Η κρυφή δύναμη της ψυχής μου

 "Εγώ, όμως, θα ευφραίνομαι στον Κύριο, θα χαίρομαι στον Θεό τής σωτηρίας μου. Κύριος ο Θεός είναι η δύναμή μου [...] ". Αββακούμ 3:18-19.

Επειδή κατοικώ κοντά στη Ν. Πέραμο, που πλήγηκε βαριά όπως και η Μάνδρα στις τελευταίες πλημμύρες που έπληξαν τη χώρα, τα δρομολόγια μου με οδηγούσαν συχνά στην περιοχή. Κάθε φορά που διέσχιζα τους δρόμους της για να πάω σε συγγενείς μου, τα μάτια μου στρέφονταν διαρκώς σε πλημμυρισμένα στη λάσπη σπίτια, σε καταστρεμμένα μαγαζιά και επιχειρήσεις, σε άτομα που προσπαθούν ακόμη και σήμερα να βγάλουν τη λάσπη από τις περιουσίες τους.

Ό,τι απομένει από χείμαρρους νερού και λάσπης που εισβάλλουν απροειδοποίητα πάνω σου, ίσως να είναι ένας βρώμικος και άχρηστος σωρός από πράγματα, τα οποία περιμένουν την υπηρεσία του δήμου να τα αποσύρει από τους δρόμους...

Κάποτε η ζωή μας καταλήγει έτσι. Ό,τι απομένει απ' αυτήν, χωρίς πάντα να φταίμε και να το αξίζουμε, είναι ένας ρημαγμένος σωρός. Όλα τα όμορφα και χρήσιμα υλικά με τα οποία τη χτίσαμε, καταλήγουν ένα μηδενικό.

Μηδενικό κατέληξε για τον Ιωσήφ η ιδιαίτερη αγάπη του πατέρα του, του Ιακώβ, η ασφάλεια του πατρικού του σπιτιού, ακόμη και η ανέλπιστη εύνοια που βρήκε, όταν πουλήθηκε δούλος, στο σπίτι του Πετεφρή. Η φυλακή τού αφαίρεσε κάθε στήριγμα.

Μηδενικό κατέληξε για τον Ιώβ η υγεία του, τα παιδιά του, η περιουσία του, η γυναίκα του και οι φίλοι του όταν τα κύματα της δοκιμασίας τον ισοπέδωσαν.

Μηδενικό αισθάνθηκε ο προφήτης Αββακούμ καθώς άκουγε από το στόμα του Θεού ότι οι Χαλδαίοι, οι εχθροί του λαού του, θα έρχονταν και θα ρήμαζαν τα πάντα και όλοι οι κόποι τους και τα αγαθά που απολάμβαναν θα ήταν ανάμνηση.

Ωστόσο, κανείς τους δεν κατάληξε ο ίδιος μηδενικό, παρόλο που τα πάντα μηδενίστηκαν στη ζωή τους. Όταν όλα τα "απολύτως απαραίτητα υλικά" με τα οποία χτίζουμε την ύπαρξή μας λείψουν ή ρημάξουν, η ζωή μας δεν καταλήγει μηδενικό αν ο Κύριος είναι το θεμέλιο μας. Αν ο Κύριος είναι η δύναμή μας, θα μείνουμε δυνατοί και όρθιοι μέσα στην αδυναμία μας. Γιατί Αυτός είναι η δύναμή μας. Αν ο Κύριος είναι η ελπίδα μας, θα έχουμε ελπίδα ακόμη και μέσα στις χειρότερες συμφορές. Γιατί Αυτός είναι η ελπίδα μας. Ο Θεός είναι όλα αυτά και πολλά παραπάνω και μόνο όσοι έχουν περάσει από το σημείο μηδέν μπορούν να σου πουν με βεβαιότητα ότι αυτό είναι αλήθεια.

Όταν η δοκιμασία έρχεται, η ευλογία ακολουθεί

" Κάθε χαρά θεωρήστε, αδελφοί μου, όταν περιπέσετε σε διάφορους πειρασμούς·  γνωρίζοντας ότι η δοκιμασία τής πίστης σας εργάζεται υπομονή·  η δε υπομονή ας έχει τέλειο έργο, για να είστε τέλειοι και ολόκληροι, χωρίς να είστε σε τίποτε ελλιπείς ". Ιάκωβος 1:2-4.

Δώστε μου έναν τρόπο μέσω του οποίου μπορείτε να αυξηθείτε στην επίγνωση του Θεού και να μοιάσετε στον χαρακτήρα Του. Θα γινόταν αυτό αν αύριο λύνονταν τα προβλήματά σας; Θα πετυχαίνατε αυτό τον στόχο αν ο Θεός έφερνε σε αίσιο τέλος τα σχέδιά σας και εκπλήρωνε κάποια όνειρά σας;

Λυπάμαι που θα το ομολογήσω, αλλά όχι. Και είναι όχι, γιατί η Αγία Γραφή μάς το λέει. Ο πιο συχνός και αποτελεσματικός τρόπος του Θεού είναι η δοκιμασία. Η δοκιμασία γίνεται στα χέρια του Θεού ένα μέσο κατάρτισης του χαρακτήρα μας και το βασικό εργαλείο πνευματικής προόδου. Αν θέλετε να αυξηθείτε στην αγάπη, στην πιστότητα, στη σοφία, στην προσευχή, στην ταπείνωση, θα περάσετε από δοκιμασίες. Αν θέλετε να αυξηθείτε πολύ σ' όλα αυτά, θα περάσετε από πολλές δοκιμασίες. 

Αλλά ακόμη κι αν δεν επιθυμείτε ιδιαίτερη αύξηση, αν αρκείστε στη στασιμότητα, ή είστε εντελώς αδιάφοροι για τα πράγματα του Θεού, και πάλι ο Θεός θα σας δοκιμάσει! "Το χωνευτήρι δοκιμάζει το ασήμι, και το καμίνι το χρυσάφι, ο Κύριος, όμως, τις καρδιές" (Παροιμίες 17:3). Ζούμε πάνω στη γη κάτω από συγκεκριμένους θεϊκούς νόμους και υπάρχουμε για συγκεκριμένους σκοπούς και όχι γι' αυτά που εμείς επιδιώκουμε.

Η δοκιμασία της πίστης μας είναι μια δοκιμασία του ίδιου μας του χαρακτήρα. Γιατί αν λέμε ότι είμαστε του Χριστού,  θα πρέπει να Του μοιάσουμε κιόλας. Διαφορετικά, θα καταντήσουμε γελοίοι, όπως γελοίοι καταντούν όσοι πολιτικοί λένε και δεν κάνουν. Όπως γελοίοι καταντούν όσοι "προφήτες" διδασκαλιών και  "κήρυκες" ιδεών αποτυγχάνουν να συνδυάσουν θεωρία και πράξη.

Απ' όσο θυμάμαι, τα ωραία μου λόγια και η ορθή αντίληψη των πραγμάτων δεν συμβάδισαν σχεδόν ποτέ καλά με την πνευματική μου πορεία. Υπήρχε χάσμα και ασυνέπεια. Ακόμη και διάφορες ευλογίες παρανοήθηκαν στη ζωή μου. Χρειάστηκε ο Θεός να με περάσει από χίλια κύματα, που ίσως ελάχιστοι ξέρουν, και κάποια άλλα που μόνο εγώ και ο Κύριος ξέρουμε, για να μπορέσω να ξεχωρίσω μέσα μου αυτή την ασυνέπεια. Η παιδαγωγική του Θεού μ' έμαθε και μου μαθαίνει όλα αυτά που καμιά ευλογία -δυστυχώς για μένα- δεν μπόρεσε να μου μάθει. Και είναι μέσα από τις δοκιμασίες που κατάλαβα ποιος είναι ο Χριστός και που συνειδητοποίησα ότι ευλογία χωρίς παιδεία μετατρέπεται σε αρρώστια που τρώει αργά την ψυχή.

Θα κρατήσω το βάρος σου, θα κρατήσεις το δικό μου;

" Βαστάζετε ο ένας τα βάρη τού άλλου, και εκπληρώστε έτσι τον νόμο τού Χριστού.  Επειδή, αν κάποιος νομίζει ότι είναι κάτι, ενώ δεν είναι τίποτε, εξαπατάει τον εαυτό του ". Γαλάτες 6:2-3.

Πέστε μου ότι σας αρέσουν όλα πάνω σας! Δεν μιλάω για την εξωτερική σας εμφάνιση, αλλά για τον χαρακτήρα σας. Γιατί είμαι απόλυτα σίγουρη ότι υπάρχουν πράγματα που θα θέλατε, αν γινόταν, ν' αλλάξετε αυτή ακριβώς τη στιγμή. Πράγματα που σας ενοχλούν και σας εκνευρίζουν εσάς τους ίδιους. Στοιχεία που σας δυσκολεύουν στη σχέση σας με τους άλλους. Χαρακτηριστικά που δεν ξέρετε γιατί τα κληρονομήσατε ή πώς τέλος πάντων χτίστηκαν μέσα σας.

Εφόσον δεν καταφέρνουμε να είμαστε όπως ακριβώς θα θέλαμε, παρά τις προθέσεις και τις  προσπάθειές μας, πώς περιμένουμε από τους άλλους να γίνουν σύμφωνα με τη θέλησή μας; Είναι δυνατόν να μεταμορφώσουμε τους ανθρώπους σύμφωνα με το γούστο μας όταν δυσκολευόμαστε να πειθαρχήσουμε ακόμη και τον ίδιο μας τον εαυτό;

Η Αγία Γραφή μάς καλεί να βαστάξουμε ο ένας τα βάρη του άλλου και έτσι να εκπληρώσουμε τον νόμο του Χριστού (Γαλάτες 6:2), που είναι τελικά ο νόμος της αγάπης. Δεν υπάρχει άλλος νόμος ικανός να μη βλέπει, να μη θυμάται, να μην αποκάνει, να μην παραιτείται.

Μέσα στα διάφορα βάρη που ο Θεός μάς δίνει να κρατήσουμε για χάρη των άλλων είναι και το φορτίο των ελαττωμάτων και των ατελειών τους.  Ξέρω ότι αυτό είναι κάτι που εκ φύσεως μάς απωθεί. Γιατί να ανεχτώ την ανοργανωσιά ή τη φυγοπονία; Γιατί να κάνω ότι δεν καταλαβαίνω στο πείσμα; Γιατί να υποστώ τη νευρική συμπεριφορά; Γιατί να...

Γιατί κανείς μας δεν είναι τέλειος! Κανείς μας δεν είναι αυτάρκης, ώστε να ζήσει μόνος του. Κανείς δεν είναι επίσης τόσο σοφός, ικανός και δυνατός, ώστε να πορευτεί ανεξάρτητα. Χρειάζεται να κρατήσω το βάρος και την αδυναμία σου και να κρατήσεις και εσύ τη δική μου ατέλεια και αδυναμία. Χρειαζόμαστε να υπομείνουμε με αγάπη ο ένας τον άλλον. Να ενθαρρύνουμε και να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον. Να παρηγορηθούμε και να διδαχτούμε μαζί, και όχι να συγκρουόμαστε για το ποιος είναι ο χειρότερος και ποιος ο πιο αδικημένος. 

Είναι στην πεζή καθημερινότητα που βλέπουμε τις ελλείψεις αλλά και τις αρετές του άλλου, αρκεί να θέλουμε να τις δούμε. Είναι πάντα προς το συμφέρον μας να σηκώνουμε ο ένας το φορτίο του άλλου με αγάπη και κατανόηση. Ο Χρυσός Κανόνας, ο κανόνας της αμοιβαιότητας, είναι τελικά το κλειδί για μια όμορφη και χαρούμενη υλική και πνευματική ζωή.

Μπροστά Του τέλειος σήμερα!

" [...] περπάτα μπροστά μου, και να είσαι τέλειος.  Και θα στήσω τη διαθήκη μου ανάμεσα σε μένα και σε σένα· και θα σε πληθύνω σε υπερβολικό ". Γένεση 17:1.

Περπάτα μπροστά μου... Περπάτα μπροστά μου και να είσαι τέλειος! Αυτό ήταν που είπε ο Θεός στον Αβραάμ στα 99 του χρόνια, πολλά χρόνια μετά από εκείνο το πρώτο κάλεσμα, που τον παρακινούσε ν' αφήσει τη γη και την οικογένειά του και να Τον ακολουθήσει σ' ένα ταξίδι πίστης και αιώνιας μισθαποδοσίας.

Κάθε φορά που ο Θεός τού μιλούσε, ο Αβραάμ μεγάλωνε σε γνώση, σε πίστη και σε υπακοή. Σήμερα, σηκωθήκαμε και καλούμαστε να ζήσουμε τη μέρα μας. Θα "περπατήσουμε" κάπως, θα σκεφτούμε, θα σχεδιάσουμε, θα επιλέξουμε, θα αισθανθούμε. Ο Θεός μάς καλεί να περπατήσουμε μπροστά Του σήμερα. Και μας καλεί καθώς ζούμε για Κείνον, να είμαστε τέλειοι. 

Ξέρω ότι πολλοί αισθανόμαστε κάπως όταν ακούμε αυτή τη λέξη. Και πολλοί είμαστε που ξέρουμε ότι αυτό είναι ανέφικτο. Μέχρι το μεσημέρι, μπορεί να έχουμε χάσει και το μέτρημα των φανερών ή και κρυφών αμαρτημάτων μας. Ωστόσο, ο Θεός μάς καλεί να είμαστε τέλειοι και αυτό σημαίνει ότι θα κάνουμε ό,τι καλύτερο ξέρουμε και μπορούμε. Στην οικογένειά μας, στη δουλειά μας, στους φίλους μας, στην κοινωνία που ζούμε. 

Περπάτα μπροστά μου και να είσαι τέλειος δεν σημαίνει ακατόρθωτα πράγματα. Σημαίνει αυτά τα μικρά και απλά πράγματα που ξέρουμε να κάνουμε και που οφείλουμε να κάνουμε με πιστότητα για τον Κύριο και όχι για τους άλλους. Οι απαιτήσεις μιας οικογένειας με όλα τα πάνω και τα κάτω της. Οι ευθύνες μιας δουλειάς που είναι απαιτητική ή στην οποία κάποιοι πάντα λουφάρουν. Η σωστή συμπεριφορά στη σχολή μας. Η αλληλεγγύη στο περιβάλλον μας... Όλα αυτά τα κάνουμε γιατί περπατάμε μπροστά στον Θεό και μας νοιάζει η δική Του γνώμη και ικανοποίηση.

Περπάτα μπροστά μου και να είσαι τέλειος σημαίνει και κάτι ακόμη. Σημαίνει να κάνουμε αυτό που ο Θεός μάς φανέρωσε και μας χρέωσε και που δεν έχει καμιά ίσως σχέση μ' αυτό που χρέωσε στον διπλανό μας. Ο Θεός εκείνη την ημέρα ζήτησε από τον Αβραάμ να περιτέμνονται τα αρσενικά, ξεκινώντας απ' αυτόν τον ίδιο και την οικογένειά του, και έδωσε οδηγίες πάνω σ' αυτό. Και ο Αβραάμ το έκανε αμέσως, "την ίδια εκείνη ημέρα, καθώς του είπε ο Θεός" (Γένεση 17:24). 

"Περπάτα μπροστά μου, και να είσαι τέλειος" (Γένεση 17:1). Τι ξέρουμε ότι πρέπει να κάνουμε σήμερα; Ας το κάνουμε. Τι μας ζητήθηκε για σήμερα; Ας το κάνουμε! Το αύριο δεν το γνωρίζουμε, η τελειότητά μας αφορά το κάθε μας σήμερα. 

Θυσίες που αρέσουν πολύ στον Θεό

 " Θυσίασε στον Θεό θυσία αίνεσης, και απόδωσε στον Ύψιστο τις ευχές σου· και να επικαλείσαι εμένα σε ημέρα θλίψης, θα σε ελευθερώσω, και θα με δοξάσεις ". Ψαλμός 50:13.

Είναι τυπικό χαρακτηριστικό των ανθρώπων που δεν έχουν αληθινή σχέση με τον Θεό: Δεν ευχαριστούν τον Κύριο και δεν θεωρούν ότι Του οφείλουν κάποια ιδιαίτερη αναγνώριση για ό,τι έχει κάνει και κάνει στις ζωές τους και στον κόσμο.

'Ομως, συχνά η έλλειψη δοξολογίας και ευχαριστίας αποτελεί θλιβερό χαρακτηριστικό της ζωής πάρα πολλών χριστιανών. Δυστυχώς, είναι πιο εύκολο να γκρινιάζει κανείς, να εστιάζει στις δύσκολες συνθήκες που περνάει, να επικεντρώνεται στις αναπάντητες προσευχές του, παρά σ' αυτά που έχει και απολαμβάνει. Ό,τι είναι δεδομένο, δεν το εκλαμβάνουμε τελικά ως δώρο της αγάπης του Θεού. Δώρο και ευλογία είναι κάτι άλλο, κάτι καινούργιο, κάτι που θα θέλαμε, που δεν έχουμε, που περιμένουμε, που έχουμε ανάγκη. 

Η ευγνωμοσύνη και η η δοξολογία θα πρέπει να είναι η βάση της χριστιανικής μας ζωής. Υπάρχουν τόσα πολλά για να θυμηθούμε και να δοξάσουμε τον Κύριο που η ευγνωμοσύνη θα πρέπει να είναι μέρος της καθημερινότητάς μας, είτε είμαστε χαρούμενοι είτε θλιμμένοι. Μια καρδιά μέσα στην οποία κατοικεί ο Χριστός δεν μπορεί να στρέφεται διαρκώς σε παράπονα, πικρίες, απογοητεύσεις, απαιτήσεις, γιατί...

Ο Θεός στον ουρανό είναι ένδοξος. Είναι άξιος ύμνου, ευλογίας, τιμής και δόξας. Δεν υπάρχει  πνευματικό δημιούργημα που να μην Του αποδίδει τη δόξα της μεγαλειότητάς Του και να μην υποτάσσεται στον φόβο του προσώπου Του. Ας μη γίνει ο Θεός στον θρόνο της καρδιάς μας σαν ένας ξεπεσμένος βασιλιάς, που με το ζόρι θα Του δίνουμε την ανοχή και την κατανόησή μας. Ας μην καταλήξει υπόλογος και ένοχος για ό,τι κακό μας βρίσκει ή μας θλίβει, με αποτέλεσμα να Του στερούμε την αίνεση που Του αξίζει κάθε ώρα και στιγμή.

Ο Θεός είναι ένδοξος και ευαρεστείται στην αίνεση της ανθρώπινης καρδιάς. Πολύ περισσότερο είναι Άγιος και κατοικεί "ανάμεσα στις δοξολογίες τού Ισραήλ ". Ψαλμός 22:3.

Το σύνδρομο του Ναβουχοδονόσορα μπορεί να γίνει ευλογία

" Τώρα, εγώ ο Ναβουχοδονόσορας αινώ και υπερυψώνω και δοξάζω τον βασιλιά τού ουρανού· επειδή, όλα τα έργα του είναι αλήθεια, και οι δρόμοι του κρίση· και μπορεί να ταπεινώσει αυτούς που περπατούν μέσα στην υπερηφάνεια ". Δανιήλ 4:37.

Το σύνδρομο του Ναβουχοδονόσορα, δηλαδή ο φανερός ή κρυφός εγωισμός μας που μας πληρώνει με ταλαιπωρία, θλίψη, διαταραχή και απόρριψη μπορεί να γίνει ευλογία και δόξα. Δυστυχώς, συχνά βλέπουμε τον τρόπο με τον οποίο ο Θεός μάς φέρνει στο τέλος του εαυτού σαν ένα μέσο τιμωρίας και εκδίκησης εκ μέρους Του. Κάτι σαν : "Πάρε αυτό που σου άξιζε για να μάθεις άλλη φορά να καυχιέσαι και να νομίζεις ότι είσαι κάποιος!"

Αλλά δεν είναι έτσι. Ο Θεός το μόνο που ήθελε καθώς ταπείνωνε για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα τον υπερόπτη βασιλιά μπροστά Του, ήταν να δουλέψει μέσα στην ψυχή του ένα έργο μετάνοιας και χάρης. Αν ο Θεός επιτρέπει να περνάμε από παρόμοιες διαδρομές είναι γιατί θέλει να μας διδάξει ένα σπουδαίο μάθημα και να μας δώσει μέσα απ' αυτό ευλογία και νέα προοπτική.

Ο Ναβουχοδονόσορας έμαθε μέσα από την τραγική εμπειρία του ότι ο Θεός είναι ο μόνος Κύριος και ότι " όλοι οι κάτοικοι της γης λογίζονται μπροστά του ως ένα τίποτε· και σύμφωνα με τη θέλησή του πράττει στο στράτευμα του ουρανού, και στους κατοίκους τής γης [...] " (Δανιήλ 4:35).

Όμως προτού ομολογήσει αυτή τη μεγάλη αλήθεια και ευλογήσει με το στόμα του τον Θεό, είχε σηκώσει τα μάτια του στον ουρανό και τα ταραγμένα μυαλά του είχαν βρει ειρήνη στην αποδοχή ότι αυτός προσωπικά ήταν ένα τίποτα και ότι ο Θεός είναι η πηγή των πάντων. Η ταπείνωσή του προπορεύτηκε της δόξας που ο Θεός τού χάρισε στη συνέχεια. Είναι πραγματικά εντυπωσιακό ότι ο Ναβουχοδονόσορας όχι μόνο μετανόησε και δοξολόγησε τον Ύψιστο, όχι μόνο βρήκε θεραπεία στην κατάστασή του, αλλά ξανακέρδισε τη χαμένη βασιλεία του και ο Θεός τού πρόσθεσε μεγαλύτερη μεγαλειότητα (Δανιήλ 4:36).

Αν κάποτε συμβεί και ο εγωισμός μας μάς τυφλώσει και ο Θεός μέσα στην αγάπη Του αποσύρει το χέρι Του από πάνω μας και μας αφήσει να δούμε τι αξίζουμε πραγματικά μόνοι μας, ας θυμόμαστε ότι μετάνοια, αποκατάσταση και ευλογία είναι ο στόχος που ο Θεός έχει πάντα στο μυαλό Του όταν μας παιδαγωγεί.

Το σύνδρομο του Ναβουχοδονόσορα

" [...]  θα εκδιωχθείς από τους ανθρώπους, και η κατοικία σου θα είναι μαζί με τα θηρία του χωραφιού [...] και θα περάσουν επάνω σου επτά καιροί, μέχρις ότου γνωρίσεις ότι ο Ύψιστος είναι ο Κύριος της βασιλείας των ανθρώπων, και σε όποιον θέλει, τη δίνει ". Δανιήλ 4:25.

Δεν γνωρίζω άνθρωπο που να μην έχει μέσα του κάποιου είδους αξιοπρέπεια και υπερηφάνεια καλώς νοούμενη. Αλλά υπάρχει ένα καθοριστικό σημείο καμπής που σχεδόν όλοι μας έχουμε περάσει και ο καθένας μας ξέρει για τον εαυτό του τις συνέπειες. Είναι το σημείο πριν αρχίσει το κατρακύλισμα λόγω της έπαρσής μας και προτού ο εγωισμός μάς παρασύρει σε λόγια και πράξεις που μας τυφλώνουν.

Σε μια τέτοια θέση βρέθηκε ο Ναβουχοδονόσορας, βασιλιάς της Βαβυλώνας, όταν μπέρδεψε τις επιτυχίες του και τα πραγματικά σπουδαία κατορθώματά του με ό,τι ο Θεός, μέσα στα δικά Του σχέδια, είχε επιτρέψει να επιτελέσει. Το σύνδρομο του Ναβουχοδονόσορα είναι το σύνδρομο του εγωιστή, αλαζόνα και αυτάρκη ανθρώπου που αφού προβεί σε κατακτήσεις (ακόμη και σ' έναν μόνο τομέα που θεωρεί ότι "αριστεύει"), αρχίζει, από μια θέση αυτοϊκανοποίησης, να βλέπει τα πράγματα και τους γύρω του με άλλο μάτι. 

Μπορεί να είμαι ένας πολύ επιτυχημένος επαγγελματίας. Κάποιος ικανός που πάνω του στηρίζεται η οικογένεια και η συγγένειά του. Μπορεί να είμαι η σούπερ σύζυγος και μητέρα, που έχω χτίσει με τη φροντίδα μου μια σταθερή και ισορροπημένη οικογένεια. Μπορεί να είμαι η ψυχή ενός πνευματικού έργου ή ακόμη και μιας παρέας. Μπορεί να είμαι ένας σοβαρός πνευματικός άνθρωπος που έχω κερδίσει νίκες και υποσχέσεις με την πίστη μου.

Το σύνδρομο του Ναβουχοδονόσορα ξεκινά όταν σιωπηλά πιστώνομαι εγώ κάθε επιτυχία. Γιατί ΕΓΩ είμαι κάτι άλλο, ένα καλύτερο, εξυπνότερο, ομορφότερο, ικανότερο, πνευματικότερο άτομο, πέστε το όπως θέλετε. Αλλά αυτό δεν χρειάζεται να το φωνάξω κάπου έξω, εξάλλου, ούτε ο Ναβουχοδονόσορας κραύγασε πουθενά τις επιτυχίες του. Ό,τι είπε, το είπε μοναχά στον εαυτό του καθώς περπατούσε στο παλάτι του, απ' όπου και θαύμασε τον πλούτο και τη δόξα του βασιλείου του και του εαυτού του.

Το σύνδρομο του Ναβουχοδονόσορα αφήνει έξω από τις επιτυχίες, τις ευλογίες και τις ικανότητές μας τον κυρίαρχο Θεό, αυτόν που "δίνει σε όλους ζωή και πνοή και τα πάντα" (Πράξεις 17:25). Το σύνδρομο του Ναβουχοδονόσορα είναι ο εγωισμός μας που μας πληρώνει τελικά με αποτυχία, δυστυχία και σύγχυση. Ο ατυχής βασιλιάς πλήρωσε την έπαρσή του με το να χάσει το μυαλό του και κατέληξε να ζει σαν ζώο, διωγμένος από τους συνανθρώπους του, γιατί δεν μπορούσε πλέον να συνεννοηθεί μαζί τους.

Περηφάνια είναι να ξεχνώ Εκείνον που βρίσκεται πίσω από ό,τι είμαι. Εκείνον που με διατηρεί στη ζωή και που μου δίνει όσα έχω και είμαι. Περηφάνια είναι να βλέπω τους άλλους λιγότερους μπροστά στη δική μου αξία και τις δυνατότητες. Περηφάνια είναι να καταλήγω τελικά πληγωμένος, δυστυχισμένος και μόνος μέσα σε συντριμμένα κάστρα και ν' αναρωτιέμαι γιατί έπρεπε να περάσω απ' αυτό 

Όταν η Μεταρρύθμιση γράφει Ιστορία είναι γιατί η Βίβλος γράφει Ιστορία

" Δεν είναι ο λόγος μου σαν φωτιά; λέει ο Κύριος· και σαν σφυρί που κατασυντρίβει τον βράχο;". Ιερεμίας 23:29.

" Ο Λούθηρος έβαλε μπροστά ένα κίνημα που τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει (...) έθεσε τις βάσεις για μια νέα κατανόηση του Ανθρώπου και τη μεταγενέστερη ανάπτυξη της μοντέρνας δημοκρατίας ". Αυτή ήταν μία από τις αναφορές της καγκελαρίου Άνγκελας Μέρκελ, στις 31 Οκτωβρίου 2017, στον Μαρτίνο Λούθηρο, τον πρωτεργάτη της Μεταρρύθμισης, κατά τη διάρκεια των εορτασμών για τα 500 χρόνια από τη Μεταρρύθμιση, σε μια ομιλία της στο δημαρχείο της πόλης του Wittenberg, εκεί που ο Λούθηρος, στις 31 Οκτωβρίου 1517, θυροκολλούσε τις περίφημες "95 θέσεις" του.

Έχουν περάσει 500 χρόνια από εκείνη την ιστορική στιγμή που άλλαξε ριζικά τη μορφή της Ευρώπης σε τόσους τομείς: πολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό, πολιτισμικό. Στους αιώνες που ακολούθησαν μέχρι και στις μέρες μας έχει χυθεί άπλετο μελάνι για τις αιτίες της εμφάνισης της Μεταρρύθμισης και τις προεκτάσεις της ακόμη και σήμερα. Η αποτίμηση του ιστορικού αυτού γεγονότος εξακολουθεί ν' απασχολεί τους στοχαστές και τους διανοούμενους, αλλά και όσους έχουν θρησκευτική συνείδηση και ενδιαφέρον για ένα γεγονός που συγκλόνισε όχι μόνο τον ρου της Ιστορίας αλλά και τον ρου της προσωπικής ζωής εκατομμυρίων ανθρώπων.

Σήμερα θα ήθελα να τονίσω το ένα και μοναδικό γεγονός που δεν πρέπει να ξεχνάμε όταν μιλάμε για Μεταρρύθμιση ή θέλουμε μεταρρύθμιση στη ζωή μας. Και αυτό είναι ο τρόπος με τον οποίο διαβάζουμε τη Βίβλο και ο τρόπος με τον οποίο αφήνουμε τον Θεό να μπει "σε μάχη" μαζί μας σχετικά με ό,τι ξέρουμε και ό,τι μας φαίνεται κοινός τόπος, καθώς τα τυπωμένα στο χαρτί λόγια γίνονται, δύναμη που μας αλλάζει και μας ανατρέπει.

Ο Λούθηρος είχε αρκετά χρόνια παλέψει με τον εαυτό του, με "πλάσματα" που ταλαιπωρούσαν την ψυχή και την κατανόησή του σχετικά με το ποιος είναι στ' αλήθεια ο Θεός. Είχε ζήσει άπειρες ώρες ψυχικής αγωνίας και οδύνης, ώρες εσωτερικών συγκρούσεων, αναστολών και αμφιβολιών. Είχε έρθει σε σύγκρουση με τον εαυτό του, τα ίδια του τα πιστεύω, το κατεστημένο θρησκευτικό πλαίσιο, ακόμη και την αυτοκρατορική εξουσία, όταν ψάχνοντας λόγους αλήθειας και βεβαιοτήτων μέσα στα ιερά κείμενα, η Βίβλος τον ανέτρεψε συθέμελα. Ό,τι ακολούθησε στη συνέχεια, ό,τι σημαίνει σήμερα η Μεταρρύθμιση, όποιο πλαίσιο και έννοια κι αν της αποδοθεί, σωστά ή λανθασμένα, έχει τη ρίζα της στη γνήσια επαφή ενός ανθρώπου με τον Λόγο του Θεού. Γιατί ο Λόγος του Θεού είναι φωτιά που καίει τον γνήσιο αναζητητή και σφυρί που συντρίβει όχι μόνο τον βράχο της σκληρής καρδιάς μας, αλλά και κάθε τυραννία ιδέας και συστήματος που σκεπάζει την αλήθεια του.

Ο Λούθηρος δεν έψαχνε καθόλου να προσαρμόσει τον Λόγο του Θεού σ΄ ένα νέο πλαίσιο και να ανατρέψει τη φθαρμένη, καταπιεστική και μέσα στις διαψεύσεις και καταχρήσεις παπική θρησκευτικότητα. Δεν έψαχνε να γίνει επαναστάτης, να δημιουργήσει "νέα σχολή", να γράψει ιστορία. Έψαχνε την αλήθεια για τον εαυτό του, και όταν ο Θεός στη μάχη του αυτή τού αποκάλυψε την αλήθεια μέσα από τις Γραφές, όλα τα υπόλοιπα έγιναν ιστορία που και ο ίδιος δεν μπόρεσε να συλλάβει.

Ο Λόγος του Θεού δεν είναι βιβλίο. Είναι ζωντανή, θεϊκή δύναμη που ανατρέπει τα πάντα όχι όταν εμείς τον αλλάζουμε, αλλά όταν τον αφήνουμε να μας αλλάξει.

(Φωτογραφία: Μαρτίνος Λούθηρος, ζωγραφισμένος από τον Λουκά Κράναχ, τον πρεσβύτερο, 1529, μουσείο Ουφίτσι, Φλωρεντία ).

Λυπάται όταν κάνουμε τα δικά μας

"Εγώ θα παρακαλέσω τον Πατέρα, και θα σας δώσει έναν άλλον Παράκλητο, για να μένει μαζί σας στον αιώνα [...]". Ιωάννης 14:16.

Αν κάτι που έχει αξία χανόταν με περίεργο τρόπο από το σπίτι σας, θα το ψάχνατε. Μπορεί να θυμώνατε κιόλας: πού πήγε, βρε παιδί μου; Σίγουρα θα προσπαθούσατε να μάθετε πώς εξαφανίστηκε. Αν στην αναζήτησή σας αυτή μαθαίνατε ότι ένα δικό σας πρόσωπο, που στ' αλήθεια αγαπάτε, σάς έκρυψε αυτή την απώλεια, θα λυπόσασταν και θα αναρωτιόσασταν: Γιατί το έκανε; Πώς είναι δυνατόν να το έκρυψε; Γιατί να πει ψέματα; 

Όταν κάτι μάς απογοητεύει, νιώθουμε βαθιά λύπη και όχι οργή. Όταν κάποιος που αγαπάμε μας απογοητεύει, πονάμε. Κάποτε σιωπούμε και κάνουμε αθόρυβα στην άκρη.  

Όταν  λυπούμε το Πνεύμα το Άγιο του Θεού, με το οποίο σφραγιστήκαμε για την ημέρα τής απολύτρωσης (Εφεσίους 4:30), συμβαίνει κάτι ανάλογο. Το Άγιο Πνεύμα μάς αγαπάει, γι' αυτό μαζεύεται στην άκρη με θλίψη. Αν και ο ρόλος του είναι να μας ενισχύει ώστε να ζήσουμε τη χριστιανική ζωή, αν και στόχο έχει να μας διδάσκει, να μας ελέγχει και να μας παρηγορεί, μπορεί εξαιτίας μας να μην καταφέρει να επιτελέσει αυτό το έργο.

Σκεφτείτε πώς κάθε φορά που πληγώνουμε τον Παράκλητο χάνουμε ευλογίες. Αποτυγχάνουμε να κάνουμε το θέλημα του Θεού. Παίρνουμε δικούς μας δρόμους, από τους οποίους δυσκολευόμαστε στη συνέχεια να βγούμε. Στο τέλος, καταλήγουμε χωρίς χαρά, αδύναμοι και κουρασμένοι μέσα σε ένταση και ενοχή. 

Επίσης, όταν το Άγιο Πνεύμα μάς σπρώχνει προς μια κατεύθυνση και εμείς δεν θέλουμε να πάμε, έρχεται μέσα μας σύγκρουση. Όταν οι επιθυμίες της σάρκας, οι ανάγκες και  οι επιταγές του κόσμου γύρω μας παίρνουν το πάνω χέρι στη ζωή μας, τότε στο μυαλό μας κυριαρχεί  σύγχυση. Καταλήγουμε να βιώνουμε εσωτερικό πόλεμο και να νιώθουμε μπερδεμένοι και ανικανοποίητοι.

Όλα αυτά συμβαίνουν γιατί το Άγιο Πνεύμα λυπάται όταν κάνουμε τα δικά μας. Αποσύρεται, γιατί αυτός είναι ένας τρόπος να διαμαρτυρηθεί και να μας επαναφέρει. Θέλει τόσο πολύ να μας βοηθήσει να ζήσουμε μια ζωή πληρότητας, οδηγώντας μας σε αγαθούς δρόμους. Όταν η καρδιά μας είναι ανοιχτή και δεκτική στις εισηγήσεις Του, τα βήματά μας δεν κλονίζονται, ακόμη κι όταν φυσάνε αέρηδες που μας τραντάζουν και μας ταλαιπωρούν. Η δύναμη, η χαρά και η ειρήνη που συνοδεύουν τον πιστό χριστιανό που αφήνεται στην κυριότητα του Αγίου Πνεύματος δεν έχουν τίποτα το ανάλογο πάνω στη γη. 

Συναισθηματική δίνη

"Ποιος ασθενεί, και δεν ασθενώ; Ποιος σκανδαλίζεται, και εγώ δεν φλέγομαι;" (Β' Κορινθίους 11:28-29).

Θυμάμαι πριν κάποια χρόνια που ταξίδεψα στη Γερμανία για να επισκεφτώ μια αγαπημένη μου φίλη. Ήταν μια περίοδος που εντελώς τυχαία διάβαζα και έβλεπα ταινίες από τον Β'  Παγκόσμιο Πόλεμο και δίδασκα ταυτόχρονα σε ένα κυριακό σχολείο την ιστορία της Corrie ten Boom, μιας πιστής Ολλανδής που έσωσε με το θάρρος της Εβραίους από την εξόντωση, για να καταλήξει η ίδια για τις ενέργειές της σε στρατόπεδο συγκέντρωσης. Μ' όλα αυτά στο μυαλό μου, βρέθηκα ένα χειμωνιάτικο πρωινό να δρασκελίζω την πόρτα του Dahau. 

Οι επισκέπτες ήταν λίγοι, εγώ πήγα μόνη μου και περιπλανήθηκα σ' αυτόν τον τεράστιο και αφιλόξενο χώρο μέχρι που νύχτωσε και μου είπαν ότι κλείνουν... Η επίσκεψη με είχε απορροφήσει, είχα ασυναίσθητα ζήσει τόσες σκηνές και συναισθήματα καθώς περνούσα από κελιά, κοιτώνες, χώρους εργασίας και άλλα μέρη, ώστε επιστρέφοντας σπίτι κατάκοπη βρισκόμουν σε συναισθηματική δίνη. Θυμάμαι ακόμη ότι για κάποιες νύχτες δεν μπορούσα να κοιμηθώ καλά και τα όνειρά μου μύριζαν αγριότητα, φόβο και οδύνη. 

Υπάρχει ένα κόστος να πληρώσουμε όταν παίρνουμε μέρος σ' αυτά που άλλοι ζουν ή έζησαν. Είτε πρόκειται για βιβλίο, για ταινία, για πολιτισμική επίσκεψη, είτε πρόκειται για εθελούσια συμμετοχή στους πνευματικούς αγώνες κάποιων, δεν μπορούμε να μην μπούμε σε κάποιου είδους συναισθηματική δίνη. Η αγωνία, οι σκέψεις, η αϋπνία θα μας ταλαιπωρήσουν, αν συμμετέχουμε σε προβλήματα άλλων. Ο απόστολος Παύλος το είχε ζήσει, γι' αυτό έγραψε στους Κορίνθιους: " [...] εκτός από τα εξωτερικά, ο επικείμενος αγώνας καθημερινά, η μέριμνα όλων των εκκλησιών. Ποιος ασθενεί, και δεν ασθενώ; Ποιος σκανδαλίζεται, και εγώ δεν φλέγομαι; " (Β' Κορινθίους 11:28-29).

Ίσως κάποιος πει ότι ο Παύλος ήταν εντεταλμένος σ' αυτό το έργο του ευαγγελισμού και της μέριμνας των εκκλησιών από τον Θεό, ενώ εμείς όχι. Αλλά αυτό είναι λάθος. Μπαίνουμε σε πνευματικές μάχες για χάρη των παιδιών μας, των συζύγων μας, των ανθρώπων που αγαπάμε όταν το βαθύ ενδιαφέρον του Θεού γι' αυτούς τους ανθρώπους γίνει και δικό μας βαθύ ενδιαφέρον. Και αυτό γίνεται με τη θέλησή μας, όχι με εξαναγκασμό. 

Βέβαια, μπορεί εύκολα να πούμε: Τι με νοιάζει εμένα το πρόβλημά του; Εγώ θα το λύσω; Άσε τώρα, ας τα βρει με τον εαυτό του. Δεν έχω χρόνο. Εγώ δεν είμαι για τέτοια. Δεν αντέχω να με πρήζουν με τα συναισθηματικά τους... Δεν μπορώ, εξάλλου, να κάνω τίποτα.

Αλήθεια, δεν πιστεύω ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Αλήθεια, δεν πιστεύω ότι ο Θεός φέρνει κοντά μας, δύο, τρεις, πέντε ψυχές,  μας δείχνει την ανάγκη τους και εμείς σκεφτόμαστε: Πρόβλημά τους, εγώ δεν μπορώ ν' ασχοληθώ. Ωστόσο, ο Ιησούς πλήρωσε ένα τεράστιο κόστος όταν ασχολήθηκε με τα ζητήματά μας και πήρε τη φύση μας. Ο Ιησούς δεν έχει σήμερα κάποιον άλλον στο πόδι Του. Έχει εσένα και εμένα για λίγο περισσότερη προσευχή, για κάποιο ξενύχτι σε αναζήτηση λύσης, για κάποιου είδους μέριμνα που θα φέρει σε άλλους ευλογία με το κόστος της δικής μας θυσίας για χάρη του Χριστού.