε για τυχόν δουλειές (κατά κύριο λόγο ευχάριστες και όχι αγγαρείες), πρέπει οπωσδήποτε να βγουν από το σπίτι. Ανεξάρτητα αν ο χρόνος δαπανιέται συχνά άσκοπα.

Το να βγαίνεις έξω δεν είναι πρόβλημα, διότι όλοι έχουμε ανάγκη να απομακρυνθούμε για λίγο από το κουραστικό περιβάλλον του σπιτιού μας και να συναντήσουμε φίλους μας. Προβληματικό, όμως, καταντάει όταν το νόημα της ζωής και το "λογικά ορθό" σχετίζεται με την υπέρ-ενεργητικότητα, τη διαρκή εναλλαγή παραστάσεων και φυσικά την ευχαρίστηση.  Η έλλειψη όλων αυτών προκαλεί δυσφορία και την αίσθηση του ανικανοποίητου. Πολλά άτομα ασφυκτιούν όταν δεν μπορούν να γεμίσουν ένα ενεργητικό και ευχάριστο πρόγραμμα. Και αυτό γιατί νιώθουν ότι αναλώνονται σε "ανούσιες" εντός σπιτιού εργασίες, σε κουραστικό babysitting και σε βαρετές οικογενειακές σχέσεις και υποθέσεις. Η ήσυχη ζωή, η ζωή που κανείς μπορεί να μείνει μόνος με την οικογένειά του, ή με τον εαυτό, χωρίς να πάθουν τα νεύρα του, μάλλον δεν είναι η ζωή που επιλέγουν οι περισσότεροι άνθρωποι σήμερα.

Μια πλευρά της αλαζονείας του βίου είναι η μη αποδοχή των περιορισμών που θα μείωνε την όποια ευχαρίστηση. Στις μέρες μας, δικαιούμαι να είμαι ικανοποιημένος, δικαιούμαι να είμαι ευτυχισμένος, δικαιούμαι να ζήσω, ακόμη κι αν αυτό συνεπάγεται πέταγμα των ευθυνών και καλοπέραση εις βάρος των άλλων. Κάποιοι δεν μεθάνε με κρασί, αλλά μεθάνε στην ιδέα: « Ας φάμε και ας πιούμε· επειδή, αύριο πεθαίνουμε » (Α' Κορινθίους 15:32). Στο βωμό αυτό του ευδαιμονισμού θυσιάζονται αξίες και θεσμοί. Θυσιάζονται σχέσεις, σύζυγοι, παιδιά, γονείς, συγγενείς, φίλοι. Θυσιάζεται στο τέλος και η ίδια η ψυχή του ανθρώπου.

Ένας αλαζόνας άνθρωπος, μεταξύ άλλων, δεν μπορεί να ησυχάσει. Ένας αλαζόνας άνθρωπος δεν μπορεί να μείνει μόνος με τον εαυτό του, τους γύρω του, τον Θεό. Ένας αλαζόνας άνθρωπος δεν μπορεί να θυσιάσει από τον εαυτό του, γιατί θέλει να απολαμβάνει, θέλει να έχει και να είναι. Ένας αλαζόνας άνθρωπος  δύσκολα υπομένει και στερείται, επειδή η προτεραιότητά του είναι να περνάει καλά: στο γάμο, στη φιλία, στην κοινωνία. Η αλαζονεία του βίου (Α΄Ιωάννη 2:16) είναι μάστιγα της εποχής. Βέβαια, κάποιοι την ονομάζουν πρόοδο. Εύχομαι αυτή η "πρόοδος" να μην κερδίσει και τους χριστιανούς. Αλαζόνας χριστιανός είναι μια πολύ προβληματική κατάσταση που τρομάζει, διότι αν το αλάτι τής γης διαφθαρεί, με τι θα αλατιστεί; (Ματθαίος 5:12).

Οι πληγές Του και οι δικές σου

"Θεωρώ ότι τα παθήματα του παρόντα καιρού δεν είναι άξια να συγκριθούν με τη δόξα που πρόκειται να αποκαλυφθεί σε μας". Ρωμαίους 8:18.

Στην Αποκάλυψη, στο πέμπτο κεφάλαιο, ο απόστολος Ιωάννης περιγράφει τον Ιησού, το Λιοντάρι από τη φυλή του Ιούδα (εδ. 5) σαν ένα σφαγμένο Αρνίο (εδ. 6). Ο ιεροκήρυκας Charles Spurgeon, κάνοντας μια αναφορά στις δύο εικόνες, είχε ρωτήσει: "Γιατί ο ένδοξος Κύριος μας θα έπρεπε να δείχνει ότι έχει επάνω Του πληγές μέσα στη δόξα Του;" Η απάντησή του ήταν απλή: "Οι πληγές του Ιησού είναι η δόξα Του".

Ο Ιησούς ποτέ δεν είδε τις πληγές που υπέστη για χάρη ολόκληρης της ανθρωπότητας ως ντροπή.  Ο Κύριος υπάκουσε στο θέλημα του Πατέρα  και δέχτηκε να εκτελέσει το σχέδιο της σωτηρίας, χωρίς να υπολογίζει απώλειες, εξευτελισμό ή πόνο. Ο Χριστός, "εξ αιτίας τής χαράς που ήταν μπροστά του, υπέφερε σταυρό, καταφρονώντας τη ντροπή" (Εβραίους 12:2), και τα σημάδια που θα φέρει επάνω Του σε όλη την αιωνιότητα θα μαρτυρούν την αγάπη Του, τη θυσία Του και τη δόξα Του.

Ως χριστιανοί, φέρνουμε και εμείς σημάδια και πληγές από την υπακοή μας στο θέλημα του Θεού. Δεν υπάρχει γνήσιος χριστιανός που να μη βαστάζει στο σώμα του, όπως και ο απόστολος Παύλος είπε,  " τα στίγματα του Κυρίου Ιησού " (Γαλάτες 6:17). 

Για τον καθένα αυτά μπορεί να είναι διαφορετικού είδους και πολύ συχνά είναι στίγματα που θα ήθελε να ξεχάσει. Τα στίγματά μας είναι πληγές, και πληγή σημαίνει πόνος, σημαίνει αδυναμία και περιορισμός. Δεν ξέρω πόσοι θα αισθάνονταν περήφανοι για όλα αυτά, εκτός κι αν με κάποιο τρόπο αυτές οι πληγές είχαν σπουδαία αποτελέσματα, αν άνοιγαν δρόμους και έφερναν ευλογίες. Ακόμη περισσότερο, αν αυτές οι πληγές αναγνωρίζονταν ως πληγές για χάρη του ονόματος του Ιησού Χριστού και λάμβαναν την ανάλογη μισθαποδοσία.

Οι πληγές του Χριστού είχαν αιώνια αποτελέσματα σε εκατομμύρια ανθρώπους, γιατί " διαμέσου των πληγών του γιατρευτήκαμε εμείς " (Ησαΐας 53:5). Οι πληγές του Χριστού όχι μόνο δεν ήταν μάταιες, αλλά αυτή η ταπείνωση Του ήταν  η αιτία που " ο Θεός τον υπερύψωσε, και του χάρισε όνομα, που είναι το όνομα πάνω από κάθε άλλο·  ώστε στο όνομα του Ιησού να λυγίσει κάθε γόνατο επουρανίων και επιγείων και καταχθονίων " (Φιλιππησίους 2:9). 

Ναι, οι πληγές του Χριστού είναι η δόξα Του και ο Κύριος θέλει να το θυμάται και να το θυμόμαστε και εμείς αιώνια. Όμως, και οι δικές μας πληγές είναι η δόξα του Θεού και η δική μας δόξα. Όταν όλα τα πράγματα θα έχουν μπει στη θέση τους, όταν ο Χριστός θα έρθει να κάνει δικαιοσύνη και κρίση και να αποδώσει στον καθένα όπως θα είναι το έργο του (Αποκάλυψη 22:12), τότε θα δεις ότι οι πληγές σου για χάρη του Ιησού είχαν νόημα και αξία. Ποτέ μην ξεχνάς τις πληγές του Χριστού για χάρη σου,  ποτέ να μη λυπάσαι για τις δικές σου για χάρη Του.

Αυτό που καθορίζει την προσωπικότητά μας

" Ο  Ιησούς, κοιτάζοντάς τον καλά, είπε: Εσύ είσαι ο Σίμωνας, ο γιος τού Ιωνά· εσύ θα ονομαστείς Κηφάς, που μεταφράζεται Πέτρος ". Ιωάννης 1:42.

Δεν ξέρω πόσοι από εσάς ταυτίζεστε με τον χαρακτήρα του Σίμωνα Πέτρου, του μαθητή του Κυρίου. Βιαστικός, ενστικτώδης, παρορμητικός, επιπόλαιος, ασταθής, ό,τι δεν θα ήθελε κανείς να είναι. Και σίγουρα ό,τι δεν θα διάλεγε κανείς για συνεργάτη του!

Έτσι σκεφτόμαστε εμείς όταν αισθανόμαστε ότι είμαστε ελλιπείς. "Δεν κάνω γι' αυτό και γι' αυτό", λέμε. "Δεν ξέρω αν μπορώ  να τα καταφέρω". Ή αξιολογώντας άλλους, συμπεραίνουμε: "Αυτός δεν κάνει". 

Όταν ο Αντρέας συνάντησε τον Μεσσία, το επόμενο βήμα του ήταν να φέρει στον Χριστό τον αδελφό του, τον Πέτρο. Κοιτάζοντάς τον, ο Ιησούς είδε μέσα στην ψυχή τη θέληση του Πέτρου να αλλάξει. Ο Χριστός αγάπησε τον Πέτρο και εκτίμησε κάτι το πραγματικά αγνό και αληθινό που έκρυβε στα βάθη του. 

Ο Χριστός είδε το δυναμικό του Πέτρου, αλλά δεν Του διέφυγαν ούτε οι αποτυχίες του, οι επιπολαιότητές του και εκείνη η ορμητικότητα που θα του δημιουργούσαν προβλήματα και στενοχώριες. Ε, και; Ήταν αλήθεια ότι ο Πέτρος μόνος του δεν θα κατάφερνε πολλά πράγματα, γιατί θα ήταν διαρκώς μια κινούμενη άμμος. Ο Χριστός, όμως, μέσα στον Πέτρο θα μπορούσε να κάνει το Σίμωνα μια πέτρα, ένα βράχο, έναν πραγματικό ηγέτη της εκκλησίας. 

Ακριβώς έτσι να σκέφτεστε για τον εαυτό σας, και πιθανόν και για άλλους, όταν ξέρετε ότι δεν μπορείτε και δεν κάνετε για πολλά πράγματα. Η μοιρολατρία και ο πεσιμισμός δεν είναι στοιχεία που θα πρέπει να χαρακτηρίζουν έναν χριστιανό. Χαραγμένες και αναπόφευκτες διαδρομές στη ζωή δεν υπάρχουν, επειδή κάποιος γεννήθηκε με ελλείψεις και αδυναμίες,  επειδή είναι επιπόλαιος, επειδή νιώθει ευαίσθητος ή αγχώδης, επειδή είναι σκληρός, επειδή είναι τέλος πάντων ό,τι είναι. Ο Χριστός αλλάζει τους ανθρώπους και αλίμονο αν δεν μπορούσε να το κάνει.

Σκεφτείτε ο Χριστός να καλούσε τον Πέτρο, να του συγχωρούσε τις αμαρτίες, να τον δικαίωνε και να τον δόξαζε (Ρωμαίους 8:30), αλλά να μην μπορούσε να κάνει και πολλά πράγματα με τον χαρακτήρα του, γιατί ο Πέτρος έτσι γεννήθηκε. Αλίμονο αν ο Θεός δεν μπορεί να μας φτιάξει ολοκληρωμένες προσωπικότητες και αν δεν μπορεί να μας απαλλάξει απ' όλα αυτά που μας βαραίνουν. Μπορεί σαν τον Πέτρο να περάσουμε  από κύματα και απογοητεύσεις, αλλά το πώς μας βλέπει ο Θεός μέσα στον Χριστό και το τι μπορεί να κάνει με εμάς είναι η σωστή προοπτική που πρέπει να καθορίζει την προσωπικότητά μας και την πορεία μας. Ναι, αυτό που μας καθορίζει δεν είναι ποιοι είμαστε, αλλά το ποιοι  τελικά μπορούμε να γίνουμε.

Ο Κύριος των ημερών μας

 " Εγώ, Κύριε, έλπισα σε σένα· είπα: Εσύ είσαι ο Θεός μου. Στα χέρια σου είναι οι καιροί μου ". Ψαλμός 31:14-15.

Το αγγλικό λεξικό Oxford ανήγγειλε πριν από κάποια χρόνια ότι η λέξη χρόνος είναι το ουσιαστικό που χρησιμοποιείται περισσότερο απ' όλα στην αγγλική γλώσσα. Καθόδου περίεργο, ζούμε σε μια εποχή που οι άνθρωποι ψάχνουν να μεγιστοποιήσουν τα οφέλη από έναν παραγωγικά δαπανούμενο χρόνο. Τα λεπτά έχουν αξία, οι ώρες της ημέρας πρέπει να χωρούν όλο και περισσότερα πράγματα. Ταυτόχρονα, ο χρόνος μπορεί να μετατραπεί σε γνώση, ικανότητες και φυσικά χρήμα. Αν και όλοι προσμετρούμε πρακτικά το χρόνο με το ίδιο επίγειο ρολόι, λίγοι από ανάμεσά μας πιστεύουν ότι ο χρόνος  φτάνει και ρυθμίζει τα γεγονότα όπως θα ήθελαν.

Στον ενενηκοστό Ψαλμό κυριαρχεί ο χρόνος και η προσέγγισή του. Ο χρόνος πριν υπάρξουν τα όρη, η γη και η οικουμένη, δηλαδή, ο αιώνιος Θεός στο άχρονο. Υπάρχει ο παρόντας χρόνος, και τέλος, η συντέλεια του αιώνα και το πέρασμα στην αιωνιότητα.

Ο Θεός δημιούργησε το χρόνο. Ο Θεός υπερβαίνει το χρόνο. Ο Θεός είναι ο κυρίαρχος του χρόνου, και είναι αυτός που " μεταβάλλει τους καιρούς και τους χρόνους " (Δανιήλ 2:21).  Ο Θεός είναι ο κύριος και του δικού μας χρόνου, το μέτρημα του οποίου δεν Του διαφεύγει. Κάποτε ο χρόνος μάς καθηλώνει και μας περιορίζει. Νιώθουμε παγιδευμένοι σε έναν αργό και αδρανή χρόνο. Άλλοτε, ο χρόνος μάς θλίβει, γιατί προβλήματα και αδιέξοδα τον κάνουν να κυλά βασανιστικά και με αγωνία. Υπάρχουν φορές που ο χρόνος δεν φτάνει, τόσες είναι οι ευθύνες, οι δουλειές και οι ανάγκες. Τέλος, υπάρχει ο χρόνος που μας φαίνεται απίστευτα όμορφος, έχει τόση χαρά και μεστότητα που δεν καταλαβαίνουμε γιατί φεύγει τόσο γρήγορα.

O χρόνος του καθενός μας επενδύεται με διαφορετικές αξίες, προτεραιότητες, όνειρα και ελπίδες. Ο καθένας μας ζει το χρόνο σύμφωνα με τις επιλογές του, αλλά και κάποτε πέρα και πάνω απ' αυτές, ακολουθώντας το ρολόι και το πρόγραμμα του Κύριου του χρόνου. Οι ώρες, οι μέρες και τα χρόνια μας είναι στα χέρια του Θεού. Ας ζήσουμε τον παρόντα χρόνο, ας εκμεταλλευτούμε τις δυνατότητες και τις ευκαιρίες που μας προσφέρονται σε κάθε ηλικία της ζωής μας. Ας αποδεχτούμε τις ανατροπές και τις αλλαγές που φέρνει ο χρόνος. Ας τρέξουμε το χρόνο όταν αυτό απαιτείται  και ας τον περιμένουμε όταν καθυστερεί.  Ας τον απολαύσουμε όταν για μας φέρνει χαρές. Πίσω από το χρόνο, υπάρχει ο Κύριος των ημερών και των ετών μας. Δεν Του διαφεύγει τίποτα από την επίγεια ζωή μας, γιατί γι' αυτήν έχει σχέδια και στόχους που αντανακλούνται στην αιωνιότητα.