Αγάπα με την καρδιά, όχι με το μυαλό

«Η αγάπη […] αγαθοποιεί». Α΄Κορινθίους 13:4.

Υπάρχουν διάφοροι τρόποι για ν’ αγαπήσεις, οι δύο κυρίαρχοι: αγαπώ με την καρδιά μου ή αγαπώ με το μυαλό μου. Βέβαια, θ’ αναρωτηθεί κάποιος, αγαπώ με το μυαλό μου αποτελεί αληθινή μορφή αγάπης; Ίσως αυτή η εργαλειακή ή ορθολογικού τύπου αγάπη να θεωρείται αγάπη από όσους αντιλαμβάνονται την έννοια της αγάπης με εντελώς ορθολογικό τρόπο.

Ωστόσο, ο Θεός δεν μας αγάπησε ορθολογικά. Δεν σκέφτηκε: από δω τα υπέρ, από κει τα κατά, από δω αυτά που θα κερδίσω, από κει αυτά που θα χάσω. Ο Θεός μάς αγάπησε μέσα στην παρακοή και την φιλαυτία μας, μέσα στη μιζέρια και την αποτυχία μας. Δεν ξέρω το γιατί, όπως δεν ξέρω γιατί κι εγώ και εσείς ίσως συνεχίζουμε να αγαπάμε ή να είμαστε δίπλα σε ανθρώπους που δεν έχουν πολλά να δώσουν, που δεν έχουμε απ’ αυτούς πολλά να λάβουμε και που κάποτε μπορεί να μας έχουν πονέσει. Η αγάπη είναι ένα ανεξήγητο συναίσθημα όταν πηγάζει από την καρδιά και όχι από το μυαλό.

Ένα όμορφο παράδειγμα αγάπης, που πηγάζει από την καρδιά και όχι από το μυαλό, είναι εκείνο του Ιωνάθαν και του Δαβίδ. Ο Ιωνάθαν αγάπησε τον Δαβίδ και το έδειξε σε πάμπολλες συγκυρίες, πηγαίνοντας κόντρα στον πατέρα του και στο συμφέρον του. Δυστυχώς, τα πράγματα εξελίχθηκαν πολύ θλιβερά για την οικογένεια του Ιωνάθαν, λόγω των αμαρτιών του πατέρα του, του Σαούλ.

  

Όταν ο Δαβίδ έγινε τελικά βασιλιάς έψαξε να βρει μέλη από την οικογένεια του Σαούλ και του Ιωνάθαν για να κάνει έλεος, χάρη της συνθήκης που είχε κάνει με τον Ιωνάθαν. Αλλά μια συνθήκη δεσμεύει μόνο στα πλαίσια, δεν καθορίζει και τον τρόπο. Ο Δαβίδ εκπλήρωσε αυτή τη συνθήκη δείχνοντας ότι αγαπούσε με την καρδιά και όχι με το μυαλό. Ο  Δαβίδ δεν εκπλήρωνε ένα χρέος, αλλά εκπλήρωνε την αγάπη. Βρήκε τον ανάπηρο γιο του φίλου του Ιωνάθαν, τον Μεμφιβοσθέ, μέσα στην κακή τύχη της οικογένειάς του και μέσα στο φόβο και τη μιζέρια. Του απέδωσε όλη την περιουσία της οικογένειάς του, όρισε δούλους να την καλλιεργούν προς όφελός του, ενώ στον ίδιο έκανε την τιμή να τρώει κάθε μέρα στο βασιλικό τραπέζι, μαζί με τους γιους του. Αυτό είναι αγάπη με την καρδιά!

Το πιο δύσκολο πράγμα είναι να αγαπήσεις με την καρδιά. Με το μυαλό αγαπάνε πάρα πολλοί, με την καρδιά λίγοι. Αν θέλεις να δεις πώς αγαπάς ή πώς οι άλλοι σ’ αγαπάνε, σκέψου μέχρι πού φτάνει η αγάπη σου γι’ αυτούς και μέχρι που η δική τους για σένα. Η αγάπη είναι καρπός του Αγίου Πνεύματος. Η αγάπη με την καρδιά, όχι με το μυαλό!  

Δέχεσαι ειρωνική κριτική ή μήπως κάνεις εσύ κριτική;

«Ο Θεός στους υπερήφανους αντιτάσσεται, στους ταπεινούς όμως δίνει χάρη». Ιάκωβος 4:6.

Έχετε συναντήσει ανθρώπους στην εκκλησία, στο σπίτι σας ή στη δουλειά σας που σας έχουν κάνει κριτική γι’ αυτό που είστε, γι’ αυτά που πιστεύετε ή που κάνετε, θεωρώντας ότι μάλλον είναι υπερβολικά αφελή, υπερβολικά παθιασμένα ή υπερβολικά γελοία;  Αν έχετε προσωπικότητα και αξιοπρέπεια, αν είστε αρκετά λογικός και ρεαλιστής σε σχέση με την πραγματικότητα, γιατί χρειάζεται να έχετε τόση έξαρση  στα πράγματα του Θεού;

Αν έτυχε να πέσετε θύμα κριτικής και ειρωνείας από κάποιους που δεν μοιράζονται το ίδιο πάθος και την ίδια οπτική με σας, μη στενοχωριέστε. Ο βασιλιάς Δαβίδ δέχθηκε κατάμουτρα σκληρή κριτική από την πρώτη γυναίκα του, τη Μιχάλ, την κόρη του βασιλιά Σαούλ, τη μέρα που έφερνε την κιβωτό της διαθήκης του Θεού στην Ιερουσαλήμ. Μέσα σε μια γιορτινή ατμόσφαιρα, στην οποία συμμετείχε με ύμνους και όργανα σύσσωμος ο λαός, ο βασιλιάς Δαβίδ εξέφρασε τη λατρεία του, δοξολογώντας δημόσια τον Θεό και χορεύοντας χωρίς ντροπή, ντυμένος λινό εφόδ.

Όταν επέστρεψε στο σπίτι του για να ευλογήσει την οικογένειά του, η  γυναίκα του, η Μιχάλ, τον περίμενε στη γωνία για να τον γελοιοποιήσει. Η ίδια φαίνεται ότι δεν είχε συμμετάσχει στην τεράστια γιορτή, γιατί όταν η κιβωτός έμπαινε στην πόλη, εκείνη παρακολουθούσε από το παράθυρό της. Δεν την ενδιέφερε να συμμετάσχει στη λατρεία του Θεού και στην ευχαριστία για όσα είχε κάνει σ’ αυτήν και στον λαό της; Δεν διέθετε ώρα για χάσιμο για μια γιορτή που ίσως την έβρισκε ανούσια ή περιττή; Δεν είχε όρεξη να ανακατευτεί με το αφελές και βαρετό πλήθος; Κάτι άλλο ίσως; Το χειρότερο ήταν ότι όταν είδε τον βασιλιά Δαβίδ να χορεύει χωρίς συστολή ανάμεσα στον κόσμο τον εξουθένωσε και τον ειρωνεύτηκε, λέγοντάς του περίπου ότι έχασε τη θέση του και την αξία του και κατάντησε γελοίος.

Η Μιχάλ αντιπροσωπεύει εκείνους που δεν έχουν δώσει όλη τους την καρδιά και τη λατρεία στον Θεό και ασχολούνται με το να κρίνουν τους άλλους, κοροϊδεύοντάς τους γι’ αυτά που με θερμή καρδιά κάνουν. Η Μιχάλ είναι ένα δείγμα μη πνευματικού ανθρώπου -όχι γιατί οι άλλοι που συμμετείχαν στη γιορτή ήταν καλοί και άγιοι-, αλλά γιατί η έπαρσή της δεν την άφησε να επαινέσει αυτό που με ειλικρίνεια ο άντρας της έκανε, ούτε να συνειδητοποιήσει τι χρειαζόταν ν’ αλλάξει πάνω της, ώστε να έχει την εύνοια του Θεού. Η Μιχάλ είναι η μόνη γυναίκα του βασιλιά Δαβίδ που δεν γέννησε παιδιά, μένοντας τελικά άκαρπη μέσα στον εγωισμό και την κριτική της.  

Μπορείς να είσαι ηγέτης όπου κι αν είσαι

«Μακάριος ο άνθρωπος, του οποίου η δύναμη είναι σε σένα· στην καρδιά των οποίων είναι οι δρόμοι σου». Ψαλμός 84:5.

Πολλές φορές θαυμάζουμε όσους ηγήθηκαν σε διάφορους τομείς της ζωής με άξιο και παραδειγματικό τρόπο, ιδιαίτερα σε κρίσιμες ώρες. Ο Δαβίδ έδειξε σε ποικίλες περιστάσεις ότι ήταν ηγέτης. Πνευματικός ηγέτης. Ηθικός ηγέτης. Στρατιωτικός ηγέτης. Πρακτικός και καθημερινός ηγέτης. Παρά τις αποτυχίες του, υπήρξε κατά βάθος ο άνθρωπος εκείνος που αντιδρούσε με το σωστό τρόπο τη σωστή στιγμή.

Στη θέα του Γολιάθ σκέφτηκε με τον εντελώς αντίθετο τρόπο απ΄ ό,τι σκεφτόταν ο λαός και ο βασιλιάς Σαούλ. Χρησιμοποίησε ως όπλο, μαζί με τη σφεντόνα του, την πίστη στον Θεό και όχι τη ρομφαία και το δόρυ. Ένας ηγέτης ξεκινά τους υπολογισμούς κοιτάζοντας ψηλά. Αποφεύγει το μέσα και το γύρω του, γιατί θα παγιδευτεί.

Στο ακατάπαυστο κυνηγητό του βασιλιά Σαούλ απάντησε με έλεος και σεβασμό. Όταν του δόθηκε η ευκαιρία να τον ξεφορτωθεί, δεν το έκανε, αφήνοντας στον Θεό την εκδίκηση και την ανταπόδοση. Και αυτό γιατί όταν θα χρειαζόταν να μιλήσει, τα λόγια του δεν θ’ άγγιζαν συνειδήσεις, ούτε θα ενέπνεαν σεβασμό, εφόσον οι άλλοι θα γνώριζαν τη διαδρομή και τη συμπεριφορά του. Ένας ηγέτης δεν βιάζεται να τελειώσει τις υποθέσεις του ή τις υποθέσεις του Θεού, καταπατώντας τις ηθικές αξίες και τους νόμους Του. 

Στην πυρπόληση της Σικλάγ και στην αιχμαλωσία των προσφιλών προσώπων τους, οι σύντροφοι του Δαβίδ έψαχναν για έναν αποδιοπομπαίο τράγο (τον Δαβίδ συγκεκριμένα). Ο ίδιος αναζήτησε τη βουλή του Θεού και πολεμώντας θαρραλέα, έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην ανατροπή της συμφοράς. Ένας ηγέτης ψάχνει τις λύσεις. Δεν μένει στην απογοήτευση και δεν αρχίζει τις κατηγόριες.

Στο άκουσμα του θανάτου του Σαούλ και του Ιωνάθαν δεν αναστέναξε με ευχαρίστηση: επιτέλους, δικαιοσύνη! Ο Σαούλ δεν υπήρξε ποτέ πραγματικός εχθρός του Δαβίδ, γι' αυτό και πένθησε στην πτώση του. Στο άκουσμα ότι οι άντρες της Ιαβείς –Γαλαάδ ήταν αυτοί που, με κίνδυνο της ζωής τους, κατέβασαν τα κρεμασμένα σώματα του Σαούλ και των γιων του από το τείχος, τους ευλόγησε και τους είπε ότι ο ίδιος θα τους ανταποδώσει το καλό που έκαναν. Ένας ηγέτης τιμά το αγαθό και επιβραβεύει το καλό όπου το δει, ακόμη κι αν οι αποδέκτες του είναι εχθροί του ή δεν το αξίζουν.

Τελικά, μια κρίση δεν είναι αυτή που κάνει έναν άνθρωπο σπουδαίο ηγέτη. Η κρίση απλά φανερώνει το πραγματικό ποιόν ενός ατόμου και τη σχέση του με τον Θεό. Έτσι εξηγείται γιατί συχνά σε δύσκολες ώρες κάποιοι λύνουν προβλήματα, επιτυγχάνουν, νικούν, ενώ κάποιοι άλλοι καταλήγουν οι ίδιοι μέρος του προβλήματος και νικιούνται. Γιατί να μην είσαι και εσύ ένας ηγέτης; Στην οικογένειά σου. Στους φίλους σου. Στη δουλειά σου. Στην εκκλησία σου. Στον κόσμο.

Προσέξτε τις παρορμητικές αποφάσεις

«Ανάθεσε στον Κύριο τον δρόμο σου, και έλπιζε σ' αυτόν, κι αυτός θα ενεργήσει». Ψαλμός 37:5.

Πόσο δύσκολο είναι να πάρετε μια παρορμητική απόφαση στη ζωή σας; Έχετε σκεφτεί πάνω σε κάποιο θέμα και έχετε καταλήξει στη σωστή απόφαση. Ακόμη, έχετε υπομείνει κάποια κατάσταση που δεν σας φαινόταν ιδανική, ή ακόμη καλύτερα έχετε κερδίσει μια μεγάλη νίκη σ’ έναν τομέα της ζωής σας, αλλά όλα αυτά κινδυνεύουν να ανατραπούν από ένα γεγονός που σας ωθεί προς εντελώς διαφορετική κατεύθυνση.

Ο Δαβίδ είχε δει την πρόνοια του Θεού και είχε επίσης κερδίσει μια μεγάλη πνευματική νίκη όταν ο Κύριος τού παρέδωσε τον Σαούλ στα χέρια του και ο Δαβίδ δεν επέβαλλε χέρι πάνω στον χρισμένο βασιλιά για να τον σκοτώσει. Ωστόσο, αμέσως μετά άρχισε να σκέφτεται ότι με τον Σαούλ παιζόταν το παιχνίδι της γάτας και του ποντικιού και ότι μάλλον μια μέρα ο ίδιος θα κατέληγε το θύμα του Σαούλ. Έτσι, γεμάτος αρνητικά συναισθήματα ζήτησε καταφύγιο και προστασία στη γη των Φιλισταίων. Καταφεύγοντας σ’ ένα εχθρικό έδαφος, ένιωσε περισσότερο ασφαλής, αλλά  στην πορεία βρέθηκε μπλεγμένος σε μεγάλες αμαρτίες και σοβαρά προβλήματα. Ο Δαβίδ είχε ξεχάσει ότι η ασφάλεια δεν βρίσκεται στις συνθήκες, αλλά στο θέλημα του Θεού.  

Παρορμητικά συναισθήματα πικρίας, εκδίκησης, φόβου, απογοήτευσης ή εγωισμού είναι πολύ συνηθισμένα σε όλους μας. Είναι επικίνδυνο αυτές τις ώρες που νιώθουμε τόσο χάλια να μιλάμε με τον εαυτό μας και να σχεδιάζουμε πράγματα. Είναι επικίνδυνο να παίρνουμε σημαντικές αποφάσεις κάτω από την επήρεια αρνητικών συναισθημάτων. Ο Δαβίδ θα μπορούσε να είχε ρωτήσει τον Θεό, όπως το συνήθιζε. Δεν το έκανε όμως. Γι’ αυτό και βρέθηκε μπλεγμένος με τις ανόητες αποφάσεις που πήρε. Χρειάστηκε στην πορεία να σχεδιάζει διαρκώς πώς θα επιβιώσει. Χρειάστηκε να σκοτώνει σε πολέμους, να λέει ψέματα, να υποκρίνεται. Και σε μια κακιά στιγμή παραλίγο αυτός και οι άντρες του να χάσουν τα πάντα.

Όταν έχουμε κουραστεί να εμπιστευόμαστε τον Θεό, όταν μια κατάσταση μάς έχει φέρει σε αδιέξοδο, αρχίζουμε να σχεδιάζουμε μόνοι μας. Επειδή τέτοιες δύσκολες ώρες πίκρας και απογοήτευσης ίσως να μην μπορούμε να υπομείνουμε άλλο ή να μην μπορούμε να στραφούμε όπως θα έπρεπε στον Θεό, ας σκεφτούμε έναν έμπειρο οικείο μας ή έναν έμπιστο και σοφό φίλο. Μπορούμε να συζητήσουμε μαζί του όλες τις κακές σκέψεις και τα συναισθήματά μας. Μπορούμε, εκτός από τη συμβουλή του, να προσευχηθούμε μαζί, ζητώντας τού Θεού η κατεύθυνση να μείνει στην καρδιά και στο μυαλό μας. Σίγουρα, θα έχουμε μια πιο ξεκάθαρη προοπτική των πραγμάτων, αποφεύγοντας παρορμητικές αποφάσεις για σημαντικά ζητήματα, που είναι ότι χειρότερο μπορούμε να κάνουμε στον εαυτό μας.

Ευαίσθητη συνείδηση, ένας πολύτιμος οδηγός

«Και ύστερα απ' αυτά, η καρδιά τού Δαβίδ τον χτύπησε, επειδή είχε κόψει το κράσπεδο του Σαούλ». Α΄Σαμουήλ 24:5.

Ως άνθρωποι ερμηνεύουμε τις συνθήκες διαφορετικά και η ερμηνεία μας εξαρτάται απ’ αυτό που έχουμε στην καρδιά τους. Και αυτό γιατί οι αξίες μας, οι συλλογισμοί μας, τα σχέδιά μας, οι επιθυμίες μας και τα συναισθήματά μας είναι οι βασικοί οδοί που ο καθένας μας ακολουθεί για να ερμηνεύσει τα γεγονότα και να ενεργήσει.

Όταν ο Θεός έφερε έτσι τις συνθήκες για να αποκλειστεί ο βασιλιάς Σαούλ στα χέρια του Δαβίδ, οι άντρες του Δαβίδ είδαν σ’ αυτό το γεγονός μια εξαιρετική ευκαιρία. Ο Θεός έδινε στον Δαβίδ τη δυνατότητα να εκδικηθεί τον Σαούλ που τον καταδίωκε να τον σκοτώσει και να πραγματοποιήσει παράλληλα τη βουλή Του: να γίνει ο μελλοντικός βασιλιάς του Ισραήλ. Ο Δαβίδ το μόνο που τόλμησε να κάνει ήταν να κόψει κρυφά ένα κομμάτι από το κράσπεδο του βασιλικού ρούχου, και αυτό γιατί η καρδιά του τον χτύπησε, επειδή είχε κόψει το κράσπεδο του Σαούλ (Α΄Σαμουήλ 24:5). H συνείδησή του δεν τον άφησε να ολοκληρώσει αυτό που φαινόταν δίκαιο, ορθό και σύμφωνο με τη βουλή του Θεού, καθώς δεν ήταν ηθικό, και η συνείδησή του το ήξερε καλά!

Σε μια άλλη περίπτωση, όταν χρειάστηκαν προμήθειες για την επιβίωσή τους, ζήτησαν τη συνδρομή του Νάβαλ, ενός ισχυρού αλλά σκληρού ανθρώπου, του οποίου την περιουσία είχαν προστατέψει. Ο Νάβαλ αρνήθηκε να συνδράμει, όντας δύστροπος, και ο Δαβίδ, κουρασμένος, προσβεβλημένος και εξοργισμένος ετοιμάστηκε για εκδίκηση. Η συνείδησή του αυτή τη φορά αρνήθηκε να υποταχτεί στους ηθικούς κανόνες του Θεού! Την κατάσταση έσωσε με την οικειοθελή επέμβασή της η Αβιγαία, η γυναίκα του Νάβαλ, φέρνοντάς τους τα τρόφιμα που είχαν ανάγκη. Πολύ περισσότερο απ’ αυτό, φάνηκε ότι η σοφή γυναίκα, με την ευαίσθητη καρδιά, ήταν το μέσο που ο Θεός χρησιμοποίησε για να σταματήσει τον Δαβίδ από το να εκδικηθεί σύμφωνα με τα μέτρα της ανθρώπινης δικαιοσύνης (Α' Σαμουήλ 25: 23-34).  

Τα λόγια της Αβιγαίας είναι η επιβεβαίωση που ο Δαβίδ είχε ξεχάσει, ότι το δίκαιο δεν είναι ποτέ αποκομμένο από το ηθικό. Μπορεί να προσπαθήσουμε να πάρουμε αυτό που θέλουμε, μπορεί να φοβόμαστε ότι διαφορετικά θα χάσουμε, μπορεί κατά τη γνώμη μας να το δικαιούμαστε και να μη θέλουμε να περιμένουμε άλλο και, τέλος, μπορεί οι συνθήκες να έχουν διαμορφωθεί έτσι από τον Θεό, ώστε να προχωρήσουμε σε πράγματα που Αυτός σχεδίασε για μας. Πάραυτα, μπορεί να μην πρέπει. Ή να μην πρέπει τη συγκεκριμένη στιγμή. Κάθε τι που αποκτούμε έχοντας παραβιάσει ηθικούς κανόνες του Θεού, κάθε τι που κερδίζουμε και για το οποίο η συνείδησή μας τώρα ή αργότερα μάς ελέγχει δεν είναι ο τέλειος δρόμος του Θεού. Αν θέλουμε να ακολουθήσουμε τον τέλειο δρόμο του Θεού, θα πρέπει να διατηρήσουμε μέσα μας μια ευαίσθητη συνείδηση με όποιο κόστος. Αυτή είναι σπουδαίος θησαυρός και πολύτιμος οδηγός αν θέλουμε να φτάσουμε εκεί που θέλουμε να φτάσουμε, ακολουθώντας τον δρόμο του Θεού.

Η συμβουλή του Θεού έχει για σένα σημασία;

«Θα οδηγήσει τούς πράους με κρίση, και θα διδάξει στους πράους τον δρόμο του». Ψαλμός 25:9.

Σε μια εποχή ορθολογισμού, ανάγκης συνεχούς σχεδιασμού, μετρήσεων δεδομένων, προγραμματισμού και επαναπρογραμματισμού, το να εμπιστεύεσαι στον Θεό μοιάζει τρέλα για κάποιους. Εφόσον μπορείς και μόνος σου -μυαλό έχεις και ικανότητες έχεις- γιατί να καταφεύγεις στην αναζήτηση του θελήματος του Θεού; Γιατί ν’ αντικαθιστάς την πραγματική λογική διαδικασία λήψης αποφάσεων με «υπεκφυγές» που μεταθέτουν σχεδόν τα πάντα στη γνώση, τη δύναμη ή τη θέληση του  Θεού;

Είναι αλήθεια ότι για πολλούς η επίκληση του Θεού είναι μια τάση υπεκφυγής από το συλλογισμό-αποφάσεις και τις ευθύνες που αυτές συνεπάγονται. Για κάποιους άλλους, και χριστιανούς φυσικά, η αναζήτηση του θελήματος του Θεού δεν είναι απαραίτητο ζητούμενο. Αν τους ρωτήσεις τι λέει ο Θεός γι’ αυτό που κάνουν, συμφωνεί με τις αποφάσεις τους, διαβάζουν τη Βίβλο τους και ζητούν τη συμβουλή  Του για θέματα που τους αφορούν, πιθανόν να ομολογήσουν πως όχι.

Μπορεί στην πράξη να μην πιστεύουν ότι ο Θεός μιλάει στους ανθρώπους με τον Λόγο του και με το Πνεύμα του. Εξάλλου, ό,τι ήταν να πει, το είπε. Τι περισσότερο έχει να διδάξει ο Θεός για τα πράγματα εδώ κάτω, όταν ξέρουμε ότι ένα κ΄ένα κάνουν δύο;  Ξεχνούν ότι ο Χριστός έχει πάντα λόγο στη ζωή τους. Επίσης, ξεχνούν ότι ως πιστός μεσίτης, ως σύμβουλος και πατέρας του μέλλοντος αιώνος, είναι έτοιμος να βοηθήσει όσους καταφεύγουν σ’ Αυτόν.

Η αλήθεια είναι ότι η πίστη στον Θεό είναι μια διαδικασία που ανατρέπει συχνά τις αποφάσεις και τους σχεδιασμούς μας. Σίγουρα, δεν τους αποκλείει, ούτε τους απαγορεύει. Εντούτοις, υπάρχουν φορές που ανατρέπει τα πάντα και θέλει μεγάλη πίστη να δεχτείς την ανατροπή και να μπορέσεις να πας κόντρα σ’ αυτά που η λογική σου σού λέει και τα συναισθήματά σου επιτάσσουν. Αν κάποιοι χριστιανοί δεν σκέφτονται να Τον ρωτούν για ζητήματα που τους αφορούν, δεν είναι γιατί δεν ξέρουν ότι πρέπει να το κάνουν. Είναι μάλλον γιατί είναι ευκολότερο και βολικότερο να λειτουργείς μόνος σου, χωρίς αφεντικό στο κεφάλι σου. Θέλει κόπο και χρόνο η αναζήτηση της συμβουλής του Θεού, και εδώ η ζωή τρέχει και οι διαδικασίες δεν περιμένουν! Και τέλος πάντων, ο καθένας ξέρει το συμφέρον και το καλό.

Για όσους διαβάζουν τη Γραφή τους, θα θυμίσω τον Δαβίδ. Ο Δαβίδ ήταν έμπειρος, σοφός, και δυνατός. Όμως, το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του το πέρασε ρωτώντας τον Θεό σε μια γνήσια σχέση μαζί Του και όπου δεν το έκανε, το πλήρωσε. Η εξάρτησή του από τον Θεό φανέρωνε όχι υπεκφυγή ή αδυναμία, αλλά σεβασμό και ταπείνωση. Ο Δαβίδ είχε την τάση να ρωτάει τον Θεό όταν κατέστρωνε τις στρατηγικές του.  Εσένα, πια είναι η σχέση σου με τον Θεό; Πηγαίνεις μπροστά με την πίστη ή με το πλάνο και τα δεδομένα; 

Όταν οι συνθήκες και οι άλλοι δεν ήταν όπως περίμενες

«Με ελευθέρωσε από τον δυνατό εχθρό μου, και από εκείνους που με μισούσαν, επειδή ήσαν πιο δυνατοί από μένα. Με πρόφτασαν την ημέρα τής θλίψης μου· αλλά, ο Κύριος στάθηκε το αντιστήριγμά μου·  και με έβγαλε σε ευρυχωρία· με ελευθέρωσε, επειδή ευδόκησε σε μένα. Ο Κύριος με αντάμειψε σύμφωνα με τη δικαιοσύνη μου· μου ανταπέδωσε σύμφωνα με την καθαρότητα των χεριών μου». Ψαλμός 18: 17-19.

Η ζωή του Δαβίδ πέρασε από πολλά κύματα. Κύματα αδικίας, κύματα ανασφάλειας και βαθιάς θλίψης, κύματα φόβου και διαρκούς καταδίωξης. Ένας απλός βοσκός που ζούσε ήσυχα, ο μικρότερος αδελφός μιας ταπεινής οικογένειας από τη Βηθλεέμ και μάλλον αδιάφορος ως προς την αξία, κατάληξε να γίνει στόχος του βασιλιά Σαούλ που αναίτια ζητούσε να τον σκοτώσει.

Η ιστορία είναι μεγάλη και διδάσκει πολλά. Πάντως ένα στοιχείο από τα τόσα που κάνει εντύπωση είναι το εξής: κάποιοι άνθρωποι αλλάζουν χαρακτήρα και πολιτική ανάλογα με τις συνθήκες, τις στοχεύσεις, τους φόβους ή τις επιθυμίες τους. Αντίθετα, κάποιοι άλλοι δεν αλλάζουν, ακόμη κι αν ξεσπάσουν πάνω τους πόνοι θανάτου και χείμαρροι ανομίας (Ψαλμός 18:4). Η καρδιά του ανθρώπου και η θέση του απέναντι στον Θεό είναι το κλειδί και για τη μια και την άλλη στάση.

Ο Θεός δοκιμάζει τις καρδιές μας και φέρνει στο φως τα κίνητρά μας, γι' αυτό συχνά επιτρέπει διάφορα πράγματα στη ζωή μας. Στη συγκεκριμένη ιστορία, επέτρεψε να λάβουν χώρα κρίσιμες ώρες αποφάσεων και επιλογών, καθώς και θλιβερές εμπειρίες. Κάθε φορά άφηνε μέσα στις συνθήκες που προέκυπταν τον Σαούλ και τον Δαβίδ να φανερώνουν τις καρδιές τους. Τελικά, ο Δαβίδ στέφθηκε νικητής: κέρδισε την επίγεια και την πνευματική μάχη εξίσου. Κέρδισε και τις δύο μάχες γιατί η ευθύτητά του και η δικαιοσύνη του μπροστά στον Θεό ήταν το πιο δυνατό «όπλο» που είχε όλα αυτά τα χρόνια της ανασφάλειας και της καταδίωξης.

Ο Δαβίδ έγραψε έναν ψαλμό τονίζοντας ότι ο Θεός στάθηκε το αντιστήριγμά του και τον ελευθέρωσε, γιατί ευδόκησε σ’ αυτόν. Του ανταπέδωσε σύμφωνα με τη δικαιοσύνη του και την καθαρότητα των χεριών του, γιατί μέσα στα τόσα πολλά που του συνέβησαν, αυτό που δεν έχασε ήταν η επιθυμία του να υπακούει στις εντολές του Θεού (Ψαλμός 18: 19-24).

Δύσκολα μπορούμε να ελέγξουμε τις συνθήκες, τις προκλήσεις ή ακόμη το τι μπορεί οι άλλοι να κάνουν σε μας. Εντούτοις, μπορούμε να ελέγξουμε τι εμείς κάνουμε με τον Θεό και με τους άλλους, όταν οι συνθήκες ή οι άλλοι δεν είναι αυτοί που θα έπρεπε να είναι.