Η ευλογία μιας αγγαρείας

"Και αγγαρεύουν κάποιον Σίμωνα Κυρηναίο που διάβαινε, ενώ ερχόταν από το χωράφι, τον πατέρα τού Αλέξανδρου και του Ρούφου, για να σηκώσει τον σταυρό του". Μάρκος 15:21. 

Σε μια εποχή που όλο και περισσότερες απαιτήσεις και ανάγκες κατακλύζουν τη ζωή, πολλοί  δυσκολεύονται να βρουν λίγο χρόνο και διάθεση ν’ασχοληθούν με τα προβλήματα των άλλων. Φυσικά, όλοι μας μπορούμε να βρούμε γερά επιχειρήματα (και δικαιολογίες) για να αποφύγουμε τις αγγαρείες. Όποιος εμπλέκεται με αγγαρείες δεν απολαμβάνει και καμία σπουδαία ευχαρίστηση. Ιδιαίτερα όταν αυτές ανατρέπουν το πρόγραμμά του και του προσθέτουν πονοκέφαλο!

Ένας τέτοιος άνθρωπος που κλήθηκε να επιτελέσει μια αγγαρεία σε μια ακατάλληλη γι' αυτόν ώρα ήταν ο Σίμωνας  ο Κυρηναίος. Ο Σίμωνας δεν είχε μάλλον παραβρεθεί στη δίκη του Χριστού. Είχε προτιμήσει να πάει στον αγρό του και να ακολουθήσει τη ρουτίνα του. Δεν ήταν παρά όταν επέστρεφε από τα χωράφια στην πόλη που συνάντησε την πομπή των καταδίκων προς σταύρωση και που κάποιοι στρατιώτες εντελώς "τυχαία" τον άρπαξαν και τον αγγάρευσαν να σηκώσει τον σταυρό του αδύναμου Κυρίου. 

Ασύνδετα πράγματα σε άσχετες ώρες, με αρκετή δόση οδύνης και αποτροπιασμού... Ωστόσο, φαίνεται ότι δεν υπάρχουν ασύνδετα πράγματα και άσχετες ώρες όταν για κάποιους ανεξήγητους για μας λόγους καλούμαστε να διακόψουμε τα σχέδιά μας και να φορτωθούμε έναν ξένο σταυρό. Μέσα απ’ αυτό το θλιβερό σενάριο, ο Σίμωνας πίστεψε στον Χριστό. Και όχι μόνο αυτός, γιατί γυρίζοντας σπίτι του οδήγησε και όλη του την οικογένεια στον Χριστό!

Ο ευαγγελιστής Μάρκος αναφέρει ότι ο Σίμωνας ήταν ο πατέρας του Αλέξανδρου και Ρούφου (Μάρκος 15:21), γεγονός που σημαίνει ότι οι αναγνώστες αδελφοί της εποχής ήξεραν τα πρόσωπα αυτά. Επιπλέον, το όνομα του Ρούφου αναφέρεται ξανά ως εκλεκτός αδελφός στην επιστολή προς Ρωμαίους και γίνεται μνεία από τον απ. Παύλο στη μητέρα του, που τη θεωρεί και δική του! (Ρωμαίους 16:13). Δεν υπάρχει αμφιβολία για τον σημαντικό ρόλο που έπαιξε στη ζωή και την πορεία της Εκκλησίας η οικογένεια του Σίμωνα του Κυρηναίου.

Την επόμενη φορά που κάποιος που σε έχει πολύ ανάγκη διακόψει το πρόγραμμά σου για να σηκώσεις τον σταυρό του, θυμήσου τι έκανε ο Σίμωνας για τον Χριστό αλλά και τι έκανε ο Χριστός για τον Σίμωνα.

Τι είδους μάρτυρες είμαστε;

" [...]  ένας από τούτους να γίνει μαζί μας μάρτυρας της ανάστασής του". Πράξεις 1:22.

Όταν καλούμαστε να δώσουμε μια μαρτυρία για κάτι, αυτό που αναμένεται από εμάς είναι να πούμε την αλήθεια. Η λέξη μάρτυρας εκ φύσεως ήταν πάντα συνυφασμένη με την αλήθεια και όχι με το ψέμα. Φυσικά, ξέρουμε ότι υπάρχουν ψευδομάρτυρες και γενικά άνθρωποι που συνηθίζουν στην καθημερινότητά τους να παρουσιάζουν το ψεύτικο ως αληθινό. Αλλά τέτοιοι άνθρωποι χάνουν γρήγορα το κύρος τους και την εμπιστοσύνη που έχουμε σ' αυτούς.

Οι χριστιανοί είναι μάρτυρες μιας προσωπικής σωτηρίας και μιας  διαρκούς λύτρωσης από την αμαρτία, την οποία ο Χριστός εργάζεται στη ζωή τους. Οι χριστιανοί μαρτυρούν στην καθημερινότητά τους το έργο του Χριστού στον σταυρό αλλά και το έργο Του κάθε μέρα μέσα στην καρδιά τους.

Αν η σχέση μας με τον Χριστό είναι ζωντανή και προοδεύει, θα έχουμε πράγματα να πούμε και να δείξουμε που θα είναι το αποτέλεσμα του περπατήματός μας μαζί Του. Πολλές φορές οι χριστιανοί τελματώνουν στην πορεία τους σε μια θεωρητική σχέση με τον Κύριο. Καθώς χάνεται η πνευματική ζωή,  στη θέση της μπαίνει "η καραμέλα" των κηρυγμάτων: αναμασάμε τα ίδια και τα ίδια σαν ποίημα. Έτσι, μετά τη χαρά της αναγέννησης και της ένθερμης αγάπης, η πρώτη αγάπη σβήνει στο πέρασμα του χρόνου (Αποκάλυψη 2:4). Στην καλύτερη περίπτωση, στη θέση της μπαίνει η δράση και το έργο ως μια απατηλή επιβεβαίωση ότι είμαστε του Χριστού και ζούμε γι' Αυτόν.

Αν υπάρχει μια πραγματική και αποτελεσματική μαρτυρία που πρέπει ως χριστιανοί να δώσουμε σ' αυτές τις παράλογες και χαοτικές μέρες, αυτό είναι το έργο που ο Χριστός κάνει μέσα στην καρδιά μας. Αν ο Χριστός μάς μεταμορφώνει, αν μας απαλλάσσει από τους φόβους, τις παραξενιές, τις ανασφάλειες, τις κακίες, τους ανταγωνισμούς, τις επιθυμίες, τις απογοητεύσεις μας, τότε έχουμε λόγο να κηρύττουμε τον Χριστό ως ζωντανό και αναστημένο Κύριο που σώζει ανθρώπους. Διαφορετικά, μάλλον θα καταλήξουμε "οι θεωρητικοί" του Χριστιανισμού!  Και ξέρετε, οι θεωρίες γρήγορα ξεπερνιούνται από άλλες "καλύτερες" και χάνουν την αξία και τη δύναμή τους. Ας είμαστε μάρτυρες ενός ζωντανού Χριστού που αλλάζει και ανανεώνει τους ανθρώπους, γιατί το έργο Του στον σταυρό είναι έργο ζωής και όχι θεωρίας. 

Η εμπιστοσύνη, το κλειδί της ευτυχισμένης ζωής

 [...] καθώς προοριστήκαμε σύμφωνα με την πρόθεση εκείνου, που ενεργεί τα πάντα, σύμφωνα με τη βουλή τού θελήματός του·  για να είμαστε σε έπαινο της δόξας του". Εφεσίους 1:11-12.

Δύο φορές χρειάστηκε κάποιο ιατρικό εργαλείο να επέμβει πάνω μου. Η μία ήταν στην εφηβεία μου, όταν έκοψα το δάχτυλό μου στην άρθρωση, θέλοντας να κάνω τον βοηθό ενός επαγγελματία μάγειρα, και την άλλη όταν χειρουργήθηκα σε μεγαλύτερη ηλικία στις αμυγδαλές μου. Την πρώτη αρνήθηκα στον γιατρό να μου κάνει ένεση, προτιμώντας να πονάω την ώρα που με έραβε, γιατί αηδίαζα με τις ενέσεις. Τη δεύτερη ζήτησα από τον ΩΡΛ να μου κάνει τοπική νάρκωση για την εγχείρηση για να βλέπω τη διαδικασία και να έχω τον έλεγχο του σώματός μου και του μυαλού μου! Ο γιατρός γέλασε, αλλά αρνήθηκε. Μου είπε ότι προτιμούσε να δουλεύει άνετα και όπως του άρεσε, ενώ εγώ θα κοιμόμουν μια χαρά τον ύπνο μου… Και ο δικός μου έλεγχος;

Τι χρειάζεται για ν’ αφήσει κάποιος εντελώς τον έλεγχο και να εμπιστευτεί ότι θα ζήσει μια ευτυχισμένη ζωή; Χρειάζεται να γίνουν όλα όπως αυτός θα ήθελε. Συγκεκριμένα: χρειάζεται καθαρό και ισορροπημένο μυαλό, υγεία, τον/την κατάλληλο/η σύζυγο, τα σωστά παιδιά, συντροφικότητα και αγάπη, σταθερό συγγενικό περιβάλλον, μια καλή οικονομική κατάσταση, όχι συρράξεις, όχι οικονομικές κρίσεις, όχι κοινωνικές συγκρούσεις , όχι εργασιακές εντάσεις… Δηλαδή τα χρειάζεται όλα!

Όλα… πού; Πάνω σ’ αυτή τη γη; Όλα…. με ποιους; Με συγκοινωνούς εμάς τους μπερδεμένους ανθρώπους;  Είμαστε μάλλον θύματα μιας ουτοπίας. Μπορεί να είμαστε θύματα και μιας χριστιανικής ουτοπίας και να έχουμε φτιάξει μέσα στο μυαλό μας την «ιδανική» χριστιανική ζωή, ξεχνώντας ότι ο Θεός μάς διατηρεί εδώ στη γη για να ζήσουμε το δικό Του όραμα και όχι το δικό μας, και μάλιστα μέσα σε αντίρροπες συνθήκες!

Άρα, μάλλον δεν θα ευτυχίσουμε ποτέ. Θα περιμένουμε την ανατροπή και όχι την ασφάλεια. Ωστόσο, ο Θεός δεν μας κάλεσε σε χάος και αναστάτωση, αλλά μας κάλεσε σε ειρήνη, χαρά και ανάπαυση. Όμως, όχι με τον κύριο έλεγχο στα δικά μας χέρια. Όχι με τα δικά μας όνειρα μπροστά, ούτε με τις  δικές μας δυνάμεις. Αλλά αυτό προϋποθέτει απόλυτη εμπιστοσύνη στον Θεό.

Η απόλυτη εμπιστοσύνη δεν είναι η εμπιστοσύνη που μπορεί να καθίσει στο χειρουργείο με ή χωρίς νάρκωση, αλλά αισθάνεται άβολα που δεν θα έχει τον έλεγχο.  Δεν είναι ούτε η εμπιστοσύνη που καταπίνει τα ακατανόητα, γιατί πώς να τα βάλει κανείς με τον Θεό και να Τον πείσει ν’ αλλάξει τα σχέδιά Του; Η απόλυτη εμπιστοσύνη είναι αυτή που ξέρει ότι ο Θεός κάνει μόνο καλά και όμορφα πράγματα στη ζωή μας σε έπαινο της δόξας Του. Αλλά αυτό το καταλαβαίνουμε και το απολαμβάνουμε όταν μάθουμε να Τον εμπιστευόμαστε απόλυτα!

Ο εαυτός μου

" [...] ο Υιός τού ανθρώπου δεν ήρθε για να υπηρετηθεί, αλλά για να υπηρετήσει και να δώσει τη ζωή του λύτρο για πολλούς ". Μάρκος 10:45.

Δεν ξέρω αν αντιμετωπίζετε ζητήματα με τον εαυτό σας και αν στον εσωτερικό σας διάλογο βρίσκεστε συχνά σε ένταση για πράγματα που θέλετε ή δεν θέλετε. Μπορεί επίσης ο διάλογος να μην είναι εσωτερικός, αλλά το αποτέλεσμα της διάδρασής σας με άλλα άτομα. 

Κάθε φορά που δύο φωνές συγκρούονται μέσα μας, κάθε φορά που δύο διαφορετικές στάσεις έρχονται σε αντιπαράθεση και εμείς καλούμαστε να επιλέξουμε πώς θα φερθούμε, ας σκεφτούμε ότι ο εαυτός μας ίσως χρειαστεί να πάει στην άκρη και να μην μείνει ικανοποιημένος όπως θα ήθελε.

Όταν ο Χριστός πειράστηκε στην έρημο από τον διάβολο, ένα από τα διακυβεύματα ήταν: "Αν είσαι Υιός τού Θεού, πες αυτές οι πέτρες να γίνουν ψωμιά" (Ματθαίος 4:3). Λοιπόν, υπηρέτησε τον εαυτό σου και άσε τώρα τους άλλους...

Όταν ο Πέτρος προσπάθησε από αγάπη να αποτρέψει τον Χριστό ν΄ανέβει στον σταυρό, Tου είπε: "Κύριε, γίνε ευμενής στον εαυτό σου· δεν θα γίνει αυτό σε σένα" (Ματθαίος 16:22). Λοιπόν, λυπήσου τον εαυτό σου, γιατί να περάσεις απ' αυτό;

Οι συγγενείς του Χριστού, που δεν είχαν καταλάβει το έργο Του και ήταν μπερδεμένοι, Του υποδείκνυαν: "Μετακινήσου από εδώ, και πήγαινε στην Ιουδαία, για να δουν και οι μαθητές σου τα έργα σου τα οποία κάνεις ..." (Ιωάννης 7:4). Λοιπόν, δείξε ποιος είσαι...

Το πλήθος κάτω από τον σταυρό έλεγε: "Σώσε τον εαυτό σου" (Λουκάς 23:37). Λοιπόν, κάνε κάτι, δεν αξίζει όλο αυτό το σχέδιο στον Γιο του Θεού!

Υπηρέτησε τον εαυτό σου, λυπήσου τον εαυτό σου, ικανοποίησε τον εαυτό σου, πρόβαλλε τον εαυτό σου, κάνε ό,τι καλύτερο για τον εαυτό σου... Ο Ιησούς Χριστός έμεινε κουφός σε όλα αυτά και προτίμησε να δώσει τον εαυτό Του... Εγώ;

Ταξιδιώτης σ' ένα γρήγορο τρένο για ένα και μοναδικό ταξίδι

"Ακούστε με, ω οίκος Ιακώβ, και ολόκληρο το υπόλοιπο του οίκου Ισραήλ, που σας σήκωσα από την κοιλιά τής μητέρας σας, σας βάσταξα από τη μήτρα· και μέχρι τα γηρατειά σας εγώ ο ίδιος είμαι· και μέχρι τις άσπρες τρίχες των μαλλιών σας εγώ θα σας βαστάξω· εγώ σας έκανα, και εγώ θα σας σηκώσω· ναι, εγώ θα σας βαστάξω και θα σας σώσω ". Ησαΐας 46:3-4.

Σας έχει τύχει να φτάσετε σ' ένα σταυροδρόμι ερωτημάτων, πολλών και πολύπλοκων, που η ζωή να μοιάζει συχνά ακατανόητη και παράλογη; Μπορεί να είστε επιπλέον και άνθρωπος που πιστεύει βαθιά στον Θεό, και όμως, η πίστη σας αντί να λύνει το μυστήριο της ζωής, να το συσκοτίζει κι άλλο! 

Εντάξει, η ζωή είναι εκ των πραγμάτων δύσκολη και απρόβλεπτη. Αλλά μου φαίνεται, θα έχετε πει κάποτε στον εαυτό σας, ότι σαν να έγινε ακόμη περισσότερο απρόβλεπτη και ακατανόητη όταν ο Θεός πήρε το τιμόνι της καρδιάς μου και αντί να λύνει ζητήματα, που καλούνται όλοι οι άνθρωποι ν' αντιμετωπίσουν εδώ στη γη, φέρνει κάτι "παράλογα" σχέδια στη δική μου ζωή  που δεν ξέρω τι μου γίνεται! 

Ξέρετε, εμείς οι άνθρωποι, όντα τόσο διαφορετικά μεταξύ μας, τόσο αρρύθμιστα, και επιπλέον αλλοτριωμένα από την αμαρτία, το μόνο που επιζητούμε είναι η ρύθμιση, η τάξη, η λειτουργικότητα και η "κανονικότητα". Όμως ουσιαστικά εννοούμε ό,τι χωρά στον δικό μας τρόπο σκέψης, ό,τι ταιριάζει με τον δικό μας χαρακτήρα και τα προσωπικά όνειρά μας για τη ζωή. Πολλά απ' αυτά μπορεί να είναι εμπνευσμένα από τη Βίβλο! Αληθινό αλλά τραγικό όταν αυτή είναι διαβασμένη και ερμηνευμένη μέσα από τη δική μας κατανόηση για το ποια είναι η "ορθή" ζωή που θα μας κάνει ευτυχισμένους.

Λοιπόν, έχω πολλά ερωτήματα. Δεν ξέρω γιατί γεννήθηκα και πλάστηκα έτσι και όχι αλλιώς. Γιατί έχω αυτό τον χαρακτήρα και όχι κάποιον άλλο. Δεν ξέρω γιατί μεγάλωσα σ' αυτό το σπίτι και έχω συγκεκριμένες εμπειρίες και όχι άλλες. Δεν διάλεξα τίποτα απ' όλα αυτά εγώ... Δεν ξέρω αν θα κάνω οικογένεια ή θα ζήσω μόνος/ μόνη μου.  Δεν ξέρω αν θα ευτυχίσω στον γάμο μου ή θα ατυχήσω. Δεν ξέρω αν θα αποκτήσω παιδιά, και αν έχω ήδη, τι είδους άνθρωποι είναι ή τι θα γίνουν στο μέλλον; Δεν τα ορίζω όλα εγώ... Δεν ξέρω αν θα αρρωστήσω και θα φύγω σύντομα ή θα αναχωρήσω πλήρης ημερών. Δεν ξέρω αν θα ζήσω με φτώχεια ή με πλούτο και τι είδους προβλήματα θα αντιμετωπίσω. Δεν τα ορίζω όλα εγώ...Αυτή η ρύθμιση και η "κανονικότητα" διαρκώς μου ξεφεύγει!

Αυτό που ξέρω όμως πολύ καλά είναι ότι ήρθα στη ζωή ταξιδιώτης μέσα σ' ένα γρήγορο τρένο για ένα και μοναδικό ταξίδι. Ένα ταξίδι αιώνιας επιλογής και μόνο! Το δικό μου ταξίδι καταλήγει στον ουρανό και όλα εκεί θα μπουν τέλεια στη θέση τους. Ωστόσο, εξακολουθώ να ταξιδεύω εδώ κάτω και το μόνο που μπορώ να κάνω για να νιώσω ειρήνη και ασφάλεια είναι να εμπιστευτώ απόλυτα τον Θεό ότι το ταξίδι μου είναι το καλύτερο που θα μπορούσε να είχε προβλέψει Εκείνος για μένα. Ακόμη και όταν σε κάτι στροφές ζαλίζομαι, χτυπάω στο τζάμι και με πιάνει και τρόμος... 

Η ηθική μας ληγμένο διαβατήριο

" [...] ο οποίος μας ελευθέρωσε από την εξουσία τού σκότους, και μας μετέφερε στη βασιλεία τού αγαπητού Υιού του· στον οποίο έχουμε την απολύτρωση διαμέσου τού αίματός του ..." Κολοσσαείς 1:13-14.

Η πλειοψηφία των ανθρώπων έχουν κανόνες ηθικής. Μεταξύ αυτών, κάποιοι έχουν μεγάλη προσήλωση σ’ αυτούς  και ακολουθούν τη συνείδησή τους που τους ελέγχει. Κάποιοι άλλοι είναι «παντός καιρού». Ξέρουν το δίκαιο, αλλά ανάλογα με τις συνθήκες ή τις συμπεριφορές των άλλων διαστέλλουν και συστέλλουν τη δικαιοσύνη. Κάθε φορά μπορεί να πάρουν και διαφορετικό μέτρο για να κρίνουν τον εαυτό τους και τους άλλους, και έτσι σχεδόν πάντα δικαιώνονται.

Ωστόσο, δεν μ’ ενδιαφέρουν οι άλλοι. Γιατί αυτοί είναι σαν κι εμένα …Το ίδιο βαθιά πάσχοντες από την αμαρτία και το ίδιο ανόητοι όπως εγώ, ώστε να πιστεύουν ότι μια σοβαρή, ηθική ζωή είναι αρκετή να τους δικαιώσει στα μάτια των ανθρώπων και γιατί όχι, να τους ανοίξει μια μέρα την πόρτα του ουρανού!

Λοιπόν, μπορώ να σας πω πολύ καλά τι είναι ο σεβασμός στους ορθούς κανόνες. Μπορώ να σας κηρύξω τι είναι η ηθική, η αξιοπρέπεια, η σοβαρότητα, ακόμη και η δέσμευση σε ανώτερες χριστιανικές αξίες. Μπορεί να δείτε τη ζωή μου και ίσως να επαινέσετε τη χριστιανική αγάπη μου, τη θυσία, την αλήθεια. Αυτά για εσάς. Για την κοινωνία. Το κράτος. Για τα μάτια του κόσμου, δηλαδή.

Γιατί κανείς από σας δεν υπάρχει περίπτωση να δει γυμνά τα βάθη μου. Κανείς δεν ξέρει ότι χωρίς τη θυσία του Χριστού να καλύπτει την ξοφλημένη συχνά ηθική μου και χωρίς το αίμα Του να με δικαιώνει διαρκώς μπροστά στον Θεό, το χριστιανικό (ή όποιο άλλο διαβατήριο) δεν μου ανοίγει επ’ουδενί την πόρτα του ουρανού. Είναι για άλλη μια φορά που συνειδητοποιώ ότι το Πάσχα δεν είναι μια γιορτή ανάμνησης της θυσίας του Χριστού. Το Πάσχα είναι η σημερινή μου αναγκαιότητα. Η καθημερινή μου αναγκαιότητα. Η μόνη τελικά αναγκαιότητα για να μπορέσω κάποτε να αντικρύσω τον Θεό.

Και αυτή η ευκαιρία, τι έχει να πει;

" Υπάρχει για κάθε τι, και καιρός για κάθε πράγμα κάτω από τον ουρανό". Εκκλησιαστής 3:1

Η ζωή είναι μια σειρά από ευκαιρίες. Ευκαιρίες που γεμίζουν τις στιγμές του χρόνου. Οι ευκαιρίες μιλούν. Δηλαδή, για να είμαστε πιο ακριβείς, εμείς μιλάμε μέσα από τις ευκαιρίες. Και τι λέμε, λοιπόν; Πολλά, πάρα πολλά. Και καλά και άσκημα.

Μια ακόμη ευκαιρία ήταν για τη Μάρθα και τη Μαρία να δείξουν και πάλι την αγάπη τους στον Χριστό, παρά την οδύνη τους για την απώλεια του Λαζάρου και παρά τον πόνο τους για την ακατανόητη στάση του Κυρίου.

Μια ακόμη ευκαιρία ήταν για τους Φαρισαίους και τους γραμματείς να τρίξουν τα δόντια από φθόνο για την απήχηση του κηρύγματος του Χριστού και να αρχίσουν να συντονίζουν τα σχέδια εξόντωσής Του.

Μια ευκαιρία ήταν για τη Μαρία να ξοδέψει με μια μοναδική κίνηση αφιέρωσης που δεν υπολόγισε κόστος το πολύτιμο μύρο της για να αλείψει τα πόδια του Κυρίου.

Μια ευκαιρία για τον Ιούδα να σπάσει τη σιωπή του και να προδώσει τον Χριστό. Μια ευκαιρία και για τον Πέτρο να Τον αρνηθεί. Ωστόσο, ακόμη μια για να μετανοήσει. Μια ευκαιρία για τον Πιλάτο να βρει διπλωματική οδό για να λύσει το πρόβλημα που είχε προκύψει με τον «Βασιλιά των Ιουδαίων».

Μια ευκαιρία για τον ληστή που ξεψυχούσε δίπλα στον σταυρωμένο Χριστό να αναγνωρίσει την αμαρτωλότητά του και να Του ζητήσει να τον πάρει στη βασιλεία Του.

Η ζωή μας είναι μια αλυσίδα από καθημερινές ευκαιρίες που είτε επιλέγουμε να κάνουμε το θέλημα του Θεού είτε επιλέγουμε να κάνουμε ό,τι μας φαίνεται ορθό και μας αρέσει. 

Θα έχετε κι άλλες ευκαιρίες από τον Θεό να «μιλήσετε» με τη στάση και τις αποφάσεις σας. Μπορεί να μη μοιάζουν τόσο σπουδαίες όπως αυτές που αναφέρθηκαν. Εντούτοις, είναι οι δικές σας ευκαιρίες. Σκεφτείτε πώς «θα μιλήσετε» μέσα απ' αυτές. Πολλές φορές τα καλύτερα δώρα που μας δίνει ο Θεός δεν είναι δώρα, αλλά ευκαιρίες.

(Φωτογραφία: Ashley Kline)