Επειδή η απόδοση δικαιοσύνης καθυστερεί

«Μη πλανιέστε· ο Θεός δεν εμπαίζεται· επειδή, ό,τι αν σπείρει ο άνθρωπος, αυτό και θα θερίσει». Γαλάτες 6:7.

Η απόδοση δικαιοσύνης του Θεού για το κακό ή το καλό έχει συχνά καθυστέρηση. Αυτό το ξεχνάνε και αυτοί που αδικούν και βλάπτουν και εκείνοι που υφίστανται την αδικία και τη βλάβη. 

Ο Θεός δεν βιάζεται στη δικαιοσύνη Του. Παίρνει πάντα όλο τον χρόνο, αφήνοντας καιρό στους ανθρώπους για να δράσουν. Το να δίνεται χρόνος είναι αμφίσημο. Αν είσαι άδικος, μπορεί να τον χρησιμοποιήσεις είτε για να γίνεις ακόμη πιο άδικος είτε για συμμαζευτείς και να αλλάξεις στάση. Αν είσαι δίκαιος μπορεί να γίνεις ακόμη δικαιότερος ή μπορεί ν’ αλλάξεις γνώμη για την αξία της δικαιοσύνης και να χαλάσεις. Πάντως, ο Θεός δεν θα διαστρέψει τη δικαιοσύνη που σου αξίζει να λάβεις.

Τα τελευταία χρόνια άκουγα τις μεγάλες δυσκολίες κάποιου προσώπου στη δουλειά του. Πήγαινε από τους πρώτους και έφευγε από τους τελευταίους, όταν ακρετοί δεν είχαν καν ωράριο. Ήταν τυπικό άτομο μέχρι εκεί που δεν έπαιρνε με γιατρούς και ασθενείς, όταν άλλοι συνάδελφοι  έψαχναν χαρτιά και ραντεβού. Ήταν με το χαμόγελο και την καλή κουβέντα, όταν οι διπλανοί γκρίνιαζαν και φώναζαν, δυστυχώς και απέναντί του. Τους ξελάσπωνε κάθε τόσο για να εισπράττει κριτική και παράπονα. Μετά από απεγνωσμένες προσπάθειες να βρεθεί λύση, αναγκάστηκε να βρει αλλού δουλειά.

Εντάξει, και τι έγινε; Θα βρεθούν άλλοι να καλύψουν το πόστο, θα πει κάποιος. Όμως, δεν βρίσκονται συχνά. Δεν υπάρχουν πάντα άνθρωποι που κρατούν τη δικαιοσύνη. Μέρος της δικαιοσύνης είναι ο σεβασμός μου στο ωράριο και τα καθήκοντά μου, το να μη σε εκμεταλλεύομαι, το να συνεργάζομαι όταν ζητάς τη βοήθειά μου, το να μη ξεσπάω πάνω σου τα νεύρα του σπιτιού μου ή των προσωπικών προβλημάτων μου, το να αναγνωρίζω αυτά που προσφέρεις και να μην τα υποβιβάζω.

Και ξαφνικά ένα τηλέφωνο από πρώην συνάδελφο, μετά από καιρό για να ζητήσουν βοήθεια. Διότι είχαν γίνει πολλά και διάφορα. Γιατί οι μισοί είχαν αποχωρίσει τσακωμένοι, γιατί υπήρχαν σοβαρά προβλήματα και θυμήθηκαν... Αλλά ήταν ήδη πολύ αργά.

Απόδοση δικαιοσύνης -έστω και καθυστερημένης- λέγεται αυτό. Όλα εδώ πληρώνονται. Μικρά ή μεγάλα. Φυσικά, στην αιωνιότητα πληρώνονται και αιωνίως. Είναι μια αλήθεια που ισχύει, είτε μας βολεύει είτε όχι. Ο Θεός δεν θα διαστρέψει τη δικαιοσύνη που μας αξίζει να λάβουμε, ανεξάρτητα αν εμείς το περιμένουμε ή όχι. Αν είμαστε δίκαιοι ή άδικοι, θα θερίσουμε ανάλογα αυτά που σπείραμε. 

Πώς γίνονται οι καλές και οι κακές επιλογές;

« […] όπως σκέφτεται στην ψυχή του, τέτοιος είναι… » Παροιμίες 23:7

Πολλοί νομίζουν ότι οι κακές επιλογές είναι αποτέλεσμα μιας στιγμής αδυναμίας ή κακής κρίσης. Κάτι το απρόβλεπτο στο οποίο παγιδευτήκαμε ξαφνικά. Αντίστοιχα, οι καλές επιλογές θεωρούνται κάποτε αποτέλεσμα της εύνοιας της τύχης. Να είναι, άραγε, ο Θεός προσωπολήπτης;

Το να κατατάσσουμε άπαντα τα γεγονότα σε απαρέγκλιτους νόμους δεν είναι ο σωστότερος δρόμος. Εντούτοις, οι κακές ή οι καλές επιλογές είναι πρωτίστως  το αποτέλεσμα των σκέψεών μας και δεν ξεπετάγονται  ξαφνικά από τη μια στιγμή στην άλλη.

Γέμισε το μυαλό σου με φόβους και θα δεις τι επιλογές θα κάνεις όταν βρεθείς στην Κάδης Βαρνή.

Γέμισε το μυαλό σου με υλική ευημερία και αναγνώριση και θα δεις πόσο εύκολα θα αλλάξεις τον δρόμο του Θεού με έναν παραπλήσιο αλλά καταστροφικό δρόμο, όπως του Βαλαάμ.

Γέμισε το μυαλό σου με την ομορφιά και τη σεξουαλική επιθυμία και θα βρεθείς στα ίδια δίχτυα μ’ εκείνα του Σαμψών και του Σολομώντα.

Γέμισε το μυαλό σου με το χρήμα, και θα διαπιστώσεις πώς γίνεται να προδίδονται και τα πιο ιερά πράγματα. Τα τριάντα αργύρια του Ιούδα διδάσκουν ακόμη. 

Αλλαγή σκηνικού:  Γέμισε το μυαλό σου με τις υποσχέσεις του Θεού και το θέλημά Του και θα διασχίσεις τις χειρότερες φυλακές σου, συγχωρώντας μέχρι κι αυτούς που σε έβλαψαν, όπως ο Ιωσήφ.

Γέμισε το μυαλό σου με τη δόξα του ονόματος του Θεού και την όμορφη επικοινωνία σου μαζί Του και δεν θα δυσκολευτείς να μείνεις πιστός όταν αυτό θα κοστίζει πολλά, όπως έκανε και ο Δανιήλ.

Γέμισε το μυαλό σου με τη βασιλεία του Θεού και το πώς θα ήθελε να χρησιμοποιήσει τη ζωή σου και δεν θα σου φανεί βουνό να Τον υπακούσεις όταν θα σου ζητήσει παράξενα πράγματα, όπως ακριβώς η Μαρία και ο Ιωσήφ.

Γέμισε το μυαλό σου με την πρόσκληση της σωτηρίας σου και την αιώνια ανταμοιβή σου και θα γίνει πιο εύκολο να τρέξεις για το βραβείο της ουράνιας κλίσης.

Κατά βάθος, είμαι αυτά που σκέφτομαι. Και εσύ, είσαι αυτά που σκέφτεσαι. Στη ζωή μας, είμαστε ό,τι σκεφτόμαστε. Αυτά και κάνουμε τελικά. 

Χρησιμοποίησε τα πνευματικά σου όπλα

"Σε όλα αυτά, όμως, υπερνικούμε, διαμέσου εκείνου που μας αγάπησε". Ρωμαίους 8:37.

Ζούμε ως χριστιανοί σ’ έναν αφιλόξενο κόσμο. Πολλές φορές νομίζουμε ότι επειδή υπάρχουν ατομικά δικαιώματα και ελευθερίες, επειδή υπάρχουν νομικά κατοχυρωμένα κοινωνικά δικαιώματα, υπάρχει ειρήνη, οι βασικές μάχες της ζωής μας, παρεκτός κάποιων εξαιρέσεων, είναι οι μάχες της επιβίωσης. Κουράγιο, λοιπόν, να πάμε στη δουλειά, να τακτοποιήσουμε οικιακές εργασίες και εκκρεμότητες, να φροντίσουμε τα παιδιά, να νοιαστούμε για την υγεία μας και τόσα άλλα. Ήδη το φορτίο των «μαχών» μας μας φαίνεται βαρύ.

Ωστόσο, αυτές δεν είναι οι ουσιαστικές μάχες του χριστιανού. Οι μάχες που έχουμε να δώσουμε είναι με την αμαρτία, το κακό, την αδικία, το νοσηρό σύστημα του κόσμου αλλά και τον ίδιο μας τον εαυτό. Μέσα σ’ αυτά τα πνευματικά ζητήματα, κάποτε προστίθενται και οι καθημερινές μάχες που αναφέρθηκαν παραπάνω, όταν πίσω απ’ αυτές κρύβονται πονηρές πνευματικές δυνάμεις που μας καταπονούν και μας φθείρουν. Για παράδειγμα, είναι αλλιώς πάω στη δουλειά μου και κουράζομαι από τη βιοπάλη και είναι άλλο να έχω συναδέλφους που κάνουν τη ζωή μου κόλαση. Είναι άλλο πράγμα να κουράζομαι από την έγνοια των παιδιών και εντελώς άλλο να αντιμετωπίζω σοβαρά προβλήματα συμπεριφοράς και ψυχικής ισορροπίας των παιδιών μου, και ούτω καθεξής.

Ο λαός Ισραήλ είχε βγει από την Αίγυπτο χάρη στη θαυμαστή επέμβαση του Θεού, εντούτοις, είχε να διασχίσει  μια μεγάλη έρημο με πολλά απρόοπτα μέχρι να μπει στη γη της επαγγελίας. Ο Θεός τούς οδηγούσε νύχτα-μέρα και δεν τους άφησε ποτέ, παρά τα προβλήματα που συνάντησαν και τα προβλήματα που δημιούργησαν οι ίδιοι με τη στάση τους.

Είναι απαραίτητο, αν θέλουμε να μπούμε νικητές στον ουρανό, να έχουμε στο μυαλό μας ότι στη γη καλούμαστε να περπατήσουμε μια πορεία με πολλά απρόοπτα και πολλούς εχθρούς. Συχνά θα κληθούμε να πάρουμε μέρος σε πνευματικές μάχες και να αντιμετωπίσουμε εχθρικούς γίγαντες. «Η πάλη μας δεν είναι ενάντια σε αίμα και σάρκα, αλλά […] ενάντια στους κοσμοκράτορες του σκότους τούτου τού αιώνα, ενάντια στα πνεύματα της πονηρίας στα επουράνια» (Εφεσίους 6:12). Θα νικήσουμε αυτή τη μάχη μόνο αν χρησιμοποιήσουμε πνευματικά όπλα (Εφεσίους 6:10-18 , Β΄Κορινθίους 10:3-6).  

Ας μην το ξεχνάμε, ζούμε σε έναν πεπερασμένο κόσμο και επιπλέον ο διάβολος δεν θα μας αφήσει ήσυχους, εφόσον δεν αφήνει ήσυχο ποτέ κανέναν. Πόσο μάλλον όσους θέλουν να ζήσουν τη ζωή του Χριστού και να διακηρύξουν τη νίκη Του στο κακό και στην αμαρτία. Παρόλα αυτά, δεν χρειάζεται να φοβόμαστε. Στις μάχες μας δεν είμαστε μόνοι μας. Ο Θεός μάς δίνει τη νίκη (Α΄ Κορινθίους 15:57), αν χρησιμοποιούμε τα όπλα που μας εμπιστεύεται.

Μήπως κάποιος αγαπημένος σας κινδυνεύει;

«Έτσι, λοιπόν, όταν ο Θεός κατέστρεψε τις πόλεις της περιχώρου, θυμήθηκε ο Θεός τον Αβραάμ, και εξαπέστειλε τον Λωτ από μέσα από την καταστροφή, όταν κατέστρεφε τις πόλεις, στις οποίες κατοικούσε ο Λωτ». Γένεση19:29.

Ο Αβραάμ είχε κάνει τις επιλογές του και ο ανιψιός του, ο Λωτ, τις δικές του. Για ένα διάστημα είχαν συμπορευθεί μαζί, αλλά έφτασε κάποια στιγμή που δεν μπορούσαν να συνεχίσουν άλλο και υποχρεώθηκαν να χωρίσουν, διαλέγοντας ο καθένας τον δικό του δρόμο. Ο Αβραάμ έδωσε στον Λωτ πρώτα τη δυνατότητα επιλογής και δεν διεκδίκησε τίποτα για τον εαυτό του. Ο Λωτ ακολούθησε τη λογική και τις αισθήσεις του και τα κριτήριά του τον οδήγησαν  στην πόλη των Σοδόμων.  

Η περιοχή των Σοδόμων –πλούσια και δυναμική- έμοιαζε με παράδεισο. Ήταν μια εγγυημένη επιτυχία και μάλλον δεν είχε σχέση με το ήσυχο περιθώριο στο οποίο έστησε τελικά τις σκηνές του ο Αβραάμ. Ωστόσο, ο παράδεισος δεν ήταν παράδεισος. Τα όποια θετικά στοιχεία της εύφορης γης των Σοδόμων δεν αντιστάθμιζαν την αδικία, την υποκρισία, την κακία και την ακολασία που βασίλευε στην πόλη. Αναπόφευκτα, ο Λωτ άρχιζε να κουράζεται απ’ όλα όσα έβλεπε και άκουγε. Κατά βάθος δεν ήταν σάπιος, αλλά δίκαιος (Β΄Πέτρου 2:7-8). Ωστόσο, κάποιες επιπόλαιες επιλογές του τον είχαν παγιδέψει σε πνευματική και ψυχική κατάπτωση.

Από την άλλη μεριά, ο Αβραάμ ήταν φίλος του Θεού και υπηρέτης Του και μοιραζόταν τα μυστικά και τις αποφάσεις του Θεού. Ταυτόχρονα, παρέμεινε ένας πραγματικός συγγενής του Λωτ και ένας άνθρωπος γεμάτος ενδιαφέρον για όσα του συνέβαιναν, έστω κι αν βρισκόταν σε απόσταση. Δύο φορές ο Αβραάμ κινήθηκε από αγάπη για να γλιτώσει τον Λωτ. Την πρώτη φορά επενέβη να τον σώσει όταν, μαθαίνοντας ότι είχε αιχμαλωτιστεί, εφόπλισε τους δούλους του και απελευθέρωσε τον ανιψιό του και τα υπάρχοντά του. Την δεύτερη τον έσωσε με τη θαρραλέα μεσιτεία του στον Θεό. Ο Αβραάμ προσευχήθηκε ένθερμα για την πόλη των Σοδόμων όταν έμαθε ότι ο Θεός θα την κατέστρεφε, γιατί αγωνιούσε για τον Λωτ και την οικογένειά του, και η αγωνία του αυτή δεν τον άφησε να ησυχάσει. Τελικά, ο Θεός γλίτωσε τον Λωτ ως δια πυρός, αφενός, γιατί δεν είχε σβήσει μέσα του η σπίθα της δικαιοσύνης και, αφετέρου, γιατί ο Θεός θυμήθηκε τον Αβραάμ και τον έσωσε για χάρη του.

Μήπως κάποιος δικός σας κινδυνεύει, χωρίς ο ίδιος να το ξέρει; Μήπως κάποιο αγαπημένο σας πρόσωπο βλέπει ότι έχει μπερδευτεί σε κακές επιλογές, αλλά ντρέπεται να αναγνωρίσει τα λάθη του; Μήπως για κάποιον η έλλειψη θάρρους ή και η συνήθεια δεν τον αφήνουν να ξεφύγει από τα δεσμά του; Το να μεσιτεύουμε για κάποιον χαμένο αμαρτωλό όπως επίσης και για κάποιο παγιδευμένο πρόσωπο που συμπονάμε είναι υψηλό και άγιο προνόμιο για να υπηρετήσουμε αυτούς που αγαπάμε.

Αν σπέρνεις στη δικαιοσύνη, θα θερίσεις τη δικαιοσύνη

«Γιοι ανθρώπων, μέχρι πότε θα μετατρέπετε τη δόξα μου σε ντροπή, αγαπάτε ματαιότητα, και ζητάτε το ψέμα; Αλλά, μάθετε ότι ο Κύριος έκλεξε τον όσιό του· ο Κύριος θα ακούσει, όταν κράζω σ' αυτόν». Ψαλμός 4:2-3.

Όταν ο Δαβίδ έγραψε αυτόν τον Ψαλμό περνούσε μέσα από αναταραχή. Αντιμετώπιζε την έχθρα κάποιων ανθρώπων και τη διαστρέβλωση της αλήθειας για τη ζωή του. Αν σε κατατρέχουν, αν σε περιφρονούν, αν για κάποιους δεν έχεις μεγάλη σημασία, θα υπάρχουν ώρες που θα νιώσεις απογοήτευση και ανεπάρκεια. Για να το λένε οι άλλοι, μάλλον είμαι τελικά ο τελευταίος/η τελευταία, θα σκέφτεσαι.

Ο κόσμος, δυστυχώς, δεν αντιμετωπίζει με διαύγεια και δικαιοσύνη τα  άτομα. Μπορεί να είσαι εκείνη η πέτρα που ο Θεός τοποθέτησε κάπου μέσα στη σοφία Του και η οποία αν τσουλήσει από τη θέση της, θα αναποδογυριστούν ζωές και θα κλονιστούν άνθρωποι. Και όμως, να μη σου δίνουν την αξία που σου πρέπει. Μπορεί να σε θεωρούν λίγο ή να πιστεύουν ότι δεν προσφέρεις και τίποτα το ιδιαίτερο!

Ακριβώς παραδίπλα μπορεί να βρίσκονται άτομα που περιφέρονται, χωρίς να κοπιάζουν και χωρίς να προσφέρουν τίποτα επί της ουσίας. Απλά επειδή διακατέχονται από έναν ανεξήγητο αέρα θάρρους, ματαιότητας και ψεύδους, γίνονται σεβαστοί. Βέβαια, κάποτε γίνονται σεβαστοί και κάτι άλλοι «αδύναμοι» τύποι αλλά πολύ έξυπνοι, που όλο κλαίγονται, γιατί αυτός είναι ο τρόπος τους να τους λυπούνται, ώστε να ξεφεύγουν από βάσανα της ζωής.

Είτε έτσι είτε αλλιώς, το θέμα είναι ότι εσύ μπορεί να μην ανήκεις ούτε στη μία κατηγορία ούτε στην άλλη. Μπορεί ν’ ανήκεις στην κατηγορία εκείνων που η δόξα της ζωής τους μετατρέπεται σε ντροπή (Ψαλμός 4:2). Και αυτό είναι  ηθική, πνευματική και συναισθηματική αδικία καθώς επίσης και ψέμα που δεν θα μπορείς να σηκώσεις .

Ο Δαβίδ έζησε την αδικία, αλλά θυμόταν ότι ο Θεός τον είχε εκλέξει. Ήξερε ότι η γνώμη των άλλων δεν ήταν αυτό που έπρεπε να τον καθορίζει. Ήξερε, επίσης, ότι ζούσε μέσα στο κυνηγητό και ο καθένας θα μπορούσε να υποστηρίξει ότι η ζωή του δεν είχε την εύνοια του Θεού. Όμως, ο Δαβίδ γνώριζε και πάλι ότι ο Θεός της δικαιοσύνης δεν θα έπραττε τελικά εναντίον του ίδιου Του του εαυτού και της δικαιοσύνης Του. Αν ο Θεός σε έχει εκλέξει και ζεις σύμφωνα με τις εντολές Του, δεν έχεις λόγους να φοβάσαι τη δικαιοσύνη Του. Αυτός θα τιμήσει και θα αποκαταστήσει τη δόξα της ζωής σου στα μάτια των άλλων στην ώρα Του.

Η αγάπη δεν έχει μόνο λουλούδια, έχει και πληγές.

"Όταν ήμουν νήπιος, μιλούσα ως νήπιος, σκεφτόμουν ως νήπιος, είχα κρίση ως νήπιος· όταν, όμως, έγινα άνδρας, έβαλα κατά μέρος εκείνα που έχει το νήπιο". Α΄Κορινθίους 13:11 

Σήμερα η μέρα έχει την τιμητική της, εφόσον η αγάπη καθιερώθηκε να γιορτάζεται μια φορά τον χρόνο τουλάχιστον.

Ευχές, λουλούδια, ρομαντικά εστιατόρια, τραγούδια, καλή διάθεση και ό,τι άλλο μπορεί να περιέχει το πρόγραμμα μιας εορταστικής μέρας. Και όλα αυτά για να γιορταστεί η αγάπη. Από τα παιδάκια που χαμογελάνε αθώα και ντροπαλά γιορτάζοντας την αγάπη έως τους μεγαλύτερους - αυτοί άλλοτε μειδιάζοντας και άλλοτε χαριτολογώντας - σχεδόν όλοι ανταλλάσσουν ευχές και λόγια αγάπης.

Ο Θεός είναι Θεός αγάπης πρώτα απ’ όλα. Αγαπά, συγκινείται, συμπάσχει, δίνεται, συμπορεύεται μαζί μας. Αυτά τα ίδια συναισθήματα έβαλε και μέσα μας, ώστε όταν λέμε αγάπη να μπορούμε να την ορίζουμε με κάποιον τρόπο και να την μετράμε κάπως.

Πιστεύω ότι ο άνθρωπος μετρά την αγάπη με το πώς νιώθει αυτός ο ίδιος.  Λέει αγάπη και σκέφτεται: τι νιώθω; Δηλαδή, με κάνουν οι άλλοι ευτυχισμένο, με καταλαβαίνουν, ικανοποιούν τις ανάγκες μου, είναι δίπλα μου με τρυφερότητα στις δύσκολες ώρες, με σέβονται, με θυμούνται;;; Εεε, ναι, τότε μ’ αγαπάνε! Και δεν έχω λόγο να μην αγαπώ κι εγώ εκείνον/εκείνην/εκείνους που μου φέρονται έτσι.

Ωστόσο, η αγάπη είναι πρωτίστως μια κίνηση αντίστροφη. Είναι κίνηση που λέει: Θέλω να κάνω τον άλλον ευτυχισμένο. Θέλω να τον καταλάβω και να ικανοποιήσω όσο μπορώ τις ανάγκες του. Θέλω να είμαι δίπλα του τις δύσκολες ώρες. Και επειδή ξεκινά μ’ αυτό το σκεφτικό, κατανοεί, συμπάσχει, δίνεται, συμπορεύεται. Μπορεί να βρίσκει ανταπόκριση, αλλά θα υπάρξουν και φορές που θα χάνει.

Η γνήσια αγάπη συχνά θα σε πληγώσει. Η γνήσια αγάπη θα σε φτωχύνει. Η γνήσια αγάπη θα σε κάνει κάποτε μικρό, ταπεινό, γελοίο, ίσως και ξεχασμένο. Όπως ακριβώς ήταν και είναι και σήμερα η αγάπη του Χριστού, ας είναι και η δική σου αγάπη. Ας ξεκινά από μέσα σου προς τα έξω, και όχι αντίστροφα. Αυτό αξίζει να λέγεται αγάπη, και εύχομαι να είναι μια αγάπη που δεν θα στερεύει, αλλά θα την ποτίζει ο Θεός από την δική Του αγάπη μέσα σου.

Τα σχέδια του Θεού είναι πάντα επιτυχημένα

"Επειδή, εγώ γνωρίζω τις βουλές που βουλεύομαι για σας, λέει ο Κύριος, βουλές ειρήνης, και όχι κακού, για να σας δώσω το προσδοκώμενο τέλος". Ιερεμίας 29:11.

Ένα  μεγάλο το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε είναι το θέμα της υπακοής στον Θεό. Γνωρίζω πολλούς χριστιανούς, συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού μου, που έχουν ζήσει μεγάλες περιόδους σύγχυσης πάνω στο θέμα αυτό. Εντάξει, όταν δεν υπακούμε και αυτοσχεδιάζουμε, δικαιούμαστε την παιδαγωγική επέμβαση του Θεού μαζί με ό,τι αυτή περικλείει: αδιέξοδο, αποτυχία, θλίψη, Αλλά να αποτυγχάνουμε και να νιώθουμε πάλι έτσι ενώ έχουμε υπακούσει, ε, αυτό είναι μεγάλο ζήτημα!

Με πια λογική θα υπακούσει κάποιος αν είναι να εισπράξει τα ίδια θλιβερά αποτελέσματα με την ανυπακοή; Γιατί να κάνει το θέλημα του Θεού αν είναι να χάσει χρόνο, να πονέσει ή να καταλήξει ματαιωμένος; Θα πείτε ότι δεν κάνουμε πάντα το θέλημα του Θεού έχοντας στο μυαλό μας «το κέρδος», και ούτε πάντοτε η ανταμοιβή είναι αυτή που περιμένουμε. Κάποιες φορές είναι έτσι ακριβώς, γιατί οφείλουμε να μην ακολουθούμε τον Κύριο με ωφελιμιστικό τρόπο.

Ωστόσο, ένας Θεός που μας ζητά να Τον υπακούσουμε για να δούμε καλό και να είμαστε μακάριοι, αλλά που τελικά μας οδηγεί σε δρόμους ταλαιπωρίας , μπορεί να καταλήξει ένας Θεός αλλοπρόσαλλος και ανέντιμος για να Τον εμπιστευτούμε.

Ο Μωυσής είχε στην αρχή του έργου του ένα παρόμοιο πρόβλημα με τον Θεό. Ενώ υπάκουσε και πήγε να μιλήσει στον Φαραώ, ο Φαραώ τούς κατέθλιψε ακόμη περισσότερο, ενώ ο Θεός δεν έφερε στον λαό Ισραήλ την απελευθέρωση που είχε υποσχεθεί (Έξοδος 5:22-23). Το έργο κόντευε να καταλήξει αδιέξοδο. Ο Θεός είχε υποσχεθεί επιτυχία στον Μωυσή, αλλά ο Μωυσής αποτύγχανε. Τελικά, η απελευθέρωση ήρθε πολύ αργότερα, με πολλές πληγές και πολλά πήγαινε-έλα από την πλευρά του Μωυσή.

Αν πιστέψεις ότι ο Θεός γίνεται συχνά παράλογος, σε προστάζει να Τον υπακούς αλλά δεν ξέρεις σε τι μπελάδες θα μπεις και πόσο θα σου κοστίσει κάθε φορά, θα φτάσεις σ’ ένα σημείο να μην Τον εμπιστεύεσαι πλέον με χαρά. Θα σηκώνεις το βάρος της υπακοής όπως σηκώνει κάποιος τα βάσανα της ζωής από τα οποία δεν μπορεί να απαλλαγεί. Ο Θεός θα καταλήξει ένα βάσανο στο τέλος…

Ο Θεός έδωσε στον Μωυσή τη βεβαιότητα που χρειαζόταν για να συνεχίσει το έργο Του. Του εξήγησε ότι τα πράγματα θα περιπλέκονταν και ότι η απελευθέρωση θ’ αργούσε, αλλά στο τέλος θα ερχόταν. Αν νομίζετε ότι έχετε αποτύχει, ενώ ξέρετε ότι έχετε υπακούσει στον Θεό, πάρτε δύναμη από το παράδειγμα του Μωυσή. Τα σχέδια του Θεού είναι πάντα επιτυχημένα. Και είναι πάντα τα σωστά σχέδια που υπηρετούν τη δόξα Του.

Όπως ο Θεός έτσι και εμείς

«Αλλ' εσύ είσαι Θεός συγχωρητικός, ελεήμονας και οικτίρμονας, μακρόθυμος και πολυέλεος, και δεν τους εγκατέλειψες». Νεεμίας 9:17.

Όταν ο Θεός μάς φανερώνει τον εαυτό του είναι για να μας δείξει ποιος πραγματικά είναι, ανεξάρτητα από το πώς Τον φανταζόμαστε εμείς  ή από το ποια είναι η γνώμη των άλλων για Εκείνον. Η φανέρωση του χαρακτήρα Του συχνά μας εκπλήσσει. Άλλοτε ευχάριστα, γιατί ο Θεός απέχει πολύ από αυτό που νομίζουμε, όσον αναφορά στην αγάπη και στην ευσπλαχνία Του. Άλλοτε όμως, ο χαρακτήρας Του μας τρομάζει, γιατί η απέχθειά Του για την αμαρτία, καθώς επίσης και η παιδεία Του, εξαιτίας των ελλείψεών μας, μοιάζουν ασήκωτες.

Όποιος κι αν είναι ο χαρακτήρας του Θεού, αυτό που μας καλεί να κάνουμε είναι να τον ντυθούμε και εμείς. Για παράδειγμα, αν ο Θεός είναι δίκαιος και αληθινός, έτσι πρέπει να γίνουμε και εμείς. Αν είναι πιστός στις υποσχέσεις Του, πρέπει να κρατάμε και εμείς τον λόγο μας. Αν ο Θεός απεχθάνεται την αμαρτία, έτσι πρέπει να είναι και η δική μας στάση. Αν ο Θεός είναι συγχωρητικός, μακρόθυμος και πολυέλεος, αυτά τα στοιχεία πρέπει να τα ντυθούμε.

Νομίζω ότι όλοι δυσκολευόμαστε να είμαστε αυτό που θέλουμε ο Θεός να είναι για μας. Ωστόσο, ο Θεός ζητά από τον καθένα μας, εφόσον λέμε ότι Τον πιστεύουμε, να είμαστε ακριβώς ό,τι είναι Αυτός στη δική μας ζωή κάθε μέρα.

Ο Θεός σήμερα θα μας σηκώσει, άρα θα πρέπει να σηκώσουμε κάποιους και εμείς.

Ο Θεός σήμερα θα καλύψει τις ανάγκες μας και θα μας υπηρετήσει. Συνεπώς, κάποιους θα πρέπει να υπηρετήσουμε και εμείς.

Ο Θεός σήμερα θα κάνει άλλη μια φορά υπομονή μ’ αυτά που μας έχει πει τόσες φορές ότι Τον εξοργίζουν. Άρα, και η δική μας η υπομονή και η συγχώρεση θα πρέπει να διοχετευτούν σ’ αυτούς που για άλλη μια φορά μας πλήγωσαν και μας εξόργισαν.

Ο Θεός σήμερα μπορεί να χρειαστεί να μας παιδέψει, προκειμένου να μάθουμε κάποια πράγματα που μας διαφεύγουν. Ίσως με τη δική μας συμπεριφορά χρειαστεί να παιδέψουμε άλλους που δεν καταλαβαίνουν τα σφάλματά τους.

Ο Θεός σήμερα θα επαναλάβει τις συμβουλές Του. Παρά την απογοήτευσή μας, κάποιες συμβουλές θα πρέπει και εμείς να επαναλάβουμε για πολλοστή φορά.

Ο Θεός σήμερα θα περιμένει να πάρει το καλύτερο, ενώ ξέρει ότι δεν θα καταφέρουμε να Του το δώσουμε. Ας περιμένουμε και εμείς το καλύτερο από τους άλλους, ακόμη και όταν ξέρουμε ότι δεν θα μπορέσουν να μας το δώσουν.

Όταν χτίζεις με πιθανότητες και ενδεχόμενα

«Καθένας που ακούει τα λόγια μου αυτά, και δεν τα πράττει, θα εξομοιωθεί με έναν άφρονα άνθρωπο, που οικοδόμησε το σπίτι του επάνω στην άμμο·  και κατέβηκε η βροχή, και ήρθαν τα ποτάμια, και φύσηξαν οι άνεμοι, και χτύπησαν με ορμή επάνω στο σπίτι εκείνο, και έπεσε· και η πτώση του ήταν μεγάλη». Ματθαίος 7:26-27.

Στις αποφάσεις της ζωής μας δεν αποφασίζουμε αξιολογώντας πάντοτε σωστά τα δεδομένα. Γι’ αυτό, κάποιες επιλογές μπορεί να μας οδηγήσουν σε απρόοπτες δυσκολίες. Υπάρχει μια νοοτροπία σε μερικούς ανθρώπους οι οποίοι ποτέ δεν μπορούν να σκεφτούν τα πράγματα σωστά και προχωρούν στηριζόμενοι σε πιθανότητες και ενδεχόμενα.

Ο ανόητος άνθρωπος που έχτισε το σπίτι του στην άμμο, χωρίς θεμέλια, δεν θα σταμάτησε να σκέφτεται, όσο καιρό το οικοδομούσε, τι θα μπορούσε να του συμβεί. Πόσο εφικτό είναι το ποτάμι, που είναι τόσο ωραίο να απολαμβάνεις τη θέα του τις  ξέγνοιαστες καλοκαιρινές μέρες, να ξεχειλίσει και να σε πνίξει τον χειμώνα; Πόσο δυνατές μπορεί να καταλήξουν οι καταιγίδες και πόσο ξεσηκωμένοι οι άνεμοι; Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι όλα αυτά θα περνούσαν από το μυαλό του όσο καιρό έχτιζε εκεί πάνω.

Συχνά θέλουμε να χτίσουμε «ένα όμορφο σπίτι» (όνειρα, ιδέες, στάσεις ζωής, επιλογές) σε μια πολύ συγκεκριμένη τοποθεσία, που μας αρέσει και μας ευχαριστεί. Και σκεφτόμαστε πώς θα τα καταφέρουμε, χωρίς όμως να λαμβάνουμε υπόψη πολλά πράγματα που αφορούν τους ανέμους  και τις τρικυμίες της ζωής. Γιατί, δηλαδή, να έρθουν καταπάνω στο «σπίτι» μας με σφοδρή ένταση;

Αν τύχει κάποιος να μας συμβουλέψει ότι δεν είναι η καλύτερη ιδέα να χτίσουμε εκεί, αν μας πει: «Μα, καλά δεν σκέφτεσαι τι μπορεί να συμβεί αν οικοδομήσεις σ’ αυτό το σαθρό έδαφος; Μπορείς να ξέρεις πόσο ορμητικός θα είναι ο ποταμός και πόσο απρόβλεπτες οι θύελλες; Γνωρίζεις πόσες καταιγίδες ρήμαξαν τα ομορφότερα και τα πιο καλοχτισμένα σπίτια που οικοδομήθηκαν στην άμμο; Καλύτερα να σκάψεις βαθύτερα. Καλύτερα να πας να χτίσεις εκεί στον βράχο και ας κουραστείς λίγο περισσότερο, και ας χάσεις και κάτι από την ομορφιά του τοπίου…».

Ο ανόητος δεν είναι πρόθυμος ν’ ακούσει συμβουλές. Θα επιμένει να κάνει αυτό που εκείνος νομίζει καλύτερο για τον εαυτό του. Εν ολίγοις, ο ανόητος δεν θα λάβει σοβαρά υπόψη τι λέει η Βίβλος. Δεν θα φοβηθεί απ’ αυτά που έχουν συμβεί σε άλλα «σπίτια» γύρω του. Θέλει να το κάνει ακριβώς όπως το έχει φανταστεί, χωρίς να συμβουλευτεί σχέδια και οδηγίες. Δεν θα κοιτάξει ιδιαίτερα το μέλλον, βάζοντας στον λογαριασμό και τα αναπόφευκτα τεστ που θα έρθουν πάνω στο «σπίτι» που έχτισε. Αυτή είναι η μοίρα του ανόητου. Μπορούμε να μην ακολουθήσουμε αυτή τη μοίρα.