Τριπλή θλίψη και τριπλή αδικία

«Επειδή, ξέρω ότι ο Λυτρωτής μου ζει, και θα εγερθεί στους έσχατους καιρούς επάνω στη γη·  και αφού, ύστερα από το δέρμα μου, αυτό [το σώμα] θα φθαρεί, πάλι με τη σάρκα μου θα δω τον Θεό» Ιώβ 19: 25-26.

Μερικές φορές έχουμε την εντύπωση ότι αν είμαστε δίκαιοι, αληθινοί και ακέραιοι, όλες οι ευλογίες του ουρανού θα είναι επάνω μας. Γιατί πώς αλλιώς επιβεβαιώνεται η ευαρέσκεια του Θεού σ’ έναν άνθρωπο, αν δεν είναι οι ευλογίες που του δίνονται και οι πόρτες που του ανοίγονται απ’ Εκείνον;

Δηλαδή, πώς να πιστέψω ότι ο Θεός ευαρεστείται στα έργα μου όταν την ίδια στιγμή (στιγμές, μήνες, χρόνια…) βρίσκω μπροστά μου μια τριπλή θλίψη και μια τριπλή αδικία;

Πρώτον, αδικία από τους φίλους και τους έμπιστους. Αδιαφορία, πικρία, λόγια χωρίς συμπάθεια και καλοσύνη μπορεί να μας καταβάλλουν και να μας δημιουργήσουν αίσθημα ενοχής και αποτυχίας. Αν απ’ αυτούς που περιμένουμε ανακούφιση, εισπράττουμε αποδοκιμασία, αργά ή γρήγορα απογοητευόμαστε.

Δεύτερον, αδικία από τον Θεό. Ναι, το ξέρουμε, είμαστε αμαρτωλοί και συχνά αποτυγχάνουμε να κάνουμε το θέλημά Του. Ωστόσο, νιώθουμε ότι είναι άδικο να λαμβάνουμε τόσο μεγάλη τιμωρία και κάποτε απόρριψη από τον Θεό, εφόσον είμαστε παιδιά Του και Τον αγαπάμε.

Τρίτον, αδικία από τους οικείους και την οικογένεια. Τι να πούμε όταν ζούμε σ’ ένα σπίτι, έχουμε δώσει όλη μας τη ζωή εκεί μέσα, και αυτό που εισπράττουμε είναι έλλειψη σεβασμού και αγάπης, αδιαφορία, κοροϊδία;

Δηλαδή... ενδέχεται να αγαπάμε τον Θεό και να καταλήξουμε ένας μοναχικός άνθρωπος που κραυγάζει για έλεος και όμως, κανείς να μη μας απαντά; Εύχομαι κανένας να μην περάσει ποτέ απ’ αυτόν τον δρόμο, γιατί αυτό που θα ζήσει αυτός που ο Θεός θα επιτρέψει να περάσει από αυτό το μονοπάτι ορίζεται με τις λέξεις «ζωντανός νεκρός».

Ζωντανός νεκρός ήταν ο Ιώβ στις δοκιμασίες του και μέσα στην πεπερασμένη φύση του έζησε και τις τρεις μορφές αδικίας. Και όμως, η πίστη του έμενε σταθερή στον Θεό. Διαβάστε Ιώβ 19:1-29 και θα δείτε ένα σωρό βασανιστικά ερωτηματικά και παράπονα να κλείνουν με μια ανιδιοτελή διακήρυξη πίστης στον Λυτρωτή του που ζει και τον οποίο θα δει μια μέρα πρόσωπο με πρόσωπο, όποια τροπή κι αν πάρει η ζωή του. Ο Ιώβ είχε πίστη. Ας κρατάμε κι εμείς αυτή την πίστη.

Είναι όλα αυτά που δεν σ’ αφήνουν να ησυχάσεις;

«Εγώ πλάγιασα, και κοιμήθηκα· σηκώθηκα· επειδή, ο Κύριος με υποστηρίζει». Ψαλμός 3:5.

Υπάρχουν πράγματα που τα βρίσκετε προβληματικά στη ζωή σας; Ακόμη κι αν δεν έχετε σοβαρά θέματα να σας βασανίζουν, το σίγουρο είναι ότι η ζωή σάς φαίνεται μονότονη, κουραστική και κάποτε βαριά. Λοιπόν, ξυπνάτε το πρωί και νιώθετε μια άρνηση να πάτε στη δουλειά. Ήδη μεσημέρι και έχετε αρχίσει να κουράζεστε με τα όσα έχετε ακούσει από τον πελάτη, τον συνάδελφο, τον μαθητή, το παιδί σας, τον/τη σύζυγό σας … Επιπλέον, είναι και το σουπερμάρκετ, οι άχαρες απαντήσεις των ιατρικών εξετάσεων που περιμένουν, το αυτοκίνητο που έβγαλε μια ζημιά, η μητέρα σας που παραπονιέται γιατί δεν περάσατε από κει για κείνο που σας είχε πει, οι υποχρεώσεις που σας κυνηγάνε και δεν τις προλαβαίνετε, ο κακός καιρός, η κακή σας υγεία, η κακή σας διάθεση, το μακεδονικό… Ε, μα, πώς να ησυχάσεις; Φανταστείτε τώρα όταν υπάρχουν πολύ σοβαρότερα ζητήματα απ’ αυτά.

Ό,τι κι αν σας συμβαίνει, ηρεμήστε: είστε μια χαρά… Δεν συμβαίνει τίποτα το παράδοξο στη δική σας ζωή, απλά αποτελείτε μέρος, όπως όλοι μας, της νομοτελειακής κατάστασης  της ανθρωπότητας.  «Καταραμένη να είναι  η γη εξαιτίας σου· με λύπες θα τρως [τους καρπούς] της όλες τις ημέρες τής ζωής σου...»  (Γένεση 3:17).  Κανείς μας δεν εξαιρείται απ’ αυτό, απλά το timing μας δεν συμπίπτει. Σήμερα είμαι χάλια εγώ, αύριο εσείς, και μεθαύριο ο άλλος. Λόγοι θα υπάρχουν πάντα, ώστε να μην είμαστε 100% ικανοποιημένοι με τη ζωή όσο είμαστε εδώ κάτω. Καθώς περνούν τα χρόνια, αναπόφευκτα νιώθουμε δέσμιοι της τυραννίας των καταστάσεων, η οποία μας κλέβει τη χαρά και την ειρήνη του Θεού.

Στην Καινή Διαθήκη, οι πρώτοι χριστιανοί αντιμετώπιζαν πολλά από τα προβλήματα επιβίωσης που ζούμε εμείς σήμερα, είχαν χειρότερες συνθήκες ζωής, καθώς επίσης μεγάλους διωγμούς και δοκιμασίες. Οι συγγραφείς των βιβλικών επιστολών υπενθύμιζαν στους πιστούς ότι ο μόνος τρόπος για να μπορέσουν να ανταπεξέλθουν μέσα σ’ έναν τόσο ρευστό και αφιλόξενο κόσμο είναι να εμπιστευτούν όλα τα αιτήματα και τις ανησυχίες τους στον Κύριο.

Το ίδιο ισχύει και για μας σήμερα. Η ζωή έχει προοδεύσει, ωστόσο η τυραννία των καταστάσεων δεν έχει αλλάξει. Μέσα σ’ αυτές, το δυσκολότερο είναι να μπορέσουμε να καθίσουμε ήρεμοι ή να κοιμηθούμε το βράδυ. Γιατί ξέρουμε ότι μπορεί να ξαπλώσουμε, να κλείσουμε τα μάτια μας, αλλά στο τέλος να μην κοιμηθούμε.

Αν μπορούμε να πάμε το βράδυ στο κρεβάτι μας ήρεμοι και παρά την άχαρη μέρα που πέρασε, παρά το βαρετό ή απρόβλεπτο αύριο, καταφέρουμε να ησυχάσουμε και να εμπιστευτούμε τον Κύριο ότι θα μας φροντίσει, τότε έχουμε καταλάβει ένα πολύ μεγάλο μέρος του ευαγγελίου. Ο Ιησούς Χριστός ήρθε για να έχουμε ζωή και να την έχουμε με αφθονία (Ιωάννης 10:10). Αφθονία ζωής όσο ανησυχούμε, παραπονιόμαστε και δυσφορούμε, δεν θα έχουμε. Η ζωή είναι αυτή που είναι, συχνά άχαρη και απρόβλεπτη. Αλλά και ο Κύριος είναι Αυτός που είναι: πιστός σ’ αυτούς που Τον εμπιστεύονται για κάθε μέρα και για κάθε θέμα.

Μα, γιατί; Τι νόημα έχει όλ' αυτό;

" [...] τώρα γνώρισα ότι εσύ φοβάσαι τον Θεό, δεδομένου ότι δεν λυπήθηκες τον γιο σου τον μονογενή για μένα". Γένεση 22:12

«Μα, γιατί; Τι νόημα έχει να περνάω όλα αυτά; Αυτός ο δρόμος δεν βγάζει κάπου…». Δεν μπορεί να μην έχετε σκεφτεί έτσι. Και αν δεν έχετε βρεθεί ποτέ σ’ αυτή τη θέση, μπορεί κάποτε να χρειαστεί να αντιμετωπίσετε παρόμοια ερωτήματα.

Είναι άλλο πράγμα να επιτρέπει ο Θεός δυσκολίες και θλίψεις στη ζωή μας και εντελώς διαφορετικό να μην μπορούμε να καταλάβουμε πού βγάζουν όλα αυτά που ο Θεός επιτρέπει.

Το να μην καταλαβαίνουμε είναι ένα πολύ σημαντικό ζήτημα που αντιμετωπίζουμε μέσα στις δοκιμασίες. Διότι όταν κάτι το κατανοούμε, συνεργαζόμαστε καλύτερα με τον Θεό.

Ωστόσο, είναι όταν τα πράγματα στερούνται νοήματος για μας που δείχνουμε τι γνώμη έχουμε τελικά για τον Κύριο που επιτρέπει να μας συμβαίνουν τα ακατανόητα. Το θέμα στις θλίψεις δεν είναι τόσο να καταλάβουμε γιατί γίνονται όλα αυτά. Το θέμα είναι να δει ο Θεός τι έχουμε στην καρδιά μας. Ποια είναι τα βάθη των σκέψεών μας. Ποιους δρόμους θα επιλέξουμε όταν θα πιεζόμαστε πολύ και οι λύσεις δεν θα έρχονται. Όταν όλα και όλοι μπορεί να είναι εναντίον μας.

Είναι σε τέτοιες στιγμές που όλος ο εσωτερικός μας κόσμος έρχεται στην επιφάνεια. Είτε με μια παρατεταμένη δοκιμασία (ο Ιώβ, ο Δαβίδ εκείνα τα χρόνια που ζούσε κυνηγημένος από τον Σαούλ) είτε με μια μεγάλης έντασης δοκιμασία (η θυσία του Ισαάκ στον Αβραάμ). Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις η αγωνία και ο πόνος συνδέονται με χιλιάδες ερωτηματικά. Ωστόσο, ο Θεός μπορεί να μην απαντήσει. Μπορεί στην πορεία να μην μας δοθούν πολλές εξηγήσεις σχετικά. Γιατί ας το θυμόμαστε: ο στόχος δεν είναι η εξήγηση, αλλά η φανέρωση της καρδιάς και των επιλογών μας.

Μέσα σε όλες τις παράλογες συνθήκες είναι η υπακοή και η πίστη μας στον Θεό, ανεξάρτητα από την κατανόησή μας, που θα μας βοηθήσει να μη βουλιάξουμε… ακόμη και όταν βουλιάζουμε! Μπορεί να περάσουμε μέσα από άσκημες δοκιμασίες και να νιώθουμε ολοκληρωτικά κλονισμένοι, αλλά ο Θεός θα μας κρατήσει, αν η πίστη μας και η υπακοή μας μείνουν έστω λυχνάρι που καπνίζει για τη δόξα Του.

Ο Θεός των καινούργιων ξεκινημάτων

«Μη θυμάστε τα προγενέστερα, και μη συλλογίζεστε τα παλιά.  Δέστε, εγώ θα κάνω ένα νέο πράγμα· τώρα θα ανατείλει· δεν θα το γνωρίσετε;». Ησαΐας 43:18-19.

Η αρχή του νέου έτους έχει σχεδόν πάντα νέες αποφάσεις και νέα σχέδια. Πολλά απ’ αυτά πραγματοποιούνται, άλλα δεν ολοκληρώνονται και καταλήγουν διαψεύσεις για μας. Αυτή είναι η ανθρώπινη πλευρά, δυνατή μα και αδύναμη από τη μια στιγμή στην άλλη.

Όμως, ο Θεός είναι Εκείνος που όταν θελήσει να κάνει νέα πράγματα, τα κάνει μέχρι κεραίας. Το πρόβλημα είναι ότι δεν συλλογιζόμαστε μάλλον τι καινούργιο θα μπορούσε ο Θεός να κάνει στη ζωή μας, αλλά μένουμε δέσμιοι μιας οπτικής του παρελθόντος. Η νέα χρονιά έχει ήδη ξεκινήσει. Ο Θεός μάς καλεί σε νέα πράγματα, γιατί δεν είναι απλά ο Θεός του παρελθόντος, αλλά και ο πατέρας του μέλλοντος. Αυτός «καλεί τα μη υπάρχοντα ωσάν να υπάρχουν» Ρωμαίους 4:17.

Σ’ αυτά καλεί και εσάς να έχετε έναν ρόλο, ακόμη κι αν έχετε αποτύχει και διαψευστεί χίλιες φορές. Μη σκέφτεστε πλέον τις αποτυχίες και τα λάθη του παρελθόντος. Συλλογιστείτε ότι αν ο Θεός κάνει νέα πράγματα, γιατί να μην μπορεί να σας δώσει τη δύναμη να συμμετάσχετε σ’ αυτά;

(Photo credit: Fine Portraits by Andrea Joki)

Η θεϊκή οπτική των πραγμάτων

«Τότε, ο Ιησούς έρχεται από τη Γαλιλαία στον Ιορδάνη προς τον Ιωάννη, για να βαπτιστεί απ' αυτόν. Και ο Ιωάννης τον εμπόδιζε, λέγοντας: Εγώ έχω ανάγκη να βαπτιστώ από σένα, κι εσύ έρχεσαι σε μένα;  Απαντώντας, όμως, ο Ιησούς τού είπε: Άφησε, τώρα· επειδή, έτσι είναι πρέπον σε μας, να εκπληρώσουμε κάθε δικαιοσύνη. Τότε, τον αφήνει». Ματθαίος 3:13-15.

Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής δεν ήθελε να βαπτίσει τον Χριστό και προσπαθούσε από αγάπη και με ταπεινό πνεύμα να Τον εμποδίσει. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ήταν απειθής ή πεισματάρης;  Φυσικά και όχι! Τότε, γιατί αρνιόταν;  Η άρνησή του απέρρεε από την λανθασμένη αντίληψη του σχεδίου του Θεού. Ο Ιωάννης δεν μπορούσε να καταλάβει και να αποδεχτεί ότι έπρεπε να βαφτίσει τον Χριστό, όταν ο ίδιος είχε ανάγκη από τη χάρη και τη συγχώρεσή Του. Η αντιστροφή των όρων τον είχε μπερδέψει.

Σας έχει ποτέ μπερδέψει ο Θεός ; Πιστεύετε ότι σας καλεί να κάνετε κάποια πράγματα, ενώ εσείς σκέφτεστε εντελώς διαφορετικά από τη δική σας πλευρά, και κάπου εκεί περιπλέκονται τα πράγματα; Σας έχει συμβεί η οπτική σας να είναι αντίθετη από την οπτική του Θεού; Αυτό που χρειαζόταν ο Ιωάννης  ήταν να εμβαθύνει στην κατανόηση των δρόμων του Θεού και ήταν ο Χριστός που τον βοήθησε ν’ αλλάξει τον τρόπο σκέψης του, βεβαιώνοντάς τον ότι έπρεπε να κάνει το βάφτισμα.

Αυτό που ίσως και εμείς χρειαζόμαστε κάποτε είναι να εμβαθύνουμε στην κατανόηση των σχεδίων του Θεού για τη δική μας ζωή.  Ο Θεός βλέπει τα πράγματα σε βάθος, τα βλέπει μέχρι το τέλος τους  και γνωρίζει τι είναι δίκαιο, σωστό και αγαθό να γίνει.

Μπορεί να είναι κανείς παιδί του Θεού, ν’ αγαπά ειλικρινά τον Κύριο, αλλά να μην μπορεί να έχει τη σωστή οπτική των σχεδίων Του. Κάποτε ο τρόπος με τον οποίο βλέπουμε τα πράγματα διαφέρει από τον τρόπο με τον οποίο ο Θεός τα βλέπει. Και ενώ πιστεύουμε ότι κάτι είναι καλό και πρέπον, ο Θεός για το ίδιο γεγονός έχει διαφορετική άποψη. Τελικά, καλούμαστε να υιοθετήσουμε τη δική Του οπτική, ακόμη κι αν αυτό γεννά μέσα μας κάποιου είδους αντίσταση. Αυτό είναι και το δύσκολο: να πιστέψουμε ότι ο Θεός διευθύνει με τον καλύτερο τρόπο τη ζωή μας. Ξέρει τι είναι το πρέπον να γίνει, γι’ αυτό αξίζει να αφήσουμε τη δική μας οπτική για χάρη της δικής Του.

Όποιος δεν ρισκάρει κάτι ...

"Αν έρθεις κι εσύ μαζί μου, θα πάω· αλλ' αν δεν έρθεις μαζί μου, δεν θα πάω". Κριτές 4:8.

«Όποιος δεν ρισκάρει τίποτα, δεν έχει τίποτα», λέει μια γαλλική παροιμία, θυμίζοντάς μας πώς ό,τι κερδίζουμε, σε οποιονδήποτε τομέα, είναι αποτέλεσμα κάποιας ενέργειας που ενέχει λίγο πολύ ένα ρίσκο. 

Το ίδιο συμβαίνει και στα πράγματα του Θεού και είναι παράλογο να περιμένουμε ο Θεός να ενεργήσει όταν εμείς δεν θέλουμε να κάνουμε καμιά ενέργεια. Διαβάστε την ιστορία της Δεβόρρας και του Βαράκ στην Παλαιά Διαθήκη και θα δείτε για άλλη μια φορά πώς το ελάχιστο που μας αναλογεί να κάνουμε, πρέπει να το κάνουμε, αν θέλουμε να δούμε πράγματα ν’ αλλάζουν στη ζωή μας.

Καθώς ο λαός Ισραήλ είχε για πολλοστή φορά αμαρτήσει, ο Θεός είχε επιτρέψει να ταπεινωθεί από τους εχθρούς του.  Ήταν μια εποχή μεγάλης ηθικής κατάπτωσης και, στη συγκεκριμένη συγκυρία, προφήτισσα και κριτής στον λαό ήταν μια γυναίκα, η Δεβόρρα. Αυτή κάλεσε τον Βαράκ και τον πρόσταξε να συνάξει στρατιωτική δύναμη και να πάει να πολεμήσει τους εχθρούς τους. Ωστόσο, ο Βαράκ δεν φάνηκε πολύ πρόθυμος να συμμετάσχει στο εγχείρημα, παρεκτός κι αν η ίδια η Δεβόρρα τον συνόδευε στον πόλεμο. Η γυναίκα δέχτηκε να συνοδεύσει τον Βαράκ, έχοντας τη βεβαιότητα ότι ο Θεός θα τους χάριζε τη νίκη. Όπως ακριβώς τελικά και έγινε, καθώς ο Κύριος μ’ έναν εντελώς θαυμαστό τρόπο τους χάρισε μια μεγάλη απελευθέρωση που κράτησε πάνω από σαράντα χρόνια.

Ο Βαράκ είναι η κλασική περίπτωση όλων εκείνων που διστάζουν, αλλά που θα ήθελαν πολύ, εντούτοις, τα πράγματα να λειτουργήσουν διαφορετικά στη ζωή τους. Θα ήθελαν ο Θεός να αλλάξει καταστάσεις μέσα τους και γύρω τους, αλλά χωρίς οι ίδιοι να πάρουν μέρος! Γιατί; Ίσως δεν πιστεύουν ότι αυτά που λέει ο Λόγος του Θεού μπορεί να συμβούν και στη δική τους ζωή. Μπορεί να διστάζουν, γιατί η μάχη τούς φαίνεται μάταιη. Μπορεί να μη θέλουν να συμμετάσχουν, γιατί θα κουραστούν. Μπορεί, τέλος, να θεωρούν ότι το σχέδιο δεν είναι το ιδανικό, καλύτερα να λείπουν οι πρωτοβουλίες. Σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις, το πρόβλημα είναι το ίδιο. Δεν θέλουμε να πάρουμε  ένα ρίσκο, γιατί το ρίσκο ενέχει πάντα τον κίνδυνο να χάσουμε διάφορα.

Ωστόσο, ο Βαράκ πήρε το ρίσκο. Μπορεί καθοριστικό ρόλο  να έπαιξε η παρουσία της Δεβόρρας δίπλα του, αλλά αυτό δεν  είναι το ζητούμενο.  Το ζητούμενο είναι ότι ο Βαράκ κατάλαβε ότι χωρίς να δώσει κάποια μάχη, χωρίς να είναι έστω παρών σε ό,τι διακυβεύεται, λάφυρα και απαντήσεις δεν βρέχει ο ουρανός.  Θυμηθείτε: «Όποιος δεν ρισκάρει τίποτα, δεν έχει τίποτα». Η πορεία μας με τον Θεό έχει και αυτή το δικό της ρίσκο που αξίζει να πάρουμε, αν θέλουμε ν’ αλλάζουν πράγματα στη ζωή μας.