Αλήθεια μέσα στην καρδιά

"Δες, αγάπησες αλήθεια στην καρδιά, και στα ενδόμυχα θα με διδάξεις σοφία". Ψαλμός 51:6. 

Μα, πώς γίνεται να θυμόμαστε πολύ καλά ότι συνηγορεί στο δικό μας δίκιο και να ξεχνάμε γεγονότα και ενέργειες που μας δείχνουν ένοχους και ελλιπείς; Κι αν αυτή είναι μια προσφιλής τακτική για το μεγαλύτερο μέρος των ανθρώπων- ξεχνούν ό,τι είπαν και έκαναν-, συχνά αυτό γίνεται και τακτική πολλών χριστιανών.

Στους προσωπικούς μου μονολόγους έχω πάντα δίκιο! Φυσικά, επικεντρώνομαι (συχνά άθελά μου) στα γεγονότα εκείνα που δικαιολογούν τις δικές μου στάσεις. Γιατί, λοιπόν, να μην έχω; Αλλά όσες φορές μίλησα με άτομα που εμπλέκονταν σε ζητήματα για τα οποία είχα σχηματίσει τη δική μου άποψη, μαζεύτηκα όταν άκουσα και τη δική τους. Αυτό δεν σημαίνει ότι ήμουν εντελώς λάθος και ότι οι άλλοι είχαν απόλυτο δίκιο. Απλά κατάλαβα ότι ο διάλογος και η ανοικτή επικοινωνία ξεκαθαρίζουν πράγματα όταν αναζητάμε την αλήθεια και όχι τη δικαίωση. Ο Θεός μάς δείνχει στη ζωή ότι "σε πολλά φταίμε όλοι μας " (Ιάκωβος 3:2).

Αν κάπου έχουμε φταίξει, συνηθίζουμε να πετάμε και κατηγόριες στον άλλον και να χρεώνουμε σ' αυτόν μέρος της ευθύνης. Φυσικά και μπορεί να έχει ευθύνη. Ωστόσο, η αμαρτία του άλλου δεν μας δίνει την άδεια να κάνουμε και να λέμε ό,τι θέλουμε. Λοιπόν, αφού μου φέρθηκες έτσι, μπορώ κι εγώ να σου φερθώ ανάλογα.

Θυμάμαι κάποτε που πλήγωσα κάποιον άνθρωπο που δεν θα ήθελα ποτέ μου να είχα πληγώσει. Για κάποιες μέρες με δικαιολογούσα, γιατί ήταν αυτός που με είχε πρώτα πληγώσει. Ξεχνούσα το γεγονός της κακής μου αντιμετώπισης και έλεγα μέσα μου ότι αυτό ήταν δίκιο. Αλλά όταν ο Θεός με έλεγξε, δεν ήταν για το σφάλμα του άλλου, αλλά για το δικό μου! Ο Κύριος ποτέ δεν θα μας ζητήσει λογαριασμό για το τι μας έκαναν οι άλλοι. Θα φέρει στη μνήμη μας τα δικά μας λάθη. Θα υπογραμμίσει τις δικές μας αδυναμίες, δεν πάει να ήταν συνέπεια της αμαρτίας του άλλου. Θυμηθείτε: Αδάμ και Εύα απολογήθηκαν ο καθένας μόνος του και πλήρωσε ο καθένας για τη δική του ενοχή και ας ήταν και οι δύο μπλεγμένοι στην αμαρτία της Εδέμ.

Ο Θεός δεν θα δικαιολογήσει ποτέ μια κακή συμπεριφορά μας. Θέλει να ομολογούμε τα σφάλματά μας ενώπιόν Του. Ίσως μας ζητήσει να πάμε προς τον άλλον και να του ζητήσουμε συγνώμη, ενώ ξέρει ότι δεν φταίμε εξ ολοκλήρου εμείς. Ας το κάνουμε, γιατί δεν έχει σημασία ποιος φταίει περισσότερο. Σημασία έχει ότι σε μια αληθινή και καθαρή σχέση με τον Θεό και τους ανθρώπους γύρω μας, η αμαρτία δεν μπορεί να έχει θέση μέσα μας. Τον Θεό Τον νοιάζει η αμαρτία στην καρδιά και όχι ποιος φταίει γι' αυτήν.

Όχι! Αρνούμαι μια τέτοια ζωή!

"Δεν αντισταθήκατε ακόμα μέχρις αίματος, αγωνιζόμενοι ενάντια στην αμαρτία". Εβραίους 12:4.

Η εθνική επέτειος του " Όχι" συνδέεται με την άρνηση του πρωθυπουργού της Ελλάδας Ιωάννη Μεταξά στο ιταλικό τελεσίγραφο της 28ης Οκτωβρίου του 1940. Η άρνηση της υποταγής στις ιταλικές αξιώσεις είχε σαν επακόλουθο την έναρξη του Ελληνοϊταλικού πολέμου και την εμπλοκή της χώρα μας στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Φυσικά, ένας τέτοιος πόλεμος θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί. Πάντα ένας πόλεμος μπορεί ν' αποφευχθεί, αρκεί να αποδεχτείς τις αξιώσεις του εχθρού και να συνθηκολογήσεις.

Στη χριστιανική ζωή μας θα κληθούμε να δώσουμε πολλούς πολέμους. Κάποιοι ξεσπούν ενώ ζούμε ήσυχοι, κάποιους τους φέρνουμε εκ γενετής μέσα μας. Ωστόσο, όλοι από κοινού αποτελούν αξιώσεις "εχθρών" με διάφορα προσωπεία. Αν τους δώσουμε αυτούς τους πολέμους, εξαρτάται από το τι είδους ζωή θέλουμε να ζήσουμε. Γιατί μπορούμε να μη δώσουμε κανέναν απολύτως πόλεμο. Να είστε τότε σίγουροι ότι θα ζήσουμε μια ζωή μιζέριας, διαρκών φόβων και αδιεξόδων. Θα γλιτώσουμε τις απώλειες του πολέμου αλλά όχι και τις απώλειες της εξάρτησης.

Πάρτε, για παράδειγμα, κάποιον που έχει μια αρνητική εικόνα για τον εαυτό του. Νιώθει συχνά αποτυχημένος, γιατί δεν έχει σωστή αυτοεκτίμηση. Του λείπει το θάρρος και η εμπιστοσύνη, ενώ είναι πολύ αγαπητός. Απλά το πώς αισθάνεται κυριαρχεί τόσο πολύ μέσα του που του δημιουργεί αμηχανία. Πιστεύει ότι οι άλλοι καταλαβαίνουν και γελούν με τις ελλείψεις του. Έτσι, κλείνεται περισσότερο στον εαυτό του.

Σκεφτείτε κάποιον που δεν καταφέρνει να κρατήσει μια ισορροπημένη σχέση με τους γύρω του, γιατί είναι φοβερά απαιτητικός, λεπτολόγος και εξουσιαστικός. Υπάρχουν άλλοι που έχουν κώλυμα με τη λεπτομέρεια του χρόνου, την καθαριότητα, την επαφή με κόσμο σε κλειστούς χώρους, και τόσα άλλα ζητήματα που αν μας εξέταζε όλους ένας ειδικός γιατρός πιο προσεκτικά, θα είχαμε όλοι μας, και ο  γιατρός μέσα, τα θεματάκια μας. Πιστέψτε με, γελάω κάθε φορά που παρακολουθώ ανθρώπους- και τον εαυτό μου πρώτο και καλύτερο-, όλοι έχουμε μια δόση από κάτι, γιατί η αμαρτία δεν άφησε ανέπαφο κανέναν μας! Πόσο ανακουφιστικό να ξέρουμε ότι όλοι μας πάσχουμε από κάτι!

Όμως, τι κάνουμε με το κομμάτι του εαυτού μας που μας ταλαιπωρεί και ταλαιπωρεί και άλλους γύρω μας; Υποτασσόμαστε στις αξιώσεις ενός χαλασμένου σε διάφορα σημεία είναι μας; Περιπλέκουμε κι άλλο τη ζωή μας μόνο και μόνο γιατί γεννηθήκαμε ανασφαλείς, επιθετικοί, μυγιάγγιχτοι, ζηλιάρηδες, αγχώδεις, λεπτολόγοι και πόσα ακόμη;

Πιστεύω ότι ο Θεός αλλάζει τη χαλασμένη φύση μας, χωρίς να μεταλλάσσει εντελώς τις προσωπικότητές μας. Αν είμαι εξωστρεφής σε σημείο να μιλάω παραπάνω από ό,τι πρέπει και να κάνω γκάφες, αν είμαι αγχώδης και αναλυτική, αν είμαι ασυμβίβαστη και απαιτητική, ώστε συνήθως να θέλω να έχω τον τελευταίο λόγο, ένας Θεός που δεν μπορεί να με βοηθήσει να πάψω να είμαι όπως ακριβώς είμαι, θα ήταν πράγματι ένας πολύ μικρός Θεός για να Τον πιστέψω. 

Όχι! Αρνούμαι τη μιζέρια. Πιστεύω σ' έναν δυνατό Θεό που ελευθερώνει όπου Του ζητήσουμε να μας ελευθερώσει. Πιστεύω σ' έναν Θεό που με τη χάρη Του μας αλλάζει, όταν πούμε όχι σε μια ζωή δυστυχίας και ματαίωσης. Πιστεύω ότι αξίζει να δώσουμε κάποιες μάχες με τον εαυτό μας, γιατί παίρνοντας μια τέτοια απόφαση, ο Χριστός έρχεται σε βοήθειά μας. Όχι, αρνούμαι να χάσω ευλογίες, χαρές και δυνατότητες μόνο και μόνο για να διατηρήσω ανέπαφο ένα χαλασμένο είναι.

Και αυτά και τα άλλα!

« Αλίμονο, αν δεν πίστευα να δω τα αγαθά τού Κυρίου μέσα σε γη ζωντανών ανθρώπων!». Ψαλμός 27:13.

Αν πιστεύεις ότι ο Θεός είναι ένας Θεός που ασχολείται μόνο με ό,τι αγγίζει τη ζωή των ανθρώπων στο επέκεινα, διάβασε την Αγία Γραφή και θα δεις ότι ο Θεός νοιάζεται για τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά μ' έναν ιδιαίτερο και μοναδικό τρόπο.

Αν πάλι είσαι πιστός χριστιανός και θεωρείς ότι ο Θεός δεν έχει μεγάλη μέριμνα για την κάθε ανάγκη, τον κάθε φόβο και την κάθε δοκιμασία στη ζωή σου, διάβασε ξανά την Αγία Γραφή σου. Διάβασέ την και σκέψου αν όλα αυτά που γράφονται εκεί μέσα, όλα αυτά στα οποία δεσμεύεται ο Θεός για την παρούσα και τη μέλλουσα ζωή με τόση τρυφερότητα, με τόση ευθύτητα και λεπτομέρεια δεν είναι πράγματα που αφορούν και εσένα.

Μπορεί να διαβάζεις με τις ώρες όλες τις αληθινές υποσχέσεις του Θεού, μπορεί να τις υπογραμμίζεις, να τις ακούς ή να τις διδάσκεις σε άλλους. Όσο μένουν στο τυπωμένο χαρτί, η ενέργειά τους είναι άχρηστη. Από τη στιγμή που θα τις πιστέψεις και θα τις διακηρύξεις για τη δική σου ζωή, θα έχουν πραγματικά δύναμη και αξία.

Μην ξεχάσεις ότι ο Θεός ευαρεστείται στην πίστη. « Χωρίς, μάλιστα, πίστη είναι αδύνατον κάποιος να τον ευαρεστήσει• επειδή, αυτός που προσέρχεται στον Θεό, πρέπει να πιστέψει, ότι είναι, και γίνεται μισθαποδότης σ' αυτούς που τον εκζητούν». Εβραίους 11:16.

Χριστιανικό έργο: ποιοτικό και όχι ποσοτικό

" Ποιος ασθενεί, και δεν ασθενώ; Ποιος σκανδαλίζεται, και εγώ δεν φλέγομαι; ". Β' Κορινθίους 11:29.

Ένα από τα βασικά λάθη που πλήττουν την ανθρώπινη κατανόηση της ζωής είναι ότι ζωή έπαψε πια να μετριέται με γνώμονα την ποιότητά της και μετριέται με την ποσότητά της. Λοιπόν, δεν έχει σημασία τι είδους εμπειρίες θα έχουμε κι αν αξίζουν όλες, αρκεί να έχουμε όσο το δυνατόν περισσότερες εμπειρίες. Δεν παίζει ρόλο αν όλοι αυτοί με τους οποίους επικοινωνούμε έχουν πράγματι κάτι να μας δώσουν και να τους δώσουμε, αρκεί να είμαστε "συνδεδεμένοι". Ο σημερινός άνθρωπος πρέπει να είναι στο επίκεντρο των εξελίξεων, συχνά χωρίς νόημα και χρησιμότητα. Ο χρόνος που κυλά πρέπει να γεμίζει με δράση. 

Σαν χριστιανοί έχουμε να ζήσουμε μια μόνο ζωή, και φυσικά θα τη ζήσουμε χριστιανικά. Θα τη ζήσουμε "εξαγοραζόμενοι τον καιρό" (Κολοσσαείς 4:5), εργαζόμενοι στον αγρό του Θεού σύμφωνα με τα χαρίσματα που μας έδωσε. Αλλά η υπηρεσία μας δεν μπορεί να γίνεται απλά για να γίνεται. Δεν εργαζόμαστε για τον Κύριο για να έχουμε εκκλησιαστική δράση. Ούτε για να επενδύσουμε τον χρόνο μας σε άλλου είδους εμπειρίες στη θέση των κοσμικών εμπειριών και να γεμίσουμε τα κενά της ζωής μας. Ούτε φυσικά για να διατηρήσουμε την παράδοσή μας.

Είναι ξεκάθαρο μέσα στην Αγία Γραφή ότι αυτοί που συμμετέχουν στο όποιο πνευματικό έργο δεν το κάνουν για να βρίσκονται στο κέντρο της εκκλησιαστικής επικαιρότητας. Δεν στοχεύουν να υπηρετήσουν τις ατομικές, οικογενειακές ή όποιες άλλες φιλοδοξίες τους.

Η δέσμευσή μας στην υπηρεσία του Χριστού έχει στόχο τον Κύριο πρώτα απ' όλα. Και ενώ ξεκινά από τον Κύριο, έχει στόχο τους ανθρώπους. Μας νοιάζουν τα άτομα και ενδιαφερόμαστε προσωπικά γι' αυτά. Είναι παράλογο να υπηρετούμε τους ανθρώπους αλλά σε αποκοπή από τις ανάγκες τους, σε αφαίρεση από τον χαρακτήρα τους και τις συνθήκες της ζωής τους, εφαρμόζοντας  ένα φασόν. Δηλαδή, κάτι που έχουμε μάθει ή μας βολεύει, γιατί ταιριάζει με την προσωπικότητά μας και τους στόχους μας. 

Όταν υπηρετούμε τους ανθρώπους, υπηρετούμε πρώτα απ' όλα τους ανθρώπους, ποτέ το έργο. Θυμάμαι με θλίψη μια αδελφή (και να' ταν μόνο μία...) να λέει ότι όταν πήγαινε στην εκκλησία, ταλαιπωρημένη και με ένα σωρό προβλήματα, έφευγε ακόμη χειρότερα. Το πιο αστείο; Να τη χαιρετάνε φεύγοντας και να της λένε ότι προσεύχονταν γι' αυτήν, ενώ καλά καλά είχαν ξεχάσει να τη ρωτήσουν πώς πέρασε την εβδομάδα της μέσα στο προβληματικό σπιτικό της ή πώς τα έβγαλε πέρα με τα στενάχωρα οικονομικά της. Πάντως το έργο έγινε: η εκκλησία άνοιξε, το κήρυγμα ακούστηκε, η υμνωδία ήταν άψογη, αλλά η ψυχή -και πόσες άλλες ακόμη- έφυγε πονεμένη. 

Το χριστιανικό έργο θα πρέπει να είναι ποιοτικό και όχι ποσοτικό, γιατί γίνεται για τους ανθρώπους και τις ουσιαστικές τους ανάγκες. Αν μας νοιάζουν οι άνθρωποι, θα ασχοληθούμε με τους ανθρώπους, όπως ο Χριστός, ο Παύλος και άλλα πρότυπα της Βίβλου ασχολήθηκαν με τους ανθρώπους και δεν έχασαν τόσο χρόνο με τα τελετουργικά και το φαίνεσθαι. 

Είμαι χριστανός, γι' αυτό δεν σιωπώ και διαμαρτύρομαι

 " Άνοιγε το στόμα σου υπέρ τού άφωνου, υπέρ τής κρίσης όλων των εγκαταλειμμένων. Άνοιγε το στόμα σου, να κρίνεις δίκαια, και να υπερασπίζεσαι τον φτωχό και τον άπορο ". Παροιμίες 31:8-9.

Η παρούσα ανάρτηση θα μπορούσε ίσως να βοηθήσει τους νευρικούς-εριστικούς, τους κυριαρχικούς και εκείνους που πιστεύουν ότι έχουν το δικαίωμα να λένε και να κάνουν ό,τι τους αρέσει εις βάρος των άλλων. Εκείνους που εκτονώνονται με κάθε είδους αντιπαράθεση και που δεν ανέχονται να μη γίνεται το δικό τους. Οι συγκεκριμένοι μπορεί να είναι σύζυγοι, παιδιά και γονείς, συνάδελφοι και φίλοι, αδελφοί. Κοινό τους γνώρισμα είναι ότι έχουν έναν τρόπο συμπεριφοράς που εκφοβίζει τον συνομιλητή τους. Και όταν κάποιος φοβάται, γιατί από τη φύση του είναι καλοσυνάτος, είναι δειλός ή ευαίσθητος, ή γιατί ξέρει τι τον περιμένει αν τυχόν μιλήσει, πώς είναι δυνατόν να ορθώσει τη φωνή του;

Οι σκέψεις σήμερα, ωστόσο, αφορούν  κυρίως αυτούς/αυτές που δεν τολμούν να μιλήσουν ή που τους κόβεται πλέον η φωνή, γιατί τείνουν να πιστεύουν, ιδιαίτερα αν είναι χριστιανοί που επιθυμούν να αρέσουν σ' όλα στον Κύριο, ότι ένας χριστιανός δείχνει πάντα την αγάπη του με το κλειστό του στόμα και την αδιαμαρτύρητη υπομονή του. Ένας χριστιανός τα παίρνει όλα από το χέρι του Θεού: τον δύστροπο εργοδότη, τον ιδιότροπο σύντροφο, τους δύσκολους φίλους, τα αχάριστα παιδιά, τους αδελφούς όταν τον τσαλαπατούν αδελφικά. Ένας χριστιανός αφήνει τον Θεό να τον κατεργάζεται μέσα από τέτοιες συνθήκες.

Τα παραπάνω είναι αλήθεια. Οι άδικες συμπεριφορές γίνονται, με τη χάρη του Θεού και τη δική μας συναίνεση, κομμάτια από τον χαρακτήρα του Χριστού πάνω μας. Αλλά αυτό δεν είναι λόγος για να μη διαμαρτυρόμαστε σταθερά και επίμονα για ό,τι μας δυσαρεστεί. Θα πούμε χωρίς εμπάθεια, σαρκασμό και εκρήξεις τι μας ενοχλεί. Θα δώσουμε πάνω απ' όλα να γίνουν κατανοητές οι συνέπειες. 

Μπορώ να σας πω ότι είμαστε αρκετοί αυτοί που έχουμε κλείσει άπειρες φορές το στόμα μας, έχουμε κάνει ότι δεν καταλαβαίνουμε άλλες τόσες, έχουμε αφήσει να μας εκμεταλλευτούν άνθρωποι σε διάφορα περιβάλλοντα. Πάντα για χάρη της ειρήνης, της αγάπης και της πίστης στον Χριστό. Δεν θα πω ότι ζημιωθήκαμε βαριά σε πνευματικό επίπεδο, αν και ξέρω πολύ καλά ότι αν ο Θεός δεν μας είχε ζωοποιήσει ξανά και ξανά, οι απώλειες θα μπορούσαν να είναι τεράστιες.  Εντούτοις, αυτοί που ζημιώθηκαν βαριά ήταν αυτοί που συνέχισαν να αποθρασύνονται. Αυτοί πρόσθεσαν, και ίσως ακόμη προσθέτουν, αμαρτία στην αμαρτία τους.  Έλλειψη συμπόνοιας, αχαριστία και σκληρότητα, εγωισμό και πείσμα. Και όταν θερίζουν αυτό που έσπειραν- οι φίλοι τούς αφήνουν, οι αδελφοί απομακρύνονται, οι σύζυγοι κλείνουν την καρδιά τους, οι γονείς αυτοπροστατεύονται, τότε πάλι φταίνε τα θύματα που δεν είχαν πολύ Χριστό μέσα τους για ν' ανεχθούν τις κακίες και τις δυστροπίες τους.

Ένας χριστιανός οφείλει να είναι άνθρωπος αγάπης με κλειστό και ανοικτό στόμα μαζί. Οφείλει να μιλά έγκαιρα και σταθερά για κάθε τι που μπορεί να καταλήξει σε πιθανή πηγή προβλημάτων μέσα του και γύρω του. Ένας χριστιανός μιλά ξεκάθαρα και αναφέρει πάντα τις συνέπειες. Με αγάπη θα πω ότι αν συνεχίσεις έτσι, θα μείνεις μόνος σου. Με αγάπη θα πω ότι αν δεν σεβαστείς κάποιους κανόνες, όπως εγώ σέβομαι πράγματα που για σένα είναι σημαντικά και στα οποία δεν έχω υποχρέωση να δεσμευτώ, αυτό θα έχει επιπτώσεις. Και καλό είναι οι επιπτώσεις να γίνονται ξεκάθαρες και συγκεκριμένες. Σημαντικό να τηρούνται ταυτόχρονα. Ως χριστιανοί, έχουμε υποχρέωση να ανεχτούμε και να αγαπήσουμε. Ως χριστιανοί, έχουμε επίσης υποχρέωση να διαμαρτυρηθούμε σθεναρά στη αδικία, είτε γίνεται σε μας είτε σε άλλους.

Ο Θεός κάνει πολύ καλά τη δουλειά Του

" Και με βάση την αλήθεια σάς λέω: Πολλές χήρες υπήρχαν στον Ισραήλ κατά τις ημέρες τού Ηλία, όταν ο ουρανός κλείστηκε για τρία χρόνια και έξι μήνες, κατά την εποχή που έγινε μεγάλη πείνα σε ολόκληρη τη γη· και ο Ηλίας δεν στάλθηκε σε καμιά απ' αυτές, παρά μονάχα στα Σαρεπτά τής Σιδώνας προς μια χήρα γυναίκα. Και πολλοί λεπροί υπήρχαν κατά την εποχή τού προφήτη Ελισσαιέ στον Ισραήλ· και κανένας απ' αυτούς δεν καθαρίστηκε, παρά μονάχα ο Νεεμάν ο Σύριος ". Λουκάς 4: 25-27.

"Πιστεύεις τώρα ότι μετά από τόσα χρόνια ο Θεός θα ακούσει τις προσευχές σου;..." " Και γιατί να φροντίσει εσένα ο Θεός; Δεν βλέπεις εδώ τι γίνεται;" Θα μπορούσες ν' ακούσεις παρόμοια λόγια από όποιον θα ήθελε να σε "συνετίσει", ώστε να είσαι ρεαλιστής και να μην εμπιστεύεσαι αφελέστατα τον Θεό στα ζητήματά σου. 

Τα παιδιά σου έχουν ξεφύγει από την πίστη ή είναι απλά εκκλησιαζόμενοι χριστιανοί χωρίς κανένα ενδιαφέρον για τα πνευματικά πράγματα. Μήπως να πάψεις να προσεύχεσαι και να ελπίζεις ότι ο Θεός μπορεί να κάνει κάτι μαζί τους;

Ψάχνεις για δουλειά, η ανεργία καλπάζει, και εσύ λες: Ο Θεός θα καλύψει τις ανάγκες μου και θα βρω δουλειά στην ώρα Του. Αλλά οι άλλοι δίπλα σου γελάνε: καλά περίμενε! Και εσύ περιμένεις στ' αλήθεια.

Θέλεις να κάνεις οικογένεια, οι επιλογές για σένα είναι από ελάχιστες έως ανύπαρκτες και λες:  Ο Θεός θα καλύψει αυτή την ανάγκη μου σύμφωνα με τον πλούτο Του, και τριγύρω σου κουνάνε το κεφάλι με κατανόηση. Γιατί να σου χαλάσουν το όνειρο; Πρέπει να έχουν περάσει περίπου δέκα χρόνια που υπηρετούσα σε κάποιο χριστιανικό χώρο και δεν θα ξεχάσω τα λόγια μιας μαμάς όταν ήρθε να επισκεφτεί το παιδί της. Ενώ ήταν από χριστιανικό περιβάλλον, είχε απομακρυνθεί και τελικά παντρεύτηκε κάποιον που δεν ήταν συνειδητός χριστιανός. Ήταν σχεδόν περήφανη που δεν είχε καθίσει να περιμένει πότε θα τη διάλεγαν, με  κίνδυνο να μείνει τελικά στο ράφι. Προσπάθησε να με συμβουλέψει, για να μην έχω μια κακή τύχη...

Δεν θα ξεχάσω ότι ενώ αυτή μου έλεγε τα λογικά της επιχειρήματα, ο Θεός μού θύμισε εκείνη ακριβώς την ώρα τα παραπάνω εδάφια. Υπήρχαν πράγματι πάρα πολλές χήρες στο Ισραήλ την εποχή του προφήτη Ηλία, σε μια περίοδο απόλυτης πείνας και στέρησης, αλλά ο Ηλίας στάλθηκε από τον Θεό στα Σαρεπτά της Σιδώνας, σε ειδωλολατρική γη, και ήταν μία άσχετη χήρα γυναίκα που ευλογήθηκε με την υπακοή και την πίστη της στον αληθινό Θεό. Υπήρχαν και πολλοί λεπροί που έχρηζαν θεραπείας κατά την περίοδο του προφήτη Ελισσαιέ, αλλά και γι' αυτούς θεραπεία δεν ήρθε ποτέ. Όχι γιατί δεν υπήρχε Θεός δυνατός να γιατρεύει, αλλά γιατί δεν υπήρχε πίστη σ' ΄έναν δυνατό και πιστό Θεό. 

Ο Χριστός στην πατρίδα του, τη Γαλιλαία, "δεν έκανε εκεί πολλά θαύματα εξαιτίας τής απιστίας τους" (Ματθαίος 13:58). Ήταν περίεργο, επίσης, ότι δεν προσπάθησε καθόλου να τους δείξει ότι είχε τη δύναμη να κάνει θαύματα και ν' αλλάξει έτσι τη γνώμη τους γι' Αυτόν. Και στη ζωή μας ίσως να μην κάνει πολλά θαύματα ο Θεός. Αλλά δεν είμαι καθόλου σίγουρη ότι δεν κάνει γιατί δεν θέλει. Πολύ φοβάμαι ότι δεν κάνει, γιατί δεν εμπιστευόμαστε ότι μπορεί και θέλει να κάνει θαύματα. Εμπιστεύομαι σημαίνει το πιστεύω. Σημαίνει υπακούω και περιμένω. Εμπιστεύομαι σημαίνει αναπαύομαι και προχωρώ όπως Εκείνος με οδηγεί. Τα υπόλοιπα είναι δική Του δουλειά. Μην έχετε αμφιβολία: ο Κύριος κάνει πολύ καλά τη δουλειά Του όταν Τον  εμπιστευόμαστε.

Δεν σου ζήτησα την κριτική σου

" Αδελφοί, μη καταλαλείτε ο ένας τον άλλον· όποιος καταλαλεί αδελφό, και κρίνει τον αδελφό του, καταλαλεί τον νόμο, και κρίνει τον νόμο· και αν κρίνεις τον νόμο, δεν είσαι εκτελεστής τού νόμου, αλλά κριτής ". Ιάκωβος 4:11.

Είναι αλήθεια ότι όλες μας οι πράξεις τελούν υπό κρίση. Αυτά που λέμε και κάνουμε γίνονται συχνά θέμα συζήτησης, θετικού ή αρνητικού περιεχομένου. Αν εμείς επαινούμε τα καλά στοιχεία ανθρώπων και συμπεριφορών και κάνουμε κριτική στα κακά, το ίδιο κάνουν και οι άλλοι. Η κρίση, με την έννοια του διαχωρισμού καλού-κακού, είναι λογικά απαραίτητο και αναπόφευκτο στοιχείο της ζωής μας.

Ωστόσο, οι περισσότεροι περνάμε τη διαχωριστική γραμμή μεταξύ κρίσης και κατάκρισης. Συνηθίσαμε να ανοίγουμε το στόμα μας και να κάνουμε εύκολη κριτική για τους συνανθρώπους μας και τους αδελφούς μας. Κάποτε νιώθουμε  δικαιωμένοι όταν με την κριτική μας υπερασπιζόμαστε τις αλήθειες του Θεού, ή προφυλάσσουμε κάποιους από το να την πατήσουν. 

Είναι σίγουρα σημαντικό να μη σιωπάμε για χάρη της αλήθειας. Αλλά αλήθεια χωρίς έλεος και αγάπη καταντά προβληματική και αμαρτωλή. Όταν από την κρίση μας λείπει η συμπάθεια
 και η ανάγκη για κατανόηση και διόρθωση των προβληματικών συμπεριφορών, των ελαττωμάτων και των παραπτωμάτων των ανθρώπων, τότε να ξέρετε ότι στεκόμαστε στην πλευρά του κριτή. Όμως κριτής είναι μόνο ένας: ο Θεός! Αυτός έχει το απόλυτο δικαίωμα να οργιστεί, να κατακρίνει, να τιμωρήσει. Όχι μόνο αυτούς που κάνουν πολλές και χοντρές αμαρτίες, αλλά και εμάς που νομίζουμε ότι οι αμαρτιούλες μας είναι κατανοητές και ελαφρώς αδιάφορες για τον Θεό, όταν έχει να ασχοληθεί με τις βαριές περιπτώσεις των άλλων.

Θυμάμαι κάποτε που ήρθε μια γυναίκα στο σπίτι μας να ζητήσει κάποιου είδους βοήθεια και δεν είχε προλάβει να κλείσει την πόρτα όταν άρχισα να λέω για ποιον λόγο δεν έπρεπε να τη βοηθήσουμε. Γιατί κάνει αυτό, γιατί ξοδεύει στο άλλο... Και ξαφνικά μια εσωτερική φωνή με σταμάτησε: "Δεν σου ζήτησα την κριτική σου! Μην της δώσεις, καλά θα κάνεις. Λυπήσου τουλάχιστον για την κατάστασή της, προσπάθησε να κατανοήσεις και άσε την κριτική για το τι έκανε λάθος... Σου λείπει η συμπόνια και το έλεος. Το μόνο που σε νοιάζει είναι να βάλεις τα πράγματα στη θέση τους ".

Αν θέλετε να ξέρετε αν κατακρίνετε άλλους, δέστε πώς μιλάτε γι' αυτούς. Αν η κατάστασή τους δεν σας αγγίζει, αν το μόνο που σας νοιάζει είναι η ξερή διάγνωση του προβλήματος και από εκεί το "ξαπόστελμα", μάλλον στέκεστε στην πλευρά του κριτή. Αλλά ακόμη και ο κριτής Θεός συμπονά, μακροθυμεί και απορρίπτει μόνο όταν Αυτός κρίνει. Εσείς και εγώ είμαστε αμαρτωλοί άνθρωποι. Αν είμαστε και άνθρωποι ελεημένοι από τον Θεό, ας είμαστε φειδωλοί στα λόγια μας. Ας αφήσουμε την κρίση σ' Αυτόν και ας κάνουμε έλεος και αλήθεια. 

Όχι, ο Θεός δεν είναι ντόπινγκ

" Ο δίκαιος, όμως, θα ζήσει με την πίστη του ". Αββακούμ 2:4.

"Γιατί η εβδομάδα μου κυλά τόσο βαριά; Νιώθω χάλια και ο Κύριος δεν έχει πει μια κουβέντα να με ενισχύσει..." Ναι, έτσι είναι κάποτε. Τα άσκημα συναισθήματα μπορεί να πάρουν το πάνω χέρι στη ζωή μας και τότε αντιλαμβανόμαστε ότι ενώ έχουμε άμεση ανάγκη τον Θεό, Εκείνος δεν σπεύδει σε βοήθειά μας. 

Είναι αλήθεια ότι ο Κύριος δεν απαντά πανικόβλητος σε κάθε μας ανησυχία και απρόοπτο. Ο Θεός έρχεται πάντα όλες τις καίριες στιγμές να μας παρηγορήσει, να μας υπενθυμίσει και να μας δώσει λύσεις. 

Ωστόσο, ο Κύριος δεν τρέχει διαρκώς πίσω μας να ενισχύει το συναισθηματικό μας κόσμο μόλις κάτι τον ταράξει. Δεν αγωνιά μην τυχόν και καταρρεύσουμε, επειδή κάποιος μάς πλήγωσε ή κάτι μας αναστάτωσε. Ως χριστιανοί, θα πρέπει να μάθουμε να ζούμε με την πίστη και όχι με τα συναισθήματα. Αυτό δεν είναι προαιρετικό αλλά υποχρεωτικό, και όσο πιο γρήγορα το μάθουμε, τόσο το καλύτερο για μας.

Σ' έναν αβέβαιο κόσμο, σε  περιπτώσεις που τα συναισθήματά μας έχουν μεγάλες μεταπτώσεις, ο Θεός μπορεί και να "αποστασιοποιηθεί" για λίγο. Θυμηθείτε τη σκηνή με τον Χριστό και τους μαθητές στην τρικυμία και τον Κύριο να κοιμάται. Θυμηθείτε, επίσης, τους μαθητές που κωπηλατούσαν βασανιζόμενοι όλη τη νύχτα και τον Κύριο να τους βλέπει από μακριά να ταλαιπωρούνται. Ο Χριστός άργησε να επέμβει, δεν έσπευσε να τους βοηθήσει μόλις τους τάραξε το πρώτο κύμα. 

Ο Θεός επεμβαίνει όταν πρέπει, αλλά ποτέ δεν θα γίνει κάτι σαν το ντόπινγκ στη ζωή μας. Κάτι που θα μας δίνει την ώθηση να τρέχουμε, να κυριαρχούμε στις καταστάσεις, να μην καταβαλλόμαστε συναισθηματικά και σωματικά. Εν ολίγοις, να μεταμορφωνόμαστε σε υπερανθρώπους με σούπερ επιδόσεις, ενώ ακόμη και ο ίδιος ο Χριστός είχε στιγμές πείνας, κούρασης, θλίψης και αγωνίας. 

Τελικά, η χαρά του Κυρίου είναι η δύναμή μας. Μέσα στη ζωή ο Θεός μάς μαθαίνει να πατάμε γερά στα πόδια μας, έχοντας πάνω απ' όλα στο πνεύμα μας ειρήνη και βεβαιότητα, παρά τα προβλήματα και παρά την όποια συναισθηματική διάθεση. Αυτός είναι παρών στη ζωή μας πάντα, ακόμη και όταν δεν φαίνεται ούτε ακούγεται. Υποσχέθηκε ότι δεν θα μας εγκαταλείψει ποτέ. Δεν θα μας εγκαταλείψει ποτέ!

Αντιμετωπίζοντας το φόβο

 " Κι εκείνος είπε: Άκουσα τη φωνή σου στον παράδεισο, και φοβήθηκα [...] " Γένεση 3:10.

Ο φόβος φαίνεται ότι είναι το πρώτο καταγεγραμμένο αρνητικό ανθρώπινο συναίσθημα και η ιστορία του ξεκινά μέσα στην Εδέμ με την παρακοή του ανθρώπου. Μετά, βέβαια, ήρθαν και πολλά άλλα αρνητικά συναισθήματα, αλλά ουσιαστικά ο φόβος είναι από μόνος του ένα δυσάρεστο συναίσθημα ικανό να δηλητηριάζει τη ζωή μας ακόμη κι αν ζούμε εντελώς μόνοι μας, προφυλαγμένοι από τις ψυχοφθόρες συμπεριφορές  των άλλων.

Αν καταγράψουμε το τι αισθανόμαστε κάθε μέρα, ο φόβος θα βρίσκεται στην κορυφή της λίστας μας. Φόβος μήπως μας συμβεί κακό. Φόβος μήπως αντιμετωπίσουμε προβλήματα στη δουλειά μας. Φόβος μήπως τα παιδιά ξεστρατίσουν, αποτύχουν, πληγωθούν. Φόβος μήπως πάθουν τίποτα οι γονείς μας, ο άντρας, η γυναίκα, τα αδέλφια μας. Φόβος μήπως αρρωστήσουμε. Φόβος μήπως κάποια σχέση μας χαλάσει. Φόβος μήπως μας απορρίψουν. Φόβος μήπως μείνουμε μόνοι και αβοήθητοι. Φόβος για το αύριο...

Όχι, δεν είμαι η υστερική του φόβου, απλά βλέπω ποιο συναίσθημα ταλαιπωρεί όλους τους ανθρώπους περισσότερο απ' όλα. Ακόμη και αυτοί που έχουνε μάθει να τιθασεύουν εξωτερικά τους φόβους τους, κρατούν για τον εαυτό τους ανομολόγητους φόβους.

Η Αγία Γραφή έχει πληθώρα παραδειγμάτων πιστών ανθρώπων που βιώσαν το συναίσθημα του φόβου κάτω από διαφορετικές συνθήκες. Αυτό που τραβάει την προσοχή δεν είναι η τρωτή στον φόβο ανθρώπινη ύπαρξη, γιατί ο φόβος θα είναι πάντα παρών όσο υπάρχει η ανθρωπότητα. Αξίζει κυρίως να δούμε την προσπάθεια του Θεού να μας απαλλάξει από τους φόβους μας και να μας δώσει ειρήνη και ανάπαυση. 

Κάπου διάβασα ότι 365 φορές αναφέρονται μέσα στη Βίβλο παροτρύνσεις του τύπου "Μη φοβάσαι", τόσες όσες και οι ημέρες του χρόνου. Δίπλα σ' αυτές, βάλτε και όλες τις άλλες φορές που ο Θεός με το Πνεύμα Του μάς μιλάει προσωπικά, καθημερινά, και έρχεται να προλάβει τις ανησυχίες μας λέγοντας: "Μη φοβάσαι. Είμαι εδώ. Μη φοβάσαι. Έχω σχέδιο. Μη φοβάσαι, έχω φροντίσει και γι' αυτό. Μη φοβάσαι, ξέρω τι κάνω". Μακάρι να παίρνουμε τον λόγο που μας ψιθυρίζει τις ώρες του φόβου μας ως λόγο εγγυημένο και άξιο εμπιστοσύνης. Ο Θεός ελέγχει καλά τα πάντα στη ζωή μας. Προηγείται και προνοεί για το κάθε τι. Ο Θεός μάς ενθαρρύνει ακόμη κι όταν πράγματα δεν έχουν ακόμη συμβεί ή ανατρέπονται. Με κάθε τρόπο, ο Θεός προσπαθεί  να βγάλει από μέσα μας την ανησυχία και να μας δώσει μια ζωή ειρήνης και δύναμης μέσα στους αναπόφευκτους φόβους της πεπερασμένης ανθρώπινης ύπαρξης.

Και για μένα, ποιος ενδιαφέρεται;

 " Εσείς είστε το αλάτι τής γης· αν, όμως, το αλάτι διαφθαρεί, με τι θα αλατιστεί; Δεν χρησιμεύει πλέον σε τίποτε, παρά να ριχτεί έξω, και να καταπατιέται από τους ανθρώπους ". Ματθαίος 5:13.

Οι καιροί που διανύουμε είναι πολύ δύσκολοι. Εντάξει, θα πει κανείς, αυτό όλες οι γενιές το έλεγαν για την εποχή τους. Το κακό είναι όταν οι δυσκολίες αρχίζουν να διαβρώνουν όχι μόνο τις συνθήκες της ζωής αλλά και τους ανθρώπους και τις σχέσεις. Και η εποχή μας είναι μια ταχύτατα διαβρούμενη εποχή από τον ατομικισμό και το κακό. Το αποτέλεσμα είναι να αυξάνονται οι εγωιστές άνθρωποι, να γιγαντώνει το κακό, να παγώνουν οι σχέσεις.

Είχα να κάνω και ένα τηλέφωνο στη μαμά μιας φίλης μου που αρρώστησε, αλλά άσ' το τώρα. Δεν έχω ούτε κέφι να φορτωθώ άλλων προβλήματα ούτε μπορώ να διαθέσω εκεί τον λίγο ελεύθερο χρόνο μου.  Εγωκεντρική σκέψη πρώτη.

Μου ζήτησε η πεθερά μου να την πάω στο γιατρό, αλλά γιατί να την πάω εγώ; Ας την πάει η κόρη της που όλο και κάτι παίρνει. Εγωκεντρική σκέψη δεύτερη.

Κάποιος που δεν γνωρίζω καλά θέλει να βγούμε. Ωχ, βαριέμαι να τον ακούω. Προτιμώ να βγω με την παρέα μου ή με το φίλο/ τη φιλενάδα μου... Δεν τον "διακονεί" κανένας άλλος πιο διαθέσιμος; Εγωκεντρική σκέψη τρίτη.

Τι;;; Πού να βρω τον χρόνο; Ξέρεις πόσα τρεξίματα έχω με τις υποχρεώσεις του σπιτιού και τα παιδιά; Συν τα κομμωτήρια, τα γυμναστήρια, τα μαγαζιά, τις βολτούλες, την άχρηστη πληροφόρηση παντός είδους και την ανούσια επικοινωνία, διαδικτυακή και μη. Εγωκεντρική σκέψη τέταρτη.

Έχω τρελαθεί στη δουλειά σου λέω! Και θέλεις ένα Σαββατοκύριακο που μου μένει να μην κάνω κάτι για τον εαυτό μου; Άντε και με τη γυναίκα μου και τα παιδιά μου. Τι τους θέλουμε τους άλλους ; Εγωκεντρική σκέψη πέμπτη.

Και για να κλείσουμε την κουβέντα οριστικά: Για μένα, ποιος ενδιαφέρεται στο κάτω-κάτω; Δεν νομίζω ότι χρωστάω σε κανέναν...

Πολύ φοβάμαι ότι μεγάλο μέρος των σημερινών χριστιανών αρχίζει να σκέφτεται μ' αυτό τον τρόπο. Εξορθολογίζει. Δικαιολογεί. Κλείνεται στον κόσμο του. Αποποιείται των καλών έργων "που ο Θεός προετοίμασε, για να περπατήσουμε μέσα σ' αυτά" (Εφεσίους 2:10). Πράγματι, οι καιροί είναι δύσκολοι. Αν αρχίσουμε και εμείς να χάνουμε τις ιδιότητες εκείνες που δίνουν ομορφιά, δύναμη και γεύση στη ζωή, σε τι θα χρησιμεύουμε  σ' αυτή τη γη; Τελικά, γιατί ο Θεός μάς κρατά στη ζωή; Ερώτηση που μπορεί ο καθένας μας να κάνει στον εαυτό του.

Όταν ο Θεός μού λέει κάνε, κάνω

" Ο άνεμος πνέει όπου θέλει, και ακούς τη φωνή του, αλλά δεν ξέρεις από πού έρχεται, και πού πηγαίνει· έτσι είναι καθένας που γεννήθηκε από το Πνεύμα ". Ιωάννης 3:8.

Όσο παράξενο κι αν ακούγεται για κάποιους, ο Θεός μάς μιλά. Ακόμη και στους πιο σκληρούς και αρνητές θα υπήρξαν φορές που μέσα στη συνείδησή τους ο Θεός προσπάθησε με μια σκέψη, έναν έλεγχο, μια ενθάρρυνση να επικοινωνήσει μαζί τους. 

Αν έχουμε δώσει την καρδιά μας στον Θεό, ο Θεός ζει μέσα μας. Το Πνεύμα Του κατοικεί στην καρδιά μας και δεν είμαστε κύριοι των εαυτών μας (Α' Κορινθίους 6:19). Έτσι πρέπει φυσιολογικά να ζούμε, αλλά η πράξη δείχνει ότι συχνά γινόμαστε  κύριοι των εαυτών μας. Γι' αυτό, ο Θεός προσπαθεί με διάφορους τρόπους να μας βοηθήσει να αφήσουμε ολοκληρωτικά τη ζωή μας στην κυριαρχία του Αγίου Πνεύματος.

Θυμάμαι αρκετές φορές που Θεός μού ζήτησε να κάνω συγκεκριμένα πράγματα. Με παρακίνησε να τηλεφωνήσω σε ανθρώπους, να δώσω σε ανθρώπους, να πλησιάσω και να μιλήσω σε άλλους, να επισκεφτώ ή να στείλω μηνύματα σε κάποιους, και είπα: Ναι, εντάξει Κύριε, το κατάλαβα!... Αλλά δυστυχώς, δεν το έκανα ποτέ. Θυμάμαι άλλες φορές που απάντησα στις παρακινήσεις Του με δυσφορία: Και γιατί εγώ και όχι αυτοί; Ποιος ξέρει τι θα λένε για μένα. Δεν έχουν καθόλου ανάγκη, είναι busy... Μα, δεν ενδιαφέρονται Κύριε, δεν το βλέπεις; Υπάρχουν και φορές που έκανα πράγματα και στ' αλήθεια ευλογήθηκα και ευλογήθηκαν και οι άλλοι με την υπακοή μου.

Είναι βέβαιο ότι και εσείς έχετε παρόμοιες εμπειρίες. Επίσης, θα έχετε συχνά αναλύσει και εξορθολογήσει πράγματα και καταστάσεις. Και αυτό είναι το βασικό λάθος και η μέγιστη αποτυχία μας. Όταν ο Θεός μάς λέει να κάνουμε κάτι, δεν μας ζητάει να κατανοήσουμε τον λόγο. Απλά μας λέει να το κάνουμε και είναι προς το συμφέρον μας και προς το συμφέρον του άλλου να υπακούσουμε. Όταν ο Θεός μάς λέει να πάμε κάπου ή να μιλήσουμε σε κάποιον, δεν θα μας δώσει όλα τα δεδομένα. Δεν θα μας πει ποιο είναι το πλήρες σχέδιο και ποιο το αποτέλσμα. Θέλει μόνο να Τον εμπιστευτούμε και να υπακούσουμε. 

Αν ο Φίλιππος, ο μαθητής του Χριστού, ζούσε στην άκρως ορθολογική εποχή μας, που το πνευματικό-υπερβατικό στοιχείο έχει εξοβελιστεί από τη ζωή και η πιθανότητα να καθοδηγεί ο Θεός τον άνθρωπο καταρρέει ακόμη και στους χριστιανικούς κύκλους, ο Φίλιππος δεν θα είχε πάει ποτέ να συναντήσει τον Αιθίοπα ευνούχο, άρχοντα της Κανδάκης, στον ερημικό δρόμο που ο Θεός τον έστειλε. Ούτε θα είχε προσκολληθεί στην άμαξα ενός αγνώστου ούτε θα του είχε κηρύξει ούτε αυτός θα είχε σωθεί. 

Έφαγα πάρα πολύ χρόνο να καταλάβω και δόξα στον Θεό ακόμη μαθαίνω ότι, όταν ο Θεός μού λέει να κάνω, εγώ θα κάνω. Δεν θα ρωτάω γιατί. Δεν θα σκέφτομαι αν μου αρέσει η ιδέα ή όχι. Δεν θα κοιτάζω ποιος είναι  απέναντί μου. Δεν θα με νοιάζει το αποτέλεσμα. Δεν θα ασχολούμαι με το τι νομίζουν γι' αυτό που κάνω. " Ο άνεμος πνέει όπου θέλει, και ακούς τη φωνή του, αλλά δεν ξέρεις από πού έρχεται, και πού πηγαίνει· έτσι είναι καθένας που γεννήθηκε από το Πνεύμα " (Ιωάννης 3:8).
Αν το Πνεύμα του Θεού σάς λέει να κάνετε πράγματα, μην τα αναλύσετε. Δεν έχετε όλα τα δεδομένα. Δεν ξέρετε εκ των προτέρων την έκβαση. Απλά κάντε ό,τι ο Θεός σάς λέει και αφήστε σ' Αυτόν το αποτέλεσμα.

Πόσο ελεύθερος είμαι τελικά;

" Αν, λοιπόν, ο Υιός σάς ελευθερώσει, θα είστε πραγματικά ελεύθεροι ". Ιωάννης 8:36.

Λατρεύω την ελευθερία και όλους αυτούς που θέλουν να ζήσουν ελεύθεροι. Ελεύθεροι στα ιδανικά τους, στις ιδέες τους, στα όνειρά τους. Λατρεύω την ελευθερία, αλλά δεν είμαι πάντα ελεύθερη! Πονάω όλους αυτούς που πιστεύουν ότι είναι ελεύθεροι, αλλά τελικά δεν είναι όπως νομίζουν. 

Μπερδεμένα πράγματα: εξηγούμαι. Θυμάμαι την εφηβεία μου και την πρώιμη φάση της ενηλικίωσής μου. Δεν υπήρχε περίπτωση να ησυχάσω για μεγάλο χρονικό διάστημα μέσα μου. Μου έφταιγε ο εαυτός μου. Μου την έδιναν οι άλλοι. Δεν υπήρχε περίπτωση να μη βγω να διασκεδάσω. Δεν υπήρχε περίπτωση να μην ενημερωθώ για τις τάσεις της μόδας, της κομμωτικής, της μουσικής, του θεάτρου και του βιβλίου, των in εστιατορίων και καφέ. Α, ξέχασα και μερικές επώδυνες αλήθειες: δεν υπήρχε περίπτωση να μην γευτείς τη σκληρή, ειρωνική γλώσσα μου, αν μου την έδινες ή μ' ενοχλούσες. Δεν υπήρχε περίπτωση να σου κάνω κάποια χάρη, αν δεν μου έβγαινε. Επίσης, δεν υπήρχε περίπτωση να μην παίξω το θέατρό μου αν ήμουν δυστυχισμένη και δεν ήθελα να το καταλάβεις. Φρίκη και υποκρισία! Κατά τ' άλλα, ήμουν ελεύθερη, αλλά ελεύθερη μέσα μου δεν ήμουν! 

Αν δέσεις έναν άνθρωπο στην ψυχή και τον σέρνεις από τις επιθυμίες, τις κακίες, τους φόβους και τις δυστυχίες του, τι νόημα έχει αν του αφήσεις την ελευθερία να φοράει ό,τι θέλει, να  πηγαίνει όπου του αρέσει και να κάνει ό,τι περνάει από το μυαλό του; Άσε του τη χαρά να σχολιάζει τις θεατρικές παραστάσεις και τα μουσικά δρώμενα κι ας τρώγεται με τα ρούχα του και τους άλλους. Ποιο το πρόβλημα να εκτονώνεται σε αθλητικές και άλλου είδους συναντήσεις,  αν μέσα στην ψυχή του δεν μπορεί να πει: Είμαι χαρούμενος και ασφαλής στη ζωή μου; Ποιο το κέρδος αν του δώσεις και τον καλύτερο σύντροφο; Αφού θα τον κατεδαφίσει στο τέλος μέσα στoν εγωισμό και την ανταγωνιστικότητά του.

Όταν ο Θεός άλλαξε τη ζωή μου, πολλοί που με ήξεραν είπαν: Τι έπαθε αυτή; Γιατί κατάντησε έτσι; Τα πάντα είχαν ανατραπεί μέσα και έξω μου. Αλλά για πολλούς δεν ήμουν πια ελεύθερη. Δεν είμαι φυσικά η μόνη, διότι κάπως έτσι βλέπουν οι άνθρωποι τους αληθινούς χριστιανούς. Δεν είμαστε ελεύθεροι. Πιεζόμαστε μέσα σε πρέπει, σε δεσμά και τύπους. 

Σίγουρα δεν είμαστε ελεύθεροι με την έννοια που κάποιοι εννοούν. Υπάρχουν πράγματα που θα θέλαμε να κάνουμε, αλλά δεν τα κάνουμε. Αλλά έχουμε τη δύναμη να μην τα κάνουμε ακόμη και όταν αυτό μας κοστίζει, ενώ οι άλλοι δεν μπορούν να μην τα κάνουν -δυστυχώς, δεν μπορούν- και αυτή είναι η διαφορά. Για παράδειγμα, επειδή είμαι ελεύθερη, δεν παθαίνουν τα νεύρα μου που στερούμαι κάποια πράγματα, που δεν γίνεται το δικό μου, που δεν παίζω παιγνίδια με το άλλο φύλο. Επειδή είσαι ελεύθερος, δεν βρίζεις την τύχη σου που τρέχεις ένα σωρό οικογενειακά προβλήματα μόνος σου, που οι άλλοι έχουν βολευτεί και εσύ ακόμη ψάχνεις τις διαδρομές σου, που σ' έχουν πληγώσει για την πίστη σου στον Χριστό.

Είμαστε ελεύθεροι να μη ζούμε για τον εαυτό μας όταν κάποιοι φροντίζουν μόνο τον εαυτό τους, γιατί δεν μπορούν να κάνουν  αλλιώς. Είμαστε ασφαλείς, δυνατοί και ισορροπημένοι μέσα στην ελευθερία του Θεού, ακόμη και τα πράγματα δεν είναι όπως ακριβώς θα θέλαμε.

Μην περιφρονείς τις ευλογίες

" Δες, εγώ πάω να πεθάνω, και σε τι με ωφελούν αυτά τα πρωτοτόκια; [...] Τότε, ο Ιακώβ έδωσε στον Ησαύ ψωμί, και μαγείρεμα της φακής· και έφαγε και ήπιε, και αφού σηκώθηκε αναχώρησε· έτσι ο Ησαύ καταφρόνησε τα πρωτοτόκιά του ". Γένεση 25:33-34.

Ήταν μια πραγματικά πολύ κακή στιγμή στην προσωπική σελίδα της ζωής του Ησαύ η ημέρα που, γυρίζοντας αποκαμωμένος από ένα κουραστικό κυνήγι, βρέθηκε ευάλωτος στην πείνα και πούλησε για ένα πιάτο φακής τα πρωτοτόκιά του στον αδελφό του, τον Ιακώβ.

Δεν ξέρω, μπορεί να τον λυπόμαστε πού και πού τον δύστυχο Ησαύ. Ίσως να εκνευριζόμαστε και με τον πονηρό και άσπλαχνο Ιακώβ που γνωρίζοντας καλά τις αδυναμίες τού αδελφού του, τον περίμενε στη γωνία και του έκανε την πρότασή του: ένα πιάτο φακής έναντι των πρωτοτοκίων! Ο Ιακώβ έκανε τις προτάσεις του, όσο γελοίες κι αν ακούγονταν, και ο Ησαύ, αν και λογικός και ικανός ενήλικας, δεν είχε ξεχωρίσει μέσα του κάποια πράγματα. Τι να τα κάνει τα πρωτοτόκια και τις μελλοντικές (ποιος ξέρει πότε, δηλαδή) ευλογίες όταν εκείνη τη στιγμή το μόνο που τον ένοιαζε ήταν να χορτάσει την πείνα του; 

Τι μετράει για μένα σήμερα; Πόσο αξιολογώ τις υποσχέσεις και τα δώρα του Θεού; Μήπως μπαίνω στον πειρασμό να πω παρόμοια πράγματα; Μήπως είμαι έτοιμος/έτοιμη να δώσω για ένα τίποτα αυτά που ο Θεός θέλει να μου χαρίσει; Μπορεί να λέω: Καλά, και τι πειράζει αν έχω προγαμιαίες σχέσεις; Θα περιμένω τον γάμο; Και οι ανάγκες μου; Ε, όχι, νομίζω ότι είναι πάρα πολύ αυτό που ο Θεός ζητάει... Και γιατί να μην κάνω παρέα μ' αυτούς και μ' αυτούς; Τι έχουν, δηλαδή; Όλο απαγορευτικά από κάτι κολλημένα μυαλά που βλέπουν παντού σκιές κακού... Και πόσο θα περιμένω τον Θεό να μου χαρίσει οικογένεια; Θα κάνω τις επιλογές μου, γιατί περνάνε τα χρόνια και αύριο ούτε θα αρέσω ούτε θα με θέλουν... Και τι πειράζει αν τα παιδιά μου έχουν χλιαρή αγάπη για τον Θεό και κάνουν πλέον τις δικές τους χαλαρές διαδρομές; Εντάξει, είδαμε και την τύχη των "πολύ αφιερωμένων"...

Ο καθένας μας στέκεται μόνος του μπροστά στον Θεό και κάνει τις επιλογές του. Και οι επιλογές μας είναι συνάρτηση των αξιών μας πρώτα και ύστερα των αναγκών μας. Ανάγκες θα υπάρχουν πάντα, όπως και πειρασμοί θα υπάρχουν πάντα. Θα απογοητευτούμε αν νομίζουμε ότι άπαξ και λύσουμε το τάδε θέμα μας, θα τακτοποιηθούν όλα. Φταίει που δεν έχω δουλειά, φταίει που δεν έχω φίλους, φταίει που δεν έχω σύζυγο, φταίει που οι καιροί είναι τέτοιοι. Όχι, φταίει που δυσκολεύομαι να καταλάβω τι είναι να περιφρονώ τις ευλογίες του Θεού, γιατί οι άμεσες ανάγκες και τα θέλω μου δεν ταιριάζουν με το ρολόι ή τα σχέδια του Θεού.

Θέλω να σε διαβεβαιώσω ότι υπάρχουν υποσχέσεις και ευλογίες και για σένα, αν ανήκεις στον Θεό. Πίστεψέ τες. Κράτησέ τες. Μην αφήσεις κανέναν, ούτε τον εαυτό σου, να στις στερήσει. Ο Θεός θα σε δυναμώσει στις στιγμές των πειρασμών σου, μη βεβηλώσεις το αγαθό. Μην παραδίνεις τις ευλογίες σου για μηδαμινά πράγματα.