Μη φοβάσαι να δημιουργήσεις βαθιές σχέσεις

"Αν, λοιπόν, ο Υιός σάς ελευθερώσει, θα είστε πραγματικά ελεύθεροι". Ιωάννης 8:36.

Αν κάποιος με ρωτούσε πιο είναι το ελάττωμα που ταλαιπώρησε πιο πολύ απ’ όλα τη ζωή μου, θα απαντούσα αβίαστα η βαθιά έλλειψη εμπιστοσύνης μου στους ανθρώπους. Συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού μου. Στο πίσω μέρος του μυαλού μου είχα έναν κόκκινο διακόπτη, έτοιμο να κλείσει τον «γενικό» της επικοινωνίας μέσα μου, χωρίς καν οι άνθρωποι που με είχαν φέρει σε αμηχανία να καταλάβουν ότι τους είχα βάλει στην άκρη.

Έχετε σκεφτεί γιατί κάποιοι άνθρωποι αδυνατούν να αφεθούν ολοκληρωτικά; Γιατί δυσκολεύονται να εμπιστευτούν, να επικοινωνήσουν βαθύτερα, να χαρούν, να μοιραστούν; Είναι απλό: είναι άνθρωποι τελειομανείς, εγωιστές, με έντονο το στοιχείο του φόβου και της ανασφάλειας. Επίσης, είναι άνθρωποι που θέλουν να έχουν τον πλήρη έλεγχο των καταστάσεων. Πώς να προσεγγίσεις άτομα αν σκέφτεσαι: Θα με ξεβολέψουν, θα μ’ εκμεταλλευτούν, θα με πληγώσουν, θα με σχολιάσουν, θα με κοροϊδέψουν. Όλες αυτές οι σκέψεις γίνονται οχυρώματα μέσα στο μυαλό και όταν με τα χρόνια τις καλλιεργούμε, αντί να τις αντιμετωπίζουμε, φτάνουμε ένα ωραίο πρωί σε αδιέξοδο. Έχουμε απομακρυνθεί από τους γύρω μας και έχουμε βρεθεί σε σύγκρουση με τον εαυτό μας.

Το να προσπαθούμε να ξεφύγουμε από τους άλλους, το να προσποιούμαστε και να κρυβόμαστε είναι ο πιο παλιός φόβος της ανθρωπότητας. Όταν ο Θεός κάλεσε τον Αδάμ και την Εύα μετά την παρακοή τους, ο Αδάμ απάντησε: "Άκουσα τη φωνή σου στον παράδεισο, και φοβήθηκα, επειδή είμαι γυμνός· και κρύφτηκα". Γένεση 3:10.

Ωστόσο, αυτός ο φόβος άδικα κρατά δεμένους αυτούς που πιστεύουν στον Θεό. Ο Θεός μάς ελευθερώνει από τα δεσμά, είτε αυτά είναι σοβαρές αμαρτίες είτε είναι φόβοι που μας κάνουν δυστυχισμένους.

Δυστυχισμένους, γιατί φοβόμαστε ότι θ’ ανακαλύψουν τις αδυναμίες μας και τις μικρές ή μεγάλες παραξενιές μας.  Θα πάψουν να μας εκτιμούν. Επιπλέον, οι άλλοι μπορεί να ταράξουν τη βολή μας και ν’ αποκτήσουν «δικαιώματα» στη ζωή μας, ενώ εμείς δεν είμαστε σίγουροι ότι θέλουμε να τους τα δώσουμε. Έτσι, μένουμε στην άμυνα και καταλήγουμε ακόμη πιο δυστυχισμένοι.

Αυτοπροστατευόμαστε διαρκώς για να μην παγιδευτούμε ή για να μη γελοιοποιηθούμε. Γι’ αυτό, κάποιοι άνθρωποι χρειαζόμαστε πολύ περισσότερο δύναμη για να προσεγγίσουμε τους άλλους και να τους εμπιστευτούμε.

Τη μόνη δύναμη να σπάσω τους παραμορφωτικούς καθρέφτες των αμφιβολιών μου και της τάσης μου να έχω τον απόλυτο έλεγχο τη βρήκα στον Θεό.  Ήταν το Άγιο Πνεύμα που μου έδειξε τον εγωισμό και την τελειομανία μου και που με έφερε στο σημείο να θέλω ν’ απαλλαγώ απ’ αυτά. Κατέληξα να έχω μόνο δύο επιλογές: Η πρώτη ν’ αφήσω τον πλήρη  έλεγχο ανθρώπων, καταστάσεων και συναισθημάτων στα χέρια Του και να γίνω ένας απλός και ταπεινός άνθρωπος. Η δεύτερη να τα κρατήσω όλα κάτω από τον έλεγχό μου, χαλώντας σχέσεις και καταλήγοντας ανικανοποίητη με τον ίδιο μου τον εαυτό. Προτίμησα τον πρώτο δρόμο παίρνοντας το ρίσκο όλων όσων φοβόμουν. Πολύ μεγάλο το ρίσκο και πολλές οι εντάσεις που έζησα, αλλά χωρίς το ρίσκο της πίστης σ’ αυτά που ο Θεός μάς καλεί να κάνουμε, δεν θερίζουμε καμιά ευλογία και χαρά.

Δεν είναι η αμαρτία το πρόβλημα

 "Αν πούμε ότι δεν έχουμε αμαρτία, εξαπατούμε τον εαυτό μας και η αλήθεια δεν υπάρχει μέσα μας. Αν ομολογούμε τις αμαρτίες μας, ο Θεός είναι πιστός και δίκαιος ώστε να συγχωρήσει σε μας τις αμαρτίες, και να μας καθαρίσει από κάθε αδικία". Α' Ιωάννου 1:8-9.

Τελευταία αρχίζω να σκέφτομαι έντονα ότι ο Θεός δεν σοκάρεται με την αμαρτία. Πιο σωστά: η  θλίψη και συχνά η οργή του Θεού που σχετίζεται με την αμαρτία που διαπράττουμε δεν είναι τόσο η αμαρτία αυτή καθ' αυτή. Διότι άπαξ και η αμαρτία πέρασε στην ανθρώπινη φύση και από κει στον κόσμο, μέσω του Αδάμ και της Εύας, υπάρχει ήδη μια διασαλευμένη εγκόσμια διάταξη, στην οποία όλοι μας ανεξαιρέτως είμαστε υποκείμενοι. Υπάρχει ένα status quo που τέτοιο είναι και τέτοιο δυστυχώς θα παραμείνει εδώ στη γη, έως ότου ο Θεός αποκαταστήσει στο μέλλον την τάξη, σύμφωνα με το αρχικό ένδοξο σχέδιό Του για τον άνθρωπο.

Τι σημαίνουν όλα αυτά;. Ουσιαστικά, ο Θεός ήξερε πριν ο άνθρωπος παρακούσει στην Εδέμ τις επιπτώσεις της αμαρτίας. Γιατί να εκπλαγεί, λοιπόν, με τις πορνείες, τις απάτες, τους φόνους; Γιατί να τον ταράξει η εκμετάλλευση, το ψέμα και η αδικία; Γιατί να μείνει αποσβολωμένος από τη σύζυγο που απάτησε τον άντρα της και παράτησε χωρίς τύψεις τα παιδιά της για κάποιον άλλον ή γιατί να απορήσει με τον σύζυγο που κακοποιεί τη γυναίκα του; Δεν είναι ανάγκη να συνεχίσουμε την καταγραφή της λίστας των ανθρώπινων αμαρτιών. Δηλαδή, και των δικών μας αμαρτιών.

Η αμαρτία δεν είναι το πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι όταν η αμαρτία γίνεται πλέον αποδεκτή. Συγκεκριμένα, ενώ ξέρω ότι έχω αμαρτήσει, το αποδέχομαι. Και μαζί μου οφείλεις να το  αποδεχτείς και εσύ. Αποδέχομαι να είμαι οργίλος. Αποδέχομαι να σε κακομεταχειρίζομαι. Αποδέχομαι να σου λέω ψέματα. Αποδέχομαι να σε απατώ κρυφά ή φανερά. Αποδέχομαι να μην σε υπολογίζω. Αποδέχομαι να αφήνω αδυναμίες, ζήλιες έχθρες και μικρότητες να με δηλητηριάζουν και μετά να δηλητηριάζουν και σένα. Τα αποδέχομαι! Είμαι ένας αμαρτωλός και τώρα το ξέρεις και εσύ. Μην περιμένεις ν' αλλάξει αυτό. Τέτοιος ήμουν και τέτοιος θα είμαι όσο ζω εδώ κάτω, σ' αυτή τη διασαλευμένη ηθική τάξη!

Τελικά, είναι μια τέτοια στάση που εξοργίζει τον Θεό. Ναι, η αμαρτία δεν είναι το πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι να ζω μέσα στην αμαρτία, αλλά να μην θέλω να κάνω τίποτα για να διορθώσω αυτό που ξέρω ότι προκαλεί εμετό στον Θεό. Να μην κάνω τίποτα για να θεραπεύσω αυτό που ο Χριστός έκανε δυνατόν να θεραπεύεται ολοκληρωτικά με τη θυσία του σταυρού: την αμαρτία. Ο Θεός θέλησε να μας κάνει ελεύθερους δια του Χριστού, αλλά δεν θα δεχτεί να χρησιμοποιούμε την ελευθερία μας για αφορμή της σάρκας (Γαλάτες 5:13).

Χρόνια πολλά στους μπαμπάδες

Κάθε ευλογία, χαρά και δύναμη στους πατέρες που με την παρουσία τους, την αγάπη τους, τη σοφία τους και τη συμπαράστασή τους αφήνουν το δικό τους στίγμα στα παιδιά τους, στις οικογένειές τους και στην κοινωνία. 

Το να είσαι πατέρας σε τόσο δύσκολους καιρούς απαιτεί διαύγεια πνεύματος, ψυχική δύναμη, σωματική ανθεκτικότητα, ισορροπία, ακόμη και χιούμορ! Το να ανταπεξέλθεις στον ρόλο που σου εμπιστεύτηκε ο Θεός και να μπορέσεις να τον φέρεις εις πέρας με επιτυχία δεν είναι εύκολο. 

Αναγνωρίζοντας τον υπέρτατο στόχο να σταθεί κάποιος ένα σωστό πατρικό πρότυπο για τα παιδιά, ευχόμαστε ολόψυχα δύναμη, θάρρος και πίστη σ’ όλους τους μπαμπάδες που δίνουν καθημερινό αγώνα για την ευημερία και την πνευματική προκοπή των παιδιών τους.

Αναμονή: κάνε να μην πάει ποτέ χαμένη

" Επειδή, σωθήκαμε με την ελπίδα· ελπίδα, όμως, που κάποιος τη βλέπει, δεν είναι ελπίδα· επειδή, εκείνο που κανείς βλέπει, γιατί και το ελπίζει;  Αν, όμως, ελπίζουμε εκείνο που δεν βλέπουμε, το περιμένουμε με υπομονή ". Ρωμαίους 8: 24-25.

Ξέρω ότι κανείς μας δεν θέλει να περιμένει. Από τα εστιατόρια, στις ουρές των δημόσιων υπηρεσιών, στα μποτιλιαρίσματα και στις στάσεις των λεωφορείων, τα χαμόγελά μας φεύγουν όταν περιμένουμε. Τα χαμόγελά μας και η υπομονή μας εξατμίζονται επίσης όταν περιμένουμε λύσεις σε σοβαρότερα ζητήματα ή όταν καλούμαστε να υπομείνουμε δύσκολες καταστάσεις. 

Η γκρίνια δεν ωφέλησε ποτέ κανέναν. Κατ' αρχάς, δεν πείθει τον Θεό να κάνει κάτι πιο γρήγορα. Έπειτα, δεν κινητοποιεί σοβαρά τους ανθρώπους ώστε να μας ικανοποιήσουν. Ούτε φυσικά κάνει εμάς τους ίδιους χαρούμενους. Αντίθετα, η έλλειψη υπομονής, η δυσφορία και η μεμψιμοιρία με τις οποίες αντιμετωπίζουμε συχνά την αναμονή, φέρνουν κούραση, απογοήτευση και ... κλειστές πόρτες! 

Γιατί; Γιατί το μάθημα δεν είναι τι θα γίνει, ώστε να μην περιμένει κάποιος. Το μάθημα είναι να μάθεις και να μάθω να περιμένουμε με υπομονή και δύναμη. Μέσα στις αναμονές μας, που κάποτε είναι τεράστιες και ακατανόητες, ο Θεός επιδιώκει να πλάσει έναν δυνατό πνευματικό χαρακτήρα. Αυτό έμαθαν τα περισσότερα πρόσωπα που συναντούμε στη Βίβλο. Ο Αβραάμ έπρεπε να περιμένει 25 χρόνια, ο Ιωσήφ 13, ο Μωυσής 40. Ο Δαβίδ χρίστηκε βασιλιάς νέος, αλλά ταλαιπωρήθηκε και άργησε ν'ανέβει στον θρόνο. Ο Δανιήλ προσευχόταν ένθερμα για 21 ημέρες, αλλά απάντηση έμοιαζε να μην υπάρχει...

Αν θέλετε οι αναμονές σας να μην πάνε χαμένες, αν θέλετε να τις περάσετε πιο ήπια και ανώδυνα, μην εστιάζετε διαρκώς στις λύσεις. Μην προσπαθείτε να φέρετε πιο γρήγορα εκβάσεις στη ζωή σας μέσα από δικούς σας δρόμους. Οι λύσεις δεν είναι το παν, αλλά το παν είναι να μάθουμε να διαχειριζόμαστε θετικά τη ζωή όταν καλούμαστε να περιμένουμε. Είναι πολύ σημαντικό να μάθουμε να προχωρούμε με ευγνωμοσύνη και δύναμη, ακόμη κι αν τα αποτελέσματα πρόσκαιρα μας διαψεύδουν. Ο Θεός έχει πάντα τις δικές Του λύσεις και τις δικές Του ανοικτές πόρτες. Αφήστε στα χέρια Του την αναμονή σας και τις λύσεις και ζήστε το σήμερα με εμπιστοσύνη και ειρήνη. Όταν θα έχετε μάθει το μάθημά σας, η πόρτα που θα σας φέρει εκεί που πρέπει να είστε, θ' ανοίξει μόνη της.

Ατενίζοντας από τώρα το μέλλον

" Δίδαξέ μας να μετράμε έτσι τις ημέρες μας, ώστε να προσκολλούμε τις καρδιές μας στη σοφία ". Ψαλμός 90:12.

Ο Θεός όρισε τον χρόνο ως ένα σταθερό πλαίσιο της ζωής μας. Ο χρόνος είναι μέσο για να λειτουργήσουμε εδώ στη γη και να συνεννοηθούμε, έχοντας κάποιο σημείο αναφοράς. Ως άνθρωποι, συναλλασσόμαστε με διαφορετικό τρόπο με τον χρόνο. Ο χρόνος μπορεί να είναι φίλος ή εχθρός. Μπορεί να είναι χαμένος ή εποικοδομητικός. Μπορεί να είναι αργός ή γρήγορος, θλιβερός ή χαρούμενος.

Όπως κι αν τον ζούμε, ο χρόνος (περι)ορίζει τη ζωή μας. Είναι σπουδαίο ότι ο Θεός που μας έδωσε τον χρόνο, θέλει να μας διδάξει μέσα απ' αυτόν. Αν Τον αφήνουμε να μας συνετίζει καθώς κυλούν τα χρόνια, θα συσσωρεύουμε γνώση, χαρά και δύναμη. 

Καθώς μεγαλώνουμε και ωριμάζουμε,  πολλοί αναρωτιόμαστε πώς θα είμαστε μετά από 20 ή 30 χρόνια, αν ο Θεός επιτρέψει να ζούμε εδώ στη γη. Αν και είναι δύσκολο να προβλέψουμε σε τι κατάσταση θα είμαστε στο μέλλον, μπορούμε, ωστόσο, να ονειρευόμαστε και να προσευχόμαστε για το μέλλον που θα θέλαμε να ζήσουμε.

Οι παρακάτω σκέψεις, που δεν ξέρω το όνομα του χριστιανού που τις έγραψε και τις οποίες σας μεταφράζω, είναι μια όμορφη προσευχή για όσους / όσες σκέφτονται από τώρα το μέλλον τους.

"Κύριε, Εσύ ξέρεις καλύτερα από μένα ότι μεγαλώνω. Φύλαξέ με από το να γίνω πολύ ομιλητικός και φλύαρος και να νομίζω ότι πρέπει κάτι να πω για κάθε θέμα και σε κάθε ευκαιρία. Ελευθέρωσέ με από το να λαχταρώ να ισιώνω τις υποθέσεις των άλλων ανθρώπων. Δίδαξέ με το δοξασμένο μάθημα ότι περιστασιακά είναι πιθανόν ίσως να κάνω λάθος. Κάνε με σκεπτικό αλλά όχι κακόκεφο, εξυπηρετικό αλλά όχι αυταρχικό. Εσύ ξέρεις, Κύριε, ότι αυτό που θέλω είναι λίγοι καλοί φίλοι στο τέλος".

Μέσα στη φθορά, υπάρχει πάντα ανανέωση

"Γι' αυτό, δεν αποκάμνουμε· αλλά, αν και ο εξωτερικός μας άνθρωπος φθείρεται, ο εσωτερικός όμως ανανεώνεται ημέρα με την ημέρα [...]  εμείς δεν ατενίζουμε σ' αυτά που βλέπονται, αλλά σ' αυτά που δεν βλέπονται· επειδή, αυτά που βλέπονται είναι πρόσκαιρα, ενώ αυτά που δεν βλέπονται είναι αιώνια". Β' Κορινθίους 4:16-18.

Η ιδέα της αιώνιας νεότητας και της κούρσας με τον χρόνο έχει ποτίσει για τα καλά τα μυαλά του πολιτισμένου κόσμου, καταντώντας εμμονή για πάρα πολλά άτομα. Είναι σε όλους μας μάλλον δύσκολο να συλλάβουμε τους εαυτούς μας εντελώς έξω απ΄αυτό το πλαίσιο. Πώς αλλιώς θα μπορούσα να είμαι, αν δεν είμαι όπως οι άνθρωποι της εποχής μου; Ακόμη χειρότερα, πώς είναι δυνατόν να μην κάνω όλα αυτά που διαρκώς ακούω, βλέπω και διαβάζω, από τη στιγμή που όλος ο κόσμος επιμένει ότι αυτό είναι το "ιδανικό" και το "σωστό";

Δυστυχώς, όταν τις τελευταίες δεκαετίες βομβαρδιζόμαστε με τη σχεδόν "μοναδική αξία" που είναι η εξωτερική εμφάνιση-νεότητα και την αναγνώριση που συναρτάται μαζί της, με τι υλικό περιμένετε να γεμίζουν οι σκέψεις; Όταν από το πρωί έως το βράδυ λαμβάνουμε τέτοιες εικόνες, γνώσεις και ειδήσεις, πόσος χρόνος και χώρος απομένει για ν' ασχοληθούμε και με τον εσωτερικό μας άνθρωπο; Πόσο οι αιώνιες αξίες του Χριστού και οι αλήθειες του ευαγγελίου ποτίζουν το πνεύμα μας και θρέφουν την ψυχή μας; 

Χρειάζεται επίμονα να επενδύουμε αξιόλογο χρόνο για να καλλιεργήσουμε τον πνευματικό μας άνθρωπο. Οι άνθρωποι χωρίς Θεό περιμένουν ομορφιά και ανανέωση μόνο από τη σάρκα. Όμως, αυτό είναι χίμαιρα, γιατί "εκείνο που έχει γεννηθεί από τη σάρκα είναι σάρκα" (Ιωάννης 3:6) και όποιος ζει σύμφωνα με τη σάρκα και τις επιθυμίες της, αργά ή γρήγορα θα θερίσει απ' αυτήν θάνατο και φθορά (Ρωμαίους 8:13 & Γαλάτες 6:8).

Φυσικά και αγαπάμε το σώμα μας, όμως η καλύτερη ανανέωση μέσα στην αναπόφευκτη σαρκική φθορά είναι η ανανέωση του εσωτερικού μας ανθρώπου. Πιστεύω ότι μόνο αυτή μπορεί να συμπαρασύρει και την εξωτερική μας ομορφιά, ακόμη και στα γεράματα. Μπορεί μια γυναίκα να καταφέρει να μείνει καλοδιατηρημένη και κούκλα καθώς μεγαλώνει, αλλά σκεφτείτε τι είδους κούκλα θα είναι αν εσωτερικά συσσωρεύει με τα χρόνια μιζέρια, παράπονα, γκρίνια, ζήλια, παραξενιά, φόβους. Ή μπορεί ένας νεαρός άντρας να γερνάει όμορφα, αλλά το σώμα του αργά ή γρήγορα θα ακολουθήσει την πορεία της ψυχής του. Ψυχή που δεν είναι ικανοποιημένη και χαρούμενη, ψυχή που δεν ανανεώνεται από τον Χριστό μέσα στις δυσκολίες και στα προβλήματα της ζωής, ψυχή που δεν έχει να ελπίσει σε κάτι άλλο πέρα απ' αυτά που αγγίζουν τις γήινες χαρές και απογοητεύσεις, είναι καταδικασμένη σε μαρασμό και φθορά. 

Ατενίστε με αληθινή πίστη στα μη βλεπόμενα και μ' αυτήν σας την πίστη δουλέψτε, με τη χάρη του Θεού, την καθημερινή ανανέωση του εσωτερικού σας ανθρώπου. Έτσι, μπορείτε να περιμένετε ότι θα είστε όμορφοι, ακμάζοντες και ανθηροί ακόμη και στο βαθύ γήρας σας.

Αγαπώ το σώμα μου, αλλά αγαπώ καλύτερα την ψυχή μου

" Γι' αυτό, δεν αποκάμνουμε· αλλά, αν και ο εξωτερικός μας άνθρωπος φθείρεται, ο εσωτερικός όμως ανανεώνεται ημέρα με την ημέρα ". Β Κορινθίους 4:16.

Είναι απίστευτη η κούρσα για τη διατήρηση της νεότητας, της υγείας και της ομορφιάς στις μέρες μας. Ακόμη και στην περίπτωση που μεγαλώνουμε όμορφα και γερνάμε καλά, πάλι πρέπει (πρέπει;)  να μην ησυχάζουμε, γιατί ο χρόνος καραδοκεί σαν αχόρταγος κλέφτης να μας γεμίσει με ρυτίδες, πανάδες, χαλάρωση, κιλά, αλλά φυσικά και αρρώστιες και άνοια... και δεν ξέρω και εγώ τι άλλο. 

Παγίδα στην ψυχή το κυνήγι του χρόνου, γιατί μάλλον είναι δύσκολο να αποδεχτούμε ότι κατοικούμε μέσα σε οστράκινα σκεύη ( Β' Κορινθίους 4:7), τρωτά στον χρόνο και στη φθορά, συχνά εύθραυστα στην απογοήτευση και την κούραση και κάποτε αδύναμα και ανυπεράσπιστα στην αρρώστια. Είναι δύσκολο γιατί έχουμε μέσα στην καρδιά μας γραμμένα από τον Θεό την αιωνιότητα, την ομορφιά, τη δύναμη, την ευτυχία. Όλα εκείνα τα όμορφα πράγματα που ο Θεός μάς έδωσε και τα οποία χάθηκαν στην Εδέμ σε μια στιγμή εγωισμού και ανυπακοής, που ήταν όμως και η καθοριστική στιγμή της ελεύθερης επιλογής του.

Όποιος ασχολείται με την υγεία και την ομορφιά δεν κάνει άσκημα. Ο Θεός θέλει να φροντίζουμε το σώμα που μας έδωσε όσο μπορούμε καλύτερα. Το σώμα μας είναι μέρος του οικοδομήματος του Θεού, είναι "ναός του Αγίου Πνεύματος"  και δοξάζουμε τον Θεό όχι μόνο με το πνεύμα και την ψυχή μας, αλλά και με το σώμα μας (Α΄ Κορινθίους 6:19) . Είναι εύκολο να πούμε: "Δεν με νοιάζει το σώμα μου, ας γίνει ό,τι θέλει, αφού στο κάτω-κάτω είναι οστράκινο και θα φθαρεί. Θα του φερθώ αδιάφορα, εξάλλου ο Θεός ασχολείται μόνο με τον εσωτερικό άνθρωπο". Αλλά ξέρουμε ότι αυτό δεν ισχύει. Παρεκτός κι αν ο Θεός θέλει να περάσουμε από κάποια αρρώστια για τους δικούς Του λόγους, παρεκτός κι αν είμαστε ιεραπόστολοι, διωκόμενοι ή πάμφτωχοι χριστιανοί -άρα, δεν έχουμε δυνατότητες να το φροντίσουμε όπως θα έπρεπε-, είναι χρέος μας να φροντίζουμε το σώμα μας και να μην κάνουμε μαζί του ό,τι μας αρέσει.

Ωστόσο, αυτό δεν πρέπει να γίνει και η εμμονή μας. Ουσιαστικά, η εμμονή των καιρών αυτών να γίνει και η δική μας εμμονή, αναστατώνοντας διαρκώς την ψυχή μας! Ας φροντίζουμε το σώμα μας έχοντας πάντα στο μυαλό μας ότι είναι φθαρτό, θα γεράσει θέλουμε δεν θέλουμε και κάποια μέρα θα πεθάνει. Το σώμα, ποτέ ο εσωτερικός άνθρωπος, ευτυχώς! Καθώς αγαπάμε και φροντίζουμε τον εξωτερικό άνθρωπο, ας καλλιεργούμε ταυτόχρονα με μεγαλύτερη αγάπη την ψυχή μας. Είναι τα αόρατα και τα μη βλεπόμενα που είναι αιώνια. Αυτά που δεν φθείρονται, αξίζουν πάντα μεγαλύτερης προσοχής και επένδυσης απ' αυτά που ούτως ή άλλως, αργά ή γρήγορα, θα φθαρούν.

Πόσο εύκολο είναι να ησυχάσεις;

"Επειδή, έτσι λέει ο Κύριος ο Θεός, ο Άγιος του Ισραήλ: Στην επιστροφή και ανάπαυση θα σωθείτε· στην ησυχία και πεποίθηση θα είναι η δύναμή σας [...]". Ησαΐας 30:15.

"Ευλογημένοι οι απλοί και ευθείς την καρδιά, γιατί απολαμβάνουν πολλή ειρήνη... Αν αρνείσαι να βιάζεσαι και να σπεύδεις, αν ακουμπάς την ψυχή σου στον Θεό, τίποτε δεν μπορεί να σε εμποδίσει απ' αυτή την καθαρότητα του πνεύματος η οποία είναι ζωή και ειρήνη. Μέσα σε μια τέτοια ηρεμία θα κατανοήσεις ποιο είναι το θέλημά Του". Amy Carmichael.

Δεν υπάρχει περίπτωση να μην έχει βρεθεί κανείς σε ένταση και σε καταστάσεις που του λένε: Δράσε! Κάνε κάτι! Τι περιμένεις;  Και μπορεί η εποχή μας να είναι μια ακραία εποχή σε πιέσεις και εντάσεις, που ο χρόνος δεν περιμένει και τίποτε δεν σε περιμένει ώστε να προσευχηθείς, να μελετήσεις τον Λόγο του Θεού, να σκεφτείς νηφάλια, να συζητήσεις, να υπομείνεις, αλλά όμως αυτός είναι ο δρόμος όταν θέλεις να έχεις ειρήνη στην καρδιά σου γι' αυτά που κάνεις και ευόδωση στους δρόμους σου.

Η βιασύνη δεν χαρακτηρίζει τον Θεό. Ούτε οι σπασμωδικές κινήσεις. Ούτε τα νεύρα και το πείσμα. Ούτε η επιπολαιότητα και η αντίδραση. Αν εμείς συχνά αστοχούμε και τα κάνουμε θάλασσα, είναι γιατί αποφασίζουμε και ενεργούμε με αυτόν ακριβώς τον τρόπο. Θέλουμε να επικοινωνήσουμε μια αλήθεια στα παιδιά μας και βιαζόμαστε να τους τη βάλουμε στο κεφάλι εδώ και τώρα και περιμένουμε σήμερα-αύριο να έχουν συμφωνήσει και μάλιστα να κάνουν κι αυτό που τους είπαμε. Αν προσευχόμασταν προηγουμένως να μας δώσει ο Θεός σοφία πώς να το πούμε και ζητούσαμε τη χάρη Του, ώστε το μήνυμά μας να φτάσει στ' αυτιά τους, θα ήταν πολύ καλύτερα. 

Θέλουμε να συζητήσουμε ένα θέμα με τον σύζυγο ή κάποιο άλλο άτομο και εκ των προτέρων θεωρούμε δεδομένο ότι εμείς έχουμε δίκιο και πρέπει να μας καταλάβει και να κάνει κιόλας αυτά που υποδείξαμε. Αν διαβάζαμε τη Γραφή μας για να δούμε αν έχουμε δίκιο, αν ο τρόπος μας είναι ειρηνικός και δίκαιος, αν τα κίνητρά μας είναι δίκια και αν αφήναμε τον Θεό να το κάνει για μας, θα ήταν πολύ καλύτερα.

Τέλος, θέλουμε να δημιουργήσουμε προσωπικές σχέσεις, φιλίες, αδελφικές συνεργασίες, αλλά και πάλι βιαζόμαστε και τα μπλέκουμε. Δεν περιμένουμε με υπομονή τον άλλον. Δεν του δίνουμε τον χρόνο που χρειάζεται ώστε να ανοιχτεί. Κάποτε δεν δίνουμε καν την κατανόηση και την αγάπη που χρειάζεται. Ας μην περιμένουμε ότι με βιασύνη, με ειρωνεία, με κρυφά ή φανερά νεύρα, με εσωτερικούς πεισματικούς διαλόγους, θα βρούμε την αγάπη και την ειρήνη που έχουμε ανάγκη για να κατανοήσουμε το θέλημα του Θεού και να χτίσουμε όμορφες σχέσεις.

Ο Θεός θα εκτελέσει το σχέδιό Του

" Εγώ είμαι ο Κύριος· δεν αλλοιώνομαι· γι' αυτό, εσείς, οι γιοι Ιακώβ, δεν απολεστήκατε ". Μαλαχίας 3:6.

Έχετε βρεθεί στη θέση να αναρωτηθείτε αν ο εγωισμός σας, τα λάθη σας, η υποκρισία σας ή η ανοησία σας, μπορούν να ακυρώσουν τα σχέδια του Θεού για σας. Λέτε: Αν ο Θεός ήθελε να είχα πάρει μια συγκεκριμένη διαδρομή και εγώ για διάφορους λόγους (που τώρα μου φαίνονται  ανούσιοι, δειλοί και άχαροι), έχω καταλήξει τελικά αλλού, υπάρχει περίπτωση ο Θεός να μην εκτελέσει αυτό που είχε αρχικά αποφασίσει και να με αφήσει να συνεχίσω τον «στραβό» δρόμο μου;

Ίσως να δυσκολευόμαστε ν’ απαντήσουμε σ’ αυτό το ερώτημα. Κάποιοι θα πουν ότι: « ο Θεός δεν είναι άνθρωπος για να ψευστεί, ούτε γιος ανθρώπου για να μεταμεληθεί » (Αριθμοί 23:19). Λοιπόν, τα σχέδια Του θα εκτελεστούν ούτως ή άλλως στη ζωή μας. Άλλοι θα πουν ότι ο Θεός δεν αγαπά την επιπολαιότητα, τους αυτοσχεδιασμούς και τα απανωτά λάθη, « ό,τι αν σπείρει ο άνθρωπος, αυτό και θα θερίσει » (Γαλάτες 6:7).

Ωστόσο, μέσα στην Αγία Γραφή υπάρχουν άνθρωποι που ο Θεός κάλεσε για να πάρουν μέρος στα σχέδιά Του και οι ζωές τους είναι στιγματισμένες από λάθη και ανυπακοή. Ο Αβραάμ είχε πάντα πρόβλημα μην του κλέψουν την όμορφη γυναίκα, γι’ αυτό έπαιζε το παιχνίδι της υποκρισίας και του ψέματος, δημιουργώντας μονίμως προβλήματα. Ο Ιωνάς δεν ήθελα να πάει στη Νινευή, γιατί το σχέδιο του Θεού τον μπέρδευε και τον ξεβόλευε, έτσι θεώρησε ότι η δική του επιλογή ήταν ασφαλέστερη. Εντούτοις, βρέθηκε σε ταραχή και αδιέξοδο. Ο Δαβίδ παθιάστηκε στη θέα μιας όμορφης παντρεμένης γυναίκας που λουζόταν και τελικά η επιθυμία του γκρέμισε το σπίτι της και στη συνέχεια συγκλόνισε το σπίτι το δικό του και την ίδια του τη βασιλεία.

Χάνουμε δυνατότητες, χάνουμε ετοιμασμένες ευλογίες και χαρές, ταλαιπωρούμαστε, αλλά επίσης χάνουμε και ευκαιρίες να δοξάσουμε τον Θεό όταν γλιστράμε σε δικούς μας δρόμους. Αν βγούμε κάποτε απ’ αυτούς και βρεθούμε πάλι στο αρχικό σχέδιο του Θεού, θα είναι γιατί Εκείνος έχει μια υπερπερίσσια χάρη και βρίσκει τρόπο ν’ αποκαθιστά σφάλματα και αμαρτίες μας, ενώ ταυτόχρονα δουλεύει μέσα μας τη μετάνοια.

Η υποκρισία του Αβραάμ ξεσκεπάστηκε και αποκαταστάθηκε. Η φυγή του Ιωνά ρυθμίστηκε και ο Θεός τον ξανάφερε στο ίδιο σημείο, από το οποίο πλέον δεν ζητούσε να γλιτώσει. Η μοιχεία του Δαβίδ συγχωρήθηκε, γιατί ο Θεός τη φανέρωσε και την τιμώρησε, σώζοντας όμως τον δικό Tου άνθρωπο και δίνοντάς του ευκαιρία να μετανοήσει.

Τα σχέδια του Θεού για μας είναι αγαθά και στο τέλος θα εκτελεστούν. Η χάρη Του μας το εγγυάται και η μετάνοιά μας συνεργεί σ’ αυτή τη χάρη που θέλει μόνο το καλό μας. Θα ήταν σωτήριο αν είχαμε αποφύγει όλες τις επώδυνες διαδρομές, αλλά φαίνεται ότι η ανθρώπινη φύση μας χρειάζεται να ταπεινωθεί για να μάθει τον θλιβερό εαυτό της και το μεγαλείο του Θεού.