Ο Θεός έχει τόσους τρόπους να μας παρηγορεί

" Επειδή, όταν ήρθαμε στη Μακεδονία, η σάρκα μας δεν είχε καμιά άνεση, αλλά σε όλα θλιβόμασταν· απέξω μάχες, από μέσα φόβοι. Όμως, ο Θεός που παρηγορεί τούς ταπεινούς, μας παρηγόρησε με την παρουσία τού Τίτου [...]" . Β΄Κορινθίους 7:5.

Ο δρόμος της πίστης στον Θεό δεν είναι καθόλου εύκολος δρόμος. Κάνουμε λάθος όταν νομίζουμε ότι κάποιοι πνευματικοί αυτοματισμοί θα λειτουργήσουν και με λίγο κόπο, λίγο πόνο, λίγη προσπάθεια, όλα θα μπουν "μαγικά" στη θέση τους. Ο δρόμος του Θεού έχει και ώρες σκληρές, έχει μάχες δύσκολες, έχει και αγωνίες και απογοητεύσεις, και όποιος δεν είναι διατεθειμένος να πληρώσει το κόστος της μαθητείας, αργά ή γρήγορα θα σκοντάψει και θα αντιμετωπίσει διλήμματα που θα καθορίσουν τη ζωή του. 

Ωστόσο, ο δρόμος του Θεού, δεν είναι ένας μοναχικός δρόμος. Και αυτό είναι κάτι που ως χριστιανοί δεν πρέπει να ξεχνάμε. Ο Θεός μάς καλεί στη βασιλεία Του και τη δόξα Του, αλλά δεν μας αφήνει μόνους στη διαδρομή. Μας χάρισε τον Χριστό που έγινε σε μας σοφία από τον Θεό, και δικαιοσύνη και αγιασμός και απολύτρωση (Α' Κορινθίους 1:30). Δεν μας έδωσε μόνο τη σώζουσα χάρη, αλλά μας δίνει πλούσια κάθε μέρα τη χάρη που χρειαζόμαστε για να προχωρήσουμε στον δρόμο Του. Μας χάρισε το Πνεύμα Του μέσα στις καρδιές μας.  Έφερε δίπλα μας αδελφούς και φίλους και μας έδωσε και εμάς σ' αυτούς, γιατί ξέρει ότι μόνοι μας δεν θα μπορούσαμε να τελειώσουμε τον αγώνα της πίστης.

Στις δύσκολες ώρες των αγώνων μας, στις ώρες που η ψυχή μας κινδυνεύει ν' αποκάμει και να γλιστρήσει, ο Θεός μάς παρηγορεί και μας δίνει ελπίδα με τόσο διαφορετικούς τρόπους. Κάποτε μέσα από τις υποσχέσεις της Αγίας Γραφής. Άλλοτε, με μια απρόσμενη λύση. Άλλοτε, με κάποιο πρόσωπο, που ο Θεός το φέρνει την κατάλληλη στιγμή δίπλα μας. 

Ο απόστολος Παύλος και ο Σίλας είχαν ταλαιπωρηθεί αφάνταστα στην Ασία και είχαν υποφέρει ποικιλοτρόπως στη Μακεδονία.  Ο δρόμος του Θεού τούς είχε οδηγήσει σε συνεχείς θλίψεις, σε απανωτές μάχες, σε  φόβους και αγωνίες. Είχαν φτάσει στα όριά τους. Είχαν στενοχωρηθεί σε τόσο μεγάλο βαθμό που ο Παύλος ομολόγησε ότι όλο αυτό ήταν περισσότερο από τη δύναμή τους, ώστε απελπιστήκαν και από το να ζούνε (Β' Κορινθίους 1:8). Αλλά μέσα σ' αυτό τους το αδιέξοδο, ο Θεός βρήκε έναν δικό Του τρόπο να τους ενθαρρύνει. Τους έστειλε "δώρο" τον Τίτο, έναν άλλο πιστό φίλο και συνεργάτη, ο οποίος με τη ζεστή παρουσία του, τα λόγια του, τα νέα που τους έφερε, τους παρηγόρησε και τους έδωσε ώθηση να συνεχίσουν. 

Ο Θεός, στον οποίο ακουμπάμε τις ψυχές μας, δεν είναι ανάλγητος. Βλέπει, ξέρει και δίνει λύσεις. Αυτός έχει άπειρους τρόπους να μας στηρίζει και να μας παρηγορεί όταν η ζωή τα φέρνει έτσι, ώστε φτάνουμε να απελπιζόμαστε και από το να ζούμε. Ο Θεός μας είναι ο Θεός των οικτιρμών και πάσης παρηγοριάς ( Β' Κορινθίους 1:3). Παρηγορεί τους θλιμμένους και τους ταπεινούς. Αξίζει να Τον ακολουθούμε.

Τι ... να προσπαθήσω πάλι;

" Κύριε, ολόκληρη τη νύχτα, παρόλο που κοπιάσαμε, δεν πιάσαμε τίποτε· αλλ' όμως, στηριζόμενος στον λόγο σου, θα ρίξω το δίχτυ ". Λουκάς 5:5.

Πέστε μου, για ποιο λόγο θα δοκίμαζε κάποιος να κάνει κάτι στο οποίο έχει αποτύχει τόσες πολλές φορές; Κατά γενικό κανόνα, όταν αποτυγχάνουμε, ματαιωνόμαστε και βάζουμε τον πήχη όλο και πιο χαμηλά. Αρνητικές συσσωρευμένες εμπειρίες και καταγεγραμμένες αποτυχίες μάς κάνουν να προσδοκούμε όλο και λιγότερα.  Και δυστυχώς, υπάρχουν φορές που μας οδηγούν στην πλήρη παραίτηση.

Ο Πέτρος είχε νιώσει την κούραση και την απογοήτευση που προκαλεί μια κοπιώδης βραδιά ψαρέματος με άδεια δίχτυα. Το πιο πιθανόν είναι ότι δεν θα ήταν η πρώτη φορά που είχε ζήσει παρόμοια εμπειρία, αλλά ήταν σίγουρα η πρώτη φορά που κάποιος του έλεγε να προσπαθήσει ξανά. Και αυτός ο κάποιος δεν ήταν ένας απλός ψαράς, σαν τους φίλους του, αλλά ήταν ο ίδιος ο Χριστός, που έχοντας τελειώσει τη διδασκαλία Του στα πλήθη, ζήτησε από τον Πέτρο να ξανακάνει την ίδια ακριβώς προσπάθεια και να ρίξει πάλι τα δίχτυα για να ψαρέψει.

Ο Πέτρος ήταν ειλικρινής και ευθύς, όπως θα πρέπει να είμαστε και εμείς : "Κύριε, ολόκληρη τη νύχτα, παρόλο που κοπιάσαμε, δεν πιάσαμε τίποτε" (Λουκάς 5:5).  Γιατί να μην Του το πούμε, αν αυτό μας βασανίζει; Εφόσον η εμπειρία μας είναι συχνά σαν και αυτή του Πέτρου, δεν είναι κακό να Του πούμε : "Κύριε, θα ήθελα να θυμηθείς όλες εκείνες τις ώρες που γύρισα ματαιωμένος, με τα δίχτυα άδεια και την καρδιά μου κουρασμένη και απογοητευμένη". Ή ακόμη: "Θα ήθελα να θυμηθείς πόσο έχω προσπαθήσει και πόσο ελάχιστο, ή και μηδενικό, ήταν το αποτέλεσμα..."

Αλλά ας μη μείνουμε εκεί, γιατί και ο Πέτρος δεν έμεινε εκεί, αλλά προχώρησε πιο πέρα. Και αυτό είναι θαυμαστό! Όταν είπε: "Στηριζόμενος στον λόγο σου, θα ρίξω το δίχτυ " ( Λουκάς 5:5), έκανε πέρα με μια κίνηση την κακή εμπειρία του και τη λογική του. Ίσως σήμερα εμείς χρειαστούμε να κάνουμε στην άκρη επιπλέον το θυμό ή τα παράπονά μας για όλες εκείνες τις φορές που μάταια κοπιάσαμε. Και μπορεί ο Θεός να μας καλέσει να προχωρήσουμε ξανά μπροστά, στηριζόμενοι στον Λόγο Του και στη δύναμή Του.

Ο Πέτρος δοκίμασε ξανά, γιατί ο Χριστός Τον κάλεσε να δοκιμάσει ξανά. Και όταν τον κάλεσε, ο Πέτρος δεν σκέφτηκε ενθουσιασμένος πόσα πολλά ψάρια θα έπιανε, αλλά έκρινε ότι το να υπακούσει σ' αυτό που του είπε ο Χριστός είχε κάποιο νόημα και αξία. Είμαι βέβαιη ότι ο Θεός θα μας καλέσει να δοκιμάσουμε ξανά στις αποτυχίες μας. Ας προσπαθήσουμε πάλι, γιατί η υπακοή γίνεται συχνά ο δρόμος μέσω του οποίου έρχονται ευλογίες στη ζωή μας. Ευλογίες που θα χαθούν αν μείνουμε να κοιτάζουμε τα άδεια δίχτυα μας, τα αρνητικά συναισθήματά μας ή την κακή εμπειρία μας. 

Θέλω να είμαι αυθεντικός ή δήθεν;

« Ο Θεός δεν μας δεν μας έδωσε πνεύμα δειλίας, αλλά δύναμης και αγάπης και σωφρονισμού » (Β’ Τιμόθεο 1:7).

Ζούμε σε μια εποχή που αναζητά με πάθος το γνήσιο και το αυθεντικό και απεχθάνεται τις απομιμήσεις, τις υποκρισίες και τα δήθεν. Θεωρητικά τουλάχιστον! Γιατί στην πράξη αυτό που συχνά βλέπω μέσα μου και γύρω μου είναι ανθρώπους που προσπαθούν να κρύψουν και να κρυφτούν. Από τον Θεό, τον εαυτό τους, τα πρόσωπα που αγαπούν, τους άλλους.

Θέλουμε να κρυφτούμε, γιατί είμαστε ατελείς, ελλιπείς και τρωτοί. Σαν εκείνους τους πρωτόπλαστους που άρχισαν να κρύβονται από τον Θεό, να κατηγορούν ο ένας τον άλλον και να μπουρδουκλώνουν την αλήθεια όταν το φαρμάκι της αμαρτίας κύλησε στις φλέβες τους. Θέλουμε να κρυφτούμε, γιατί κατά βάθος νιώθουμε πληγωμένοι και ανίσχυροι σ’ έναν ανταγωνιστικό κόσμο που ο ένας ανησυχεί μη φανεί στον άλλον η δική του έλλειψη και η αδυναμία. Θέλουμε να κρυφτούμε, γιατί είμαστε κατά βάθος εγωιστές, και κάθε έκθεση που φέρνει στο φως το ποιοι πραγματικά είμαστε μας φέρνει σε μεγάλη αμηχανία.

Θέλει χρόνο  να καταλάβουμε ότι ο Θεός αποδοκιμάζει τις μάσκες που κρατάμε, προκειμένου να προστατέψουμε το προφίλ μας. «Ο Θεός αντιτάσσεται στους υπερήφανους, στους ταπεινούς, όμως, δίνει χάρη» (Α’ Πέτρου 5:5), Θα αναγνωρίσω και στο εαυτό μου ότι κινούμαστε από υπερηφάνεια όταν δεν θέλουμε να δουν οι άλλοι ποιοι πραγματικά είμαστε στις μεταξύ μας σχέσεις. Κινούμαστε από υπερηφάνεια όταν αρνούμαστε μια αυθεντική επικοινωνία με τους ανθρώπους και τους αδελφούς μας, από φόβο μήπως σκεφτούν διαφορετικά για μας απ΄ό,τι θα θέλαμε να πιστεύουν.

Τελευταία, συνειδητοποίησα ότι η εικόνα μου είναι τελεσίδικα μια χαλασμένη εικόνα. Ναι, μια χαλασμένη εικόνα, της οποίας ο Θεός με τη χάρη Του προσπαθεί να επαναφέρει την ομορφιά της, να αποκαταστήσει την καθαρότητά της, να την κάνει να μοιάσει σ’ Εκείνον, όπως ήταν εξάλλου το αρχικό σχέδιο. Αλλά η εικόνα μου έχει επίσης όμορφα στοιχεία που ο Θεός τής έδωσε. Είναι ένα μείγμα λάσπης και δόξας. Και η δική σου εικόνα το ίδιο, πιστεύω.

Αναγνωρίζοντας μπροστά στον Θεό ποιοι πραγματικά είμαστε, αλλά και τι Αυτός μπορεί να κάνει μ’ έναν γήινο πηλό σαν τον δικό μας, ας επιδιώξουμε αυθεντικές σχέσεις με τους ανθρώπους, ιδιαίτερα με τους αδελφούς μας. Αυθεντικές σχέσεις είναι ό,τι ακριβώς λείπει σήμερα από τις εκκλησίες μας και τις ζωές μας. Αντί για κενές συζητήσεις, τυπικές ευγένειες, δήθεν εκδηλώσεις χαράς και προσήνειας, ας επιδιώξουμε γνήσιες σχέσεις με αλήθεια και αγάπη. Σχέσεις που θα δούμε τους κακούς εαυτούς μας και θα κατανοήσουμε ο ένας τον άλλο. Σχέσεις που θα μοιραστούμε τους φόβους μας και δεν θα κρύψουμε τις αποτυχίες μας. Σχέσεις που θα αναγνωρίσουμε τα όριά μας. Σχέσεις που θα προσευχηθούμε ο ένας για τον άλλο και δεν θα ανταγωνιστούμε, καταστρέφοντας ό,τι ωραίο ο Θεός θέλει να χτίσει στις ζωές μας.

Οι αυθεντικές σχέσεις θέλουν κουράγιο και ταπείνωση. Θέλουν δύναμη να πάμε προς τον άλλον, αγνοώντας το φόβο ότι μπορεί να εκτεθούμε ή να πληγωθούμε ξανά. Ο Θεός θέλει να έχουμε αυθεντικές σχέσεις, σχέσεις αγάπης και αλήθειας. Ας τολμήσουμε, σκεπτόμενοι ότι « ο Θεός δεν μας δεν μας έδωσε πνεύμα δειλίας, αλλά δύναμης και αγάπης και σωφρονισμού» (Β’ Τιμόθεο 1:7), για να ζήσουμε όπως αξίζει στα παιδιά Του να ζήσουν. 

Πατέρας και φίλος μου: τα ξέρει όλα, τα δίνει όλα

" Κύριε, με δοκίμασες και με γνώρισες. Εσύ γνωρίζεις το κάθισμά μου και την έγερσή μου· καταλαβαίνεις τους λογισμούς μου από μακριά· διερευνάς το περπάτημά μου και το πλάγιασμά μου, και όλους τους δρόμους μου γνωρίζεις. Επειδή, δες, και πριν ο λόγος έρθει στη γλώσσα μου, εσύ, Κύριε, γνωρίζεις το παν ". Ψαλμός 139: 1-4.

Υπάρχουν φορές που θέματα που επηρεάζουν τη ζωή μας απασχολούν το μυαλό και την ψυχή μας μ' έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο. Περνάμε από φάσεις που αναλωνόμαστε στην προσευχή για κάποιο ζήτημά μας, ξοδεύοντας ώρες προσευχόμενοι μέσα σε ψυχική αγωνία, όπως ο Δανιήλ, η Άννα, ο Δαβίδ, προκειμένου να κατανοήσουμε τους δρόμους του Θεού και τον χαρακτήρα Του. 

Υπάρχουν στιγμές που ο πόθος μας να κάνουμε  θέλημα του Θεού μάς παραλύει και μας κάνει βουβούς. Μέσα στον χρόνο, ανιχνεύουμε τα κίνητρά μας και τα καθαρίζουμε κάτω από το φως του Λόγου Του και τους ελέγχους του Αγίου Πνεύματος. Παρά τις ευνοϊκές για μας συνθήκες που κάποτε παρουσιάζονται, πάμε πίσω, καθόμαστε στην άκρη, περιμένουμε χωρίς βιασύνη τον Θεό, παρόλο που θα θέλαμε να ενεργήσουμε διαφορετικά. 

Υπάρχουν ώρες που η προσευχή γίνεται μάχη, και είναι αλήθεια ότι ο Θεός χρειάζεται σε κάποιες περιπτώσεις να δει την προθυμία μας, την επιμονή μας, ακόμη και την αγωνία μας για κάποιο ζήτημά μας. Η Αγία Γραφή έχει πλήθος τέτοιων προσευχών. 

Αλλά υπάρχει και κάποια ώρα που όλα αυτά σταματούν. Γιατί; Γιατί δεν έχει μείνει τίποτα άλλο πλέον  να λεχθεί ανάμεσα σε μας και τον Θεό. Αυτός μάς δοκίμασε και γνώρισε την καρδιά μας, ακόμη και σε καιρούς νύχτας, σκοτεινούς (Ψαλμός 17:3). Αυτός έφερε κάποτε έτσι τις συνθήκες για να δει αν ο στοχασμός μας είναι διαφορετικός από τα λόγια μας (Ψαλμός 17:3), και αν τα πόδια μας ενέμειναν στα βήματά Του, παρά τους φόβους ή τους πειρασμούς μας  (Ιώβ 23:11). 

Η ηθική αγωνία και η διαρκής αμφιβολία μπορεί να καταντήσουβ αμαρτωλές και καταδικαστέες όταν επιτείνονται. Αν ακουμπήσουμε στο ότι ο Θεός μπορεί " με υπερπερίσσιο τρόπο να κάνει παραπάνω από όλα όσα ζητάμε ή αντιλαμβανόμαστε με τον νου, σύμφωνα με τη δύναμη που ενεργείται μέσα μας  " (Εφεσίους 3:20), θα ησυχάσουμε. Οι φόβοι στην καρδιά έχουν να κάνουν με την έλλειψη εμπιστοσύνης, πίστης και απλότητας στις προθέσεις του Θεού. Αν καταλαβαίναμε ότι ο Θεός δεν είναι στεγνά ένας άγιος και δίκαιος Θεός που το μόνο που Τον νοιάζει είναι να ικανοποιηθούν οι αρχές και οι νόμοι Του, αλλά είναι επίσης Πατέρας και Φίλος σ' όλη τη διάρκεια του ταξιδιού μας, θα αναπαυόμασταν, γιατί από μια καρδιά πατέρα και φίλου μόνο αγαθά δώρα μπορεί να έρθουν.

( Φωτογραφία : Kara Delaine Photography )

Ο καλύτερος δρόμος είναι ο δρόμος της αγάπης

 " [...] αποβλέποντας στον Ιησού, τον αρχηγό και τελειωτή τής πίστης, ο οποίος, εξαιτίας τής χαράς που ήταν μπροστά του, υπέφερε σταυρό, καταφρονώντας τη ντροπή ..." Εβραίους 12:2.

Αν κοιτάξετε τον κόσμο γύρω σας, θα δείτε ότι οι άνθρωποι διψούν για αποδοχή και αγάπη. Αν κοιτάξετε τον εαυτό σας κατάματα, θα αναγνωρίσετε ότι και εσείς κατά βάθος έχετε ανάγκη από αγάπη. 

Καμιά ζωή δεν μπορεί να γίνει πραγματικά ευτυχισμένη και δεν μπορεί να ευλογηθεί όταν παραμένει εγωκεντρική και οχυρωμένη στα κάστρα της.

Κοιτώντας τη θυσία του Χριστού στον σταυρό για μας, καταλαβαίνουμε λίγο το μεγαλείο της αγάπης. Αν μπορούσαμε ποτέ να το καταλάβουμε καλύτερα και καλύτερα, θα μέναμε άφωνοι απ' αυτό που ο Χριστός έκανε για μας.

Η αγάπη του Χριστού έγινε έργα. Ήταν μια δέσμευση χωρίς προϋποθέσεις και ένα δόσιμο χωρίς όρια. Η αγάπη του Χριστού ορίστηκε με τη λέξη θυσία. Θα τολμούσα να πω μέσα από το πρίσμα της ανθρώπινης κρίσης ότι φαινόταν μια εντελώς παράλογη και μάταιη θυσία. Μια υπερβολικά παρακινδυνευμένη θυσία, με ένα απίστευτο κόστος...

Αν η αγάπη του Χριστού έφτασε στη θυσία, ήταν γιατί δεν ξεκίνησε από διαφόρων ειδών εγωκεντρικές επεξεργασίες. Δεν στηρίχτηκε σε κανενός είδους αλισφερίσι. Ήταν ανιδιοτελής, γιατί δεν μπορούσε να είναι αλλιώς! Ήταν μια αγάπη που πονούσε για τον άνθρωπο, ενώ θα έπρεπε η ίδια να πονάει από την ανθρώπινη συμπεριφορά.

Αν αρχίσεις να αγαπάς με την αγάπη του Θεού, θα καταλάβεις πώς είναι η αληθινή αγάπη. Γιατί η αληθινή αγάπη βλέπει την έλλειψη, την αστοχία, την πληγή και δεν γυρίζει το πρόσωπό της, αλλά ψάχνει να τα γιατρέψει με όποιο κόστος. Η αγάπη κοιτάζει κάτι ελάχιστο και το ντύνει με όνειρα και προσδοκίες. Η αγάπη υπομένει και ελπίζει. Η αγάπη πιστεύει ότι μπορεί ο κόπος να μην είναι τελικά μάταιος, όπως τελικά μάταιη δεν ήταν ούτε η θυσία του Χριστού για μας.  

Αν ο Θεός βάλει μέσα στην καρδιά μας μια τέτοια αγάπη, θα γευτούμε τον πόνο και τις χαρές της. Και αυτό είχε τόσο μεγάλη σημασία, γιατί η αγάπη είναι και θα είναι ο καλύτερος δρόμος για να γίνεις ο ίδιος ευτυχισμένος και να κάνεις και τους άλλους ευτυχισμένους. 

Πρέπει να με πας, Εσύ...

" Ο Κύριος είναι ο ποιμένας μου [...] ". Ψαλμός 23:1. 

Έχετε νιώσει ποτέ πολύ αδύναμος και χαμένος μέσα σας αλλά και μέσα στον κόσμο που ζείτε; Έχετε βιώσει ένα εσωτερικό χάος στο να βρείτε ανάπαυση, ησυχία και οδό που να σας οδηγεί σ' ένα σταθερό επιθυμητό λιμάνι, ασφαλές και απάνεμο;

Ναι, μάλλον το ξέρετε αυτό το συναίσθημα. Και εγώ το ξέρω και όποτε το ξαναβιώνω, αφήνομαι λέγοντας:

Πρέπει να με πας...

Γιατί δεν μπορώ να πάω μόνη μου στον προορισμό μου, να ζήσω το θέλημά Σου.

Πρέπει να με πας...

Γιατί δεν ξέρω το σωστό δρόμο. Ποιο είναι τελικά το θέλημά Σου;

Πρέπει να με πας...

Γιατί δεν έχω δύναμη καμιά να πάω εκεί που εσύ θέλεις. 

Πρέπει να με πας...

Γιατί δεν έχω καμιά δική μου θέληση για να κάνω το θέλημά Σου.

Πρέπει να με πας...

Και να γίνεις για μένα και το "θέλειν και το ενεργείν" κατά την ευδοκία σου.

Πρέπει να με πας...

Γιατί χωρίς εσένα δεν μπορώ να κάνω τίποτα.

Πρέπει να με πας... Θέλω να με πας Εσύ, μόνο Εσύ Κύριε,

Γιατί σ' αγαπώ Θεέ μου, και αυτό τα λέει όλα.

Όταν περιμένεις μια απάντηση, έχεις απάντηση

 "Επάνω στη σκοπιά μου θα στηθώ, κι επάνω στον πύργο θα στηλωθώ, και θα περιμένω, με σκοπό να δω, τι θα μου μιλήσει, και τι θα απαντήσω σ' αυτόν που με ελέγχει". Αββακούμ 2:1.

Πρέπει ως χριστιανοί να πιστεύουμε ότι ο Θεός είναι πάντα αληθινός στον Λόγο Του και οι υποσχέσεις Του, όσο μακρινές και απίθανες κι αν μας φαίνονται, ποτέ δεν χάνουν τον στόχο τους. Όταν μας απασχολούν ζητήματα, όταν αφιερώνουμε τους εαυτούς μας και τα όποια θέματά μας στον Θεό με προσευχή, πρέπει να επιμένουμε και με κάποιου είδους "ανυπομονησία" να πηγαίνουμε ξανά και ξανά μπροστά Του, θεωρώντας βέβαιο ότι ο Θεός έχει μια απάντηση για μας.

Είναι αποκαρδιωτικό για τον Θεό να λέμε ότι είναι ο Πατέρας μας, ότι ενδιαφέρεται για το αγαθό και την ευτυχία μας πολύ περισσότερο απ ' ό,τι εμείς οι ίδιοι για τους εαυτούς, να λέμε ότι έχει λύσεις στα προβλήματά μας, και μάλιστα  λύσεις θαυμαστές και μοναδικές για τον καθένα μας, αλλά αυτές τις λύσεις να μην τις περιμένουμε στις προσευχές μας.

Δεν υψώνει τον Θεό να λέμε ότι η δόξα του Κυρίου έχει μεγάλη σημασία, αλλά να συμπεριφερόμαστε λες και καμιά απάντηση που θα δόξαζε τελικά το θαυμαστό όνομα Του δεν πρόκειται να μας δοθεί σαν απάντηση στις προσευχές μας. 

Οι άνθρωποι της πίστης δεν προσεύχονται μόνο, αλλά περιμένουν και απαντήσεις. Ίσως αυτές να πάρουν χρόνια και αυτοί να κουραστούν περιμένοντας, αλλά περιμένουν έστω και έτσι τις απαντήσεις. Ο Αββακούμ στήθηκε στην σκοπιά και στηλώθηκε στον πύργο, περιμένοντας πότε ο Θεός θα έδινε μια απάντηση στην προσευχή του. Σίγουρα, δεν καταλάβαινε τι έκανε ο Θεός, ούτε πώς δούλευε μέσα στον χρόνο με τους ανθρώπους. Κάποια πράγματα τού φαίνονταν εντελώς παράλογα και ακατανόητα, αλλά αυτό δεν τον εμπόδιζε να περιμένει απαντήσεις!

Στο πνευματικό πεδίο είναι νόμος ότι "ο δίκαιος θα ζήσει με την πίστη του" (Αββακούμ 2:4). Και η πίστη του δίκαιου επιμένει να πάρει απαντήσεις. Ο Αββακούμ δεν στηλώθηκε μάταια στον πύργο, γιατί ο Θεός τού έδωσε κάποια στιγμή τις απαντήσεις που είχε ανάγκη.

Μην κοιτάς τα προβλήματά σου, ούτε τον χρόνο που περνά περιμένοντας να λυθούν. Μην κοιτάς πόσες προσευχές σου μοιάζουν χαμένες. Μην κοιτάς αυτά που σου φαίνονται παράλογα και ανεξήγητα. Κοίτα τον Κύριο και περίμενε μια απάντηση. Για τους ανθρώπους της πίστης, η απάντηση έρχεται πάντα και δεν βραδύνει, ακόμη κι όταν αργοπορεί (Αββακούμ 2:3)

ΑΦήνω τον Κύριο να είναι Κύριος

 "Άλλος μεν κρίνει μία ημέρα [αγιότερη] παρά μία [άλλη] ημέρα, άλλος όμως κρίνει ίση κάθε ημέρα. Κάθε ένας ας είναι πληροφορημένος στον δικό του νου". Ρωμαίους 14:5.

Για όσους από εμάς πιστεύμε γνήσια στον Θεό, ο Χριστός είναι Κύριος στη ζωή μας και δεν επιθυμούμε άλλοι να παίρνουν αυτό το ρόλο. Είναι μεγάλη αδυναμία, έκφραση ασθενικής συνείδησης και ασθενικής αντίστασης, να αφήνουμε άλλους να κυριαρχούν στη χριστιανική μας πορεία άμεσα ή έμμεσα. Ας μην είμαστε δίγνωμοι άνθρωποι, που όποιος τους πει κάτι -καλό ή κακό- αυτοί αμέσως τρέχουν να το κάνουν, γιατί θεωρούν ότι πιο πιθανόν είναι να έχουν οι άλλοι δίκιο παρά οι ίδιοι. 

Προσωπικά, έχω μεγάλη εκτίμηση στις συμβουλές που μου δίνουν, γι' αυτό ρωτώ τι θα έκανε κάποιος στη θέση μου και ζητώ τα επιχειρήματά του. Συμφωνώ απόλυτα με τον Λόγο του Θεού που λέει ότι "εκείνος που ακούει συμβουλές είναι σοφός " (Παροιμίες 12:15). Αλλά από το ακούω στο κάνω ό,τι μου λένε, η απόσταση είναι μεγάλη. Μπορώ να ακούσω τις θέσεις του άλλου, να λάβω υπόψη την πείρα και τη γνώμη του. Μπορεί αυτά να ταιριάζουν στην περίπτωσή μου και να είναι ό,τι ο Θεός θα ήθελε να μου πει από το στόμα ενός τρίτου. 

Άλλοτε, όμως, ενώ αυτά που ακούω είναι σωστά και λογικά, δεν ταιριάζουν μ' αυτό που ζω. Μπορεί να μην ησυχάζω κιόλας να τα εφαρμόσω. Άλλο πράγμα είναι δεν ταιριάζουν στην περίπτωσή μου, άλλο δεν έχω ειρήνη μέσα μου να τα εφαρμόσω, κι άλλο δεν θέλω να τα κάνω, γιατί με χαλάνε ή δεν με βολεύουν.

Όπως κι να έχει το πράγμα, την ευθύνη της ζωή μας την έχουμε εμείς.  Καλύτερα ίσως είναι να κάνουμε ένα λάθος κατηγορώντας τους εαυτούς μου που δεν άκουσαν τους άλλους, αναλαμβάνοντας έτσι προσωπική ευθύνη, παρά να κάνουμε ένα λάθος και να κατηγορούμε τους άλλους που μπλέχτηκαν στα πόδια μας.

Αν πιστεύω ότι ο Κύριος είναι Κύριός μου, αν κρίνω ότι τα κίνητρά μου είναι καθαρά, όσο μπορώ τουλάχιστον να τα ελέγξω, αφήνω τον Κύριο να είναι ο Κύριος μου. Επίσης, όταν ξέρω ότι ο χριστιανός που είναι δίπλα μου είναι παιδί του Θεού, δεν τον πιέζω, αφήνω πάλι τον Κύριο να είναι ο Κύριός του. Ξέρετε, δεν έχουμε πάντοτε φυσική συναντίληψη μεταξύ μας για το τι είναι το καλύτερο για μια συγκεκριμένη στιγμή, γιατί είμαστε διαφορετικά σκεφτόμενα άτομα. Κάποτε, έχουμε διαφορετικές ανάγκες και περπατάμε σε διαφορετικούς δρόμους. Έχουμε διαφορετική αποκάλυψη και διαφορετική πίστη. Ας περπατήσουμε ο καθένας μας έχοντας τη συνείδησή μας πληροφορημένη γι' αυτά που κάνουμε και έχοντας την πεποίθηση ότι ο Θεός που βλέπει πιο πέρα από τα φαινόμενα, ο Κύριος που διαβάζει τις καρδιές μας, θα δώσει στον καθένα μας σύμφωνα με την καρδιά και το έργο του.

Χάρμα οφθαλμών, ναι, αλλά για ποιον;

 " Όλα είναι στην εξουσία μου, αλλά όλα δεν συμφέρουν· όλα είναι στην εξουσία μου, αλλά όλα δεν οικοδομούν. Κανένας ας μη ζητάει το δικό του συμφέρον· αλλά κάθε ένας αυτά που συμφέρουν τον άλλον ". Α' Κορινθίους 10: 23-24.

Δεν ξέρω πώς, αλλά η μητέρα μου με έπεισε να μεταποιήσω ένα φουστάνι που είχα, φαίνεται για να της περάσει η ώρα. Το φουστάνι έγινε πολύ ωραίο, είχε κοντύνει και στενέψει αρκετά, αλλά πλέον άφηνε να διαγράφονται μέσα από την κοντύτερη φόδρα κατά έναν ιδιαίτερο τρόπο τα πόδια. Χάρμα οφθαλμών, σκέφτηκα!

Και ξαφνικά, μια σκέψη πέρασε από το μυαλό μου. Χάρμα οφθαλμών, ναι, αλλά για ποιον; Για μένα; Για τον Θεό; Για τις φίλες μου; Για το κοινωνικό περιβάλλον; Για το αντρικό φύλο; Γιατί για να είμαστε ειλικρινείς, δεν ντυνόμαστε μόνο για να αρέσουμε στους εαυτούς μας. Αν αυτό ήταν το μόνο κίνητρο, είμαι σίγουρη ότι τουλάχιστον η πλειοψηφία των γυναικών θα προτιμούσε να γυρίζει με τις πιτζάμες και θα το απολάμβανε...

Όταν ντυνόμαστε,  θέλουμε να αρέσουμε στους εαυτούς μας, αλλά θέλουμε να αρέσουμε και στους άλλους. Αν είμαστε χριστιανοί, υπολογίζουμε επιπλέον τη γνώμη του Θεού. Ξέρετε, δεν είναι καθόλου εύκολο να ντυθεί κανείς κρατώντας αυτές τις τρεις ισορροπίες. 

Ο κόσμος μέσα στον οποίο οι σημερινές χριστιανές γυναίκες ζουν είναι ένας κόσμος που επιβραβεύει την επιθυμία, το ανέβασμα της επιθυμίας, την ικανοποίηση της επιθυμίας. Και φυσικά επιβραβεύει άμεσα όσες τα τολμούν αυτά! Λοιπόν, θέλω να ντύνομαι όπως επιθυμώ. Θέλω να με βλέπουν οι φίλες μου και να με χαζεύουν, όχι να με λυπούνται. Θέλω να ικανοποιείται η επιθυμία μου να ακούω ότι έχω άποψη και ντύνομαι ωραία. Θέλω να φοράω ότι με κάνει επιθυμητή, αν γίνεται πολύ επιθυμητή. Θέλω να ικανοποιώ την επιθυμία των αντρών που επιθυμούν να είναι οι γυναίκες επιθυμητές. (Αν αυτό δεν λέγεται εγωισμός και φιλαρέσκεια πώς αλλιώς λέγεται;) 

Και οι άντρες θέλουν τα ίδια ακριβώς, ωστόσο είναι πιο δύσκολο στον άντρα να μιλήσουμε για προκλητική ενδυμασία. Ας επιστρέψουμε στις γυναίκες. Είναι ωραίο και απαραίτητο να ακούω ότι είμαι ωραία. Είναι ωραίο να με θαυμάζουν και να με βρίσκουν θελκτική και όχι αποκρουστική. Αυτό είναι ένα λογικό όριο. Αλλά δεν είναι ούτε ηθικά ωραίο ούτε πνευματικά δίκιο να ντύνομαι με τέτοιον τρόπο ώστε να μην μπορεί να συγκρατήσει τα μάτια του ένας άντρας. Οι άντρες έχουν ηθική υπόσταση και αξιοπρέπεια, και είναι άδικο να τους παγιδεύω στα δίκτυα μου, να τους ξυπνάω επιθυμίες που δεν πρόκειται να ικανοποιήσω, να εγείρω την αμαρτωλή φαντασία τους, μόνο και μόνο γιατί θέλω να ντυθώ ελεύθερα και όπως μου αρέσει. Κατά βάθος, να επιβεβαιώσω τη γυναικεία ωραιοπάθειά μου, εκμεταλλευόμενη τη δική τους αδυναμία.

Λοιπόν, σαν ελεύθερα άτομα φυσικά και είναι στην εξουσία μας να φορέσουμε ό,τι φουστάνι θέλουμε και ό,τι μας αρέσει. Αλλά ας μην το κάνουμε όταν αυτό δεν οικοδομεί κανέναν, αλλά θρέφει τη ματαιοδοξία μας, παρασύρει άλλες κοπέλες, παγιδεύει και εξευτελίζει τους άντρες. Σαν χριστιανές γυναίκες, οφείλουμε να σκεφτούμε όχι το δικό μας συμφέρον, αλλά και το συμφέρον των άλλων και ό,τι μπορεί να τους βοηθήσει να σταθούν και όχι να πέσουν πνευματικά. 

Σαούλ-Δαβίδ: Ήταν αρκετή η χάρη;

" Τότε, έγινε λόγος τού Κυρίου στον Σαμουήλ, λέγοντας:  Μεταμελήθηκα που έκανα τον Σαούλ βασιλιά· επειδή, στράφηκε από πίσω μου, και δεν εκτέλεσε τα λόγια μου ". Α' Σαμουήλ 15:10. 

Είχε γραφτεί σε προηγούμενη δημοσίευση ότι οι αρχές και οι νόμοι του Θεού είναι οι ίδιοι για όλους και έχουν τα ίδια αποτελέσματα σε όλους ανεξαιρέτως. Ωστόσο, οι γενικευτικές αρχές βιώνονται πάντα στον εμπειρικό κόσμο από ξεχωριστά άτομα που έχουν μια συγκεκριμένη σχέση με τον Κύριο. Ο Σαούλ και ο Δαβίδ είναι δύο παραδείγματα που επιβεβαιώνουν πώς οι προθέσεις του Θεού -δηλαδή, η χάρη Του- μπορεί να βιωθούν διαφορετικά από τα ξεχωριστά άτομα. Οι δωρεές του Θεού όχι μόνο μπορεί να μην λειτουργήσουν με τον ίδιο τρόπο στη ζωή μας, αλλά μπορεί οι στάσεις μας να ακυρώσουν τη δύναμη της χάρης Του και να μας απομακρύνουν από τον Θεό. 

Ο Σαούλ ήταν η απάντηση του Θεού στο αίτημα του λαού Του για την καθιέρωση βασιλιά που θα άρχει πάνω τους. Ο Θεός βρίσκει έναν ωραίο και δυνατό άντρα, από ταπεινή και άγνωστη οικογένεια, και με έναν δικό Του τρόπο τον φέρνει στο προσκήνιο και τον καθιστά βασιλιά στον λαό Του. Του δίνει μια "άλλη καρδιά" (Α' Σαμουήλ 10:9), του δίνει το Πνεύμα Του (Α' Σαμουήλ 10: 10) και τον εξοπλίζει για την αποστολή του. Ταυτόχρονα, βάζει τις προϋποθέσεις της υπακοής (Α' Σαμουήλ 12: 13-15), ώστε η συνθήκη βασιλιά-λαού-Θεού να στερεωθεί.

Ο Σαούλ, παρά το καλό ξεκίνημά του, πέφτει από σφάλμα σε σφάλμα. Ανυπακοές, αυτοσχεδιασμοί και, το χειρότερο, πολλές δικαιολογίες αναγκάζουν τον Θεό να μεταμεληθεί που τον έκανε βασιλιά και να τον απορρίψει. Φαίνεται ότι το πρόβλημα δεν ήταν η χάρη του Θεού που είχε γίνει ξαφνικά μικρόψυχη και μίζερη, αλλά ο Σαούλ. Η χάρη του Θεού δεν μπόρεσε να κάνει για τον Σαούλ αυτά που ο ίδιος ο Σαούλ έπρεπε να είχε κάνει.

Σχετικά γρήγορα, ο Θεός βρίσκει πάλι ένα όμορφο και δυνατό νέο, από ταπεινή οικογένεια, τον Δαβίδ, και τον χρίει βασιλιά του Ισραήλ. Αλλά και αυτός στην πορεία του πέφτει σε σφάλματα και ανυπακοές. Και μάλιστα αρκετά πιο μελανές από εκείνες του Σαούλ. Αλλά ο Δαβίδ ποτέ δεν δικαιολόγησε τον εαυτό του για τις αμαρτίες του και τα σφάλματά του. Ποτέ δεν έπαψε, όταν έπεφτε, να πηγαίνει στον Θεό για αποκατάσταση, έτοιμος να μετανιώσει και να πληρώσει μάλιστα το κόστος της ανυπακοής του. Και κατά περίεργο τρόπο, ο Θεός εξακολουθεί να διατηρεί τη συνθήκη Του μαζί του, δεν τον απορρίπτει και του δίνει μοναδικές υποσχέσεις που δεν τις άξιζε.

Θα ήθελα πράγματι να μπορούσα να δω μόνο τη χάρη του Θεού στα παραπάνω παραδείγματα, αλλά δεν μπορώ. Η χάρη του Θεού είναι η αρχή και το τέλος κάθε δωρεάς και ευεργεσίας, χωρίς αυτήν τίποτα δεν λειτουργεί. Αλλά μεταξύ της αρχής και του τέλους της χάρης, υπάρχει και το ενδιάμεσο του ανθρώπινου παράγοντα. Η γενικευτική αρχή της χάρης του Θεού σε αφαίρεση από τον παράγοντα άνθρωπο -το κάθε ξεχωριστό άτομο που τη βιώνει- μπορεί να καταλήξει σε πλάνη.