Νέα χρονιά, νέες προσδοκίες, νέες δυνάμεις!

Το Pros Emmaus εύχεται σε όλους σας 

Καλή Χρονιά !

 Να υποδεχτείτε το νέο χρόνο με χαρά, ελπίδα και αγάπη.

« Ενισχύστε τα εξασθενημένα χέρια και στερεώστε τα παραλυμένα γόνατα. Πείτε στους φοβισμένους στην καρδιά: Γίνετε ισχυροί, μη φοβάστε, δέστε, ο Θεός σας θάρθει με εκδίκηση, ο Θεός με ανταπόδοση, αυτός θάρθει, και θα σας σώσει ». 

Ησαΐας 35:3-4.

Τι έχει μέσα το πακέτο του δώρου σας;

« […] και, μάλιστα, εσένα τής ίδιας ρομφαία θα διαπεράσει την ψυχή· για να φανερωθούν οι διαλογισμοί πολλών καρδιών». Λουκάς 2:35.

Έχουμε την εντύπωση ότι όταν ο Θεός εμπλέκεται στην ιστορία, ή στην ιστορία της ζωής μας, τα πράγματα είναι όμορφα και ευλογημένα. Έτσι, αν ο Θεός αναγγέλλει καλά νέα ή εκπληρώνει τα σχέδιά Του, θα φτάσει στα χέρια μας ένα πανέμορφο πακέτο με εξαιρετικό περιεχόμενο, σαν κι αυτά που λαμβάνουμε αυτές τις γιορτινές μέρες.  

Λοιπόν, είναι συχνά μεγάλη η απογοήτευση όταν το «πακέτο» των σχεδίων του Θεού έρχεται μεν, αλλά το περιεχόμενό του δεν είναι όπως ακριβώς το περιμέναμε. Λέμε: είναι δυνατόν ο Θεός να ήθελε να μ’ ευλογήσει και βρέθηκα σ’ αυτόν τον δρόμο;

Φανταστείτε να έχετε προσευχηθεί για να βρείτε δουλειά, η δουλειά βρίσκεται, όμως σύντομα γίνεται εκεί «το έλα κόσμε να δεις». Ή να είχατε προσευχηθεί να σας χαρίσει ο Θεός έναν σύντροφο και να σας οδηγήσει σε ευθύ δρόμο και ο δρόμος να είναι «άκρη δεν βγάζω». Ή να θέλατε ένα παιδάκι και ο Κύριος να απάντησε στην προσευχή σας, αλλά τι τα θες, προβλήματα. Τα σχέδια του Θεού είναι πλεγμένα με χαρά και λύπη και το τελικό happy end θα το δούμε στον ουρανό, αν κρατήσουμε με πίστη και υπομονή τα δικά Του σχέδια στην καρδιά μας.

Σκεφτείτε τον Ζαχαρία και την Ελισάβετ που δεν είχαν παιδιά, τι κι  αν προσεύχονταν και έλπιζαν. Γερνώντας πια και μέσα στην αδυναμία, ο Θεός τούς χάρισε τον Ιωάννη, που η γέννησή του θα ήταν χαρά και αγαλλίαση για την οικογένεια και για πολλούς άλλους (Λουκάς 1:14). Αλλά ο Ιωάννης μεγαλώνοντας βρισκόταν περισσότερο στην έρημο παρά με τους γονείς του! Είχε μια πολύ ιδιαίτερη ζωή, γιατί ο Θεός τον είχε προορίσει για μια ιδιαίτερη αποστολή, και ο Χριστός είπε γι’ αυτόν ότι «ανάμεσα σ' εκείνους που γεννήθηκαν από γυναίκες δεν σηκώθηκε μεγαλύτερος από τον Βαπτιστή Ιωάννη» (Ματθαίος 11:11). Ωστόσο, ο Ιωάννης πέθανε μ’ έναν θάνατο που ήταν πληγή και όχι αγαλλίαση για κάθε καρδιά γονιού.

Η Μαριάμ, η μητέρα του Χριστού, ήταν εκλεκτή και μακάρια ανάμεσα στις γυναίκες και ο Θεός έκανε μεγαλεία σ’ αυτήν (Λουκάς 1: 49). Εντούτοις, τη μέρα της αφιέρωσης του Ιησού Χριστού, άκουσε από το στόμα του γέρο-Συμεών που ευλόγησε το ζευγάρι, παίρνοντας τον υποσχεμένο Μεσσία στα χέρια του, ότι ρομφαία θα διαπεράσει την ψυχή της, για να φανερωθούν οι διαλογισμοί πολλών καρδιών (Λουκάς 2:35). Μια συνεχής ρομφαία ήταν γι’ αυτήν τόσο η ζωή όσο και ο θάνατος του Χριστού.

Στη ζωή η χαρά πάει πάντα ζευγάρι με τη λύπη, όπως ακριβώς και στα πράγματα του Θεού η ευλογία συντροφεύει το αδιέξοδο και τον πόνο. Μη σκέφτεσαι το happy end όσο είσαι εδώ κάτω. Δρέψε τη χαρά και απόλαυσέ τη. Επίσης, δέξου τη λύπη, είναι και αυτή μέρος των σχεδίων του Θεού. Υπέμεινε στο αδιέξοδο και στο ακατανόητο. Δοξολόγησε στην ευρυχωρία και στην ανανέωση. Κράτα μια αιώνια οπτική των πραγμάτων όπου το χαρούμενο τέλος θα δικαιώσει τον Θεό για τις επιλογές Του στη  ζωή σου.

Ό,τι ψάχνεις, θα το βρεις στις γραφές

«Και καθώς ο βασιλιάς Ηρώδης το άκουσε, ταράχτηκε, και μαζί του ολόκληρη η Ιερουσαλήμ, και αφού συγκέντρωσε όλους τούς αρχιερείς και τους γραμματείς τού λαού, ρωτούσε να μάθει απ' αυτούς, πού γεννιέται ο Χριστός. Και εκείνοι τού είπαν: Στη Βηθλεέμ τής Ιουδαίας· επειδή, έτσι είναι γραμμένο διαμέσου τού προφήτη …». Ματθαίος 2:3-5.

Οι σοφοί «μάγοι» -επιστήμονες-αστρονόμοι- ξεκίνησαν το ταξίδι τους από την Ανατολή προς την Ιερουσαλήμ έχοντας δει ένα νέο και λαμπρό αστέρι στον ουρανό που γι’ αυτούς σήμαινε τη γέννηση κάποιου σπουδαίου βασιλιά. Μια αναζήτηση ξεκινά πάντα από κάπου, και ιδιαίτερα στα πράγματα του Θεού οι αναζητήσεις μας μπορεί να έχουν τόσο διαφορετικές αφετηρίες. Είτε ψάχνουμε να βρούμε αν πραγματικά υπάρχει Θεός είτε ψάχνουμε το θέλημά Του στη ζωή μας, ξεκινάμε πάντα από κάτι που είδαμε, κάτι που ακούσαμε, που νιώσαμε, που διαβάσαμε ή που μας είπαν.

Αλλά όλες αυτές οι αναζητήσεις κάπου πρέπει να καταλήξουν και αυτός είναι ο λόγος του Θεού που είναι η πηγή της αλήθειας. Αν θέλεις να γνωρίσεις πραγματικά τον Θεό, θα Τον συναντήσεις μέσα στον λόγο Του. Αν θέλεις να βρεις το θέλημά Του για τη ζωή σου, πάλι μέσα στον λόγο του θα το βρεις.

Το αστέρι που οδηγούσε τους μάγους τούς έφερε μέχρι την Ιερουσαλήμ και απ’ εκεί… στις Γραφές! Μέσα στην αναζήτησή τους, οι σοφοί αστρονόμοι φαίνεται έκαναν ερωτήσεις δεξιά και αριστερά για να μάθουν που είχε γεννηθεί ο μεγάλος βασιλιάς. Τα Ιεροσόλυμα ταράχτηκαν στην είδηση, το ίδιο και ο βασιλιάς Ηρώδης που είδε έναν πιθανό ανταγωνιστή για το θρόνο του. Καλώντας τους αρχιερείς και τους γραμματείς έμαθε μέσα από τις προφητείες των Γραφών ότι ο Χριστός θα γεννιόταν στη Βηθλεέμ. Ο Ηρώδης πήρε τη σωστή πληροφορία, τη χρησιμοποίησε όμως για να σκοτώσει τα νήπια καθώς πίστευε ότι σ’ αυτά θα βρισκόταν ο πιθανός αντίζηλός του. Οι μάγοι πήραν και αυτοί τη σωστή πληροφορία και πήγαν στη Βηθλεέμ. Βρήκαν τον Σωτήρα Χριστό, τον προσκύνησαν και πρόσφεραν τα δώρα τους. Η αναζήτησή τους δεν ήταν μάταιη, ο Θεός τούς είχε οδηγήσει σωστά στο σωστό πρόσωπο.

Ο Θεός αποκαλύπτει τον εαυτό Του, μας οδηγεί με τρόπους που καταλαβαίνουμε, μας οδηγεί με άτομα και συνθήκες που προετοιμάζει. Όλα αυτά δεν αφήνουν ποτέ έξω την Αγία Γραφή. Όποιος προσπαθεί να διαβάσει τ’ αστέρια, τις συνθήκες, τα πρόσωπα και τις προθέσεις των ανθρώπων γύρω του, χωρίς να έχει στο κέντρο της αναζήτησής του τις Γραφές, θα μπερδευτεί. Ο Θεός αποκαλύπτεται μέσα στον Λόγο του σε ανθρώπους που ψάχνουν να Τον καταλάβουν και να Τον υπακούσουν.

Η πίστη προχωρά χωρίς σενάρια και αναλύσεις

«Ιωσήφ, γιε τού Δαβίδ, μη φοβηθείς να παραλάβεις τη Μαριάμ, τη γυναίκα σου· επειδή, αυτό που γεννήθηκε μέσα της είναι από το Άγιο Πνεύμα· και θα γεννήσει έναν γιο, και θα αποκαλέσεις το όνομά του Ιησού· επειδή, αυτός θα σώσει τον λαό του από τις αμαρτίες τους». Ματθαίος 1:20-21.

Η γέννηση του Χριστού δεν ξεκινά τυχαία, σαν κάτι το ξαφνικό που ο Θεός πραγματοποίησε. H ιστορία πάει πολύ πίσω αιώνες. Ωστόσο, στη συγκεκριμένη φάση δύο είναι οι κύριοι και απολύτως απαραίτητοι πρωταγωνιστές: ο Ιωσήφ και η Μαριάμ, η μητέρα του Κυρίου Ιησού.

Στον καθένα τους ξεχωριστά δόθηκε ένα μήνυμα-αποστολή και ο καθένας έπρεπε να το επεξεργαστεί μόνος του και ν’ αποφασίσει αν θα συναινούσε στο θεϊκό σχέδιο. Δυστυχώς, το αρραβωνιασμένο ζευγάρι είχε ν’ αντιμετωπίσει σοβαρά κοινωνικά και ηθικά διλήμματα, τα οποία μόνο η πίστη στον Θεό μπορούσε να τα ξεπεράσει. Και αυτό γιατί τα σχέδια του Θεού δεν είναι σαν τα δικά μας. Ούτε οι βουλές Του σαν τις δικές μας (Ησαΐας 55:8), ευχάριστα τακτοποιημένες μέσα στον λογικό ή φανταστικό μας κόσμο, κοινά αποδεκτές, εξασφαλισμένες και χωρίς ανησυχίες. Αυτού του είδους τα σχέδια δεν απαιτούν κανένα ίχνος πίστης στον Θεό! Πάνε και μόνα τους τσουλήθρα, γιατί δεν παίρνεις ρίσκο. «Ελπίδα που κάποιος τη βλέπει, δεν είναι ελπίδα» (Ρωμαίους 8:24). Όπως και πίστη που κάποιος θέλει να την ελέγχει και να την κατανοεί δεν είναι πίστη.  

Η συνέχεια της ιστορίας είναι γνωστή καθώς φτάνουμε στο χαρμόσυνο μήνυμα των αγγέλων στη Βηθλεέμ : «σήμερα, στην πόλη τού Δαβίδ, γεννήθηκε σε σας σωτήρας, που είναι ο Χριστός, ο Κύριος» (Λουκάς 2:11). Ας έρθουμε στο σήμερα, διότι εμείς καλούμαστε τώρα να πάρουμε μέρος στα θεϊκά σχέδια. Η δική μας αποστολή φαίνεται άνευ σπουδαιότητας σε σύγκριση με τη δική τους, αλλά αυτό είναι επιχείρημα για να μην υπακούμε στον Θεό; Όπως τότε έτσι και σήμερα, το σχέδιο του Θεού για τον καθένα μας είναι σχέδιο ευλογίας. Το σχέδιο αυτό δεν το ξέρουμε ολόκληρο, ούτε πρόκειται να το μάθουμε προκαταβολικά, παρά μόνο όσο αυτό θα ξετυλίγεται και εμείς θα συναινούμε να κάνουμε κάθε φορά ένα βήμα πίστης και υπακοής.

Ο Ιωσήφ πήρε ανεξάρτητα το δικό του μήνυμα από τον Θεό όπως και η Μαρία. Κανείς από τους δύο δεν το έθεσε στο περιβάλλον του προς συζήτηση ή ανάλυση, όπως κάνω εγώ και εσείς. Κανείς τους δεν το έκανε θέμα προσευχής ή νηστείας, παρά τις αγωνίες που παρουσίαζε. Δεν λέω ότι η προσευχή, η νηστεία και η συζήτηση είναι περιττές. Λέω ότι ο Θεός ζητά την πίστη μας σε σχέδια που δεν καταλαβαίνουμε και ούτε πρόκειται, γιατί είναι θεϊκά. Όσο κι αν προσευχηθούμε, κι αν νηστεύουμε, κι αν συζητήσουμε, το σχέδιο θα απαιτεί πάντα την υπακοή της πίστης μας. Τα υπόλοιπα, αν δεν είναι εκ πίστεως, θα είναι απλά χάσιμο χρόνου και ευλογιών.

Τι θαυμάζεις στους ανθρώπους;

«Και σε ολόκληρο τον Ισραήλ δεν υπήρχε άνθρωπος να θαυμάζεται τόσο για την ωραιότητά του, όπως ο Αβεσσαλώμ· από το πέλμα του ποδιού του, μέχρι την κορυφή του, δεν υπήρχε ελάττωμα επάνω του». Β΄Σαμουήλ 14:25.

Θα ήθελα από περιέργεια να μπορούσα να είχα μια φωτογραφία του Αβεσσαλώμ, ώστε να έβλεπα την εκπληκτική ομορφιά του. Τέτοια τελειότητα αναλογιών, χωρίς ψεγάδι, πώς να μην έκανε όλους να τον θαυμάζουν; Πιστεύω ότι η ομορφιά μπορεί να γίνει παγίδα και για να είμαι ειλικρινής δεν με συγκίνησε ποτέ ιδιαίτερα. Μπορεί  η αιτία να είναι τα οικογενειακά ακούσματα, οι συμβουλές, τα λυπηρά παραδείγματα.

Το σίγουρο είναι ότι η ομορφιά συχνά ξεγελά και αυτό γιατί -δυστυχώς- στον όμορφο άνθρωπο χαρίζεσαι άθελά σου. Βρίσκεις χαριτωμένες τις πονηριές του, θεωρείς συγχωρητέες τις παραξενιές του, ξεχνάς κάτω από την επιρροή του ότι μπορεί να είναι δύσκολος ή κακός. Περισσότερο σε ελκύει παρά σε κερδίζει, έτσι του δίνεις εύκολα λευκή κάρτα, ακόμη κι όταν βλέπεις παραπτώματα και ελλείψεις. Κάποιος/α λιγότερο όμορφος/η, επειδή δεν θαμπώνει αμέσως, πρέπει να προσπαθήσει αρκετά για να σε κερδίσει και να σου να αποδείξει ότι αξίζει να αγαπηθεί, ότι έχει χάρες, ότι μπορεί να τον/ την εμπιστευτείς. Αν, φυσικά, τα έχει όλα αυτά και του δώσεις τον χρόνο να τα φανερώσει, επειδή η μέτρια εξωτερική εμφάνιση δεν είναι αυτόματα διαβατήριο καλοσύνης και αξίας. Πάντως είναι απόλυτα κατανοητό από την ανθρώπινη πρακτική ότι ο ωραίος και ο μέτριος δεν ξεκινούν από την ίδια αφετηρία για να κερδίσουν τις καρδιές των ανθρώπων.

Ας γυρίσουμε στον Αβεσσαλώμ που είχε όλα όσα μισούσε ο Θεός! Ήταν υπερήφανος, μηχανευόταν κακά, έσπερνε έριδες, ήταν κόλακας και υποκριτής, έλεγε ψέματα, δολοπλοκούσε και δεν σεβάστηκε ούτε τον ίδιο του τον πατέρα. Ωστόσο, ο λαός Ισραήλ τον εμπιστεύτηκε και τον ακολούθησε και είναι λυπηρό ότι η τέλεια εξωτερική ομορφιά του καμουφλάριζε μια κακή καρδιά. Το μόνο πράγμα που βάραινε στον Αβεσσαλώμ ήταν το βάρος… των μαλλιών του που όταν τα κούρευε ζύγιζαν 200 σίκλους. Τα υπόλοιπα ήταν ήρα, τίποτα που ν’ αξίζει ή να μένει. Τελικά, όλη η κακιά καρδιά του έβλαψε τον ίδιο και πόνεσε όσους τον εμπιστεύτηκαν.

Είστε συναισθηματικός τύπος;

«Η καρδιά τού σοφού βρίσκεται στο δεξί του πλευρό ενώ η καρδιά τού άφρονα στο αριστερό του». Εκκλησιαστής 10:2.

Εσείς, πού έχετε την καρδιά σας; Δεξιά ή αριστερά; Ο Αμνών ήταν ένας από τους γιους του Δαβίδ που ήταν ερωτευμένος παράφορα με κάποια από τις κόρες του Δαβίδ, την αδελφή  του Θάμαρ. Ο Αμνών ήταν ένας πολύ συναισθηματικός τύπος. Η καρδιά του ήταν διαρκώς αριστερά … δυστυχώς! Ερωτεύτηκε τόσο μέχρι που έλιωσε από τον έρωτα και αρρώστησε. 

Το να έχει κανείς συναισθήματα και να τα εκφράζει δεν είναι πρόβλημα. Ο Θεός μάς έφτιαξε να νιώθουμε τόσα συναισθήματα και ο ψυχικός μας κόσμος αποτελεί κομμάτι του είναι μας, μαζί με το πνεύμα και το σώμα μας. Εντούτοις, όταν ο ψυχικός-συναισθηματικός κόσμος έχει τον πρώτο λόγο στη ζωή μας καταντά σοβαρό πρόβλημα.

Αν κάποιος έχει οδηγό το πώς ακριβώς νιώθει κάθε φορά, θα ταλαιπωρήσει τον ίδιο και τους γύρω του. Πέρα από εκείνους που έχουν σοβαρά προβλήματα ψυχικής υγείας, ένας συναισθηματικός χαρακτήρας μπορεί να κάνει ζημιά. Μπορεί, για παράδειγμα, να παρατάει την οικογένειά του για να προσφέρει αγάπη και υποστήριξη εδώ και κει, απλά γιατί κινείται από το συναίσθημά του. Μπορεί να κατηγορεί, να χειρίζεται ή να κακομεταχειρίζεται την οικογένειά του όταν νιώθει ότι απειλείται, όταν οι επιθυμίες του δεν ικανοποιούνται ή όταν οι άλλοι έχουν απ’ αυτόν απαιτήσεις τις οποίες δεν θέλει να εκπληρώσει. Μπορεί να χαλιέται στην παρέα για μηδαμινούς λόγους. Μπορεί να μη θέλει άλλους γύρω του, ή το αντίθετο, να θέλει συνεχώς κάποιον μαζί του. Άλλος μπορεί να γίνεται επιθετικός, άλλος αδύναμος να διαχειριστεί στενοχώριες και άλλος θύμα της καλής του καρδιάς. Η γκάμα των συναισθημάτων επηρεάζει ποικιλοτρόπως τη συμπεριφορά μας.

Ο Αμνών μέσα στον ασίγαστο πόθο του βίασε τη Θάμαρ. Με το που τελείωσε την πράξη που τον είχε στοιχειώσει, μίσησε τη Θάμαρ με πολύ μεγαλύτερο μίσος από την αγάπη που είχε νιώσει αρχικά γι’ αυτήν, ώστε την πέταξε έξω, εξευτελίζοντάς την χειρότερα. Την υπόθεση ξεκαθάρισε ο Αβεσσαλώμ, ο αδελφός της Θάμαρ, σκοτώνοντας τον Αμνών σε ανύποπτη στιγμή. Βέβαια, αυτό ήταν κατά βάθος απόρροια της μοιχείας του Δαβίδ με τη Βηθσαβεέ, και τα επόμενα θύματα του μισθού της αμαρτίας στην οικογένεια ήταν η Θάμαρ και ο Αμνών. Ωστόσο, ο συναισθηματισμός του Αμνών έδωσε πρόσφορο έδαφος στο κακό. 

Φυλαχτείτε από τον συναισθηματισμό. Σκεφτείτε ότι ο Θεός δεν σας έκανε συναισθηματικό άνθρωπο μόνο: να νιώθετε και με βάση το συναίσθημα να καθορίζετε τη συμπεριφορά σας. Δεν σας έκανε ούτε λογικό άνθρωπο μόνο: να νεκρώνετε το κάθε τι και να υπολογίζετε ξερά. Ο Θεός σάς έκανε πρωτίστως πνευματικό άνθρωπο! Αν το Πνεύμα του Θεού δεν κινεί με σοφία τη συμπεριφορά σας, αλλά την κινεί μόνο το συναίσθημά σας (ή μόνο η λογική σας), ζητήστε από τον Θεό να σας βοηθήσει να ελέγξετε το κομμάτι του εαυτού σας που λειτουργεί ανεξάρτητα από το Πνεύμα του Θεού και ταλαιπωρεί εσάς και τους άλλους.  

Αν θυμάσαι τι έχεις κάνει ή πώς φέρθηκες σε άλλους

«Μη κρίνετε για να μη κριθείτε· επειδή, με όποια κρίση κρίνετε, θα κριθείτε· και με όποιο μέτρο μετράτε, θα αντιμετρηθεί σε σας».

Μια αμαρτία δεν είναι το τέλος του κόσμου. Εφόσον είμαστε φτιαγμένοι από το ανθρώπινο, αμαρτωλό υλικό, είμαστε επιρρεπείς σ’ αυτήν. Ο Θεός το ξέρει και συγχωρεί πάντοτε την αμαρτία που με εξομολόγηση και μετάνοια φέρνουμε μπροστά Του.

Ωστόσο, κάθε συγχωρημένη αμαρτία δεν σημαίνει ότι είναι απαλλαγμένη από τη σπορά που τη συνοδεύει. Στον Δαβίδ ήρθε η ώρα να θερίσει αυτά που είχε σπείρει στη σάρκα με τη μοιχεία της Βηθσαβεέ και με το θανάτο του άντρα της, του Ουρία. Ο Θεός τον είχε ειδοποιήσει, μέσω του προφήτη Νάθαν, ότι η ρομφαία θα κατέτρωγε πάντα την οικογένεια του και δεινά θα ξεσπούσαν στο κεφάλι του μέσα από το σπίτι του (Β΄Σαμουήλ 12: 10-11).

Το πρώτο άτομο που πέθανε ήταν το παιδί που γεννήθηκε απ’ αυτήν την παράνομη ένωση. Στη συνέχεια, οδύνη και ντροπή προκάλεσε η υπόθεση της Θάμαρ, της κόρης του Δαβίδ που βιάστηκε από τον αδελφό της, τον Αμνών. Ακολούθησε ο θάνατος του Αμνών από τον Αβεσσαλώμ, ο οποίος προσβεβλημένος και θυμωμένος για την ατίμωση της αδελφής του, εκδικήθηκε τον Αμνών. Τέλος, σκοτώθηκε και ο ίδιος ο Αβεσσαλώμ, αφού πρώτα είχε επαναστατήσει και συνωμοτήσει εναντίον του πατέρα του.

Αυτή είναι μια τετραπλή τιμωρία. Ακριβώς όπως την είχε περιγράψει μέσα στην ανθρώπινη δικαιοσύνη του ο ίδιος ο Δαβίδ όταν ο προφήτης Νάθαν τού διηγήθηκε μια ιστορία για να τον βοηθήσει να καταλάβει τι είχε κάνει και να τον οδηγήσει σε μετάνοια. Ακούγοντάς την, ο Δαβίδ καταδίκασε γεμάτος οργή τον πλούσιο άνθρωπο που είχε αρπάξει την αμνάδα του φτωχού, λέγοντας: «άξιος θανάτου είναι ο άνθρωπος, που το έκανε αυτό·  και θα πληρώσει την αμνάδα στο τετραπλάσιο, επειδή έπραξε αυτό το πράγμα, και επειδή δεν σπλαχνίστηκε» Β΄Σαμουήλ 12:5-6.

Είναι εύκολο να καταδικάζουμε τους άλλους στην κρίση μας, αλλά για τη δική μας περίπτωση προβάλλουμε ένα σωρό ελαφρυντικά και περιμένουμε έλεος. Όμως, ο Θεός φαίνεται ότι παρόλο που μας συγχωρεί, μας κρίνει σύμφωνα με το μέτρο που βγαίνει από το στόμα μας. Στον Ματθαίο 7: 1-2 θυμίζει: «Μη κρίνετε για να μη κριθείτε· επειδή, με όποια κρίση κρίνετε, θα κριθείτε· και με όποιο μέτρο μετράτε, θα αντιμετρηθεί σε σας».

Πόσο προσεκτικοί πρέπει να είμαστε όταν κρίνουμε, αφού καλά-καλά δεν ξέρουμε τι κρύβεται μέσα στην καρδιά μας. Tίμιο, επίσης, είναι όταν έχουμε αμαρτήσει να θυμηθούμε τι αδικίες ή πόνο έχουμε προκαλέσει εμείς οι ίδιοι σε άλλους και να αποδεχτούμε την δίκαιη ποινή του Θεού πάνω μας, σύμφωνα με το μέτρο της δικαιοσύνης που κρατούσαμε για άλλους.  

Όταν παίρνεις αυτό που ανήκε στον άλλο

«Πειράζεται, όμως, κάθε ένας, από τη δική του επιθυμία, καθώς παρασύρεται και δελεάζεται». Ιάκωβος 1:14.

Η εποχή μας είναι εποχή επιθυμιών σχεδίων και ανελέητου ανταγωνισμού. Το αποτέλεσμα καταντά το παν, ενώ η διαδικασία ένα τίποτα. Και σε τελική ανάλυση, ποιος ασχολείται με τη διαδικασία όταν το αποτέλεσμα δικαιώνει;

Αν έχεις βρει δουλειά, αν έχεις ανελιχθεί σε ένα πόστο, αν έχεις παντρευτεί, αν τα παιδιά σου «θριαμβεύουν» παντού, αν έχεις μια καταπληκτική διακονία, έχει τελικά σημασία πώς τα απόκτησες; Έχει σημασία με ποιον τρόπο ικανοποιήθηκαν τα όνειρά σου; Για μας ίσως όχι, για τον Θεό, ναι.

Ο βασιλιάς Δαβίδ δεν στερείτο ούτε επιλογών ούτε απολαύσεων, αλλά εκείνη την ημέρα η επιθυμία του για μια πολύ ωραία παντρεμένη γυναίκα που λουζόταν έκανε τη ζωή του να πάρει τραγική τροπή. Αφού ικανοποίησε τον πόθο του, μη λαμβάνοντας υπόψη τον σύζυγό της Βηθσαβεέ, τον Ουρία, που πολεμούσε για χάρη του και χάρη του Θεού στο πεδίο της μάχης, προσπάθησε να κουκουλώσει με πανουργίες την εγκυμοσύνη που προέκυψε. Τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν σύμφωνα με το πλάνο Α. Έτσι, ο Δαβίδ αναγκάστηκε να θέσει σε εφαρμογή το πλάνο Β: «Βάλτε τόν Ουρία απέναντι στη σκληρότερη μάχη· έπειτα, συρθείτε απ' αυτόν, για να χτυπηθεί και να πεθάνει». Β΄Σαμουήλ 11:15.

Επιθυμία, μοιχεία, ψέμα, δολοπλοκία, φόνος. Αυτά ήταν τα βήματα της κατρακύλας τους Δαβίδ. Επιθύμησε κάτι που δεν του ανήκε. Το διεκδίκησε. Το πήρε. Μετά με ύπουλους τρόπους προσπάθησε να βγάλει από τη μέση αυτόν στον οποίο νόμιμα ανήκε το δώρο και η ευλογία. Τελικά, όλα κούμπωσαν όπως τα ήθελε! Ωστόσο, ο μόνος του οποίου δεν κλείστηκαν τα μάτια και το στόμα ήταν ο Θεός, ο οποίος έφερε το πράγμα στο φως και απέδωσε σκληρή δικαιοσύνη.

Επιθυμίες και στόχους έχουμε όλοι. Δεν είναι τα δικά μου τα όνειρα καλύτερα και πιο υψηλά από τα δικά σας. Ούτε οι ανάγκες μου πιο μεγάλες ανάγκες από τις δικές σας. Ούτε η θέση μου σπουδαιότερη από τη δική σας.  Γι’ αυτό, δεν έχω δικαίωμα να χρησιμοποιώ όποιους τρόπους με συμφέρουν για να φτάσω εκεί που θέλω, κλείνοντας τα μάτια σε μια διαδικασία που εμπλέκει άλλους, αν αυτοί ζημιωθούν τελικά. Κι αν αγνοώ αν εμπλέκονται άλλοι, ξέρω αν ο τρόπος αυτός είναι σύμφωνος με την ηθική του Θεού.

Η ιστορία αυτή είναι από τις αγαπημένες μου. Λυπάμαι αφάνταστα τον αθώο Ουρία να στέκει με πιστότητα απέναντι στον υποκριτή και δολοπλόκο Δαβίδ. Ωστόσο, αν αναλογιστεί κάποιος τα κύματα της ανομίας και της δυστυχίας που ξέσπασαν πάνω στον Δαβίδ στη συνέχεια, θα πρέπει να μετρήσει πολύ καλά όχι τι παίρνει αλλά πώς το παίρνει! Δυστυχεί όποιος για χάρη της επιθυμίας του αφαιρεί ευλογίες και δώρα που ο Θεός είχε σχεδιάσει για άλλον.

Αγάπα με την καρδιά, όχι με το μυαλό

«Η αγάπη […] αγαθοποιεί». Α΄Κορινθίους 13:4.

Υπάρχουν διάφοροι τρόποι για ν’ αγαπήσεις, οι δύο κυρίαρχοι: αγαπώ με την καρδιά μου ή αγαπώ με το μυαλό μου. Βέβαια, θ’ αναρωτηθεί κάποιος, αγαπώ με το μυαλό μου αποτελεί αληθινή μορφή αγάπης; Ίσως αυτή η εργαλειακή ή ορθολογικού τύπου αγάπη να θεωρείται αγάπη από όσους αντιλαμβάνονται την έννοια της αγάπης με εντελώς ορθολογικό τρόπο.

Ωστόσο, ο Θεός δεν μας αγάπησε ορθολογικά. Δεν σκέφτηκε: από δω τα υπέρ, από κει τα κατά, από δω αυτά που θα κερδίσω, από κει αυτά που θα χάσω. Ο Θεός μάς αγάπησε μέσα στην παρακοή και την φιλαυτία μας, μέσα στη μιζέρια και την αποτυχία μας. Δεν ξέρω το γιατί, όπως δεν ξέρω γιατί κι εγώ και εσείς ίσως συνεχίζουμε να αγαπάμε ή να είμαστε δίπλα σε ανθρώπους που δεν έχουν πολλά να δώσουν, που δεν έχουμε απ’ αυτούς πολλά να λάβουμε και που κάποτε μπορεί να μας έχουν πονέσει. Η αγάπη είναι ένα ανεξήγητο συναίσθημα όταν πηγάζει από την καρδιά και όχι από το μυαλό.

Ένα όμορφο παράδειγμα αγάπης, που πηγάζει από την καρδιά και όχι από το μυαλό, είναι εκείνο του Ιωνάθαν και του Δαβίδ. Ο Ιωνάθαν αγάπησε τον Δαβίδ και το έδειξε σε πάμπολλες συγκυρίες, πηγαίνοντας κόντρα στον πατέρα του και στο συμφέρον του. Δυστυχώς, τα πράγματα εξελίχθηκαν πολύ θλιβερά για την οικογένεια του Ιωνάθαν, λόγω των αμαρτιών του πατέρα του, του Σαούλ.

  

Όταν ο Δαβίδ έγινε τελικά βασιλιάς έψαξε να βρει μέλη από την οικογένεια του Σαούλ και του Ιωνάθαν για να κάνει έλεος, χάρη της συνθήκης που είχε κάνει με τον Ιωνάθαν. Αλλά μια συνθήκη δεσμεύει μόνο στα πλαίσια, δεν καθορίζει και τον τρόπο. Ο Δαβίδ εκπλήρωσε αυτή τη συνθήκη δείχνοντας ότι αγαπούσε με την καρδιά και όχι με το μυαλό. Ο  Δαβίδ δεν εκπλήρωνε ένα χρέος, αλλά εκπλήρωνε την αγάπη. Βρήκε τον ανάπηρο γιο του φίλου του Ιωνάθαν, τον Μεμφιβοσθέ, μέσα στην κακή τύχη της οικογένειάς του και μέσα στο φόβο και τη μιζέρια. Του απέδωσε όλη την περιουσία της οικογένειάς του, όρισε δούλους να την καλλιεργούν προς όφελός του, ενώ στον ίδιο έκανε την τιμή να τρώει κάθε μέρα στο βασιλικό τραπέζι, μαζί με τους γιους του. Αυτό είναι αγάπη με την καρδιά!

Το πιο δύσκολο πράγμα είναι να αγαπήσεις με την καρδιά. Με το μυαλό αγαπάνε πάρα πολλοί, με την καρδιά λίγοι. Αν θέλεις να δεις πώς αγαπάς ή πώς οι άλλοι σ’ αγαπάνε, σκέψου μέχρι πού φτάνει η αγάπη σου γι’ αυτούς και μέχρι που η δική τους για σένα. Η αγάπη είναι καρπός του Αγίου Πνεύματος. Η αγάπη με την καρδιά, όχι με το μυαλό!  

Δέχεσαι ειρωνική κριτική ή μήπως κάνεις εσύ κριτική;

«Ο Θεός στους υπερήφανους αντιτάσσεται, στους ταπεινούς όμως δίνει χάρη». Ιάκωβος 4:6.

Έχετε συναντήσει ανθρώπους στην εκκλησία, στο σπίτι σας ή στη δουλειά σας που σας έχουν κάνει κριτική γι’ αυτό που είστε, γι’ αυτά που πιστεύετε ή που κάνετε, θεωρώντας ότι μάλλον είναι υπερβολικά αφελή, υπερβολικά παθιασμένα ή υπερβολικά γελοία;  Αν έχετε προσωπικότητα και αξιοπρέπεια, αν είστε αρκετά λογικός και ρεαλιστής σε σχέση με την πραγματικότητα, γιατί χρειάζεται να έχετε τόση έξαρση  στα πράγματα του Θεού;

Αν έτυχε να πέσετε θύμα κριτικής και ειρωνείας από κάποιους που δεν μοιράζονται το ίδιο πάθος και την ίδια οπτική με σας, μη στενοχωριέστε. Ο βασιλιάς Δαβίδ δέχθηκε κατάμουτρα σκληρή κριτική από την πρώτη γυναίκα του, τη Μιχάλ, την κόρη του βασιλιά Σαούλ, τη μέρα που έφερνε την κιβωτό της διαθήκης του Θεού στην Ιερουσαλήμ. Μέσα σε μια γιορτινή ατμόσφαιρα, στην οποία συμμετείχε με ύμνους και όργανα σύσσωμος ο λαός, ο βασιλιάς Δαβίδ εξέφρασε τη λατρεία του, δοξολογώντας δημόσια τον Θεό και χορεύοντας χωρίς ντροπή, ντυμένος λινό εφόδ.

Όταν επέστρεψε στο σπίτι του για να ευλογήσει την οικογένειά του, η  γυναίκα του, η Μιχάλ, τον περίμενε στη γωνία για να τον γελοιοποιήσει. Η ίδια φαίνεται ότι δεν είχε συμμετάσχει στην τεράστια γιορτή, γιατί όταν η κιβωτός έμπαινε στην πόλη, εκείνη παρακολουθούσε από το παράθυρό της. Δεν την ενδιέφερε να συμμετάσχει στη λατρεία του Θεού και στην ευχαριστία για όσα είχε κάνει σ’ αυτήν και στον λαό της; Δεν διέθετε ώρα για χάσιμο για μια γιορτή που ίσως την έβρισκε ανούσια ή περιττή; Δεν είχε όρεξη να ανακατευτεί με το αφελές και βαρετό πλήθος; Κάτι άλλο ίσως; Το χειρότερο ήταν ότι όταν είδε τον βασιλιά Δαβίδ να χορεύει χωρίς συστολή ανάμεσα στον κόσμο τον εξουθένωσε και τον ειρωνεύτηκε, λέγοντάς του περίπου ότι έχασε τη θέση του και την αξία του και κατάντησε γελοίος.

Η Μιχάλ αντιπροσωπεύει εκείνους που δεν έχουν δώσει όλη τους την καρδιά και τη λατρεία στον Θεό και ασχολούνται με το να κρίνουν τους άλλους, κοροϊδεύοντάς τους γι’ αυτά που με θερμή καρδιά κάνουν. Η Μιχάλ είναι ένα δείγμα μη πνευματικού ανθρώπου -όχι γιατί οι άλλοι που συμμετείχαν στη γιορτή ήταν καλοί και άγιοι-, αλλά γιατί η έπαρσή της δεν την άφησε να επαινέσει αυτό που με ειλικρίνεια ο άντρας της έκανε, ούτε να συνειδητοποιήσει τι χρειαζόταν ν’ αλλάξει πάνω της, ώστε να έχει την εύνοια του Θεού. Η Μιχάλ είναι η μόνη γυναίκα του βασιλιά Δαβίδ που δεν γέννησε παιδιά, μένοντας τελικά άκαρπη μέσα στον εγωισμό και την κριτική της.  

Μπορείς να είσαι ηγέτης όπου κι αν είσαι

«Μακάριος ο άνθρωπος, του οποίου η δύναμη είναι σε σένα· στην καρδιά των οποίων είναι οι δρόμοι σου». Ψαλμός 84:5.

Πολλές φορές θαυμάζουμε όσους ηγήθηκαν σε διάφορους τομείς της ζωής με άξιο και παραδειγματικό τρόπο, ιδιαίτερα σε κρίσιμες ώρες. Ο Δαβίδ έδειξε σε ποικίλες περιστάσεις ότι ήταν ηγέτης. Πνευματικός ηγέτης. Ηθικός ηγέτης. Στρατιωτικός ηγέτης. Πρακτικός και καθημερινός ηγέτης. Παρά τις αποτυχίες του, υπήρξε κατά βάθος ο άνθρωπος εκείνος που αντιδρούσε με το σωστό τρόπο τη σωστή στιγμή.

Στη θέα του Γολιάθ σκέφτηκε με τον εντελώς αντίθετο τρόπο απ΄ ό,τι σκεφτόταν ο λαός και ο βασιλιάς Σαούλ. Χρησιμοποίησε ως όπλο, μαζί με τη σφεντόνα του, την πίστη στον Θεό και όχι τη ρομφαία και το δόρυ. Ένας ηγέτης ξεκινά τους υπολογισμούς κοιτάζοντας ψηλά. Αποφεύγει το μέσα και το γύρω του, γιατί θα παγιδευτεί.

Στο ακατάπαυστο κυνηγητό του βασιλιά Σαούλ απάντησε με έλεος και σεβασμό. Όταν του δόθηκε η ευκαιρία να τον ξεφορτωθεί, δεν το έκανε, αφήνοντας στον Θεό την εκδίκηση και την ανταπόδοση. Και αυτό γιατί όταν θα χρειαζόταν να μιλήσει, τα λόγια του δεν θ’ άγγιζαν συνειδήσεις, ούτε θα ενέπνεαν σεβασμό, εφόσον οι άλλοι θα γνώριζαν τη διαδρομή και τη συμπεριφορά του. Ένας ηγέτης δεν βιάζεται να τελειώσει τις υποθέσεις του ή τις υποθέσεις του Θεού, καταπατώντας τις ηθικές αξίες και τους νόμους Του. 

Στην πυρπόληση της Σικλάγ και στην αιχμαλωσία των προσφιλών προσώπων τους, οι σύντροφοι του Δαβίδ έψαχναν για έναν αποδιοπομπαίο τράγο (τον Δαβίδ συγκεκριμένα). Ο ίδιος αναζήτησε τη βουλή του Θεού και πολεμώντας θαρραλέα, έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην ανατροπή της συμφοράς. Ένας ηγέτης ψάχνει τις λύσεις. Δεν μένει στην απογοήτευση και δεν αρχίζει τις κατηγόριες.

Στο άκουσμα του θανάτου του Σαούλ και του Ιωνάθαν δεν αναστέναξε με ευχαρίστηση: επιτέλους, δικαιοσύνη! Ο Σαούλ δεν υπήρξε ποτέ πραγματικός εχθρός του Δαβίδ, γι' αυτό και πένθησε στην πτώση του. Στο άκουσμα ότι οι άντρες της Ιαβείς –Γαλαάδ ήταν αυτοί που, με κίνδυνο της ζωής τους, κατέβασαν τα κρεμασμένα σώματα του Σαούλ και των γιων του από το τείχος, τους ευλόγησε και τους είπε ότι ο ίδιος θα τους ανταποδώσει το καλό που έκαναν. Ένας ηγέτης τιμά το αγαθό και επιβραβεύει το καλό όπου το δει, ακόμη κι αν οι αποδέκτες του είναι εχθροί του ή δεν το αξίζουν.

Τελικά, μια κρίση δεν είναι αυτή που κάνει έναν άνθρωπο σπουδαίο ηγέτη. Η κρίση απλά φανερώνει το πραγματικό ποιόν ενός ατόμου και τη σχέση του με τον Θεό. Έτσι εξηγείται γιατί συχνά σε δύσκολες ώρες κάποιοι λύνουν προβλήματα, επιτυγχάνουν, νικούν, ενώ κάποιοι άλλοι καταλήγουν οι ίδιοι μέρος του προβλήματος και νικιούνται. Γιατί να μην είσαι και εσύ ένας ηγέτης; Στην οικογένειά σου. Στους φίλους σου. Στη δουλειά σου. Στην εκκλησία σου. Στον κόσμο.

Προσέξτε τις παρορμητικές αποφάσεις

«Ανάθεσε στον Κύριο τον δρόμο σου, και έλπιζε σ' αυτόν, κι αυτός θα ενεργήσει». Ψαλμός 37:5.

Πόσο δύσκολο είναι να πάρετε μια παρορμητική απόφαση στη ζωή σας; Έχετε σκεφτεί πάνω σε κάποιο θέμα και έχετε καταλήξει στη σωστή απόφαση. Ακόμη, έχετε υπομείνει κάποια κατάσταση που δεν σας φαινόταν ιδανική, ή ακόμη καλύτερα έχετε κερδίσει μια μεγάλη νίκη σ’ έναν τομέα της ζωής σας, αλλά όλα αυτά κινδυνεύουν να ανατραπούν από ένα γεγονός που σας ωθεί προς εντελώς διαφορετική κατεύθυνση.

Ο Δαβίδ είχε δει την πρόνοια του Θεού και είχε επίσης κερδίσει μια μεγάλη πνευματική νίκη όταν ο Κύριος τού παρέδωσε τον Σαούλ στα χέρια του και ο Δαβίδ δεν επέβαλλε χέρι πάνω στον χρισμένο βασιλιά για να τον σκοτώσει. Ωστόσο, αμέσως μετά άρχισε να σκέφτεται ότι με τον Σαούλ παιζόταν το παιχνίδι της γάτας και του ποντικιού και ότι μάλλον μια μέρα ο ίδιος θα κατέληγε το θύμα του Σαούλ. Έτσι, γεμάτος αρνητικά συναισθήματα ζήτησε καταφύγιο και προστασία στη γη των Φιλισταίων. Καταφεύγοντας σ’ ένα εχθρικό έδαφος, ένιωσε περισσότερο ασφαλής, αλλά  στην πορεία βρέθηκε μπλεγμένος σε μεγάλες αμαρτίες και σοβαρά προβλήματα. Ο Δαβίδ είχε ξεχάσει ότι η ασφάλεια δεν βρίσκεται στις συνθήκες, αλλά στο θέλημα του Θεού.  

Παρορμητικά συναισθήματα πικρίας, εκδίκησης, φόβου, απογοήτευσης ή εγωισμού είναι πολύ συνηθισμένα σε όλους μας. Είναι επικίνδυνο αυτές τις ώρες που νιώθουμε τόσο χάλια να μιλάμε με τον εαυτό μας και να σχεδιάζουμε πράγματα. Είναι επικίνδυνο να παίρνουμε σημαντικές αποφάσεις κάτω από την επήρεια αρνητικών συναισθημάτων. Ο Δαβίδ θα μπορούσε να είχε ρωτήσει τον Θεό, όπως το συνήθιζε. Δεν το έκανε όμως. Γι’ αυτό και βρέθηκε μπλεγμένος με τις ανόητες αποφάσεις που πήρε. Χρειάστηκε στην πορεία να σχεδιάζει διαρκώς πώς θα επιβιώσει. Χρειάστηκε να σκοτώνει σε πολέμους, να λέει ψέματα, να υποκρίνεται. Και σε μια κακιά στιγμή παραλίγο αυτός και οι άντρες του να χάσουν τα πάντα.

Όταν έχουμε κουραστεί να εμπιστευόμαστε τον Θεό, όταν μια κατάσταση μάς έχει φέρει σε αδιέξοδο, αρχίζουμε να σχεδιάζουμε μόνοι μας. Επειδή τέτοιες δύσκολες ώρες πίκρας και απογοήτευσης ίσως να μην μπορούμε να υπομείνουμε άλλο ή να μην μπορούμε να στραφούμε όπως θα έπρεπε στον Θεό, ας σκεφτούμε έναν έμπειρο οικείο μας ή έναν έμπιστο και σοφό φίλο. Μπορούμε να συζητήσουμε μαζί του όλες τις κακές σκέψεις και τα συναισθήματά μας. Μπορούμε, εκτός από τη συμβουλή του, να προσευχηθούμε μαζί, ζητώντας τού Θεού η κατεύθυνση να μείνει στην καρδιά και στο μυαλό μας. Σίγουρα, θα έχουμε μια πιο ξεκάθαρη προοπτική των πραγμάτων, αποφεύγοντας παρορμητικές αποφάσεις για σημαντικά ζητήματα, που είναι ότι χειρότερο μπορούμε να κάνουμε στον εαυτό μας.

Ευαίσθητη συνείδηση, ένας πολύτιμος οδηγός

«Και ύστερα απ' αυτά, η καρδιά τού Δαβίδ τον χτύπησε, επειδή είχε κόψει το κράσπεδο του Σαούλ». Α΄Σαμουήλ 24:5.

Ως άνθρωποι ερμηνεύουμε τις συνθήκες διαφορετικά και η ερμηνεία μας εξαρτάται απ’ αυτό που έχουμε στην καρδιά τους. Και αυτό γιατί οι αξίες μας, οι συλλογισμοί μας, τα σχέδιά μας, οι επιθυμίες μας και τα συναισθήματά μας είναι οι βασικοί οδοί που ο καθένας μας ακολουθεί για να ερμηνεύσει τα γεγονότα και να ενεργήσει.

Όταν ο Θεός έφερε έτσι τις συνθήκες για να αποκλειστεί ο βασιλιάς Σαούλ στα χέρια του Δαβίδ, οι άντρες του Δαβίδ είδαν σ’ αυτό το γεγονός μια εξαιρετική ευκαιρία. Ο Θεός έδινε στον Δαβίδ τη δυνατότητα να εκδικηθεί τον Σαούλ που τον καταδίωκε να τον σκοτώσει και να πραγματοποιήσει παράλληλα τη βουλή Του: να γίνει ο μελλοντικός βασιλιάς του Ισραήλ. Ο Δαβίδ το μόνο που τόλμησε να κάνει ήταν να κόψει κρυφά ένα κομμάτι από το κράσπεδο του βασιλικού ρούχου, και αυτό γιατί η καρδιά του τον χτύπησε, επειδή είχε κόψει το κράσπεδο του Σαούλ (Α΄Σαμουήλ 24:5). H συνείδησή του δεν τον άφησε να ολοκληρώσει αυτό που φαινόταν δίκαιο, ορθό και σύμφωνο με τη βουλή του Θεού, καθώς δεν ήταν ηθικό, και η συνείδησή του το ήξερε καλά!

Σε μια άλλη περίπτωση, όταν χρειάστηκαν προμήθειες για την επιβίωσή τους, ζήτησαν τη συνδρομή του Νάβαλ, ενός ισχυρού αλλά σκληρού ανθρώπου, του οποίου την περιουσία είχαν προστατέψει. Ο Νάβαλ αρνήθηκε να συνδράμει, όντας δύστροπος, και ο Δαβίδ, κουρασμένος, προσβεβλημένος και εξοργισμένος ετοιμάστηκε για εκδίκηση. Η συνείδησή του αυτή τη φορά αρνήθηκε να υποταχτεί στους ηθικούς κανόνες του Θεού! Την κατάσταση έσωσε με την οικειοθελή επέμβασή της η Αβιγαία, η γυναίκα του Νάβαλ, φέρνοντάς τους τα τρόφιμα που είχαν ανάγκη. Πολύ περισσότερο απ’ αυτό, φάνηκε ότι η σοφή γυναίκα, με την ευαίσθητη καρδιά, ήταν το μέσο που ο Θεός χρησιμοποίησε για να σταματήσει τον Δαβίδ από το να εκδικηθεί σύμφωνα με τα μέτρα της ανθρώπινης δικαιοσύνης (Α' Σαμουήλ 25: 23-34).  

Τα λόγια της Αβιγαίας είναι η επιβεβαίωση που ο Δαβίδ είχε ξεχάσει, ότι το δίκαιο δεν είναι ποτέ αποκομμένο από το ηθικό. Μπορεί να προσπαθήσουμε να πάρουμε αυτό που θέλουμε, μπορεί να φοβόμαστε ότι διαφορετικά θα χάσουμε, μπορεί κατά τη γνώμη μας να το δικαιούμαστε και να μη θέλουμε να περιμένουμε άλλο και, τέλος, μπορεί οι συνθήκες να έχουν διαμορφωθεί έτσι από τον Θεό, ώστε να προχωρήσουμε σε πράγματα που Αυτός σχεδίασε για μας. Πάραυτα, μπορεί να μην πρέπει. Ή να μην πρέπει τη συγκεκριμένη στιγμή. Κάθε τι που αποκτούμε έχοντας παραβιάσει ηθικούς κανόνες του Θεού, κάθε τι που κερδίζουμε και για το οποίο η συνείδησή μας τώρα ή αργότερα μάς ελέγχει δεν είναι ο τέλειος δρόμος του Θεού. Αν θέλουμε να ακολουθήσουμε τον τέλειο δρόμο του Θεού, θα πρέπει να διατηρήσουμε μέσα μας μια ευαίσθητη συνείδηση με όποιο κόστος. Αυτή είναι σπουδαίος θησαυρός και πολύτιμος οδηγός αν θέλουμε να φτάσουμε εκεί που θέλουμε να φτάσουμε, ακολουθώντας τον δρόμο του Θεού.

Η συμβουλή του Θεού έχει για σένα σημασία;

«Θα οδηγήσει τούς πράους με κρίση, και θα διδάξει στους πράους τον δρόμο του». Ψαλμός 25:9.

Σε μια εποχή ορθολογισμού, ανάγκης συνεχούς σχεδιασμού, μετρήσεων δεδομένων, προγραμματισμού και επαναπρογραμματισμού, το να εμπιστεύεσαι στον Θεό μοιάζει τρέλα για κάποιους. Εφόσον μπορείς και μόνος σου -μυαλό έχεις και ικανότητες έχεις- γιατί να καταφεύγεις στην αναζήτηση του θελήματος του Θεού; Γιατί ν’ αντικαθιστάς την πραγματική λογική διαδικασία λήψης αποφάσεων με «υπεκφυγές» που μεταθέτουν σχεδόν τα πάντα στη γνώση, τη δύναμη ή τη θέληση του  Θεού;

Είναι αλήθεια ότι για πολλούς η επίκληση του Θεού είναι μια τάση υπεκφυγής από το συλλογισμό-αποφάσεις και τις ευθύνες που αυτές συνεπάγονται. Για κάποιους άλλους, και χριστιανούς φυσικά, η αναζήτηση του θελήματος του Θεού δεν είναι απαραίτητο ζητούμενο. Αν τους ρωτήσεις τι λέει ο Θεός γι’ αυτό που κάνουν, συμφωνεί με τις αποφάσεις τους, διαβάζουν τη Βίβλο τους και ζητούν τη συμβουλή  Του για θέματα που τους αφορούν, πιθανόν να ομολογήσουν πως όχι.

Μπορεί στην πράξη να μην πιστεύουν ότι ο Θεός μιλάει στους ανθρώπους με τον Λόγο του και με το Πνεύμα του. Εξάλλου, ό,τι ήταν να πει, το είπε. Τι περισσότερο έχει να διδάξει ο Θεός για τα πράγματα εδώ κάτω, όταν ξέρουμε ότι ένα κ΄ένα κάνουν δύο;  Ξεχνούν ότι ο Χριστός έχει πάντα λόγο στη ζωή τους. Επίσης, ξεχνούν ότι ως πιστός μεσίτης, ως σύμβουλος και πατέρας του μέλλοντος αιώνος, είναι έτοιμος να βοηθήσει όσους καταφεύγουν σ’ Αυτόν.

Η αλήθεια είναι ότι η πίστη στον Θεό είναι μια διαδικασία που ανατρέπει συχνά τις αποφάσεις και τους σχεδιασμούς μας. Σίγουρα, δεν τους αποκλείει, ούτε τους απαγορεύει. Εντούτοις, υπάρχουν φορές που ανατρέπει τα πάντα και θέλει μεγάλη πίστη να δεχτείς την ανατροπή και να μπορέσεις να πας κόντρα σ’ αυτά που η λογική σου σού λέει και τα συναισθήματά σου επιτάσσουν. Αν κάποιοι χριστιανοί δεν σκέφτονται να Τον ρωτούν για ζητήματα που τους αφορούν, δεν είναι γιατί δεν ξέρουν ότι πρέπει να το κάνουν. Είναι μάλλον γιατί είναι ευκολότερο και βολικότερο να λειτουργείς μόνος σου, χωρίς αφεντικό στο κεφάλι σου. Θέλει κόπο και χρόνο η αναζήτηση της συμβουλής του Θεού, και εδώ η ζωή τρέχει και οι διαδικασίες δεν περιμένουν! Και τέλος πάντων, ο καθένας ξέρει το συμφέρον και το καλό.

Για όσους διαβάζουν τη Γραφή τους, θα θυμίσω τον Δαβίδ. Ο Δαβίδ ήταν έμπειρος, σοφός, και δυνατός. Όμως, το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του το πέρασε ρωτώντας τον Θεό σε μια γνήσια σχέση μαζί Του και όπου δεν το έκανε, το πλήρωσε. Η εξάρτησή του από τον Θεό φανέρωνε όχι υπεκφυγή ή αδυναμία, αλλά σεβασμό και ταπείνωση. Ο Δαβίδ είχε την τάση να ρωτάει τον Θεό όταν κατέστρωνε τις στρατηγικές του.  Εσένα, πια είναι η σχέση σου με τον Θεό; Πηγαίνεις μπροστά με την πίστη ή με το πλάνο και τα δεδομένα; 

Όταν οι συνθήκες και οι άλλοι δεν ήταν όπως περίμενες

«Με ελευθέρωσε από τον δυνατό εχθρό μου, και από εκείνους που με μισούσαν, επειδή ήσαν πιο δυνατοί από μένα. Με πρόφτασαν την ημέρα τής θλίψης μου· αλλά, ο Κύριος στάθηκε το αντιστήριγμά μου·  και με έβγαλε σε ευρυχωρία· με ελευθέρωσε, επειδή ευδόκησε σε μένα. Ο Κύριος με αντάμειψε σύμφωνα με τη δικαιοσύνη μου· μου ανταπέδωσε σύμφωνα με την καθαρότητα των χεριών μου». Ψαλμός 18: 17-19.

Η ζωή του Δαβίδ πέρασε από πολλά κύματα. Κύματα αδικίας, κύματα ανασφάλειας και βαθιάς θλίψης, κύματα φόβου και διαρκούς καταδίωξης. Ένας απλός βοσκός που ζούσε ήσυχα, ο μικρότερος αδελφός μιας ταπεινής οικογένειας από τη Βηθλεέμ και μάλλον αδιάφορος ως προς την αξία, κατάληξε να γίνει στόχος του βασιλιά Σαούλ που αναίτια ζητούσε να τον σκοτώσει.

Η ιστορία είναι μεγάλη και διδάσκει πολλά. Πάντως ένα στοιχείο από τα τόσα που κάνει εντύπωση είναι το εξής: κάποιοι άνθρωποι αλλάζουν χαρακτήρα και πολιτική ανάλογα με τις συνθήκες, τις στοχεύσεις, τους φόβους ή τις επιθυμίες τους. Αντίθετα, κάποιοι άλλοι δεν αλλάζουν, ακόμη κι αν ξεσπάσουν πάνω τους πόνοι θανάτου και χείμαρροι ανομίας (Ψαλμός 18:4). Η καρδιά του ανθρώπου και η θέση του απέναντι στον Θεό είναι το κλειδί και για τη μια και την άλλη στάση.

Ο Θεός δοκιμάζει τις καρδιές μας και φέρνει στο φως τα κίνητρά μας, γι' αυτό συχνά επιτρέπει διάφορα πράγματα στη ζωή μας. Στη συγκεκριμένη ιστορία, επέτρεψε να λάβουν χώρα κρίσιμες ώρες αποφάσεων και επιλογών, καθώς και θλιβερές εμπειρίες. Κάθε φορά άφηνε μέσα στις συνθήκες που προέκυπταν τον Σαούλ και τον Δαβίδ να φανερώνουν τις καρδιές τους. Τελικά, ο Δαβίδ στέφθηκε νικητής: κέρδισε την επίγεια και την πνευματική μάχη εξίσου. Κέρδισε και τις δύο μάχες γιατί η ευθύτητά του και η δικαιοσύνη του μπροστά στον Θεό ήταν το πιο δυνατό «όπλο» που είχε όλα αυτά τα χρόνια της ανασφάλειας και της καταδίωξης.

Ο Δαβίδ έγραψε έναν ψαλμό τονίζοντας ότι ο Θεός στάθηκε το αντιστήριγμά του και τον ελευθέρωσε, γιατί ευδόκησε σ’ αυτόν. Του ανταπέδωσε σύμφωνα με τη δικαιοσύνη του και την καθαρότητα των χεριών του, γιατί μέσα στα τόσα πολλά που του συνέβησαν, αυτό που δεν έχασε ήταν η επιθυμία του να υπακούει στις εντολές του Θεού (Ψαλμός 18: 19-24).

Δύσκολα μπορούμε να ελέγξουμε τις συνθήκες, τις προκλήσεις ή ακόμη το τι μπορεί οι άλλοι να κάνουν σε μας. Εντούτοις, μπορούμε να ελέγξουμε τι εμείς κάνουμε με τον Θεό και με τους άλλους, όταν οι συνθήκες ή οι άλλοι δεν είναι αυτοί που θα έπρεπε να είναι.

Το σχέδιο του Θεού σε περιμένει ακόμη

«Τα χαρίσματα και η πρόσκληση του Θεού δεν επιδέχονται μεταμέλεια». Ρωμαίους 11:29.

Μήπως η ιστορία του Ιωνά σάς φαίνεται οικεία και βλέπετε τον εαυτό σας σε μια παρόμοια κατάσταση; Ο Θεός είχε για σας κάποιο σχέδιο, μια κλήση, αλλά η δική σας άποψη ή οι φόβοι σάς έκαναν να πάρετε άλλο δρόμο και τώρα βρίσκεστε σε αδιέξοδο; Σε όλους μας έχει συμβεί να αρνηθούμε ή να διστάσουμε να κάνουμε πράγματα που ο Θεός μάς ζήτησε. Όμως, αυτή η ιστορία διατηρήθηκε για να μας θυμίσει ότι ακόμη και όταν πάρουμε έναν λανθασμένο δρόμο, το κάλεσμα του Θεού παραμένει το ίδιο και η μετάνοια και η υπακοή μας είναι ζητούμενα στο ξεκλείδωμα των θεϊκών σχεδίων.

Λοιπόν, στον Ιωνά δεν άρεσε αυτό που ο Θεός τού ζήτησε και επαναστάτησε. Μπήκε σ’ ένα πλοίο που τον πήγε στην αντίθετη κατεύθυνση από κει που έδειχνε το θεϊκό σχέδιο. Έτσι βρέθηκε στην κοιλιά ενός κήτους. Ένα αδιέξοδο είναι οδυνηρό, αλλά ίσως να μπορεί να αναστραφεί όταν αναγνωρίσουμε το λάθος μας και προσευχηθούμε στον Θεό να μας ελευθερώσει, όπως έκανε ο Ιωνάς.

Ο Ιωνάς ελευθερώθηκε  μετά από τρεις μέρες από την κοιλιά του κήτους, όταν αυτό  τον εξέμεσε στην ακτή. Και ήταν τότε που ο Θεός μίλησε για δεύτερη φορά στον προφήτη Του και του ζήτησε πάλι να πάει να κηρύξει στην Νινευή το κήρυγμα μετάνοιας (Ιωνάς 3: 1-2).  Ο Ιωνάς υπάκουσε και πήγε.

Ο Θεός δεν είχε αλλάξει την κλήση Του, ούτε το μήνυμά Του. Το σχέδιο Του είχε καθυστερήσει εξαιτίας της απροθυμίας του προφήτη, αλλά το θέλημα του Θεού παρέμενε το ίδιο. Ίσως να νομίζει κανείς ότι η φυγή θα αλλάξει τις προθέσεις του Θεού, αλλά μάλλον φαίνεται ότι τα πράγματα δεν είναι έτσι πάντα. Απλά περιπλέκονται. 

Αν νομίζετε ότι κάπου μπερδεύτηκε η ζωή σας και είστε χωρίς λύση, σκεφτείτε ότι στον Θεό δεν λείπουν οι λύσεις. Ποτέ δεν είναι αργά για ένα νέο ξεκίνημα. Αναγνωρίστε τι πήγε λάθος και πηγαίνετε μπροστά. Ο Κύριος θα ανανεώσει το κάλεσμά Του και θα σας ενθαρρύνει. Θέλει το καλό σας. Θέλει να σας ευλογήσει, όχι να σας ταλαιπωρήσει. Γι’ αυτό, «σήμερα, αν ακούσετε τη φωνή του, μη σκληρύνετε τις καρδιές σας» (Εβραίους 4:7).

Πρέπει να επιλέξεις: το παρελθόν ή το μέλλον

«Ένα πράγμα κάνω, λησμονώντας μεν όσα βρίσκονται πίσω, επεκτεινόμενος δε σε όσα βρίσκονται μπροστά, τρέχω προς τον σκοπό, για το βραβείο τής άνω κλήσης τού Θεού εν Χριστώ Ιησού». Φιλιππησίους 3:14.

Μου αρέσει στις κουβέντες που κάνω να μπορώ να διαπιστώνω αν ο άνθρωπος με τον οποίο μιλάω είναι «γέρος» ή «έχει ήδη γεράσει» ή αν είναι «νέος», με την έννοια της νεότητας που δεν γνωρίζει ηλικία. Τα ηλικιωμένα άτομα μιλούν συνεχώς για το παρελθόν. Διηγούνται ιστορίες, καλές ή κακές, και αυτό γιατί δεν βρίσκουν στο μέλλον κάτι που να τους κινητοποιεί ή να τους κάνει να ονειρεύονται και να σχεδιάζουν. Αντίθετα, οι νέοι άνθρωποι ελπίζουν, φαντάζονται και σχεδιάζουν πώς θα πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους και δεν νιώθουν κούραση γι’ αυτό. Όταν αρχίσει η κούραση και η απογοήτευση να κυριαρχούν, μάλλον τότε αρχίζουν και τα γηρατειά, ανεξαρτήτου ηλικίας ή φυσικής κατάστασης.

Δεν είναι πρόβλημα το να γεράσει κάποιος, γιατί κάποτε το σώμα νοσεί και η ψυχή εξασθενίζει. Είτε ακμαίοι και ενεργητικοί είτε κουρασμένοι ή άρρωστοι κάνουμε τον κύκλο μας εδώ στη γη.

Αλλά κάποτε αυτός ο κύκλος μπορεί να γίνει ένας φαύλος κύκλος που μας κλείνει μέσα. Το παρελθόν πολλές φορές μας έχει ταλαιπωρήσει και είναι ίσως αναπόφευκτο αυτό να μη συμβεί. Το παρελθόν στιγματίζει, είτε για καλό είτε για κακό. Μπορεί να γίνει ένα πηδάλιο, ένας οδηγός, που θα μας οδηγήσει σε ένα καλύτερο μέλλον. Ή μπορεί να γίνει ένα βαρίδι που θα μας τραβάει διαρκώς κάτω έως ότου μας πνίξει. Όλα αυτά εξαρτώνται από το πώς βλέπουμε το παρελθόν και πώς το μέλλον.

Κάποιος θα μπορούσε να πει ότι μιλάω εκ του ασφαλούς. Αλλά δεν μιλάω εκ του ασφαλούς αλλά από πείρα. Διάφορα προβλήματα και οι θλίψεις του παρελθόντος θα μπορούσαν να  γίνουν ένα βαρίδι στη ζωή μου. Ωστόσο, ο Θεός δεν με κάλεσε να κοιτάζω πίσω. Εξάλλου, έχω κοιτάξει πίσω τόσο πολύ για να κάνω τον απολογισμό μου που δεν χρειάζεται πλέον άλλο. Ούτε ξέρω τι μου επιφυλάσσει το μέλλον, οι βεβαιότητες είναι ασαφείς. Πάραυτα, κοιτάζω με πίστη μπροστά. 

Δεν μπορούμε όσο κι αν θέλουμε ν’ αλλάξουμε το παρελθόν. Μπορούμε όμως να αφήσουμε το παρελθόν να μας αλλάξει και να μας διδάξει! Το παρελθόν μπορεί να μας αλλάξει προς το καλύτερο, αλλά προσοχή, γιατί μπορεί να μας αλλάξει και προς το χειρότερο, αν μείνει μέσα μας η πίκρα και η απογοήτευση. Ας σκεφτούμε προς πια κατεύθυνση θέλουμε να πάμε: προς το παρελθόν ή το μέλλον;  Αν προς το μέλλον, ας λησμονήσουμε τα πίσω. Ας ζητήσουμε από τον Θεό να κάνει νέα αρχή, να δώσει νέα πράγματα στη ζωή μας στα οποία θα αφήσουμε τον εαυτό μας να εμπλακεί και να τα τρέξει. Ο Θεός μπορεί να διευρύνει τους ορίζοντές μας και εμείς μπορούμε αντί για πίσω να πάμε μπροστά. 

Δικαιολογίες, χρειάζονται;

Ο Θεός στους υπερήφανους αντιτάσσεται, στους ταπεινούς όμως δίνει χάρη» (Ιάκωβος 4:6)

«Άφησέ με να σου δικαιολογηθώ, δηλαδή, να δικαιολογήσω τον εαυτό μου για κάποια πράγματα που έκανα ή δεν έκανα». Ευτυχώς που μπορούμε να το κάνουμε και αλίμονο αν δεν υπήρχε η δυνατότητα να απολογούμαστε και να δίνουμε τους λόγους εκείνους που υπερασπίζουν τις δίκαιες και αληθινές αιτίες των πραγμάτων.

Ο Θεός μάς ακούει και κατανοεί τα πώς και τα γιατί. Επίσης, οι άνθρωποι, πρωτίστως οι καλοπροαίρετοι, κατανοούν και μας δικαιολογούν όταν οι αιτίες που παρουσιάζουμε έχουν ερείσματα και είναι δίκαιες.

Ωστόσο, υπάρχει και η άλλη έννοια της λέξης δικαιολογία: δηλαδή, προφάσεις, λόγους που σκοπό έχουν να συγκαλύψουν την πραγματική αιτία των πραγμάτων και να πουν «ένα ψέμα» για να ντύσουν την αλήθεια. Δεν εννοώ εδώ τις απλές δικαιολογίες που μπορεί άθελά μας να χρησιμοποιούμε, όχι για να συσκοτίσουμε αλήθειες όσο για να αποφύγουμε να εξηγήσουμε μικροπράγματα που δεν αφορούν τον συνομιλητή μας. Εύχομαι να είναι κατανοητή η διαφορά μεταξύ τους, ώστε άνθρωποι να μην παιδεύονται στη συνείδησή τους νιώθοντας ότι έχουν πει ψέματα.

Οι ψεύτικες δικαιολογίες είναι λοιπόν το θέμα. Ψεύτικες δικαιολογίες σε Θεό και ανθρώπους. Ο πρώτος άνθρωπος στο να βρίσκει «καλές» δικαιολογίες ήταν ο Αδάμ. Τα παραδείγματα δεν λείπουν: ο Σαούλ, ο βασιλιάς του Ισραήλ, είχε συχνά κάποια δικαιολογία που νόμιζε ότι τον έβγαζε λάδι για ό,τι έκανε ή δεν έκανε. Δύο φορές βρήκε δικαιολογίες για τις  παρακοές του (Α΄Σαμουήλ 13:11-14, 15: 13-15) μπροστά στον προφήτη Σαμουήλ και μπροστά στον Θεό.

Οι δικαιολογίες κάνουν τα πράγματα χειρότερα. Θα ήταν πολύ καλύτερα ο Σαούλ να είχε πει την αλήθεια. Εξάλλου, αυτό περιμένει ο Θεός και αυτό περιμένουν και οι άνθρωποι από μας όταν έχουμε αποτύχει να φερθούμε όπως πρέπει. Περιμένουν ειλικρίνεια, όχι δικαιολογία. Περιμένουν αναγνώριση όχι συγκάλυψη. «Ο Θεός στους υπερήφανους αντιτάσσεται, στους ταπεινούς όμως δίνει χάρη» (Ιάκωβος 4:6). Ο Δαβίδ αμάρτησε πολύ χειρότερα από τον Σαούλ, αλλά όταν το συνειδητοποίησε πήγε στον Θεό με μετάνοια και εξομολόγηση. Ο Σαούλ βρήκε ψεύτικες δικαιολογίες να προβάλει για τις αμαρτίες του και αυτό ήταν η αρχή της πτώσης του.

Ο Βενιαμίν Φραγκλίνος είχε πει: «Δεν γνώρισα ποτέ έναν άνθρωπο που ήταν καλός στις δικαιολογίες και ο οποίος να ήταν καλός σε οτιδήποτε άλλο»!

Ο φόβος τού να αναλάβεις ευθύνες

“ Τα μάτια τού σοφού είναι επάνω στο κεφάλι του, ενώ ο άφρονας περπατάει μέσα στο σκοτάδι”. Εκκλησιαστής 2:14.

Εδώ και αρκετά χρόνια όλο και περισσότεροι άνθρωποι ρέπουν σε μια νοσηρή κατάσταση που θα μπορούσε να ονομαστεί «Αποφυγή ανάληψης ευθύνης». Είναι απίστευτο πόσο δύσκολο καταντά για νεότερους και μεγάλους να δώσουν προκαταβολικά μια δέσμευση για κάτι, ακόμη και απλό. Οι φράσεις: Να το δούμε, ίσως, μάλλον, δεν ξέρω, να το σκεφτώ, μοιάζουν να φανερώνουν ωριμότητα και κρίση. Πολλές φορές όμως φανερώνουν αδυναμία λήψης απόφασης και ανάληψης ευθύνης.  Πόσα είναι τα άτομα που μπορούν εκ των προτέρων να δεσμευτούν για κάτι και να είσαι βέβαιος ότι αυτό θα το κάνουν;

Αυτή η στάση σχετίζεται με το ελάττωμα της αναβλητικότητας. Ωστόσο, θεωρώ ότι αποτελεί μάλλον μέρος μιας διαβρωμένης πλέον ανθρώπινης συμπεριφοράς, η οποία συχνά δεν θέλει να πάρει απόφαση, ούτε ν’ αναλάβει ευθύνη, γιατί θέλει να διατηρεί για τον εαυτό της το πλεονέκτημα να ζυγίζει τα όποια νέα δεδομένα. Και γιατί όχι, να επιλέγει ανά πάσα στιγμή το καλύτερο και το συμφέρον.

Αμφιταλαντεύσεις, υπεκφυγές και κρύψιμο που κάνουν τους ανθρώπους να μην θέλουν ν' αναλάβουν ευθύνες από φόβο ότι αυτές μπορεί  να μην τους βολεύουν βρίσκουμε και στην Παλαιά Διαθήκη. Ο Θεός είχε επιλέξει τον Σαούλ για βασιλιά. Αν και ο προφήτης Σαμουήλ τον έχρισε και ο Θεός τού έδωσε νέα καρδιά καθώς και ποικίλα σημεία για επιβεβαίωση, όταν ήρθε η ώρα της στέψης, ο μελλοντικός βασιλιάς είχε κρυφτεί (Α΄Σαμουήλ 10: 17-23).

Ήταν, άραγε, το ταπεινό πνεύμα και η ωριμότητα ή ήταν η αποφυγή ανάληψης ευθύνης που τον έσπρωξαν να κρυφτεί την κρίσιμη ώρα; Γιατί ήταν τόσο απρόθυμος να αναλάβει τις ευθύνες που πήγαιναν ζευγάρι με τη δόξα και την ικανοποίηση που προσφέρει η τιμή της βασιλείας; Μήπως αυτή η τάση για κρύψιμο, υπεκφυγή και αμφιταλάντευση ήταν μία από τις αγαπημένες συμπεριφορές του Σαούλ που επηρέασαν τελικά δυσμενώς και την πορεία της βασιλείας του;

Το σύνδρομο αποφυγής ανάληψης ευθύνης πάντα υπήρχε. Ωστόσο, ο εκφυλισμός των ημερών και η νοσηρότητα του εγωισμού μας το κάνουν ιδιαίτερα κυρίαρχο, υποβιβάζοντας μας σε ανθρώπους δίγνωμους, μπερδεμένους, ματαιωμένους, αδύναμους και ασυνεπείς για όλα τα μικρά και τα μεγάλα πράγματα που όχι μόνο ο Θεός αλλά και η κοινή λογική μάς καλεί να αναλάβουμε ή να απολαύσουμε.

Όταν τα παιδιά δεν ακολουθούν το παράδειγμά σου

«Δέστε, κληρονομιά από τον Κύριο είναι τα παιδιά· μισθός δικός του ο καρπός τής κοιλιάς. Όπως τα βέλη στο χέρι τού δυνατού, έτσι και οι γιοι τής νιότης». Ψαλμός 127: 3-4.

Μια μεγάλη ευθύνη που έχουν οι χριστιανοί γονείς είναι τα παιδιά τους. Όταν ο Θεός χαρίζει παιδιά ο λόγος δεν είναι μόνο για να διαιωνιστεί το είδος ή για να χαρούν γονείς και συγγενείς. Ο Θεός έχει σχέδια γι’ αυτά και είναι ευθύνη των γονιών και των παιδιών εξίσου για το αν θα επιλέξουν ή όχι τα αγαθά σχέδια του Δημιουργού.

Η ευθύνη των γονιών είναι στη σωστή διαπαιδαγώγηση. Από τη μία πλευρά, η διαπαιδαγώγηση είναι μια μακρά διαδικασία που απαιτεί δίκαιη, σοφή και ισορροπημένη αγάπη, απαλλαγμένη από προσωπικούς φόβους ή φιλοδοξίες. Από την άλλη, η διαπαιδαγώγηση είναι αργή διαδικασία, γιατί καλύπτει ψυχικές, πνευματικές και σωματικές ανάγκες σ’ ένα παιδί, λαμβάνοντας υπόψη τον ιδιαίτερο χαρακτήρα του, τις συνθήκες μέσα στις οποίες μεγαλώνει και τον Λόγο του Θεού, τον οποίο ο γονιός καλείται να εμφυτεύσει στην καρδιά του.

Οι γιοι του ιερέα Ηλί είχαν εκτραπεί στη λαγνεία της σάρκας και στην ασέβεια, με αποτέλεσμα οι άνθρωποι να αποστρέφονται τα θρησκευτικά πράγματα εξαιτίας τους. Λογικό να σκεφτείς ότι δεν έφταιγε ο άτυχος πατέρας που τα παιδιά είχαν καταντήσει έτσι. Όμως, η Βίβλος τονίζει ότι έφταιγε. Ο Θεός είπε στον Ηλί ότι δόξαζε τους γιους του περισσότερο από Κείνον (Α΄Σαμουήλ 2:29) και ότι «ενώ γνώρισε ότι οι γιοι του έφερναν κατάρα επάνω τους, δεν τους συμμάζεψε» (Α΄Σαμουήλ 3:13). Μέσα στην Αγία Γραφή φαίνεται ότι ο Ηλί τούς έκανε τις απαραίτητες συστάσεις για την αμαρτωλή τους διαγωγή. Ωστόσο, τι νόημα έχουν οι χιλιάδες συστάσεις όταν έχεις χάσει την επιρροή πάνω στα παιδιά σου και τα παιδιά σου ξέρουν πολύ καλά ότι δεν πρόκειται να κουνήσεις τίποτα, γιατί απλά έχεις αποδεχτεί τους δικούς τους όρους;

Οι γιοι του προφήτη Σαμουήλ φάνηκαν και αυτοί πολύ κατώτεροι του πατέρα τους. Αγάπησαν το χρήμα και για χάρη κέρδους δωροδοκούνταν. Δυστυχώς, δεν μπόρεσαν να ενστερνιστούν τις αξίες και τις εντολές του Θεού. Ούτε μπόρεσαν να εμπνευστούν από το άγιο παράδειγμα του γονιού τους, παρά την ευαρέσκεια του Θεού στον Σαμουήλ μέχρι το τέλος της ζωής του. Στην πνευματική σφαίρα, κάποια πράγματα δεν κληρονομούνται, ούτε συμβαίνουν σώνει ντε και καλά. Αν και ο Σαμουήλ υπήρξε σταθμός στην ιστορία του λαού Ισραήλ, αν και ήταν άνθρωπος πίστης και προσευχής, αν και έμεινε πιστός στην κλίση του παρά τις απογοητεύσεις, τα παιδιά του απέτυχαν να πάρουν τον σωστό δρόμο.

Ο Σαμουήλ δεν έφταιγε για το κατάντημα των παιδιών του. Αντίθετα, ο Ηλί είχε μεγάλο μερίδιο ευθύνης για το κατάντημα των παιδιών του. Συνεπώς, το ουσιαστικό θέμα δεν είναι τι δρόμο θα πάρουν τα παιδιά. Εξάλλου, τα παιδιά θα δώσουν λόγο μόνα τους μπροστά στον Θεό. Το θέμα είναι τι λόγο θα δώσουμε εμείς για τις πράξεις μας μπροστά στον Θεό.