Το σχέδιο του Θεού σε περιμένει ακόμη

«Τα χαρίσματα και η πρόσκληση του Θεού δεν επιδέχονται μεταμέλεια». Ρωμαίους 11:29.

Μήπως η ιστορία του Ιωνά σάς φαίνεται οικεία και βλέπετε τον εαυτό σας σε μια παρόμοια κατάσταση; Ο Θεός είχε για σας κάποιο σχέδιο, μια κλήση, αλλά η δική σας άποψη ή οι φόβοι σάς έκαναν να πάρετε άλλο δρόμο και τώρα βρίσκεστε σε αδιέξοδο; Σε όλους μας έχει συμβεί να αρνηθούμε ή να διστάσουμε να κάνουμε πράγματα που ο Θεός μάς ζήτησε. Όμως, αυτή η ιστορία διατηρήθηκε για να μας θυμίσει ότι ακόμη και όταν πάρουμε έναν λανθασμένο δρόμο, το κάλεσμα του Θεού παραμένει το ίδιο και η μετάνοια και η υπακοή μας είναι ζητούμενα στο ξεκλείδωμα των θεϊκών σχεδίων.

Λοιπόν, στον Ιωνά δεν άρεσε αυτό που ο Θεός τού ζήτησε και επαναστάτησε. Μπήκε σ’ ένα πλοίο που τον πήγε στην αντίθετη κατεύθυνση από κει που έδειχνε το θεϊκό σχέδιο. Έτσι βρέθηκε στην κοιλιά ενός κήτους. Ένα αδιέξοδο είναι οδυνηρό, αλλά ίσως να μπορεί να αναστραφεί όταν αναγνωρίσουμε το λάθος μας και προσευχηθούμε στον Θεό να μας ελευθερώσει, όπως έκανε ο Ιωνάς.

Ο Ιωνάς ελευθερώθηκε  μετά από τρεις μέρες από την κοιλιά του κήτους, όταν αυτό  τον εξέμεσε στην ακτή. Και ήταν τότε που ο Θεός μίλησε για δεύτερη φορά στον προφήτη Του και του ζήτησε πάλι να πάει να κηρύξει στην Νινευή το κήρυγμα μετάνοιας (Ιωνάς 3: 1-2).  Ο Ιωνάς υπάκουσε και πήγε.

Ο Θεός δεν είχε αλλάξει την κλήση Του, ούτε το μήνυμά Του. Το σχέδιο Του είχε καθυστερήσει εξαιτίας της απροθυμίας του προφήτη, αλλά το θέλημα του Θεού παρέμενε το ίδιο. Ίσως να νομίζει κανείς ότι η φυγή θα αλλάξει τις προθέσεις του Θεού, αλλά μάλλον φαίνεται ότι τα πράγματα δεν είναι έτσι πάντα. Απλά περιπλέκονται. 

Αν νομίζετε ότι κάπου μπερδεύτηκε η ζωή σας και είστε χωρίς λύση, σκεφτείτε ότι στον Θεό δεν λείπουν οι λύσεις. Ποτέ δεν είναι αργά για ένα νέο ξεκίνημα. Αναγνωρίστε τι πήγε λάθος και πηγαίνετε μπροστά. Ο Κύριος θα ανανεώσει το κάλεσμά Του και θα σας ενθαρρύνει. Θέλει το καλό σας. Θέλει να σας ευλογήσει, όχι να σας ταλαιπωρήσει. Γι’ αυτό, «σήμερα, αν ακούσετε τη φωνή του, μη σκληρύνετε τις καρδιές σας» (Εβραίους 4:7).

Πρέπει να επιλέξεις: το παρελθόν ή το μέλλον

«Ένα πράγμα κάνω, λησμονώντας μεν όσα βρίσκονται πίσω, επεκτεινόμενος δε σε όσα βρίσκονται μπροστά, τρέχω προς τον σκοπό, για το βραβείο τής άνω κλήσης τού Θεού εν Χριστώ Ιησού». Φιλιππησίους 3:14.

Μου αρέσει στις κουβέντες που κάνω να μπορώ να διαπιστώνω αν ο άνθρωπος με τον οποίο μιλάω είναι «γέρος» ή «έχει ήδη γεράσει» ή αν είναι «νέος», με την έννοια της νεότητας που δεν γνωρίζει ηλικία. Τα ηλικιωμένα άτομα μιλούν συνεχώς για το παρελθόν. Διηγούνται ιστορίες, καλές ή κακές, και αυτό γιατί δεν βρίσκουν στο μέλλον κάτι που να τους κινητοποιεί ή να τους κάνει να ονειρεύονται και να σχεδιάζουν. Αντίθετα, οι νέοι άνθρωποι ελπίζουν, φαντάζονται και σχεδιάζουν πώς θα πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους και δεν νιώθουν κούραση γι’ αυτό. Όταν αρχίσει η κούραση και η απογοήτευση να κυριαρχούν, μάλλον τότε αρχίζουν και τα γηρατειά, ανεξαρτήτου ηλικίας ή φυσικής κατάστασης.

Δεν είναι πρόβλημα το να γεράσει κάποιος, γιατί κάποτε το σώμα νοσεί και η ψυχή εξασθενίζει. Είτε ακμαίοι και ενεργητικοί είτε κουρασμένοι ή άρρωστοι κάνουμε τον κύκλο μας εδώ στη γη.

Αλλά κάποτε αυτός ο κύκλος μπορεί να γίνει ένας φαύλος κύκλος που μας κλείνει μέσα. Το παρελθόν πολλές φορές μας έχει ταλαιπωρήσει και είναι ίσως αναπόφευκτο αυτό να μη συμβεί. Το παρελθόν στιγματίζει, είτε για καλό είτε για κακό. Μπορεί να γίνει ένα πηδάλιο, ένας οδηγός, που θα μας οδηγήσει σε ένα καλύτερο μέλλον. Ή μπορεί να γίνει ένα βαρίδι που θα μας τραβάει διαρκώς κάτω έως ότου μας πνίξει. Όλα αυτά εξαρτώνται από το πώς βλέπουμε το παρελθόν και πώς το μέλλον.

Κάποιος θα μπορούσε να πει ότι μιλάω εκ του ασφαλούς. Αλλά δεν μιλάω εκ του ασφαλούς αλλά από πείρα. Διάφορα προβλήματα και οι θλίψεις του παρελθόντος θα μπορούσαν να  γίνουν ένα βαρίδι στη ζωή μου. Ωστόσο, ο Θεός δεν με κάλεσε να κοιτάζω πίσω. Εξάλλου, έχω κοιτάξει πίσω τόσο πολύ για να κάνω τον απολογισμό μου που δεν χρειάζεται πλέον άλλο. Ούτε ξέρω τι μου επιφυλάσσει το μέλλον, οι βεβαιότητες είναι ασαφείς. Πάραυτα, κοιτάζω με πίστη μπροστά. 

Δεν μπορούμε όσο κι αν θέλουμε ν’ αλλάξουμε το παρελθόν. Μπορούμε όμως να αφήσουμε το παρελθόν να μας αλλάξει και να μας διδάξει! Το παρελθόν μπορεί να μας αλλάξει προς το καλύτερο, αλλά προσοχή, γιατί μπορεί να μας αλλάξει και προς το χειρότερο, αν μείνει μέσα μας η πίκρα και η απογοήτευση. Ας σκεφτούμε προς πια κατεύθυνση θέλουμε να πάμε: προς το παρελθόν ή το μέλλον;  Αν προς το μέλλον, ας λησμονήσουμε τα πίσω. Ας ζητήσουμε από τον Θεό να κάνει νέα αρχή, να δώσει νέα πράγματα στη ζωή μας στα οποία θα αφήσουμε τον εαυτό μας να εμπλακεί και να τα τρέξει. Ο Θεός μπορεί να διευρύνει τους ορίζοντές μας και εμείς μπορούμε αντί για πίσω να πάμε μπροστά. 

Δικαιολογίες, χρειάζονται;

Ο Θεός στους υπερήφανους αντιτάσσεται, στους ταπεινούς όμως δίνει χάρη» (Ιάκωβος 4:6)

«Άφησέ με να σου δικαιολογηθώ, δηλαδή, να δικαιολογήσω τον εαυτό μου για κάποια πράγματα που έκανα ή δεν έκανα». Ευτυχώς που μπορούμε να το κάνουμε και αλίμονο αν δεν υπήρχε η δυνατότητα να απολογούμαστε και να δίνουμε τους λόγους εκείνους που υπερασπίζουν τις δίκαιες και αληθινές αιτίες των πραγμάτων.

Ο Θεός μάς ακούει και κατανοεί τα πώς και τα γιατί. Επίσης, οι άνθρωποι, πρωτίστως οι καλοπροαίρετοι, κατανοούν και μας δικαιολογούν όταν οι αιτίες που παρουσιάζουμε έχουν ερείσματα και είναι δίκαιες.

Ωστόσο, υπάρχει και η άλλη έννοια της λέξης δικαιολογία: δηλαδή, προφάσεις, λόγους που σκοπό έχουν να συγκαλύψουν την πραγματική αιτία των πραγμάτων και να πουν «ένα ψέμα» για να ντύσουν την αλήθεια. Δεν εννοώ εδώ τις απλές δικαιολογίες που μπορεί άθελά μας να χρησιμοποιούμε, όχι για να συσκοτίσουμε αλήθειες όσο για να αποφύγουμε να εξηγήσουμε μικροπράγματα που δεν αφορούν τον συνομιλητή μας. Εύχομαι να είναι κατανοητή η διαφορά μεταξύ τους, ώστε άνθρωποι να μην παιδεύονται στη συνείδησή τους νιώθοντας ότι έχουν πει ψέματα.

Οι ψεύτικες δικαιολογίες είναι λοιπόν το θέμα. Ψεύτικες δικαιολογίες σε Θεό και ανθρώπους. Ο πρώτος άνθρωπος στο να βρίσκει «καλές» δικαιολογίες ήταν ο Αδάμ. Τα παραδείγματα δεν λείπουν: ο Σαούλ, ο βασιλιάς του Ισραήλ, είχε συχνά κάποια δικαιολογία που νόμιζε ότι τον έβγαζε λάδι για ό,τι έκανε ή δεν έκανε. Δύο φορές βρήκε δικαιολογίες για τις  παρακοές του (Α΄Σαμουήλ 13:11-14, 15: 13-15) μπροστά στον προφήτη Σαμουήλ και μπροστά στον Θεό.

Οι δικαιολογίες κάνουν τα πράγματα χειρότερα. Θα ήταν πολύ καλύτερα ο Σαούλ να είχε πει την αλήθεια. Εξάλλου, αυτό περιμένει ο Θεός και αυτό περιμένουν και οι άνθρωποι από μας όταν έχουμε αποτύχει να φερθούμε όπως πρέπει. Περιμένουν ειλικρίνεια, όχι δικαιολογία. Περιμένουν αναγνώριση όχι συγκάλυψη. «Ο Θεός στους υπερήφανους αντιτάσσεται, στους ταπεινούς όμως δίνει χάρη» (Ιάκωβος 4:6). Ο Δαβίδ αμάρτησε πολύ χειρότερα από τον Σαούλ, αλλά όταν το συνειδητοποίησε πήγε στον Θεό με μετάνοια και εξομολόγηση. Ο Σαούλ βρήκε ψεύτικες δικαιολογίες να προβάλει για τις αμαρτίες του και αυτό ήταν η αρχή της πτώσης του.

Ο Βενιαμίν Φραγκλίνος είχε πει: «Δεν γνώρισα ποτέ έναν άνθρωπο που ήταν καλός στις δικαιολογίες και ο οποίος να ήταν καλός σε οτιδήποτε άλλο»!

Ο φόβος τού να αναλάβεις ευθύνες

“ Τα μάτια τού σοφού είναι επάνω στο κεφάλι του, ενώ ο άφρονας περπατάει μέσα στο σκοτάδι”. Εκκλησιαστής 2:14.

Εδώ και αρκετά χρόνια όλο και περισσότεροι άνθρωποι ρέπουν σε μια νοσηρή κατάσταση που θα μπορούσε να ονομαστεί «Αποφυγή ανάληψης ευθύνης». Είναι απίστευτο πόσο δύσκολο καταντά για νεότερους και μεγάλους να δώσουν προκαταβολικά μια δέσμευση για κάτι, ακόμη και απλό. Οι φράσεις: Να το δούμε, ίσως, μάλλον, δεν ξέρω, να το σκεφτώ, μοιάζουν να φανερώνουν ωριμότητα και κρίση. Πολλές φορές όμως φανερώνουν αδυναμία λήψης απόφασης και ανάληψης ευθύνης.  Πόσα είναι τα άτομα που μπορούν εκ των προτέρων να δεσμευτούν για κάτι και να είσαι βέβαιος ότι αυτό θα το κάνουν;

Αυτή η στάση σχετίζεται με το ελάττωμα της αναβλητικότητας. Ωστόσο, θεωρώ ότι αποτελεί μάλλον μέρος μιας διαβρωμένης πλέον ανθρώπινης συμπεριφοράς, η οποία συχνά δεν θέλει να πάρει απόφαση, ούτε ν’ αναλάβει ευθύνη, γιατί θέλει να διατηρεί για τον εαυτό της το πλεονέκτημα να ζυγίζει τα όποια νέα δεδομένα. Και γιατί όχι, να επιλέγει ανά πάσα στιγμή το καλύτερο και το συμφέρον.

Αμφιταλαντεύσεις, υπεκφυγές και κρύψιμο που κάνουν τους ανθρώπους να μην θέλουν ν' αναλάβουν ευθύνες από φόβο ότι αυτές μπορεί  να μην τους βολεύουν βρίσκουμε και στην Παλαιά Διαθήκη. Ο Θεός είχε επιλέξει τον Σαούλ για βασιλιά. Αν και ο προφήτης Σαμουήλ τον έχρισε και ο Θεός τού έδωσε νέα καρδιά καθώς και ποικίλα σημεία για επιβεβαίωση, όταν ήρθε η ώρα της στέψης, ο μελλοντικός βασιλιάς είχε κρυφτεί (Α΄Σαμουήλ 10: 17-23).

Ήταν, άραγε, το ταπεινό πνεύμα και η ωριμότητα ή ήταν η αποφυγή ανάληψης ευθύνης που τον έσπρωξαν να κρυφτεί την κρίσιμη ώρα; Γιατί ήταν τόσο απρόθυμος να αναλάβει τις ευθύνες που πήγαιναν ζευγάρι με τη δόξα και την ικανοποίηση που προσφέρει η τιμή της βασιλείας; Μήπως αυτή η τάση για κρύψιμο, υπεκφυγή και αμφιταλάντευση ήταν μία από τις αγαπημένες συμπεριφορές του Σαούλ που επηρέασαν τελικά δυσμενώς και την πορεία της βασιλείας του;

Το σύνδρομο αποφυγής ανάληψης ευθύνης πάντα υπήρχε. Ωστόσο, ο εκφυλισμός των ημερών και η νοσηρότητα του εγωισμού μας το κάνουν ιδιαίτερα κυρίαρχο, υποβιβάζοντας μας σε ανθρώπους δίγνωμους, μπερδεμένους, ματαιωμένους, αδύναμους και ασυνεπείς για όλα τα μικρά και τα μεγάλα πράγματα που όχι μόνο ο Θεός αλλά και η κοινή λογική μάς καλεί να αναλάβουμε ή να απολαύσουμε.

Όταν τα παιδιά δεν ακολουθούν το παράδειγμά σου

«Δέστε, κληρονομιά από τον Κύριο είναι τα παιδιά· μισθός δικός του ο καρπός τής κοιλιάς. Όπως τα βέλη στο χέρι τού δυνατού, έτσι και οι γιοι τής νιότης». Ψαλμός 127: 3-4.

Μια μεγάλη ευθύνη που έχουν οι χριστιανοί γονείς είναι τα παιδιά τους. Όταν ο Θεός χαρίζει παιδιά ο λόγος δεν είναι μόνο για να διαιωνιστεί το είδος ή για να χαρούν γονείς και συγγενείς. Ο Θεός έχει σχέδια γι’ αυτά και είναι ευθύνη των γονιών και των παιδιών εξίσου για το αν θα επιλέξουν ή όχι τα αγαθά σχέδια του Δημιουργού.

Η ευθύνη των γονιών είναι στη σωστή διαπαιδαγώγηση. Από τη μία πλευρά, η διαπαιδαγώγηση είναι μια μακρά διαδικασία που απαιτεί δίκαιη, σοφή και ισορροπημένη αγάπη, απαλλαγμένη από προσωπικούς φόβους ή φιλοδοξίες. Από την άλλη, η διαπαιδαγώγηση είναι αργή διαδικασία, γιατί καλύπτει ψυχικές, πνευματικές και σωματικές ανάγκες σ’ ένα παιδί, λαμβάνοντας υπόψη τον ιδιαίτερο χαρακτήρα του, τις συνθήκες μέσα στις οποίες μεγαλώνει και τον Λόγο του Θεού, τον οποίο ο γονιός καλείται να εμφυτεύσει στην καρδιά του.

Οι γιοι του ιερέα Ηλί είχαν εκτραπεί στη λαγνεία της σάρκας και στην ασέβεια, με αποτέλεσμα οι άνθρωποι να αποστρέφονται τα θρησκευτικά πράγματα εξαιτίας τους. Λογικό να σκεφτείς ότι δεν έφταιγε ο άτυχος πατέρας που τα παιδιά είχαν καταντήσει έτσι. Όμως, η Βίβλος τονίζει ότι έφταιγε. Ο Θεός είπε στον Ηλί ότι δόξαζε τους γιους του περισσότερο από Κείνον (Α΄Σαμουήλ 2:29) και ότι «ενώ γνώρισε ότι οι γιοι του έφερναν κατάρα επάνω τους, δεν τους συμμάζεψε» (Α΄Σαμουήλ 3:13). Μέσα στην Αγία Γραφή φαίνεται ότι ο Ηλί τούς έκανε τις απαραίτητες συστάσεις για την αμαρτωλή τους διαγωγή. Ωστόσο, τι νόημα έχουν οι χιλιάδες συστάσεις όταν έχεις χάσει την επιρροή πάνω στα παιδιά σου και τα παιδιά σου ξέρουν πολύ καλά ότι δεν πρόκειται να κουνήσεις τίποτα, γιατί απλά έχεις αποδεχτεί τους δικούς τους όρους;

Οι γιοι του προφήτη Σαμουήλ φάνηκαν και αυτοί πολύ κατώτεροι του πατέρα τους. Αγάπησαν το χρήμα και για χάρη κέρδους δωροδοκούνταν. Δυστυχώς, δεν μπόρεσαν να ενστερνιστούν τις αξίες και τις εντολές του Θεού. Ούτε μπόρεσαν να εμπνευστούν από το άγιο παράδειγμα του γονιού τους, παρά την ευαρέσκεια του Θεού στον Σαμουήλ μέχρι το τέλος της ζωής του. Στην πνευματική σφαίρα, κάποια πράγματα δεν κληρονομούνται, ούτε συμβαίνουν σώνει ντε και καλά. Αν και ο Σαμουήλ υπήρξε σταθμός στην ιστορία του λαού Ισραήλ, αν και ήταν άνθρωπος πίστης και προσευχής, αν και έμεινε πιστός στην κλίση του παρά τις απογοητεύσεις, τα παιδιά του απέτυχαν να πάρουν τον σωστό δρόμο.

Ο Σαμουήλ δεν έφταιγε για το κατάντημα των παιδιών του. Αντίθετα, ο Ηλί είχε μεγάλο μερίδιο ευθύνης για το κατάντημα των παιδιών του. Συνεπώς, το ουσιαστικό θέμα δεν είναι τι δρόμο θα πάρουν τα παιδιά. Εξάλλου, τα παιδιά θα δώσουν λόγο μόνα τους μπροστά στον Θεό. Το θέμα είναι τι λόγο θα δώσουμε εμείς για τις πράξεις μας μπροστά στον Θεό.

Η ανάγκη, η επιλογή, η προειδοποίηση, η ευθύνη

«Όχι· αλλά βασιλιάς θα υπάρχει επάνω μας· για να είμαστε κι εμείς όπως όλα τα έθνη». Α΄Σαμουήλ 8:19-20.

Ο προφήτης Σαμουήλ αντιμετώπισε προς το τέλος της ζωής του μερικές σκληρές απογοητεύσεις. Η πρώτη ήταν τα παιδιά του που δεν ακολούθησαν το πιστό παράδειγμά του, αλλά αγάπησαν το χρήμα παρά τον Θεό. Η δεύτερη ήταν ο λαός που υπηρετούσε, ο οποίος ζήτησε βασιλιά να τον κρίνει, να τον διοικεί και να τον οδηγεί της μάχες του.

Η ανάγκη του λαού για βασιλιά δεν ήταν μια πραγματική ανάγκη.  Όταν ήρθαν στον προφήτη να ζητήσουν βασιλιά, επικαλέστηκαν την κακή μαρτυρία των γιων του, οι οποίοι αγάπησαν το κέρδος, δωροδοκούνταν και διέστρεφαν την κρίση (Α΄Σαμουήλ 8:5). Ωστόσο, η κακή συμπεριφορά των γιων του Σαμουήλ δεν ήταν η πραγματική αιτία, αλλά η δικαιολογία που τους έλειπε. Η πραγματική αιτία ήταν η έλλειψη πίστης και αγάπης στον Θεό. Σκέψου αν ο πραγματικός λόγος για τον οποίο επιζητάς πράγματα είναι αυτός που επικαλείσαι ή αν είναι η απιστία ή η επιθυμία σου που σε σπρώχνουν προς αυτήν την κατεύθυνση.

Η επιλογή του λαού ήταν ο βασιλιάς, αν και στον Σαμουήλ δεν άρεσε αυτή η λύση. Και αυτό γιατί η λύση που ήθελαν αποτελούσε την απαρχή νέων προβλημάτων, πολύ χειρότερων απ’ αυτών που προσπαθούσαν να λύσουν. Εντούτοις, ο λαός επέμενε, γιατί επιθυμούσε να είναι όπως όλα τ’ άλλα έθνη (Α΄Σαμουήλ 8:20). Νιώθεις ότι μάλλον δεν κάνεις κάτι σωστά και πρέπει οπωσδήποτε να «ταιριάξεις» με το μοντέλο επιτυχίας που ο κόσμος γύρω μας έχει φτιάξει; Σκέψου μήπως αναγκαστείς κάτω από την όποια πίεση ν’ αποδεχτείς λογικές και συμβιβασμούς που θα σε ζημιώσουν αργότερα.

Η προειδοποίηση του Θεού δεν θα μπορούσε να λείπει. «[…] άκουσε τη φωνή τους· όμως, διαμαρτυρήσου σ' αυτούς ανοιχτά, και δείξ' τους τον τρόπο τού βασιλιά, που θα βασιλεύσει επάνω τους» (Α΄Σαμουήλ 8:7).  Ο Θεός θα σου πει την αλήθεια πριν την ώρα της επιλογής σου, κυρίως της κακής επιλογής σου. Τα παραδείγματα δεν θα λείψουν ούτε από το περιβάλλον γύρω σου ούτε από το στόμα των ανθρώπων που σε αγαπούν, προκειμένου να καταλάβεις που μπορεί να καταλήξει αυτή η επιλογή. Σε σένα ανήκει η ευθύνη.

Η επιλογή σημαίνει υποχρεωτικά ευθύνη, αλλά όχι απαραίτητα ανάγκη. Κανείς δεν απαλλάσσεται από την ευθύνη της επιλογής όποιος κι αν ήταν ο λόγος για τον οποίο προέβη σ’ αυτήν (ανάγκη, πίεση, φόβος, επιθυμία, κολακεία, εγωισμός, κλπ). Μπορεί να βοάς αργότερα για την επιλογή σου, αλλά δεν είναι σίγουρο ότι ο Θεός θα μπορεί να κάνει κάτι για να την ανατρέψει. «Εκείνη την ημέρα θα βοάτε εξαιτίας του βασιλιά σας, που εσείς τον εκλέξατε για τον εαυτό σας· αλλ' ο Κύριος, εκείνη την ημέρα, δεν θα σας εισακούσει» (Α΄Σαμουήλ 8:18). Κάποιες επιλογές είναι μη αναστρέψιμες, δυστυχώς. Γι’ αυτό, στις κρίσιμες ώρες των αναγκών και των επιλογών η θέση που δίνουμε στον Θεό καθορίζει όλη μας την πορεία.

Το έργο του Θεού είναι πάνω απ’ όλα το έργο μέσα μας

« […] δικό του δημιούργημα είμαστε, καθώς κτιστήκαμε στον Ιησού Χριστό για καλά έργα, που ο Θεός προετοίμασε, για να περπατήσουμε μέσα σ' αυτά». Εφεσίους 2:10.

Είναι θαυμαστό ότι ο Θεός, αφού μας έσωσε με τη χάρη Του δια της θυσίας του Χριστού, έχει προετοιμάσει και έργα καλά, για τα οποία μας εξόπλισε, ώστε να περπατήσουμε σ’ αυτά. Ως πιστοί άνθρωποι έχουμε το δικό μας χαρακτήρα και τα δικά μας χαρίσματα με τα οποία υπηρετούμε.

Αυτό που έχει μεγάλη σημασία δεν είναι αν το έργο μας είναι μικρό ή μεγάλο, άγνωστο ή γνωστό, αποτυχημένο ή πετυχημένο. Το θέμα είναι ο τρόπος με τον οποίο εμπλεκόμαστε σ’ αυτό. Και αυτό γιατί πολλές φορές το έργο (ή και τα έργα μας) δε γίνονται με σωστά κίνητρα. Μπορεί να το κάνουμε γιατί κάτι πρέπει υποχρεωτικά να κάνουμε για να... Ίσως το επιτελούμε για να δείξουμε ότι δεν είμαστε αργοί και άκαρποι, ότι έχουμε ζήλο, ότι είμαστε παρόντες, επιτυχημένοι, λες και ο Θεός είναι ένας εργοδότης που μετρά τη χριστιανική μας ζωή και πρόοδο με το αν κάνουμε έργο/έργα και κατά πόσο αυτά είναι παραγωγικά.

Ο τρόπος που εμπλεκόμαστε σ’ ένα έργο φανερώνει αν μας νοιάζει περισσότερο το έργο ή οι άνθρωποι που καλούμαστε να υπηρετήσουμε. Αν μας νοιάζει το έργο, θα φέρουμε τους ανθρώπους στα μέτρα μας και θα χρησιμοποιήσουμε τις ικανότητες μας, ή και άλλους, για να πετύχει αυτό το έργο. Ακόμη κι αν μέσα εκεί πονέσουν ψυχές, συμβούν αδικίες, ενισχυθούν προσωποληψίες, καλλιεργηθούν υποκρισίες ή αταξίες και παραπέσουν οι πραγματικές ανάγκες. Αυτά δεν θα έχουν μεγάλη σημασία, εφόσον το έργο προχωράει.

Αντίθετα, αν μας νοιάζουν οι άνθρωποι, θα κοιτάξουμε πόσο βαθύ έργο μπορεί ο Θεός να κάνει μέσα στην καρδιά μας μέσα απ’ αυτό το έργο στο οποίο κληθήκαμε. Καθώς Τον αφήνουμε να μας αλλάζει σύμφωνα με την εικόνα Του, θα μπορεί το έργο ή τα έργα μας να αγγίζουν ανθρώπους και να δοξάζουν τον Θεό.

Θεωρώ ότι ελάχιστα νοιάζεται ο Θεός για το έργο ή τα έργα μου γενικότερα. Περισσότερο Τον ενδιαφέρει να δουλέψει τον Χριστό μέσα μου. Περισσότερο Τον νοιάζει να ξεριζώσει πράγματα από μέσα μου. Γιατί όσο ο εσωτερικός μου άνθρωπος θα αλλάζει, όσο θα φεύγει η εξυπνάδα, η αυταρέσκεια, η «καλή» μου κρίση, η κριτική, η ζήλια, η καχυποψία, το πείσμα, η έλλειψη ανοχής και συνεργασίας, η φυγοπονία να δώσω αυτά που έχουν πραγματικά ανάγκη οι ψυχές και όχι αυτά που έχει ανάγκη το έργο μου, τόσο πιο ευλογημένα θα είναι τα έργα που κάνω. Ο Χριστός ενδιαφέρθηκε για την ανάγκη του ανθρώπου και όχι για το έργο. Τόσο η ζωή όσο και ο θάνατός Του το απέδειξαν. Παρομοίως, ο Θεός μάς καλεί να περπατήσουμε σε έργα καλά, αλλά αυτά θα είναι πραγματικά καλά και ωφέλιμα στους άλλους όσο ο Θεός εργάζεται μέσα μας ενώ εμείς εργαζόμαστε τα έργα Του.

Σ’ ενδιαφέρει η δόξα του Θεού;

«Τώρα, ο Κύριος λέει: Μακριά από μένα· επειδή, αυτούς που με δοξάζουν θα τους δοξάσω, ενώ αυτοί που με καταφρονούν θα ατιμαστούν». Α’ Σαμουήλ 2:30.

Ο Ηλί ήταν ο ιερέας του ναού του Θεού και οι γιοί του, νόμιμοι συνεχιστές του ιερατικού έργου όπως ο Θεός είχε προστάξει, υπηρετούσαν εξίσου. Αλλά η ιερατεία που οι νέοι εκτελούσαν ήταν περισσότερο μια μιαρή υπηρεσία και ένα σκάνδαλο για όσους γνήσια εκζητούσαν τον Θεό. Έκαναν τα πράγματα με τον τρόπο που ήθελαν και όχι με τον τρόπο που είχε υποδείξει ο Κύριος. Είχαν απαιτήσεις, ήταν προκλητικοί, δεν ντρέπονταν αλλά ούτε και φοβόνταν.  Ήταν τα αφεντικά σ’ έναν χώρο που θα έπρεπε να ήταν οι υπηρέτες, με αποτέλεσμα η δόξα του Θεού να έχει στιγματιστεί οικτρά.

Όταν κάνεις του κεφαλιού σου, ενώ θα έπρεπε να υπολογίζεις τον Θεό σαν παιδί Του, μάλλον έχεις αρχίσει να μη νοιάζεσαι πολύ για τη δόξα του Θεού. Επιπλέον, όταν αρχίζεις να κυλάς σε χονδροειδείς αμαρτίες και παρακοές, έχεις πάψει να νοιάζεσαι εντελώς πια για τη δόξα του Θεού. Ως πιστός άνθρωπος έχεις ευθύνη για το πόσο υπολογίζεις τον Θεό στη ζωή σου. Αν υπηρετείς τον Θεό, ακόμη περισσότερο. 

Αν συνειδητοποιήσεις  πού σε οδηγούν τα βήματα του εγωισμού και της παρακοής σου, μπορείς να σταματήσεις το κακό με τη μετάνοιά σου. Ο Θεός είναι πάντα γεμάτος έλεος και οικτιρμούς για όλα τα λάθη που ομολογούμε ειλικρινά σ’ Αυτόν. Επίσης, είναι πιστός και δίκαιος, ώστε να μας συγχωρήσει από κάθε αμαρτία (Α΄Ιωάννη 1:9)

Όπως όμως μας θυμίζει το παράδειγμα των υιών του Ηλί, υπάρχει η πιθανότητα να μην θέλει κάποιος να μετανοήσει, αλλά να θέλει ταυτόχρονα να μπερδεύει τον Θεό στη ζωή του, νομίζοντας ότι επειδή αυτός δεν πολυνοιάζεται για τη δόξα του Θεού, ούτε και ο Θεός νοιάζεται για τη δόξα Του όπως καταντάει στα χέρια όσων Τον επικαλούνται χωρίς ποτέ να Τον υπακούν.

Οι γιοι του Ηλί χρειάστηκαν για να κερδίσουν μια μάχη στην οποία είχαν ηττηθεί, να πάρουν μαζί τους σαν προστάτη-φύλακα την κιβωτό της διαθήκης. Αποτέλεσμα; Σκοτώθηκαν στη μάχη, ο λαός ηττήθηκε, η κιβωτός έπεσε στα χέρια των εχθρών τους.  Ήθελαν πάρα πολύ τη βοήθεια του Θεού, αλλά δεν ήθελαν τη δόξα του Θεού. Ήθελαν τον Θεό για τις ώρες της κρίσης και για τα αδιέξοδα της ζωής, όχι όμως και για το καθημερινό τους περπάτημα και την υπηρεσία. Αποδεικνύεται μεγάλη η απογοήτευση, ακόμη και η καταστροφή, όσων πιστεύουν ότι μπορεί να χρησιμοποιούν τον Θεό όπως θέλουν, αν με τη ζωή τους δεν υπακούν και δεν τιμούν τον Θεό.