Νέα χρονιά, νέες προσδοκίες, νέες δυνάμεις!

Το Pros Emmaus εύχεται σε όλους σας 

Καλή Χρονιά !

 Να υποδεχτείτε το νέο χρόνο με χαρά, ελπίδα και αγάπη.

« Ενισχύστε τα εξασθενημένα χέρια και στερεώστε τα παραλυμένα γόνατα. Πείτε στους φοβισμένους στην καρδιά: Γίνετε ισχυροί, μη φοβάστε, δέστε, ο Θεός σας θάρθει με εκδίκηση, ο Θεός με ανταπόδοση, αυτός θάρθει, και θα σας σώσει ». 

Ησαΐας 35:3-4.

Τι έχει μέσα το πακέτο του δώρου σας;

« […] και, μάλιστα, εσένα τής ίδιας ρομφαία θα διαπεράσει την ψυχή· για να φανερωθούν οι διαλογισμοί πολλών καρδιών». Λουκάς 2:35.

Έχουμε την εντύπωση ότι όταν ο Θεός εμπλέκεται στην ιστορία, ή στην ιστορία της ζωής μας, τα πράγματα είναι όμορφα και ευλογημένα. Έτσι, αν ο Θεός αναγγέλλει καλά νέα ή εκπληρώνει τα σχέδιά Του, θα φτάσει στα χέρια μας ένα πανέμορφο πακέτο με εξαιρετικό περιεχόμενο, σαν κι αυτά που λαμβάνουμε αυτές τις γιορτινές μέρες.  

Λοιπόν, είναι συχνά μεγάλη η απογοήτευση όταν το «πακέτο» των σχεδίων του Θεού έρχεται μεν, αλλά το περιεχόμενό του δεν είναι όπως ακριβώς το περιμέναμε. Λέμε: είναι δυνατόν ο Θεός να ήθελε να μ’ ευλογήσει και βρέθηκα σ’ αυτόν τον δρόμο;

Φανταστείτε να έχετε προσευχηθεί για να βρείτε δουλειά, η δουλειά βρίσκεται, όμως σύντομα γίνεται εκεί «το έλα κόσμε να δεις». Ή να είχατε προσευχηθεί να σας χαρίσει ο Θεός έναν σύντροφο και να σας οδηγήσει σε ευθύ δρόμο και ο δρόμος να είναι «άκρη δεν βγάζω». Ή να θέλατε ένα παιδάκι και ο Κύριος να απάντησε στην προσευχή σας, αλλά τι τα θες, προβλήματα. Τα σχέδια του Θεού είναι πλεγμένα με χαρά και λύπη και το τελικό happy end θα το δούμε στον ουρανό, αν κρατήσουμε με πίστη και υπομονή τα δικά Του σχέδια στην καρδιά μας.

Σκεφτείτε τον Ζαχαρία και την Ελισάβετ που δεν είχαν παιδιά, τι κι  αν προσεύχονταν και έλπιζαν. Γερνώντας πια και μέσα στην αδυναμία, ο Θεός τούς χάρισε τον Ιωάννη, που η γέννησή του θα ήταν χαρά και αγαλλίαση για την οικογένεια και για πολλούς άλλους (Λουκάς 1:14). Αλλά ο Ιωάννης μεγαλώνοντας βρισκόταν περισσότερο στην έρημο παρά με τους γονείς του! Είχε μια πολύ ιδιαίτερη ζωή, γιατί ο Θεός τον είχε προορίσει για μια ιδιαίτερη αποστολή, και ο Χριστός είπε γι’ αυτόν ότι «ανάμεσα σ' εκείνους που γεννήθηκαν από γυναίκες δεν σηκώθηκε μεγαλύτερος από τον Βαπτιστή Ιωάννη» (Ματθαίος 11:11). Ωστόσο, ο Ιωάννης πέθανε μ’ έναν θάνατο που ήταν πληγή και όχι αγαλλίαση για κάθε καρδιά γονιού.

Η Μαριάμ, η μητέρα του Χριστού, ήταν εκλεκτή και μακάρια ανάμεσα στις γυναίκες και ο Θεός έκανε μεγαλεία σ’ αυτήν (Λουκάς 1: 49). Εντούτοις, τη μέρα της αφιέρωσης του Ιησού Χριστού, άκουσε από το στόμα του γέρο-Συμεών που ευλόγησε το ζευγάρι, παίρνοντας τον υποσχεμένο Μεσσία στα χέρια του, ότι ρομφαία θα διαπεράσει την ψυχή της, για να φανερωθούν οι διαλογισμοί πολλών καρδιών (Λουκάς 2:35). Μια συνεχής ρομφαία ήταν γι’ αυτήν τόσο η ζωή όσο και ο θάνατος του Χριστού.

Στη ζωή η χαρά πάει πάντα ζευγάρι με τη λύπη, όπως ακριβώς και στα πράγματα του Θεού η ευλογία συντροφεύει το αδιέξοδο και τον πόνο. Μη σκέφτεσαι το happy end όσο είσαι εδώ κάτω. Δρέψε τη χαρά και απόλαυσέ τη. Επίσης, δέξου τη λύπη, είναι και αυτή μέρος των σχεδίων του Θεού. Υπέμεινε στο αδιέξοδο και στο ακατανόητο. Δοξολόγησε στην ευρυχωρία και στην ανανέωση. Κράτα μια αιώνια οπτική των πραγμάτων όπου το χαρούμενο τέλος θα δικαιώσει τον Θεό για τις επιλογές Του στη  ζωή σου.

Ό,τι ψάχνεις, θα το βρεις στις γραφές

«Και καθώς ο βασιλιάς Ηρώδης το άκουσε, ταράχτηκε, και μαζί του ολόκληρη η Ιερουσαλήμ, και αφού συγκέντρωσε όλους τούς αρχιερείς και τους γραμματείς τού λαού, ρωτούσε να μάθει απ' αυτούς, πού γεννιέται ο Χριστός. Και εκείνοι τού είπαν: Στη Βηθλεέμ τής Ιουδαίας· επειδή, έτσι είναι γραμμένο διαμέσου τού προφήτη …». Ματθαίος 2:3-5.

Οι σοφοί «μάγοι» -επιστήμονες-αστρονόμοι- ξεκίνησαν το ταξίδι τους από την Ανατολή προς την Ιερουσαλήμ έχοντας δει ένα νέο και λαμπρό αστέρι στον ουρανό που γι’ αυτούς σήμαινε τη γέννηση κάποιου σπουδαίου βασιλιά. Μια αναζήτηση ξεκινά πάντα από κάπου, και ιδιαίτερα στα πράγματα του Θεού οι αναζητήσεις μας μπορεί να έχουν τόσο διαφορετικές αφετηρίες. Είτε ψάχνουμε να βρούμε αν πραγματικά υπάρχει Θεός είτε ψάχνουμε το θέλημά Του στη ζωή μας, ξεκινάμε πάντα από κάτι που είδαμε, κάτι που ακούσαμε, που νιώσαμε, που διαβάσαμε ή που μας είπαν.

Αλλά όλες αυτές οι αναζητήσεις κάπου πρέπει να καταλήξουν και αυτός είναι ο λόγος του Θεού που είναι η πηγή της αλήθειας. Αν θέλεις να γνωρίσεις πραγματικά τον Θεό, θα Τον συναντήσεις μέσα στον λόγο Του. Αν θέλεις να βρεις το θέλημά Του για τη ζωή σου, πάλι μέσα στον λόγο του θα το βρεις.

Το αστέρι που οδηγούσε τους μάγους τούς έφερε μέχρι την Ιερουσαλήμ και απ’ εκεί… στις Γραφές! Μέσα στην αναζήτησή τους, οι σοφοί αστρονόμοι φαίνεται έκαναν ερωτήσεις δεξιά και αριστερά για να μάθουν που είχε γεννηθεί ο μεγάλος βασιλιάς. Τα Ιεροσόλυμα ταράχτηκαν στην είδηση, το ίδιο και ο βασιλιάς Ηρώδης που είδε έναν πιθανό ανταγωνιστή για το θρόνο του. Καλώντας τους αρχιερείς και τους γραμματείς έμαθε μέσα από τις προφητείες των Γραφών ότι ο Χριστός θα γεννιόταν στη Βηθλεέμ. Ο Ηρώδης πήρε τη σωστή πληροφορία, τη χρησιμοποίησε όμως για να σκοτώσει τα νήπια καθώς πίστευε ότι σ’ αυτά θα βρισκόταν ο πιθανός αντίζηλός του. Οι μάγοι πήραν και αυτοί τη σωστή πληροφορία και πήγαν στη Βηθλεέμ. Βρήκαν τον Σωτήρα Χριστό, τον προσκύνησαν και πρόσφεραν τα δώρα τους. Η αναζήτησή τους δεν ήταν μάταιη, ο Θεός τούς είχε οδηγήσει σωστά στο σωστό πρόσωπο.

Ο Θεός αποκαλύπτει τον εαυτό Του, μας οδηγεί με τρόπους που καταλαβαίνουμε, μας οδηγεί με άτομα και συνθήκες που προετοιμάζει. Όλα αυτά δεν αφήνουν ποτέ έξω την Αγία Γραφή. Όποιος προσπαθεί να διαβάσει τ’ αστέρια, τις συνθήκες, τα πρόσωπα και τις προθέσεις των ανθρώπων γύρω του, χωρίς να έχει στο κέντρο της αναζήτησής του τις Γραφές, θα μπερδευτεί. Ο Θεός αποκαλύπτεται μέσα στον Λόγο του σε ανθρώπους που ψάχνουν να Τον καταλάβουν και να Τον υπακούσουν.

Η πίστη προχωρά χωρίς σενάρια και αναλύσεις

«Ιωσήφ, γιε τού Δαβίδ, μη φοβηθείς να παραλάβεις τη Μαριάμ, τη γυναίκα σου· επειδή, αυτό που γεννήθηκε μέσα της είναι από το Άγιο Πνεύμα· και θα γεννήσει έναν γιο, και θα αποκαλέσεις το όνομά του Ιησού· επειδή, αυτός θα σώσει τον λαό του από τις αμαρτίες τους». Ματθαίος 1:20-21.

Η γέννηση του Χριστού δεν ξεκινά τυχαία, σαν κάτι το ξαφνικό που ο Θεός πραγματοποίησε. H ιστορία πάει πολύ πίσω αιώνες. Ωστόσο, στη συγκεκριμένη φάση δύο είναι οι κύριοι και απολύτως απαραίτητοι πρωταγωνιστές: ο Ιωσήφ και η Μαριάμ, η μητέρα του Κυρίου Ιησού.

Στον καθένα τους ξεχωριστά δόθηκε ένα μήνυμα-αποστολή και ο καθένας έπρεπε να το επεξεργαστεί μόνος του και ν’ αποφασίσει αν θα συναινούσε στο θεϊκό σχέδιο. Δυστυχώς, το αρραβωνιασμένο ζευγάρι είχε ν’ αντιμετωπίσει σοβαρά κοινωνικά και ηθικά διλήμματα, τα οποία μόνο η πίστη στον Θεό μπορούσε να τα ξεπεράσει. Και αυτό γιατί τα σχέδια του Θεού δεν είναι σαν τα δικά μας. Ούτε οι βουλές Του σαν τις δικές μας (Ησαΐας 55:8), ευχάριστα τακτοποιημένες μέσα στον λογικό ή φανταστικό μας κόσμο, κοινά αποδεκτές, εξασφαλισμένες και χωρίς ανησυχίες. Αυτού του είδους τα σχέδια δεν απαιτούν κανένα ίχνος πίστης στον Θεό! Πάνε και μόνα τους τσουλήθρα, γιατί δεν παίρνεις ρίσκο. «Ελπίδα που κάποιος τη βλέπει, δεν είναι ελπίδα» (Ρωμαίους 8:24). Όπως και πίστη που κάποιος θέλει να την ελέγχει και να την κατανοεί δεν είναι πίστη.  

Η συνέχεια της ιστορίας είναι γνωστή καθώς φτάνουμε στο χαρμόσυνο μήνυμα των αγγέλων στη Βηθλεέμ : «σήμερα, στην πόλη τού Δαβίδ, γεννήθηκε σε σας σωτήρας, που είναι ο Χριστός, ο Κύριος» (Λουκάς 2:11). Ας έρθουμε στο σήμερα, διότι εμείς καλούμαστε τώρα να πάρουμε μέρος στα θεϊκά σχέδια. Η δική μας αποστολή φαίνεται άνευ σπουδαιότητας σε σύγκριση με τη δική τους, αλλά αυτό είναι επιχείρημα για να μην υπακούμε στον Θεό; Όπως τότε έτσι και σήμερα, το σχέδιο του Θεού για τον καθένα μας είναι σχέδιο ευλογίας. Το σχέδιο αυτό δεν το ξέρουμε ολόκληρο, ούτε πρόκειται να το μάθουμε προκαταβολικά, παρά μόνο όσο αυτό θα ξετυλίγεται και εμείς θα συναινούμε να κάνουμε κάθε φορά ένα βήμα πίστης και υπακοής.

Ο Ιωσήφ πήρε ανεξάρτητα το δικό του μήνυμα από τον Θεό όπως και η Μαρία. Κανείς από τους δύο δεν το έθεσε στο περιβάλλον του προς συζήτηση ή ανάλυση, όπως κάνω εγώ και εσείς. Κανείς τους δεν το έκανε θέμα προσευχής ή νηστείας, παρά τις αγωνίες που παρουσίαζε. Δεν λέω ότι η προσευχή, η νηστεία και η συζήτηση είναι περιττές. Λέω ότι ο Θεός ζητά την πίστη μας σε σχέδια που δεν καταλαβαίνουμε και ούτε πρόκειται, γιατί είναι θεϊκά. Όσο κι αν προσευχηθούμε, κι αν νηστεύουμε, κι αν συζητήσουμε, το σχέδιο θα απαιτεί πάντα την υπακοή της πίστης μας. Τα υπόλοιπα, αν δεν είναι εκ πίστεως, θα είναι απλά χάσιμο χρόνου και ευλογιών.

Τι θαυμάζεις στους ανθρώπους;

«Και σε ολόκληρο τον Ισραήλ δεν υπήρχε άνθρωπος να θαυμάζεται τόσο για την ωραιότητά του, όπως ο Αβεσσαλώμ· από το πέλμα του ποδιού του, μέχρι την κορυφή του, δεν υπήρχε ελάττωμα επάνω του». Β΄Σαμουήλ 14:25.

Θα ήθελα από περιέργεια να μπορούσα να είχα μια φωτογραφία του Αβεσσαλώμ, ώστε να έβλεπα την εκπληκτική ομορφιά του. Τέτοια τελειότητα αναλογιών, χωρίς ψεγάδι, πώς να μην έκανε όλους να τον θαυμάζουν; Πιστεύω ότι η ομορφιά μπορεί να γίνει παγίδα και για να είμαι ειλικρινής δεν με συγκίνησε ποτέ ιδιαίτερα. Μπορεί  η αιτία να είναι τα οικογενειακά ακούσματα, οι συμβουλές, τα λυπηρά παραδείγματα.

Το σίγουρο είναι ότι η ομορφιά συχνά ξεγελά και αυτό γιατί -δυστυχώς- στον όμορφο άνθρωπο χαρίζεσαι άθελά σου. Βρίσκεις χαριτωμένες τις πονηριές του, θεωρείς συγχωρητέες τις παραξενιές του, ξεχνάς κάτω από την επιρροή του ότι μπορεί να είναι δύσκολος ή κακός. Περισσότερο σε ελκύει παρά σε κερδίζει, έτσι του δίνεις εύκολα λευκή κάρτα, ακόμη κι όταν βλέπεις παραπτώματα και ελλείψεις. Κάποιος/α λιγότερο όμορφος/η, επειδή δεν θαμπώνει αμέσως, πρέπει να προσπαθήσει αρκετά για να σε κερδίσει και να σου να αποδείξει ότι αξίζει να αγαπηθεί, ότι έχει χάρες, ότι μπορεί να τον/ την εμπιστευτείς. Αν, φυσικά, τα έχει όλα αυτά και του δώσεις τον χρόνο να τα φανερώσει, επειδή η μέτρια εξωτερική εμφάνιση δεν είναι αυτόματα διαβατήριο καλοσύνης και αξίας. Πάντως είναι απόλυτα κατανοητό από την ανθρώπινη πρακτική ότι ο ωραίος και ο μέτριος δεν ξεκινούν από την ίδια αφετηρία για να κερδίσουν τις καρδιές των ανθρώπων.

Ας γυρίσουμε στον Αβεσσαλώμ που είχε όλα όσα μισούσε ο Θεός! Ήταν υπερήφανος, μηχανευόταν κακά, έσπερνε έριδες, ήταν κόλακας και υποκριτής, έλεγε ψέματα, δολοπλοκούσε και δεν σεβάστηκε ούτε τον ίδιο του τον πατέρα. Ωστόσο, ο λαός Ισραήλ τον εμπιστεύτηκε και τον ακολούθησε και είναι λυπηρό ότι η τέλεια εξωτερική ομορφιά του καμουφλάριζε μια κακή καρδιά. Το μόνο πράγμα που βάραινε στον Αβεσσαλώμ ήταν το βάρος… των μαλλιών του που όταν τα κούρευε ζύγιζαν 200 σίκλους. Τα υπόλοιπα ήταν ήρα, τίποτα που ν’ αξίζει ή να μένει. Τελικά, όλη η κακιά καρδιά του έβλαψε τον ίδιο και πόνεσε όσους τον εμπιστεύτηκαν.

Είστε συναισθηματικός τύπος;

«Η καρδιά τού σοφού βρίσκεται στο δεξί του πλευρό ενώ η καρδιά τού άφρονα στο αριστερό του». Εκκλησιαστής 10:2.

Εσείς, πού έχετε την καρδιά σας; Δεξιά ή αριστερά; Ο Αμνών ήταν ένας από τους γιους του Δαβίδ που ήταν ερωτευμένος παράφορα με κάποια από τις κόρες του Δαβίδ, την αδελφή  του Θάμαρ. Ο Αμνών ήταν ένας πολύ συναισθηματικός τύπος. Η καρδιά του ήταν διαρκώς αριστερά … δυστυχώς! Ερωτεύτηκε τόσο μέχρι που έλιωσε από τον έρωτα και αρρώστησε. 

Το να έχει κανείς συναισθήματα και να τα εκφράζει δεν είναι πρόβλημα. Ο Θεός μάς έφτιαξε να νιώθουμε τόσα συναισθήματα και ο ψυχικός μας κόσμος αποτελεί κομμάτι του είναι μας, μαζί με το πνεύμα και το σώμα μας. Εντούτοις, όταν ο ψυχικός-συναισθηματικός κόσμος έχει τον πρώτο λόγο στη ζωή μας καταντά σοβαρό πρόβλημα.

Αν κάποιος έχει οδηγό το πώς ακριβώς νιώθει κάθε φορά, θα ταλαιπωρήσει τον ίδιο και τους γύρω του. Πέρα από εκείνους που έχουν σοβαρά προβλήματα ψυχικής υγείας, ένας συναισθηματικός χαρακτήρας μπορεί να κάνει ζημιά. Μπορεί, για παράδειγμα, να παρατάει την οικογένειά του για να προσφέρει αγάπη και υποστήριξη εδώ και κει, απλά γιατί κινείται από το συναίσθημά του. Μπορεί να κατηγορεί, να χειρίζεται ή να κακομεταχειρίζεται την οικογένειά του όταν νιώθει ότι απειλείται, όταν οι επιθυμίες του δεν ικανοποιούνται ή όταν οι άλλοι έχουν απ’ αυτόν απαιτήσεις τις οποίες δεν θέλει να εκπληρώσει. Μπορεί να χαλιέται στην παρέα για μηδαμινούς λόγους. Μπορεί να μη θέλει άλλους γύρω του, ή το αντίθετο, να θέλει συνεχώς κάποιον μαζί του. Άλλος μπορεί να γίνεται επιθετικός, άλλος αδύναμος να διαχειριστεί στενοχώριες και άλλος θύμα της καλής του καρδιάς. Η γκάμα των συναισθημάτων επηρεάζει ποικιλοτρόπως τη συμπεριφορά μας.

Ο Αμνών μέσα στον ασίγαστο πόθο του βίασε τη Θάμαρ. Με το που τελείωσε την πράξη που τον είχε στοιχειώσει, μίσησε τη Θάμαρ με πολύ μεγαλύτερο μίσος από την αγάπη που είχε νιώσει αρχικά γι’ αυτήν, ώστε την πέταξε έξω, εξευτελίζοντάς την χειρότερα. Την υπόθεση ξεκαθάρισε ο Αβεσσαλώμ, ο αδελφός της Θάμαρ, σκοτώνοντας τον Αμνών σε ανύποπτη στιγμή. Βέβαια, αυτό ήταν κατά βάθος απόρροια της μοιχείας του Δαβίδ με τη Βηθσαβεέ, και τα επόμενα θύματα του μισθού της αμαρτίας στην οικογένεια ήταν η Θάμαρ και ο Αμνών. Ωστόσο, ο συναισθηματισμός του Αμνών έδωσε πρόσφορο έδαφος στο κακό. 

Φυλαχτείτε από τον συναισθηματισμό. Σκεφτείτε ότι ο Θεός δεν σας έκανε συναισθηματικό άνθρωπο μόνο: να νιώθετε και με βάση το συναίσθημα να καθορίζετε τη συμπεριφορά σας. Δεν σας έκανε ούτε λογικό άνθρωπο μόνο: να νεκρώνετε το κάθε τι και να υπολογίζετε ξερά. Ο Θεός σάς έκανε πρωτίστως πνευματικό άνθρωπο! Αν το Πνεύμα του Θεού δεν κινεί με σοφία τη συμπεριφορά σας, αλλά την κινεί μόνο το συναίσθημά σας (ή μόνο η λογική σας), ζητήστε από τον Θεό να σας βοηθήσει να ελέγξετε το κομμάτι του εαυτού σας που λειτουργεί ανεξάρτητα από το Πνεύμα του Θεού και ταλαιπωρεί εσάς και τους άλλους.  

Αν θυμάσαι τι έχεις κάνει ή πώς φέρθηκες σε άλλους

«Μη κρίνετε για να μη κριθείτε· επειδή, με όποια κρίση κρίνετε, θα κριθείτε· και με όποιο μέτρο μετράτε, θα αντιμετρηθεί σε σας».

Μια αμαρτία δεν είναι το τέλος του κόσμου. Εφόσον είμαστε φτιαγμένοι από το ανθρώπινο, αμαρτωλό υλικό, είμαστε επιρρεπείς σ’ αυτήν. Ο Θεός το ξέρει και συγχωρεί πάντοτε την αμαρτία που με εξομολόγηση και μετάνοια φέρνουμε μπροστά Του.

Ωστόσο, κάθε συγχωρημένη αμαρτία δεν σημαίνει ότι είναι απαλλαγμένη από τη σπορά που τη συνοδεύει. Στον Δαβίδ ήρθε η ώρα να θερίσει αυτά που είχε σπείρει στη σάρκα με τη μοιχεία της Βηθσαβεέ και με το θανάτο του άντρα της, του Ουρία. Ο Θεός τον είχε ειδοποιήσει, μέσω του προφήτη Νάθαν, ότι η ρομφαία θα κατέτρωγε πάντα την οικογένεια του και δεινά θα ξεσπούσαν στο κεφάλι του μέσα από το σπίτι του (Β΄Σαμουήλ 12: 10-11).

Το πρώτο άτομο που πέθανε ήταν το παιδί που γεννήθηκε απ’ αυτήν την παράνομη ένωση. Στη συνέχεια, οδύνη και ντροπή προκάλεσε η υπόθεση της Θάμαρ, της κόρης του Δαβίδ που βιάστηκε από τον αδελφό της, τον Αμνών. Ακολούθησε ο θάνατος του Αμνών από τον Αβεσσαλώμ, ο οποίος προσβεβλημένος και θυμωμένος για την ατίμωση της αδελφής του, εκδικήθηκε τον Αμνών. Τέλος, σκοτώθηκε και ο ίδιος ο Αβεσσαλώμ, αφού πρώτα είχε επαναστατήσει και συνωμοτήσει εναντίον του πατέρα του.

Αυτή είναι μια τετραπλή τιμωρία. Ακριβώς όπως την είχε περιγράψει μέσα στην ανθρώπινη δικαιοσύνη του ο ίδιος ο Δαβίδ όταν ο προφήτης Νάθαν τού διηγήθηκε μια ιστορία για να τον βοηθήσει να καταλάβει τι είχε κάνει και να τον οδηγήσει σε μετάνοια. Ακούγοντάς την, ο Δαβίδ καταδίκασε γεμάτος οργή τον πλούσιο άνθρωπο που είχε αρπάξει την αμνάδα του φτωχού, λέγοντας: «άξιος θανάτου είναι ο άνθρωπος, που το έκανε αυτό·  και θα πληρώσει την αμνάδα στο τετραπλάσιο, επειδή έπραξε αυτό το πράγμα, και επειδή δεν σπλαχνίστηκε» Β΄Σαμουήλ 12:5-6.

Είναι εύκολο να καταδικάζουμε τους άλλους στην κρίση μας, αλλά για τη δική μας περίπτωση προβάλλουμε ένα σωρό ελαφρυντικά και περιμένουμε έλεος. Όμως, ο Θεός φαίνεται ότι παρόλο που μας συγχωρεί, μας κρίνει σύμφωνα με το μέτρο που βγαίνει από το στόμα μας. Στον Ματθαίο 7: 1-2 θυμίζει: «Μη κρίνετε για να μη κριθείτε· επειδή, με όποια κρίση κρίνετε, θα κριθείτε· και με όποιο μέτρο μετράτε, θα αντιμετρηθεί σε σας».

Πόσο προσεκτικοί πρέπει να είμαστε όταν κρίνουμε, αφού καλά-καλά δεν ξέρουμε τι κρύβεται μέσα στην καρδιά μας. Tίμιο, επίσης, είναι όταν έχουμε αμαρτήσει να θυμηθούμε τι αδικίες ή πόνο έχουμε προκαλέσει εμείς οι ίδιοι σε άλλους και να αποδεχτούμε την δίκαιη ποινή του Θεού πάνω μας, σύμφωνα με το μέτρο της δικαιοσύνης που κρατούσαμε για άλλους.  

Όταν παίρνεις αυτό που ανήκε στον άλλο

«Πειράζεται, όμως, κάθε ένας, από τη δική του επιθυμία, καθώς παρασύρεται και δελεάζεται». Ιάκωβος 1:14.

Η εποχή μας είναι εποχή επιθυμιών σχεδίων και ανελέητου ανταγωνισμού. Το αποτέλεσμα καταντά το παν, ενώ η διαδικασία ένα τίποτα. Και σε τελική ανάλυση, ποιος ασχολείται με τη διαδικασία όταν το αποτέλεσμα δικαιώνει;

Αν έχεις βρει δουλειά, αν έχεις ανελιχθεί σε ένα πόστο, αν έχεις παντρευτεί, αν τα παιδιά σου «θριαμβεύουν» παντού, αν έχεις μια καταπληκτική διακονία, έχει τελικά σημασία πώς τα απόκτησες; Έχει σημασία με ποιον τρόπο ικανοποιήθηκαν τα όνειρά σου; Για μας ίσως όχι, για τον Θεό, ναι.

Ο βασιλιάς Δαβίδ δεν στερείτο ούτε επιλογών ούτε απολαύσεων, αλλά εκείνη την ημέρα η επιθυμία του για μια πολύ ωραία παντρεμένη γυναίκα που λουζόταν έκανε τη ζωή του να πάρει τραγική τροπή. Αφού ικανοποίησε τον πόθο του, μη λαμβάνοντας υπόψη τον σύζυγό της Βηθσαβεέ, τον Ουρία, που πολεμούσε για χάρη του και χάρη του Θεού στο πεδίο της μάχης, προσπάθησε να κουκουλώσει με πανουργίες την εγκυμοσύνη που προέκυψε. Τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν σύμφωνα με το πλάνο Α. Έτσι, ο Δαβίδ αναγκάστηκε να θέσει σε εφαρμογή το πλάνο Β: «Βάλτε τόν Ουρία απέναντι στη σκληρότερη μάχη· έπειτα, συρθείτε απ' αυτόν, για να χτυπηθεί και να πεθάνει». Β΄Σαμουήλ 11:15.

Επιθυμία, μοιχεία, ψέμα, δολοπλοκία, φόνος. Αυτά ήταν τα βήματα της κατρακύλας τους Δαβίδ. Επιθύμησε κάτι που δεν του ανήκε. Το διεκδίκησε. Το πήρε. Μετά με ύπουλους τρόπους προσπάθησε να βγάλει από τη μέση αυτόν στον οποίο νόμιμα ανήκε το δώρο και η ευλογία. Τελικά, όλα κούμπωσαν όπως τα ήθελε! Ωστόσο, ο μόνος του οποίου δεν κλείστηκαν τα μάτια και το στόμα ήταν ο Θεός, ο οποίος έφερε το πράγμα στο φως και απέδωσε σκληρή δικαιοσύνη.

Επιθυμίες και στόχους έχουμε όλοι. Δεν είναι τα δικά μου τα όνειρα καλύτερα και πιο υψηλά από τα δικά σας. Ούτε οι ανάγκες μου πιο μεγάλες ανάγκες από τις δικές σας. Ούτε η θέση μου σπουδαιότερη από τη δική σας.  Γι’ αυτό, δεν έχω δικαίωμα να χρησιμοποιώ όποιους τρόπους με συμφέρουν για να φτάσω εκεί που θέλω, κλείνοντας τα μάτια σε μια διαδικασία που εμπλέκει άλλους, αν αυτοί ζημιωθούν τελικά. Κι αν αγνοώ αν εμπλέκονται άλλοι, ξέρω αν ο τρόπος αυτός είναι σύμφωνος με την ηθική του Θεού.

Η ιστορία αυτή είναι από τις αγαπημένες μου. Λυπάμαι αφάνταστα τον αθώο Ουρία να στέκει με πιστότητα απέναντι στον υποκριτή και δολοπλόκο Δαβίδ. Ωστόσο, αν αναλογιστεί κάποιος τα κύματα της ανομίας και της δυστυχίας που ξέσπασαν πάνω στον Δαβίδ στη συνέχεια, θα πρέπει να μετρήσει πολύ καλά όχι τι παίρνει αλλά πώς το παίρνει! Δυστυχεί όποιος για χάρη της επιθυμίας του αφαιρεί ευλογίες και δώρα που ο Θεός είχε σχεδιάσει για άλλον.