Ελεύθερη βούληση ή Θεία Πρόνοια;

" Γι' αυτό, αδελφοί, επιμεληθείτε περισσότερο να κάνετε βέβαιη την κλήση και την εκλογή σας· καθόσον, κάνοντας αυτά, δεν θα φταίξετε ποτέ ". Β' Πέτρου 1:10.

Σας έχει συμβεί να προβληματιστείτε για του πού μπαίνει η διαχωριστική γραμμή μεταξύ ανθρώπινης ελευθερίας και θείας βούλησης; Πώς μπορώ να ξέρω με σιγουριά ποια είναι τα όρια των δικών μου ελεύθερων επιλογών, των δικών ευθυνών ή ενεργειών που επηρεάζουν-αλλάζουν τη βούληση του Θεού; Πού αρχίζει η Θεία Πρόνοια και πού σταματά η όποια δική μου προσπάθεια;  Ένα ρητό που αποδίδεται στον Ιγνάτιο Λογιόλα, ιδρυτή της αδελφότητας των Ιησουιτών, είναι αρκετά διαφωτιστικό : "Να προσεύχεσαι σαν όλα να εξαρτιόνταν από τον Θεό, αλλά να ενεργείς σαν όλα να εξαρτιόνταν από σένα ".

Συχνά βλέπουμε στη ζωή μας να μην αξίζουμε τις επεμβάσεις του Θεού, κι όμως Αυτός αναλαμβάνει πρωτοβουλία και κάνει θαυμαστά πράγματα που δεν περιμένουμε. Βλέπουμε άλλοτε ότι ενώ είμαστε υπάκουοι στο θέλημά Του, δεν εμπλεκόμαστε με την αμαρτία,  προσευχόμαστε, υπηρετούμε, τίποτα δεν πηγαίνει όπως "θα έπρεπε". Παρατηρούμε χριστιανούς φίλους μας να αντιμετωπίζουν μεγάλες θλίψεις και προβλήματα σε διάφορους τομείς, ενώ είναι άνθρωποι σοβαροί με τα πράγματα του Θεού, και δίπλα ακριβώς κάποιοι άλλοι χριστιανοί φίλοι μας, με την ίδια σχεδόν πορεία, να έχουν μια ήσυχη και ευλογημένη ζωή. Δεν είναι, λοιπόν, να απορείς για το πού αρχίζει και πού σταματά η ανθρώπινη ελεύθερη βούληση και η βούληση του Θεού;

Γιατί υπάρχει η παγίδα να καταλήξει κανείς στο συμπέρασμα: "Και γιατί να προσεύχομαι με τις ώρες όταν ο Θεός τελικά κάνει πράγματα και χωρίς τη δική μας μεσιτεία; Στον άλλον απάντησε χωρίς να έχει κάνει καλά το μέρος του". "Και γιατί να είμαι δίκαιος, έχοντας πάντα στο μυαλό μου να κάνω ό,τι λέει η Γραφή, εφόσον ο Θεός είναι καλός και - απ' όσο βλέπω γύρω μου - οι άλλοι δεν περνάνε τόσο δύσκολα όσο εγώ;" " Και γιατί να επιμένω να μιλάω στα παιδιά μου για τον Χριστό και να προσεύχομαι ακατάπαυστα γι' αυτά όταν του τάδε χριστιανού τα παιδιά, που δεν τα έκανε καλύτερα, είναι πιστά; "

Δυστυχώς, δεν έχω απάντηση. Απλά καταλαβαίνω ότι ο Θεός δεν μας δίνει πάντα αναλυτικό λογαριασμό για το τι κάνει, ούτε μας δίνει όλες τις εξηγήσεις.  Ένας τόσο σοφός, παντοδύναμος και γεμάτος αγάπη για τον άνθρωπο Θεός, ένας Θεός που δεν λειτουργεί ποτέ αυθαίρετα ή με προσωποληψία, όσο Τον ξέρεις και Τον αγαπάς, τόσο Τον εμπιστεύεσαι. Δεν σκέφτεσαι κόστη και ζημιές. Δεν μετράς τα πάντα με δούναι και λαβείν, ούτε με συγκρίσεις. Είναι και αυτό μια μορφή έκφρασης της ελεύθερης βούλησής μας.

Ο Θεός σέβεται την ελευθερία μας, αν και κάποιες φορές επεμβαίνει με τέτοιο τρόπο που ξεπερνά και εμάς και τα θέλω και την ελευθερία μας. Αν Τον αγαπάμε, θα αναλάβουμε  το πνευματικό μερίδιο που μας αναλογεί, είτε λέγεται προσευχή είτε λέγεται υπομονή είτε λέγεται υπακοή, είτε καθαρότητα, ή ό,τι άλλο. Δεν θα ξεφορτωθούμε στον Θεό τις δικές μας πνευματικές ευθύνες για πράγματα που περιμένει να τα κάνουμε εμείς, γιατί σε τελική ανάλυση αυτά εκφράζουν την προσωπική μας ελεύθερη βούληση και δεν πρόκειται ποτέ ο Θεός να τα κάνει στη θέση μας.

(Φωτογραφία: Shan Octavio)

Παγιδευμένος στις σκέψεις και τα λόγια σου

" Θάνατος και ζωή [είναι] στο χέρι τής γλώσσας· και εκείνοι που την αγαπούν, θα φάνε από τους καρπούς της ". Παροιμίες 18:20.

Συχνά νομίζουμε ότι υπεύθυνοι για μια συγκεκριμένη στάση ζωής, ακόμη και για κάποια αποτυχία, είναι οι άλλοι.  Οι γύρω μας καταλήγουν ένας από τους σημαντικούς λόγους για τον οποίο εμείς δεν τολμήσαμε πράγματα, περιχαρακωθήκαμε στον εαυτό μας, αναγκαστήκαμε να κλείσουμε  την οικογένειά μας σε τείχη. Φταίνε αυτοί εκεί, οι έξω, που κοιτάζουν και κρίνουν τα βήματά μας, τα λόγια και τις θέσεις μας! Αυτό το σκεπτικό είναι μια πολύ ωραία παγίδα - ένα ψέμα - που ταλαιπωρεί τη ζωή μας. 

Να είστε σίγουροι ότι οι περισσότεροι άνθρωποι υποφέρουν κυρίως από τις προσωπικές τους σκέψεις, παρά για το τι λένε οι άλλοι.  Για παράδειγμα, θέλω το σπίτι μου να έχει σειρά, γιατί με ενοχλεί η ακαταστασία.  Κι αν τύχει να έρθει κανείς μια φορά που το σπίτι μου, ή εγώ, δεν είναι όπως θα ήθελα, αμέσως σκέφτομαι ότι θα λέει: "Μπράβο! Είναι 11 η ώρα και τα πιάτα είναι άπλυτα, δεν έχει κανονίσει για φαγητό και φοράει ακόμη τις  πιτζάμες!" Πάει, καταστροφή... Αλλά αυτά είναι τα δικά μου λόγια που "τα έχω βάλει" στο στόμα εκείνου που έτυχε να με βρει έτσι. Πιθανόν ο άλλος να μην ενδιαφέρεται καθόλου για το πώς είμαι σήμερα εγώ ή το σπίτι μου. Ο άλλος μπορεί να μην έχει καν βρει κάτι τρομερό σ' αυτά που είδε. Ωστόσο, για μένα υπάρχουν πολλά "στραβά", ακόμη και "μεμπτά", γιατί το δικό μου σύστημα θεώρησης δεν έχει πολλά περιθώρια για ακαταστασία και  ανακάτεμα.

Εξαιτίας μιας τέτοιας  προσωπικής προβολής των σκέψεών μας στους άλλους, πολλοί από ανάμεσά μας βαραίνουν χωρίς λόγο τη ζωή τους. Λένε: "Κι αν η άλλη πει ότι είμαι πολύ συναισθηματικός και αναλυτικός και τα παίρνω όλα τοις μετρητοίς;" " Κι αν ο άλλος πει ότι ως γυναίκα δεν ξέρω να συμπεριφέρομαι στις κοινωνικές περιστάσεις;" "Κι αν κάποιοι πάρουν χαμπάρι ότι δεν είμαι τόσο ικανός/ ικανή και έχω αρκετά τρωτά σημεία;" 

Αλήθεια, ποιον ενδιαφέρει πραγματικά; Κατά βάθος κανέναν! Όμως οι περισσότεροι από μας έτσι σκεφτόμαστε και φοβόμαστε και οι ίδιοι την κριτική και την "αποκάλυψη" των τρωτών σημείων μας - που ευτυχώς όλοι έχουμε -γιατί είμαστε άνθρωποι. Σε τελική ανάλυση, κάποιους μπορεί να μην τους πειράζουν καθόλου αυτά που εσύ ονομάζεις "κουσούρια". Αν τους ρωτήσεις, ίσως σου το πούνε. Ωστόσο, μπορεί να ζεις παγιδευμένος στην ιδέα ότι οι άλλοι σε κρίνουν διαρκώς και βλέπουν τα ελαττώματά σου. Aλλά αυτό δεν είναι και τόσο αληθινό, γιατί οι άλλοι σκέφτονται περισσότερο πώς εσύ τους βλέπεις και τους κρίνεις...

Αν σκέφτεσαι συνεχώς αρνητικά για τον εαυτό σου, αν δεν τον συγχωρείς όταν αστοχείς να είσαι πάντα όπως θα ήθελες, αν βασανίζεσαι όταν βλέπεις τις ατέλειές σου, κι αν σε τρώει μέσα σου ότι σε κρίνουν οι άλλοι, σκέψου μήπως έχεις δημιουργήσει άθελά σου ένα ουτοπικό, ή και εγωιστικό οικοδόμημα. Γιατί η αλήθεια είναι ότι ο Χριστός μάς κάνει απλούς και ταπεινούς ανθρώπους που μπορούμε να αποδεχόμαστε ότι δεν μπορούμε να τα κάνουμε όλα καλά. Ο Χριστός μάς μαθαίνει να μην υψηλοφρονούμε, ούτε να μεγαλορρημονούμε. Κάποια στιγμή θα μπορούμε καλύτερα, αλλά για την ώρα αυτό μπορούμε. Τέλος, ο Χριστός μάς μαθαίνει ότι το μυαλό και το στόμα μας μπορεί να μας κάνουν μεγαλύτερο κακό απ΄ όσο νομίζουμε. Τα λόγια μας έχουν τη δύναμη να πλάθουν τις στάσεις μας και να οδηγούν τελικά τις κρίσεις και τις επιλογές μας. Ας προσέξουμε τι σκεφτόμαστε εμείς και τι "κρεμάμε " επίσης στα χείλη άλλων.

Μη βρίσκεις άλλοθι στο παρελθόν σου

"  Αν, λοιπόν, ο Υιός σάς ελευθερώσει, θα είστε πραγματικά ελεύθεροι ". Ιωάννης 8:36.

Υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι που τους αρέσει να ζουν παγιδευμένοι στις θλιβερές αναμνήσεις του παρελθόντος. Τους αρέσει να τους λυπούνται οι γύρω τους -και λυπούνται και οι ίδιοι τον εαυτό τους- για όλα τα άσκημα που τους ταλαιπώρησαν και στιγμάτισαν τη ζωή τους. Θέλουν πάντα οι άλλοι να αναγνωρίζουν ότι αξίζουν ιδιαίτερη μεταχείριση και κατανόηση, γιατί είναι θύματα.

Χωρίς να αρνείται κανείς την επίδραση των συνθηκών μέσα στις οποίες ζήσαμε και των ανθρώπων που βρέθηκαν δίπλα μας, κάποιοι ηθελημένα καταλήγουν να είναι θύματα του ίδιου τους του εαυτού, γιατί αρνούνται ν' απελευθερωθούν από τα δεσμά του παρελθόντος τους. Η κακή συμπεριφορά τους, η πικρή και πονηρή στάση τους, η όποια υστέρησή τους εξηγείται πάντα με αναφορά σε κάποια παιδικά χρόνια. Φταίει ο ακατάλληλος γονέας, οι προβληματικές σχέσεις, η έλλειψη χρημάτων ή εκπαίδευσης, το περιβάλλον, και τόσα άλλα. Τα άτομα αυτά συχνά θεωρούν ότι "δικαιούνται" να είναι δύστροπα, να διαιωνίζουν κακές συμπεριφορές, κακίες,αδικίες, πάθη, ακόμη και την αυτολύπηση.

Πρόσφατα, μια φίλη μου που ζει στη Γερμανία μού διηγήθηκε ότι επισκέφτηκε το ιατρείο που εργάζεται ένας "πελάτης" ενενήντα τεσσάρων περίπου ετών για ένα ιατρικό τσεκάπ. Καθώς σήκωσε το μανίκι του για να του πάρει αίμα, στο μπράτσο του είδε ένα νούμερο... Ήταν από εκείνα που χάραζαν στα σώματα των κρατουμένων του Άουσβιτς και του Νταχάου. "Έχω την τιμή να ακουμπώ ένα τέτοιο σώμα;" Όμως από την κουβέντα φάνηκε ότι ο γεράκος δεν ένιωθε μάλλον ούτε ήρωας ούτε θύμα.

" Σας βασάνισαν; 

- Με χτύπησαν...

- Πολύ;

- Αρκετά... " Παραδίπλα στεκόταν μια γυναίκα, όχι πάντως η γυναίκα του, την οποία πιθανόν να είχε χάσει με πόσους άλλους δικούς του. Ο άνθρωπος είχε κάνει νέα αρχή και δεν φαινόταν ότι είχε μείνει φυλακισμένος ενός εφιαλτικού παρελθόντος. 

Είναι να θαυμάζεις όταν οι άνθρωποι χρησιμοποιούν την ικανότητα της κρίσης, τη δυνατότητα ανάληψης προσωπικής ευθύνης και απόφασης για μια νέα στάση ζωής  που τους οδηγεί σ' ένα απελευθερωμένο μέλλον από το βάρος του παρελθόντος. Αν άνθρωποι χωρίς τον Χριστό καταφέρουν συχνά να απαγκιστρωθούν από την αντίληψη του "θύματος", του "αδικημένου", του "καταπιεσμένου", πόσο μάλλον όποιος έχει σωτήρα τον Ιησού Χριστό! Η θυσία Του στον σταυρό αρκεί για να ελευθερώσει όποιον θέλει από κάθε εξάρτηση, από κάθε κακή συμπεριφορά, από κάθε πληγή καταπίεσης και εκμετάλλευσης. Τέλος, από κάθε απωθημένο ή κακή ανάμνηση. Μην καταστρέψεις τη ζωή σου βρίσκοντας άλλοθι στο παρελθόν σου. Μη μείνεις θύμα των όποιων συνθηκών και αναμνήσεων. Ο Χριστός μπορεί να σε θεραπεύσει, αν πάρεις την απόφαση να κοιτάζεις σταθερά  μπροστά και όχι πίσω.

Κακό, ψέμα, αμαρτία ... μέσα σου

" Τα ανομήματά μου εγώ γνωρίζω, και η αμαρτία μου [είναι] μπροστά μου συνεχώς". Ψαλμός 51:3.

Ότι υπάρχει κακό, ψέμα και αμαρτία, ο Θεός το ξέρει και το διαβεβαιώνει. Ότι υπάρχει κακό, ψέμα και αμαρτία, το ξέρει και ο διάβολος και όλα τα δαιμόνια. Αλλά αυτό δεν αλλάζει πολλά για τον άνθρωπο. 

Έχει μικρή σημασία για την αλλαγή της συμπεριφοράς σου το να σου διαβεβαιώνει ξεκάθαρα ο Θεός ότι το κακό, το ψέμα και η αμαρτία υπάρχουν. Σημασία έχει να καταλάβεις εσύ μέσα σου τι είναι  κακό, ψέμα και αμαρτία. Σημασία έχει να το δεις πάνω σου και γύρω σου. Τότε, ίσως ο Θεός μπορέσει να ξεχύσει όλο το φως και τη χάρη Του, ώστε να απελευθερωθείς απ' αυτά. Όταν τα δεις, τα βιώσεις και τα καταλάβεις, βαδίζεις σε πολύ καλό δρόμο.

Πολύ λίγα πράγματα μού κηρύχτηκαν από το σπίτι μου για την αμαρτία. το ψέμα και τη σπουδαιότητα της μετάνοιας. Σχεδόν τίποτα δεν άκουσα για την επιτακτική ανάγκη να πηγαίνω τακτικά στην εκκλησία, να διαβάζω τη Βίβλο, να προσεύχομαι, να μην ντύνομαι προκλητικά, να μη βάφομαι, να μη βγαίνω με τους φίλους και τις φίλες μου σε βραδινά στέκια σαν έφηβη, και άλλα τέτοια. Παράδοξο, το περιβάλλον μου ήταν θεοσεβούμενο αλλά και αρκετά φιλελεύθερο για την εποχή του, με μια διαρκώς ελεγχόμενη ελευθερία και με άφθονη συζήτηση που τελικά δεν σου κέντριζε το ενδιαφέρον να κάνεις και πολλά πράγματα. Όταν κάνεις πρωινή σχολική κοπάνα με την έγκριση των γονιών σου, μπορεί να καταλήξεις και στο γραφείο της μαμάς σου για κουβέντα, γιατί πού να τρέχεις τώρα πρωί πρωί με τους άλλους. Μαζί τους, μια πλήξη από τα ίδια!

Καμιά φορά γονείς και παιδιά αγωνιούν για τη σωτηρία. Οι γονείς παλεύουν να πείσουν τα παιδιά τους να μην κάνουν διάφορα πράγματα και έχουν κατά πολύ δίκιο. Η αμαρτία τσακίζει τον άνθρωπο. Τα παιδιά, επίσης, προσπαθούν να τακτοποιήσουν μια σχέση σε εκκρεμότητα με τον Θεό, είτε γιατί το διδάχτηκαν από το χριστιανικό σπίτι τους είτε γιατί κάτι μέσα στη συνείδησή τους δεν τα αφήνει να ησυχάσουν. Από τη ζωή βλέπω ότι λειτουργεί ουσιαστικά το δεύτερο. Πρέπει να σε αγγίξει η αμαρτία. Πρέπει να δεις το κακό μέσα στις ευχάριστες προσφορές της ζωής. Πρέπει να φας το ψέμα και το ψεύτικο αυτού του κόσμου. Πρέπει να νιώσεις την πλήξη και την ανία μέσα σε όλα αυτά που τώρα τρέχεις να κάνεις. Πρέπει να δεις γύρω σου και μέσα σου τη ματαιότητα. Είτε είσαι αγκαλιά με τη μαμά σου και τα λέτε παρέα, είτε αγκαλιά με τον φίλο/η σου, πρέπει να περάσει στο πετσί σου ότι είσαι σε αδιέξοδο χωρίς τον Θεό και η ζωή σου -όσο όμορφη κι αν αποδειχτεί- θα καταλήξει ένα τίποτα χωρίς Εκείνον. 

Ο Θεός θα σε ελευθερώσει από το κακό, το ψέμα και την αμαρτία όταν δει μέσα σου ότι πραγματικά δεν σου έχει μείνει καμιά ελπίδα χαράς, κανένα αληθινό στήριγμα, καμιά σανίδα σωτηρίας. Ακόμη κι αν είσαι παρέα με τη μαμά ή τον μπαμπά σου, αγκαλιά με τον φίλο/η σου, ή με οποιονδήποτε άλλο.

Όταν είμαι άδειος και αδύναμος

 " Αρέσκομαι στις αδυναμίες, στις ύβρεις, στις ανάγκες, στους διωγμούς, στις στενοχώριες για χάρη τού Χριστού· επειδή, όταν είμαι αδύνατος, τότε είμαι δυνατός ". Β' Κορινθίους 12:10.

Την περασμένη Κυριακή βρέθηκα σε μια χριστιανική συνάθροιση, όπου για να είμαι ειλικρινής δεν είχα τόσο διάθεση να πάω. Ωστόσο, πήγα. Τη συνάθροιση επισκέφτηκε μια οικογένεια με τρία χαριτωμένα παιδάκια, τα οποία ζουζούνιζαν σε ένα εντελώς άγνωστο γι’ αυτά περιβάλλον, αποσπώντας την προσοχή σε κήρυκα και ακροατήριο. Αν και στο παρελθόν  ήμουν χρόνια δασκάλα σε Κυριακό σχολείο, είχα πάψει να πιστεύω ότι μπορούσα  πλέον να διδάξω έστω και ένα παιδάκι, γι’ αυτό και απέφευγα διακριτικά οποιαδήποτε ανάμειξή μου σε παρόμοιες δραστηριότητες.

Επειδή δεν υπήρχε Κυριακό σχολείο στην εκκλησία, κάποιος άντρας προσπάθησε με διάφορους τρόπους να ησυχάσει τα παιδάκια, αλλά στάθηκε μάταιο. Καθόταν πίσω μου και παρόλο που άκουγα, δεν έκανα καμιά προσπάθεια να βοηθήσω. Είχα έρθει χωρίς ιδιαίτερη διάθεση, ήθελα να ακούσω το κήρυγμα και κυρίως δεν «ήξερα» τι θα τα έκανα, αν τα έπαιρνα στη διπλανή αίθουσα. Αλλά δεν κατάλαβα πώς, με είδα να σηκώνομαι μετά από λίγο, να τα παίρνω και να τα οδηγώ σε μια αίθουσα που δεν είχε και πολλά πράγματα για να απασχολήσει κανείς παιδιά. Δεν θα πω περισσότερα, θα πω μόνο ότι αισθάνθηκα κάτι πλατιά χαμόγελα να στολίζουν το πρόσωπό μου, και με ζωηρές κινήσεις διηγήθηκα μια βιβλική ιστορία με μια ικανότητα που πίστευα ότι είχα πια χάσει.

Ποιος θέλει να αναλαμβάνει πράγματα όταν νιώθει αδύναμος ή άδειος; Λογικό δεν είναι να εμπιστευόμαστε τη δύναμη, τη θέληση και τις ικανότητές μας; Στη ζωή κάνουμε  πράγματα όταν αισθανόμαστε ικανοί. Διαχειριζόμαστε τις μέρες μας, ή τις διακονίες μας, με μια δύναμη που θεωρητικά λέμε ότι είναι από τον Θεό. Κατά βάθος, όμως, ξέρουμε τι μπορούμε και τι αξίζουμε, γι' αυτό παραμένουμε μάχιμοι. 

Αντίθετα, αισθανόμαστε ακατάλληλοι, άχρηστοι και αποτυχημένοι όταν κοιτάζουμε μέσα μας και δεν βρίσκουμε ούτε τη δύναμη ούτε τη σοφία ούτε το ζήλο που θα μας κινητοποιούσε για να ζήσουμε όπως θα θέλαμε την κάθε μας μέρα. Όμως, καθώς αδειάζουμε σιγά σιγά από κάθε δική μας δύναμη και αυταρέσκεια, καθώς μαθαίνουμε να καθόμαστε κάποτε στην άκρη από έλλειψη, είναι τότε που πειραματιζόμαστε την υπερβάλλουσα δύναμη του Θεού στην ανικανότητά μας.

Μέσα απ' αυτό το άδειασμα διδασκόμαστε ότι ό,τι είχαμε στο παρελθόν και ό,τι κάναμε δεν ήταν δικό μας, αλλά  δικό Του. Κι Εκείνος μπορεί να ξαναδώσει από τα δικά Του σε μας χωρίς φειδώ. Όταν μαθαίνουμε πραγματικά τι είναι η αποτυχία και η αδυναμία και πόσο δυνατός μπορεί να φανεί ο Θεός μέσα σ’ αυτά που εμείς απεχθανόμαστε να είμαστε, καταλαβαίνουμε επίσης ότι ικανότητες και επιτυχίες του παρελθόντος, ή και του μέλλοντος, ήταν και θα είναι πάντα δικές Του.

Μια πίστη σε δοκιμασία

" Ακόμα και αν η συκιά δεν βλαστήσει ούτε θα υπάρχει καρπός στις αμπέλους· αν ο κόπος τού ελιόδεντρου ματαιωθεί, και τα χωράφια δεν δώσουν τροφή· το κοπάδι εξολοθρευτεί από τη μάντρα, και δεν υπάρχουν βόδια στους σταύλους· εγώ, όμως, θα ευφραίνομαι στον Κύριο, θα χαίρομαι στον Θεό τής σωτηρίας μου. Ο Κύριος ο Θεός [είναι] η δύναμή μου, και θα κάνει τα πόδια μου σαν των ελαφιών· και θα με κάνει να περπατάω επάνω στους ψηλούς τόπους μου . Αββακούμ 3:17-19.

Φυσικά, μπορεί αυτά να μη συμβούν όλα μαζί από τη μια μέρα στην άλλη. Όταν διαβάζουμε την ιστορία του Ιώβ, μια ολική καταστροφή χτύπησε αυτόν τον πιστό άνθρωπο, ρημάζοντας όλους τους τομείς της ζωής του. Οι τραγικές ειδήσεις έφταναν η μία μετά την άλλη,  χωρίς καν να προλαβαίνει να συνέρχεται από τα απανωτά σοκ. Αλλά αυτός δεν είναι πάντα ο τρόπος με τον οποίο ο διάβολος επιτίθεται. Υπάρχουν κι άλλες τακτικές για να μας πλήξει.

Κάποτε οι δοκιμασίες, οι θλίψεις και οι απώλειες εκτείνονται στον χρόνο. Κάποτε υπάρχει για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα αποτυχία και σιωπή. Όνειρα συντρίβονται, πόρτες κλείνουν, άνθρωποι σε αφήνουν, μένεις μόνος.  Αυτές οι επιθέσεις μπορεί να σε καταβάλλουν όπως ακριβώς και οι απανωτές συμφορές, γιατί σκάβουν μέσα σου ένα πνεύμα απογοήτευσης, ηττοπάθειας, κούρασης, αδιεξόδου. Τέτοιες μακροχρόνιες θλιβερές συνθήκες μπορεί να σε πείσουν ότι ακόμη και ο ίδιος ο Θεός, Τον οποίο αγαπάς και εμπιστεύεσαι, σε ξέχασε και δεν υπάρχει κανένας λόγος να συνεχίσεις να προσεύχεσαι και να πιστεύεις ότι θα βγεις απ' αυτή την κατάσταση.

Ο Ιώβ αντιμετώπισε τις ανεξήγητες συμφορές του όχι με θριαμβευτικό πνεύμα λατρείας και αναμονής της μισθαποδοσίας του. Έμεινε συντριμμένος κάτω από το βάρος της θλίψης, χωρίς, όμως, να σβήσει το όνομα του Θεού από τα χείλη του. Αυτός ήταν ο Θεός του στη ζωή και στον θάνατο, ακόμη κι αν δεν μπορούσε να Του πει προσευχές ευχαριστίας και ύμνους δοξολογίας. 

Όταν ο Αββακούμ άκουσε τι επρόκειτο να κάνει ο Θεός στον λαό του, τα έχασε από τρόμο. Πήρε, όμως, και αυτός την απόφαση πώς ό,τι κι αν συνέβαινε, ο Θεός θα ήταν ο Θεός Του. Εκείνος Θα τον μάθαινε να αναπαύεται και να χαίρεται. Θα τον μάθαινε να τρέχει σαν το ελάφι όταν οι συνθήκες θα τον έσπρωχναν να κρύβεται από θλίψη και πόνο. Το μέλλον του θα ήταν ασφαλές στα χέρια του Θεού, ακόμη κι αν στα δικά του χέρια θα είχαν μείνει μόνο στάκτες.

Αυτή είναι η πίστη που δοκιμάζεται και δείχνει την εμπιστοσύνη της στα σκοτάδια της ζωής. Όπως είχε πει και ο Spurgeon: "Το να εμπιστεύεσαι τον Θεό στο φως δεν είναι τίποτα, αλλά το να Τον εμπιστεύεσαι στο σκοτάδι, αυτό είναι πίστη".

Η αιώνια αξία σου ξεπερνά την πεπερασμένη έννοια της γυναικείας ισότητας

" Δεν [υπάρχει] πλέον Ιουδαίος ούτε Έλληνας· δεν υπάρχει δούλος ούτε ελεύθερος· δεν υπάρχει αρσενικό και θηλυκό· επειδή, όλοι εσείς είστε ένας στον Ιησού Χριστό ". Γαλάτες 3:28.

Σήμερα είναι η ημέρα της γυναίκας και οι γυναίκες γιορτάζουν μια χρονική απαρχή των συνειδητών, συνασπισμένων και συστηματικών αγώνων για να αναγνωριστούν ως ένα ισότιμο σε δικαιώματα, ελευθερίες και πόρους φύλο. 

Μιλώντας ως γυναίκα, ως συνειδητά διαφορετικό φύλο φτιαγμένο από τον Θεό και καθαρά διαχωριζόμενο από το ανδρικό,  καλούμαι να ζήσω στην εποχή μου και μέσα σε ρόλους που μου κληροδοτήθηκαν από τις προηγούμενες γενιές. Βρέθηκα σ' αυτή την κοινωνική εποχή που ασπάζεται συγκεκριμένα πράγματα, απορρίπτει άλλα και βρίσκεται σε διαρκή ανακατασκευή της ταυτότητάς της. Πολλά πράγματα θα ήθελα να τα είχα αλλάξει όσον αφορά στους παγιωμένους ρόλους που καλούμαι να παίξω ως γυναίκα, αλλά δεν μπορώ, γιατί δεν έχω την επιλογή: κανείς δεν μπορεί να βγει ολότελα "έξω" από την εποχή του. Έτσι, αποδέχομαι αυτούς τους ρόλους, γνωρίζοντας τις αρνητικές τους συνέπειες για τη ζωή μου ως γυναίκα. Αλλά είπαμε, δεν έχουμε την επιλογή για τις κοινωνικές κατασκευές μέσα στις οποίες ο Θεός επέτρεψε να ζήσουμε. Διότι, κάποιες φορές η πρόοδος γίνεται δίκοπο μαχαίρι και την πληρώνεις βαριά, είτε είσαι άντρας είτε γυναίκα.

Άλλα πράγματα που συμβαίνουν στην εποχή μου είναι βήματα αληθινής προόδου και ισότητας για το γυναικείο φύλο. Ευχαριστώ τον Θεό που έγιναν και τα απολαμβάνω, έστω κι αν πραγματοποιήθηκαν με τρόπους "επαναστατικούς" και "διαλυτικούς" για την κοινωνία. Ήταν πρόοδοι στο βαθμό που επανόρθωσαν και επανορθώνουν τις αδικίες, την καταπίεση, την κακοποίηση και την εκμετάλλευση που υπέστησαν και υφίστανται ακόμη και σήμερα χιλιάδες γυναίκες. Και αυτό κανένας άντρας και καμιά γυναίκα που αγαπά τη δικαιοσύνη δεν μπορεί να μην το λάβει υπόψη.

Ωστόσο, είμαι μια ρεαλίστρια γυναίκα και πιστεύω ότι και εσείς είστε ρεαλιστές άνθρωποι. Δεν υπάρχει αληθινή ισότητα ούτε και θα υπάρξει ποτέ στη γη σε κανέναν τομέα. Οι αρχές της ισότητας πάντα θα διευρύνονται και θα προσπαθούν να συμπεριλάβουν όλο και περισσότερα δικαιώματα και κατηγορίες ατόμων. Αλλά αληθινή ισότητα, και όχι μόνο δικαιϊκή,  νομική και θεσμική - που είναι πάντα ελλιπείς - δεν θα υπάρξει ποτέ. Αλλά αυτό δεν είναι της παρούσας στιγμής να αναλύσουμε.

Όμως, υπάρχει μια σφαίρα στην οποία απολαμβάνω και θα απολαμβάνω αιώνια απόλυτη ισότητα: αυτή είναι η πνευματική σφαίρα του Θεού. Γιατί ο Θεός όταν συναλλάσσεται με τους ανθρώπους, τους αντιμετωπίζει στη βάση της απόλυτης ισότητας και δικαιοσύνης. Μπροστά στον Θεό δεν υπάρχουν εθνικότητες ή φυλές ανώτερες και κατώτερες, δεν υπάρχουν ελεύθεροι και δούλοι, δεν υπάρχουν πλούσιοι και φτωχοί, μορφωμένοι ή αμόρφωτοι,  δεν υπάρχει καν αρσενικό και θηλυκό. Υπάρχουν ψυχές με τις ίδιες ανάγκες και τις ίδιες αμαρτίες. Όταν τα άτομα επικοινωνούν με το Θεό, δεν έχουν σχέσεις ηθικής διαφοράς μεταξύ τους, ούτε αντιμετωπίζονται διαφορετικά απ' Εκείνον. Οι αρχές της δικαιοσύνης και της ισότητας ισχύουν σε απόλυτο βαθμό, ακόμη κι όταν για τη γήινη ρύθμιση της ζωής τίθενται διαφορετικοί ρόλοι και σχέσεις ιεραρχίας σε τόσους τομείς της ζωής μας.

Αν είσαι γυναίκα, είσαι ένας άνθρωπος ελεύθερος και ίσος μπροστά στον Θεό. Έχεις ίση ηθική αξία με οποιονδήποτε άλλον. Ο Θεός δεν σε υποβιβάζει, δεν σε περιφρονεί, δεν σε διακρίνει, ούτε σε τοποθετεί σε υποδεέστερη θέση. Ο Θεός σε αγαπά εξίσου, και μπορείς, αν θέλεις, να απολαύσεις την ίδια σωτηρία, το ίδιο Άγιο Πνεύμα, τις ίδιες πνευματικές αποκαλύψεις και ευλογίες με κάθε άλλο ανθρώπινο ον. Αυτά τα δικαιώματά σου είναι αιώνια κατοχυρωμένα, ακόμη και όταν οι ρόλοι σου, η θέση ή και η αξία σου εδώ στη γη δεν είναι αυτά που θα ήθελες. 

Ώρες σκοταδιού;

" [...] αλλά, αυτή είναι η ώρα σας, και η εξουσία τού σκότους ". Λουκάς 22:53.

Ώρες σκοταδιού και ώρες που βρίσκεσαι κάτω από την εξουσία του σκότους;... Ναι, υπάρχουν και τέτοιες στη χριστιανική ζωή. Είναι ώρες που τις ζεις απόλυτα μόνος σου, όπως ακριβώς τις έζησε ο Χριστός από τη Γεθσημανή έως τον σταυρό. Και είναι ώρες που πρέπει να πεθάνεις και να πάψεις να πιστεύεις ότι το ποτήρι της θλίψης και της δοκιμασίας θα παρέλθει από σένα. Όχι, δεν θα παρέλθει, ούτε θα γίνει ένα θαύμα για να σωθείς από αυτές τις ώρες (ή τα χρόνια).  Γιατί; 

Γιατί και ο Χριστός ήπιε το ποτήρι της δοκιμασίας. Γιατί και ο Χριστός βρέθηκε, πάντα μέσα στο θέλημα του Θεού, κάτω από την εξουσία των σκοτεινών δυνάμεων που προσπαθούσαν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο να διαλύσουν τα σχέδια του Θεού και να νικήσουν. Γιατί και ο Χριστός έμεινε μόνος, ντροπιάστηκε, πόνεσε, πέθανε, και όλη αυτή η εξέλιξη φαινόταν σαν τη μεγαλύτερη ήττα. Αλλά ξέρουμε ότι δεν ήταν τελικά ήττα. Ήταν μια καθολική νίκη στις δυνάμεις του σκότους.

Ώρες σκοταδιού αντιμετώπισαν αρκετοί άνθρωποι της Αγίας Γραφής. Μπορούμε να σκεφτούμε τον Ιωσήφ, τον Ιώβ, τον Δαβίδ, αλλά και τους μαθητές του Χριστού στη διάρκεια της επίγειας πορείας τους. Όλοι αντιμετώπισαν ώρες σιωπής από την πλευρά του Θεού. Έζησαν ώρες σφοδρής επίθεσης από τον διάβολο, αλλά ήταν και ώρες που ο Θεός θριάμβευε μέσα από τους ανθρώπους Του πάνω στις δυνάμεις του σκότους.

Στις ώρες του σκοταδιού ρωτάμε τα γιατί. Βουλιάζουμε στη θλίψη και στο παράπονο. Πιστεύουμε ότι μάλλον πήραμε πολύ "ζεστά" τη σχέση μας με τον Θεό, γιατί να τώρα σε ποιο σημείο βρισκόμαστε. Η πραγματική ώρα του σκότους φέρνει στην επιφάνεια τέτοια ερωτήματα και μπορεί να κάνει και την πιο δυνατή και πιστή ψυχή να τα χάσει. Ο διάβολος δεν παίζει όταν του δίνεται η εξουσία και ξέρει πώς να "κοσκινίσει σαν το σιτάρι " την ψυχή μας (Λουκάς 22:31). 

Στις ώρες του σκοταδιού δεν έχουμε τίποτα και κανέναν για να κρατηθούμε, παρά μόνο το χέρι του Χριστού. Για να είμαστε πιο σωστοί, δεν μας κρατά κανένα άλλο χέρι, παρά μόνο το χέρι του Χριστού. Όσοι έχουν αντιμετωπίσει τέτοιες, θα βεβαιώσουν ότι το χέρι Του είναι αρκετά δυνατό για να μας περάσει με ασφάλεια απέναντι, ακόμη κι όταν ίδιος μας ο εαυτός μάς έχει προδώσει.

Δίγνωμοι: υπάρχει ελπίδα!

 " Άνθρωπος δίγνωμος [είναι] ακατάστατος σε όλους τούς δρόμους του ". Ιάκωβος 1:8.

Σας έχει τύχει να συναναστραφείτε με δίγνωμους ανθρώπους; Ακόμη πιο προκλητικό, μήπως ανήκετε στην κατηγορία των δίγνωμων ατόμων; Αν ναι, θα ξέρετε ότι η ζωή σας γίνεται συχνά μπέρδεμα, γιατί όλο κάτι έρχεται να χαλάσει τα σχέδια σας και τα βήματα που πρέπει να κάνετε στη ζωή. Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι ταιριάζω στην κατηγορία των δίγνωμων ατόμων. Τι σχέση έχω εγώ με την ακαταστασία, όταν ανά πάσα στιγμή ξέρω που έχω βάλει τι, έχω μπροστά μου ημερολόγιο και μόλις τώρα θυμήθηκα ότι σπίτι και αυτοκίνητο έχουν εξίσου ημερολόγιο για να καταγράφονται οι επιδιορθώσεις και τα κόστη.

Θα ήταν πολύ απλό η διγνωμία να συνοψιζόταν στο να μην μπορούμε να βάλουμε σε τάξη τη μέρα ή τα οικονομικά μας. Η διγνωμία έχει και αυτή την πλευρά, αλλά ουσιαστικά σημαίνει ότι έχω δύο διαφορετικές γνώμες, δύο διαφορετικά φρονήματα τα οποία συγκρούονται. Διότι μπορεί να είμαι μια χαρά ακατάστατος, αλλά να ξέρω τι θέλω, ποιες είναι οι αποφάσεις μου και πώς να ενεργήσω, ώστε να τελεσφορήσουν. 

Αντίθετα, ο δίγνωμος αμφιβάλλει διαρκώς. Παίρνει αποφάσεις με συγκεκριμένα δεδομένα, αλλά δεν είναι σίγουρος ότι αυτές είναι οι καλύτερες.  Αμφιταλαντεύεται όταν τα πράγματα δεν είναι εντελώς ξεκάθαρα μπροστά του. Αναστατώνεται με αυτά που του λένε οι άλλοι. Μήπως έχουν δίκιο τελικά; Συγχέει τους στόχους του στα σημαντικά θέματα, γιατί δεν είναι βέβαιος αν πρέπει να κάνει αυτό ή το άλλο. Διστάζει για το αν η οικογένειά του επικροτεί τις αποφάσεις του. Ανησυχεί μήπως  οι γύρω του δεν ικανοποιούνται από τη συμπεριφορά του. Ο δίγνωμος έχει στο μυαλό του διάφορα πιθανά σενάρια και ασχολείται περισσότερο μ' αυτά παρά με το να μείνει πιστός σ' αυτά που αποφάσισε. Και φυσικά, ο δίγνωμος παραιτείται όταν κάτι στραβώσει.

Αν είμαστε δίγνωμοι, θα μεταφέρουμε όλη αυτή τη στάση μας στη σχέση μας με τον Θεό. Και εκεί τα πράγματα θα γίνουν χειρότερα, γιατί ο Θεός είναι ένα πρόσωπο που δεν βλέπουμε, που πολλές φορές μας είναι ακατανόητο και μας εκπλήσσει με τους δρόμους Του. Τον Θεό, δεν τον "ελέγχουμε" άμεσα, έτσι η διγνωμία μας γιγαντώνει. Μπορούμε να Τον εμπιστευόμαστε ακόμη κι όταν δεν ξέρουμε το μέλλον; Θα κάνει σε μας αυτά που υπόσχεται; Θα δώσει όταν Του ζητάμε στην προσευχή;  Μπορούμε να ακουμπήσουμε στην αγάπη Του όταν τα έχουμε κάνει θάλασσα; Σας διαβεβαιώνω ότι σχεδόν αποκλείεται να δώσουμε σταθερές απαντήσεις, αν είμαστε δίγνωμοι.

Ο δίγνωμος άνθρωπος ζητά, αλλά ξεχνά τι ζήτησε. Δεν βλέπει τις απαντήσεις όταν έρχονται, γιατί η εικόνα του είναι μπερδεμένη. Μπορεί να συνεχίσει να προσεύχεται, αλλά δεν παίρνει ουσιαστικά κάτι, γιατί ακόμη κι όταν ο Θεός τού δώσει, είναι ικανός από μόνος του να απεμπολήσει τις καλές εκβάσεις. Ο δίγνωμος άνθρωπος θα κουραστεί στο τέλος από τη διγνωμία του. Δόξα στον Θεό! Ίσως εδώ είναι η καλύτερη ευκαιρία να αφήσει τον Θεό να δουλέψει πραγματικά πάνω Του, αλλάζοντας τον χαρακτήρα του και μαθαίνοντάς του πολύτιμα μαθήματα για τη ζωή. Και αυτό αξίζει τον κόπο. Ναι, οι δίγνωμοι αλλάζουν, γιατί ο Θεός μάς αλλάζει όταν το θέλουμε.