Μαλθακότητα ίσον αποτυχία

" Εγώ, λοιπόν, έτσι τρέχω, όχι σαν χωρίς στόχο· έτσι πυγμαχώ, όχι σαν να χτυπάω τον αέρα· αλλά, δαμάζω το σώμα μου και το δουλαγωγώ, μήπως, ενώ κήρυξα σε άλλους, εγώ γίνω αδόκιμος". Α' Κορινθίους 9:27.

Αν είστε γονείς, εκπαιδευτικοί, καθηγητές, θα ξέρετε καλά τι κρυμμένο δυναμικό και πόσες ικανότητες έχουν τα περισσότερα παιδιά. Κι όμως, ακούς γονείς απελπισμένους να σου λένε: "Είναι​ πανέξυπνος, αλλά δεν θέλει να στρωθεί με τίποτα". Ή ακόμη: "Είναι αρκετά τεμπέλα, πόσο να της φωνάζω πια;..."

Δουλεύοντας με μαθητές διαφόρων ηλικιών, έχω πονέσει με το σπαταλημένο δυναμικό αρκετών παιδιών που θα πάει τελικά χαμένο από έλλειψη θέλησης, πειθαρχίας και κυρίως λόγω μαλθακότητας της σάρκας. Πολλά παιδιά έχουν μάθει στη χαλαρότητα, αγαπούν την άνεση και στραβώνουν όταν πρέπει να κάνουν κάτι (οτιδήποτε) έχει πόνο και κόπο. Θα προτιμήσουν να δουν την αγαπημένη τους σειρά παρά να βοηθήσουν στο σπίτι. Θα διαλέξουν την ευχαρίστηση της μουσικής ακρόασης παρά τον πονοκέφαλο των μαθηματικών και των αρχαίων. Ξέρετε τι είναι να γράφεις διαγώνισμα την επόμενη και αντί να κλείσεις την τηλεόραση και το κινητό, να γυρίζεις κανάλια, να χαζολογάς στο viber και να κάνεις  "βόλτες" στο facebook; 

Ξέρετε πόσο δυναμικό αρκετών χριστιανών θα πάει χαμένο εξαιτίας της μαλθακότητας της σάρκας; Δεν είναι κρίμα; Δεν είναι κρίμα να έχω να διαβάσω τη Βίβλο μου κάτι μέρες, γιατί δεν έχω χρόνο από τις εξόδους, τις μέριμνες και τις ανούσιες ασχολίες; Δεν είναι κρίμα να μην καταφέρνω να προσευχηθώ στον Θεό μέσα στη μέρα μου, γιατί όλο και κάποια άλλη "προτεραιότητα" μού κλέβει τον χρόνο; Δεν είναι κρίμα να μην μπορώ να προσφέρω κάτι στην οικογένειά μου, στην εκκλησία μου, στους ξεχασμένους φίλους μου, στον κόσμο έξω, γιατί η σάρκα μου δεν βρίσκει μεγάλη ευχαρίστηση σ' αυτά;

Αν είμαστε σαν εκείνους τους μαλθακούς μαθητές που κοιτάνε μόνο την ευχαρίστηση της στιγμής χωρίς να σκέφτονται το αύριο, θα συνειδητοποιήσουμε ότι η έλλειψη πειθαρχίας και η έλλειψη δέσμευσης για οτιδήποτε δεν μας αρέσει θα καταστρέψουν το πολύτιμο δυναμικό μας. Η μαλθακότητα ισούται με εγγυημένη αποτυχία στα πνευματικά πράγματα. Ο απόστολος Παύλος δάμαζε το σώμα του και το δουλαγωγούσε. Ήξερε ότι το σώμα του δεν έπρεπε να κυριαρχεί στο πνεύμα του και στις προτεραιότητες που είχε βάλει. Αυτό δεν σήμαινε ότι ο Παύλος μισούσε το σώμα του και δεν έδινε σημασία στην ανθρώπινη ευχαρίστηση. Σήμαινε, όμως, ότι όταν οι διαρκείς επιθυμίες της σάρκας του έμπαιναν εμπόδιο στην πρόοδό του και στην πρόοδο του ευαγγελίου, προτιμούσε να δαμάσει το σώμα του παρά να αναζητήσει την πρόσκαιρη ευχαρίστηση της στιγμής. Για τον Παύλο ο στόχος ήταν το αιώνιο βραβείο. Αν και για μας ο στόχος είναι ο ίδιος, θα ακολουθήσουμε τον ίδιο δρόμο.

Ας μην κάνουμε την ευθεία οδό στραβή

 " Κάνε με να γνωρίσω τον δρόμο μου, στον οποίο πρέπει να περπατάω· επειδή, σε σένα ύψωσα την ψυχή μου [...] Δίδαξέ με να κάνω το θέλημά σου· επειδή, εσύ είσαι ο Θεός μου· το αγαθό σου πνεύμα ας με οδηγήσει σε δρόμο ευθύ ". Ψαλμός 143:9.

Ο 143 Ψαλμός είναι ένας από τους πολύ ωραίους ψαλμούς του Δαβίδ. Είναι η προσευχή ενός αφιερωμένου ανθρώπου που μάχεται τις μάχες του Θεού και οι μάχες αυτές τον έχουν καταβάλει και τον έχουν οδηγήσει σε μια αδιέξοδη θέση. Ο Δαβίδ βρισκόταν μέσα στο σκοτάδι και ένιωθε ταπεινωμένος. Η καρδιά του ήταν ταραγμένη, το πνεύμα του καταθλιμμένο, γι'αυτό εκλιπαρούσε τον Θεό για βοήθεια και διέξοδο.

Ο Δαβίδ δεν είχε ιδέες για το πώς να βγει από το αδιέξοδό του. Το μόνο όπλο του ήταν η προσευχή του. Το πρωί που σηκωνόταν, ζητούσε το έλεος και την οδηγία του Θεού. Χρειαζόταν μέσα στους στενωπούς που βρισκόταν ο Κύριος να του κάνει γνωστό τον δρόμο που έπρεπε να πάρει. Λαχταρούσε το Πνεύμα Του να τον οδηγήσει σε ευθεία οδό. Χωρίς το έλεος και τις οδηγίες του Θεού δεν ήξερε τι να κάνει.

Ο Δαβίδ ρωτούσε τον Θεό για πολλά πράγματα και η συνεχής επικοινωνία μαζί Του ήταν το κλειδί για όλες σχεδόν τις επιτυχίες του. Ο Δαβίδ ρωτούσε, έπαιρνε απαντήσεις και έκανε πάντα σύμφωνα μ' αυτά που ο Θεός τού έλεγε. Πιθανόν και εμείς σήμερα να κάνουμε ακριβώς το ίδιο -ζητάμε το έλεος και την οδηγία του Κυρίου-, αλλά πόσοι ακολουθούμε ακριβώς αυτά που ο Θεός μάς είπε; Είναι άλλο πράγμα να θέλω να μάθω ποιος είναι ο ευθύς δρόμος και εντελώς άλλο να ακολουθώ αυτόν τον δρόμο.  

Η εμπειρία μου μού έχει διδάξει ότι δεν είναι ο Θεός που αργεί να μιλήσει ή δεν είναι πρόθυμος να μας διδάξει. Αντίθετα, ο Θεός ανυπομονεί να μας πει με απλό και ευθύ τρόπο ποιος είναι ο δρόμος στον οποίο πρέπει να περπατήσουμε. Αλλά είμαστε εμείς που συχνά αρνιόμαστε να κάνουμε ό,τι μας λέει. Οι λόγοι; Φοβόμαστε. Δεν πιστεύουμε ότι αυτά γίνονται με τέτοιο τρόπο. Δεν θέλουμε να κάνουμε κάτι που δεν ταιριάζει με το σύστημα σκέψης μας. Έχουμε καλύτερες ιδέες. Δεν έχουμε μάθει "να ρισκάρουμε" σε δρόμους που μας φαίνονται άγνωστοι, και, δυστυχώς για μας, ο Θεός μάς ζητά κάποτε να πάρουμε τέτοιους "παράλογους" στα μάτια μας δρόμους, γιατί θέλει να μας μάθει να Τον ακολουθούμε με πίστη και όχι με λογική και επιχειρήματα. 

Οι δρόμοι του Θεού είναι ευθείς, δίκαιοι και αληθινοί. Είναι δρόμοι ξεκάθαροι, αλλά μπορεί να καταλήξουν στραβοί και επώδυνοι αν αντί να κάνουμε αυτά που μας διδάσκει με αγάπη ο Θεός, κάνουμε τελικά αυτά που νομίζουμε.

Και ήταν όλα πολύ καλά...

 " Και είδε ο Θεός όλα όσα δημιούργησε· και να, ήσαν πολύ καλά ".  Γένεση 1:31. 

Αν είστε άνθρωπος που έχει φόβους και ανησυχίες, αν είστε από εκείνους που προσπαθούν να ελέγχουν τις συνθήκες για να μη στραβώσει κάτι, αν αναζητάτε να εξασφαλίζετε τα απρόοπτα, θα σας πω ότι μια τέτοια συμπεριφορά μπορεί να είναι πάρα πολύ ωραία για τους γύρω σας, που θα νιώθουν ασφαλείς, αλλά δεν είναι καθόλου ευχάριστη για σας. Αντίθετα, μπορεί να καταλήξει ψυχοφθόρα και εξαντλητική κάποτε.

Και αυτό γιατί οι συνθήκες της ανθρώπινης ζωής από τη φύση τους ξεφεύγουν από τον έλεγχό μας. Δαπανιόμαστε μάταια όταν ενώ έχουμε κάνει το μέρος μας, βάζουμε με το μυαλό μας ποικίλα ενδεχόμενα για το αύριο που μας ταράζουν προκαταβολικά. Ο Θεός μάς καλεί να σηκώσουμε το φορτίο της ημέρας, το οποίο από μόνο του είναι αρκετό, και όχι να αναλωνόμαστε σε σενάρια που αφαιρούν την ειρήνη και τη δύναμή μας. Αν πρέπει να παλέψουμε το σήμερα, πώς θα τα καταφέρουμε αν σκεφτόμαστε ταυτόχρονα και όλα τα κακά αύριο που νομίζουμε ότι μας περιμένουν; 

Θυμάμαι μια εποχή που αντιμετωπίζαμε ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας με κάποιο μέλος της οικογένειάς μας. Η κατάσταση από μόνη της ήταν ψυχοφθόρα στην καθημερινότητά της. Θυμάμαι επίσης ότι η μεγαλύτερη κούραση ήταν οι ανησυχίες μου. Αν χειροτερέψει η ήδη χάλια κατάσταση; Αν συμβεί αυτό ενώ είμαστε στη δουλειά και η γυναίκα που τον φροντίζει δεν κάνει έγκαιρα αυτό και αυτό;... Αν συμβεί το άλλο και ο άνθρωπός μας φύγει ξαφνικά χωρίς να είμαστε εμείς δίπλα του εκείνη την ώρα; Αν συμβεί το μοιραίο, πώς θα ειδοποιηθεί ο αδελφός μου που εκείνη την εποχή βρισκόταν στο εξωτερικό με τη δουλειά του (τα κινητά μόλις ξεκινούσαν καριέρα) και δεν ήταν καθόλου εύκολο να επικοινωνήσουμε μαζί του;

Όλες άχρηστες σκέψεις και περιττοί φόβοι που δεν επιβεβαιώθηκαν ποτέ. Ένα κακό που το σήκωνα άθελά μου χωρίς κανέναν λόγο. Δεν έχω πει για πολλά πράγματα στη ζωή μου: "Ήρθαν όλα όπως ακριβώς τα ήθελα και πολύ καλύτερα ακόμη." Αλλά αυτό ήταν που είπα από ευγνωμοσύνη όταν ήρθε η ώρα να αποχωριστούμε το αγαπημένο μας πρόσωπο. Αν ο Θεός μού είχε δώσει χαρτί και μολύβι και μου είχε πει: "Γράψε ό,τι θέλεις, όπως ακριβώς θα ήθελες να γίνουν τα πράγματα", δεν θα είχα ποτέ σκεφτεί να γράψω αυτά που ο Θεός έκανε με αγάπη και λεπτότητα εκείνες τις στιγμές.

Ο Θεός κάνει τα πάντα πολύ καλά και μας καλεί να Τον εμπιστευόμαστε, αφήνοντάς Του καθημερινά φορτία που μας βαραίνουν και ενδεχόμενα που μας φοβίζουν. Το βάρος για κάθε "κακό" αύριο είναι ένα ψυχοφθόρο βάρος από το οποίο ο Θεός θέλει να μας απαλλάξει σήμερα, γιατί Αυτός με καλοσύνη έχει φροντίσει για το αύριό μας καλύτερα από εμάς.

Μ' αγαπάς;

 " Σίμωνα του Ιωνά, με αγαπάς περισσότερο τούτων; [...] Κύριε, εσύ ξέρεις τα πάντα· εσύ γνωρίζεις ότι σε αγαπώ". Ιωάννης 21: 15, 17.

Θα ήθελα να σκεφτείτε αν στην ερώτηση: "Μ' αγαπάς;" που θα κάνατε στην αγαπημένη σας, για παράδειγμα,  θα θέλατε να πάρετε απ' αυτήν την εξής απάντηση: "Φυσικά και σ' αγαπώ! Είσαι όμορφος. Είσαι μορφωμένος. Είσαι ευκατάστατος. Έχεις καλή δουλειά ... Σε λατρεύω!"

Νομίζω ότι σχεδόν κανένας άντρας (και γυναίκα φυσικά) δεν θα ήθελε να ακούσει μια παρόμοια επιφανειακή απάντηση. Να σου λένε ότι σ ' αγαπούν, αλλά η αγάπη τους να πηγάζει όχι απ' αυτό που είσαι ακριβώς, αλλά μάλλον απ' αυτά που έχεις! Nα υπονοούν ουσιαστικά ότι αν πάψεις να είσαι όμορφος/η, ευκατάστατος/η, αν χάσεις την κοινωνική σου θέση και τη δουλειά σου - ο χρόνος κάποτε φροντίζει γι' αυτά- δεν θα υπάρχουν και πολλά πράγματα ν' αγαπούν σε σένα.

Φανταστείτε τώρα στην ερώτηση : "Μ' αγαπάς;" να σας δώσουν ως απάντηση περίπου κάτι τέτοιο: "Σ' αγαπώ! Είσαι καλός και είσαι πάνω απ' όλα φίλος μου και με καταλαβαίνεις. Είσαι ψυχικά γενναιόδωρος. Έχεις χιούμορ, ευγένεια και υπομονή. Είσαι πάντα δίπλα μου, μ' αγαπάς και θέλεις το καλό μου... Μου αρέσεις! Αυτές είναι ποιότητες που δεν αλλάζουν ξαφνικά με τους χρόνους και τους καιρούς. Ούτε αλλοιώνονται εύκολα, γιατί είναι στοιχεία της προσωπικότητάς μας και όχι συγκυριακά.

Αν αγαπάμε πραγματικά τον Θεό, θα αγαπάμε τον χαρακτήρα Του, στον οποίο "δεν υπάρχει αλλοίωση ή σκιά μεταβολής" (Ιάκωβος 1:17) περισσότερο από τα δώρα Του. Γιατί δεν μπορεί να πλησιάζουμε τον Θεό και να Του λέμε ότι Τον αγαπάμε, αλλά τελικά να εννοούμε: "Είσαι πλούσιος και μπορείς τα πάντα. Έχεις ευλογίες και δώρα. Κάνε μου αυτά που σου λέω, σε παρακαλώ. Ευλόγησέ με, μην με ξεχνάς ..." Ο Θεός το κάνει. Όμως, κάποια στιγμή αναπόφευκτα θα σταθεί μπροστά μας και θα μας ρωτήσει: "Μ' αγαπάς περισσότερο απ' αυτούς; Μ' αγαπάς περισσότερο απ' αυτά;" Και δεν θα μας ρωτήσει απλώς, αλλά θα τα αποσύρει όλα και θα περιμένει να δει τι είδους αγάπη είναι η αγάπη μας.

Εύχομαι η αγάπη στα πρόσωπα που αγαπάτε και σας αγαπούν να πηγάζει από τον άνθρωπο πρώτα και ύστερα απ' όλα όσα μπορεί να απορρέουν απ' αυτόν. Και κυρίως, εύχομαι η αγάπη σας για τον Θεό να πηγάζει με όλη της τη δύναμη από το πρόσωπο του Θεού και ύστερα απ' όλα όσα Εκείνος μας χαρίζει. Ας τιμήσουμε τα πρόσωπα που μας αγαπούν στη ζωή μας γι' αυτό που είναι τα ίδια και όχι για τα δώρα τους.

Εμπιστοσύνη σε τι;

" Έλπιζε στον Κύριο με όλη σου την καρδιά, και μη επιστηρίζεσαι στη σύνεσή σου·  σε όλους τους δρόμους σου γνώριζε αυτόν, κι αυτός θα διευθύνει τα βήματά σου.  Μη φαντάζεσαι τον εαυτό σου σοφό ". Παροιμίες 3:5-7.

Κάπου το διάβασα και μου άρεσε, γι' αυτό σας το μεταφέρω: "Βεβαιότητα: η αίσθηση που έχουμε ακριβώς προτού να καταλάβουμε την κατάσταση". Οξυδερκής παρατήρηση, με μια καλή δόση χιούμορ, θα πει κανείς. Γιατί όλοι μας λίγο ως πολύ έχουμε περάσει απ' αυτό το σημείο και ίσως να μπαίνουμε ακόμη στον πειρασμό να κάνουμε πράγματα εμπιστευόμενοι τις δικές μας ικανότητες ή την αποκτηθείσα εμπειρία μας. Και επειδή οι ικανότητές μας και οι εμπειρίες μας αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι του εαυτού μας, υπάρχουν φορές που αποτυγχάνουμε οικτρά, γιατί εμπιστευόμαστε τους εαυτούς μας περισσότερο από τη σοφία και τη δύναμη του Θεού.

Συχνά θεωρούμε ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε στους διάφορους τομείς της ζωής, γιατί έχουμε τη δύναμη, τη θέληση και την κρίση και θα τα βγάλουμε πέρα με τις δικές μας ικανότητες. Πρόκειται, δυστυχώς, για μια ψεύτικη πεποίθηση που αργά ή γρήγορα διαψεύδεται καθώς συνειδητοποιούμε έπειτα ότι αποτύχαμε εδώ και εκεί, βουλιάξαμε ή μπλέξαμε σε άσκημα λάθη.

Ο απόστολος Παύλος θυμίζει στους Κορίνθιους πολλές κακές στιγμές από την ιστορία των Ισραηλιτών μέσα στην έρημο και συμπληρώνει ότι "όλα αυτά έγιναν παραδείγματα σ' εκείνους, και γράφτηκαν για τη νουθεσία μας" (Α΄Κορινθίους 10:11). Όπως και αυτοί έτσι και εμείς σήμερα, μπορεί να νιώθουμε μια αυτάρκεια που δεν είναι προς το συμφέρον μας. Μπορεί να ρέπουμε σε συμπεριφορές απιστίας, ειδωλολατρίας, πορνείας, επιθυμίας, γογγυσμού, προκλητικής αμφισβήτησης,  και αυτές να μας παρασύρουν κάποτε να στραφούμε εναντίον του Θεού. Στην ουσία, ο λαός Ισραήλ δεν μπόρεσε να καταλάβει ότι η μεγάλη πεποίθηση στους εαυτούς τους, στα θέλω τους, στους τρόπους τους και στην κρίση τους γινόταν διαρκώς αιτία ποικίλων αμαρτιών που τους οδήγησε τελικά στον χαμό τους.

Αυτάρκεια, ικανότητα, βεβαιότητα είναι σημαντικές για τη ζωή μας, αλλά αν αυτές βρίσκουν τη ρίζα τους στους εαυτούς μας και όχι στον Θεό, γεννούν αμαρτίες που οδηγούν όχι μόνο σε αποτυχίες αλλά και σε συμφορές.

Οι υποθέσεις μας είναι στα καλύτερα χέρια

"  Εγώ, όμως, θα επικαλεστώ τον Θεό, και στον Θεό θα εναποθέσω την υπόθεσή μου·  ο οποίος κάνει ανεξιχνίαστα μεγαλεία, αναρίθμητα θαυμάσια ". Ιώβ 5:8-9.

Οι υποθέσεις μας είναι υποθέσεις Του, και οι υποθέσεις Του είναι υποθέσεις μας: αυτό είναι κάτι που ως χριστιανοί αργούμε να το καταλάβουμε. Η επίγεια πραγματικότητα δεν είναι πάντα ρόδινη. Λογικό, ζούμε στη γη και όχι στον ουρανό. Τα προβλήματα δεν λύνονται πάντα γρήγορα ή εύκολα. Υπάρχουν ώρες που οι δρόμοι μας γίνονται σκοτεινοί. Δίπλα σ' αυτό το επίγειο σκηνικό υπάρχει και ο απροσπέλαστος στη γνώση μας  υπερβατικός κόσμος.

Πολλές φορές ξεχνάμε ότι ως πιστοί δεν έχουμε να αντιμετωπίσουμε μόνο μια γήινη διάταξη σχέσεων και πραγμάτων, αλλά και μια υπερβατική διάταξη εξουσιών που μας αντιστρατεύεται και μας πολεμάει. Προσθέστε δίπλα στα πεζά, τα τετριμμένα και τα προβληματικά της ζωής αυτής κι έναν αθέατο κόσμο πονηρών δυνάμεων, σκοτεινών εξουσιών και καταχθόνιων πνευμάτων που το μόνο που επιθυμούν, ιδιαίτερα για μας που πιστεύουμε στον Θεό, είναι η τελεσίδικη συντριβή μας.

Ξέρω ότι αυτή η εικόνα είναι μια απωθημένη στο μυαλό εικόνα για πολλούς από ανάμεσά μας. Τι σχέση έχουμε εμείς μ' όλον αυτόν τον ξεπεσμένο υπερβατικό κόσμο; Ποιος ο λόγος ν' ανακατεύουμε τον διάβολο στη ζωή μας;  Έχουμε έναν δυνατό Κύριο που "απογύμνωσε τις αρχές και τις εξουσίες, τις καταντρόπιασε δημόσια, όταν, επάνω του, θριάμβευσε εναντίον τους "(Κολοσσαείς 2:15). Ανήκουμε στο βασίλειο του Θεού. Είμαστε ήδη νικητές δια του Ιησού Χριστού. Ναι, έτσι ακριβώς είναι, αλλά αυτή η πραγματικότητα συνοδεύεται από μια άλλη που δεν πρέπει να μας διαφεύγει. "Η πάλη μας δεν είναι ενάντια σε αίμα και σάρκα, αλλά ενάντια στις αρχές, ενάντια στις εξουσίες, ενάντια στους κοσμοκράτορες του σκότους τούτου τού αιώνα, ενάντια στα πνεύματα της πονηρίας στα επουράνια" (Εφεσίους 6:12).

Κάποτε κάποια χριστιανή φίλη μού είχε πει κάτι που τότε μου είχε φανεί περίεργο, τώρα μου φαίνεται απόλυτα σωστό. " Ο Θεός θέλει να μας δώσει ευλογίες και ο διάβολος προσπαθεί την ίδια ώρα να μας τις κλέψει! " Θυμηθείτε την ιστορία του Ιώβ και πόσες ευλογίες του Θεού ο διάβολος αφαίρεσε με ύπουλο τρόπο από τη ζωή  του και τον κατέβασε μέχρι τις πύλες του θανάτου. Θυμηθείτε πώς ο διάβολος προσπάθησε να "κλέψει" τις απαντήσεις από τις ένθερμες προσευχές του Δανιήλ, που με θέρμη και οδύνη είχε προσευχηθεί για τον λαό του και για την εκπλήρωση των υποσχέσεων του Θεού σ' αυτούς. 

Οι υποθέσεις μας είναι υποθέσεις Του, και οι υποθέσεις Του είναι υποθέσεις μας. Ο Κύριος εμπιστεύεται τις υποθέσεις Του πάνω μας, και εμείς τις υποθέσεις μας -που είναι τελικά δικές Του- επάνω Του.  Ο Θεός, στον οποίο ανήκουμε, κάνει μεγαλεία ανεξιχνίαστα και θαυμάσια αναρίθμητα. Οι απορίες μας θα καταλήξουν σε θαυμασμό και ευγνωμοσύνη, γιατί "αν Θεός είναι μαζί μας, ποιος θα είναι εναντίον μας. Επειδή, αυτός, που τον ίδιο του τον Υιό δεν λυπήθηκε, αλλά τον παρέδωσε για χάρη όλων μας, πώς και μαζί μ' αυτόν δεν θα χαρίσει σε μας τα πάντα;" (Ρωμαίους 8:31-32). 

,

Απαραίτητος σύντροφος

" Πολλή ειρήνη έχουν εκείνοι που αγαπούν τον νόμο σου· και σ' αυτούς δεν υπάρχει πρόσκομμα ". 

Ψαλμός 119:165.

Δεν έχω πολύ μεγάλη αγάπη για μερικές εφαρμογές των μοντέρνων τεχνολογιών. Κάποια πράγματα τα βλέπω σαν κάτι που θέλει να μας δέσει στο ζυγό του και να μας αφαιρέσει τις πολύπλευρες ικανότητές μας ως άνθρωποι.

Για παράδειγμα, εκνευρίζομαι με τo gps. Και η άρνησή μου φαίνεται όταν μπουν στο αυτοκίνητό μου άτομα που μόλις καθίσουν στη θέση του συνοδηγού για να κάνουμε μια απλή διαδρομή, βάζουν αμέσως το gps στο κινητό τους, το οποίο μου υπαγορεύει διαρκώς τι πρέπει να κάνω και σε πόσα μέτρα ακριβώς. Και γιατί να μην καταφύγουμε στη μνήμη, στη σκέψη, στην ικανότητα προσανατολισμού που έχουμε, στις πινακίδες, ακόμη και σε μερικούς περιττούς γύρους, και όχι στο gps για ψύλλου πήδημα;

Πάντως όπως και να' χει, κανείς μας δεν θα οδηγήσει στα τυφλά εκεί που δεν ξέρει καθόλου. Χάρτης ή gps, θα πρέπει να κάνουν τη δουλειά τους, διαφορετικά θα χαθούμε αν δεν συμβουλευτούμε κάτι από τα δύο.

Φαίνεται αστείο όταν επιδιώκουμε τόσο πολύ να μη χάσουμε χρόνο και χρήμα, γυρίζοντας άσκοπα μέσα στους δρόμους, αλλά δεν ενδιαφερόμαστε ιδιαίτερα για τις πιο σοβαρές απώλειες στη ζωή μας. Υπάρχει η Βίβλος, ο πολύτιμος οδηγός του Θεού στον άνθρωπο για την παρούσα ζωή και την αιωνιότητα. Είναι το "άκρως αξιόπιστο" gps , δοσμένο από τον Δημιουργό της ζωής, αλλά πόσοι της δίνουν σημασία;

Για τους χριστιανούς, η Βίβλος είνα το gps ή ο χάρτης της πνευματικής μας πορείας. Φυσικά, είναι και πολλά άλλα ακόμη, αλλά κρατώ για την ώρα αυτή τη διάσταση. Εδώ στη γη είμαστε ταξιδιώτες προς τον ουρανό. Και το ταξίδι μας δεν είναι καθόλου απλό. Κρύβει κινδύνους και παγίδες, κάποτε έχει αδιέξοδα και γκρεμούς. Θα συναντήσουμε πολλές ανάγκες καθώς βαδίζουμε εδώ κάτω. Θα υπάρξουν διαφόρων ειδών επιλογές. Θα κληθούμε να πάρουμε αποφάσεις και να δώσουμε απαντήσεις και λύσεις. Θα χρειαστεί να διακρίνουμε το σωστό από το λάθος, το δίκιο από το άδικο. 

Η Βίβλος μάς χαρίστηκε, μεταξύ πολλών άλλων, για να μας βοηθήσει να περπατήσουμε με σοφία, αλήθεια και δύναμη σ΄έναν κόσμο αντίθεο, μπερδεμένο και ρευστό. Η Βίβλος δεν μας δόθηκε για να εκτελούμε τυπικά ένα χριστιανικό καθήκον διαβάζοντάς την. Είναι ο καλύτερος σύντροφος για την κάθε μας μέρα. Είναι μια πολύτιμη και σταθερή αξία για την πορεία μας. Μελετώντας τη συστηματικά και αντλώντας συμβουλή και κρίση απ' αυτήν, είμαστε ασφαλείς για το ταξίδι μας. Αγαπώντας την για τις αλήθειες και τις υποσχέσεις της, αγαπάμε τελικά τον ίδιο τον Θεό που μιλάει μέσα απ' αυτή. Η Βίβλος είναι τα αιώνια λόγια του Θεού και είναι λόγια αγάπης, δύναμης και σοφίας για να είναι το ταξίδι μας επιτυχημένο.

Η μεγαλύτερη αλλαγή που εργάζεται ο Θεός στη ζωή μας

" Εμείς τον αγαπάμε, επειδή αυτός πρώτος μάς αγάπησε." Α' Ιωάννη 4:19.

Ήταν για μένα μια άσκημη ανάμνηση να πέσει πρόσφατα στα χέρια μου ένα ξεχασμένο ημερολόγιο του 1997. Καθώς γυρνούσα τις σελίδες του αναρωτιόμουν: " Πώς είναι δυνατόν; Είκοσι χρόνια πριν και έχω γράψει τα ίδια εδάφια από την Αγία Γραφή, τις ίδιες σκέψεις από τη ζωή, τα ίδια ερωτήματα, τους ίδιους φόβους, τα ίδια σφάλματα και τις ίδιες αγωνίες για εμένα και τους άλλους. Καλά, τίποτα δεν άλλαξε;" 

Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνετε όλοι, αλλά πιστεύω ότι αρκετοί απ' αυτούς που διαβάζουν αυτά τα λόγια καταλαβαίνουν καλά τι θέλω να πω. Και σ' αυτούς θα ήθελα ιδιαίτερα να μιλήσω σήμερα. Κάποιοι δρόμοι της ζωής, δρόμοι στους οποίους ο Θεός επέτρεψε να περπατήσουμε για τους δικούς Του λόγους, μοιάζουν "στρεβλοί" και "σκονισμένοι". Είναι δρόμοι με ερωτήματα, με εσωτερικές και εξωτερικές συγκρούσεις, με λάθη και απώλειες, που κάποτε γίνονται μονότονοι, άλλοτε θολοί και κάποια στιγμή αδιαπέραστοι. Και εμείς αισθανόμαστε σαν να μην κινήθηκε τίποτα. Μετά από τόση πορεία και κόπο, νιώθουμε σαν να βρισκόμαστε στο αρχικό σημείο εκκίνησης. Λες και δεν άλλαξε σχεδόν τίποτα μέσα μας  και γύρω μας. 

Στους δρόμους αυτούς, μέσα στους οποίους συνεχίζουμε να προχωράμε, κάτι ο Θεός κάνει, αλλά δεν ξέρουμε τι ακριβώς. Κάτι ο Θεός εργάζεται, αλλά δεν βλέπουμε καθαρά τι είναι αυτό. Και καθώς βαδίζουμε μπροστά, μαθαίνουμε το πιο πολύτιμο μάθημα. Να μένουμε πιστοί στα λίγα. Να υπομένουμε στη σιωπή και στη μονοτονία. Να εγκαρτερούμε μέσα σε συνθήκες που μας ταλαιπωρούν. Να μη χάνουμε την ελπίδα μας σε δρόμους που δεν εξηγούνται. Να εμπιστευόμαστε χωρίς δεδομένα. Να μετράμε αλλιώς την επιτυχία, την αποτυχία, την απώλεια. 

Καθώς έκλεισα το ημερολόγιο, κάτι ο Θεός φώτισε μέσα μου... Ε, όχι! Πολλά, πάρα πολλά άλλαξαν από τότε! Η κατανόηση και η εξήγηση δεν είναι πλέον το πρώτο πράγμα που μετράει στη ζωή μας. Η αγάπη του Θεού μέσα μας όμως είναι το πρώτο που μετράει. Οι απαντήσεις δεν είναι το πιο σημαντικό γεγονός. Ούτε οι νίκες και οι επιτυχίες μας. Ούτε καν τα λάθη και οι αποτυχίες μας.  Το πρόσωπο του Θεού, αρκετό για την κάθε μας μέρα, είναι ό,τι πιο σημαντικό υπάρχει. Ο Θεός, δικός μας, μέσα μας και όχι κάπου γύρω μας, εναντίον μας ή εντελώς μακριά μας, είναι τον παν!

Σκεφτείτε μήπως και εσείς, έπειτα από χρόνια πορείας με τον Θεό, έχετε δει ν' αλλάζουν όχι τόσο οι δρόμοι σας, τα ερωτηματικά και οι δυσκολίες σας, αλλά η ίδια η σχέση σας μαζί Του. Φανταστείτε να έχετε πάλι απορίες, σφάλματα, ζητήματα, απώλειες, και όμως να λέτε: Ο Θεός είναι πιστός. Ο Θεός είναι αληθινός. Ο Θεός είναι δυνατός. Ο Θεός είναι αγαθός. Ο Θεός είναι άξιος δοξολογίας και τιμής. Ο Θεός είναι το παν και κάνει μόνο καλά πράγματα για μένα και τη ζωή μου! Πιστεύω ότι αυτό λέγεται εμπιστοσύνη και αληθινή αγάπη στον Θεό, και είναι η μεγαλύτερη αλλαγή που Αυτός επιθυμεί να εργαστεί μέσα μας.

Εδώ γελάνε ....'Εχεις πολύ δρόμο ακόμη!

 "  Η αγάπη δεν ξεπέφτει ποτέ ...". Α' Κορινθίους 13:8.

Ο τίτλος της σημερινής δημοσίευσης, χαλαρός για σοβαρές χριστιανικές σκέψεις, είναι, ωστόσο, η αυθόρμητη σκέψη που ήρθε στο μυαλό μου όταν διάβασα την εξής ιδέα για τη μελέτη του κεφαλαίου της αγάπης, στην επιστολή προς Κορινθίους. "Μπορείτε να διαβάσετε αυτό το κεφάλαιο και ν' αντικαταστήσετε τη λέξη αγάπη με το όνομά σας". Σωστή η πρόταση, αλλά όταν άρχισα, ένιωσα μια αμηχανία που άγγιξε τα όρια του αυτοσαρκασμού, για να περάσω έπειτα στην απογοήτευση.

Λοιπόν, η Σίσσυ μακροθυμεί, αγαθοποιεί· η Σίσσυ δεν φθονεί· Η Σίσσυ δεν αυθαδιάζει, δεν υπερηφανεύεται,  δεν φέρεται με απρέπεια, δεν ζητάει τα δικά της, δεν εξάπτεται, δεν συλλογίζεται το κακό [...] Όλα τα ανέχεται, όλα τα πιστεύει, όλα τα ελπίζει, όλα τα υπομένει... 

Εδώ γελάνε! Ναι, βέβαια! Όλα αυτά εγώ... Πού και πού! Αν δεν συντρέχουν αρνητικοί λόγοι, αν μου έχουν εξηγήσει γιατί ο άλλος έχει ανάγκη, αν είμαι στα κέφια μου, αν δεν μ' έχουν τσιγκλήσει, αν δεν είμαι πολύ κουρασμένη, αν δεν έχει στραβώσει κάτι άλλο μέσα στη μέρα μου, αν... 

Παραδέχομαι μια αλήθεια: έχω πολύ δρόμο ακόμη για να ζήσω την αγάπη. Η αγάπη μου δεν είναι σαν την αγάπη του Χριστού: καθαρή, σταθερή, αγαθή,  ανιδιοτελής, αμετάβλητη σε ποιότητα και ποσότητα. Αλλά γιατί να μην αφήνω τον Θεό να εργάζεται στη ζωή μου και να φανερώνει Αυτός τη δική Του αγάπη όλο και πιο πολύ μέσα από μένα; Αν διαβάζω καλά την Αγία Γραφή, "η αγάπη τού Θεού είναι ξεχυμένη μέσα στις καρδιές μας διαμέσου τού Αγίου Πνεύματος, που δόθηκε σε μας" (Ρωμαίους 5:5). 

Η αγάπη του Θεού δεν είναι έξω από μας και πρέπει με νύχια και με δόντια να τη φέρουμε μέσα μας και να τη ζήσουμε. Η αγάπη του Θεού, ο ίδιος ο Θεός που είναι αγάπη, κατοικεί μέσα μας. Η αγάπη του Θεού μάς έχει δοθεί σε όλες τις διαστάσεις που περιγράφτηκαν παραπάνω, αλλά είναι στη δική μας θέληση και επιλογή να τη ντυθούμε. Μπορούμε να αναγνωρίσουμε ότι δεν τα καταφέρνουμε, αλλά θα θέλαμε ο Θεός να ενισχύσει την αδύναμη θέλησή μας στον τομέα της αγάπης. 

Ξέρετε, χρειαζόμαστε θεία ώθηση για να συγχωρήσουμε, να ανεχτούμε, να σιωπούμε, να κάνουμε καλό όταν μας έχουν κάνει κακό. Αλλά χρειαζόμαστε και μια απόφαση που αυτή δεν μπορεί να την πάρει ο Θεός στη θέση μας. Όταν έχουμε αδιαφορήσει για κάποιους, όταν έχουμε πληγώσει άλλους, όταν έχουμε ξεχάσει να συγχωρήσουμε και ο Θεός μάς τα θυμίσει και μας παρακινήσει σε πράξεις αγάπης δια του Πνεύματός Του, είναι δική μας απόφαση να κάνουμε την αγάπη μας πράξη, και όχι να βρούμε δικαιολογίες για να αποφύγουμε το μέρος μας.

Αν ο Θεός είναι αγάπη και είναι μέσα μας, τότε έχουμε μέσα μας όλη την αγάπη και έχουμε επιπλέον και όλη τη δύναμη που χρειαζόμαστε για να τη ζήσουμε. Αν το επιθυμούμε, ο Θεός θα μας ενισχύσει. Αν πραγματικά το επιδιώκουμε, θα συνεργαστούμε με τον Θεό όταν μας ωθεί σε σκέψεις και πράξεις αγάπης.

Είσαι μοναδικός, αλλά δεν είσαι ερημονήσι...

Χθες βρέθηκα για μια αποχαιρετιστήρια βόλτα στη θάλασσα και έτσι βρήκα το χρόνο να μαζέψω μερικές πετρούλες. Ποια είναι η πιο όμορφη; Γιατί εγώ δεν μπορώ να αποφασίσω ποια είναι η ομορφότερη. Είναι όλες υπέροχες, μα κυρίως μοναδικές!

Είσαι μοναδικός/μοναδική, γιατί ακριβώς είσαι διαφορετικός/διαφορετική από όλους τους άλλους. Είσαι ένα μοναδικό δημιούργημα του Θεού, γι' αυτό και δεν μοιάζεις με κανέναν άλλο. Μη συγκρίνεσαι με τους άλλους.

Είσαι ένα μοναδικό πλάσμα και έχεις από τον Θεό τη δική σου αξία και ομορφιά, που ακριβώς την ίδια δεν έχει κανένας άλλος στη γη. Μην ανταγωνίζεσαι με τους άλλους.

Είσαι ένας μοναδικός άνθρωπος, που ο Θεός έχει επενδύσει επάνω σου τόσα πολλά και έχει κάνει τόσα όμορφα όνειρα για σένα. Μην τα ακυρώσεις με τον τρόπο σου.

Έχεις σπουδαία αξία, ξεχωριστή ομορφιά και ένα όμορφο παρόν και μέλλον. Όμως, όλα αυτά δεν μπορείς να τα ζήσεις μόνος σου, σαν μια αποκομμένη από τους άλλους πέτρα. Ή σαν ερημονήσι... Είναι όταν παίρνεις τη θέση σου δίπλα στους άλλους που η αξία σου, η ομορφιά σου και η ζωή σου αποκτούν ουσία και νόημα, γιατί δεν είσαι τίποτα χωρίς τους άλλους γύρω σου. Τους χρειάζεσαι για να είσαι, όπως και αυτοί σε χρειάζονται για να είναι.

Και τέλος, είναι μόνο όταν καταλάβεις τη δική σου μοναδική θέση στα σχέδια του Θεού που μπορείς να απολαύσεις τη μοναδικότητα της ύπαρξής σου και να είσαι ευγνώμων γι' αυτήν.

  Είσαι μοναδικός, αλλά δεν είσαι ερημονήσι...

Καλή επάνοδο στα σχολεία, καλή δύναμη στις δουλειές μας, καλή επιτυχία στη μοναδικότητα του ρόλου που έδωσε στον καθένα μας ο Θεός.

Πάγωσε τη σκέψη, σταμάτησε το κατρακύλισμα

 "Εγώ γνωρίζω τις βουλές που βουλεύομαι για σας, λέει ο Κύριος, βουλές ειρήνης, και όχι κακού, για να σας δώσω το προσδοκώμενο τέλος". Ιερεμίας 19:11.

Δεν υπάρχει χειρότερη, νομίζω, κατάσταση, από ένα μυαλό πολιορκημένο από χιλιάδες συγκρουόμενες σκέψεις. Και ενώ ο νους και η λογική είναι απαραίτητες λειτουργίες, δοσμένες μέσα μας από τον Θεό για να πορευτούμε σ' αυτή τη γη, και είναι αναντικατάστατοι σύμμαχοι για τη ζωή μας, κάποτε μπορεί να γίνουν απειλητικοί εχθροί του εαυτού μας.

Υπάρχουν κάποιες στιγμές που τα δεδομένα είναι τόσο θολά, οι συνθήκες τόσο ρευστές  και οι αποφάσεις τόσο μεγάλης βαρύτητας που η σκέψη μας βυθίζεται στην άβυσσο των διαλογισμών. Όλοι μας έχουμε αντιμετωπίσει τέτοιες πολύπλοκες καταστάσεις και θα ομολογήσουμε ότι τίποτα δεν μπόρεσε να μας βγάλει από το αδιέξοδο που μας οδήγησαν κάποτε οι σκέψεις μας. Ούτε η ενθάρρυνση των άλλων ούτε ο Λόγος του Θεού ούτε η εντατική προσευχή.

Τελευταία, αντιμετώπισα ένα πολύ σημαντικό ζήτημα που με ξεπερνούσε. Έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτεται καθημερινά τόσο πολύ που σώμα και νους άρχισαν να κλωτσούν. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ, εγώ που κοιμάμαι σαν πουλάκι, και δεν μπορούσα να ησυχάσω πουθενά. Δεν ήξερα αν οι σκέψεις μου ήταν από τον Θεό, τον εαυτό μου ή τον διάβολο και χωρίς να το θέλω, έχασα την ειρήνη, τη χαρά και τη δύναμή μου. Το μόνο που μου έμεινε ήταν οι σκέψεις!

Ξέρετε, η ανακύκλωση των σκέψεων μπορεί να καταπονήσει αφόρητα τον άνθρωπο, να του αφαιρέσει κάθε πνευματική και σωματική δύναμη και τέλος να τον σύρει στα τάρταρα. Δεν έχω καμιά αμφιβολία πλέον ότι η σφαίρα των σκέψεων είναι το κατεξοχήν πεδίο μάχης που ο διάβολος έχει το πρωτείο. Πίσω από το αφανές προσωπείο της ανθρώπινης λογικής, της πραγματικότητας των συνθηκών, του χαρακτήρα μας, ο διάβολος διοχετεύει ακούραστα στο μυαλό μας "λογικά" επιχειρήματα και πιθανά σενάρια.

Σε τέτοιες λεπτές στιγμές, το μόνο που μας σώζει είναι να παγώσουμε τη σκέψη και να σταματήσουμε το κατρακύλισμα. Δεν χρειάζεται να αντισταθούμε, προσπαθώντας να βάλουμε σε τάξη τις σκέψεις μας. Δεν θα μπουν ποτέ, γιατί είμαστε υπό πίεση. Δεν χρειάζεται να προσευχηθούμε ακόμη πιο ένθερμα ή να διαβάσουμε ξανά και ξανά εδάφια από τη Γραφή μας. Δεν θα βοηθήσει όσο θα θέλαμε και ίσως αυξήσει την ένταση μέσα μας. Γιατί δεν ησυχάζουμε, θα σκεφτούμε, αφού εμπιστευόμαστε τον Θεό; Γιατί Αυτός δεν μας λέει κάποιο λόγο;

Στα δύσκολα της ζωής, η εντατική σκέψη καταντά καταστροφική. Αντίθετα, λειτουργεί πολύ καλά να εμπιστευτούμε με μια απλή συνειδητή προσευχή τα ζητήματά μας στον Θεό και να πιστέψουμε ότι καθώς αφιερώνουμε σ' Αυτόν τη θέληση και τη ζωή μας, δεν έχουμε πλέον τίποτα να φοβηθούμε. Σ' αυτή τη στάση μας, ας προσθέσουμε μια συνειδητή ευχαριστία, γνωρίζοντας ότι η απάντηση του Θεού στη δική Του ώρα θα είναι η καλύτερη για μας. Ας παγώσουμε κάθε πολιορκητική σκέψη που οδηγεί στο κατρακύλισμα και ας αφήσουμε το μυαλό μας να ξεκουράζεται στην πεποίθηση ότι ο Θεός βουλεύεται και ενεργεί πάντα το καλύτερο για τα ζητήματά μας.

Θαύματα πίσω από τις κλειστές πόρτες

" [...] μπες έπειτα μέσα, και κλείσε την πόρτα πίσω σου [...] ". Β΄Βασιλέων 4:4.

Όταν συναντάμε προβλήματα και αντιξοότητες, δυσκολευόμαστε με μια απλή κίνηση πίστης να τα αφήσουμε στον Θεό. Μια πρώτη αντίδραση είναι να θέλουμε οπωσδήποτε να βρούμε μια λύση, και αυτό μας κάνει ανήσυχους. Άλλοτε, θέλουμε οπωσδήποτε μια συμβουλή, και έτσι συζητάμε ό,τι μας απασχολεί με άτομα που θεωρούμε έμπιστα. Ή άλλοτε, θέλουμε να γκρινιάξουμε γι' αυτά που μας συμβαίνουν και το κάνουμε σε όποιον είναι διαθέσιμος να μας ακούσει. 

Προσωπικά, μου αρέσει πολύ να συζητώ και να βρίσκω λύσεις σε ζητήματα δικά μου και των άλλων. Θεωρώ σοφό να συμβουλευόμαστε άλλους και να ανταλλάσσουμε απόψεις, γιατί κανείς μας δεν είναι τόσο έξυπνος ή συνετός, ώστε να έχει όλες τις απαντήσεις για τα θέματα της ζωής. Αλλά μεταξύ συζήτησης και συμβουλής, από τη μια πλευρά, και γκρίνιας ή απιστίας, από την άλλη, υπάρχει κάτι που πρέπει να επιλυθεί πνευματικά. Μεταξύ ανταλλαγής απόψεων και καθοριστικής επιρροής των απόψεων των άλλων στις αποφάσεις μας, επίσης υπάρχει κάτι που πρέπει να επιλυθεί πνευματικά.

Θυμάστε την ιστορία εκείνης της χήρας γυναίκας που βοούσε προς τον Ελισσαιέ, γιατί δεν έχει να πληρώσει τα χρέη της μετά τον θάνατο του άντρα της, και ο δανειστής είχε έρθει να πάρει τους δύο γιους της για δούλους  (Β' Βασιλέων 4:1-7) ; Μεταξύ των οδηγιών που ο προφήτης Ελισσαιέ της έδωσε για να λύσει το πρόβλημα της φτώχειας της, ήταν και μια μικρή συμβουλή με μεγάλη αξία : Αφού δανειστείς όσα περισσότερα άδεια δοχεία μπορείς από όλους τους γείτονές σου, μπες μέσα στο σπίτι σου, και κλείσε την πόρτα πίσω σου, και πίσω από τους γιους σου, και χύσε από το δοχείο του λαδιού σου σ' όλα τα υπόλοιπα (Β' Βασιλέων 4:4). Εν ολίγοις, κάνε ό,τι σου λέω να κάνεις, αλλά μην ξεχάσεις να κλείσεις και την πόρτα πίσω σου!  

Κλείσε την πόρτα πίσω σου! Μπορεί κάποιοι "περίεργοι γείτονες" να σχολιάσουν αρνητικά τι ακριβώς κάνεις και πώς ο Θεός σού ζήτησε συγκεκριμένα να ενεργήσεις στη ζωή σου. Κράτησε πάνω απ' όλα την προσωπική σου σχέση με τον Κύριο. Γιατί ίσως μπεις στον πειρασμό να γκρινιάξεις ή να απιστήσεις. Κλείσε την πόρτα πίσω σου! Μερικοί είναι επιπόλαιοι και αδιάκριτοι και ίσως γελάσουν με την απλότητα της πίστης που χειρίζεσαι το ζήτημά σου ενώπιον του Θεού. Κλείσε την πόρτα πίσω σου! Κάποιοι, αντί για καλοπροαίρετη βοήθεια, μπορεί τελικά να σε μπερδέψουν και να κάνεις άλλα απ' αυτά που ο Θεός θέλει να κάνεις. Κλείσε την πόρτα πίσω σου! Γιατί υπάρχουν και μερικά θαύματα - και ο Χριστός έκανε τέτοια πίσω από τις κλειστές πόρτες της ιδιωτικότητας, αφήνοντας έξω τα πλήθη-, που δεν χρειάζεται να τα διαλαλήσει κανείς πουθενά. Είναι θαύματα προσωπικά, που γίνονται μακριά από τα ανθρώπινα βλέμματα. Παίρνεις τις απαντήσεις απλά, ήσυχα, χωρίς κομπασμούς και επιδείξεις μεγαλείου πίστης ή προσωπικής ηθικής αξίας. 

Είναι πολύ σημαντικό να συζητάς, αλλά κάποτε, ίσως χρειαστεί για να πας μπροστά να κλείσεις την πόρτα πίσω σου.

(Φωτογραφία: Donnelly-austin photography)