Σπείρε και περίμενε από Εκείνον κάθε καρπό

 

«Όποιος βγαίνει, και κλαίει, βαστάζοντας πολύτιμο σπόρο, αυτός, σίγουρα, θα επιστρέψει με αγαλλίαση, βαστάζοντας τα χειρόβολά του». Ψαλμός  126:6.

Κάθε συνετός γεωργός οργώνει το χωράφι του. Το σπέρνει και ρίχνει λιπάσματα. Το ποτίζει και το καλλιεργεί όσο καλύτερα μπορεί, ξέροντας καλά δύο μεγάλες αλήθειες.

Πρώτη αλήθεια: Πρέπει να πάει εκεί έξω και να αφιερώσει χρόνο και κόπο στην καλλιέργεια του χωραφιού του. Και αυτό γιατί γνωρίζει ότι έτσι λειτουργούν οι νόμοι της σποράς και του θερισμού. Αν θέλεις να θερίσεις, θα πρέπει πρώτα να σπείρεις και να καλλιεργήσεις!

Δεύτερη αλήθεια: Ξέρει ότι όσο καλά κι αν κάνει τη δουλειά του, το αποτέλεσμα δεν εξαρτάται απ’ αυτόν, αλλά μάλλον από τις φυσικές καιρικές συνθήκες πάνω στις οποίες δεν έχει κανέναν απολύτως έλεγχο. Είναι ο πρώτος που αντιλαμβάνεται ότι δεν μπορεί να κάνει τον σπόρο να φυτρώσει. Δεν μπορεί να φέρει βροχή τη σωστή ώρα και στην κατάλληλη ποσότητα. Ούτε μπορεί να κάνει τον ήλιο να θερμαίνει τόσο, ώστε να έχει μια καλή σοδειά, και όχι να τα ρημάξει όλα ο καύσωνας. Εν συντομία, για να είναι καρποφόρα η σοδειά του, πρέπει να ενεργήσει ο Θεός που είναι ο Κύριος του σύμπαντος και των καιρικών συνθηκών.

Όταν σπέρνεις τους σπόρους στο χωράφι της καρδιάς σου, της οικογένειάς σου, του κόσμου γύρω σου, θυμήσου αυτές τις αλήθειες. Σπείρε, καλλιέργησε. Χρησιμοποίησε όλα τα μέσα που ο Θεός σού δίνει. Κράτησε την προσευχή, τη μελέτη της Βίβλου, την υπηρεσία, τη θυσία. Αλλά και τη συναναστροφή, τη συμβουλή, την επιμονή. Μην περιμένεις σπουδαίο καρπό αν δεν έχεις αναλάβει τις ευθύνες που σου αναλογούν.

Από την άλλη μεριά, δεν θα μαζέψεις τις ευλογίες των καρπών σου επειδή ήσουν ένας άψογος χριστιανός που καλλιέργησες όπως ακριβώς όφειλες το χωράφι που σου εμπιστεύτηκε ο Θεός. Η πλούσια σοδειά, εκείνα τα χειρόβολα που όλοι μας περιμένουμε, είναι αποτέλεσμα της θεϊκής χάρης στη ζωή μας. Αν Αυτός δεν ευλογήσει αυτά που σπείραμε, αν δεν μας δώσει δύναμη να συνεχίσουμε, αν δεν ευοδώσει τους κόπους μας, θα αποβούν μηδαμινές οι προσπάθειές μας.

Σήμερα είναι η σειρά μας να διακηρύξουμε

Η γέννηση του Χριστού στον στάβλο της Βηθλεέμ, αθόρυβη μέσα στη βαβούρα της διαταγμένης απογραφής των ημερών εκείνων, διακηρύχθηκε από τον Θεό με ιδιαίτερους τρόπους. Οι σοφοί αστρονόμοι, ακολουθώντας το λαμπρό αστέρι και ρωτώντας, βρήκαν τον σωτήρα. Μαζί με την προσκύνησή τους, Του πρόσφεραν ακριβά δώρα από τα πλούτη τους.

Το ίδιο χαρμόσυνο μήνυμα έδωσε απευθείας ο Θεός με το στόμα ενός αγγέλου σε ποιμένες που φύλαγαν τα πρόβατά τους εκείνη τη νύχτα. Έπειτα, μια ολόκληρη χορωδία αγγέλων επιβεβαίωναν τα χαρμόσυνα νέα της ενανθρώπισης του Χριστού. Ως χριστιανοί, δοξάζουμε τον Θεό για τα σχέδια που συνέλαβε και τις πρωτοβουλίες που πήρε για να κάνει γνωστό το γεγονός στους ανθρώπους και σε μας προσωπικά.

Σήμερα είναι η δική μας σειρά να διακηρύξουμε. Μέσα στη φούρια και το μπέρδεμα των ημερών, όλα περιορισμένα λόγω των  απαγορευτικών, ας επιλέξουμε κάποια άτομα στα οποία θα δώσουμε το χαρμόσυνο μήνυμα. Μπορεί να είναι ευυπόληπτα, μορφωμένα, πλούσια. Ας μη διστάσουμε! Ποτέ δεν ξέρουμε ποιος έχει ανάγκη ν’ ακούσει. Το μήνυμα, όμως, μπορεί να δοθεί σε φτωχά ή άξεστα άτομα. Ο Θεός θα μας δώσει διαφορετικό τρόπο, ώστε να αγγίξουμε την κάθε ανάγκη. Οι βοσκοί που άκουσαν το μήνυμα ήταν άνθρωποι βρώμικοι, χοντροκομμένοι και δεν είχαν την κουλτούρα και το επίπεδο των αστρονόμων. Ούτε τον πλούτο φυσικά! Εντούτοις, ο Θεός τούς προσέγγισε μέσα στην αγραμματοσύνη τους και παρακίνησε τις καρδιές τους να ψάξουν τον Σωτήρα.

Σκεφτείτε αυτές τις μέρες πώς θα καλύψετε τις ανάγκες ή τις αναζητήσεις κάποιων ανθρώπων, ώστε να παρακινήσετε τις καρδιές τους να αναζητήσουν τον Σωτήρα. Όλοι γνωρίζουμε ότι έχουμε περιορισμένες δυνατότητες για επαφές αυτήν την περίοδο. Ωστόσο, τα μέσα δεν λείπουν, όποιον μέσο επαφής κι αν επιλέξει κανείς. Τέλος, έχω δει αρκετό κόσμο έξω στα καταστήματα, στα σούπερ μάρκετ, στις μετακινήσεις για «άσκηση», που σημαίνει μάλλον ότι όταν θέλουμε, έχουμε ικανούς λόγους και καλές δικαιολογίες. Ας μη γυρίζουν όλα αυτά γύρω από τον εαυτό μας και τους δικούς μας. Ας βάλουμε στη χριστουγεννιάτικη ατζέντα μας σοφούς τρόπους σύμφωνα με τις ανάγκες των ανθρώπων γύρω μας, ώστε να τους παρακινήσουμε να ψάξουν τον Σωτήρα.

Χαρούμενα Χριστούγεννα σε όλους! Ας μείνει ζωντανό και φέτος το μήνυμα . Ας μείνουν ανοιχτές οι καρδιές μας για τους άλλους .

Για όσους ψάχνουν αληθινά, υπάρχουν πάντα αστέρια

 Άραγε θα δούμε πάλι μετά από πάρα πολλά χρόνια το αστέρι της Βηθλεέμ; Η Σύνοδος του Δία και του Κρόνου όπου οι δύο πλανήτες προσεγγίζουν τόσο κοντά ο ένας τον άλλο, ώστε να μοιάζουν σαν ένα μεγάλο φωτεινό αστέρι, μας έχει γεμίσει ενδιαφέρον και σίγουρα πολλοί θα στρέψουμε τα μάτια μας στον ουράνιο θόλο το βράδυ.

Φυσικά κανένας δεν μπορεί να μας βεβαιώσει αν ένα παρόμοιο ή πιο θαυμαστό ουράνιο φαινόμενο οδήγησε τους λεγόμενους «μάγους» στη Βηθλεέμ. Ωστόσο, αυτό που είναι θαυμαστό στη βιβλική αφήγηση, για εκείνους που την πιστεύουν με την καρδιά και δεν την αναλύουν μόνο με επιστημονικούς όρους, είναι ότι ο Θεός επέτρεψε να υπάρχει ένα ξεχωριστό αστέρι εκείνη την περίοδο στον ουρανό που καθοδήγησε κάποιους ανθρώπους. ΄

Για τους αστρονόμους που μελετούσαν τα ουράνια φαινόμενα αυτό ήταν ένδειξη ενός σπουδαίο γεγονότος, όπως για παράδειγμα η γέννηση ενός βασιλιά. Ωστόσο, ποια βαθύτερη αναζήτηση είναι αυτή που σε οδηγεί από τη μελέτη των άστρων –οι άνθρωποι ήταν επιστήμονες της εποχής εκείνης-, στο να ξεκινήσεις ένα χρονοβόρο ταξίδι από την Ανατολή στα μέρη της Παλαιστίνης; Οι σοφοί αυτοί αναζητούσαν πολλά παραπάνω από το να χαρτογραφήσουν τον ουρανό. Αναζητούσαν το πρόσωπο αυτό και η ανάγκη της καρδιάς τους ισορρόπησε με τη λογική τους στην αναζήτηση. Ακολουθώντας το αστέρι, έφτασαν μέχρι την Ιερουσαλήμ. Ρώτησαν απλούς ανθρώπους, ρώτησαν ειδήμονες, τόσο που η έρευνά τους αναστάτωσε όλη την πόλη και έφτασε μέχρι τ’ αυτιά του βασιλιά Ηρώδη και των αρχιερέων, οι οποίοι έδωσαν τις σωστές πληροφορίες με βάση τις Γραφές.  

Λοιπόν, τους θαυμάζω, γιατί με εμπνέουν! Μπορεί αν είσαι μορφωμένος, μπορεί να είσαι πλούσιος, μπορεί να είσαι όμορφος και καταξιωμένος, και όμως να ψάχνεις κάτι γνήσιο και αληθινό πέρα από τα φαινόμενα. Πολλοί νομίζουν ότι ο Χριστός είναι για τους αφελείς, τους φτωχούς, τους άμοιρους και όχι για τους δυνατούς και καταξιωμένους. Όμως η Βίβλος μάς δείχνει ότι ο Χριστός είναι τελική απάντηση σε όλους τους ανθρώπους που ψάχνουν να βρουν κάποιο νόημα πίσω από τα φαινόμενα, αξιοποιώντας τα σημάδια, τις πληροφορίες και τους ανθρώπους που ο Θεός φέρνει στον δρόμο τους. Ο Χριστός είναι η απάντηση στις αναζητήσεις όσων μπορούν να θυσιάσουν κάτι από τις ασχολίες τους, τα πλούτη τους, το περιβάλλον τους, τη βολή τους και είναι πρόθυμοι ν’ ακολουθήσουν τα «αστέρια» που ο Θεός μέσα στην πρόνοιά Του τους έστειλε.

«Επειδή, αυτό είναι καλό και ευπρόσδεκτο μπροστά στον Σωτήρα μας Θεό· ο οποίος θέλει να σωθούν όλοι οι άνθρωποι, και νάρθουν στην επίγνωση της αλήθειας». Α΄Τιμόθεο 2:3-4.

Ασφάλεια και άνεση μέσα στα σχέδια του Θεού ;

 

Όταν σκεφτόμαστε τα σχέδια του Θεού για τη ζωή μας, αφήνουμε τη φαντασία μας να σχεδιάσει όμορφα και χαρούμενα πράγματα. Όχι πώς δεν είναι αλήθεια αυτό, γιατί όταν ο Θεός σχεδιάζει για μας, μπορεί να έχει επίσης στο νου του τη χαρά, την ευημερία, την άνεση. Αλλά αυτός δεν είναι ο κανόνας με τον οποίο ο Θεός σχεδιάζει τις ζωές μας. Τα σχέδια του Θεού δεν έχουν κέντρο τον εαυτό μας, την ατομική ευλογία-ευτυχία μας, αλλά έχουν κέντρο τη βασιλεία Του, τη δόξα Του και τη σωτηρία ψυχών. Εμείς καλούμαστε να πάρουμε μέρος σ’ αυτά και να υπηρετήσουμε τον Θεό, και όχι ο Θεός να πάρει μέρος στις ζωές μας, υπηρετώντας μας.

Υπάρχουν φορές που τα σχέδια του Θεού μάς φέρουν σε επιλογές που δεν θα κάναμε ή μας πηγαίνουν εκεί που δεν θα θέλαμε. Σκεφτείτε τον Ιωσήφ, τον άντρα της Μαρίας, της μητέρας του Χριστού, πόσες επιλογές έκανε πέρα από τη λογική και την άνεσή του. Ένας άντρας δίκαιος και καλός που αγαπά τον Θεό είναι αναμενόμενο να περιμένει τις ευλογίες του Κυρίου, έτσι δεν είναι; Να ζήσει μια ήσυχη ζωή στην πόλη του με την κοπέλα που αγαπά, να κάνει παιδιά, να ασχοληθεί όπως όλοι με τις δουλειές του, να είναι χρήσιμος μαζί με τη γυναίκα του στο περιβάλλον τους, να δοξάσουν τον Θεό με τη μαρτυρία τους. Ωστόσο, ο Ιωσήφ δεν απόλαυσε τη ζωή που θα είχε ονειρευτεί, όπως άλλοι Ισραηλίτες. Εντούτοις, έζησε μια ευλογημένη ζωή, γιατί υπάκουσε στα σχέδια του Θεού.

«Μη φοβηθείς να παραλάβεις τη Μαριάμ, τη γυναίκα σου· επειδή, αυτό που γεννήθηκε μέσα της είναι από το Άγιο Πνεύμα» (Ματθαίος 1:20) είναι ένα ενθαρρυντικό μήνυμα του Θεού προς τον Ιωσήφ όταν σκέφτηκε ότι έπρεπε να βάλει ένα γρήγορο τέλος στον αρραβώνα του, εφόσον η Μαριάμ βρέθηκε έγκυος πριν το γάμο τους. Ύστερα ακολούθησαν και άλλες ανατροπές. Πήγαινε στην Αίγυπτο γιατί ζητούν να σκοτώσουν το παιδί. Ανέβα στη Γαλιλαία να κατοικήσεις, και πόσα ακόμη  ακατανόητα καθώς ο Ιησούς μεγάλωνε και η ζωή Του δεν ήταν μια συνηθισμένη ζωή παιδιού.

«Μη φοβηθείς να…» είναι συχνά ένα δυνατό μήνυμα του Θεού όταν επιθυμούμε να κάνουμε το θέλημά Του, ακόμη και όταν δεν το καταλαβαίνουμε σε όλες του τις διαστάσεις. «Μη φοβηθείς να…» είναι ένα ενθαρρυντικό μήνυμα του Θεού όταν τα σχέδιά μας δεν ταιριάζουν με τα δικά Του και όμως, είναι Αυτός που μας προστάζει να προχωρήσουμε, και όχι εμείς που Τον αναγκάζουμε να έρθει μαζί μας. «Μη φοβηθείς να…» είναι ένα μήνυμα που μπορεί να μην εγγυάται την άνεση που φανταζόμαστε, αλλά που εγγυάται μεγάλες ευλογίες του Θεού σε βάθος χρόνου για μας και τους άλλους.     

 

 

 

 

Κρατώ τις προσδοκίες μου μέσα στις υποσχέσεις του Θεού και υπακούω σ΄ Αυτόν

Και δεν βιάζομαι! Δεν ταράζομαι. Δεν σπεύδω να ανοίξω το στόμα μου, να τρέξω, να κάνω, να προλάβω, να…. Γιατί πρέπει για άλλη μια φορά ή χρονιά να προσπαθήσουμε να κάνουμε τα πράγματα να λειτουργήσουν πιο γρήγορα, πιο καλά και με τον δικό μας τρόπο;

Εγώ είμαι το Α και το Ω, η αρχή και το τέλος (Αποκάλυψη 1:8). Ο Θεός είναι αυτός που ανοίγει και κανένας δεν κλείνει και κλείνει και κανένας δεν ανοίγει (Αποκάλυψη 3:7). Ως χριστιανοί ξέρουμε αυτή την αλήθεια, όμως την ξεχνάμε και κάνουμε σαν όλοι και όλα να εξαρτώνται από εμάς.

Όχι ότι η καθημερινότητά μας, οι ευθύνες, τα σχέδιά μας, κάποτε και ευλογίες του Θεού , δεν εξαρτώνται από τη δική μας ενεργή κινητοποίηση. Όμως,  είναι άλλο κάνουμε ό,τι περνά από το χέρι μας, ό,τι μας λένε χωρίς διάκριση, γιατί θέλουμε να εξασφαλίσουμε τα πράγματα, περιμένοντας ο Θεός να μας ευλογήσει, και άλλο πράγμα να ξέρουμε ότι ο Θεός  λαχταρά να μας ευλογήσει και περιμένουμε ήσυχα, κάνοντας αυτά που Εκείνος θέλει.

Όταν αποδεχόμαστε τα σχέδια του Θεού, είναι σίγουρη η παρουσία και η δύναμή Του στη ζωή μας. Είναι βέβαιο έτσι το αποτέλεσμα. Στην Εβραίους 11:30 διαβάζουμε ότι «με πίστη έπεσαν τα τείχη τής Ιεριχώ, αφού κυκλώθηκαν για επτά ημέρες», και είναι να απορείς για το στρατηγικό σχέδιο που είχε ο Θεός για εκείνη τη μάχη, σχέδιο τόσο  ακατανόητο σε σχέση με άλλες μάχες ή οδηγίες Του. Το να περπατάς γύρω από μια περιτειχισμένη πόλη κάθε μέρα για εφτά μέρες και την έβδομη μέρα να κάνεις τον γύρω της πόλης εφτά φορές και μετά ν’ αλαλάξεις, ώστε να πέσει το τείχος, δεν ακούγεται λογικό στ’ αυτιά κανενός νοήμονα στρατιώτη ή άλλου ατόμου. Ωστόσο, το σχέδιο του Θεού δεν απαιτούσε απ’ αυτούς συναίνεση, αλλά υπακοή, πίστη, υπομονή και σιωπή.

Κάποιες μάχες και νίκες στη ζωή μας θα τις κερδίσουμε κάπως έτσι. Ο Θεός θα μας φέρει σ’ αυτό το σημείο και θα περιμένει να εμπιστευτούμε έναν «περίεργο» τρόπο μάχης. Θα είναι μια πρόσκληση υπακοής πίστης σε ένα τεστ αναμονής και αυτοκυριαρχίας. Ένα διαφορετικό τεστ πειθαρχίας του στόματος και του σώματός μας που βάζει φρένο στην ανυπομονησία, την εξυπνάδα, τη γνώμη μας. Δεν θα χρειαστούν πολλά λόγια, πολλές προσευχές, εξαιρετικές ενέργειες, αλλά ένα είδος απλοϊκής εμπιστοσύνης στον Θεό που γκρεμίζει οχυρά, συντρίβει χάλκινες θύρες και κόβει σιδερένιους μοχλούς (Ησαΐας 45:2) όταν υπακούμε στους τρόπους Του.

Ο Θεός και οι αμηχανίες μας

 

Έχει συμβεί σε όλους μας να βρεθούμε σε αμήχανες ακόμη και αδιέξοδες καταστάσεις. Τι κάνουμε σ’ αυτές τις συνθήκες; Πολλές φορές που τα πράγματα πάνε πολύ άσχημα, κάποιοι άνθρωποι μένουν άθεοι και αδιάφοροι, άλλοι στρέφονται στον Θεό για να Τον «επιπλήξουν» που τους ξέχασε, ενώ άλλοι Τον παρακαλούν να επέμβει στη ζωή τους και να τους δείξει το ενδιαφέρον Του.

Είναι βέβαιο ότι ο Θεός δείχνει σε όλους μας την πρόνοια και την αγάπη Του. Καθημερινά μακροθυμεί σε μας, «μη θέλοντας μερικοί να απολεστούν, αλλά όλοι νάρθουν σε μετάνοια» (Β΄ Πέτρου 3:9). Και όχι μόνο, αλλά «ανατέλλει τον ήλιο του επάνω σε πονηρούς και αγαθούς, και βρέχει επάνω σε δικαίους και αδίκους» (Ματθαίος 5:45).

Αν και ο Θεός δεν χρωστά σε κανέναν τις ευλογίες Του, ούτε έχει καμιά ιδιαίτερη υποχρέωση στη γη -αλήθεια, τι Του δώσαμε πρώτοι και πόσο Τον τιμήσαμε ώστε να μας το ανταποδώσει;-, δεσμεύεται από τον αγαθό και τέλειο χαρακτήρα Του και δεν μας παρατά. Ο Θεός δεν μας ξεχνά όπως εμείς τόσο εύκολα Τον ξεχνάμε. Όταν ο Κύριος μάς δίνει ευρυχωρία, καλές συνθήκες, ευκαιρίες και δυνατότητες, τι τις κάνουμε; Πόσο εκμεταλλευόμαστε τα πλεονεκτήματα που έχουμε στα χέρια μας για να Τον γνωρίσουμε, να Τον τιμήσουμε με τη ζωή μας, να υπηρετήσουμε τους άλλους;

Ιδιαίτερα η χρονιά που φεύγει αφήνει πολλούς μέσα στην ανησυχία, τη ματαίωση, την απογοήτευση, τη φτώχεια, και πόσα ακόμη. Αλλά ας σκεφτούμε τίμια: ο δυτικός κόσμος, κυρίως η λεγόμενη χριστιανική Δύση, απολαμβάνουμε δεκαετίες ειρήνης, ελευθερίας, δικαιωμάτων, μεγάλης ευημερίας και προόδου σε σχέση με άλλες γενιές και εποχές. Άραγε, ευχαριστήσαμε τον Θεό; Αναγνωρίσαμε την καλοσύνη Του ως δημιουργό αιτία των όσων απολαμβάνουμε καθώς και των τόσων επιτευγμάτων μας;

Η ουσία της ειδωλολατρίας είναι να απολαμβάνουμε τα δώρα του Θεού, αλλά να μην είμαστε ευγνώμονες στον Δωρητή. Να μην θέλουμε να Του επιστρέψουμε τίποτα, αλλά να απαιτούμε κι άλλα, συχνά άχρηστα και βλαβερά, τα οποία τα ξοδεύουμε εγωιστικά για τις απολαύσεις και τους στόχους μας. Το κλείσιμο της φετινής χρονιάς θα είναι μια ευκαιρία να κάνουμε τον απολογισμό μας, να σκεφτούμε το μέλλον μας και να πάρουμε ατομικές αποφάσεις που θα καθορίσουν την προσωπική μας ζωή, την οικογενειακή καθώς και τη ζωή που θα ζήσουμε σαν κοινωνία.

Δεν επιθυμούν όλοι τα ίδια

 

«Και δέστε, έρχομαι γρήγορα· και ο μισθός μου είναι μαζί μου, για να αποδώσω σε κάθε έναν όπως θα είναι το έργο του». Αποκάλυψη 22:12.

Μια μεγάλη παγίδα στην οποία πέφτει ένας χριστιανός είναι να κοιτάζει γύρω του άλλους χριστιανούς και να αναρωτιέται για τη ζωή τους. Γιατί είναι καλύτερη; Γιατί κάποια πράγματα λειτούργησαν/ λειτουργούν πιο καλά, πιο εύκολα, πιο γρήγορα, πιο απλά απ΄ό,τι στη δική τους;

Oι συγκρίσεις γίνονται πάντα εκεί που υστερούμε! Ακόμη περισσότερο, εκεί που ίσως υπάρχουν ερωτηματικά ή αναπάντητες προσευχές, ιδιαίτερα όταν έχουμε κάνει το μέρος μας και έχουμε ψάξει με όλη μας την καρδιά, παρά τις ελλείψεις μας, να αρέσουμε καθημερινά στον Θεό.

Φυσικά, η κάθε περίπτωση είναι διαφορετική. Όποιος προσπαθεί να δώσει απαντήσεις, ας θυμάται ότι προσεγγίζουμε μέρος της θεϊκής αλήθειας, μη γνωρίζοντας απόλυτα πώς και γιατί ο Θεός, μέσα στη σοφία και τη δύναμη Του, επιλέγει να συναλλάσσεται διαφορετικά με τον καθένα μας. Σίγουρα, δεν είναι ούτε άδικος ούτε προσωπολήπτης. Δεν χαρίζεται σε μερικούς, ενώ σε άλλους είναι ανάλγητος και δεν κατεβάζει τον πήχη με τίποτα.

Μέρος της εξήγησης είναι ότι δεν επιθυμούμε όλοι την ίδια στιγμή τα ίδια πράγματα. Ούτε ο Θεός εργάζεται τα ίδια πράγματα με όλους μας. Για παράδειγμα, ζητάς από τον Θεό να σου αυξήσει την πίστη και να σε κάνει υπομονετικό, ταπεινό. Ζητάς ίσως νοήμονα καρδιά για να διακρίνεις το καλό από το κακό, ώστε να μπορείς να κάνεις ολόκληρο το θέλημά Του. Θέλεις να γίνεις άνθρωπος μακροθυμίας ή υπηρεσίας. Και ο Θεός ανταποκρίνεται και φέρνει τις κατάλληλες συνθήκες και τους ανάλογους ανθρώπους  που θα βοηθήσουν να ολοκληρωθεί το έργο Του μέσα σου. Ο άλλος ίσως δεν ζητά αυτό πρώτο. Ίσως το κατανοήσει αργότερα και το επιθυμήσει. Ίσως και ποτέ.

Τέλος, μπορεί να μην έχεις υπολογίσει πόσο μακριά στο χώρο ή στον χρόνο μπορεί να σε πάνε οι προσευχές σου και οι βαθύτερες ευχές σου. Ούτε γνωρίζεις πότε ο Θεός θα κρίνει ότι αυτά που εργάζεται μέσα σου με βάση το σοφό σχέδιό Του έχουν κατά μέρος επιτευχθεί. Εντούτοις, εμπιστεύσου Τον. Παίρνεις αυτά που ζήτησες πρώτα με όλη σου την καρδιά. Κι αν τύχει να σε έχουν βρει θλίψεις και δοκιμασίες χωρίς να έχεις ζητήσει μεγάλο και σπουδαίο έργο μέσα σου, εμπιστεύσου Τον πάλι. Το θέλημα του Θεού είναι ο αγιασμός μας (Α΄ Θεσσαλονικείς 4:3). Αυτό αφορά όλους μας. Ο Κύριος ξέρει τι κάνει με τις ζωές των ανθρώπων που Τον αγαπούν και επιθυμούν να δουν το πρόσωπό Του χωρίς να ντραπούν.

 

Τι ζητάμε από τον Θεό;

 

«Κατά τη νύχτα εκείνη ο Θεός φάνηκε στον Σολομώντα, και του είπε: Ζήτησέ μου τι να σου δώσω». Β΄Χρονικό 1:7.

Όταν ο Θεός εμφανίστηκε στον Σολομώντα εκείνη τη νύχτα, με την παρακίνησή Του: « Ζήτησέ μου τι να σου δώσω», στην πραγματικότητα τού έδινε την ευκαιρία ν’ αποκαλύψει τι είχε στην καρδιά του. Συχνά ο Θεός μάς φέρνει σε τέτοιες συνθήκες. Μπορεί να έχουμε προσευχηθεί στο παρελθόν ζητώντας από τον Κύριο να μας δοκιμάσει, να γνωρίσει την καρδιά μας και να εξετάσει τους στοχασμούς μας (Ψαλμός 139:23). Όμως, ίσως περάσει πολύς καιρός μέχρι να δούμε ολόκληρη την καρδιά μας να φανερώνεται. Είναι βέβαιο ότι ο Θεός μάς φέρνει μπροστά σε συνθήκες όπου καλούμαστε να αποφασίσουμε, να ενεργήσουμε ή να κάνουμε επιλογές. Και είναι τότε που αποκαλύπτονται τα βάθη μας, τι σκεφτόμαστε και τι θεωρούμε τα πιο σημαντικά πράγματα στη ζωή.

Αν θέλουμε να είμαστε έτοιμοι για τέτοιου είδους τεστ, θα πρέπει να εξετάζουμε καθημερινά την καρδιά μας. Θα πρέπει να φέρνουμε στο φως της Γραφής τον τρόπο με τον οποίο σκεφτόμαστε, τον τρόπο που αξιολογούμε ανθρώπους, πράγματα και επιλογές. Θα πρέπει ν’ επιτρέπουμε στον Θεό να εργάζεται συστηματικά μέσα μας και να δίνουμε τόπο στον Λόγο Του και στο Πνεύμα Του να μας μεταμορφώνουν.

Θυμηθείτε ότι οι "ευκαιρίες" θα έρθουν: μπορεί να μας δοθούν στη δουλειά, στο περιβάλλον όπου κινούμαστε, στο ίδιο μας το σπίτι μας, από διαφορετικά άτομα, αλλά ακόμη και από τον Θεό απευθείας. Γι’ αυτό, θα πρέπει να αποδεσμευόμαστε από κακές επιθυμίες και να έχουμε μάθει να καταδικάζουμε την αμαρτία, ακόμη και όταν γνωρίζουμε ότι ως άνθρωποι είμαστε επιρρεπής σ’ αυτήν. Τουλάχιστον, αναγνωρίζοντας τη δύναμή της πάνω μας, ας ζητάμε από τον Θεό η χάρη Του να μας κρατήσει μακριά της.

Ο Θεός είναι έτοιμος να ευλογήσει πλούσια, όπως έκανε με τον Σολομώντα. Αλλά ίσως θα ήθελε πρώτα να γνωρίσει τι υπάρχει μέσα στην καρδιά σας. Ρωτήστε Τον και αφήστε Τον να πάρει τον χρόνο να εξετάσει τις σκέψεις σας και την καρδιά σας. Δώστε Του τον χρόνο ή τα χρόνια σας. Δώστε Του τις δυνατότητές σας. Δώστε Του τις επιθυμίες σας και τα όνειρά σας. Και μαζί μ’ αυτά, τους φόβους και τις αδυναμίες σας. Ζητήστε πρώτα τη βασιλεία του Θεού και τη δικαιοσύνη Του. Είναι ό,τι καλύτερο μπορείτε να κάνετε για να είστε μέσα στο θέλημα του Θεού και για ν’ απολαύσετε τις πλούσιες ευλογίες Του.

«Επειδή, συνέλαβες αυτό στην καρδιά σου, και δεν ζήτησες πλούτη, αγαθά, και δόξα ούτε τη ζωή εκείνων που σε μισούν ούτε ζήτησες μακροζωία […]  η σοφία και η σύνεση δίνεται σε σένα· θα σου δώσω δε και πλούτη, και αγαθά, και δόξα, όπως δεν έχει γίνει στους βασιλιάδες που ήσαν πριν από σένα ούτε και στους μετέπειτα από σένα θα γίνουν τέτοια πράγματα». Β΄Χρονικό 1: 11-12. 

 

 

Όταν δεν μπορείς να είσαι ό,τι πρέπει να είσαι, κοίτα σ’ Αυτόν.

Αν ο Θεός ευόδωνε όλα όσα έκανε ο Ιωσήφ στο σπίτι του Πετεφρή σαν εξαγορασμένος δούλος και στη φυλακή σαν δέσμιος άδικα κατηγορούμενος, ήταν σε μεγάλο βαθμό γιατί ο Ιωσήφ επέλεγε να μένει πιστός στον Θεό σε όλες τις συνθήκες.

Ωστόσο, θα είχαμε παρανοήσει εντελώς την πλούσια χάρη του Θεού, αν θεωρούσαμε ότι η πιστότητα του Ιωσήφ, ο σοβαρός χαρακτήρας του, καθώς και οι ικανότητές του, ήταν η αιτία για την οποία ο Θεός ήταν πάντα μαζί του και τον ευλογούσε.

Ένας δεκαεπτάχρονος έφηβος που γίνεται στόχος φθόνου και μίσους των αδελφών του, που πουλιέται άκαρδα απ΄αυτούς σαν δούλος, που πέφτει θύμα πλεκτάνης της γυναίκας του κυρίου του και καταλήγει δέσμιος σε μια φρικτή φυλακή, έχει πάρα πολλούς λόγους όχι μόνο να είναι δυστυχισμένος αλλά και εντελώς απογοητευμένος με τον Θεό. Όταν τα καλύτερα χρόνια σου κυλούν μέσα σε σκληρές συνθήκες που δεν αξίζεις και όταν τα ερωτηματικά σου δεν απαντιούνται, μάλλον το τελευταίο πράγμα που σκέφτεσαι είναι πώς να είσαι σοφός, πιστός, εργατικός και πρόθυμός, κοιτώντας το συμφέρον των άλλων για χάρη του Κυρίου και όχι τη μιζέρια σου.

Κι όμως, αυτό είναι το έργο της θαυμαστής χάρης του Θεού, γιατί η χάρη του Θεού μάς κάνει ικανούς να εκτελούμε μέσα μας και γύρω μας όλα αυτά που η ανθρώπινη φύση δεν μπορεί να κάνει σε καμιά περίπτωση από μόνη της. Στη Γένεση 39: 2 & 21διαβάζουμε:  «ο Κύριος ήταν μαζί με τον Ιωσήφ, και ήταν άνθρωπος που ευοδωνόταν», και «ο Κύριος ξέχυνε επάνω σ' αυτόν έλεος και του έδωσε χάρη μπροστά στον αρχιδεσμοφύλακα». Ο Θεός ήταν η πηγή της χάρης και του ελέους στη ζωή του, για να μπορεί ν’ αντέχει τα απανωτά σοκ, για να αντλεί καθημερινά δυνάμεις και σοφία, αλλά και για να βρίσκει μια θετική αντιμετώπιση από ανθρώπους που δεν είχαν κανέναν λόγο να ασχοληθούν μαζί Του.

Λοιπόν, ο Θεός προπορευόταν και ο Ιωσήφ ανταποκρινόταν. Το ίδιο ακριβώς  κάνει και στη δική σου τη ζωή. Ο Ιωσήφ αφηνόταν στον Θεό όπως κι αν ένιωθε, ό,τι και αν σκεφτόταν. Προβληματισμένος ή απογοητευμένος για να συνεχίσει, ακουμπούσε στο έλος και στη χάρη του Θεού που τον ενδυνάμωνε. Κάνε και εσύ το ίδιο. Ο Θεός ήξερε και κατανοούσε την κατάστασή του. Μέσα από τις υποσχέσεις Του, με τον αναλλοίωτο χαρακτήρα Του και την πρόνοιά Του επιβεβαίωνε στον Ιωσήφ ότι μπορούσε να ελπίζει σ’ Αυτόν κάθε στιγμή. Το ίδιο θα αποδείξει και σε σένα όταν δεν μπορείς να είσαι ό,τι πρέπει να είσαι, αλλά εξακολουθείς να κοιτάζεις σ’ Αυτόν.

«Όλα τα μπορώ, διαμέσου τού Χριστού που με ενδυναμώνει». Φιλιππησίους 4:13.

 

Αν θέλεις ο Θεός να ευλογήσει το μέλλον σου, ξεκίνα από το παρόν σου

 

Αρκετοί αποτυγχάνουν να εκπληρώσουν σωστά τους ρόλους στους οποίους ο Θεός τούς κάλεσε, γιατί είτε αστόχησαν να εκμεταλλευτούν τις ευκαιρίες που ο Θεός τούς έδωσε για να προετοιμαστούν κατάλληλα είτε γιατί βρέθηκαν μέσα σε σχέσεις ή διακονίες βιαστικά και με πίεση. Αντιθέτως, άλλοι που φαινομενικά δαπάνησαν πολύτιμο χρόνο στο περιθώριο, ασχολούμενοι με μικρές ή ανιαρές ασχολίες δεν έχασαν, αλλά κέρδισαν. Έχτισαν πνευματικό χαρακτήρα και εξοπλίστηκαν σωστά για να εκπληρώσουν και όχι να διαλύσουν τα σχέδια του Θεού. Αποδέχονταν το επόμενο βήμα μπροστά τους και δεν έτρεχαν ή απωθούσαν μακριά τα σχέδια του Θεού στην καθημερινότητά τους.

Λογικό, για να διοικήσεις μεγάλα πόστα, θα περάσεις από μικρότερες θέσεις και για να πας στο γυμνάσιο, θα περάσεις από το δημοτικό. Ο Ιωσήφ, προτού αναλάβει ολοκληρωτικά τη διοίκηση της Αιγύπτου, είχε υπηρετήσει με πιστότητα τον Πετεφρή ως εξαγορασμένος δούλος. Στη συνέχεια, όμως, αυτός ο τόσο διαφορετικός δούλος έκανε πολύ καλά τη δουλειά του και εξελίχθηκε σε επιστάτη. Με τα χρόνια πολλαπλασίασε την περιουσία του κυρίου του σε τέτοιο σημείο που ο Πετεφρής τού εμπιστεύτηκε τα πάντα και δεν νοιαζόταν για τίποτα.

Όταν μετά από κάποια πλεκτάνη βρέθηκε άδικα στη φυλακή, ο Ιωσήφ επέλεξε πάλι την ίδια πιστή πορεία. Ο αρχιδεσμοφύλακας είδε το ποιόν του χαρακτήρα του και τις ικανότητές του και παρέδωσε στα χέρια του τα πάντα -δέσμιους και εργασίες-, μην ελέγχοντας τίποτα: τόσο σίγουρος ήταν για κάθε τι που γινόταν εκεί μέσα.

Η Βίβλος τονίζει διαρκώς ότι ο Κύριος ήταν μαζί του και ευώδονε πάντα όσα έκανε. Λοιπόν, μη σκεφτείτε ότι μ’ έναν τρόπο μαγικό και δελεαστικό ο Θεός τον ευλογούσε, σκορπώντας στάχτη στα μάτια των άλλων, όπως συμβαίνει με κάποιους χαρισματικούς ηγέτες ή ελκυστικούς τύπους. Αν ο Ιωσήφ ήταν τεμπέλης, φυγόπονος, άσοφος, κουτσομπόλης, ασταθής, φιλόδοξος κλπ, ο Θεός δεν θα είχε ευλογήσει το κάθε τι.

Αν θέλεις ο Θεός να ευλογήσει το μέλλον σου, να σε καταστήσει ικανό/ικανή για οποιοιδήποτε ρόλο έχει ετοιμάσει για σένα, μην ασχοληθείς τόσο με το μέλλον σου, αλλά με το παρόν σου. Δες τι έργα βάζει μπροστά σου κάθε μέρα. Εκτέλεσέ τα με σοφία και τάξη. Γίνε πρόθυμος/η να αναλάβεις ευθύνες και να κουραστείς. Κάνε όχι μόνο αυτό που σου λένε, το υποχρεωτικό και αναγκαίο. Κάνε το κάτι παραπάνω, τόσο στη σχέση σου με τον Θεό όσο και στη σχέση σου με τους ανθρώπους.

«Ο Κύριος ευόδωνε στα χέρια του όλα όσα έκανε». Γένεση 39:3.

Η υμνωδία είναι ένα θαυμάσιο όπλο για τις μάχες μας

Ένας επικείμενος πόλεμος ήταν αυτό που είχε να αντιμετωπίσει ο λαός Ισραήλ . Ένα πλήθος εχθρικών στρατευμάτων ερχόταν εναντίον του και η ήττα έμοιαζε αναπόφευκτη. Ο βασιλιάς Ιωσαφάτ γεμάτος φόβο κήρυξε νηστεία και διέταξε τον Ιούδα να ζητήσουν βοήθεια από τον Κύριο. Ενώ ο βασιλιάς και ολόκληρος ο λαός προσευχόταν στον ναό, αναγνωρίζοντας την κυριότητα του Θεού, τη δύναμη και την εξουσία Του σε όλη τη γη, ο Ιωσαφάτ ομολόγησε ότι δεν υπήρχε καμιά δύναμη ν’ αντισταθούν σε όλο αυτό το πλήθος που ερχόταν εναντίον τους και ούτε ήξεραν τι να κάνουν (Β' Χρονικό 20:12). Τα μάτια τους ήταν καρφωμένα ψηλά για βοήθεια, καθώς ήξεραν ότι τίποτα δεν ήταν αδύνατο στον Θεό τους.

Όταν ο βασιλιάς τελείωσε την προσευχή του, το Πνεύμα του Θεού ήρθε στον Ιααζιήλ στο μέσο της συνάξεως δίνοντας σε όλους έναν θαυμαστό λόγο παρηγοριάς. Ο Θεός είχε ακούσει τις προσευχές τους. Δεν είχαν λόγο να τρομάξουν από το μεγάλο αυτό πλήθος, επειδή η μάχη δεν ήταν δική τους, αλλά του Θεού (Β' Χρονικό 20:15). Ωστόσο, ο λαός έπρεπε να κατεβεί στη μάχη, χωρίς ταυτόχρονα να ανησυχεί για την έκβασή της: ο Κύριος θα έκανε σωτηρία. Αυτή η προφητεία γέμισε την καρδιά του λαού με ελπίδα, ειρήνη και δοξολογία.

Την επομένη το πρωί και ενώ ο εχθρικός στρατός πλησίαζε, ο Ιωσαφάτ ενθάρρυνε τον λαό να πιστέψουν στον Κύριο και στον λόγο που τους είχε λαληθεί, μένοντας σταθεροί στην εμπιστοσύνη τους σ’ Αυτόν. Ένας τρόπος ενθάρρυνσης της πίστης τους ήταν να ορίσει ψαλτωδούς που υμνούσαν τη μεγαλοπρέπεια του Κυρίου και το αιώνιο έλεός Του, βαδίζοντας μπροστά από το στράτευμα. Όταν άρχισαν να ψάλλουν στον Θεό, ο Κύριος τούς χάρισε τη νίκη, κατατροπώνοντας ολοκληρωτικά τους εχθρούς τους και χαρίζοντάς τους πλούσια λάφυρα.

Πολλές φορές νιώθουμε ότι δεν μπορούμε να ψάλλουμε στον Θεό. Ιδιαίτερα όταν υπάρχουν αδιέξοδα, όταν η καρδιά μας γεμίζει από κακές σκέψεις ή φόβο για ενδεχόμενα, η ευγνωμοσύνη και η δοξολογία εξατμίζονται. Περιμένουμε να νιώσουμε δυνατοί, χαρούμενοι ή ενθαρρυμένοι από έναν θεϊκό λόγο για να ψάλλουμε. Αλλά ξέρουμε ότι κάποτε μπορεί να μην έχουμε κανέναν λόγο θεϊκής ενθάρρυνσης. Εντούτοις, η επιλογή μας να δοξολογήσουμε τον Θεό (μου έχει συμβεί να το κάνω όχι για να «πέσουν τα τείχη της Ιεριχούς» ή για «ν’ ανοίξουν οι θύρες του δεσμωτηρίου», αλλά από δική μου ανάγκη, για να σταματήσω πια να σκέφτομαι και να στρέψω την καρδιά μου από τους φόβους ή τα προβλήματά μου στο πρόσωπο του Θεού) φέρνει αναπάντεχα λόγους παρηγοριάς και βεβαιότητας ότι ο Θεός είναι μαζί μας. Αυτός μας διαβεβαιώνει ότι άκουσε και θα κάνει την καλύτερη έκβαση για μας. Είναι αδύνατον να υμνούμε τον Θεό και η καρδιά μας να μη βρει παρηγοριά, δύναμη και ελπίδα, ακόμη κι αν δεν βρει άμεση λύση.

«Θυσίασε στον Θεό θυσία αίνεσης, και απόδωσε στον Ύψιστο τις ευχές σου· και να επικαλείσαι εμένα σε ημέρα θλίψης, θα σε ελευθερώσω, και θα με δοξάσεις». Ψαλμός 50:14-15.

Μεταμορφώνεις ή μεταμορφώνεσαι;

Η κάθε γενεά έχει ν’ αντιμετωπίσει τις δικές της προκλήσεις, έχει να φέρεις σε πέρας τις δικές της αποστολές και να εκπληρώσει τα σχέδια του Θεού στη γη. Η κάθε γενιά οφείλει, συνεπώς, να πάει το έργο της βασιλείας του Θεού πιο μακρά και να γίνει μια ευλογία στον κόσμο.

Πώς μπορεί όμως μια νέα γενεά όχι απλά να κάνει πράγματα για να συνεχίσει ένα έργο, αλλά να είναι μια ευλογημένη γενεά που θα πειραματίζεται τη δύναμη του Θεού στη ζωή της, στο περιβάλλον της εκκλησίας και στην έξω αποστολή της;

Όλα αυτά δεν είναι αυτονόητα. Η γενεά που σηκώθηκε μετά τον θάνατο του Ιησού του Ναυή και των πρεσβυτέρων που επέζησαν μετά απ’ αυτόν γνώριζε από λίγο έως καθόλου (παρεκτός εξαιρέσεων) τον Κύριο και τα έργα που Αυτός είχε κάνει για τις οικογένειες και τον λαό τους. Είχαν πάψει να αγαπούν τον Θεό και να Τον υπακούν ως τον μόνο αληθινό Θεό που άξιζε λατρεία. Είχαν ξεχάσει να είναι ευγνώμονες για τις ευλογίες που απολάμβαναν. Φαίνεται είχαν πάψει να διδάσκουν επιμελώς τα παιδιά τους τον Λόγο του Θεού με όλες του τις αλήθειες. Αναμφίβολα, είχαν αρχίσει να συμβιβάζονται με τα είδωλα των «γειτόνων» τους, να δείχνουν επιείκεια που έφτανε μέχρι την αποδοχή σε ειδωλολατρικές συμπεριφορές. Στο τέλος, οι ψεύτικοι θεοί των γύρω εθνών και οι πρακτικές τους -θρησκευτικές και μη-, μόλυναν τον λαό του Θεού που έπρεπε να είχε μείνει ξεχωρισμένος και διαφορετικός.

Αν μια γενεά αποτυγχάνει να φέρει εις πέρας την αποστολή της και αδυνατεί να είναι κανάλι ευλογίας εντός εκκλησίας και στον κόσμο, το πιο πιθανό είναι ότι έχει αμελήσει τη σοβαρή μελέτη του Λόγου του Θεού. Πολύ χειρότερα, έχει πάψει να τον σέβεται ως αληθινό λόγο Θεού. Έχει πάψει να τον υπακούει και προσαρμόζει κάθε φορά τον Λόγο στις ανάγκες και στις επιθυμίες της μάλλον παρά συμμορφώνει την άτακτη ζωή της με τον Λόγο του Θεού. Εκεί που ο Θεός δουλεύει πραγματικά, εκεί που η ζωή των ανθρώπων επηρεάζει, είναι εκεί που ο Λόγος του Θεού αντιμετωπίζεται με αλήθεια, σεβασμό και υπακοή. Είναι όταν ο ζωντανός λόγος του Θεού μεταμορφώνει ανθρώπους και συμπεριφορές, δηλαδή, όταν αλλάζει εμάς, τις επιθυμίες και τις σκέψεις μας, που μπορούμε να γίνουμε ευλογημένη γενεά που μεταμορφώνει τον κόσμο και δεν μεταμορφώνεται τελικά απ’ αυτόν, σύμφωνα με τις πρακτικές και τις επιθυμίες του.

«Και ο λαός λάτρευσε τον Κύριο όλες τις ημέρες τού Ιησού, και όλες τις ημέρες των πρεσβυτέρων, που επέζησαν μετά τον Ιησού, και είχαν δει όλα τα μεγάλα έργα τού Κυρίου, όσα έκανε για τον Ισραήλ […] και σηκώθηκε μια άλλη γενεά ύστερα απ' αυτούς, που δεν γνώρισε τον Κύριο ούτε τα έργα που έκανε για τον Ισραήλ.  Και οι γιοι Ισραήλ έπραξαν πονηρά μπροστά στον Κύριο, και λάτρευσαν τους Βααλείμ·  και εγκατέλειψαν τον Κύριο τον Θεό των πατέρων τους …» Κριτές 2:7, 11-12.

Η ανησυχία είναι απόδειξη απιστίας

Έχει συμβεί σε όλους  μας να αναθέσουμε δουλειές σε άλλους. Ίσως θέλαμε να δούμε αν είναι ικανοί. Ίσως για να δούμε τι μπορούν να καταφέρουν. Κυρίως όμως γιατί εμείς δεν μπορούσαμε να διεκπεραιώσουμε αυτές τις δουλειές.

Ενώ, λοιπόν, αφήνουμε δουλειές σε άλλους, συχνά δεν ησυχάζουμε ότι αυτές θα γίνουν κιόλας. Όχι μόνο γιατί ο άλλος μπορεί να είναι ξεχασιάρης και χρειάζεται λίγη υπενθύμιση, αλλά γιατί κάποιοι είμαστε εκ φύσεως άνθρωποι που θέλουμε να ξέρουμε αν γίνονται σωστά τα πράγματα και οι οποίοι συχνά αμφιβάλλουμε για τους άλλους.

Προσωπικά, ανήκω σ’ αυτή την κατηγορία. Όταν αφήνω δουλειές, ιδιαίτερα σημαντικές, όλο και έχω ένα μάτι πάνω σ’ αυτόν που τις έχει αναλάβει. Έχει ξεκινήσει; Σε πιο σημείο βρίσκεται; Γιατί αργεί, πώς το κάνει έτσι; Προσπαθώ, ωστόσο, να μην ανακατεύομαι, αν και σίγουρα υπάρχουν φορές που υποδεικνύω στον άλλον τι να κάνει ή ακόμη και γκρινιάζω για την αργοπορία.

Ο Δαβίδ στον 37 Ψαλμό, γέρος και γεμάτος πνευματικές εμπειρίες, μας παρακινεί να εμπιστευόμαστε στον Κύριο «τις δουλειές μας». Να χαιρόμαστε σ’ Αυτόν καθώς ζούμε την καθημερινότητά μας. Να πράττουμε δικαιοσύνη και αλήθεια. Να αναθέτουμε στον Κύριο τους δρόμους μας, όχι μόνο ελπίζοντας αλλά και ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ότι Αυτός θα ενεργήσει. Μας λέει να αναπαυόμαστε στον Κύριο, γεγονός που σημαίνει να μένουμε ήσυχοι και σιωπηλοί. Γιατί, τι άλλο θα μπορούσε να σημαίνει η ανησυχία παρά απιστία και αδημονία ; Όταν ελέγχουμε τους γύρω μας, ενώ τους έχουμε αναθέσει θέματα, είναι γιατί δεν είμαστε βέβαιοι ότι θα τα κάνουν καλά, ότι θα τα τελειώσουν στην ώρας τους και όπως ακριβώς τα είχαμε φανταστεί! 

Αλλά όταν "ελέγχουμε" τον Θεό; Όταν αδυνατούμε να ησυχάσουμε, να μείνουμε σιωπηλοί και ήρεμοι (αλήθεια, πόσος εξωτερικός αλλά και εσωτερικός διάλογος μπορεί να βασανίσει την ψυχή και να προσβάλλει τον Θεό), είναι γιατί περπατάμε με την όψη και όχι με την πίστη. Και συχνά οι προσευχές μας δεν παίρνουν απάντηση, γιατί ο Θεός θέλει να μας διδάξει να αφήνουμε πράγματα και να αφηνόμαστε σ’ Αυτόν. Πιο πολύ και από τις λύσεις, ο Θεός θέλει να μας μάθει να μην ανησυχούμε. Καθώς η πίστη μας και η γνώση του χαρακτήρα και των επεμβάσεων του Θεού θα μεγαλώνει, τόσο περισσότερο θα μπορούμε, όπως ο Δαβίδ, να αναπαυόμαστε στον Κύριο και να Τον περιμένουμε να μας δώσει όλα όσα Εκείνος έχει ετοιμάσει για μας.

«Ανάθεσε στον Κύριο τον δρόμο σου, και έλπιζε σ' αυτόν, κι αυτός θα ενεργήσει…» Ψαλμός 37:5.

Καθυστέρηση μπορεί να σημαίνει προετοιμασία

 Όταν ο Θεός θέλει να επιτελέσει ένα έργο και να εκπληρώσει τις αγαθές βουλές Του, παίρνει κάποιους δρόμους που εμείς δεν θα επιλέγαμε ποτέ. Ποιοι είναι οι δρόμοι  αυτοί; Είναι οι δρόμοι της αναμονής, της θλίψης, της υπακοής και της πιστότητας σε μικρά ή μεγαλύτερα πράγματα. Γιατί το κάνει; Επειδή όταν ο Θεός έχει σχεδιάσει ένα έργο για έναν δικό Του άνθρωπο, χρειάζεται να ετοιμάσει κατάλληλα και τον άνθρωπο αυτό για το έργο Του.

Κάνει εντύπωση πόσο «αργός» μπορεί να γίνει ο Κύριος με τον χρόνο. Κάνει ακόμη μεγαλύτερη εντύπωση με πόση λεπτομέρεια ασχολείται ο Θεός με κάποιον δικό Του, επιτρέποντας διάφορα στη ζωή του, ώστε να τον εξοπλίσει αλλά και να ετοιμάσει τις συνθήκες, προκειμένου το σχέδιό Του να μην αποτύχει.

Ο Θεός επένδυσε 17 σκληρά χρόνια για να κατεργαστεί τον χαρακτήρα του Ιωσήφ για το έργο του στην Αίγυπτο και για τη διακονία του στα αδέλφια του. Ο Μωυσής ήταν έτοιμος για το έργο της απελευθέρωσης του λαού Ισραήλ σε ηλικία 80 ετών. Ήταν τότε που ο Θεός τον κάλεσε και τον χρησιμοποίησε στη συνέχεια για 40 χρόνια, κάνοντάς τον όχι αρχηγό αλλά ευλογία για τον λαό Του. Ο Δαβίδ είχε τις υποσχέσεις του Θεού και το χρίσμα να γίνει βασιλιάς, καθώς ήταν ο εκλεκτός του Κυρίου και άνθρωπος κατά την καρδιά Του. Αλλά μέχρι ν’ ανέβει στον θρόνο, δοκίμασε χρόνια πειρασμών, βρέθηκε μπροστά σε επιλογές και σε διάφορα πνευματικά τεστ.

Μην αδημονείτε με τις καθυστερήσεις που ο Θεός επιτρέπει στη ζωή σας. Οι καθυστερήσεις είναι ο δρόμος της προετοιμασίας, είναι μέρος της ευλογημένης πορείας για το αγαθό σχέδιο που ο Θεός έχει ετοιμάσει για σας. Όταν οι καθυστερήσεις δεν οφείλονται σε δική μας περιπλάνηση ή απιστία, επειδή, για παράδειγμα, αρνούμαστε να μπούμε στα σχέδια Του Θεού, με τους όρους και τους τρόπους του Θεού, τότε δεν μπορεί παρά να είναι η σοφή καρδιά του Θεού που όχι μόνο ετοιμάζει το σχέδιο, αλλά ετοιμάζει κατάλληλα και τον άνθρωπο. Εμπιστευτείτε τον Θεό. Όταν όλα θα είναι έτοιμα, «τα στρεβλά θα γίνουν ίσια· και οι τραχείς τόποι, ομαλοί» (Ησαΐας 40:4). Μην χάνετε το θάρρος σας, γιατί οι προσμένοντες τον Κύριο, δεν θα ντροπιαστούν (Ησαΐας 49:23).

 

Ξέρει ο Θεός γιατί πρέπει να περιμένουμε

 

"Και έτσι, προσμένοντας με υπομονή, απήλαυσε την υπόσχεση".Εβραίους 6:15.

Ο Αβραάμ ήταν 75 χρονών όταν ο Θεός τού υποσχέθηκε ότι θα τον έκανε «πατέρα πλήθους εθνών» (Γένεση 17:4). Εντούτοις, χρειάστηκε να περιμένει 24χρόνια πριν δει αυτή την υπόσχεση να πραγματοποιείται. Εσάς, σας έχει συμβεί να έχετε προσευχηθεί για κάποιο θέμα, ίσως για χρόνια πολλά, περιμένοντας ο Θεός να απαντήσει, αλλά αυτό που φαίνεται ο Θεός να σας λέει με τη σιωπή Του είναι: «Περίμενε».  Εσείς, όμως, θεωρείτε ότι δεν χρειάζεται να περιμένετε, ή, τέλος πάντων, ότι έχετε ήδη περιμένει πάρα πολύ.

Αν κάποιος επιθυμεί να περπατήσει μαζί τον Θεό, θα πρέπει να μάθει κάποια στιγμή να περιμένει και να υπομένει. Θα πρέπει να είναι καρτερικός και ταπεινός. Η υπομονή και η ταπείνωση μαθαίνονται όταν μένουμε κάτω από ένα βάρος, μια ανάγκη, ένα αδιέξοδο.

Ο Ιάκωβος γράφει στην επιστολή του ότι «η δοκιμασία τής πίστης σας εργάζεται υπομονή· η δε υπομονή ας έχει τέλειο έργο, για να είστε τέλειοι και ολόκληροι, χωρίς να είστε σε τίποτε ελλιπείς» (Ιάκωβος 1:3-4). Λοιπόν, αποτελεί ένα είδος δοκιμασίας της πίστης αλλά και κατεργασίας της να περιμένουμε. Είναι καθώς περιμένουμε την εξέλιξη των σχεδίων και των χρόνων του Θεού που μαθαίνουμε υπομονή. Σ’ αυτές τις συνθήκες καλλιεργείται μέσα μας η ωριμότητα, η διάκριση, η ταπεινότητα, ο δυνατός χαρακτήρας. Όχι ότι δεν μπορεί να γίνουν λάθη καθώς περιμένουμε. Ούτε ότι δεν υπάρχουν φορές που ρέπουμε στην απογοήτευση ή την γκρίνια. Αυτό όμως δεν επηρεάζει τον Θεό. Οι ικεσίες μας και ο εκνευρισμός μας δεν θα επιταχύνουν τα σχέδια Του. Το πολύ-πολύ να μας κουράσουν, εφόσον  ο Θεός ενεργεί πάντα σύμφωνα με το δικό Του πλάνο και όχι με το δικό μας.

Αναμονή δεν σημαίνει σπατάλη του χρόνου μας προσπαθώντας να πάρουμε αυτό που επιθυμούμε. Η αναμονή δεν πρέπει να γίνει δικαιολογία για να κάνουμε ό,τι  θέλουμε ή για να μην επωμιστούμε τις υποχρεώσεις και τις ευθύνες μας. Καθώς περιμένουμε, όχι μόνο η υπομονή μας αυξάνει, αλλά και η πίστη μας ριζώνει βαθύτερα. Γινόμαστε δυνατότεροι, σοφότεροι και πιο υπάκουοι στις εντολές του Θεού. Τελικά, όλα αυτά τα οποία ο Θεός εργάζεται μέσα μας καθώς Τον περιμένουμε, αξίζουν πολύ, μα πολύ περισσότερο από το όποιο αντικείμενο της αναμονής μας.

 

Λάτρεψε τον Θεό, ποιος άλλος το αξίζει καλύτερα ;

 

Υπάρχουν μάλλον δύο δρόμοι για να ξεχάσει κάποιος χριστιανός τον Θεό. Ο ένας είναι ο δρόμος των θλίψεων και των διωγμών. Μέσα στους μεγάλους πειρασμούς και τις απογοητεύσεις κάποιος μπορεί να κλονιστεί και να χάσει την πίστη του. Υπήρχαν και θα υπάρχουν πάντα ναυάγια χριστιανικής ζωής σε τέτοιες συνθήκες.

Ο δεύτερος δρόμος, στον οποίο αναφέρεται πολύ συχνά η Βίβλος, είναι να ξεχάσεις τον Θεό απολαμβάνοντας τις ευλογίες Του. Να πάψεις να Τον σέβεσαι και να Τον λατρεύεις, ενώ χαίρεσαι τα τόσα δώρα που χάρισε και χαρίζει. Και είναι πάρα πολλά!

Ο Θεός σήκωσε το βάρος των αμαρτιών μας και την ενοχή μας χάρη στη θυσία του Χριστού στον σταυρό. Δεν ζούμε κάτω από κατάκριση, ούτε κάτω από την οργή και την τιμωρία του Θεού. Είμαστε ελεύθεροι και αναπαυμένοι, έξω από τη εξολοθρευτική μανία του εχθρού των ψυχών. Ο Θεός σκεπάζει καθημερινά τη ζωή μας με έλεος και οικτιρμούς. Είναι ο προμηθεύων στις ανάγκες μας και είναι πάντα παρών στις θλίψεις και στα αδιέξοδά μας. Η αγάπη Του είναι άφθονη στη ζωή μας, ενώ η χάρη Του έτοιμη να μας ενισχύσει στους δρόμους μας. Ο Θεός μάς σκεπάζει συχνά με άφθονες υλικές ευλογίες που δεν τις αξίζουμε.

Ο Θεός θύμιζε συνεχώς στον λαό Του, όπως και σε μας σήμερα με τον λόγο Του, ότι υπάρχει ο κίνδυνος μέσα στην ανάπαυση και στον πλούτο των ευλογιών Του να πάψουμε να Τον τιμούμε με την υπακοή και την πίστη μας, γιατί θεωρούμε πράγματα δεδομένα. Υπάρχει επιπλέον ο κίνδυνος «αφού φάμε και χορτάσουμε» (ψυχικά, σωματικά, πνευματικά) να λησμονήσουμε τον Κύριο και να αρχίσουμε να αναζητάμε άλλους θεούς, άλλες εμπειρίες, άλλες αξίες και προτεραιότητες. Τα κίνητρα και οι στόχοι μας να μην έχουν καθαρότητα. Οι επιθυμίες μας να μην είναι δίκαιες και αγνές. Τα σχέδιά μας να ξεκινούν από τον εαυτό μας και να καταλήγουν πάλι σ’ αυτόν, και όχι στη δόξα του ονόματος του Θεού.

Αν η καρδιά μας έχει καταλάβει σε βάθος το έργο του Θεού, αν Τον γνωρίζει όλο και περισσότερο, αν έχει ένα καθημερινό περπάτημα μαζί Του, θα αγαπά πρώτα τον Κύριο και θα θέλει ν' αρέσει σ’ Αυτόν. Αλήθεια, ποιος άλλος το αξίζει καλύτερα;   

«Και όταν ο Κύριος ο Θεός σου σε φέρει στη γη που ορκίστηκε στους πατέρες σου, στον Αβραάμ, στον Ισαάκ, και στον Ιακώβ, για να σου δώσει μεγάλες και καλές πόλεις, που δεν έκτισες, και σπίτια γεμάτα από όλα τα αγαθά, που δεν γέμισες, και πηγάδια ανοιγμένα, που δεν άνοιξες, αμπελώνες και ελαιώνες, που δεν φύτεψες· αφού φας και χορτάσεις, πρόσεχε στον εαυτό σου, μήπως και λησμονήσεις τον Κύριο, που σε έβγαλε από τη γη τής Αιγύπτου, από οίκο δουλείας. Τον Κύριο τον Θεό σου θα φοβάσαι, κι αυτόν θα λατρεύεις […]» Δευτερονόμιο 6:10-13.

Θα δεις τον καρπό, μείνε πιστός έως το τέλος στο έργο σου

 

Όταν ασχολούμαστε με κάτι, όταν κοπιάζουμε και θυσιάζουμε, επιθυμούμε να δούμε τα αποτελέσματα. Είναι συχνά μεγάλη η απογοήτευσή μας όταν τα αποτελέσματα είναι πενιχρά και ανάξια λόγου σε σχέση με τη μεγάλη προσπάθεια που έχουμε καταβάλλει.

Δεν υπάρχει πιστός χριστιανός που να μην έχει ένα έργο μπροστά του, το οποίο του το εμπιστεύθηκε ο Θεός και το οποίο μπορεί να είναι εντελώς διαφορετικό από του διπλανού του. Από την απλή υπηρεσία που μπορεί να προσφέρουμε στο σπίτι μας έως και τις μεγαλύτερες διακονίες, ο Κύριος εμπιστεύτηκε σε όλους μας ένα «χωράφι» να καλλιεργήσουμε και κάποια τάλαντα να επενδύσουμε στο έργο Του.

Μερικές φορές κάποιοι επιλέγουν ανώδυνα έργα, που δεν κοστίζουν πολλά. Για παράδειγμα, είναι πολλοί αυτοί που επιλέγουν να υπηρετούν από συμβουλευτική βάση. Δηλαδή, η υπηρεσία που τους αρέσει είναι να δίνουν συμβουλές! Ωστόσο, αν κοιτάξει κανείς το πρότυπο του πιστού δούλου που ευαρέστησε απόλυτα τον Θεό, του Ιησού Χριστού, καταλαβαίνει ότι ο Κύριος δεν διακόνησε με συμβουλές. Ο Χριστός ήρθε να φέρει τα καλά νέα της σωτηρίας, της συγχώρεσης, της θεραπείας, της ελπίδας της αιώνιας ζωής, αναλαμβάνοντας ένα επώδυνο έργο υπηρεσίας έως το τέλος. Πήρε ανθρώπινη μορφή, γνώρισε τα προβλήματα και τις αδυναμίες της ανθρώπινης φύσης και πέθανε στον σταυρό ως θυσία για τις αμαρτίες ολόκληρου του κόσμου.

Σίγουρα σε όλο αυτό, θα υπήρχαν αρκετές φορές κατά τη διάρκεια της επίγειας διακονίας του Ιησού όπου το έργο Του θα Του έμοιαζε μάταιο. Οι αρχιερείς αντιτίθεντο, οι θρησκευτικοί ηγέτες και οι πρεσβύτεροι του λαού δεν πείθονταν. Πολλοί απ’ αυτούς που θεράπευσε ή ευεργέτησε δεν Τον ευχαρίστησαν, ακόμη και Τον απέρριψαν. Η ίδια η οικογένειά Του δεν τον αναγνώριζε ως Μεσσία, ενώ οι μαθητές Του συχνά δεν καταλάβαιναν τι τους έλεγε, μένοντας εγκλωβισμένοι στον δικό τους κόσμο. Ο Χριστός έμεινε σταθερός. Διακόνησε με πίστη όλη τη ζωή Του κοιτώντας στο βάθος της σκηνής, στο τέλος της πορείας Του, που ήταν ένδοξη και καρποφόρα.

Συχνά ο Θεός λέει στον κάθε πιστό υπηρέτη Του εδώ στη γη: «Εσύ είσαι ο δούλος μου, Ισραήλ, στον οποίο θα δοξαστώ» (Ησαΐας 49:3). Και εμείς, κουρασμένοι και απογοητευμένοι, ίσως απαντάμε: «Κόπιασα μάταια· για το τίποτε και μάταια ανάλωσα τη δύναμή μου· η κρίση μου, όμως, είναι μαζί με τον Κύριο, και το έργο μου μαζί με τον Θεό μου» (Ησαΐας 49:4). Δεν είναι κακό αυτό, αν σκεφτούμε ότι και ο Κύριος θα είχε στιγμές απογοήτευσης και κούρασης. Τουλάχιστον, ας συνεχίζουμε. Μέχρι  το τέλος. Αυτό έχει αξία, και όχι το πώς νιώθουμε και το τι βλέπουμε. Ο Θεός που είναι πιστός και δίκαιος δεν θ’ αφήσει ποτέ το έργο μας χωρίς καρπό.  

 

 

 

 

Οι κατακτήσεις της πίστης δεν έχουν ηλικία

 

Μερικές φορές οι άνθρωποι νιώθουν άβολα που γερνούν και το θέμα της ηλικίας απασχολεί ακόμη και τους νέους που θεωρούν ότι μεγαλώνουν και ότι τα χρόνια τρέχουν, χωρίς να έχουν εκπληρώσει τα όνειρά και τους στόχους τους.

Πιστεύω ότι το θέμα της ηλικίας ταλαιπωρεί άδικα νεότερους και μεγαλύτερους. Όχι ότι δεν μεγαλώνουμε ή δεν γερνάμε. Ακόμη κι αν μεγαλώνουμε όμορφα, δεν είναι η εξωτερική εμφάνιση που μετράει, γιατί υπάρχουν νέοι μέσα στην απογοήτευση και μεγαλύτεροι με οράματα και στόχους προς κατάκτηση. Το κλειδί της νεότητας κρύβεται συχνά στη σχέση που έχουμε με τον Κύριο. Αυτή η «νεότητα» είναι μια δύναμη εσωτερικής πίστης που θρέφεται από τις αλήθειες του Λόγου του Θεού και τις υποσχέσεις Του. Μπορεί κάποτε να υποφέρουμε ψυχικά ή το σώμα μας να ασθενεί, αλλά είναι μόνο όταν προσμένουμε τον Θεό και ελπίζουμε σ’ Αυτόν που ανανεώνεται η ελπίδα μας και δεν αποκάμνουμε.

Ο Χάλεβ ήταν ένας από τους δύο πιστούς κατασκόπους μεταξύ των 12 που έστειλε ο Μωυσής να κατασκοπεύσουν τη γη της επαγγελίας και ο οποίος έφερε αγαθή αναφορά. Τότε ήταν 40 χρονών και ύστερα από 45 χρόνια περιπλάνησης στην έρημο, αναμονής και μαχών, ζήτησε από τον Ιησού του Ναυή, τον αρχηγό του λαού και φίλο του, την εκπλήρωση της υπόσχεσης που τους είχε δώσει ο Κύριος, ότι μόνο αυτοί από ολόκληρο τον λαό θα ζούσαν για να κληρονομήσουν τη γη που πάτησαν τα πόδια τους.  

Αυτή η ώρα είχε έρθει και για τους δύο και ο 85χρονος  Χάλεβ ένιωθε το ίδιο νέος και δυνατός όπως στα 40 του! Οι υποσχέσεις του Θεού τού είχαν δώσει χαρά και κουράγιο όλα αυτά τα χρόνια και τώρα που είχαν μπει επιτέλους στη γη, αναλαμβάνει να διεκδικήσει ό,τι ο Κύριος τού είχε υποσχεθεί. Ο Χάλεβ ζήτησε ένα όρος και οχυρωμένες πόλεις γιγάντων να κατακτήσει και δεν σκέφτηκε εύκολες μάχες που θα ταίριαζαν σ’ έναν ηλικιωμένο άνθρωπο. Γιατί; Επειδή πίστεψε ότι ο Θεός θα του έδινε δυνάμεις ανάλογες με το έργο που είχε να επιτελέσει και σύμφωνα με τις υποσχέσεις Του. Είναι αλήθεια ότι μερικές φορές ο εχθρός μάς εξαπατά για να μας κλέψει την «κληρονομιά μας», πείθοντάς μας ότι είμαστε πολύ μεγάλοι, ότι είναι πολύ αργά, ότι δεν υπάρχει περίπτωση να… Ωστόσο, οι κατακτήσεις της πίστης στη φυσική και την πνευματική ζωή δεν έχουν ηλικία. Ποτέ δεν είμαστε πολύ μεγάλοι για να εμπιστευτούμε και να υπηρετήσουμε τον Κύριο καθώς  περιμένουμε απ’ Αυτόν να πραγματοποιήσει τις θαυμαστές υποσχέσεις Του στη ζωή μας.

«Οι νέοι, όμως, θα ατονήσουν και θα αποκάμουν, και οι εκλεκτοί νέοι θα εξασθενήσουν ολοκληρωτικά· αλλ' αυτοί που προσμένουν τον Κύριο θα ανανεώσουν τη δύναμή τους· θα ανέβουν με φτερούγες σαν αετοί· θα τρέξουν, και δεν θα αποκάμουν· θα περπατήσουν, και δεν θα ατονήσουν». Ησαΐας 48 :30-31.

 

Το θέλημα του Θεού είναι γνώση και πράξη

Κάποτε ένας ηλικιωμένος αδελφός μού είχε δώσει την εξής πνευματική συμβουλή και είναι μετά από χρόνια που την κατάλαβα και την εφαρμόζω: «Ζήτα από τον Θεό να σου φανερώνει το θέλημά Του. Αλλά όταν στο φανερώσει, ζήτα Του να σου δίνει και τη δύναμη να το κάνεις»!

Ο Θεός αποκαλύπτει τον εαυτό Του, αυτό διαβάζουμε στον Λόγο του και δεν μπορεί να είναι ψέμα. Μερικά πολύ χρήσιμα εδάφια πάνω σ’ αυτό:

«Εγώ θα σε συνετίσω, και θα σε διδάξω τον δρόμο, στον οποίο πρέπει να περπατάς• θα σε συμβουλεύω• επάνω σου θα είναι το μάτι μου» (Ψαλμός 32:8).

«Αγαθός και ευθύς είναι ο Κύριος• γι' αυτό, θα διδάξει στους αμαρτωλούς τον δρόμο. Θα οδηγήσει τούς πράους με κρίση, και θα διδάξει στους πράους τον δρόμο το […] Ποιος είναι ο άνθρωπος που φοβάται τον Κύριο; Αυτόν θα διδάξει τον δρόμο, που πρέπει να εκλέξει• η ψυχή του θα κατοικεί σε αγαθά, και το σπέρμα του θα κληρονομήσει τη γη. Το απόρρητο του Κυρίου είναι μαζί με εκείνους που τον φοβούνται, και σ' αυτούς θα φανερώσει τη διαθήκη του» (Ψαλμός 25: 8-9,12-14).

«Εγώ είμαι ο Κύριος ο Θεός σου, που σε διδάσκω για την ωφέλειά σου, σε οδηγώ διαμέσου του δρόμου από τον οποίο έπρεπε να πας. Είθε να άκουγες τα προστάγματά μου! Τότε, η ειρήνη σου θα ήταν σαν ποταμός, και η δικαιοσύνη σου σαν κύματα θάλασσας (Ησαΐας 48: 17-18).

«Έλπιζε στον Κύριο με όλη σου την καρδιά, και μη επιστηρίζεσαι στη σύνεσή σου• σε όλους τους δρόμους σου γνώριζε αυτόν, κι αυτός θα διευθύνει τα βήματά σου. Μη φαντάζεσαι τον εαυτό σου σοφό» (Παροιμίες 3:5-7).

Για κάποιους το θέλημα του Θεού είναι άπιαστο και μακρινό. Μα, πιο θέλημα του Θεού να αναζητήσω μέσα σ’ έναν ρευστό κόσμο και σε σχέση με ένα σωρό άλλα άτομα που παίρνουν τις δικές τους ανεξάρτητες αποφάσεις; Δεν είμαστε λογικά όντα, με συναισθήματα και σκέψεις δοσμένα από τον Θεό, που μπορούμε ν’ αντιλαμβανόμαστε το σωστό και το λάθος, τι τελικά θέλουμε και τι όχι;

Είναι συνετότερο αντί να λέμε τα παραπάνω, ν’ αναγνωρίζουμε ότι πέρα από τον κόσμο που κατανοούμε, υπάρχει και ένας άλλος κόσμος που μας διαφεύγει. Υπάρχει και το μέλλον με τις θετικές και τις αρνητικές εξελίξεις του. Εμείς οι ίδιοι αλλάζουμε, οι άλλοι αλλάζουν, οι συνθήκες αλλάζουν. Ποιες κατευθύνσεις θα πάρουν αυτές οι αλλαγές και τι θα επηρεάσουν, δεν ξέρουμε ακριβώς. Γι’ αυτό, ας προσεγγίζουμε το θέλημα του Θεού συμβουλευόμενοι την τέλεια γνώση και γνώμη του Θεού. Και επειδή το θέλημα του Θεού είναι τελικά πράξη και όχι γνώση μόνο, ας Του ζητάμε τη δύναμη να το εκτελέσουμε. Κάποτε δεν είναι ούτε εύκολο ούτε είναι ακριβώς αυτό που θα θέλαμε. Ωστόσο, ο Θεός ξέρει καλύτερα και θέλει το καλύτερο για τη ζωή μας. Αξίζει να Τον εμπιστευόμαστε!

 

Επιθυμία: εμπόδιο 3ο για να μην κάνουμε το θέλημα του Θεού

 

Μαζί με τον φόβο και τη βιασύνη, ανάλογα με το χαρακτήρα και τις συγκυρίες, η επιθυμία είναι το 3^ο εμπόδιο για να μην κάνουμε το θέλημα του Θεού. Ίσως θα μπορούσε να είναι και το πρώτο. Η επιθυμία είναι το πιο εύκολο και γρήγορο μέσο για να πέσουμε, καθώς όταν σκεφτόμαστε τον άνθρωπο, εννοούμε έναν ξεχωριστό κόσμο επιθυμιών, συναισθημάτων και αναγκών. Θυμόμαστε, επίσης, ότι αυτό που οδήγησε την Εύα να παρακούσει στην Εδέμ ήταν πρωτίστως η επιθυμία της για εκείνον τον απαγορευμένο καρπό, που έγινε πειρασμός πτώσης.

Η επιθυμία αυτή καθαυτή δεν είναι κακή για τον άνθρωπο. Ο Θεός σκέφτεται, επιθυμεί πράγματα, κατεργάζεται σχέδια και τα εκτελεί. Τον ίδιο χαρακτήρα έχει δώσει και σε μας και είναι συχνά ο Κύριος που βάζει μέσα μας σκέψεις, επιθυμίες και σχέδια. Η Βίβλος μάς το θυμίζει, ώστε να εξετάζουμε με σύνεση τις επιθυμίες μέσα μας : «με φόβο και τρόμο να κατεργάζεστε τη δική σας σωτηρία επειδή, ο Θεός είναι που ενεργεί μέσα σας και το να θέλετε και το να ενεργείτε, κατά την ευδοκία του» (Φιλιππησίους 2:12».

Ωστόσο, τι συμβαίνει όταν η επιθυμία δεν προέρχεται από τον Θεό; Ξέρουμε ότι δεν είναι πάντα εύκολη η διάκριση. Ούτε έχουμε μια κεραία στο κεφάλι μας που με το που επιθυμούμε κάτι αντίθετο από το θέλημα του Θεού ή έξω από τον Λόγο του, να μας προειδοποιεί άμεσα και να μας επαναφέρει. Εδώ γίνονται τα μεγαλύτερα λάθη, γιατί κάποτε η επιθυμία είναι έντονη, η ανάγκη άμεση, η εγρήγορση υποτονική και ο εξορθολογισμός της επιθυμίας ικανός να πείθει. Πείθει ακόμη και να παραβούμε το ξεκάθαρα εκφρασμένο θέλημα του Θεού. Όταν σκεφτόμαστε την αμαρτία του Δαβίδ με τη Βηθ-σαβέε, τη γυναίκα του Ουρία, καταλαβαίνουμε ότι το πάθος για μια όμορφη γυναίκα σε συνδυασμό με την πνευματική νωθρότητα οδήγησε έναν αφιερωμένο άνθρωπο του Θεού σε πολύ δραματικότερες αμαρτίες από την απλή μοιχεία. 

Δυστυχώς, η αμαρτία έχει δύναμη πάνω μας και τρομερά επιχειρήματα να μας παρασύρει, όταν κάποια παράθυρα της ζωής μας είναι μισάνοιχτα στα καλέσματά της. Αλλά ακόμη χειρότερο είναι όταν το πείσμα και επιμονή μας ζευγαρώνουν με την επιθυμία μας. Αυτό είναι πιο συνειδητό και όχι τόσο αιφνίδιο και πάει μαζί με εσωτερική ειρωνεία και αμφισβήτηση, με έλλειψη υπακοής και άρνηση συμβουλών, είτε είναι από αγαπητούς ανθρώπους είτε από τον  Θεό. Ο Σαμψών είναι ένα τέτοιο παράδειγμα ανθρώπου που συνδύασε καταστροφικά το ευλογημένο θέλημα του Θεού για τη ζωή του με τα δικά του άτσαλα σχέδια και τις επιπόλαιες επιθυμίες του.

Αυτά τα παραδείγματα  δεν αφορούν μόνο στις σεξουαλικές αμαρτίες, αλλά μπορούν να μεταφερθούν σαν στάσεις ζωής και σε άλλους τομείς. Ο Θεός μάς καλεί να εξετάζουμε τις επιθυμίες μας και τα σχέδιά μας κάτω από το φως της Γραφής, δίνοντας πολύ χρόνο και χώρο στο Άγιο Πνεύμα να μας ελέγχει και να μας ενθαρρύνει προς τη σωστή κατεύθυνση.  

«Πειράζεται, όμως, κάθε ένας, από τη δική του επιθυμία, καθώς παρασύρεται και δελεάζεται.  Έπειτα, η επιθυμία, αφού συλλάβει, γεννάει την αμαρτία· και η αμαρτία, μόλις εκτελεστεί, γεννάει τον θάνατο». Ιάκωβος 1:14-15.