Στη ζωή ένα κι ένα δεν κάνουν πάντα δύο!

"Δέστε, μακαρίζουμε αυτούς που υπομένουν· ακούσατε την υπομονή τού Ιώβ, και είδατε το τέλος τού Κυρίου, ότι ο Κύριος είναι πολυεύσπλαχνος και οικτίρμονας". Ιακώβου 5:11

Η ανθρώπινη φύση δεν υποτάσσεται εύκολα στον Θεό. Ουσιαστικά, δεν μπορεί ν’ αναγνωρίσει ότι ο Θεός είναι Θεός και ότι εμείς, ως  πλάσματά Του, δεν έχουμε τη δυνατότητα πάντοτε να κατανοούμε ή ν’ αλλάζουμε τα γεγονότα της ζωή μας.

Μπορεί να είσαι αφιερωμένος χριστιανός, κι όμως να μην έχεις καταφέρει να εξηγήσεις καλά τα πώς και τα γιατί σου. Πιστεύεις ότι τα πάντα βρίσκονται στα χέρια του Θεού, αν όμως υποφέρεις,  πιθανόν αυτή η γνώση να μη σου προσφέρει μεγάλη ανακούφιση.

Ο Ιώβ ήταν ένας πιστός άνθρωπος σε διπλή δοκιμασία. Μεγάλων θλίψεων και μεγάλης σιωπής. Ήξερε ότι το κακό που τον είχε βρει δεν ήταν προϊόν της τυφλής μοίρας: "[...] τα αγαθά μονάχα θα δεχθούμε από τον Θεό, και τα κακά δεν θα τα δεχθούμε;" (Ιώβ 2:10), επιβεβαιώνοντας ότι ήταν ο Θεός που επέτρεψε τη συμφορά να χτυπήσει την πόρτα του. Εκείνο που τον κατέθλιβε και του προκαλούσε ένταση ήταν ότι δεν κατανοούσε το λόγο για τον οποίο ο Θεός είχε επιτρέψει όλες αυτές τις τρομερές δοκιμασίες .

Ο Ιώβ έπρεπε να κάνει ολόκληρη τη διαδρομή μέσα στη θλίψη και την απόγνωση για να καταλάβει τελικά ότι ο Θεός είχε τους λόγους Του, τους οποίους δεν μπορούσε καν να φανταστεί. Στη ζωή δεν είναι όλα ένα κι ένα κάνουν δύο. Ούτε όλος ο κόσμος αυτός που εμείς βλέπουμε και καταλαβαίνουμε. Υπάρχουν πράγματα αδιαπέραστα, πέρα από τα φαινόμενα. Υπάρχει ένας αθέατος πνευματικός κόσμος που πάντα θα μας διαφεύγει.

Όταν ήρθε η ώρα αυτός ο (πονηρός) κόσμος να γίνει φανερός, ο Ιώβ πήρε μαζί με τις εξηγήσεις των συμφορών του ένα ακόμη σπουδαίο μάθημα. Το μάθημα δίδασκε ότι ο Κύριος είναι γεμάτος έλεος και οικτιρμούς. Το τέλος του Ιώβ δεν γράφτηκε όπως ο διάβολος θα επιθυμούσε. Ούτε όπως εκείνος είχε φανταστεί μέσα στην απογοήτευσή του. Οι ευλογίες  που έλαβε για την πιστότητά του φανέρωναν τη θεϊκή αγάπη, την ευσπλαχνία και τη δικαιοσύνη. 

Αν περνάς ένα δύσκολο μονοπάτι, αφέσου στον Κύριο ακόμη κι αν δεν καταλαβαίνεις τα γιατί. Δεν είσαι ο μόνος που δεν καταλαβαίνεις. Εμπιστεύσου Τον ακόμη κι αν βασανίζεσαι μέσα στην αγωνία σου. Ο Θεός ξέρει να ανταμείβει. Αν δεν μπορείς να το πιστέψεις, πάλι δεν πειράζει. Ούτε ο Ιώβ πίστευε σ’ ένα τόσο πλούσιο τέλος. Αλλά αυτό δεν έχει σημασία.  Σημασία έχει ότι ο χαρακτήρας του Θεού μένει αναλλοίωτος, ανεξάρτητα από το τι πιστεύουμε εμείς, και αυτό πάντα θα μας εκπλήσσει!

Όταν τα μυαλά παίρνουν αέρα

" [...] ανοίγει τα αυτιά των ανθρώπων, και επισφραγίζει τη νουθεσία σ' αυτούς·  για να αποστρέψει τον άνθρωπο από τις πράξεις του, και να βγάλει από τον άνθρωπο την υπερηφάνεια". Ιώβ 33:16-17.

Όλοι από κάπου ξεκινάμε στη ζωή και κάπου καταλήγουμε και στην πορεία μας αυτή υπάρχουν πολλές συνθήκες που μας οδηγούν, είτε να πάρουμε μια θέση ταπείνωσης μπροστά στον Θεό είτε να πάρουν τα μυαλά μας αέρα.

Κατά γενική ομολογία, τα μυαλά δεν παίρνουν αέρα από τη μια μέρα στην άλλη. Μια δόση αξιοπρέπειας και ικανότητας την έχουμε όλοι και υπάρχουν στιγμές που νιώθουμε περήφανοι, γιατί καταφέραμε κάποια πράγματα, έστω και απλά. Αυτό απέχει πολύ από το να νομίσουμε ξαφνικά ότι «εμείς είμαστε», και αυτό να μας κάνει ασυμβίβαστους, ειδωλολάτρες και υπερόπτες στη ζωή.

Φυσικά, «ξαφνικά» δεν συμβαίνει τίποτα. Τα μυαλά παίρνουν αέρα σε μια αργή διαδικασία κατά την οποία ο Θεός, που μας δίνει ευκαιρίες, που μας ενδυναμώνει με διάφορα μέσα και τρόπους για να μπορούμε να εκτελούμε τους σκοπούς Του, μπαίνει στο περιθώριο. Μπορεί να μπαίνει στο περιθώριο ακόμη και όταν μοιάζει ότι είναι παρών στη ζωή μας.

Αν τα μυαλά μας πάρουν αέρα, θα αρχίσουμε να λέμε και να κάνουμε ανοησίες. Αναπόφευκτα, θα υπερεκτιμούμε τους εαυτούς μας και θα τους χαϊδεύουμε. Η γνώμη μας θα μετράει πιο πολύ από του Θεού τη γνώμη  και οι επιθυμίες μας θα έχουν στόχο τη δική μας ευχαρίστηση και προβολή, συχνά εις βάρος της δικαιοσύνης. Επιπλέον, δεν θα δεχόμαστε συμβουλές και θα είμαστε πεισματάρηδες και ξεροκέφαλοι. Δεν θα είμαστε έτοιμοι να κάνουμε βήματα πίσω, γιατί δεν θα μας ενδιαφέρουν οι κατανοήσεις ή οι παραχωρήσεις. Εν ολίγοις, δεν θα θέλουμε να ικανοποιούμε παρά μόνο το εγώ μας. Και μέσα σ’ όλα αυτά θα έχουμε την τραγική αντίληψη ότι είμαστε σωστοί και έχουμε δίκιο!

Τα μυαλά του Ναβουχοδονόσορα είχαν πάρει αέρα συν τω χρόνω. Η μεγάλη αυτοκρατορία της Βαβυλώνας ήταν έργο αποκλειστικά δικό του. Η δύναμη, η εξουσία, η υποταγή των λαών, ο πλούτος, όλα ήταν αποτέλεσμα των ικανοτήτων του. Επίσης, τα μυαλά του Δαβίδ πήραν κάποτε αέρα. Αρχικά, όταν επιθύμησε γυναίκα που δεν του ανήκε και με πονηριές έφερε τα πράγματα στα μέτρα του. Έπειτα, όταν διέταξε ν’ απαριθμήσουν τον λαό.  

Ο Ναβουχοδονόσορας και ο Δαβίδ πλήρωσαν, ο καθένας ξεχωριστά, τα φουσκωμένα μυαλά τους. Όμως, γι’ αυτόν τον εγωισμό τους δεν έφταιγε ο Θεός. Αντίθετα, ο Θεός που ήθελε το καλό τους, δεν τους άφησε με τα φουσκωμένα μυαλά τους να τρέχουν προς τον γκρεμό. Ούτε εσένα θα σ’ αφήσει. Ίσως σε πονέσει πολύ, ίσως σε ξεβολέψει άγρια, αλλά δεν θα σ’ αφήσει να χαθείς ξέγνοιαστος στην ανοησία σου, γιατί σ’ αγαπάει.

Γι' αυτό το μάταιο σχέδιο κόπιασα;

"Ποια είναι αυτά τα λόγια, που συνομιλείτε αναμεταξύ σας, καθώς περπατάτε, και είστε σκυθρωποί; " Λουκάς 24:17.

Ε...ναι! Πώς να μην είναι σκυθρωποί αυτοί οι δύο μαθητές που περπατούσαν προς τη μικρή πόλη Εμμαούς όταν ολόκληρος ο κόσμος τους είχε γκρεμιστεί; Είχαν ακολουθήσει τον Χριστό μ' όλη τους την καρδιά. Είχαν αφήσει τις ζωές τους στην άκρη και με δυνατή ελπίδα και  παθιασμένη πίστη, που σε κάνουν να τα παίζεις όλα γι' όλα, θεώρησαν ότι έπαιρναν μέρος σ' ένα μεγαλειώδες σχέδιο. Αλλά το σχέδιο έγινε χίλια κομμάτια: ο Χριστός είχε σταυρωθεί και ταφεί. Τα σχέδια πέθαναν μαζί Του εκεί.

Λοιπόν, καμιά διέξοδος πλέον για τον Κλεόπα και τον φίλο Του. Καμία λύση. Μόνο ρεαλισμός που σε σπρώχνει να συζητάς και ν' αναρωτιέσαι πόσο παράλογη και άδικη μπορεί να γίνει η ζωή γι' αυτούς που πιστεύουν σοβαρά στα σχέδια του Θεού. Κάπου μπορεί να νιώθεις και ο "ανόητος" της υπόθεσης. Γιατί... ποιος πληρώνει τη σπατάλη, την ταλαιπωρία και τη θλίψη σου τώρα;

Μπορώ να πω με πλήρη συνείδηση ότι κατά το μεγαλύτερο μέρος της χριστιανικής μου ζωής έχω πάρει μέρος σε "αποτυχημένα σχέδια". Έχω μπει εκεί μέσα οικειοθελώς, τα έχω πιστέψει, έχω δώσει όλο μου το πάθος και τη δύναμη και έχω βρεθεί στη θέση του Κλεόπα όχι μία, όχι δύο, όχι τρεις, αλλά πάρα πολλές φορές. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που η χριστιανική αυτή σελίδα λέγεται προς Εμμαούς και όχι κάτι άλλο. Μπράβο σου, θα πείτε! Διότι θέλει ιδιαίτερη προσπάθεια για να καταλήγεις σχεδόν πάντα μέρος ενός "αποτυχημένου σχεδίου". Εκτός αν είσαι ολίγον βλάξ... Ποιος ξέρει, μπορεί να είμαι και απ' αυτό.

Ωστόσο, δεν μ’ ενδιαφέρει να μιλήσω για μένα, αλλά να τονίσω ότι, όπως τότε έτσι και τώρα, ο Θεός δουλεύει με τα "αποτυχημένα σχέδιά μας".  Γιατί αν σ' αυτά βρεθήκαμε επειδή Τον πιστέψαμε και όχι επειδή απιστήσαμε -όπως και οι μαθητές τότε Τον πίστεψαν-, η ευθύνη είναι δική Του. Αλλά  ευθύνη για τον Θεό δεν σημαίνει: Εντάξει και τι ζητάς τώρα; Θεός είμαι, ότι θέλω κάνω! Η ευθύνη είναι και αυτή μέρος του σχεδίου Του. Τίποτα δεν κατάληξε άχρηστο για τους μαθητές Του. Οι αλήθειες που διδάχτηκαν και οι εμπειρίες που αποκόμισαν έγιναν τα όπλα της νίκης τους, όταν ο Χριστός τούς φανερώθηκε ξανά και τους αποκάλυψε το σχέδιο που τους είχε διαφύγει. Εσένα, σου διαφεύγει το σχέδιο; Νομίζεις ότι έχεις κοπιάσει μάταια για το τίποτα; Νιώθεις ανόητος; Θα έρθει η ώρα που ο Θεός θα βάλει τάξη στο χάος των αποτυχημένων σχεδίων σου. Και τότε θα διαπιστώσεις ότι εσύ τελικά είσαι ο νικητής μέσα σ’ όλες σου τις ήττες.

Τι ζωή ζω;

« Όλα τα μπορώ, διαμέσου τού Χριστού που με ενδυναμώνει». Φιλιππησίους 4:13.

Και επειδή μπορώ τα πάντα χάρη σ’ Αυτόν που με ενδυναμώνει, γι’ αυτό έφτασα εδώ που έφτασα; Γι’ αυτό έχω κλείσει υπολογιστή και κινητό το Σ/Κ σε μια ύστατη προσπάθεια να μη μ’ ενοχλήσει κανείς;

Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι μπορείς να φτάσεις σ’ ένα τέτοιο σημείο και να σκέφτεσαι: «Δεν βλέπω να αντέχω έτσι για πολύ καιρό…». Και έχεις  την εντύπωση ότι έχεις μπλέξει στα γρανάζια των δεσμεύσεων για σένα, την οικογένειά σου και τους γύρω σου και δεν μπορείς να σταματήσεις. Αν σταματήσεις, θα καταρρεύσουν άλλοι δίπλα σου και άλλα…

Αν ζεις στην κόψη του ξυραφιού, σκέψου τι φταίει. Κάποιοι άνθρωποι ζουν σαν κυνηγημένοι από τις απαιτήσεις της ζωής και φτάνουν στα όριά τους. Ο μόνος στόχος τους είναι ν’ αντέξουν άλλη μια μέρα. Και κάποιοι άλλοι βάζουν τον πήχη των απαιτήσεών τους ψηλά, αλλά μη μπορώντας να ζήσουν αυτά που σχεδίασαν, ζώνουν τους γύρω τους στο άρμα τους για να κάνουν πραγματικότητα τη ζωή που ονειρεύτηκαν. Αυτό το είδος της ζωής είναι της μόδας. 

Είναι δύσκολο στη σημερινή εποχή να πεις: «Μέχρι εδώ, δεν μπορώ να προσφέρω κάτι περισσότερο». Γιατί αν το πεις, σημαίνει ότι δεν είσαι ικανός/ή να ανταποκριθείς σε όλες τις απαιτήσεις, ανεξάρτητα από το πόσες υποχρεώσεις και δεσμεύσεις έχεις ήδη. Αρχίζεις άθελά σου να συγκρίνεσαι με άλλους που τα καταφέρνουν μια χαρά. Και περνάς σιγά-σιγά στη φάση του burn out. Αλλά, πιστέψτε με, οι άλλοι δεν τα καταφέρνουν καλύτερα, ούτε είναι τόσο ταλαντούχοι.  Ο χρόνος είναι ο ίδιος για όλους μας. Στη χειρότερη περίπτωση, έχουν ζώσει μερικούς «βοηθητικούς» στο άρμα τους και το σπρώχνουν.

Πιστεύω ότι πρέπει να πάμε κόντρα στην ξέφρενη εποχή. Ας γίνουμε ίσως και λίγο «κακοί» με τους γύρω μας, αν δεν θέλουμε να καταντήσουμε ανεπανόρθωτα κουρασμένοι και διαψευσμένοι από την αδιαφορία. Περνώντας απ’ αυτά τα στάδια, συνειδητοποιώ ότι δεν είμαι πλέον υποχρεωμένη να είμαι ή να κάνω όπως οι άλλοι. Είμαι ο εαυτός μου, έτσι όπως μ’ έπλασε ο Θεός. Και σήμερα θ’αποδεχτώ τη δύναμη που έχω και θα αποδεχτώ, επίσης, τον εαυτό μου στις διάφορες φάσεις της ζωής μου. Δεν χρειάζεται συνέχεια να απολογούμαι για ποιον λόγο δεν κάνω πλέον κάποια πράγματα, ούτε ν’ εξηγώ πόσα άλλα έκανα στο παρελθόν.  

Ο Θεός δεν μας δίνει τη δύναμη να κάνουμε όλα αυτά που θα θέλαμε ή όσα σκεφτόμαστε ότι οφείλουμε να κάνουμε. Ούτε όλα εκείνα που περιμένουν οι άλλοι από μας. Ο Θεός μάς δίνει τη δύναμή Του για να κάνουμε όσα Αυτός μας ζητά να κάνουμε. Θα πρέπει να μάθουμε ν’ αρκούμαστε σ’ αυτό, αν θέλουμε να ζήσουμε μια ζωή ειρηνική.  Ας συνειδητοποιήσουμε ότι αν πρέπει να υπάρξει μια αλλαγή στη ζωή μας, αυτή αποτελεί δική μας ευθύνη. Ο κόσμος δεν θ’ αλλάξει. Ο διάβολος δεν θ’ αλλάξει. Οι άνθρωποι τους περιβάλλοντός μας δεν έχουν μάλλον την επιθυμία ν’ αλλάξουν. Ωστόσο, εμείς μπορούμε ν' αλλάξουμε!  

Μάθε να αποδέχεσαι τις συνθήκες της ζωής

"Τα παιδιά σου θάρθουν με βιασύνη· αυτοί, όμως, που σε καταστρέφουν και σε ερημώνουν, θα βγουν έξω από σένα". Ησαΐας 49:17.

Μην παλεύεις αν περνάς δύσκολα. Αποδέξου αυτό που ζεις. Η αποδοχή των συνθηκών της ζωής μας είναι απόδειξη ωριμότητας, αναγνώρισης της αδυναμίας μας και κατανόησης του κόσμου που ζούμε. Τα μικρά παιδιά και οι ανώριμοι άνθρωποι ψάχνουν συνέχεια τη χαρά και την ξεγνοιασιά, ενώ χαλιούνται διαρκώς και με τη γκρίνια τους κάνουν ακόμη πιο δύσκολη τη ζωή τους και τη ζωή των άλλων. 

Εκ φύσεως, πολλοί είμαστε αυτοί που δεν τα παρατάμε εύκολα. Θα παλέψουμε όσο μπορούμε τις συνθήκες, θ' αντιμετωπίσουμε σοβαρά τους ανθρώπους, προκειμένου τα πράγματα να γίνουν σωστά και να μείνουν οι άλλοι ικανοποιημένοι. Θα τρέξουμε ακόμη και να προλάβουμε προβλήματα. Εντούτοις, διαπιστώνουμε συχνά με επώδυνο τρόπο ότι κάποια πράγματα δεν αλλάζουν όσο κι αν θέλουμε. Δεν αλλάζουν ακόμη κι αν δώσουμε τον καλύτερο εαυτό μας. Δεν αλλάζουν σε βάθος ποτέ, παρεκτός κι αν ο Θεός, που επέτρεψε να βρεθούμε μέσα σε δύσκολες συνθήκες, τα αλλάξει ο ίδιος.

Για παράδειγμα, περνάτε από μεγάλη μοναξιά, αλλά όσο κι αν προσπαθήσετε να τη στολίσετε, η μοναξιά σας μένει μοναξιά. Ζείτε μια επώδυνη φάση στις οικογενειακές σας σχέσεις, αλλά ό,τι κι αν κάνετε (συμβουλές, υπομονή, γυμναστική... αποστασιοποίηση) τίποτα απ' αυτά δεν αλλάζει ριζικά το πρόβλημα. Το μόνο που μπορείτε να κάνετε είναι να αποδεχτείτε αυτή την κατάσταση, να συνεχίσετε μπροστά και να προσεύχεστε, ώστε ο Θεός να τη μετατρέψει. Αν φυσικά πιστεύετε ότι ο Θεός μπορεί να "μεταβάλλει τους καιρούς και τους χρόνους" (Δανιήλ 2:21) της ζωής μας.

Ιωσήφ, Μωυσής, Δαβίδ, Ηλίας, και τόσες άλλες προσωπικότητες της Βίβλου, έμαθαν καλά αυτό το μάθημα. Η φυλακή του Ιωσήφ ποτέ δεν υπήρξε τίποτα άλλο παρά φυλακή. Ωστόσο, φυλακή με την παρουσία και το έλεος του Θεού. Ο Δαβίδ πέρασε τις δοκιμασίες του με τον Κύριο, αλλά δεν γαλήνεψε ουσιαστικά παρά μόνο όταν ο Θεός τον ελευθέρωσε από τους εχθρούς του. Αν στη ζωή σας υπάρχουν πράγματα που σας καταστρέφουν ή άτομα που σας ερημώνουν και αυτά δεν αλλάζουν, εμπιστευτείτε την ώρα που ο Θεός  θα τα αλλάξει. Γιατί ο Θεός θα τ’ αλλάξει, είναι ελεήμων και πιστός.