Δυσκολία να ησυχάσεις;

«Ησυχάστε, και γνωρίστε ότι εγώ είμαι ο Θεός· θα υψωθώ ανάμεσα στα έθνη· θα υψωθώ στη γη». Ψαλμός 46:10.

Ως άνθρωποι εκ φύσεως δεν μπορούμε να ησυχάσουμε. Η ησυχία ως εσωτερική κατάσταση του ανθρώπου ήταν ανέκαθεν στόχος ζωής διάφορων φιλοσοφικών και θρησκευτικών ρευμάτων. Το θέμα ήταν να μη μας ταράζουν τα γεγονότα, οι ανατροπές και οι διαψεύσεις και να μπορούμε να είμαστε ζεν ό,τι κι αν γίνεται γύρω μας. Φυσικά ήταν πολλές οι λύσεις που το ανθρώπινο μυαλό πρότεινε ανά τους αιώνιες για να αντιμετωπίσει το πρόβλημα.

Ο Θεός, ως Δημιουργός του ανθρώπου, ξέρει καλά ότι ησυχία και ειρήνη μέσα στην καρδιά μας δεν μπορούν να βασιλέψουν από τη στιγμή που η αμαρτία, το κακό και ο διάβολος υπάρχουν και ροκανίζουν την κάθε μας μέρα. Μάταια οι άνθρωποι ψάχνουν λύσεις και οι θεωρίες δεν αρκούν, από τη στιγμή που οι συνθήκες είναι πάντα αβέβαιες και το κακό ριζώνει μέσα μας και γύρω μας.

Ωστόσο, ο Θεός ζητά σε όσους πιστεύουμε σ’ Αυτόν να ησυχάσουμε. Δεν μας το ζητά γιατί είναι υπερβολικός ή δεν συμμερίζεται σε τι κόσμο ζούμε και ποια είναι τα αδιέξοδα που έχουμε μπροστά μας. «Αρκετό είναι στην ημέρα το κακό της» (Ματθαίος 6:34) μας τονίζει. Ας εμπιστευτούμε να αφήσουμε το αύριο με τα ενδεχόμενά του στα χέρια Του. Εκείνος ξέρει ότι είναι μεγάλο το κόστος της ανησυχίας, της δυσφορίας και της ματαίωσης για να το κουβαλάμε κάθε μέρα για μια ολόκληρη ζωή! Είναι μια μεγάλη εσωτερική φθορά, ένα δηλητήριο, που δεν έχει τίποτα να προσθέσει στις λογικές και απαραίτητες προσπάθειες που ήδη καταβάλλουμε για να φέρουμε εις πέρας τη ζωή. 

Ησυχάζω θα πει παίρνω τα χέρια μου από πάνω απ’ αυτό που κρατώ, σταματώ τα όποια σενάρια, παύω να φοβάμαι και ν' ανησυχώ. Θα πει ηρεμώ, χαλαρώνω. Την επόμενη φορά που θα νιώσεις νευρικότητα, θυμό, φόβο, δυσφορία, την επόμενη φορά που θα θελήσεις να ανακατευτείς στα σχέδια του Θεού, θυμήσου:  «Ησυχάστε, και γνωρίστε ότι εγώ είμαι ο Θεός» (Ψαλμός 46:10). Θυμήσου: «Μη φοβάστε· σταθείτε, και βλέπετε τη σωτηρία τού Κυρίου» (Έξοδος 14:13). Θυμήσου: «Δεν θα αλαλάξετε ούτε θα ακουστεί η φωνή σας ούτε θα βγει λόγος από το στόμα σας, μέχρι την ημέρα κατά την οποία θα σας πω να αλαλάξετε» (Ιησούς του Ναυή 6:10). Θυμήσου: «Κάθησε, θυγατέρα μου, μέχρις ότου δεις πώς θα τελειώσει το πράγμα» (Ρουθ 3:18). Και πόσα ακόμη εδάφια μάς καλούν σε ησυχία. 

Μέσα στην Αγία Γραφή, σε μεγάλες θλίψεις, σε μεγάλα αδιέξοδα, σε μεγάλες μάχες, σε μεγάλες προσδοκίες αλλά και σε θαυμαστές επεμβάσεις, ο Θεός καλούσε τους δικούς Του να ησυχάσουν. Δεν ξέρω αν αυτό είναι το κλειδί των λύσεων- μπορεί και να είναι-, ωστόσο ξέρω ότι είναι ό,τι καλύτερο μπορούμε να κάνουμε.

Πιστεύεις ότι θάβεσαι;

«[…] και ξάφνου, τον συναντάει μια γυναίκα που είχε πορνικό σχήμα, και καρδιά δολιόφρονη…» Παροιμίες 7:10.

Το καλοκαίρι είναι στο φουλ του, η χαλάρωση είναι στο φουλ της και οι αντιστάσεις πέφτουν. Οι άνθρωποι επιτρέπουν πολύ περισσότερα στον εαυτό τους. Αστειεύονται. Φλερτάρουν και δυστυχώς ξεντύνονται πολύ περισσότερο. Ιδιαίτερα οι γυναίκες που καθώς χάνουμε συχνά το μέτρο στη γλώσσα, στα συναισθήματα, στο φαγητό, στα ανακατέματα, έτσι το χάνουμε και στην ενδυμασία.

Η αλήθεια είναι ότι η γυναίκα, πολύ περισσότερο από τον άνδρα, γίνεται ανελέητος στόχος. Φταίνε πλέον τα απολύτως  ξεπεσμένα ήθη των καιρών. Στα νέα της μέρας  δεν λείπουν ποτέ ως  σημαντικά «νέα» τα εγκεφαλικά που έπαθαν οι άντρες με τις καμπύλες της τάδε, το instagram που κόντεψε να πέσει με τις σέξι αναρτήσεις της δείνα, ενώ οι άντρες με γραμμωμένα σώματα δεν είναι πρώτη είδηση φαίνεται... 

Δεν είναι λοιπόν τόσο η ομορφιά όσο η ανάδειξη του σώματος και η γυμνότητα που προκαλεί. Μέσα σ’ αυτό το κλίμα όσες είμαστε χριστιανές σκεφτόμαστε πώς πρέπει να συμπεριφερθούμε και να ντυθούμε. Όμως πέρα από χριστιανές, είμαστε και γυναίκες. Θέλουμε ν’ αρέσουμε και ίσως να θέλουμε να ελκύσουμε συγκεκριμένα άτομα. Όλες γνωρίζουμε ποιος είναι ο πιο εύκολος και δοκιμασμένος δρόμος, το θέμα είναι αν η συνείδησή μας ενώπιον του Θεού μάς αφήνει να τον επιλέξουμε.

Το ότι μας κοιτάνε και ελκύουμε είναι φυσιολογικό. Δεν θα τυλιχτούμε στην μπούργκα για να μην προκαλούμε. Ωστόσο, μου κάνει εντύπωση ότι πληθαίνουν οι συμβουλές για τον ενδυματολογικό κώδικα, τονίζοντας ότι δεν χρειάζεται κανείς να «θάβεται», να «σβήνεται», να μην προβάλει τις αναλογίες του, να μην τονίζει (δηλ. να γδύνει) το ωραίο σώμα του και κλπ.

Θεωρώ ότι ήδη με κοιτούν πολλοί και το βρίσκω ενοχλητικό. Με κοιτούν ακόμη περισσότερο όταν είμαι προσεγμένη, τα ίδια θα ισχύουν και για εσάς. Επιπλέον, δεν μου κάνει αίσθηση (δεν ξέρω αν κάνει σε σας) ότι ένα σωρό άντρες με χαζεύουν από τα αυτοκίνητά τους όταν περνώ το δρόμο (αντρική περιέργεια). Λοιπόν, γιατί να ντυθώ με τρόπο που προκαλεί; Αν θέλω να ελκύσω κάποιον, σίγουρα δεν θα επιλέξω αυτόν τον τρόπο. Είναι πονηρός και δυστυχώς χωρίς τέλος στον ανούσιο γυναικείο συναγωνισμό. Κάποιοι υποστηρίζουν : μα, αν θεωρείσαι όμορφη, έχεις πολύ καλύτερες αναλογίες από μια άλλη που είναι «μπάζο» -συγνώμη για την έκφραση, αλλά ακούγονται αυτά-, γιατί να θαφτείς και ν’ αδικηθείς ;

Πρώτα απ’ όλα, δεν πιστεύω ότι θάβεται κανείς που φροντίζει όμορφα τον εαυτό του. Πολύ περισσότερο δεν πιστεύω ότι αδικείται. Ο καθένας διαλέγει με τα μάτια, αλλά οι νοήμονες διαλέγουν και με την καρδιά και το μυαλό επίσης. Τελευταίο και σημαντικότερο: επειδή είμαι χριστιανή, θα σκεφτώ ότι πέρα από εκείνους που θέλω να ελκύσω, υπάρχουν και ένα σωρό άλλοι άντρες γύρω μου που έχουν γυναίκες, είναι παντρεμένοι και έχουν παιδιά. Αυτοί μπορεί να τις έχουν δίπλα τους στο εστιατόριο, στη βόλτα, στην παραλία. Ή μπορεί να μην τις έχουν, αλλά να  τους περιμένουν να γυρίσουν στο σπίτι και στην οικογένειά τους. Εγώ, ποιο δικαίωμα έχω ενώπιον του Θεού να τους γίνομαι πληγή, πειρασμός και πρόσκομμα;

Κάνε τις θλίψεις κέρδος

«Καλό έγινε σε μένα ότι ταλαιπωρήθηκα, για να μάθω τα διατάγματά σου» . Ψαλμός 119:71.

Έχει παρανοήσει όποιος πιστεύει ότι δεν θα περάσει από θλίψεις σ’ αυτή τη ζωή. Λάθος επίσης κάνει και όποιος θεωρεί ότι η ζωή είναι μια διαρκής μαυρίλα. Μάλλον θα έχει ξεχάσει εκείνες τις στιγμές που έγινε ευτυχισμένος με κάποιο γεγονός, ίσως γιατί κάτι θλιβερό το κάλυψε. Στον τροχό του χρόνου γυρίζουν μαζί με μας οι χαρές και οι λύπες, η επιτυχία και η αποτυχία, η υγεία και η αρρώστια, η άνεση, η στέρηση, η ρουτίνα. Όλοι περνάμε απ’ όλα εν καιρώ: δεν πάει να είμαστε όμορφοι, πλούσιοι, υγείες, πετυχημένοι, θα αντιμετωπίσουμε όλοι ώρες ανίας, χαράς, λύπης.

Το τι θα μείνει απ’ αυτά είναι μια εντελώς προσωπική διαδικασία. Ο ψαλμωδός λέει ότι του έγινε καλό που ταλαιπωρήθηκε, γιατί μ’ αυτόν τον τρόπο έμαθε τα διατάγματα του Θεού. Αυτό δεν μπορεί να το πει ο καθένας, ακόμη κι αν πιστεύει σοβαρά στον Χριστό. Γιατί για να πεις τι καλό που μου έγινε μ’ όσα πέρασα και μ’ όσα έπαθα (άξιζα-δεν άξιζα) σημαίνει ότι πήρα τις θλίψεις, τις αποτυχίες, τις αδυναμίες, την απώλεια και τα έκανα κέρδη. Ενώ περνούσα μέσα απ’ αυτά, άφησα τον Θεό να δουλέψει πάνω μου και να με διδάξει κάτι. Όταν Εκείνος τελείωσε τη δουλειά Του, είχα μάθει να σκέφτομαι και να ενεργώ αλλιώς. Δεν ήμουν πλέον ο ίδιος άνθρωπος.

Ξέρετε, μπορεί να περάσουμε από δυσκολίες, αλλά να μην διδαχτούμε σχεδόν τίποτα! Αντί να κοιτάζουμε τι πρέπει ν’ αλλάξουμε, να κοιτάζουμε τη μιζέρια μας, να ζηλεύουμε τους άλλους και να κλαιγόμαστε που πάλι εμείς υποφέρουμε, κάνοντας τα ίδια λάθη.

Μπορεί, επίσης, να αφήσουμε τον Θεό να μας κατεργαστεί, αλλά να μην Τον αφήσουμε να μας γιατρέψει έπειτα! «Ξέρουμε ότι όλα συνεργούν προς το αγαθό σ' αυτούς που αγαπούν τον Θεό» (Ρωμαίους 8:28) είναι μια ευλογημένη αλήθεια μέσα στην Γραφή. Αλλά πώς συνεργούν στο αγαθό αν δεν αφήσουμε σιγά-σιγά τον Θεό να θεραπεύσει τον ψυχικό, σωματικό και πνευματικό μας πόνο μετά από τις δυσκολίες; Δηλαδή, αν ο Θεός μάς δίδαξε και αυξηθήκαμε, αλλά νιώθουμε τόσο πληγωμένοι και αδικημένοι, ώστε δεν μπορούμε να ξεχάσουμε το κόστος που καταβάλαμε, πώς γίνεται τα πάντα να συνέργησαν στο αγαθό μας;

Σε μια κουβέντα έλεγα κάποια μεγάλα λάθη αλλά και άδικες ζημιές που έπαθα στο παρελθόν. Καθώς εξηγούσα τα πράγματα με εντελώς νέο πνεύμα, ο άλλος με ρώτησε: «Δεν χαίρεσαι που τα κατάλαβες όλα αυτά; Δεν χαίρεσαι γι’ αυτό που είσαι τώρα;» Αρχικά, δεν ήξερα που να εστιάσω για ν’ απαντήσω:  σ’ αυτά που διδάχτηκα; Σ’ αυτά που πέρασα για να τα διδαχτώ; Και πού ακριβώς είμαι τώρα; Ωστόσο, χαίρομαι πολύ! Μπορεί κάποιες συνθήκες να μην έχουν αλλάξει, όμως έχω αλλάξει εντελώς εγώ. Μπορώ να βεβαιώσω ότι οι θλίψεις μπορεί να έχουν κέρδος όταν κοιτάμε μπροστά και όχι πίσω. Όταν κοιτάμε με αισιοδοξία το μέλλον για το οποίο μας προετοίμασε ο Θεός και όχι όταν κλαίμε το θλιβερό παρελθόν μας.

Ρώτα, μάθε, ξεκαθάρισε

«Και αν ο αδελφός σου αμαρτήσει σε σένα, πήγαινε, και έλεγξέ τον, ανάμεσα σε σένα και σ' αυτόν, μόνον· αν σε ακούσει, κέρδησες τον αδελφό σου […] Σας διαβεβαιώνω: Όσα αν δέσετε επάνω στη γη, θα είναι δεμένα στον ουρανό· και όσα αν λύσετε επάνω στη γη, θα είναι λυμένα στον ουρανό.» Ματθαίος 18: 15,18.

Από «δεμένα» πράγματα και παρεξηγήσεις που οδηγούν σε πάγωμα σχέσεων, άλλο τίποτα πάνω στη γη. Και ποιος είναι ο προσφιλέστερος τρόπος με τον οποίο τα «λύνουμε»; Με τη σιωπή και τη λανθασμένη ερμηνεία λόγων και συμπεριφορών.

«Το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού» , και ωστόσο, δύο φορές στο παρελθόν διαλύθηκαν με πολύ άσκημο τρόπο καταπληκτικές, μακροχρόνιες και αδελφικές σχέσεις με άτομα που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη ζωή μου. Θεωρώ ότι δεν έφταιγα, αλλά αυτό δεν λέει τίποτα, γιατί και την άλλη πλευρά να ρωτούσες θα σου έλεγε ότι ούτε αυτοί έφταιγαν.

Για το μόνο που έφταιγα απόλυτα ήταν ότι όσα χρόνια συσσωρεύονταν παρεξηγήσεις, υπονοούμενα και πικρίες ποτέ δεν κοίταξα τους άλλους στα μάτια και να τους ρωτήσω γιατί συμπεριφέρονταν έτσι. Βέβαια, ούτε οι άλλοι ξεκαθάρισαν ποτέ απέναντί μου καταστάσεις που τους ενοχλούσαν, γιατί δεν ενδιαφέρονταν ν’ ακούσουν τη δική μου πλευρά. Άρα, εγώ ποτέ δεν ρώτησα για συμπεριφορές που με στενοχωρούσαν, (και δεν ρώτησα γιατί ήταν από τους καλύτερους φίλους και αυτά δεν ρωτιούνται μεταξύ μας…), ούτε έμαθα τι έκανα λάθος που τους δημιουργούσε πρόβλημα. Αυτοί ποτέ δεν ρώτησαν εμένα, έτσι ο καθένας ερμήνευε τον άλλο όπως φανταζόταν και με όποια σκόρπια στοιχεία είχε. Όταν ζήτησα να μάθω, ήταν πια πολύ αργά για να σωθεί οτιδήποτε.

Αν φταίω είναι γιατί ο Θεός με είχε αρκετές φορές σπρώξει να πάρω τη σωστή στάση, θυμίζοντάς μου τα παραπάνω εδάφια από την Αγία Γραφή, αλλά εγώ δεν ήθελα αυτόν τον ευθύ δρόμο. Φοβόμουν ότι θα άνοιγε μεγαλύτερα ρήγματα και εύρισκα ένα σωρό δικαιολογίες. Και στο κάτω-κάτω, γιατί εγώ; σκεφτόμουν. Αποτέλεσμα; Η σιωπή δεν σώζει τίποτα. Όλα διαλύονται μέσα στο κακό, γιατί η δική μας αδυναμία γίνεται όπλο στον διάβολο να σπέρνει μέσα στο μυαλό μας τις δικές του ψεύτικες και δηλητηριώδεις ερμηνείες.

Λοιπόν, πιστεύεις ότι ο άλλος έχει αμαρτήσει απέναντί σου; Ρώτησε, μάθε, ξεκαθάρισε. Στάσου ειλικρινής. Νομίζεις ότι ο άλλος έχει αλλάξει και δεν έχεις μια λογική εξήγηση; Δεν χρειάζεται η δική σου (παράλογη) εξήγηση. Χρειάζεται η δική του, γι’ αυτό ρώτησέ τον ευθέως!  Επίσης, δώσε τους δικούς σου λόγους για πράγματα που σ’ έχουν νευριάσει ή απογοητεύσει στον άλλον. Μην περιμένεις να τα καταλάβει από μόνος του!

Πριν λίγο καιρό βρέθηκα μπλεγμένη πάλι (!) σε μια παρεξηγημένη κατάσταση, αλλά αυτή τη φορά είχα μάθει το μάθημα. Ήξερα ότι αν δεν μιλούσα, θα γινόταν μια από τα ίδια. Δεν σιώπησα καθόλου, επιδιώκοντας να δω από κοντά το άτομο αυτό, ώστε να μη δοθεί τόπος στον διάβολο και χαλάσουν σχέσεις. Το αστείο είναι ότι επειδή ο άλλος είχε δώσει μέσα του κάποιες δικές του εξηγήσεις, όλο κάτι τύχαινε και δεν βρισκόμασταν. Αναγκάστηκα να πάρω τηλέφωνα και να στείλω μηνύματα, το ίδιο και ο άλλος, και όταν τελικά βρεθήκαμε και του εξήγησα, αποδείχτηκε πόσο λάθος είχε κάνει και πόσο συνετό είναι όταν ο Θεός μάς λέει να ξεκαθαρίζουμε τις καταστάσεις να το κάνουμε, αφήνοντας σ’ Εκείνον όλα όσα μας φοβίζουν και μας θυμώνουν. Το θέμα δεν είναι να σωθεί ο εγωισμός μας, αλλά η σχέση μας με τους ανθρώπους που αγαπάμε.

Πρόσεξε τα συναισθήματά σου

«Και βλέποντας οι αδελφοί του, ότι ο πατέρας τους αγαπούσε αυτόν περισσότερο από όλους τους αδελφούς του, τον μίσησαν, και δεν μπορούσαν να του μιλάνε ειρηνικά». Γένεση 37:4.

Ο Θεός μάς έδωσε συναισθήματα και πέρα από το νου, που περιλαμβάνει όλο τον κόσμο της διάνοιας και των σκέψεων, και πέρα από το σώμα, έχουμε και μια ψυχή που αισθάνεται. Τα συναισθήματα είναι μια πολύτιμη αποσκευή για τον άνθρωπο- αλίμονο αν δεν υπήρχαν-, θα ήμασταν απρόσωπες μηχανές εκτέλεσης λογικών ενεργειών. Ωστόσο, τα συναισθήματα είναι ένας κόσμος που όταν μένει ανεξέλεγκτος καταλήγει καταστροφικός για τον ίδιο τον άνθρωπο και το περιβάλλον του.

Μια ιστορία στην Αγία Γραφή που φανερώνει τι κακό μπορεί να κάνει ο κόσμος των συναισθημάτων είναι η ιστορία του Ιωσήφ. Ο Ιωσήφ μισήθηκε από τα αδέλφια του, γιατί ο πατέρας τους τον αγαπούσε περισσότερο και με διάφορους τρόπους έδειχνε την προτίμησή του. Επιπλέον, οι γιοι του Ιακώβ είχαν κακή φήμη και ο νεαρός Ιωσήφ, που ήταν υπάκουος γιος, τη μετέφερε στον πατέρα κάνοντάς τους έξαλλους.

Αν αφήσουμε το συναισθηματικό μας κόσμο ελεύθερο, χωρίς την κρίση της λογικής και πολύ περισσότερο χωρίς τον έλεγχο και το φως του Θεού πάνω στα συναισθήματά μας, παίρνουμε έναν πολύ ολισθηρό δρόμο που θα διαλύσει εμάς τους ίδιους και τους άλλους. Δέστε ότι από τη στιγμή που ο Ιωσήφ έγινε στόχος δεν είχε πια ελπίδα σωτηρίας. Ό,τι κι αν έλεγε, ό,τι κι αν έκανε επρόκειτο να στραφεί εναντίον του. Τελικά, στην ιστορία του Ιωσήφ όλοι βγήκαν πληγωμένοι και χαμένοι. Αν δεν ερχόταν ο Θεός να δώσει θαυμαστές εκβάσεις και να αξιώσει τον Ιωσήφ να συγχωρήσει και να υπηρετήσει τ’ αδέλφια του, ο καθένας σ’ αυτήν την ιστορία θα είχε να διηγείται τη ρημαγμένη ζωή του.

Ό,τι συναίσθημα αφήνουμε να μας κυριαρχεί, θα καταστρέψει αργά ή γρήγορα κάποιον, ξεκινώντας από τον εαυτό μας. Από τα πιο απλά παραδείγματα: αν είμαι μια μητέρα γεμάτη φόβους και ανασφάλειες, θα ρημάξω τη ζωή μου με τους διαρκείς φόβους μου και θα αναθρέψω ανασφαλή παιδιά μέσα στην αβεβαιότητα, την οργή και την έλλειψη εμπιστοσύνης. Αν είμαι άτομο γεμάτο ζήλια, πικρία, θυμό και καχυποψία θα δηλητηριάζω κάθε τόσο την ευτυχία μου και θα κάνω κόλαση τη ζωή των άλλων.

Σίγουρα, δεν είναι εύκολο να αντιμετωπίσει κανείς μόνος του τις εντάσεις και  τα παράλογα κάποτε ξεσπάσματα του ψυχικού κόσμου. Ωστόσο, εκτός από συμβουλές ή και την ιατρική βοήθεια που μπορεί να πάρει κανείς, ο Θεός είναι μια τεράστια δύναμη στον αγώνα εναντίον όλων εκείνων των συναισθημάτων (θυμός, κακία, έλλειψη συγχώρησης, ζήλια, απελπισία…). Είναι μια δύναμη που αν θελήσουμε να τη χρησιμοποιήσουμε, θα μπορέσουμε να ζήσουμε με τη βοήθειά Του μια ζωή ειρήνης και χαράς.  

Μια πίστη που ανταμείβεται

«Για το οποίο νιώθετε αγαλλίαση, αν και τώρα, (εφόσον χρειαστεί), λυπηθείτε λίγο μέσα σε διάφορους πειρασμούς, ώστε η δοκιμή τής πίστης σας, η οποία είναι πολυτιμότερη από το χρυσάφι που φθείρεται, δοκιμάζεται όμως διαμέσου τής φωτιάς, βρεθεί σε έπαινο και τιμή και δόξα, όταν ο Ιησούς Χριστός φανερωθεί».  Α΄Πέτρου 1:7.

Η Βίβλος μάς διαβεβαιώνει ότι ο Θεός θ’ ανταμείψει το έργο και την πίστη μας. Αυτό μπορεί να είναι μια ανταμοιβή που θα πάρουμε εδώ κάτω, αλλά σίγουρα αφορά την ανταμοιβή που θα λάβουμε στον ουρανό, αν μείνουμε πιστοί μέχρι τέλους.

Όμως, ποια έργα ανταμείβει ο Θεός; Ανταμείβει τα έργα της πίστης και της θυσίας μας. Δηλαδή, όλα εκείνα τα έργα που βγήκαν από μια αμαρτωλή καρδιά που μετανόησε, Τον δέχτηκε και πορεύτηκε τον ανθρώπινο βίο της μέσα στην υπακοή του νόμου Του και τη συμμόρφωση στο θέλημά Του.

Ο Θεός φανερώνει μέσα στην Αγία Γραφή πως ότι θεωρείται πίστη (ή έργα της πίστης) θα μπουν σε δοκιμασία κι αν αντέξουν, θ’ ανταμειφθούν. Βέβαια, ο έπαινος, η τιμή και η δόξα που δίνει ο Κύριος δεν μετριούνται μ' αυτά που εμείς έχουμε συνηθίσει ν’ αποτιμούμε ως τέτοια. Για παράδειγμα, το παιδί μου πέρασε στο πανεπιστήμιο σε μια σπουδαία σχολή. Ο γιος μου παντρεύεται μια εξαίρετη κοπέλα. Στη δουλειά μου όχι μόνο κερδίζω χρήματα αλλά έχω κιόλας καταξιωθεί. Αυτού του «είδους» ο έπαινος, η τιμή και η δόξα είναι μάλλον δώρα που μας χαρίζει Θεός, και μάλιστα δώρα σύμφωνα με τον πλούτο Του.

Απεναντίας, ο έπαινος, η τιμή και η δόξα της πίστης μας είναι το αποτέλεσμα συγκεκριμένων δοκιμασιών, πειρασμών και θλίψεων από τις οποίες βγήκαμε νικητές. Η πίστη μας δοκιμάστηκε σε διάφορους τομείς, μπήκαμε στη φωτιά και «καήκαμε» μέσα σε συνθήκες που μας ξεπέρασαν και τελικά αποδείχτηκε ότι η πίστη μας άντεξε.

Ας μη συγχέουμε τις ευλογίες του Θεού με τον έπαινο τής πίστης. Οι ευλογίες είναι δώρα που μπορεί να τ’ αξίζουμε μπορεί και όχι, διότι ο αγαθός Θεός «βρέχει επάνω σε δικαίους και αδίκους» (Ματθαίος 5:45).  Αντίθετα, ο έπαινος και η δόξα της πίστης είναι κάτι που δίνεται σε μια ψυχή που πόνεσε, που θυσίασε και η πίστη της άντεξε (με τη χάρη Του) το καμίνι της φωτιάς. Στην πρώτη περίπτωση, ο Θεός δίνει στον άνθρωπο, αξίζει δεν αξίζει. Στη δεύτερη, είναι ο άνθρωπος που δίνει στον Θεό, γι’ αυτό ο Θεός επαινεί και ανταμείβει πλούσια την πίστη που άξιζε, γιατί άξιζε να λέγεται πίστη.

Κάποτε χρειάζεται ν’ αφήσουμε τους άλλους στις επιλογές τους

«Οι ίδιες του οι ανομίες θα συλλάβουν τον ασεβή, και με τα σχοινιά τής αμαρτίας του θα σφίγγεται». Παροιμίες 5:22.

Έχω θητεύσει στα θρανία του εγωισμού και όπως όλοι αυτοί που πίστεψαν ότι τα ξέρουν όλα καλύτερα από τους άλλους έτσι και εγώ. Παίρνουμε κάποτε τους δρόμους του εγωισμού μας σε διάφορους τομείς, δεν αξιολογούμε σωστά αυτά που έχουμε, αγνοούμε καμπανάκια που μας στέλνει ο Θεός ή αυτοί που μας αγαπούν και συνεχίζουμε ακάθεκτοι. Έως ότου καταλάβουμε τη γυμνή αλήθεια.

Στη ιστορία του άσωτου γιου, ο γιος δεν μπορούσε να ευχαριστηθεί το σπίτι του πατέρα. Και πώς να το ευχαριστηθεί, δηλαδή, όταν εκεί έξω όλα λαμπύριζαν, ήταν ξέγνοιαστα και ανεξέλεγκτα; Οι επιλογές ήταν πολυάριθμες, οι κανόνες ελαστικοί. Εκεί έξω θα μπορούσε να παίρνει ελεύθερα τις δικές του αποφάσεις. Στο κάτω-κάτω, θα έκανε συνετή χρήση των πραγμάτων και των συνθηκών, δεν ήταν υποχρεωτικό να εξοκείλει.

Νομίζω ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευεργεσία για τον εγωιστή, σε οποιονδήποτε τομέα κι αν διαπρέπει ο εγωισμός του, από το να τον αφήσεις στις επιλογές του. Διότι δεν πρόκειται να καταλάβει ό,τι κι αν του πεις. Δεν πρόκειται να πειστεί ακόμη κι αν του δώσεις επιχειρήματα ή συμβουλές. Ο εγωισμός δεν μας αφήνει να δούμε τι λάθος κάνουμε, γι’ αυτό θαυμάζω  πολύ στην παραβολή του άσωτου γιου τον πατέρα του.

Λοιπόν, θέλεις το μέρος της περιουσίας που σου ανήκει; Πάρ’ το. Δεν σε αποκληρώνω. Θέλεις να πας όπου θέλεις να πας για να δοκιμάσεις κάτι διαφορετικό απ΄αυτό που ζεις; Να πας, δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Θέλεις να πάψεις ν’ ακούς τα ίδια και τα ίδια και θέλεις ν’ αφουγκραστείς νέα πράγματα και ν’ αποκτήσεις νέες εμπειρίες; Ναι, ίσως καλύτερα έτσι. Ο πατέρας του άσωτου γιου δεν παράτησε με αδιαφορία τον γιο του στον στρεβλό δρόμο- πώς θα μπορούσε αφού τον αγαπούσε;- αλλά δεν τον εμπόδισε κιόλας να δοκιμάσει αυτά που του έμοιαζαν ονειρικά. Ήταν ηθικό χρέος του πατέρα απέναντι σ' έναν ενήλικα (γιατί δεν μιλάμε για παιδί), να μπορεί να επιλέγει ελεύθερα τη ζωή που θέλει να ζήσει. Ο γιος του έπρεπε να επιλέξει ελεύθερα τι είδους ζωή ήθελε να ζήσει.

Ο γιος επέλεξε τελικά το σπίτι τού πατέρα του όταν κατάλαβε ότι ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός. Όταν είδε που τον οδήγησαν οι επιλογές του και όταν αντιλήφθηκε το πραγματικό πρόσωπο των ανθρώπων αλλά και τον πραγματικό του εαυτό.

Δυστυχώς, μαθαίνουμε συχνότερα από τα λάθη μας παρά από τις συμβουλές. Ο εγωισμός μας ταπεινώνεται όταν κάνει τον «σπουδαίο» κύκλο του και γελοιοποιηθεί. Σκληρό, αλλά απαραίτητο. Αν οι συμβουλές μας ή οι θέσεις μας δεν ακούγονται, ας αφήσουμε τους άλλους να κάνουν ελεύθερα τις επιλογές τους και να διδαχτούν –αν θέλουν να διδαχτούν- από τα λάθη τους και από τη χάρη του Θεού.

Κοίταξε στους άλλους το καλύτερο

«Έχουμε, μάλιστα, τούτο τον θησαυρό μέσα σε χωμάτινα σκεύη, ώστε η υπερβολή τής δύναμης να είναι τού Θεού, και όχι από μας…» Κορινθίους 4:7.

Ένας μεγάλος τσακωμός που αναφέρεται στην Βίβλο έγινε στους κόλπους μιας ευλογημένης ομάδας ιεραποστόλων, εκείνη του Παύλου και του Βαρνάβα.

Πώς έφτασαν τα πράγματα έως εκεί; Το πρόσωπο γύρω από το οποίο έγινε η διαμάχη ήταν ο Ιωάννης–Μάρκος. Ο Βαρνάβας ήθελε να τον πάρουν μαζί τους στο επόμενο ιεραποστολικό ταξίδι, ωστόσο, ο Παύλος αρνήθηκε. Μάλλον θίχτηκε που ο Ιωάννης-Μάρκος τούς άφησε και δεν τους ακολούθησε σε όλο το ταξίδι. Ίσως έκρινε ότι δεν ήταν απόλυτα αφοσιωμένος και δεν έπρεπε να του έχουν 100% εμπιστοσύνη.

Ο Ιωάννης-Μάρκος, για λόγους που ο Παύλος δεν μπορούσε να συμμεριστεί, αναγκάστηκε να αποχωρίσει. Τον ξαναβρίσκουμε πάλι στον ιεραποστολικό αγρό όταν μετά τον χωρισμό Παύλου- Βαρνάβα, ο Βαρνάβας τον επιλέγει για συνεργάτη του και ξεκινούν για την Κύπρο, ενώ ο Παύλος παίρνει μαζί του τον Σίλα και κατευθύνονται αλλού.

Συχνά οι άνθρωποι δεν βλέπουν τα πράγματα  ξεκάθαρα, γιατί είναι επικεντρωμένοι στον δικό τους τρόπο σκέψης ή έχουν παθιαστεί από τον δικό τους στόχο. Εντούτοις, στη Βίβλο διαβάζουμε ότι αργότερα ο Παύλος άλλαξε γνώμη και γράφει: «ο Δημάς με εγκατέλειψε […] ο Λουκάς είναι ο μόνος μαζί μου. Αφού παραλάβεις τον Μάρκο, φέρ' τον μαζί σου· επειδή, μου είναι χρήσιμος στη διακονία»  (Β΄Τιμόθεο 4:10-11) .

Τελικά, όλοι οι άνθρωποι αξίζουν μια δεύτερη ευκαιρία. Στο κάτω-κάτω αυτό κάνει ο Θεός ασταμάτητα μαζί μας. Ακόμη και μέσα στη χάρη Του, μπορεί να πληγώσουμε και να πληγωθούμε, μπορεί ν’ απογοητεύσουμε και ν’ απογοητευθούμε, αλλά αν θέλουμε να μοιάσουμε στον Χριστό, θα πρέπει να δίνουμε δεύτερες ευκαιρίες, παίρνοντας ρίσκο.

Ας θυμόμαστε ότι κανείς μας δεν έχει πάντα την ίδια ακριβώς κλίση. Το άτομο με το οποίο διαφωνήσαμε ή τσακωθήκαμε μπορεί να έχει κληθεί να κάνει τα πράγματα λίγο διαφορετικά. Είναι εκλεκτισμός όταν επιλέγουμε ν’ αγαπάμε, να αποδεχόμαστε και συνεργαζόμαστε με συγκεκριμένα μόνο άτομα.

Ας κοιτάξουμε το καλύτερο στους άλλους και όχι το χειρότερο. Ο θησαυρός που κουβαλάμε βρίσκεται σε «χωμάτινα σκεύη». Αυτό σημαίνει ότι ο θησαυρός αυτός δεν παρουσιάζεται πάντα όπως ακριβώς θα θέλαμε, διότι το «χωμάτινο σκεύος» εμποδίζει να δούμε τι δυναμικό μπορεί να κρύβει ο άλλος. Σαν άνθρωποι του Θεού έχουμε την ευθύνη να ψάξουμε τον «θησαυρό» στον άλλον και να τον αξιοποιήσουμε. Οι άνθρωποι δίνουν το καλύτερό τους όταν τους εκτιμούμε, τους αγαπούμε και τους δεχόμαστε!

Αντιλαμβάνεσαι σωστά τον εαυτό σου ή τους άλλους;

«Εξετάζετε τον εαυτό σας, αν είστε στην πίστη· δοκιμάζετε τον εαυτό σας». Β΄Κορινθίους 13:5.

Η γνώμη που έχετε για τον εαυτό σας μπορεί να διαμορφώνεται στη σύγκρισή σας με τους άλλους. Π.χ., είμαι  πολύ καλύτερος από… Είμαι πολύ κατώτερος από… Μπορεί να το λέτε εσείς ή οι γύρω σας. Συχνά είναι η ίδια μας η συνείδηση που μας επαινεί ή μας κατακρίνει.

Πέρα από την τραγικά αμαρτωλή μας φύση, τα γονίδια και την προσωπικότητα που διαπλάθουμε, μεγάλο μέρος του χαρακτήρα μας διαμορφώνεται σε συνάρτηση με τους άλλους. Αλλά όχι μόνο! Εφόσον πλέον ανήκουμε στον Θεό, διαμορφώνουμε τον χαρακτήρα μας πρώτα σε σχέση μαζί Του και στη συνέχεια σε σχέση με τους άλλους. Το ν’ αντιλαμβανόμαστε ποιοι πραγματικά είμαστε είναι πολύ σημαντικό για την πνευματική μας αύξηση και σ’ αυτό μάς βοηθά ο Θεός με το Πνεύμα Του και τον Λόγο Του.

Οι άνθρωποι που με περιστοιχίζουν έχουν τη χαρά ν’ απολαμβάνουν τον καλό μου εαυτό αλλά και την ατυχία να υφίστανται τον κακό μου. (Είναι μάλλον βέβαιο ότι το ίδιο ισχύει και για σας). Ωστόσο, και για τα δύο είμαι υπεύθυνη εγώ. Δεν είναι οι άλλοι που με κάνουν να συμπεριφέρομαι καλά, είναι η δική μου συνειδητή στάση και επιλογή. Και το αντίθετο, δεν είναι οι άλλοι που με κάνουν να συμπεριφέρομαι άσκημα, είναι η δική μου έλλειψη και αδυναμία. Ωστόσο, ο Θεός είναι εδώ να με βοηθήσει, αφενός, να ενισχύει την επιθυμία μου να κάνω το αγαθό και, αφετέρου, να με ελέγξει στο κακό.

Σκεφτείτε τον απόστολο Πέτρο. H πρώτη εκκλησία χαιρόταν με την πηγαία ειλικρίνειά του, το ζήλο του, την εγρήγορσή του. Δεν είναι τυχαίο που ο Θεός τον χρησιμοποίησε για το πρώτο ευαγγελιστικό κήρυγμα ή για να μεταφέρει το ευαγγέλιο στο σπίτι του εθνικού Κορνήλιου. Ωστόσο, η Καινή Διαθήκη μάς φανερώνει και τα αρνητικά του. Λίγο απότομος και βίαιος, έκοψε το αυτί του δούλου του αρχιερέα. Αργότερα, υποκρινόταν στη διαμάχη Εθνικών και Ιουδαίων. Για να μην πούμε για τη στιγμή της προδοσίας του Κυρίου. Ο Πέτρος είχε δρόμο μπροστά του.

Έχει μεγάλη σημασία στη ζωή μας ν’ αντιληφθούμε ότι δεν είμαστε τέλειοι. Αν ήμασταν, ο Θεός θα ήταν περιττός στη ζωή μας, γιατί Αυτός δεν ήρθε να καλέσει δίκαιους, αλλά αμαρτωλούς σε μετάνοια. Και αυτούς να τους καταστήσει  άγιους και τέλειους. Επίσης, έχει μεγάλη σημασία να δούμε τους άλλους στις σωστές διαστάσεις σε σχέση μ’ εμάς. Οι άλλοι μπορεί να μην είναι άχρηστοι, όπως μπορεί και να μην είναι καλύτεροι από μας. Ο Θεός μάς καλεί να ελέγχουμε ατομικά τους εαυτούς μας, να κοιτάμε το δικό μας έργο και να έχουμε το καύχημά μας σ’ αυτά που ο Θεός δουλεύει πάνω μας (Γαλάτες 6:3-5, Β΄Κορινθίους 13:5). Οι άλλοι είναι ένα κεφάλαιο που μπορεί να μας επηρεάσει θετικά ή αρνητικά, ένα κεφάλαιο που μπορεί να κληθούμε να αξιολογήσουμε, αλλά που τελικά δεν ανήκει στη δικαιοδοσία μας. Ας μη σπαταλάμε χρόνο ασχολούμενοι με τους άλλους, ας τρέξουμε τον δικό μας δρόμο.

Ο μισθός της πίστης και το αποτέλεσμα της λογικής

«Δέστε, έρχομαι γρήγορα· και ο μισθός μου είναι μαζί μου, για να αποδώσω σε κάθε έναν όπως θα είναι το έργο του». Αποκάλυψη 22:12.

Είναι  τραγικό να προσπαθείς να συνδυάσεις τα αντίθετα όταν πιστεύεις στον Θεό. Πέρα από τραγικό όμως είναι και ανέφικτο. Πολλές φορές διαβάζοντας τη Βίβλο εμπνεόμαστε από τις αλήθειες της και το Άγιο Πνεύμα μάς προσκαλεί να ζήσουμε μια εντελώς διαφορετική ζωή απ’ αυτήν που η ανθρώπινη φύση και η λογική μάς επιτάσσει. Τότε αρχίζει η πάλη, γιατί είτε θα ζήσουμε σύμφωνα με το θέλημα του Θεού είτε σύμφωνα με το θέλημα των ανθρώπων (συμπεριλαμβανομένου του εαυτού μας).

Ο Αβραάμ ακολούθησε με πίστη τον Θεό όταν τον κάλεσε να αφήσει τη χώρα του και τη συγγένειά του για μια νέα γη που θα του έδειχνε και την οποία θα έδινε κληρονομιά σ’ αυτόν και στο σπέρμα του. Ο Αβραάμ πίστεψε ότι ο Θεός μπορούσε να του δώσει παιδί, παρά την ηλικία του και παρά τη στειρότητα της Σάρρας, και να καταστήσει τους απογόνους του ως τα άστρα του ουρανού.

Αλλά όπως είχε πει ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι: «Είναι ευκολότερο ν’ αντιστέκεσαι στην αρχή παρά στο τέλος». Έτσι, ο Αβραάμ δεν μπόρεσε τελικά ν’ αντισταθεί στη λογική και τις πιέσεις της Σάρρας και ενέδωσε στο σχέδιό της, με αποτέλεσμα τη γέννηση τού Ισμαήλ. Επιτέλους, ένα παιδί και μια λύση. Επιτέλους, μια κάποιου είδους χαρά (συζητήσιμο αυτό).

Αφού η πίστη μπορεί να καταντά ουτοπία, αφού η πίστη μπορεί να σε πηγαίνει σε αδιέξοδο, αφού η πίστη μπορεί να μην έχει τελικά αντίκρισμα, τι θα επικρατήσει στην πάλη μεταξύ πίστης και λογικής; Μπορεί να συνδυαστούν τα δύο άκρα αντίθετα;  Όχι! Αν κρατήσεις την πίστη, θα πρέπει ν’ αρνηθείς τη λογική σου και αν κρατήσεις τελικά τη λογική σου, θα πρέπει να ξεχάσεις την πίστη σου.

Αν ποτέ ο Θεός σού ζητήσει να περπατήσεις με την πίστη και αν κι εσύ συναινέσεις να περπατήσεις μαζί Του με πίστη, όπως έκανε ο Αβραάμ, Εκείνος θα αφαιρέσει κάθε στήριγμα και κάθε ελπίδα σου. Θα σε αφήσει ολομόναχο με τον εαυτό σου, τους γύρω σου να σε πιέζουν και με κάθε λογής συνετά επιχειρήματα. Στο τέλος, αυτό που θα μείνει θα είναι η δική σου θέση: θέση πίστης ή λογικής. Ένα από τα δύο, όχι και τα δύο. Θα διαπιστώσεις λοιπόν ότι είναι ανέφικτο να τα συνδυάσεις και τα δύο. Η γνήσια πίστη δεν έχει δεκανίκια στη λογική και η λογική δεν μπορεί να εμπιστευτεί για μεγάλο χρονικό διάστημα την πίστη. Φυσικά το αποτέλεσμα μπορεί να μοιάζει το ίδιο, ωστόσο απέχει απίστευτα, γιατί δεν μπορεί να είναι ο ίδιος ο μισθός της πίστης και το αποτέλεσμα της λογικής.