Παρά τις θυσίες, άκαρποι;

«Και ο Κύριος είπε στον Κάιν: Γιατί αγανάκτησες; Και γιατί κατσούφιασε το πρόσωπό σου;  Αν εσύ ενεργείς σωστά, δεν θα είσαι ευπρόσδεκτος; Αν, όμως, δεν ενεργείς σωστά, στην πόρτα βρίσκεται η αμαρτία». Γένεση 4:6-7.

Μοιάζει παράδοξο για τα ανθρώπινα δεδομένα να προσφέρουμε θυσίες στον Θεό και αυτές να μην Του αρέσουν! Είναι επειδή συχνά φτιάχνουμε στο νου μας ένα Θεό που αρέσκεται σ’ αυτά που εμείς Του δίνουμε, ανεξάρτητα με το αν αυτά τα ζήτησε ή όχι. Δέστε τον Κάιν, για παράδειγμα. Ήθελε να προσεγγίσει τον Θεό. Δεν ήταν αδιάφορος, αντιθέτως, είχε πρόθεση να Του προσφέρει θυσίες. Ωστόσο, ο Θεός αποδοκίμασε τη θυσία του Κάιν και δεν της έδωσε σημασία. Ο Κάιν, παρά τις θυσίες του, κατέληξε φονιάς, φυγάς και άκαρπος.

Γιατί; Τι πήγε λάθος; Ο Κάιν επινόησε έναν δικό του τρόπο να προσεγγίσει τον Θεό, έτσι πρόσφερε καρπούς της γης. Εν ολίγοις, είχε παρακάμψει τον λόγο Του και, συνεπώς, την εξουσία Του να ορίζει Εκείνος τον αποδεκτό τρόπο θυσίας.  Ο Θεός είχε φανερώσει ότι μόνο το χύσιμο του αίματος ενός ζώου ήταν η θυσία που Τον ευαρεστούσε, προεικονίζοντας τη σταυρική θυσία του Χριστού και την πίστη σ’ αυτήν ως μέσο δικαίωσης.

Ένα από τα αποδεικτικά στοιχεία της σωτηρίας μας είναι ο πνευματικός καρπός. Πνευματικός καρπός σημαίνει πνευματικές ρίζες και πνευματικός σπόρος που πέφτει στη γη της καρδιάς μας και τη μεταμορφώνει. Είναι η πίστη στο σωτήριο έργο του Χριστού που δικαιώνει τον ασεβή και αλλάζει την καρδιά. Ο πνευματικός μας καρπός δεν είναι πόσα πολλά εδάφια μπορούμε ν’ ανασύρουμε από την Αγία Γραφή. Δεν είναι πόσες συναθροίσεις, δρομολόγια, διακονίες, προσφορές, υπηρεσίες, ή ό,τι άλλο προσφέρουμε, στην προσπάθεια μας να ησυχάσουμε τη συνείδησή μας και να δικαιωθούμε με τα καλά μας έργα. Είναι σαν να επιχειρούμε να συστήσουμε έναν τύπο θρησκείας χωρίς μετάνοια και πίστη στον Χριστό, χωρίς εσωτερική αλλαγή και υπακοή στις εντολές Του, απλά στηριζόμενοι στην καλή μας θέληση και τις προσπάθειές μας.

Αν θέλουμε οι θυσίες μας να είναι ευάρεστες στον Θεό, αν θέλουμε οι προσφορές μας, οι διακονίες μας και τα έργα μας να τα επιδοκιμάζει ο Κύριος, ας κάνουμε τις θυσίες που Του αρέσουν. Πρώτα απ' όλα, τις θυσίες της μετάνοιας και της υπακοής στο έργο του Χριστού. Έπειτα, τις θυσίες μέσα μας για πράγματα που αγαπάμε. Τις θυσίες τις οποίες μας ζητά και τα έργα στα οποία μας καλεί, και όχι ό,τι εμείς επινοούμε να Του δώσουμε.  

Φανταστικές απειλές στη ζωή μας

«Και ο Ησαύ έτρεξε σε συνάντησή του, και τον αγκάλιασε, και έπεσε στον τράχηλό του, και τον καταφίλησε· και έκλαψαν» (Γένεση 33:4).

Δεν είμαι το μόνο άτομο που έχω πέσει στην παγίδα των φανταστικών απειλών στις σχέσεις μου με ανθρώπους. Ωστόσο, έχοντας κατά κάποιο τρόπο μπερδευτεί με τα  ατομικά μου «νομίζω ότι...», «να δεις που...», «δεν πρόκειται να…», δεν ενδίδω ιδιαίτερα σ’ αυτές τις εισηγήσεις, γιατί υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να βρεθούμε παγιδευμένοι στους δικούς μας φόβους και να χάσουμε πολύτιμες ευκαιρίες υπό την πίεση φανταστικών απειλών.

Ο Ιακώβ είχε και αυτός μια παρόμοια εμπειρία στη σχέση του με τον αδελφό του, τον Ησαύ. Πράγματι, είχαν γίνει πολλά μεταξύ τους και ο τρόπος που χώρισαν δεν προμήνυε σε καμιά περίπτωση επανασύνδεση. Τι επανασύνδεση να περιμένει, δηλαδή, από τη στιγμή που εποφθαλμιούσε τις ευλογίες που ανήκαν στον πρωτότοκο και τις οποίες βούτηξε εξαπατώντας τον πατέρα τους; Η δόλια στάση του Ιακώβ είχε γεμίζει εκδίκηση τον Ησαύ, ο οποίος  είχε βάλει στο μυαλό του να τον σκοτώσει.

Έτσι, ο Ιακώβ «διάβασε» μια τέτοια απειλή όταν αρκετά χρόνια μετά συναντήθηκε με τον αδελφό του. Ο Ιακώβ περίμενε ότι ο Ησαύ θα τον εκδικιόταν, γι’ αυτό είχε προνοήσει να προετοιμάσει την άφιξή του με δώρα που θα κατεύναζαν τον θυμό του και θα εξαγόραζαν τη συγχώρεσή του.  Αλλά όταν είδε ότι ο Ησαύ ερχόταν σε συνάντησή του με 400 άντρες, πανικοβλήθηκε και άρχισε να σχεδιάζει. Αυτό που στα μάτια του Ιακώβ φαινόταν ως στρατός έτοιμος για μάχη ήταν τελικά μια ωραία πομπή καλωσορίσματος! «Και ο Ησαύ έτρεξε σε συνάντησή του, και τον αγκάλιασε, και έπεσε στον τράχηλό του, και τον καταφίλησε· και έκλαψαν» (Γένεση 33:4).

Συμβαίνει συχνά στις ανθρώπινες σχέσεις να ερμηνεύουμε λανθασμένα μια κατάσταση, έχοντας κατά νου κάποια δεδομένα, τα οποία, εντωμεταξύ, μπορεί να έχουν αλλάξει. Προδικάζουμε ένα αποτέλεσμα «γνωρίζοντας» τι θα συμβεί, επειδή ξέρουμε τι λάθη έχουμε κάνει ή επειδή ξέρουμε τι τύπος είναι ο άλλος. Θέλει μεγάλο θάρρος και πάνω απ’ όλα θέλει διάκριση και σοφία από τον Θεό, ώστε ν’ αντιμετωπίζουμε καταστάσεις που μοιάζουν χαμένες σαν απαρχή νέων ξεκινημάτων. Μπορεί κάποια πράγματα να φαίνονται πιθανές απειλές, εντούτοις, μπορεί να είναι ευλογημένες ευκαιρίες από έναν Θεό που εργάζεται στους ανθρώπους και τους αλλάζει.

Ο Θεός θέλει να χρησιμοποιήσει εμάς

«[...] ο Κύριος να ανταμείψει το έργο σου, και ο μισθός σου να είναι πλήρης από τον Κύριο τον Θεό τού Ισραήλ, κάτω από τις φτερούγες τού οποίου ήρθες να σκεπαστείς». Ρουθ 2:12.

Πολλές φορές λέμε λόγια, ίσως ευχολόγια, ώστε ο Θεός να κάνει πράγματα στη ζωή των άλλων γύρω μας. Εντούτοις, μπορεί να μην έχουμε συνειδητοποιήσει ότι αυτό που ευχόμαστε να κάνει ο Θεός στη ζωή τους, θέλει να το κάνει μέσα από μας.

Λέμε για παράδειγμα: ο Θεός να σε στηρίξει. Αλλά μπορεί αυτή η στήριξη να πρέπει να περάσει από το χέρι μας. Λέμε: ο Θεός να δώσει λύση στο πρόβλημά σου. Αλλά μπορεί η λύση να βρίσκεται στη συστηματική προσευχή μας. Λέμε: ο Θεός θα φροντίσει για τις ανάγκες σου. Όμως, ο Θεός περιμένει να κάνουμε  και εμείς το μέρος μας για να καλυφθούν ανάγκες ψυχής και σώματος των ανθρώπων. Κι αν από αδυναμία ή έλλειψη δεν μπορούμε εμείς, τότε θα το κάνει αναμφίβολα Εκείνος.

Είναι μεγάλη η διάψευση να στηριζόμαστε σε ανθρώπους. Οι άνθρωποι έχουν όρια, δεν μπορούν τα πάντα. Ωστόσο, είναι εξίσου μεγάλη η αυταπάτη να περιμένουμε τον Θεό να κάνει τα πάντα. Ο Θεός δεν δουλεύει μόνος Του, έχει ανθρώπους. Πολύ συχνά η ευλογία του Θεού στη ζωή κάποιων μπορεί να είμαστε εμείς.

Από τη στιγμή που η Ρουθ απαρνήθηκε τα πάντα για να ακολουθήσει την πεθερά της, τη Ναομί, σ’ ένα άγνωστο μέλλον, διάλεγε τον Θεό και όχι ανθρώπους. Όταν ο Βοόζ τη συνάντησε να σταχυολογεί στα χωράφια του, είχε παρηγορητικά λόγια να της πει, όπως : «ο Κύριος να ανταμείψει το έργο σου, και ο μισθός σου να είναι πλήρης από τον Κύριο τον Θεό τού Ισραήλ, κάτω από τις φτερούγες τού οποίου ήρθες να σκεπαστείς» (Ρουθ 2:12). Αλλά «οι φτερούγες» του Θεού για τη Ρουθ άκουγαν στο όνομα Βοόζ. Και δεν είναι τυχαίο που αργότερα θα επαναλάβει μέρος αυτών των λόγων στον ίδιο, λέγοντάς του: «[…] άπλωσε, λοιπόν, τις φτερούγες σου επάνω στη δούλη σου· επειδή, είσαι ο πιο κοντινός συγγενής μου» (Ρουθ 3:9). Και ο Βοόζ κατάλαβε τι τον καλούσε ο Θεός να κάνει.

Ο Θεός θέλει να χρησιμοποιήσει εμάς. Εκτός από τα παρηγορητικά λόγια και τις ευχές, κάποτε η ευλογία του Θεού στη ζωή των άλλων περνάει μέσα από το χέρι μας σε πολλούς τομείς, και εύχομαι ο Θεός να μας ανοίγει τα μάτια και την καρδιά, ώστε να το καταλαβαίνουμε.

Αυτό που μας κάνει καλύτερους

«Γνωρίζει, όμως, τον δρόμο μου· με δοκίμασε· θα βγω σαν χρυσάφι». Ιώβ 23:10.

Όταν κανείς θέλει να βελτιώσει κάτι, το αγγίζει και μόνο έτσι το αλλάζει. Το άγγιγμα αυτό δεν είναι πάντα εύκολο, κι αν δεν έχεις κατά νου ένα σχέδιο και ένα αποτέλεσμα, το «άγγιγμα» μοιάζει χαμένος κόπος και χρόνος. Φανταστείτε, για παράδειγμα, ότι θέλετε ν’ αλλάξετε πράγματα στο σπίτι σας για να το κάνετε πιο όμορφο και λειτουργικό, αλλά διστάζετε με το τρέξιμο, τον κόπο, τα χρήματα. Ωστόσο, η ανάγκη σας για αλλαγή και το αποτέλεσμα που θα απολαύσετε σάς παρακινεί να εμπλακείτε σ’ αυτόν τον μπελά.

Κάπως έτσι συμβαίνει και με τις δοκιμασίες στη ζωή μας. Όταν ο Θεός θέλει ν’ αλλάξει κάτι πάνω μας, το αγγίζει. Όταν θέλει κάτι να το ομορφύνει και να το λαμπρύνει πολύ, το αγγίζει έντονα και παρατεταμένα. Για μας, οι δοκιμασίες και οι θλίψεις είναι συχνά χαμένος κόπος και χρόνος. Δεν χρειάζονται ιδιαίτερα. Και δεν χρειάζονται γιατί δεν έχουμε κατά νου ένα συγκεκριμένο σχέδιο, ούτε μπορούμε να δούμε το αποτέλεσμα για το οποίο θα άξιζε να μπούμε στη διαδικασία του «μπελά».

Ο Ιώβ ήξερε ότι δοκιμαζόταν από τον Θεό. Η θλίψη που βίωνε ήταν ασύλληπτη. Η διάρκειά της άγνωστη και το σχέδιο εντελώς ακατανόητο. Δεν ήξερε καν αν θα άντεχε ως το τέλος. Συχνά απελπιζόταν, σε σημείο να καταριέται την ημέρα που γεννήθηκε! Εντούτοις, ήξερε ότι αν άντεχε όλο αυτό που του συνέβαινε, θα γινόταν σίγουρα καλύτερος.

Και συ θα είσαι σίγουρα πολύ καλύτερος/η όταν τελειώσει η δοκιμασία σου, αν εμπιστευτείς τον Θεό που σήμερα σ’  αγγίζει με τρόπους που δεν καταλαβαίνεις. Μπορείς να σκέφτεσαι καθώς υπομένεις: «Γνωρίζει, όμως, τον δρόμο μου· με δοκίμασε· θα βγω σαν χρυσάφι» (Ιώβ 23:10). Ο δρόμος της δοκιμασίας -μικρός ή μεγαλύτερος-, έχει πάντα τέλος. Σ’ αυτό το τέλος, δεν θα είσαι ο ίδιος, γιατί θα είσαι σίγουρα καλύτερος.

Μην αμελήσεις

«Επειδή, αν ο λόγος που μιλήθηκε διαμέσου αγγέλων έγινε βέβαιος, και κάθε παράβαση και παρακοή έλαβε δίκαιη ανταπόδοση, πώς εμείς θα ξεφύγουμε, αν αμελήσουμε μια τόσο μεγάλη σωτηρία;» Εβραίους 2:2-3.

Ποιοι λόγοι θα μπορούσαν να μας κάνουν ν’ αμελήσουμε πράγματα; Η κούραση; Οι πολλές ευθύνες; Οι διάφορες μέριμνες που τρέχουν και μας πνίγουν και εκεί που λέμε θα κάνουμε αυτό, έρχεται κάτι άλλο, πιο επιτακτικό και αναγκαίο, και ανατρέπει τη σειρά των προτεραιοτήτων μας; Μήπως η αδιαφορία ή και η άρνηση για πράγματα που δεν μας ενδιαφέρουν καθόλου;

Η Αγία Γραφή μάς θυμίζει ότι η σωτηρία που μας προσφέρθηκε χάρη στη θυσία του Χριστού είναι το πιο πολύτιμο πράγμα που δεν πρέπει να χάσουμε στη ζωή μας. Και για να μη χαθεί, θα πρέπει να τη φυλάξουμε. Στην παραβολή των γάμων και των προσκεκλημένων, στο 22 κεφάλαιο του Ματθαίου, πολλοί ήταν οι προσκεκλημένοι που τελικά δεν παραβρέθηκαν, χάνοντας έτσι την ευκαιρία να μπουν στη βασιλεία των ουρανών. Κάποιοι δεν θέλησαν. Άλλοι έγιναν επιθετικοί και υβριστές. Τέλος, άλλοι αμέλησαν, γιατί τα χωράφια και το εμπόριο δεν τους άφησαν μυαλό, ώρα και διάθεση ίσως.

Σε ένα βιβλίο ποινικού δικαίου μού έκανε εντύπωση το πώς ορίζεται η αμέλεια. Αμέλεια είναι η έλλειψη προσοχής που το άτομο «όφειλε», από τις περιστάσεις, και που  «μπορούσε» να καταλάβει. Όφειλε και μπορούσε... Όμως τελικά, από έλλειψη προσοχής, είτε δεν πρόβλεψε το «αξιόποινο» αποτέλεσμα της πράξης του είτε το πρόβλεψε σαν δυνατό, αλλά πίστεψε ότι δεν θα συνέβαινε.

Νομίζω ότι ως συνειδητοί χριστιανοί ξέρουμε τι οφείλουμε να κάνουμε και μπορούμε να το κάνουμε, γιατί καταλαβαίνουμε ποιες είναι οι προτεραιότητες και οι αξίες. Όλοι έχουμε πιάσει τον εαυτό μας να τρέχει ακατάπαυστα σε δουλειές και ευθύνες, να έχουμε κούραση, κάποτε μεγάλη ακεφιά ή και απαίσια ανία, και να είναι αυτές τις μέρες που η μελέτη της Βίβλου, η προσευχή, η παρέα με χριστιανούς περνά σε δεύτερη μοίρα. Ωστόσο, δεν είναι οι τυχαίες και ανεξέλεγκτες κάποτε συνθήκες, ούτε οι περιστασιακές στιγμές που οδηγούν στην αμέλεια της σωτηρίας. Είναι κυρίως μια συστηματική στάση ζωής που διαρκώς χαρακτηρίζεται από έλλειψη προσοχής για πράγματα που αφορούν στη χριστιανική πορεία της ζωής μας και στο πνευματικό μας παρόν και μέλλον.

Έχοντας το Άγιο Πνεύμα να μας προσκαλεί, να μας παρακινεί και να μας ενισχύει, ας κάνουμε το μέρος μας όπως οφείλουμε και μπορούμε. Είναι στο χέρι μας να μην αμελήσουμε μια τόσο μεγάλη σωτηρία και ο Λόγος του Θεού θέλει να μας το υπενθυμίσει.

Κανένα μέτρο δεν μοιάζει υπερβολικό σε περίπτωση κινδύνου

« [...] αυτός που γεννήθηκε από τον Θεό διαφυλάττει τον εαυτό του, και ο πονηρός δεν τον αγγίζει». Α΄Ιωάννη 5: 18.

Καθώς διαβάζουμε για την επιδημία του κορωνοϊού και την παγκόσμια ανησυχία, δεν μας φαίνεται καθόλου περίεργο που η Κίνα έχει λάβει δραματικά μέτρα καταστολής της εξάπλωσής της, ενώ οι περισσότερες χώρες έχουν σημάνει έκτατο συναγερμό. Απόλυτα λογικό: κανένα μέτρο δεν μοιάζει υπερβολικό σε περίπτωση κινδύνου και απώλεια της ζωής. Ούτε οι άνθρωποι που κυκλοφορούν με μάσκες, ούτε οι πόλεις–φαντάσματα από την απαγόρευση των μετακινήσεων, ούτε οι εξονυχιστικοί έλεγχοι στα αεροδρόμια. Όλα έχουν νόημα στο πλαίσιο της υπάρχουσας υγειονομικής απειλής και η κρίση του κάθε ατόμου το ωθεί να συμμορφώνεται, γιατί θέλει να ζήσει.

Διαβάζοντας την Αγία Γραφή, βρίσκει κανείς ένα πλήθος προειδοποιήσεων και οδηγιών προς συμμόρφωσή μας, γιατί ο  στόχος του Θεού είναι η διαφύλαξη της πνευματικής μας ζωής. Αν «ολόκληρος ο κόσμος είναι στην κυριαρχία τού πονηρού» (Α΄Ιωάννη 5:19) - όχι γιατί όλα αυτά που υπάρχουν εκεί έξω είναι εξ ορισμού κακά, αλλά γιατί οι δυνάμεις που τα κινούν είναι πονηρές-, νομίζω ότι είναι αφέλεια να μην πάρουμε τα δικά μας μέτρα αυτοπροστασίας, ανεξάρτητα απ’ αυτά που κάνει ο Θεός για να μας προστατέψει.  

Ο Ιωάννης επιμένει λέγοντας ότι «[...] αυτός που γεννήθηκε από τον Θεό διαφυλάττει τον εαυτό του, και ο πονηρός δεν τον αγγίζει» (Α΄Ιωάννη 5: 18). Χρειάζεται να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να φυλάξουμε τον εαυτό μας από πράγματα που μπορεί να βλάψουν την πνευματική μας υγεία. Ο καθένας ξέρει που «νοσεί» εύκολα και κυρίως ξέρει πιο κομμάτι της υγείας του και της σχέσης του με τον Θεό και τους γύρω του θέλει να προστατέψει.

Ένα μέτρο δικής μου αυτοπροστασίας στη σχέση μου με τον Θεό, τον εαυτό μου και τους δικούς μου, το οποίο δεν έχω καν μετανιώσει. Όταν αποφάσισα τελευταία να κάνω ένα προσωπικό προφίλ σε κάποιο μέσο κοινωνικής δικτύωσης, αρνήθηκα κατηγορηματικά να κατεβάσω την εφαρμογή στο κινητό μου τηλέφωνο. Έβρισκα ήδη ότι είναι πολύ μεγάλη η ενέργεια και ο χρόνος που μου τρώει το κινητό, ένα συνεχές «ντιν» για κάποια ενημέρωση, οι κλήσεις, τα ποικίλα μηνύματα, η οικογένεια, οι ομάδες, οι φίλοι, οι μαθητές, οι ειδήσεις... Γνωρίζοντας ότι χάνω κάθε τόσο πολύτιμο χρόνο που θα μπορούσε να ξοδευτεί πιο παραγωγικά σε άλλες κατευθύνσεις, βγήκα σχεδόν απ’ όλες τις ομάδες, έκανα σίγαση στις ελάχιστες που έμεινα, μπαίνω στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μια φορά τη μέρα από υπολογιστή,  απαντώ σε μηνύματα και κλήσεις που δεν επείγουν κάποιες συγκεκριμένες ώρες. Στερητικό; Υπερβολικό; Για κάποιους μπορεί, για μένα καθόλου.

Κανένα μέτρο δεν είναι υπερβολικό σε περίπτωση κινδύνου. Σκέψου εσύ προσωπικά τι δεν θα ήθελες να χάσεις. Τον χρόνο σου, την ισορροπία σου, την προσευχή και τη μελέτη της Βίβλου, την καλή επαφή με τους δικούς σου και την εκκλησία, κάποια διακονία, την εγκράτειά σου, την καλή σου συνείδηση; Σκέψου τι δεν θα ήθελες να αγγίξει ο εχθρός στη ζωή σου και φύλαξε τον εαυτό σου από το να του ανοίγεις πόρτες.

Γίνεται και χωρίς μουρμούρα!

«Όλα να τα κάνετε χωρίς γογγυσμούς και αμφισβητήσεις». Φιλιππησίους 2:14.

Αν με ρωτούσε κανείς τι σου τη δίνει αφόρητα στα νεύρα θα έλεγα η έλλειψη αυτοελέγχου και αυτοπειθαρχίας και η μουρμούρα. Όσον αφορά στα πρώτα, θα έπρεπε εφόσον ξεχωρίζουμε από τα ζώα χάρη στο δώρο της λογικής  που μας έδωσε ο Θεός, να τη χρησιμοποιούμε για να κάνουμε τον απαραίτητο αυτοέλεγχο πριν μιλήσουμε ή ενεργήσουμε. Θα έπρεπε, επίσης, να αποφεύγουμε να είμαστε χύμα σε διάφορους τομείς, εφόσον υπάρχει η λογική που δείχνει που καταλήγει το να είναι κανείς χύμα.

Σχετικά με τη μουρμούρα- η αλλιώς τον γογγυσμό- απορρέει και αυτή από έλλειψη αυτοελέγχου και αυτοπειθαρχίας. Οι περισσότεροι άνθρωποι αρέσκονται σ’ αυτή τη βλαβερή συνήθεια. Αλλά πέρα από τη βλάβη στους ίδιους, η νοσηρή ροπή κατεδαφίζει και τις σχέσεις τους. Η μουρμούρα είναι μια μορφή δυσφορίας που εκφράζεται λεκτικά και που  ανακατεύει στην καθημερινότητα σημαντικά και ασήμαντα πράγματα. Κανείς δεν θέλει ν’ ακούει κάποιον να μουρμουρίζει διαρκώς. Ανεπαίσθητα, θα τον κάνει πέρα.  Εντούτοις, θα ήθελε μάλλον τη δική του μουρμούρα να την αποδέχονται οι άλλοι…

Οι Ισραηλίτες στην πορεία τους προς τη γη της επαγγελίας γόγγυζαν συνέχεια. Ο κύριος αποδέκτης τους ήταν ο Μωυσής. Αυτός έφταιγε για τα βάσανά τους. Κατ’ επέκταση, έφταιγε και ο Κύριος που είχε λόγο σε όσα τους συνέβαιναν. Το Άγιο Πνεύμα μάς υπενθυμίζει να αφήσουμε στην άκρη τη μουρμούρα και να τρέχουμε την καθημερινότητά μας χωρίς γογγυσμούς και ποικίλους διαλογισμούς/ αμφισβητήσεις.

Τι θα πει αυτό; Δεν ξέρω, ο καθένας ξέρει για τον εαυτό του. Υπάρχουν κάποιοι που γογγύζουν συνεχώς. Μουρμούρα για τον καιρό, μουρμούρα για τον πυρετό τους, μουρμούρα για τις δουλειές, μουρμούρα για τον/ τη σύζυγο, τα παιδιά, τους γονείς, μουρμούρα για το μαλλί που χάλασε, μουρμούρα για το πιάτο που έσπασε. Αν υπάρχει γογγυσμός στα απλά, υπάρχει και στα σημαντικά. Αν μουρμουρίζουμε στους ανθρώπους, θα μουρμουρίζουμε και στον Θεό. Δεν γίνεται να έχουμε δυσφορία στην καθημερινότητα και να είμαστε ήρεμοι και ικανοποιημένοι με τον Θεό. Ο Κύριος μάς καλεί σ’ έναν πνευματικό αυτοέλεγχο και μια αυτοπειθαρχία καθώς μας παρακινεί ν’ αφήσουμε το Άγιο Πνεύμα να εργαστεί μέσα μας μια άλλη φύση απ’ αυτήν που σηκώνουμε. Μας καλεί να συνεργαστούμε μαζί Του για να χτιστεί μια νέα εικόνα που θα μοιάζει στον Ιησού Χριστό.

Ξεκίνησα να γράφω αυτές τις σκέψεις κουρασμένη αφόρητα από τη μουρμούρα που ακούω και απεχθάνομαι, αλλά μόλις άρχισα, αντιλήφθηκα ότι έχω συχνά μουρμούρα για όσους μουρμουρίζουν, για όσους φυγοπονούν, για όσους, ενώ τους εξηγείς, κάνουν του κεφαλιού τους και μετά ζητούν βοήθεια. Νομίζω ότι χρειάζομαι πνευματικό αυτοέλεγχο και αυτοπειθαρχία.