Πρέπει να φοβάμαι τις δεσμεύσεις;

« […] αυτός που σπέρνει στη σάρκα του, θα θερίσει από τη σάρκα φθορά» Γαλάτες 6:8.

Ζούμε σε μια εποχή που όλα είναι αντεστραμμένα στο μέγιστο βαθμό. Οι άνθρωποι ζουν σε σύγχυση, αλλά οι περισσότεροι δεν το ομολογούν, φοβούμενοι μήπως τους περάσουν για ανόητους οι άλλοι, οι οποίοι, εντωμεταξύ, ψάχνουν να δουν αν οι γύρω τους έχουν συνειδητοποιήσει την αγωνιώδη κατάστασή τους.

Λοιπόν, στο παρελθόν δεσμευόσουν σε κάτι (οτιδήποτε) και αυτό σε καθοδηγούσε μια ολόκληρη ζωή. Το άλλαζες μόνο όταν είχες πειστεί ότι είχες πέσει έξω οικτρά. Τότε οι άνθρωποι δεν φοβόταν τις δεσμεύσεις. Και αυτό γιατί ο νους  και το πνεύμα τους είχε τον πρώτο λόγο στα συναισθήματα και στη σάρκα τους.

Τώρα η εικόνα έχει αντιστραφεί. Τον πρώτο λόγο τον έχει το συναίσθημα! Το πώς νιώθω, το τι θέλω, το τι ονειρεύομαι έχει μεγαλύτερη αξία από το πνεύμα μου και τη συνείδησή μου. Γι' αυτό οι άνθρωποι φοβούνται τις δεσμεύσεις. Γι' αυτό τόσα πολλά πράγματα διαλύονται γρήγορα και γίνονται καπνός. Πάει η φιλία, η συναδελφικότητα, η συνεργασία, ο γάμος, η συγγένεια και τόσα άλλα, γιατί αν δεν αισθάνομαι καλά, ε, δεν υπάρχει λόγος να μένω δεσμευμένος σε κάτι που με χαλάει... Πρώτα απ' όλα πρέπει να αισθάνομαι ΕΓΩ καλά και αυτό το "αξίωμα" μού δίνει το δικαίωμα να αλλάζω διαρκώς γνώμες και συμπεριφορές .

Αλλά τελικά, καλά δεν αισθάνομαι! Διότι αργά ή γρήγορα πάλι κάποιος φταίει, πάλι κάτι με χαλάει, πάλι κάποιος μ' αδικεί, πάλι νιώθω χάλια... Και άντε πάλι απ' την αρχή.

Φανταστείτε τον Χριστό να οδηγείται μόνο από το συναίσθημα. Να μην υπήρχε η αυτοδέσμευσή Του στο θέλημα του Θεού και η αυτοπειθαρχία Του σε αξίες πολύ ανώτερες από τα συναισθήματά Του. Αν θέλετε να μην καταλήξετε στο ανικανοποίητο, μη φοβηθείτε τις δεσμεύσεις. Είμαστε με ανθρώπους που αγαπάμε, με φίλους που μοιραζόμαστε, με συγγενείς, συνεργάτες, συμπολίτες, γιατί επιλέγουμε κάθε στιγμή να είμαστε μαζί τους. Ξέρουμε ότι συχνά θέλουμε να δώσουμε μια και να φύγουμε μακριά τους, γιατί μας απογοητεύουν και μας φθείρουν. Αυτό που μας κρατά κοντά τους όμως δεν είναι ότι αισθανόμαστε πάντα ικανοποιημένοι και χαρούμενοι - παρεκτός κι αν έχουμε εξαπατηθεί οικτρά-, αλλά γιατί δεν αξίζει να ψάχνουμε εδώ και εκεί κάτι λίγο καλύτερο, που ίσως και τελικά να μην το βρούμε ποτέ.

Για εκείνο το βήμα το πάρα πέρα

"Ο καρπός, όμως, του Πνεύματος είναι: Αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, καλοσύνη, αγαθοσύνη, πίστη, πραότητα, εγκράτεια· ενάντια στους ανθρώπους αυτού του είδους δεν υπάρχει νόμος". Γαλάτες 5:22-23.

Αν δεν είστε χριστιανοί, ίσως σκεφτείτε ότι δεν είναι απόλυτα αναγκαίο να έχεις το Άγιο Πνεύμα μέσα σου για να έχεις αγάπη, χαρά, ειρήνη, καλοσύνη, πραότητα, και όλες τις άλλες αρετές που αναφέρονται παραπάνω. Μια χαρά τα διαθέτουν αυτά και άνθρωποι που δεν πιστεύουν σοβαρά στον Χριστό και που μπορούν ακόμη και να Τον αρνούνται.

Πολύ εύστοχα ο C.S. Lewis, γνωστός  συγγραφέας μέσα από τα έργα του Τα Χρονικά της Νάρνια, είχε πει: "Δεν πήγα στην θρησκεία για να με κάνει ευτυχισμένο. Ήξερα πάντα ότι κι ένα μπουκάλι Πόρτο θα μπορούσε να το κάνει αυτό. Αν θέλεις μια θρησκεία που να σε κάνει να αισθάνεσαι πραγματικά άνετα, σίγουρα δεν θα πρότεινα τον Χριστιανισμό". 

Πώς κάνει τη διαφορά η διδασκαλία του Χριστού, λοιπόν; Πώς το Άγιο Πνεύμα φέρνει μέσα στην καρδιά του ανθρώπου όλα εκείνα που σε τελική ανάλυση κάποιος τα βιώνει ακόμη κι αν δεν έχει μέσα του τον Θεό;

Ο καρπός του Πνεύματος είναι εκείνο το βήμα το πάρα πέρα. Διότι αγάπη έχουμε άφθονη μέσα μας όταν μας αγαπούν και μας σέβονται. Χαρά και ειρήνη δεν στερούμαστε όταν δεν έχουμε έριδες, σκοτούρες και κούραση. Καλοσύνη και αγαθοσύνη μπορούν να πηγάσουν από την καρδιά μας όταν είμαστε ξεκούραστοι και ικανοποιημένοι από τη ζωή. Όταν δεν είμαστε στερημένοι. Όταν μας έχουν καταλάβει και δεν μας έχουν πληγώσει... Τουλάχιστον για την πλειονότητα των ανθρώπων, αυτά λειτουργούν όταν οι συνθήκες λειτουργούν θετικά.

Ο Θεός, ωστόσο, δεν μας έδωσε το Πνεύμα Του για να κάνουμε αυτά που μπορεί να γίνουν ούτως ή άλλως κάτω από φυσιολογικές συνθήκες!  Ο Θεός μάς εξόπλισε για να κάνουμε το δύσκολο βήμα, να πάρουμε τον δύσκολο δρόμο και να τολμήσουμε να κάνουμε αυτό που οι άνθρωποι δεν τολμούν και δεν μπορούν να κάνουν όταν δεν έχουν λόγους ή συμφέροντα να το κάνουν.

Το μυστικό μιας σωστής προσευχής

«Μη μεριμνάτε για τίποτε· αλλά, σε κάθε τι, τα ζητήματά σας ας γνωρίζονται στον Θεό με ευχαριστία διαμέσου τής προσευχής και της δέησης.» Φιλιππησίους 4:6

Μπορούμε πάντοτε να ζητάμε πράγματα από τον Θεό και αυτό είναι σωστό και δίκιο όσον αφορά στην προσευχή. Όμως, υπάρχει ένα μυστικό που χαρακτηρίζει τη σωστή προσευχή, δηλαδή την προσευχή που αρέσει στον Θεό. Και αυτό είναι η ευχαριστία. Η ευχαριστία είναι το αντίθετο της πίκρας και της μνησικακίας.

Όλοι έχουμε περάσει από τη φάση εκείνη της προσευχής που απευθύνεται στον Θεό με πικρό παράπονο και κρυφό θυμό. Ζητάμε πράγματα από τον Θεό, αλλά επειδή δεν καταλαβαίνουμε την άρνησή Του, δεν συμφωνούμε με την αργοπορία Του, ή δεν αποδεχόμαστε τη διαφορετική απάντηση που μπορεί να μας δώσει, γεμίζουμε από αρνητικά συναισθήματα, τα οποία δεν φέρνουν ούτε ειρήνη στο πνεύμα μας ούτε στην καρδιά μας.

Αν πρέπει να προσευχηθούμε σ' έναν Θεό τον οποίο νιώθουμε απέναντί μας, καλύτερα να μην προσευχηθούμε καθόλου. Ή αν προσευχηθούμε, θα είναι καλύτερα, αντί να φέρουμε τα αιτήματά μας με πνεύμα δυσφορίας, να  Του φέρουμε την πικραμένη καρδιά μας, ώστε ο Θεός να επέμβει στο πνεύμα μας και να μας καθαρίσει απ' όλα αυτά που μας εμποδίζουν να Τον πλησιάσουμε  με ευχαριστία.

Νομίζω ότι άπειρες φορές  στο παρελθόν έχω δαπανηθεί σε προσευχές που καλύτερα να μην είχα κάνει ποτέ. Με κούρασαν αφάνταστα, γιατί το πνεύμα μου βρισκόταν σε σύγχυση, αδημονία και δυστυχία. Είναι άλλο πράγμα να κράζω από θλίψη και αδυναμία σ' έναν ένδοξο και άξιο λατρείας Θεό, ο οποίος με αγαπά, και εντελώς άλλο να κράζω από θλίψη και αδυναμία σ' έναν σκληρό Θεό που για άλλη μια φορά με απογοήτευσε και με ξέχασε. 

Η ευχαριστία είναι κλειδί για την προσευχή, γιατί τιμά τον Θεό. Ποιος άραγε από μας θα ικανοποιούσε αιτήματα αν ο ενδιαφερόμενος ερχόταν να του μιλήσει με πνεύμα κατηγόριας και πικρίας; Πολύ περισσότερο, η ευχαριστία είναι κλειδί για την προσευχή, γιατί φανερώνει όχι μια απελπισμένη κραυγή στο σκοτάδι, σ' έναν απόμακρο και αλλοπρόσαλλο Θεό, αλλά μια κραυγή που περιμένει απάντηση από έναν γεμάτο αγάπη Θεό για μας και τα προβλήματά μας.

Απολαμβάνεις την ελευθερία σου;

«Στην ελευθερία, λοιπόν, με την οποία μας ελευθέρωσε ο Χριστός, να μένετε σταθεροί, και μη υποβληθείτε ξανά σε ζυγό δουλείας». Γαλάτες 5:1.

Η ελευθερία  που έχουμε μέσα στον Χριστό είναι ένα πολύ ακριβό δώρο, γιατί το τίμημα γι’ αυτήν ήταν η ζωή του Χριστού. Ο Χριστός μάς κατέστησε ελεύθερους, έτσι κάθε ζυγός που μας κρατούσε αιχμάλωτους έσπασε.

Εντούτοις, δεν είναι λίγες οι φορές που μπορεί κανείς να νιώθει ένας δούλος, ένας ένοχος αμαρτωλός και όχι ένας κληρονόμος του Θεού δια του Χριστού. Έτσι εξηγείται το ότι υπάρχουν χριστιανοί που δεν απολαμβάνουν την ελευθερία του Χριστού, γιατί πιστεύουν ότι πρέπει διαρκώς να κάνουν πράγματα για ν’ αποδεικνύουν στον Θεό ότι «αξίζουν» τη χάρη Του. 

Ο Χριστός μάς ελευθέρωσε από την κατάκριση που μπορεί να  φέρνει στις συνειδήσεις μας ο τέλειος νόμος του Θεού. Και αυτό γιατί μας θυμίζει ότι σφάλλουμε και μας εγκαλεί για τις παραλείψεις και τα λάθη μας. Αυτά υπάρχουν, αλλά έχει πληρώσει και γι’ αυτά ο Χριστός. Δεν έχει νόημα να νιώθουμε κατάκριση όταν ο Θεός την ίδια στιγμή μάς βλέπει δικαιωμένους και άγιους.

Ο Χριστός μάς ελευθερώνει από τη δύναμη της αμαρτίας που μας σπρώχνει άθελά μας στο κακό. Μπορούμε να αντιστεκόμαστε στα θέλγητρα του κόσμου και στους πειρασμούς του πονηρού. Όμως, ακόμη κι αν δεν τα καταφέρνουμε όπως θα θέλαμε, η ελευθερία μας δεν αναιρείται.

Ο Χριστός μάς ελευθερώνει από τις επίπονες και ματαιόδοξες προσπάθειές μας να ζήσουμε το ευαγγέλιο με τις δικές μας δυνάμεις.

Ο Χριστός μας ελευθερώνει από την ανθρώπινη τάση μας να επινοούμε δικούς μας τρόπους να ευαρεστήσουμε τον Θεό. Αυτή η ροπή μάς σπρώχνει να προσπαθούμε να εξαγοράζουμε με τα έργα μας τη χάρη του Θεού που δίνεται δωρεάν.

Ο Χριστός μάς ελευθέρωσε και μας ελευθερώνει. Αλλά συχνά γινόμαστε πολύ περήφανοι, πολύ άπιστοι, πολύ ανασφαλείς και πολύ ανόητοι, ώστε να ξεκουραστούμε με πίστη στην σωτηρία Του και ν’ απολαύσουμε χωρίς ενοχές την ελευθερία Του.

Φωτογραφία από το visualphotos.com

Μπορείς να δεις τον Θεό πίσω από την πορεία της ζωής σου και να Τον αγαπήσεις;

«Θα σε αγαπώ, Κύριε, η δύναμή μου». Ψαλμός 18:1

Τι θα έλεγες στον Θεό αν μετά από χρόνια αγωνίας και θλίψης, σε ελευθέρωνε; Ο Ψαλμός 18 είναι το τραγούδι που ο Δαβίδ έψαλε όταν ο Θεός τον έσωσε από τους εχθρούς του και τον κατέστησε βασιλιά στον Ισραήλ. Καθώς ο Δαβίδ κοιτούσε πίσω τα δύσκολα και θλιβερά χρόνια, τι είπε γι’ αυτά;

Κατ’ αρχήν, μίλησε για την πιστότητα του Θεού. Ο Δαβίδ πέρασε πολλά χωρίς να φταίει ο ίδιος προσωπικά και χωρίς να έχει προδώσει τη διαθήκη του με τον Θεό. Παρόλα αυτά, δεν κατηγόρησε τον Θεό. Δεν ένιωσε ότι ο Θεός τού είχε φερθεί «σκάρτα» και ότι τον είχε προδώσει. Αντίθετα, είδε ότι ο Θεός τον είχε προστατέψει, τον είχε ενδυναμώσει και τον είχε σώσει από τον θάνατο όταν ο Σαούλ και οι άντρες του τον κυνηγούσαν.

Μίλησε για τη δικαιοσύνη του Θεού. Όλα αυτά τα θυελλώδη χρόνια, ο Θεός είχε στηρίξει τον πιστό δούλο του. Ο Δαβίδ σεβόταν τον Θεό, υπάκουε στον λόγο Του και εκτελούσε το θέλημά Του. Οι θύελλες δεν έγιναν γι’ αυτόν έναυσμα συμβιβασμού και απομάκρυνσης. Ούτε πικρίας. Γι’ αυτό ο Κύριος τού ανταπέδωσε σύμφωνα με τη δικαιοσύνη του.

Μίλησε για την καλοσύνη του Θεού στις σκοτεινές ώρες. Ο Θεός μπορεί να μην έσωσε τον Δαβίδ στον χρόνο που εκείνος περίμενε, αλλά βρήκε τρόπους μέσα στις δοκιμασίες του να τον κάνει έναν ισχυρό πολεμιστή. Δεν του χάρισε μόνο μια πολύτιμη για το μέλλον εμπειρία στις μάχες, δεν του έδωσε απλά νίκες, αλλά έχτισε μέσα του έναν δυνατό και ταυτόχρονα ταπεινό χαρακτήρα.

Μίλησε για το μεγαλείο του Θεού. Ο Δαβίδ δεν θέλησε να πιστωθεί καμιά τιμή για ό,τι έγινε στη ζωή του. Έδωσε όλη τη δόξα στον Θεό, γιατί είχε καταλάβει ότι ό,τι ήταν, ο Θεός το είχε δουλέψει με υπομονή μέσα του. Ό,τι είχε, ο Θεός τού το είχε χαρίσει. Ο Θεός τον κάλεσε, τον εξόπλισε, τον κατάρτισε, τον έσωσε, τον ύψωσε.

Να θυμάσαι ακόμη κι αν περνάς δύσκολα ότι ο Θεός είναι πιστός και δεν έχει σκοπό να σ’ αφήσει. Θα σε βγάλει σε ευρυχωρία και θα Τον δοξολογήσεις! Μείνε πιστός στις δοκιμασίες, ο Θεός είναι δίκαιος! Δώσε Του την ευκαιρία να σμιλέψει τον χαρακτήρα σου και να σε καθαρίσει. Και όταν σε ελευθερώσει και σε αποκαταστήσει, μην ξεχάσεις ότι όλα όσα κατάφερες, όλα όσα έχεις και ό,τι είσαι είναι έργο δικό Του.

Τα κίνητρα πιο σημαντικά από την ίδια την πράξη

"Μη κρίνετε τίποτε προ καιρού, μέχρις ότου έρθει ο Κύριος· ο οποίος και θα φέρει στο φως τα κρυφά που υπάρχουν στο σκοτάδι, και θα φανερώσει τις βουλές των καρδιών· και τότε ο έπαινος θα γίνει στον κάθε έναν από τον Θεό». Α’ Κορινθίους 4:5.

Όταν κρίνουμε ανθρώπους, τις περισσότερες φορές μένουμε στις εξωτερικές εντυπώσεις. Είναι λογικό να ενεργούμε έτσι μιας και δεν μπορούμε να δούμε εκ των έσω τα βαθύτερα κίνητρα των ατόμων. Εντούτοις, όσο αξιόπιστες κι αν είναι οι εξωτερικές εμφανίσεις, δεν είναι αρκετές, ούτε πάντα ασφαλείς.

Οι Φαρισαίοι της εποχής του Χριστού είχαν ένα και μόνο «τεστ» να περάσουν: εκείνο της εξωτερικής ηθικής, της υπόληψης και του σεβασμού των κανόνων. Καθόλου περιττά όλα αυτά, αλλά ποτέ αρκετά για να γεφυρώσουν το εξωτερικό με το εσωτερικό χάσμα της καρδιάς τους.

Πολύ συχνά οι άνθρωποι κρίνουν αν είμαστε σωστοί χριστιανοί από τις θέσεις που υιοθετούμε σε διάφορα ζητήματα και από τον τρόπο ζωής μας. Πώς ντυνόμαστε, πού πηγαίνουμε, πώς ζούμε μέσα στις οικογένειες μας, αν πηγαίνουμε στην εκκλησία, τι πιστεύουμε για το κράτος, τα ναρκωτικά, τις αμβλώσεις, την ομοφυλοφιλία, τις ελεύθερες σχέσεις και τόσα άλλα.

Φυσικά και η χριστιανική θεώρηση της ζωής, όπως περιγράφεται μέσα στη Βίβλο, δίνει πλαίσια και απαντήσεις για τη ρύθμιση της ζωής εδώ κάτω στη γη, τα οποία κάθε πιστός χριστιανός θέλει ν’ ακολουθεί, γιατί ακολουθεί τον Σωτήρα Του που τα όρισε. Αλλά χριστιανός δεν είναι απλά αυτός που ακολουθεί μια δέσμη θεολογικών αρχών. Αυτό είναι καθαρή παραποίηση του μηνύματος του ευαγγελίου, γιατί το ευαγγέλιο δεν στοχεύει ν’ αλλάξει την εξωτερική συμπεριφορά μας, αλλά την καρδιά μας.

Το ευαγγέλιο θίγει και απαντά το εξής ερώτημα: Πώς στεκόμαστε μπροστά στον Θεό; Τι είδους άνθρωποι είμαστε και τι κάνουμε έχει πρωτίστως νόημα στη σχέση μας με τον Θεό και έπειτα στη σχέση μας με τους άλλους. Είναι ο εσωτερικός μας άνθρωπος, τα βάθη μας, τα κίνητρα και οι στόχοι μας που μετράνε. Τα κίνητρά μας έχουν μεγαλύτερη σημασία από τις πράξεις μας. Και σε αντίθεση με τους Φαρισαίους, αυτό που δεν φαίνεται έχει μεγαλύτερη αξία απ’ αυτό που φαίνεται. Το μόνο πράγμα που έχει πραγματική αξία είναι πώς στεκόμαστε μπροστά στον Θεό, είτε μας βλέπουν οι άλλοι είτε όχι. Αν μπροστά στον Θεό στεκόμαστε σωστά, θα είναι πολύ δύσκολο να μη φερόμαστε σωστά και στην υπόλοιπη ζωή μας.