Τι είδους ελευθερία ψάχνεις;

"[...] χάρη να είναι σε σας και ειρήνη από τον Θεό Πατέρα, και τον Κύριό μας Ιησού Χριστό,  που έδωσε τον εαυτό του εξαιτίας των αμαρτιών μας, για να μας ελευθερώσει από τον παρόντα πονηρό αιώνα, σύμφωνα με το θέλημα του Θεού και Πατέρα μας…". Γαλάτες 1:3-5.

Πώς νιώθετε στη ζωή σας; Ελεύθεροι; Τι όρια υπάρχουν στην ελευθερία σας; Αν καλοσκεφτείτε αυτές τις ερωτήσεις, θα δείτε ότι απόλυτα ελεύθεροι, με την έννοια του κάνω ό,τι θέλω, όπως θέλω και όποτε θέλω, δεν είστε ούτε εσείς ούτε κανένας μας. Σε όλους τους τομείς της ζωής μας περιοριζόμαστε πάντα από κάποιους νόμους, εξωτερικούς και εσωτερικούς. Αν δεν υπήρχαν όρια, κανείς μας δεν θα ήταν ελεύθερος, γιατί η ελευθερία του θα καταπατιόταν από την ασυδοσία του άλλου. Ο νόμος είναι απαραίτητη προϋπόθεση και εγγύηση της ελευθερίας.

Αν ο Χριστός θέλησε να μας ελευθερώσει από τον παρόντα πονηρό αιώνα σημαίνει ότι δεν ήμασταν ελεύθεροι εσωτερικά πάνω απ' όλα. Ήμασταν σκλάβοι στον νόμο της αμαρτίας και της φθοράς, ο οποίος, ως μια εντελώς αυθόρμητη δύναμη, κυριαρχούσε μέσα μας. Ήταν ένας νόμος που λειτουργούσε πολλές φορές ανεξάρτητα από τις προθέσεις μας. Ο απ. Παύλος επιβεβαιώνει δια του Αγίου Πνεύματος την προσωπική του εμπειρία: "Βρίσκω, λοιπόν, τούτον τον νόμο, ότι, ενώ εγώ θέλω να κάνω το καλό, κοντά μου βρίσκεται το κακό. Επειδή, βρίσκω μεν ευχαρίστηση στον νόμο τού Θεού κατά τον εσωτερικό άνθρωπο· όμως, βλέπω μέσα στα μέλη μου έναν άλλο νόμο, που αντιμάχεται στον νόμο τού νου μου, και με αιχμαλωτίζει στον νόμο τής αμαρτίας, που είναι μέσα στα μέλη μου" (Ρωμαίους 7:21-23). 

Θέλω, αλλά δεν μπορώ. Ή θέλω, πάω μέχρι ενός ορισμένου σημείου αλλά μετά νικιέμαι. Αυτή είναι η δύναμη της αμαρτίας μέσα μας και στον κόσμο μας, από την οποία ο Χριστός μάς ελευθερώνει. Ελευθερία μέσα στον Χριστό δεν σημαίνει άδεια να κάνεις ό,τι σου αρέσει. Η χειρότερη σκλαβιά που μπορεί να ζήσεις είναι να ζεις για τον εαυτό σου και τις επιθυμίες σου όταν αυτό σε στρέφει εναντίον του εαυτού σου, της δικαιοσύνης, της αλήθειας, του ίδιου του Θεού.

Ελευθερία μέσα στον Χριστό είναι να μπορείς να γίνεις ό,τι ο Θεός σκέφτηκε για σένα εν Χριστώ όταν σε έπλασε. Ο Θεός σε σκέφτηκε ελεύθερο και χαρούμενο ον και όχι ένα ον δέσμιο στον μικρόκοσμό σου, σε γήινες αλυσίδες, σε επιθυμίες, σε τύπους, σε φόβους και αδυναμίες. Αν ψάχνεις στον Χριστό μια ελευθερία που να σε αφήνει να ζεις όπως θα ήθελες, χωρίς να μεταμορφώνει τον εσωτερικό σου άνθρωπο, δεν έχεις καταλάβει πώς πραγματικά θα ήθελε να ζήσεις ο Θεός. Αν πάλι ψάχνεις στον Χριστό μια θρησκεία που να ικανοποιεί το θρησκευτικό σου συναίσθημα επίσης δεν έχεις καταλάβει τι θέλει να κάνει μαζί σου ο Θεός. Ο Θεός θέλει να είσαι ένα χαρούμενο και ελεύθερο ον. Ζώντας μέσα στην αγάπη Του, τη χάρη Του και τους νόμους Του θα μπορέσεις να γίνεις πραγματικά ένα τέτοιο ον, όσο βαδίζεις μαζί Του και Τον αφήνεις να σε αλλάζει. 

Ζήσε τώρα που είσαι νέος και μπορείς, αλλά να θυμάσαι!

"Και να θυμάσαι τον Πλάστη σου στις ημέρες τής νιότης σου· πριν έρθουν οι κακές ημέρες, και φτάσουν τα χρόνια στα οποία θα πεις: Δεν έχω ευχαρίστηση σ' αυτά". Εκκλησιαστής 12:1.

Σχεδόν όλοι οι άνθρωποι θέλουν να ζήσουν τη νιότη τους και ν' απολαύσουν ό,τι περισσότερο και καλύτερο απ' αυτήν μπορούν, πριν έρθουν τα δύσκολα χρόνια της δύσης.  Είναι ποιητική και συνάμα λίγο θλιβερή η περιγραφή των ετών της παρακμής της νιότης. Τα γηρατειά δεν είναι εύκολη υπόθεση και τα σημάδια τους στιγματίζουν. Τρέμουλο, αδυναμία, ανασφάλεια, κακή όραση, άσπρα μαλλιά, άτονη φωνή, φόβος και νευρικότητα, έλλειψη όρεξης και κάποια στιγμή το τέλος.

Επειδή, λοιπόν, όλα αυτά θα έρθουν, ο Σολομώντας μάς παρακινεί να χρησιμοποιήσουμε τις ευκαιρίες μας όσο καλύτερα μπορούμε και για όσο καιρό μάς δίνονται. "Να ευφραίνεσαι νέε, στη νιότη σου· και η καρδιά σου ας σε χαροποιεί στις ημέρες τής νιότης σου" Εκκλησιαστής 11:9.  Αλλά αυτό δεν σημαίνει να τη χρησιμοποιήσουμε ασύνετα και άσκοπα, μόνο και μόνο για την απόλαυση ή την αποκόμιση εμπειρίας, γιατί κάποιες εμπειρίες καταλήγουν εντελώς άχρηστες και ζημιογόνες.

Λοιπόν, οι ευκαιρίες μας είναι σήμερα. Μπορεί να είναι τώρα. Το σίγουρο είναι ότι ευκαιρίες δεν θα έχουμε πάντα. Ας διαλέξουμε τις καλές, γιατί όχι, τις καλύτερες! Ας χαρούμε το σήμερα. Τέλος, ας αξιολογήσουμε τα ζητήματα που έχουν μεγάλη αξία με τη σοφία του Θεού και τον Λόγο Του, γιατί υπάρχει και η αιωνιότητα. Το να θυμόμαστε τον Δημιουργό στις τρελές μέρες της νιότης, αλλά και αργότερα, είναι σοφό και ασφαλές. Πολύ περισσότερο, είναι κάτι που ανταμείβεται με χαρά και ικανοποίηση. Δεν είναι πάντα εύκολο όταν όλες οι ανάγκες πιέζουν, τα όνειρα εμπνέουν πάθος και οι προκλήσεις ζαλίζουν. Εντούτοις, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ό,τι χτίζει κάποιος στις μέρες της νιότης του, το βρίσκει να στέκεται εκεί μπροστά και στα γεράματά του. Η ζωή δεν είναι μόνο το σήμερα, είναι και το αύριο και το μέλλον.

Λαχταράς κάτι πάρα πολύ;

" Αυτόν, μόλις τον είδε ο Ιησούς ότι ήταν κατάκοιτος, και ξέροντας ότι πάσχει ήδη πολύ καιρό, του λέει: Θέλεις να γίνεις υγιής;
Αυτός που ασθενούσε αποκρίθηκε σ' αυτόν: Κύριε, δεν έχω άνθρωπο, για να με βάλει μέσα στη μικρή λίμνη, όταν το νερό ταραχθεί· και ενώ έρχομαι εγώ, άλλος πριν από μένα κατεβαίνει ". Ιωάννης 5:6-7.

Μια "αναπηρία" μπορεί να έχει πολλές αιτίες. Να φταίει το αδύναμο ανθρώπινο υλικό ή τα γονίδια. Να φταίει το οικογενειακό περιβάλλον. Να επιδεινώνεται από το άδικο και ανταγωνιστικό κοινωνικό πλαίσιο. Μια αιτία θα μπορούσε ακόμη να είναι το στείρο και θολό σε μερικές περιπτώσεις χριστιανικό περιβάλλον που αντί να βοηθά, μπερδεύει και καθηλώνει. Μπορεί να φταίει ότι δεν υπάρχει κανένας άνθρωπος για επικοινωνία και βοήθεια.

Μα... Εσύ θέλεις να γίνεις υγιής; Θέλεις μ' όλη σου την καρδιά; Δεν υπάρχει μεγαλύτερη δύναμη από τη θέληση και την επιθυμία ν' αποκτήσεις κάτι! Μη μένεις με το αμαξίδιο δίπλα στην δεξαμενή, ανάπηρος, να κατηγορείς την τύχη σου ή να εκλιπαρείς τον οίκτο και την κατανόηση των άλλων. Αποφάσισε να περπατήσεις ελεύθερος. Ο Χριστός θέλει και θα σε βοηθήσει σ' αυτό! Γι' αυτό, μη στέκεις αδύναμος. Φύγε μπροστά!

Πώς να κάνoυμε το θέλημα του Θεού

« […] έχοντας τη συνείδησή τους να συμμαρτυρεί, και τους λογισμούς να κατηγορούν ή και να απολογούνται αναμεταξύ τους ». Ρωμαίους 2:15.

Για να μπορέσουμε να κάνουμε το θέλημα του Θεού στη ζωή μας – και αυτό δεν αφορά μόνο το πού θα σπουδάσουμε, ποιον θα παντρευτούμε ή πού θα δουλέψουμε-, θα πρέπει να ξεκινήσουμε από τα  απλά και «μικρά» πράγματα.

Όλα αυτά «τα μικρά» πράγματα είναι γραμμένα στη συνείδησή μας. Τα λέω «μικρά», αλλά δεν είναι. Ουσιαστικά, είναι η συνείδησή μας, που μας έχει δώσει ο Θεός και λειτουργεί ως βοηθός: είναι ένα μέσο ενθάρρυνσης για το σωστό και ένα μέσο αναχαίτισης στο λάθος. Γι’ αυτό, το να παραβιάζουμε τη συνείδησή μας και αυτά που η ίδια επιδοκιμάζει ή κατηγορεί εντός μας είναι καθαρή παραβίαση στο θέλημα του Θεού.

Ξέρω ότι υπάρχουν κάποιοι που έχουν ασθενική και ευαίσθητη συνείδηση που δεν ησυχάζει όταν πράττει το καλό (γιατί θα μπορούσε να είχε πράξει και καλύτερα) ή όταν πράττει την αμαρτία  (γιατί και τότε η γνήσια μετάνοια της δεν είναι ποτέ αρκετή για να της δώσει ειρήνη). Δεν αναφέρομαι σ’ αυτές τις τόσο ντελικάτες και υπερευαίσθητες συνειδήσεις. Αναφέρομαι σ’αυτές που ξέρουν ποιο είναι το καλό και το δίκαιο και, ωστόσο, αμφιταλαντεύονται να το κάνουν. Αναφέρομαι σ’ αυτές που κάνουν εκπτώσεις, γιατί συμβιβάστηκαν, βολεύτηκαν, κουράστηκαν, απογοητεύτηκαν.  

Αν θέλουμε να γνωρίσουμε και να κάνουμε ολόκληρο το θέλημα του Θεού, θα πρέπει να υπακούμε στις εισηγήσεις της συνείδησής μας. Θα πρέπει να γίνουμε σωστοί άνθρωποι, πριν επιδιώξουμε να γίνουμε σωστοί χριστιανοί. Υπάρχουν τόσα πολλά «μικρά» πράγματα που μας διδάσκει ο νόμος της φύσης, ο νόμος του δικαίου, της ανθρωπιάς, της αξιοπρέπειας και της παιδείας. Δεν είναι δυνατόν να τα παραβιάζουμε και να περιμένουμε ότι με το να γινόμαστε ασυνεπείς και άπιστοι σ’ όλα αυτά τα «μικρά», ο Θεός θα μας εμπιστευτεί μεγαλύτερα!

Άκουσε τη φωνή της συνείδησής σου όταν σε επαινεί ή σε ελέγχει γι’ αυτά που κάνεις και λες. Αν η συνείδησή σου σού λέει ότι αυτά τα λόγια ή αυτές οι πράξεις είναι ηθικές, δίκαιες και αληθινές, να τις κάνεις. Αντίθετα, αν σου λέει ότι μπορείς να κάνεις κάτι καλύτερο, κάτι περισσότερο, και εσύ υπεκφεύγεις και επιλέγεις κάτι άλλο πιο εύκολο, πιο βολικό και πιο επιθυμητό για σένα, στην ουσία ανοίγεις τον δρόμο της ανυπακοής στη φωνή του Θεού, όπως εκφράζεται στη φύση και στη συνείδησή σου. Και μάλλον το ξέρεις ότι υπεκφεύγεις και βολεύεσαι.

Ζήτησε από τον Θεό να κρατά διαρκώς μέσα σου μια δυνατή θέληση, ώστε να κάνεις πάντα το δίκαιο και το ορθό. Κάνε ό,τι καλύτερο μπορείς, εκεί που είσαι και με τους ανθρώπους που είσαι. Μη ρίχνεις τον πήχη παρά τις προκλήσεις. Κράτα την πρόθεση να κάνεις το θέλημα του Θεού σ’ αυτά τα «μικρά» που ξέρεις. Εκείνος θα σου δώσει τη δύναμη να κάνεις και τα μεγαλύτερα. Το Άγιο Πνεύμα μάς μιλά μέσα από τη συνείδησή μας: αν τη βάζουμε στην άκρη στα «μικρά» και ανυπακούμε, κάνουμε δύσκολο και κάποιες φορές αδύνατο ν’ ακούσουμε τη φωνή του Θεού στα σπουδαία ζητήματα της ζωής μας.

Θα την πολεμήσω αυτή τη μάχη

" Ας μη ταπεινώνεται η καρδιά κανενός ανθρώπου εξαιτίας του· ο δούλος σου θα πάει και θα πολεμήσει με τούτον τον Φιλισταίο ". Α'  Σαμουήλ 17:32.

Υπάρχουν μερικές μάχες που χάνονται πριν καλά-καλά αρχίσουν. Είναι χαμένες εξ αρχής, γιατί για κάποιους λόγους δεν μπορούμε να φανταστούμε τον εαυτό μας να τις δίνει. Αυτό λέγεται υποχώρηση πριν καν ξεκινήσει η διαδικασία της μάχης. Μπορεί να υποχωρήσεις από δειλία και φόβο. Επίσης, από λανθασμένη εκτίμηση για τα κέρδη που θα αποκομίσεις απ' αυτή τη μάχη. Τέλος, μπορεί να υποχωρήσεις γιατί και ο διπλανός σου έτσι το βλέπει το ζήτημα και σε συμβουλεύει, όπως συμβουλεύει και τον εαυτό του, να παραμείνεις πίσω και να κρύβεσαι. 

Οι Γολιάθ σου δεν είναι ανίκητοι. Αλλά αυτό προϋποθέτει μια απλότητα πίστης και μια "αφελή" ματιά νίκης σαν του Δαβίδ. Είναι μερικοί που τολμούν να εμπιστευτούν τον Θεό για την έκβαση, παρόλο που ξέρουν ότι είναι ανίσχυροι και άπειροι για ν' αντιμετωπίσουν γίγαντες. Είναι κάποιοι που ενώ ξέρουν ότι ανθρωπίνως δεν έχουν καμιά προοπτική να κερδίσουν, μπαίνουν στη μάχη με τη βεβαιότητα του νικητή, γιατί ξέρουν ότι έχουν στο πλευρό τους το νικητή Χριστό.

Για τον Δαβίδ δεν ήταν παρά υπόθεση λίγων λεπτών να δει τον Γολιάθ και να πάρει την απόφαση ν' αναμετρηθεί μαζί του.  Και ποιος ήταν στο κάτω-κάτω ο Γολιάθ μπροστά στον Θεό του; Ποιανού τελικά ήταν η μάχη, δική του ή του Θεού; Αν ήταν δική του, καλά θα έκανε ο Δαβίδ να το έβαζε στα πόδια. Αλλά ο Δαβίδ δεν το έβαλε στα πόδια, γιατί ήξερε ποιανού ήταν η μάχη. Γι' αυτό έτρεξε με τα πόδια του στο πεδίο της μάχης και διακήρυξε εκεί μπροστά στον Γολιάθ, πριν αρχίσει η μάχη, ότι "ο Κύριος δεν σώζει με ρομφαία και δόρυ· επειδή, του Κυρίου είναι η μάχη"! (Α' Σαμουήλ 17:47).

Του Κυρίου είναι οι μάχες σου και θα κληθείς να δώσεις πολλές τέτοιες στη ζωή σου. Μην τις χάσεις πριν καλά-καλά αρχίσουν. Ο Κύριος θα σου δώσει τη νίκη, γιατί ο Θεός μάς δίνει πάντα τη νίκη (Α' Κορινθίους 15:57). Αλλά πρέπει να κατέβεις πρώτα στο πεδίο της μάχης. Θα χρειαστεί να βρεθείς μπροστά στον δικό σου Γολιάθ, να τον κοιτάξεις στα μάτια και να διακηρύξεις άλλη μια φορά μπροστά στις αόρατες σκοτεινές δυνάμεις και σε όλους τους άλλους Γολιάθ που σ’ έχουν ακινητοποιήσει ότι "ο Κύριος δεν σώζει με ρομφαία και δόρυ". Ο Θεός δεν έχει ανάγκη τις δυνάμεις και τα όπλα σου, έχει ανάγκη μόνο την εμπιστοσύνη σου.

Ποιον εμπιστεύομαι τελικά;

" [...] όταν έρθει ο Υιός τού ανθρώπου, άραγε θα βρει την πίστη επάνω στη γη;" Λουκάς 18:18.

Πολλοί από μας λέμε ότι εμπιστευόμαστε τον Θεό, αλλά τι σημαίνει αυτό; Συχνά κάποια πιστεύω μας μπορεί να είναι κενά περιεχομένου και να μην ανταποκρίνονται τελικά στην πραγματικότητα. Είναι θεωρητικά πιστεύω όταν δεν έχουν άμεση σχέση με την καθημερινή μας πορεία και τις επιλογές που κάνουμε. Τα θεωρητικά πιστεύω μπορεί να καταλήξουν σε ψεύτικα πιστεύω, αν δεν αλλάξουν από θεωρία σε πράξη.

Αρκετοί από ανάμεσά μας θα σοκαριζόμασταν αν κάτω από καταστάσεις πιεστικές ερχόμαστε αντιμέτωποι με τα πιστεύω μας. Για παράδειγμα, αν αναγκαζόμασταν από τις συγκυρίες να δοκιμάσουμε την αντοχή των πιστεύω μας στην πρακτική καθημερινότητά μας,  ίσως μέναμε με το στόμα ανοικτό από το είδος της εμπιστοσύνης που έχουμε στον Θεό.

Τι αξία έχει να καυχιέμαι στον Κύριο και να λέω ότι Τον αγαπώ και Τον εμπιστεύομαι όταν δειλιάζω να εξαρτώμαι ολοκληρωτικά απ’ Αυτόν; Όταν προτιμώ να ελπίζω στις δυνάμεις μου και τις ικανότητές μου. Όταν μετρώ τους φίλους μου και τις εφεδρείες των πηγών μου για να δω τι έχω να περιμένω και μέχρι πού φτάνουν οι δυνατότητές μου. Όταν γνωρίζω ότι υπάρχουν λύσεις για μένα, γιατί απλά ξέρω μόνος μου ν’ ανοίγω δρόμους και να βρίσκω περάσματα για τους στενωπούς της ζωής.

Τα παραπάνω περιγράφουν μια ψεύτικη πίστη που θα γίνει γρήγορα  αντιληπτή. Αυτού του είδους η πίστη μπορεί πάντοτε να βρίσκει διέξοδο από μόνη της. Έχει πάντα ένα σχέδιο λύσης για την περίπτωση που ο Θεός «αποτύχει να... » Για όσους απ’ εμάς έχουν πέσει σ’ αυτήν την παγίδα, έρχεται κάποτε η ώρα που δεν μας μένει τίποτα άλλο παρά μόνο ο Θεός. Δεν υπάρχει κανένα άλλο στήριγμα γύρω μας -αλλά δεν υπάρχει πλέον ούτε και η επιθυμία να βρεθεί ένα τέτοιο στήριγμα κάπου αλλού-, εκτός από Εκείνον.

Μια  «θεωρητική» πίστη θα βρει μια τέτοια στάση τρομακτική. Να εξαρτώμαι απόλυτα και μόνο από τον Θεό; Και αν δεν…; Όμως, για όσους θέλουν να ζήσουν μια αληθινή πίστη, τα πράγματα καταλήγουν κάπως έτσι: Από τη μια πλευρά, στέκεις μόνος σου εσύ και ο Θεός, και από την άλλη, στέκει απέναντί σου η τέλεια κατάρρευση. Ένα από τα δύο θα επικρατήσει. Ο Θεός ή η κατάρρευση. Ωστόσο, δεν υπάρχει κανένα εδάφιο μέσα στη Αγία Γραφή που να λέει ότι ο Θεός απέτυχε να είναι αληθινός και πιστός  σε όσους Τον εμπιστεύτηκαν!

Σε μια εποχή που μας μαθαίνει να είμαστε αυτάρκεις και ικανοί, που μας πείθει ότι πρέπει να στηριζόμαστε μόνο στις δικές μας δυνάμεις και να υπακούμε τυφλά στη λογική και στα σχέδιά μας, είναι πολύ δύσκολο να εμπιστευτείς απόλυτα τον Θεό για κάθε σου αγωνία και  ανάγκη. Ωστόσο, ο Θεός είναι αυτό ακριβώς που ζητάει από μας όταν μιλάει για την πίστη. Μια απόλυτη εμπιστοσύνη στον Θεό αποδεικνύεται τέτοια μόνο με τον όρο ότι δεν έχει κανέναν άλλον να εμπιστευτεί και από κανέναν άλλον να περιμένει παρά μόνο απ’ Εκείνον.