Υπάρχουν πράγματα που χρειάζονται αλλαγή στη ζωή σου;

 " […] να ντυθείτε τον καινούργιο άνθρωπο, που κτίστηκε σύμφωνα με τον Θεό, με δικαιοσύνη και οσιότητα της αλήθειας". Εφεσίους 4:24.

Διαβάζοντας  τις σελίδες της Βίβλου, αντιλαμβάνεται κανείς την εξής αλήθεια:  δεν μπορώ να κάνω πάντα αυτά τα οποία ο Θεός μού ζητά να κάνω,  παρ’ όλα αυτά επιλέγω να υπακούσω. Είναι λογικό να θέλουμε να νιώθουμε σίγουροι και δυνατοί, προκειμένου να κάνουμε ένα βήμα ή ν'αναλάβουμε ένα ρίσκο. Όμως τι είδους ρίσκο θα ήταν αυτό αν τα ξεκάθαρα δεδομένα προεξοφλούσαν την ευλογία ή την επιτυχία;

Υπάρχουν  παραδείγματα ανθρώπων  στην Αγία Γραφή που μας θυμίζουν ότι ο Θεός ζητά συχνά να κάνουμε βήματα βασιζόμενοι μόνο σ’ Αυτόν, και όχι στη δική μας δύναμη.  Και αυτό γιατί η απελευθέρωση, η ευόδωση, η ανοικτή πόρτα δεν εξαρτώνται από τις δικές μας ικανότητες, τα χαρίσματα, τη δύναμη, την αξία ή την έλξη, αλλά από το Άγιο Πνεύμα που απελευθερώνει τις δυνάμεις Του από τη στιγμή που αποφασίζουμε να κάνουμε ένα μικρό βήμα πίστης.

Ας  θυμηθούμε τον Γεδεών, τη Ραάβ, ή τον Ιησού του Ναυή με τον λαό Ισραήλ όταν βρέθηκαν μπροστά στα πλημμυρισμένα  νερά του Ιορδάνη. Το εμπόδιο του ξεχειλισμένου ποταμού ήταν απροσπέλαστο. Όμως το εμπόδιο έπαψε να είναι εμπόδιο και τα ταραγμένα νερά μαζεύτηκαν στην άκρη όταν τα πόδια των ιερέων πάτησαν μέσα στον ποταμό. Αυτό δεν έβγαινε ούτε με λογική ούτε με δύναμη, αλλά ήταν αποτέλεσμα μιας  πράξης πίστης και υπακοής που απελευθέρωσε τη δύναμη του Θεού.

Αυτή είναι η βάση της πνευματικής αύξησης, διότι αποκτούμε δυνατό χαρακτήρα όταν συνεργαζόμαστε με το Άγιο Πνεύμα. Όταν πάμε πέρα από τις αντιλήψεις και τα συναισθήματά μας. Όταν παρακάμπτουμε τον φόβο και την αδυναμία μας.

Να μερικά απαραίτητα βήματα πίστης και υπακοής. Αφήνουμε τους παλιούς τρόπους με τους οποίους έχουμε μάθει να ενεργούμε. Αποβάλλουμε τον παλιό άνθρωπο, κατά την προηγούμενη διαγωγή (Εφεσίους 4:22).

Αφήνουμε πίσω έναν παραμορφωτικό τρόπο σκέψης, γιατί κατανοούμε ότι δεν πρέπει να συμμορφωνόμαστε με τούτο τον αιώνα, αλλά να μεταμορφωνόμαστε διαμέσου τής ανακαίνισης του νου μας (Ρωμαίους 12:2).

Τέλος, αφήνουμε πίσω παλιές συνήθειες που με τα χρόνια διαμόρφωσαν τον χαρακτήρα μας. Το να ντυθούμε τον καινούργιο άνθρωπο (Εφεσίους 4:24) είναι μια πρόκληση που κρατά μια ολόκληρη ζωή. Και είναι μια πρόκληση για την ευλογία και την ευτυχία μας.

Η άκρως βιασμένη λέξη!

"Θα αγαπάς τον πλησίον σου σαν τον εαυτό σου" (Ματθαίος 19:19).

Θα συμφωνήσω με αρκετούς, ουσιαστικά μ' όλους εκείνους που θεωρούν ότι η λέξη αγάπη ήταν και είναι η πιο βιασμένη λέξη. Αν υπάρχει παρανόηση, παραποίηση, ακόμη και  διαβολική διαστρέβλωση μιας λέξης στις μέρες μας, αυτή θα ήταν η λέξη αγάπη.

Αγάπη σημαίνει τι ακριβώς; Σημαίνει δεν μιλάω και σε σηκώνω χωρίς να διαμαρτύρομαι; Σημαίνει υποχωρώ διαρκώς για να είσαι ευτυχισμένος/ ευτυχισμένη; Σημαίνω κάνω ότι δεν καταλαβαίνω για να έχουμε ειρήνη; Μήπως σημαίνει σε αφήνω στις επιλογές σου και στα θέλω σου, γιατί είσαι μια ελεύθερη προσωπικότητα, και εφόσον σε αγαπώ πρέπει να σε υπηρετήσω ή να σεβαστώ αυτά που θέλεις και επιλέγεις;

Και τι γίνεται αν αυτά που θέλεις και κάνεις δημιουργούν προβλήματα σε άλλες ζωές; Μπορεί ο τρόπος που σκέφτεσαι, που μιλάς, που ενεργείς να μη λαμβάνει υπόψη άλλες ανάγκες ή άλλους ανθρώπους, οι οποίοι όταν προσπαθήσουν να διαμαρτυρηθούν θα λάβουν μια σφοδρή επίθεση περί μη αγάπης και μη κατανόησης. Ίσως να υποστούν επίσης τα νεύρα και τον θυμό σου, με τη δικαιολογία ότι οι άλλοι δεν σε αγαπάνε… Σε καταπιέζουν. Σε περιφρονούν. Σε κατακρίνουν. 

Και το θλιβερό είναι όταν αυτά τα ακούς από τα στόματα χριστιανών. Γιατί οι άνθρωποι που δεν πιστεύουν στον Θεό μπορεί και να έχουν στο μυαλό τους μια ατομιστική και εγωκεντρική οπτική της έννοιας της αγάπης. Εσύ, αν αγαπάς τον Θεό, πώς μπορείς να σκέφτεσαι με παρόμοιο τρόπο; Γιατί είναι δύσκολο να καταλάβεις ότι η αγάπη αγκαλιάζει τους άλλους με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που αγκαλιάζει κανείς τον εαυτό του; "Θα αγαπάς τον πλησίον σου σαν τον εαυτό σου" (Ματθαίος 19:19). Όχι οι άλλοι πιο πάνω από σένα και εσύ το θύμα, αλλά ούτε οι άλλοι το θύμα σου για να μπορείς να ζεις εσύ εις βάρος των άλλων.

Και αν σου φαίνεται δύσκολο να κατανοήσεις πότε είσαι εσύ το θύμα ή πότε οι άλλοι γίνονται το θύμα σου, μπορείς αυτό να το διακρίνεις με τον κανόνα της δικαιοσύνης, με τον οποίο ο Θεός ευθυγραμμίζει πάντα την "κακή" τροπή που μπορεί να πάρει η αγάπη. Βάλε δίπλα στην αγάπη σου τη δικαιοσύνη  -αυτά που κάνεις είναι δίκαια και θα ήθελες να τα κάνουν και σε σένα έτσι ακριβώς;- και δεν θα έχεις κανένα πρόβλημα να κατανοήσεις αν είσαι θύμα ή θύτης. Αν λοιπόν δεν είσαι  πολύ σίγουρος για την έννοια της δικαιοσύνης και τα όριά της, σκέψου αυτό: "Όλα όσα θέλετε να κάνουν σε σας οι άνθρωποι, έτσι κι εσείς να κάνετε σ' αυτούς· επειδή, αυτός είναι ο νόμος και οι προφήτες" (Ματθαίος 7:12). Αυτός ο θεϊκός νόμος έχει την αγάπη και τη δικαιοσύνη σε θεία ισορροπία και δεν βιάζει ούτε λέξεις ούτε άτομα!

Θα Τον ευλογήσω και πάλι

"Ευλογητός ο Θεός και Πατέρας τού Κυρίου μας Ιησού Χριστού, ο Πατέρας των οικτιρμών και Θεός κάθε παρηγορίας [...] ". Β' Κορινθίους 1:2.

Αν σας έχουν πονέσει οι αγαπημένοι σας ή οι φίλοι σας, θα ξέρετε τι θα πει να νιώθετε πληγωμένος από ανθρώπους πάνω στους οποίους βάλατε την αγάπη σας και οι οποίοι σας φέρθηκαν όπως δεν αξίζατε ή δεν περιμένατε. Φανταστείτε, όμως, να έχετε αισθανθεί παρόμοια συναισθήματα για τον Θεό και να βρεθήκατε σε συνθήκες που νιώσατε ότι ο Θεός σάς "πρόδωσε "κατά κάποιο τρόπο. 

Σας πρόδωσε...Ναι, δηλαδή, δεν σας έδωσε αυτά που σας άξιζαν, σας πήγε από δρόμους μεγάλης ταλαιπωρίας και θλίψης, έκλεισε τα αυτιά Του στη φωνή σας, ή ακόμη και τώρα που μιλάμε έχει ξεχάσει να σας ελευθερώσει και ζείτε με το πρόβλημα που σας βασανίζει. Μπορείτε να εμπιστευτείτε ως φίλο σας έναν τέτοιο Θεό; Μπορείτε να σταθείτε μπροστά Του και να Τον ευλογήσετε; Ναι, μπορείτε! 

Ο απ. Παύλος ήξερε καλά από θλίψεις και απογοητεύσεις και αφήνει συχνά στις επιστολές Του τα συναισθήματα και τις σκέψεις του να γίνουν γνωστά. Ο ίδιος αντιμετώπισε ώρες βαθιάς απογοήτευσης και μεγάλου φόβου. Βρέθηκε σε στιγμές απειλών και κινδύνων. Υπήρχαν και ώρες που αυτός και οι συνεργάτες του απελπίστηκαν και από το να ζουν (Β' Κορίνθιους 1:8-9), και η δύναμή τους δεν έφτανε για να πάνε έως το τέρμα. Πιθανόν η σκέψη να εγκαταλείψουν τη διακονία τους ή να σώσουν τον εαυτό τους να πέρασε από το μυαλό τους. Και δεν θα ήταν καθόλου παράξενο αν ο διάβολος τούς είχε φέρει σε τέτοιο σημείο, ώστε να πιστέψουν ότι αυτό θα ήταν και το καλύτερο μπροστά σ' έναν Θεό που "κωφεύει"...

Ωστόσο, αυτό που μας δένει με τον Θεό δεν είναι τα καλά ή άσκημα δεδομένα της ζωής μας, αλλά η πίστη μας, έστω και σαν λινάρι που καπνίζει. Αν ξέραμε όλα τα γιατί εδώ κάτω, η πίστη θα περίσσευε. Την πίστη δεν θα την χρειαστούμε στην αιωνιότητα, γιατί εκεί θα έχουμε φανερά και εξηγημένα όλα τα αδιαφανή σχέδια Του Θεού. 

Ταυτόχρονα, με τον Θεό μάς δένει και η αγάπη. Η δική μας, που κάποτε τρεμοπαίζει, αλλά και η αναλλοίωτη δική Του. Μέσα σ΄ όλες τις θλίψεις μας, ο Θεός παραμένει ο "Πατέρας των οικτιρμών και κάθε παρηγοριάς, αυτός που μας παρηγορεί σε κάθε μας θλίψη για να μπορούμε κι εμείς να παρηγορούμε εκείνους που είναι σε κάθε μορφή θλίψης" (Β' Κορινθίους 1:3-4). 

Αν περνάτε από δυσκολίες στη ζωή σας, μην ξεχάσετε ότι Πατέρας σας είναι ο Θεός των οικτιρμών, της παρηγοριάς και της δύναμης. Ο Θεός κάνει μόνο αγαθά πράγματα στη ζωή σας, και το να Τον ευλογεί κανείς όταν υποφέρει ή δοκιμάζετε είναι το καλύτερο γιατρικό για την πονεμένη καρδιά του.

Θέλεις να λύσεις ένα πρόβλημα ή να το συζητάς επ' άπειρον;

"Αυτόν, μόλις τον είδε ο Ιησούς ότι ήταν κατάκοιτος, και ξέροντας ότι πάσχει ήδη πολύ καιρό, του λέει: Θέλεις να γίνεις υγιής;" Ιωάννης 5:6.

Σαν άνθρωποι δίνουμε μεγάλη σημασία στις συνθήκες, στους ανθρώπους και στα γεγονότα που αντιμετωπίζουμε. Πάντα μέσα μας τίθεται το ερώτημα: Ποιος κανονίζει τη ζωή μου; Τι ρόλο έχω εγώ και ποιο ρόλο παίζουν οι άλλοι; Τέλος, τι ρόλο παίζει ο Θεός; Αν θέλετε να είστε ειλικρινείς, θα αποφύγετε να δώσετε μονοκόμματες απαντήσεις, γιατί η ζωή και οι επιλογές μας είναι πάντοτε συνάρτηση και των τριών αυτών παραγόντων και κανένας τους δεν λειτουργεί αυθαίρετα μόνος του.

Ωστόσο, θεωρώ ότι ένα πολύ μεγάλο μερίδιο μάς αναλογεί, και αυτό σχετίζεται με τη θέλησή μας. Ο Αϊνστάιν είχε πει: "Υπάρχει μια κινητήρια δύναμη ισχυρότερη από τον ατμό, τον ηλεκτρισμό και την ατομική ενέργεια: η θέληση". Η θέληση δεν είναι μια αφηρημένη έννοια, αλλά είναι ο σύνδεσμος μεταξύ του "σκέφτομαι" και του "πράττω".  Θέλω χωρίς να πράττω, έστω και με δειλά βήματα, δεν υπάρχει.

Θα σας έχει συμβεί να συζητάτε με ανθρώπους που έχουν μονίμως τα ίδια προβλήματα. Προβλήματα στις σχέσεις τους, στο περιβάλλον τους, στο να βάλουν τάξη και σειρά στη ζωή τους. Μου έτυχε μια τέτοια κουβέντα στο συγγενικό περιβάλλον και διαπίστωσα, όπως και εσείς θα έχετε συχνά διαπιστώσει, ότι ενώ οι άνθρωποι έχουν ένα σωρό προβλήματα, ουσιαστικά λίγοι επιδιώκουν να τα λύσουν.  Οι περισσότεροι θέλουν να τα συζητούν, παραμένοντας μέσα στην απογοήτευση, τη ματαίωση και την πίκρα.

Έχετε αναρωτηθεί γιατί θεωρούμε ότι το πρόβλημά μας είναι οι άλλοι; Γιατί πάντα κάποιος άλλος πρέπει να είναι "εντάξει" απέναντί μας και να μας έχει φερθεί όπως ακριβώς θα περιμέναμε, ώστε εμείς να μην είμαστε αναγκασμένοι να... Για παράδειγμα, να σκεφτούμε αλλιώς. Ν' αλλάξουμε πράγματα. Να βάλουμε αυστηρά όρια και να πούμε όχι. Ή αν χρειάζεται, να πάμε προς τον άλλον για να μάθουμε τι τον ενοχλεί και γιατί συμπεριφέρεται έτσι. Εν ολίγοις, εμείς να κάνουμε πράγματα και όχι οι άλλοι για μας.

Είναι άδικο να φορτώνουμε διαρκώς τα προβλήματά μας στον Θεό και να Τον θεωρούμε υπεύθυνο για όλα όσα μας συμβαίνουν. Είναι λάθος επίσης να σκεφτόμαστε ότι για όσα αντιμετωπίζουμε, κάποιος άλλος φταίει που δεν μας διευκόλυνε. Αν θέλουμε να λύσουμε προβλήματα, θα ακούσουμε τι μας λένε οι άλλοι. Θα ακούσουμε τι ο Θεός θέλει να μας πει μέσα από τις συνθήκες. Τέλος, θα προσευχηθούμε για να δυναμωθεί η θέλησή μας και με σύνεση να κάνουμε τις πράξεις που χρειάζονται, ώστε να οδηγηθούμε σε κάποιες λύσεις.

Ας ευλογήσει η ψυχή σου τον Κύριο

 "Ευλόγει, ω ψυχή μου, τον Κύριο, και μη ξεχνάς όλες τις ευεργεσίες του". Ψαλμός 103:2. 

Η σημερινή ημέρα πέρασε στο ημερολόγιο του 20ου αιώνα ως η γιορτή της μητέρας. Εδώ και πολλές δεκαετίες, οι ευχές, τα δώρα και τα ευχαριστώ έρχονται να θυμίσουν στις μητέρες ανά τον κόσμο ότι το δώρο του Θεού να γίνει κάποια γυναίκα μητέρα είναι ευλογία, κόπος, χαρά και ευθύνη μαζί.

Ωστόσο, σήμερα θα ήθελα να πω σε όσους τύχει να διαβάσουν αυτές τις σκέψεις, και πρωτίστως  στις μητέρες, ότι θα ήταν μεγάλη τιμή στον Θεό να πει κανείς ένα ευχαριστώ από την καρδιά του σ' Αυτόν που είναι η πηγή της μητρότητας, της χαράς και της ζωής, ακόμη και όταν τα πράγματα δεν είναι ακριβώς όπως θα τα ήθελε. 

Αν είσαι μητέρα, μπορείς να πεις ευχαριστώ στον Θεό, γιατί σε αξίωσε να φέρεις στην ύπαρξη μια ανθρώπινη ζωή. Και αυτό δεν είναι δεδομένο για όλους. Ξέρω καλά ότι δεν είναι εύκολο για όλους αυτό. Δεν μπορούν όλοι να πουν πηγαία ευχαριστώ για ένα δύσκολο παιδί, για ένα άρρωστο παιδί, για ένα παιδί που έχει πάρει κακούς δρόμους, για ένα παιδί που έχει καταβασανίσει την ψυχή του γονιού του. Ωστόσο, σκέψου ότι ο Θεός είναι η πηγή της ζωής και μπορεί μέσα από το κακό να βγάζει πάντα αγαθό και ν' αλλάζει αυτά που εμείς θεωρούμε χαμένες υποθέσεις όταν Τον επικαλεστούμε.

Αν είσαι μητέρα, θα έχεις μάλλον και κάποιον σύζυγο. Είναι και αυτός μέρος του σχεδίου και της ευλογίας, μην το ξεχάσεις ποτέ. Μπορεί να ήταν και απάντηση της προσευχής σου, ακόμη κι αν συμβαίνει να μην τα πηγαίνεις πολύ καλά μαζί του, να μην περνάς όπως ακριβώς θα ήθελες, ή ακόμη και να έχει φύγει.

Αν είσαι μητέρα, θα έχεις μάλλον και εσύ κάποια μητέρα. Τίμησέ την όσο είναι ζωντανή. Δείξε της την ευγνωμοσύνη σου και την κατανόησή σου, ακόμη κι αν σε κουράζει, δεν σε στηρίζει όπως θα ήθελες ή δεν ασχολήθηκε ποτέ ιδιαίτερα μαζί σου. Θυμήσου ότι έχεις παιδιά, και όπως θα ήθελες να κάνουν σε σένα αυτά, έτσι να κάνεις και εσύ σ' αυτήν.

Εύχομαι χρόνια πολλά σε όλους: Πρώτα απ' όλα στις μητέρες, έπειτα στους πατέρες, χωρίς τους οποίους δεν θα υπήρχαν μητέρες, και τέλος στα παιδιά, χωρίς την ύπαρξη των οποίων δεν θα υπήρχε πάλι η λέξη μητέρα. Και αν ευλογήσει σήμερα η ψυχή μας τον Κύριο, ας Τον ευλογήσει για ΟΛΕΣ αυτές τις ευεργεσίες Του στη ζωή μας. 

Οι μαθητές τα ξέρουν πάντα όλα!

"Εγώ, λοιπόν, πρόφερα εκείνο που δεν καταλάβαινα· πράγματα υπερθαύμαστα για μένα, που δεν τα γνώριζα. Άκουσε, παρακαλώ· κι εγώ θα μιλήσω· θα ρωτήσω, κι εσύ δίδαξέ με". Ιώβ 42:2-3.

Αν συμβαίνει να διδάσκετε μαθητές, θα γνωρίζετε μάλλον από πρώτο χέρι ότι οι περισσότεροι μαθητές τα ξέρουν όλα! Τους λες ότι χρειάζονται περισσότερη μελέτη, σου λένε ότι δεν έχουν άλλο χρόνο από τα τόσα πολλά που έχουν στο κεφάλι τους. Τους λες ότι η πρόοδός τους χρειάζεται βελτίωση, σου απαντούν ότι είναι από τους καλύτερους (ναι, δυστυχώς υπάρχουν πάντα κάποιοι λιγότερο διαβαστεροί για να συγκριθούν). Τους λες ότι δεν πρόκειται να προλάβουν να βγάλουν την ύλη όπως πρέπει μέχρι το τέλος της χρονιάς και σου λένε ότι ζητάς πάρα πολλά, ότι είσαι απαισιόδοξος και επιπλέον τους αγχώνεις. 

Αλλά δεν χρειάζεται να είστε καθηγητής για να γνωρίζετε τα παραπάνω. Αρκεί να είστε γονιός και είναι το ίδιο. Γιατί τα παιδιά σας θα σας έχουν σίγουρα πει παρόμοια πράγματα. Λοιπόν, οι μαθητές και τα παιδιά τα ξέρουν όλα!  Ναι, βέβαια... Μέχρι να συνειδητοποιήσουν ότι ξέρουν μάλλον τα μισά, μπορεί και ούτε.

Κι αν αυτή η στάση σάς φαίνεται αφελής και αναρωτιέστε πώς είναι δυνατόν η αλεπού να είναι 100 χρονών και το αλεπουδάκι 101, απλά σκεφτείτε ότι το ίδιο ακριβώς πράγμα κάνουμε και εμείς στη σχέση μας με τον Θεό. Δύσκολα συνεργαζόμαστε με όλη μας την καρδιά. Δεν υπακούμε με την πρώτη και κοιτάζουμε πώς θα γλιτώσουμε την παιδεία. Συχνά ψάχνουμε αν υπάρχει ένας πιο εύκολος δρόμος που να μας εξασφαλίζει όμως τα ίδια άριστα αποτελέσματα. Συγκρινόμαστε σχεδόν πάντα με τους πιο χαλαρούς και άτακτους (χριστιανούς) μαθητές. Και όταν αντιδρούμε και τα χάνουμε, επειδή δεν καταλαβαίνουμε τον λόγο που υποφέρουμε ή τον λόγο που τα πράγματα είναι τόσο δύσκολα στη ζωή μας, τότε πάλι κάποιο πρόβλημα υπάρχει με τον Δάσκαλο.

Ο Ιώβ, παρόλο που ήταν ο πιο δίκαιος άνθρωπος πάνω στη γη στην εποχή του, είχε και αυτός πρόβλημα με τον ουράνιο Δάσκαλο. Δυστυχώς, και αυτός όπως και εμείς, νόμιζε ότι τα ήξερε όλα. Αλλά τελικά ήταν πολλά πράγματα που δεν ήξερε και πολύ περισσότερα εκείνα που δεν μπορούσαν να χωρέσουν στο μυαλό του. Ως μαθητές του Χριστού, δεν τα ξέρουμε όλα. Ωστόσο, υπάρχει ένα πράγμα που γνωρίζουμε καλά και σ' αυτό πρέπει να ησυχάζει η ψυχή μας. Αυτός που κυβερνά το σύμπαν και στον οποίο έχουμε εμπιστευτεί τη ζωή μας κυβερνά τα πάντα μια χαρά. Δεν χρειάζεται να Τον ελέγχουμε για τη "διδακτέα ύλη" μας, ούτε να Του γκρινιάζουμε όλη την ώρα . Το μόνο που μας ζητάει ο Κύριος είναι να εμπιστευτούμε τη σοφία και την αγάπη Του. Θέλουμε να το κάνουμε αυτό;

Μην παρατάς τα κουπιά σου έως ότου...

"Και τους είδε να βασανίζονται στο να κωπηλατούν· επειδή, ο άνεμος ήταν ενάντια σ' αυτούς· και κατά την τέταρτη φυλακή τής νύχτας έρχεται προς αυτούς, περπατώντας επάνω στη θάλασσα· και ήθελε να τους προσπεράσει". Μάρκος 6:48.

Αν σας έτυχε να περάσετε από δυσκολίες και αδιέξοδα, θα ξέρετε καλά ότι σε τέτοιες ώρες μόνο δύο είναι οι επιλογές που έχετε. Πρώτον, να τα παρατήσετε όλα κάποια στιγμή και να βουλιάξετε μέσα στη φουρτούνα, συναισθηματικά, σωματικά, πνευματικά. Δεύτερον, να συνεχίσετε να κωπηλατείτε με όποιον τρόπο μπορείτε, ακόμη κι αν ακτή δεν φαίνεται πουθενά και λύση δεν υπάρχει. Τρίτη επιλογή δεν υπάρχει ανθρωπίνως. Αυτό λέει η κοινή λογική. Αυτό επέβαλε και η λογική των μαθητών όταν βρέθηκαν ξαφνικά στη μέση μιας φουρτούνας χωρίς τη θέλησή τους.

Ο Χριστός είχε μόλις χορτάσει ένα μεγάλο πλήθος ανθρώπων και ήθελε να βρεθεί μόνος Του στο βουνό για να προσευχηθεί. Αλλά για να γίνει αυτό, ο κόσμος έπρεπε να γυρίσει σπίτι του και οι μαθητές, κάτω από την επιμονή του Κυρίου, επιβιβάστηκαν στο πλοιαράκι τους και απέπλευσαν προς τη Βηθσαϊδά. Και κάπου μέσα στη νύχτα τούς βρήκε η θαλασσοταραχή. Για να μη βουλιάξουν, άρπαξαν τα κουπιά και άρχισαν να κωπηλατούν όπως ήξεραν, καταβάλλοντας όλες τους τις δυνάμεις.

Αυτό λέει η κοινή λογική και αυτό πρέπει να κάνουμε όταν βρεθούμε μέσα στις θαλασσοταραχές της ζωής. Αν κάποιος νομίζει ότι αυτές δεν θα έρθουν ή όταν θα έρθουν θα κρατήσουν λίγο, γιατί ο Χριστός θα δώσει τη λύση έγκαιρα, θα απογοητευτεί! Φυσικά και ο Χριστός  είχε δει τους μαθητές Του να βασανίζονται από τα ψηλά κύματα, είχε δει τον άνεμο να τους μαστιγώνει και το πλοίο τους να αγκομαχά. Είχε καταλάβει πολύ καλά τι γινόταν στη μέση της θάλασσας και πόσο επώδυνο είναι να κωπηλατείς χωρίς να καταλήγεις πουθενά.

Μήπως ο Κύριος δεν γνωρίζει ότι κανείς από μας δεν μπορεί από μόνος του να κυριαρχήσει απόλυτα πάνω στις φυσικές ή όποιες άλλες συνθήκες. Ωστόσο, ξέρει ότι μπορούμε και οφείλουμε να κωπηλατήσουμε μέσα σ' αυτές. Δεν πρέπει να παρατήσουμε τα κουπιά της ζωής, γι' αυτό θα κάνουμε το μέρος μας όσο καλύτερα γίνεται. Διαφορετικά, θα πνιγούμε, όπως θα είχαν πνιγεί και οι μαθητές αν είχαν παρατήσει τα δικά τους κουπιά. 

Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι θα κωπηλατούμε για πάντα. Ο Χριστός ήρθε στην τέταρτη φυλακή της νύχτας, έπαυσε μ' έναν λόγο Του τον άνεμο και τα κύματα και οδήγησε τους μαθητές Του στον προορισμό τους. Το ίδιο θα κάνει στην ώρα Του και στη δική μας ζωή, αν δεν παρατήσουμε τα κουπιά μας.

Το μάθημα που πρέπει να μάθουμε

" Γιατί είσαι περίλυπη ψυχή μου; Και γιατί ταράζεσαι μέσα μου; Έλπισε στον Θεό· επειδή, ακόμα θα τον υμνώ· αυτός είναι η σωτηρία τού προσώπου μου, και ο Θεός μου ". Ψαλμός 42:11.

Να' μαστε στο ξεκίνημα μιας καινούργιας μέρας. Πολλά συμβαίνουν σε μια μέρα! Όμορφα πράγματα που δεν περιμένετε καθόλου ή ακόμη και άλλα που τα ξέρετε, που σας δυσαρεστούν και από τα οποία θα θέλατε να απαλλαγείτε.

Σίγουρα, κάτι περιμένετε απ' αυτή τη μέρα. Αλλά δεν ξέρω από ποιον το περιμένετε. Σε τι ή σε ποιον ελπίζετε σήμερα για να καλύψει την ανάγκη σας. Ο καθένας μας έχει τα δικά τα στηρίγματα και τις δικές του λύσεις και τις πηγές σωτηρίας. Μπορεί να είναι η εξυπνάδα του. Μπορεί να είναι η ικανότητά του να επιβιώνει στις δυσκολίες της ζωής. Μπορεί να είναι ο σύζυγός που στέκει δίπλα του. Μπορεί να είναι τα παιδιά του που είναι μια πηγή παρηγοριάς. Μπορεί να είναι τα λίγα ευρώ στην τράπεζα που κάποτε κάνουν τη μίζερη ζωή να παίρνει χρώμα. Ή ακόμη και η εκκλησία του που του δίνει νόημα για να ζήσει. 

Ωστόσο, το μάθημα που μας καλεί ο Θεός κάποια στιγμή να μάθουμε (και το μαθαίνουμε μόνο μέσα σε πολύ δύσκολες συνθήκες) είναι ότι Εκείνος και μόνο Εκείνος είναι η πηγή κάθε δόσης αγαθής και κάθε τέλειου δωρήματος (Ιάκωβος 1:17). Γι' αυτό, καλύτερα άρχισε να υπολογίζεις μόνο σ' Αυτόν και άσε τους άλλους και τις άλλες πηγές. Από την ανεξάντλητη σε πλούτο καρδιά Του μπορεί να λαμβάνεις πάρα πολλές ευλογίες και λύσεις. Ο Θεός θα σου ανταποδώσει τα πάντα πλούσια, αν έβαλες πάνω Του όλη σου την καρδιά και την ελπίδα. Μπορεί να πάρει αρκετό χρόνο, γιατί και αυτό είναι μέρος της διαδικασίας του μαθήματος. Ωστόσο, να μην έχεις αμφιβολία ότι θα λάβεις πίσω ευλογημένη κάθε στιγμή που επέλεξες να Τον εμπιστευτείς και κάθε ώρα που ενώ η ελπίδα σου βούλιαζε, εσύ εξακολουθούσες να Τον δοξάζεις και να Του λες ότι Τον εμπιστεύεσαι.

Το μάθημα που πρέπει όλοι να μάθουμε είναι ότι  "καλύτερα να ελπίζει κανείς στον Κύριο, παρά να έχει το θάρρος του επάνω σε άνθρωπο" (Ψαλμός 118:8). Και καθώς το μαθαίνουμε, ανακαλύπτουμε πόσο μεγάλο και θαυμαστό Θεό έχουμε!