Και τι έγινε αν δεν αισθάνομαι καλά;

 " Ο Κύριος ο Θεός [είναι] η δύναμή μου, και θα κάνει τα πόδια μου σαν των ελαφιών· και θα με κάνει να περπατάω επάνω στους ψηλούς τόπους μου". Αββακούμ 3:19.

Μα, γιατί θα πρέπει να αισθάνεται κανείς διαρκώς καλά; Αυτό ήταν ένα πρόβλημα που μου πήρε καιρό να λύσω σαν χριστιανή. Ναι, σίγουρα η βασιλεία του Θεού είναι "δικαιοσύνη και ειρήνη και χαρά εν Πνεύματι Αγίω " (Ρωμαίους 14:17), αλλά τι γίνεται όταν δεν αισθάνομαι έτσι; Τι γίνεται αν έχω μια δύσκολη εβδομάδα, αν το σώμα μου αρνείται να "τρέξει" τις υποχρεώσεις στο ρυθμό που του προστάζω, αν με κούρασαν κάποια προβλήματα στην οικογένειά μου, ήρθε στη συνέχεια ένα μπέρδεμα στη δουλειά, φορτώθηκα και κάτι έξτρα υποχρεώσεις, και τώρα είμαι χάλια; Άλλοτε, δεν ξέρω καν τι φταίει, ούτε ξέρω πώς θα βγω από την κατήφειά μου. Αυτό που ξέρω είναι ότι δεν αισθάνομαι καλά στο σώμα και το πνεύμα μου...

Ωραία, και τι έγινε λοιπόν όταν δεν αισθανόμαστε καλά; Αυτό είναι μέρος της ζωής μας. Οι μηχανές μόνο δεν αισθάνονται τίποτα, αν και αυτές κάποτε χαλάνε. Εμείς είμαστε τρωτοί άνθρωποι, γιατί πρέπει να δίνουμε ιδιαίτερη σημασία στο πώς αισθανόμαστε; Γιατί πρέπει να εξαναγκάσουμε το σώμα μας να πετάξει όταν δεν μπορεί και το πνεύμα μας να χαρεί όταν πάλι δεν μπορεί; 

Μήπως θεωρούμε ότι ο Θεός μάς άφησε; Μήπως πιστεύουμε ότι κάτι κακό κάναμε που δυσαρέστησε τον Κύριο και χάσαμε την ειρήνη και τη χαρά μας; Κάποτε δεν έχουμε κάνει αμαρτία, απλά είμαστε κουρασμένοι και απογοητευμένοι, γιατί έτσι είναι η ανθρώπινη φύση και η ζωή. 

Ας αποδεχτούμε ότι μπορεί ως χριστιανοί να μην είμαστε χαρούμενοι κάποιες φορές και αυτό να μπορούμε να το ομολογούμε, χωρίς να προσποιούμαστε. Ας παραδεχτούμε ότι ένας άνθρωπος πίστης έχει ώρες που νιώθει εκνευρισμό, μπούχτισμα, άρνηση και βαριά καρδιά. Αυτά είναι συναισθήματα, και αν και ο Θεός επεμβαίνει στα συναισθήματά μας, δίνοντας στις καρδιές μας ειρήνη, χαρά και ελπίδα,  ωστόσο, δεν μας κάνει αναίσθητους. 

Λοιπόν, μπορώ πού και πού να μην αισθάνομαι καλά. Δεν έγινε απολύτως τίποτα. Θα περάσει. Θα γείρω στον ώμο του Χριστού και θα Του πω ότι είμαι στις μαύρες μου. Θα Του πω ότι έχω κουραστεί, ότι δεν ξέρω τι μου συμβαίνει και ότι η ζωή μού φαίνεται βαριά. Ναι, θα γείρω στο πλευρό του Κυρίου να ξεκουραστώ όταν το σήμερα με απογοητεύει και το αύριο με φοβίζει. Μπορεί να μην έχω τώρα ειρήνη, να μην έχω χαρά, να μην έχω δύναμη... όμως, έχω Κύριο. Σε τελική ανάλυση, " ο Κύριος ο Θεός [είναι] η δύναμή μου, και θα κάνει τα πόδια μου σαν των ελαφιών ... " ( Αββακούμ 3:19).

Αν ο Κύριος είναι Κύριος σου, μη φοβάσαι όταν το σώμα και τα συναισθήματά σου σε προδίδουν. Δεν χρειάζεται να τους δίνεις και μεγάλη σημασία. Ούτε χρειάζεται να δίνεις και μεγάλη σημασία αν οι άλλοι το βλέπουν, γιατί και αυτοί τα ίδια περνάνε, κι ας μην το ομολογούν. Ακούμπησε στον Θεό σου και θα δεις ότι χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια, σύντομα αυτά θα αλλάξουν.

Προσευχόμουν και τα πράγματα δεν άλλαξαν

" Αυτά [είναι] τα λόγια, που θα κάνετε: Μιλάτε κάθε ένας την αλήθεια στον πλησίον του... ". Ζαχαρίας 8:16

Κάποιες φορές είναι γεγονός ότι οι προσευχές μας δεν φέρνουν τα αποτελέσματα που θα θέλαμε. Αγωνιζόμαστε για κάποια ζητήματά μας, ζητάμε σύμφωνα με το θέλημα του Θεού και όμως  τίποτα μπορεί να μην έχει αλλάξει. Αλλά, τι γίνεται όταν η προσευχή μας καταλήγει άλλοθι για να μην κάνουμε τίποτα;

Είναι πικρό, για να μην πω διαβολικό, πόσο μπορεί να παραπλανηθούμε ως χριστιανοί στο θέμα της προσευχής. Νομίζω ότι όλοι έχουμε πέσει στην παγίδα του να πιστεύεις ότι αν προσεύχεσαι είναι αρκετό. Τα υπόλοιπα θα τα κανονίσει ο Θεός. 

Τα τελευταία χρόνια, για κάποια προβλήματα που δημιουργήθηκαν άκουσα επιχειρήματα του τύπου : "Μα, εμείς προσευχόμαστε τόσα χρόνια ώστε να βρεθεί μια λύση, να γίνει αυτή η κουβέντα και να λυθούν οι παρεξηγήσεις", και απάντησα: "Δηλαδή, περιμένατε να κάνω εγώ πρώτη κουβέντα;" Απ' ό,τι φαίνεται αυτό περίμεναν, γιατί κανείς δεν μιλούσε. Αλλά είναι τραγικό ότι και εγώ το ίδιο περίμενα χρόνια καθώς προσευχόμουν. Περίεργο, προσευχόμασταν όλοι και τα προβλήματα δεν λύθηκαν. Γιατί;

Καθώς μιλούσα με κάποιο άτομο που ο γάμος του δεν πήγαινε καλά, άκουσα στην κουβέντα μας πάλι το ίδιο μοτίβο: "Μα, εγώ προσευχόμουν τρία χρόνια να βρεθεί λύση και να αλλάξουν τα πράγματα, και τίποτα δεν έγινε". Επώδυνο, και η άλλη πλευρά προσευχόταν πολύ περισσότερα και τίποτα δεν άλλαξε. Μα, πώς μπορεί να προσευχόμαστε για το ίδιο ζήτημα και τελικά τα πράγματα να μην αλλάζουν;

Είτε γιατί μας αρέσει να αυταπατόμαστε είτε γιατί ο διάβολος μάς θόλωσε τα όρια μεταξύ προσευχής και ευθύνης. Αν είμαστε εγωιστές, δεν θέλουμε να αναλάβουμε εμείς πρωτοβουλία. Άλλοτε, δεν θέλουμε να εκτεθούμε ή να πληγωθούμε. Θα αρκεστούμε να προσευχόμαστε για πράγματα που ξέρουμε ότι μπορεί να γίνουν και με άλλον τρόπο: τη συζήτηση. Αν είμαστε μπερδεμένοι από τον διάβολο, ο οποίος αγαπά πάντα τη σύγχυση, θα θεωρήσουμε ότι η προσευχή είναι η λύση. Θα λέμε στους εαυτούς μας ότι κάποτε ο Θεός θα ανοίξει δρόμο για επαφή, θα δημιουργήσει τις κατάλληλες συνθήκες, θα προδιαθέσει αλλιώς την καρδιά του άλλου, θα, θα, θα...

Η αλήθεια είναι ότι ο Θεός δεν κάνει πολλά πράγματα  όταν εμείς οι ίδιοι μπορούμε να κάνουμε κάτι. Ο Θεός δεν δίνει λύσεις όταν υπάρχουν κάποιες λύσεις στα χέρια μας. Ο Θεός δεν επεμβαίνει όταν ο Λόγος Του μας διδάσκει  πώς και με ποιο τρόπο μπορούμε να διευθετήσουμε θέματά μας.

Αν θέλω να λύσω κάτι με τον σύζυγό μου, δεν θα προσεύχομαι μόνο να αλλάξει η καρδιά του. Θα του μιλήσω, θα ξεκαθαρίσω το πρόβλημα, θα ακούσω την πλευρά του, θα κάνω καθημερινές προσπάθειες να βελτιώσω τη σχέση μας. Δεν θα προσεύχομαι να βελτιώσει ο Θεός τη σχέση και εγώ δεν θα κάνω τίποτα εν τω μεταξύ. Αν θέλω να λύσω με κάποιον ένα ζήτημα που δεν είναι ξεκάθαρο, θα επιδιώξω να του μιλήσω. Δεν θα προσεύχομαι να τον βρω "κάπως"  ή να μου μιλήσει αυτός πρώτος. Τέτοιες προσευχές πάνε συχνά χαμένες, γιατί ο Θεός μάς δίνει τις ευκαιρίες να λύσουμε με ευθύτητα και αλήθεια ό,τι μας απασχολεί. Αν προσευχόμαστε και τίποτα δεν αλλάζει, ας σκεφτούμε αν κάναμε κάτι για να αλλάξει αυτό. Αν ναι, θα έχουμε ειρήνη κι ας μην άλλαξε τίποτα!

Δεν παίζουν με την αγάπη

" Μη πλανιέστε· ο Θεός δεν εμπαίζεται· επειδή, ό,τι αν σπείρει ο άνθρωπος, αυτό και θα θερίσει ...". Γαλάτες 6:7.

Η αγάπη δεν είναι απλά ένας όρος που περιγράφει πράξεις και συναισθήματα. Η αγάπη είναι οι ίδιες οι πράξεις και τα συναισθήματα που φανερώνουμε απέναντι στους άλλους.  Μη μιλήσετε ποτέ για την αγάπη, αν εσείς πρώτοι δεν είστε άνθρωποι αγάπης και αν η αγάπη σας δεν έχει υποφέρει το κόστος που έχει το να αγαπάς. 

Επίσης, μη μιλήσετε ποτέ με εδάφια από την Αγία Γραφή για να απαιτήσετε από τους άλλους την απόδειξη της αγάπης τους. Ιδιαίτερα εκείνο το περίφημο 13 κεφάλαιο της Α' Προς Κορινθίους επιστολής γίνεται συχνά ένα άλλοθι για όσους ζητούν από τους γύρω τους να κάνουν όσα αυτοί δεν θα κάνουν ποτέ γι' αυτούς. 

Ακριβώς, ναι ... για κάποιους χριστιανούς υπάρχει και  η Βίβλος για να ελέγχουν τους χριστιανούς εκείνους που παρεκκλίνουν από τους κανόνες της αγάπης, ώστε να μπορούν αυτοί να μην κάνουν πράγματα που τους δυσκολεύουν στην αγάπη. Για παράδειγμα, θα λέω : " Η αγάπη δεν αυθαδιάζει ", και έτσι θα σιωπούν όλοι αυτοί που με πρήζουν με την αυθάδειά τους. Θα λέω: " Η αγάπη δεν ζητάει τα δικά της ", αλλά θα εννοώ ότι είσαι εσύ αυτός που δεν πρέπει να ζητάς τα δικά σου και όχι εγώ. Θα λέω ότι η αγάπη " όλα [τα] ανέχεται, όλα [τα] πιστεύει, όλα [τα] ελπίζει, όλα [τα] υπομένει " (Α' Κορινθίους 13:7), και εσύ θα καταλαβαίνεις πόσο πρέπει να με ανέχεσαι, να με πιστεύεις, να ελπίζεις ότι μπορώ να αλλάξω και να με υπομένεις. Κυρίως εσύ θέλω να κάνεις αυτά που εγώ μάλλον δεν θα μπορέσω ποτέ να κάνω για σένα.

Μπορούμε να παίξουμε με την αγάπη; Η αγάπη μαραίνεται και κάποτε κανένα βιβλικό εδάφιο δεν μπορεί να την αναστήσει, είτε μέσα στον γάμο είτε στις φιλικές σχέσεις είτε στην εκκλησία. Αν ξέρουμε χάρη στον Λόγο του Θεού τι κάνει η αγάπη, γιατί δεν το κάνουμε; Γιατί απαιτούμε από τους άλλους να υπακούσουν στις αρχές της Βίβλου, όταν εμείς τις καταπατάμε; Και αν συμβεί πράγματα ή καταστάσεις να πάρουν άσκημη τροπή, αναρωτιόμαστε γιατί οι άλλοι δεν αγαπούν και πάμε στην Κορινθίους για να βρούμε το τελευταίο μας επικριτικό επιχείρημα.

Ο Θεός μάς θυμίζει ότι υπάρχει πάντα σπορά και θερισμός σ' αυτά που λέμε και κάνουμε. Αν θεωρείς τον εαυτό σου συνειδητό χριστιανό, μην παίξεις με την αγάπη απέναντι στον Θεό και απέναντι στους άλλους. Μπορεί να έρθει η ώρα να θερίσεις και να το μετανιώσεις τότε, αλλά ίσως να μην μπορείς να αλλάξεις αυτά που έσπειρες. Γι' αυτό, μη μιλάς με εδάφια. Μην αναφέρεις την Κορινθίους, ζήσε μέρα με τη μέρα, λίγο-λίγο την Κορινθίους! Η Αγία Γραφή είναι πάντα το μέτρο για να ευθυγραμμίζουμε τη δική μας ζωή και ύστερα να μιλάμε για τους άλλους.

Οι αληθινές σχέσεις θέλουν αλήθεια

" [...] απορρίψετε το ψέμα, «μιλάτε αλήθεια κάθε ένας με τον πλησίον του»· επειδή, είμαστε μέλη ο ένας τού άλλου ".  Εφεσίους 4:25.

Η αλήθεια δεν είναι εύκολο πράγμα. Θέλει θάρρος να την αντιμετωπίσεις και θέλει κουράγια να την πεις εσύ στους άλλους. Πιστεύω ότι δεν υπάρχει περίπτωση να ευδοκιμήσει οποιαδήποτε είδους σχέση χωρίς αλήθεια και ειλικρίνεια.

Όμως, πώς να πω την αλήθεια όταν ξέρω ότι ο άλλος μπορεί να παρεξηγηθεί, να μην κατανοήσει, να θυμώσει ή να προσβληθεί; Για παράδειγμα, πώς να πω στα παιδιά μου ότι κουράστηκα μαζί τους και ότι πρέπει να αναλάβουν και αυτά κάποιες υποχρεώσεις μέσα στο σπίτι; Πώς να πω στην οικογένειά μου ότι τώρα χρειάζομαι λίγο χρόνο για τον εαυτό μου και ότι δεν θέλω να με ενοχλήσει κανείς τους; Δεν ακούγεται εγωιστικό; Και αν είμαι χριστιανός, δεν είναι άσκημο να φανεί ότι δεν τους υπηρετώ πέρα και πάνω από τον εαυτό μου και ότι δεν είμαι καλός/ή σύζυγος ή μητέρα/πατέρας;

Πώς να πω στη δουλειά μου ότι αυτό που μου ζητούν δεν μπορώ να το κάνω; Είτε γιατί η ηθική μου δεν μου το επιτρέπει είτε γιατί δεν είμαι ρομπότ που λειτουργεί κουρδισμένο ακούραστα...

Πώς να πω στους φίλους μου ότι υπάρχουν πράγματα που με ενοχλούν, που με κουράζουν, ή που θα ήθελα να κάνουν για μένα, τα οποία θεωρώ σημαντικά για τη φιλία μας; Ένας καλός φίλος θυσιάζει πράγματα για τον φίλο του. Πώς θα διεκδικήσω τα δικά μου σε μια τέτοια σχέση;

Πώς να πω στους αδελφούς στην εκκλησία μου ότι με στενοχωρεί όταν συμβαίνει αυτό ή το άλλο; Πώς να τολμήσω να πω ότι διαφωνώ με κάποια πράγματα; Πώς να ρωτήσω κάποιον γιατί με αποφεύγει; Τα καταπίνω και γεμίζω πικρία και κατηγόρια. 

Όσες φορές σχέσεις μου δεν πήγαν καλά ήταν γιατί δεν είπα έγκαιρα την αλήθεια που αισθανόμουν, απευθείας στα ίδια τα άτομα. Φοβήθηκα την αναστάτωση και το χάος που θα μπορούσε να προκύψει -μπορούσα να τα κάνω όλα πολύ καλά-, και φοβήθηκα το στραπατσάρισμα της σωστής (κατά την κρίση μου) πνευματικής μου εικόνας. Άλλοτε, φοβήθηκα τη γνώμη των άλλων, τις παρεξηγήσέις ή τις πιθανές συγκρούσεις. Τελικά, δεν μπόρεσα να αποφύγω τίποτα από αυτά που φοβόμουν. Όταν ξέσπασα τελικά, η καλή μου εικόνα έγινε συντρίμμια μπροστά στον "ξεπεσμένο" άνθρωπο που μιλούσε, που είχε κουραστεί και που φανέρωνε έναν άλλο εαυτό... Για κάποιους ίσως μεταλλάχτηκα, αλλά δεν ήταν παρά το ξεχείλισμα ενός ανθρώπου που δεν είχε μάθει ακόμη ότι η αλήθεια είναι από τον Θεό όχι μόνο στη σχέση μας μαζί Του, αλλά και στις σχέσεις μας με τους άλλους. Ακόμα δεν είχα μάθει ότι είχα όρια που έπρεπε να γίνουν γνωστά και σεβαστά.

Η αλήθεια δεν πρέπει να μας φοβίζει όταν λέγεται με αγάπη και όταν έχει δείξει την αγάπη της. Η αλήθεια δεν πρέπει να μας φοβίζει αν επιδιώκουμε αληθινές σχέσεις. Η αλήθεια δεν πρέπει να μας φοβίζει ακόμη και όταν καταλαβαίνουμε ότι θα απορριφθούμε γι' αυτήν. Ο Χριστός είναι το πρόσωπο εκείνο που η αλήθεια στις σχέσεις Του, με τους μαθητές Του, με τη μητέρα Του και την οικογένειά Του, με τους Φαρισαίους, με το πλήθος,  έδειξε ότι το αληθινό τελικά νικά.

Όταν έχεις βρει την πραγματική αγάπη, το ξέρεις κάπως...

 " Η αγάπη δεν ξεπέφτει ποτέ...". Α' Κορινθίους 13:8.

Αν νομίζεις ότι έχεις βρει την αγάπη ή, για να το πούμε αλλιώς, ότι έχεις βρει εκείνο το άτομο  που αξίζει να το έχεις δίπλα σου, μπορείς να το ελέγξεις με κάποια κριτήρια. Βέβαια, ποτέ δεν μπορεί να είσαι απόλυτα βέβαιος για κάποιον, εκτός κι αν ζήσεις μαζί του κάτω από την ίδια στέγη για αρκετό διάστημα. Ωστόσο, υπάρχουν ενδείξεις που μας λένε αν βαδίζουμε στο σωστό δρόμο.

Πόσο διατεθειμένος είμαι να βγω έξω από τη ζώνη ασφάλειάς μου προκειμένου να τον γνωρίσω καλύτερα; Ως άνθρωποι, δεν θέλουμε να δείχνουμε ευάλωτοι και εκτεθειμένοι, αλλά τα βήματα που πρέπει να κάνουμε όταν αγαπάμε περιέχουν και έκθεση και την πιθανότητα να πληγωθούμε. Όταν κλεινόμαστε, αυτόματα κλείνεται και ο άλλος, γιατί φοβάται να προχωρήσει.

Πόσο επιθυμώ να κάνω κάποιες αλλαγές προκειμένου να συμπορευτώ μαζί του; Οι περισσότεροι δεν αγαπούμε τις αλλαγές και τις ανατροπές. Τις επιλέγουμε συχνά από αναγκαιότητα. Ωστόσο, όταν κάποιος άνθρωπος έχει αξία για μας, θα κάνουμε κάποιες προσπάθειες, έστω και δειλές, να τον "συναντήσουμε" στον τρόπο που αντιμετωπίζει τη ζωή, στον τρόπο που σκέφτεται, ακόμη και στον τρόπο που έχει συνηθίσει να ζει. Η αγάπη μάς κάνει να θέλουμε να κατανοήσουμε τον άλλο και να μοιραστούμε τον κόσμο του.

Πόσο άνετα νιώθω μαζί του; Μερικοί άνθρωποι μάς φέρνουν μεγάλη αμηχανία και μας δυσκολεύουν. Μαζί τους έχουμε την αίσθηση ότι περνάμε διαρκώς "εξετάσεις". Αισθανόμαστε άσχημα όταν μας βρίσκουν σε στιγμές που δεν είναι οι δυνατές μας, που είμαστε απεριποίητοι, που είμαστε θυμωμένοι, που έχουμε κάνει ή πει μια βλακεία. Όμως με τον άνθρωπο που αγαπάμε, νιώθουμε άνετα, δεν θέλουμε να κρυβόμαστε ή να ανησυχούμε συνεχώς για την εικόνα μας.

Πόσο πρόθυμος είμαι να στηρίξω τον άλλο στη ζωή του; Όταν σκεφτόμαστε την αγάπη, ξεχνάμε ότι είμαστε δύο διαφορετικές προσωπικότητες, με διαφορετικούς στόχους και ενδιαφέροντα, με διαφορετικά συναισθήματα και ανάγκες. Αγάπη δεν είναι μόνο τι ο άλλος θα δώσει σε εμάς, αλλά και τι εμείς θα δώσουμε σ' αυτόν. "Και θα είναι οι δύο σε μία σάρκα" (Εφεσίους 5:31), δεν έχει μόνο σωματικές, ψυχικές και πνευματικές διαστάσεις. Ούτε σημαίνει απορρόφηση του ενός μέσα στον άλλο, σε σημείο ώστε κανείς να μη αναγνωρίζει τον εαυτό του. Δύο άνθρωποι σε μια σάρκα, θα μπορούσε να είναι μια ενότητα σκοπών και στόχων, που ο ένας ταυτίζεται με τον άλλο στη επίτευξή τους και υποστηρίζει τον άλλο στις ανάγκες και τα θέματά του, ακόμη κι όταν δεν τα καταλαβαίνει πλήρως. Η αγάπη στέκεται δίπλα, παρηγορεί, ενθαρρύνει, κατανοεί. 

Πόσο θέλω να βοηθήσω το πρόσωπο που αγαπώ να βελτιωθεί; Η αληθινή αγάπη είναι προκλητική και απαιτητική. Η αληθινή αγάπη κάνει, όταν χρειάζεται, κριτική. Όταν αγαπάμε γνήσια δεν μπορούμε να δεχόμαστε να βλέπουμε τον αγαπημένο/η μας να κάνει ανοησίες, να αποτυγχάνει, να τελματώνει. Λαχταρούμε ο άλλος να γίνει ένας καλύτερος άνθρωπος, ένας πιο ελεύθερος άνθρωπος, ένας πιο χαρούμενος άνθρωπος, ένας πιο χρήσιμος άνθρωπος.

Τελευταίο και σπουδαιότερο, ποια είναι η σχέση μου και η σχέση του με τον Θεό; Αν η σχέση μου με τον Θεό είναι ζεστή και ουσιαστική, έχω τις δυνατότητες να αντέξω τον άλλο τις δύσκολες ώρες του. Θα υπομείνω τις διαψεύσεις και τις  ανατροπές της ζωής. Θα αντιμετωπίσω την αρρώστια ή την στέρηση. Θα λύσω τα προβλήματα που προκύπτουν με τα θέματα των παιδιών. Αν η σχέση του άλλου με τον Θεό είναι εξίσου σημαντική και δυνατή, θα κάνει το ίδιο. Θα με αντέξει στις αδυναμίες μου. Θα συγχωρήσει τις ατέλειές μου και θα αγωνιστεί δίπλα μου  τόσο για τους γήινους όσο και για τους αιώνιους κοινούς στόχους μας.

Λογική: το μεγάλο δώρο του Θεού στη ζωή μας!

 " Και αφού σκέφθηκε, ήρθε στο σπίτι τής Μαρίας, της μητέρας τού Ιωάννη ...". Πράξεις των Αποστόλων 12:13.

Όλα τα δώρα και οι ικανότητες  που έδωσε ο Θεός στον άνθρωπο έχουν κακοποιηθεί και η λογική δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση. Ο Θεός φύτεψε τη λογική μέσα μας για να μπορούμε να πορευόμαστε στη ζωή μας, χωρίς να χρειαζόμαστε διαρκώς εξωτερική καθοδήγηση. Η λογική ικανότητα χαρακτήριζε τον πρώτο άνθρωπο ήδη μέσα στον παράδεισο, και ήταν ο Αδάμ αυτός που "έδωσε ονόματα σε όλα τα κτήνη, και σε όλα τα πουλιά τού ουρανού και σε όλα τα ζώα τού χωραφιού". (Γένεση 2:20). Αλλά η ανθρώπινη λογική διαβρώθηκε από την αμαρτία. 

Αν και η λογική αναγορεύτηκε σε μοναδική πηγή αυθεντίας, αλήθειας και γνώσης, στην πορεία της ανθρώπινης ιστορίας έδωσε περιεχόμενο σε τόσο παράλογες, ακόμη και διεστραμμένες πράξεις, που πολλοί άρχισαν να υποτιμούν την αξία της. Δυστυχώς, μέσα σ' αυτούς και πολλοί χριστιανοί που θεώρησαν ότι η λογική αντιτίθεται στην πίστη, στην υπακοή στον Θεό και γενικά είναι μάλλον άχρηστη στη χριστιανική πορεία. Αυτό είναι μια μορφή πλάνης, αλλά στόχος δεν είναι να κάνουμε φιλοσοφία, αλλά να καταλάβουμε πόσο ανάγκη έχουμε και τη λογική για να πορευτούμε μέσα στον κόσμο.

Είναι λάθος να εξαρτόμαστε για όλα από τον Θεό και να μην κάνουμε βήμα χωρίς Αυτόν. Ενώ θεωρητικά μια τέτοια άποψη είναι σωστή και έτσι πρέπει να είναι η σχέση μας με τον Θεό -μια σχέση κυριότητας και εξάρτησης- μπορεί αυτό να παρανοηθεί και να μας οδηγήσει σε παράλυση. Η λογική είναι εδώ για να μας καθοδηγεί στην καθημερινότητά μας και να μας προσανατολίζει όταν δεν έχουμε συγκεκριμένες οδηγίες και υποδείξεις από τον Θεό. Παράδειγμα, θέλω να σπουδάσω: θα σκεφτώ λογικά. Θα ψάξω για τους καλύτερους καθηγητές, θα διαβάσω, θα κοπιάσω και δεν θα περιμένω να κάνει ο Θεός αυτά που η λογική μού λέει ότι πρέπει να κάνω εγώ! Ναι, θα προσευχηθώ ο Θεός να με κατευθύνει σωστά, να με βοηθήσει να βρω τους  κατάλληλους καθηγητές, να μου δώσει δυνάμεις. Αλλά η λογική μου θα είναι μέρος της διαδικασίας και θα συμπληρώνει αυτά που ο Θεός θα κάνει από τη δική Του πλευρά. 

Θέλω να βρω δουλειά, θα κάνω προσπάθειες. Θέλω να βρω σύζυγο, θα ενδιαφερθώ γι' αυτό. Θέλω υγεία, θα κάνω το μέρος μου. Δεν θα περιμένω τα πάντα να τα κάνει ο Θεός. Ωστόσο, δεν θα κάνω και τον Θεό στην άκρη, γιατί έχω τη λογική μου και αυτή ξέρει πάντα το καλύτερο για μένα. Εξάλλου, κάποιες φορές η λογική  μας δεν μπορεί να μας βγάλει ούτε από τα αδιέξοδα ούτε να δώσει λύσεις ούτε να μας διαφωτίσει στα ζητήματά μας. Και είναι τότε που ο Θεός μάς καλεί Τον εμπιστευτούμε και να Τον περιμένουμε.

Ο Πέτρος ελευθερώθηκε μέσα από την φυλακή μ' έναν τρόπο που ξεπερνούσε κάθε ανθρώπινη λογική. Αλλά ο άγγελος που τον έβγαλε έξω από το μπουντρούμι, δεν του έδωσε καμιά άμεση οδηγία για το πού να πάει στη συνέχεια. Και το θέλημα του Θεού; Και η κυριότητά Του; Ο Πέτρος δεν είχε καμιά συγκεκριμένη υπόδειξη, αλλά σκέφτηκε και ίσως και να προσευχήθηκε γι' αυτό. Δεν ξέρω πώς ο καθένας μπορεί να το ερμηνεύσει, αλλά αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι κάποιες φορές υπάρχουν αποφάσεις που πρέπει να πάρω εγώ ο ίδιος, κινούμενος μέσα σ' ένα ξεκάθαρα λογικό πλαίσιο, αποφάσεις για τις οποίες μπορεί να μην έχω ιδιαίτερη αποκάλυψη, αλλά πρέπει να τις πάρω και να προχωρήσω μπροστά. Ο Πέτρος πήγε σε συγκεκριμένο αδελφικό σπίτι και αναχώρησε στη συνέχεια από εκεί για να μην τον ξανασυλλάβουν. Η λογική του ήταν αρκετή για να βρεθεί μέσα στο θέλημα του Θεού. Η λογική μας είναι κάποτε αρκετή για να πάρουμε αποφάσεις σύμφωνες με το θέλημα του Θεού.

Κανόνες και αρχές: πού είναι ο κίνδυνος ;

" [...]  το γράμμα θανατώνει, ενώ το πνεύμα ζωοποιεί ". Β' Κορινθίους 3:6.

Λυπάμαι που θα κάνω σήμερα κατάχρηση του χρόνου σας τολμώντας μια μεγάλη δημοσίευση, αλλά νομίζω ότι αξίζει να αφιερώσετε λίγο χρόνο να τη διαβάσετε. Εξάλλου, μου είναι αδύνατον να μην το κάνω. Τόσο έχω λυπηθεί και απογοητευτεί από κουβέντες πληγωμένων χριστιανών φίλων μου, του εαυτού μου συμπεριλαμβανομένου.   Ίσως είσαι και εσύ ένας χριστιανός που βλέπεις ότι υπήρξαν πράγματα στη ζωή σου που πήγαν στραβά, ενώ είχες υπακούσει σ' αυτά που ήθελε ο Θεός. Ζημιώθηκες και ήσουν πεπεισμένος ότι έκανες το θέλημα του Θεού, αλλά αυτό μπορεί να οφείλεται εν μέρει στο ό,τι ακολούθησες κανόνες  που κάπου άκουσες να διδάσκονται ή που κάποιοι σου υπέδειξαν ως πνευματικούς. 

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η ζωή του Χριστού έχει κόστος, γιατί χρειάζεται να διαλέξεις ανάμεσα στην αγάπη σου για τον εαυτό σου και τον Χριστό. Αλλά η χριστιανική ζωή μπορεί να υποστεί τραγικό και ανώφελο κόστος, που κάποιοι πληρώνουν από μια λανθασμένη διδασκαλία σε κάποια ζητήματα, από άτοπες συμβουλές, από θέσεις που είναι σε αφαίρεση από την πραγματικότητα, αλλά και την προσωπικότητα και τις ανάγκες των ανθρώπων. Το λάθος γίνεται όταν κάποιος προσκολλάται σε κανόνες και τύπους και όχι σε αρχές. Και όταν προσκολλάται κανείς σε κανόνες και όχι σε αρχές κινδυνεύει να δυστυχήσει και να κάνει και άλλους δυστυχισμένους. 

Η χριστιανική ζωή είναι μια ζωή αιώνιων αρχών και αληθειών εμπνευσμένων από τον Λόγο του Θεού και το Άγιο Πνεύμα, που δεν αλλάζουν μέσα στους αιώνες, αλλά που καλούμαστε να τις ζήσουμε στη δική μας εποχή μας, στο περιβάλλον μας και με γνώμονα  όσα χρεώνει στον καθένα μας ο Θεός. Όταν αυτά παραμεριστούν και το πνεύμα γίνει γράμμα, τύπος, λογική, συμβιβασμός, ο κίνδυνος να δυστυχήσουν κάποιοι από κανόνες που τους αναγάγαμε σε σωτηριακές αρχές είναι μεγάλος.

Ακολουθούν απλά παραδείγματα για τη διαφορά αρχών και κανόνων. Η φιλοξενία, η φιλαδέλφια, η μεταδοτικότητα (Εβραίους 13: 2, 16) είναι αρχές της χριστιανικής ζωής. Όμως, το πώς φιλοξενούσαν και έδειχναν την αγάπη τους  οι χριστιανοί την Αποστολική εποχή ή τον Μεσαίωνα δεν συμπίπτει με το σήμερα. Η αρχή δεν άλλαξε, οι κανόνες της όμως άλλαξαν. Σήμερα δεν υπηρετούμε με τον ίδιο τρόπο.  Δεν φιλοξενούμε εύκολα αν δεν το έχουμε προγραμματίσει, αν δεν έχουμε ξεμπλέξει με τις προτεραιότητες  των παιδιών, αν δεν είμαστε καλά.  Ούτε υπηρετούμε χωρίς διάκριση. Κι όμως, μπορώ να έχω καταπιεστεί από κανόνες και να ήμουν ένα λάστιχο στην υπηρεσία των άλλων.

Επίσης, οι πρώτοι μαθητές ήταν πάντα σχεδόν ομοθυμαδόν συγκεντρωμένοι κάπου, περνούσαν πάρα πολλές ώρες μαζί, έψαλλαν και προσεύχονταν στα σπίτια τους. Η ρύθμιση της ζωής ήταν τέτοια που επέτρεπε να γίνονται όλα αυτά. Σήμερα, η αρχή δεν άλλαξε, άλλαξαν οι κανόνες. Πάλι συγκεντρωνόμαστε, πάλι περνάμε ώρες μαζί, ψάλλουμε και προσευχόμαστε, αλλά ο τόπος, η συχνότητα, η διάρκεια και η παρουσία μας είναι τόσο διαφορετικά, ακόμη και μεταξύ μας. Κι όμως, μπορεί να έχω καταπιεστεί από κανόνες για το πόσες φορές και πόσο συχνά θα έπρεπε να ήμουν στην εκκλησία, κι ας είχα βουνά να αντιμετωπίσω για να πάω.

Ένα τελευταίο παράδειγμα είναι η εξωτερική εμφάνιση που δεν μετρούσε σχεδόν καθόλου στην καθημερινή ζωή των τότε ανθρώπων, παρά μόνο αν σχετιζόσουν με τις εύπορες και ευγενείς τάξεις. Ωστόσο, είχε σημασία η σεμνότητα, κυρίως στις γυναίκες (Α' Τιμόθεο 3:11). Σήμερα, η αρχή δεν άλλαξε, αλλά οι κανόνες άλλαξαν. Η σεμνότητα εξακολουθεί να είναι κεντρική αρχή της χριστιανικής συμπεριφοράς και της ενδυμασίας, στη γυναίκα ιδιαίτερα. Το να αρκεστώ μόνο στη ενδυματολογική σεμνότητα, φορώντας ρούχα που κάνουν τους γύρω μου να αναρωτιούνται γιατί οι χριστιανοί είναι κακόμοιροι, καταθλιπτικοί ή στερημένοι, δημιουργεί σύγχυση που καθόλου δεν βοηθά στο τι σημαίνει χριστιανική σεμνότητα εν γένει.  Κι όμως, μπορεί να έχω καταπιεστεί από ενδυματολογικούς κανόνες, που φύλαξαν το εξωτερικό και ξέχασαν να ασχοληθούν με το εσωτερικό των ανθρώπων. 

Υπάρχουν κανόνες που θεσπίζουμε και που μπορεί να κάνουν άλλους ανθρώπους να δυστυχήσουν, γιατί επεκτείνονται σε σοβαρότερα ζητήματα, όπως οι σπουδές, η δουλειά, ο γάμος, τα παιδιά. Πολύ σωστά όλα αυτά, έτσι η σημερινή χριστιανική γενιά μπορεί να αναστενάξει ανακουφισμένη για τη δικαίωση που ήρθε, έστω και αργά, για την καταπίεση που είχε υποστεί από τους προγενέστερους. Όμως ας μη θριαμβολογούμε.  Να είστε βέβαιοι ότι καμιά εποχή δεν ξεφεύγει από τη μοίρα της, όταν δεν μένει με απλό και ταπεινό τρόπο στις διδασκαλίες του Αγίου Πνεύματος μέσα στους αιώνες. Ακόμη και η σημερινή εποχή, που μοιάζει να αποτινάζει τους λανθασμένους χριστιανικούς κανόνες του παρελθόντος και ελευθερώνεται από τα στείρα δεσμά τους, κινδυνεύει να κάνει τις ζωές των μετέπειτα γενεών περισσότερο δυστυχισμένες, εγκαινιάζοντας τους δικούς της κανόνες που ακυρώνουν ακόμη και τις ίδιες τις χριστιανικές αρχές. 

Αναβλητικότητα: υπάρχει λύση;

" Όλα τα μπορώ, διαμέσου τού Χριστού που με ενδυναμώνει". Φιλιππησίους 4: 13.

Η αναβλητικότητα ταλαιπωρεί πάρα πολλά άτομα.  Διάφορες θεωρίες δίνουν σαν εξηγητική αιτία την τελειομανία. Άλλες έρευνες δείχνουν ότι η αναβλητικότητα σχετίζεται περισσότερο με την έλλειψη εμπιστοσύνης στον εαυτό μας σχετικά με αυτό που θέλουμε να εκτελέσουμε, τη σημασία που μπορεί να έχει για μας ένα έργο, την αξία που δίνουμε σε συγκεκριμένες επιλογές και τέλος την τάση/συνήθεια να καθυστερούμε.

Από την απλή αναβολή καθημερινών ευθυνών/ εργασιών έως τη συστηματική μετάθεση μεγαλύτερων ενεργειών και αποφάσεων, ο καθένας ίσως θα μπορούσε να δώσει μια εξήγηση για το λόγο που αναβάλει, μεταθέτει ή ακυρώνει αποφάσεις και ενέργειες, με αποτέλεσμα να ταλαιπωρεί στο τέλος τον ίδιο του τον εαυτό. 

Το απρόοπτο, ο φόβος της αποτυχίας, η έλλειψη εμπιστοσύνης στον εαυτό μας, το άγχος να διαχειριστούμε σωστά καταστάσεις, η μη γνώση όλων των δεδομένων, το ρίσκο να μην είναι τα πράγματα όπως θα επιθυμούσαμε ακριβώς, μπορεί να μας κάνουν αναβλητικούς. 

Σαν χριστιανοί, μπορεί να βασανιζόμαστε και εμείς από αναβλητικότητα. Υπάρχουν κάποιοι που αργούν να πάρουν αποφάσεις και έχουν πάντα ένα καλό επιχείρημα για να ηρεμήσουν τον εαυτό τους που τους λέει ότι έκαναν λάθος. Γενικά, δεν είμαι αναβλητικός τύπος στην απλή καθημερινότητα και τη διεκπεραίωση υποθέσεων, αλλά μπορώ να θυμηθώ συγκεκριμένα ζητήματα που ήμουν αρκετά αναβλητική και για να ανακουφιστώ, έριξα το φταίξιμο στους άλλους που δεν με διευκόλυναν με τη στάση τους. Άλλοτε δεν μπήκα καν στον κόπο να κάνω κάποια βήματα, γιατί είκαζα από μόνη μου τις εξελίξεις. Κάποτε αρνήθηκα καλές εργασιακές συνεργασίες, θεωρώντας ότι δεν θα μπορούσα να αντεπεξέλθω, για να το μετανιώσω όταν το πουλί είχε πετάξει. Και άλλοτε προτίμησα να μην αναλάβω κάποια διακονία, φοβούμενη ότι μάλλον δεν ήμουν κατάλληλη γι' αυτό. Τι θα είχε συμβεί όμως αν είχα δοκιμάσει; 

Η αναβλητικότητα είναι ένα μειονέκτημα που μπορεί να βλάψει τη ζωή μας από τα απλά μέχρι τα σοβαρότερα ζητήματα. Το να μην έχω κανενός είδους λίστα με δουλειές ή κάποιες ιεραρχημένες προτεραιότητες σημαίνει ότι στην πολυπλοκότητα της καθημερινής ζωής, που ο χρόνος τρέχει και οι απαιτήσεις πιέζουν, θα πνιγώ αργά ή γρήγορα. Το να αναβάλω πιο σημαντικά σχέδια και ενέργειες σημαίνει ότι κάτι με ανησυχεί και μου προκαλεί αβεβαιότητα, γιατί δεν ξέρω με ποιον τρόπο να το κάνω, αν είμαι κατάλληλος, αν αξίζει, αν θα έχει αποτέλεσμα, αν θα είμαι ικανοποιημένος, αν... αν... αν... Ωραία, και πού καταλήγει τελικά αυτό;

Σκεφτείτε όμως καλύτερα: Τι θα γίνει αν δοκιμάσω; Τι θα γίνει αν και κάπου αποτύχω; Τι θα γίνει αν το έργο μου έχει και μερικές ελλείψεις; Τι θα συμβεί αν τα αποτελέσματα είναι μέτρια; Και τι θα συμβεί αν όλα δεν γίνουν όπως ακριβώς τα είχα προβλέψει; Μάλλον τίποτα το ιδιαίτερα καταστροφικό! Γι' αυτό, καλύτερη είναι η προσπάθεια, παρά η παραίτηση. Καλύτερη είναι η αποτυχία, παρά το τίποτα. Ο Θεός δεν μας θέλει παθητικούς και αναβλητικούς, παγιδευμένους μέσα στους φόβους της ζωής και των ανασφαλειών μας. Ο Θεός θέλει και μας δίνει τη δύναμη να πάμε μπροστά. Ας πάμε μπροστά μαζί Του.