Τα καλύτερα είναι μπροστά μας! Μην κλαις!

Σε περίπτωση που θα ήθελες να κλάψεις, γιατί τα πράγματα στη ζωή πήγαν διαφορετικά απ’ ό,τι περίμενες. Έτσι ένιωσαν μετά τη Σταύρωση του Χριστού οι ολομόναχοι και εγκαταλειμμένοι  μαθητές Του. Μπροστά τους ήταν ένα μέλλον κλειστό, χωρίς ελπίδα, ένας κόσμος άδικος και εχθρικός και μια ζωή ανατραμμένη συθέμελα.  

  

Αλλά δεν μπορεί να είναι κλειστό το μέλλον όσων ανήκουν στον Θεό του Παρελθόντος, του Παρόντος και του Μέλλοντος. Δεν μπορεί να βρίσκονται χωρίς ελπίδα όσοι έχουν Κύριο στη ζωή τους τη ζωντανή ελπίδα που δεν καταισχύνει ποτέ. Δεν μπορεί η ζωή να σάρωσε το νόημά της και την αξία της, ακόμη κι αν αναταράχτηκε συθέμελα.

Οι μαθητές έγιναν μάρτυρες της ένδοξης Ανάστασης του Χριστού και η απελπισία τους έδωσε τη θέση της στη δύναμη μιας νέας ζωής. Ωστόσο, η ζωή με τον Χριστό είναι κούρσα αντοχής, κάποτε οι δυνάμεις λιγοστεύουν και ο δρόμος στενεύει ασφυκτικά. Τα ερωτηματικά και η κούραση θα κάνουν την επανεμφάνιση τους.

Δεν πειράζει!  Πάρε θάρρος όπως ο εξόριστος Ιωάννης, στην Πάτμο, και σκέψου ότι τον τελευταίο λόγο τον έχει ο Θεός σου! Τα καλύτερα είναι μπροστά όπως κι αν το σκεφτείς!

«Και εγώ έκλαιγα πολύ, ότι δεν βρέθηκε κανένας άξιος να το ανοίξει και να διαβάσει το βιβλίο, ούτε και να το βλέπει.  Και ένας από τους πρεσβύτερους μου λέει: Μη κλαις· πρόσεξε, υπερίσχυσε το λιοντάρι, που είναι από τη φυλή τού Ιούδα, η ρίζα τού Δαβίδ, να ανοίξει το βιβλίο, και να λύσει τις επτά σφραγίδες του. Και είδα, και να! στο μέσον τού θρόνου και των τεσσάρων ζώων, και στο μέσον των πρεσβυτέρων, ένα Αρνίο να στέκεται ως σφαγμένο[…] Και όταν πήρε το βιβλίο, τα τέσσερα ζώα και οι 24 πρεσβύτεροι έπεσαν μπροστά στο Αρνίο, έχοντας κάθε ένας κιθάρες, και χρυσές φιάλες γεμάτες από θυμιάματα, οι οποίες είναι οι προσευχές των αγίων·  και ψάλλουν μια καινούργια ωδή, λέγοντας: Άξιος είσαι να πάρεις το βιβλίο, και να ανοίξεις τις σφραγίδες του· επειδή, σφάχτηκες, και μας αγόρασες στον Θεό με το αίμα σου, από κάθε φυλή και γλώσσα και λαό και έθνος· και μας έκανες βασιλιάδες και ιερείς στον Θεό μας· και θα βασιλεύσουμε επάνω στη γη. 

Και είδα, και άκουσα μια φωνή από πολλούς αγγέλους, ολόγυρα από τον θρόνο και από τα ζώα και από τους πρεσβύτερους· και ο αριθμός τους ήταν μυριάδες μυριάδων, και χιλιάδες χιλιάδων, λέγοντας με δυνατή φωνή: Το σφαγμένο Αρνίο είναι άξιο να πάρει τη δύναμη και πλούτο και σοφία και ισχύ και τιμή και δόξα και ευλογία. Και κάθε κτίσμα που είναι μέσα στον ουρανό, κι επάνω στη γη, και κάτω από τη γη, και όσα είναι μέσα στη θάλασσα, και όλα όσα είναι μέσα σ' αυτά, άκουσα ότι έλεγαν: Σ' αυτόν που κάθεται επάνω στον θρόνο, και στο Αρνίο, ας είναι η ευλογία και η τιμή και η δόξα και η κυριαρχική εξουσία στους αιώνες των αιώνων». Αποκάλυψη Ιωάννη 5: 4-13.

                                  Τα καλύτερα είναι μπροστά μας!

                                                Καλό Πάσχα  

Εμπιστεύεσαι τη σιωπή Του;

"Τότε, λοιπόν, ο Ιησούς είπε σ' αυτούς ανοιχτά: Ο Λάζαρος πέθανε. Και χαίρομαι για σας, για να πιστέψετε, επειδή δεν ήμουν εκεί· αλλά, ας πάμε σ' αυτόν". Ιωάννης 11:14-15.

Νομίζω ότι η σιωπή δεν είναι αυτό που επιθυμούμε περισσότερο όταν καιγόμαστε από την ανάγκη να βρούμε μια λύση, ν’ ακούσουμε μια συμβουλή, να λάβουμε μια παρηγοριά. Είναι απογοητευτικό έως και φοβερά επώδυνο σε μια σχέση ενώ περιμένεις ο άλλος να καταλάβει το θέμα σου και να σε βεβαιώσει για το ενδιαφέρον του, ενώ περιμένεις να κάνει ή να πει κάτι, αυτός σιωπά.

Φανταστείτε τώρα να είναι ο Θεός το πρόσωπο εκείνο που σιωπά και το οποίο «δεν νοιάζεται» να κάνει άμεσα γνωστή την παρουσία Του σε κάποιες συγκεκριμένες περιστάσεις της ζωής μας. Απέχει, σιωπά, ξεχνά.

Όταν ο Λάζαρος,  οικείος φίλος του Χριστού, αρρώστησε σοβαρά, οι αδελφές του Μάρθα και Μαρία, οι οποίες είχαν επιπλέον υπηρετήσει τον Χριστό, Τον ενημέρωσαν και ζήτησαν την επέμβασή Του. Ωστόσο, ο Χριστός έκρινε σωστό να μην πάει, παρόλο που ειδοποιήθηκε έγκαιρα. «Καθώς, λοιπόν, άκουσε ότι ασθενεί, τότε έμεινε ακόμη δύο ημέρες ακόμα στον τόπο όπου ήταν» ( Ιωάννης 11:6). Το αποτέλεσμα ήταν ο Λάζαρος να πεθάνει.

Ναι, όλα έχουν αναπόφευκτα την λήξη τους όταν ο Θεός που είναι ο μόνος που μπορεί να επεμβαίνει και να σώζει, αφήνει κάποια πράγματα για εντελώς ακατανόητους για μας λόγους να πάρουν τον δρόμο του θανάτου. Σκεφτείτε τι θλίψη θα κατέτρωγε τις πονεμένες αδελφές στο ρημαγμένο σπίτι της Βηθανίας. Πόσα ερωτηματικά, πόσο βαριά και ασήκωτη ήταν αυτή η σιωπή του Χριστού για τις δυστυχισμένες αυτές ψυχές.

Και τι θα συμβεί, άραγε, αν ο Θεός επιτρέψει μια παρατεταμένη σιωπή στη δική μας ζωή; Να το διατυπώσω αλλιώς: Πώς θα αντιδράσουμε αν ο Θεός μάς εμπιστευτεί μια σιωπή με τόσο τραγικό νόημα; Θα έχει αξία για μας μια τέτοια σιωπή; Θα σκεφτούμε ότι και η σιωπή μπορεί να είναι ευλογία, γιατί μάς οδηγεί σε μια καλύτερη γνώση και αποκάλυψη του προσώπου Του; Θα πιστέψουμε, τέλος, ότι όταν ο Θεός μάς εμπιστεύεται μια παρατεταμένη σιωπή μάς κάνει την τιμή, μέσα στην θλίψη μας, να γίνουμε μέρος των θεϊκών σχεδίων Του;

Άλλου είδους ασκήσεις

«Πιάσε γερά την παιδεία, μη την αφήσεις· φύλαγέ την, επειδή είναι η ζωή σου». Παροιμίες 4:13.

Ήταν μεγάλη η έκπληξή μου την περασμένη εβδομάδα, όχι μόνο για μένα αλλά και για όλες τις φίλες στο γυμναστήριο, όταν ο γυμναστής αποφάσισε να εμπλουτίσει το πρόγραμμα με  «δυναμικές»  ασκήσεις βαρών. Την επόμενη δεν πήγα στο μάθημα κάνοντας μικρή κοπάνα, γιατί εκτός από πτώμα ήμουν και πιασμένη. Ωστόσο, τη μεθεπόμενη βρέθηκα πάλι στην αίθουσα γυμναστηρίου και για κακή μου τύχη, μια νέα γυμνάστρια που είχε αναλάβει το πρόγραμμα έδωσε τέτοιες ασκήσεις, ώστε μερικές γκρίνιαζαν διαρκώς, ενώ εγώ έσφιγγα εκνευρισμένη τα δόντια μου, σκεφτόμενη ότι την επόμενη δεν θα μπορούσα πάλι κάτι να κουνήσω και θα κατέφευγα στην κοπάνα. Γεγονός που επιβεβαιώθηκε. «Και θεωρούμαστε και γυμνασμένες, ψιθύριζε μπροστά μου μια πρώην ολυμπιονίκης». Για να πάρει την απάντηση από την γυμνάστρια: «Μα, αυτές είναι άλλου είδους ασκήσεις!»

Αν ασχολείστε με τη γυμναστική, θα γνωρίζετε ότι διαφορετικές ασκήσεις, δουλεύουν διαφορετικές μυϊκές ομάδες. Θα ξέρετε, επίσης, ότι τα σετ των επαναλήψεων και ο ρυθμός παίζουν και αυτά ρόλο. Τέλος, θα ξέρετε ότι όσο γυμνασμένος/η κι αν είστε, το σώμα σας δεν σας υπακούει πάντοτε και υπάρχουν μέρες αποτυχίας και φυγής.

Οι περισσότεροι χριστιανοί πέφτουμε στην παγίδα τού να νομίζουμε ότι, επειδή έχουμε αφήσει τον Θεό να δουλέψει πάνω μας και έχουμε πνευματική πείρα, μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα αρκετά νικηφόρα στις μάχες της ζωής. Ωστόσο, είναι η ζωή η ίδια που μας διαψεύδει, γιατί ο Θεός επιτρέπει κάποιου άλλου είδους ασκήσεις που  φανερώνουν ότι δεν είμαστε σωστά γυμνασμένοι όπως νομίζαμε.

Ο λαός Ισραήλ πέρασε πολλά διαφορετικά τεστ μέσα στην έρημο, αλλά στα περισσότερα αποτύγχανε. Άλλο το τεστ της δίψας, άλλο το τεστ της πείνας, άλλο το τεστ της ειδωλολατρίας, άλλο το τεστ της ζήλιας και του ανταγωνισμού, άλλο το τεστ της επιθυμίας, άλλο το τεστ της απιστίας. Επώδυνο είναι να αποτύχεις σε ένα. Τραγωδία είναι να αποτύχεις σε όλα. Εντούτοις, το πρόβλημα δεν είναι η αποτυχία σ’ ένα τεστ ή η τάση φυγής από την εκγύμναση. Αποτυχία είναι να μην αντιληφθείς ότι το τεστ είναι εδώ για να γυμνάσεις «κάποιες μυϊκές ομάδες» που ο Θεός θέλει να ενδυναμώσει πάνω σου. Αποτυχία είναι να αρνείσαι να συνεργαστείς μαζί Του. Επιτυχία είναι να δράξεις την παιδεία και με υπομονή να δουλέψεις, ακόμη κι αν την επόμενη δεν μπορείς να κουνηθείς από το πιάσιμο. Τι είδους τεστ περνάς στη ζωή σου αυτήν την εποχή; Αξίζει να επιμείνεις, μην τα παρατήσεις!

Δισταγμός και αμφιβολία

"Ας ζητάει, όμως, με πίστη, χωρίς να διστάζει καθόλου· επειδή, αυτός που διστάζει μοιάζει με κύμα τής θάλασσας, που κινείται από τους ανέμους και συνταράζεται.  Επειδή, ας μη νομίζει ο άνθρωπος εκείνος ότι θα πάρει κάτι από τον Κύριο. Άνθρωπος δίγνωμος είναι ακατάστατος σε όλους τούς δρόμους του". Ιάκωβος 1:6-8.

Σας έχει συμβεί να διστάζετε να κάνετε πράγματα που ενώ πιστεύετε ότι αυτά μάλλον θέλει ο Θεός για σας, εσείς αμφιβάλλετε; Μάλλον θα έχετε τέτοια εμπειρία.

Τι συμβαίνει όταν διστάζουμε ; Πόσο ζημιά μπορεί να γίνει στη ζωή μας όταν καταλαβαίνουμε ότι το Πνεύμα του Θεού μάς σπρώχνει σε μια κατεύθυνση, αλλά εμείς, για τους δικούς μας λόγους, οι οποίοι κάποτε μπορεί να μας φαίνονται  πνευματικά «ορθοί», σκεφτόμαστε, συζητάμε και καταλήγουμε αναποφάσιστοι;

Σ΄ αυτήν την περίπτωση ο εχθρός κάνει ένα βήμα μπροστά, κερδίζοντας τον τόπο που του παραχωρούμε με τη διγνωμία μας. Εν ολίγοις, ο διάβολος κερδίζει το πλεονέκτημα, σπέρνοντας μέσα μας ανησυχίες, φόβους  και παραπλανητικές εισηγήσεις. Πότε με όχημα τον εαυτό μας, πότε με τους γύρω μας. Και ενώ λέμε ότι θα ζήσουμε με  πίστη στον Θεό, καταλήγουμε να ζούμε με την όψη και τη λογική.

Ο δισταγμός στη ζωή των χριστιανών μπορεί να γίνει πολύ επικίνδυνη συνήθεια. Ο δισταγμός και η διγνωμία  έχουν τη ρίζα τους στην αναποφασιστικότητά μας. Η Βίβλος μάς λέει ότι ένας άνθρωπος δίγνωμος είναι «ακατάστατος σε όλους τους δρόμους του» (Ιάκωβος 1:8). Λογικό: αν κάποιος είναι δίγνωμος, οι αποφάσεις που παίρνει είναι διχασμένες. Προσπαθεί να ζήσει με την πίστη από τη μια πλευρά, αλλά από την άλλη, προσπαθεί να εξασφαλιστεί. Κάνει ένα βήμα μπροστά, αλλά ύστερα κάποια άλλη ιδέα που περνά από το μυαλό του ή μια διαφορετική γνώμη που ακούει, τον αναχαιτίζει. Αν κάποιος «πηγαινοέρχεται» μεταξύ φόβου και πίστης, καταλήγει μπερδεμένος... Ή μάλλον δεν καταλήγει πουθενά.

Στη ζωή δεν υπάρχει απόλυτη εξασφάλιση για τίποτα και πάντα οι άνθρωποι αναλαμβάνουν ένα ρίσκο όταν παίρνουν αποφάσεις. Ωστόσο, είναι καλύτερα κάποιος να «ρισκάρει», ακολουθώντας  με πίστη τον Θεό και προχωρώντας σύμφωνα με τον Λόγο Του, αντί να καλλιεργεί ένα σωρό αμφιβολίες. Όσο αφήνει κανείς τη διγνωμία να γεμίζει το μυαλό του, τόσο πιο μπερδεμένος και δυστυχισμένος καταλήγει και τόσο πιο πολύ ο διάβολος κερδίζει έδαφος στην σκέψη και την καρδιά του.