Εεε ... όχι, δεν έχω iPhone!

Είναι το κλείσιμο πρακτικά της εργασιακής εβδομάδας και της ημέρας για τους περισσότερους, έτσι σκέφτηκα να μεταφέρω ένα (μάλλον) αστείο περιστατικό που είχα με μια μικρή μου μαθήτρια.

Καθώς κάναμε μάθημα, χρειάστηκε να βάλω το τηλέφωνο στο αθόρυβο, επειδή δεν μου αρέσει να χτυπά στο μάθημα. Τότε η οκτάχρονη μαθήτρια με ρώτησε : «Τι μοντέλο είναι;» Σκέφτηκα γρήγορα και προσπάθησα να βρω τι μου είχε πουλήσει ο υπεύθυνος ενός καταστήματος κινητής τηλεφωνίας. Ευτυχώς, το θυμήθηκα και της το είπα. Τότε μου απάντησε: «Το δικό μου είναι Apple, iPhone!». Γέλασα. «Μπράβο!», της είπα.

«Πόσο κάνει; Είναι ακριβό;», με ρώτησε στη συνέχεια η μικρή. Της είπα μια τιμή και της εξήγησα ότι δεν είναι και φτηνό… «Το δικό μου κάνει…», και μου έδωσε ακριβώς την τιμή που έκανε το τηλέφωνό της, ξέροντας ότι κόστιζε κατά πολύ περισσότερο από το δικό μου. «Εξαιρετικά, της απάντησα. Αλλά ξέρεις, δεν με ενδιαφέρει καθόλου η τεχνολογία, και αυτό το πήρα με το ζόρι, γιατί μια πολύ καλή Γαλλίδα φίλη μου με έπεισε ότι είμαι πολύ “καθυστερημένη” και πρέπει να “αναβαθμιστώ”. Αναβαθμίστηκα, λοιπόν, αλλά για να σου πω την αλήθεια, ελάχιστα πράγματα κάνω μαζί του… Εσύ, τι κάνεις μαζί του; Το παίρνεις στο σχολείο;», τη ρώτησα. «Όχι βέβαια! Βγάζω κυρίως φωτογραφίες…», και με λίγα ακόμη σχόλια έκλεισε η συζήτησή μας περί κινητού.

Ένα παιδί οκτώ χρονών ξέρει πολύ καλά όχι τι κάνεις μ’ ένα κινητό, αλλά ποια κινητά είναι «must - have» καθώς και τη σχέση τιμής, αξίας και νοήματος πίσω από τα πράγματα. Πράγματι φαίνεται χαριτωμένο για μια τέτοια παιδική ηλικία, αλλά παίρνει άλλη νοηματοδότηση αν το δει κανείς μέσα στον κόσμο των ενηλίκων.

Δεν έχω κανένα πρόβλημα με το iPhone! Ούτε με το Rolex, τη Luis Vuitton ή τη Jaguar...Μια χαρά ωραία πράγματα είναι όπως όλα τα άλλα! Κι αν και κοστίζουν μια μικρή περιουσία και θεωρούνται σύμβολα κύρους, δεν έχουν τελικά σπουδαίο νόημα από μόνα τους, αλλά νοηματοδοτούνται κυρίως από την ταυτότητα και τη στάση ζωής του εκάστοτε ιδιοκτήτη τους.

Ωστόσο, δεν είναι αυτό που ήθελα να πω σήμερα. Αυτό που θα ήθελα να τονίσω είναι ότι στη ζωή υπάρχουν και κάτι άλλα, ακόμη πιο «ακριβά» μοντέλα, κάτι «απλησίαστα» για αρκετούς παραδείγματα και κάποιες άλλες «αξίες» που τις θαυμάζεις, γιατί είναι μοναδικές και αναλλοίωτες.

Παρακάτω ακολουθεί μοντέλο, παράδειγμα και αξίες.

Αυτά που δεν θέλω να θυμάται

 " Τις αμαρτίες τής νιότης μου, και τις παραβάσεις μου, μην τις θυμηθείς· σύμφωνα με το έλεός σου [...] ". Ψαλμός 25:7.

Όταν περνάμε μέσα από έναν ωκεανό δυσκολιών, αναμφίβολα έχουμε πολλά πράγματα να θυμόμαστε.  Τα προβλήματα και οι καταιγίδες της ζωής έχουν συχνά ένα "μυστικό" να μας αποκαλύψουν, ένα μυστικό θαμμένο, ή και ξεχασμένο: οι αμαρτίες μας.  

Κάποτε μικρές παρακοές,  παραλείψεις, ή επαναλαμβανόμενες αστοχίες δημιουργούν με τον χρόνο κάποια από τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε σήμερα. Ξέρω ότι κανείς μας δεν θα παραδεχτεί εύκολα ότι αν απέτυχε σε διάφορους τομείς, γι' αυτό φταίει η αμαρτία του. " Μα, μήπως οι άλλοι τα κάνουν καλύτερα; ", λέμε συχνά. " Και μήπως αυτοί αγαπούσαν τον Θεό περισσότερο και πάντα Τον υπάκουαν;" " Μα, πόσο τραγικά είναι τα λάθη μου; Δεν φταίω πάντα για όλα εγώ ..." Ίσως θεωρητικά να μοιάζουν σωστά όλα αυτά, αλλά δεν μας βοηθούν να προχωρήσουμε μπροστά, γιατί ό,τι ζητά τώρα ο Θεός από μας, σίγουρα θα το ζητήσει και από τους άλλους στον δικό Του χρόνο.

Σε καμιά περίπτωση δεν σημαίνει ότι επειδή αποτυγχάνουμε, ο Θεός μάς αποδοκιμάζει. Ο Θεός δεν μας απορρίπτει, αλλά αναγκάζεται, μέσα απ' ό,τι επιτρέπει στη ζωή μας, να μας θυμίσει τις παρακοές μας, ώστε να μας βοηθήσει να συνειδητοποιήσουμε τι μπορεί να φταίει και ταλαιπωρούμαστε. Ο Κύριος δεν θέλει να μας βασανίσει μέσα από τα προβλήματά μας. Αν τα αφήνει να αυξάνουν και να μη λύνονται, είναι γιατί ίσως θέλει να γυρίσει πίσω τις σελίδες της ζωής μας και να ανασύρει από τη μνήμη μας όλες εκείνες τις φορές που αποτύχαμε να κάνουμε αυτό που μας ζητήθηκε. 

Από τη ζωή μου ξέρω ότι μπορεί να μη θεωρήσουμε ως "τραγικές" αμαρτίες ό,τι παραλείψαμε να κάνουμε ή το κάναμε με λανθασμένο τρόπο. Αυτοί είμαστε εμείς, οι άνθρωποι. Αρκούμαστε στη μετριότητα και στις δικαιολογίες για τα πνευματικά πράγματα, όταν την ίδια στιγμή αναζητούμε την τελειότητα για το εφήμερο και το μάταιο. Αλλά ο Θεός δεν αρκείται στην μετριότητα, θέλει να είμαστε τέλειοι και ολόκληροι, και να μην είμαστε σε τίποτε ελλιπείς (Ιάκωβος 1:4).(Ιάκωβος 1:4). 

Καθώς ξεφυλλίζω τις σελίδες του παρελθόντος, έχω συχνά αρκετές πικρές μνήμες που έρχονται στην επιφάνεια και οι οποίες με κάνουν να πω όπως ο Δαβίδ: " Τις αμαρτίες τής νιότης μου, και τις παραβάσεις μου, μην τις θυμηθείς σύμφωνα με το έλεός σου [...] Δες τη θλίψη μου και τον μόχθο μου, και συγχώρεσε όλες τις αμαρτίες μου " (Ψαλμός 25:7, 18). Είναι πράγματα που εγώ θυμάμαι, καθώς ο Θεός τα ανασύρει από το παρελθόν. Αλλά είναι, επίσης, αυτά που δεν θέλω ο Θεός να θυμάται καθόλου, γι' αυτό τα ομολογώ.  Και καθώς τα ομολογώ, ξέρω ότι ο Θεός επιθυμεί να συνεχίσω χωρίς φόβο ή ανησυχία μπροστά, έχοντας εμπιστοσύνη στο έλεός Του. 

Προσευχές που παίρνουν πάντα απάντηση

" [...] αμαρτήσαμε, ασεβήσαμε" . Δανιήλ 9:15.

Αν είμαστε χριστιανοί, ξέρουμε ότι η προσευχή είναι ένας βασικός τρόπος επικοινωνίας μας με τον Θεό.  Και επειδή αγαπάμε τον Θεό, γι' αυτό επιλέγουμε να μοιραζόμαστε μαζί Του όλα αυτά που νιώθουμε και αυτά που μας απασχολούν. Υπάρχουν χιλιάδες προσευχές -με λόγια ή χωρίς- που κάνουμε στον Θεό. Ωστόσο, υπάρχει μία που όταν βγαίνει από μια ειλικρινή και ταπεινή καρδιά, που ξέρει τι λέει και δεν λέει απλά για να λέει, παίρνει απάντηση και φέρνει αποκατάσταση. Είναι η προσευχή της μετάνοιας και της εξομολόγησης.

Προσευχές μετάνοιας και εξομολόγησης αναπέμπουμε πολύ συχνά στη χριστιανική μας πορεία. Υπάρχουν προσευχές μετάνοιας και εξομολόγησης για λάθη που μας βαραίνουν αποκλειστικά, αλλά υπάρχουν και φορές που τα λάθη και οι αμαρτίες μας είναι αποτέλεσμα της συμπεριφοράς άλλων ανθρώπων που μας "ανάγκασαν" να φερθούμε έτσι ή αλλιώς. Αλλά αυτό δεν μας δικαιώνει, όσο κι αν νιώθουμε δικαιωμένοι με τη στάση που επιλέγουμε.

Σας έχει συμβεί να μη θέλετε να βοηθήσετε ανθρώπους, να τους αποφεύγετε, ή ακόμη και να κάνετε ότι δεν τους βλέπετε, γιατί υπήρξαν περιπτώσεις που αυτοί οι άνθρωποι σάς φέρθηκαν με τον ίδιο τρόπο; Σας έχει συμβεί να πάρετε τη ρεβάνς από άλλους, γιατί δεν σας αντιμετώπισαν κάποτε όπως εσείς θα θέλατε; Έχετε "ξεχάσει" να κάνετε καλό σε άτομα όπως αυτοί "ξέχασαν" να σας κάνουν καλό; Έχετε αδιαφορήσει για κάποιους, γιατί και αυτοί υπήρχαν στιγμές που αδιαφόρησαν για σας; 

Όλοι μας έχουμε κάνει τέτοιες αμαρτίες και αρκετοί έχουμε μετανιώσει που πληγώσαμε με τον τρόπο που μας πλήγωσαν. Μπορεί να έχουμε ισχυρές δικαιολογίες, να νιώθουμε αδικημένοι ή απορριμμένοι, αλλά ο Θεός μάς μαθαίνει ότι η συμπεριφορά μας δεν πρέπει να γίνεται "καθρέφτης" της συμπεριφοράς των άλλων, γιατί και η προσωπικότητα του Χριστού, χωρίς να καταντούσε θύμα, δεν ήταν η αντανάκλαση της συμπεριφοράς των γύρω του. Και αυτό γιατί ο Χριστός αγαπούσε, δεν προσποιόταν ότι αγαπούσε.

Μια προσευχή εξομολόγησης και μετάνοιας για τη συμπεριφορά μας έρχεται μόνο από τον δρόμο της αγάπης. Η αγάπη μας για τον Θεό και η αγάπη μας για τον άλλον θα μας οδηγήσει να πούμε σαν τον Δανιήλ: " [...] αμαρτήσαμε, ασεβήσαμε" (Δανιήλ 9:15). Η αγάπη θα μας σπρώξει να μεσιτεύσουμε σαν τον Νεεμία, λέγοντας : " [...] και εγώ και η οικογένεια του πατέρα μου αμαρτήσαμε. Διαφθαρήκαμε ολοκληρωτικά μπροστά σου ... " (Νεεμίας 1:7). Τέτοιες προσευχές δεν μένουν ποτέ αναπάντητες, γιατί στόχο δεν έχουν τον εαυτό μας, αλλά τον άλλο και τον Θεό που μας έδειξε τον δρόμο της αγάπης.

Ο Αμνός και το Λιοντάρι

 " Δέστε, ο Αμνός τού Θεού, που σηκώνει την αμαρτία τού κόσμου". Ιωάννης 1:29.

" Μη κλαις· πρόσεξε, υπερίσχυσε το λιοντάρι, που είναι από τη φυλή τού Ιούδα, η ρίζα τού Δαβίδ [...] ". Αποκάλυψη 5:5.

                                                      

Μέσα στην Αγία Γραφή υπάρχουν διάφορες εικόνες με τις οποίες γίνεται αναφορά στον Ιησού. Όλες φανερώνουν χαρακτηριστικές ιδιότητες του Χριστού. Δύο που ξεχωρίζουν και οι οποίες είναι αντίθετες ως προς χαρακτηριστικά τους είναι ο αμνός και το λιοντάρι.

Ως αμνός, ο Χριστός είναι ταπεινός και απλός. Είναι καθαρός και άμωμος. Είναι ο αμνός της σταυρικής θυσίας που σήκωσε και σηκώνει τις αμαρτίες του κόσμου. Ο απόστολος Πέτρος στην Α' Επιστολή του θυμίζει ότι δεν λυτρωθήκαμε από τη μάταιη πατροπαράδοτη διαγωγή μας με φθαρτά, ασήμι ή χρυσάφι, αλλά με το πολύτιμο αίμα τού Χριστού, ως αμνού χωρίς ψεγάδι και χωρίς κηλίδα (Α' Πέτρου 1:18-19).

Ως λιοντάρι, ο Χριστός έχει εξουσία και δύναμη. Ο Χριστός είναι ο Κυρίαρχος. Είναι ο μόνος που νίκησε όλους τους εχθρούς Του. Νίκησε τον θάνατο και την αμαρτία. Στους Ψαλμούς διαβάζουμε:  " Είπε ο Κύριος στον Κύριό μου: Κάθισε από τα δεξιά μου, μέχρις ότου βάλω τους εχθρούς σου υποπόδιο των ποδιών σου " (Ψαλμός 110:1).  Ο Χριστός θα είναι ο τελικός νικητής και ο Κυρίαρχος της ιστορίας. Επειδή ήταν η αρχή της ανθρώπινης ιστορίας, γι' αυτό θα σφραγίσει στον δικό Του χρόνο και το τέλος της.

Ο Χριστός, ως Αμνός, προσφέρει σωτηρία, αλλά ως Λιοντάρι, μας κρίνει όλους με δικαιοσύνη και θα αποδώσει σε κάθε έναν όπως θα είναι το έργο του (Αποκάλυψη 22:10).  Οι ιδιότητες και οι πλευρές του χαρακτήρα του Ιησού Χριστού μοναδικές. Ακόμα περισσότερο αξιομνημόνευτα είναι τα έργα.

                                     

Όταν υπηρετηθείς, δεν μπορεί να μην υπηρετήσεις

" Ο Πέτρος λέει σ' αυτόν: Δεν θα πλύνεις τα πόδια μου στον αιώνα. Ο Ιησούς αποκρίθηκε και του είπε: Αν δεν σε πλύνω, δεν έχεις μέρος μαζί μου ". Ιωάννης 13: 8.

Η σκηνή με τον Ιησού που πλένει τα πόδια των μαθητών Του είναι πολύ γνωστή στον χριστιανικό κόσμο. Ο Χριστός είναι η έκφραση της τέλειας και ανιδιοτελούς αγάπης που υπηρετεί. Είναι η έκφραση της εξουσίας που παραιτείται από τη θέση της για να κατέβει σε μια ταπεινωτική θέση που αρμόζει σε δούλους.

Όλοι οι μαθητές αποδέχτηκαν να τους πλύνει τα πόδια ο Χριστός, αλλά υπήρξε και ένας που είχε τις ενστάσεις του: ο Πέτρος. Ο Πέτρος ήταν μια εντελώς ξεχωριστή προσωπικότητα, έγραφε ένα κεφάλαιο μόνος του. Προχωρούσε συχνά σε εκφράσεις διαφοροποίησης που κατέληγαν προβληματικές για τον ίδιο. Δεν υπήρξε άλλος μαθητής που χρειάστηκε ο Χριστός να "τον επαναφέρει στην τάξη" τόσες πολλές φορές. Δεν υπήρξε άλλος μαθητής "σκοτούρα" για τον Κύριο, αν μπορούμε να πούμε ότι ο Χριστός σκοτιζόταν για το ανθρώπινο υλικό που είχε να διαπλάσει.

Ο Πέτρος είναι το μοντέλο του χριστιανού που λέει μεγάλα λόγια και τελικά την πατάει και προδίδεται. Είναι το μοντέλο του επιπόλαιου, που στο τέλος έχει κάνει τόσες γκάφες και ζημιές που δεν μαζεύονται εύκολα. Είναι επίσης το μοντέλο του περίεργου και ασυγκράτητου που πρέπει να τον βάζεις στην θέση του. Τέλος, είναι και το μοντέλου του περήφανου που δεν θέλει να παραδεχτεί ανάγκες ή αιτήματά του, που δεν δέχεται εύκολα υπηρεσία και επιλέγει να ξεχωρίζει με τη στάση του.

Μήπως δεν υπήρξαν φορές που φερθήκαμε σαν τον Πέτρο στην πνευματική μας ζωή; Μπορεί να "σκοτωθήκαμε" να υπηρετήσουμε τον Χριστό, παρά να δεχτήκαμε να υπηρετηθούμε απ' Αυτόν, μην τυχόν και η πνευματική μας "αξιοπρέπεια" κατρακυλήσει. Ο Χριστός δεν συγκινήθηκε μ' αυτές τις υπηρεσίες μας. Ίσως κάποτε κοιτάξαμε μερικούς δικούς μας συνοδοιπόρους και απορήσαμε με την απάθειά τους να κάθονται και να απολαμβάνουν υπηρεσίες, ενώ θα έπρεπε να έχουν λίγο περισσότερο φιλότιμο. Ο Θεός ύψωσε όμως αυτούς και ταπείνωσε εμάς. Ίσως αρνηθήκαμε να παραδεχτούμε ότι είχαμε και εμείς ανάγκη για αγάπη, κατανόηση και περίθαλψη από τον Χριστό. Ο Κύριος ασχολήθηκε με άλλους και όχι με μας. Άλλες φορές διαφοροποιηθήκαμε  απλά και μόνο γιατί το σύστημα σκέψης μας δεν μπορούσε να δεχτεί απόλυτα ότι ο Χριστός ήρθε πρώτα για να μας υπηρετήσει. Ο Χριστός γκρέμισε αυτό το σύστημα σκέψης. 

Δεν θα μπορέσουμε ποτέ να καταλάβουμε τους άλλους, να τους αγαπήσουμε πραγματικά και να τους υπηρετήσουμε σωστά, αν δεν αφήσουμε πρώτα τον Θεό να μας καταλάβει, να μας αγαπήσει, να μας περιθάλψει, να μας υπηρετήσει. Και πάνω απ' όλα, χρειάζεται να γκρεμίσει το δικό μας σύστημα σκέψης. Γιατί η υπηρεσία που γίνεται από αγάπη είναι ταπεινή, είναι διακριτική, έχει έλεος και υπομονή. Αν έχεις έτσι υπηρετηθεί από τον Θεό, θα υπηρετείς με τον ίδιο τρόπο και τους άλλους.

Και ο Χριστός δεν ήταν όμορφος!

" [...] δεν έχει είδος ούτε κάλλος· και τον είδαμε, και δεν είχε ωραιότητα, ώστε να τον επιθυμούμε." (Ησαΐας 53:2).

Καλημέρα καθρέφτη! Τι έχεις να μου πεις σήμερα το πρωί; Μάλιστα, ό,τι μου είπες χθες και προχθές: "Σιγά την ομορφιά! Και θέλω να μην ξεχνάς καθόλου πώς μεγαλώνεις... Και επίσης, καλό θα ήταν να θυμάσαι τι λαμπερές υπάρξεις υπάρχουν και πόσο απέχεις απ' αυτό που θεωρείται "ομορφιά". Προσπάθησε τουλάχιστον να
  ... "

Έχω ήδη εγκαταλείψει τη συνομιλία μου με τον καθρέφτη.  Όχι γιατί δεν εκτιμώ την ομορφιά, αλλά γιατί δεν μου αρέσει η λατρεία και η τυραννία της ψεύτικης εικόνας. Σώματα αψευγάδιαστα, πρόσωπα που δεν έχουν καμιά ρυτίδα ( το photoshop σώζει ), αισθησιασμός που διεκδικεί την αναγνώριση, την επιτυχία, την αξία. Και τι να πει κανείς για τη βιομηχανία που στήνεται πάνω στην ομορφιά, για να πετάνε χωρίς ενοχές οι άνθρωποι τα λεφτά τους, που βγάζουν με τόσο κόπο στις μέρες μας. Τα αποτελέσματα ; Φτιάξαμε μια εποχή ωραίων ... συνδρόμων, απωθημένων, ανασφαλειών, συγκρίσεων και  ψυχολογικών προβλημάτων.

Ο Εμμάνουελ Κάντ είχε πει : " Το ωραίο είναι το σύμβολο του ηθικώς αγαθού". Μπορεί να είναι κάποιος ηθικά αγαθός και να δημιουργεί ασκήμια και ατέλειες; Μπορεί να είναι ηθικά αγαθός και να επιτρέπει κουσούρια που κάνουν τους άλλους να κοροϊδεύουν και να απορρίπτουν; Μπορεί να είναι ηθικά αγαθός και να μην επιλέγει να κάνει πλάσματα όμορφα και ελκυστικά, θα αναρωτιόταν κανείς.

Το πρόσωπο αυτής της εβδομάδας είναι ο Ιησούς Χριστός. Κι όμως, ο Ιησούς δεν ήταν όμορφος! Ο Ησαΐας γράφει προφητικά για τον Χριστό ότι : "δεν έχει είδος ούτε κάλλος· και τον είδαμε, και δεν είχε ωραιότητα, ώστε να τον επιθυμούμε." (Ησαΐας 53:2). Ο Χριστός ήταν μάλλον μια κοινή, αδιάφορη μετριότητα εμφανισιακά, αν και τίποτα δεν αποκλείει ότι μπορεί να ήταν ακόμη και άσκημος. Ο Ιησούς δεν είχε "κάτι" που θα μπορούσε να κάνει τα πλήθη να μαγευτούν από την εικόνα Του. Μια μετριότητα που είχε επιπλέον και το "προνόμιο" να είναι "καταφρονημένος και απορριμμένος από τους ανθρώπους". Ο Χριστός ήταν άτομο "από τον οποίο κάποιος αποστρέφει το πρόσωπο," (Ησαΐας 53:3), γιατί δεν Τον χαρακτήριζε ούτε η ελκυστικότητα ούτε η πυγμή ούτε η επιτυχία. 

Μήπως πρόκειται για λάθος του ηθικά τέλειου αγαθού Θεού που προέβλεψε αυτή τη "μοίρα" για τον Σωτήρα Χριστό; Όχι, ο Ιησούς σε όλη Του τη ζωή ταυτίστηκε με την μετριότητα, την έλλειψη και την απόρριψη για να σου δείξει ότι δεν τα χρειάζεσαι όλα αυτά για να καταλήξεις ευτυχισμένος, πετυχημένος και αγαπητός. Ο δρόμος είναι άλλος, γιατί πολλοί όμορφοι, πετυχημένοι και δυνατοί στην ιστορία ξεχάστηκαν. Εκείνος ζει αιώνια και αλλάζει ζωές. Ακολούθησε το παράδειγμά Του. Διάλεξε τον δρόμο της αγάπης, της ταπείνωσης και της προσφοράς, αντί για τον δρόμο της μάταιης ομορφιάς και της επιτυχίας του εγώ. Θα καταλήξεις όμορφος, ισορροπημένος και επιτυχημένος όταν άλλοι γύρω σου θα ξεχνιούνται και θα βουλιάζουν σε απωθημένα και ανησυχίες των καιρών που πολτοποιούν τους ανθρώπους στο χωνευτήρι του ψέματος.

Το όμορφο σχέδιο του Θεού μπορεί να σε κάνει κάποτε να υποφέρεις

 " Όταν ο Ιησούς [το] άκουσε, είπε: Αυτή η ασθένεια δεν είναι προς θάνατο, αλλά υπέρ τής δόξας τού Θεού, για να δοξαστεί ο Υιός τού Θεού διαμέσου αυτής ". Ιωάννης 11:4.

Ο θάνατος του Λαζάρου ήταν μια τραγική εμπειρία που χτύπησε την πόρτα του σπιτιού της οικογένειας από τη Βηθανία. Η Μάρθα και η Μαρία είχαν κάνει ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να σώσουν τον αδελφό τους που ασθενούσε βαριά. Η έκκληση για βοήθεια έφτασε έγκαιρα στον Ιησού, και σίγουρα οι αδελφές δεν θα αμφέβαλαν ότι ο Χριστός θα ερχόταν σε βοήθειά τους. Ο Κύριος ήταν καλός οικογενειακός τους φίλος κι αν είχε δείξει τόση αγάπη για άγνωστους που συναντούσε στον δρόμο Του, πόσο μάλλον θα νοιαζόταν για τη δική τους περίπτωση.

Στο μήνυμά τους ο Ιησούς απάντησε ότι αυτή η ασθένεια δεν ήταν προς θάνατο, αλλά υπέρ της δόξας του Θεού (Ιωάννης 11:4). Ωστόσο, ο Λάζαρος πέθανε! Και πέθανε γιατί ο Ιησούς δεν είχε πάει στην "ώρα" Του, αφήνοντας τις εξελίξεις να Τον "ξεπεράσουν".  Αληθινή υπόσχεση ή όχι ότι " η ασθένεια αυτή δεν ήταν προς θάνατο ", λίγη σημασία είχε. Το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο για την οικογένεια: απώλεια, πένθος, θλίψη. Όλη αυτή η ζημιά θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί, αν - ΑΝ - ο Ιησούς πήγαινε στην ώρα Του και δεν καθυστερούσε επίτηδες, αφήνοντας το Λάζαρο να πεθάνει.

Δεν ξέρω αν μπορείς να φανταστείς μια τέτοιου είδους αγάπη εκ μέρους του Θεού. Μια αγάπη που σε κάνει να περιμένεις εναγωνίως, που σε κάνει να υποφέρεις και που στο τέλος σε βουλιάζει στη θλίψη. Μια αγάπη που έχει ο Θεός για σένα, συνοδευόμενη από υποσχέσεις, η οποία όμως καταλήγει ματαίωση και απορία. 

" Κύριε, αν ήσουν εδώ, δεν θα πέθαινε ο αδελφός μου" (Ιωάννης 11: 21, 32), είπαν η Μάρθα και η Μαρία όταν αντίκρισαν τον Ιησού. Ήταν το παράπονό τους για ένα τετελεσμένο γεγονός. Ήταν η απορία τους για όλα όσα είχαν συμβεί. Ήταν και η αποδοχή για πράγματα που δεν μπορούσαν πλέον ν' αλλάξουν. Αυτό το σχέδιο δεν χωρούσε στο μυαλό τους. Όπως δεν χωρούσε και η συνέχεια του σχεδίου Του.

Αν η αγάπη του Θεού σε έχει πάει από τέτοιους "παράλογους" δρόμους, μπορείς να εξακολουθείς να πιστεύεις ότι είναι η αγάπη Του; Αν το σχέδιο του Θεού "μπουρδουκλώθηκε" τόσο πολύ στη δική σου ζωή, μπορείς να εξακολουθείς να πιστεύεις ότι υπάρχει ένα σχέδιο; Αν ο Θεός καθυστέρησε για σένα σε βαθμό "θανάτου", πιστεύεις ότι μπορεί να βγάλει μέσα από νεκρές καταστάσεις νέα πράγματα; Αν το πιστεύεις, ίσως αφήσεις τα "αν ήσουν εδώ". Και ίσως αφήσεις να μετακινηθεί και η ταφόπλακα της ψυχής σου, ώστε να μπορεί ο Χριστός να ολοκληρώσει το σχέδιο της αγάπης Του στη ζωή σου.

Και σήμερα μπορείς!

«Σε καιρό δεκτό σε εισάκουσα, και σε ημέρα σωτηρίας σε βοήθησα»· δες, τώρα είναι καιρός ευπρόσδεκτος, δες, τώρα είναι ημέρα σωτηρίας". Β' Κορινθίους 6:2.

" Ο Θεός που σε δημιούργησε χωρίς εσένα, δεν σε σώζει χωρίς εσένα" είχε πει ο Αυγουστίνος. 

Ναι, όπως κι αν το ερμηνεύσει κάποιος, τα λόγια αυτά περιέχουν δύο μεγάλες αλήθειες. Ο Θεός σε έφτιαξε χωρίς να είσαι παρών. Δεν σε ρώτησε αν ήθελες ή όχι να γεννηθείς. Δεν σε ρώτησε πώς ακριβώς θα ήθελες να είσαι, ποια θα ήθελες να ήταν τα χαρακτηριστικά σου και ποιος ο χαρακτήρας σου. Είσαι ένα δημιούργημα του Θεού, δεν είσαι ούτε δημιουργός ούτε κυρίαρχος. 

Ο Θεός, ωστόσο, σου έδωσε ελευθερία. Ελευθερία σημαίνει επιλογή. Και επιλογή σημαίνει προσωπική ευθύνη. Ελευθερία σημαίνει κυριαρχία στις αποφάσεις σου, τις οποίες τις παίρνεις εσύ ο ίδιος και για τις οποίες δεν έχεις κανένα δικαίωμα μετάθεσης ευθύνης.

Όταν ο άσωτος γιος πήρε την απόφαση να φύγει από το σπίτι του πατέρα του, απαιτώντας να του δοθεί το μέρος της πατρικής περιουσίας που του ανήκε, εξάσκησε το δικαίωμα της ελευθερίας επιλογής. Ίσως ο πατέρας να προσπάθησε να τον μεταπείσει, αλλά ελευθερία που δεν πραγματώνεται, δεν μπορεί να ονομάζεται ελευθερία, ούτε συνεπάγεται προσωπική ευθύνη. 

Ο γιος έφυγε από το σπίτι και κατασπατάλησε την περιουσία του και το δυναμικό του ζώντας άσωτα. Άραγε, το διασκέδαζε;  Ή μήπως τον είχαν πιάσει κορόιδο και τον εξαπατούσαν; Λίγη σημασία είχε. Σημασία είχε ότι όλες οι αποφάσεις ήταν πια στη δική του δικαιοδοσία. Ήταν κυρίαρχος και όχι υποτακτικός σε κάποιο πατρικό σπίτι (ή σε κάποιους κολλημένους/παλιομοδίτες γονείς), αναγκασμένος να κάνει αυτά που του φαίνονταν κενά περιεχομένου και βαρετά. Ήταν κυρίαρχος ακόμη και όταν τον εκμεταλλεύονταν και τον πετούσαν στην άκρη. Κυρίαρχος της απόφασής του να βόσκει γουρούνια. Κυρίαρχος ακόμη κι όταν προσπαθούσε να χορτάσει από τα ξυλοκέρατα που έτρωγαν τα γουρούνια. Μπορεί να είχε εξαπατηθεί και ο διάβολος να τον είχε τυφλώσει και να τον έσερνε, αλλά είχε ακόμη το δικαίωμα να λέει ναι και όχι σε επιλογές και προτάσεις.

Ο άσωτος γιος ήταν κυρίαρχος και ελεύθερος να επιλέγει ανά πάσα στιγμή. Γι' αυτό πήρε την απόφαση  κάποτε να γυρίσει πίσω στο σπίτι του. Δεν έχει σημασία κάτω από ποιες συνθήκες, σε ποια κατάσταση, με πόση ντροπή. Σημασία έχει ότι πραγμάτωσε πάλι την ελευθερία επιλογής και την ανάληψης προσωπικής ευθύνης.

 " Ο Θεός που σε δημιούργησε χωρίς εσένα, δεν σε σώζει χωρίς εσένα ". Είσαι δημιούργημα του Θεού, αλλά έχεις στα χέρια σου και μια ασύλληπτη ελευθερία επιλογής: να αφήσεις τη ζωή σου στα χέρια του Θεού. Μη μεταθέτεις τις ευθύνες σου στον Θεό. Μην πεις ότι Αυτός δεν σε σώζει, δεν σε ακούει, δεν επεμβαίνει ν' αλλάξει την καρδιά σου. Δες καλύτερα μήπως κάποιες άλλες δικές σου επιλογές και επιθυμίες περνάνε πριν από αυτό το τόσο σημαντικό βήμα. Ο Θεός σώζει, γιατί είναι σωτήρας. Αλλά κυρίαρχος στην επιλογή σου να επιστρέψεις δεν θα γίνει ποτέ.

Πόσο χρόνο Του δίνεις για να σου δώσει τις δικές Του λύσεις;

" Βοήθησέ μας από τη θλίψη· επειδή, μάταιη [είναι] η σωτηρία από ανθρώπους ". Ψαλμός: 60:11

Ως άνθρωποι δεν θέλουμε την αφάνεια, ούτε τη λησμονιά. Τα χάνουμε στην απόρριψη. Μας φοβίζει η σιωπή και η μοναξιά. Βουλιάζουμε στο αδιέξοδο. Όλα αυτά είναι έξω από την ανθρώπινη φύση μας: λογική και ψυχή αρνούνται να αποδεχτούν τέτοιες συνθήκες σε μάκρος. 

Ο Ιωσήφ στη φυλακή της Αιγύπτου έμεινε στη θλίψη για χρόνια, μην έχοντας καμιά διέξοδο. Δεν είχε οικογένεια να τον στηρίξει πλέον, εφόσον οι αδελφοί του είχαν φροντίσει να τον βγάλουν από τη μέση. Έτσι, είχε καταλήξει δούλος, πουλημένος στην εξουσία ενός υψηλόβαθμου άρχοντα της Αιγύπτου. Δεν είχε φίλους μέσα στο νέο του περιβάλλον, εφόσον η γυναίκα του κυρίου του είχε φροντίσει με την πονηριά και την κακία της να του αφαιρέσει την εμπιστοσύνη που δίκαια απολάμβανε από το Αιγύπτιο αφεντικό του. Έτσι, είχε βρεθεί φυλακισμένος μέσα σ' έναν σκοτεινό λάκκο από τον οποίο οι πιθανότητες να βγει ήταν σχεδόν ανύπαρκτες.  Και όταν δόθηκε κάποια στιγμή η ευκαιρία να βρεθεί μια διέξοδος γι' αυτόν, ο αρχιοινοχόος συγκρατούμενός του, όταν ελευθερώθηκε, τον ξέχασε για άλλα δύο χρόνια. 

Στις μέρες μας μια τέτοια κατάσταση μπορεί και να αποφευχθεί. Από τη στιγμή που η μοντέρνα ζωή έχει πάρει πλέον τρομακτικές διαστάσεις εξωστρέφειας, προβολής και έκθεσης της ατομικότητας μπορούμε να είμαστε  όσο "ορατοί" θέλουμε. Χάρις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, μπορεί να λέμε στους άλλους: "Είμαι εδώ, θέλω να με προσέξετε", "Είμαι εδώ και κάνω έκκληση για βοήθεια", "Είμαι εδώ, να με θυμάστε πού και πού". Ίσως όλο αυτό βοηθάει να νιώθουμε ότι δεν είμαστε μόνοι και ότι δεν έχουμε πέσει στη λησμονιά.

Ο Ιωσήφ δεν μπορούσε να κάνει τέτοιου είδους εκκλήσεις. Δεν μπορούσε να έχει καμιά "έξωθεν" λύση. Ίσως και εσύ τελικά, παρά τις διάφορες φωνές που σου λένε ότι σε καταλαβαίνουν, που προσπαθούν να σε βοηθήσουν, ή που σου κάνουν "like", νιώθεις μόνος και αβοήθητος. 

Ξέρετε, τέλειες λύσεις δίνει μόνο ο Θεός και είναι όντως μάταιη η σωτηρία από ανθρώπους. Αν κάτι κρατά την ελπίδα μου ζωντανή μέσα στις δυσκολίες που αντιμετωπίζω όπως όλοι οι άνθρωποι, είναι ότι ο Θεός ξέρει τι κάνει με τη ζωή μου όταν εγώ δεν ξέρω τι μου γίνεται. Ίσως επιτρέψει να ξεχαστώ, ακόμη κι όταν οι γύρω μου δεν θα το ήθελαν πραγματικά. Ίσως κάποτε υποστώ βλάβη και απόρριψη. Ίσως υπάρξουν ώρες που οι άνθρωποι δεν θα μπορέσουν να μου δώσουν τίποτα. Αλλά πιστεύω ότι σε τελική ανάλυση δεν εξαρτόμαστε από τις προθέσεις των άλλων και η ζωή μας, ακόμη και φυλακισμένη, είναι  μέσα στα χέρια του Θεού. 

Ο Θεός ξέρει τι κάνει με τη ζωή μας όταν εμείς δεν ξέρουμε προς τα πού πηγαίνει αυτή. Ο Θεός θυμάται και έχει απαντήσεις στις εκκλήσεις μας. Λίγο καλύτερες από εκείνες που θα έφερνε η βοήθεια του αρχιοινοχόου, του φίλου, του αδελφού. Λίγο καλύτερες, αρκεί να Του δώσουμε τον χρόνο.