Θέλω έναν Θεό σύμφωνα με τα όνειρά μου

«Κι εμείς γνωρίσαμε και πιστέψαμε την αγάπη που έχει για μας ο Θεός». Α΄Ιωάννη 4:16.

Νομίζω ότι δεν θα ζητούσα πολλά αν θα ήθελα έναν Θεό σύμφωνα με τα όνειρά μου. Εφόσον ο Θεός είναι αγάπη, εφόσον είναι και παντοδύναμος, με κάθε εξουσία και γνώση, γιατί να μη μου δώσει τις λίγες (δηλαδή τις πάμπολλες) ευλογίες και χαρούλες που Του ζητάω;)

Θέλω να έχω υγεία, επίσης, θέλω να είναι υγιείς και όλα τα μέλη οικογένειάς μου. Θέλω να σπουδάσω και αν γίνεται να πετύχω. Θέλω να έχω μια καλή δουλειά, με καλό μισθό, να μη τρέχω με λεωφορεία και μετρό, να, ένα αυτοκινητάκι δεν βλάπτει. Θέλω να έχω και  δυο φίλους, να περνάω καλά. Θέλω να μένω και σε μια αξιοπρεπή γειτονιά. Να έχω μια αξιοπρεπή, άνετη ζωή. Θέλω να παντρευτώ και γιατί όχι να καλοπαντρευτώ. Θέλω τα παιδιά μου να είναι καλά, ήσυχα, έξυπνα, όμορφα και ... να μη με σκάνε. Θέλω τα πεθερικά μου να μην ανακατεύονται πολύ, να μην έχουν και ιδιαίτερα προβλήματα και δυσκολεύει το πράγμα. Θέλω και στην εκκλησία να δουλεύουν τα πράγματα καλά, θέλω …. Θέλω πολλά, Θεέ μου; Δεν είναι δίκαια όλα αυτά; Τι κακό ζητάω;

Κάπως έτσι σχεδιάζουμε τη ζωή μας, και, άθελά μας, συμπεριλαμβάνουμε τον Θεό στα σχέδιά μας. Πιστεύουμε ότι θα πρέπει να κάνει πράγματα, αφού είναι αγάπη και αφού μπορεί, ώστε να μην ταλαιπωρούμαστε κάθε τόσο.

Αυτή είναι μια ανώριμη αγάπη, γιατί έχουμε ίσως μια ανώριμη σχέση με τον Θεό. Θυμάμαι ότι συχνά στην εφηβεία μου έλεγα στους γονείς μου ότι δεν με αγαπάνε. Τους μούτρωνα, φώναζα και, όταν χρειαζόταν, τους έσκαγα κιόλας. Φαντάζομαι ότι δεν είμαι η μόνη. Μετρούσα την αγάπη με τις παροχές, την κατανόηση, την ευχαρίστηση. Είχα κάτι απαιτήσεις που τότε μου φαίνονταν ορθολογικές και δίκαιες, μα τώρα που τις σκέφτομαι, εγώ δεν υπήρχε καμιά περίπτωση να τις έκανα στα παιδιά μου. Και όμως, οι άνθρωποι αυτοί τις έκαναν συχνά, μήπως μου αλλάξουν γνώμη. Μήπως με βοηθήσουν να κάνω ένα βήμα μπροστά. Μήπως μεγαλώνοντας, ωριμάσω και κατανοήσω.

Ο Θεός είναι αγάπη. Περιμένει να ωριμάσουμε και να κατανοήσουμε την αγάπη Του, επειδή κάποια πράγματα, δυστυχώς, δεν γίνονται ή δεν πρόκειται να γίνουν όπως ακριβώς τα θέλουμε. Θα μας κάνει διάφορα δώρα και θα μας δώσει ευλογίες. Ωστόσο, δεν θα κάνει όλα μας τα κέφια. Είναι σαν να ζητάμε να ρυθμιστεί μια επίγεια ζωή παράδεισος για μας. Αλλά αν εμείς δικαιούμαστε μια τέτοια ζωή, γιατί να μην την δικαιούνται και οι άλλοι; Αυτή η ρύθμισης της ζωής είναι αδύνατη για τον παρόντα κόσμο. Το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να ωριμάσουμε στην αγάπη μας με τον Θεό και μέσα από αυτή την ωριμότητα να καταλάβουμε ότι ο Θεός είναι πραγματικά αγάπη.

Ταπείνωση: το αντίδοτο στον εγωισμό

«Η υπερηφάνεια του ανθρώπου θα τον ταπεινώσει· ενώ ο ταπεινόφρονας απολαμβάνει τιμή». Παροιμίες 29:23.

Οι πιστοί χριστιανοί και όσοι σέβονται επίσης τον Θεό κρατιούνται μακριά από την αμαρτία και καλά κάνουν. Εντούτοις, υπάρχει μια μορφή αμαρτίας που είναι η χειρότερη απ’ όλες: ο εγωισμός, ο οποίος είναι αρκετός να σε καταστρέψει.

Ο Θεός μέσα στη Βίβλο δείχνεται γεμάτος έλεος για όλες εκείνες τις ανθρώπινες αμαρτίες που γεννά η αμαρτωλή φύση μας. Και ενώ είναι γεμάτος συγχώρηση γι’ αυτές, δεν φαίνεται να δείχνει έλεος στην περηφάνια που είναι η αρχή κάθε κακού. Από περηφάνια ο διάβολος ξέπεσε από τη θέση που τον είχε θέσει ο Θεός και κατέληξε να μισεί και να μάχεται τον Δημιουργό του. Μπορεί επίσης να μην πιστεύαμε ότι η περηφάνια είναι η αρχή κάθε κακού, αν δεν τη βλέπαμε να παρελάζει γύρω μας και αν δεν βλέπαμε και το σπόρο της μέσα μας.

Στη Γραφή ο Θεός κατακεραυνώνει την περηφάνια όπου τη συναντήσει. Τα παραδείγματα δεν λείπουν: ο Αδάμ και η Εύα φαντάστηκαν τους εαυτούς τους όχι μόνο ν’ απολαμβάνουν έναν όμορφο απαγορευμένο καρπό, αλλά να ανοίγουν τα μάτια τους και να γίνονται  θεοί. Ο Κάιν έμεινε αμετανόητα περήφανος, ο Σαούλ και ο Αβεσσαλώμ το ίδιο. Ο υπερήφανος Ναβουχοδονόσορας επιβεβαίωσε με την εξευτελιστική πτώση του ότι το μεγαλείο της Βαβυλώνας και η ένδοξη φήμη του μπορούσαν να γίνουν σκόνη. Τέλος, τα περισσότερα ουαί του Χριστού στρέφονταν εναντίον των «εξαίρετων» Φαρισαίων που ήταν εγωιστές και δεν ήξεραν τι θα πει ταπείνωση.

Τι θα πει ταπείνωση; Ταπείνωση είναι να μπορώ να κατεβάζω τον εαυτό μου. Ταπείνωση είναι να γνωρίζω τα λάθη και τις αδυναμίες μου και να μην τις φορτώνω σε άλλους. Ταπείνωση είναι να μην έχω μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μου, τη φήμη μου, τις ικανότητές μου. Ταπείνωση είναι να δέχομαι την παιδεία του Θεού χωρίς να πιστεύω ότι αξίζω καλύτερα απ’ αυτό που ο Θεός επιτρέπει στη ζωή μου. Ταπείνωση είναι να μπορώ να ζητώ συγνώμη και να μη συνεχίζω πιστεύοντας ότι ο χρόνος θεραπεύει, ενώ είναι η ταπείνωση που θεραπεύει.

Οι άνθρωποι φοβούνται να ταπεινώσουν τον εαυτό τους. Κάνουν λάθος, επειδή η ταπείνωση οδηγεί στη δικαίωση, ακόμη κι αν είναι κάποιος φταίχτης. Ο τελώνης είχε το θάρρος της ταπείνωσης. Η γυναίκα που έκλαιγε στα πόδια του Ιησού και σκούπιζε με τα μαλλιά της τα δάκρυα είχε αυτό το θάρρος. Δεν ζήτησε συγχώρηση, αλλά της την έδωσε ο Χριστός όταν είδε την ταπείνωσή της. Μη φοβάστε την ταπείνωση στη σχέση σας με τον Θεό ή τους ανθρώπους, φοβηθείτε καλύτερα τον εγωισμό.

Πόσες πολλές αλυσίδες μάς δένουν;

«Αν, λοιπόν, ο Υιός σάς ελευθερώσει, θα είστε πραγματικά ελεύθεροι». Ιωάννης 8:36.

Μια από τις κυρίαρχες λέξεις της εποχής μας είναι η λέξη «απελευθέρωση». Απελευθέρωση των ηθών, απελευθέρωση της γυναίκας, απελευθέρωση από προκαταλήψεις και ταμπού, απελευθέρωση από όλους και όλα…

Η ελευθερία είναι από τις πιο αγαπημένες μας λέξεις και δυσκολευόμαστε όταν αυτή περιορίζεται για διάφορους λόγους. Ποιος δεν θα ήθελε να ξυπνά την ώρα που του αρέσει, να πηγαίνει στη δουλειά όποτε έχει κέφι, να συναναστρέφεται με φίλους όποτε τον ευχαριστεί η παρέα ή έχει καλή διάθεση, να μπορεί να ικανοποιεί κάθε του επιθυμία χωρίς κόπο και χωρίς συνέπειες, να μην έχει διαρκώς ένα κράτος-ελεγκτή πάνω από το κεφάλι του…

Και ενώ προσπαθούμε να σπρώξουμε τα πράγματα προς τη μορφή ελευθερίας που μας ικανοποιεί, εξακολουθούν να υπάρχουν μέσα μας αλυσίδες. Συχνά βλέπουμε ότι ξεφορτωθήκαμε ένα εμπόδιο για την ελευθερία μας, αλλά άλλες μορφές δουλείας,  λεπτές ή υπόγειες, παραμένουν.  

Υπάρχουν αλυσίδες που μας κάνουν υποχείρια της φιλοδοξίας μας, των φόβων μας, της φυγοπονίας μας,  της ζήλιας μας, του εύθραυστου εγωισμού μας. Άλλοτε είμαστε δέσμιοι των επιθυμιών μας, των ροπών μας, της απέχθειάς μας, της στενόμυαλης κρίσης μας. Δυστυχώς, είμαστε δέσμιοι του ίδιου μας του εαυτού και κάποιοι γινόμαστε άθελά μας και δέσμιοι του διαβόλου που μας «χειρίζεται» αθέατα ή φανερά.

Τέλεια ελευθερία μόνο ο Χριστός μπορεί να φέρει μέσα μας. Είτε πρόκειται για πάθη, για ναρκωτικά, για αλκοόλ, για τζόγο, για πορνογραφία, ή για όποια άλλη παρέκκλιση και διαστροφή. Ο Χριστός έχει τη δύναμη να μας ελευθερώσει από σαρκικές ροπές καθώς και από ψυχικά και πνευματικά δεσμά. Είναι πραγματικά απόλαυση ενώ είσαι γεμάτος πείσμα, ενώ είσαι δέσμιος της μιζέριας, είσαι δέσμιος του κουτσομπολιού, της τεμπελιάς, δεν ικανοποιείσαι ποτέ, δειλιάζεις να κάνεις πράγματα, είσαι δέσμιος των ιδεών και των εμμονών σου, θύμα της αυτολύπησης και πόσων ακόμη πραγμάτων, να μπορείς δια του Χριστού ν’ απολαύσεις τη δική σου ατομική ελευθερία, γιατί αυτή πληρώθηκε με το αίμα Του.

Δεν έχω ζήσει πιο συγκλονιστική συνάντηση απελευθέρωσης από κείνη με τον Ιησού Χριστό. Κάθε τόσο βρίσκομαι μπροστά σε νέες προκλήσεις και  διλήμματα και εκπλήσσομαι με τη δύναμη που απορρέει όταν τολμήσεις «ν’ αγγίξεις» τον Χριστό, χωρίς να φοβάσαι ότι θα καείς ολότελα μέσα σ’ αυτή τη σχέση.

Να είστε δίκαιοι κάθε μέρα

«Αυτός που πράττει τη δικαιοσύνη είναι δίκαιος, όπως εκείνος είναι δίκαιος (Α΄Ιωάννη 3:7). 

Ο απόστολος Ιωάννης, μαθητής της αγάπης και μάλλον ήπιος και διαλλακτικός χαρακτήρας, στην πρώτη του επιστολή δίνει συμβουλές και πνευματική διδασκαλία μ’ έναν πολύ ξεκάθαρο και απόλυτο τρόπο. Διαβάζοντάς την, καταλαβαίνουμε ότι τη διατρέχουν πολλά ζεύγη αληθειών θετικών /αρνητικών ως εξής: αυτό είναι αλήθεια, αυτό δεν είναι. Αυτό είναι φως, αυτό είναι σκοτάδι. Αυτό είναι από τον Θεό, αυτό δεν είναι. Αυτό κάνει ένας χριστιανός, αυτό δεν το κάνει.

Λοιπόν, μέσα σ’ αυτές τις αντιθέσεις τοποθετείται και η έννοια της δικαιοσύνης. «Αυτός που πράττει τη δικαιοσύνη είναι δίκαιος, όπως εκείνος είναι δίκαιος (Α΄Ιωάννη 3:7). Και το αντίθετο: « … καθένας που δεν πράττει δικαιοσύνη δεν είναι από τον Θεό, κι εκείνος που δεν αγαπάει τον αδελφό του» ( Α΄ Ιωάννου 3:10).

Δεν ξέρω αν σας έχει απασχολήσει ιδιαίτερα η έννοια της δικαιοσύνης, αλλά εμένα με απασχολεί κάθε μέρα. Θεωρώ ότι χωρίς δικαιοσύνη δεν μπορεί να υπάρξει αγάπη, αλήθεια, συμπόρευση. Ούτε ορθή ρύθμιση ανθρωπίνων σχέσεων ή θεσμών. Πολλές φορές μέσα από μια λανθασμένη μορφή αγάπης φιμώνουμε τη δικαιοσύνη. Άλλοτε, το συμφέρον μάς κάνει να την ξεχνούμε, ενώ ο φόβος μας για ισορροπία και έλλειψη εντάσεων μάς «αναγκάζει» να την καταπατούμε.

Σας παραινώ να είστε δίκαιοι κάθε μέρα. Ξεκινήστε από την οικογένειά σας που είναι και το πιο δύσκολο σχολείο. Να είστε δίκαιοι με τον σύζυγο ή την σύζυγο. Μην υποτιμάτε τον άλλον. Μην τον γελοιοποιείτε. Αν κάποια πράγματα δεν τα μπορεί, αν για κάποια πράγματα δεν έχει τις ανάλογες δυνάμεις, η δικαιοσύνη σας ας δει την αλήθεια και ας αποδεχτεί τα όρια του άλλου. Επίσης, μην εκμεταλλεύεστε τον άλλον. Υπάρχουν άνθρωποι που ενώ έχουν τις δυνατότητες, δεν είναι πρόθυμοι να κάνουν αυτά που οι ίδιοι απαιτούν από τους γύρω τους. Αν εσύ δεν μπορείς, πρέπει υποχρεωτικά ο άλλος να το κάνει για σένα; Εκμετάλλευση είναι να ζητάς αυτά που εσύ ποτέ δεν θα  έκανες σε άλλους.

Τέλος, να είστε δίκαιοι με τα παιδιά σας, τ’ αδέλφια σας, τους γονείς σας. Κάποια άτομα είναι πιο εύκολα στο να συναινέσουν σ’ αυτό που τους λέμε, κάποια άλλα καθόλου. Τυχαίνει λοιπόν συχνά σ’ ένα σπίτι να την πληρώνουν οι ίδιοι και οι ίδιοι. Αν είναι ευθύνη αυτού που αδικείται να μάθει επιτέλους να λέει και όχι, εξίσου έχει ευθύνη και αυτός που φορτώνει δουλειές, ρίχνει στο φιλότιμο ή δημιουργεί τύψεις, αδικώντας μονίμως τα ίδια άτομα.   

Να είστε δίκαιοι κάθε μέρα. Να είστε δίκαιοι καταβάλλοντας και το αντίστοιχο κόστος. Να είστε δίκαιοι όπως  και εσείς θέλετε ο Θεός να είναι δίκαιος  μαζί σας καθώς και με τους άλλους.

Ερωτήματα και αποφάσεις που μπορεί να μας βασανίσουν

«Με τρομερά πράγματα, μαζί με δικαιοσύνη, θα απαντάς σε μας, Θεέ τής σωτηρίας μας, η ελπίδα όλων των περάτων τής γης, και όσων βρίσκονται μακριά στη θάλασσα». Ψαλμός 65:5.

Αν θα αποφασίσει μία γυναίκα να κρατήσει ένα παιδί από μία κύηση, ακόμη και ανάπηρο, είναι θέμα προσωπικής συνείδησης, ευθύνης και επιλογής. Το ότι ίσως κανένας από τους γύρω της, ακόμη και η εκκλησία ή πιστοί χριστιανοί, δεν βρεθούν να μοιραστούν το φορτίο, δεν σημαίνει ότι το άτομο δεν βρίσκεται μπροστά σε μια προσωπική απόφαση επιλογής για κάτι που είτε συνέβη «κατά λάθος» στη ζωή του είτε γιατί ο Θεός το επέτρεψε. Το πώς τελικά θα το μεταχειριστεί αυτό ο Θεός, αν το χρησιμοποιήσει για σωτηρία, για έλεγχο, για κατεργασία υπομονής, ή για ό,τι άλλο, δεν αναιρεί το μερίδιο ευθύνης που μας αναλογεί για κάθε πράξη μας.

Όπως ακριβώς επιλογή και ευθύνη είναι αν θα υπηρετήσουμε εσαεί ή όχι ένα ανάπηρο από ατύχημα παιδί, έναν άντρα ή μια γυναίκα με μακροχρόνια πορεία αλτσχάιμερ, ένα ψυχολογικά διαταραγμένο μέλος της οικογένειάς μας, ανεξάρτητα από το πόσοι και ποιοι θα μας στηρίξουν. Απλά στην περίπτωση της κύησης είναι δελεαστική η δυνατότητα επιλογής να το «προλάβουμε», στις άλλες όχι. Αν και σ’ αυτές  μπορούμε και πάλι να επανεξετάσουμε τη θέση μας.  Πάντα η έννοια της ατομικής επιλογής και της ευθύνης υφίσταται σε κάθε μια από τις πράξεις μας.

Όπως σε όλες τις περιπτώσεις έτσι και εδώ, υπάρχει η αντίληψη ότι τα άτομα δεν πρέπει να νιώθουν ενοχές για τις πράξεις τους. Αντίθετα, πρέπει να νιώθουν αποδεκτά και όχι δακτυλοδεικτούμενα. Όμως, αυτή την εσωτερική συμφιλίωση μόνο ο Θεός μπορεί να την προσφέρει τελεσίδικα στο άτομο. Είτε αποτύχαμε θεληματικά είτε εξ αγνοίας μας, μόνο ο Θεός μπορεί να κοιτάξει εκεί που έχουμε αποτύχει και να μας πει ότι Εκείνος σβήνει κάθε ενοχή, μας δέχεται, μας δίνει ειρήνη και νέο ξεκίνημα. Αυτός ξέρει τις πληγές μας, έχει αφουγκραστεί το αδιέξοδο και τον πόνο μας. Ανεξάρτητα αν μας δικαιώνουν ή μας κατανοούν οι άλλοι, ο Θεός μπορεί να χρησιμοποιήσει κάποιον να μας φέρει το μήνυμα της ανάπαυσης και της θεραπείας μέσα μας. Και η άλλη πλευρά: μπορεί οι γύρω μας να βρουν χίλια ελαφρυντικά για να ανακουφίσουν τη συνείδησή μας,  και η επιστήμη έχει επίσης τρόπους να καταλαγιάζει τις τύψεις και την ενοχή. Αλλά αν ο σκοπός είναι να νιώθουμε καλά, να μας κατανοούν ή να μας αποδέχονται οι άλλοι με όλες μας τις πράξεις, τότε ας αφήσουμε καλύτερα τον Θεό  έξω απ’ αυτό.

Κλείνοντας, η εκκλησία έχει ευθύνη να στηρίξει, να μην καταδικάσει, να κατανοήσει, ιδιαίτερα αν πρόκειται για πληγωμένα άτομα που δεν έχουν τον Χριστό για Σωτήρα τους. Ωστόσο, θα ήθελα να αναρωτηθούμε ως χριστιανοί ο καθένας για τον εαυτό του το εξής: έχουμε σαν ζωντανή εκκλησία να πούμε κάτι διαφορετικό από τον κόσμο; Όταν σε μας τους χριστιανούς  συμβεί το ατύχημα, η φτώχεια, η αποτυχία, η αρρώστια, η προσφυγιά, μια ανεπιθύμητη κύηση, έχουμε κάτι άλλο να δείξουμε; Μπορούμε να φανερώσουμε ότι μέσα στη φτώχεια, ο Θεός είναι ο προμηθεύων; Ότι μέσα στην αρρώστια ο Θεός είναι αυτός που στρώνει το κρεβάτι μας; Ότι μέσα στην προσφυγιά, τη μιζέρια, τη μοναξιά, την αναπηρία, ο Κύριος είναι καταφύγιο του πάσχοντος και του θλιμμένου; Μπορούμε να δείξουμε εκεί που ο κόσμος αποτυγχάνει ότι ο Θεός είναι η ελπίδα πάσης της γης και η άγκυρα της ψυχής μέσα σε αδιέξοδες συνθήκες;

Αμβλώσεις: θέμα αφορισμού ή θέμα προς σκέψη και συζήτηση;

Γράφτηκαν και ειπώθηκαν πολλά σχετικά με τις αμβλώσεις  και την πρόσφατη αφίσα «Αφήστε με να ζήσω». Δεν θεωρούσα απαραίτητο κάτι να ειπωθεί μέσα από post για ένα θέμα τόσο ντελικάτο και πολύπλευρο. Ωστόσο, αναγκάζομαι να δημοσιεύσω λίγες από τις σκέψεις μου.

Εκ φύσεως ο άνθρωπος αντιτίθεται  στον νόμο και στους νόμους (δικανικούς, ηθικούς, κλπ) αλλά δυστυχώς τελικά τείνει μέσα στο μυαλό του να κατηγοριοποιεί τα πάντα σε νόμους. Φαίνεται ότι δεν μπορεί να διαβάσει τα πράγματα αλλιώς, παρά μόνο μέσα από γενικευτικούς νόμους!

Πιο συγκεκριμένα: δημοσιεύεται μια αφίσα για το αγέννητο παιδί που δεν αφορίζει κανέναν, που ενημερώνει -ή ευαισθητοποιεί- και που δεν θίγει κυρίως κανένα κεκτημένο δικαίωμα των γυναικών να διαθέτουν το σώμα τους κατά την κρίση και τη βούλησή τους. Και αυτόματα αυτό μεταφράζεται σαν  «νόμος» που στρέφεται εναντίον των μεν ή των δε... Νόμος που παραπέμπει στις πρακτικές του Μεσαίωνα. Νόμος που «καταδικάζει» σε περίπτωση που προβείς σ’ αυτήν. Νόμος που «ποινικοποιεί» και δημιουργεί τύψεις, αν χρειαστεί να κάνεις άμβλωση. Νόμος που απειλεί να στερήσει στις γυναίκες κεκτημένα δικαιώματα. Δηλαδή, διάλεξε εδώ και τώρα: ναι ή όχι στην άμβλωση; 

Δεν θα μπορούσαμε να είχαμε ξεχωρίσει, καθώς διαβάζουμε την αφίσα, ότι πιθανόν να υπάρχουν πολύ σοβαροί λόγοι για τους οποίους μια γυναίκα αποφασίζει να διακόψει μια κύηση και η άμβλωση, όσο επώδυνη και απευκταία, επιβάλλεται;

Δεν θα μπορούσαμε να είχαμε επίσης αντιληφθεί ότι υπάρχουν αμβλώσεις που γίνονται γιατί αν και οι λόγοι δεν ήταν τόσο σοβαροί, τα άτομα που προέβησαν σ’ αυτήν, -άτομα ελεύθερα και σε τελική ανάλυση υπεύθυνα ενώπιον Θεού για τις επιλογές τους-, είχαν τους λόγους τους και έκριναν ότι έτσι έπρεπε να πράξουν, είτε το ήθελαν πραγματικά είτε δεν το ήθελαν;

Δεν θα μπορούσαμε να είχαμε επιπλέον σκεφθεί ότι ανήλικα κορίτσια αλλά και ενήλικες γυναίκες απολαμβάνουν ελεύθερο και χαρούμενο σεξ χωρίς καμιά προφύλαξη, συχνά αμέριμνες για τις συνέπειες, εφόσον οι συνέπειες με τη λύση της άμβλωσης εξαλείφονται; Και ούτε καν λαμβάνουν υπόψη τη ζημιά που μπορεί να προκαλέσουν στο ίδιο τους το σώμα ή τη μελλοντική ζωή που αφαιρείται, γεγονότα που θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί αν ήταν προσεκτικότερες.  

Είναι δύσκολο να διαβαστεί σωστά μια αφίσα; Είναι δύσκολο να καταλάβουμε ότι για κάθε χ περίπτωση που η άμβλωση μπορεί να είναι σωτήρια, υπάρχει και η περίπτωση ψ που η άμβλωση έγινε για λόγους απαραίτητους για κάποιες γυναίκες, ενώ σε άλλη περίπτωση για λόγους αδιαφορίας και επιπολαιότητας; Είναι δύσκολο να διαβάσουμε ένα μήνυμα και να σκεφτούμε ατομικά τη δική μας συνείδηση, τη δική μας πρακτική και τη δική μας ζωή, αφήνοντας στην άκρη τις τυφλές γενικεύσεις και τους απρόσωπους νόμους που υπάρχουν και οι οποίοι άλλοτε αντικρούουν ενώ άλλοτε συμφωνούν με τους ηθικούς νόμους του Θεού;

Τέλος, δεν είναι άτοπες οι λέξεις «σκοταδισμός», «Μεσαίωνας», «οπισθοδρόμηση»; Σκοταδισμός και Μεσαίωνας είναι να ενημερώνεις το κοινό για την άμβλωση, ή τέλος πάντων για οποιοδήποτε άλλο θέμα που εκφράζει διαφορετική άποψη μέσα από ορθολογική σκέψη και ελεύθερη έκφραση του λόγου; Μεσαίωνας και σκοταδισμός δεν σήμαινε ότι δεν μπορούσες καθόλου  να εκφράσεις μια διαφορετική άποψη από εκείνη της κρατούσας αυθεντίας -τότε ήταν η παπική εκκλησία- και ότι κινδύνευες να πας στην Ιερά Εξέταση αν το έκανες; Ωστόσο, στη σημερινή κοινωνία που είναι απαραβίαστο δικαίωμα και θεμελιώδης ελευθερία για κάθε άτομο ξεχωριστά η ελευθερία της συνείδησης, της έκφρασης και του λόγου, δεν θα ήταν σκοταδισμός και οπισθοδρόμηση η προσπάθεια φίμωσης μιας ορθολογικά αντίθετης άποψης που ενοχλεί μερίδα πολιτών αλλά εκφράζει μερίδα άλλων; Στον δημόσιο διάλογο δεν θα έπρεπε οι αντίθετες απόψεις να συναγωνίζονται χωρίς αφορισμούς και μισαλλοδοξία για την ευστάθεια των επιχειρημάτων τους, τη λογική τους συνέπεια αλλά και την ηθική τους αξία και βαρύτητα στο να απαντούν σε ερωτήματα επιλογών που καλούνται τα ξεχωριστά άτομα να κάνουν; Στο κάτω –κάτω, η τελική ευθύνη ανήκει στο άτομο που θα ζυγίσει τις διαφορετικές απόψεις τις οποίες αφουγκράστηκε και θα επιλέξει ελεύθερα το πράττειν του, ανεξάρτητα από το περιεχόμενο των υφιστάμενων νόμων, καθώς προσωπικά «ο κάθε ένας από μας θα δώσει λόγο για τον εαυτό του στον Θεό» (Ρωμαίους  14:12).

Σκέψου το συμφέρον σου αλλά και το συμφέρον της οικογένειάς σου

«Oι γιοι αυτού τού αιώνα είναι φρονιμότεροι στη δική τους γενεά, από τους γιους τού φωτός» (Λουκάς 16:8).

Δεν είναι αδύνατο ένας άνθρωπος πιστός που αγαπάει τον Θεό να δημιουργήσει μια σχέση με έναν άλλον άνθρωπο που δεν αγαπά σοβαρά τον Θεό ή που δεν μοιράζεται τις ίδιες πνευματικές αξίες. Δυστυχώς, είτε από έλξη και αδυναμία είτε και συνειδητά – πού να βρω εγώ τώρα έναν πιστό/ πιστή που να μου αρέσει και να μου ταιριάζει;- κάποιοι χριστιανοί μπορεί να προβούν σε ακατάλληλες επιλογές συζύγων.

Δεν είμαι της γνώμης πώς ό,τι υπάρχει μέσα στις εκκλησίες έχει σφραγίδα γνησιότητας πίστης ή αγαθών προθέσεων. Καθώς και το αντίθετο: ό,τι κινείται εκτός εκκλησίας είναι εκ εξορισμού άχρηστο. Υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω στον κόσμο-λίγοι είναι αλήθεια-, που θα λαχταρούσαν να γνωρίσουν άτομα του Θεού, που θα ήθελαν ν’ ανήκουν σε μια γνήσια χριστιανική κοινότητα, που θα έλκονταν από το φως της Γραφής, απλά δεν ξέρουν πώς και τι. Και υπάρχουν και άτομα μέσα στις εκκλησίες που όχι δεν τους ελκύει η εκκλησία, αλλά μάλλον δεν τους ελκύει η Αγία Γραφή που διαβάζουν.

Θυμάμαι την ιστορία ενός γνωστού μου προσώπου, κορίτσι χριστιανικής οικογένειας, από μωρό στην εκκλησία. Όταν ενηλικιώθηκε, σχετίστηκε με κάποιον που δεν ήταν του ίδιου χριστιανικού δόγματος. Η μητέρα λυπήθηκε και αντέδρασε. Ωστόσο, επειδή το παιδί της δεν συνεργαζόταν, σκέφτηκε ότι, αφενός, η ζωή του παιδιού της δεν της ανήκει, ούτε ήταν αυτή υπεύθυνη για τις επιλογές της. Λογικό, καλύτερα να φταίει κανείς για τις επιλογές του παρά να κατηγορεί μια ζωή τους γονείς του, γιατί αναμείχθηκαν στις επιλογές του. Αφετέρου, η μητέρα αντιμετώπισε το δίλημμα: μήπως και μέσα στις εκκλησίες όλοι είναι πιστοί και οι επιλογές ασφαλείς; Έτσι, άφησε την υπόθεση στα χέρια του Θεού και κάθισε στην άκρη προσευχόμενη.

Μετά από μικρό χρονικό διάστημα, η σχέση της κοπέλας χάλασε, με όλη τη θλίψη που αυτό φέρνει. Το παράδοξο είναι ότι δεν τη χάλασε η ίδια, αλλά ο φίλος της, όταν έμαθε ότι ανήκει σε διαφορετικό χριστιανικό δόγμα από το δικό του. Οι γονείς του νέου, ενώ εκτιμούσαν πολύ την κοπέλα, τον έπεισαν να διακόψει όσο ήταν καιρός, υπογραμμίζοντας του όλα τα ρίσκα που έπαιρνε για τον ίδιο και την οικογένειά τους. Ο νεαρός, αν και ερωτευμένος, υπάκουσε στους γονείς του και έκλεισε την υπόθεση.

Φαίνεται ότι «οι γιοι αυτού τού αιώνα είναι φρονιμότεροι στη δική τους γενεά, από τους γιους τού φωτός» (Λουκάς 16:8). Αν κάποιος σου έλεγε: «Εγώ, την οικογένειά μου και αυτά που μου δίδαξαν οι δικοί μου, δεν μπορώ να τα απαρνηθώ, τα πιστεύω και θα τα σεβαστώ», θεωρείς ότι θα μπορούσες και εσύ να πεις το ίδιο για εκείνα που πιστεύεις ή που σου δίδαξαν οι δικοί σου γονείς; Αξίζουν ή όχι αυτά που σου δίδαξαν οι γονείς σου; Είναι αλήθειες ουσίας που επιδοκιμάζει ο Θεός ή απλές ιστορίες πρακτικών και τελετουργικών; Τέλος, είναι φανερό ότι κάποιοι δεν διανοούνται να χαλάσουν το χατίρι των δικών τους, ούτε να μετατοπιστούν από τη θέση τους για να σε ικανοποιήσουν.

Καθώς μπορείς να κάνεις καλές όπως και κακές επιλογές, σκέψου με σύνεση και φόβο Θεού. Σκέψου όχι μόνο τι θα ήθελες και τι σου ταιριάζει, αλλά συλλογίσου επίσης τι θα ήθελε ο Θεός για τη δική σου ζωή.   

Η ζωή είναι ένα σύνολο από ευκαιρίες

«Όλα να τα εξετάζετε, το καλό να κατέχετε.  Από κάθε είδους κακό να απέχετε». Α΄Θεσσαλονικείς 5:21-22.

Η ζωή είναι ένα σύνολο από συνθήκες και γεγονότα που γενούν ευκαιρίες, γι’ αυτό αξιοποιήστε σωστά αυτές που αξίζουν. Αυτό δεν σημαίνει ότι όποια ευκαιρία παρουσιάζεται είναι μια καλή ευκαιρία ή, τέλος πάντων, μια ευκαιρία που δεν πρέπει να χαθεί. Υπάρχουν και «ευκαιρίες» από τις οποίες πρέπει να μείνουμε μακριά. Περισσότερο έχει να κάνει με τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τις ευκαιρίες που μας παρουσιάζονται και συνεπώς με τον τρόπο που εμπλεκόμαστε σ’ αυτές.

Τυχαίνει το τελευταίο διάστημα να διαβάζω κάποια βιβλία από την Παλαιά Διαθήκη. Αυτά ασχολούνται κυρίως με την εξιστόρηση της ζωής του βασιλιά Δαβίδ και έχει πολύ ενδιαφέρον ότι αυτό που σε κάποιους φαίνεται σαν μακρινή ιστορία ενός βιβλικού προσώπου του παρελθόντος, ίσως ξεκομμένου από την πραγματικότητα, είναι μια αφήγηση που έχει πολλά κοινά σημεία με το σήμερα. Αν και το σκηνικό μαζί με τα ήθη και τις πρακτικές αλλάζουν, η ουσία όμως παραμένει η ίδια: η ζωή είναι ένα σύνολο από ευκαιρίες. Αξιοποιείστε σωστά αυτές που αξίζουν!

Ενδεικτικά αναφέρω: η Γολιάθ ήταν μια ευκαιρία με την οποία ο Δαβίδ ήρθε στο προσκήνιο. Ο Ιωνάθαν ήταν  μια ευκαιρία για τη δημιουργία μιας γνήσιας φιλίας και βαθύτερης σύνδεσης. Η Βηθσαβεέ ήταν μια ευκαιρία για πνευματική πτώση, ήττα αλλά και μετάνοια. Η επιθυμία του να χτίσει ναό στον Θεό, αν και δεν πραγματοποιήθηκε, ήταν η ευκαιρία να ετοιμάσει ό,τι καλύτερο μπορούσε για την οικοδομή του. Τέλος, πριν πεθάνει, ο Δαβίδ βρήκε την ευκαιρία να δώσει σπουδαίες συμβουλές και παρακαταθήκες στον γιο του, τον βασιλιά Σολομώντα.

Ωστόσο, ο Δαβίδ δεν είναι ο μόνος ήρωας. Μέσα στις συνθήκες που δημιουργήθηκαν και άλλοι ήρωες βρέθηκαν μπροστά σε ευκαιρίες. Ο Αβεσσαλώμ άρπαξε την ευκαιρία να επαναστατήσει ενάντια στον πατέρα του. Ο Σιβά άδραξε την ευκαιρία να διαστρέψει τα πράγματα εις βάρος του Μεμφιβοσθέ και προς όφελός του ίδου. Ο Σιμεϊ βρήκε την ευκαιρία να καταταρασθεί τον Δαβίδ. Ο Χουσαΐ να υπερασπιστεί τη ζωή του βασιλιά Δαβίδ, μεταστρέφοντας την καλή βουλή του Αχιτόφελ. Ο Ιωάβ, ο αρχιστράτηγος του Δαβίδ, άρπαξε ευκαιρίες για να ξεκάνει άξιους ανταγωνιστές του. Ο προφήτης Νάθαν και η Βηθσαβεέ αξιοποίησαν την ευκαιρία να θυμίσουν στον Δαβίδ ότι έπρεπε να χρίσει βασιλιά τον Σολομώντα, όπως είχε δεσμευθεί, όταν φάνηκε ότι κάποιος άλλος γιος του βιάστηκε να πάρει τον θρόνο.

Ευκαιρίες θα έχεις στον δρόμο σου και εσύ σήμερα. Πώς θα τις χρησιμοποιήσεις;

Φέτος κάντε λίγο καλύτερα το μέρος σας

« Ο Θεός είναι που ενεργεί μέσα σας και το να θέλετε και το να ενεργείτε, κατά την ευδοκία του ». (Φιλιππησίους 2:13).

Το πρόβλημα της υπακοής είναι σπουδαίο στη σχέση μας με τον Θεό. Ωστόσο, όλοι έχουμε προτιμήσει τους πλάγιους δρόμους της μη υπακοής. Και ενώ κάποτε η υπακοή μας είναι ελλιπής, καθυστερημένη, αποσπασματική, θέλουμε οι απαντήσεις του Θεού να είναι άμεσες και η κάλυψή Του διαρκής στις αδυναμίες και στις φυγοπονίες μας.

Όταν ανοίγουμε την Αγία Γραφή, θαυμάζουμε τα σχέδια του Θεού, συλλογιζόμαστε την πρόνοια και τη δύναμη των επεμβάσεων Του. Όμως τις περισσότερες φορές όλα αυτά εκφράστηκαν μέσα από τις στάσεις κάποιων ατόμων. Σκεφτείτε, για παράδειγμα, τον Πέτρο και τον Κορνήλιο. Ο καθένας δέχτηκε σε διαφορετικό μέρος και με διαφορετικό τρόπο κάποιες εντολές του Θεού που οδηγούσαν στην ολοκλήρωση ενός θαυμαστού σχεδίου. Ο Κορνήλιος "διατάχθηκε από τον Θεό" (Πράξεις 10:22) να στείλει ανθρώπους να βρουν τον Πέτρο και να τον φέρουν στο σπίτι του για να τους μιλήσει για το έργο του Χριστού. Αυτό ήταν το μέρος του Κορνήλιου και ο ευσεβής εκατόνταρχος το έκανε άμεσα.

Ταυτόχρονα, σε κάποιο άλλο μέρος ο Πέτρος, ενώ προσευχόταν, είδε ένα όραμα. Ήταν ένα σεντόνι που κατέβαινε από τον ουρανό γεμάτο και με  ακάθαρτα ζώα, απαγορευμένα από τον νόμο να τα φάει, και άκουσε τον Θεό να του λέει ότι μπορούσε να σφάξει και να φάει. Αν και ο Πέτρος δεν κατάλαβε αρχικά τη σημασία, ο Θεός τον βοήθησε να κάνει το σωστό συνειρμό και τον  ενθάρρυνε να ακολουθήσει τους  άντρες που ο Κορνήλιος είχε στείλει να τον ζητήσουν.  Έτσι, βρέθηκε στο σπίτι του Κορνήλιου "χωρίς καμιά αντιλογία" (εδ. 29), για να κηρύξει  τα λόγια που του "προστάχθηκαν... από τον Θεό" (εδ. 33).

Λέτε, άραγε, ο Κύριος να έκανε το μέρος του Κορνήλιου ή του Πέτρου, αν οι ίδιοι δεν έμπαιναν στη διαδικασία να υπακούσουν; Πιο συγκεκριμένα: πιστεύετε ότι ο Θεός  αυτή τη χρονιά θα κάνει αυτά που εσείς θα αρνηθείτε να κάνετε; Ή μήπως θα καλύψει τις αδυναμίες σας για σχέδια και κόπους που δεν θα θελήσετε να μπείτε; «Ο Θεός είναι που ενεργεί μέσα σας και το να θέλετε και το να ενεργείτε, κατά την ευδοκία του» (Φιλιππησίους 2:13). Αυτό σημαίνει ότι ο Θεός θα εμπνεύσει την καρδιά μας, θα ενισχύσει τη θέλησή μας, θα μας ωθήσει προς τις σωστές ενέργειες σε διάφορους τομείς, θα ετοιμάσει τις συνθήκες. Τέλος, θα αφήσει ανέγγιχτα όλα εκείνα τα κομμάτια που θα πρέπει να εκτελέσουμε εμείς, γιατί επιθυμεί να είμαστε σ’ αυτή τη γη δραστήριοι συνεργοί Του και όχι παθητικοί δέκτες. Εύχομαι σε όλους μας πνευματική ωριμότητα, ώστε να  αντιλαμβανόμαστε πόσο απαραίτητη είναι η δική μας συνδρομή στα σχέδια του Θεού. Φέτος κάντε λίγο καλύτερα το μέρος σας, είτε είστε νέος είτε μεγαλύτερος.